Later die avond ging bij Lana de telefoon toen ze net onder de douche vandaan kwam. Ze haastte zich om hem op te pakken en strekte zich ver voorover over het bed om hem op te kunnen pakken. Toen ze op het knopje van de draadloze handset drukte om op te nemen, gleed het toestel uit haar natte hand en viel op de grond.

‘Even wachten!’, riep ze, terwijl ze over het bed, dat luid kraakte in zijn voegen, kroop. Ik moet toch eens naar dat bed laten kijken, dacht ze, terwijl ze de telefoon van de vloer viste. ‘Hallo?’

‘Lana?’

Haar hart sloeg een slag over. ‘Dr. Hayes?’

‘Bel ik op een slecht moment?’

Ze plofte op het bed neer, dat luid protesteerde. ‘Eh…Nee!’ Ja, maar alles was eigenlijk een slecht moment na wat ze vanavond allemaal doorgemaakt had, mompelde ze in zichzelf.

‘Ben je alleen? Kan ik even met je praten?’

Lana zuchtte hoorbaar terwijl haar gedachten heen en weer slingerden tussen met hem willen praten en ophangen en haar hoofd onder de dekens verstoppen. ‘Ja, ik ben alleen, Adam. Ik stond onder de douche toen je belde en ik moest me haastten om op tijd de telefoon op te nemen en mijn bed kraakte flink toen ik er op sprong en ik liet de telefoon uit mijn handen vallen en…ach…laat maar’.

‘Lana’, begon jij, ‘Ik vraag me af of er een redelijke verklaring te vinden is voor wat er vanavond in het restaurant allemaal gebeurde?’ Verdomme!

‘Eh…’ Ze wist niets te zeggen, ook al had ze deze onvermijdelijke confrontatie al verschillende keren in haar hoofd geoefend had sinds ze thuis was. Het bleef zo lang stil dat ze zich afvroeg of ze nog wel verbinding hadden.

‘Lana?’

‘Eh.. het…het spijt me’.

‘Ik had nooit gedacht dat je laf zou zijn’. Terwijl ze in elkaar kromp trok ze de handdoek steviger om zich heen. ‘Ik dacht dat we elkaar inmiddels redelijk goed kenden. Ik heb je dapper gezien, ik heb je vol mededogen gezien, ik heb je toegewijd en hard zien werken’.

‘Eh..bedankt’, mompelde ze.

‘Maar wat zag ik vanavond, verdomme?’

Lana kon zijn zware, regelmatige ademhaling horen, terwijl zij koortsachtig een reden probeerde te bedenken waarom ze er vandoor gegaan was. Er schoot haar niets te binnen behalve dat zich nu aan de telefoon moest verantwoorden, terwijl ze erop gerekend had dit niet eerder dan maandagmorgen op het werk te hoeven doen. ‘Adam, hoe kom je aan mijn privénummer? Je bent toch niet op de kliniek, of wel?’

‘Nee. Ik herinner het me nog van toen ik je de laatste keer thuis moest bellen. Ik heb een fotografisch geheugen voor getallen. Waarom ben je er in het restaurant zo vandoor gegaan?’

Hem proberen af te leiden werkte kennelijk niet, maar ze probeerde het speels nog een keer, ‘Heet dit niet inbreuk op de privacy plegen?’

‘Ja. Waarom ben je er vandoor gegaan?’

‘Misschien moet ik een klacht indienen in het kader van de wet op de persoonsbescherming’.

‘Misschien zou ik je een pak op je bips moeten geven zodat je dagenlang niet kunt zitten. Hoe klinkt dat?’

Met een huivering van opwinding, zuchtte Lana. ‘OK…ik ben er vandoor gegaan omdat ik me te veel schaamde om te blijven’.

