De lange weg over de dijk strekte zich eindeloos voor Julia uit. De tegenwind die ze al fietsend trotseren moest was echter niet de enige reden dat de trappers maar moeizaam rond leken te gaan. Nee… er knaagde een schuldgevoel in haar, een dilemma wat ervoor zorgde dat het leek lood in haar schoenen te hebben.
Allerlei gedachtes passeerde de revue en gingen terug in de tijd….

**************************************************************************

Het was Julia geweest die nu een jaar geleden haar vriend Sven een geheim had prijsgegeven. Een stil verlangen die ze al sinds haar vroege jeugd met zich meedroeg;
Julia wilde een pak op haar billen. Niet zomaar een pak slaag, maar met de hele entourage er omheen:
Een preek in de juiste toon horen van een man die haar aankon, die geen genoegen nam met haar praatjes en verbale handigheidjes. Een man die fysiek sterk genoeg was om haar met zachte hand in bedwang te houden als dat nodig was, en die verbaal sterk genoeg was om een grens te stellen. Een man die…. Nou ja, een soort van prins op het witte paard die in Julia haar jeugd en puberjaren ongrijpbaar leek.
Julia kon toen geen naam hangen aan haar wat ze toch wel aanvoelde ‘aparte’ verlangen. Een verlangen van gezien en gecoacht te willen worden en daarmee ook geliefd. Hoe leg je zoiets uit als je zelf nog een zoekende puber en later jonge adolescent bent?                                           Pas toen internet ten volle een onderdeel van haar en het leven in het algemeen deel ging uitmaken werd het Julia duidelijk dat ze al die tijd niet alleen met dergelijk verlangen had rondgelopen. Het had een naam; Huiselijke Discipline.                                                                Wat een openbaring….

De geest was uit de fles en Julia verslond alles wat ze over het onderwerp kon vinden. Toen ze weer wat later het zelfs aan had gedurfd contact te zoeken met lotgenoten kwam de volgende stap in beeld; hoe vertel je het je partner? Waar begin je met de uitleg waarom je wil dat hij je af en toe eens stevig over de knie legt zonder afbreuk te doen aan je karakter en persoonlijkheid? Want dat hun relatie in het beginsel een basis van gelijkheid moest hebben stond voor Julia net zo vast als de kersverse erkenning van haar diepste verlangen… Maar leg dat maar eens uit.

Julia en Sven hadden op dat moment al drie jaar een relatie. Aangemoedigd door haar contacten op een HD forum had Julia uiteindelijk de stoute schoenen aan durven trekken en had ze Sven een mail geschreven. Een mail meteen zo goed en kwaad als het ging een uitleg met verwijzing naar sites over dit onderwerp.
O, wat was de tijd op haar werk die dag voorbij gekropen, wat had ze graag de invloed gehad om met een simpel gebaar de wijzers van de klok vooruit te duwen en daarmee de tijd vooruit te dwingen. Niets kwam uit haar handen wat Julia op een reprimande van het afdelingshoofd kwam te staan, met als jammerlijk resultaat dat het haar fantasie alleen maar voedde.
Nerveus en onzeker of ze het HD concept wel op de manier die ze bedoelde onder Sven zijn aandacht had gebracht was ze op het einde van de werkdag naar huis gegaan.

De thuiskomst was een echt thuiskomen geweest; thuis komen bij de Sven die ze al zo goed kende, thuiskomen in een verbetering van iets wat al goed was.                                                          De kus ter begroeting was hartelijk als altijd, innig en warm. Sven had gekookt en zijn houding die rust en zelfverzekerdheid uitstraalde gaf Julia direct het vertrouwen dat hij open stond voor haar ideeën en dat er mogelijkheden lagen. “Wij moeten geloof ik even praten” had Sven simpel gezegd en zo was het ook…. Een lange intense avond volgde.                      Julia was blij verrast hoe goed Sven haar begreep en haar verlangens kon plaatsen, alsof hij niet eens echt verbaasd was… “Lieve schat… Ik ken je toch?” was zijn antwoord geweest toen Julia heerlijk tegen hem aangekropen op de bank hem ernaar vroeg.

