Het rennen langs de weg bracht een vreemd soort rust. Terwijl haar voeten het asfalt teisterden schold ze op haar zelf. Stommeling! Leugenaar! Zo krijg je nooit een man! Je hebt hem afgestoten! Hij was alles wat je in je man wilde en nu heb je het verknald! Je hoefde niet akkoord te gaan zijn discipline, maar dat heb je wel gedaan! Stomme griet! Een auto passeerde haar en toeterde. Stomme auto! Als ik hier wil hard lopen, dat doe ik dat! Ansel denkt dat ik geen andere man kan krijgen, maar dat is wel zo! Ik had een heleboel mannen kunnen krijgen en het zou ze niets uitgemaakt hebben of ik een leugenaar ben of niet! Het zou ze niets kunnen schelen… Ze hadden heel graag met me uitgewild of geprobeerd hebben met me te zoenen… Geen van allen heeft ooit geprobeerd me iets bij te brengen, waren niet geïnteresseerd in mijn denkbeelden of mijn intelligentie of mijn veiligheid… Ze hoorde weer een auto komen, maar hij minderde snelheid toen hij haar passeerde en stopte voor haar. Ook Kiria stopte, moe en achter adem.

Ansel stapte uit zijn Jeep. Hij liep naar haar toe, pakte haar bij haar arm en zette haar op de passagiersstoel van zijn auto. Hij deed de veiligheidsriem vast, terwijl zij uit het voorraam staarde. Ze kon het niet opbrengen hem aan te kijken of iets te zeggen. Ze vocht tegen haar tranen en langzaam werd haar ademhaling weer normaal. Ansel stapte in en draaide de weg op, op weg naar haar huis.

De hele weg naar huis bleef het stil, op het zachte gejank van de V-snaar na. Toen Ansel voor haar huis stopte, deed Kiria haar gordel los, stapte uit zonder iets te zeggen en liep de oprit op. Ze keek niet een keer om. Eenmaal binnen, rende ze naar haar kamer en heeft een uur liggen huilen. Tot ze uitgeput in slaap viel.

Kiria kon zich niet veel herinneren van de week die erop volgde. En toen Ansel haar niet belde om welterusten te zeggen, zoals hij in de afgelopen week elke avond gedaan had, wist ze dat het voorbij was. De dagen gingen langzaam voorbij, terwijl ze de hele dag voor de televisie hing. Iedere ochtend ging ze joggen, ze liep door tot haar lichaam begon te protesteren en haar smeekte om te stoppen. Vervolgens liep ze terug naar huis vanaf het punt waar dat gebeurde om een frisse douche te nemen. Ze maakte het huis van top tot teen schoon. Ze stofte, zoog en boende tot haar handen rood en stuk waren. Angela zag het gebeuren, maar bemoeide zich niet met de zelfdiscipline die haar dochter liet zien. Kiria zou wel gaan praten als ze er klaar voor was.

De zaterdag erop belde Ted Stevenson.  Ze herkende hem onmiddellijk aan zijn rauwe stem.

‘Hallo Ted’, zei ze met tegenzin.

‘Ik wilde je even laten weten dat het programma van gister alle kijkcijfer records heeft gebroken! Blijkbaar vinden mensen het geweldig dat Ansel gezelschap heeft. Ik zou je voor aanstaande maandag weer in het programma willen hebben’.

Kiria zei niets. Herinneringen aan Ansel spookten door haar hoofd. Ze was er de afgelopen week redelijk in geslaagd hem uit haar gedachten te verbannen en was er niet op voorbereid dat de gevoelens die ze dacht succesvol weggestopt te hebben, zo gemakkelijk weer aan de oppervlakte kwamen.

‘Kiria?’

Ze hing de telefoon hebben. Ze slikte de tranen weg en probeerde haar hoofd leeg te maken door naar buiten te gaan en een eind te gaan rennen.

Ted belde die avond weer. ‘Kiria, hang alsjeblieft niet op., we willen je echt heel graag in het programma hebben’, begon hij.

‘Nee’, zei Kiria en hing weer op. De volgende ochtend arriveerde een grote bos rozen met een kaartje eraan van de studio. Angela zag hoe Kiria de bloemen mee nam naar de keuken om ze daar regelrecht in de vuilnisbak te deponeren.

‘Mam, ik ga weg om wat te schilderen’, riep ze haar moeder toe. Ze deed haar rugzak op haar rug en liep zonder wat te zeggen naar buiten.

‘Dat is goed. Laat me even weten als je tussen de middag niet komt eten’.

‘Goed hoor’, riep Kiria en liep naar haar auto.

Angela schudde wanhopig haar hoofd. Er moest iets gebeuren. Ze had zich nog nooit eerder zoveel zorgen om haar dochter gemaakt.

Kiria reed doelloos rond, op zoek naar een mooi plekje voor het laatste schilderij voor het stadhuis.

