Hoofdstuk 6; Bondtgenoot?

Vaag registreert Renske geluiden die uit de keuken lijken te komen. Traag opent ze haar ogen, het licht doet haar zeer…. Langzaam komt het dat het al ochtend is. Ze wil helemaal nog niet wakker worden, zich nog even koesteren in ontkenning dat de dag begonnen is                                                                                                                                              Renske draait zich om, verwachtend dat Chris naast haar ligt maar die plek is leeg. Een mengeling van teleurstelling en irritatie komt in haar naar boven…..

Om wat meer tot positieven te komen, probeert ze te focussen…. Hetgeen maar matig lukt, het duurt even eer het besef komt dat Chris dus in de keuken bezig is met het ontbijt….                  “Dat is dan wel weer lief” probeert Renske zichzelf moed om de dag te beginnen in te praten.

Dan trekt er een rilling over haar rug, en als ze slikt voelt ze dat haar keel aanvoelt als schuurpapier. Getver…. Ze voelt zich helemaal niet lekker. Ze draait zich op haar rug en staart naar het plafond. Welke dag is het? Wat staat er op het programma? Renske denkt na… Ineens weet ze het; Het zou vandaag een leuke dag moeten worden. Samen met Marit en nog een paar vriendinnen hadden de meiden het prille voorjaar begroetten. Eerst naar de stad om nieuwe kleding te scoren zodat wanneer de eerste mooie lentedag zich zou aandienen direct passende kleding voorhanden zou zijn. Tussendoor een terrasje pakken, misschien een stadswandeling, eten in hun favoriete restaurant en ter afsluiting ergens nog wat drinken…..

Renske vloekte binnensmonds. Ze haatte het om ziek te zijn, zeker nu. Er was ook nog eens afgesproken dat zij vandaag de ‘Bobette’ zou zijn, ze wilde de meiden niet laten vallen. Renske was de enige die in het bezit was van een rijbewijs én de mogelijkheid tot gebruik van een auto had.

Voorzichtig probeert Renske om rechtop te gaan zitten…. Ze voelt dat haar hoofd protesteert met pijn en duizelingen… ook dat nog.                                                                                    Renske weet dat ze desondanks op zal moeten staan wil ze Chris ervan kunnen overtuigen dat er niets aan de hand is. Ze wil hoe dan ook vandaag met de meiden op stap, hier heeft ze lang naar uitgekeken, en hard voor gewerkt….. Ze heeft er recht op, besluit ze nu al koppig. Maar instinctief weet ze donders goed wat de mening van Chris hierin zal zijn, Renske wil het echter niet weten of horen. Tijd voor het betere acteerwerk dus, over een uur vertrekt hij toch naar zijn werk houdt Renske zich voor.

Renske verzamelt moed en staat dan op. Ze wankelt even, besluit haar nacht t-shirt aan te houden en zo naar beneden te gaan. Ze heeft het zo al warm zat merkt ze nu, bovendien weinig puf om zich aan te kleden…..                                                                                                         

Bovenaan de trap aarzelt ze even, zoekt steun en gaat langzaam naar beneden. Boos en geïrriteerd moet ze toegeven dat ze zich zieker voelt dan ze hoopte, überhaupt zou willen. Koppig loopt ze door naar de keuken. Een geur van verse koffie en toast komt haar tegemoet en een golf van misselijkheid overvalt haar. Een beetje wanhopig vraagt Renske zich af hoe ze ook maar iets naar binnen zal moeten krijgen als onderdeel van een niets-aan-de-hand-overtuiging die ze nu neer moest gaan zetten. Renske slaakt een diepe zucht, en opent de keukendeur. Ze ziet dat Chris sinasappelen staat uit te persen; één van hun vaste ochtend rituelen voor een goed begin van de dag…. Ook dat nog.

“Morgen Sunshine” begroet Chris haar hartelijk terwijl hij de glazen volschenkt. “Ook een goede morgen” wil Renske achterloos antwoorden, maar halverwege de zin laat haar stem het afweten die zo wie zo al niet te best begon. Shit… Renske voelt hoe ze al direct door te mand dreigt te vallen. Ze registreert dat het gezicht van Chris zich gelijk in een bezorgde stand plooit. Hij pakt de twee glazen van het aanrecht en loopt op Renske af voor een kus. Snel ontwijkt Renske zijn blik, doet haastig een stap opzij en neemt plaats aan de ontbijttafel. Chris zet de glazen neer, gaat tegenover haar zitten en kijkt haar vragend aan. “Dammit, hij heeft me door” schiet er door Renske haar gedachte. Ze probeert nonchalant en overtuigend te klinken als ze zegt: “Het valt wel mee, alleen maar een zere keel,” maar  ziet wel dat Chris haar maar half gelooft. Renske probeert de onderzoekende blik van Chris te ontwijken en van onderwerp te veranderen, maar hij vangt haar blik en houdt die vast. Het geeft Chris de gelegenheid Renske eens goed te bekijken. Twee waterige ogen in een verhit gezicht staren hem aan. Hij staat op en legt een koele hand op Renske haar voorhoofd. “Niet doen” reageert Renske bot en slaat geïrriteerd Chris zijn hand weg. “Er is niks aan de hand” zegt ze in een laatste poging Chris mee te nemen in haar ontkenning. Maar juist deze afwijzing wekt alleen maar zijn argwaan. Met een resoluut gebaar die Renske duidelijk maakt dat er verder geen tegenwerking wordt getolereerd legt Chris wederom zijn hand op haar voorhoofd. Renske bidt dat het oordeel mee zal vallen, maar helaas…  “Rens, je gloeit helemaal” hoort ze hem tot haar ontzetting zeggen.

Ze probeert nog te redden wat er te redden valt; “Het valt echt wel mee; alleen mijn keel doet zeer, stop me te behandelen als een klein kind,”en om haar relaas te bekrachtigen pakt Renske het glas jus d’orange neemt een flinke slok met de bedoeling om het glas in één keer leeg te drinken, maar halverwege moet ze opgeven. Dapper slikt ze nog, maar kan het maar net binnenhouden. “Ik ga me aankleden” probeert Renske een verdere confrontatie uit de weg te gaan…. Maar dat is een misrekening. Het gaat te snel, te abrupt en de keuken begint te draaien. Renske grijpt zich vast aan de tafel, sluit snel haar ogen in een poging te blijven staan. Vrijwel direct voelt ze de sterke armen van Chris om zich heen. Ze geeft toe en zoekt steun bij hem. “Wie probeer jij hier voor de gek te houden dame?” hoort ze Chris vragen…. “Uhm…jou?” Renske tovert een grimas op haar gezicht in een poging de humor er in te brengen, te relativeren. Maar Chris trapt er niet in…

“Terug in bed jij” de toon is van bezorgd omgeslagen naar resoluut. “Ja maar Chris… het gaat wel… ik moet zo weg…. Ik…” begint Renske dan te drammen. “Moet ik mezelf nog eens herhalen of?… vraagt Chris op waarschuwende toon waarbij hij Renske strak aankijkt. “Ja, ja… ik ga al”…  en gehoorzaam loopt Renske de keuken uit, rechtsaf de trap op.

Boven in de slaapkamer kijkt Renske naar het bed die haar meer aanlokt dan ze toe wil geven…. Verdorie, missie mislukt. Ze had zich zo op deze dag verheugd, zo hard gewerkt de laatste tijd. Ze had het eigenlijk gewoon wel eens verdient, het voelde zo oneerlijk. De opstand en verweer staken bij Renske de kop weer op. De irritatie dat ze door Chris doorzien was en om de beslissing die hij daarop genomen had kwamen ook naar boven. Renske was boos; op de situatie, maar ook op Chris…. Het stemmetje in haar hoofd wat har vertelde dat dat laatste onredelijk was negeerde ze…. Ze was zo boos… Chris voelde toch niet wat zij voelde? Wie was hij om voor haar beslissingen te nemen? Hij was ook altijd zo verdomde verstandig…. Hij moest niet zo zeuren; ze was toch zeker volwassen genoeg om zelf in te kunnen schatten? Als ze nou gewoon wat paracetamol innam kon het best…. En zo redeneerde Renske wat in haar straatje uitkwam. In een opwelling begon ze daarna snel te handelen; ze wist dat Chris bij haar zou komen checken dus haast was geboden. Renske kleedde zich snel aan, zocht haar spullen bij elkaar en borstelde ze snel haar haren. Deze eigenwijsheid moest ze bekopen met af en toe gemene pijnsteken in haar hoofd en duizelingen, maar koppig zette ze door.

Toen ze alles had en klaar was liep ze naar de trap maar bovenaan twijfelde ze even, vroeg zich toch even af of Chris geen punt had, het stemmetje in haar hoofd was inmiddels als een alarmbelletje gaan rinkelen met ‘domme actie’ als signaal. Renske negeerde het echter weer, en langzaam en zachtjes daalde ze de trap af…. Dat dit niet alleen was om Chris niet te alarmeren maar eigenlijk ook omdat ze bang was te vallen als ze al te snel zou gaan gaf ze natuurlijk niet toe. Ook niet dat heel diep van binnen haar verlangen iets anders zei; dat ze eigenlijk wilde dat Chris ingreep, haar met een no-nonsense houding in bed zou stoppen en van haar overnam. Zou zeggen dat zij zich tegenover haar vriendinnen niet schuldig hoefde te voelen. Maar Renske was al te ver doorgeschoten in koppigheid… Was af en toe best een ezel te noemen.

Inmiddels was Renske halverwege de trap. Had ze de autosleutels al? Haar pinpas? Nog drie treden… Waar stond de auto geparkeerd? Had ze…..  De keukendeur ging open en daar stond Chris. Even was hij verbaasd Renske aangekleed en wel op de trap te zien. Maar hij had maar een paar seconden nodig om het plaatje rond te krijgen, de bedoeling hiervan te begrijpen. De geschrokken en betrapte uitdrukking op Renske haar gezicht vertelde hem alles…. O, hij kende haar zo goed… “Wat ben jij van plan Rens?” vroeg hij dan ook op een toon die verried dat hij eigenlijk het antwoord al wel wist.

Renske haar gedachte draaide op volle toeren: wat kon ze nu het beste doen? Het op een lopen zetten? Terug naar boven gaan? De discussie aangaan? Ze kon het niet nalaten voor de laatste optie te kiezen.

“Waar ziet het naar uit?” opende ze het debat. “Ik ga met de meiden naar de stad, weet je nog?”    

Chris zuchtte: “Rens, daarnet in de keuken ging je bijna onderuit, je hebt amper iets gegeten en ziet er ook uit als iemand die zich beroert voelt. Ik denk niet dat”…. De toon was niet eens onvriendelijk, eerder geduldig. Onmiddellijk zag Renske hier een opening om met de situatie aan de haal te gaan: “Ja zeg, jij stuurde me naar boven voordat ik iets had kunnen eten. En daarbij; hoe weet jij nou precies hoe ik me voel? Dat maak ikzelf nog wel uit. Ik heb hard gewerkt, de meiden rekenen op me, dus ik ga” Renske nam de laatste drie treden met de bedoeling om daarna via de voordeur naar buiten te vluchten. Maar onderaan de trap stond Chris verbazingwekend snel voor haar en versperde haar de weg. “Nee Rens, zo doen we dat niet” zei hij nog steeds kalm maar al iets dwingender. “Man zeik niet, laat me erdoor, ben al laat zat” en Renske probeerde langs Chris heen te glippen. Maar dat liet Chris niet gebeuren; hij pakte haar stevig bij haar beide bovenarmen vast, hield haar iets op afstand zodat hij haar aan kon kijken. “Rens, we gaan het hier eerst rustig over hebben, zien wat de mogelijkheden zijn.” Renske rolde met haar ogen: “Natuurlijk, hier spreekt Chris de geweldige, hij die alle problemen beschaafd  en redelijk oplost, zoals het hoort. Al eens aan een carrière als wereldverbeteraar gedacht?” Het sarcasme droop ervan af. Chris hield de blik van Renske vast, de zijne werd strakker…. Waarschuwde Renske dat ze de grenzen aan het testen was…. “Niet doen Rens” zei hij dan ook…

Het was echter koren op de molen; brutaal beantwoordde Renske zijn blik en zei: “Ben je klaar nu? Kan ik bij gratie Gods gaan?” Het stemvolume van Renske was omhoog gegaan, met als resultaat dat de zin er niet uitkwam zoals ze gewild had. Verdomme, hoe moest ze zo haar punt duidelijk maken? Die woede zorgde echter voor een pijnsteek in haar hoofd en Renske trok een pijnlijke grimas. Chris registreerde het feilloos; hij had genoeg gezien. Hij draaide Renske om, gaf haar een zacht duwtje richting de trap. “Ophouden nu met die koppigheid, naar boven” zei hij streng.  Woedend draaide Renske weer om, en gaf Chris een harde duw terug. “Pummel” schold ze hartgrondig….

Direct had ze spijt van deze uitspatting, wist hoe fout dit was. Ze zag dat Chris zich razendsnel herstelde, wist ook wat er nu ongetwijfeld komen ging… Hardhandig werd Renske alweer 180 graden gedraaid en landde er een ferme pets op haar achterste. “Lopen” klonk het bevel. “Au!” piepte Renske kleintjes en wist niet hoe snel ze aan de eis moest voldoen. Zo snel als ze kon vloog ze naar boven kort gevolgd door Chris.    

Er zijn slechts twee minuten verstreken als Renske bij Chris over de knie ligt. Langer had hij niet nodig gehad om haar jeans tegelijk met haar slip rond Renske’s enkels te doen belanden en haar in één soepele beweging over zijn knie te leggen. Zonder er woorden aan vuil te maken sloeg op haar billen; links, rechts, midden… hard en in een stevig tempo. Dit om eerst maar eens duidelijk te maken wie de touwtjes ook alweer in handen heeft, wie er de baaas is als het er op aan komt.               

Renske verzette zich niet. Deels omdat ze beduusd was over de snelheid waarmee ze in deze positie was belandt, maar ook omdat ze heel goed wist wat er fout gegaan was. Dat ze Chris niet alleen boos gemaakt had, maar waarschijnlijk nog meer gekwetst had omdat ze zijn bezorgdheid afgewezen had, niet serieus had genomen. En dan had ze hem ook nog een pummel genoemd….

De klappen begonnen gemeen zeer te doen. Dapper probeerde Renske de klappen te ondergaan, verzette zich nog steeds niet, maar kon het niet helpen dat er kreetjes van pijn ontsnapte. Chris zette door, pakte in een handomdraai de haarborstel erbij waarmee Renske zojuist haar lange haren nog mee had geborsteld, en zette daarmee het pak slaag voort, ondanks de nu al behoorlijk rode billen. Het jammeren van Renske werd luider, en samen met het schuldgevoel maakte dat de tranen begonnen te stromen. Daar had Chris op gewacht. Hij gaf nog drie harde klappen en stopte toen. Renske lag slap en gebroken huilend over zijn schoot…. Soepel schakelde Chris over en wreef geruststellend over haar rug om daarna langzaam af te dalen naar haar billen, wachtend totdat Renske wat zou kalmeren.

Toen dat gebeurde vroeg Chris enkel: “Kun je nu wel naar me luisteren?” “Jaha” snikte Renske nog na. “Het spijt me.” “Het is al goed meis, ik wil alleen dat je goed voor jezelf zorgt, dat je de signalen die je lichaam je vertellen serieus neemt.  Terwijl Renske over Chris zijn schoot bleef liggen en zich zijn strelingen liet welgevallen vertelde ze nogmaals hoe oneerlijk het allemaal aanvoelde, hoe ze baalde. Dit keer klonk het echter niet drammerig maar als open en eerlijk delen van haar gevoelens. Toen ze uitgepraat was zette Chris Renske weer rechtop naast zich op het bed en reikte haar een zakdoek aan die ze dankbaar aanpakte. “Ik weet en snap het ook allemaal wel schat,” zei hij begrijpend, “Maar ziek is ziek, hoe jammer ook. Daar zul jij je toch bij neer moeten leggen, hoe teleurstellend het ook is” “Maar wie bepaald of ziek zo ziek is dat ik niet zou kunnen gaan?” vroeg Renske terwijl ze haar tranen droogde. Het klonk nu niet meer brutaal of opstandig, maar gewoon als vraag.  Chris dacht na en keek nog eens goed naar Renske. Ze had wel een punt; hij kon niet echt weten hoe zij zich precies voelde. Maar zijn observatie en gevoel vertelde hem eigenlijk  dat Renske zich groter voordeed dan ze zich werkelijk voelde. Hij nam een besluit

“Rens, als ik eerlijk ben denk ik niet dat je gaan moet. Jij moet rijden en dan de hele dag op stap. Als je niet verder kunt, zijn jullie allemaal gestrand nog afgezien dat het onverantwoord is. Je hebt hoofdpijn, duizelingen en een zere keel, voelt je gewoon niet lekker en hebt waarschijnlijk nog verhoging ook.” “Ja maar Chris,”… kwam Renske toch weer in protest. Chris kapte meteen af: “Als je verhoging hebt ga je niet Rens. Dat is waanzin, dan spreek je maar een andere datum af.” Renske wist dat ze dan aan het kortste eind ging trekken; “Ja maar Chris,”… begon ze alweer. “Einde discussie Rens. We checken het gewoon, heb jij verhoging gaat het niet door, klaar” en met die woorden verdween Chris naar de badkamer. Binnen één minuut was hij terug met de thermometer in zijn hand…

Beschaamd over wat er nu moest volgen sloeg Renske haar ogen neer. En weer voelde Chris feilloos aan waar hier de spanning bij haar lag. Stiekem glimlachte hij om die verlegenheid….

Chris pakte Renske bij haar schouders en duwde haar zachtjes in een liggende positie. Renske liet het toe. “Niet zo verlegen meisje, dat is nergens voor nodig. Ik heb inmiddels alles wel van je gezien hoor,” voegde hij er een beetje plagend aan toe. “Maar als jij je er beter bij voelt, kun je het ook zelf doen.” En hij reikte Renske de thermometer uitnodigend aan. Renske aarzelde, en even verscheen er een licht ondeugende uitdrukking op haar gezicht. “Maar ik blijf er wel bij” reageerde Chris adrem, en was daarmee eventuele snode plannetjes voor. “Waarom?” grapte Renske quasi onschuldig, “Bang voor sabotage?” “Ik acht je er toe in staat,”antwoordde Chris gevat, maar zijn stiekem geamuseerde glimlach was Renske niet ontgaan.

Drie minuten later las Chris het resultaat af; 38.8° C…. “Jij gaat helemaal nergens heen dame” velde hij het oordeel. “Maar Chris”… jammerde Renske toch nog even. “Sttt, accepteer nou maar,” zei Chris zacht, en begon Renske verder uit te kleden. Renske gaf eindelijk over. “Ik bel de meiden wel” zei Chris nog voordat hij Renske in bed stopte, een kus op haar voorhoofd drukte en de kamer verliet. Renske sloot haar ogen en was al vertrokken voordat Chris beneden was.

Er gingen drie dagen voorbij. De eerste dag voelde Renske zich te beroerd om zich druk te maken over de dingen van alle dag. Na de tweede dag voelde ze zich weer wat beter had weer wat meer oog voor haar omgeving, maar helaas kwamen de gevoelens van spijt en irritatie over de gemiste dag uit ook weer naar boven.  

Eén van die irritaties uitte zich in weerzin tegen een bedrijfsuitje van het werk van Chris. Eens in de zoveel tijd werd er iets georganiseerd en dat betrof meestal een cultureel hoogaangeschreven avondje zoals klassiek ballet of een pianoconcert. De laatste keer waren ze naar een expositie van een veelbelovende kunstschilder geweest met een daaraan verbonden discussie avond over kunst in het algemeen en de functie ervan in de samenleving…. Renske had het erg saai gevonden, had ook geen inbreng durven geven. Van Chris hoefde deze poppenkast ook niet zo, maar vond het belangrijk om de relatie met zijn collega’s goed te houden, er in te investeren. Je had immers een heleboel uren in de week met elkaar te maken. Vaak ging het ook om kaartjes van één of ander concert die het bedrijf had gekregen als relatiegeschenk, en daarmee werd het ook een soort van verplichting.

Al met al had Renske een gruwelijke hekel aan deze uitjes; opgetut in stijl kijken naar iets waar een gemiddeld mens geen chocola van kon maken. En wat voelde ze zich ellendig als de partners van Chris zijn collega’s wel de essentie begrepen van kunst met de grote K. Renske wist echter dat Chris haar graag als partner aan zijn zijde had. Ze wilde hem niet teleurstellen en had altijd haar gevoelens hierover voor zich gehouden.

Maar nu was Renske dus verongelijkt over een gemiste leuke dag met haar vriendinnen waarvan ze vond dat ze die zo verdient had. Ze was zo boos dat ze dan wel weer op tijd was opgeknapt om mee te kunnen naar iets waar ze zo geen zin in had. Ze voelde zo’n antipathie tegen de verplichting… Ze wilde nou eindelijk weleens iets leuks!

Toen kwam dat telefoontje; een telefoontje van Emma, de vrouw van Chris zijn broer Arjan. Renske en Emma deelde iets bijzonders. Allebei hadden ze een relatie waarin HD een rol speelde. De beide broers hadden het min of meer van huis uit meegekregen en de beide koppels konden er onderling dan ook vrijuit over praten wat ook dikwijls gebeurde.

Het telefoongesprek met Emma maakte bij Renske heel wat los; de spanning waar Renske zo hevig naar verlangde kwam spontaan naar boven. Emma was altijd al begaan met het leed van de dieren. Was zelf vegetariër, kocht voor Arjan uitsluitend scharrelvlees, evenals de eieren. Verafschuwde de bio-industrie en make-up wat niet proefdier vrij was. Ook zette Emma zich in voor betere leefomgeving van dieren, zette zich in voor behoud van de natuur.

En juist in haar omgeving was er kortgeleden een nertsenfarm geopend. Protesten van verschillende milieuorganisaties  hadden niet kunnen voorkomen dat de vergunning afgegeven was. Emma was furieus. Bijna dagelijks kwam ze langs de fokkerij en het brak haar hart, ondanks dat ze vanaf de openbare weg niet kon zien wat er zich binnen de muren afspeelde. Eigenlijk wilde ze dat ook niet weten, maar het liet haar niet los…. In gedachte broedde er een plan waar ze eerst niet aan wilde, wegstopte met gezond verstand. Maar stiekem in het achterhoofd kreeg het steeds meer vorm en daarmee kreeg de moed en lef steeds meer naar boven om het plan daadwerkelijk uit te gaan voeren: Emma wilde nertsen uit hun ongetwijfeld benarde positie halen en ze bevrijden. En daar had ze de hulp en steun van Renske voor nodig; want die durfde bijna alles.

Na drie dagen van frustraties en twee dagen bedrust was dat telefoontje van Emma voor Renske een welkome afwisseling; ze voelde wel wat voor een beetje spanning en sensatie. Dus fakete Renske de dag dat ze met Chris en zijn collega’s naar een cultureel verantwoorde voorstelling zou gaan dat ze nog net niet fit genoeg was en dat ze beter nog een dag thuis kon blijven. Chris vertrok alleen en zou de volgende ochtend pas terugkomen. Het was een hele rit, daarom was er een hotelletje geboekt zodat er tijdens de ‘evaluatie’ van het stuk ook nog wat gedronken kon worden.

En zo stonden Emma en Renske die avond bij het hek waarachter de misstanden plaats vonden. De adrenaline pompte zich door de aderen van de beide dames. Ze hadden zich goed voorbereidt. In de bosjes had Emma al eerder die dag een flinke keukentrap achtergelaten om over de omheining te klimmen. De week ervoor had ze meerdere keren staan posten om te kijken hoe het beste de bewakingscamera’s vermeden konden worden; welke hoeken de minste beelden op zou leveren. Uiteraard moest een vermomming ook helpen onherkenbaar en ontraceerbaar te blijven.

Daarna was alles razend snel gegaan: Vijf minuten lang hadden Emma en Renske als een bezetene langs de ontelbare kooien gerend en de diertjes hun vrijheid gegeven. Ze gunde zich daarbij geen tijd om de zaak eens goed op zich in te laten werken. Nog nahijgend van de inspanning stonden ze weer een paar minuten later aan de ‘goede’ kant van de omheining…. Langer dan een tiental minuten had alles bij elkaar niet geduurd en was de actie die Emma zo zorgvuldig had voorbereid alweer voorbij. Een merkwaardige mengeling van euforie maar nu toch ook angst en twijfel waren gevoelens die bij de dames boven kwamen drijven.

In die state of mind togen Emma en Renske naar het huis van Emma. Eigenlijk hadden ze van te voren afgesproken ieder weer hun eigen weegs te gaan om zo min mogelijk de schijn tegen te hebben voor het geval er bewijslasten gevonden zouden worden die hun richting op wezen. Maar eenmaal thuis moesten ze toch hun verhaal aan elkaar kwijt. “Ach wat” relativeerde Emma, “We hebben nog zeker twee uur voordat Arjan terugkomt van zijn late dienst van de huisartsenpost en Chris blijft toch de hele nacht weg… We nemen een wijntje op de goede afloop.”

En zo zaten de dames even later heerlijk opgekruld op de bank aan een hapje en een drankje en klonken ze de glazen: “Proost, dat zijn al gauw een aantal bontjassen minder, “ toostte Emma. “Hear, hear” antwoordde Renske, en ze nam een flinke slok… Hier was ze wel even aan toe.

