‘Het… het spijt me Ansel’, zei ze. ‘Het was niet mijn bedoeling om dat te doen…’ Ze wist niet goed wat ze moest zeggen.

‘Kiria’, zijn stem was kalm. ‘Je kunt me vertrouwen. Ik zal nooit dingen doen, die je niet wilt’.

Ze glimlachte verlegen. ‘Dat verwacht ik ook helemaal niet’.

Zijn mondhoeken begonnen te trillen. ‘Behalve als je een pak op je bips verdiend hebt’.

‘Misschien’. Ze grijnsde en stapte in haar auto, ze wilde snel weg uit deze ongemakkelijke situatie.

‘Vergeet niet om te bellen wanneer je thuis bent’, drong hij aan.

‘Ik zal het niet vergeten. Welterusten!’, riep ze en draaide de contactsleutel om. Er gebeurde niets. Ze probeerde het nog een keer, maar het enige wat te horen was, was een korte tik van de startmotor. Ze voelde zich opgelaten. Ze trok aan de handel die de motorkap ontgrendelde en stapte uit.

‘Godverdomme!, vloekte ze binnensmonds. Ze pakte een grote moersleutel uit de achterbak en nam de sleutel mee naar de voorkant. Ansel deed een stap achteruit en bleef nieuwsgierig staan kijken. Ze opende de motorkap en gaf een paar flinke klappen op de startmotor. Ze gaf een flinke trap tegen het voorwiel en sprong in de auto. Ze draaide de sleutel om.

De motor startte nu wel, maar ook de startmotor bleef hangen en bleef janken tot ze wederom uitstapte en er nog een keer met de moersleutel op sloeg. Vervolgens deed ze de kap dicht en liep naar de achterbak om de sleutel weg te leggen. Ze gaf Ansel een geruststellend knikje, stapte in de auto en zette deze in de versnelling. De motor sloeg af. Draaien aan de sleutel bracht daar geen verandering in.

‘Wel gloeiende gloeiende’, schreeuwde ze. Ze was helemaal vergeten dat ze een toeschouwer had. Ze trok de motorkap weer open, Ze sprong weer uit de auto, maar kwam deze keer niet ver. Ansel hield haar staande en legde zijn handen op haar schouders.

‘Zo is het wel genoeg’, zei hij. Ze keek hem verbaasd aan. ‘Ik zal je naar huis brengen’.

‘Nee, dat hoeft echt niet. Deze keer zal hij het wel doen’, protesteerde ze. Ze schaamde zich voor de slecht functionerende auto.

‘Kiria, ik wil dat je je tasje pakt en in de Jeep gaat zitten. Het is niet veilig om met deze auto te rijden’.

‘Maar Ansel’, protesteerde ze opnieuw. Ze keek hem aan en zag een diepe frons in zijn voorhoofd. Met een zucht deed ze een stap achteruit, griste haar tasje uit de auto en liep in de richting van zijn auto. Het stond haar helemaal niet aan dat ze haar auto moest laten staan, maar ze kon hem niet weigeren. Ze deed haar armen over elkaar en leunde tegen de Jeep, terwijl Ansel de motorkap van haar auto dicht deed en de sleutels uit het contact haalde. Toen ging hij voor haar staan.

‘Is er een reden waarom je die startmotor niet hebt laten vervangen? Het is duidelijk dat je er al langer problemen mee hebt’, zei hij. Zijn stem klonk bijna boos.

‘Ja, daar is een reden voor!’, Kiria keek ham aan.

Toen ze verder niets zei, drong hij aan, ‘Nou?’

‘Nou? Nou, dat gaat je geen reet aan!’En dat was ook zo, hield ze zichzelf voor.

‘En waarom laat je de motor niet afstellen? Zo te horen loopt hij maar op de helft van de cilinders’, ging hij verder, haar brutale mond negerend.

‘Hij is nog maar pas over tijd. Ik was van plan om hem volgende week weg te brengen!’

Je banden zijn ook bijna glad. Die hadden al lang geleden vervangen moeten worden’.

Ze zijn helemaal niet glad. Ze zijn prima in orde. Ik heb nog nooit een lekke band gehad!’

‘Is het geld? Heb je niet genoeg om je auto te laten maken?’

