Het was een lange week geweest, dacht Lana, terwijl ze toekeek hoe Adam bezig was met de finishing touch van een enorm blad met rauwe groente en een dipsausje met krab. Zelf had ze daarvoor allemaal zwart en oranje crêpepapier in de eetkamer opgehangen. Adam had Steven meegenomen naar een winkel met feestartikelen en ze waren teruggekomen met een kofferbak vol spullen. Lana had het aan Steven overgelaten – op de een of andere manier kon ze zich niet verplaatsen in de vriendelijke geesten in dit huis, ook al was het bijna Halloween.

Ze had gelukkig geen dromen meer gehad. Nadat ze twee nachten in haar flatje geslapen hadden, hadden ze de afgelopen nacht weer hier doorgebracht en ze had nog steeds geen dromen gehad die iets met de voorvaderen van Adam te maken hadden. Hopelijk waren er geen herinneringen meer die haar kennelijk ontvankelijke geest konden binnendringen.

Lana was woensdag weer aan het werk gegaan om daar een boze vriendin aan te treffen. Het had twee lunches en drie avonden aan de telefoon hangen gekost om Elaine helemaal bij te praten over alles wat er voorgevallen was. Maar nu was het weer goed tussen hen. Elaine en Peter konden zelfs ieder moment arriveren, omdat Elaine graag wilde helpen met de voorbereidingen. Iedereen van het werk, inclusief de patiënten waren uitgenodigd om te komen. Lana en Adam hadden stilzwijgend geen van beiden hun familie uitgenodigd, alsof ze het afgesproken hadden. Steven zei dat hij wel een stuk of tien van zijn nieuwe vrienden verwachtte.

Lana’s mobiele telefoon ging over. Ze haalde hem uit haar zak, nam hem op, sprak even kort en hing vervolgens weer op.

‘Ik vraag me af of ik vandaag wel genoeg aandacht van je krijg’, zei Adam terwijl hij keek hoe Lana haar telefoon weer opborg. Hij zag hoe een klein rood hartje aan het toestel bungelde. ‘Hoe ben je aan dat dingetje gekomen?’

Lana grinnikte. ‘Elaine en ik zijn in de lunchpauze samen naar dat kleine winkeltje verderop in de straat gelopen. Ik was me er helemaal niet van bewust hoeveel minuten in gebruikte, Adam. Ik heb nog nooit eerder een mobieltje gehad. Ik heb hem al meer dan 360 minuten gebruikt sinds je hem me gegeven hebt.

‘Dat is dan 360 minuten in vier dagen – tja je bundel heft 1000 minuten op maandbasis. Dus als jij 500 minuten in de week gaat zitten bellen, kan ik het beter omzetten’.

‘Dat is goed’, zei Lana, ‘maar ik betwijfel of ik wel zoveel zal bellen’.

Adam keek haar eens aan met een blik die zei dat hij er niets van geloofde en dekte vervolgens zijn schaal af met plastic folie. Ik zal je abonnement verhogen tot 2000 minuten per maand. Zorg dat je daar niet overheen gaat, want extra minuten kosten wel 35 cent per stuk’.

Lana haalde haar schouders op, ‘Tuurlijk, geen probleem’.

‘Wie belde er zonet?’

‘Elaine – ze is onderweg hier naar toe’.

‘Mooi. Ik kan wel wat hulp gebruiken bij het smeren van de broodjes’.

Lana fronste haar wenkbrauwen. ‘Waarom kan ik niet helpen?’

‘Omdat mensen ze waarschijnlijk willen eten’.

‘Hè verdomme! Nou moet je niet net doen of ik niets nieuws kan leren!’

‘Lana, je kunt maar een hand gebruiken – je gebruikt de hand in de mitella nog veel te veel. Je sleutelbeen geneest nooit als je het geen rust geeft’.

‘Daar draag ik die verdomde doek toch voor?’