Er viel even een korte stilte en het besef kwam binnen: “Oh… Em… Wat hebben we gedaan? Hoe hebben we het gedurfd?” vroeg Renske zich hardop af, maar de blik in haar ogen en de blos op haar wangen van opwinding verried toch echt enige extase. De dames waren zich niet bewust van het onheil dat naderde en wat pijnlijk hun handelen die avond bloot zou leggen….

Arjan reed de auto de oprit van zijn woonhuis op en parkeerde de auto in de garage. Hij was blij dat hij wat eerder weg had gekund. Wegens een zieke collega had hij nu al de vierde avond op rij dienst gehad en dat begon hem nu toch wel op te breken. Hij verlangde wel naar een rustig avondje, of wat daar nog van restte. Hij hield van zijn vak als huisarts, maar af en toe was het loodzwaar. Arjan liep van de garage naar het woonhuis en zag hij de auto van zijn broer Chris staan. “Hee, we hebben bezoek” genietend van het vooruitzicht op een gezellig avondje met zijn broer en schoonzusje stapte Arjan de hal binnen en liep de gang in.

Emma en Renske waren zo geanimeerd in gesprek dat ze niet hadden gehoord dat Arjan al was thuisgekomen. Arjan wilde Emma verrassen met zijn vroege thuiskomst en besloot daarom de woonkamer via de keuken binnen te komen; vanaf die kant zou Emma hem niet verwachten. In de keuken hoorde hij alleen vrouwen stemmen. Even hield Arjan zijn pas in om te luisteren of hij de stem van zijn broer kon herkennen. Die hoorde hij niet, maar ving zo wel flarden van het gesprek op. Toen hij zinnen hoorde als “Arjan en groot probleem” en “Als Chris hier achterkomt kan ik een week niet zitten” was hij direct alert: Waar hadden ze het over en wat hadden de dames uitgespookt?

Zich niet bewust van het feit dat ze een volledige bekentenis aan het afleggen waren, praatte Emma en Renske verder: “Heb jij nog gezien hoeveel hokken er nou stonden?” “Nee, had het nogal druk… Maar who cares? Elk hok is er één te veel.” “Ja, maar ik geloof dat onze actie nou niet echt zoden aan de dijk gezet heeft” “Wat ben je toch weer pessimistisch, het was ook meer bedoeld als statement.” “Oh Em… Chris mag dit echt nooit weten” “Arjan ook niet…. Maar dat gaat ook niet gebeuren. Ontspan nou eens een beetje, we moeten straks wel een beetje geloofwaardig overkomen als we de onschuld uit gaan hangen.” “Ja ja… Dat is waar… En de uitverkoren beestjes hebben nu wel een leven.” Emma en Renske hadden nog steeds niet in de gaten dat Arjan inmiddels achter hen stond; zijn gezichtsuitdrukking ging van ongeloof en verbazing naar ontzetting en tenslotte woedend….

Net toen Arjan dacht genoeg gehoord te hebben en wilde gaan ingrijpen werd hij door Renske opgemerkt die achterom keek om een blik op de klok te werpen. Emma kletste nog even door, maar Renske haar schrik was groot. Ze keek recht in het gezicht van Arjan en ze wist meteen dat het foute boel was; ze kende die blik maar al te goed, ondanks dat Arjan nog nooit haar op die manier had aangekeken…. Emma merkte aan de plotselinge stilte dat er iets mis was en keek opzij. Ze zag de geschrokken reactie op het gezicht van Renske en vrijwel direct de oorzaak; ARJAN WAS THUIS! ….. Er viel een ongemakkelijke stilte…

Arjan was de eerste die in actie kwam. Hij liep op de dames af en ging voor hen staan; zijn houding sprak één en al dominantie uit. “Moet jij me iets vertellen Emma?” klonk zijn ijzige stem. Emma vermeed elk oogcontact en bestudeerde ijverig het glas in haar hand. Met een soepele beweging nam Arjan het van haar over en zette het glas op de salontafel. Vervolgens pakte hij Emma bij haar kin, dwong haar om oogcontact te maken. “Is het waar wat ik zojuist gehoord heb? Ben jij op die nertsenfokkerij geweest en heb je daar de hokken opengezet?” Emma zweeg, durfde niks te zeggen. “Als dat zo ie dame,” ging Arjan verder, “staan straks de blaren op je billen. Toch raad ik je aan om nu niet te liegen…. Nou, zeg op, wat heb je gedaan?” die laatste woorden had Arjan wat extra kracht bijgezet om duidelijk te maken dat het hem zeer ernst was.

“Ehm…. Arjan… Ikke… Emma was niet alleen hoor… Je kunt haar niet alles”….probeerde Renske voor Emma te pleiten. Arjan liet de blik van Emma even los en draaide zijn hoofd naar Renske. Hij liet Emma los, pakte Renske bij haar pols en trok haar van de bank af.

Overrompelt door deze actie liet Renske zich zonder protest of weerwoord naar de hoek van de kamer leiden en voor ze er erg in had stond ze bijna met haar neus tegen de muur gedrukt. “Jij komt zo aan de beurt jongedame, straks gaan we het over jouw aandeel hebben. Nu adviseer ik je om even je mond te houden, begrepen?” “Ja maar”… begon Renske haar verweer. Direct strafte Arjan dit af en landde zijn hand hard op Renske haar billen. “Ai” ontglipte Renske. “Begrepen?” herhaalde Arjan dwingend. Renske knikte vlug. “En waag het niet om te kijken lady. Je komt pas die hoek uit als ik het zeg en geen seconde eerder. Weer landde er en welgemikte pets op het achterste van Renske. Ze begreep de boodschap en koos eieren voor haar geld… Bevreesd staarde ze naar de muur en wachtte af wat er verder ging gebeuren…

Arjan wende zich weer tot Emma. Hij herstelde het oogcontact en vroeg; “Hebben jullie die nertsen vrijgelaten? “ Emma kon niet anders dan het beschaamd te beamen. “Daar ga je spijt van krijgen; broek uit” eiste Arjan. Razend snel gehoorzaamde Emma, ze wist maar al te goed dat ze nu niet in de positie was er tegenin te gaan. Arjan ging op de bank zitten, trok Emma over zijn knie en fixeerde haar benen tussen de zijne. Ook pakte hij Emma haar pols en drukte die tegen haar onderrug, ze kon geen kant meer op…. Arjan haalde gelijk hard uit en in een moordend tempo sloeg hij in no-time een kleurtje op Emma haar billen.

Dapper verbeet Emma eerst de pijn, ze schaamde zich toch wel tegenover Renske, was zich ervan bewust dat er dit keer ‘een toeschouwer’ was. Het feit dat diezelfde toeschouwer straks waarschijnlijk zelf ook aan de beurt zou komen deed daar niets aan af….. Maar gaande weg dat haar billen meer in brand werden gezet, vervaagde het bewust zijn van Renske haar aanwezigheid en kon Emma niet anders dan verbaal uiting geven aan de pijn. Gestaag bleef Arjan doorslaan en Emma begon zich af te vragen of hij ooit nog zou stoppen.

Uiteindelijk hield het toch nog vrij plotseling op en zette Arjan Emma met een zwaai rechtop naast hem op de bank. “Ik stel voor dat jij hier eens heel diep over gaat nadenken Emma, en waarom of dit absoluut onacceptabel is” Arjan stond op en trok Emma ook van de bank en op dezelfde manier zoals hij dat met Renske had gedaan leidde hij Emma naar een andere hoek van de kamer. “Je komt gewoon niet aan de spullen van een ander, al ben je het nog zo oneens met zijn handelswijze”, preekte Arjan kort. “Ik hoor straks wel wat je hebt bedacht” om zijn punt kracht bij te zetten gaf hij Emma nog één ferme tik om zich  vervolgens richting Renske te begeven. Emma bleef in tranen achter in de hoek…

“En nu jij meisje” zei Arjan terwijl hij op Renske toeliep. Ze keek om; Big Mistake. “Voor je kijken!” klonk het streng. Met het hart kloppend in haat keel deed Renske wat haar gezegd werd. “Ben heel benieuwd wat Chris hiervan gaat vinden, zussie,” hoorde ze Arjan zeggen. En aan de geluiden die ze hoorde maakte ze op dat Arjan zijn mobiel pakte. “O God nee”… kreunde Renske bij zichzelf, “Niet Chris bellen…. Laat hem alsjeblieft niet opnemen, laat de voorstelling nog niet afgelopen zijn”… bad ze wanhopig in stilte. Maar ze hoorde Arjan de woorden “Hee broer, met mij” uitspreken en Renske wist dat ze de klos was….

Arjan lag kort en to the point uit wat er was gebeurd. Uit de antwoorden die daarna volgde kon Renske opmaken dat Chris geschokt en not amused was…. Na een minuut of twintig beëindigde Arjan het gesprek. Verbijsterd had Renske het allemaal aangehoord en  gevolgd… Dit kon niet waar zijn… Dit méén je niet…. Renske vroeg zich nog af of ze het soms verkeerd begrepen had maar helaas… Arjan bevestigde wat ze dacht gehoord te hebben en dat was niet best.

“Je begrijpt dat Chris op zijn zachts gezegd niet blij was? Hij dacht nota bene dat je thuis nog wat aan het uitzieken was. Nou, ik heb hem verteld dat ik je volledig gezond verklaar, gebaseerd op jullie acties van vanavond. Zo ziek, zwak of misselijk ben je blijkbaar niet.” Arjan pakte Renske bij haar schouders en draaide haar om. “Lieve meid, je snapt toch wel; dat jullie veel en veel te ver gegaan zijn? Ook jij verdient een ongenadig pak op je billen en die ga je nu van mij krijgen; ordes en goedkeuring van Chris. Dat verbaasd me niks, zou in zijn plaats precies hetzelfde gezegd hebben.”

Tussendoor richtte  Arjan zich even tot Emma: “Emma, kom maar uit de hoek en ga daar maar even zitten” en hij wees naar een niet al te comfortabele houten stoel. Vervolgens duwde hij Renske voor zich uit naar de bank. “Nee, niet doen… Ik wil niet” jammerde Renske nog. “Jawel, jij gaat gewoon een pak slaag krijgen, je weet heus wel hoe het werkt jongedame” met die woorden ging Arjan zitten en in dezelfde beweging trok hij Renske over zijn knie. “Jij gaat precies dezelfde behandeling krijgen als Emma” zei hij nog en voegde daad bij het woord.

Toen het klaar was zette Arjan Renske rechtop naast hem op de bank en stond toen zelf op. Hij gebaarde naar Emma dat ze naast Renske plaats moest nemen. Renske was erg beduusd van het hele gebeuren en de tranen waren dan ook niet achtergebleven. Zachtjes snikkend vroeg ze zich af wat er verder ging gebeuren… was het nu klaar? Helaas… “Zo dames”, begon Arjan de preek die hij nu ging afsteken,”Wat dachten jullie? Verbeter de wereld, denk voor jezelf? Enig idee wat jullie aangericht hebben, of die beestjes nu werkelijk zoveel beter af zijn? Hebben jullie je daar überhaupt in verdiept, of deden jullie maar wat? Arjan pakte zijn laptop erbij, opende internet en Googelde op ‘nertsen vrijlaten’. Toen gaf hij de laptop aan Emma met de woorden; “Lezen jullie allebei, ik schenk ondertussen even wat fris in. Over een half uurtje wil ik een verslag en conclusie horen”

Emma wist heel goed dat haar verhaal straks maar beter kon kloppen en begon haastig te lezen. Haar ogen vlogen over de regels en Renske las met haar mee, maar het kostte haar erg veel moeite zich te concentreren en alles in zich op te nemen; haar gedachten dwaalde voortdurend af naar Chris…

Een klein half uurtje later kwam Arjan terug. “Emma, vertel eens… Vind je nog steeds dat je een goede daad verricht hebt? Heb je daadwerkelijk een verschil gemaakt denk je?  Beschaamd keek Emma naar de grond en zweeg.

“Nou?” drong Arjan aan. Zachtjes schudde Emma van nee. “Ik hoor je niet dame” eiste hij. “Nee Arjan…. Dat denk ik niet” klonk het timide. “Want?” hield Arjan vol. Emma begon te huilen omdat ze besefte dat het feitelijk voor niets was geweest….

Op de sites van Bont voor Dieren en de dierenbescherming die Arjan had opgezocht stond dat deze organisaties uiteraard tegen het bestaan van bontfokkerijen en het dragen van bont waren maar geen voorstander waren om met gewelddadige acties de pelsdiertjes te bevrijden. Hoe erbarmelijk en tegennatuurlijk hun leefomgeving ook is; in de vrije natuur hebben de diertjes geen schijn van kans. Veel eindigen als verkeersslachtoffer of sterven een hongersdood. In beide gevallen vaak een zeer pijnlijke of lange lijdensweg waarbij de diertjes veel stress ervaren. Een niet veel beter uitgangspunt dus van wat er in de fokkerijen gebeurt. De sites pleitte het boycotten en niet dragen van bont en het verbieden van de fokkerijen, maar zeker niet voor het eigen rechter spelen; met het vrijlaten van de beestjes schiet niemand iets op…..

Maar Arjan wilde dit relaas uit de mond van Emma horen. Hij wilde dat Emma de essentie van de vervolgstraf zou begrijpen, dat zij maar ook Renske begreep waar het om ging. Dus Arjan hield voet bij stuk; “Ik vroeg je iets Emma, waarom was deze poppenkast achteraf niet zo’n goed idee?” Emma zuchtte eens diep. “Ik wacht nog steeds,” klonk het nu wat dwingender “en mijn geduld wordt rap minder dame” Bedeesd en timide begon Emma op te sommen wat ze zojuist op de sites gelezen had.

Toen ze klaar was vroeg Arjan: “En, hoe denk je er nu over?” Even kwam Emma in verweer, vertelde wat hun beweegredenen waren geweest…. Wellicht dat er enige gratie inzat. Maar Arjan maakte er direct korte metten mee: “Emma, al hebben jullie honderd keer een punt en hebben jullie ergens gelijk; je hebt met je vingers van andermans spullen af te blijven, punt. Ik wil niet hebben dat mijn partner zich met dit soort praktijken bezig houdt, en al helemaal niet dat zij ze vertaald in dit soort zinloze acties…. Je bent hartstikke fout Mevrouwtje Hogervorst, en dat weet je donders goed. Ik ga dit dan ook afsluiten met de leren paddel op je blote billen. Geschokt keek Emma hem aan. God, wat had ze een hekel aan dat onding. “En jij Renske, voor jou idem dito; gelijke monniken gelijke kappen, jullie zijn beide even schuldig. En dit keer mag jij eerst” voegde Arjan er aan toe. “Emma, ga de paddel maar halen” Emma aarzelde… “Nu!” klonk het streng en Emma vloog….

Ogen vol ongeloof en angst keken Arjan aan. “Ik wil niet” was het enige wat Renske met een benauwd piepstemmetje uit kon brengen. “Dat zal best,” antwoordde Arjan kort, “maar toch gaat het zo gebeuren en niet anders” Voor de tweede maal die avond trok Arjan Renske vanaf de bank omhoog, met dit verschil dat ze nu niet naar de hoek geleidt werd maar over de armleuning van de bank. Arjan plaatste nog twee kussentjes onder de heupen van Renske zodat haar billen als een niet te missen doelwit omhoog staken, haar tenen raakte nog maar net de grond.

Renske stond perplex, wist niet hoe te reageren. Ze kende het wel, maar het besef dat niet Chris maar Arjan was die op het punt stond haar billen te straffen was te veel… Lichte paniek deed haar pogen weer op te staan. “Blijven liggen jij!” klonk het streng en een felle tik onderstreepte Arjan zijn bevel. Renske gehoorzaamde, greep nog wel een kussen van de bank en omklemde het stevig als steun, bang als ze was voor wat komen ging. Perfect getimed kwam Emma op dat ogenblik terug en overhandigde Arjan met gemengde gevoelens van medelijden maar ook angst de leren paddel. Emma overzag de situatie; de positie waarin Renske lag riep bij haar gevoelens van schaamte en compassie op en maakte dat ze zichzelf geen houding wist te geven.

Arjan ging achter Renske staan die  haar ogen stijf dichtgeknepen had en zich schrap zette om de eerste klap op te vangen. Lang hoefde ze daar niet op te wachten. De onmiddellijke en intense pijn die de paddel veroorzaakte was nieuw voor Renske, maar tijd om daar bij stil te staan kreeg ze niet; de één na de andere klap bleef maar vallen. Koppig probeerde Renske in stilte te ondergaan. De schaamte weerhield haar om uiting te geven aan de pijn aan haar billen. Ze beet in het kussen, vocht maar moest opgeven… “Ai…. Au… Aah… Ow…”ging over in smeken; “Stoohoop… Alsjebliehieieft…  Niet doeoeoen… Stop nou…” huilde Renske uiteindelijk met lange uithalen. Net als Chris wist Arjan ook hoe het werkte en wat hij bereiken wilde. Pas toen hij de tranen zag en gek genoeg ook wat spanning in het lijf van Renske zag wegvloeien als teken van berusting en overgave hield hij op. Huilend bleef Renske slap over de leuning van de bank liggen.

Arjan lag de paddel weg, boog over Renske heen en pakte haar zachtjes bij haar schouders. “Het is klaar meisje, kom maar weer rechtop” Nauwlettend hield hij haar reacties in de gaten toen ze gehoor gaf. Aarzelend zochten Renske haar ogen contact met die van Arjan. Chris zou haar nu in zijn sterke armen nemen en zeggen dat het goed was. Maar Renske wist niet of dat bij Arjan en Emma ook zo werkte en of het wel gepast was. Dit was wel wat intiemer dan een verjaardagszoen die je met familieleden uitwisselt. Arjan zag de vertwijfeling bij Renske en heel even voelde ook hij zich opgelaten met de situatie…. Maar hij herstelde snel, wist dat hij hier de touwtjes in handen had en dat de actie bij hem vandaan moest komen. En waarom niet gewoon doen wat logisch voelt? Troost hoort net als het pak slaag zelf tot het totaalpakket; van A tot Z, van aanzegging tot de afsluiting.

Voorzichtig veegde Arjan bij Renske wat tranen weg, glimlachte bemoedigend en trok haar even tegen zich aan. “Klaar Rens, je mag even bijkomen” Met een zucht van verlichting nam Renske plaats op de bank, krulde zichzelf op in een hoekje om daar voor haarzelf op een rijtje te krijgen wat er nou precies allemaal was gebeurd en waarom…

Ondertussen nam Arjan Emma onder handen, maar dit ging een beetje langs Renske heen. Niet alleen omdat ze nu even genoeg had aan zichzelf, maar ook omdat de schaamte die er was toen Emma de eerste keer bij Arjan over de knie lag en zij daar getuige van was al een heel stuk minder was. Het ging niet veel anders dan hoe het er bij haar en Chris aan toe ging en dat voelde wel vertrouwd, vanzelfsprekend bijna.

Toen Arjan met Emma klaar was, besloot hij dat het voor Renske te laat was om nu nog naar huis te gaan. Daarbij was er teveel gebeurt om nu alleen te zijn, dus Renske moest maar blijven slapen, daar was geen discussie over mogelijk geweest.

DE  VOLGENDE  DAG:                                                                                                                                          Renske zat met blote billen die Chris even daarvoor al van een rode blos niet erg comfortabel op een houten stoel. Tranen van spijt en berouw drupte op het papier dan samen met een pen voor haar neus lag. “Ga jij maar eens heel precies opschrijven waarom jij straks een pak slaag gaat krijgen die je een aantal dagen moeite met zitten op zal leveren Miss Ravenstein” had Chris haar in niet mis te verstane woorden toegebeten. “En ik neem geen genoegen met half werk” had hij er nog aan toegevoegd.

Wat voelde Renske zich schuldig en stom. Waarom had ze dit gedaan? Waarom had ze tegen Chris gelogen? Ze wist heel goed dat Chris hier een grondige hekel aan had, en toch had ze hem dus wijs gemaakt dat ze nog niet voldoende hersteld was om mee te kunnen naar die tentoonstelling. Erger nog; om mee te gaan in het plannetje van Emma. Ze wist dat Chris liegen zwaar opnam en dat de afstraffing hiervoor niet mals zou zijn….. O, wat had ze een spijt.

Een half uurtje later las Chris Renske haar relaas. Hij hoefde niet te twijfelen aan haar oprechte spijt; het papier was nat van de tranen. Met gebogen hoofd zat Renske nog steeds aan tafel, haar blote billen nog steeds contact makend met het harde hout. Haar hele lichaam sprak één en al berouw uit en schokte zachtjes mee met haar snikken.  

Chris lag het papier weer neer, sloeg zijn armen over elkaar en bekeek Renske zo eens een tijdje. Renske voelde wel dat Chris haar bekeek, maar bleef strak naar het tafelblad staren en durfde hem niet aan te kijken; de schaamte was te groot….. Chris besloot Renske uit haar lijden te verlossen en verbrak de stilte: “Lieve schat, ik ben blij te lezen dat jij begrijpt waar bij mij het grootste knelpunt ligt. Die stunt van Emma en jou is al behoorlijk de limit, maar dat je tegen me gelogen hebt, gefaket hebt dat je nog ziek was vind ik eigenlijk nog erger…. Vertrouwen Rens… We hebben dit al vaker bij de hand gehad. Blijkbaar is het tijd voor een geheugensteuntje. Dat je gisteren van Arjan al een ongenadig pak op je billen hebt gehad gaat er niets aan af doen; ik ga je pijn doen meisje”…… Het klonk niet eens echt boos, er klonk  gek genoeg zelfs liefde in deze woorden door.

Chris besloot tot handelen over te gaan; “Kom maar hier Renske” zijn toon was nu een aparte mengeling van vastberadenheid maar ook geruststellend. Het gaf Renske net dat beetje moed, gehoorzaam stond ze op, vertrouwde Chris volkomen. Chris bleef Renske strak aankijken toen hij zijn riem uit de lussen van zijn broek trok…. Dapper beantwoordde Renske zijn blik, dit was voor Chris een bevestiging dat het goed was. Dat dit was wat er gebeuren moest en dat Renske het ook niet anders zou willen. Zonder woorden begrepen ze elkaar. Met zijn vingers knippend wees Chris waar ze heen moest; “Over de tafel Rens” de strenge toon was terug, Chris kwam in zijn rol. Weer zonder aarzelen of morren deed Renske wat haar gezegd werd.  

Chris naam ook positie aan. Hij ging achter Renske staan, zwaaide de riem naar achter en haalde zonder omhaal hard uit. “Ai” klonk het toch wat geschrokken, op deze snelheid had ze nou ook weer niet gerekend. Weer een klap. “Au” Genadeloos sloeg Chris door, hard maar in een rustig tempo. Bij de tweede klap waren bij Renske de tranen al gaan vloeien. Ze wilde echter niet gaan smeken, vond dat ze dit moest ondergaan, liegen was al te vaak een issue geweest…. Maar God wat deed het haar zeer, de klappen kwamen niet alleen fysiek maar ook mentaal keihard binnen. Wanhopig omklemde Renske haar knokkels zagen er wit van. Ze onderdrukte de neiging om in een reflex haar handen beschermend op haar billen te leggen, een moeilijke strijd.

Chris zag dat Renske haar billen nu diep rood waren geworden, hij pauzeerde even. Renske huilde met lange uithalen, Chris hoorde aan haar ademhaling hoe dicht Renske tegen paniek aan zat, maar ook hoe ze er tegen vocht. Wat hem betrof was het nu genoeg geweest, maar hij voelde dat Renske er nog niet helemaal klaar mee was. Het feit dat ze (nog) niet was gaan smeken, dat ze ervoor vocht om in positie te blijven vertelde hem dat. “Genoeg gehad Rens?” vroeg Chris dan ook na een tijdje.

Renske moest even tot het besef komen dat Chris gestopt was, moest zichzelf even herpakken. Chris wachtte geduldig even af, merkte toen dat zijn vraag niet tot Renske doorgedrongen was. “Genoeg gehad Rens” herhaalde hij dan ook kalm. Snikkend schudde Renske toch wat aarzelend haar hoofd. “Nee?” vroeg Chris daarom nogmaals. Renske zuchtte diep, verzamelde moed. “Nee” klonk het tenslotte zachtjes. Chris deed weer een stap naar voren, lag bemoedigend een hand op haar rug. Snel en hard haalde Chris nog tien keer uit… Renske gilde. Chris bekeek de billen van Renske en vond dat het nu genoeg geweest was. “En nu laat je het los Renske, het is klaar” het klonk een beetje als een bevel. Hij hielp Renske overeind en nam haar in zijn armen. Bevend en snikkend kroop Renske tegen hem aan. “Stttt, het is goed zo”… fluisterde Chris troostend in haar oor.

Zo bleven ze nog even een paar minuten staan, Renske kalmeerde…. Dit voelde ondanks alles zo hemels…. Renske zuchtte: “Het spijt me Chris…. Ik weet hoe jij over liegen en bedriegen denkt. En toch deed ik het weer…. Heb alsjeblieft geen hekel aan me? Het is soms sterker dan ik en”….. Chris nam Renske haar gezicht in beide handen en keek haar diep in de ogen. “Vergeven en vergeten Rens, dat is het mooie van HD. Ik heb geen hekel aan je, zelfs niet als je me af en toe dit flikt…. Ja, het maakt me boos, maar nu is het echt klaar. Geloof dat, we kunnen weer verder, de lei is weer schoon. Vragend keek Renske hem aan. “Echt?” vroegen haar ogen….

