Phoebe en Tom gaan samen uit eten en lijken een heerlijke avond te hebben… tot dat Phoebe haar scherpe tong weer niet kan bedwingen!

Zoals beloofd pikte Tom Phoebe de volgende avond om zeven uur op en nam haar me naar het ‘Reserve’ in Camworthy. Hij had een privé gelegen tafeltje besproken in een gezellig nisje bij het raam met uitzicht over Camworthy Hollow, een van de meest spectaculaire en prachtige plekken in West Dorset. Hij had overal aan gedacht; Perfect gekoelde champagne, bedauwde rode rozen op het midden van de tafel, verlicht door een enkele kaars.

Phoebe had zichzelf inderdaad verwend met een nieuwe jurk. Ook deze zat strak om haar heen, maar was netjes en van een kastanje bruine fluwelen stof. Het had haar een klein fortuin gekost, maar ze vond dat ze het verdiend had omdat ze al in geen jaren frivole kleren voor zichzelf had gekocht. Vanaf het moment dat hij haar zag waren Tom’s prachtige ogen steeds over haar heen gegleden, waardoor het overduidelijk was dat hij het mooi vond. En om de een of andere rede betekende dat meer voor haar dan dat dit eerder bij andere mannen had gedaan.

De introductie tot hun nieuwe, zeer speciale, relatie van gisteravond was nog niet besproken. Maar Phoebe wist dat het ter sprake zou komen, hij vond zijn werk te leuk om het te vermijden. En Phoebe realiseerde zich, na een lange nacht van hard, dromerig denken, dat ze in ieder geval een ‘project’ zou zijn. Hij zou haar gaan kneden, haar onderwijzen, de nieuwe Phoebe naar boven laten komen. Ze voelde zich als een delicate rozenbottel in een vaas: een pure bloem waarvan de blaadjes zich begonnen te openen voor een geheel nieuwe wereld.

Ze was uiteindelijk in slaap gevallen met een grote glimlach op haar gezicht en een warme gloed op haar achterste. Oh heerlijk!

Tom schonk haar nog een glas champagne in en grinnikte alsof hij het wist.

‘Vanwaar die dromerige blik?’

Phoebe bloosde licht en lachte.

‘Jij weet verdomde goed waarom dat is!’

Zijn donkere wenkbrauwen schoten omhoog en zijn grijns verwijdde zich terdege.

‘Zit je comfortabel of wil je dat ik om een extra kussentje vraag?’

Phoebe schudde lachend haar hoofd. Wat was dit een bevrijdend gevoel; om haar fantasie te beleven zonder zich te hoeven schamen.

‘Waag het niet, want dan ga ik de hele avond mokken’, zij ze met een gemaakt pruillipje.

Hij knipoogde naar haar en nam een slokje van zijn champagne.

‘Maar serieus Phoebe,’ zei hij zachtjes met een zachtaardige gloed in zijn ogen, ‘Ik weet dat ik je pijn heb gedaan gisteravond en dat was ook mijn bedoeling, maar ik vond het niet leuk, geloof me. Maar hoe vaak je zo gestraft zult worden hangt geheel van jou af.’

Hij grinnikte licht.

‘Niet dat ik het prachtige uitzicht op jouw naakte achterste verschrikkelijk vond! Maar een pak op je billen voor straf zullen pijnlijk zijn voor ons allebei.’

Zijn blik werd beduidend verleidelijker.

Er zijn veel prettigere manieren om onze gedeelde aandrang te bevredigen en hopelijk zal ik dit binnenkort aan je introduceren.

Een heerlijk, warm gevoel vond zijn weg langs Phoebe ’s ruggengraat naar beneden toen zij zijn zwoele blik naar binnen zoog. Ze voelde zich als was in zijn handen bij alleen al de gedachte van zijn aanraking. Ze realiseerde zich dat ze graag plezier aan zijn lichaam zou willen beleven. Ze glimlachte wat ongemakkelijk en kleurde rood tot in haar nek.

