© 2008 door Lottey

Het was kerstavond en de vloer van de woonkamer van Sophie lag bezaaid met kerstcadeautjes en rollen pakpapier.

‘Hey, waar denk jij dat je heengaat? Er moeten nog een heleboel ingepakt worden’, zei haar vriend Steven toen Sophie opstond en wegliep.

‘Doe jij het maar. Ik heb geen zin meer’, zei Sophie nors en liep de kamer uit. Steven schudde zijn hoofd en ging verder met inpakken.

Toen Sophie na korte tijd terug kwam, ging ze in een van de luie stoelen zitten en keek toe hoe Steven geconcentreerd verder werkte.

‘Sorry liefje, maar je moet jezelf even ergens anders zien te vermaken want ik ben nog lang niet klaar’. Hij glimlachte naar haar.

‘Waarom? Ik beloof dat ik niet zal kijken’, zei ze met een zoete stem.

Steven keek haar met een sceptische blik aan.

‘Ja hoor, daar geloof ik helemaal niks van’.

‘Maar ik verveel me zo!’, jammerde Sophie en sloeg haar armen over elkaar.

‘Er is anders nog genoeg te doen. Het is kerstavond. Waarom ga je de tafel niet klaarmaken voor morgen. Je kunt ook nog wat versiering ophangen’, stelde hij voor.

‘Goed’, gromde Sophie en stond op en liep naar de keuken.

Toen ze weg was, schudde Steven zijn hoofd opnieuw. Ze was niet te genieten de laatste dagen. Hij weet het aan de stress van de tijd van het jaar. Toch moest ze een beetje oppassen, anders zou hij haar over de knie leggen, kerst of niet.

Sophie hoorde hem naar boven naar hun slaapkamer gaan en even later weer naar beneden komen, terwijl zij met het eten bezig was. Toen ze klaar was en de hal inliep, liep Steven net opnieuw de trap op.

‘Ben je klaar?’, vroeg ze.

‘Nog niet. Ik heb iets boven laten liggen. Je mag nog niet naar binnen’, waarschuwde hij met een hoofdknik in de richting van de kamerdeur, die half open stond.

‘Dat doe ik ook niet. Ik was van plan tv te gaan kijken in de serre’.

‘Goed zo, meisje’, zei hij en liep de trap op.

Sophie keek hem na. Er kwam een ondeugende gedachte bij haar op. Zodra Steven uit het zicht was, liep Sophie de woonkamer in om een blik te werpen op de cadeautjes die Steven voor haar gekocht had.

Ze bukte en zette haar handen op haar knieën en bestudeerde de cadeautjes die op de vloer lagen. Ze waren allemaal ingepakt, ze kon dus niet zien wat het allemaal was. Ze pakte er eentje op en betastte het en schudde het heen en weer.

Toe zag ze een tas staan met allemaal cadeautjes die nog niet ingepakt waren. Ze strekte haar arm uit om de tas open te maken toen ze iets achter haar hoorde.

‘Waar denk jij dat je mee bezig bent?’, bulderde een stem uit de richting van de kamerdeur. Sophie sprong overeind, klaar om haar onschuld te bepleiten. Ze had hem helemaal niet naar beneden horen komen.

‘Ik zocht om een schaar’. Het was een doorzichtig gekozen leugen.

‘Helemaal niet’, zei hij streng. ‘Ik had je toch gezegd dat je hier niet mocht komen?’

‘Um, ja maar …’ Ze deed een stap achteruit toen Steven naar haar toeliep. Hij pakte haar bij haar arm en nam haar mee naar de bank. Sophie wist dat ze zich beter maar niet kon verzetten.

‘Kom hier, ondeugd’, zei hij terwijl hij haar voorover over zijn schoot trok. Hij nam niet eens de tijd om haar spijkerbroek naar beneden te doen, maar begon direct haar billen hard met zijn hand te bewerken. Sophie spande haar lichaam en wilde net gaan protesteren dat hij te hard sloeg, toen het plotseling ophield. Het was even snel voorbij als het begonnen was. Sophie was blij dat Steven haar overeind hielp.

‘Je hebt mazzel dat ik het hier bij laat, maar nu geen gedonder meer, okay?’ Hij keek haar aan terwijl ze voor hem stond.

‘Ja, het spijt me’, zei Sophie terwijl ze zachtjes over haar billen wreef.

‘Bovendien krijg je helemaal geen cadeautjes als je niet lief bent. De Kerstman komt niet langs bij meisjes die stout zijn’, grijnsde hij.

Sophie rolde met haar ogen. Kom aan Steven, ik ben geen klein kind meer!’, zei ze terwijl ze de kamer uit liep. Ze was vastbesloten zich vandaag niet verder in de nesten te werken.

~~o==0==o~~

Het duurde niet lang voor Sophie in slaap viel. Ze hadden besloten vroeg naar bed te gaan omdat er drukke dagen voor de deur stonden.

