Met zijn elleboog duwt hij de deur van de slaapkamer open. De koffiegeur van de twee mokken in zijn handen, ‘zwart’ voor hem, ‘met suiker’ voor haar, wekt hem al een ietwat uit zijn rozige sluimer. Door een kier tussen de gordijnen werpt de herfstige zon een bundel licht langs het plafond op de oude spiegel aan de wand. De spitse lichtreflectie van de spiegel valt dwars over zijn voeten en lokt zijn blik langs de met boeken bezaaide vloer voorbij de rand van het brede bed tot de naakte rug en blozende billen van het jonge meisje zijn gezichtsveld vult. Op het bed ligt bovenop het dekbed een meisje op haar buik. Ze slaapt, is een lichaam geworden. De man staat even stil, groet de zon terug in de spiegel, geeft zijn naakte, jongensachtig geworden spiegelbeeld een tevreden knipoog en wendt zijn gezicht weer vlug naar het bed. Minutenlang blijft hij daar staan. Aan de grond genageld, verdwijnt hij momentaan in de impressie. Geluk openbaart zich inderdaad, zoals zijn oude nostalgische vader eens beweerde na een paar borrels, uitsluitend in momenten. ‘Mo..nú..men..ten van het leefuh, jongen,’ weerklonk er in de verdwaasde oren van een twaalfjarig jochie, ‘je snapt de woordspeling?’

Voordat hij haar wekt en de bevroren idylle verbreekt, heft hij, inmiddels van ongeveer dezelfde leeftijd als zijn vader toen, een van de mokken op:

Proost ouwe. Ja, ik snap de woordspeling.

De koppen zet hij heel zachtjes neer op de voetsteun naast het bed, dat als bijzetter dient. Een aai over haar nog gloeiende billen brengt haar snel terug bij zinnen.

‘Roken?’ vraagt ze stout.

‘Is goed,’ mompelt hij terug, terwijl hij de gordijnen en de ramen naast het bed opent. Daarna geeft hij haar een ferme pets op haar billen. ‘Drink dan ook even je koffie, dame’.

Ze knikt, lacht, maar maakt geen aanstalten om rechtop te gaan zitten. Ze weet hoe aantrekkelijk hij haar vindt in deze houding, haar rug en billen open en bloot. Ze kromt haar billen om ze nog wat meer bolling te geven. Lekker uitdagen. Hij is ineens minnaar ook, meer dan haar dominant.. De middagzon schijnt nu vol in haar opgeheven gezicht.

‘Ben je ditmaal een keer niet de suiker vergeten?’

Stralend, brutaal meisje.

Ditmaal niet, zegt hij, gevolgd door nog een flinke pets. ‘Moet ik je soms nog een keer over mijn knie leggen?’

Ze schudt ze lachend van nee.

Beiden zouden stoppen met die ongezonde gewoonte, die afspraak hadden ze nog geen maand geleden gemaakt. Dat deze afspraak nu zonder enige discussie terzijde wordt geschoven, is veelzeggend. Alle heilige tabletten waarin zij met moeite en zorgvuldigheid de stichtende regels omtrent hun mentortraject hadden gehakt, zijn het afgelopen anderhalf uur stuk voor stuk tot gruzelementen geslagen. Weg is de muur die zij zo naarstig tussen de machten van liefde en straf, van seks en spanking hadden gebouwd. Versmolten zijn plots de twee afgebakende velden van mentor en student. Hij voelt zich er behoorlijk schuldig over. En niet zomaar.

Zijn verontrusting ontgaat haar oplettende blik niet: ‘Ik ben een volwassen vrouw van 27 hoor!’. 

Het is een zin die hij haar vaker heeft horen zeggen binnen het spel van D en s, vaak op het moment voordat, in de naderende schaduw van de straf, de vrouw in haar moest plaatsmaken voor het meisje. Nu, beseft hij, roepen diezelfde woorden juist het meisje weg en de vrouw naar voren. ‘En hier koos ik zelf voor!’  werpt ze hem geagiteerd toe.

‘Ik weet het, maar toch…, ik had het niet moeten doen..

