Hoofdstuk 6; Bondtgenoot?

Vaag registreert Renske geluiden die uit de keuken lijken te komen. Traag opent ze haar ogen, het licht doet haar zeer…. Langzaam komt het dat het al ochtend is. Ze wil helemaal nog niet wakker worden, zich nog even koesteren in ontkenning dat de dag begonnen is                                                                                                                                              Renske draait zich om, verwachtend dat Chris naast haar ligt maar die plek is leeg. Een mengeling van teleurstelling en irritatie komt in haar naar boven…..

Om wat meer tot positieven te komen, probeert ze te focussen…. Hetgeen maar matig lukt, het duurt even eer het besef komt dat Chris dus in de keuken bezig is met het ontbijt….                  “Dat is dan wel weer lief” probeert Renske zichzelf moed om de dag te beginnen in te praten.

Dan trekt er een rilling over haar rug, en als ze slikt voelt ze dat haar keel aanvoelt als schuurpapier. Getver…. Ze voelt zich helemaal niet lekker. Ze draait zich op haar rug en staart naar het plafond. Welke dag is het? Wat staat er op het programma? Renske denkt na… Ineens weet ze het; Het zou vandaag een leuke dag moeten worden. Samen met Marit en nog een paar vriendinnen hadden de meiden het prille voorjaar begroetten. Eerst naar de stad om nieuwe kleding te scoren zodat wanneer de eerste mooie lentedag zich zou aandienen direct passende kleding voorhanden zou zijn. Tussendoor een terrasje pakken, misschien een stadswandeling, eten in hun favoriete restaurant en ter afsluiting ergens nog wat drinken…..

Renske vloekte binnensmonds. Ze haatte het om ziek te zijn, zeker nu. Er was ook nog eens afgesproken dat zij vandaag de ‘Bobette’ zou zijn, ze wilde de meiden niet laten vallen. Renske was de enige die in het bezit was van een rijbewijs én de mogelijkheid tot gebruik van een auto had.

Voorzichtig probeert Renske om rechtop te gaan zitten…. Ze voelt dat haar hoofd protesteert met pijn en duizelingen… ook dat nog.                                                                                    Renske weet dat ze desondanks op zal moeten staan wil ze Chris ervan kunnen overtuigen dat er niets aan de hand is. Ze wil hoe dan ook vandaag met de meiden op stap, hier heeft ze lang naar uitgekeken, en hard voor gewerkt….. Ze heeft er recht op, besluit ze nu al koppig. Maar instinctief weet ze donders goed wat de mening van Chris hierin zal zijn, Renske wil het echter niet weten of horen. Tijd voor het betere acteerwerk dus, over een uur vertrekt hij toch naar zijn werk houdt Renske zich voor.

Renske verzamelt moed en staat dan op. Ze wankelt even, besluit haar nacht t-shirt aan te houden en zo naar beneden te gaan. Ze heeft het zo al warm zat merkt ze nu, bovendien weinig puf om zich aan te kleden…..                                                                                                         

Bovenaan de trap aarzelt ze even, zoekt steun en gaat langzaam naar beneden. Boos en geïrriteerd moet ze toegeven dat ze zich zieker voelt dan ze hoopte, überhaupt zou willen. Koppig loopt ze door naar de keuken. Een geur van verse koffie en toast komt haar tegemoet en een golf van misselijkheid overvalt haar. Een beetje wanhopig vraagt Renske zich af hoe ze ook maar iets naar binnen zal moeten krijgen als onderdeel van een niets-aan-de-hand-overtuiging die ze nu neer moest gaan zetten. Renske slaakt een diepe zucht, en opent de keukendeur. Ze ziet dat Chris sinasappelen staat uit te persen; één van hun vaste ochtend rituelen voor een goed begin van de dag…. Ook dat nog.

“Morgen Sunshine” begroet Chris haar hartelijk terwijl hij de glazen volschenkt. “Ook een goede morgen” wil Renske achterloos antwoorden, maar halverwege de zin laat haar stem het afweten die zo wie zo al niet te best begon. Shit… Renske voelt hoe ze al direct door te mand dreigt te vallen. Ze registreert dat het gezicht van Chris zich gelijk in een bezorgde stand plooit. Hij pakt de twee glazen van het aanrecht en loopt op Renske af voor een kus. Snel ontwijkt Renske zijn blik, doet haastig een stap opzij en neemt plaats aan de ontbijttafel. Chris zet de glazen neer, gaat tegenover haar zitten en kijkt haar vragend aan. “Dammit, hij heeft me door” schiet er door Renske haar gedachte. Ze probeert nonchalant en overtuigend te klinken als ze zegt: “Het valt wel mee, alleen maar een zere keel,” maar  ziet wel dat Chris haar maar half gelooft. Renske probeert de onderzoekende blik van Chris te ontwijken en van onderwerp te veranderen, maar hij vangt haar blik en houdt die vast. Het geeft Chris de gelegenheid Renske eens goed te bekijken. Twee waterige ogen in een verhit gezicht staren hem aan. Hij staat op en legt een koele hand op Renske haar voorhoofd. “Niet doen” reageert Renske bot en slaat geïrriteerd Chris zijn hand weg. “Er is niks aan de hand” zegt ze in een laatste poging Chris mee te nemen in haar ontkenning. Maar juist deze afwijzing wekt alleen maar zijn argwaan. Met een resoluut gebaar die Renske duidelijk maakt dat er verder geen tegenwerking wordt getolereerd legt Chris wederom zijn hand op haar voorhoofd. Renske bidt dat het oordeel mee zal vallen, maar helaas…  “Rens, je gloeit helemaal” hoort ze hem tot haar ontzetting zeggen.

Ze probeert nog te redden wat er te redden valt; “Het valt echt wel mee; alleen mijn keel doet zeer, stop me te behandelen als een klein kind,”en om haar relaas te bekrachtigen pakt Renske het glas jus d’orange neemt een flinke slok met de bedoeling om het glas in één keer leeg te drinken, maar halverwege moet ze opgeven. Dapper slikt ze nog, maar kan het maar net binnenhouden. “Ik ga me aankleden” probeert Renske een verdere confrontatie uit de weg te gaan…. Maar dat is een misrekening. Het gaat te snel, te abrupt en de keuken begint te draaien. Renske grijpt zich vast aan de tafel, sluit snel haar ogen in een poging te blijven staan. Vrijwel direct voelt ze de sterke armen van Chris om zich heen. Ze geeft toe en zoekt steun bij hem. “Wie probeer jij hier voor de gek te houden dame?” hoort ze Chris vragen…. “Uhm…jou?” Renske tovert een grimas op haar gezicht in een poging de humor er in te brengen, te relativeren. Maar Chris trapt er niet in…

“Terug in bed jij” de toon is van bezorgd omgeslagen naar resoluut. “Ja maar Chris… het gaat wel… ik moet zo weg…. Ik…” begint Renske dan te drammen. “Moet ik mezelf nog eens herhalen of?… vraagt Chris op waarschuwende toon waarbij hij Renske strak aankijkt. “Ja, ja… ik ga al”…  en gehoorzaam loopt Renske de keuken uit, rechtsaf de trap op.

