Na de laatste coachingsessie, waarin Lara er flink met de riem van langs had gekregen, heeft ze besloten die middag thuis te werken. Zittend op haar gezwollen en gehavende achterwerk is het moeilijk concentreren. Ze plant een nieuwe afspraak in met Stefan, neemt afscheid en loopt nog even naar het toilet om de ergste sporen van tranen uit te vegen. Daarna loopt ze snel de trap af, op weg naar haar auto. Bijna beneden aangekomen komt ze Janine tegen, die net naar boven loopt op de trap na een afspraak buiten de deur. De lange, blonde projectleider is altijd op de hoogte van de laatste roddels, weet Lara, en ze wendt haar gezicht af zodat Janine haar gezicht niet ziet. ‘Hey Lara, had jij geen afspraak met Stefan?’ vraag Janine, terwijl Lara voorbij stormt. ‘Ja, net, maar nu ga ik even thuiswerken’. Voor Janine een tweede vraag kan stellen, is Lara al door de deur. Het viel haar op, dat de haren van Lara flink door de war zaten, en dat haar blouseje er opvallend gekreukt uitzag. ‘Normaal is ze altijd zo verzorgd’ denkt Janine. Ze denkt even na. Was dit een normale afspraak, of ziet hier meer achter?

Ze loopt door naar de afdeling en besluit Stefan direct aan te spreken. ‘Hey Stefan, ik zag Lara net naar huis gaan, weet je of alles goed is?’ Stefan kijkt even op van zijn laptop. ‘Volgens mij wel hoor, ze wilde gewoon even thuiswerken om zich beter te kunnen concentreren’. Janine fronst even. ‘Was het een zware sessie? Jij ben haar coach, toch?’. Stefan kijkt weer naar zijn laptop en gaat verder waar hij gebleven was. ‘Janine, dat kan ik niet vertellen uiteraard. Zulke sessies zijn strikt vertrouwelijk. Vind je het erg als ik even verder ga?’. ‘O ja, natuurlijk’ zegt Janine bedrieglijk meegaand. ‘Ik vroeg me gewoon af of alles goed gegaan was tijdens de begeleiding’. Ze laat het laatste woord klinken alsof er aanhalingstekens omheen gaan. Stefan denkt terug aan het vorige uur en krijgt een blos op zijn gezicht. Hij hoopt dat Janine het niet ziet en probeert zich te concentreren. Janine heeft het echter wel gezien en wee het nu zeker; hier speelt iets tussen die twee!

Achter haar computer gaat ze op zoek naar bewijsmateriaal. Ze pakt de agenda’s van Lara en Stefan erbij. Elke paar weken ziet ze een gezamenlijke afspraak voor de coaching staan, maar alle afspraken zijn afgeschermd. Dan valt het haar op dat er twee verschillende ruimte gereserveerd staan. Nieuwsgierig opent ze het reserveringssysteem. De ruimte in de vergadergang, waar ze al wist dat Stefan daar afspreekt, heeft ze snel gevonden. Ze klikt door alle andere ruimtes heen, maar ze kan het niet vinden. Ze denkt even na. Als er inderdaad wat speelt, hebben ze een afgesloten ruimte nodig. Maar waar vind je nu echt een veilige ruimte in dit drukke gebouw. Plots gaat een lampje branden. Ze klikt de agenda van de kolfkamer aan en.. Bingo! De ruimte is elke week gereserveerd tijdens de coaching van Lara. ‘Dat ga ik eens haarfijn uitzoeken’, denkt Janine.

Drie weken later hebben Stefan en Lara een nieuwe coachingsessie. Stefan opent met een grapje. ‘Ik neem aan dat je, na de vorige keer, je opdrachten wel serieus gemaakt hebt?’. Lara glimlacht. ‘Alles af! Eigenlijk meteen die avond al. We hadden de dag erna wel door kunnen gaan’. ‘Ja ja, staand of zittend?’ spot Stefan. ‘Nou, staand, maar ik voelde t wel nog de volgende dag. En ik had nog dagen blauwe plekken!’. Ze pruilt een beetje. Stefan speelt het spel mee. ‘Tsja, dat hoort erbij dame, dat komt ervan als je ongehoorzaam bent!’. Lara schiet in de lach. ‘Ja dat is waar. Ik voelde me wel schuldig dat ik mijn opdrachten niet goed had gedaan, maar toen je met me klaar was, was dat gevoel helemaal voorbij’. ‘Dus je vond niet dat ik te ver gegaan was?’ vroeg Stefan? ‘Nee, het was goed zo’. Een gelukkig gevoel glijdt over Stefan heen, terwijl hij de stap maakt naar het hoofdgedeelte van de sessie.