‘Meneer! Heb meelij. Laat dit meisje niet blozen, ik smeek u. Gemene, gemene man!’ zei ze, met een gezicht als in ‘Pride ad Prejudice’.

Tom lachte bulderend.

‘Och! Maar het is zo’n prachtig gezicht als je die rode gloed draagt!’

Zijn stem werd laag en hij mompelde hees; ’Vooral als je het op die andere rondingen draagt, mijn lieveling.’

Phoebe’s hartslag versnelde opnieuw tot oncontroleerbare hoogte en de avond was nog maar net begonnen.

Hij knipoogde met één lang gewimperd ooglid naar haar en zei; ’Ik zie dat ik even een stapje terug moet doen schatje, ik wil niet dat dat snel kloppende hartje van jou explodeert, nog niet. Later misschien, maar nu nog niet.’

Phoebe gaf een lange trillende zucht en klopt op haar hart.

‘Ik hoop bij God dat het sterk genoeg is om jouw genadeloze aanvallen te verdragen!’ zei ze en lachte.

Ze bestelden iets van de kaart en Phoebe bedankte voor een verleidelijke rode wijn, aangezien ze het meeste van de champagne alleen op zou moeten drinken. Tom moest nog rijden en dronk daarom bijna niets. Tijdens de maaltijd spraken ze op comfortabele en ontspannen toon, alsof ze elkaar al jaren kenden. Phoebe deed allerlei dingen uit de doeken tegen hem die ze eerder voor zichzelf had gehouden. Dingen waarvan ze eerst bang was dat ze haar bescherming te kwetsbaar zouden maken. En hij luisterde aandachtig, met oprechte interesse en gevoel.

Ook dit was een nieuwe ervaring voor haar. Zij was normaal degene die luisterde in al haar eerdere relaties en met vrienden. Zij was de rots, de schouder waarop zij uit konden huilen. Degene met wie anderen hun lasten, angsten en onzekerheden deelden. Tot nu toe was er maar één persoon die ze haar kwetsbaarheden had toevertrouwd, haar beste vriendin Claire.

Maar Claire woonde meer dan 300km weg van haar, met haar lieve nieuwe echtgenoot in Hertfordshire. En naast hun frequente en lange discussies over de telefoon, zagen ze amper kans elkaar te zien.

Maar ondanks hun bijna zusterlijke relatie had Phoebe nooit haar geheime behoeften aan Clair verteld. Niet omdat ze bang was om afgewezen te worden of dat Claire het weerzinwekkend zou vinden, ze vroeg zich zelfs soms af of Claire misschien dezelfde voorkeuren zou hebben omdat ze zo op elkaar leken. Maar ze had zich diep van binnen altijd geschaamd voor haar behoeften en doordat ze het nooit echt ervaren had of het compleet begreep, wist ze dat ze het niet goed genoeg uit zou kunnen leggen om het een ander te laten begrijpen. Ze begreep het zelf nog niet eens.

Maar nu zou ze het haar zeker vertellen. Ze kon amper wachten!

Ze kwamen op het onderwerp ‘families’. Tom had geen verrassende of diep liggende emotionele problemen betreffende zijn kindertijd, noch met betrekking tot zijn volwassenheid. Zijn vrouw had zijn behoeften nooit gedeeld, maar evengoed had hij haar voor enkele kleine vergrijpen billenkoek gegeven tijdens hun korte huwelijk. Maar ze waren jong getrouwd en al na vier jaar gescheiden. Ze hadden twee prachtige dochters. Kate van 24 en Lucy 22. Allebei getrouwd. Hij zag zijn ex-vrouw zelden, maar als ze elkaar bij familiegelegenheden tegen kwamen konden ze wel met elkaar overweg. Er was teveel tijd overheen gegaan om nog vervelende gevoelens tegenover elkaar te hebben. Hij was nooit opnieuw getrouwd, maar ook hij had verschillende saaie relaties achter de rug die gedoemd waren te falen.

