Toen de dokter deze schokkende boodschap bracht, stapte Lana onthutst de auto uit en beende naar haar eigen wagen. Op dat moment arriveerde de politie. Ze legden beiden een verklaring af. Lana in felle bewoordingen, die haar irritatie verraadden.

Dr Hayes was daarentegen voldoende gekalmeerd om de humor van de hele situatie in te zien; hij lachte en maakte grapjes tegen de agenten toen deze hun proces verbaal opmaakten. Zijn glimlach verdween echter als sneeuw voor de zon toen hij een geel papiertje overhandigd kreeg, een actie die het humeur van Lana aanzienlijk deed opklaren. Ze volgde het gesprek vanuit de veiligheid van haar autostoel. Ze had het raampje van het portier opengedraaid om het gesprek zo goed mogelijk te kunnen volgen. Toen de agent hem het papiertje overhandigd had,liep hij naar de politieauto. Lana glimlachte en zwaaide hem na.

‘Nog een prettige dag verder’, riep een van de agenten toen de politieauto zich in beweging zette.  

‘Wat hebt u daar, dr. Hayes?’, vroeg Lana terwijl ze een fluwelen lachje opzette.

Hij bekeek het en las hardop voor, ‘Te dicht op de voorganger rijden’. Hij schoof het papiertje in de zak van zijn jas en beende naar zijn auto.

Met een zelfvergenoegde glimlach startte Lana de motor van haar auto. Ze schakelde in de achteruit en reed langzaam weg.

Ze kwam zonder verdere ongelukken thuis. Ze deed de deur van het appartement op slot en liep naar de boekenplank om het woordenboek te pakken. Obstinaat, las ze, koppig, vasthoudend, absoluut, niet te vermurwen. Het was al een uur later, toen ze zich plotseling herinnerde dat ze de verzekeringsmaatschappij nog moest bellen om melding te maken van de schade.

________________________________

Lana probeerde dr. Hayes de volgende ochtend op het werk te ontlopen. Dit was niet echt moeilijk, want hij leek haar eveneens te ontwijken. Maar vlak voor lunchtijd hield hij haar in de hal staande toen ze op weg was naar de kantine.

‘Lana, ik zou graag willen dat je met me mee gaat lunchen in het restaurant. Ik wil je even onder vier ogen spreken’, zei hij met gedempte stem zodat verder niemand hem kon horen.

‘Prima, want ik wil u ook wat dingen laten weten!’ Ze glimlachte naar hem en haar stem klonk mierzoet.

Hij glimlachte terug. ‘Mooi. Zullen afspreken dat we elkaar daar om een uur of één treffen?’

‘Nee, het spijt me, maar een punctuele dokter heeft me gisteren verboden om in mijn eentje de straat op te gaan’, herinnerde ze hem aan zijn eigen woorden.

‘Dat is ook zo’, gaf hij toe. ‘Dan gaan we er om één uur samen naar toe’. Hij draaide zich om en beende met grote passen de hal door op weg naar zijn kantoor. Hij keek nog even de hal in voor hij de deur achter zich sloot. Hij pakte zijn woordenboek van de plank en begon erin te bladeren. Punctueel: las hij, neiging tot formaliteit, streng in het handhaven van de regels, overdreven correct. Hij klapte het boek dicht.

____________________________

Lana meldde zich vijf minuten te laat bij de voordeur. Ze keek dr. Hayes, die op een stoel zat te wachten, vluchtig aan en liep naar buiten. Hij liep achter haar en samen liepen ze in ferme pas naar het restaurantje. Een koude wind blies in hun gezicht. Lana liep naar een tafeltje achter in de zaak, terwijl de serveerster achter hen aankwam met de menukaarten. Zo wordt ik nu nooit bediend, dacht Lana. Het is belachelijk. Ze bestelden en Lana speelde met haar ring met de blauwe saffier, een cadeautje van haar broer, en wachtte tot hij het woord zou nemen.

‘Om te beginnen, Lana, wil ik mijn excuses maken voor mijn botte gedrag van gisteravond. Het sloeg nergens op’. Lana keek hem verrast aan. ‘En ik ben niet punctueel. Ik denk dat ik erg rechtvaardig ben en zorgvuldig in de interpretatie van de regels. Ik heb je er zelfs mee weg laten komen terwijl je de regels twee keer gebroken hebt. En ik heb niet eens bezwaar gemaakt toen je me gisteravond Adam noemde’.