Een paar uur later werd Sophie plotseling wakker. Ze deed haar ogen open en was verbaasd dat het nog donker was. Ze had het gevoel dat ze heel lang had liggen slapen. Ze keek opzij naar de wekker en zag dat het 2:30 uur was.

Ze deed haar ogen weer dicht en probeerde in slaap te vallen, maar na een half uur woelen en draaien, besloot ze dat dit niet zou lukken. Ze had dorst en stapte heel voorzichtig uit bed. Ze wilde Steven niet wakker maken. Ze liep op haar tenen de trap af en liep naar de keuken om een glas water te halen. Toen ze haar glas leeg had en deze op het aanrecht zette, werd haar aandacht door iets anders getrokken. Ze zag een flikkerend licht in de woonkamer, terwijl ze er toch zeker van was, dat ze de lichten uitgedaan had, toen ze naar bed gegaan waren.

Ze liep naar de deur en duwde deze open om te zien wat er aan de hand was. Ze zag in eerste instantie niet dat er iemand op de stoel naast de open haard zat, maar toen ze deze wel zag, stokte haar adem. Er zat een man met een lange witte baard die zijn gezicht grotendeels bedekte. Hij droeg een rode muts en een bijpassend rood pak en zwarte laarzen, net zoals de Kerstman altijd droeg. Maar wie was dit?

Sophie stond stokstijf stil. Ze durfde zich niet te bewegen. ‘Wie ben jij?’, vroeg ze zenuwachtig.

De man glimlachte. ‘Ik ben de Kerstman natuurlijk. Ik ben hier om jou je kerstcadeau te brengen’, zei hij alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.

‘Wat?! Je bent de Kerstman helemaal niet. Die bestaat niet… Of wacht, ben jij dat, Steven?’, vroeg ze verward.

De man lachte. ‘Steven? Oh ja, dat is je vriend. Nee, ik ben wie ik net vertelde dat ik ben. Als je nu even hier komt, dan kan ik je je kerstcadeau brengen, voor ik er weer vandoor ga.

‘Volgens mij ben je niet goed bij je hoofd. Ik zou de politie moeten bellen’, zei Sophie terwijl ze hem verward aankeek.

‘Dat zou ik niet doen als ik jou was. Hoe ga je dan aan alle kinderen uitleggen dat ze dit jaar geen kerstcadeautjes krijgen? Ik kan mijn werk niet doen, als ik in de gevangenis zit, of wel?’

Sophie wist niet wat ze zeggen moest, was dit een droom?

‘Nou, kom hier jongedame, ik lig al achter op mijn schema’.

Sophie zag hoe hij haar met een vriendelijke glimlach naar zich toe wenkte. Hoewel ze lang niet zeker was van haar zaak. Ze liep langzaam in zijn richting, Ze had niet het gevoel dat hij haar kwaad wilde doen en hoopte dat hij snel weg zou gaan.

‘Goed zo, meisje’. Hij trok haar op schoot. Ze voelde zich net een klein kind.

‘En Sophie, ben je lief geweest het afgelopen jaar”, vroeg hij opvallend vrolijk.

‘Ja, natuurlijk ben ik lief geweest’, zei Sophie die besloten had het spelletje met de vreemde man mee te spelen.

‘Ik heb hier iets heel anders op mijn lijstje staan…’ Hij haalde een stuk papier uit zijn zak en begon te lezen.

‘Er staat hier dat je erg stout geweest bent. Met name de afgelopen dagen. Woedeaanvallen, je gedragen als een klein kind, stiekem je kerstcadeautjes bekijken. Ja, het staat hier allemaal’.

‘Wacht eens even, wat voor lijst? Hoe weet je dat allemaal?’, piepte ze, opnieuw in verwarring gebracht.

‘Ik ben de Kerstman. Het is mijn taak om uit te zoeken wie lief geweest is en wie niet. Ik ben bang dat ik je zal moeten geven wat stoute meisjes verdiend hebben’, zei hij ernstig en gaf haar een klein duwtje, zodat ze gedwongen werd op te staan.

‘En wat mag dat dan wel zijn?’, vroeg Sophie bezorgd.

‘Je krijgt een flink pak op je blote billen’. Hij klopte op zijn knie. ‘Laten we maar snel beginnen’. Hij pakte haar bij haar pols en trok haar over zijn knie. ‘Wacht even, dit kun je niet doen!’, protesteerde Sophie. Maar ze was niet snel genoeg en lag even later met haar gezicht enkele centimeters van het vloerkleed en voelde een hand op haar billen rusten.