‘Oh…ik begrijp het. Jammer genoeg had ik die mogelijkheid niet. Nee, ik had geen andere keus dan daar te blijven en me door het personeel zo goed en kwaad als het ging schoon te laten maken. Ik moest toekijken hoe je vriendje zijn verontschuldigingen voor je maakte. Ik moest mijn zus naar huis brengen en precies aan haar uitleggen waar ik jou van kende. Ik moest…’

‘Het spijt me verschrikkelijk, Adam’, onderbrak ze hem.

‘Besef je je wel dat dit al de vierde of de vijfde keer is dat ik je het liefst met een pingpongbatje een pak op je broek wilde geven en dat we elkaar nog maar een maand kennen?’

‘Wat?’, vroeg ze scherp, haar eigen stem klonk als die van een buitenaards wezen in haar oren.

‘Ik heb tenminste een gratis diner gehad’.

Lana moest zich beheersen om niet in een nerveus gegiechel uit te barsten. ‘Dat is mooi’. Toen hij een poosje stil bleef, vervolgde ze, ‘Kijk, ik was heus niet van plan om er zo vandoor te gaan. Ik wilde alleen maar naar de damestoiletten, toen ik naar de voordeur getrokken werd. Het spijt me Adam, het spijt me echt!’

‘Je bent erg impulsief. Op een gevaarlijke manier.’

Lana haar nekharen gingen overeind staan en alle schuldgevoelens verdwenen als sneeuw voor de zon. Langzaam herhaalde ze, ‘Gevaarlijk? Waar haalt u het lef vandaan om dat te concluderen. We kennen elkaar nog maar een maand’.

‘Ik weet waar je woont, hoor!’ Lana ging rechtop zitten en trok de handdoek nog strakker.

‘En wat bedoel je daarmee?’

‘Als je morgenavond niet weer met je vriendje de hort opgaat, dan zou ik graag bij je langs komen. Ik neem uiteraard wat te eten mee’.

‘Hij is mijn vriendje niet’, zei ze, ‘hij is gewoon een vriend’.

‘Net als Elaine?’

‘Ja maar dan een mannelijke variant’.

‘OK’. Hij schraapte zijn keel. ‘Ga je mijn laatste vraag nog beantwoorden of blijf je rookgordijnen optrekken?’

‘Waarom zou je hier langs willen komen?’, haar hartslag ging omhoog van boosheid. ‘Je hebt mijn excuses niet aanvaard en je zei dat ik gevaarlijk was’.

‘Om een rekening te vereffenen’. Lana haar mond viel open.

‘Nou moet je eens goed luisteren, ik heb al je impertinente vragen beantwoord en ik heb daar niets meer aan toe te voegen. Wat er in het restaurant gebeurd is, was een ongeluk! Het was niet met voorbedachte rade dat ik je met eten besmeurd heb’.

‘Oh, dat het een ongeluk was, geloof ik wel. Ik heb daar nooit een probleem van gemaakt. Het gaat me er meer om dat je gedrag en je impulsiviteit een beetje bijgestuurd moet worden, voordat je jezelf of onschuldige passanten wat aandoet’.

‘Ik denk dat dat helemaal niet nodig is. Ik ben alleen maar naar huis gegaan, hoe kan ik daar nu iemand schade mee berokkenen?’

‘Je bent Steven ook achterna gerend in dat steegje. Je hebt de medicatie van Gena geïnhaleerd. Je hebt mijn auto beschadigd.

‘Ik heb je auto helemaal niet beschadigd, dat heb je zelf gedaan!’

‘Misschien. En de andere dingen die ik opnoemde?’

‘Ik heb nooit iemand tekort gedaan! Ik heb nooit iemand anders dan mezelf in gevaar gebracht…’

‘Laat ik het zo zeggen’, zei hij langzaam met een strenge ondertoon, ‘wil je maandag weer aan het werk?’

Lana gilde het uit, ‘Heb het lef eens!’

‘Ik heb al heel veel redenen om je de laan uit te sturen’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Dat is niet eerlijk’, protesteerde Lana, ‘je deed voorkomen dat die incidenten afgedaan waren en nu begin je er weer over!’