‘Nee, ik heb genoeg geld’, verzekerde Kiria hem. ‘Ik begrijp niet waarom ik mezelf hier sta te verdedigen – maar je doet momenteel niet aardig!’

‘Vind je het dan leuk om in zo’n wrak op wielen te rijden?’, zijn sarcasme maakte haar nog bozer.

‘Nee!Ik had alleen geen tijd om naar de garage te gaan. En het gaat je nog steeds niks aan!’

‘Misschien ging het me gister niet aan, maar vandaag hebben we wat afgesproken. En sindsdien gaat het me wel aan!’

‘Wat hebben we afgesproken? We hebben helemaal niets afgesproken!’

‘Je hebt in het bos met me afgesproken dat we samen een relatie hebben, je geen andere vriendjes zult hebben, dat op ophoudt met liegen, niet meer zult vloeken en schelden en jezelf niet in gevaar zult brengen!’

Kiria keek hem verbaasd aan. ‘Is dat zo?’ Ze probeerde terug te halen wat ze precies gezegd had. ‘En wat was jouw kant van de deal?’

‘Dat ik geen andere vriendinnetjes zal hebben, dat ik je zal beschermen, je het liegen af zal leren en je een pak op je billen zal geven als dat nodig is’.

En zei maar denken dat hij niet luisterde. Kiria voelde zich warm worden, maar dat was weer snel voorbij bij zijn volgende woorden.

‘Het is dom en gevaarlijk om in een auto te rijden die zoveel gebreken vertoond. En omdat je het probleem niet serieus neemt, is het aan mij om erop toe te zien dat je je auto laat repareren’.

‘Hoor ik je daar zeggen dat ik dom ben?’

‘Dat hoef ik helemaal niet te zeggen’.

‘Waarom zeg je niet gewoon dat je me dom vindt?’

‘Omdat je helemaal niet dom bent. Je wist heel goed wat er moest gebeuren, je hebt het alleen niet gedaan’. Dat is dom!’

‘Wat kan het ook schelen! Ik heb gewoon geen tijd gehad om naar de garage te gaan, dat is alles!’ Kiria had schoon genoeg van deze genante vertoning. Niemand had haar ooit eerder aan een kruisverhoor onderworpen omtrent haar beweegredenen, haar financiële situatie of wat dan ook. Niemand had haar ooit eerder zo onnozel laten voelen en haar zeker nooit dom genoemd. Ook al had ze vaag het vermoeden dat hij gelijk had, was het een belediging die ze niet over haar kant kon laten gaan.

‘Nou, dan maak je er maar tijd voor! Hoe zien je plannen voor morgenochtend eruit?’, vroeg Ansel.

Met een verontwaardigde beweging van haar hoofd, reageerde ze fel, ‘Ik ben van plan om  morgen naar boven te klimmen en de andere kant van die verdomde berg van je te schilderen!’

Onmiddellijk werd ze stevig bij haar arm gepakt en meegesleurd over de oprit in de richting van haar auto. ‘Dat was de druppel die de emmer doet overlopen, jongedame!’

‘Dat is het domste cliché wat ik ooit gehoord heb! Kiria zette haar benen schrap en begon de andere kant uit te trekken, maar Ansel tilde haar gewoon op en droeg haar naar de voorkant van haar auto.

‘Stop!’, schreeuwde ze, maar hij duwde haar moeiteloos voorover over de motorkap en zette zij hand op haar onderrug.

‘Ik heb je verteld wat er zou gebeuren als je gevaarlijke dingen zou doen!’

Ansel liet zijn grote hand op haar billen neerdalen en gilde van woede en worstelde om weg te komen. Haar dunne kaki broek bood weinig bescherming. ‘Met gladde banden rijden! Je motor loopt slecht! Als hij al wil starten!’ Haar billen stonden al in brand en ze probeerde tevergeefs met haar benen te schoppen – hij had zijn been over de hare gezet en hield ze in bedwang.

‘En ga nu niet zeggen dat het met niets aangaat, je weet deksels goed dat dit wel het geval is!’ Hij voerde het ritme op terwijl hij haar streng toesprak en Kiria sloeg met haar vuisten op de motorkap van de auto.

‘Stop! Je doet me pijn!’, schreeuwde ze, ‘Shit, dat doet zeer! Verdomme! Laat me los…’

‘Ophouden met vloeken!’ Kiria probeerde haar billen weg te draaien, maar hij trok haar moeiteloos weer in de juiste positie en de straf ging onverdroten voort.

