Het is een week na het optreden. Een week waarin veel gebeurd is. Rachel heeft even tijd nodig gehad om te verwerken wat er die bewuste dag allemaal is gebeurd. Daniël heeft haar alle ruimte gegeven. Ook nu lijkt alles weer samen te vallen. Op een en dezelfde dag heeft zij een sollicitatiegesprek bij Kenneth en krijgt zij te horen dat het grote dansgezelschap haar wil hebben. Ondanks dat het een enorme kans is en vele medestudenten zullen er een moord voor doen bedankt ze voor het compliment, maar deelt ze de scout mee niet van het aanbod gebruik te maken. Als ze met Daniël luncht voordat ze naar het sollicitatiegesprek gaat begint ze aan alles te twijfelen. ‘Misschien heb ik wel een grote fout gemaakt. Deze kans krijg ik nooit meer. Ik had misschien toch op het aanbod in moeten gaan. Het is wel een jaar inkomen.’

Daniël pakt haar hand. ‘En een jaar hard werken, veel van huis weg zijn en veel kritiek aan moeten kunnen. Ik denk dat je de juiste beslissing hebt gemaakt.’

Rachel zucht diep. ‘Ik hoop het maar.’

Eigenlijk heeft ze niet zoveel trek. Ze is zenuwachtig voor haar sollicitatiegesprek. Ook wordt het tijd dat ze vaart zet achter haar afstudeerproject. Daniël ziet dat ze even ver weg is. ‘Wat verwacht je van het gesprek zometeen?’

Rachel haalt haar schouders op. Kenneth had niet heel duidelijk geweest. Hij had haar interessant gevonden en een afspraak met haar gemaakt. ‘Het is belachelijk. Ik ga solliciteren, maar ik weet niet eens voor welke functie.’

‘Laat die spanning los Rachel. Je hebt niks te verliezen, alleen maar te winnen. Geniet ervan dat je er zo uitspringt dat iedereen je wil hebben.’

Hij weet dat ze dat waarschijnlijk niet zo inziet. Daniël kijkt op zijn horloge. ‘We moeten zo gaan.’

Daniël heeft het erg druk op zijn werk en heeft amper tijd om te lunchen, maar vandaag wil hij gewoon met Rachel zijn. Samen lopen ze nog een stukje op. Waar ze ieder een andere kant op moeten blijven ze even staan. Daniël houdt haar stevig tegen zich aan. ‘Ik geloof in jou. Luister wat hij te bieden heeft en als het je niet aanstaat dan bedank je hem voor zijn tijd en ga je weer verder.’

Rachel haalt een paar keer diep adem. Er is nog iets wat haar zo gespannen maakt, maar dat kan ze hem nog niet zeggen.

Snel geeft ze hem een kus en loopt dan het stadspark in. Aan de andere kant van het park moet ze zijn. Met snelle pas manoeuvreert ze zich door de drukte. Als ze voor het imponerende gebouw staat hervindt zij de moed. Wat een geweldige plek. In het eerste jaar van haar opleiding is ze hier binnen geweest voor een schoolopdracht. Het heeft prachtige danszalen, studio’s en kantoren. Zelfverzekerd duwd ze tegen de deur en ze loopt de grote hal binnen. Er staat een vrouw op vanachter de balie. ‘Goedemiddag jij moet Rachel zijn.’

Enigszins verbaasd steekt Rachel haar hand uit. ‘Dat klopt.’

‘Aangenaam, ik ben Sammie. Loop maar mee. Kenneth verwacht je al.’

Rachel kijkt haar ogen uit. Op de derde verdieping staat Kenneth al op de gang te wachten. ‘Rachel! Welkom, kom verder. Bedankt Sammie.’ Hij lacht vriendelijk en straalt nu veel meer warmte uit dan toen hij haar laatst aansprak.

Hij nodigt haar uit in een grote ruimte, niet echt een kantoor te noemen, maar daar dient het waarschijnlijk wel toe. Hij wijst naar een relaxfauteuil en hij neemt zelf plaats in de andere die in de ruimte staat. Via de glazen pui kijken ze uit over het park. ‘Goed dat je er bent. Ik ben benieuwd wat je verwacht van dit gesprek.’

Rachel kijkt hem even een paar seconde aan. Hij is casual gekleed en hij kijkt haar oprecht geïnteresseerd aan. ‘Eigenlijk verwacht ik helemaal niks. Ik heb je kort gesproken aan de telefoon en ik was toen te overdonderd om een zinnig, inhoudelijk gesprek te voeren. Dus ik verwacht dat jij me gaat vertellen waarom ik hier ben.’

Kenneth staat op en pakt een afstandsbediening. Op de wand naast hun springt er een scherm aan. Met grote ogen kijkt Rachel naar het scherm. Het is een opname van het optreden van vorige week. De dansschool maakt die opnames zelf, maar hij heeft de opname dus ook. Het is niet de hele opname merkt ze. Het zijn stukken aan elkaar gemonteerd waar alleen zij op te zien is. Het voelt een beetje gek om te zien. Het is een compilatie van ongeveer vier minuten. Als hij het uit zet heeft ze het helemaal warm gekregen. Ze weet niet wat ze moet zeggen. ‘Daarom ben je hier. Dat talent hebben niet veel mensen. Jij wel.’

Rachel slikt moeizaam. Het voelt een beetje ongemakkelijk. ‘Eh dank je wel. Denk ik.’

Kenneth begint te lachen. Een harde schaterlach. Een beetje schaapachtig lacht ze met hem mee.

‘Goed je moet nog ongeveer twee maanden neem ik aan? Heb je na volgende week nog lessen? Een tentamenweek, twee of drie praktijkexamens en je afstudeerdans. Of is er ondertussen wat verandert?’