‘Ik begin er alleen maar over om je te laten zien dat je gedrag ertoe kan leiden dat je jezelf in gevaar brengt. En over eerlijkheid gesproken, hoe eerlijk is het om een impulsieve verpleegkundige de leiding te geven over het wel en wee van een groep kwetsbare patiënten?’

‘Ik heb mijn patiënten nog nooit anders dan op een uiterst professionele wijze behandeld! Ik heb mijn werk altijd met trots uitgevoerd, ik heb altijd mijn best gedaan om een goede verpleegkundige te zijn, en nu voel ik me door uw toedoen als een…als een…’ Tot haar eigen afschuw barstte ze in tranen van boze frustratie uit.

‘Verdomme! Lana, het spijt me…’ De lijn werd dood en Lana hing op. Ze had genoeg gehoord. Ze trok de stekker eruit, deed haar handen voor haar gezicht en liet de tranen de vrije loop.

Toen ze uiteindelijk er in slaagde haar emoties onder controle te krijgen, waste ze haar gezicht, deed haar ochtendjas aan en schok zichzelf een glas witte wijn in. Ze ging met opgetrokken benen op de bank zitten en liet zijn woorden weer door haar heen gaan, en probeerde er een objectief oordeel over te vellen. Wat bedoelde hij toen hij zei dat hij een rekening wilde vereffenen? Was ze inderdaad zo gevaarlijk impulsief? Zou ze uiteindelijk wel een patiënt in gevaar kunnen brengen? Haar boosheid zakte langzaam weg, toen ze serieus naar haar eigen aandeel keek; hoe zou haar gedrag door anderen beoordeeld worden? Elaine had haar nooit veroordeeld, behalve dat ze wel eens gezegd heeft dat ze niet zo emotioneel betrokken moest raken. De vorige geneesheer directeur, een vriendelijk man die vlak voor zijn pensioen stond, heeft nooit een probleem gehad met haar werk, haar oordeel en met de dingen die ze deed. Hij had er geen aandacht aan besteed als Lana bepaalde dingen anders oploste als anderen. Maar nogmaals, het enige wat hem interesseerde was hoe de patiënten behandeld werden, hij was eigenlijk helemaal niet zo’n manager.

De deurbel wekte Lana uit haar overpeinzingen. Toen ze door het kijkgaatje in de deur keek, was ze eigenlijk helemaal niet verbaasd toen ze dr. Hayes zag staan. Hij was een volhouder, dat moest ze hem nageven. Toen ze naar de deurklink greep zag ze hoe haar hand trilde. Was ze dan zo zenuwachtig? Bang? Waarschijnlijk was het meer gene. De deurbel klonk nogmaals en aarzelend deed ze de deur open.

Adam stapte binnen, deed de deur achter zich dicht en nam haar in zijn armen. Totaal verrast deed ze een zwakke poging om zich te verzetten, maar hij hield haar stevig om haar middel en wreef met zijn gezicht langs haar hals door haar nog natte haar. ‘Gaat het? Mmmmmm. Je ruikt lekker’.

Lana giechelde, en voelde nog veel meer gene dan ze deed toen hij haar dreigde over de knie te zullen leggen. ‘Het gaat wel, dank je’. Jezus, wat voelde dat goed om door hem omhelst te worden. Zijn biceps voelde als met zijde bedekt staal tegen haar schouders. Ze wilde dat hij nooit meer losliet.

Adam wreef even zachtjes over haar rug en liet haar vervolgens los en liet zijn arm langs die van haar glijden tot hun handen elkaar ontmoetten. Zelfs door de stof van haar ochtendjas heen zond de zachte aanraking een elektrische spanning door haar lichaam, die zich tot in haar tenen liet voelen. Hij trok haar mee naar de bank, ging zitten en klopte op het kussen naast zich. Lana ging zitten.