“Ik hou van je Renske Ravenstein, met alles erop en eraan, met al je nukken en grillen.” Er verschenen nu pretlichtjes in Chris zijn ogen: “Zoveel, dat je er soms niet meer van kunt zitten” Renske schoot in de lach. “Ik hou ook van jou Chris.” Teder drukte ze een kus op zijn lippen die hij gretig beantwoordde. Terwijl de hartstocht groeide naar iets moois en intens prees Renske zich ziels gelukkig…. Ze hield met heel haar ziel en zaligheid van deze man. En dat was niet gelogen.

Hoofdstuk 5; (On)afhankelijk????

Comfortabel had Renske zich op de bank geïnstalleerd. Het was al laat op de avond, en ze was alleen thuis.  Chris was naar de sportschool gegaan, en had al aangegeven dat hij daarna met een paar medesporters wat zou gaan drinken. Ze hoefde niet op hem te wachten had hij nog gezegd….

Renske vond het helemaal niet leuk als Chris een avond weg was, maar gunde hem zijn sociale ontspanning. Ze had zich over haar eigen gevoelens heen gezet door voor zichzelf een verwenavondje in te plannen: Eerst uitgebreid in bad, daarna met hapje en drankje op de bank voor een mooie film die op de televisie kwam.

Ze zat helemaal in het spannende filmverhaal toen de deurbel ging. Met een frons keek ze op haar horloge; half twaalf…. Wie kon dat nou zijn? Ze aarzelde… moest ze nou open doen? Getver, waarom was Chris er nou niet? Ze besloot om maar net te doen alsof ze niets gehoord had, en zette expres de tv iets harder, alsof ze daarmee het probleem buitensloot…

Voor de tweede keer klonk echter de deurbel, en het leek wel harder en indringender dat de keer daarvoor. Renske voelde er werkelijk weinig voor om open te doen op dit tijdstip. Ze wist ook wel dat Chris daar ook niet voor zou zijn als ze alleen thuis was. Bovendien was ze ook niet echt charmant gekleed in haar joggingbroek met berenpantoffels eronder.

Weer klonk de deurbel. Wie het ook was, degene die voor de deur stond moest duidelijk een boodschap kwijt. Deze aanhoudendheid maakte Renske onzeker…. Als de nood blijkbaar zo hoog was, moest ze dan toch maar open doen? Misschien had er wel iemand hulp nodig?

Vertwijfeld liep Renske naar de gang. De oude massief houten voordeur had een klein raampje op ooghoogte. Maar wel op een ooghoogte dat hoger was dan die van Renske. En Renske wist ook dat als zij door het raampje zou kijken, ze gezien zou worden door degene die voor de deur stond…. Ze bedacht zich toen echter dat al zou degene die voor de deur stond haar zien, het haar nog niet zou verplichten om open te doen, mocht de persoon op welke manier dan ook bedreigend overkomen….. Ze pakte het opstapje wat onder de kapstok stond, klom erop en keek door het raampje…

Ondanks dat het donker is, herkent Renske onmiddellijk het gestalte van haar vriendin Marit. Ze opent de deur. Marit ziet er gebroken uit, Renske ziet meteen dat er iets vreselijk mis is. Zonder iets te zeggen zet Renske een stap opzij en trekt Marit aan haar arm naar binnen.

Ze zet Marit in de woonkamer op de bank, en zonder te vragen gaat Renske naar de keuken om wat te drinken in te schenken. Als ze het glas voor haar neerzet, heeft Marit nog steeds geen woord gesproken.

Renske gaat in de gemakkelijke stoel tegenover Marit zitten en bekijkt haar eens goed. Ze ziet er verloren uit. En ze is nog dikker geworden dan de laatste keer dat de vriendinnen contact met elkaar gehad hadden. “Jeroen” schoot het direct door Renske haar hoofd, en ze voelt de boosheid omhoog borrelen… Wat een rotzak!  Renske zwijgt echter nog steeds; het lijkt haar niet het goede moment om ‘’ Ik zei het toch? “ te zeggen.

Dan begint Marit te huilen. “Ik ben zo dom en blind geweest” lukt het haar pas na enkele minuten uit te brengen. “Toe maar hoor, zeg maar; zie je nou wel?”  “Lieve schat, het laatste waar ik nu op uit ben is mijn gelijk, wie heeft daar nu iets aan?” reageert Renske gelaten. “Vertel me liever wat er is gebeurd.”

De laatste keer dat de vriendinnen elkaar hadden gesproken was alweer ruim drie maanden geleden. Met slaande ruzie waren ze uit elkaar gegaan. Dat was nadat Renske geprobeerd had Marit te waarschuwen voor Jeroen. Renske had een artikel over zogenaamde feeders gelezen. Mannen die een vrouw bewust vetmesten, zodat ze voor de andere mannen minder aantrekkelijk worden, en op die manier dus afhankelijk. Het spreekt voor zich dat die feeders vrouwen uitzoeken die daar gevoelig voor zijn; vrouwen die een haat-liefde verhouding met eten hebben, de zogenaamde emotie-eters…

Marit was qua gewicht altijd al een jojo geweest; Voelde zij zich goed, dan had ze de mentale kracht en doorzettingsvermogen om een dieet te volgen en vol te houden. In mindere tijden echter kwam ze zo weer kilo’s aan.

En toen ontmoette ze Jeroen. Vriend nummer zoveel, dacht Renske eerst, en nam de relatie niet zo serieus. Maar Jeroen was een geschenk uit de hemel, zo leek het in eerste instantie. Hij droeg Marit op handen, was heel galant en atent. Alhoewel Renske een vaag gevoel van onbehagen had waar ze de vinger niet op kon leggen als ze Jeroen en Marit samen zag, was ze blij voor haar vriendin.

Marit kon het zelf niet geloven dat dit geluk haar ten deel was gevallen; ze zat eigenlijk net in een ‘dikke periode’ door stress op haar werk. En toch had Jeroen dus tijdens een avondje stappen met haar vriendinnen zijn oog op haar laten vallen.

En toen volgde de tijd dat Marit wel erg vaak aan Renske vroeg om mee te gaan naar de stad voor nieuwe kleren. En telkens een maatje meer. Renske zag Marit groeien en was bezorgd, probeerde ook eens voorzichtig met haar het gesprek aan te gaan. Maar Marit wuifde de bezwaren van Renske eerst lachend weg, en zei dat Jeroen er van hield om ‘wat in handen’ te hebben. En toen Renske te veel bleef aandringen, was ze zelfs een beetje boos geworden.

Maar de alarmbellen waren bij Renske echt gaan rinkelen toen ze dus dat artikel over feeders las. Opeens zag ze het allemaal voor zich; Jeroen die altijd maar hapjes bleef aanslepen als Renske op bezoek was. En altijd drong hij bij Marit aan, stopte zelfs vaak ‘liefdevol’ persoonlijk wat in haar mond.

Het laatste restje twijfel werd weggenomen op de verjaardag van Marit. Ten overstaan van alle visite had Jeroen doodleuk gezegd: “Ga eens opzij met die dikke kont van je Marit, zo zien we niks…”  Gevolgd door een flauwe opmerking  of de stoel waar ze toen op ging zitten het wel aankon. Daarna maakte hij  nog een ‘grapje’ en vroeg aan zijn vrienden of zij wisten hoe je een lift voor dikke mensen noemde? Schaterlach klonk door de kamer toen Jeroen het antwoord ‘een spektakel’ gaf. Woedend was Renske, en als ze in het jaar dat ze nu een relatie met Chris had van hem niet had geleerd om wat zelfbeheersing op te brengen, had ze zeker ter plekke Jeroen heel precies  verteld wat ze hiervan vond…. In plaats daarvan siste ze tegen Marit: “Waarom verkoop je die vent geen rotschop? Hij maakt je gewoon belachelijk!” “Ach welnee”, antwoordde Marit laconiek, “Het is gewoon een grapje, maak je niet druk. Ik zit er niet mee.” “Dat doe je wel, dat zag ik gewoon aan je” zei Renske. “Ach, bemoei je er niet mee”, zei Marit geïrriteerd, en liep weg…. Renske moest een impuls om op te stappen onderdrukken. Ze besloot daarentegen juist te blijven en na afloop Marit te helpen met opruimen. Misschien dat er dan gelegenheid was tot een goed gesprek…

De rest van de avond zich verbijtend over de ‘grapjes’ van Jeroen, kon Renske de laatste gast wel de deur uitkijken….. Toen die uiteindelijk vertrokken was, moest Jeroen nog de kamer uit…. Renske liep naar de woonkamer waar Marit en Jeroen zaten en moest zich toen erg beheersen om niet uit haar slof te schieten… Jeroen was duidelijk aangeschoten wat zijn remmingen weg nam. “Hier, Moby Dick, neem nog een toastje” Marit sputterde nog wat tegen, maar Jeroen ging door; “Of het nu in het vuilnisvat verdwijnt of dat jij het in je mond stopt maakt weinig verschil.” En hij stopte het toastje in haar mond…. “Neem je zelf niet?” kon Renske weliswaar een beetje sarcastisch opbrengen. Maar Jeroen miste het cynische ondertoontje, en smeerde nog een toastje. “Weet je wat?” gooide Renske het over een andere boeg, “Als jij nou eens alvast lekker ging douchen en alvast ging liggen, help ik Marit wel met opruimen.” En ze gaf Jeroen een duwtje in de rug richting van de deur.

Het lukte om Jeroen ‘te lozen’ en Renske bleef alleen met Marit achter. Efficiënt begonnen de dames de glazen te verzamelen. Toen alles in de keuken stond en Marit de vaatwasser aan het vullen was vond Renske het tijd om haar vermoedens aan te kaarten en te vertellen wat haar dwars zat…

Marit kletste eerst nog wat over de ‘geslaagde’ avond, maar Renske onderbrak haar met; “Marit….. mag ik eens eerlijk wat vragen?” verbaasd over de wending die het gesprek nu aannam keek Marit Renske vragend aan. “Euh… ga je gang” antwoordde ze. “Ben je gelukkig met Jeroen?” koos Renske voor de directe aanpak. “Ja natuurlijk, hoezo?” vroeg Marit met enige argwaan in haar stem omdat ze wel aanvoelde dat Renske Jeroen nou niet bepaald hoog had staan. “Nou”…. Zei Renske nu toch enigszins aarzelend, “Ik ken je eigenlijk niet meer zo terug sinds je met Jeroen gaat weet je…. Je lijkt wat afstandelijker…. Je richt je zo op hem alleen”…. “Klinkt alsof je gewoon jaloers bent Rens” er klonk nu wat irritatie door in de stem van Marit. “Waarom gun je mij dit niet? Ben jezelf minder gelukkig met Chris?” “Ik gun jou juist de allerliefste en knapste man van de wereld, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat Jeroen dat is.” Zei Renske nu meer vastberaden. “Ik geloof niet dat ik dit horen wil”, zei Marit nu boos. “Ik weet heus wel dat jij Jeroen niet mag. Dat heb je meer dan eens laten blijken. Ooit erbij stil gestaan dat dat misschien wel de reden is dat ik wat afstandelijk reageer? Ik wil met Jeroen oud worden, met of zonder jou goedkeuring. En als jij je daar niet bij neer kan leggen, kun je misschien beter gaan.” Met een uiterst kille blik in haar ogen hield Marit de keukendeur voor Renske open. “Marit….. laat het me uitleggen… ik….” probeerde Renske nog. “Ik heb wel genoeg gehoord, ga jij nou maar naar die fantastische vent van je, val mij niet meer lastig alsjeblieft” de woorden van Marit klonken keihard. “Maar ik…..” zei Renske nog. “Ga weg!!!” gilde Marit nu. Omdat Renske bang was dat Jeroen naar beneden zou komen voldeed ze aan het ‘verzoek’ van Marit.

Wat voelde Renske zich ellendig toen haar beste vriendin de deur hard achter haar dicht sloeg. Huilend stapte ze op de fiets. Ze had het gevoel het helemaal verkeerd aangepakt te hebben en te falen. Ze had niet eens kunnen zeggen wat ze had willen zeggen: dat ze bezorgd was over de gewichtstoename van Marit, en haar vermoeden dat Jeroen een feeder was…

Als een hoopje ellende was Renske thuis gekomen. Chris had haar opgevangen en tegen zijn brede schouder huilde Renske uit en vertelde ze wat er gebeurd was. Toen Renske zei dat ze zich een mislukkeling voelde, omdat ze niet eens had kunnen zeggen wat ze had willen zeggen had Chris ingegrepen. Liefdevol had hij Renske verteld hoe hij er tegenaan keek. Dat ze vanuit een bezorgdheid gehandeld had, en dat dat alleen maar goed was, omdat je als echte vriendinnen dit soort gesprekken zou moeten kunnen hebben. Geduldig had hij geluisterd naar Renske haar vermoedens omtrent Jeroen die een feeder zou zijn. Het was Chris ook opgevallen dat Marit behoorlijk aangekomen was, en toen hij hoorde hoe Jeroen met haar omging, zei hij dat Renske misschien wel een punt had, maar dat ze nu even niet meer kon doen dan afwachten. “Het enige wat je voor haar kan doen is er voor haar zijn mocht blijken dat je gelijk had Rens….. Tot die tijd zul je geduld moeten hebben, hoe lastig je het ook vind om toe te moeten kijken terwijl je niks kunt.” Zei hij. En na nog een paar bemoedigende woorden had hij wat twijfel bij Renske weg kunnen nemen, maar er was wel wat verdriet en gevoel van machteloosheid bij Renske blijven hangen.

En nu was dus het moment wat Chris al een beetje voorspeelt had daar;  Marit  zat in de problemen en had voor steun en misschien wel advies bij Renske aangeklopt, en had Renske gevraagd wat er gebeurd was…

Eerst kon Marit alleen maar huilen. Renske wachtte geduldig totdat Marit in staat is haar verhaal te doen. Ze wist uit eigen ervaring hoe prettig het is als je op zo’n moment even die ruimte krijgt; alleen huilen en verder niets, maar wel weten dat er iemand is die naar je luisteren wil….. Het was een situatie waarin ze het afgelopen jaar zelf vaak de hoofdrol had gespeeld, met Chris als geduldig luisterend oor. Het gaf Renske nu de inzicht en zekerheid om Marit hetzelfde te kunnen geven wat haar het afgelopen jaar persoonlijk had laten groeien.

Stukje bij beetje kreeg Renske het verhaal te horen, met stijgende verbijstering en ongeloof hoort Renske het allemaal aan. Dit oversteeg haar ernstigste vermoedens omtrent Jeroen zijn foute bedoelingen.

Het kwam er eigenlijk gewoon op neer dat Jeroen Marit na een ruzie gewoon het huis uitgezet had. Marit had namelijk aangegeven genoeg te hebben van de toename in gewicht, en was serieus informatie aan het verzamelen over diëten en afvallen. Jeroen had haar uitgelachen en gezegd dat ze een dieet nooit vol zou houden, omdat ze daar de ruggengraat en doorzettingsvermogen voor miste. Marit hield echter vol, en verweet Jeroen dat hij haar minstens kon steunen. Van het één kwam het ander en de ruzie liep hoog op, waarbij Jeroen zelfs begon te schelden en zei dat Marit niet moest denken dat ze ‘met haar lichaam en intelligentie van een koe’ ze ook maar ergens terecht zou kunnen, want zelfs haar eigen moeder moest haar niet meer. (Jeroen had er inderdaad subtiel voor gezorgd dat er een ruzie was ontstaan tussen Marit en haar moeder, zodat die elkaar niet meer wilden zien) Jeroen sloot zijn scheldpartij en poging Marit geheel de grond in te boren af met de opmerking dat ze blij moest zijn met een vriend als hij en dat ze überhaupt onderdak had, omdat ze alleen er niets van terecht zou brengen. Volgens hem had ze de aan de maatschappij niets toe te voegen (Jeroen had ook gezorgd dat Marit haar baan had opgezegd zodat zij ‘voor het huishouden alleen’ hoefde te zorgen) en was er niemand die op haar zat te wachten. Marit was in paniek geraakt en had zich wanhopig aan Jeroen vastgeklampt, omdat ze voelde dat hij haar keihard ging laten vallen, wat ze niet kon overzien en niet aankon. Jeroen had zeer geïrriteerd gereageerd en gezegd dat ze ‘normaal’ moest doen. De ruzie liep uit de hand, met als resultaat dat Jeroen Marit dus op straat zette met de mededeling dat ze niet het lef moest hebben ‘ooit nog zijn netvliezen te bevuilen.’

“Jee, Marit….. ik weet even niet wat ik zeggen moet” reageerde Renske geschokt toen Marit uitverteld was. Ze wist even niks beter te verzinnen dan naar haar vriendin toe te gaan en een arm om haar heen te slaan. Soms zijn woorden immers overbodig of nog ver te zoeken, kun je beter (nog) maar even niets zeggen. Renske voelde ook wel aan dat Marit nu nog niet op goede raad zat te wachten…

En zo vond Chris de beide dames toen hij thuis kwam; de één als een hoopje ellende, de ander verbijsterd over zoveel onrecht. Omdat hij zo’n beetje op de hoogte was van de situatie waarin Marit zich het afgelopen half jaar bewogen had, en de informatie die hij van Renske had, wist Chris eigenlijk meteen in welke hoek hij de problemen waarschijnlijk moest zoeken. Hij vroeg dan ook niks, liep op de beide meiden af, gaf Renske een vluchtige zoen als begroeting en lag vervolgens bemoedigend een hand op de schouder van Marit. “Is het zo moeilijk meis?”, vroeg hij op een warme toon waarin bezorgdheid doorklonk. Marit brak bij het horen van dat ene zinnetje, de tranen begonnen weer de stromen. Chris nam naast haar plaats op de bank en pakte Marit even stevig vast. Hij keek Renske daarbij over het hoofd van Marit vragend aan en vroeg alleen maar; “Jeroen?” Renske knikte bevestigend en zei op een toon die woede en minachting verried; “Hij heeft haar het huis uit geschopt…”

De blik in Chris zijn ogen verharde zich even bij het horen van die verklaring. Hij hervatte zich echter snel en hij nam het gezicht van Marit tussen zijn handen. Terwijl hij haar in haar ogen keek zei hij: “Je bent hier welkom hoor, ik ben blij dat je hier hulp durft te vragen.” Chris liet haar los en stond op om nog wat uit de keuken te gaan halen, en om voor zichzelf een momentje te creëren om te bepalen hoe nu verder. Het was inmiddels al laat, en eigenlijk wilde hij hier het heft in handen nemen en voor wat rust te gaan zorgen. Het leek hem beter om hier na een nachtrust nog eens opnieuw naar te kijken.

Hij liep terug naar de woonkamer. “Dames, ik stel voor dat we er voor nu even een punt achter zetten, morgen weer een dag. We zullen het er dan over hebben hoe we de problemen gaan aanpakken” zei Chris op een toon die weinig ruimte overliet voor discussie. “Ik denk anders niet dat ik slapen kan” jammerde Marit. Chris had deze vorm van ‘protest’ wel verwacht, vandaar de toon waarop hij zich profileerde. “Marit”, ging hij door, “het heeft niet zoveel zin om hier te blijven zitten. Hoe verdrietig ook, het zal de situatie niet veranderen, die is morgen waarschijnlijk nog hetzelfde. Dus Renske, maak jij het bed in de logeerkamer even op?”

Renske had aan dit verzoek voldaan en een half uur later lag iedereen in bed. Marit had nog wat geprotesteerd en zelfs bij Renske haar beklag gedaan dat “zij zelf toch wel uitmaakten wanneer ze naar bed gingen,” maar toen ook Renske aangaf dat het beter was om “er eerst een nacht over te slapen” had Marit toegegeven aan haar toch wel vermoeidheid en was ook naar bed gegaan. Voordat ze uiteindelijk in slaap viel vroeg ze zich nog wel af waar het toch vandaan kwam dat als Chris iets zei dat niet alleen Renske maar zelfs algemeen genomen men het niet in zijn hoofd haalde er tegenin te gaan….. Ze kon er de vinger niet op leggen….. Hij had iets over zich, ze wist het niet te benoemen….. Maar het bezorgde haar ergens wel een ‘aangename’ kriebel…… Snel stopte Marit haar gedachte weg…. Dit kon en mocht niet…… Ze viel in een diepe, onrustige slaap.

De volgende dag was het zaterdag.  Dit gaf gelukkig wat ruimte om met de problemen aan de slag te gaan. Na een gezamenlijk ontbijt ging Renske dan ook met een kop koffie bij Marit aan de keukentafel zitten en begon het gesprek. “Luister Marit, ik wil even vooropstellen dat ik je geen verwijten wil maken of een belerend ‘zie je nou wel’ onder je neus wil wrijven, maar ik wil wel eerlijk tegen je zijn. Weet je nog hoe wij de laatste keer uit elkaar gingen?” Marit knikte, natuurlijk wist ze dat nog. Die ruzie had haar ook pijn gedaan. “Ik heb me toen misschien wat ongelukkig uitgedrukt, maar ik heb toen niet tegen je gezegd wat ik eigenlijk zeggen wilde.” Ging Renske verder. Waar Renske vervolgens haar woorden vandaan haalde wist ze zelf niet, maar zonder te haperen vertelde ze Marit dat ze zich ernstig zorgen om haar had gemaakt. Lag haar het fenomeen ‘feeder’ uit en sprak haar vermoedens omtrent Jeroen zijn bedoelingen uit, en dat hij in haar ogen had geprobeerd Marit afhankelijk te maken.

Marit was eerst in de verdediging geschoten en werd weer boos. Chris kwam op dat moment net de keuken ingelopen en had voordat de boel escaleerde Marit tot kalmte gemaand en gevraagd of ze voor dat ze reageerde eerst over Renske haar woorden wilde nadenken. Hij had beide dames ‘aan het werk gezet’ en ze een klusje opgedragen, zodat de gemoederen konden bedaren en er nagedacht kon worden. Toen de lunch voorbij was en de vriendinnen weer met elkaar gesproken hadden, was Marit meer ontvankelijk voor Renske haar argumenten en zag wat ze bedoelde……. Maar de acceptatie viel haar zwaar en was er ook nog niet helemaal. Het besef maakte Marit de rest van de middag erg verdrietig, maar ze vond twee schouders om op uit te huilen…… Marit werd beloofd dat ze voorlopig blijven mocht, dat ze hier welkom was.

Die belofte hield wel in dat Marit uiteindelijk geconfronteerd werd met de HD life style die Chris en Renske naleefden. Renske had ondanks dat ze alles met haar vriendin kon delen Marit nog nooit verteld over de manier waarop Chris en zij met elkaar omgingen. Renske had Marit dan ook wat uit te leggen toen Jeroen na twee dagen Marit haar persoonlijke spullen kwam brengen en Chris ingreep toe Renske Jeroen wilde vertellen wat ze van hem vond…

Nerveus wachtte Marit af. Jeroen zou haar spullen komen brengen. Aan de telefoon was hij nogal bot geweest toen Marit voor zichzelf was opgekomen en hij voelde dat hij geen grip meer op haar had. Direct had hij geantwoord dat de relatie geen toekomst meer had en dat HIJ er dus een punt achter zette. Dit had Marit natuurlijk pijn gedaan.

Er stopte een gehuurde bestelbus voor de deur en Jeroen stapte uit. Met een lichte paniek in haar ogen keek Marit Chris en Renske aan. Ze durfde de confrontatie niet aan. “Zal ik de deur open doen?” vroeg Chris op een geruststellende toon. Marit knikte timide. Bij Renske borrelde echter allerlei frustraties omhoog. “Als je hem maar niet binnen laat, hij kan mooi op de stoep blijven staan. Stuur hem maar weg, dan halen wij die spullen wel uit de auto” zei ze boos. Chris keek Renske even kort en waarschuwend aan en dat was voldoende om haar in te laten binden. Voor even.

“Is Marit er niet?” was de korte vraag die Jeroen meteen stelde toen Chris de deur nog maar amper open had gedaan. Met een spottende blik in zijn ogen tuurde hij langs Chris de gang in en wilde aanstalten maken om naar binnen te lopen. Chris deed echter een stap naar voren en versperde hem de weg. De uiterst koele blik in zijn ogen maakte gelijk duidelijk hoe de verhoudingen lagen: Jeroen was de ‘gast’ en diende zich naar Chris zijn regels te voegen. Na deze korte blik van verstandhouding verdween de hautaine houding van Jeroen enigszins. “Marit is er wel, maar het lijkt me beter als zij zich pas laat zien als ze daar aan toe is” was Chris antwoord op Jeroen zijn vraag. “Natuurlijk….. Labiel kuiken….”, spotte Jeroen. Chris slikte en deed alsof hij dat niet had gehoord. Hij wilde net gaan overleggen hoe ze de spullen uit de auto zouden halen, toen Renske wel het woord nam. Ze had de opmerking van Jeroen ook gehoord. “Hoe durf je zo’n toon aan te slaan? Arrogante zak die je bent…. Is het nog niet genoeg dat jij haar helemaal de grond in hebt geboord?” “Renske toe, bemoei je er niet mee.” begon Chris nog op sussende toon “Dat heeft ze anders zelf gedaan, daar heeft ze mijn hulp niet bij nodig hoor…. Alhoewel… Met haar IQ een gat boren is wel wat veel gevraagd… Stomme koe…” ging Jeroen in op Renske haar tirade. Dat was olie op het vuur. “Klootzak!” zei Renske al iets harder. “Ik weet precies waarmee jij bezig bent geweest; louter en alleen je eigen ego strelen, geen moment heeft Marit haar belang voorop gestaan de afgelopen maanden. Een goedkope huissloof was ze voor je, meer niet…. Ontzettende eikel die je bent…. Arrogante kwal!” “Wat ik al zei; meer is ze ook niet het waard, het varken” ging Jeroen de uitdaging aan. Hij scheen er genoegen in te scheppen. “IQ??? Laat me niet lachen… beroeps mongool, impotente nerd, lul de behanger…. Op een respectabel geluidsniveau rolde  een stortvloed van scheldwoorden  over Renske haar lippen. Chris besloot in te grijpen omvatte Renske van achter met één arm en lag zijn hand over haar mond om haar het zwijgen op te leggen. Terwijl hij de hevig protesterende Renske in bedwang hield zei hij: “Jeroen, het lijkt mij beter als jij alvast de spullen uit de auto laadt. Zet maar voor de deur. Ik kom zo”…. En hij duwde Renske die nog steeds verontwaardigd tegenstribbelde voor zich uit richting de woonkamer, waar Marit nog steeds zit te wachten.