In de tijd die toen volgde werd er veel gesproken, geijkt en zelfs afspraken op papier gezet. Er kwam een dagboekje waarin de gevoelens van Julia een leidraad zouden zijn voor de evaluaties… Vanaf toen was HD ‘officieel’ een onderdeel van hun relatie, Julia’s droom kwam uit en ze voelde zich zo gelukkig als een prinses uit een sprookje met het lange happy end. Alleen zat deze prinses niet op een erwt, maar op de blaren.

***************************************************************************

Er stond een stevige bries op de dijk en Julia had de wind tegen maar Julia scheen de weerstand niet te voelen. Stevig, bijna verongelijkt trapte ze door, haar gedachten bij alles behalve de wind.
Hoe was het toen verder gegaan met de HD? Boos op vooral zichzelf analyseerde Julia wat haar dwars zat…. Eigenlijk een gevoel van falen.

Sven had zijn rol als dominant verrassend goed opgepakt. Vaak wist hij de juiste toon te pakken en Julia was er over het algemeen genomen zeer tevreden over geweest. Natuurlijk blijven er altijd details voor verbetering vatbaar, maar blijkbaar had Sven het van nature ook wel in zich gehad… Nee, de hobbels en valkuilen die op hun pad kwamen waren vooral afkomstig van Julia zelf, vond ze. Waar verdiende ze de inzet van Sven aan? De mineur stemming van Julia zakte op die fiets tot een nulpunt. Waarom maakte ze het Sven toch af en toe zo moeilijk?


Julia wist van zichzelf dat ze Sven niet altijd de ruimte gaf om dominant te kunnen zijn… Altijd moest ze de afspraken ter discussie stellen, zeker waar het ging om zaken die niet zo zwart-wit lagen, gedrag of de reacties van derden is bijvoorbeeld niet altijd in afspraken te vangen. Op zulke momenten kon Julia het niet laten om met argumenten die in haar ogen echt wel hout sneden Sven om zijn oren te slaan. Ze wist dat het Sven onzeker moest maken, ook hij was immers beginnend in zijn rol. Of erger nog; Julia kon zich verliezen in brat gedrag, balancerend en bivakerend op het randje van wat voor de buitenwereld en misschien zelfs Sven kon lijken op het niet serieus nemen van de zaken….                                                                       Met het al fietsend afleggen van de kilometers op de eindeloos lijkende dijk werd het zelfbeeld lager en het schuldgevoel groter…. Hoe kon Julia van Sven verwachten zich in te zetten voor HD als zijzelf de boel af en toe saboteerde?

***************************************************************************

Nee… Julia was absoluut niet blij met zichzelf. Ze kon even niet zien dat de soep niet zo heet gegeten werd, dat Sven heus wel zag dat ze op zulke momenten eigenlijk zichzelf in de weg zat. Dat hij van haar hield om wie ze was, al voor dat HD zijn intrede deed in hun relatie.
Julia worstelde echter niet voor niets met zichzelf en het schuldgevoel. Ze had dingen fout gedaan en dat wist ze donders goed. Julia had namelijk de boel belazerd….                               Nou had ze dat niet alleen gedaan, of nou ja, toch weer wel omdat ze uiteindelijk zelf verantwoordelijk is voor haar doen en vooral en in dit geval laten….

Samen met haar goede vriendin Amber was ze vol overgave en overtuiging de deal aangegaan. Sinds ze allebei klaar waren met de opleiding en tot beider grote vreugde in het zelfde bedrijf een baan gevonden hadden was er in de dagelijkse beweging het klad gekomen. Op de opleiding was lichamelijke opvoeding ook nog een vak geweest en hadden de dames de 10 kilometer afstand iedere dag op de fiets afgelegd, heen en terug en door weer en wind. De conditie bleef vanzelf op peil.
Maar het bedrijf waar Amber en Julia nu werkzaam waren stond in dezelfde plaats als waar zij woonden, bij Julia zelfs slechts twee straten verderop. Een wandelingetje van nog geen tien minuten. En dat gegeven was de beide dames aan te zien; er waren wat kilootjes gegroeid in de BBB -zone; Billen, Buik en Bovenbenen.