‘En als ik je betrap als je alleen mijn land opgaat, dan geef ik je een pak slaag met een twijg’. Hij sloeg nog harder en toen Kiria zich uiteindelijk realiseerde dat ze niets kon doen om het te laten stoppen, begon ze te huilen.

‘Alsjeblieft, Ansel! Stop, alsjeblieft!’ De tranen liepen vrijuit over haar wangen en druppelden op de motorkap. ‘Alsjeblieft!’ Haar verzet was nu gebroken, ze was volledig aan zijn genade overgeleverd. Hij gaf haar nog een paar welgeplaatste kletsen en trok haar vervolgens tot haar opluchting overeind en nam haar in zijn armen. Hij wreef zachtjes over haar rug, terwijl ze haastig haar gezicht aan zijn mouw afveegde. De brandende pijn werd al een beetje minder. Vreemd genoeg voelde ze zich opgelucht, dat ze een watervaste make-up opgedaan had.

‘En vertel me nu maar eens waarom ik je een pak op je bips gegeven heb’, zei hij.

Kiria kon van schaamte geen woord uitbrengen en de directheid van zijn woorden maakten het alleen maar erger. ‘Pak op haar bips?’

Na een lange stilte, legde hij zijn hand op een van haar gevoelige billen. ‘Moeten we weer van voor af aan beginnen?’

‘Nee!’, piepte Kiria, en draaide haar heupen bij hem vandaan. ‘Ik… ik probeer na te denken!’

‘Heb je wel geluisterd toen ik je een pak op je billen gaf?’Hij trok haar weer tegen zich aan en zij legde haar hoofd tegen zijn borst.

‘Nee! Ik heb je niet gehoord! Ik was alleen maar met de pijn bezig!’

‘Goed, dan zal ik het nog een keer zeggen. Je brengt jezelf in gevaar door in een auto te rijden die niet veilig is. Je was erg brutaal tegen me, je hebt gevloekt en je hebt gedreigd jezelf nogmaals in gevaar te brengen door in je eentje de berg op te klimmen’.

‘Oh, maar dat zou ik heus niet echt gedaan hebben. Ik was allen maar boos omdat je grof tegen me deed’.

‘Ik deed grof?’ Ansel dacht even na. ‘Je bedoeld toen ik je al die vragen over je auto stelde?

Ze knikte.

‘Ik denk dat er een groot verschil zit tussen grof zijn en bijvoorbeeld streng, serieus of bezorgd zijn. Het spijt me – het is nooit de bedoeling om grof tegen je te zijn. Ik wilde alleen maar dat je in zou zien dat je auto gevaarlijk is en dat jij dat daar veel te luchtig over deed’.

‘Maar je stelde helemaal geen vragen, je was eisend, je deed sarcastisch en je schold me uit, terwijl we afgesproken hebben elkaar niet uit te schelden’.

‘Heb ik je uitgescholden?’ Ansel duwde haar schouders een eind van zich af, maar ze keek hem niet aan.

‘Kijk me eens aan’.

‘Nee, ik heb allemaal mascara onder mijn ogen hangen’. Ansel ging op zijn hurken zitten en keek haar aan. Hij glimlachte toen ze haar gezicht achter haar handen probeerde te verstoppen.

‘Het kan me nog niets schelen als je helemaal onder de modder zou zitten, maar je kunt best naar binnen gaan om je op te knappen als je dat wilt’.

‘Ok’. Kiria draaide zich om en haastte zich in de richting van het huis. Ze wilde graag even alleen zijn om na te kunnen denken. Ze deed de badkamerdeur achter zich dicht en ging voor de spiegel staan. Er zaten zwarte vegen onder haar ogen en ze had blosjes op haar wangen, maar verder zag ze er beter uit dan ze verwachtte. Ze waste haar handen en haar gezicht en haar billen streken langs de rand van de wastafel toen ze zich omdraaide om een handdoek te pakken. Zo te voelen was haar bips bont en blauw. Ze deed haar broek naar beneden om te kunnen kijken. Er was alleen maar een rood vlekje te zien. Ze vroeg zich af hoe het kon dat het zo zeer gedaan had en dat er maar zo weinig van te zien was. Toen ze de voordeur open en dicht hoorde gaan, deed ze snel haar broek omhoog en liep de badkamer uit. Ansel stond in de hal, naast de opgezette bergleeuw. Kiria stak haar hand uit en streelde de zachte vacht.

