“Ga recht staan en draai je om Stefan, handen op je rug. Ik zie dat je je terecht schaamt voor je gedrag. Bied je excuses aan, eerst aan Marie-Christine!”

Ik kijk recht in het spottend lachende gezicht van de dochter en weet uit te brengen: …eh…sorry…Marie-Christine, dat ik je uitgescholden heb”

“Ik wil dat je mijn dochter ook aanspreekt met mevrouw, dus opnieuw!”

Wat een onzin is dit denk ik, ze is jonger dan ik en ik straal dat net iets te veel uit blijkbaar.

“Ik merk aan je houding dat je je excuses nog niet echt meent, Stefan”. Ze richt zich nu tot haar dochter. “Vertel eens aan Stefan wat er gebeurde met jullie als een excuus niet oprecht was na een pak voor de broek”. 

Ik zie het gezicht van de dochter betrekken en ze kleurt tot achter haar oren.

“…eh…eh….Dan kregen we op onze blote billen mama”, zegt de dochter zacht. “Juist, dan kregen jullie straf op je blote billen. En wat vinden wij, liefje, voelt dit excuus van Stefan oprecht?” 

“Nee mama, totaal niet”. 

“Je hoort het Stefan, je hebt het zojuist niet makkelijker gemaakt voor jezelf. We hadden het hierbij kunnen laten, maar je meent geen snars van je excuus!” Jawel, jawel mevrouw, sorry sorry mevrouw, probeer ik nog haastig. De dreiging van blote billen brengt me totaal in paniek. 

“Je halfbakken sorry is nu niet genoeg meer, maar ik zal het voor vandaag hierbij laten”, hervat de vrouw streng. “Je vult nu een formulier in met al je persoonlijke gegevens, zodat we je kunnen vinden indien nodig”

“Hier is de afspraak: Bernadette, mijn chauffeur, staat morgenvroeg, om elf uur stipt, voor de deur van de hoedenwinkel waar ik was toen het incident is begonnen. Als je wilt dat ik de aanklacht intrek, dan sta je daar weer voor de deur en zal mijn chauffeur je daar oppikken. Zij brengt je dan weer hier naar ons landgoed en dan krijg je de afgesproken billenkoek. Daarna is alles vergeten en vergeven en zal ik de aanklacht formeel intrekken. Sta je morgen om elf uur niet klaar, dan is je laatste kans verkeken”. 

Vrijwel direct hierna verlaat ze samen met haar dochter de kamer. Even later is de portier weer terug en hij overhandigt mij een papier dat ik moet invullen. Daarna wijst hij me de weg naar de voordeur.

Teruglopend naar mijn fiets komt de werkelijkheid weer wat terug. Mijn billen tintelen en ik voel me raar gespannen. Ik kan me niets herinneren van de fietstocht terug naar huis. Het hele gebeuren blijft rondspoken in mijn hoofd. Het is enorm beschamend om zo als een klein jongetje behandeld te worden en voor je broek te krijgen. En die stomme dochter van haar met dat spottende lachje, die maar toe stond te kijken. Typisch zo’n verwend krengetje dat zelf overal mee weg komt. Telkens weer gaan mijn gedachten terug naar dat moment in die grote kamer dat ik krom moest gaan staan. Ik krijg weer het schaamrood op de wangen, maar tegelijkertijd voel ik dat ik hard word….ik trek me meerdere keren die dag af met die gedachte en daar schaam ik me ook weer voor….

Ik durf nog niet te denken aan de volgende dag..

Die nacht slaap ik bijna niet. Hoe zal dat voelen…slaag op je blote bips…allerlei gedachten vliegen door mijn hoofd, maar steeds weer voel ik haar hand tegen mijn strak getrokken broek. Dit mag en dit kan toch eigenlijk helemaal niet..moet ik zelf naar de politie toe gaan?

Een pak voor mijn broek tot daar aan toe, maar de billen bloot…? Dat riekt naar aanranding en mishandeling..toch? Voor een paar scheldwoorden…

Rond negen uur sta ik met mijn telefoon in de hand en draai het nummer van de politie. Ze kunnen me om half tien ontvangen. Opgelucht dat ik daar mijn verhaal kan gaan doen en onder de billenkoek uit kan komen, stap ik binnen. Een agent achter een glazen raam gebaart me te gaan zitten. Er verstrijkt een half uur. Ik meld me opnieuw bij de glaswand, maar ik word weer gemaand te gaan zitten. Enige tijd later verschijnt er eindelijk iemand die naar mij toe komt. Ik word in een kleine gesprekskamer geplaatst en de agent gaat tegenover me zitten en kijkt me afwachtend aan. Ik stotter en kom nauwelijks uit mijn woorden als ik probeer uit te leggen wat er aan de hand is. 