Verschikt kijkt Marit op als ze ziet op welke manier Chris en Renske de kamer komen binnenvallen. “Ben je nou helemaal gek geworden?” begint Chris Renske op haar nummer te zetten. “Hou jij eens even je gemak wil je?” Renske haar ogen schieten vuur als ze woedend tegen Chris zegt: “Wat nou mijn gemak houden? Die klootzak staat hier voor onze deur mijn vriendin belachelijk te maken en ik moet me inhouden? Wie is er nou verkeerd bezig? Ik toch niet zeker?” “Dat zeg ik niet, maar ik denk niet dat….. “ probeert Chris, maar Renske laat hem niet eens uitpraten. “Wat ben je nou voor slappe lul? Laat jij je zomaar alles zeggen?” foetert ze nog even door. Chris zijn ogen verharden zich even maar in een laatste poging Renske te kalmeren maakt hij zijn zin nog af; “Ik denk niet dat het veel zin heeft om Jeroen tegengas te geven…. Hij weet niet beter. We kunnen er beter voor zorgen dat hij zo snel mogelijk….. Weer krijgt Chris geen kans om uit te praten. “Ja hoor…. Natuurlijk….. Chris zal het allemaal wel weer redelijk en op een beschaafde manier oplossen” Het sarcasme droop van die opmerking af.

“Weet je wat ik denk? Dat je gewoon te laf bent om…..” Chris had genoeg gehoord;  “Renske…. Ophouden nu…..” zijn stem klonk gevaarlijk kalm. “Waarom? Ik mag toch mijn mening wel zeggen? Het is toch gewoon een lulhannes, een leuterpeuteraar een….” “Renske Ravenstein….. ik waarschuw je”, zei Chris ogenschijnlijk nog steeds kalm. “O jee… mag ik niet schelden? Renske stikte zowat in haar woede en was (nog) niet tot rede te brengen…. “Wat wou je er aan doen? Een zeikerd, een voorhuidrukker, een holtor, een endeldarmtoerist, een”….. raakte Renske op drift. Chris besloot deze hysterie te stoppen en hij pakte Renske stevig bij haar bovenarm. “Tot hier en niet verder dame” zijn stem klonk nu dreigend. “Ja maar jij”….. protesteerde Renske verongelijkt. Met een vinger onder haar kin dwong Chris haar om hem aan te kijken; “Nog één woord en je mag de badborstel gaan halen, dame.” Zijn blik waarschuwde haar: “Try me out.” Dit dreigement kwam binnen. Renske sloot haar mond en zweeg.

Dan draait Chris Renske met een soepele beweging om, omvat stevig haar heup en met zijn vrije hand deelt hij een drietal stevige tikken uit op haar achterste. Vervolgens zet hij Renske in de hoek van de kamer; “Koel jij hier eerst maar eens even af Miss Ravenstein, en waag het niet hier weg te lopen voordat ik zeg dat je dat mag.” Chris onderstreept deze woorden met nog één snoeiharde mep tegen Renske haar billen, en loopt dan de kamer uit om Jeroen te gaan helpen met het uitladen van de auto.

Verbijsterd zit Marit op de bank. Ze kan niet geloven waarvan ze zojuist getuige is geweest. Haar beste vriendin die billenkoek kreeg en als een klein kind in de hoek gezet werd. En Renske accepteerde deze behandeling ook nog…

Marit stond op en liep naar de hoek waar Renske stond. “Euhm…. Rens…. Ik weet niet zo goed wat ik zeggen moet….. maarre…. doet Chris dit vaker?” Nu pas drong het tot Renske door dat Marit dus alles gezien had, en schrok hier een beetje van. “Uhm…. Ja… dit gebeurd wel vaker ja…. Maar het is niet wat je denkt….. ik wil het zelf zo…” Met grote ogen van ongeloof staart Marit haar vriendin aan. “Dat méén je niet…. Rens, hij sloeg je, en dat laat jij gebeuren? Jij die nota bene tegen mij heeft gezegd zelfstandiger te worden, niet afhankelijk van een man? Ik snap er niks van Renske…… Ik…” Tegen de regels in draait Renske zich om. “Marit, ik snap je verwarring…. Ik wil het je uitleggen, maar het is nogal een lang en misschien wel ingewikkeld verhaal…… Alhoewel…. Voor mij is het logisch….. Maar….”

Dan komt Chris de kamer weer binnen. Hij ziet de beide dames staan en ook hij realiseert zich dan pas wat Marit gezien heeft en hij beseft direct dat zij er waarschijnlijk niets van begrijpt. Maar hij weet ook dat dit niet het moment is dingen uit te leggen, de prioriteit ligt nu bij het zo snel mogelijk wegwerken van Jeroen. Hij loopt naar dezelfde hoek waar de dames zich bevinden, pakt Marit bij de hand en zegt; “Marit, ik weet het. We zijn je wat uitleg verschuldigd. Die ga je ook krijgen. Maar dit is niet de bedoeling. Renske moet maar eens bij zichzelf te rade gaan, vandaar dat ze hier staat. Ik wil niet dat je nu even ‘gezellig’ een praatje met haar maakt.” Chris duwt Marit zachtjes richting de gang en zegt; “Ga maar, ik kom zo mee.” Verbouwereerd doet Marit wat haar gezegd wordt en loopt richting de deur.

Chris kijkt Renske aan, wijst met zijn vingers knippend naar de hoek en zegt kalm; “Neus weer naar de muur, laat dit niet weer gebeuren dame.” En weer geeft hij Renske een waarschuwende tik tegen haar achterwerk. “Auw!” reageert Renske die snel de juiste houding aanneemt. Voor Chris een teken dat de boodschap door begint te dringen.

Pas twintig minuten later laat Chris Renske weten dat ze weer uit de hoek mag komen, en kan ze nog helpen met de laatste dingen uit de bus te laden en naar binnen te brengen. Marit is teveel in beslag genomen door de confrontatie met Jeroen waarbij ze zich geestelijk gesteund voelt door Chris, om nog langer stil te staan bij de gebeurtenissen. Renske voelt nog steeds haar woede oplaaien iedere keer als ze Jeroen tegen komt. Maar ze haalt het niet in haar hoofd om nog te gaan schelden. Ze weet dat Chris nog terug gaat komen op haar gedrag van net, en dat is ruim voldoende om zelfbeheersing te tonen. Het wordt nog even moeilijk als Jeroen Marit de rekening overhandigd van het huren van het busje met de woorden: “Dat hij niet van plan is te betalen voor het vervoer van haar derderangs spullen en dat ze blij mag zijn dat hij zijn kostbare tijd aan haar wil verspillen en dat hij haar daar geen rekening van zal sturen.” Maar als Renske aanstalten wil maken iets te zeggen is één blik van Chris voldoende om haar het zwijgen op te leggen. Als Marit dan nog de fout in dreigt te gaan, weet Chris ook dit eenvoudig een halt toe te roepen door een vinger op haar lippen te leggen en te zeggen; “Niet doen….. daar is hij nou juist op uit….. Wat kan jou het schelen?…. Laat gaan.” En keek haar daarbij doordringend aan. Marit zweeg….

Toen Jeroen verdwenen was, stuurde Chris Marit met de hond naar het park. Ze protesteerde even, liever bleef ze binnen voor koffie en vooral iets lekkers. Chris was echter onverbiddelijk; “Echt, het is beter om even je zinnen te verzetten, en als je over een halfuurtje terugkomt zorg ik voor koffie.” Hij lijnde de hond aan die enthousiast met zijn staart kwispelde in het vooruitzicht van een wandeling. Chris overhandigde het uiteinde van de riem aan Marit, die met frisse tegenzin en nog wat nasputterend verdween. Ze durfde echter niet tegen Chris in te gaan. Wat was dat toch? vroeg ze zich af….

Natuurlijk was het ook eigenbelang geweest dat Chris Marit even wegstuurde. Hij had immers nog wat met Renske af te handelen. Hij liep naar de keuken waar Renske bij het aanrecht bezig is koffie te zetten. Chris loopt op haar af, pakt haar schouders beet en draait haar om. “Die koffie komt later wel, we gaan eerst iets anders doen Rens” zegt hij nog….

Renske beseft meteen wat Chris bedoelt. Ze wist dat dit eraan zat te komen. Maar ze moet gewoon proberen hier onderuit te komen…. “Ja maar Marit…” begint ze eerst. “Is met Max naar het park” antwoordt Chris, en vastberaden trekt hij Renske mee naar de keukentafel. “Ja maar…. ik heb toch al in de hoek gestaan? En zo erg was het nou toch ook weer niet? Jeroen was is toch ook een lul?” probeert Renske nog, en stribbelt nog wat tegen. Maar het helpt niets, Chris is gewoon sterker dan zij.

Voordat Chris Renske over de keukentafel wil laten buigen, legt hij het nog maar eens uit; “Renske, ik wil niet dat mijn partner zich verlaagt tot een ordinaire scheldpartij. Wat daar ook aan vooraf gegaan is, hoe de ander zich ook gedraagt. Je mag zeggen dat je het er niet mee eens bent en er tegenin gaan, maar wel op een beschaafde manier. Je bent geen viswijf.” En dan duwt Chris Renske over de tafel. Ze weet dat er nu geen ontkomen meer aan is, Renske berust.

Die ochtend had Renske voor gemak gekozen en een joggingbroek aangetrokken. Foute keuze bleek nu, en daar betaalde ze de prijs voor; soepel liet Chris de joggingbroek tegelijk met haar slip zakken tot rond haar knieën. Dan legt hij even zijn hand op haar billen en zegt; “Ik hoop dat je na deze ervaring beter op je woorden let, Rens” PATS! Erg onzacht komt Chris zijn hand in aanraking met haar beide billen. PATS! De rechterbil  toont direct een rode handafdruk. PATS! Ook de linker bil blijft niet gespaard. Chris slaat stevig in een regelmatig tempo afwisselend op elke bil. Af en toe raakt hij beide. Na een tiental slagen weet Renske weer hoeveel pijn een pak slaag kan doen. Ergens tussen de twintig en de dertig voelt ze het branden en krijgt Renske het moeilijk. “Auw! Auw!” Begint ze eerst zachtjes maar dan steeds harder te jammeren. “Auw! Auw!” In een poging zich te beheersen om niet haar handen voor haar billen te houden omklemt Renske stevig het tafelblad. Lang houdt ze het echter niet vol. “Auw!” In een reflex liggen Renske haar handen toch beschermend op haar billen. “Dat zou ik niet nog eens doen als ik jou was.” zegt Chris streng maar kalm. Als je die fout weer maakt pak ik de houten spatel uit de la.” dreigt hij. “Ja maar het is zo moeilijk” piept Renske als ze haar handen snel heeft weggehaald en Chris het pak slaag wil voortzetten. Chris legt even bemoedigend een hand op Renske haar rug en zegt: “Je weet het toch, schat…. Je hoeft het maar te vragen he…” Renske slikt en vraagt dan zacht; “Wil je me alsjeblieft helpen Chris?”  Chris drukt dan met zijn linkerhand Renske haar beide handen op haar onder rug, met zijn rechterhand gaat hij verder met de bestraffing, harder en sneller nu. Auw! Auw! Auw! …. De tranen beginnen nu over Renske haar wangen te lopen.

“Ik geloof dat je begint te begrijpen wat ik bedoel?” vraagt Chris tussen de klappen door. “Jaaaa.” Huilt Renske nu. “Mooi, want ik wil niet nog eens meemaken dat jij je zo laat gaan, missy” Chris maakt zich op voor de finale en met volle kracht laat hij nog tien harde tikken op Renske haar billen neerdalen. Renske kan dan niet meer stil blijven staan en probeert wanhopig weg te draaien. Chris duwt haar echter nog steviger tegen het tafelblad en deelt de allerlaatste klappen uit. Dan is het voorbij…

Renske voelt dat Chris haar bij haar schouders pakt en zachtjes overeind helpt. Als ze zijn armen om haar heen voelt kruipt ze dicht tegen hem aan en huilt tegen zijn brede schouder uit. Na zo een aantal minuten gestaan te hebben duwt Chris Renske een stukje van zich af om haar in de ogen te kunnen kijken. Hij veegt een lok haar uit haar gezicht en neemt even haar gezicht tussen zijn handen. “Het is weer goed zo Rens….” zegt hij zacht. Hij geeft haar nog een kus, draait haar om en met een zachte tik tegen haar billen stuurt hij haar op weg. “Marit komt er straks weer, dus fris je even op. We hebben haar nog wat uit te leggen. Ik zet wel even koffie” regelt Chris.

Als Marit tien minuten later terugkomt, zitten Chris en Renske al op haar te wachten. “Ga zitten Marit” de stem van Chris klinkt uitnodigend, Wij moeten geloof ik even praten.” In het gesprek wat dan volgt vertellen zowel Chris als Renske over hun HD relatie. Wat een HD relatie überhaupt inhoud. Ook laten ze Marit op het internet de HD site lezen.

Het is voor Marit wel heel veel informatie in één keer. Als ze het allemaal een beetje verwerkt heeft en ze ’s avonds even met Renske alleen is begint ze er nog eens over. Dat ze niet helemaal begrijpt dat de ‘afhankelijkheid’ van Renske anders is dan die Marit had met Jeroen. Renske legt uit dat ze helemaal niet het idee heeft van Chris afhankelijk te zijn. Ze mag immers een eigen mening hebben en die uitdragen. Maar wel op een acceptabele manier. Verder geeft Renske aan dat ze met de ‘voorwaarden’ en afspraken akkoord is gegaan uit eigen vrije wil. Met als doel een betere versie van zichzelf te worden. Ook de manier waarop dit vormgegeven wordt onder andere door middel van disciplinering is iets wat erbij hoort. Op basis van vertrouwen heeft ze Chris die rol durven geven. Marit luistert aandachtig toe. Het intrigeert haar enorm. Die avond als Marit in bed ligt denkt ze er nog eens over na….. Met een aangename kriebel in haar buik slaat de fantasie toe. Zou Chris haar kunnen bijstaan in haar strijd tegen de kilo’s? En wel volgens een HD concept? Met die gedachte valt ze in slaap….

***************************************************************************

Na een korte wandeling met Max ligt Marit lui op de bank. Verveeld zapt ze de vele kanalen op die een televisie tegenwoordig rijk is langs. “Hoe is het toch mogelijk dat er dan toch niks tussen zit wat me boeien kan” bedenkt Marit zich geïrriteerd…..

Dan komt ook Chris de woonkamer binnen. Marit begroet hem met een glimlach…. “Hey Chrissie…. Fijne dag gehad?” Maar dan ziet ze zijn blik. Een blik die haar verteld dat ze een probleem heeft. Chris blijft haar seconden lang aankijken, Marit wordt er zenuwachtig van. Alle zonden in de vorm van koekjes, chocolade, chips en dergelijke van die week door haar hoofd. “Shit, hij heeft me door” denkt Marit verschrikt…

“Marit” met zijn vinger vertelt Chris haar dat ze bij hem moet komen. Langzaam staat Marit op en met knikkende knieën voldoet ze aan de opdracht. Als ze voor hem staat kijkt hij haar diep in de ogen en vraagt; “Zeg eens eerlijk Marit…. Heb jij deze week je best gedaan met je dieet?” Er schiet een kriebel door Marit haar buik. Timide slaat ze haar ogen neer. “Ja Chris…” antwoord Marit, maar ze hoort zelf wel hoe onzeker dit klinkt. “kijk me aan Marit!” klinkt Chris zijn stem boos. Met veel moeite maakt Marit haar blik van de grond los. Haar ogen ontmoeten weer de zijne.

“Hoe verklaar jij dan dat ik weinig van het snoepgoed wat wij de laatste keer gekocht hebben terug kan vinden?” “Misschien dat Renske….” Marit!!” onderbreekt Chris haar onmiddellijk. “Denk na voor je liegt” Onverschillig haalt Marit haar schouders op. “Max?” probeert ze nog een beetje onbenullig. Chris zijn ogen schieten haast vuur. “Marit…..” het uitspreken van haar naam klinkt bijzonder dreigend. “Oké, oké…… ik heb het opgegeten…. nou en?” De houding van Marit is in een paar seconden veranderd in defensief en uitdagend. 

“We hadden een afspraak Marit….. Een halve kilo per week, weet je nog?” “Jaja…. Reageert Marit geïrriteerd. Chris pakt Marit daarop stevig bij haar bovenarm en trekt haar mee naar de gang en Marit kan niets anders doen dan volgen. Beneden aan de trap geeft Chris haar een stevige tik op haar billen. “Naar boven, de badkamer….. heel snel!” klinkt het vastbesloten. Marit aarzelt net even te lang. Het levert haar een nog hardere klap op haar achterste op. “Auw” piept ze en kijkt Chris verontwaardigd aan. Hij wijst echter alleen maar richting de trap en Marit geeft toe. Ze vliegt naar boven, direct gevolgd door Chris.

“Uitkleden” klinkt het bevel als ze in de badkamer aangekomen zijn. Als Chris de geschokte blik van Marit ziet voegt hij er nog wel geruststellend aan toe; “Je mag je ondergoed aanhouden.” Chris schakelt echter razendsnel van toon als Marit niet direct reageert. Weer streng zegt hij; “Nou… Komt er nog wat van? Mijn geduld begint zijn einde te naderen, dame.” Marit durft het lot niet verder te tarten en doet snel haar bovenkleding uit. Chris schuift met zijn voet de weegschaal vanuit de hoek naar het midden van de badkamer. “Op de weegschaal gaan staan zegt hij bars. Marit aarzelt. “Ja maar”…. Probeert ze nog. “NU!” kapt Chris gelijk deze uitvlucht af.

De moed zinkt Marit in de schoenen…. Ze weet dat de uitkomst niet fraai zal zijn. Met gesloten ogen stapt ze op de weegschaal. Er gaan seconden overheen eer ze durft te kijken. Als ze dat uiteindelijk durft te doen, bevestigen de digitale cijfers haar bange vermoeden: Twee kilo aangekomen. Het duurt weer even eer ze haar blik durft op te slaan om Chris aan te kijken. Met zijn armen over elkaar kijkt hij haar strak aan… Dat beloofd weinig goeds.

“Dat is niet best jonge dame. Je kunt mij niet wijsmaken dat je deze week erg je best gedaan hebt, of wel?” Beschaamd schud Marit haar hoofd. We zullen deze vergissing gelijk maar even afrekenen.” zegt Chris zeer beslist. “Naar de slaapkamer jij!” Chris zijn intonatie vertelde Marit dat ze maar beter niet tegen hem in kan gaan. Zonder weerwoord begeeft ze zich dan ook naar de slaapkamer.

Chris heeft Marit in de hoek van de slaapkamer neergezet. Zelf is hij op het bed gaan zitten. Hij bekijkt Marit die zichtbaar nerveus staat af te wachten en denkt na. Hij laat bewust een lange stilte vallen zodat Marit de gelegenheid krijgt eens goed na te denken. Na tien minuten die voor Marit een eeuwigheid lijken te duren besluit hij dat het lang genoeg geduurd heeft. “Marit” begint hij niet eens onvriendelijk “waarom heb jij je niet zoals afgesproken aan het dieet gehouden?” Marit zucht. Het blijft echter stil. “Marit?” dringt Chris wat harder aan. “Uhm…..weet niet zo goed…..”

“Daar neem ik natuurlijk geen genoegen mee Marit Reinders. Probeer het nog eens.” Chris klinkt ongeduldiger nu. Marit schiet in de verdediging en draait zich om “Ja nou hoor….. Jullie halen al die zooi in huis…. En dan moet ik er maar afblijven…. Lekker meelevend hoor!” “Je maakt hier een belangrijke denkfout Marit.” zegt Chris kalm.

“Wij hoeven niet af te vallen. Jij hebt zelf om mijn hulp gevraagd en toen hebben wij afspraken gemaakt.” “Ja maar dan hoef je me het niet extra moeilijk te maken.” protesteert Marit nog verongelijkt . “Bullshit Marit, je had op de moeilijke momenten om hulp kunnen vragen. Dat heb je niet gedaan. Bovendien hadden we jou niet verteld waar al het snoepgoed en snacks lagen en het voor je verstopt om je te helpen. Je bent heel bewust op zoek gegaan.” Daar had Marit niks meer op te zeggen. Betrapt draait ze weer terug de hoek in. Chris heeft echter andere plannen. “Marit, kom jij eens hier.” Klinkt het zacht maar dwingend genoeg om maar te laten gehoorzamen. Als Marit voor hem staat omvat hij haar beide polsen en trekt haar naar zich toe. Chris houdt haar blik gevangen als hij zegt; “Marit, je hebt je niet aan de regels gehouden. Zoals afgesproken volgt daar een straf op. Je krijgt een pak slaag.”

Marit schiet gelijk in de stress. “Nee Chris, dat wil ik niet… Ik zal mijn leven beteren…. Ik beloof het… Ik…” “Te laat Marit….te laat” zegt Chris. In één resolute beweging trekt hij Marit over de knie, gevolgd door het naar beneden stropen van haar slip. Nog voor dat Marit kan protesteren brengt Chris zijn hand omhoog en met een harde klap laat hij de eerste klap op Marit haar blote billen neerdalen. En nog eens. Na de derde klap dringt de pijn goed in de hersenen van Marit door en begint ze te vechten om los te komen. Chris verstevigde zijn greep en sloeg door. “Auw! Auw!” gilde Marit bij iedere tik. “Auw! Auw! “Chris stop”…. Auw! Auw!  “Je doet me pijn”…. “Het is ook de bedoeling dat de boodschap overkomt.” zegt Chris droog. Auw! Auw! “Ik snap het al”…. Auw! Auw! … “Stop nou alsjeblieft.” Smeekt Marit. Ze voelt dat verzet geen zin heeft en stopt met vechten. Auw! Auw! Jammerend neemt ze de slagen in ontvangst. Dan stopt Chris. Hij laat zijn hand op haar nu gloeiende billen rusten. Marit huilt…. “Het spijt me” klinkt het gesmoord. Om de klappen op te kunnen vangen had Marit het hoofdkussen omvat en haar gezicht erin begraven.

“Dat zal best Marit, maar toch ben ik nog niet klaar” hoort ze Chris tot haar verbijstering zeggen. Hij leest de paniek in haar ogen als ze verschrikt omkijkt. Hij laat zich echter niet vermurwen. Hij moet zijn punt nog verder duidelijk maken, weet hij. “Sta op, Marit” zegt hij beslist. De vastberadenheid in zijn stem was Marit niet ontgaan. Snel staat ze op. Chris staat ook op van het bed, en zonder pardon maar met beleid duwt hij Marit voorover op bed. Dan laat hij haar haar  heupen omhoog duwen en plaatst het hoofdkussen onder haar bekken. Marit ligt zover met haar lichaam op het bed dat haar tenen nog op de vloer rusten, haar benen blijven recht.

Marit heeft geen idee wat haar boven het hoofd hangt. Wel weet ze dat het pijn gaat doen. “Marit,” begint Chris kalm, en de rust die hij uitstraalt voelt voor Marit gek genoeg kalmerend aan. “Ik ga je nog tien klappen met mijn riem geven, dan zijn we klaar.”

Verschrikt schiet Marit omhoog. “Wát? Dat méén je niet”…..  “En of ik het meen Marit. En als je niet heel vlug weer in positie gaat liggen, worden het er vijftien” nog steeds klinkt Chris ijzig kalm. “Maar het doet al zo’n zeer”…..  “Vijftien dus…. Ga je door voor de twintig?” Langzaam draait Marit zich weer om en neemt positie aan…. Ze hoort hoe Chris zijn riem uit zijn broek trekt en onwillekeurig knijpt Marit haar billen samen. Ze grabbelt wat dekbed bij elkaar en zet zich schrap….  De klappen vallen hard en genadeloos. Ze hoort in de verte Chris nog wel wat preken, maar het dringt niet tot haar door….

Na wat voor Marit een eeuwigheid lijkt te duren is het opeens klaar. Chris komt naast haar op bed zitten en streelt haar rug. “Ga jij beter voor jezelf zorgen en je best doen?” vraagt hij liefdevol. “Jaaa..” huilt Marit.