‘Laat ik even iets heel duidelijk stellen’. Hij hield haar hand vast terwijl hij tegen haar sprak, en wreef zachtjes met zijn duim over haar handpalm. Ze voelde hoe ze licht in haar hoofd werd; haar hart ging in haar borstkas tekeer en haar lippen werden droog. Ze liet haar tong erover glijden. Zijn blik gleed naar haar mond en bleef daar hangen toen haar tong over haar lippen gleed.

‘OK, ik doe alles wat je wilt, Adam’, dacht ze. Als je maar niet ophoudt met te doen wat je momenteel met me doet.

‘Ik had absoluut niet de bedoeling om een ander beeld van je te schetsen dan die van een hardwerkende, toegewijde professional…’ Hij wachtte even en fronste zijn wenkbrauwen. ‘Als dat ingestudeerd klonk, dan is dat maar zo, Lana, maar ik meende ieder woord van wat ik zei’.

‘Nee, je had eerder gelijk in wat je zei. Ik heb er steeds aan moeten denken sinds onze telefonische verbinding verbroken werd…ik bedoel…sinds ik opgehangen heb. Ik denk dat je gelijk hebt’. Ze concentreerde zich op zijn handen, die haar vingers nu aan het masseren waren. ‘Ik ben af en toe roekeloos. Ik ben een gevaar voor mezelf. Het is slechts een kwestie van tijd voor ik iets doe wat…’

‘Houd op’, zei hij bars ‘en luister naar me’.

Lana richtte haar blik naar hem op.

‘Je neemt af en toe wat teveel risico’s. Ik maak me daar zorgen over en wil je graag helpen dat voortaan achterwege te laten. Maar ik weet, en jij doet dat ook, dat je nooit iets zult doen, zelfs niet impulsief, dat iemand anders zou kunnen schaden. Het spijt me dat ik gedreigd heb je te zullen ontslaan. Daar had ik het recht helemaal niet toe. Je had gelijk, ik had geen ouwe koeien uit de sloot moeten halen. Als ik werkelijk het idee had dat je een gevaar zou zijn voor onze patiënten, dan had ik je weken geleden al ontslagen hebben, ongeacht wat ik persoonlijk voor je voel’.

‘Wat voel je dan persoonlijk voor me’, hield ze zich een beetje van de domme, terwijl ze weer naar hun handen keek.

‘Ik voel…telkens dat ik je wil beschermen. Ik maak me druk over hoe het met je gaat. Heel erg’. Hij liet zich met een diepe zucht achterover zakken en liet haar hand los. ‘Ik weet het, je bent een volwassen vrouw, je bent onafhankelijk en je bent slim genoeg om voor jezelf te kunnen zorgen. Ik heb dus geen idee hoe ik aan dat gevoel kom; het is net of ik door een soort oerinstinct gedreven wordt. Ik heb nog nooit eerder zoiets gevoeld’.

‘Oh’. Lana kon haar oren niet geloven dat het ijskonijn zijn gevoelens zo voor haar etaleerde. ‘Wauw’. Het was de tweede keer die avond dat hij haar sprakeloos gelaten had, iets wat haar normaal gesproken niet zo snel overkwam.

Van de wijs gebracht stond ze op en bood hem wat te drinken aan.

Hij keek haar met een flauwe glimlach aan en pakte haar weer bij haar hand. ‘Eerst even wat anders’, zei hij en met een kort rukje trok hij haar over zijn schoot. Instinctief draaide ze zich onmiddellijk op haar zij, bracht haar elleboog in de richting van zijn kin, en stopte op het moment dat ze zich realiseerde waar ze mee bezig was. Ze zag in een flits verbazing in zijn blik verschijnen voordat hij haar neerdrukte en haar stevig met zijn hand op haar rug vast klemde. Toen begon hij haar ochtendjas omhoog te schuiven.