‘Vertel me nu eens wat ik gezegd heb toen ik je uitgescholden heb’. Ansel deed zijn armen over elkaar en leunde tegen de muur.

‘Je zei dat ik dom ben’, mompelde Kiria en deed of ze plotseling grote belangstelling had in het linkeroor van de leeuw.

‘Ik zei dat je domme dingen had gedaan had, ja. Maar ik heb er zelfs nog bij gezegd dat ik je niet dom vind’.

‘Ik heb jou anders niet uitgescholden’.

‘Zeggen dat je domme dingen doet, kun je moeilijk schelden noemen! Vind je zelf ook niet dat het dom is om met een auto te rijden die zoveel gebreken vertoond?’

Kiria kriebelde de leeuw onder zijn kin. ‘Nee’, antwoordde ze zachtjes. ‘Maar ik vond het niet leuk hoe je tegen me praatte. Je was eisend en sarcastisch. Ik voelde me net een klein meisje wat met haar handen in de koektrommel betrapt werd.

‘Kiria, na die woede uitbarsting daar bij je auto, ja, toen heb ik je als een klein kind behandeld!’

Ze draaide zich om, deed haar armen over elkaar en keek hem aan. ‘Woede uitbarsting?’

‘Vloeken, tegen banden aanschoppen, met moersleutels gooien?’ Hij trok een wenkbrauw op . Ze ontspande een beetje en liet haar blik naar de grond zakken

‘Ok. Je hebt gelijk. Het spijt me. Het spijt me echt – ik heb me niet gerealiseerd wat voor indruk ik gemaakt moet hebben’.

Ansel sloeg zijn armen om haar heen en trok haar tegen zich aan. ‘Het spijt mij ook. Ik heb er geen spijt van dat ik je een pak op je billen gegeven heb, dat was meer dan verdiend. Het spijt me echter wel dat ik je dom genoemd heb’.

Kiria glimlachte en sloeg haar armen om zijn middel. ‘het is al goed’.

‘En als ik je in de toekomst een standje geef, dan kan ik best een beetje grof overkomen, maar het is alleen maar mijn bedoeling om serieus mijn punt te maken. Het komt allemaal recht uit mijn hart, omdat ik me zorgen om je maak’.

Nog nooit eerder in haar leven had Kiria zich zo geliefd gevoeld. Het was eigenlijk belachelijk om over liefde te spreken, terwijl ze Ansel nog maar twee dagen kende, maar ze kon geen ander woord vinden voor het warme gevoel wat hij uitstraalde en wat haar als een warme deken bedekte. ‘Het is goed’, fluisterde ze in zijn jasje.

Ze bleven minutenlang zo staan, beide genietend van elkaars nabijheid, totdat Ansel haar uiteindelijk los liet. ‘Kom, we gaan’, zei hij.

Kiria liep met hem mee naar zijn Jeep. Hij deed de deur voor haar open en ze ging voorzichtig zitten. Ze trok een grimas toen haar gewicht op haar bips drukte. Ansel gespte haar riem vast. Ze bleef stil zitten en voelde zich als een klein kind wat vastgezet werd. Hij liep om de auto heen en ging op de bestuurdersstoel zitten. Ze reden zwijgend een poos tot Ansel uiteindelijk het woord nam.

‘Morgenochtend laat ik je auto naar de garage in de Dorpstraat slepen, tenzij je liever naar een andere garage wilt?’

‘De garage in de Dorpstraat is prima’.

‘Mooi. Moet je morgen nog ergens naar toe?’

‘Nee, niet echt’.

‘Dan bel ik zodra de auto weer opgehaald kan worden. Dan kom ik je ophalen’.

‘Dank je wel’. Kiria glimlachte blij. Ze zou hem morgen alweer zien.

‘Heb je zin om morgenavond samen te gaan eten?’

‘Ja! Dat zou heerlijk zijn!’

‘Neem dan een lijstje mee. Dan gaan we boodschappen doen, voor je Franse maaltijd’.