Lana zuchtte toen Adam haar met een waarschuwende blik aankeek. Samenleven met een dokter was ook niet alles. Het lette op iedere stap die ze deed en maakte zich altijd zorgen om haar welzijn. Alles wat hij kookte was vetarm, bevatte weinig calorieën en was puur natuur. Sommige dingen kende ze niet eens. Ze moest wel toegeven dat het altijd goed smaakte. Ze had in de afgelopen week al een paar keer lekker ongezond gegeten met Elaine, maar smachtte nu naar een broodje hamburger.

‘Wat voor broodjes ga je maken?”, vroeg ze en hoopte dat het lekker vet zou zijn.

‘Komkommer, ananas, tonijn en kipfilet’.

‘Wat? Hebben we geen salami of lekkere vette ham?’

Adam schudde zijn hoofd en opende de koelkastdeur om de ingrediënten te pakken.

‘Luister, je zei laatst dat je het niet goed zou vinden als ik af zou vallen – ik ben inmiddels vijf kilo kwijtgeraakt, maar blijf je me daarom eten voorschotelen dat er voor zorgt dat ik nog eens in een tandenstoker verander?’

‘Het is niet het voedsel wat er voor zorgt dat je afvalt, Lana, het komt omdat je er amper iets van eet’.

‘Ik zit steeds al helemaal vol van al dat water. En ik vind het vaak helemaal niet lekker wat jij klaarmaakt!’ Lana liet haar blik naar de grond zakken bij het vertellen van deze leugen, maar ging gewoon verder, ‘Ik denk dat je niet eens weet hoe je hamburgers moet bakken, of dikke vette pannenkoeken. Je hebt niet eens mayonaise in huis om bij de gabakken aardappelen te eten…’

‘Lana, je hoeft alleen maar dingen te kopen in de supermarkt die je denkt nodig te hebben’.

‘Je hebt me gezegd dat ik geen auto mag rijden!’

‘En jij hebt me niet gevraagd om onderweg naar huis langs de supermarkt te rijden om iets voor je mee te nemen of om jou mee te nemen daar naartoe. Ik rij daar namelijk met plezier met je naar toe’.

‘OK – laten we dan meteen maar gaan. Ik heb helemaal geen zin in die ananas-kip-tonijn-komkommer troep die jij van plan bent me voor te zetten.

Adam legde de grote zak met broodjes die hij open wilde maken weer neer. ‘Ik denk dat het wel duidelijk is dat ik dat nu niet aan tijd heb – over ongeveer twee uur arriveren hier waarschijnlijk meer dan honderd gasten.

‘Ook best. Dan ga ik zelf wel. Ik ben er van overtuigd dat veel gasten zullen smullen van de knakworsten en pizza punten die ik ga halen!” Lana draaide zich om en banjerde naar de hal door om haar tasje te pakken. Tegen de tijd dat ze bij de slaapkamer aangekomen was, liep hij echter vlak achter haar.

‘Het is veel te lang geleden dat jij eens een flink pak op je bips hebt gehad’, gromde hij en duwde de deur die op een kier stond open.

‘Nou, dat heb je nu zeker niet aan tijd!’, snauwde ze en liep naar het nachtkastje waar haar tasje stond. Ze hoorde hoe hij de deur achter haar dichtdeed en draaide zich om, om te kunnen zien dat hij achteraan gelopen was en nu langs haar heenliep en op het bed ging zitten.

‘Kom hier’.

In plaats van dat de gebruikelijke seksuele opwinding die ze voelde als hij zo’n stem opzette, voelde ze dit keer alleen maar boosheid opkomen. ‘Nee, ik ga naar de supermarkt’.

‘Dat is goed, nadat ik je een stevig pak op je billen gegeven heb, zal ik Steven vragen je er heen te brengen. En nu hier komen!’.

‘Je kunt me geen pak slaag geven, omdat ik een grote mond gehad heb!”

‘Je krijgt een pak op je bips voor je houding en omdat je in je eentje naar de winkel wilde gaan. Dat is gevaarlijk als je maar een hand kunt gebruiken’.

‘Wie gebruikt in vredesnaam twee handen? Dat is iets voor studenten en ouden van dagen’.