Even twijfelt ze of hij haar woorden wel serieus genoeg neemt. Hij begrijpt toch wel dat zij ook met hem wilde vrijen. Juist zij nam het initiatief daarvoor, niet hij. Mannen, zeker D’s, kunnen wat verantwoordelijkheid betreft wel eens te ver doorschieten. Ziet hij dat wel? Ziet hij hoe zij naar hem verlangd heeft al die tijd? Zij, los van kink. Ze is geen dienend subje die zich uit onderdanigheid aan zijn voeten werpt. Als hij dat maar niet denkt. Ze voelt boosheid zwellen in haar maagstreek. Voordat ze iets kan zeggen voelt zij zijn armen rond haar middel en onderrug klemmen. In een oogwenk vliegt ze door de lucht en voelt haar pijnlijke billen op zijn schoot neerdalen. Zijn lippen kussen haar zacht in haar nek, kriebelend zo vlak boven haar sleutelbeen. Hij reikt haar de mok koffie met het lepeltje aan.

‘Het is goed zo, echt goed,’  fluistert hij zachtjes, ‘ik heb er eigenlijk ook geen spijt van,’ fluistert hij. ‘

‘Ik dus ook niet.’ antwoordt ze met gebarsten stem. Zijn hand in haar nek duwt haar gezicht naar het zijne en hij kust haar. Het vuur keert even terug. Als hun lippen elkaar weer loslaten, zegt ze iets wat hem geruststelt: ‘Ik wil bij je blijven, ook al is er iets veranderd.’

‘Ik wil dat ook’

En nu eerst die sigaret!

Hun korte woordenwisseling opent een braakliggende toekomst. Angst voor het onbekende hebben ze niet. De toekomst voelt aan als een veilig verleden. De eerste huid waarbinnen twee beginnende spanko’s hun relatie omwikkeld hadden, blijkt een half jaar na hun eerste sessie te krap geworden. Het is juist het gedeelde verleden dat hun aandacht trekt. Het is zojuist getransformeerd, een afgeronde periode geworden. De maanden waarin beiden alle serieusheid van de wereld de posities van mentor en student innamen, is een soort kindertijd geworden, een rollenspel. Ludiek en onontgonnen ligt die tijd nu voor hen, als een afgeworpen huid van een serpent. Gebiologeerd beginnen ze het overblijfsel te onderzoeken. Voor het eerst zijn ze in staat om elkaar te vertellen hoe zij het elk het afgelopen half jaar hebben beleefd.

‘Weet je,’ zeg hij, ‘ik heb zo om je moeten lachen in de aanloop van je eerste spanking. Je was weer net zo nerveus als toen we elkaar op die koude dag in Amsterdam voor het eerst ontmoetten.’

‘Ik was ook vreselijk zenuwachtig,’ lacht ze, terwijl ze een pluim rook uitblaast. ‘Toen ik eenmaal voor de deur stond wilde ik eigenlijk alleen nog maar weggaan.’ Ze bloost als ze aan de dag terugdenkt. ‘Ik ben heel blij dat ik gebleven ben, het was heel bijzonder.’

Hij lacht en streelt over haar rug. ‘Je was niet de enige die nerveus was. Het was jouw eerste keer, maar het was ook de eerste keer dat ik een meisje haar eerste billenkoek gaf. Ik heb werkelijk alle spankees die ik kende vooraf om advies gevraagd. Hoeveel kunnen maagdelijke billen hebben? Weinig, was hun antwoord. Alle kleuren van de regenboog gaan ze krijgen. Oké dan, en tegelijkertijd was hun advies: geef wel een echte spanking. Het moet echt zijn voor haar. Geen gestreel. Wat een dilemma, sjezus, in jouw situatie…En je was zo verdomde eigenwijs ook, nou ja, stellig, in hoe het mentorschap eruit moest zien.

“Ik moest wel, nog steeds eigenlijk.’. Ze dacht aan haar vanilla vriend, haar kindje, hun huis. Ze leefde een net geordend leven waarbinnen de kink eigenlijk geen plaats kan hebben, laat staan een spanker die meer verlangens prikkelde dan enkel die naar een pak slaag,  Een pak slaag, vond zij, moest bovendien uitsluitend over de knie plaatsvinden, zonder attributen, met alleen de hand. De hoek, vergeet het maar. En geen seks, nee geen seks, puur mentorschap, dat had het moeten zijn. 