Boven in de slaapkamer kijkt Renske naar het bed die haar meer aanlokt dan ze toe wil geven…. Verdorie, missie mislukt. Ze had zich zo op deze dag verheugd, zo hard gewerkt de laatste tijd. Ze had het eigenlijk gewoon wel eens verdient, het voelde zo oneerlijk. De opstand en verweer staken bij Renske de kop weer op. De irritatie dat ze door Chris doorzien was en om de beslissing die hij daarop genomen had kwamen ook naar boven. Renske was boos; op de situatie, maar ook op Chris…. Het stemmetje in haar hoofd wat har vertelde dat dat laatste onredelijk was negeerde ze…. Ze was zo boos… Chris voelde toch niet wat zij voelde? Wie was hij om voor haar beslissingen te nemen? Hij was ook altijd zo verdomde verstandig…. Hij moest niet zo zeuren; ze was toch zeker volwassen genoeg om zelf in te kunnen schatten? Als ze nou gewoon wat paracetamol innam kon het best…. En zo redeneerde Renske wat in haar straatje uitkwam. In een opwelling begon ze daarna snel te handelen; ze wist dat Chris bij haar zou komen checken dus haast was geboden. Renske kleedde zich snel aan, zocht haar spullen bij elkaar en borstelde ze snel haar haren. Deze eigenwijsheid moest ze bekopen met af en toe gemene pijnsteken in haar hoofd en duizelingen, maar koppig zette ze door.

Toen ze alles had en klaar was liep ze naar de trap maar bovenaan twijfelde ze even, vroeg zich toch even af of Chris geen punt had, het stemmetje in haar hoofd was inmiddels als een alarmbelletje gaan rinkelen met ‘domme actie’ als signaal. Renske negeerde het echter weer, en langzaam en zachtjes daalde ze de trap af…. Dat dit niet alleen was om Chris niet te alarmeren maar eigenlijk ook omdat ze bang was te vallen als ze al te snel zou gaan gaf ze natuurlijk niet toe. Ook niet dat heel diep van binnen haar verlangen iets anders zei; dat ze eigenlijk wilde dat Chris ingreep, haar met een no-nonsense houding in bed zou stoppen en van haar overnam. Zou zeggen dat zij zich tegenover haar vriendinnen niet schuldig hoefde te voelen. Maar Renske was al te ver doorgeschoten in koppigheid… Was af en toe best een ezel te noemen.

Inmiddels was Renske halverwege de trap. Had ze de autosleutels al? Haar pinpas? Nog drie treden… Waar stond de auto geparkeerd? Had ze…..  De keukendeur ging open en daar stond Chris. Even was hij verbaasd Renske aangekleed en wel op de trap te zien. Maar hij had maar een paar seconden nodig om het plaatje rond te krijgen, de bedoeling hiervan te begrijpen. De geschrokken en betrapte uitdrukking op Renske haar gezicht vertelde hem alles…. O, hij kende haar zo goed… “Wat ben jij van plan Rens?” vroeg hij dan ook op een toon die verried dat hij eigenlijk het antwoord al wel wist.

Renske haar gedachte draaide op volle toeren: wat kon ze nu het beste doen? Het op een lopen zetten? Terug naar boven gaan? De discussie aangaan? Ze kon het niet nalaten voor de laatste optie te kiezen.

“Waar ziet het naar uit?” opende ze het debat. “Ik ga met de meiden naar de stad, weet je nog?”    

Chris zuchtte: “Rens, daarnet in de keuken ging je bijna onderuit, je hebt amper iets gegeten en ziet er ook uit als iemand die zich beroert voelt. Ik denk niet dat”…. De toon was niet eens onvriendelijk, eerder geduldig. Onmiddellijk zag Renske hier een opening om met de situatie aan de haal te gaan: “Ja zeg, jij stuurde me naar boven voordat ik iets had kunnen eten. En daarbij; hoe weet jij nou precies hoe ik me voel? Dat maak ikzelf nog wel uit. Ik heb hard gewerkt, de meiden rekenen op me, dus ik ga” Renske nam de laatste drie treden met de bedoeling om daarna via de voordeur naar buiten te vluchten. Maar onderaan de trap stond Chris verbazingwekend snel voor haar en versperde haar de weg. “Nee Rens, zo doen we dat niet” zei hij nog steeds kalm maar al iets dwingender. “Man zeik niet, laat me erdoor, ben al laat zat” en Renske probeerde langs Chris heen te glippen. Maar dat liet Chris niet gebeuren; hij pakte haar stevig bij haar beide bovenarmen vast, hield haar iets op afstand zodat hij haar aan kon kijken. “Rens, we gaan het hier eerst rustig over hebben, zien wat de mogelijkheden zijn.” Renske rolde met haar ogen: “Natuurlijk, hier spreekt Chris de geweldige, hij die alle problemen beschaafd  en redelijk oplost, zoals het hoort. Al eens aan een carrière als wereldverbeteraar gedacht?” Het sarcasme droop ervan af. Chris hield de blik van Renske vast, de zijne werd strakker…. Waarschuwde Renske dat ze de grenzen aan het testen was…. “Niet doen Rens” zei hij dan ook…

Het was echter koren op de molen; brutaal beantwoordde Renske zijn blik en zei: “Ben je klaar nu? Kan ik bij gratie Gods gaan?” Het stemvolume van Renske was omhoog gegaan, met als resultaat dat de zin er niet uitkwam zoals ze gewild had. Verdomme, hoe moest ze zo haar punt duidelijk maken? Die woede zorgde echter voor een pijnsteek in haar hoofd en Renske trok een pijnlijke grimas. Chris registreerde het feilloos; hij had genoeg gezien. Hij draaide Renske om, gaf haar een zacht duwtje richting de trap. “Ophouden nu met die koppigheid, naar boven” zei hij streng.  Woedend draaide Renske weer om, en gaf Chris een harde duw terug. “Pummel” schold ze hartgrondig….