Haar woorden hingen nog in de lucht toen Lana zich realiseerde dat Adam zijn handen altijd netjes in de ‘tien voor twee’ houding aan het stuur had.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana greep haar tasje en haastte zich naar de deur, maar hij was sneller.

‘Nee!’, protesteerde ze en probeerde zich uit zijn greep te bevrijden, maar hij trok haar mee naar het bed, deed haar joggingbroek naar beneden en legde haar over de knie voor ze met haar ogen kon knipperen. Haar tasje viel op de grond.

‘Ik heb het helemaal gehad met dat gezeur van jou de afgelopen dagen’, zei hij en liet vervolgens een serie harde klappen op haar blote bips neerdalen.

‘AUW! AUW! Niet doen”!, Lana voelde hoe iedere afzonderlijke klap verrassend veel pijn deed. Hij had gelijk, het was veel te lang geleden dat ze voor het laatst op haar billen had gehad, ze was helemaal niets meer gewend.

Hij hield even op. ‘Het is tijd dat jij je eens herpakt en je eens wat volwassen gaat gedragen!’. Hij sloeg zo mogelijk nog harder en kleurde methodisch ieder plekje van haar billen rood. Lana trappelde met haar benen en gilde oorverdovend.

Hij hield weer even op. ‘Heb je nog wat te zeggen?’

‘Nee! Ik bedoel ja! Dit verdien ik helemaal niet! Je kunt helemaal niet afdwingen dat ik me anders ga gedragen. Je kunt me geen dingen laten doen, die ik helemaal niet wil!’

‘Denk je dat?  Mijn hand doet pijn, maar ik heb hier nog wel wat anders’. Met die woorden schoof hij haar een beetje aan de kant en maakte zijn broeksriem los. Lana hoorde het karakteristieke geluid van een riem die uit de lussen getrokken werd. Het geluid zorgde er onwillekeurig voor dat haar maag samen kneep.

KLETS! De smalle leren riem striemde neer over het volste deel van haar billen. Het voelde aan alsof ze door duizenden bijen tegelijkertijd gestoken werd.

‘AUWaaauuuww!!’, gilde Lana en spartelde zo wild, dat ze bijna van zijn schoot gleed. Adam legde haar weer goed en zette zijn rechterbeen over haar beide benen. Toen hij de riem weer hard over haar billen liet striemen, kneep ze hem hard in zijn bovenbeen.

‘Daar ga je spijt van krijgen’. De riem daalde opnieuw neer, dit keer laag op haar billen, op het gedeelte waar ze zat. Lana beet op haar tanden en kneep hem opnieuw.

‘Wel verdomme!’, gromde hij. Hij pakte haar pols en duwde die op het smalle deel van haar rug. Vanaf dat moment kon ze niets anders meer doen dan haar billen van pij samenknijpen terwijl de klappen neerdaalden. Tot hij het tempo vertraagde en terwijl de klappen langzaam minder werden, gebeurde hetzelfde met de boosheid van Lana. Het duurde niet lang voor ze eieren voor haar geld koos.

‘OK, het spijt me!, gaf ze toe, terwijl ze de tranen voelde opkomen. Weer daalde de riem neer. ‘Ik heb er echt spijt van, Adam, alsjeblieft!’. Weer een klets. ‘Je hebt gelijk! Ik zag het verkeerd! Alsjeblieft, ophouden!’

‘Ga je wat aan die houding van je doen?’, vroeg hij en liet de riem op de achterkant van haar bovenbenen neerdalen.

‘Ooooh! Ja! Adam! Ik beloof het!”

‘Goed dan, ben je dan bereid om je straf in ontvangst te nemen?’

Lana draaide haar hoofd met een ruk in zijn richting. ‘Wat? Wat moest dit dan in godsvredenaam voorstellen?’

‘Nee, we zijn nog niet klaar’. Terwijl hij haar in een ijzeren greep hield, liet hij ondanks haar protesten de riem telkens opnieuw in haar billen bijten.