‘Dat is goed’.  Kiria slikte moeizaam, en vroeg zich af of ze het voor morgenavond onder de knie zou kunnen hebben. Ze zou vroeg op moeten staan om wat te oefenen. Terwijl ze Ansel de weg wees, realiseerde ze zich plotseling, dat ze niet wilde dat Ansel het armmoedige huisje zou zien waar zij al haar hele leven met haar moeder woonde. Ze gras stond hoog omdat de grasmaaimachine het een paar weken geleden opgegeven had en de erf afscheiding was dringend aan een lik verf toe. De buren hadden aangeboden om te helpen, maar zoals gewoonlijk had haar moeder iedere hulp trots afgewezen. Ze waren van plan om er over een paar weken een weekend samen mee aan de slag te gaan, maar Kiria had daar niet veel zin in. Toen Ansel de straat in draaide maakte ze zich steeds bezorgder wat hij van hun huis zou vinden. Toen ze het huis van de buren naderden, dat veel groter was en een verzorgde tuin en afscheidingen had, hoorde Kiria zichzelf tegen Ansel zeggen dat hij moest stoppen.

‘Hier is het’, zei ze en opende de deur om uit te stappen. ‘Blijf maar zitten, mijn moeder ligt waarschijnlijk al te slapen en ze heeft er een hekel aan gewekt te worden’.

‘Goed’, zei hij en gaf haar een handkusje.

‘Welterusten! Ze zwaaide nog een keer en begon de lange oprit op te lopen. Het geluid van zijn motor veranderde niet. Toen ze achterom keek, zag ze hem zitten wachten. Hij wilde zeker zijn dat ze veilig binnen was. Ze vloekte binnensmonds en liep onder de carport door in de richting van de achterdeur. Opeens zag ze de lichtschakelaar. Ze deed het licht uit.

Uiteindelijk hoorde ze Ansel wegrijden. Op hetzelfde moment hoorde ze Bello, de grote Duitse herder van de buren aansloeg. Ze wist dat Bello het niet op haar had staan, omdat ze hem een keer, toen hij bij hun in de tuin zat te poepen met een tuinslang had natgespoten. Kiria haastte zich de garage uit en rende de oprit af en stapte tussen de bosjes door voor de lichten weer aangingen en Bello naar buiten werd gelaten.

‘Wat is er aan de hand, Bello?’, riep de buurvrouw. ‘Is daar iemand?’ In haar haast struikelde Kiria over een tuinhark en viel languit in het lange gras. Ze kwam met haar arm op een grote steen terecht.

‘We verdomme!’, vloekte ze. Ze sprong overeind en rende naar de voordeur. Ze maakt gehaast de deur open, ging naar binnen en sloeg de deur dicht. Haar arm deed zeer. Nog erger dan haar billen. Ze deed haar kleren uit om onder de douche te gaan en zag dat haar arm van haar pols tot haar elleboog geschaafd was. Het warme water deed in het begin een beetje zeer, maar vervolgens begon de pijn weg te trekken. Al snel voelde ze zich beter. Ze deed haar ochtendjas aan en ging achter de computer zitten om op zoek te gaan naar Franse recepten.

Ansel had al een kilometer afgelegd toen hij zich plotseling realiseerde dat Kiria hem gezegd had dat haar moeder pas laat thuis zou komen. Ze zei dat haar moeder vaak tot na middernacht de hort op was en het was nu pas tien uur. Hij vroeg zich af wat ze voor hem verborgen hield terwijl hij naar huis reed. Was ze bang alleen met hem te zijn?  Nou ja, ze had beloofd morgen voor hem te zullen koken en daar was hij erg blij mee. Hij wist dat hij het rustig aan met haar moest doen, ze had gezegd dat ze bang was nadat hij haar gekust had. Hij wilde haar helemaal niet bang maken. Hij glimlachte over de tegenstelling, je accepteerde wel een pak op haar bips, maar wilde niets hebben van liefdesuitingen.

Toen Angela die nacht thuis kwam, werd ze opgewacht door een uitzinnige dochter, die erop stond dat ze onmiddellijk les kreeg in de Franse keuken.

Maar Kiria, het is midden in de nacht. Ik heb helemaal geen zin om te koken’.

‘Oh, alsjeblieft mam, ik moet het morgen onder de knie hebben!’

‘Waarom?’

‘Omdat ik Ansel verteld heb dat ik een cursus Frans koken aan het volgen ben’.