‘Nee!”, schreeuwde ze, terwijl ze flink tegenstribbelde. ‘Alsjeblieft! Laat me los! Ik heb er niets onder aan!’

Met een ongeduldige zucht liet Adam haar los en ze deinsde terug, terwijl ze haar badjas stevig om zich heen trok.

‘Ik zal je integriteit respecteren’, zei hij en wees in de richting van de slaapkamer. ‘Ga je aankleden’.

Lana was stomverbaasd over zijn nonchalante houding. ‘Nee! In bedoel, ik wil niet dat…dat je me een pak op mijn billen geeft!’

‘Heb ik je een keus gelaten?’

Lana sloeg haar blik omhoog. ‘Dit gebeurd niet echt’.

‘Ik herinner me dat ik dat ook dacht toen ik onder de spaghetti zat’. Zijn lippen vormden een dunne glimlach, maar de humor bereikte zijn ogen niet. ‘Maar dit is omdat je er achteraf vandoor ging. Daar geef ik je een pak slaag voor. En nu ga je je aankleden en anders kom je met je blote bips over mijn knie liggen. De keus is aan jou’.

Ze geloofde dat hij het meende. Ze draaide zich om en haastte zich naar de slaapkamer, deed de deur dicht en draaide deze op slot. Ze leunde achterover tegen de deur en was achter adem van de adrenaline. Ze hoorde hem roepen, ‘Je hebt vijf minuten de tijd’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Mijn hemel, hij meent het serieus! Alle fantasieën die ze had dat ze over zijn knie zou liggen waren als sneeuw voor de zon verdwenen nu hij vastbesloten was haar een pak op haar billen te geven, desnoods op haar blote billen.

Geen sprake van! Wat als ze de deur op slot zou laten? Nee, hij was koppig genoeg om haar te komen halen – ze achtte hem is staat om de deur in te trappen!

Hij wist echter niet dat ze nog een mogelijkheid had. Ze kon terugvallen op zelfverdediging? In paniek besloot ze haar kleding daar op aan te passen. Ze rukte haar kleding la open en greep een satijnen broekje, trainingsbroek en een T-shirt zonder zich er druk over te maken of het wel bij elkaar paste of niet.

Ze bereidde haar aanval voor. Ze kon hem een vuistslag geven of hem gewoon in zijn kruis trappen als hij zijn handen naar haar uit zou steken. Nee, ze wilde dat hij zou stoppen, maar wilde hem niet ernstig bezeren. Een trap tegen zijn borstkas – nee, dat zou niet kunnen met zijn volle maag. Een elleboog in zijn ribben, ja dat zou goed aankomen. Maar wat als hij kwaad zou worden? Hij is een kolos van een man, bedacht ze zich, zou hij zich dan als een gewond en boos wild dier gedragen? Ze kende wel een paar grepen waarmee ze hem onder controle zou kunnen houden, maar dacht dat ze niet dicht genoeg bij hem zou kunnen komen om ze toe te passen.

Verdomme! De enige manier waarop ze hem tegen zou kunnen houden, was door hem pijn t e doen. Ze had geleerd om een paar klappen uit te delen om iemand uit te schakelen om er daarna als de bliksem vandoor te gaan. Ze had geleerd om iemand die een stuk groter was dan zij uit te schakelen door een meegaande beweging te maken om vervolgens op het juiste moment onverwacht toe te kunnen slaan. Ze had ook geleerd om met verschillende technieken haar tegenstander definitief uit te schakelen, maar dat was in deze situatie niet passend. Ze wilde dat ze destijds op judo gegaan was in plaats van op Taekwondo. Vier jaar hard trainen hadden haar de zwarte band opgeleverd, en nu was ze overgeleverd aan de genade van een gesjeesde dokter – hoewel hij eigenlijk niet eens een tegenstander was. Hij wilde haar leren dat ze minder impulsief moest zijn en zichzelf niet in gevaar mocht brengen, zei hij, of iets in die trant.