Na een half uur hebben ze weer vorderingen gemaakt, en nieuw huiswerk bepaald voor de volgende keer. Stefan staat op. ‘Kom, dan gaan we nog even naar de kolfkamer’. ‘Wat, ik heb alles toch gemaakt!’ roept Lara uit, maar Stefan ziet dat t gespeeld is. ‘Geen gesputter dame, dit is preventief, zodat ik de volgende keer niet weer mijn riem nodig heb’. Lara trekt weer een pruillip. ‘Al goed, ik ga wel mee, naar je folterkamer’. Samen lopen ze naar de kolfkamer. Stefan gebiedt Lara haar billen bloot te maken, waarna ze over de knie gaat voor een goed pak slaag met de hand. Hij beseft dat niet alleen Lara dit nodig heeft, maar hij het ook gemist heeft. Misschien moet hij dat gevoel eens met haar bespreken.

Janine kan zich ondertussen nauwelijks nog concentreren. Drie weken heeft ze moeten wachten in haar jacht op de roddel van het jaar. Nadat Stefan en Lara een half uur vertrokken zijn, houdt ze het niet meer uit. Ze lockt haar computer, loopt met stevige pas naar het eind van de gang en versnelt als ze door de deur is. Met twee passen tegelijk loopt ze van de trap. Op de eerste verdieping gaat ze voorzichtiger te werk. Eerst loopt ze naar het zaaltje waar de coaching tussen Stefan en Lara plaats zou moeten vinden. Heel langzaam kruipt ze naar het raam. Ze kijkt naar binnen en ziet dat de zaal leeg is, precies zoals ze verwacht had. Achter haar hoort ze een deur opengaan. Twee mannen komen kletsend naar buiten. Snel pakt Janine de zoom van haar mouw tussen haar vingers en begint een fictief plekje op het glas schoon te maken. Ze kijkt met intense blik naar het glas. Wanneer de mannen door de deur van de gang zijn, loopt ze met kloppend door naar de kolfkamer.

Daar aangekomen staat ze voor de volgende uitdaging. De kamer is helemaal afgesloten, zonder ramen. Ze houdt haar oor tegen de deur, maar hoort niets. Wat moet ze nu doen? Misschien kan ze nog onder de deur doorkijken. Ze gaat op haar knieën zitten en legt haar wang plat op de grond. Er komt zelfs geen toch onder de deur door, en ze ziet geen licht. Ze staat weer op en klopt haar rok weer recht. Er zit maar een ding op, naast opgeven, en dat is de deur openen. Janine is te nieuwsgierig om nu weer te gaan. Ze raapt de moed bijeen en zucht een paar keer diep om zo haar ademhaling weer onder controle te krijgen. Dan pakt ze de klink vast en duwt deze heel voorzichtig en langzaam naar beneden.

Tergend langzaam duwt ze de klink naar beneden. Dan duwt ze zachtjes tegen de deur aan. Een flinterdun streepje licht verschijnt tussen de deur en de deurpost. Ook de eerste geluiden komen Janine nu tegemoet. Ze hoort Lara zachtjes kreunen en een ritmisch getik, onmiskenbaar een geluid van vlees op vlees. Ze wist het! Die twee hebben seks! Dit is zeker de beste roddel van het jaar, misschien zelfs langer. Maar zijn t zeker Lara en Stefan? Om het zeker te weten duwt ze de deur nog iets verder open en kijkt ze door de kleine opening.
Ze ziet de rug van Stefan, die op een stoel zit, en.. de billen van Lara? Terwijl ze door Stefan geslagen wordt? Janine staat als verstijfd, terwijl ze probeert te begrijpen wat er voor haar gebeurt. Ze ziet de hand van Stefan steeds neerkomen op Lara’s rood geslagen achterste. Ze hoort de uitroepen en gesteun van Lara bij elke klap. Geen seks dus, maar, ja, waar kijkt ze eigenlijk naar? Moet ze ingrijpen? Plots houdt Stefan op met slaan. Ze ziet zijn hoofd richting de deur draaien. Bliksemsnel trekt ze zich terug. Haar hartslag loopt tegen de 200. ‘Al klaar?’ hoort ze Lara spottend zeggen. ‘Stil eens’ zegt Stefan nu, heel serieus, ‘Volgens mij hoorde ik iemand. En de deur staat ook op een kier’. ‘Shit, serieus? Ik lig hier halfnaakt! Niemand mag dit weten!’. Janine hoort gestommel. Ze draait zich om en begint naar het eind van de gang te rennen. Achter haar zwaait de deur open. Een paar meter voor de deur aan het eind van de gang hoort ze luid de stem van Stefan. ‘JANINE! Kom terug!’.