***************************************************************************

“Ja…. Ja”…. Huilend opent Marit haar ogen. Vaag registreert ze dat ze niet op haar buik, maar op haar rug ligt. Ze draait haar hoofd en voelt dat haar kussen nat is van haar tranen… Ze komt wat meer bij haar positieven en dan komt het besef dat ze gedroomd heeft…

Verward kijkt Marit naar de wekker: 4:36…… Marit draait zich om en kruipt dieper onder het dekbed…. Even legt ze controlerend een hand op haar bil. Ze weet even niet wat ze voelen moet…. Spijt? Opluchting? Ze piekert nog even verder om na een twintig minuten weer in slaap te vallen…. Ergens hoopt ze beschaamd dat ze de droom morgen vergeten is….

Maar dat is niet zo. Enigszins ongemakkelijk zit ze die morgen tegenover Chris en Renske aan de ontbijttafel. Chris en Renske moesten allebei weg, en in de haast hadden ze niets in de gaten van Marit haar verwarring. Toen ze een half uur later de deur uit waren had Marit alle tijd om na te denken…. En daar aan de keukentafel besloot Marit deze droom voor zich te houden…. Ze stond op en ging aan de slag. De beste remedie om zulke gedachten van je af te schudden en te relativeren, wist ze. En na en paar uur toen Marit de boodschappen had gedaan, en zich in huis nuttig had gemaakt, voelde het al anders… Ze was blij dat ze op deze bijzondere manier kennis had mogen maken met een life style dat huiselijke discipline genoemd werd. Ze had het zelfs een beetje mogen ervaren…

Na twee maanden had Marit een eigen woonruimte gevonden. Tien kilo lichter en sterker dan ooit was ze in haar nieuwe woning getrokken. Wat had ze een hoop geleerd de afgelopen maanden. Zich bewust van haar innige vriendschap met Renske maar ook met Chris en wetende dat ze altijd op hen kon rekenen stortte ze zich op haar nieuwe leven.

Hoofdstuk 4; Een verkeerde inschatting.

Renske staarde naar het patroon van het behang dat zich slechts op een paar centimeter van haar gezicht bevond, haar tenen raakten de plint….

Chris had haar zo’n tien minuten geleden in de hoek van de woonkamer gezet, haar billen gloeide nog van het pak slaag wat ze zo even daar voor had gehad.

Hoe had ze weer zo stom kunnen zijn? Ze had zich met deze domme stunt ook wel heel erg in de nesten gewerkt, wist ze wel….. De tranen van berouw stroomde al over haar wangen als ze dacht aan wat er die middag gebeurd was, het waarom ze daar nu zo stond…..

                                     ***********************************

Begin December, Renske moest nog naar de stad; Sinterklaascadeautjes voor het neefje en nichtje van de familie, en ze wilde kijken of ze nog een leuk cocktailjurkje voor zichzelf kon vinden voor de kerstdagen. Ze zou voor het eerst zelfstandig alleen met de auto gaan.

Renske had eigenlijk nog maar pas haar rijbewijs gehaald, op aandringen van Chris. Ze was er al wel aan begonnen op eerste dag toen ze achttien werd, maar door haar drukke studie en na het overlijden van haar vader had haar hoofd er niet zo naar gestaan, en was ze met de rijlessen gestopt. Chris vond dat jammer en zonde van alle moeite die Renske er tot dan toe in had gestopt, en daarom had hij Renske gemotiveerd om de lessen weer op te pakken.

In eerste instantie had ze er niet zo’n zin in gehad, en vond Renske het alleen maar een extra druk op haar al vele werkzaamheden.                                                              Maar toen Chris het heft in handen had genomen door op een dag gewoon een afspraak te maken en er dus een leswagen voor de deur stond, was ze zonder al te veel morren ingestapt en daarna weer wekelijks les genomen. Renske was een snelle leerling geweest, en al na drie maanden had ze al mogen afrijden en was direct geslaagd……

Renske was die morgen al vroeg vertrokken. Het was zaterdag, en ze wist dat het druk zou worden, wat ze voor wilde zijn.

Zonder aarzelen had Chris de autosleutels aan Renske overhandigd, en toen Renske de sleutels had aangepakt, had Chris haar een bemoedigende zoen op haar voorhoofd gegeven, haar even tegen zich aangedrukt en gezegd: “Doe je voorzichtig lieverd?”

Een kwartiertje later was Renske onderweg.

Het nu helemaal alleen zijn met de auto, en zelf verantwoordelijk zijn voor de rit, voelde voor Renske natuurlijk onwennig, maar niet vervelend. Eigenlijk voelde ze zichzelf wel stoer zo…… En ze probeerde zich een houding aan te nemen alsof het haar geen enkele moeite kostte en plooide haar gezicht in een zelfverzekerde uitdrukking.

Drie kwartier later parkeerde Renske de auto in de nog bijna lege parkeergarage (want nog vroeg). Ze zette de motor af, pakte haar tas van de stoel naast haar en wierp nog een blik en de binnenspiegel om te checken. Ze glimlachte naar haar spiegelbeeld en zei hardop tegen zichzelf: “Gefeliciteerd mejuffrouw Ravenstein, u bent geslaagd!” En trots op zichzelf stapte Renske vervolgens uit en liep met een zelfverzekerde pas richting de uitgang van de parkeergarage.

Eenmaal bij de winkels schoot het lekker op. Binnen twee uurtjes had Renske eigenlijk alles al waarvoor ze gekomen was, en doelloos slenterde ze nog wat na langs de etalages en besloot om op een terrasje nog een kopje koffie te drinken en daarna naar huis te gaan. Eigenlijk wilde ze weer graag bij Chris zijn. Het was dan wel leuk en aardig dat ze nu voor het eerst helemaal alleen met de auto hierheen gekomen was, maar nu zo in haar eentje in de stad vond ze er eigenlijk niet zo veel aan….

Ze was met het koffiedrinken dan ook snel klaar geweest, en was daarna weer teruggelopen naar de parkeergarage waar ze de auto die morgen geparkeerd had. Renske zag dat inmiddels alle parkeervakken vol stonden, en toen ze bij de auto kwam, zag ze dat de automobilist die zijn/haar auto naast die van haar gezet had, haar weinig ruimte had overgelaten. Renske was er in ieder geval maar wat blij mee dat ze recentelijk wat kilo’s was afgevallen, want het lukte haar maar net om zich in door de kleine opening die het portier toeliet in de auto te wringen. Uiteindelijk zat Renske toch achter het stuur. “Muts” schold ze nog zachtjes tegen de naar wat zij dacht de bestuurster van de auto naast haar.

“En nu nog maar zien hoe ik hieruit ga komen”, zei Renske hardop tegen zichzelf. Blijkbaar vond ze het vooruitzicht om de auto uit de krappe ruimte te manoeuvreren dusdanig spannend dat ze zonder dat ze er erg in had tegen zichzelf was gaan praten.                                                 Renske startte de motor, en schakelde in zijn achteruit. Voorzichtig liet ze de koppeling opkomen, en gaf een beetje gas bij. Ze begon gelijk aan haar stuur te draaien, maar kwam er toen al snel achter dat ze zo die draai nooit kon maken wilde ze de voorbumper niet in de zijkant van haar buurauto boren. Weer vooruit dus maar. Renske schakelde weer, maar trapte de koppeling net niet ver genoeg in. Ze hoorde haar auto protesteren, Renske begon er een beetje zenuwachtig van te worden, en kreeg het er warm van. Weer schakelen, achteruit weer. Het ritueel herhaalde zich, en ook deze poging om uit deze situatie te komen mislukte weer jammerlijk. Weer te vroeg aan het stuur gedraaid. Eerst verder recht achteruit steken, realiseerde Renske zich nu.

En weer bewoog de auto langzaam achteruit. Renske draaide haar bovenlichaam om naar voor en naar achter te kunnen kijken. Ze was niet zo groot, en moest met haar hele lichaam draaien wilde ze om de autostoel heen kunnen kijken om door de achterruit te kunnen zien hoeveel ruimte ze nog had. Ook moest ze zich daarbij enigszins strekken om over de achterbank heen te kunnen kijken. Maar om niet met de voorkant van de auto een andere auto te raken, moest ze natuurlijk ook daarop letten.  Renske moest dus heel wat bewegen om alles te kunnen overzien.

En daar ging het uiteindelijk mis.

Renske  draaide haar bovenlichaam naar achter, strekte zich uit, en daarbij schoot haar voet van de koppeling. De auto maakte een sprong achterwaarts , en ongelukkigerwijs was Renske de auto die in het parkeervak achter haar stond al te dicht genaderd om nog te kunnen voorkomen dat ze die raakte. Fors raakte…

Verstijfd van schrik zat Renske achter het stuur.

Voorzichtig blikte ze in haar binnen spiegel om te zien wat ze geraakt had, hoewel ze dat eigenlijk wel wist. “Nee…… laat het niet waar zijn” kreunde Renske bij zichzelf. Langzaam stapte ze uit om te zien wat de schade was.

En die viel niet mee. Er was een forse schade te zien aan de achterkant van de beide auto’s.

“DAMMIT!!!!!!”  Vloekte Renske hardop. Paniek borrelde bij haar naar boven. Wat moest ze nu doen? Iets met een schadeformulier wist ze wel, maar ze wist niet eens van wie de auto was…. Verdorie, waarom hadden ze tijdens de theorielessen daar nooit geen aandacht aan besteedt? Vertwijfeld keek Renske eens in het rond…

Niemand te zien, de parkeergarage was helemaal leeg…. Zou ze…. En wat ze toen deed, gebeurde vanuit een opwelling en een gevoel van paniek. Renske wist werkelijk met de situatie geen raad….

Snel stapte ze in de auto en reed weg.

Eenmaal uit de parkeergarage en op de weg, drong het tot Renske door wat ze zojuist gedaan had. Dit was niet goed….. Dit was helemaal fout….. De paniek had Renske nog steeds in zijn greep, en van alle bijkomende emoties begon Renske over haar hele lichaam te trillen en toen kwamen de tranen….. In de eerste plaats van schrik, maar ook van berouw. Renske had moeite om haar voeten op de pedalen te houden en door de tranen werd het zicht er ook niet beter op…. Toen ze vervolgens ook nog bijna door rood reed en hard moest remmen om toch nog te stoppen en er vervolgens achter haar piepende banden te horen waren en ze een man in haar binnenspiegel zag die naar zijn voorhoofd wees, besefte ze dat ze eigenlijk niet in staat was om auto te rijden. Ze zag dat er een stukje verder op een cafetaria was, en ze besloot om daar maar te proberen een beetje tot zichzelf te komen.

Om te voorkomen dat men kon zien dat ze gehuild had, en om haar van streek zijn te maskeren hield Renske haar zonnebril op toen ze een koffie bestelde. Snel ging ze aan een tafeltje zitten dat in een hoekje stond, zette haar zonnebril af en pakte de krant die op het tafeltje lag en deed net alsof ze daar in verdiept was. Natuurlijk drong er geen letter van wat er in die krant stond tot haar door, daarvoor tolde haar gedachten te veel door elkaar heen. De bestelde koffie werd gebracht, en Renske haalde even diep adem. Even proberen om weer rustig te worden. Ze concentreerde zich op wat Chris haar geleerd had over de rust voor jezelf te bewaren als een situatie je boven het hoofd dreigt te groeien. Hij had haar daar al vaak mee geholpen als Renske weer eens het overzicht dreigde te verliezen. Renske concentreerde zich op haar ademhaling. Na een paar minuten voelde ze zich al iets rustiger worden. Ze dronk haar koffie op en bestelde nog maar een tweede.

Tja…. Wat nu te doen…

Renske bedacht zich dat het incident terug draaien onmogelijk was, dus ‘suste’ ze haar geweten door voor haar zelf te stellen dat teruggaan naar de parkeergarage dus geen zin had. Ze vond ook dat wat zij gedaan had wellis waar niet zo netjes was, maar kom op…. Het gebeurde ieder jaar waarschijnlijk duizenden keren, de verzekeringsmaatschappijen hebben dat waarschijnlijk in hun premie al ingecalculeerd. Dus waarom zou ze daar dan geen gebruik van mogen maken? En zo beredeneerde Renske haar schuldgevoel weg. Althans, dat probeerde ze. Maar diep van binnen wist ze donders goed dat dit slechts een poging was om haar knagende geweten het zwijgen op te leggen, en dat haar handelen helemaal fout was. Maar Renske weigerde om naar die stem van haar geweten te luisteren….

Weer onderweg naar huis werd Renske toch weer steeds zenuwachtiger. Niet alleen omdat haar geweten haar parten bleef spelen, maar ook omdat ze zich ernstig afvroeg wat Chris hiervan zou vinden…. Of nee, natuurlijk wist ze heel goed wat zijn mening hierover zou zijn, en ook wel wat zijn reactie zou zijn. Renske wist intussen door schade en schande wijs geworden maar al te goed dat haar billen het zouden bezuren als Chris er achter zou komen wat Renske gedaan had. Er trok een rilling over haar rug bij die gedachte. Nee…. Ze moest wel met een goed verhaal komen straks, wilde ze morgen nog een beetje kunnen zitten. Snel dacht Renske na wat ze aan Chris zou vertellen straks. Ze voelde zich wel enorm schuldig naar Chris toe dat ze dus niet eerlijk zou zijn, maar zoals al eerder gezegd; Renske vond dat er geen weg terug was, dus kon ze niet anders dan tegen Chris te liegen.

Een half uurtje later was het zover. Ze was weer thuis. Renske zette haar auto voor de deur en ging maar naar binnen.

Chris zat in de woonkamer de krant te lezen en keek op toen hij Renske binnen hoorde komen. “Hee lieverd” groette hij. “Hoe ging het met au……” Chris zag onmiddellijk  aan haar houding en blik in Renske haar ogen dat er iets mis was. Ze had gehuild zag hij.

Direct stond hij op en binnen een paar tellen was hij bij haar en trok haar in zijn armen. “lieverd, wat is er?” vroeg hij bezorgd. Renske brak en begon onbedaarlijk te huilen en stond te trillen op haar benen.

Stevig drukte Chris Renske tegen zich aan, en wachtte af totdat ze weer wat tot bedaren zou komen. Er gingen enkele minuten voorbij, maar Renske bleef overstuur, begon zelfs bijna te hyperventileren hoorde Chris aan haar ademhaling. Hier moest ingegrepen worden. Chris pakte Renske bij haar schouders en duwde haar zachtjes van zich af, en zei op rustige toon; “Renske, lieverd, laat eens los….” Vervolgens legde hij een vinger onder haar kin en hief haar gezichtje op zodat ze hem wel aan moest kijken. Chris keek haar diep in de ogen en ging verder; “wordt eerst eens even rustig meis, goed uitademen, anders ga je straks nog hyperventileren” Renske sloot even haar ogen en concentreerde zich….. goed uitademen…. Door haar focus naar haar ademhaling te brengen lukte het uiteindelijk om rustiger te worden. “Heel goed kleine” zei Chris. “En vertel me nu maar eens rustig waarom je zo van streek bent.”

Direct schoot Renske weer in de stress. De waarheid kon en wilde ze immers niet vertellen. Ze had dan al wel bedacht wat ze Chris zou voorliegen, maar om dat in zijn ogen kijkend te moeten doen……. Dat zou haar nooit lukken wist ze zeker. Langzaam borrelde de paniek weer omhoog…. Teder veegde Chris een lok van Renske haar lange haren uit haar gezicht en ging verder: “Zo erg kan het toch niet zijn?….. Is het de auto?” Chris vermoedde al wel iets, en besloot Renske een beetje te helpen. “Ook dat nog” dacht Renske bij haarzelf, “Lief en begripvol…” Snel knikte Renske maar ja. Dan was dat in ieder geval niet gelogen…

Toen raapte Renske al haar moed bijeen en zonder Chris rechtstreeks aan te kijken vertelde ze dat ze in de parkeergarage een betonnen pilaar geraakt had toen ze achteruit uit het parkeervak draaide. De tranen stroomde alweer toen Renske zei: “Ik kon er echt niets aan doen…. Een of andere muts had haar auto zo ongeveer tegen mijn auto geparkeerd…. Ik kon de draai bijna niet maken…. Moest toen heel ver naar achter steken…. En toen schoot mijn voet van de koppeling en schoot de auto zo tegen die pilaar….”  Om Chris verder niet meer aan te hoeven kijken sloeg Renske haar armen om zijn nek en huilde tegen zijn brede schouder. Chris streelde zachtjes haar rug en zei; “trek het je niet aan meis… heus, zo erg is het allemaal niet…. Het is maar een hoop blik. Ik ben blij dat met jou zelf alles goed is. Dat is voor mij veel belangrijker….. En weet je; het zal je laatste deuk niet zijn hoor, het hoort er een beetje bij…. Je bent alleen wat geschrokken.”

Wat voelde Renske zich ellendig bij zoveel begrip. Voor haar gevoel had ze veel liever dat Chris woedend zou zijn. Dat ze boete kon doen, en dat ze daarmee dit incident achter zich kon laten. Maar dat kon ze natuurlijk niet vertellen.

De rest van de middag lag het schuldgevoel Renske zwaar op de maag.

Chris had gelaten gereageerd toen ze samen de schade aan de auto hadden bekeken. De auto was immers toch all risk verzekerd. Maar voor Renske haar gevoel was de kous natuurlijk nog niet af….. Het schuldgevoel naar Chris toe zorgde ervoor dat ze hem maar liever even vermeed en uit de weg ging.

Chris voelde dit wel aan, maar dacht eerst dat het feit dat Renske gewoon van dit incident baalde hiervan de oorzaak was. Later had hij nog wel een keer tegen Renske gezegd dat ze het los moest laten. Maar omdat Renske zich daar wel erg ongemakkelijk bij gevoeld had, wist ze niet anders dan geïrriteerd te reageren. Chris gaf haar die ruimte en liet het maar zo…

Maar aan het eind van de middag kwam voor Chris de waarheid aan het licht, en werd hem duidelijk waar het ontwijk gedrag van Renske vandaan kwam.

 Renske zat in een hoekje van de bank comfortabel weggekropen met een boek, toen ze de deurbel hoorde gaan. “Getver……. toch geen bezoek mag ik hopen” dacht ze nog en hoorde dat Chris opendeed. Renske probeerde de stem die ze hoorde te herkennen. Maar het klonk niet bekend, en de toon van Chris klonk ook vrij zakelijk, dus Renske concludeerde dat het gelukkig geen onverwacht bezoek kon zijn en probeerde zich weer te concentreren op haar boek.

Voor ze echter weer in het verhaal kon komen ging de deur van de woonkamer open en Renske keek op. Tot haar enorme schrik zag ze dat Chris in het gezelschap was van een agent. Onmiddellijk trok Renske wit weg, en geschokt keek ze naar de beide heren. 

De agent stak Renske een hand toe en zei; “Goede middag, Martijn van den Berg, politie IJsselland.” Overdonderd schudde Renske de man de hand en fluisterde timide; “Renske….. uhm….. Renske Ravenstein.” Professioneel voerde Martijn van den Berg het woord. Zonder veel omhaal vertelde hij Renske dat haar actie in de parkeergarage die morgen door een bewakingscamera was vastgelegd, en dat die beelden door parkeerbeheer op verzoek van de eigenaresse van de beschadigde auto aan de politie waren overhandigd. Op grond van die beelden was het kenteken achterhaald en er was  duidelijk te zien geweest dat het Renske was die achter het stuur zat…. Kortom, de bewijslasten waren eigenlijk al helemaal rond, er moest alleen nog een proces verbaal opgemaakt worden. Of Renske daarvoor even langs wilde komen op het politiebureau?

Verslagen staarde Renske naar de grond. O, wat hoopte ze dat ze nu ter plekke door de grond zou zakken. Maar dat gebeurde natuurlijk niet.

Voorzichtig gluurde ze even naar Chris om hem te peilen. Ai………. Dat beloofde niet veel goeds. Onmiddellijk ving Chris haar blik, en die korte uitwisseling zonder woorden zei alles. Renske wist dat haar problemen groot waren. Heel groot. Er schoot een akelige kriebel door haar buik.

Chris nam het heft in handen en antwoordde aan agent Martijn dat hij samen met Renske direct naar het politiebureau zou gaan om de zaak netjes te regelen. “Heb jij verder nog iets voor jezelf te zeggen Renske?” zei hij ook nog, en keek haar daarbij doordringend aan. Zonder haar blik van de vloer los te durven maken zei Renske zachtjes; “Sorry……… Het spijt me echt……” Martijn van den Berg lag even bemoedigend een hand op Renske haar schouder en zei; “Het is mooi dat je excuses maakt, maar je probleem ligt natuurlijk niet bij mij, maar bij de eigenaresse van die auto.” Toen gaf hij Renske een hand en nam afscheid. Chris liep met hem mee om hem uit te laten, en even was Renske dus alleen. Met een gigantische knoop in haar maag wachtte ze af wat er verder gebeuren ging. Tranen van spijt begonnen voor de zoveelste keer die dag te stromen.

Lang hoefde Renske niet te wachten tot dat Chris de woonkamer weer binnen kwam. Hij had Renske haar jas meegenomen en zwijgend overhandigde hij haar die. Met een diepe zucht nam Renske de jas aan, maar deed er verder niets mee. “Chris, het spijt me zo…….. ik…” begon ze om haar spijt te betuigen. Met een strakke blik lag Chris Renske het zwijgen op. “Renske Ravenstein, ik hoef je niet uit te leggen wat deze stunt jou uiteindelijk gaat opleveren, jij weet heel goed wat je nog te wachten staat.” Het was Renske niet ontgaan dat Chris haar volledige naam gebruikt had, wat altijd in hield dat hij echt boos was. “Maar we gaan nu eerst naar het politiebureau voor dat proces verbaal, maar bereidt je er dus maar op voor dat ik hier zeker nog op terug ga komen, en dat je deze misstap nog lang gaat voelen jonge dame” Huilend hoorde Renske deze woorden aan. Chris liep naar de keuken om de achterdeur op slot te draaien, maar toen hij terug kwam, had Renske nog steeds haar jas niet aangetrokken om met hem mee te gaan. Smekend keek ze Chris aan en zei; “Ik wil niet Chris…. Ik…” Resoluut stapte Chris op Renske af, pakte haar hardhandig beet, draaide haar een kwartslag en deelde een paar bijzonder harde klappen op haar achterste uit. Hij liet haar los, wees naar de deur en zei; “Als jij niet heel snel zorgt dat je in de auto zit, krijg je nu per direct een pak slaag op je blote billen met mijn riem.”  Renske wilde het lot niet verder tarten en vloog naar buiten…

Onderweg naar het politiebureau werd er geen woord gesproken in de auto. Renske had wel een voorzichtige poging gedaan om een gesprek te beginnen, maar Chris had gezegd dat ze maar beter even kon zwijgen. Dit vond Renske vreselijk, hij had haar nog nooit op zo’n moment het zwijgen opgelegd. Ze wist en voelde dat Chris nog nooit zo boos op haar geweest was, en dat ze haar boekje nu wel heel ver te buiten gegaan was. Ze verwonderde zich wel over het feit dat Chris blijkbaar ten alle tijden zijn kalmte bewaarde en een bepaalde rust bleef uitstralen. Ook als hij dus echt boos was. En hoe vreemd nu ook, het gaf Renske een gevoel van veiligheid en geborgenheid. Zelfs nu. Een vreemde paradox die Renske de afgelopen maanden in haar relatie met Chris wel meer gevoeld had.

Eenmaal bij het politiebureau werd alles vlot en professioneel afgehandeld en eigenlijk stonden Chris en Renske met drie kwartier weer buiten. De juridische gevolgen leken mee te gaan vallen. Omdat Chris meteen had aangegeven dat er medewerking verleend zou worden in het afhandelen van de schade, had de verbalisant al laten doorschemeren dat de officier van justitie er dan waarschijnlijk geen recht zaak van zou maken, maar het zou afdoen met een boete. Wel ging het Renske een punt op haar rijbewijs opleveren. Toen ze weer naar buiten liepen zei Chris dat Renske zich gelukkig mocht prijzen dat het zo afliep, en dat ze dus vooralsnog gewoon weer in een auto mocht stappen.

Op de terugweg naar huis drong het besef van wat haar boven het hoofd hing echt tot Renske door. Ze maakte zich ernstig zorgen over wat Chris voor haar in petto had. Ze durfde er niet naar te vragen. Ook deze rit verliep dus zwijgzaam. Veel te snel dan dat Renske lief was waren ze weer thuis. Traag stapte Renske uit en langzaam liep ze naar de deur. Ineens stond Chris achter haar en gaf haar een snoeiharde mep op haar billen. “Tempo dame, heel snel maken dat je binnen komt” klonk het dreigend. Renske vloog vooruit tot de voordeur, kort gevolgd door Chris. Die opende de voordeur, en toen ze samen naar binnen stapte klonk er direct een resoluut; “Naar de woonkamer Renske, wel nu” en hij gaf haar een duwtje in de goede richting.

Eenmaal in de woonkamer kwam het volgende bevel; “Uitkleden Renske….” en Chris schoof de gordijnen dicht. Verschrikt keek Renske hem aan. “Helemaal?” vroeg ze ontzet. “Ja Renske, helemaal.” antwoordde Chris op een toon die geen tegenspraak zou dulden. Renske wist even niet wat te doen. Dit had Chris nog nooit van haar gevraagd. “Komt er nog wat van? als ik moet helpen gaat dat niet zachtzinnig jonge dame” Snel voldeed Renske maar aan de eis. Nog in dezelfde minuut nadat Renske haar eerste kledingstuk had uitgetrokken, lag ze al over de knie, en direct regende het klappen op haar achterste.