Phoebe vertelde hem dat zij haar enige broer had verloren door een auto-ongeluk toen hij pas 18, zij 14 was. Ze vocht tegen haar tranen toen ze er opnieuw aan dacht hoe de politie haar ouders meenam om het lichaam van Ray te identificeren. Ze was uit de politieauto gesprongen voordat haar moeder haar tegen had kunnen houden en rende haar vader achterna die het mortuarium was ingelopen. Toen ze binnen kwam had de lijkschouwer net het laken van Ray’s gezicht gehaald. Haar vader had afgemeten geknikt, leunde naar voren en kuste zijn voorhoofd. Phoebe had hem ook een afscheidskus willen geven. Ray’s zachte gezicht was zo bleek en koud tegen haar lippen.

Phoebe zag dat Tom’s ogen ook volliepen toen zij haar verhaal vertelde, maar hij hield zij tranen tegen.

Ray’s dood had een grote impact op de relatie tussen Phoebe en haar vader. Het leek of hij toen pas door had dat zij er ook was. Hij werd overdreven streng en beschermend, hij verstikte haar zowat. Ze kon het niet uit staan. Ze haatte het eigenlijk. Ze had het gevoel dat zijn zogenaamde liefde als een soort vervanging moest dienen voor zijn verloren zoon, in plaats van voor zijn eigen dochter. Toen ze wat ouders werd, begreep ze haar vader beter. Maar ze hadden nog steeds niet zo’n goede band en met een ondertoon van schuldgevoel bekende ze dat ze blij was dat haar ouders nu in Nieuw-Zeeland woonden. Daardoor kon ze de tijd met haar ouders reguleren en niet te veel gebukt gaan onder de taken als dochter die ze zou hebben wanneer haar ouders dichterbij zouden wonen.

Het was alleen jammer dat ze dol was op haar moeder en hun lange gesprekken en haar lach verschrikkelijk miste.

Ze was weggelopen van huis toen ze pas 16 was, door de moeilijke relatie met haar vader. En naast een enkele keer dat ze vanwege magere tijden even terug was gegaan, had ze geen keus dan alleen door te zetten. Ze was al vroeg zelfstandig geworden en had harde lessen gehad. Ze was er hard en sterk van geworden, hield ze zelf vol.

‘Gaf je vader je billenkoek?’ vroeg Tom op ongedwongen toon.

‘Nee! Nooit!’ Snauwde Phoebe. De vraag shockeerde haar, temeer omdat ze er eigenlijk niet van schrok. Hoe zou dat komen?

Tom hief zijn handen in gespeelde overgave.

‘Okay okay, het was maar een vraag.’

Hij liet zijn kin op zijn knokkels rusten en bestudeerde haar grondig. Phoebe begon zich voor het eerst die avond ongemakkelijk te voelen.

‘Waarom wordt je zo bang van die vraag?’ vroeg hij terwijl hij haar doortastend aan bleef kijken.

‘Ik word er helemaal niet bang van!’ zei ze iets te snel. ‘Het is alleen… nou, ik weet het niet… ik heb er nooit over nagedacht.’

Dat lag dicht bij de waarheid.

‘Denk je dat je… je verlangens hebt gekregen doordat je vader je als kind nooit geslagen heeft?’

‘God, hij ging onverbiddelijk door wanneer hij ergens zijn tanden in gezet had, dacht Phoebe.

‘Nee, helemaal niet.’ Ze schudde haar hoofd en fronste.

‘Ik snap niet wat dat er mee te maken heeft. Deed jou vader het?’ Ja! Dat was een goede reactie, het balletje terugspelen.

‘Billenkoek? Nee. Maar hij heeft wel een paar keer zijn riem gebruikt. Maar zoals ik het mij herinner had ik het verdiend.’

Hij leunde achterover en bestudeerde haar gezicht van een afstandje

‘Vind je dat je een goed kind was. Ik bedoel, was je gehoorzaam en meewerkend? Deed je wat je gezegd werd, wanneer je het moest doen?’

Phoebe moest erom lachen. Nee. Ze was een vreselijk vervelend sujet, waarschijnlijk omdat ze niet voldoende aandacht kreeg.