‘Heb ik je Adam genoemd?’, herhaalde ze terwijl ze de rest van zijn woorden negeerde.

‘Ja, nadat je me had laten weten dat je geen dochter van me was’. Zijn mondhoeken krulden geamuseerd omhoog.

‘Nou ja, ik kan niet zeggen dat ik de enige was die mijn professionaliteit heeft laten varen!’, antwoordde Lana op luide toon. ‘Je hebt me per slot van rekening aangereden, je hebt midden op straat tegen me staan schreeuwen en me onder dwang in je auto neergezet!’

‘Shh’, probeerde hij haar te dempen. ‘Ik zei toch dat het me speet. Overigens heb jij ook behoorlijk staan schreeuwen, hoor’.

‘Nou, dat spijt me dan’. Haar stem droop van het sarcasme. ‘Ik wist trouwens niet dat schreeuwen exclusief aan jou voorbehouden was’.

‘Goed, het spijt me dat ik schreeuwde. Ik was overstuur, ik heb nog nooit eerder een ongeluk meegemaakt. Ik heb zelfs nog geen krasje in mijn auto gereden. Maar ik heb geen spijt van wat ik gezegd heb, alleen maar van het schreeuwen’.

‘Je meende dus alles wat je gezegd hebt?’, Lana ging rechtop zitten.

‘Ja’.

‘Je meende het toen je zei dat je me een pak op blote bips zou willen geven?’

‘Ja, dat meende ik zeker. Dat heb ik zelfs bij meer dan één gelegenheid willen doen’.

Lana staarde hem sprakeloos aan terwijl er een huivering door haar heen trok. Hoewel zijn lippen lachten, keken zijn ogen ernstig. Ze trok haar wenkbrauwen op. Hij leek nu helemaal niet meer op de punctuele dokter; hij kwam juist heel sexy op haar over. Menselijk. Macho zelfs.

Er verscheen een flauwe glimlach op haar gezicht. ‘Ik heb…ik heb nog nooit van mijn leven een pak op mijn billen gehad’.

‘Dat verbaasd me niks’.

Ze trok nogmaals haar wenkbrauwen op. ‘En ik zit er ook niet op te wachten een pak op mijn billen te krijgen. En u hebt geen enkel recht om me de wet voor te schrijven daar waar het mijn leven buiten de kliniek betreft. Als ik vrij ben, hoef ik alleen aan mezelf verantwoordelijkheid af te leggen’.

‘Dat klinkt redelijk. Maar ik verwacht van je dat je je binnen de muren van de kliniek professioneel gedraagt. En ik wil niet dat je me daar ooit anders aanspreekt dan met dr. Hayes’. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes samen.

‘Geen probleem. Zo lang u me zuster Taylor noemt’. Ze blikte terug.

‘Afgesproken. Maar in vrije tijd is het Adam en Lana’.

‘OK, dan is het Lana en Adam’. Hun eten werd gebracht en Lana viel aan op een groot bord Chili Con Carne met extra veel Spaanse pepertjes. De dokter keek een paar keer aarzelend in haar richting. Hij had gebakken vis en spinazie besteld. Lana vond het grappig om te koketteren met haar onorthodoxe eetgewoonten.

‘Er is nog wel iets anders wat we moeten bespreken’, zei hij. Lana keek hem verwachtingsvol aan.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Onze auto’s zullen gerepareerd moeten worden en we zitten beide zonder vervoer zolang deze in de garage zijn. Ik stel voor dat we om de beurt carpoolen tot ze weer beschikbaar zijn.

Met een blik vol ongeloof keek Lana hem aan en vroeg, ‘Weet je wel dat ik op drie kwartier rijden ten oosten van de kliniek woon?’

‘Nou, ik woon op een half uur rijden in dezelfde richting, het kan dus prima’.