Sven had dat voor lief genomen en er niets over gezegd, al was het hem natuurlijk wel opgevallen. De dames zelf echter baalde ervan. Toen op een ochtend de nog betrekkelijk nieuwe representatieve rok die het werk vereiste niet meer wilde sluiten, zelfs niet als Julia plat op bed ging liggen en de buik introk, was de maat vol. Tijdens het korte ochtend wandelingetje waarin de correctie slips die Julia en Amber altijd bestempelde als ‘bangmaker’ of ‘fluisterbroek’ als in een gruwel in haar gedachten voorbij trokken besloot Julia dat er iets moest gebeuren.
Tijdens de lunch koos Julia een salade en sneed het onderwerp bij Amber aan. Ook Amber moest toegeven dat de kleding toch minder ruim en comfortabel zat als voorheen en ze zou willen. De dames maakten vol goede voornemens de wildste plannen….
Toen Sven ’s avonds hoorde van de plannen en het enthousiasme van Julia zag wilde hij haar steunen en besloot haar te helpen. De volgende dag gaf hij Julia wel twee abonnementen voor de sportschool, één voor Julia en één voor Amber. Een rib uit zijn lijf, maar hij gunde Julia een maatje en hij dacht dat het de motivatie zou geven om het langer vol te houden. Julia was erg blij geweest met het cadeau en beloofde plechtig er gebruik van te maken… Ja ja…. Dat was dus ietsje anders gelopen….

Welgeteld twee keer waren Julia en Amber naar de sportschool geweest.                                               Het viel niet mee, het was niet wat de dames er van verwacht hadden. De derde keer waren ze nog wel op weg gegaan, maar een hevige bui had de dames het café ingejaagd en daar waren ze gezellig blijven plakken…. wat gaf dat nou voor één keertje. Ze zouden de week erop wel twee keer gaan. De vierde keer echter hadden ze niet eens de moeite meer genomen en waren bij Amber thuis met een wijntje en hapjes op de bank gebleven met een goede film… En dat bleef zo, en nu hadden de dames toch al zo’n twee maanden het abonnement in hun bezit.

***************************************************************************

O, wat voelde Julia zich schuldig en was ze boos op zichzelf, wat voelde ze zich slecht en een trut… De trappers van de fiets gingen steeds sneller rond.
Helemaal in een verkeerde stemming en boze bui parkeerde ze even later haar fiets in de schuur en ging naar binnen waar Sven al op haar zat te wachten. Hij stond op en liep glimlachend op haar af. “Dag Juul, lekker gesport?” begroette hij haar hartelijk en wilde een kus op haar voorhoofd drukken. Geërgerd dook Julia echter weg en ontweek zijn blik. “Ja hoor…. Heerlijk” loog ze vlot maar kon de sarcastische ondertoon niet onderdrukken. Sven pikte het feilloos op. “Is er iets?” vroeg hij dan ook. “Neehee… laat me nou” het klonk kattiger dan Julia wilde. “Heb je ruzie gehad met Amber?” hield Sven vol. Julia draaide met haar ogen… “Neehee, bemoei je er niet mee” bitste ze. Heel even overlegde Sven met zichzelf wat hij met dit gedrag wilde. Accepteren of maar even laten gaan? Hij haalde zijn schouders op en koos voor het laatste. Mokkend nam Julia plaats op de bank…. Waarom eigenlijk? Nou… Eigenlijk wilde Julia het liefste dat Sven ingreep, haar bij de kladden greep en haar gedrag niet accepteerde, haar geweten zou sussen… Helaas, gedachten lezen behoorde niet tot Sven zijn vaardigheden.
Sven besloot nog even het late nieuws te kijken en dan naar bed te gaan. Hij zette de tv aan en maakte het zichzelf gemakkelijk. Verongelijkt keek Julia nors voor zich uit…. Halverwege het nieuws kon Julia haar onrust niet meer onderdrukken. “Is het interessant?” Weer dat sarcastische toontje. Sven keek even opzij, begreep onmiddellijk dat ze op oorlogspad was. Hij liet zich echter niet zomaar vangen. “Ja hoor, voor zover nieuws interessant kan zijn” antwoordde Sven kalm, en concentreerde zich weer op het beeldscherm. Verdorie, dit was niet de reactie die Julia wilde… Tijd voor nog een schepje er bovenop. “Tuurlijk, de tv is veel belangrijker dan je vriendin. Mag ik misschien ook wat aandacht?” Hierop pakte Sven de afstandsbediening en zette de tv uit. “Zo, en vertel dan nu maar wat je dwars zit?”  strak keek hij Julia aan.