“Sure,” said Kiria, and headed for her car. Ze had een berg scene en een niet zo bruisende scene in de stad. Deze zou heel anders moeten zijn, maar nog steeds verband moeten houden met de directe omgeving. Wat zou mensen ertoe brengen een bezoekje hier aan de omgeving te brengen? Het meer, natuurlijk. Ze sloeg rechtsaf en reed met hoge snelheid in de richting van het meer. Hard rijden was nieuw voor haar. Ze reed normaal gesproken nooit te hard. Ze hield zich altijd keurig aan de maximum snelheid. Maar nu ontdekte ze dat hard rijden een flinke golf adrenaline door haar lijf liet gaan. Vergelijkbaar met wat ze voelde toen Ansel haar kuste. Ach, wie zat er eigenlijk om een man te springen?

Toen ze op de rem trapte om een bocht te kunnen nemen, piepten haar banden. Ze lachte bijna hysterisch en draaide de bassen van haar radio op het hoogste volume. Als ze later rijk en beroemd was, moest ze misschien maar eens een Porsche of een andere snelle wagen kopen. Ach, wie zat ze eigenlijk voor de gek te houden? Ze was maar een lokale kunstenaar met een bescheiden inkomen. Hoewel, ze had al verschillende telefoontjes gehad met opdrachten sinds haar foto in de krant gestaan had. Ze had nog niets aangenomen, maar ze mocht Randy Parsons wel dankbaar zijn.

Kiria scheurde het parkeerterrein op bij het meer en trapte hard op de rem. Maar ze had er geen rekening mee gehouden dat er allemaal kleine steentjes lagen in verband met asfaltwerkzaamheden. De auto raakte in een slip en ze drukte de rem nog harder in, waardoor de auto zijwaarts in de richting van een geparkeerde Jeep gleed. Hij was groen. Oh God, nee! Ze sperde haar ogen wijd open toen de afstand tot de Jeep steeds kleiner werd. Ze trapte nog harder op de rem. Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft, mompelde ze en voelde het schokken van het anti blokkeer system van de wielen. Ze zette zich schrap om de exploderende airbag op te kunnen vangen. In plaats daarvan kwam de auto centimeters van de Jeep tot stilstand. Het was die van Ansel, dat leed geen twijfel. Kiria parkeerde de auto, zette de motor uit en bleef een poos roerloos zitten.

Toen stapte ze uit, zwaaide ze haar rugzak over een schouder en liep nonchalant over het strand naar de oude toren van de reddingsbrigade. Ze hoopte dat als iemand haar bezig had gezien, ze zouden denken dat ze een stuntvrouw was. Het leek wel of het allemaal zo bedoeld was, grinnikte ze in zichzelf toen ze zich een voorstelling van het gebeuren maakte. Draaien, slippen, tegensturen, stoppen, uitstappen en rustig weglopen. Ze keek van achter de donkere glazen het strand rond. Er liepen alleen een paar mensen langs de vloedlijn. Niemand lette op haar, behalve een gespierde man die van de linkerkant dichterbij kwam. Kiria versnelde haar pas, omdat hij haar kennelijk probeerde te kruisen op haar weg naar de toren. Zonder haar blik zijn kant op te richten begon ze te rennen en bereikte de toren ongeveer honderd meter voor hem. Ze begon meteen naar boven te klimmen, lenig als een aap en door al het joggen in een uitstekende conditie. De toren was een bouwval en werd nauwelijks meer gebruikt, hij begon te wiebelen terwijl ze naar boven klom.

‘Kiria!’ Ze hoorde hem roepen op het moment dat ze op het platform klom. Ze keek naar beneden en zag hem onder de toren staan.

‘Oh, hoi’, riep ze en keek hem afkeurend aan.

‘Kom naar beneden!’ De strenge toon zijn stem bracht een mengeling van liefde schuldgevoelens teweeg, maar ze onderdrukte ze snel. Hij had niets over haar te zeggen en geen enkel recht om haar te commanderen.

‘Goed hoor. Als ik klaar ben met schilderen’. Kiria vouwde haar stoeltje en schildersezel open.

‘Zolang houdt die toren het niet vol!’, riep hij.

‘Hij staat hier al twintig jaar, hoor’

‘Als je niet heel snel naar beneden komt, dan kom ik je halen!’

‘Ok’, stemde ze toe, en boog zich over de rand. Hij zette zijn voet op de eerste trede en stapte omhoog. Maar hij brak en zorgde ervoor dat hij op rug in het zand belandde. Vloekend probeerde hij de volgende trede. De toren begon onder zijn gewicht heen en weer te zwaaien, terwijl Kiria over de balustrade hing. Ansel wist dat ze gewonnen had. Hij deed een stap achteruit en keek wanhopig naar boven. Kiria kon het niet laten, ze maakte haar paardenstaart los en schudde haar haren heen en weer.

‘Zal ik mijn haar naar beneden laten zodat je omhoog kunt klimmen?’, giechelde ze.

‘Repelsteeltje had haar van goud;, antwoordde hij, draaide zich om en liep weg in de richting van de parkeerplaats.