Direct had ze spijt van deze uitspatting, wist hoe fout dit was. Ze zag dat Chris zich razendsnel herstelde, wist ook wat er nu ongetwijfeld komen ging… Hardhandig werd Renske alweer 180 graden gedraaid en landde er een ferme pets op haar achterste. “Lopen” klonk het bevel. “Au!” piepte Renske kleintjes en wist niet hoe snel ze aan de eis moest voldoen. Zo snel als ze kon vloog ze naar boven kort gevolgd door Chris.    

Er zijn slechts twee minuten verstreken als Renske bij Chris over de knie ligt. Langer had hij niet nodig gehad om haar jeans tegelijk met haar slip rond Renske’s enkels te doen belanden en haar in één soepele beweging over zijn knie te leggen. Zonder er woorden aan vuil te maken sloeg op haar billen; links, rechts, midden… hard en in een stevig tempo. Dit om eerst maar eens duidelijk te maken wie de touwtjes ook alweer in handen heeft, wie er de baaas is als het er op aan komt.               

Renske verzette zich niet. Deels omdat ze beduusd was over de snelheid waarmee ze in deze positie was belandt, maar ook omdat ze heel goed wist wat er fout gegaan was. Dat ze Chris niet alleen boos gemaakt had, maar waarschijnlijk nog meer gekwetst had omdat ze zijn bezorgdheid afgewezen had, niet serieus had genomen. En dan had ze hem ook nog een pummel genoemd….

De klappen begonnen gemeen zeer te doen. Dapper probeerde Renske de klappen te ondergaan, verzette zich nog steeds niet, maar kon het niet helpen dat er kreetjes van pijn ontsnapte. Chris zette door, pakte in een handomdraai de haarborstel erbij waarmee Renske zojuist haar lange haren nog mee had geborsteld, en zette daarmee het pak slaag voort, ondanks de nu al behoorlijk rode billen. Het jammeren van Renske werd luider, en samen met het schuldgevoel maakte dat de tranen begonnen te stromen. Daar had Chris op gewacht. Hij gaf nog drie harde klappen en stopte toen. Renske lag slap en gebroken huilend over zijn schoot…. Soepel schakelde Chris over en wreef geruststellend over haar rug om daarna langzaam af te dalen naar haar billen, wachtend totdat Renske wat zou kalmeren.

Toen dat gebeurde vroeg Chris enkel: “Kun je nu wel naar me luisteren?” “Jaha” snikte Renske nog na. “Het spijt me.” “Het is al goed meis, ik wil alleen dat je goed voor jezelf zorgt, dat je de signalen die je lichaam je vertellen serieus neemt.  Terwijl Renske over Chris zijn schoot bleef liggen en zich zijn strelingen liet welgevallen vertelde ze nogmaals hoe oneerlijk het allemaal aanvoelde, hoe ze baalde. Dit keer klonk het echter niet drammerig maar als open en eerlijk delen van haar gevoelens. Toen ze uitgepraat was zette Chris Renske weer rechtop naast zich op het bed en reikte haar een zakdoek aan die ze dankbaar aanpakte. “Ik weet en snap het ook allemaal wel schat,” zei hij begrijpend, “Maar ziek is ziek, hoe jammer ook. Daar zul jij je toch bij neer moeten leggen, hoe teleurstellend het ook is” “Maar wie bepaald of ziek zo ziek is dat ik niet zou kunnen gaan?” vroeg Renske terwijl ze haar tranen droogde. Het klonk nu niet meer brutaal of opstandig, maar gewoon als vraag.  Chris dacht na en keek nog eens goed naar Renske. Ze had wel een punt; hij kon niet echt weten hoe zij zich precies voelde. Maar zijn observatie en gevoel vertelde hem eigenlijk  dat Renske zich groter voordeed dan ze zich werkelijk voelde. Hij nam een besluit

“Rens, als ik eerlijk ben denk ik niet dat je gaan moet. Jij moet rijden en dan de hele dag op stap. Als je niet verder kunt, zijn jullie allemaal gestrand nog afgezien dat het onverantwoord is. Je hebt hoofdpijn, duizelingen en een zere keel, voelt je gewoon niet lekker en hebt waarschijnlijk nog verhoging ook.” “Ja maar Chris,”… kwam Renske toch weer in protest. Chris kapte meteen af: “Als je verhoging hebt ga je niet Rens. Dat is waanzin, dan spreek je maar een andere datum af.” Renske wist dat ze dan aan het kortste eind ging trekken; “Ja maar Chris,”… begon ze alweer. “Einde discussie Rens. We checken het gewoon, heb jij verhoging gaat het niet door, klaar” en met die woorden verdween Chris naar de badkamer. Binnen één minuut was hij terug met de thermometer in zijn hand…

Beschaamd over wat er nu moest volgen sloeg Renske haar ogen neer. En weer voelde Chris feilloos aan waar hier de spanning bij haar lag. Stiekem glimlachte hij om die verlegenheid….

Chris pakte Renske bij haar schouders en duwde haar zachtjes in een liggende positie. Renske liet het toe. “Niet zo verlegen meisje, dat is nergens voor nodig. Ik heb inmiddels alles wel van je gezien hoor,” voegde hij er een beetje plagend aan toe. “Maar als jij je er beter bij voelt, kun je het ook zelf doen.” En hij reikte Renske de thermometer uitnodigend aan. Renske aarzelde, en even verscheen er een licht ondeugende uitdrukking op haar gezicht. “Maar ik blijf er wel bij” reageerde Chris adrem, en was daarmee eventuele snode plannetjes voor. “Waarom?” grapte Renske quasi onschuldig, “Bang voor sabotage?” “Ik acht je er toe in staat,”antwoordde Chris gevat, maar zijn stiekem geamuseerde glimlach was Renske niet ontgaan.

Drie minuten later las Chris het resultaat af; 38.8° C…. “Jij gaat helemaal nergens heen dame” velde hij het oordeel. “Maar Chris”… jammerde Renske toch nog even. “Sttt, accepteer nou maar,” zei Chris zacht, en begon Renske verder uit te kleden. Renske gaf eindelijk over. “Ik bel de meiden wel” zei Chris nog voordat hij Renske in bed stopte, een kus op haar voorhoofd drukte en de kamer verliet. Renske sloot haar ogen en was al vertrokken voordat Chris beneden was.

Er gingen drie dagen voorbij. De eerste dag voelde Renske zich te beroerd om zich druk te maken over de dingen van alle dag. Na de tweede dag voelde ze zich weer wat beter had weer wat meer oog voor haar omgeving, maar helaas kwamen de gevoelens van spijt en irritatie over de gemiste dag uit ook weer naar boven.  