‘Als dit straks voorbij is, dan is alles op de lijst vergeven en vergeten, dus ik verwacht dat je als een braaf meisje je straf in ontvangst neemt’, zei hij terwijl hij haar pyjama broek tot haar knieën omlaag schoof. ‘Nee alsjeblieft!’, klaagde Sophie. Toen voelde ze de eerste klap op haar bips neerkomen. Hij begon haar hard en in een rustig tempo beurtelings op haar billen te slaan. Na een paar minuten werd de pijn onhoudbaar en deed ze haar hand naar achter om te voorkomen dat ze nog meer zou krijgen.

‘Niks daarvan’, zei hij en duwde haar arm met een soepele beweging op haar rug. Hij bleef hard doorslaan en verhoogde het tempo, waardoor Sophie met haar benen begon te trappelen. Haar gedachten gingen naar Steven, hij zou toch zeker wel wakker worden van het lawaai? Ze voelde hoe de man ophield en zijn hand op haar bips liet rusten. ‘Prachtig mooi rood. Volgens mij zul je volgend jaar een heel lief meisje zijn?’

‘Ja!”, antwoordde Sophie in de hoop dat hij klaar zou zijn. Ze kon niet wachten om de pijn uit haar billen te wrijven.

‘En wil je nu je cadeautje?’, vroeg hij.

Sophie draaide haar hoofd en keek hem aan. ‘Um ja okay’, zei ze timide.

De man greep in een zak die naast de stoel stond en haalde er een voorwerp uit. Zodra ze zag wat hij in zijn handen hield, wilde ze dat ze geen ‘ja’ gezegd had. In zijn hand had hij een kleine paddel in de vorm van een haarborstel, met een rood lintje om het handvat. Ze kreunde.

‘Ik dacht dat dit wel een geschikt cadeautje voor je zou zijn’. Hij hield hem omhoog zodat ze hem goed kon zien. ‘Maar ik houd hem nog even vast, want ik denk dat hij best even gebruikt mag worden voor je hem krijgt’.

‘Neeee, ik dacht dat je klaar was? Bovendien ik wil je cadeautje helemaal niet’, pruilde Sophie.

‘Ik ben bang dat ik nog niet helemaal door de lijst heen ben, jongedame. En als je het cadeautje niet wilt, dan kan ik het beter aan Steven geven…’

‘Nee, het is al goed, maar alsjeblieft geen slaag meer. Ik heb mijn lesje wel geleerd!’

‘Nog niet helemaal’, zei hij. ‘Nou, waar was ik gebleven?’

Sophie voelde ze hoe hij haar onderbroek met een ruk tot haar knieën omlaag schoof. Terwijl ze de schaamte voelde opkomen, zette ze zich schrap voor de houten paddel.

Ze hoefde niet lang te wachten, want al snel zette hij het pak slaag voort. Het deed nu veel meer zeer dan voorheen. Het duurde maar even of ze lag opnieuw te trappelen en te worstelen om van zijn schoot te komen. Ze hoopte dat ze dat rotding kon verstoppen voordat Steven hem in handen zou krijgen en zou bedenken dat hij hem wel eens kon gaan gebruiken.

‘Auw alsjeblieft, het doet zeer!’, gilde Sophie terwijl de paddel op haar bips, die wel in brand leek te staan, neerdaalde.

‘Bijna klaar. Misschien moet er nog een paar bij doen, want je hebt me nog niets te drinken aangeboden’.

‘Ach, kom nou!…’, begon Sophie maar ze werd onderbroken door de paddel die opnieuw op haar billen neerdaalde. ‘Ok, het spijt me. Echt waar’, zei ze half huilend.

De man stopte en legde het instrument neer. Hij gaf een liefdevol tikje op haar brandende huid en hielp haar overeind.

‘Ik denk dat dit voor het moment wel genoeg is om te zorgen dat je volgend jaar goed zult gedragen. Zo niet, dan kom ik je volgend jaar met kerst weer opzoeken’, waarschuwde hij.

‘Ga je me nog vertellen wie je bent?’, vroeg ze, terwijl ze zachtjes over haar gloeiende bips wreef. Ze had nog niet eens de moeite genomen om haar broek weer omhoog te doen.

‘Dat heb ik ja gezegd. Ik ben de Kerstman’, verklaarde de man wanhopig.

Sophie hield haar mond. Ze wist niet wat ze nog moest zeggen.

‘En nu naar bed jij. Ik heb nog een aantal adresjes waar ik nog langs moet voor het weer licht wordt.’, zei hij en stond op. Hij gaf Sophie een knuffel.

‘Oh, okay, nou tot ziens dan maar’, mompelde ze toen hij haar passeerde.

‘Tot ziens, Sophie. En onthoudt: lief zijn!’

Sophie keek over haar schouder toen ze naar de deur liep. Ze keek hem een laatste keer aan. Ze liep door de donkere hal. Duizend gedachten gingen door haar hoofd toen ze de trap opklom. Wie was hij?, vroeg ze zich af en wat moest ze tegen Steven zeggen?

Toen ze in bed stapte en op haar buik ging liggen vroeg ze zich af of de Kerstman misschien toch zou bestaan?