“AU! AU!” gilde Renske het uit, geschokt door deze snelle overgang tot handelen. Chris zei echter nog steeds niets en sloeg stevig door. Renske begon te vechten om los te komen. “Ophouden daarmee dame” was Chris zijn korte commentaar, en hij klemde Renske tussen zijn benen en fixeerde haar arm op haar rug zodat ze geen kant meer op kon. Het pak slaag werd nog steeds zonder woorden weer opgevat. Pas toen Renske haar billen een diep rode kleur hadden, hield Chris even op, en liet haar los. Huilend bleef Renske over zijn schoot liggen, maar begon wel gelijk over haar pijnlijke achterwerk te wrijven.

Chris pakte haar hand echter vast en zei streng; “Laat dat, ik ben nog lang niet klaar met jou.” en vervolgens zette hij Renske overeind. Niet zachtzinnig dwong hij haar tot aankijken. “Je bent nu echt veel en veel te ver gegaan Miss Ravenstein, dit soort weglopen voor je verantwoordelijkheden accepteer ik niet. Hoe haal je het in je hoofd om een ander zo op te zadelen met je fouten.” Renske wilde wat zeggen, maar kon geen woorden vinden en de blik in Chris zijn ogen vertelde haar dat ze maar beter nog even haar mond hield. “En dan ook nog ijskoud tegen me liegen” ging Chris door. “Ik dacht dat ik je al eens eerder duidelijk had gemaakt dat je dat niet moet doen. Blijkbaar heb je het toch nog niet helemaal begrepen.”

En weer trok hij Renske over zijn knie om het pak slaag voort te zetten. “Ik wil niet dat mijn partner dit soort dingen doet, hoor je?” zei hij en ondertussen liet hij Renske goed voelen wat hij bedoelde. “Ik mag hopen dat je er al spijt van begint te krijgen?” In een rap tempo daalde de klappen op Renske haar billen neer. “Jaahaa…. sorry…. stop alsjeblieft….” jammerde Renske. Maar Chris ging onverstoorbaar nog even door. “Renske, ik ga net zolang door tot ik zeker weet dat mijn punt tot je doorgedrongen is, en misschien nog wel langer..” Renske raakte bij het horen van deze woorden een beetje in paniek en begon weer te vechten. Het hielp echter allemaal niets. Chris verstevigde weer zijn greep en Renske kreeg ze allemaal. Pas toen Chris voelde dat ze haar verzet opgaf liet hij los.

Maar zoals gezegd was Chris nog lang niet klaar. Hij stond op van de bank, trok Renske omhoog en begeleide haar naar de hoek. “Denk hier maar eens goed na over wat je allemaal gedaan hebt jonge dame.” Renske stond snikkend in de hoek en onbewust wreef ze weer over haar billen. “Dat doen we dus niet,” zei Chris en gaf Renske een tik op haar al geteisterde billen. “Je armen hou je langs je lichaam, begrepen? Laat ik niet zien dat jij je billen ook maar met één vinger aanraakt. Geloof me, dat zal ik straks nog genoeg doen.” Snel deed Renske wat Chris haar zei. “Mooi zo, en zo meteen als je nagedacht hebt gaan we serieus praten. En met die woorden verdween Chris naar de keuken om alvast te beginnen met koken.

En daar stond Renske dan, zoals dit verhaal begonnen was:

Renske staarde naar het patroon van het behang dat zich slechts op een paar centimeter van haar gezicht bevond, haar tenen raakten de plint…

                                     *****************************************

Renske haar gedachten tolde alle kanten op; wat er die middag allemaal gebeurd was, het politiebureau, Chris die eerst zo lief en begripvol was geweest…… Een schuldgevoel van ongekende omvang ging door Renske haar hele ziel. God, wat had ze een spijt…. Ze huiverde bij de gedachte dat Chris gezegd had dat ze nog niet klaar waren. Haar billen deden al zo’n vreselijke pijn…. Zou ze toch proberen om de pijn te verzachten door even te wrijven? De verleiding was groot. Ze durfde het toch maar niet en plaatsvervangend wipte ze wat van de ene op de andere voet in een poging wat van de brandende pijn kwijt te raken…

Op dat moment kwam Chris terug de kamer in. Hij ging achter Renske staan en vroeg; “Heb je nagedacht Rens?” Renske zuchtte eens en knikte wat. “Met deze houding neem ik natuurlijk geen genoegen dame….. Pas op, als je niet wat toeschietelijker wordt lig je straks weer over de knie, en dat komt dan bovenop wat ik nog in gedachten heb voor je” zei Chris op een dreigende toon. Renske begon weer zachtjes te huilen.

“Renske, lieve meid” zei Chris terwijl hij haar omdraaide “Wanneer ga jij in dit soort situaties eerst eens nadenken en dan pas handelen, in die volgorde? Als je dat gedaan had zoals ik je al meer verteld heb, was je niet als een kip zonder kop die garage uitgevlogen en had je ook niet tegen me hoeven liegen. Wat je zo wie zo niet had moeten doen.”

Renske haatte het als Chris begon te preken en zei; “Alsjeblieft Chris…. ik wil geen preek, snap heus wel wat er fout gegaan is.”

“Alleen een beetje te laat dus” antwoordde Chris droog. “Renske, geloof me, ik begrijp ergens ook wel hoe het allemaal zo heeft kunnen lopen, je was geschrokken en wist even niet wat je moest doen, maar dat neemt niet weg dat je handelen fout was. Je moet echt leren om volwassen in dit soort situaties te reageren. wat je zeker niet had moeten doen is tegen me liegen. Dat weet je donders goed. En ook waarom niet. Vertrouwen…. weet je het nog Renske?” Renske knikte timide en staarde naar de grond. “Ik ga hier verder kort over zijn dame; je krijgt als toegift nog een pak slaag met de badborstel. Ik hoop echt dat je van dit hele gebeuren leert.” Ontzet keek Renske Chris aan. “Nee Chris…. niet de badborstel” jammerde ze. “Jawel” was het korte antwoord, “En je gaat hem zelf boven halen” Ook dit was nieuw voor Renske. Meende hij dit nou? “Je hebt er alle belang bij als je rap doet wat ik zeg” klonk het antwoord op die vraag. Renske vloog, ze twijfelde er niet aan dat het inderdaad in haar eigen belang was te doen wat haar opgedragen werd.

Toen Renske terug kwam had Chris een eetkamerstoel midden in de kamer gezet. Hij stak zijn hand uit om de badborstel in ontvangst te nemen. Traag lag Renske de badborstel in zijn handen en in een laatste poging om onder de straf uit te komen begon ze nog “Chris…. het spijt me zo…… Moet die badborstel nou echt?” “Ja dat moet echt Rens” antwoordde Chris. “Ik wil dat je bukt, handen op de zitting van de stoel.”

Onmiddellijk nadat Renske positie had aangenomen viel de eerste klap. “AUW!” gilde Renske en vloog met haar handen voor haar billen overeind. “Terug Renske” en Chris wees naar de stoel. Langzaam nam Renske weer positie aan en voor dat ze goed en wel stond had ze al de tweede tik te pakken. “AUW” en het zelfde ritueel herhaalde zich weer. “Rens, dit wil ik niet” zei Chris resoluut en duwde haar zelf terug in positie. “Luister, als je nog eens overeind komt of je hand op je billen legt, komen er vijf slagen bij. Twintig nog, of meer. Aan jou de keus.” De derde klap volgde en bijna ging Renske weer in de fout. “Concentreren” klonk het waarschuwend. Ook de vierde klap kwam hard aan.

Met al haar wilskracht lukte het Renske uiteindelijk om maar één keer haar handen beschermend op haar billen te leggen, wat haar dus vijf extra opleverde. Toen de laatste klap gevallen was, zakte ze huilend op de grond. Chris lag de badborstel neer en hurkte naast Renske neer. Zachtjes streek hij een lok haar uit haar gezicht en zei teder; “Rens… kijk me eens aan?” Aarzelend voldeed ze aan het verzoek, en haar ogen ontmoette de zijne. Chris glimlachte naar haar en trok haar in zijn armen. “Het is goed zo Rens…. Vergeven en vergeten” fluisterde hij in haar oor.

Maar voor Renske bleef er de rest van de avond een naar gevoel hangen. Ze kon het idee Chris teleurgesteld te hebben niet van zich af zetten, en het schuldgevoel bleef knagen. Toen ze die avond naar bed gingen was het er nog steeds. Het was Chris natuurlijk niet ontgaan dat Renske wat stil was. Eigenlijk voelde hij wel aan waar de schoen wrong, en hij besloot Renske hiermee te helpen. Wat hem betrof was het klaar, en verdiende ze het niet om nog zo gebukt te gaan onder haar misstappen.

Toen Renske gedoucht en wel de slaapkamer binnenkwam, nam hij haar in zijn armen en vroeg haar; “Je bent er nog niet klaar mee he Kleintje?” Dit was genoeg om voor de zoveelste keer die dag de waterlanders te laten stromen. “Het spijt me zo Chris….. Vind het zo ontzettend stom van mezelf…. Ik had het je gewoon moeten vertellen….” huilde Renske tegen de stevige schouder van Chris. “Weet ik toch allemaal, het is echt goed zo Rens, case closed” zei Chris en nam haar mee naar het bed. Uitnodigend hield hij het dekbed voor haar opzij. Renske kroop er onder en Chris kwam naast haar liggen. Stevig tegen hem aan gedrukt huilde Renske nog wat na, maar werd al iets rustiger.

“Dank je wel Chris, dat je er altijd voor me bent…. ook al lijkt het soms dat ik het niet waardeer, maar geloof me….. Jij haalt het beste in mij naar boven, ik heb je zo nodig. Ik hou van je” zei Renske zachtjes in Chris zijn armen toen ze helemaal tot bedaren was gekomen. “Jij ook bedankt kleintje, dat ik bij jou volledig mezelf mag zijn. Hou ook van jou.” En met die woorden drukte Chris een kus op haar voorhoofd. Teder beantwoordde Renske die kus en begon Chris te strelen die daar ook maar wat graag op in ging. Renske voelde zijn opwinding groeien en toen ze samen in elkaar op gingen voelde Renske zich intens gelukkig met deze man.

Hoofdstuk 3;  Een gewichtige zaak.

Chris stuurde zijn auto behendig door het drukke verkeer. Er dreigde een file te ontstaan maar hij kon zich er niet druk om maken. Hij was samen met Renske onderweg naar een familieboerderij die zijn ouders hadden afgehuurd om met het hele gezin met aanhang gezellig het weekend door te brengen. Chris kon van dit soort dingen intens genieten. Nu zijn ouders toch wat ouder werden maar gelukkig nog erg fitaal waren gunde hij het die mensen zo dat ze na altijd hard gewerkt te hebben zo van dit soort dingen konden genieten. Zijn ouders hadden graag hun zonen met hun vrouwen en kleikinderen om zich heen. Chris wilde graag zijn bijdrage leveren om het zijn ouders naar hun zin te maken. Daarnaast was de band met de rest van de familie heel hecht: Hij had er echt zin in. Ook Renske die naast hem zat zag er ontspannen uit. En dat kon ze goed gebruiken bedacht Chris bij zichzelf. De onzekerheid die Renske nog steeds af en toe parten kon spelen stak wat hem betrof weer te vaak de kop op.

Ondanks de drukte op de weg kwamen Chris en Renske na toch een voorspoedige rit aan bij de boerderij. Ze waren de laatste die arriveerde zag Chris toen hij zijn auto parkeerde. “Rens, we zijn er, wordt eens wakker lieverd” zei Chris tegen het slapende figuur naast hem. Renske was even ingedut. De arme schat maakte de laatste tijd een vermoeide indruk vond Chris. Hij gaf haar een zoen op haar voorhoofd. Er verscheen een plagerige glimlach om Renske haar lippen, maar ze hield haar ogen gesloten. Quasi streng zei Chris: “zeg schone slaapster, open die ogen  of het zal je bezuren.” De glimlach veranderde in een brede grijns, maar de ogen bleven dicht. Chris nam deze kleine uitdaging aan en begon haar ongenadig te kietelen. Direct had hij effect; Renske opende nu wijd haar ogen en begon half lachend en half gillend: “Chris nee…dat is gemeen…stop…hou nou op”  Chris ging echter nog even door en vroeg toen; “Genade???” Eerst perste Renske koppig haar lippen op elkaar. Maar toen Chris bleef doorgaan haar te kietelen besefte ze dat haar enige optie capitulatie was en gilde ze wanhopig “Oké….stop maar…jij je zin…oké, oké..GENADEEEE….” Chris stopte en zei: “Dat dacht ik ook jongedame” en hij liet een lichte dominante toon in zijn stem doorklinken. Er trok een rilling van opwinding over Renske haar rug bij het horen van die intonatie.

Ze stapten uit en haalde ieder hun weekendtas uit de achterklep van de auto. Chris sloeg zijn arm om haar schouder en samen liepen ze naar de boerderij. “Ziet er leuk uit” zei Chris nu al genietend… Binnen gekomen werden ze hartelijk begroet door de rest van de familie;  Pa en Ma Hogervorst natuurlijk, hun oudste zoon Marc met zijn vriendin Claudia en hun tweeling Feline en Cas, en Arjan en zijn vrouw Emma.

Chris en Renske brachten hun tassen naar de slaapkamer die hen toebedeeld was en voegde zich toen bij de rest van de familie die behaaglijk rond de openhaard aan de koffie met door Ma Hogervorst zelfgebakken appeltaart zat. “Ook een stuk appeltaart met slagroom? “ vroeg ze dan ook verwachtingsvol aan Chris en Renske toen ze met een mok koffie op de bank zaten. “Heerlijk Ma” antwoordde Chris. Renske twijfelde. Als ze nu al zou zondigen dan kwam er van haar dieet niks terecht dit weekend. En het ging juist zo goed….

Ma Hogervorst zag haar dilemma en zei toen “klein stukje misschien Renske? en zonder slagroom is ie ook heerlijk hoor” Dankbaar voor het begrip keek Renske haar schoonmoeder aan. Die had ook altijd aan een half woord genoeg…”Nou goed dan…lekker” antwoordde Renske dan ook. “Je hoeft jezelf natuurlijk ook niet alles te ontzeggen Renske”, ging Ma Hogervorst door. “Anders hou je zo’n dieet niet vol op de langere duur. Heel knap van je dat je zoveel bent afgevallen. Het was niet eens nodig want echt dik was je niet, maar dit staat je ook heel goed. Heb je het streefgewicht al bereikt? Veel meer moet je  niet afvallen hoor, anders schiet je door.” Renske knikte braaf ja terwijl ze het puntje appeltaart aanpakte. Ze voelde zich ongemakkelijk bij deze complimentjes en aandacht. Snel ging ze over op een ander onderwerp. Ze moesten eens weten hoe de vork echt in de steel zit dacht ze beschaamd….

Chris en Renske maakte zich klaar om naar bed te gaan. Aan het geluid van stromend water kon Renske horen dat hij nog stond te douchen…Met een enorm schuldgevoel stopte Renske een capsule in haar mond en spoelde deze snel met veel water weg. Alsof ze daarmee ook het bedrog jegens Chris wegslikte….. Toen stopte ze het potje fat burner pillen diep onder in haar tas en propte die onder het bed. Ze was niet bepaald trots op zichzelf, en daar had ze alle rede toe……                  

***************************************************************************

Twee maanden daarvoor had ze namelijk aan Chris verteld dat haar vriendin Marit behoorlijk was afgevallen door bepaalde pillen te slikken. Het had haar fantastisch geholpen zonder al te veel inzet. Renske was daar erg enthousiast over geweest. Chris wist ook wel dat ze graag een paar kilo kwijt wilde;  Ze hadden immers daar al zo vaak een discussie over gehad. Hij was van mening dat Renske te veel met haar inderdaad iets stevig figuur bezig was. Hij vond dat óf je viel wat af als je dat zo graag wilde óf je accepteerde een maatje meer. Er bijna obsessief mee bezig zijn kon nooit goed zijn voor een positief zelfbeeld was zijn mening. 

Chris was dus wat terughoudend geweest over de pillen, helemaal toen Renske vertelde dat ze van Marit ook een potje had gekregen om eens te proberen. Hij had toen zijn broer Arjan die huisarts was gebeld en hem gevraagd wat het voor pillen waren. Na dat telefoongesprek vertelde hij Renske dat de pillen zogenaamde fat burners waren en dat ze slecht voor de gezondheid waren; ze veroorzaakten een hoge bloeddruk waardoor je een opgejaagd gevoel kon krijgen, hoofdpijn, hartkloppingen en bij langer gebruik konden zelfs de nieren beschadigd worden. Ook een depressie behoorde tot de mogelijkheden…. Vervolgens gooide Chris de pillen met een resoluut gebaar in de vuilcontainer….

Ondanks Chris zijn uitleg waarom die pillen zo slecht voor de gezondheid waren was Renske woedend geworden dat hij de pillen had weggegooid; verongelijkt schreeuwde ze hem toe dat ze geen klein kind was, en dat ze zelf nog wel uitmaakte wat ze wel in haar eigen lichaam stopte en wat niet. Toen Chris daarop tegen Renske zei dat hij op deze manier geen discussie met haar aanging verloor Renske helemaal haar zelfbeheersing en begon ze te schelden en gooide ze vanuit haar onmacht een glas door de kamer dat sneuvelde. IJzig kalm had Chris gezegd dat ze NU op moest houden….

Maar Renske hield niet op. Sterker nog; ze deed er nog een schepje boven op door haar frustraties op Chris bot te vieren. Daarmee was voor Chris de grens bereikt. Voordat Renske besefte wat er gebeurde had Chris haar al voorover over de grote eettafel gebogen staan en drukte haar stevig tegen het tafelblad. Verbaasd over de snelheid waarmee ze in deze positie was beland kwam de eerste klap dan ook als een complete verrassing. Chris gaf haar er ongenadig van langs en pakte ook nog even de haarborstel erbij die toevallig binnen hand bereik lag. Renske werd er wanhopig van maar pas toen ze riep dat het haar speet en Chris ervan overtuigd was dat ze echt berouw had was hij gestopt. Vervolgens had hij haar nog een poos in de hoek gezet. Nadat Renske daar zo’n twintig minuten had gestaan had Chris haar en zijn armen genomen en hadden ze zich verzoend. Hij vertelde haar dat hij er niet aan moest denken dat haar wat zou overkomen en dat hij daarom het gebruik van de pillen verbood. Renske had toen beloofd dat ze de pillen niet zou gaan gebruiken……

***************************************************************************

Maar dat was ze dus toch gaan doen. De verleiding was te groot geweest. En nu zat ze dus met dat enorme schuldgevoel naar Chris toe. Maar dat woog blijkbaar niet op tegen de resultaten. Renske was immers succesvol behoorlijk afgevallen.

Chris kwam frisgewassen met een handdoek om zijn middel de slaapkamer binnen. Om haar geweten te sussen en om zich een houding aan te nemen sloeg Renske haar armen liefdevol om de nek van Chris en begon hem verleidelijk te strelen….Op die manier hoefde ze hem niet direct aan te kijken. Als ze zich nu op hele andere dingen zou concentreren dan op pillen zou ze dat wel weer kunnen en daarmee zou het schuldgevoel ook wel naar de achtergrond verdwijnen zo redeneerde Renske. ”Hmmm” reageerde Chris verrast, ”waar heb ik dit aan verdiend?” “Aan dat je een geweldige vent bent” antwoordde Renske lief…Chris ging voor de bijl en er volgde een vrijpartij waar de vonken vanaf vlogen…. 

 De volgende ochtend werd Renske wakker met de aangename geur van vers gezette koffie en warme broodjes. Loom opende ze haar ogen en keek recht in het al wakkere gezicht van Chris. “Goede morgen mijn zonnetje” zei hij teder en drukte een kus op haar voorhoofd. Behaaglijk kroop ze nog even dichter tegen Chris aan die haar in zijn armen nam. “Hmm, Lekker hoor” genoot Renske “kunnen zo niet de hele dag blijven liggen?” “Helaas, schat” reageerde Chris, “maar als ik me niet vergis staat er beneden een heerlijk ontbijt op ons te wachten, dus zo erg is het ook weer niet om op te staan. Vort, je bed uit slaapkop” en met die woorden gaf hij haar een speelse tik op haar achterwerk.

Een half uurtje later schoven Chris en Renske aan bij een inderdaad heerlijk en uitgebreid ontbijt. Ma Hogervorst had echt haar best gedaan. Renske had een dubbel gevoel: opgelucht maar schuldig….Opgelucht dat ze de moed had gehad om toch weer fat burner te nemen; twee capsules maar liefst, omdat ze al vermoed had dat het geen licht ontbijtje ging worden. Maar ook schuldgevoel dat ze haar belofte naar Chris toe gebroken had…..

Na het ontbijt gingen de dames af- en opruimen terwijl de heren naar buiten liepen om weliswaar in jas daar even op het tuinterras te gaan zitten….Ondanks dat het November was, was het er dankzij een laat najaarszonnetje goed toeven…

Binnen was Renske bezig met het inruimen van de vaatwasser. Een vaag gevoel van onbehagen wat tijdens het ontbijt was ontstaan groeide. Eerst had ze een hoofdpijn voelen opkomen die alsmaar erger werd. En nu voelde ze haar hart in haar borstkas kloppen en daarmee een enorm gevoel van onrust. Met trillende vingers ging ze echter door met haar taak. Ze hoorde dat Emma de keuken binnen kwam en tegen haar begon te praten: “Zeg Renske heb jij soms mijn leesbril gezien? Ik….” Renske kwam overeind om Emma een antwoord te geven. Dit werd onmiddellijk bestraft met oor suizen en een enorme duizeligheid overviel haar…Snel greep ze de rand van het aanrecht vast om niet om te vallen. “Jee Rens, gaat het wel? Je ziet er niet zo goed uit” hoorde ze Emma nog zeggen. “Nee….ik voel me niet zo goed geloof ik” kon Renske nog net uitbrengen waarna het zwart voor haar ogen werd en ze haar bewust zijn verloor…

Buiten waren de mannen ontspannen met elkaar in gesprek toen de deur openvloog en Emma duidelijk in paniek naar buiten kwam: “Arjan! het is Renske…ze werd niet goed en viel zomaar neer…vlug.” Arjan reageerde direct en was als eerste bij de deur om naar binnen te gaan op de voet gevolgd door Chris….

In de keuken vonden ze Renske op de grond. Snel en vaardig draaide Arjan haar op haar rug en checkte pols en ademhaling; Voor hem altijd weer een opluchting als die aanwezig waren. Hij draaide Renske daarop op haar zij en merkte toen dat Emma inmiddels naast hem stond met zijn dokterstas die hij altijd bij zich had om waar dan ook adequaat hulp te kunnen bieden als dat nodig was.

Arjan haalde de stethoscoop uit de tas en controleerde daarmee nogmaals of Renske voldoende pols en ademhaling had. Chris stond ongerust toe te kijken en zei: “Ar, zeg eens wat…wat denk je wat er aan de hand is?” “Het lijkt er op dat ze flauwgevallen is Chris” antwoordde Arjan. ”Gelukkig werken de belangrijkste functies naar behoren, maar het zint me niet dat ze inmiddels nog niet bijgekomen is…..Ik zoek even verder” Ondertussen haalde Arjan de bloeddrukmeter te voorschijn en ging verder met Renske te onderzoeken die nog steeds geen tekenen vertoonde dat ze bij ging komen…

Toen Arjan de waardes van zijn bloeddrukmeter las verscheen er een frons op zijn gezicht en nogmaals herhaalde hij de handeling. “Vreemd, haar bloeddruk is behoorlijk hoog….heeft ze je wel eens verteld dat ze die klachten heeft?” vroeg hij toen aan Chris. Chris schudde daarop zijn hoofd. Arjan dacht vlug na…..Die hoge bloeddruk zinde hem helemaal niet gezien haar vader toch nog niet zolang geleden was overleden aan een hartstilstand. Maar Renske was nog zo jong; Ook al zouden er erfelijke factoren hier een rol spelen dan nog was dat voor hem geen verklaring voor de veel te hoge bloeddruk. ”Maakte Renske een verwarde indruk voor ze flauwviel?” vroeg hij toen aan Emma en ondertussen keek hij of hij verlammingsverschijnselen kon waarnemen in Renske haar gezicht. Toen Emma ontkennend antwoordde kon hij een beroerte ook uitsluiten. Net toen Arjan begon te overwegen of er wel of geen ambulance diende te komen begon Renske toch voorzichtig bij te komen…

Renske had eerst alleen maar een allesoverheersende hoofdpijn gevoeld toen haar bewustzijn weer begon terug te keren. Een paar seconden later voelde ze handen aan haar lichaam wat ze als irritant ervoer.  Met een behoorlijke tegenzin opende ze haar ogen en herkende Arjan als degene die haar dus aanraakte. Net toen ze wilde vragen wat hij deed zag ze dat ook Chris en Emma om haar heen stonden. Een golf van misselijkheid overviel haar en snel sloot ze weer haar ogen. Eigenlijk wilde ze het liefst weer wegzakken in dat zalige niets voelen van net…..

Toen Arjan zag dat Renske weer haar ogen sloot wilde hij dat niet laten gebeuren. Hij moest echt haar bewustzijnsniveau bepalen…”Rens”…riep hij net iets harder dan normaal en kneep even gemeen in haar schouder. Renske opende daarop snel haar ogen en zei op een geïrriteerde toon: “Ja joh…wat is er dan?” “Sorry Rens,” maar je moet er echt even bij blijven” zei Arjan toen,”kun je dat even voor me proberen?” Vaag knikte Renske maar wilde toch weer haar ogen sluiten…”Nee dame, niet doen…kom op, even wakker worden” zei Arjan toen met iets meer dwang in zijn stem.