Lana dacht even over zijn voorstel na. Ze had in haar verzekeringspolis staan dat ze recht had op een ruilauto, maar het klonk wel heel aantrekkelijk als hij afhankelijk van haar zou zijn om op zijn werk te komen. Bovendien zou de verzekeringsmaatschappij het bedrag toch wel uitkeren of ze nu een auto huurde of niet. Het zou dus een mooie bonus zijn.

‘OK’, ging ze akkoord en richtte haar aandacht weer op het bord Chili Con Carne.

_______________________________________

Adam reed de volgende ochtend evenals de daarop volgende dagen van de week naar Lana’s appartement om haar af te halen. Hij had alleen maar wat schade aan zijn bumper en aan de gril, maar de auto zelf liep even soepel als altijd. Ze reden zwijgend naar het werk terwijl ze naar het nieuws en de verkeersinformatie op de autoradio luisterden. Af en toe zei één van hen wat. Er heerste een vredige rust die geen van beide wilde verbreken.

Lana ging een paar keer met Ron naar een plaatselijk café. Ze vermaakte zichzelf prima hoewel ze langzamerhand afstand had gedaan van de gedachte dat ze ooit geliefden zouden worden.

Op het werk ging alles prima. De houding van de dokter jegens haar was vriendelijk en ontspannen, maar ze had het gevoel dat hij haar handel en wandel goed in de gaten hield. Ze was opgehouden zich anders voor te doen dan ze was, wat betekende dat ze alles en iedereen van commentaar voorzag, terwijl ze ondertussen geconcentreerd met haar werk bezig bleef.

Op een morgen, zaten Lana en Elaine in de kantine wat te kletsen, toen Elaine opstond om koffie in te schenken. Ze morste een beetje op het aanrecht en was weer gaan zitten toen dr. Hayes binnenkwam. Mij merkte het kleine bruine vlekje meteen op.

‘Wie heeft er op het aanrecht geknoeid?’, vroeg hij. Lana en Elaine haalden beiden hun schouders op. Adam pakte een papieren handdoekje uit de houder en begon te poetsen, geamuseerd gade geslagen door de beide verpleegsters. Hij draaide zich naar hen om. ‘Het is een kleine moeite om het hier een beetje netjes te houden, weet je. Als iedereen nu zijn steentje zou bijdragen in plaats van net te doen of hij niets zag, dan zou het ook niet zo vaak een zootje worden. Net als de voorraadkast die u helemaal opgeruimd hebt, zuster Taylor. Daar is het al weer een grote bende’.

Lana keek hem van tussen haar wimpers aan en zei, ‘dat waardeer ik nu in u dr. Hayes. U zou echt een geweldige leenheer zijn’.

‘Een wàt?’, vroeg hij.

‘Leenheer’, herhaalde Lana braaf.

‘Daar heb je gelijk in, daar lijkt hij op’, voegde Elaine eraan toe, maar had er ondertussen geen idee van waar Lana het over had. Dr. Hayes gaf hen een knikje en verliet de kantine.

Lana glimlachte tegen Elaine. ‘Leenheer is een feodaal heerschap of een potentaat volgens de van Dale’. Elaine gierde het uit van het lachen.

Later die dag kwam de dokter naast haar staan toen Lana een injectie klaar maakte. ‘Lana, ik zou graag zien dat je je weerbarstige commentaren een beetje achterwege laat’, liet hij haar tussen neus en lippen door weten voor hij zijn weg vervolgde. Lana wachtte tot ze die avond thuis was voor ze tot de ontdekking kwam dat weerbarstig rebels of koppig ongehoorzaam betekende. Vervolgens wisselden ze tenminste een obscuur woord per dag en probeerden elkaar hiermee de loef af te steken.

Tegen de tijd dat het vrijdagmorgen was, en hij Lana in het bijzijn van de andere verpleegkundigen een afgescheidene genoemd had, pakte ze hem terug met de woorden, ‘dr. Hayes, uw aanmatigende, bekrompen en weerspannige manieren blijven me verbazen’.

Hij keek haar even overdonderd aan om vervolgens uit te brengen, ‘Aha! Ik weet wat dat betekent!”

‘Wat?’, vroeg Lana verbluft dat hij plotseling uit zijn rol viel van de onbeweeglijke modus operandi.