Eén van die irritaties uitte zich in weerzin tegen een bedrijfsuitje van het werk van Chris. Eens in de zoveel tijd werd er iets georganiseerd en dat betrof meestal een cultureel hoogaangeschreven avondje zoals klassiek ballet of een pianoconcert. De laatste keer waren ze naar een expositie van een veelbelovende kunstschilder geweest met een daaraan verbonden discussie avond over kunst in het algemeen en de functie ervan in de samenleving…. Renske had het erg saai gevonden, had ook geen inbreng durven geven. Van Chris hoefde deze poppenkast ook niet zo, maar vond het belangrijk om de relatie met zijn collega’s goed te houden, er in te investeren. Je had immers een heleboel uren in de week met elkaar te maken. Vaak ging het ook om kaartjes van één of ander concert die het bedrijf had gekregen als relatiegeschenk, en daarmee werd het ook een soort van verplichting.

Al met al had Renske een gruwelijke hekel aan deze uitjes; opgetut in stijl kijken naar iets waar een gemiddeld mens geen chocola van kon maken. En wat voelde ze zich ellendig als de partners van Chris zijn collega’s wel de essentie begrepen van kunst met de grote K. Renske wist echter dat Chris haar graag als partner aan zijn zijde had. Ze wilde hem niet teleurstellen en had altijd haar gevoelens hierover voor zich gehouden.

Maar nu was Renske dus verongelijkt over een gemiste leuke dag met haar vriendinnen waarvan ze vond dat ze die zo verdient had. Ze was zo boos dat ze dan wel weer op tijd was opgeknapt om mee te kunnen naar iets waar ze zo geen zin in had. Ze voelde zo’n antipathie tegen de verplichting… Ze wilde nou eindelijk weleens iets leuks!

Toen kwam dat telefoontje; een telefoontje van Emma, de vrouw van Chris zijn broer Arjan. Renske en Emma deelde iets bijzonders. Allebei hadden ze een relatie waarin HD een rol speelde. De beide broers hadden het min of meer van huis uit meegekregen en de beide koppels konden er onderling dan ook vrijuit over praten wat ook dikwijls gebeurde.

Het telefoongesprek met Emma maakte bij Renske heel wat los; de spanning waar Renske zo hevig naar verlangde kwam spontaan naar boven. Emma was altijd al begaan met het leed van de dieren. Was zelf vegetariër, kocht voor Arjan uitsluitend scharrelvlees, evenals de eieren. Verafschuwde de bio-industrie en make-up wat niet proefdier vrij was. Ook zette Emma zich in voor betere leefomgeving van dieren, zette zich in voor behoud van de natuur.

En juist in haar omgeving was er kortgeleden een nertsenfarm geopend. Protesten van verschillende milieuorganisaties  hadden niet kunnen voorkomen dat de vergunning afgegeven was. Emma was furieus. Bijna dagelijks kwam ze langs de fokkerij en het brak haar hart, ondanks dat ze vanaf de openbare weg niet kon zien wat er zich binnen de muren afspeelde. Eigenlijk wilde ze dat ook niet weten, maar het liet haar niet los…. In gedachte broedde er een plan waar ze eerst niet aan wilde, wegstopte met gezond verstand. Maar stiekem in het achterhoofd kreeg het steeds meer vorm en daarmee kreeg de moed en lef steeds meer naar boven om het plan daadwerkelijk uit te gaan voeren: Emma wilde nertsen uit hun ongetwijfeld benarde positie halen en ze bevrijden. En daar had ze de hulp en steun van Renske voor nodig; want die durfde bijna alles.

Na drie dagen van frustraties en twee dagen bedrust was dat telefoontje van Emma voor Renske een welkome afwisseling; ze voelde wel wat voor een beetje spanning en sensatie. Dus fakete Renske de dag dat ze met Chris en zijn collega’s naar een cultureel verantwoorde voorstelling zou gaan dat ze nog net niet fit genoeg was en dat ze beter nog een dag thuis kon blijven. Chris vertrok alleen en zou de volgende ochtend pas terugkomen. Het was een hele rit, daarom was er een hotelletje geboekt zodat er tijdens de ‘evaluatie’ van het stuk ook nog wat gedronken kon worden.

En zo stonden Emma en Renske die avond bij het hek waarachter de misstanden plaats vonden. De adrenaline pompte zich door de aderen van de beide dames. Ze hadden zich goed voorbereidt. In de bosjes had Emma al eerder die dag een flinke keukentrap achtergelaten om over de omheining te klimmen. De week ervoor had ze meerdere keren staan posten om te kijken hoe het beste de bewakingscamera’s vermeden konden worden; welke hoeken de minste beelden op zou leveren. Uiteraard moest een vermomming ook helpen onherkenbaar en ontraceerbaar te blijven.

Daarna was alles razend snel gegaan: Vijf minuten lang hadden Emma en Renske als een bezetene langs de ontelbare kooien gerend en de diertjes hun vrijheid gegeven. Ze gunde zich daarbij geen tijd om de zaak eens goed op zich in te laten werken. Nog nahijgend van de inspanning stonden ze weer een paar minuten later aan de ‘goede’ kant van de omheining…. Langer dan een tiental minuten had alles bij elkaar niet geduurd en was de actie die Emma zo zorgvuldig had voorbereid alweer voorbij. Een merkwaardige mengeling van euforie maar nu toch ook angst en twijfel waren gevoelens die bij de dames boven kwamen drijven.

In die state of mind togen Emma en Renske naar het huis van Emma. Eigenlijk hadden ze van te voren afgesproken ieder weer hun eigen weegs te gaan om zo min mogelijk de schijn tegen te hebben voor het geval er bewijslasten gevonden zouden worden die hun richting op wezen. Maar eenmaal thuis moesten ze toch hun verhaal aan elkaar kwijt. “Ach wat” relativeerde Emma, “We hebben nog zeker twee uur voordat Arjan terugkomt van zijn late dienst van de huisartsenpost en Chris blijft toch de hele nacht weg… We nemen een wijntje op de goede afloop.”

En zo zaten de dames even later heerlijk opgekruld op de bank aan een hapje en een drankje en klonken ze de glazen: “Proost, dat zijn al gauw een aantal bontjassen minder, “ toostte Emma. “Hear, hear” antwoordde Renske, en ze nam een flinke slok… Hier was ze wel even aan toe.

Er viel even een korte stilte en het besef kwam binnen: “Oh… Em… Wat hebben we gedaan? Hoe hebben we het gedurfd?” vroeg Renske zich hardop af, maar de blik in haar ogen en de blos op haar wangen van opwinding verried toch echt enige extase. De dames waren zich niet bewust van het onheil dat naderde en wat pijnlijk hun handelen die avond bloot zou leggen….