Hier schrok Julia toch wel even van; koudwatervrees.
“Hoezo?” ze hoorde zelf al wel hoe onnozel dit klonk. “Juul, alles aan jou verteld mij dat er iets scheef zit of gegaan is. Je bent nou niet bepaald het zonnetje en eerlijk gezegd erg onredelijk” zei Sven eenvoudig. “Ja hoor, het ligt allemaal weer aan mij” dramde Julia nog even. “Juul…. klaar nu” de stem van Sven klonk gevaarlijk kalm, waarschuwde haar. “Of je verteld me nu gewoon waarom je zo boos bent óf je bindt in. Ik heb je niets misdaan” Boos sprong Julia op. “Nee, jij hebt het altijd bij het rechte eind, doet nooit iets verkeerd” en ze wilde weglopen. Nog net vatte Sven haar nog bij de pols, ondertussen haar rustig antwoordend; “Dat zeg ik niet Juul…. Maar dat is hier denk het punt de discussie niet” “Laat me los!” haar ogen spuwde vuur. Sven liet zich niet van zijn stuk brengen. “Wat wordt het lief, praten of laten rusten?” uiterst beheerst koos Sven zijn woorden, haar ogen ondertussen niet loslatend. “NEEEE, IK DOE HELEMAAL NIKS, PUMMEL!” gilde Julia nu en met een ruk verloste ze zichzelf uit zijn greep.

“NEE!!” Herhaalde Julia nog eens nijdig toen ze besefte dat ze los was, haar blik leek een kleine glimp van triomf te verraden. Ze plaatste haar handen op haar heupen om haar vastberadenheid nog eens te benadrukken. “En voor als je het nog niet begreep; N-E-E… NEE” spelde Julia nog eens brutaal met zelfs iets van spot in haar ogen…..
Het was op dit soort momenten dat Julia zichzelf verloor, haar verlangens zelfs verloochende. Want wat ze eigenlijk wilde…. God, wat was dat nu ver weg.

“Nee?” Sven bleef Julia strak aankijken. De toon verried dat het geen vraag was maar een constatering, nog steeds kalm en beheerst… God, wat haatte Julia het dat hij altijd zo rustig bleef, hoe deed hij dat toch? Hoe kon het zo zijn dat hij altijd zijn emoties en woede zo onder controle had? Het irriteerde haar mateloos.

“Tjonge… Moeilijk he, LUI-STE-REN” het sarcasme droop ervan af…
“N-E-E… NEE… Doof of zo?”
Nog steeds die blik die de hare gevangen hield. “Oh… Ik heb je wel gehoord dame”…. Zijn stem klonk laag, een beetje dreigend zelfs, en dat hoorde ze niet vaak. Alleen als ze echt te ver ging.
Verrast door de razendsnelle actie waarmee Sven opstond van de bank om haar de les te lezen lag Julia sneller dan ze registreren kon over zijn knie.