‘Ik zou een verdomde leugenaar zijn als ik zou zeggen dat ik het was. Nee, ik was absoluut abominabel. Ik werkte mij constant in de nesten op school. Ik kon mijn grote mond niet houden.’

Tom grijnsde. ‘Dat spreekt boekdelen, niet waar? Je bent duidelijk niet veel veranderd.’

Phoebe glimlachte schaapachtig.

‘Jij zult die kant van mij vast temperen de komende tijd.’

Hij lachte. ‘En hoe, schatje!’

Toen, wat voor hen slechts een oogwenk leek, was het diner voorbij. Ze dronken elk bijna een hele pot koffie en Phoebe had grotendeels de champagne opgedronken. Het was tijd om te gaan. Phoebe voelde zich nogal aangeschoten en dan werd ze overmoedig.

‘Breng me naar huis Tom. Ik ga je neuken tot je sterretjes ziet,’ mompelde ze op verleidelijke toon.

Zijn gezicht werd plotseling donker en boos en hij kreeg een koude blik in zijn ogen. Phoebe deinsde terug door zijn reactie.

‘Nee Phoebe, dat ga je niet. En als je ooit weer zoiets tegen me zegt, sla ik de blaren op je achterste ook al zijn er honderd mensen bij die het zien!’, gromde hij op een diepe, even toon.

Phoebe slikte en voelde zich klein worden toen hij dichterbij kwam.

‘Als ik besluit de liefde met je te bedrijven, dan zal ik dat doen. Misschien ben ik gisteravond niet duidelijk genoeg geweest, dus ik zal het je opnieuw zeggen, voor de laatste keer. Ik heb hier de leiding Phoebe. En dat zal jij accepteren en omarmen, mettertijd’

Hij schudde zijn hoofd langzaam en leunde achterover, geselde haar met zijn blik.

‘Je hebt nog veel te leren, jongedame. En de lessen zullen steeds harder en harder worden als je mij tegenstand blijft bieden. Begrijp je dat?’

Phoebe knikte, maar de verbale klap die hij haar zojuist had gegeven stak haar. Ze deed haar best om haar mond in bedwang te houden en afwijzend te kijken, maar mislukte hierin. Een scherpe kreun van verzet schoot uit haar mond voordat haar verstand het kon tegenhouden.

“Nou, jij gaat vanavond zeker niet de liefde met mij bedrijven! Tenzij je verkrachting acceptabel gedrag vindt?’

Hij hield zijn hoofd schuin en keek haar woedend aan. Zijn wangen waren zelfs rood van boosheid. Phoebe zou haar eigen tong eruit gesneden hebben als ze dat kon. Dat was wel het ergste wat ze had kunnen zeggen tegen de man die meer goedheid, liefde en begrip in één avond had laten zien dan alle mannen die zij ooit bij elkaar had gekend.

Shit, haar stomme, domme mond! Ze sloeg haar ogen neer, weg van zijn vorsende blik en schudde verontschuldigend haar hoofd.

‘Ik… het spijt me, dat wilde ik niet zeggen. Ik weet dat je nooit… oh, Christus, vergeef me, alsjeblieft. Ik ben een brutaal kreng.’

Ze gluurde snel naar zijn gezicht.

Hij was een beetje gekalmeerd maar de kou in zijn ogen zei haar dat dit nog niet voorbij was. Ze zou nog heel wat excuses moeten maken voordat de avond voorbij was. Het gouden randje dat ze rond gisteravond had gecreëerd verdween plotseling. Het was alleen nog maar een vernederende pijnlijke en angstige herinnering. De warme gloed op haar achterste begon te jeuken en irriteren toen ze zich bedacht dat haar waarschijnlijk nog een dosis van Tom’s kenmerkende manier van corrigeren te wachten stond. En tegelijkertijd, verdomme, zond die gedachte een bizarre trilling langs haar ruggengraat!

Zijn stem had opnieuw de bekende afstandelijkheid in zich.

‘Wacht hier terwijl ik de rekening afhandel.’

Hij stond op en liep naar de bar.

