Je besluit even lekker te ontspannen in bad. “Ik ben een beetje moe schat, je ziet me over een halfuur wel weer,” roep je vanuit de slaapkamer wanneer je al half uitgekleed bent. Het bad is inmiddels ook al aardig volgelopen. Je pakt de handdoeken, loopt naar de badkamer en voelt voorzichtig aan het water. Gloeiend heet, precies goed dus. Je stapt in het bad en laat je langzaam in het water zakken. Met een diepe zucht laat je de spanning van vandaag een beetje los.

Je weet niet hoelang je precies in bad zit, maar ineens hoor je Paul door het appartement bulderen. “Irene!” Ineens zit je recht overeind in bad. Paul stormt naar binnen. “Ik hoorde net drie keer achter elkaar dat je gebeld werd door je werk. Toen heb ik maar opgenomen om te vragen je niet meer te bellen. Tot mijn stomme verbazing kreeg ik de bedrijfsarts aan de lijn die vertelde dat je vandaag niet bent komen werken en dat je niet thuis was toen de huisarts langs kwam. Vervolgens springt er ook nog een sms’je in beeld met een datum om voor te komen bij de rechtbank. Wat heeft dat te betekenen?” Je voelt een enorme knoop in je maag. Je kijkt omhoog. Aan zijn blik weet je meteen dat dit niet het moment is voor smoesjes of ‘damage control’. “Ik ben vandaag niet naar het werk geweest, ik heb me ziek gemeld,” beken je. Paul kijkt je vol ongeloof aan. “Dus, je bent schoolziek en je liegt tegen mij over waar je geweest bent. En dat sms’je van justitie, heeft dat ook met vandaag te maken?” Je bent inmiddels wel overtuigd dat verbergen een verloren zaak is. “Ik … Ik ben wezen winkelen en daar zag ik een heel mooie tas. Ik wist dat je ‘m te duur zou vinden, dus heb ik geprobeerd ‘m te jatten.” Pauls ogen puilen uit zijn kassen. “Ik moet binnenkort voorkomen, maar ik krijg waarschijnlijk geen aantekening op mijn strafblad, denk ik,” probeer je snel. Het is doodstil. “Ik … ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. ‘Waarschijnlijk geen strafblad’, alsof ‘t niets voorstelt. Heb je enig idee hoe onverantwoordelijk dit is?” Nu is het jouw beurt om te zwijgen. Hoe kun je zo’n vraag nu ook beantwoorden? Toch lijkt dit niet helemaal te zijn waar Paul op wacht en zijn ergernis groeit zichtbaar. “Jij, uit bad, nu! En meekomen!”

Je stapt uit bad en wordt direct aan je pols meegesleurd door “Paul”, die ook nog gauw een grote badhanddoek en een grote houten badborstel meepakt. Eenmaal in de slaapkamer trekt hij zijn favoriete houten stoel uit de hoek en neemt plaats. Terwijl hij je pols nog vast heeft, legt hij met zijn andere hand de handdoek over zijn schoot. Dan trekt hij je met een korte ruk over de knie. “Ik heb geen geduld voor gewurm en geworstel, want we zijn wel even bezig,” kondigt hij aan terwijl hij met zijn rechterbeen je benen op z’n plek klemt en met zijn linkerhand je vrije arm op je rug pint. Het blijft altijd verschrikkelijk als hij je zo vast zet, maar je had niet heel veel anders verwacht. Heel lang om na te denken over deze ongemakkelijke positie heb je niet, want hij begint direct hard uit te halen. Je schreeuwt het uit, wat doet dit pijn! Je nog natte billen maken het alleen maar erger. Je duwt tegen zijn armen en benen, maar er is geen ontsnappen aan de regen van klappen, links, rechts, links, rechts. “Hou op met worstelen,” beveelt “Paul” boos. Je probeert het wel, maar het lukt nauwelijks.

“Volgens mij hebben deze ook wat aandacht nodig,” zegt Paul en je schreeuwt het uit als hij de achterkant van je dijbenen begint te bewerken. De borstel gaat terug naar de beurse sit spots onderaan je billen en dan houdt het ineens op. Even heb je hoop, maar daar komt bliksemsnel een einde aan. “Overeind dame, en handen tegen de muur in de slaapkamer. Ik ga de cane halen.” Moeizaam kom je overeind en met een ongemakkelijk loopje vind je je weg naar de kamer. Wat doet dit ongelofelijk zeer en het is nog niet eens klaar. Aangekomen in de slaapkamer neem je de positie in die Paul aangegeven heeft. Je ziet op je hand een beetje kippenvel. Alle druppels op je lijf zijn inmiddels opgedroogd. Even vind je het grappig dat je het koud hebt terwijl je billen zo warm aanvoelen, dan hoor je zijn stem. “Meisje, je hebt me zo teleurgesteld vandaag, ik weet bijna niet wat ik moet zeggen.” Bij die woorden krijg je een zure smaak in je mond. Je weet zelf ook niet wat je bezielde en waarom je het zover hebt laten komen. “Het ergste vind ik nog niet eens dat je mogelijk een strafblad krijgt en daarbij mogelijk ook nog eens problemen op je werk, maar dat je tegen mij liegt over zoiets ernstigs. Hoe haal je het in je hoofd?” “Ik, ik weet het ook niet, het spijt me,” kraak je, terwijl een eerste traan over je wang stroomt. Paul zucht. “Misschien zul je na dit pak slaag betere keuzes maken.”

Zonder verdere woorden begint hij de stok tegen je billen te tikken. Je zet je schrap voor de scherpe pijn die na het zoevende geluid dwars over je achterwerk gaat. Je zuigt je adem naar binnen en knijpt je ogen dicht wanneer de pijn opbouwt. Net wanneer je het gevoel een beetje onder controle hebt, komt de volgende slag. Alles wordt je langzaam te veel: de pijn, de spijt om wat je gedaan hebt. Bij elke klap vallen er meer tranen en kun je aan minder denken, tot je wereld alleen nog maar bestaat uit je pijnlijke billen. Hoeveel klappen je precies hebt gekregen, weet jij uiteindelijk niet meer. Wanneer je weer een beetje bijkomt, sta je al te snikken op Pauls schouder, terwijl hij zijn armen om je heen houdt. Langzaam kom je weer een beetje tot rust en laat je los. Paul duwt je even van je af en kijkt je liefdevol aan. “Ik houd nog steeds van je, liefje,” verzekert hij je en hij drukt nog een kus op je voorhoofd. Dan kijkt hij nog even streng. “Maar als je dit nog eens flikt, zorg ik ervoor dat je weken niet kunt zitten, begrepen?” “Is dat anders dan nu?” lach je als een boer met kiespijn. “Wil je dat echt weten?” countert Paul? Nee, misschien beter van niet.