“WAT – WAS – JE – ANTWOORD – JONGE – DAME ????”
Ieder woord ging gepaard met een snoei harde tik op Julia haar achterste, zijn stem klonk streng en vastbesloten. Haar dunne legging bood verdomd weinig bescherming. Waar had Sven in godsnaam geleerd met zulk gemak dit te doen met een overtuiging alsof hij al jarenlang niets anders deed? Veel tijd kreeg Julia niet om hier bij stil te staan. Het regende harde klappen op haar billen.
“WAT – WAS – JE – ANTWOORD ?” herhaalde Sven eisend.

“JA… IK ZEI JAAA …. Ik BEDOEL…. JAAAAAA !!! ” gilde Julia het uit. “Wat zei je?” Sven bleef haar stevig op haar billen slaan. “JA… JAAA… TOE NOU… STOP” gilde Julia nog eens… “En dus?” drong Sven aan. “SOOORRRYYYY” jammerde Julia tussen haar nu snikken door.
Dat was wat Sven wilde horen. Ter onderstreping gaf hij Julia nog drie laatste harde klappen en toen was het klaar, voor wat dit deel van de HD betrof… Sven wist wel dat de nazorg hier enige aandacht nodig had. Heel even mocht Julia bijkomen, maar toen liet Sven Julia weer rechtop komen en liet haar naast hem op de bank plaats nemen. Gretig kroop Julia tegen hem aan en Sven liet het gebeuren. Er hoefde nog even niets gezegd te worden, soms zegt de stilde meer dan woorden kunnen uitdrukken. Af en toe slaakte Julia een zucht; dit was hemels, het plekje waar ze zich onvoorwaardelijk geliefd en veilig voelde. Sven wist echter wel dat het nog niet klaar was, er moest nog gepraat worden.
“Vertel eens Juul…. Wat gebeurde er nou? Waarom was je zo boos?” begon hij het gesprek. “Niks… Laat maar…” Julia die zich nog heerlijk in een roes bevond had eigenlijk helemaal geen zin in praten nu, wilde dit moment het liefst nog even vasthouden. Sven voelde dit feilloos aan maar wilde wel tot de kern van de zaak komen. Hij creëerde daarom wat afstand, pakte Julia bij haar schouders en duwde haar zachtjes van zich af en maakte oogcontact met haar. “Nee Juul, daar neem ik dus geen genoegen mee” zei Sven met een besliste ondertoon tegen haar. “Jij gaat mij precies vertellen wat jou zo dwars zat dame, al zitten we hier morgen nog”
Aangemoedigd door deze woorden begon Julia te praten…

Eerst nog twijfelend, wilde haar mindere kanten maskeren, haar onzekerheden voor zichzelf houden. Maar nogmaals aangemoedigd door Sven durfde Julia haar schaamte los te laten, vertelde meer en meer…
Sven liet haar rustig haar verhaal doen, viel Julia zo min mogelijk in de rede. Zelfs toen Julia eerlijk vertelde dat ze zich soms schuldig voelde naar hem toe en dat ze zichzelf daarom zo slecht voelde. Dat ze zich af en toe de mindere voelde juist omdat hij altijd zo beheerst en in controle bleef… Sven kon een glimlach niet onderdrukken toen Julia zei “Zo kan ik nooit eens rustig kwaad worden” toen ze omschreef waarom het voor haar aanvoelde de mindere te zijn in hun (HD) relatie…
Tot slot biechtte Julia met het schaamrood op haar kaken en schoorvoetend op hoe ze om was gegaan met het dure abonnement van de sportschool…