Phoebe wachtte tot hij in gesprek was met de ober voordat ze op durfde te kijken. Langzaam richtte ze haar ogen op en gluurde naar hem. Hij draaide zich om en keek naar haar, alsof hij haar ogen op zich gericht had gevoeld.  Zijn uitdrukking was verre van vriendelijk of vergevingsgezind. Snel keek ze weg.

‘Verdomme!’ mompelde ze zuchtend, terwijl ze zich realiseerde dat de passievolle nacht waar ze al de hele avond naar had uitgekeken er niet meer in zou zitten. Hij was terecht furieus. Hoe meer ze er over nadacht, hoe erger ze het vond. Hem beschuldigen van het in staat zijn tot verkrachting, in Gods naam! Hoe had ze zoiets kunnen zeggen? Hoe godvergeten beledigend kon ze zijn? Als hij maar zoiets in de buurt ervan had gezegd, zou ze hem in zij gezicht hebben geslagen en zijn opgestapt! Haar misstappen van de vorige avond verbleekten hierbij. Dat was niet geheel haar schuld geweest. De omstandigheden en het lot hadden ook een kleine rol gespeeld. Maar dit? Dit was een onoverkomelijke daad van schofterigheid en ze verdiende alles van wat ging komen.

‘Maar,’ zei het kleine duiveltje in haar, ‘misschien kun je je er nog onderuit praten! Misschien als je heel verontschuldigend bent, hem laat zien hoeveel het je spijt wat je hebt gezegd, verandert hij misschien van gedachten en laat hij je gaan. Daarbij, twee keer een pak slaag achter elkaar? En je hebt hem pas gisteravond ontmoet. Zo erg kan hij het toch niet al maken?’

‘Ben je klaar?’ Zijn toon was koud, bijna dreigend.

Phoebe dook ineen, ze had niet eens doorgehad dat hij naderbij was gekomen, ze was te druk geweest met het uitstippelen van een strategie. Ze knikte en stond op, zich plotseling erg kwetsbaar en zwak voelend in de schaduw van deze grote man. Hij stapte opzij en gebaarde dat ze langs hem heen kon lopen. Phoebe toverde een mager lachje op haar gezicht voor de ober die de deur voor haar open hield en wandelde – zo nonchalant mogelijk – naar buiten.

Op weg naar huis zou ze al moeten beginnen met haar excuses te maken. Als ze zou wachten tot hij haar beet had zou het te laat zijn. Ze had veertig minuten om haar ding te doen.

‘Bedankt voor een heerlijke avond, het was een ware traktatie.’ Zij ze warm

‘Graag gedaan’, antwoordde hij effen.

Phoebe slikte luidruchtig.

‘Kijk Tom. Ik kan mij niet genoeg excuseren voor de dingen die ik heb gezegd. Ik heb teveel gedronken… en… nou, het was onvergeeflijk. Je weet dat ik het niet meende, toch?’

‘Mmmm Hmmm.’

Niet bepaald overtuigend, dacht Phoebe. Ze zou harder moeten werken.

‘Ik heb gezegd dat ik een flapuit ben. Ik spreek voordat ik denk. Dat heb ik altijd al gedaan en ik haat mijzelf erom. Vooral vanavond. Je bent zo vriendelijk en sensitief geweest en… en… gewoon prachtig. En mijn toenadering was vulgair, en dat spijt me ook.  Ik verdien het om…’ ze slikte hard en verlaagde haar stem een beetje, ‘gestraft te worden. Je hebt gelijk.

Goed gedaan! Ze feliciteerde zichzelf in gedachten. Je hebt spijt en acceptatie laten zien, dat zal hij waarderen. Nu ze op gang was ging ze door.

‘Maar, het is alleen, nou ja, na al die hints die je eerder gaf, ik… ik,’ Ze voelde dat ze bloosde ‘Ik keek zou uit naar het bedrijven van e liefde met jou, en…’

‘Stop nu meteen jongedame!’ bastte hij en zuchtte in ongeloof. ‘Je hebt niet eens door wat je aan het doen bent, of wel?’