Arjan reed de auto de oprit van zijn woonhuis op en parkeerde de auto in de garage. Hij was blij dat hij wat eerder weg had gekund. Wegens een zieke collega had hij nu al de vierde avond op rij dienst gehad en dat begon hem nu toch wel op te breken. Hij verlangde wel naar een rustig avondje, of wat daar nog van restte. Hij hield van zijn vak als huisarts, maar af en toe was het loodzwaar. Arjan liep van de garage naar het woonhuis en zag hij de auto van zijn broer Chris staan. “Hee, we hebben bezoek” genietend van het vooruitzicht op een gezellig avondje met zijn broer en schoonzusje stapte Arjan de hal binnen en liep de gang in.

Emma en Renske waren zo geanimeerd in gesprek dat ze niet hadden gehoord dat Arjan al was thuisgekomen. Arjan wilde Emma verrassen met zijn vroege thuiskomst en besloot daarom de woonkamer via de keuken binnen te komen; vanaf die kant zou Emma hem niet verwachten. In de keuken hoorde hij alleen vrouwen stemmen. Even hield Arjan zijn pas in om te luisteren of hij de stem van zijn broer kon herkennen. Die hoorde hij niet, maar ving zo wel flarden van het gesprek op. Toen hij zinnen hoorde als “Arjan en groot probleem” en “Als Chris hier achterkomt kan ik een week niet zitten” was hij direct alert: Waar hadden ze het over en wat hadden de dames uitgespookt?

Zich niet bewust van het feit dat ze een volledige bekentenis aan het afleggen waren, praatte Emma en Renske verder: “Heb jij nog gezien hoeveel hokken er nou stonden?” “Nee, had het nogal druk… Maar who cares? Elk hok is er één te veel.” “Ja, maar ik geloof dat onze actie nou niet echt zoden aan de dijk gezet heeft” “Wat ben je toch weer pessimistisch, het was ook meer bedoeld als statement.” “Oh Em… Chris mag dit echt nooit weten” “Arjan ook niet…. Maar dat gaat ook niet gebeuren. Ontspan nou eens een beetje, we moeten straks wel een beetje geloofwaardig overkomen als we de onschuld uit gaan hangen.” “Ja ja… Dat is waar… En de uitverkoren beestjes hebben nu wel een leven.” Emma en Renske hadden nog steeds niet in de gaten dat Arjan inmiddels achter hen stond; zijn gezichtsuitdrukking ging van ongeloof en verbazing naar ontzetting en tenslotte woedend….

Net toen Arjan dacht genoeg gehoord te hebben en wilde gaan ingrijpen werd hij door Renske opgemerkt die achterom keek om een blik op de klok te werpen. Emma kletste nog even door, maar Renske haar schrik was groot. Ze keek recht in het gezicht van Arjan en ze wist meteen dat het foute boel was; ze kende die blik maar al te goed, ondanks dat Arjan nog nooit haar op die manier had aangekeken…. Emma merkte aan de plotselinge stilte dat er iets mis was en keek opzij. Ze zag de geschrokken reactie op het gezicht van Renske en vrijwel direct de oorzaak; ARJAN WAS THUIS! ….. Er viel een ongemakkelijke stilte…

Arjan was de eerste die in actie kwam. Hij liep op de dames af en ging voor hen staan; zijn houding sprak één en al dominantie uit. “Moet jij me iets vertellen Emma?” klonk zijn ijzige stem. Emma vermeed elk oogcontact en bestudeerde ijverig het glas in haar hand. Met een soepele beweging nam Arjan het van haar over en zette het glas op de salontafel. Vervolgens pakte hij Emma bij haar kin, dwong haar om oogcontact te maken. “Is het waar wat ik zojuist gehoord heb? Ben jij op die nertsenfokkerij geweest en heb je daar de hokken opengezet?” Emma zweeg, durfde niks te zeggen. “Als dat zo ie dame,” ging Arjan verder, “staan straks de blaren op je billen. Toch raad ik je aan om nu niet te liegen…. Nou, zeg op, wat heb je gedaan?” die laatste woorden had Arjan wat extra kracht bijgezet om duidelijk te maken dat het hem zeer ernst was.

“Ehm…. Arjan… Ikke… Emma was niet alleen hoor… Je kunt haar niet alles”….probeerde Renske voor Emma te pleiten. Arjan liet de blik van Emma even los en draaide zijn hoofd naar Renske. Hij liet Emma los, pakte Renske bij haar pols en trok haar van de bank af.

Overrompelt door deze actie liet Renske zich zonder protest of weerwoord naar de hoek van de kamer leiden en voor ze er erg in had stond ze bijna met haar neus tegen de muur gedrukt. “Jij komt zo aan de beurt jongedame, straks gaan we het over jouw aandeel hebben. Nu adviseer ik je om even je mond te houden, begrepen?” “Ja maar”… begon Renske haar verweer. Direct strafte Arjan dit af en landde zijn hand hard op Renske haar billen. “Ai” ontglipte Renske. “Begrepen?” herhaalde Arjan dwingend. Renske knikte vlug. “En waag het niet om te kijken lady. Je komt pas die hoek uit als ik het zeg en geen seconde eerder. Weer landde er en welgemikte pets op het achterste van Renske. Ze begreep de boodschap en koos eieren voor haar geld… Bevreesd staarde ze naar de muur en wachtte af wat er verder ging gebeuren…

Arjan wende zich weer tot Emma. Hij herstelde het oogcontact en vroeg; “Hebben jullie die nertsen vrijgelaten? “ Emma kon niet anders dan het beschaamd te beamen. “Daar ga je spijt van krijgen; broek uit” eiste Arjan. Razend snel gehoorzaamde Emma, ze wist maar al te goed dat ze nu niet in de positie was er tegenin te gaan. Arjan ging op de bank zitten, trok Emma over zijn knie en fixeerde haar benen tussen de zijne. Ook pakte hij Emma haar pols en drukte die tegen haar onderrug, ze kon geen kant meer op…. Arjan haalde gelijk hard uit en in een moordend tempo sloeg hij in no-time een kleurtje op Emma haar billen.

Dapper verbeet Emma eerst de pijn, ze schaamde zich toch wel tegenover Renske, was zich ervan bewust dat er dit keer ‘een toeschouwer’ was. Het feit dat diezelfde toeschouwer straks waarschijnlijk zelf ook aan de beurt zou komen deed daar niets aan af….. Maar gaande weg dat haar billen meer in brand werden gezet, vervaagde het bewust zijn van Renske haar aanwezigheid en kon Emma niet anders dan verbaal uiting geven aan de pijn. Gestaag bleef Arjan doorslaan en Emma begon zich af te vragen of hij ooit nog zou stoppen.

