© Mei 2007, door emmy

Het was een onmogelijke avond. De zwaarste regenbui die Brabant ooit meegemaakt had. De provinciale weg was één grote watermassa door het vallende water en sloot de auto als een ondoorzichtbaar gordijn in. Het was zo erg dat de ruitenwissers een kansloze strijd voerden met de regen.

‘Verdomme’, siste Sandra binnensmonds, ‘Ik mag hier niet te laat komen, dat mag gewoon niet’. Ze drukte het gaspedaal zo ver in als ze durfde. Het was haar 25^ste verjaardag en Tom had haar de verrassing van haar leven in het vooruitzicht gesteld. Ze hield van zijn ongecompliceerdheid.

Tom zou ruimschoots op tijd zijn, zoals altijd. Sandra kende zijn manier van doen en deed altijd erg haar best op tijd te zijn. Soms lukte dit, maar heel vaak ging er iets mis als ze met hem afgesproken had en kwam ze te laat.

Tom ging sinds een maand of drie met Sandra uit. Een prachtige diamant blonk in de schemeravond toen ze het stuur van de auto stevig vastklemde. Tom had dit etentje vier weken geleden al gepland en had het restaurant, het menu en de wijn zorgvuldig uitgezocht. Hij had lang van tevoren gereserveerd om een heel mooi tafeltje vlak bij de open haard te bemachtigen. Sandra wist hoe belangrijk het allemaal voor hem was. ‘Verdomme!’

Het was schier onmogelijk om de vrachtwagen te zien die dwars op de weg stond. Sandra trapte keihard op de rem in een poging om niet bovenop het gevaarte te knallen, maar kwam daardoor in aanraking met de vangrail. Omdat ze haar mooie, zwarte, zijden jurkje niet wou kreuken, had ze geen veiligheidsriemen omgedaan. Toen de auto in aanraking kwam met de vangrail, werd Sandra tegen het stuur en de voorruit geslingerd.

Voorovergebogen in haar stoel zitten verloor Sandra langzaam haar bewustzijn. ‘Wat is het hier donker en wazig’, dacht ze. Ze stapte uit de auto en zei hardop tegen zichzelf: ‘Waar ben ik?’ Ze herkende de omgeving niet. ‘Wat vreemd dat het opeens niet meer regent’. Bovendien reed ze al jaren regelmatig over deze weg, maar dat huisje daar had ze nog nooit eerder gezien. Ze kon maar beter hulp gaan inschakelen.

Het was een huis met een prachtige voortuin en een wit hek dat glom in het mistige maanlicht. Het hekje piepte toen ze hem opende op weg naar de voordeur. Een bloemengeur vulde de atmosfeer. Ze liet de koperkleurige deurklopper een paar keer neerdalen. Binnenin hoorde ze het geschuifel van iemand die naar de deur liep.

Haar adem stokte toen de deur openzwaaide en Tom haar met een brede grijns begroette. ‘Dag liefje…van harte gefeliciteerd met je verjaardag’. Hij pakte haar hand en trok haar naar binnen, waar een haardvuur gezellig knetterde.

Er stond een zachte achtergrondmuziek op en er stond een lichte maaltijd op de tafel. Sandra rook nog steeds de geur van de tuin die via het open raam naar binnen drong, de vitrage wapperde langzaam heen en weer in de avondlucht.

Tom liet haar op een grote, comfortabele bank zitten en bood haar wat fruit van de tafel aan. Het smaakte heerlijk zoet. Sandra maakte haar excuses omdat ze zo laat was, maar hij legde haar midden in haar zin het zwijgen op. ‘Daar kunnen we het later nog wel eens over hebben, nu is het je verjaardag’. Hij bood haar nog meer te eten aan en ging naast haar op de bank zitten. Naast het fruit genoten ze van de kaas, crackers, koude kippenpootjes en sandwiches.

Het lekkere eten en het warme vuur maakten dat Sandra zo loom werd dat Tom voorstelde dat ze naar boven zouden gaan. Sandra ging hier maar al te graag mee akkoord. Tom volgde haar op de voet toen Sandra het wenteltrapje opliep dat naar boven leidde. Ze hoorde zijn ademhaling vlak achter zich. Er ging een huivering door haar heen toen ze aan het liefdesspel dacht, waarvan ze wist dat dit zou volgen.

De gehele hectische dag leek samen te komen in die slaapkamer. Tom kleedde haar uit en liet haar zwarte jurkje naar de grond glijden. Daarna volgden haar zwarte zijden BH en onderbroekje, jarretelgordel en nylon kousen. Hij pakte haar op en droeg haar naar het bed, dat zacht aanvoelde. Ze kon horen hoe hij zijn eigen overhemd en schoenen uitdeed. Het geluid toen hij de gesp van zijn riem losmaakte bezorgde haar altijd de kriebels. Ze huiverde toen hij hem uit de lussen van zijn broek trok, deze dubbelvouwde en op het nachtkastje legde. Vervolgens deed hij zijn broek uit.

Hij ging op de rand van het bed zitten en wenkte haar naar zich toe. Sandra rolde in zijn richting, deed haar handen om zijn nek en liet zich gewillig door hem kussen. Zonder verder iets te zeggen trok hij haar over zijn knie. Ook al had Tom haar al heel vaak een pak op haar billen gegeven, aarzelde Sandra, waardoor hij meer kracht moest zetten voor zij voorover over zijn schoot tuimelde.

‘Niet bang zijn, schatje’, zei hij met een zoete stem, ‘het is alleen maar een ‘birthday-spanking’. Je krijgt er 25 en vervolgens nog eentje om te groeien’. Zijn sterke hand streelde en kneedde haar billen terwijl hij tegen haar sprak. Toen hij zijn been over de hare zette, kon ze geen kant meer op. Hij pakte haar linkerhand met zijn vrije hand en hield deze op haar rug.