‘W… wat? Ik begrijp… niet…’

‘Manipuleren. Je probeert je onder een pak slaag uit te praten, terwijl je drommels goed door hebt dat je het hebt verdiend.’

Phoebe nam een hap lucht om te reageren, maar hij was haar voor.

‘Geen woord meer van jou Phoebe, dat maakt me alleen maar bozer. Luister voor het eerst in je leven eens een keer.’

Zijn ogen bleven op de weg terwijl hij sprak.

‘Ja, je praat voordat je denkt. En dat is het meest zelfdestructieve aan jou. Ik vraag me af hoe vaak je daardoor mensen van je weggeduwd hebt, hmmm? Honderden waarschijnlijk. Je bent het klassieke voorbeeld van het verwende kind dat de roede werd bespaard! Als je vader je achterste een paar keer rood zou hebben gekleurd, had je misschien wat meer zelfdiscipline ontwikkeld. Maar het werd steeds erger en oncontroleerbaarder, zo erg dat je er zelf niet eens meer vat op hebt. Daarom heb je mij opgezocht Phoebe. Omdat je haat hoe je geworden bent. En hoewel je dat diep van binnen weet, blijft het verwende krengetje daarbinnen je naar beneden trekken. Maar niet voor lang meer Phoebe, daar zorg ik wel voor.’

Zijn mond klapte vastbesloten dicht.

Phoebe hapte paniekerig naar adem. Ze had de controle over de situatie verloren. Hij accepteerde het niet! Ze probeerde al haar hele leven een boze reactie te ontlokken omdat ze dacht dat ze dat leuk zou vinden, maar nu ze het voor de tweede keer binnen vierentwintig uur zou krijgen was ze daar niet meer zo zeker van. Ze voelde zich klein en belachelijk en… en kinderachtig. Hete, boze tranen begonnen te stromen en ze vocht tegen de neiging om hard te snikken. En het feit dat hij aldoor zo verdomde gelijk had maakte het alleen nog maar erger. Ze zou deze man nooit om haar vinger kunnen winden. En om het nog maar even erger te maken, ze begreep dat ze dat eigenlijk ook niet wilde. Ze had haar gelijke ontmoet. Nee, haar meerdere!

‘Stop met huilen Phoebe. Je waterlanders zullen niet helpen,’ zei hij vlak.

En toen stopten ze voor haar huis.

Eventjes dacht Phoebe erover om het op een rennen te zetten en de deur in zijn gezicht dicht te gooien. Maar ze wist dat ze dat niet zou redden, zelfs niet als ze het echt zou willen. Ze verlieten samen de auto en hij liep om de auto naar haar zijde. Ze slofte vooruit met haar hoofd omlaag, draalde, om het gevreesde moment maar zo lang mogelijk uit te stellen.

Tom sloeg hard tegen haar achterste. ‘Opschieten!’ donderde hij.

Phoebe gilde en versnelde haar pas.

Eenmaal binnen ging ze richting de zitkamer, daar waren geen rechte stoelen. Tom greep haar bovenarm en stuurde haar richting de keuken, terwijl hij opnieuw een klap uitdeelde. Toen ze de keuken binnen kwamen, brak ze vrij en draaide zich om zodat ze hem aan kon kijken, maar stapte achteruit. Dit was haar laatste kans op amnestie, ze moest het proberen ook al zou ze het er waarschijnlijk alleen maar erger mee maken.

‘Tom, alsjeblieieieieft! Ik heb mij verontschuldigd en ik meen het. Echt waar, ik beloof het. Laat me deze keer gaan, doe me een plezier. Ik leer het wel. Je hebt je punt gemaakt! Je hebt me bang gemaakt!’ ze huilde hopeloos, haar tranen stroomden.