Uiteindelijk hield het toch nog vrij plotseling op en zette Arjan Emma met een zwaai rechtop naast hem op de bank. “Ik stel voor dat jij hier eens heel diep over gaat nadenken Emma, en waarom of dit absoluut onacceptabel is” Arjan stond op en trok Emma ook van de bank en op dezelfde manier zoals hij dat met Renske had gedaan leidde hij Emma naar een andere hoek van de kamer. “Je komt gewoon niet aan de spullen van een ander, al ben je het nog zo oneens met zijn handelswijze”, preekte Arjan kort. “Ik hoor straks wel wat je hebt bedacht” om zijn punt kracht bij te zetten gaf hij Emma nog één ferme tik om zich  vervolgens richting Renske te begeven. Emma bleef in tranen achter in de hoek…

“En nu jij meisje” zei Arjan terwijl hij op Renske toeliep. Ze keek om; Big Mistake. “Voor je kijken!” klonk het streng. Met het hart kloppend in haat keel deed Renske wat haar gezegd werd. “Ben heel benieuwd wat Chris hiervan gaat vinden, zussie,” hoorde ze Arjan zeggen. En aan de geluiden die ze hoorde maakte ze op dat Arjan zijn mobiel pakte. “O God nee”… kreunde Renske bij zichzelf, “Niet Chris bellen…. Laat hem alsjeblieft niet opnemen, laat de voorstelling nog niet afgelopen zijn”… bad ze wanhopig in stilte. Maar ze hoorde Arjan de woorden “Hee broer, met mij” uitspreken en Renske wist dat ze de klos was….

Arjan lag kort en to the point uit wat er was gebeurd. Uit de antwoorden die daarna volgde kon Renske opmaken dat Chris geschokt en not amused was…. Na een minuut of twintig beëindigde Arjan het gesprek. Verbijsterd had Renske het allemaal aangehoord en  gevolgd… Dit kon niet waar zijn… Dit méén je niet…. Renske vroeg zich nog af of ze het soms verkeerd begrepen had maar helaas… Arjan bevestigde wat ze dacht gehoord te hebben en dat was niet best.

“Je begrijpt dat Chris op zijn zachts gezegd niet blij was? Hij dacht nota bene dat je thuis nog wat aan het uitzieken was. Nou, ik heb hem verteld dat ik je volledig gezond verklaar, gebaseerd op jullie acties van vanavond. Zo ziek, zwak of misselijk ben je blijkbaar niet.” Arjan pakte Renske bij haar schouders en draaide haar om. “Lieve meid, je snapt toch wel; dat jullie veel en veel te ver gegaan zijn? Ook jij verdient een ongenadig pak op je billen en die ga je nu van mij krijgen; ordes en goedkeuring van Chris. Dat verbaasd me niks, zou in zijn plaats precies hetzelfde gezegd hebben.”

Tussendoor richtte  Arjan zich even tot Emma: “Emma, kom maar uit de hoek en ga daar maar even zitten” en hij wees naar een niet al te comfortabele houten stoel. Vervolgens duwde hij Renske voor zich uit naar de bank. “Nee, niet doen… Ik wil niet” jammerde Renske nog. “Jawel, jij gaat gewoon een pak slaag krijgen, je weet heus wel hoe het werkt jongedame” met die woorden ging Arjan zitten en in dezelfde beweging trok hij Renske over zijn knie. “Jij gaat precies dezelfde behandeling krijgen als Emma” zei hij nog en voegde daad bij het woord.

Toen het klaar was zette Arjan Renske rechtop naast hem op de bank en stond toen zelf op. Hij gebaarde naar Emma dat ze naast Renske plaats moest nemen. Renske was erg beduusd van het hele gebeuren en de tranen waren dan ook niet achtergebleven. Zachtjes snikkend vroeg ze zich af wat er verder ging gebeuren… was het nu klaar? Helaas… “Zo dames”, begon Arjan de preek die hij nu ging afsteken,”Wat dachten jullie? Verbeter de wereld, denk voor jezelf? Enig idee wat jullie aangericht hebben, of die beestjes nu werkelijk zoveel beter af zijn? Hebben jullie je daar überhaupt in verdiept, of deden jullie maar wat? Arjan pakte zijn laptop erbij, opende internet en Googelde op ‘nertsen vrijlaten’. Toen gaf hij de laptop aan Emma met de woorden; “Lezen jullie allebei, ik schenk ondertussen even wat fris in. Over een half uurtje wil ik een verslag en conclusie horen”

Emma wist heel goed dat haar verhaal straks maar beter kon kloppen en begon haastig te lezen. Haar ogen vlogen over de regels en Renske las met haar mee, maar het kostte haar erg veel moeite zich te concentreren en alles in zich op te nemen; haar gedachten dwaalde voortdurend af naar Chris…

Een klein half uurtje later kwam Arjan terug. “Emma, vertel eens… Vind je nog steeds dat je een goede daad verricht hebt? Heb je daadwerkelijk een verschil gemaakt denk je?  Beschaamd keek Emma naar de grond en zweeg.

“Nou?” drong Arjan aan. Zachtjes schudde Emma van nee. “Ik hoor je niet dame” eiste hij. “Nee Arjan…. Dat denk ik niet” klonk het timide. “Want?” hield Arjan vol. Emma begon te huilen omdat ze besefte dat het feitelijk voor niets was geweest….

Op de sites van Bont voor Dieren en de dierenbescherming die Arjan had opgezocht stond dat deze organisaties uiteraard tegen het bestaan van bontfokkerijen en het dragen van bont waren maar geen voorstander waren om met gewelddadige acties de pelsdiertjes te bevrijden. Hoe erbarmelijk en tegennatuurlijk hun leefomgeving ook is; in de vrije natuur hebben de diertjes geen schijn van kans. Veel eindigen als verkeersslachtoffer of sterven een hongersdood. In beide gevallen vaak een zeer pijnlijke of lange lijdensweg waarbij de diertjes veel stress ervaren. Een niet veel beter uitgangspunt dus van wat er in de fokkerijen gebeurt. De sites pleitte het boycotten en niet dragen van bont en het verbieden van de fokkerijen, maar zeker niet voor het eigen rechter spelen; met het vrijlaten van de beestjes schiet niemand iets op…..