Met dat laatste was hij het toen zonder meer eens. Maar is het natuurlijk niet aan de spankee om haar eigen straf te bepalen. Daar zou ze snel achter komen toen dan eindelijk de eerste strafsessie plaatsvond. Hij herinnert zich goed haar kleine zenuwachtige gestalte bij zijn voordeur. Het rood op haar wangen, met opnieuw trillende lippen. Het moest maar snel gebeuren vond hij. Reden voor straf was er zeker ook. Op een onbewaakt ogenblik vergat zij thuis haar computer uit te zetten. Haar vriend las alle mails die hij voorafgaand aan hun eerste ontmoeting had geschreven. Het zou een eitje zijn geweest om de naam en wat nog meer te achterhalen van haar D. Not amused was hij, toen zij het euvel aan hem opbiechtte. De regel, haar regel was dat alle contacten discreet zouden verlopen. Zijn identiteit lag nu te grabbel. ‘Als jouw vriend kwaad wil, kan hij mijn carrière slopen. De maatschappij beschouwt onze praktijken niet als onschuldig. Op zijn minst als aanleiding voor veel smadelijke discussies op het net.’ Zij vond zijn reactie wat overdreven. Hij niet. De keuze tussen echte straf met lang zichtbare gevolgen voor haar billen en een zachtaardige introductie die geen sporen nalaat, was hem makkelijk gemaakt.

En dus stapte ze naar binnen. Hij droeg haar op haar jas snel op te hangen. Koffie werd er nog snel gedronken.

‘En toen moest je toch in de hoek staan!  En o wat was je eigenwijs!’ Hij kan er inmiddels wel om lachen. Zijn sigaret dooft hij uit in de asbak op de voetensteun.

Na de koffie zette hij haar in de hoek van de doorloop.

‘De hoek past niet binnen het kader, dat zei je. Werkelijk!  Maar je ging toch.’

‘Tegen al mijn weerstand in,’ zei ze.

Thuis had zij de broek aan. De geldzaken, de opvoeding van haar kind, het huishouden. Naast de op volle toeren draaiende gezinseconomie, studeerde zij in de stilte van de middagen en verloren uurtjes van de avonden Nederlandse Taal en Letterkunde. Tijd was schaars goed in haar leven. Haar modus vivendi stond haaks op de timiditeit van een spankee die op het punt stond om een flink pak op haar billen te krijgen. Daar in de hoek, in een vreemd huis, met haar broek en slip op haar hielen, kon ze niet anders dan het drukke leven even te laten voor wat het is. Het staan in de hoek wond haar op, tegen al haar verwachtingen in. Na al die jaren zou ze over de knieën van een oudere man gelegd worden om als een stout meisje op haar blote billen gestraft te worden.

Ze moest haar handen op haar hoofd leggen. Ze gehoorzaamde niet direct. ‘Waarom?’  Bijna schoot hij in de lach. Een spankee met meer ervaring zou het wel uit haar hoofd laten om dan, daar, zo, in die positie een brutale vraag te stellen. Een harde tik op haar rechterbil was zijn antwoord. ‘Je doet wat ik je zeg.’ Hij klonk gemeen ineens, vond ze.

‘Het deed ongelooflijk veel pijn, weet je dat wel? Ze slurpte het laatste restje koffie weg en trok een vies gezicht. ‘Lauw geworden.’

Dat weet hij. ‘Pijn valt buiten het kader van de fantasie, zegt hij pestend.

Na tien lange minuten in de hoek nam hij haar hand en trok haar mee naar de slaapkamer. Half struikelend over haar broek en slip strompelde zij achter hem aan.’Ik doe ze wel uit!’, sputterde ze. ‘Jij doet helemaal niets,’ zei hij streng het legde haar slanke lijf over zijn schoot. Ze vond hem nu helemaal niet meer zo aardig en lief. Kort wreef hij over haar rug en billen. Een gebaar met dezelfde betekenis als van de eerste zin die hij tijdens de eerste ontmoeting Amsterdam CS tegen haar sprak: ‘Ik ben het maar’. Door de gierende zenuwen  heen kwam zijn simpele boodschap over: zij was veilig, haar billen niet.

De straf was hard. De eerste klappen waren het ergst. Al was de haarborstel -ja toch- waarmee hij het pak slaag afronde endie hij tegen haar instructies in toch gebruikte, niet voor de poes.  Het was een echt pak slaag, een echt echt pak slaag.

‘Drie weken!’. Ze verlaat zijn schoot en gaat voor hem staan. ‘Drie weken lang heb ik voorzichtig moeten douchen, mijn billen uit het zicht moeten houden! Bruut!.

Ze ziet zijn gezicht vertrekken. Hij denkt na, twijfelt. Ze schrikt een beetje van zijn reactie.

‘Het was het toch waard?’, hij kijkt haar vragend aan.

Langzaam gaat ze weer op zijn schoot zitten. Haar armen om zijn nek, haar hoofd tegen zijn borst. ‘

‘Ja, want anders was ik nooit zo dichtbij je gekomen zoals nu , lieve man.’

Samen stout.