‘Bekrompen!’, ging hij triomfantelijk verder. ‘Het betekent vastgeroest of intolerant!’ Hij grijnsde naar Lana en was zich er helemaal niet van bewust dat de andere verpleegsters hem verbijsterd aanstaarden.

Toen nam Cora het woord, ‘Dr. Hayes, voelt u zich wel goed?’

De  gelaatstrekken van de dokter ontspanden, hij keek de kring door en mompelde, ‘Ik bedoel…een van de woorden die zij net tegen me zei. Ik wist wat het betekende. Ik…ach, laat maar zitten’. Hij schraapte zijn keel en verliet haastig de kamer. Iedereen proestte het uit toen hij uit het zicht verdwenen was.

Het duurde even voor Lana hem onder ogen kon komen zonder in lachen uit te barsten. Het beeld van zijn gezichtsuitdrukking toen hij zich realiseerde dat hij voor gek stond, stond voor eeuwig in haar geheugen gegrift.

_______________________________________

Adam, Elaine en Lana reden met zijn allen na het werk naar de garage om de auto van Lana op te halen. Lana was blij dat er iemand anders bij was om tegen te praten. Ze vertelde Elaine dat ze de dokter best bij zijn voornaam kon noemen als ze niet op het werk waren. Adam zat zoals gewoonlijk zwijgend achter het stuur en beperkte zich tot het geven van korte antwoorden wanneer hem iets gevraagd werd.

‘Tja, Elaine’, zei Lana, ‘je kunt net zo goed met Peter trouwen. Ik bedoel, jullie zien elkaar iedere dag en hij rijdt nu zelfs al in je auto’.

‘Lana, hij leent hem alleen maar terwijl die van hem een grote beurt krijgt. Je krijgt me niet zo ver dat ik hem ga vragen met me te trouwen, hoe erg je je best ook doet’, lachte Elaine. Ze boog zich van de achterbank naar voren. ‘Bovendien, als ik jullie twee zo eens bekijk, heb ik de indruk dat jullie eerder getrouwd zijn dan Peter en ik’.

‘Wat!’, Lana keek haar verontwaardigd aan en Adam mompelde binnensmonds ‘Ha!’

‘Adam is allang getrouwd’, grinnikte Lana. ‘Wist je niet dat zijn grootste bewonderaar de echtgenoot van zijn vrouw is?’ Elaine maakte een afkeurend geluid bij het horen van het grapje en keek Lana met ongeloof aan dat ze zo brutaal durfde te zijn. Hij was per slot van rekening de geneesheer directeur. Ze was er ook nog niet aan gewend dat Lana hem gewoon bij zijn voornaam noemde.

‘Nee hoor’, zei Adam met een grijns.

‘Niet getrouwd of niet je grootste bewonderaar?’, vroeg Lana.

‘Geen van beiden’, lachte Adam. Elaine glimlachte, maar schudde afkeurend haar hoofd.

Voor Lana was dat echter een aanmoediging om door te gaan. ‘Jij zult waarschijnlijk nooit trouwen’, zei ze tegen Adam.

‘Waarom niet?’, hapte hij.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Omdat je nooit iemand zult vinden die even veel van je houdt dan jezelf doet’, plaagde ze, terwijl Elaine weer afkeurend kreunde.

‘Niet waar’, zei Adam die glimlachte om de manier waarop Lana hem probeerde uit te horen.

‘Tja, misschien dat een bijziende mol dat zou doen’, die de reacties van Elaine eigenlijk nog veel grappiger vond dan haar eigen grapjes. Ze keek achterom en zag hoe Elaine haar best deed haar lachen in te houden.

‘Het spijt me, dr. Hayes’, giechelde Elaine hulpeloos.

‘Trek je er maar niets van aan, Elaine, ze wordt steeds warmer’, waarschuwde hij speels.

‘Warmer?’, vroeg Lana, ‘Nou ja, ik houd wel van warmte’.

‘Huh?’

‘Nou, ik weet dat jij alleen maar koud water gebruikt. Warm water zou de spiegel doen beslaan’. Lana barstte in lachen uit en ook Elaine kon haar lachen niet langer houden. Adam grijnsde, maar zei niets. Even later remde hij en zette de auto langs de kant van de weg. ‘Oh oh’, dacht Lana. Elaine hield op met lachen, maar dat duurde niet lang. Adam draaide zich in de richting van Lana.