Toen Julia was uitgepraat was ze uitgeput…
Sven zag dat en daarom hield hij zijn reactie kort. “Juul, over dat geintje met dat abonnement ben ik boos… Ja, ik ben best teleurgesteld. Omdat je niet eerlijk tegen me was. Wat was nou het ergste wat er kon gebeuren als je dat wel was geweest? Dat ik je erop aangesproken had? Dat ik je middels een pak op je billen duidelijk had gemaakt hoe ik over verspilling van dergelijke financiën denk? Dat ik niet onder de indruk zou zijn van je doorzettingsvermogen? Misschien had je gelijk gekregen, maar dan was je wel eerlijk geweest. Dat heb ik toch echt tien keer liever. Overgave Julia, dat wil je toch zo graag? Dat zoek jij toch in de huiselijke discipline? Eerlijk zijn is daarin dan belangrijk, want alleen kan ik dat niet voor je bereiken lieverd. Jij zult zelf dan je bijdrage moeten leveren. Eerlijk zijn, de controle durven overgeven. En daar wringt soms nog weleens de schoen”….

Met die woorden stond Sven op en trok Julia ook van de bank. Hij nam haar in zijn armen en zei: “Maar vergeet bovenal niet dat ik op je gevallen bent om wie je bent. Met alles erop en eraan, met al je nukken en grillen. Dat die overgave nog moeilijk voor je is maakt je nog geen slecht persoon”
Toch beduusd om deze woorden begon Julia zachtjes te huilen. Sven liftte met een teder gebaar haar kin op. “Hee meis… niet zo twijfelen aan jezelf… Geloof je me niet?” Julia knikte van wel. “Mooi zo, als je dat maar onthoudt, bromde Sven. “En nu gaan we er eerst een goede nachtrust overheen laten gaan”

Die nacht kon Julia de slaap natuurlijk niet vatten… O ja, ze wist en voelde heus wel dat Sven oprecht van haar hield… Maar wilde ze all the way gaan? Het hele totaal pakket met de overgave erbij? Het antwoord was toch echt ja… Maar hoe? Uiteindelijk overwon de vermoeidheid en viel Julia in een onrustige slaap waarin dromen haar achtervolgde… In die onderbewustzijn werd een antwoord gegeven op de vraag hoe. Het menselijk brein zit soms raar in elkaar. “DURF TE VRAGEN, KOM TOT OVERGAVE” was de boodschap die Julia meekreeg.
Toen Julia de volgende ochtend wakker werd wist ze wat haar te doen stond, wat haar opdracht en aandeel in de HD was.

**************************************************************************

Sven had een goede dag gedraaid op zijn werk. Met een tevreden gevoel stak hij de sleutel in het slot van de voordeur. Een heerlijke geur kwam hem vanuit de keuken tegemoet. Heerlijk als zo’n dag alles klopt.
Hij liep naar de keuken om Julia te begroeten. Hij verwachtte haar aan de keukentafel met een glas wijn terwijl het eten pruttelde. Altijd een fijn moment van de dag…. Genietend liep hij de keuken in. Er stond een heerlijk geurende schotel in de oven, maar plek aan de keukentafel was leeg… Vreemd.

“JUUL??” riep hij vragend en liep naar de woonkamer.
Sven opende de kamerdeur en zag haar direct staan… Een heel fraai maar kwetsbaar plaatje wat daar in de hoek van de kamer stond.
Julia had zich vanaf haar middel van al haar kleding ontdaan. Met haar handen achter haar rug gevouwen het hoofd een beetje beschaamd naar beneden gebogen stond ze daar, het lage zonlicht speelde met haar haren zodat er een zachte koperen gloed vanaf kwam…. Een volmaakt plaatje wat Sven week van binnen maakte. Maar hij begreep direct Julia haar bedoeling hiervan en wist dat hij er daarom niet aan toe mocht geven…

De stilte die daarna volgde leek voor Julia eeuwig te duren. Sven nam het beeld echter nog even in zich op, kon het niet loslaten en had heel even nodig om in de rol te komen die hier van hem gevraagd werd.
Toen liep hij op haar af, ging met zijn armen over elkaar vlak achter haar staan. Ondanks dat Julia hem niet kon zien wist hij dat ze zijn aanwezigheid in deze hoedanigheid kon voelen, moest voelen. De verbondenheid was groot.