Kiria voelde een steek van teleurstelling, maar zette deze snel van zich af en begon haar pallet gereed te maken. De uren erop verstreken terwijl ze behendig het schouwspel voor haar vast begon te leggen. Er stond een zacht windje en de zon scheen warm door de koele lucht. De vlammende kleuren van de herfstbladeren waren in hun heldere glorie niet moeilijk vast te leggen en vormden een mooi contrast met het lichtblauwe water. Creatief bezig zijn deed haar goed, voor het eerst die week voelde ze zich rustig, ontspannen en op haar gemak. Het was een overweldigend gezicht. Uiteindelijk borg Kiria het schilderij trots op in de doos en pakte haar spullen in.

Haastig klauterde ze van de toren naar beneden en liep over het zand in de richting van de parkeerplaats. Na een poos hield ze haar pas in. ‘De auto van Ansel en die van haar waren nog de enige twee op het parkeerterrein. Een paar honderd meter verder, aan haar rechterhand zat Ansel in een groene strandstoel een boek te lezen. Ze trok haar rugzak recht en begon weer te lopen. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Ansel zijn boek dicht deed, zijn stoel oppakte en in de richting van zijn Jeep begon te lopen. Kiria ging langzamer lopen om de onvermijdelijke confrontatie nog even uit te stellen. Hij zou waarschijnlijk nog fatsoenlijk afscheid willen nemen, nu hun afscheid tamelijk onbevredigend was verlopen. Kiria haalde haar sleutels uit haar zak en opende het passagiersportier. Ze legde haar rugzak op de stoel. Ansel stond met zijn armen over elkaar tegen de Jeep geleund en keek zwijgend toe. Kiria liep om de auto heen en deed de deur aan de bestuurderskant open.

‘Kiria’, zei hij, en ze keek behoedzaam in zijn rustige, blauwe ogen. Hij is niet boos, zo te zien, stelde ze vast en ontspande een beetje. ‘Kiria, ik heb op je gewacht om je mijn verontschuldigingen aan te bieden’.

‘Is dat zo?’, Haar hand op de deurpost aarzelde.

‘Ik ben fout geweest. Ik heb de hele week op een telefoontje van je gewacht waarin je je verontschuldigingen zou aanbieden, toen ik er achter kwam dat ik zelf degene ben geweest, die er een potje van heeft gemaakt’. Ansel liet zijn armen langs zijn lichaam hangen en hij liep langzaam om haar auto heen. Hij bleef vlak voor haar staan. Kiria verstrakte, klaar om er bij de eerste de beste beweging vandoor te gaan.

‘Ik heb een heerlijke tijd met je gehad’, ging hij verder. ‘Maar ik ben teveel met mezelf bezig geweest en ik heb er niet bij stil gestaan wat het allemaal met jou zou doen. Ik had het recht niet om zo tegen je uit te vallen’.

Kiria keek op en zag zijn oprechte gezichtsuitdrukking. Ze verloor zichzelf in zijn blauwe ogen.

‘Tja…’, ze wist niet goed wat ze moest zeggen.

Ansel legde zijn vinger op haar lippen. ‘Laat mij mijn zegje doen, alsjeblieft, je hoeft niets te zeggen. Ik voel me ellendig zonder jou. Ik kan er ’s nachts zelfs niet van slapen. Ik wil jou… niet dat billenkoek-gedoe. Ik wil je zoals je bent, als je tegen me wilt liegen of schelden, dan zal ik proberen dat te accepteren. En als je van die gevaarlijke dingen wilt doen’, hij knikte in de richting van de toren, ‘dan zal ik maar veel schietgebedjes moeten doen. Ik wil graag met je om blijven gaan… ik wil je liefhebben… en ik zal maar een ding van je vragen’. Kiria smolt bij zijn woorden en was bloednieuwsgierig naar dat ene ding’.

‘Beloof me alsjeblieft dat je niet meer zo roekeloos zult rijden. Alsjeblieft, Kiria, dat  is het enige wat ik niet kan accepteren’. Ansel stond doodstil, zijn ogen stonden vriendelijk en smekend.

Kiria knikte en deed een stap in zijn richting en sloeg zijn armen om hem heen. Ze drukten elkaar stevig tegen zich aan. Ze legde haar wang tegen zijn brede borst en rook de vage geur van zijn eau de toilette. Hij trok haar paardenstaart los en liet zijn vingers door haar zachte, lange haren glijden. Kiria wist niet hoelang ze daar al stonden, maar ze werd zich er op een moment bewust van de ondergaande zon boven het water. Ze tilde haar hoofd op en keek naar Ansel.

‘Kom, we gaan naar huis, zei hij en boog zich voorover om zijn lippen over de hare te laten glijden. Een golf van verlangen bevestigde dat ze hem nodig had. Met een glimlach beantwoordde ze zijn vraag. Ansel hield de deur van haar auto open en ze ging op de bestuurdersstoel zitten. Toen gebaarde hij dat ze vooruit moest rijden. Kiria reed het parkeerterrein af en volgde de weg tot het eind van het meer. Ze wist niet zeker of hij zijn huis of het hare bedoelde, maar ze reed in de richting van haar huis. Hij wilde haar. Hij wilde haar met al haar tekortkomingen, haar leugens en haar gevaarlijke toeren. Met een grijns van oor tot oor reed ze naar zijn huis.