‘Er komt een moment, Lana, er komt een moment…’, zei hij streng.

‘Wat?’, vroeg Lana en zette een onschuldig gezicht op.

‘Er komt een moment dat je in de problemen komt omdat je iemand anders voorstelt dan hij is’, grinnikte hij.

‘Hoe kun je dat nu zeggen?’. Lana deed alsof ze gekwetst was. ‘Je bent anders jezelf niet de laatste tijd, Adam’. Ze liet een pauze vallen en keek hem lachend aan. ‘En iedereen zegt hoe prettig dat is’. Ze was er niet zeker van of ze nu een grapje maakte of niet.

Adam liet zijn blik wanhopig omhoog glijden. ‘Waarom kietel je ons niet even Lana, dan kunnen Elaine en ik ook even lachen’.

‘Oh God, dat is een ouwe’, zei Elaine, maar moest er desondanks toch om lachen.

‘Oh, Elaine…wie had gedacht dat deze man over humor zou beschikken?’

‘Ik zou bijna willen dat je ouders elkaar nooit ontmoet hadden’, zuchtte Adam. Hij draaide zijn gezicht weer naar de weg. ‘Laten we deze discussie maar staken, dames, dan kan ik jullie naar huis brengen’.

‘Waarom? Ben je aan het eind van je Latijn?’ De beide vrouwen gierden het uit van het lachen. Adam probeerde mee te lachen als een boer met kiespijn, maar slaagde daar niet in.

‘Nee, maar ik kan niet tegelijkertijd autorijden en bekvechten met jou! En houd je nu alsjeblieft even stil, dan kunnen we gaan’. Hij lachte en schakelde de auto in de versnelling. Lana deed haar best om niet meer te lachen. Ze deed haar hand voor haar mond en keek uit het zijraampje terwijl hij de weg weer opreed. Elaine bleef grinniken. Ik heb de laatste tijd niet zo erg gelachen, bedacht Lana. En dan te bedenken dat ze hem een ijskonijn genoemd had.

‘Het duurde niet lang voor Elaine weer in lachen uitbarstte.

‘Wat?”, vroeg Adam. Maar eigenlijk wilde hij helemaal niet weten waarom.

‘Ik moest nog even denken aan het bekvechten’, hikte ze. ‘Welke dan heeft jullie bek?’

‘De derde dan’, galmde Lana. De auto werd weer langs de kant van de weg gezet.

‘Waarom heb ik het gevoel dat ik weer vijf jaar oud ben?’, mompelde Elaine en Lana giechelde in de richting van het raampje.

‘Misschien omdat ze je als een vijfjarige aan het gedragen bent?’, Adam draaide zich om en keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de achterbank.

‘Geef haar een pak op haar billen, Adam’, lachte Lana.

‘Als iemand een pak slaag verdiend, dan ben jij het wel!’

‘Ik?’, vroeg Lana quasi verontwaardigd.

‘Om precies te zijn, je hebt je al van drie keer een enkele reis over mijn knie verzekerd!’

Ze moesten alle drie lachen. Maar geen van drieën bleef op het onderwerp doorgaan. Lana speelde de vermoorde onschuld terwijl ze zich ondertussen afvroeg of hij het echt zou doen. Ze had nog nooit zo stil gestaan bij een pak op haar billen, tenminste niet voordat hij dat vorige week noemde. De gedachte dat zij met blote billen over de knie van Adam zou liggen, was erg spannend.

Ze zetten Elaine bij haar huis af, waarna Adam doorreed naar Lana’s g   arage. Lana voelde zich erg ontspannen en Adam bleef vrij rustig. Haar garage stond al klaar voor de garage toen ze arriveerden. Ze stapte uit om over te stappen in haar eigen auto. Adam bleef even staan wachten tot ze alles gecontroleerd had en de motor startte. Vervolgens zwaaide hij nog even en reed met een brede grijns weg.

Lana zong met de radio mee toen ze naar huis reed. Ron zou om een uur of zeven langskomen. Ze haastte zich naar huis zodat ze nog even kon douchen voor hij arriveerde. Hij had gezegd dat hij al weer een dikke bonus had binnengesleept en dat hij haar weer mee zou nemen naar ‘Prinsheerlijck’ om dat te vieren.