‘Nog één minuut!’ Adam’s stem galmde door de hal en zorgde dat haar hart weer op hol sloeg.

Ze had eigenlijk helmaal geen keus dan hem zijn gang maar te laten gaan. Het zou waarschijnlijk zeer doen, maar deed het sparren in de sportschool ook. Daar kon ze wel tegen.

Ze haalde een paar keer diep adem om wat te kalmeren, opende de slaapkamerdeur en liep naar de woonkamer.

Adam keek verwachtingsvol naar haar op maar bleef zitten.

‘Ik ben klaar’, mompelde ze terwijl ze hem behoedzaam benaderde. ‘Tenzij je natuurlijk hebt besloten af te zien van dit belachelijke plan’.

Een wenkbrauw schoot omhoog. ‘We zullen zien hoe belachelijk het is’, antwoordde hij, en klopte op zijn bovenbeen. ‘Als je het niet in kunt houden, mag je best lachen hoor’.

Lana moest glimlachen of ze wilde of niet. Het was misschien wel de meest vreemde situatie die ze ooit meegemaakt had. Hij pakte haar hand en trok haar over zijn schoot en deed haar broek tot halverwege haar dijen omlaag. De kleuren schoten naar haar wangen toen ze zich voorstelde hoe hij naar haar met haar onderbroekje bedekte billen keek. Ze voelde een onaangename sensatie in haar buik, of was het toch verlangen wat ze voelde? Stel je niet aan, hield ze zichzelf voor, hij is een dokter; hij heeft waarschijnlijk al honderden blote billen gezien, wat deden die ene in een satijnen broekje er dan nog toe? Ze maakte bijna een luchtsprong toen hij zijn hand over de rondingen van haar bips liet glijden, hij streelde haar zachtjes.

‘Erg mooi’, zei hij.

‘Waar is de professionele instelling gebleven?’, vroeg ze, terwijl ze een kussen van de bank pakte en deze onder haar kin propte.

‘Dit heeft niets met het werk te maken. Het is persoonlijk. Heel erg persoonlijk’. Vervolgens zette hij zijn been over haar knieholten heen. Ze voelde hoe zijn gewicht op haar rug drukte.

‘Je hoeft me niet zo vast te houden’.

‘Zo denk je er nu misschien over’, begon hij, maar hij had geen reden om zijn zin af te maken. Na drie flinke kletsen met zijn blote hand probeerde ze geschokt overeind te komen, maar werd stevig op haar plaats gehouden door de arm op haar rug.

‘Stop!”, gilde ze, hevig tegenstribbelend, maar de klappen bleven neerdalen en zetten haar huid in brand zoals ze nog nooit eerder meegemaakt had. ‘NEE!”, schreeuwde ze, en kneep in zijn been.

Zijn hand concentreerde zich vervolgens op één en dezelfde plek op het midden van haar rechterbil, de pijn met iedere klap verder opbouwend. Lana vloekte en schopte met haar benen en beukte gedurende de volgende tien klappen met haar vuisten tegen zijn kuit.

Adam pauzeerde even. ‘Dit is niet wat ik in gedachten had. Op deze manier weet ik niet wie wie nu pijn doet’.

Lana hield op met hem te slaan. ‘Mooi! Had je dan verwacht dat ik hier stil zou blijven liggen en niets zou doen? Het doet zeer!’

‘Waarom huil je niet gewoon? Dat zou een hele normale reactie zijn op een pak op je bips’.

‘Waarom laat je me niet opstaan, dan maken we er een gelijkspel van?’

‘Hoe leer je dan dat je jezelf niet in gevaar mag brengen?’

‘Ik zal proberen dat niet te doen, als jij beloofd dit nooit weer te doen!’

Adam grijnsde en wreef over haar brandende en tintelende billen. ‘Geef me je hand’.

‘Nee!’ Lana duwde haar hand onder haar borst.