Ansel behandelde haar als een prinses. Hij zette haar met een tijdschrift en een glas wijn op de bank terwijl hij naar de keuken verdween, waar ze hem met potten en pannen in de weer hoorde.

Vervolgens hoorde ze het water in de badkamer stromen. Toen leidde hij haar een groot, met kaarsen verlicht, achthoekig bad, wat met warm schuimend water gevuld was. Zodra hij de badkamer uit was, deed Kiria haar zanderige joggingpak uit en liet zich dankbaar in het weldadige water glijden. Miljoenen waterstraaltjes masseerden haar van verschillende richtingen terwijl ze zich waste met zijn stuk zeep. Toe het water begon af te koelen, draaide ze de kraan dicht, droogde zich af en trok de blauwe ochtendjas aan, die ze al vaker aan gehad had.

Kiria liep op blote voeten naar de keuken. Ansel, die bij het fornuis stond, draaide zich om en spreidde uitnodigend zijn armen. Hij tilde haar om en zwaaide haar rond en keek haar glimlachend aan.

‘Ga maar aan tafel zitten, het eten is bijna klaar’. Hij liet haar los en Kiria voldeed graag aan zijn verzoek. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’, vroeg ze.

‘Mee, vanavond niet. De volgende keer mag jij koken en help ik je’, grinnikte hij.

‘Afgesproken’. Hij zette haar een nieuw glas wijn voor. Ze dronk met kleine slokjes terwijl ze toekeek hoe Ansel met het eten bezig was. Hij was in de keuken al net zo thuis als in de ongerepte natuur, dacht ze terwijl ze bewonderend toekeek.

‘Waar heb je zo goed leren koken?’

‘Toen ik een tiener was, is mijn moeder een eigen zaak begonnen. Ze werkte altijd door tot ’s avonds laat en iedere avond met een bord op schoot zitten begon te vervelen. Mijn moeder heeft een kookboek voor me gekocht en daar heb ik het uit geleerd’.

‘Hmmm. Dus je bent altijd al zo vindingrijk geweest’.

Ansel glimlachte en draaide het gas uit onder de saus waarin hij stond te roeren. Hij dekte de tafel en een paar minuten later verschenen een paar dampende schotels op de tafel. Kiria snoof de heerlijke geur op, terwijl hij haar overal een beetje van opschepte. Hij schepte zichzelf ook op en ging naast haar zitten. Ze keken elkaar aan.

Toen pakte Ansel haar hand, deed zijn ogen dicht en zei, ‘Here zegen deze spijs, om Jezus wil, Amen’. Hij liet haar hand los en pakte zijn vork, terwijl Kiria hem verbaasd aankeek.

‘Wanneer je mijn vader dat hoort zeggen, zou je willen dat ik dat ook zo mooi kon’, zei hij. Zijn knikje zette Kiria eindelijk in beweging. Ze pakte haar vork en prikte er een stukje asperge, bedekt met een zachte gele saus aan. De pittige smaak zorgde ervoor dat ze het in een ommezien op had en om meer vroeg.

Ansel grinnikte en reikte haar de pan aan. ‘Wil je niet ook iets anders proberen?’

‘Huh-uh’, glimlachte ze, haar ogen gelukzalig dichtgeknepen. ‘Ik wil de rest van mijn leven alleen dit maar eten’. Toen ze even later haar bord weer leeg had, schepte ze een portie kalfsvlees met gegratineerde aardappelen op.

Ansel pakte haar hand in zijn beide handen, en draaide hem voorzichtig om, om haar beschadigde handpalm te bekijken. ‘Wat is er met je hand gebeurd?’, vroeg hij en schoof zijn stoel naar achter en stond op.

Kiria zag hoe hij een poosje in een la rommelde. ‘Niets’. Ze voelde een vreemd gevoel van schaamte in zich opkomen.

‘Ik geef je tien seconde om te vertellen wat er gebeurd is’. Hij vond een tube zalf en nam deze mee naar de tafel.

Kiria voelde zich op een vreemde manier gedwongen om aan zijn dwingende verzoek te voldoen en ze stotterde, ‘Ik… ik heb het huis schoongemaakt’. Wat was ze eigenlijk een idioot dat ze op zijn dwingende vraag inging’.

‘Echt waar? Waarom heb je dan geen handschoenen aangedaan?’. Hij pakte haar hand en wreef deze in met de verzachtende zalf. Voorzichtig masseerde hij iedere vierkante centimeter. Kiria vond het heerlijk, maar wist niet wat ze moest antwoorden. ‘Hmm?’, hij keek haar vragend aan.

‘Daar heb ik niet aan gedacht’, mompelde ze. Hij reikte naar haar andere hand en ze legde deze in de zijne. ‘Het kon me ook niet zoveel schelen’, voegde ze eraan toe,

Tot haar verbazing knikte Ansel instemmend. Terwijl hij haar hand masseerde dwaalden haar gedachten terug naar de schoonmaakpartij. Ze had de pijn van de blaren zelfs verwelkomd, want het leidde haar af van de pijn die ze voelde nadat ze Ansel verlaten had. En nu hij de wonden van zowel haar handen als van haar hart heelde, voelde ze een overweldigende liefde tussen hen, hoewel geen van beiden dat woord ooit hadden laten vallen. Hield ze van hem? En als dat zo was, hield ze dan van de persoon of van de beroemdheid?