“Waarom sta jij hier Julia?” vroeg hij eenvoudig maar genoeg om de lading te dekken… Dat deed het raken van de juiste toon wel.
Julia beet op haar lip, wat voelde ze zich klein… Maar ze moest dit nu doorzetten, moest hier doorheen en haat trots haar niet in de weg laten staan.
“Nou… Komt er nog wat van jonge dame?” vroeg Sven streng en eisend.
Julia slikte even moeilijk… aarzelde even…. En toen rolde de vraag over haar lippen die ze nooit had durven stellen; “Wil je me straffen Sven? Wil je me helpen?” … Er volgde weer heel even een stilte.
“Waarom vraag je me dat Julia?” Ze draaide zich om, zocht zijn ogen. “Ik voel me zo schuldig Sven… Help me alsjeblieft? Het spijt me zo”…. Er rolde een traan lans haar wang.

“Ja Julia… Ik wil je helpen” Tijd om die woorden te plaatsen kreeg Julia niet echt. Even vochten de gevoelens van opluchting maar ook van spanning om de eerste plaats. Sven pakte Julia bij haar pols en liep naar de bank. Nog geen vierentwintig uur geleden had Julia daar nog een pak op haar billen gehad. Het zelfde ritueel herhaalde zich nu, maar dan op haar blote billen…. Dapper probeerde Julia te ondergaan, ondanks dat het allemaal zo snel ging. Sven sloeg haar billen in korte tijd egaal rood. Julia verbaasde zich er over dat ze het op kon vangen…

Toen Sven echter stopte liepen er toch tranen over haar wangen… Niet van pijn en wanhoop deze keer, maar vanwege echt geraakt zijn. Geraakt in haar hart en gevoelens, niet alleen en louter op de billen. Maar het was nog niet klaar voelde ze wel. Er zat nog steeds schuldgevoel.
Ze mocht overeind komen. Sven keek naar haar…. “Goed zo?” Julia dacht even na, keek naar wat ze echt voelde. “Genoeg gehad?” vroeg Sven nog eens. Julia schudde haar hoofd. Sven begreep het en nam Julia mee naar de keuken.

“Over de tafel buigen Julia, nu!” het klonk heel streng en Julia voldeed direct aan de eis.
Sven wierp even een korte blik in de oven en bekommerde zich weer over Julia. Hij gespte zijn riem los en trok deze uit de lussen van zijn broek… Julia hoorde wat hij deed en begreep het meteen. Dapper onderdrukte ze een gevoel van paniek… Dit moest gewoon.
Sven nam positie in achter Julia maar ging nog niet direct tot actie over. “Moet ik je nog vertellen waarom je hier zo staat?” Julia schudde haar hoofd. “Schiet nou maar op” dacht ze stilletjes…. “Laat dit dan een les zijn Julia, een les dat HD van twee kanten komt” toch onverwachts landde er een gemene pets op Julia haar achterste. Geschrokken schoot ze overeind. “Dat zijn er tien extra” hoorde ze Sven zeggen op een toon die geen enkele tegenspraak duldde. Snel nam Julia weer positie aan. weer een gemeen harde pets, en nog één, en nog één…

Slap, huilend en uitgeput lag Julia slechts luttele minuten later over de keukentafel… Haar billen branden, o wat deed dit zeer. Maar wat voelde het goed… Nu was het klaar voelde ze. Daar waren de nu zachte handen van Sven. Teder streelde hij haar billen, probeerde zachtjes de pijn weg te masseren. Zwijgend liet Julia het zich welgevallen. De verkoelende lotion die Sven daarna gebruikte om haar huid te kalmeren voelde zo goed, haar gemoedstoestand kalmeerde vanzelf mee…  “Juul, ik ben zo trots op je” hoorde ze de man van wie ze eindeloos veel hield tegen haar zeggen. Ze geloofde hem tot in het diepst van haar ziel, net zoals ze nu in haarzelf durfde te geloven.                                                                                                                       Ze wist dat ze niet perfect hoefde te zijn om geliefd te worden.