“Geef eens een natte doek?” vroeg hij toen aan Emma. Emma maakte daarop een theedoek nat en gaf die aan Arjan, die vervolgens de koude natte doek over Renske haar voorhoofd en gezicht haalde. En dat had het gewenste effect; Renske opende weer haar ogen en keek Arjan geïrriteerd aan. Arjan negeerde dit echter en begon voorzichtig Renske te helpen om rechtop te komen zitten.

Toen Renske eenmaal zat vroeg Arjan hoe ze zich nu voelde. “Beroerd” antwoordde Renske. “Mijn hoofd doet zeer.” “We zullen je eerst eens wat comfortabeler neerzetten, dan kijken we verder” zei Arjan toen. “Chris, zet haar maar even rechtop op de bank” Renske voelde dat ze werd opgetild en in Chris zijn sterke armen werd ze naar de woonkamer gedragen.

Inmiddels boven in de slaapkamer van Chris en Renske staarde Claudia naar het potje pillen wat ze onderin de tas had gevonden die ze net onder het bed vandaan had getrokken. Toen Renske even daarvoor nog buiten bewustzijn was geweest had Arjan Claudia de opdracht gegeven om wat spullen voor een eventuele ziekenhuisopname in een tas te doen voor Renske…..

In  de woonkamer besloot Arjan nogmaals Renske haar bloeddruk te meten waaruit bleek dat die nog steeds veel te hoog was. Arjan kon het niet plaatsen en startte daarop een wat algemener onderzoek; controleerde of ze soms koorts had, scheen met een lampje in haar ogen en voelde of de klieren in haar hals soms opgezet waren… Maar hij vond niets wat de hoge bloeddruk kon verklaren.

“Arjan,” klonk toen de stem van Claudia, “Helpt het als je weet de ze misschien dit gebruikt? Ik weet niet wat het is, vond het onderin haar tas.” Arjan keek op en zag het potje pillen in Claudia haar hand. Hij pakte het potje aan en las het etiket…

Toen keek hij naar Renske en vroeg streng; “Rens, kijk me eens aan… slik jij deze pillen?… en denk na voordat  je er over liegt; het gaat wel over je gezondheid” Beschaamd sloeg Renske haar ogen neer…haar hoofd bonkte nog steeds…kon ze nu maar ter plekke door de vloer zakken….Maar dat gebeurde natuurlijk niet….”Nou?” klonk Arjan ongeduldig toen een antwoord uit bleef, “ik wacht op een antwoord jongedame”

Een paar schuldbewuste ogen keken Arjan aan toen Renske toe gaf dat ze de pillen inderdaad slikte. Chris die dit allemaal had aangehoord werd woest, maar omdat Renske nu hele andere aandacht nodig had beheerste hij zich….

Nu Arjan wist wat de oorzaak van Renske haar hoge bloeddruk was ruimde hij zijn spullen op en vertelde aan Chris wat er nu verder diende te gebeuren: “Die hoge bloeddruk zal vanzelf verdwijnen met het stoppen van die pillen te slikken, broer. Laat haar twee paracetamol slikken om de hoofdpijn te laten zakken en leg haar maar op bed. Met rust zal de bloeddruk ook eerder zakken” Terwijl hij dit zei schreef hij nog een receptje uit en gaf dit aan Chris die het daarop bekeek en las: 

                              Advies:

                            Een stevig pak slaag en een goed gesprek.

Chris stopte het papiertje weg en trok toen voorzichtig Renske van de bank en liep met haar mee naar hun slaapkamer waar hij haar zwijgend hielp om haar  kleren uit te trekken. Dit zwijgen vond Renske vreselijk….”Chris…het spijt me zo..”  zei ze dan ook schuldbewust. Chris lag echter zijn vinger op haar lippen ten teken dat ze beter kon zwijgen; keek haar diep in de ogen en zei: “Je hebt tegen me gelogen Renske, en geloof me: daar kom ik nog uitgebreid op terug. Nu is er even een andere prioriteit en dat is het laten zakken van je bloeddruk. Jij gaat dan nu ook zonder weerwoord liggen en proberen wat te slapen.” “Ja maar”…begon Renske toch een protest. “Niks ja maar; liggen jij!” en met een scherpe tik tegen haar billen stuurde Chris haar richting het bed. “Au” piepte Renske die eieren voor haar geld koos en snel onder de dekens kroop. Chris verdween naar de badkamer en kwam even later terug met twee tabletten paracetamol en een glas water. Renske slikte braaf de pillen weg. Eigenlijk was ze helemaal geen held waar het pillen slikken betrof, maar het leek haar nu niet het goede moment om tegen Chris in te gaan. Ze gaf het lege glas terug aan Chris en ging liggen. Zonder haar een kus te geven en met alleen een “tot straks” verdween hij, Renske schuldbewust achter latend… Doodmoe als ze was lukte het Renske desondanks toch om uiteindelijk in slaap te vallen….

Twee uur later werd ze wakker doordat iemand de gordijnen open schoof; Het was natuurlijk Chris. “Zo, genoeg geslapen Rens” zei hij terwijl hij het raam een stukje open zette. Hij ging op de rand van het bed zitten en vroeg: “En…hoe voel je je nu? Is de hoofdpijn gezakt?” Renske knikte ja en kwam voorzichtig overeind. Op dat moment kwam Arjan met de bloeddrukmeter in zijn hand binnen. Chris stond op om plaats voor hem te maken en maakte het zichzelf gemakkelijk door met zijn armen over elkaar halfzittend plaats te nemen op het bureau dat in de kamer stond. Vaardig verrichtte Arjan de handeling waarna hij tevreden vaststelde dat de bloeddruk al wat gezakt was…

“Nou Renske, ik hoop dat je hier de juiste conclusies uittrekt en daarnaar handelt…Ik kan niet zeggen dat ik dit een handige actie van je vind dame” zei Arjan nog tegen haar…. En tegen Chris: “De familie gaat straks een wandeling maken en we blijven denk wel zo’n twee uur weg. Volgens mij hebben jullie een hoop te bespreken dus blijf gerust hier en voel je niet verplicht mee te gaan” ”Dat was ik ook inderdaad niet van plan broer. Wat je zegt; we hebben andere prioriteiten” antwoordde Chris en keek daarbij Renske veelbetekenend aan. Renske voelde zich heel klein worden en boog beschaamd haar hoofd. ”Goed,” zei Arjan, “Dan laat ik jullie alleen” en hij verdween…

Renske wist zich werkelijk geen houding te geven en staarde met een nog steeds gebogen hoofd naar de dekens op het bed. Er viel een ongemakkelijke stilte en toen Renske vond dat die wel erg lang duurde kon ze heel even de moed opbrengen om naar Chris te kijken om zijn stemming te peilen…

Zijn houding sprak echter boekdelen; nog steeds in dezelfde houding zat hij met zijn armen over elkaar haar strak aan te kijken. Snel boog Renske weer haar hoofd…Uiteindelijk verbrak Chris de stilte met: “Je begrijpt natuurlijk wel dat je nu echt een paar stappen te ver gegaan bent Renske; Je hebt niet alleen tegen me gelogen maar ook je gezondheid ernstig in gevaar gebracht…Bovendien heb je door deze actie van je een behoorlijke stempel gedrukt op dit weekend. Mijn ouders zijn zich rot geschrokken. Wat heb je daarover voor jezelf te zeggen?”   Renske wist echt geen antwoord te geven. ”Sorry Chris…het spijt me zo..” was het enige dat ze kon verzinnen…

“Sorry is niet genoeg Renske” zei Chris toen. Hij stond op van het bureau en liep op Renske toe. Hij trok de dekens van haar af en gaf Renske haar kleren. ”Alleen je sokken en trui Rens…Je billen wil ik bloot” Traag voldeed Renske aan de opdracht. Toen ze klaar was pakte Chris haar bij de arm en trok haar van het bed af. Zo begeleide hij haar naar de hoek van de kamer en zette haar daar neer met haar neus naar de muur. “jij blijft hier precies zo staan en denkt maar eens heel goed na wat je allemaal gedaan hebt” Met die woorden verliet ook Chris de kamer en liet Renske alleen achter….

Wat voelde Renske zich ellendig; Berouw en spijt troffen haar diep in haar ziel en vermengde zich met de angst over wat er komen ging. De tranen stroomde nu al over haar wangen. Ze probeerde zich als afleiding te concentreren op wat er zich verder allemaal in huis afspeelde en wachtte gespannen of ze al geluiden hoorde die erop wezen dat de familie vertrok voor de wandeling… Lang hoefde ze daar niet op te wachten; tien minuten later hoorde ze de voordeur in het slot vallen….

Twee minuten later was Chris al in de slaapkamer en stond hij met zijn armen over elkaar achter haar. Ze durfde niet om te kijken en voelde wel aan dat dit een serieuze preek ging worden…”Zo Miss Ravenstein” begon Chris, “Vertel me nu eens precies waarom je hier zo staat”  “Chris alsjeblieft….kunnen we dit overslaan??? Je maakt me nerveus zo…” smeekte Renske. “Nee Rens” antwoordde Chris, “dat kunnen we niet….Ik wil dat jij volledig gaat begrijpen hoe fout dit allemaal is en wat het allemaal stuk kan maken” “Sorry….ik vind het echt heel erg…het spijt me…echt waar…” zei Renske tussen haar nu al snikken door…

“Die excuses mogen nog even wachten dame; je gaat me nu eerst vertellen waarom je tegen me loog over die pillen… En als ik daar te lang op moet wachten naar mijn zin dan sta je straks weer in die hoek maar dan wel met een paar hele zere billen…” Chris zijn stem klonk waarschuwend maar zeer kalm. Dit maakte dat hij de situatie volledig onder controle had wat zijn gezag nog eens benadrukte…

Renske zuchtte eens diep en wipte zenuwachtig van haar ene op haar andere been….Snel zocht ze naar woorden…Toen vertelde ze aan Chris dat ze de pillen toch was gaan slikken omdat ze geen andere mogelijkheid zag om snel een paar kilo af te vallen….Ze gaf toe dat het gemak de verleiding ook groot had gemaakt….Tenslotte bood ze huilend van spijt nogmaals haar excuses aan en zei dat ze het heel erg vond dat ze gelogen had en dat ze de rest van de familie zo had laten schrikken…Chris had het zonder haar te onderbreken allemaal aangehoord….

“Rens” zei Chris toen, “Heb jij enig idee wat het met mij deed toen ik je bewusteloos op die keukenvloer zag liggen? Begrijp je waarom ik pisnijdig was toen bleek dat je dat jezelf aangedaan had? Dat je bewust je gezondheid in de waagschaal hebt gelegd? En dan heb ik het nog niet eens over de rest van de familie….Je hebt me teleurgesteld Rens….Ik dacht dat wij altijd eerlijk naar elkaar waren…..Begrijp je  hoe het anders had gemoeten????” Snikkend knikte Renske ja…

Toen pakte Chris Renske bij haar bovenarm en trok haar mee naar het bed. Paniek stak bij Renske de kop op….Ze wist heel goed wat er nu komen ging….Haar nog vrije hand lag ze beschermend op haar billen en ze smeekte: “Nee Chris….niet doen….alsjeblieft???” Ze had echter geen enkele keus dan zich richting het bed te begeven waar Chris ging zitten en haar zonder veel omhaal over de knie lag… Renske spartelde nog wat tegen en smeekte Chris het niet te doen… Chris klemde haar echter stevig tussen zijn benen zodat ze geen kant opkon en zei nog: “Jawel, jij gaat een pak slaag van me krijgen dame….Ik wil echt dat dit tot je doordringt…”

Chris was meteen hard op haar billen gaan slaan. In een hoog tempo daalde de klappen op Renske haar billen neer. Zo hard had hij haar nog nooit geslagen. Renske voelde dat hij zich niet inhield en raakte daar even van in paniek….Wanhopig probeerde ze uit Chris zijn greep te ontspannen maar dat was kansloos. Chris stopte even en boog voorover en zei streng vlak bij haar oor: “Rens….Ik wil dat je hiermee ophoudt…Stop dat verzet…Dat je dit verdient hebt weet je donders goed”….En weer verstevigde hij zijn greep om het pak slaag voort te zetten… Hij stopte pas toen Renske haar billen een egaal dieprode kleur hadden en ze huilend slap over zijn schoot hing….Chris voelde dat zijn woede hiermee al wat gekoeld was….Hij liet haar even bijkomen maar zette haar vervolgens rechtop naast hem op het bed.

Hij pakte haar bij haar kin en probeerde oogcontact te maken…”Rens..kijk me eens aan” zei hij dwingend maar al iets vriendelijker. Nog steeds huilend voldeed ze aan zijn verzoek. “Vertel eens lieverd” ging Chris toen door, “Wat ga je doen om dit nooit meer te laten gebeuren?” “Die pillen weggooien?” zei Renske tussen twee snikken door. “En?” vroeg Chris door terwijl hij teder een haarlok uit haar gezicht streek. Renske keek hem niet begrijpend aan…Chris gaf haar een pakje zakdoekjes aan. “Ik bedoel naar mij toe” zei Chris terwijl Renske haar tranen wegveegde. “Uhm…..Sorry???” gokte Renske toen maar…Chris schudde zijn hoofd: ”Nog belangrijker dan dat”…Renske begreep echter nog steeds niet wat Chris horen wilde….“Renske, Renske”…zei Chris toen hoofdschuddend.”Zo moeilijk is het niet hoor; ik wil dat je me beloofd nooit meer zo tegen me te liegen of me te belazeren, omdat het te veel kapot kan maken Rens…Vertrouwen in elkaar is de allergrootste basis voor een goede relatie….En om je dat voor eens en altijd duidelijk te maken ga ik je nog vijfentwintig klappen geven met mijn riem”…

Verschrikt en met grote ogen keek Renske hem aan…”Nee Chris….niet doen….ik snap het al….niet de riem”… begon ze te smeken….Maar Chris was vastberaden om desnoods een stukje over Renske haar grens heen te gaan als dat nodig was. Ze moest er echt van doordrongen worden dat dit niet alleen niet kon omdat hij zich teleurgesteld voelde of dat het voor hun relatie destructief was, maar meer nog dat ze zichzelf ermee in gevaar had gebracht door zo met haar gezondheid te spotten….

Hij lag dan ook twee kussens op het midden van het bed en beval Renske om daar overheen te gaan liggen met haar billen omhoog……“Moet dit echt??” jammerde Renske nog, maar het had geen enkele zin..”Ja Rens, dat moet” antwoordde Chris, “En wel nu meteen!” De toon in zijn stem was weer streng geworden en met zijn vingers knippend wees hij naar de kussens op het bed….Nog één keer keek Renske hem smekend aan, maar toen ze de vastberaden blik in zijn ogen zag wist ze dat ze hier echt niet onderuit ging komen een langzaam voldeed ze toen aan Chris zijn eis…

De tranen vloeide al voordat Chris zijn riem de eerste keer op haar billen liet neerdalen….Hij liet er echter geen gras over groeien en Renske kreeg nog een ongenadig pak slaag over het eerder geven heen……Tussendoor moest hij een keer stoppen om Renske te verstaan te geven dat ze moest blijven liggen en dat als ze nog één keer haar handen voor haar billen hield ze er vijf extra zou krijgen…..

Nadat de laatste klap gevallen was die Chris nog wat extra vaart had meegegeven gooide hij de riem op het bed en ging naast Renske op het bed liggen en nam het wanhopige meisje in zijn armen…..Geduldig wachtte hij totdat ze weer wat rustiger zou worden….

Toen dat uiteindelijk gebeurde en het onbedaarlijke huilen was overgegaan in nog wat nasnikken zei Renske: “Het spijt me zo…ben je nog steeds boos??…” en door haar tranen heen keek ze hem berouwvol aan. Chris gaf haar een zoen op haar voorhoofd en nam haar nog eens stevig in zijn armen..”Nee meis, ik ben niet boos meer….vergeven en vergeten” zei  hij geruststellend….Hij wist dat ze haar les geleerd had….

Toen de rest van de familie terug kwam van de wandeling zaten Chris en Renske hen al op te wachten met een hapje en een drankje….Het dutje had Renske goed gedaan zag Ma Hogervorst. Ze zag er weer heel ontspannen uit vond ze. Dat er nog een hele andere reden was wat ervoor zorgde dat Renske zo ontspannen oogde kon zij niet weten….

 Gezellig rond de openhaard werd het familieweekend gewoon weer opgepakt. Renske voelde zich helemaal thuis bij deze mensen, niet in de laatste plaats bij Chris zelf…Ze smolt gewoon als ze naar hem keek en ze kroop nog maar eens dicht tegen hem aan..

Wat voelde ze zich innig geliefd door deze man…….

Hoofdstuk 2;  Het omslagpunt.

Chris Hogervorst en Renske Ravenstein hadden nu een half jaar een relatie. Ze woonden inmiddels samen en waren zielsgelukkig met elkaar, maar het had wel wat voeten in de aarde gehad om de relatie een stevige basis te geven waarop gebouwd kon worden.

Renske was echt nog een adolescent te noemen; met alle onzekerheden die daar bij komen kijken om tot een evenwichtige volwassen ik te komen. Het recente overlijden van haar vader had dit proces geen goed gedaan. Het had haar nog onzekerder gemaakt dan ze al was. Chris had vaak het gevoel complexen te moeten verdrijven die er in zijn ogen helemaal niet waren. Dit koste hem veel energie. Maar toch had hij het gevoel aan Renske een gelijkwaardige partner te hebben; hij was ervan overtuigd dat er binnen in haar een sterke zelfverzekerde vrouw schuilde en hij was vastbesloten om haar te helpen die naar buiten te laten komen…

De manier waarop hij dat uiteindelijk vorm gaf werd ondersteund door zijn karakter en ging daarmee vanzelf. Chris kon van nature een dominante man genoemd worden; in een groep of situatie trok hij vanzelf de rol van leider naar zich toe. Een flinke dosis inlevingsvermogen maakte dat de mensen vaak Chris zijn oprechte interesse voelde. Zijn rustige en kalme uitstraling gaf hem het aanzien situaties onder controle te hebben en gaven hem een zelfverzekerde houding mee die prettig aanvoelde voor zijn omgeving. Al deze eigenschappen zaten gedeeltelijk in hemzelf en waren ‘genetisch aangeboren’ maar waren ook een product van wat hij van huis uit meegekregen had: Ook zijn beide broers en hun vader hadden die natuurlijke vorm van overwicht.

Het omslagpunt kwam na onmogelijk gedrag van Renske naar aanleiding van een periode dat het cotact met haar studiegenoten van haar HBO opleiding even wat minder was, wat haar erg onzeker maakte… Ze hadden in groepjes aan een project moeten werken, wat door meerdere factoren zoals taken die vooruit geschoven werden dreigde te mislukken waardoor de deadline niet gehaald ging worden. Renske trok zich dit erg persoonlijk aan waardoor ze de schuld meer bij zichzelf lag dan terecht was. Chris had al meerdere keren geprobeerd haar dit in te laten zien, maar hij drong niet tot haar door, Renske haar onzekerheid groeide. Gevoed door een zelfmedelijden die haar steeds dieper in de put liet afglijden….

Haar humeur in huis was beneden alle peil waarmee ze de sfeer volledig bepaalde, en dat duurde nu al drie dagen. Chris begon dit verongelijkte gedrag van Renske nu toch wel zat te worden en besloot er wat aan te doen…

Die zondagmorgen begon Chris erover nadat ze samen hadden ontbeten en hij daarna had opgeruimd. Hij dacht dat het voor Renske goed zou zijn om samen even iets leuks te gaan doen zodat zij de studie perikelen even los kon laten en relativeren. Het was een poging om haar uit die vicieuze cirkel van een slecht humeur te halen zodat ze daarna misschien met een nieuwe inzicht de draad weer op kon pakken en niet meer in haar gevoel vast bleef zitten waardoor ze geen steek verder kwam….

Hij vond haar in de woonkamer. “Lieverd”, begon Chris het gesprek: “Zullen we naar het strand rijden om lekker uit te waaien? Even alles van je af zetten…zal je goed doen.”

Renske keek Chris die in de deuropening stond boos aan. “Dat je dit zegt bewijst maar weer dat je er niks van begrepen hebt Chris” zei ze boos. “Je denkt toch zeker niet dat ik tijd heb om met jou leuk op het strand te lopen? Als ik nog een poging wil wagen om die deadline te halen zal ik toch echt mijn ‘leuke’ zondag op moeten offeren. Maar als jij je zo nodig wilt amuseren en mij aan mijn lot over wilt laten: ga gerust je gang hoor… Stel je voor dat je me zou helpen zodat ik misschien ook nog een stukje kan ontspannen vandaag” Het sarcasme in haar stem droop ervan af…

Renske hoorde ergens diep van binnen wel hoe ontzettend onredelijk dit klonk, maar was op de één of andere manier niet bij machte op haar ongenoegens te beteugelen. De frustraties die ze daar weer bij voelde gooide alleen maar meer olie op het vuur en had als gevolg dat ze er nog een schepje bovenop deed:

“Weet je Chris, ik vraag me werkelijk wel eens af of jij wel helemaal beseft waar ik zoal mee bezig ben; als jij werkelijk in mij zou verdiepen zo je het überhaupt niet in je hoofd halen om me mee uit te vragen. Je duwt me op deze manier alleen maar met mijn neus op de feiten…Je wordt weer bedankt voor zoveel ‘fijngevoeligheid’…NOT!.. Ik vind het eerder iets weg hebben van een lompe boer actie.” De stem van Renske was steeds harder en luider gaan klinken tot niveau schreeuwen. Chris had haar aangehoord en haar woorden raakten hem natuurlijk; Hij voelde de irritatie groeien bij zoveel onredelijkheid. Hij liet zich echter niet door Renske haar woorden intimideren maar bleef haar zwijgend strak aankijken….  

Renske voelde zich hier erg ongemakkelijk onder worden (omdat ze natuurlijk eigenlijk wel wist hoe ‘fout’ ze bezig was) En wilde het liefst de kamer verlaten om maar onder die alleszeggende blik van Chris uit te komen. Ze besloot dat weglopen uit deze situatie nu de beste optie was… Ze liep op Chris af die nog steeds in de deuropening stond en zei: “Als je me er dan nu even door wilt laten zodat ik kan beginnen, dat zal ik me als enige vandaag wel weer nuttig en productief maken, en kun jij je eigen gang gaan en hoef jij je niet druk om mij te maken: Veel plezier.” En met die woorden wilde Renske langs Chris de gang op lopen….

Maar zo ver kwam ze niet. Chris greep Renske nog net bij haar pols vast en zei terwijl hij haar naar zich toe trok: “Kom jij eens hier Renske.” Ze verstijfde direct bij het horen van de vastberaden toon in zijn stem, maar zei toch stoerder dan ze zich voelde:

“Waarom? Laat me los….ik heb nog meer te doen hoor.”

Chris trok zich niets van dit protest aan: “Wij moeten even praten,” zei hij en duwde Renske met zachte dwang weer terug de kamer in…

“Ga daar maar even zitten” zei Chris, en wees naar de bank. “Nou ik blijf wel staan hoor” zei Renske opstandig en probeerde zich een houding aan te nemen om vooral te maskeren dat ze zich toch wel wat opgelaten voelde met de situatie…. Chris was echter niet onder de indruk; liep op haar af zette haar voor de bank en met een lichte druk op haar schouders ‘dwong’ hij Renske te gaan zitten. “Even niet zo eigenwijs jongedame; zitten!” zei hij nog… Met deze actie nam Chris het heft in handen zonder zijn stem te hoeven verheffen of erg fysiek te worden. Hij maakte zo echter wel even duidelijk hoe de verhoudingen lagen wat als gevolg had dat Renske haar mond hield…

Hij nam plaats naast haar op de bank, sloeg zijn armen en benen over elkaar en vroeg: “Vind je dat je nu eerlijk bezig bent Renske? Al dagen loop je mokkend door het huis. Ik probeer je zoveel mogelijk te ontzien door je met rust te laten en je zoveel mogelijk huishoudelijke taken uit handen te nemen. Heb er zelfs begrip voor dat je momenteel niet altijd even aardig in je reacties bent. Ik heb je ook proberen te helpen door je te vertellen dat het niet halen van die deadline niet alleen jou aan te rekenen is, maar jullie allemaal in dat studiegroepje. Jij koos er vervolgens voor om mijn woorden niet te geloven en volledig naast je neer te leggen zonder er ook maar even over na te denken. Maar toch denk je het recht te hebben om mij af te snauwen en zelfs af en toe te commanderen”

“Dat is niet waar” schoot Renske in de verdediging “Je snapt er alleen helemaal niks van. En dat jij daarom misschien ook wel schuldig ben aan mijn ‘mokken’ zoals jij dat noemt komt niet in je kop op zeker? Nee…Chris doet niks fout; stel je voor zeg…Alles is Renske haar schuld. Chris de geweldige lost alles wel weer op met redelijk gepraat… Geweldig van je hoor!” Renske begon nu echt een beetje door te schieten in haar onredelijk relaas.

“Rens, ik begin hier nu een beetje genoeg van te krijgen” zei Chris en zijn stem klonk nu echt een beetje boos. “Zullen we het gesprek een beetje volwassen proberen te houden? Je gedraagt je nu echt een beetje als een klein kind.”