Na een paar kletsen drong het tot Lana door dat hij niet hard sloeg, maar hard genoeg om haar bij de les te houden. Hij wilde dat ze er over na zou denken. Ze dwong zichzelf om te ontspannen en legde zich er uiteindelijk zelfs bij neer dat ze dit verdiende. Terwijl de klappen neerdaalden dacht ze terug aan de keren dat ze zich als een bitch gedragen had. Ze realiseerde zich dat ze hier heel hard aan toe was geweest.

‘Ik heb mijn lesje geleerd’, mompelde ze in de sprei. Hij liet haar pols los, die ze onder haar kin neerlegde. ‘Het spijt me echt’, zei ze. Ze meende het oprecht terwijl de riem opnieuw op haar billen neerkwam. De pijn was nu veel intenser. Uiteindelijk begon ze te huilen.

Tegen de tijd dat hij klaar met haar was, klopten haar billen. Hij hielp haar overeind. Ze trok een grimas toen hij haar broek over haar billen om hoog trok. Toen nam hij haar in zijn armen.

Lana smolt weg tegen zijn warme borst en voelde zich geliefd, veilig en helemaal vrij van schuldgevoelens. Ze maakte zich niet langer druk waarom zich zo voelde maar genoot van de zalige sensaties. Tot hij zich voorover boog om haar te kussen, had ze helemaal geen erotische gevoelens, maar toen zijn mond haar lippen raakte steeg er een diepe kriebel in haar buik op en spreidde zich uit over haar hele lichaam. Met haar hand voelde ze in zijn kruis. De ontspannen staat waarin hij verkeerde veranderde snel toen ze hem streelde.

Niet lang daarna hing haar broek weer rond haar knieën en was de zijne helemaal uit en terwijl hij een condoom van het nachtkastje griste duwde hij haar achterover op het bed. Toen drong hij bij haar binnen, rekte haar uit en vulde haar helemaal op, terwijl zijn tong de hare plaagde. Haar billen deden zeer toen ze tegen de zachte sprei gedrukt werden, maar het voelde goed. Hij streelde haar borsten ruw door haar dunne T-shirt en haar bh en kwam vervolgens schokkend klaar. Haar kreten werden door zijn lippen gesmoord. Zijn lid was zo gezwollen dat ze zich afvroeg of hij hem er ooit wel weer uit zou kunnen krijgen.

Ze lagen er even stilletjes bij, tot hij de stilte verbrak, ‘Hoelang heeft dat geduurd, twee minuten? Ik denk dat we net een record gevestigd hebben…’

Lana giechelde en onder hem kneep ze haar benen samen, waarmee ze hem effectief op zijn plaats hield. ‘Ik denk dat we het nog eens dunnetjes over moeten doen’.

‘Ik zou niets liever doen, maar we moeten ons klaar maken voor het feest. Kom aan’. Hij deed zij hoofd omhoog en keek haar aan. Zijn ogen glommen.

Lana giechelde nog eens, maar maakte geen aanstalten hem te bevrijden. In een vloeiende beweging draaide hij hen om. Ze deed haar benen uit elkaar om haar evenwicht te bewaren toen ze bovenop hem kwam te zitten. Hij sloeg haar een keer hard op haar bips, voor ze zich van hem af liet rollen.

‘Als je nog naar de winkel wilt, mag je wel opschieten’, zei hij terwijl hij naar de badkamer liep.

‘Daar wil ik niet meer naartoe’. Lana rekte zich lui uit en omhelsde een van de kussens. ‘Ik zal eten wat je klaargemaakt hebt. Het spijt me dat ik zei dat ik het meeste niet zou lusten – ik vind het over het algemeen juist heel lekker wat jij klaarmaakt’.

Adam stapte de badkamer uit. Hij had een nat washandje in zijn hand. ‘Stond je te liegen toen je zei dat je het niet lekker zou vinden?’

Oh oh, dacht Lana. ‘Niet echt – ik heb het alleen maar wat overdreven’.