Janine pakt de klink van de deur vast, maar bedenkt zich dan. Ze draait zich terug naar het eind van de gang en begint met stevige pas terug te lopen naar Stefan, die in de deuropening van de kolfkamer met zijn handen in de zij staat te wachten. ‘Wat denk je dat je met dat meisje aan het doen bent?’ foetert ze met luide stem. Stefan blijft rustig. ‘Wat Lara en ik met elkaar afspreken gaat jou niets aan, Janine’. ‘Jij was dat meisje aan het mishandelen’ werpt Janine tegen. Dan mengt Lara zich in het gesprek. Ze heeft haar broek snel weer aangetrokken en steekt haar kop door de deuropening. ‘Ik werd helemaal niet mishandeld! Stefan helpt me hiermee juist. Ik heb hem hiervoor gevraagd’. ‘Tsk, wie vraagt er nou om geslagen te worden’. Lara wordt meteen fel: ‘Misschien zou jij eens geslagen moeten worden!’.

Een duivels plan borrelt op bij Stefan. Met de stem der redelijkheid komt hij tussenbeide. ‘Janine, je kunt niet zomaar oordelen over anderen. Lara en ik staan beide 100% achter deze vorm van coaching’. ‘Pff, coaching, laat me niet lachen’ spot Janine. Lara kijkt boos, bijna klaar om Janine aan te vliegen. Stefan blijft echter rustig. ‘Ik meen het. Deze coaching zorgt voor een gedragsverandering. Zo kan negatief gedrag voorkomen worden. Negatief gedrag, zoals ongevraagd een privévertrek binnensluipen, zoals anderen bespioneren, en al helemaal dat eeuwige geroddel’. ‘Ik ga me niet door jou laten slaan!’ roept Janine terug. De overtuiging lijkt er een beetje uit, en haar woordkeus doet Stefan vermoeden dat ze er ergens nu toch over nadenkt. Misschien voelt ze zich wel een beetje schuldig. Hij draait de duimschroeven verder aan. ‘Volgens mij is dat wel op zijn plaats. Ik zal het incident in elk geval moeten melden. Bezoeken aan de kolfkamer zijn volledig privé. Dat is iets wat HR zeker zal moeten weten’.

Een klein stukje angst flitst door de ogen van Janine. Zou haar nieuwsgierigheid haar carrière kunnen blokkeren? Stefan draait zich half om en knipoogt even naar Lara. Ze begrijpt de hint en begint op Janine in te praten. ‘Janine, dit is allemaal afgesproken met Stefan. Hij mishandelt me niet, hij helpt me. Dit helpt me. Natuurlijk doet het pijn, maar ik voel me daarna veel beter, niet meer zo schuldig over dingen die ik verkeerd heb gedaan. Anders blijf je er maar over nadenken en piekeren’. Er valt een lange stilte. Janine kijkt Stefan aan. ‘Stefan het spijt me dat ik naar binnen liep. Moet je dit echt melden?’. Stefan knikt gewichtig. ‘En als je.. als ik…’ stamelt Janine. ‘Dan is het voor mij afgehandeld. Voor jou ook Lara?’. Lara glimlacht. ‘Ja, voor mij ook’. ‘Dan moet het maar’ zucht Janine, en ze loopt naar binnen.