_______________________________

Ron stapte haar flat binnen en keek haar goedkeurend aan. Ze droeg een kort zwart jurkje dat op de rug ter hoogte van haar middel bloot was. Haar lange haar viel in slagen tot over haar schouderbladen. Ze had aandacht besteed aan haar make-up en zag eruit als een fotomodel. Toen ze zijn hongerige en verlangende blik zag, deed Lana een stap achteruit.

‘Het spijt me, Ron. Heb ik het wat overdrijven?’ Hij had haar gevraagd zich voor de gelegenheid te kleden, maar ze had er niet op gerekend dat hij haar sexy zou vinden. Ze was hem inmiddels gaan zien als een goede vriend, niets meer en niets minder. Hij had haar zelfs aangemoedigd om zich heen te kijken voor een nieuwe geliefde en gezegd dat ze beter goede vrienden konden blijven.

‘Ron, ik zal me even omkleden. Ik ben zo klaar’, zei ze en draaide zich in de richting van de slaapkamer.

‘Nee, Lana! Je ziet er hartstikke goed uit! Ik had alleen een beetje medelijden met mezelf’. Hij nam haar jas van de kapstok en hield deze voor haar open. ‘Kom, laten we gaan’, glimlachte hij.

Lana lachte terug, liet zich in haar jas glijden en volgde hem naar buiten. Onderweg naar het restaurant spraken ze over de film die ze vorige week gezien hadden.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

De ober had net de wijn gebracht toen Lana een man aan de andere kant van het restaurant zag zitten. De manier waarop hij zijn hoofd bewoog had iets bekends evenals de manier waarop zijn handen met gebaren zijn woorden ondersteunden. Hij was in een geanimeerd gesprek verwikkeld met vrouwelijk gezelschap. Het was echter te schemerig om zijn gezicht te kunnen zien. Lana wees Ron de man aan. ‘Komt die man je bekend voor?’

‘Ik kan zijn gezicht van hier af niet goed zien’.

‘Ik ook niet. Ik hoopte dat jij kon zeggen wie hij was. Hij lijkt op iemand die ik ken’.

‘Waarom loop je er niet even naar toe om dag te zeggen?’

‘Omdat hij iemand bij zich heeft. Ik kan er niet zo maar heenlopen en inbreuk doen op zijn privacy’, antwoordde Lana.

‘Privacy? Dit is een openbare gelegenheid’. Ron was geamuseerd door haar twijfel. ‘En sinds wanneer maak jij je er druk over of je iemand stoort?’

‘Ach laat maar zitten. Als ze er nog steeds zitten als we vertrekken dan loop ik wel even naar ze toe’. Lana nam een klein slokje van haar wijn. De blik die hij haar eerder op de avond gegeven had, zorgde dat ze zich niet op haar gemak voelde. Sinds dat moment had ze zich steeds afgevraagd wat Ron bedoelde toen hij gezegd had dat hij er geen bezwaar tegen had dat ze met andere mannen uit zou gaan. Maar klaarblijkelijk hield hij zich wel aan zijn woord, want hij had haar de hele avond niet anders behandeld dan je een goede vriend zou doen, dus liet ze zich ontspannen in haar stoel zakken. Al snel vergat ze het andere stel, terwijl Ron en zij van de ene naar de andere gang genoten.

‘Ik geloof dat ik in mijn hele leven nog nooit zoveel gegeten heb’, verklaarde Lana een uur later. ‘Je kunt me straks wel naar buiten rollen’.

‘Dan heb je er zeker geen bezwaar tegen dat ik de laatste truffel neem?’ Ron’s hand was centimeters van het lekkers verwijderd toen Lana deze voor zijn neus weggriste en hem aangrijnsde.

‘Grapje!’, zei ze en terwijl ze hem weer terug legde op het schoteltje stootte ze per ongeluk haar glas wijn om.

‘Oeps!’ Ze greep haar servet om de stroom op te deppen voor het op haar schoot liep, waardoor om het glas van Ron omviel omdat deze deels op het servet stond.