KLETS, ‘Eén’, zei hij. Het kwam harder aan dan ze zich herinnerde. KLETS, ‘Twee’. Zo mogelijk nog harder. KLETS, KLETS, KLETS. Drie, vier en vijf volgden elkaar in rap tempo op. Dit was niet helemaal wat ze verwacht had, maar de afspraak was dat Tom het helemaal voor het zeggen had, daar waar het de billenkoek betrof. Na tien hield hij even op en liet zijn hand tussen haar benen glijden. Hij voelde dat ze nat was.

De volgende vijf zorgden dat de tranen in haar ogen sprongen. Toen liet Tom haar opstaan en leidde haar naar het voeteneind van het bed en legde haar voorover over het bedschot met haar buik op een kussen. Tom schoof haar benen uit elkaar zodat haar voeten nog maar nauwelijks bij de vloer konden. Ze wachtte devoot de volgende klap met zijn hand af. Toen hoorde ze het geluid.

Het gerinkel van de gesp van zijn riem. Het zou de eerste keer worden dat Tom haar zou slaan met iets anders dan zijn hand. Sandra huiverde terwijl ze met haar vuisten de zachte sprei beetgreep.

De eerste klets was het meest pijnlijke dat Sandra ooit gevoeld had door toedoen van haar geliefde. Het verspreidde zich als vuur over haar toch al brandende bips. ‘Zestien’, telde Tom. Ze haalde sissend adem toen ze zich met afschuw realiseerde hoeveel er nog zouden volgen.

Bij 23 voelde ze hoe een orgasme zich langzaam opbouwde in haar lichaam. Het viel niet mee, maar toch slaagde ze erin om het nog drie klappen vol te houden voor ze zichzelf liet gaan. Hij nam haar van achteren en genoot van haar warme billen en van het nog naschokkende orgasme. Zijn harde schacht drong steeds opnieuw bij haar binnen en zorgde er uiteindelijk voor dat ze nog een keer klaar kwam toen hij zich zover als mogelijk in haar duwde toen hij zijn hoogtepunt bereikte.

Er leken uren te verstrijken voor ze in staat waren zich weer te kunnen bewegen. Hij tilde haar op en legde haar op het bed, ‘Van harte gefeliciteerd, liefje’, fluisterde hij, terwijl hij haar instopte. ‘Welterusten’, mompelde ze toen hij zich achter haar in bed liet glijden. Ze voelde zijn sterke armen om zich heen, terwijl ze langzaam weggleed.

‘Is het nu al weer ochtend?, dacht ze toen ze de wekker als een soort sirene af hoorde gaan. Het bed kwam in beweging. Tom sprak tegen haar, maar ze kon hem niet verstaan. Zijn woorden klonken ver weg en losten op in de stilte.

Sandra kreeg te horen dat ze de vorige avond bij een auto ongeluk betrokken geraakt is. ‘Je hebt geluk dat je nog leeft, jongedame’, liet de dokter haar halverwege de ochtend weten. ‘Hersenschudding en twee gebroken ribben en de nodige blauwe plekken. ‘Wat mij betreft mag je vandaag naar huis als je je aan de voorschriften houdt die met je doorgenomen zijn’, zei hij nog waarschuwend voor hij weg ging. Maar waar was Tom, vroeg Sandra zich af. Ze kon zich met geen mogelijkheid herinneren dat ze een ongeluk gehad had, maar het huisje en haar ‘birthday spanking’ kon ze zich maar al te goed herinneren.

Het was 12:30 toen Tom binnen kwam stappen. Hij was naar huis gegaan om zich te douchen en te verkleden. Hij keek streng, maar was tegelijkertijd opgelucht dat het allemaal relatief goed afgelopen was. Hij gaf haar een liefdevolle kus op haar voorhoofd en legde een grote envelop naast haar op het bed. ‘Wat is dit”, vroeg ze af toen ze de envelop oppakte.

‘Maak maar open’, zei Tom. Er zat een mooie tekening in en een folder. Al het bloed trok uit haar gezicht weg. ‘Dat is hem!’, stamelde ze, ‘het huisje’.

‘Waar heb je het over Sandra? Het is je verjaardagscadeautje. Ik heb de overdrachtspapieren vorige week getekend. Het is ons nieuwe huis’.

Sandra vertelde Tom wat zich de vorige avond afgespeeld had in dat zelfde huisje en dat ze zich van het ongeluk niets kon herinneren. Tom verzekerde haar dat hij haar geen ‘birthday spanking’ gegeven had en al helemaal niet in hun nieuwe huis, maar dat ze op kon rekenen dat hij dat goed zou maken als ze weer helemaal hersteld zou zijn. Verder liet hij haar weten dat ze een serieuzer pak op haar blote bips tegemoet kon zien omdat ze altijd te laat kwam en veel te hard in haar auto reed zonder dat ze een veiligheidsriem droeg. Tom was boos dat ze haar leven op het spel gezet had, maar tegelijkertijd blij dat het zo afgelopen was.

De verpleegster kwam binnen om haar voor het eerst uit bed te helpen. Tom keek toe hoe ze haar voeten op de grond zette. Met de zuster aan de ene kant en Tom aan de andere zette ze haar eerste onzekere stapjes. Toen de zuster achter haar ging staan om de strikjes van haar ziekenhuishemd vast te maken, merkte ze op, ‘Het is ons een raadsel hoe je bij dat ongeluk van die bont en blauwe billen opgelopen hebt. Niet een gebruikelijke plek om gewond te raken’. Sandra keek over haar schouder in de spiegel achter zich, en zag dat haar bips nog steeds flink rood was met her en der blauwe striemen.