“Dan is dat maar zo;  kan me niets schelen”, antwoordde Renske. “Zijn we klaar? Kan ik nu dan wat gaan doen?”

“Nee Renske Ravenstein, zitten blijven,” klonk Chris zijn stem nu zelfs wat dreigend “Ik heb nog wel wat meer te zeggen.”

Maar Renske luisterde al niet meer en dacht door snel op te staan en de kamer uit te lopen uit deze situatie weg te komen. Dat was een fikse misrekening: Nog voordat ze helemaal van de bank was opgestaan had Chris haar stevig beetgepakt en haar in één beweging over zijn knie gelegd. 

“Wat doe je?” vroeg Renske ontzet “ Doe normaal man, laat me los.” Chris begon echter stevig op haar billen te slaan. Eerst besefte Renske niet wat er precies gebeurde, totdat de pijn tot haar doordrong en het wel begreep.

AU! AU!…  WIE DENK  JE  VERDOMME WEL DAT JE BENT?….  AU! AU! DIT KUN JE NIET MAKEN EIKEL!… AU! AU!….LAAT ME LOS!…AU! AU!…LUL!  schreeuwde Renske nu.

Even stopte Chris. “Zoals de afgelopen dagen ga jij je in mijn aanwezigheid niet meer gedragen jongedame. En tegen mij schelden al helemaal niet.”  Hij schoof vervolgens haar rokje omhoog en trok haar legging naar beneden tot rond haar dijen, en zette het pak slaag voort op haar slipje.

AU! AU!….”Stop alsjeblieft!”….AU! AU!…”Ik ben geen klein kind!”….AU! AU!…”Stop nou!” AU! AU! AU!….Laat me nou los!…AU! AU! ….Het schreeuwen was nu overgegaan in een  jammeren maar het klonk nog steeds opstandig.

“Blijkbaar dringt het nog steeds niet tot je door” zei Chris en trok toen haar slip met legging verder naar beneden tot rond haar knieën. “Misschien dat dit helpt.”

Renske vocht om los te komen maar Chris hield haar stevig op haar plaats en ging verder waar hij gebleven was. Haar billen voelden aan alsof ze in brand stonden maar Chris bleef in het zelfde tempo en met dezelfde slagkracht door slaan. Er ontsnapte bij Renske nog wel kreetjes van pijn, maar ze was nu opgehouden met schelden en commentaar leveren. Wel begon ze nu te huilen en te snikken. Ze smeekte: “Chris….alsjeblieft….stop nou….het spijt me…”

Chris voelde dat hij zijn doel begon te bereiken maar wist dat hij nog even door moest zetten.

“Chris…neehee….toe nou…stop….het doet zo’n pijn” klonk een berouwvol stemmetje.

“Dat is ook precies de bedoeling” antwoordde Chris, gaf nog drie harde tikken en hield toen op.

Hij liet Renske echter nog niet overeind komen maar lag zijn hand op haar gloeiende en rood geslagen billen en vroeg toen: “Zul je je niet meer zo op mij afreageren als jij het druk hebt Renske?” -KLETS! KLETS! KLETS! – Chris liet nog een paar stevige tikken neerdalen om haar bij de les te houden maar vooral om haar het juiste antwoord te laten geven. Ze moest echt begrijpen dat deze manier van omgaan met stress desastreus  en weinig productief was….

“AU! Jaaa… ik bedoel nee….” jammerde Renske.

-KLETS! KLETS! KLETS!- “Ik wens niet dat je zo met me omgaat dame –KLETS!- Dat verdien ik niet hoor je? “-KLETS! KLETS!- 

“AU! AU!… Ja… ik snap het… Stop alsjeblieft.”

-KLETS! KLETS! KLETS!- “Voortaan ga jij op een volwassen manier met je spanningen om en vraagt mijn hulp als je er zelf niet uitkomt” –KLETS! KLETS!- “Is dat begrepen?” –KLETS! KLETS!-

“AU! Jaaaa”…huilde Renske nu voluit…”IK snap het…Echt waar”

“Mooi” zei Chris en gaf haar nog twee laatste ferme tikken.

Renske lag nu helemaal slap over zijn schoot en snikte nog hevig na….Chris wachtte kalm af dat ze weer wat rustiger zou worden en lag geruststellend een hand op haar rug en streelde haar zachtjes….Het snikken werd langzaam minder.

Chris liet Renske voorzichtig overeind komen en liet haar naast hem op de bank plaats nemen. Vervolgens stond hij op, gaf haar wat papieren zakdoekjes en schonk voor beide iets te drinken in. Hij nam weer plaats op de bank en zag dat Renske haar slip en legging tijdens het pak slaag op een of andere manier op de grond waren belandt…Hij raapte ze op en hielp Renske om voorzichtig! haar kleren weer aan te trekken. Toen de legging en slip echter over haar billen werden geschoven trok ze even een grimas…

“Renske….lieve meid….” begon Chris toen het gesprek wat er nu moest komen… “Ben je erg geschrokken van mijn actie???” Twee prachtige bruine ogen ontmoette de zijne en Chris was blij om te zien dat er geen angst in te lezen was. Wel een verwarring en confuus zijn. Het bleef even stil. “Rens… lieverd… geef eens antwoord?” vroeg hij. Renske haalde haar schouders op en zei zachtjes: “Geschrokken?…Nee geloof het niet…. Weet niet zo goed wat ik voel…. Gek genoeg wel rustig…. Maar dit kan natuurlijk niet Chris… Ik ben je vriendin; niet je dochter die je terecht moet wijzen”.

“Ook in een volwassen relatie moet je elkaar af en toe terecht kunnen wijzen Rens” antwoordde Chris. “Wat je nu net ervaren hebt is iets wat ik van huis heb meegekregen, het ging bij ons thuis niet veel anders. Het staat bekend als Huiselijke Discipline of Domestic Discipline maar is een levensvorm die in onze westerse moderne samenleving niet meer zo past. Ik geloof er echter nog wel in. Op het internet kun je alle informatie hierover lezen. Doe dat straks maar even. Want verdorie Rens… Eigenlijk ben ik er vanaf het begin van onze relatie van overtuigd dat het jou en onze relatie zo goed zou doen…. Maar ik durfde het niet tegen jou te zeggen…. Bang dat ik was om je te verliezen…. Het spijt me echt dat ik je nooit eerder hierover verteld heb.”

Renske keek Chris nog steeds aan en wist niets te zeggen. “Ikke… wat bedoel je daarmee?… Dat als jij vind dat ik me niet gedraag je me dan op mijn billen slaat? ….   Ik weet niet Chris…. Lijkt me nogal bizar…”

Chris nam Renske haar gezicht in beide handen en keek haar diep in de ogen. “Rens… lieverd… Ik wil je niet kwijt…. Dat zal ook niet gebeuren als je hier niet in mee kunt gaan…. Maar wil je alsjeblieft je verdiepen in de materie? …. Echt…. het zou je zo helpen een evenwichtige vrouw te worden… Het wederzijdse vertrouwen in ons zal zoveel groeien…. Alsjeblieft…. Lees de informatie en denk er over na…. Je zei net dat je rust voelde… Ook dat is een effect van wat ik zojuist heb toegepast…. Voelt dat niet heerlijk? …. Je moest eens weten hoe gelukkig je me maakte toen je zei dat je die rust voelde…”

Renske stemde er uiteindelijk mee in dat ze de informatie zou lezen. En er ging die zondag een wereld voor haar open. Eigenlijk kon ze zich zo vinden in alles wat ze las en vielen er zoveel dingen op zijn plaats… Het werd haar helemaal duidelijk waarom ze voor Chris gevallen was; Het was voornamelijk zijn karakter en zijn leiding die ze voelde (en nodig had) wat maakte dat ze zich veilig bij hem voelde…. Alle ruimte om zich te ontplooien. Dat gevoel.

Van haar studie project was die dag dan wel niet zoveel terecht gekomen, maar de inzicht die ze verkreeg en alle puzzelstukjes die die dag op zijn plaats vielen…. Daar kon geen studie tegenop om haar die levenswijsheden te leren.

Er volgde natuurlijk nog talrijke gesprekken voordat die levensvorm in hun relatie paste. Maar eigenlijk voelde dat proces heel natuurlijk aan. Chris had Renske ook verteld dat hij het idee had dat zijn familie zo hecht was mede doordat er bij hun thuis vroeger op die manier met elkaar omgegaan werd. Het had duidelijkheid, structuur en respect voor elkaar in het gezin gebracht en hij had in zijn jeugd geliefd en veilig gevoeld.

Renske voelde zich eerst wat opgelaten toen Chris ook nog vertelde dat hij wist dat bij Arjan en Emma ook die levensvorm werd nageleefd en dat hij daar met zijn broer vrijuit over kon praten. Maar toen er later tussen Emma en Renske een openhartig gesprek hierover plaats vond, en Emma Renske vertelde dat het haar goed deed, werd het laatste stukje twijfel bij Renske weggenomen en ging ze er helemaal voor….

Chris en Renske hadden natuurlijk nog wel hun nodige ups en downs, maar waren nog nooit zo gelukkig met elkaar geweest. En die liefde tussen twee prachtige mensen bleef groeien…

Hoofdstuk 1; Hoe het noodlot hen samenbracht.

Ontspannen staarde Chris Hogervorst naar de vlammen in de openhaard van zijn smaakvol ingerichte appartement, een glas cognac in de hand.

Voor hem aan zijn voeten zat zijn jonge vriendin Renske behaaglijk tegen zijn benen geleund, comfortabel in een fleece deken gewikkeld en berenpantoffels aan haar voeten. Chris zijn gedachten dwaalde af naar een half jaar eerder, toen het noodlot hen samen had gebracht….

Dat bewuste weekend was Chris uitgenodigd door zijn oudste broer Arjan die huisarts was en zijn vrouw Emma voor een paar dagen zeilen op hun zeiljacht. (Chris had twee broers, en alle drie de mannen waren in hun vrije tijd graag sportief bezig. Iets wat ze van huis uit hadden meegekregen.) Na een heerlijke middag gezeild te hebben meerden ze de boot aan in een jachthaven en genoten op het dek van de zwoele zomeravond. Het beloofde een lange ontspannen avond te worden. Maar de rust werd echter wreed verstoord; Er klonk een ijselijke gil door de jachthaven waarna een korte stilte volgde…

Daarna ging alles razend snel en had Chris het gevoel dat hij toeschouwer was van een bioscoopfilm. Maar dan wel een hele slechte film: Er was een vrouw de steigers opgerend  die had geroepen dat haar man dood was……Arjan die in dit soort situaties toch getraind was had aan deze korte boodschap genoeg en snelde er heen om hulp te bieden. Chris volgde automatisch.

De paniek op de boot waar het drama zich afspeelde was groot. Arjan stuurde resoluut de vrouw en naar achteraf bleek de dochter weg en beval Chris zich over hen te ontfermen. Een ander toegesnelde toeschouwer kreeg de opdracht 112 te bellen. Arjan begon de reanimatie…..

Chris nam toen de twee vrouwen mee naar hun zeiljacht waar ze angstig afwachtte wat er verder ging gebeuren….. Er arriveerde twee ambulances. Pas na drie kwartier verstreken verscheen Arjan die vertelde dat de man met spoed naar het ziekenhuis vervoerd ging worden en dat de ze mee moesten komen.

Terwijl ze naar de gereedstaande ambulance snelden vertelde Arjan de vrouw en de dochter dat ze het hart van de man weliswaar weer opgang hadden gekregen, maar dat zijn toestand kritiek bleef.

Vervolgens speelde er zich een nog een drama af; Er kon maar één persoon mee met de ambulance. Hulpeloos keek de vrouw Arjan aan; ze wist duidelijk even niet waar ze haar prioriteit moest leggen: Bij haar in kritieke toestand verkerende man of bij haar dochter die ook in paniek was… De ambulance verpleegkundige riep dat ze NU gingen rijden. Arjan hakte de knoop voor de vrouw door: hij duwde haar de ambulance in, en zei omdat hij natuurlijk verzet voelde: “Jij gaat met je man mee, je dochter volgt….daar zorgen wij voor”.

“Ja maar….”, protesteerde de vrouw nog.

“Nee!” zei Arjan op waarschuwende toon en maakte met een handgebaar duidelijk dat er geen discussie mogelijk was. Toen maakte hij met een resolute beweging snel de veiligheidsgordel vast en gooide het portier dicht. Met veel lawaai kwam de ambulance in beweging en de dochter ving nog net een verontschuldigende blik van haar moeder…

Verbijsterd keek de jonge vrouw de blauwe lampen na die verdwenen toen de ambulance de hoek om scheurde. Even stond ze als versteend; Een radeloosheid van ongekende omvang maakte zich van het meisje meester… Ze had niet in de gaten dat het haar eigen stem was die gilde: “PAPAAAA… NEEEE!!!!!!!”  Ze wilde gaan rennen; haar vader achterna……

Zo ver kwam ze echter niet. Ze werd stevig bij haar schouders vastgegrepen en omgedraaid: Ze keek recht in het gezicht van Chris. “LAAT ME LOOOOS” huilde de jonge vrouw hysterisch en in een reflex probeerde ze de man die haar zo bruut vastgepakt had en welgemikte trap tegen zijn schenen te verkopen, wat half lukte. Chris voelde de pijn wel, maar hij voelde nog mee de paniek en radeloosheid van het meisje dat hij stevig in zijn greep hield. “Hee….luister eens naar me” begon hij op een rustige en sussende toon. ”NEEEE” gilde ze nog steeds hysterisch en bleef pogen los te komen om te gaan rennen, haar vader achterna. “Denk eens na meisje” ging Chris door, “Dit heeft toch geen zin?” Het was echter tegen dovemans oren gericht….

Om haar hysterie kracht bij te zetten greep de jonge vrouw Chris zijn welgevormde bovenarmen vast en zette haar nagels gemeen in zijn vel. Nu voelde Chris toch irritatie opkomen. Hij probeerde oogcontact met het meisje te maken en zei nog steeds op rustige toon: “Je doet me pijn zo…..laat eens los. Deze poging om tot haar door te dringen mislukte echter jammerlijk. Chris realiseerde zich dat vriendelijkheid hier niet ging helpen; hij moest dit anders aan gaan pakken…

Chris pakte de jonge vrouw bij haar kin en dwong haar zo hem aan  te kijken. Zijn toon was veranderd in dwingend en streng: “Wil je NU kalmeren jongedame? Zo werkt het natuurlijk niet!” Haar ogen schoten even vuur en ze ging over tot schelden: ”Klootzak! kick je hier op of zo??? Ik moet weg…Laat me los Eikel” En met die woorden begon het meisje opnieuw pogingen te doen Chris te schoppen.

Chris zijn gedachten draaide nu op volle toeren: Dit moest stoppen; zij moest naar het ziekenhuis gebracht worden maar dit schoot niet op. Wat hij toen deed om het meisje tot rede te brengen was een pure instinctieve actie…

Van huis uit had hij net als zijn broers zijn dominante kant meegekregen, zowel in opvoeding als in de genen. En die dominante kant kwam nu naar boven en maakte dat hij nu zo doortastend kon handelen:

Hij pakte het meisje bij haar schouders, draaide haar een kwart slag en pakte haar rechterpols achter haar rug om stevig vast en drukte die tegen haar heup; zijn arm kwam daarbij over haar onderrug te liggen zodat ze geen kant op kon. Met zijn rechterhand deelde Chris een tiental harde klappen uit op de stevige billen van de jonge vrouw.

De eerst paar tikken was ze te verbouwereerd om te reageren en bij de laatste tikken kon ze alleen maar “Au! Au!” jammeren. Chris liet het meisje toen los die onmiddellijk met haar handen haar achterwerk omvatte. Geschokt keek ze Chris aan. Het was gelukt om haar aandacht te vangen… “Ben je rustig nu?” vroeg Chris en zijn stem klonk vastberaden. Het meisje twijfelde er niet aan dat als ze nu weer stennis zou gaan schoppen dat ze weer dezelfde behandeling zou krijgen; Snel knikte ze ja…

Toen kwamen de emoties bij het hevig geschrokken meisje los: Haar handen gingen van haar billen naar haar gezicht en ze begon hevig te snikken… Chris trok haar naar zich toe en nam haar in zijn armen. Het hevig snikken ging over in onbedaarlijk huilen… Chris hield het meisje stevig tegen zich aangedrukt om haar in deze verschrikkelijke situatie troost te kunnen bieden, maar ondertussen regelde hij ook dat Arjan voor een auto ging zorgen om de jonge vrouw naar het ziekenhuis te brengen.

De havenmeester had direct zijn auto aangeboden aan Arjan. Hij kon zelf niet rijden omdat hij wat gedronken had, maar zonder aarzelen had hij de sleutels afgegeven. Tien minuten later waren Chris en het meisje op weg. Arjan bleef bij Emma.

Onderweg was het stil in de auto. Chris manoeuvreerde de auto soepel door het verkeer. Even keek hij opzij naar de jonge vrouw die aangeslagen naast hem zat. “Zeg, hoe heet je eigenlijk? Door alle hectiek hebben wij niet de gelegenheid gehad om ons voor te stellen…..Mijn naam is Chris” doorbrak hij de stilte. “Renske, Renske Ravenstein” antwoordde het meisje tussen twee snikken door.

“Luister eens Renske”, ging Chris door, “Het spijt me van mijn nogal hardhandige aanpak van net, maar ik wist even niet anders tot je door te dringen. Maar de hoofdzaak is dat we nu snel bij je vader komen. Ik wilde je in de auto hebben, dus vandaar mijn actie…”

Renske keek stuurs voor zich uit. Haar gedachten gingen natuurlijk uit naar haar vader. Ze was totaal niet bezig met het pak slaag wat ze even daarvoor gehad had. Eigenlijk was ze het voorval al vergeten……”Geeft niets” zei ze daarom schouderophalend.

Weer viel er even een stilte.

“Gaat hij het redden denk je?” klonk het met een onzekere stem naast Chris waarin de angst duidelijk doorklonk. “Ik weet het niet meis,” antwoordde Chris eerlijk. “Ik zou  graag je onzekerheid wegnemen, maar dat kan ik niet.” Snikkend sloeg Renske haar handen voor haar gezicht en Chris voelde zich machteloos. Het enige wat hij nu nog kon doen was Renske zo snel mogelijk naar het ziekenhuis brengen.

Bij het ziekenhuis aangekomen parkeerde Chris snel de auto voor de ingang van de spoedeisende hulp en samen met Renske rende hij naar binnen. Ze werden daar opgevangen door de inmiddels nachtportier die na aangehoord te hebben waar en voor wie ze kwamen direct zei ze mee te nemen naar de juiste behandelkamer.

Chris voelde dat zijn taak hier ophield. Hij negeerde een vaag gevoel van Renske verder bij te willen staan. Even lag hij bemoedigend een hand tegen haar rug en zei “Gaan meid…Sterkte” en hij gaf haar een zacht duwtje in de goede richting. Hij keek haar nog na toen ze samen met de portier door een deur verdween en hij zag dat zij nog één keer naar hem omkeek.

De weg terug naar de jachthaven probeerde Chris voor zichzelf alles op een rijtje te krijgen; de gebeurtenissen van die avond waren hem niet in de koude kleren gaan zitten. Terug bij de boot werd hij opgevangen door Arjan en zijn vrouw. Er werd nog lang nagepraat en toen Chris uiteindelijk zijn bed opzocht vertelde de wekker hem dat het al half vier was. Toch duurde het nog even voor hij de slaap kon vatten. Zijn gedachten gingen steeds uit naar Renske… hij vroeg zich af of ze nog een vader had…

De volgende ochtend toen hij wakker werd had Chris een paar seconden nodig om de gebeurtenissen van de avond ervoor te reconstrueren. Met een katerachtig gevoel keek hij hoe laat het was. Half twaalf zag hij. Hij had toch blijkbaar nog redelijk wat uurtjes kunnen slapen. Hij stond op en liep in zijn boxershort richting de kajuit; hij had al gehoord dat Arjan op was en misschien had hij wel nieuws, zo dacht hij.

“Hey broer”, begroette Arjan hem. De reden dat Arjan niet zoals gewoonlijk. “Goede morgen” zei en de blik die hij in zijn ogen had maakte dat Chris gelijk al aanvoelde dat Arjan inderdaad wist hoe het met de man was afgelopen, en dat het geen goed nieuws was….

“Hij heeft het niet gered he?”, vroeg Chris dan ook. Arjan schudde daarop zijn hoofd.

“Nee, helaas” zei hij, “ En eerlijk gezegd  had ik er gisteravond al een slecht gevoel bij…”

Emma had een brunch gemaakt en alle drie probeerden ze de draad toch weer op te pakken van wat hun gezellige zeilweekend had moeten worden. Bij Arjan en Emma lukte dit na enige tijd wel; bij Arjan omdat hij beroepsmatig had geleerd om wat afstand te nemen van dit soort voorvallen, en bij Emma omdat ze toch minder meegekregen had van de gebeurtenissen van die avond ervoor. Ze bespraken tijdens de brunch of en zo ja waarheen ze nog gingen varen. Chris was eigenlijk blij dat er besloten werd om pas de andere dag verder te varen omdat het al zo laat op de dag was. Plaatsvervangend gingen ze het havenplaatsje bekijken….

Die avond genoten ze op het dek van de boot van alweer een zwoele zomeravond. In stilte; ieder had zo even zijn eigen gedachten… De gedachtes van Chris gingen voor de zoveelste keer die dag naar Renske. En net toen hij zich afvroeg hoe het toch kwam dat zijn sympathie toch zoveel meer bij Renske lag dan blijkbaar bij haar moeder die dezelfde man verloren had, zag hij haar over de steigers tussen de aangemeerde boten lopen. Hij wilde gehoor geven aan zijn eerste impuls om naar haar toe te gaan maar hij aarzelde… Zou zij wel op zijn gezelschap zitten wachten in deze voor haar intens verdrietige tijd? Zij kende hem immers eigenlijk niet eens…Toen hij nog eens goed keek naar dat meisje dat daar over de steigers liep kon hij echter haar wanhoop en verdriet bijna letterlijk voelen en daarom snelde hij haar toch achterna, Arjan en Emma zagen Chris gaan en keken elkaar even verbaasd aan.

In eerste instantie drong het niet tot Renske door dat het haar naam was die geroepen werd. Ze bevond zich zo in een in zich zelf gekeerde onwerkelijkheid die men alleen leert kennen als je een dierbare verliest, dat de rest van de wereld aan haar voorbij ging. Ze schrok dan ook toen ze haar naam hoorde en voelde dat er een hand op haar schouder werd gelegd. Ze draaide zich om en zag dat het Chris was die haar terug naar de werkelijkheid bracht. ”Niet schrikken Rens,” zei hij. Er klonk zoveel oprechte tederheid door in zijn stem dat Renske direct de goede bedoelingen van deze man aanvoelde; Renske brak en de emoties die al vaker die dag in alle hevigheid naar boven waren gekomen zochten wederom een weg naar buiten…

“Hij is dood” kon ze alleen maar wanhopig uitbrengen.

Chris trok het nu hevig huilende meisje tegen zich aan en zei, “Ik weet het….kom maar hier.” Hij nam haar troostend in zijn  armen. Er hoefde verder helemaal niets gezegd te worden. Wat zou er ook gezegd kunnen worden om dit drama te verzachten??? Chris wachtte geduldig tot Renske weer iets rustiger werd, sloeg toen een arm om haar schouder en begon te lopen. Hij nam haar even mee voor een wandeling…

Tijdens deze wandeling voelde Renske de behoefte om alles wat er de afgelopen 24 uur gebeurd was aan deze man te vertellen. Als vanzelf, alsof ze Chris al jaren kende deelde ze haar emoties met deze voor haar toch onbekende man. Er was iets in hem wat maakte wat Renske het gevoel gaf dat als ze zich naar deze man openstelde ze er een bepaald gevoel van  veiligheid voor terug zou krijgen… Een soort ‘vaderlijke veiligheid’. Diep in haar hart vond ze dit heel fijn. Ondanks het gevoel van toch wel een paradox nu ze haar eigen vader zojuist verloren had….

Ook bij Chris kwamen tijdens deze wandeling allerlei gevoelens naar boven. Hij voelde dat hij ondanks alle ellende verliefd aan het worden was op dit meisje. Het verwarde hem en bracht hem ook in vertwijfeling…. Zo was daar het leeftijdsverschil; hij wist inmiddels dat zij nog maar 19 lentes telde, terwijl hij toch ‘al’ 31 was…Verder had hij nog nooit meegemaakt dat hij zomaar verliefd kon worden. In eerdere relaties was de liefde altijd voortgekomen uit een vriendschap, en was de liefde pas daarna gaan groeien. En nu had hij direct al warme gevoelens bij deze jonge vrouw. Heel verwarrend was natuurlijk ook dat haar leven nu even helemaal op zijn kop stond en dat er bij haar waarschijnlijk op dit moment even geen ruimte was voor dit soort gevoelens, ze zou hem nu toch niet toe kunnen laten, zo redeneerde Chris…

Maar ondanks of misschien ironisch genoeg juist door het dramatische verlies van haar vader kwamen Chris en Renske nader tot elkaar. Ze werden verliefd… Ondanks de nodige aarzelingen die gevoed werden door praktische zaken zoals het leeftijdsverschil en alle heftige emoties bloeide er toch iets moois tussen hen beide.

En zo ontstond er uit iets afschuwelijks iets moois… Het noodlot had hen samen gebracht.