Hij waste zichzelf terwijl hij haar ondertussen aan bleef kijken. ‘Ik begon al te geloven dat je het alleen maar gegeten hebt omdat je mij niet voor het hoofd wilde stoten’.

‘Tja, dat is ook wel een paar keer gebeurd. Maar de meeste dingen die jij klaarmaakt, zijn erg lekker!’

‘Ik ben al jaren bezig met gezond eten dat ook nog eens heel goed smaakt. Ik vind het dan ook merg leuk dat je dat zegt. Het lijkt er dus op dat je tegen me gelogen hebt, alleen maar om een discussie te winnen’.

‘Het spijt me, Adam’, Lana ging op haar buik liggen en keek hem aan. ‘Ik weet niet wat me bezielde. Het spijt me echt. Eh…betekent dat…dat je me, je weet wel, nog een pak op mijn billen gaat geven?’ Ze voelde hoe ze een kleur aan vuur kreeg toen hij haar aankeek. Zijn gezichtsuitdrukking verraadde niets. Hij liet zijn blik over haar blote billen glijden en bestudeerde de details. Zij had het idee dat er wel honderd rode striemen zichtbaar moesten zijn, maar ze keek niet achterom.

‘Dat moet maar tot morgen wachten. Maar je verdiend het wel. Anders zou je je misschien uitgenodigd voelen te liegen als we ergens een meningsverschil over hebben.

Ze liet haar blik naar de vloer glijden en mompelde, ‘Ja, Adam’.  Zijn woorden zorgen voor een huivering in haar lijf. Ze ging rechtop zitten en keek om zich heen waar haar broek gebleven was.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana telde vierentachtig gasten toen het feest op zijn drukst was. Ze had geen tijd gehad om veel tijd aan haar kleding te besteden, dus had ze een wit verpleegstersuniform en een stethoscoop gedragen. Adam had een lange jas gedragen en een soort gangsterhoed. Hij zag er vervaarlijk uit in die outfit en Lana moest telkens lachen als ze naar hem keek. Steven had iets meegenomen uit de winkel met feestartikelen en zag eruit als een moderne piraat, compleet met zwart ooglapje. Hij had een ‘spookpad’ gemaakt van het huis naar de schuur, met allemaal verlichte spookfiguren langs de kant. Lana liet zich door hem langs het pad leiden en deed net of ze bang was en iedere keer als er een figuur oplichtte, slaakte ze een gilletje en kneep ze in zijn arm. In werkelijkheid was ze eigenlijk nergens bang voor, behalve voor haar eigen dromen.

Het grootste deel van de avond bracht ze in gezelschap van Elaine door. Peter en Adam leken het ook goed met elkaar te kunnen vinden en Lana bedacht zich wat ze allemaal wel niet gemeen hadden. Beide waren hoogopgeleid, strak in het pak, beiden hadden strakke normen en waarden en beiden waar niet onbemiddeld ondanks hun jeugdige leeftijd. De meeste bijzondere gast was Gerda, een zeventien jaar oude patiente, die verkleed was als zichzelf. Dat was al bijzonder genoeg, met haar zware make-up, korte minirokje en visnet kousen. Lana had gedacht dat Gerda niets met hen te maken zou willen hebben, omdat ze altijd negatief was en een bloedhekel leek te hebben aan alles wat met medische wereld, dokters en verpleegsters te maken had. Ze vroeg zich af of het meisje het niet ijskoud had toen ze samen met een groepje van Steven’s vrienden het spookpad afliep. Gerda zag er daarentegen een stuk gezonder uit dan een paar maanden geleden. Sinds ze haar medicijnen regelmatig innam, was haar bloedbeeld een stuk stabieler geworden. Lana glimlachte toen ze het meisje zag en was blij dat het allemaal zo goed uitpakte.

Lonneke, een andere patiënt, en haar vriend Jan, hadden in de hal en klein podium gemaakt. Lonneke demonstreerde daar een aantal goocheltrucs en er stonden constant een man of tien te kijken die probeerden te ontdekken hoe de trucs in elkaar staken. Lana deed daar niet aan mee, ze vond het veel te leuk om zich te verbazen over wat ze zag. Toen ze haar voor de derde keer niet weten aan welke kaart ze dacht, voelde ze de arm van Adam om haar middel.