Maar Arjan wilde dit relaas uit de mond van Emma horen. Hij wilde dat Emma de essentie van de vervolgstraf zou begrijpen, dat zij maar ook Renske begreep waar het om ging. Dus Arjan hield voet bij stuk; “Ik vroeg je iets Emma, waarom was deze poppenkast achteraf niet zo’n goed idee?” Emma zuchtte eens diep. “Ik wacht nog steeds,” klonk het nu wat dwingender “en mijn geduld wordt rap minder dame” Bedeesd en timide begon Emma op te sommen wat ze zojuist op de sites gelezen had.

Toen ze klaar was vroeg Arjan: “En, hoe denk je er nu over?” Even kwam Emma in verweer, vertelde wat hun beweegredenen waren geweest…. Wellicht dat er enige gratie inzat. Maar Arjan maakte er direct korte metten mee: “Emma, al hebben jullie honderd keer een punt en hebben jullie ergens gelijk; je hebt met je vingers van andermans spullen af te blijven, punt. Ik wil niet hebben dat mijn partner zich met dit soort praktijken bezig houdt, en al helemaal niet dat zij ze vertaald in dit soort zinloze acties…. Je bent hartstikke fout Mevrouwtje Hogervorst, en dat weet je donders goed. Ik ga dit dan ook afsluiten met de leren paddel op je blote billen. Geschokt keek Emma hem aan. God, wat had ze een hekel aan dat onding. “En jij Renske, voor jou idem dito; gelijke monniken gelijke kappen, jullie zijn beide even schuldig. En dit keer mag jij eerst” voegde Arjan er aan toe. “Emma, ga de paddel maar halen” Emma aarzelde… “Nu!” klonk het streng en Emma vloog….

Ogen vol ongeloof en angst keken Arjan aan. “Ik wil niet” was het enige wat Renske met een benauwd piepstemmetje uit kon brengen. “Dat zal best,” antwoordde Arjan kort, “maar toch gaat het zo gebeuren en niet anders” Voor de tweede maal die avond trok Arjan Renske vanaf de bank omhoog, met dit verschil dat ze nu niet naar de hoek geleidt werd maar over de armleuning van de bank. Arjan plaatste nog twee kussentjes onder de heupen van Renske zodat haar billen als een niet te missen doelwit omhoog staken, haar tenen raakte nog maar net de grond.

Renske stond perplex, wist niet hoe te reageren. Ze kende het wel, maar het besef dat niet Chris maar Arjan was die op het punt stond haar billen te straffen was te veel… Lichte paniek deed haar pogen weer op te staan. “Blijven liggen jij!” klonk het streng en een felle tik onderstreepte Arjan zijn bevel. Renske gehoorzaamde, greep nog wel een kussen van de bank en omklemde het stevig als steun, bang als ze was voor wat komen ging. Perfect getimed kwam Emma op dat ogenblik terug en overhandigde Arjan met gemengde gevoelens van medelijden maar ook angst de leren paddel. Emma overzag de situatie; de positie waarin Renske lag riep bij haar gevoelens van schaamte en compassie op en maakte dat ze zichzelf geen houding wist te geven.

Arjan ging achter Renske staan die  haar ogen stijf dichtgeknepen had en zich schrap zette om de eerste klap op te vangen. Lang hoefde ze daar niet op te wachten. De onmiddellijke en intense pijn die de paddel veroorzaakte was nieuw voor Renske, maar tijd om daar bij stil te staan kreeg ze niet; de één na de andere klap bleef maar vallen. Koppig probeerde Renske in stilte te ondergaan. De schaamte weerhield haar om uiting te geven aan de pijn aan haar billen. Ze beet in het kussen, vocht maar moest opgeven… “Ai…. Au… Aah… Ow…”ging over in smeken; “Stoohoop… Alsjebliehieieft…  Niet doeoeoen… Stop nou…” huilde Renske uiteindelijk met lange uithalen. Net als Chris wist Arjan ook hoe het werkte en wat hij bereiken wilde. Pas toen hij de tranen zag en gek genoeg ook wat spanning in het lijf van Renske zag wegvloeien als teken van berusting en overgave hield hij op. Huilend bleef Renske slap over de leuning van de bank liggen.

Arjan lag de paddel weg, boog over Renske heen en pakte haar zachtjes bij haar schouders. “Het is klaar meisje, kom maar weer rechtop” Nauwlettend hield hij haar reacties in de gaten toen ze gehoor gaf. Aarzelend zochten Renske haar ogen contact met die van Arjan. Chris zou haar nu in zijn sterke armen nemen en zeggen dat het goed was. Maar Renske wist niet of dat bij Arjan en Emma ook zo werkte en of het wel gepast was. Dit was wel wat intiemer dan een verjaardagszoen die je met familieleden uitwisselt. Arjan zag de vertwijfeling bij Renske en heel even voelde ook hij zich opgelaten met de situatie…. Maar hij herstelde snel, wist dat hij hier de touwtjes in handen had en dat de actie bij hem vandaan moest komen. En waarom niet gewoon doen wat logisch voelt? Troost hoort net als het pak slaag zelf tot het totaalpakket; van A tot Z, van aanzegging tot de afsluiting.

Voorzichtig veegde Arjan bij Renske wat tranen weg, glimlachte bemoedigend en trok haar even tegen zich aan. “Klaar Rens, je mag even bijkomen” Met een zucht van verlichting nam Renske plaats op de bank, krulde zichzelf op in een hoekje om daar voor haarzelf op een rijtje te krijgen wat er nou precies allemaal was gebeurd en waarom…

Ondertussen nam Arjan Emma onder handen, maar dit ging een beetje langs Renske heen. Niet alleen omdat ze nu even genoeg had aan zichzelf, maar ook omdat de schaamte die er was toen Emma de eerste keer bij Arjan over de knie lag en zij daar getuige van was al een heel stuk minder was. Het ging niet veel anders dan hoe het er bij haar en Chris aan toe ging en dat voelde wel vertrouwd, vanzelfsprekend bijna.

Toen Arjan met Emma klaar was, besloot hij dat het voor Renske te laat was om nu nog naar huis te gaan. Daarbij was er teveel gebeurt om nu alleen te zijn, dus Renske moest maar blijven slapen, daar was geen discussie over mogelijk geweest.

DE  VOLGENDE  DAG:                                                                                                                                          Renske zat met blote billen die Chris even daarvoor al van een rode blos niet erg comfortabel op een houten stoel. Tranen van spijt en berouw drupte op het papier dan samen met een pen voor haar neus lag. “Ga jij maar eens heel precies opschrijven waarom jij straks een pak slaag gaat krijgen die je een aantal dagen moeite met zitten op zal leveren Miss Ravenstein” had Chris haar in niet mis te verstane woorden toegebeten. “En ik neem geen genoegen met half werk” had hij er nog aan toegevoegd.