Toen hij uiteindelijk haar hand losliet, pakte ze haar wijnglas en rukte zich los van haar overpeinzingen. Het kon nog niet zijn dat ze van elkaar hielden, ze kenden elkaar nog maar een paar weken Ansel schepte haar nog meer vlees op. Ze glimlachte hem een bedankje toe en viel er gretig op aan.

Nadat haar bord leeg was, begon Ansel de tafel af te ruimen. Kiria stond ook op, maar hij wees haar hulp van de hand en zei haar dat rustig moest blijven zitten. Ze voelde zich een beetje opgelaten dat zij aan de tafel zat terwijl hij de pannen schoon schrobde. Ze sloop achter hem en begon zachtjes zijn schouders en nek te masseren.

‘H, dat voelt lekker’, zei hij en haalde zijn schouders op van genot.

‘Is je familie echt gelovig?’, vroeg ze terwijl ze zich op de rechterkant van zijn nek concentreerde.

Ansel grinnikte. ‘Tja, het zijn geen godsdienstwaanzinnigen, maar ze gaan wel naar de kerk en ze hebben strenge normen en waarden. Ze dringen hun overtuiging niet aan anderen op, maar ze zullen wel laten weten hoe ze erover denken als daarnaar gevraagd wordt’.

‘Net zoals jij, is het niet?’, plaagde Kiria, terwijl ze over zijn schouderbladen wreef.

‘Ik denk het. Ik heb alleen niets met bidden. Ik denk dat God helemaal niet in al die langdradige verhalen geïnteresseerd is. Mijn vader laat zich helaas af en toe wat teveel meeslepen’. Ansel droogde zijn handen en draaide zich om. ‘Kiria, ik wil dat je dit weekend met me meegaat om hen een bezoekje te brengen. Het is drie uur rijden, dus ik blijf altijd een nachtje slapen. Heb je zin om mee te gaan?’ Ze zag aan zijn ogen dat het belangrijk voor hem was en dat maakte op zijn beurt weer dat zij zich speciaal voelde.

‘Ja! Ik wil je ouders graag ontmoeten, Ansel’. Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar stevig tegen zich aan.

‘Goed dan vertrekken we vrijdagmiddag en gaan zondag weer naar huis’.

Toen kuste Ansel haar en haar gedachten veranderden in pure opwinding toen hij de voorkant van haar ochtendjas open deed en met zijn vingers langs de zijkanten van haar blote borsten streek. Toen hij zijn hand tussen haar benen liet glijden, voelde ze hoe haar knieën begonnen te knikken. Plotseling werd ze opgetild en naar de slaapkamer gedragen. Hij legde haar op de zachte sprei en kuste haar eerst voorzichtig op haar mond. Toen wrong hij zijn tong tussen haar tanden door in haar mond. Kiria kreunde en wreef over zijn rug en spoorde hem aan haar te nemen.

‘Alsjeblieft, Ansel, ik wil je in me voelen’, fluisterde ze, en liet haar hand over zijn erectie glijden. Hij was een stuk groter dan ze zich voorgesteld had ze deed aarzelend haar hand erom heen. Ze voelde de zijdezachte huid.

‘Nu nog niet’, hijgde hij. Hij liep zijn tong plagend over haar tepel glijden. Ze liet een hand door zijn haar glijden terwijl zijn tong er rondjes omheen draaide. Toen nam hij de stijve tepel in zijn mond en zoog erop. Golven van genot spoelden door haar lichaam. Opnieuw gleed zijn hand tussen haar benen en streelde haar zachtjes. Ze voelde hoe ze ongelofelijk nat werd. Hij liet een vinger naar binnen gaan. Ze voelde zich helemaal opgevuld. Toen trok hij zijn vinger net zo hard terug – Kiria keek in zijn verwilderde ogen.

‘Ben je nog maagd?’, de bozen, beschuldigende toon in zijn stem klonk onheilspellend.

Kiria probeerde zo onschuldig mogelijk te kijken en sperde haar ogen open. ‘Ja’, fluisterde ze.

‘Waarom heb je dat in vredesnaam niet eerder gezegd?’ Kiria voelde hoe haar hart op hol sloeg. Het was maar goed dat hij met dat billenkoek-gedoe gestopt was.

‘Tja… het onderwerp is nooit ter sprake gekomen’.

Ansel kon er echter maat weinig begrip voor opbrengen. ‘Je hebt het zover laten komen, terwijl je wist dat we het niet af konden maken!’

‘Maar Ansel, natuurlijk kan dat wel – ik heb het alleen nog nooit eerder gedaan!’

‘Ik kick niet op het ontmaagden van meiden’, zei hij en ging op zijn rug liggen.