‘Hee, liefje, wil je met mij het spookpad aflopen?’, fluisterde hij in haar oor.

Met een grijns draaide ze zich naar hem om. ‘Steven heeft het me al laten zien’.

‘Nou ja, ik moet toch nog meer broodjes maken – ze zijn bijna allemaal op. Zou jij even in de schuur willen gaan kijken of de jongelui daar geen kattenkwaad uithalen?’

‘Misschien kan ik wel met ze meedoen?’, plaagde ze.

‘Ik heb het volste vertrouwen in je’. Lana voelde een hand zachtjes over haar billen strijken.

‘Natuurlijk, OK… ik ben zo terug’. Ze ging Elaine zoeken om te vragen of die met haar mee wou gaan. Haar vriendin was bezig de bakken met chips die Peter en zij meegenomen hadden opnieuw te vullen. Niet lang daarna liepen beide jonge vrouwen met een grote zak chips met pad af en gierden het uit bij iedere pop die in het licht kwam te staan. Lana had Elaine niet gewaarschuwd voor de pop die via een touw van het dak van de schuur aan kwam suizen in de richting van een ieder die bij de deur in de buurt kwam. Ze lag helemaal dubbel van het lachen toen Elaine het uitgilde van schrik. Steven kwam naar buiten om de pop weer naar boven te trekken en de veer weer aan te spannen.

‘Heb jij dit allemaal gemaakt?’, vroeg Elaine, nog met haar hand voor haar mond. ‘Ik schrok me de blubber van die pop!’

‘Ja!’, zei Steven trots, ‘vond je het leuk?’

‘Het is geweldig! Je hebt er echt werk van gemaakt!’

‘We kwamen eens kijken of hier wat te eten valt’, grapte Lana. Lonneke had een stapel pizza’s meegenomen, die door de jongelui onmiddellijk naar de schuur geloodst waren. Ze stapten de aangenaam schuur binnen en Lana glimlachte trots toen ze zag wat Steven er van gemaakt had. Hij had een paar schragen neergezet, hier platen hout opgelegd en deze gedekt met zwart landbouwplastic. Verder had hij allemaal klapstoetjes neergezet die ze van de kliniek geleend hadden. Rond de tafels zaten allemaal jongelui die zich opperbest vermaakten. Ze vertelden elkaar griezelverhalen en genoten van de pizza’s. Lana liep regelrecht naar de tafel waar het eten opgesteld stond en pakte twee grote punten pizza en liep een rondje door de schuur, terwijl ze smulde van de dikbelegde pizza. Tot haar opluchting waren alle stallen leeg. Ze wilde per slot van rekening het plezier van niemand bederven.

Toen het tijd was om terug te gaan naar het huis, zag ze tot haar verrassing hoe haar arm losjes om de schouder van Gerda gedrapeerd lag. Het meisje glimlachte zowaar en keek op naar Steven terwijl hij in druk gesprek met zijn vrienden was.

Lana zocht Elaine op die verderop met een paar meiden over haar aanstaande huwelijk stond te praten. ‘Ga je mee?”, vroeg ze.

‘Natuurlijk, nog even – iedereen die ik ken heeft zijn buik vol over mijn verhalen over ons trouwen, ik ben dus blij dat ik een paar nieuwe slachtoffers gevonden heb!’

Lana draaide zich weer om en keek naar Steven. Tot haar afschuw zag ze hoe Gerda een sigaret opstak. Lana vroeg zich af of ze dat nu zou moeten verbieden, of niet, maar voelde vervolgens dat ze zelf ook graag eentje zou willen. Dat kon natuurlijk niet. De meeste jongeren wisten dat ze een verpleegkundige was, dus moest ze een goed voorbeeld geven. Maar hoe langer ze naar de omhoog kringelende rook keek, hoe meer ze naar een sigaret begon te verlangen. De vloer was bedekt met zand, dus er was geen brandgevaar. Het leek er ook niet op dat Elaine op korte termijn uitgepraat zou zijn en dus liep Lana naar het groepje van Steven.