Wat volgt is geen begrip, maar een waterval van woorden waaruit ik kan opmerken dat mevrouw Von Sweelinck een zeer gerespecteerd bewoner van deze stad is en dat de politie geen laster tegen haar accepteert. Na die oor wassing word ik het bureau uitgebonjourd. Ik voel meteen dat het geen goed idee was om zelf naar de politie te gaan…daar hoef ik geen steun van te verwachten…ik sta een vol kwartier op de stoep na te denken en kom tot de conclusie dat ik geen keuze heb. Met lood in de schoenen begeef ik me naar de plek waar het gisterenochtend zo vreselijk mis ging… 

Op de kerkklok zie ik tot mijn schrik dat het al vijf over elf is. Ik begin te rennen en zie tot mijn opluchting een grote, zwarte Bentley staan. Bernadette staat er naast, ongeduldig haar horloge checkend. Ze schudt misprijzend met haar hoofd als ze me ziet aan komen en doet de deur voor me open. Er wordt geen woord gesproken als ik ga zitten op de bank.  De auto zet zich in beweging en ik zit als versteend op de achterbank. Waar ben ik mee bezig? Ik weet wat me te wachten staat daar in dat landhuis. Waarom ben ik dan niet weg gerend?

Als we even rijden pakt Bernadette de telefoon. Ik hoor haar vertellen dat ik in de auto zit, maar dat ik te laat was. Er volgt nog een heel gesprek en dan legt ze de telefoon weer op de stoel naast haar. ”Omdat je te laat was wil mevrouw Von Sweelinck dat je je schoenen, sokken en je broek uittrekt en netjes op de voorstoel neer legt”. De koeltjes uitgesproken zin moet even tot me doordringen. Meent ze dat nu? Wil ze dat ik hier in mijn onderbroek ga zitten? 

Bernadette checkt in de achteruitkijkspiegel de voortgang en maant me tot haast als die even op zich laat wachten. Ik aarzel, want ondanks de spanning, of misschien wel juist daardóór, voel ik een beschamende erectie opkomen…ik trek zo onopvallend mogelijk mijn schoenen en sokken uit. De erectie blijft. Dan schuif ik langzaam uit mijn broek. De erectie blijft en wordt harder.  Nu pas word ik me ten volle bewust van de onderbroek die ik aan heb..Die ochtend heb ik niet nagedacht over wat ik aan zou trekken. Ik was er immers van overtuigd dat ik gelijk zou krijgen bij de politie. Nu zit ik hier in mijn Simpsons onderbroek….

Ik zie hoe Bernadette met een hoofdknikje naar de voorstoel wijst. Ik vouw mijn broek op en doe mijn sokken in mijn schoenen, buig naar voren en leg mijn spullen weg. Ik zie haar lachje als ze mijn onderbroek ziet. Ik zink terug in de achterbank en voel heel nadrukkelijk hoe het leer klam aanvoelt tegen mijn blote benen. Ik leg mijn handen in mijn schoot om de erg aanwezige bobbel te verbergen. Waarom krijg ik een stijve terwijl ik me moet uitkleden in deze auto?

Bernadette checkt nog een keer en is blijkbaar tevreden, want de rest van de route zegt ze niets meer. 

We draaien het grote hek weer door en dan staan we weer stil onderaan de grote trap. Bernadette stapt uit, neemt mijn kleren mee en laat me zitten. Ik transpireer weer aan alle kanten, wat een ellende is dit. Wat staat me te wachten en waarom duurt het zo lang? Gelukkig is mijn erectie wat minder geworden nu. Na een hele poos zie ik Bernadette weer van de trap af komen. Ze opent het portier en ik mag uitstappen. Ik krijg een enorme boei als ik zo in mijn onderbroek op blote voeten achter haar aan de trap op moet lopen. In de hal moet ik weer even wachten. Even later is de chauffeur terug.

“Mevrouw von Sweelinck kan je nu ontvangen in de voorkamer”, zegt ze en wijst me op de deur. Na drie klopjes hoor ik weer haar indringende stem. Met hele kleine stapjes sjok ik naar binnen. Ik wil hier helemaal niet zijn en al zeker niet in mijn onderbroek. De gravin zit weer op haar troon. Haar blik is zeer streng als ik binnen kom. De dochter is er niet deze keer. Dat lucht me wel op met het oog op wat nu onvermijdelijk zal zijn.

“Kom hier voor me staan Stefan”. Ik zie hoe ze me van top tot teen opneemt. “Schattig die onderbroek”. Er volgt zelfs een glimlachje. 

“Waarom ben je hier Stefan?”

Ik zucht diep. Waarom moet ik dat nu herhalen? Kan ze er niet gewoon aan beginnen,  de trut…

“Waarom ben je hier Stefan? En waarom was je te laat en heb je mijn chauffeur laten wachten?”

Het lukt me niet om te antwoorden. 

“Ik zal je helpen Stefan. Je bent hier naar toe gekomen om voor straf een pak op je blote billen te krijgen. En je bent hier vrijwillig naar toe gekomen, klopt dat?”

“Eh…eh…ja Mevrouw”

“Ok, laten we van start gaan dan”

Ik weet dat er nu geen ontkomen meer aan is. 

“Ga krom staan met je gezicht naar die muur”.

Ik draai me om en voel me zo ongelofelijk stom……