‘Je wilt toch niet werkelijk dat ik mijn hand daar naartoe breng om je te pakken, of wel?’

Ze werd zo rood als een biet toen ze zich realiseerde dat ze geen BH droeg. Ze schudde haar hoofd en stak haar hand naar achter. Hij pakte haar hand en drukte deze op haar rug. Lana haalde diep adem en spande iedere spier van haar lichaam.

Hij moet alle kracht die hij in zich had in de volgende twintig kletsen gelegd hebben, dacht ze toen hij haar een paar minuten later losliet. Ze sprong omhoog, trok haar broek omhoog en keek hem aan, haar handen wreven over haar billen en haar ogen schoten vuur.

‘Dat was verschrikkelijk! Hoe kon je dat doen?’

Adam stond op en stak zijn armen naar haar uit.

‘Kom niet bij me in de buurt! Ik haat je!”

Hij deed net alsof hij haar niet hoorde en stapte op haar af en sloeg zijn armen om haar heen.

‘Niet doen!’. Ze duwde zwakjes tegen zijn borst, maar hij hield haar vast en klopte op haar rug totdat ze uiteindelijk toegaf en ontspande, terwijl de tranen opwelden. Ze voelde zich overmand door zijn kracht en voelde plotseling een kalmte over zich komen. Ze duwde haar gezicht in de stof van zijn overhemd en slaakte een zucht van verlichting.

‘Het spijt me Lana…’, fluisterde hij. ‘Het spijt me dat ik je pijn heb gedaan, maar ik wil dat je je dit herinnert op het moment dat je de volgende keer weer op het punt staat domme dingen te doen. Denk daar maar eens over na’. Zijn diepe serene stem had een kalmerende werking op haar.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Adam leidde haar zachtjes naar de bank en ging zitten terwijl hij haar nog steeds in zijn armen hield. ‘Nou ja, denk er later nog maar eens over na, dan’. Hij hield haar een hele poos beet, terwijl de pijn langzaam verminderde en haar borsten pijn begonnen te doen omdat hij haar zo stijf tegen zich aan drukte. Toen hij een kusje op haar voorhoofd drukte, tilde zij haar hoofd op zodat haar lippen de zijne konden ontmoeten.

‘Heb je geen verdovend middeltje bij je?’, vroeg ze met een ondeugende blik.

Adam glimlachte. ‘Als dat zo was dan zou ik het nu op mijn rechterhand gebruiken. De verdoving raakt uitgewerkt’.

Lana gaf hem een por in zijn zij.

Hij trok haar tegen zich aan. ‘Hee! Ik heb al één van mijn ribben afgestaan, laat de anderen met rust’.

De rib van Adam’, dacht Lana en ze barstte in lachen uit, ondanks de langzaam wegtrekkende pijn. ‘Dat was niet leuk’.

‘Ja, maar je moest er wel om lachen’.

Toen schoot Lana te binnen wat hij eerder gezegd had en fronste haar wenkbrauwen, ‘Heb je me echt zo hard geslagen dat je nu een zere hand hebt?’

‘Nee, hij tintelt alleen maar, maar ik zal de volgende keer iets anders moeten bedenken. Heb je toevallig een houten haarborstel?’

Met een verontwaardigde kreet duwde ze hem van zich af, en zag de brede grijns op zijn gezicht. ‘Als ik er een had, zou ik je er mee om je oren slaan’.

‘Een houten lepel dan?’ Hij ging rechtop zitten en keek in de richting van de keuken. Ze pakte hem beet om hem tegen te houden.

‘Je blijft uit mijn keuken vandaan’, lachte ze.

Adam wachtte even en keek bedachtzaam. ‘Ik denk dat ik nu begrijp waarom je achter Steven aangerend bent’.

‘Echt waar?’, haar glimlach verdween. Ze wist niet of hij het serieus meende of niet.