Kiria wist dat dit er keer van moest komen, maar ze had er geen rekening mee gehouden, dat ze zo door emoties overspoeld zou worden. Ze had er in haar fantasieën geen rekening mee gehouden, dat hij het niet zou willen! Waarom toch? Alle andere vriendjes zouden er heel wat voor gehad hebben om zover te komen bij haar! Ze ging rechtop zitten, deed de ochtendjas dicht en opende de aanval.

‘Wat is er verdomme met jou aan de hand?, schreeuwde ze tegen hem. ‘Je zou blij moeten zijn dat ik nog maagd ben’.

Ansel keek haar verbaasd aan.

‘Je doet net of ik melaats ben, of zo’, fulmineerde ze. ‘Nou, ik schaam me er anders niet voor, hoor! Loop maar naar de hel, als je me niet wilt, wil ik jou ook niet meer!’ Kiria schoof naar de rand van het bed, maar hij hield haar tegen door een arm om haar heen te slaan.

‘Het spijt me Kiria’, begon hij, maar ze vocht als een leeuwin om weg te komen. Hij draaide haar om zodat ze hem aan moest kijken en ze trommelde in razernij met haar vuisten tegen zijn borst. Ansel pakte haar armen en wachtte tot ze kalmeerde. Het duurde even voordat ze zich realiseerde dat ze niets kon uitrichten, dat hij haar niet los zou laten. Er verschenen tranen in haar ogen terwijl ze langzaam tot rust kwam.

Ansel probeerde het nog eens. ‘Natuurlijk wil ik je… ik werd alleen verrast, dat is alles. Je hebt me nooit verteld dat je nog maagd was, ik verwachtte het gewoon niet. Ik bedoel, je bent een mooie meid en je bent tweeëntwintig jaar oud, ik kon me gewoon niet voorstellen dat niemand… nou, je weet wel…’ Hij liet haar armen los en drukte haar tegen zich aan, terwijl hij zachtjes over haar rug wreef. ‘Ik ben trots op je, liefje, echt waar. Ik had het alleen graag eerder geweten – je hebt me laten geloven dat we zouden vrijen. Je hebt er zelf om gevraagd….’

Kiria voelde de spanning weer opkomen. Uiteindelijk zei ze, ‘Ik heb het gevraagd omdat ik het heel graag wilde. Ik snap er ook niets van dat je het niet wilt’. Ze voelde de tranen weer opkomen en Ansel pakte haar gezicht in zijn beide handen.

‘Ik kan het niet. Ik weet niet hoe ik het moet doen. Ik heb nog nooit eerder iemand ontmaagd en ik wil je geen pijn doen’.

Verontwaardiging laaide op in haar ogen. ‘Je wilt me geen pijn doen? Je hebt mijn kont bont en blauw geslagen met een paddel!’ Ze zag zijn gezicht betrekken. ‘Dat is iets heel anders’, liet hij haar boos weten. ‘Ik zou het zo weer doen, als ik je niet beloofd zou hebben dat ik het niet weer zou doen’.

Kiria voelde kriebels in haar buik. ‘Dat heb je dan goed gedaan!’

‘Ik weet niet of ik het onder woorden kan brengen, maar ik zal het proberen. Ik ben opgevoed in de wetenschap dat de bips, de billen of de kont zoals je wilt, gemaakt is om straf te ontvangen’. De strenge toon in zijn stem stelde haar op de een of ander vreemde manier gerust. ‘Je kunt iemand geen blijvende schade toe brengen door haar een flink op de billen te geven. Het is de grootste spier van het menselijk lichaam en kan heel wat hebben’.

Er zijn daar geen botten die kunnen breken. Alleen de huid kan zeer gaan doen, maar die zal snel herstellen. Ik zou je nooit een pak op je billen hebben gegeven als je er niet zelf mee akkoord gegaan was’.

Kiria knikte onbewust dat ze het met hem eens was en ze keek naar de bezorgdheid in zijn ogen. ‘En nu je van gedachten veranderd bent, zal ik dat respecteren. Maar dat veranderd er niets aan dat ik je nooit ergens anders pijn zal doen dan op je bips’.

Kiria dacht een hele poos na. ‘Maar Ansel, je hebt me ook op mijn bovenbenen geslagen’, protesteerde ze.

‘Goed dan, je billen en je bovenbenen. Maar daar blijft het ook bij. Ik heb wel eens gehoord van mensen die elkaar met een zweep over het hele lichaam afranselen, dat zou niets voor mij zijn’.

‘Ok, ok, daar wil ik verder niets over horen. Het spijt me dat ik je nooit verteld heb dat ik nog maagd ben, maar ik snap niet waarom je me niet zou kunnen… um… neuken…’, ze liet haar blik zakken en staarde naar zijn borst.

‘Ik heb niet gezegd dat ik dat nooit zou willen, maar dat ik het niet zou doen omdat ik niet wist hoe ik het zou moeten doen’.

Kiria glimlachte. ‘En nu? Nu ga je het nodige research doen?’

Ansel speelde het spelletje mee. ‘Ja, als jij daar geen probleem mee hebt, dan zal ik dat gaan doen’.

‘En als ik het zou doen?’

‘Wat?’ Voor het eerst sinds Kiria hem kende, leek Ansel onzeker te worden.