Hij kwam naderbij en dreef haar in de hoek. Zijn ogen waren koud en hard. Bijna levenloos en angstaanjagend vastbesloten. Hij greep haar en draaide haar om, duwde haar neus in de hoek. Toen trok hij haar jurk omhoog zodat de stretchstof zich om haar middel ophoopte. Ze probeerde haar jurk weer omlaag te trekken, maar hij pakte haar polsen beet en hield ze met één hand vast terwijl hij met één ruk haar dunne slipje los trok. Phoebe schreeuwde en worstelde in verzet, maar dat leverde haar opnieuw een felle klap op, nu op haar blote billen.

‘Houd je armen langs je lichaam en waag het niet uit de hoek te komen, Phoebe, hoor je me?’ blafte hij woedend ‘Anders zal dit de godganse nacht door gaan als het moet, geloof me!’

Phoebe haalde diep adem en liet haar armen langs haar lichaam vallen toen hij haar polsen los liet. Ze voelde dat ze hevig bloosde. Daar stond ze dan, in de hoek als een stout schoolmeisje. Haar jurk rond haar middel, geen slipje, alleen maar hold-up kousen om haar benen half te bedekken. Ze had zich nog nooit zo tentoongesteld en kwetsbaar gevoeld.

‘Zo, jij zult daar staan tot je mij vraagt om je een pak op je billen te geven Phoebe,’ zei hij op vanzelfsprekende toon.

Phoebe hapte naar adem en draaide zich bijna om, maar wist zichzelf nog net te bedwingen.

‘NEE! Dat kun je niet maken! Dat doe ik niet! Dat is gewoonweg te vernederend!’

‘Oh ja, dat ga jij wel doen. En voor elke minuut die ik moet wachten tel ik er twintig bij op. En voor elk woord dat je zegt buiten “Mag ik u alstublieft mijn billenkoek ontvangen meneer?” krijg je er tien extra.’

Phoebe schreeuwde woedend. ‘Meneer! Fuck you! Dat ga ik niet zeggen!’

‘En voor elke vloek wordt er nog twintig toegevoegd,’ zei hij, met wat leek op een geamuseerde en tevreden zucht.

‘Dat brengt het op… eens kijken… al een mooi rond getal van 100! Wat vind je daarvan Phoebe, liefje?’ zei hij met een kwaadaardige grijns, snel toevoegend ‘Daar zou ik maar geen antwoord opgeven als ik jou was. Als dit je niet leert je scherpe tong te bedwingen, zal niets helpen! Behalve dan misschien herhaaldelijk flink op te treden.’

Phoebe gromde woedend en stampte met haar voeten, piepend als een klein kind dat een driftaanval had, maar ze dacht eraan om niets te zeggen.

Tom wachtte tot ze wat gekalmeerd was en haar gilletjes veranderde in hopeloos snikken. ‘En dat uitbarstinkje bezorgt je er nog twintig. De tijd tikt door Phoebe. Er is net nog een minuut voorbij gegaan. Je zit nu aan de honderdveertig. Ik denk dat je maar beter op kunt schieten met je vraag, voordat je de eerste vrouw wordt die omkomt door een pak op haar billen!’

Hij lachte onbedaarlijk.

Phoebe gilde opnieuw, maar minder overtuigd dit keer. Ze klemde haar vuisten samen terwijl ze deze onoverkomelijke situatie probeerde te bedwingen. Hij meende elk woord dat hij zei. En ze voelde de tijd doortikken! Als ze het niet snel zou vragen zou ze nooit meer kunnen zitten! Het voelde of al haar jaren van brutaliteit betaald werden gezet, hier en nu. En hij vond dit zoooo leuk.

Ze haalde diep adem en siste, ‘Mag ik alssssstublieft mijn… billenkoek… meneer.’ zei ze knarsetandend.

‘Ik zal je een beetje matsen, gegeven wat je reeds staat te wachten. Maar als je het niet snel netjes vraagt, passend bij het schuldbewuste meisje dat je zegt te zijn, zal ik pas stoppen als je FLAUW VALT!’ Alle sporen van humor waren uit zijn stem verdwenen en al wat was overgebleven was een steenkoude toon.

Ze hoorde het schrapen van een stoel over de stenen vloer en kromp ineens. Ze gooide het er bijna uit.