Rachel tikt met haar voet op de grond. Ik heb in principe geen lessen meer, alleen nog mentorgesprekken. Een praktijkexamen, want ik heb het versnelde traject gedaan en mijn afstudeerdans, maar ik weet niet of dat gaat lukken, want ik heb teveel tijd gestoken in een auditie voor Timeless die ik heb afgewezen.’

Kenneth kijkt haar verbaasd aan. ‘Je hebt nee gezegd tegen Timeless? Respect meid! Dat je dat durft. Waarom heb je nee gezegd.’

Rachel voelt zich ineens weer een stuk minder zeker worden. ‘Ik denk niet dat ik daar gelukkig word. Eigenlijk is dat je start van de carrière en meteen ook het enige. Daar ga je niet zomaar weg en iets anders doe je daarna niet zo snel meer.’

Kenneth knikt bewonderend. ‘Oké, ik word alleen nog maar meer enthousiast over je. Wat een sterke, wijze meid ben jij. Met een ongelooflijk talent niet te vergeten.’

Hij geeft haar een fles water. ‘Goed, ik ga je een voorstel doen. Daarna geef ik je een rondleiding en ik hoop dat je me dan niet te lang laat wachten op een antwoord.’

Rachel gaat op het puntje van haar stoel zitten. Voorzichtig neemt ze een slok water, maar dat is niet makkelijk met trillende handen. ‘Ik verzorg de choreografie van veel shows, tv programma’s, videoclips en ga zo maar door. Dat doe ik met veel plezier, maar ik wil het niet meer alleen doen. Dus ik ga jou nu hopelijk imponeren met mijn prachtige pand in de hoop dat je voor mij wil komen werken als choreograaf.’

Rachel kijkt hem vol ongeloof aan. Dit is het laatste wat ze verwacht had. ‘Loop je mee?’

Zwijgzaam knikt ze. Dit klinkt als muziek in de oren. ‘Als ik een nieuwe opdracht krijg ga ik eerst brainstormen. Ideeën schrijf ik allemaal op. Ik luister naar allerlei soorten muziek, ik maak plaatjes in mijn hoofd.’ Kletst hij onvermoeibaar verder. Ondertussen kijkt Rachel met veel bewondering naar de prachtige ruimtes die ze doorlopen. ‘Het lijkt me dus fantastisch om met iemand anders te kunnen brainstormen, dansen, nieuwe choreo’s op te zetten en een daadwerkelijk eindproduct neer te zetten.’

‘Dus onder jou werken hè?’

Hij blijft abrupt staat. ‘Meid met jouw talent? No way naast elkaar, als partners. Geen baas medewerker situatie.’

Rachel lacht. Het klinkt zo onwerkelijk en te mooi om waar te zijn. Kenneth laat haar alle ruimtes van het gebouw zien. Ze geniet van alles wat ze ziet.

‘En financieel is het allemaal ook gelijk. Je krijgt een basissalaris. Ik kan je even het document van mijn financieel adviseur laten zien. Per opdracht gaat er een bepaald percentage naar kostenposten voor bijvoorbeeld het pand, onderhoud en dat soort dingen en dat wat overblijft is gewoon ieder de helft.’

‘Dus dat betekent ook dat er soms geen inkomen is, of niet?’

Kenneth lacht. ‘Nou het is soms rustiger dan de andere keer, maar ik zit nooit zonder inkomen. Je hebt altijd je basissalaris en de rest is variabel.’

Ondertussen haalt hij een stapeltje papieren uit zijn zak. ‘Hier bekijk dat maar eens. En daar op die tweede pagina staat je basissalaris.’

Rachel moet goed haar best doen om niet te verbaasd te kijken. Voor een starter direct na de dansacademie is dat heel veel geld.

‘Oké, ik heb je nu echt heel veel informatie gegeven en ik denk dat je het even moet laten bezinken. Ik bel je overmorgen en dan hoop ik dat je een antwoord hebt.’

Daniël en Rachel zitten tegenover elkaar. Geen van beide heeft nog hun avondeten aangeraakt. ‘Waarom twijfel je zo?’

Daniël moet zijn best doen om rustig te blijven.

‘Het is gewoon te mooi om waar te zijn. Dit soort dingen gebeuren niet in mijn leven.’

Daniël doet een paar keer zijn mond open om wat te zeggen, maar sluit hem telkens weer. Hij kiest zijn woorden zorgvuldig. ‘Ik weet dat je niet zo denkt, maar schatje ook in jouw leven mogen er mooie dingen op je pad komen. Hier heb je keihard voor gewerkt. Het is iets heel anders dan wat je voor ogen had, maar het is iets goeds. Twijfel nou niet zo aan jezelf.’

Rachel schudt haar hoofd. ‘Ik denk dat ik het niet moet doen.’

Daniël kijkt haar lang aan. Rachel wordt er zenuwachtig van. ‘En ik denk dat je over de knie moet.’

Rachel hapt naar adem. ‘Waarom?!’

Er verschijnt een grijns op zijn gezicht. ‘Omdat je moeilijk doet. Je bent allemaal excuses aan het verzinnen, maar eigenlijk wil je dolgraag beginnen. Het liefste wil je niet meer wachten totdat je de opleiding hebt afgerond. Nee, het liefst wil je morgen al beginnen.’

Rachel krijgt een kleur.

‘Ik heb gelijk toch? Waag het niet om nee te zeggen, want dan kan je nooit meer fatsoenlijk op je billen zitten.’

Rachel kijkt hem beduusd aan, maar als hij begint te lachen lacht zij hard met hem mee.

‘Oké oké oké. Je hebt gelijk, maar ik vind het gewoon doodeng.’

Daniël pakt haar hand. ‘Dat weet ik toch en daar heb je mij voor.’