‘Zorg jij maar dat je hem stijf krijgt en ga op je rug liggen, dan zal ik het zelf wel doen’, giechelde ze.

Ansel grinnikte terug. ‘Dat zou misschien best leuk zijn, maar ik wil ook niet dat je jezelf pijn doet’.

‘Tja, hoe lang moeten we dan nog wachten?’

‘Nier zo lang. Wat dacht je van morgenavond?’

‘Ik denk niet dat ik nog zo lang kan wachten’, zei ze laconiek en liet een vinger van zijn buik naar zijn lies glijden. Hij pakte haar hand om haar tegen te houden.

‘Kiria’, zei hij koeltjes en ze keek hem wat bedrukt aan. ‘We doen dit morgenavond’.

Nog steeds in de hoop dat hij van gedachte zou veranderen’, glimlachte ze en zei plagend, ‘En wat als ik daar niet op wacht?’

Zelfs aan het geduld van Ansel kwam een eind. ‘Als je morgenavond geen maagd meer bent, dan zou het zomaar kunnen dat ik vergeten ben dat ik je niet meer over de knie zou leggen!’

Kiria keek hem aan. ‘Maar je hebt het beloofd!’, zei ze.

‘Dat weet ik’, zei hij met een zachte stem. ‘En ik zal me aan mijn woord houden. Wil je ook dat ik er niet meer mee dreig?’

‘Ja. Je zou er mee ophouden, maar je begint er steeds weer over’, pruilde ze.

‘Je bent er zelf over begonnen toen ik zei dat ik je geen pijn wilde doen’, herinnerde hij haar.

‘Ok. Daar heb je gelijk in. Ik zal er niet weer over beginnen’.

‘En nu’, hij legde haar op haar rug en boog zich voorover om haar te kussen, ‘wil ik alsnog met je vrijen’.

‘Wat?’, ze probeerde te gaan zitten, maa rhij hing over haar heen. Ze voelde zijn hand over haar buik gaan.

‘Blijf liggen en probeer je te ontspannen’, liet hij weten en liet zijn tong over haar bovenbeen glijden.

‘Maar je zei dat je niet wilde…’, protesteerde Kiria terwijl hij haar streelde, maar haar zwakke protesten veranderden al snel toen zijn bedreven handen haar gek van verlangen maakten. Een paar minuten later kreeg ze een verpletterend orgasme. Toen het schokken van haar lichaam tot bedaren gekomen was, nam hij haar in zijn armen.

‘Morgen zal het nog beter zijn’, beloofde hij. Kiria kon zich nauwelijks voorstellen dat dat mogelijk was.

Een uur later reed hij in zijn Jeep achter haar aan naar haar huis. Kiria had hem laten weten dat ze best zelf kon rijden, maar toen hij stond erop achter haar aan te rijden, had ze haar verzet opgegeven. Toen ze samen het huis binnen kwamen, stond Angela op uit haar fauteuil.

‘Kiria, waar ben je de hele dag geweest?’, vroeg ze. Kiria ging instinctief een beetje achter Ansel staan.

‘Wat?’ Kiria had haar moeder nog nooit eerder zo boos gezien.

‘Je bent vanmorgen weggegaan en je hebt de hele dag niets meer van je laten horen! Wanneer ga je eindelijk een mobieltje aanschaffen zodat mensen je kunnen bereiken?’

‘Mam, is er iets? Is er iets ergs gebeurd?’

‘Nee, en dat is maar goed ook. Waarom heb je me niet gebeld om me te laten weten dat alles goed met je is?’

‘Daar… daar heb ik nooit aan gedacht, mam. Bovendien ben je anders nooit zo bezorgd!’

‘Dat komt omdat ik nog nooit eerder een heel week lijdzaam heb moeten toekijken hoe jij jezelf ten gronde richt! Toen je vanmorgen de deur uit ging, heb je beloofd tussen de middag te bellen!’

Kiria voelde hoe Ansel tussen haar en haar moeder vandaan stapte. Hij deed een stap in de richting van de deur. ‘Het spijt me Angela, ik heb haar tussen de middag meegenomen naar mijn huis en daar zijn we de rest van de dag gebleven. Het is ook mijn schuld, ik heb er ook niet aan gedacht dat we je even moesten bellen’.

‘Ansel White, jij kunt er helemaal niets aan doen!’, Angela keek hem met tranen in haar ogen aan.

‘Behalve dan dat mijn dochter me altijd liet weten waar ze uithing toen ze jou nog niet kende. Nu weet ik nooit waar ze uithangt, weet ik nooit of het wel goed met haar is…’

Kiria keek haar verbaasd aan toen haar moeder begon te huilen. Ze had haar nog nooit eerder zien huilen, zelfs niet op de dag dat haar vader er vandoor ging. Ansel stapte langs haar heen en nam Angela in zijn armen. Ze moest nodig getroost worden.

‘Het spijt me, mam’, zei Kiria en legde haar hand op de schouder van haar moeder. ‘Ik had geen idee dat je zo ongerust zou zijn. Ik heb me de hele week al egoïstisch gedragen, was alleen maar met mezelf bezig’.