Lara en Stefan lopen naar binnen en Stefan sluit de deur. Dan neemt hij de leiding. ‘Lara, jij kunt hier gaan zitten. Janine, jij kunt je broek en onderbroek vast uittrekken’. ‘Wat!’ schreeuwt Janine uit, ‘Ja denkt toch zeker niet dat ik gek ben? Ik ga hier niet in mijn nakie staan!’. Stefan blijft heel rustig. ‘Janine, dat is precies wat je gaat doen. Jij hebt aangegeven mee te werken aan deze voor jou op maat gemaakte coaching, en daar hoort bij dat je me gehoorzaamt. Is dat duidelijk?’. Nogmaals stribbelt Janine tegen. ‘Maar dit hoeft toch helemaal niet, je kunt toch ook..’. ‘Janine, dit begint me te vervelen. Jij zorgt nu dat je onderlijf bloot is, anders is deze afspraak voorbij en brengen Lara en ik een bezoek aan HR. Dit is de beste manier om het schuldgevoel te verdrijven, en bovendien ook het eerlijkst naar Lara. Je hebt haar tenslotte ook in haar blote kont gezien. Dus, gaan we nu luisteren’? ‘Jaja, al goed’ is de laconieke reactie van Janine. ‘Ja Stefan is het juiste antwoord. Niet alleen nu maar gedurende deze hele sessie spreek je me met twee woorden aan. Is dat duidelijk?’ Janine kijkt weer vol ongeloof, maar onder zijn strenge blik buigt ze toch. ‘Ja Stefan’.
Ze maakt de knoop van haar broek los en trekt deze vervolgens langzaam uit. Daarna trekt ze haar ondergoed naar beneden. Als ze weer rechtop gaat staan, houdt ze haar handen voor haar geslacht. Haar wangen zijn
pioenrood. ‘Omdraaien handen tegen de muur’ beveelt Stefan. Ze draait zich om en doet wat haar gevraagd is. ‘Twee stappen naar achter’ is het volgende commando. Janine luistert weer. Haar billen steken nu goed naar achter, een makkelijk doelwit voor Stefan, die inmiddels naast haar is gaan staan. ‘Janine, wat je vandaag gedaan hebt is onverantwoordelijk. Ik hoop dat dit je helpt om de volgende keer de privacy van anderen te respecteren’. Hij slaat hard op Janines rechterbil. Een rode afdruk met vingervormen blijft achter. Daarna doet hij hetzelfde met haar linkerbil. Dan verhoogt hij te tempo.

Na enkele klappen komt Janines been omhoog. Met de hak van de schoen komt ze bijna in de baan van Stefans hand. ‘Voeten op de grond!’ is het korte commando van Stefan, en Janine zet haar voeten weer terug. De klappen blijven komen en Janine probeert zich nu met haar handen te beschermen. ‘En de handen tegen de muur’ klinkt het kortaf. De billen van Janine worden roder en roder door de klappen die neer blijven regenen op haar uitgestoken achterwerk. In een poging om aan de klappen te ontsnappen, zonder ongehoorzaam te zijn tegen Stefan, danst ze op haar plaats. Stefan geniet van de aantrekkelijke bewegingen van haar billen, terwijl eerst de linkerkant, dan de rechterkant omhoog gaat door een kleine beweging in de knie. Hij merkt dat Janine muisstil blijft en besluit zijn troefkaart in te zetten. Twintig keer achter elkaar slaat hij hard op de onderkant van de billen, daar waar ze overgaan in de benen. Beide kanten wisselt hij af, waardoor de dansbeweging wordt versterkt. Bij de laatste klap heeft hij zijn doel bereikt. ‘Auwauw Stefan, genoeg, ik zal nooit meer binnenvallen!’.

Stefan neemt de proef op de som. ‘Heb je je les geleerd?’ ‘Ja Stefan, ik zal me niet meer zoveel met privé-zaken van anderen bemoeien’ sniffelt Janine. ‘Heel goed. Lara, geef jij haar kleren even aan?’. Lara brengt Janine haar kleren en legt even troostend haar hand op Janines schouder. Janine kleedt zich aan en draait zich om. Woordeloos geeft Lara haar een zakdoek aan. ‘Hoe voel je je?’ ‘Pijnlijk’ grimast Janine ‘maar blij dat t klaar is. Laten we t hier nooit meer over hebben’. Lara lacht. ‘Dat lijkt me verstandig, laten we Stefan geen aanleiding geven voor een nieuwe les!’