Wat voelde Renske zich schuldig en stom. Waarom had ze dit gedaan? Waarom had ze tegen Chris gelogen? Ze wist heel goed dat Chris hier een grondige hekel aan had, en toch had ze hem dus wijs gemaakt dat ze nog niet voldoende hersteld was om mee te kunnen naar die tentoonstelling. Erger nog; om mee te gaan in het plannetje van Emma. Ze wist dat Chris liegen zwaar opnam en dat de afstraffing hiervoor niet mals zou zijn….. O, wat had ze een spijt.

Een half uurtje later las Chris Renske haar relaas. Hij hoefde niet te twijfelen aan haar oprechte spijt; het papier was nat van de tranen. Met gebogen hoofd zat Renske nog steeds aan tafel, haar blote billen nog steeds contact makend met het harde hout. Haar hele lichaam sprak één en al berouw uit en schokte zachtjes mee met haar snikken.  

Chris lag het papier weer neer, sloeg zijn armen over elkaar en bekeek Renske zo eens een tijdje. Renske voelde wel dat Chris haar bekeek, maar bleef strak naar het tafelblad staren en durfde hem niet aan te kijken; de schaamte was te groot….. Chris besloot Renske uit haar lijden te verlossen en verbrak de stilte: “Lieve schat, ik ben blij te lezen dat jij begrijpt waar bij mij het grootste knelpunt ligt. Die stunt van Emma en jou is al behoorlijk de limit, maar dat je tegen me gelogen hebt, gefaket hebt dat je nog ziek was vind ik eigenlijk nog erger…. Vertrouwen Rens… We hebben dit al vaker bij de hand gehad. Blijkbaar is het tijd voor een geheugensteuntje. Dat je gisteren van Arjan al een ongenadig pak op je billen hebt gehad gaat er niets aan af doen; ik ga je pijn doen meisje”…… Het klonk niet eens echt boos, er klonk  gek genoeg zelfs liefde in deze woorden door.

Chris besloot tot handelen over te gaan; “Kom maar hier Renske” zijn toon was nu een aparte mengeling van vastberadenheid maar ook geruststellend. Het gaf Renske net dat beetje moed, gehoorzaam stond ze op, vertrouwde Chris volkomen. Chris bleef Renske strak aankijken toen hij zijn riem uit de lussen van zijn broek trok…. Dapper beantwoordde Renske zijn blik, dit was voor Chris een bevestiging dat het goed was. Dat dit was wat er gebeuren moest en dat Renske het ook niet anders zou willen. Zonder woorden begrepen ze elkaar. Met zijn vingers knippend wees Chris waar ze heen moest; “Over de tafel Rens” de strenge toon was terug, Chris kwam in zijn rol. Weer zonder aarzelen of morren deed Renske wat haar gezegd werd.  

Chris naam ook positie aan. Hij ging achter Renske staan, zwaaide de riem naar achter en haalde zonder omhaal hard uit. “Ai” klonk het toch wat geschrokken, op deze snelheid had ze nou ook weer niet gerekend. Weer een klap. “Au” Genadeloos sloeg Chris door, hard maar in een rustig tempo. Bij de tweede klap waren bij Renske de tranen al gaan vloeien. Ze wilde echter niet gaan smeken, vond dat ze dit moest ondergaan, liegen was al te vaak een issue geweest…. Maar God wat deed het haar zeer, de klappen kwamen niet alleen fysiek maar ook mentaal keihard binnen. Wanhopig omklemde Renske haar knokkels zagen er wit van. Ze onderdrukte de neiging om in een reflex haar handen beschermend op haar billen te leggen, een moeilijke strijd.

Chris zag dat Renske haar billen nu diep rood waren geworden, hij pauzeerde even. Renske huilde met lange uithalen, Chris hoorde aan haar ademhaling hoe dicht Renske tegen paniek aan zat, maar ook hoe ze er tegen vocht. Wat hem betrof was het nu genoeg geweest, maar hij voelde dat Renske er nog niet helemaal klaar mee was. Het feit dat ze (nog) niet was gaan smeken, dat ze ervoor vocht om in positie te blijven vertelde hem dat. “Genoeg gehad Rens?” vroeg Chris dan ook na een tijdje.

Renske moest even tot het besef komen dat Chris gestopt was, moest zichzelf even herpakken. Chris wachtte geduldig even af, merkte toen dat zijn vraag niet tot Renske doorgedrongen was. “Genoeg gehad Rens” herhaalde hij dan ook kalm. Snikkend schudde Renske toch wat aarzelend haar hoofd. “Nee?” vroeg Chris daarom nogmaals. Renske zuchtte diep, verzamelde moed. “Nee” klonk het tenslotte zachtjes. Chris deed weer een stap naar voren, lag bemoedigend een hand op haar rug. Snel en hard haalde Chris nog tien keer uit… Renske gilde. Chris bekeek de billen van Renske en vond dat het nu genoeg geweest was. “En nu laat je het los Renske, het is klaar” het klonk een beetje als een bevel. Hij hielp Renske overeind en nam haar in zijn armen. Bevend en snikkend kroop Renske tegen hem aan. “Stttt, het is goed zo”… fluisterde Chris troostend in haar oor.

Zo bleven ze nog even een paar minuten staan, Renske kalmeerde…. Dit voelde ondanks alles zo hemels…. Renske zuchtte: “Het spijt me Chris…. Ik weet hoe jij over liegen en bedriegen denkt. En toch deed ik het weer…. Heb alsjeblieft geen hekel aan me? Het is soms sterker dan ik en”….. Chris nam Renske haar gezicht in beide handen en keek haar diep in de ogen. “Vergeven en vergeten Rens, dat is het mooie van HD. Ik heb geen hekel aan je, zelfs niet als je me af en toe dit flikt…. Ja, het maakt me boos, maar nu is het echt klaar. Geloof dat, we kunnen weer verder, de lei is weer schoon. Vragend keek Renske hem aan. “Echt?” vroegen haar ogen….

“Ik hou van je Renske Ravenstein, met alles erop en eraan, met al je nukken en grillen.” Er verschenen nu pretlichtjes in Chris zijn ogen: “Zoveel, dat je er soms niet meer van kunt zitten” Renske schoot in de lach. “Ik hou ook van jou Chris.” Teder drukte ze een kus op zijn lippen die hij gretig beantwoordde. Terwijl de hartstocht groeide naar iets moois en intens prees Renske zich ziels gelukkig…. Ze hield met heel haar ziel en zaligheid van deze man. En dat was niet gelogen.

Geef een reactie