‘Gerda’, hoorde ze zichzelf tegen het meisje zeggen. ‘Kun je heel even met me meekomen?’

Gerda draaide zich onmiddellijk om en keek uitdagend Lana aan. Lana dwong zichzelf beleefd te blijven en maakte een knikkende beweging in de richting van een van de stallen. Ze had niet gedacht dat Gerda haar zou volgen, maar dit was wel het geval. Toen ze uit het zicht waren keek Lana indringend naar de sigaret in de hand van Gerda.

‘Je gaat me toch niet vragen om hem uit te maken, is het wel?’, vroeg Gerda.

Lana voelde medelijden. Jezus, het kind had toch al een rotleven, wat zou een sigaretje daar nog voor schade kunnen aanrichten. Impulsief antwoordde ze, ‘Nee, ik vroeg me alleen af of ik er ook eentje zou mogen hebben’.

Gerda grijnsde van oor tot oor en viste een pakje sigaretten uit het borstzakje van haar spijkerjasje. ‘Oh, natuurlijk, ik wist niet dat je rookte’.

‘Ik heb nog maar een keer eerder in mijn leven gerookt, een paar weken geleden. Je vertelt het toch aan niemand? Het hoort eigenlijk niet dat een verpleegster staat te roken, begrijp je?’

Gerda schudde haar hoofd. ‘Natuurlijk vertel ik het niemand. Kom even hier staan, hier ziet niemand je staan’.

Lana volgde haar naar de dichtstbijzijnde stal, die maar halfverlicht werd door de lamp die in het gangpad hing. Hoedwel de stal leeg was, lag er wel allemaal oud, droog stro op de grond.

‘We moeten wel voorzichtig zijn dat het stro niet in de fik vliegt’, lachte Lana toen ze de sigaretten en een aansteker aanpakte. Ze stak hem aan en was blij met de adviezen die ze van Sharon gekregen had. Het eerste trekje ging zacht als fluweel naar binnen en Lana blies de rook in kleine wolkjes uit. ‘Mmmm, dit is lekker’, zei ze tevreden.

Gerda glimlachte. ‘Dus, Steven woont nu bij Adam en jou, is het niet?’

‘Ja – en het gaat allemaal boven verwachting. Hij heeft het hier reuze naar zijn zin en hoeft hier niet de hele dag te werken’.

‘Ik vind hem vet aardig’. Gerda kreeg er een kleur van. ‘Zijn Adam en jij verloofd?’

Lana stak trots haar hand uit om Gerda haar ring te laten zien. Hij glinsterde in het gedempte licht.

‘Oh, hij is beeldig! Ik ben blij om te horen dat jullie gaan trouwen – jullie passen goed bij elkaar’.

‘Dank je!’ Lana trok weer aan haar sigaret.

‘Weet je, ik heb nooit over trouwen gedacht vanwege mijn HIV besmetting. Maar sinds ik Steven ken, vraag ik me af of mensen met dezelfde ziekte toch seks zouden kunnen hebben?’

Lana keek haar aan en zocht naar de juiste woorden. ‘Eh…’. Ze nam nog een trekje. ‘Ik zou nog steeds veilig vrijen, maar ja, je zou best seks kunnen hebben…maar zou je niet liever wachten tot je getrouwd bent?’

‘Doe jij dat ook?’

Nu was het de beurt aan Lana om te blozen. ‘Daar geeft ik geen antwoord op’, lachte ze. ‘Maar ik zou het nog even rustig aan doen als ik jullie was’. Ze inhaleerde opnieuw een flinke trek van haar sigaret.

‘Wat staan jullie hier in het schemer?’, klonk de stem van Adam bij de staldeur.

Lana schrok zich een hoedje toen ze de strenge uitdrukking op zijn gezicht zag.