De daaropvolgende maanden ging de coaching van Stefan aan Lara gestaag verder. Soms kwam er geen straf aan te pas, maar vaker wel dan niet vindt Stefan een reden om Lara aan te moedigen beter haar best te doen, of vraagt Lara of hij weer als stok achter de deur kan optreden. Voor de zekerheid zorgt hij altijd voor een reservering in de geluidsdichte en afgeschermde kolfkamer. Stefan merkte bij de laatste sessie dat ondanks het zorgvuldig aangebrachte rode kleurtje het huiswerk toch met weinig aandacht was gedaan. Vandaag probeert hij het euvel te herstellen.

‘Lara, je hebt de test ingevuld, heel fijn. Het was aardig wat werk volgens mij’ opent Stefan de sessie, uiteraard nadat ze even bijgepraat hebben. ‘Zeker’ knikt Lara, ‘150 vragen vul je niet in 5 minuten in’. ‘Nee dat lijkt me ook niet. Er viel me wel wat op, wanneer ik naar de antwoorden kijk’. Stefan draait het scherm naar Lara toe. ‘Heel veel vragen lijken op elkaar, maar net anders geformuleerd. Je kunt deze vragen mooi analyseren’. Op het scherm staat een grafiek met punten, die steeds verder uit elkaar lopen. ‘Bij de eerste 40 vragen zijn de antwoorden van de vragen die op elkaar lijken ook gelijkend. Daarna lijkt er geen verband meer te zijn. Weet je hoe dat komt?’. Lara zwijgt en staart naar het scherm, terwijl Stefan doorgaat. ‘Ik zal je zeggen wat ik denk; je had er geen zin meer in en hebt maar wat aangeklikt. Ben ik warm?’. Lara staart hem even aan en barst dan uit. ‘Ja Jezus Stefan, 150 vragen, wat denk je zelf?’. Stefan kan een grijns niet onderdrukken. ‘Jammer dat je de discipline niet meer kon opbrengen. Tijd om die weer bij te brengen, volg mij maar even’.

‘Hoezo volgen, ik heb mijn huiswerk toch gedaan?!’ reageert Lara verontwaardigd. Stefan had deze reactie natuurlijk al verwacht. ‘Tijdens onze eerste sessies hebben we dit ook al behandeld, Lara. Het gaat niet om het invullen, het gaat om jou. Deze sessies zijn voor jou, niet om mij een plezier te doen’. Lara zwijgt weer even en Stefan ziet dat ze weet dat hij gelijk heeft. Toch geeft ze t nog niet op. ‘Goed, je hebt gelijk, ik zal m opnieuw maken. Je hoeft me niet over de knie te leggen’. Stefan kijkt geamuseerd. ‘O, waarom niet?’ vraagt hij schijnbaar vriendelijk. ‘Omdat ik mijn huiswerk wel gedaan heb, alleen t kan gewoon een stukje beter’. Stefan lacht even. ‘Ik zie dat net anders. Je hebt je huiswerk niet gemaakt, maar afgeraffeld. Je hebt tegen mij gelogen en doen voorkomen dat je het netjes had ingevuld en probeert nu met smoesjes onder je straf uit te komen. Dus nu; meekomen!’.