‘Verdomme’ Ron deinsde achteruit van de rode stroom die over de tafel naar hem toe liep, waardoor hij tegen een met een vol dienblad passerende ober aanbotste, die om zijn as draaide in een poging zijn evenwicht te bewaren.

Dr. Hayes was er eindelijk in geslaagd om de vrouw aan de andere kant van het restaurant die naar hem had zitten staren te herkennen als Lana. Hij kon bijna niet wachten tot hij haar van dichtbij kon zien met al die make-up op. Hoewel ze er op een afstand uitzag als een fotomodel kon hij zich niet voorstellen dat ze er knapper uit zou zien dan wanneer ze niets op haar gezicht gesmeerd had. Hij verontschuldigde zich even en liep in de richting van haar tafeltje. Toen hij nog maar een paar meter weg was, zag hij hoe ze een glas wijn omgooide en vervolgens nog een, en de man die bij haar was sprong tegen een ober aan die alle moeite had om zijn evenwicht te bewaren.

De dokter zag in een flits mooi opgemaakte borden met eten die een fractie van een seconde later tegen zijn borst vlogen. Hij wankelde achteruit door de kracht waarmee hij geraakt werd, maar hij slaagde erin op de been te blijven. In het restaurant viel een doodse stilte en alle ogen draaiden zich in zijn richting.

Lana staarde met grote ogen naar de smurrie die van het pak van Adam droop. Haar blik gleed langzaam omhoog, naar zijn roodbesmeurde witte overhemd, de lange slierten spaghetti die aan zijn kin hingen. Toen stapte de maître godzijdank op de dokter af waardoor haar uitzicht belemmerd werd. Ze keek naar Ron, die bewegingsloos in zijn stoel zat. De ober doorbrak de immense stilte door zich luidkeels bij Adam te verontschuldigen terwijl hij hem met schone servetten begon af te poetsen.

‘Ken je hem?’, fluisterde Ron luid tegen haar, terwijl het geluid van bestek en het geroezemoes de kop weer op stak.

Lana knikte. ‘Het spijt me Ron’, fluisterde ze terug. ‘Wil je me even verexcuseren?’

Ron kikte en Lana greep haar tasje en verdween haastig in de richting van de toiletten om daarna via de voordeur het pand te verlaten.

_______________________________

Lana stond bibberend naast de auto van Ron en wist niet of ze nu moest lachen of huilen, totdat Ron verscheen. Hij stopte zijn portefeuille terug in zijn binnenzak. Ook al realiseerde ze zich dat ze haar jas in de garderobe had laten hangen, kwam het niet in haar op om aan Ron te vragen deze voor haar te halen.

Ze slaakte een zucht van verlichting toen Ron de parkeerplaats afliep. ‘Oh, mijn God! Ik kan niet geloven wat er daarnet gebeurd is’.

‘Ik wel’.

‘Ron!’, zei ze klagend, ‘ik zoiets nog nooit eerder gedaan’.

‘Oh nee? En die keer dan dat je over het snoer van de gitaar van Ken struikelde en daardoor de versterker van het podium trok?’

‘Je weet heel goed dat ze dat snoer daar nooit hadden mogen laten liggen; het was levensgevaarlijk’.

‘Lana, die kabel liep achter het podium langs, je had daar nooit mogen komen’.

‘Ja, hoor’. Ze ging achterover in haar stoel zitten en wreef haar handen in elkaar in de warme luchtstroom van de ventilator.

‘En die keer dan dat je me iets van Taekwondo wilde laten zien en vervolgens het porseleinen Boeddhabeeldje brak dat ik van mijn moeder had gekregen?’

‘Je wist dat ik je die beweging ging laten zien. Je had het beeldje even weg moeten halen’.

‘Tja, als ik het geweten had’.

‘Ik heb het allemaal opgeruimd’.

‘Dat doet er niet toe. En wat te zeggen van die keer…’

‘OK, ik ben een beetje impulsief. Dat weet toch iedereen’.

‘Ik neem aan dat die vent daarbinnen dr. Hayes was?’

Lana schraapte haar keel. ‘Ja’, mompelde ze.

‘Ik zag vanmorgen een advertentie in de krant waarin ze je met plastische chirurgie onherkenbaar kunnen maken. Lana gaf hem een stomp tegen zijn schouder.