‘M… mag ik nu alstublieft het pak op mijn billen, meneer?’ Ze pauzeerde niet eens bij dat woord.

‘Ja, dat mag. Draai je om, bedek jezelf NIET en kom over mijn knie liggen.’

Phoebe draaide langzaam, ademde hortend en stotend. Hij zat op de stoel, handen licht rustend op brede, gespierde dijen, zijn wenkbrauwen beangstigend gefronst. Hij had de mouwen van zijn overhemd opgerold en de bollende spieren van zijn gebruinde onderarmen spanden zich in voorbereiding. En die ogen, zo hard als diamant, glinsterden staalachtig. Ze was kansloos.

Ze schuifelde naar voren, keek mistroostig naar zijn schoot, snikken wegslikkend. Zo laat mogelijk keek ze hem nog stil smekend in zijn ogen. Zijn frons werd dieper. Ze keek snel weg. Toen liet ze zich op één knie zakken en ging over zijn schoot liggen. Zijn benen waren hard, als graniet tegen haar bewegende ribbenkast. Hij duwde haar nog iets naar voren, zodat haar achterste in de lucht werd geheven en haar gezicht slechts centimeters van de vloer verwijderd was. Een stevige arm klemde zich om haar middel en pinde haar vast. Ze kreunde toen de kracht de lucht uit haar perste. Dit ging ondraaglijk langzaam in vergelijking met de wervelwind van gisteren. Opzettelijk, realiseerde ze zich. Hij wilde dat ze zou lijden onder het wachten,  dat de angst voor de zware straf zich op zou bouwen, dat ze zou leren van haar fouten.

En hij sloeg haar langzaam. Afgemeten, bijna ritmisch. Ze voelde elke en iedere klap, met zorg geplaatst op elke centimeter van haar billen en dijen. Hij zei deze keer geen woord. Het enige geluid was het neerkomen van een harde hand op zacht soepel vlees en het gejammer, gesmeek en gesnik van Phoebe.

Hij nam haar mee naar de rand en tot ver, ver erover. Tegen de tijd dat hij haar hele straf had uitgedeeld was het gestribbel van Phoebe verzand in een puur automatische schok bij iedere stevige klap. Ze huilde openlijk en onbeschaamd. Ze had zojuist het recht gekregen om de schaamte over haar foute gedrag te laten varen. Ze had betaald voor haar schulden. En ze wist dat ze er altijd op zou kunnen rekenen dat hij daarvoor zou zorgen.

Hij draaide haar op zijn schoot en nam haar in zijn armen, net als gisteravond. Het zijdeachtige materiaal van zijn broek voelde aan als schuurpapier op haar rauwe achterste. Ze kromp ineen en hij wreef zachtjes over haar naakte vlees in circulaire bewegingen. Ze huilde, doorweekte zijn shirt met haar stromende bevrijdende tranen. Ze kroop tegen hem aan, haar armen tegen haar borst geslagen, terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg en haar knuffelde, geruststelde, wiegde en haar haar kuste.

‘Shhh shhh. Het is voorbij, lieveling. Huil maar. Laat het eruit komen. Ben maar weer een keer 14.’ Fluisterde hij. En dat was ze. Het duurde minstens tien minuten voordat haar tranen over waren. Toen keerde hij haar voorzichtig zodat ze elkaar aankeken, zijn ogen zacht en liefdevol. Hij veegde over haat natte wangen met de toppen van zijn lange vingers. ‘En, wat zeg je dan?’ mompelde hij?

Phoebe gooide het eruit voordat ze erbij nadacht ‘Dankje,’ fluisterde ze.

Voor het eerst in haar leven had ze iets goeds gezegd zonder er bij na te denken.

Tom glimlachte… verlegen… tevreden… verlegen; en knuffelde haar opnieuw.

‘Nu breng ik je naar bed,’ mompelde hij zachtjes. ‘We gaan de liefde niet bedrijven. Ik hou je alleen de hele nacht vast. Maar morgenochtend mijn hartje, morgen zal ik je een prachtige les leren…’