‘Ja, ik kwam er achter vlak nadat je me bijna met je kin knock-out geslagen had. Het is overduidelijk dat je aan zelfverdediging doet, dus ik denk dat je geen enkele reden had om bang voor hem te zijn, of wel?’

Lana glimlachte en bloosde een beetje terwijl ze zijn hand pakte en hem meetrok naar de hal. De muren waren bedekt met diploma’s en Taekwondo banden.

‘Heel indrukwekkend’.

Lana keek hem aan en zag dat hij het meende. Met een glimlach zei ze, ‘Dank je. Kan ik wat te drinken voor je inschenken?’

Ze bleven nog een uurtje zitten kletsen, voor Adam aanstalten maakte om naar huis te gaan. Hoe graag ze ook wilde dat hij zou blijven, Lana protesteerde niet toen ze met een dikke knuffel afscheid namen en zij de deur achter hem dicht deed. Ze ging opgekruld op de bank zitten en dacht eraan hoe sterk hij in de afgelopen weken veranderd was. Hij was niet meer de rechtlijnige, egoïstische perfectionist, die ze in het begin dacht dat hij was, maar eerlijk, redelijk en betrokken. Aan de andere kant was hij misschien ook helemaal niet veranderd, maar was zij anders tegen hem aan gaan kijken.

Hij had haar verteld dat zijn vader directeur van een grote onderneming was en dat hij wilde dat zijn zoon ook het bedrijfsleven in zou gaan om daar carrière te maken. Hoewel Adam het grootste deel van zijn jeugd in een groot landhuis op het platteland gewoond had, waren ze toen hij veertien was naar een appartement in de stad verhuisd. Adam had een hekel aan de middelbare school waar hij toen naar toe moest omdat hij zijn oude school en zijn vrienden erg miste. Deze actie had een gat tussen vader en zoon geslagen die nooit meer gedicht was. De vader van Adam had altijd moeilijk gedaan over zijn wens om dokter te worden en had de financiële kraan dichtgedraaid toen hij medicijnen was gaan studeren. Hij werkte ’s avonds als portier in een hotel om zijn studie te kunnen betalen. De enige hulp die hij accepteerde was die van zijn moeder, die zelf een aardig bedrag geërfd had. Zijn zuster was echter wel het familiebedrijf ingestapt en had het inmiddels tot adjunct directeur geschopt.

Lana bedacht zich dat Adam op een voorverwarmde stoel terecht had kunnen komen, maar besloten had om zijn eigen weg te volgen. Het was om grote bewondering voor te hebben en ze moest toegeven dat ze heel anders naar hem was gaan kijken. Zijn voorkeur voor billenkoek was daarentegen een tegenvaller. Haar bips begon bij de gedachte al te tintelen, maar de herinnering aan het pak slaag werd al verdrongen door zijn zorgzame gedrag achteraf, zijn openheid en de manier waarop hij haar tegen zich aangedrukt hield toen ze met elkaar praatten. Ze voelde zich nu vredig, veilig en gelukkig zoals dat sinds haar jeugd niet meer voorgevallen was.

Lana herinnerde zich opeens de opmerking dat hij iets anders dan zijn hand zou gebruiken als hij haar weer een pak op haar billen moest geven. Een keer was wat haar betreft meer dan genoeg geweest; zou hij dit telkens van plan zijn als ze iets impulsiefs gedaan had? Wat zou hij doen als ze andere dingen deed die zijn goedkeuring niet weg konden dragen of waarvan hij dacht dat ze haar in gevaar zouden brengen? Wat als hij weer over haar eetgewoonten zou beginnen? Welke rol zag hij voor zichzelf in haar leven? Geliefde? Begeleider? Beide? Ze onderdrukte de neiging hem te bellen en hem deze beschamende vragen te stellen, zette de televisie aan en viel niet lang daarna in slaap. Ze droomde dat hij haar betrapte op het eten van een groot bord patat met mayonaise en haar vervolgens een pak slaag gaf met haar zwarte riem.