Lara pruilt, maar staat toch op en loopt achter Stefan aan naar de kolfkamer. Daar aangekomen komt Stefan meteen ter zake. ‘Broek uit, onderbroek uit’ zegt hij op een toon, die duidelijk maakt dat er geen tegenspraak verwacht wordt. Zwijgend doet Lara wat haar gezegd is. Hoewel halfnaakt voor Stefan staan altijd wel beschamend is, weet ze dat het onvermijdelijk is. Stefan plaatst intussen een stoel in het midden van de kamer. Geroutineerd gaat Lara aan de rechterkant van de stoel staan, maar Stefan gaat niet zitten. ‘Nee dame, deze keer niet’. Lara kijkt hem verbaasd aan. ‘Volgens mij werkt het lesje niet meer zo goed, dus gaan we het anders doen. Je mag achter de stoel gaan staan en voorover bukken met de handen op de zitting van de stoel’. Terwijl hij dit zegt haalt hij zijn zwartleren riem uit de lussen van zijn broek. ‘Stefan, dat kun je toch niet menen, je kunt me toch niet met je riem gaan slaan?’ sputtert ze vol ongeloof. ‘Zeker wel, en dat is precies wat er gaat gebeuren. Ik zou jouw stok achter de deur zijn, en als ik naar je huiswerk kijk is de stok niet meer dik genoeg. Daarom; voorover bukken en handen op de zitting’. Even houden ze elkaars blik gevangen, dan wendt Lara haar ogen af en buigt ze met een diepe zucht, een laatste protest, over de stoel.

Stefan vouwt zijn riem dubbel en gaat schuin achter Lara staan. ‘Ben je er klaar voor Lara?’ vraagt hij. ‘Ik denk ’t’ zegt Lara, enigszins brutaal. Een scherpe galm klinkt door het hok en even later zijn er duidelijk vijf lichtrode vingers zichtbaar op Lara’s rechterbil. ‘Ben je er klaar voor Lara?’ herhaalt Stefan, op exact dezelfde toon. Lara zucht, maar geeft zich gewonnen. ‘Ja Stefan’ zegt ze deze keer. Stefan haalt aan en laat de riem hard op beide billen neerkomen. Meteen schiet Lara overeind en begint met beide handen over haar achterste te wrijven. ‘Ah, holy fack Stefan, dat doet echt pijn’. Uit Stefans blik spreekt medeleven. ‘Dat begrijp ik, maar ik meende wat ik zei. Je hebt deze les nodig om weer de juiste aandacht aan de coaching te besteden. De coaching die wij samen doen, voor jou’. Lara laat de woorden even op haar inwerken, en bukt dan weer voorover. Stefan haalt voor de tweede keer uit, en deze keer blijft Lara in positie. Met een plof laat ze de lucht uit haar longen ontsnappen.

In een rustig tempo slaat Stefan door. Er ontstaan lange, rode banen op Lara’s billen. Waar ze elkaar overlappen ontstaan donkere strepen en kleine blauwe plekken. Lara haalt diep adem. Af en toe laat ze een uitroep van pijn ontsnappen. Een enkele keer gaat haar hand van de stoel, maar ze balt deze snel in een vuist voor ze haar billen probeert te beschermen. Lara’s billen worden steeds roder, en de uitroepen worden scherper. Stefan stopt even. ‘Lara, we zijn er bijna. Je krijg nog 10 klappen. Na elke klap tel je mee en zeg je “De coaching is voor mijzelf en daarom bereid ik mij goed voor”. Is dat duidelijk?’. ‘Ja Stefan’ antwoordt Lara, met een trilling in haar stem. ‘Goed zo. Komt de eerste’. Stefan haalt hard uit. ‘Één, de coaching is voor mijzelf en daarom bereid ik mij goed voor’. Onmiddellijk laat Stefan de tweede slag volgen. Weer telt Lara mee. Bij elke slag gaat haar stem meer trillen. ‘De laatste’ kondigt Stefan aan. ‘Tien, de coach, de coaching is voor mijzelf en daarom bereid ik mij goed voor’ snikt Lara. Stefan kijkt naar de billen voor hem, een prachtig schouwspel van rood, van licht tot heel donker, met nog donkerdere lijnen ertussen.

‘Je mag overeind komen’ geeft Stefan aan. Lara komt overeind en draait zich om. Er lopen tranen over haar wangen. Stefan legt zijn riem op de grond en spreidt zijn armen. Lara loopt naar hem toe en begraaft haar hoofd tegen zijn schouder. Stefan slaat zijn armen om haar heen en houdt haar stevig vast. Ze snikt hevig en slaat haar armen ook op hem heen. Stefan fluistert zachtjes ‘Je hebt het goed gedaan Lara’. Lara knijpt even met haar armen. Langzaam komt ze tot rust. Nadat het huilen is gestopt blijft ze nog even staan. Dan laat ze los en kijkt Stefan aan. Met warme stem spreekt ze hem toe. ‘Dankjewel’.