‘Vroeger vertelde je me altijd wat je dwars zat’, huilde Angela en deed een arm om de nek van Kiria. ‘Je hebt de hele week niet tegen me gepraat! Je hebt onverantwoord in je auto rondgescheurd en jezelf bijna in de vernieling gelopen. Ik was zo bang dat er op vandaag iets verschrikkelijks gebeurd was!’.

‘Het spijt me, mam’, herhaalde Kiria. Ze keek Ansel even aan en zag spijt in zijn ogen. ‘Ik wilde je helemaal niet ongerust maken; ik kon er alleen nog niet over praten…’ Op het moment dat Ansel haar losliet, nam Kiria haar moeder liefdevol in haar armen.

‘Ik bel je nog wel’, zei Ansel en liep in de richting van de voordeur. Kiria knikte en keek hem na. Hij trok de deur zachtjes achter zich dicht. Ze ging met haar moeder op de bank zitten. Ze hebben nog wel een uur gepraat voordat Angela ervan overtuigd was dat Kiria voortaan zou bellen. Kiria vertelde dat Ansel had beloofd haar nooit meer een pak op haar bips te geven, maar vertelde er niet bij wat ze de volgende avond van plan waren.

Angela stond op, ging in haar fauteuil zitten en stak een sigaret op. Ze inhaleerde diep en blies een grote rookwolk in de richting van de open haard. ‘Ik voel me een beetje belachelijk’, zei ze. ‘Ik was zo ongerust dat ik me in het bijzijn van Ansel helemaal heb laten gaan. Hij zal me wel een raar mens vinden…’

‘Oh, mam, zit daar maar niet over in. Ik had ook wat rustiger moeten rijden, ik heb geluk gehad dat me niets overkomen is. En ik weet zeker dat Ansel het niet erg vind dat hij je heeft zien huilen’.

‘Hij is een goed mens’, antwoordde Angela. ‘Maar ik weet niet of die nieuwe afspraak van jullie nu wel zo’n goed idee is’, glimlachte Angela, blij dat ze haar dochter weer van een advies kon voorzien.

‘Wat?’, zei Kiria op een voor haar zo kenmerkende toon. ‘Waarom niet?’

‘Wat houdt je nu nog tegen om tegen hem te schelden en te liegen?’

‘Nou… ik doe het niet meer… omdat ik van hem houd en ik hem geen pijn wil doen’. Kiria benoemde haar gedachten voordat ze wist dat ze deze had. Ze hield van Ansel. Het was een openbaring, maar toch wist ze het al, diep van binnen.

Angela glimlachte. ‘Ik hoop voor je dat het goed uitpakt’.

‘Tja, ik houd ook van jou en ik lieg niet tegen je’.

‘Dat is waar’.

‘Het is vast niet zo moeilijk. Ik zal af en toe nog wel eens vloeken, maar hij zei dat hij dat zou accepteren’.

Angela knikte en zette de televisie aan om naar het nieuws te kijke. Kiria ging niet lang daarna naar bed en toen Ansel even later belde, hebben ze het kort gehouden.

“Kiria, I’m sorry you had such a hard week,” Ansel told her.

‘Nee, Ansel, het is mijn schuld. Ik had ook gewoon met mijn moeder kunnen praten, in plaats van me te wentelen in zelfmedelijden. Ik heb de verkeerde keuzes gemaakt. Maar voortaan weet ik wel beter’.

‘Jullie huis ziet er trouwens geweldig uit’.

‘Oh, is het je opgevallen dat ik schoongemaakt heb?’

‘Ja, het ziet er plotseling heel anders uit!’

‘Dank je wel. Ik geloof dat in toch nog iets goed gedaan heb’.

‘Ik ben doodop, liefje. Ik kom je morgenmiddag ophalen, goed?’

‘Uh-huh. Welterusten’.

‘Welterusten’.

Kiria hing op en had er meteen spijt van dat ze hem niet verteld had dat ze ban hem hield. Het viel niet mee om dat te doen, zeker niet omdat ze niet wist of hij ook van haar hield. Wat als ze het tegen hem zou zeggen, en hij het gek zou vinden? Ze kenden elkaar nog maar een paar weken! Maar Kiria wist dat het waar was en ze had het gevoel alsof ze elkaar al jaren kenden. Ze dacht na over hun nieuwe afspraak en vroeg zich af of hij er wel gelukkig mee was.

Toen realiseerde ze zich dat ondanks dat hij beloofd had haar niet meer over de knie te zullen leggen, hij nog steeds de leiding had. Ook al was hij lief en zorgzaam voor haar geweest, had hij de besluiten genomen en was haar invloed marginaal geweest. Hij was nog steeds in staat om haar zich schuldig te laten voelen wanneer hij boos werd. Hij had haar vastgehouden terwijl hij haar klaar liet komen. Ook hier had ze geen keuze in gehad. Kiria glimlachte. Dat ze geen billenkoek meer kreeg, had geen invloed op hun relatie. Ze viel in slaap en droomde dat ze de liefde bedreven.