‘Maar waarom heb je tegen hem gelogen?’

‘Omdat hij ook zo goed kan koken, ik wilde niet dat hij zou weten dat ik niet veel verder kom dan thee zetten! Ik zal je ervoor betalen, ik zal je voeten masseren, ik ben bereid alles te doen!’

‘Morgen misschien, liefje. Maar ik ga eerst naar bed’.

‘Maar mam, je kunt me nu niet in de steek laten! Ik moet oefenen, tot ik het onder de knie heb!’

Angela keek haar dochter lang en indringend aan. ‘Kiria, ik heb je altijd geleerd dat je jezelf moet kunnen redden. Je hebt altijd de gevolgen van je gedrag moeten dragen. Je hebt jezelf in de nesten gewerkt, je moet nu ook zelf maar zorgen dat je er weer uit komt’.

Kiria zuchtte en liet zich op de bank vallen. Ze trok een pijnlijk gezicht toen haar billen in aanraking kwamen met de veren in de kussens.

‘Wat is er aan de hand?’, vroeg Angela plagend. ‘Heb je nu al een pak op je bips gehad?’

Kiria keek haar zwijgend aan.

‘En wat is er met je arm gebeurd? Dat ziet er niet fraai uit!’ Angela ging in een fauteuil zitten en zette haar tasje op de grond. Ze pakte een sigaret en stak deze aan.

Kiria vertelde haar vertelde wat er die dag allemaal gebeurd was. Ze hield niets halverwege behalve dat ze erectie van Ansel tegen haar buik gevoeld had.

Angela keek haar dochter verbaasd aan. ‘Weet je Kiria, hij is niet een meeloper zoals die andere vriendjes van je. Hij zal je leugens door hebben, als dat nu al niet het geval is. Je kunt het maar beter opbiechten en hopen dat hij je nog steeds wil zien’.

‘Maar mam, als ik hem een heerlijke Franse maaltijd voorzet, dan is er niets aan de hand. Fat zal hij het nooit weten. En hij zal denken dat ik meer ben dan alleen maar een gekke kunstenares’.

Kiria, kijk nou eens naar alle leugens die je hem verteld hebt. Je kunt Frans koken, je woont in de grote villa hiernaast, je moeder gaat vroeg naar bed en heeft er een hekel aan gewekt te worden, je durft zomaar een slang op te pakken, en alles wat je nog vergeten bent te vertellen’.

Kiria voelde hoe haar hart sneller ging kloppen toen ze zich bedacht dat ze Ansel eerder had verteld dat haar moeder altijd laat naar bed ging. ‘Ik denk dat ij inmiddels al weet dat een van die dingen niet waar is’, stotterde ze. Ze was verbaasd hoze de spanning bij zichzelf voelde oplopen. ‘Oh, mam, wat moet ik nu? Dat pak slaag op mijn broek deed al hartstikke zeer, hoe zou een pak op mijn blote billen wel niet aanvoelen?’

‘Ik zou het niet weten, meisje. Ik heb nog nooit een pak op mijn billen gehad. Maar als hij toch al weet dat je gelogen hebt, maakt het dan nog uit of het één leugentje was, of vier? Of hij maakt het uit, wat zijn goed recht zou zijn of hij geeft je een flink pak op je bips, wat meer dan verdiend zou zijn. Als ik jou was, zou ik dat koken maar vergeten en alles gewoon toegeven. Angela drukte haar sigaret uit. ‘En nu ga ik naar bed’.

Kiria bleef somber op de bank zitten, ze zag op tegen de volgende dag, wanneer ze Ansel weer zou zien. Ze wist dat ze die nacht geen oog dicht zou doen. Ze had zich flink in de nesten gewerkt. Het was een nieuwe ervaring voor haar. Zo had ze zich nog nooit eerder gevoeld, tenminste niet sinds de derde klas van de HAVO toen ze naar de conrector gestuurd werd omdat ze met propjes gegooid had. Ze had alleen maar wraak genomen op een paar jongens die de tafel waaraan zij zat onder vuur genomen hadden. Ze moesten dus allemaal nablijven. Maar dat stelde niets voor. Niets vergeleken met een pak op haar billen.

Ze stond op van de bank, zette de computer uit en schonk zichzelf een glas wijn in. Ze zette de televisie aan om de late film te kijken. Drie glazen later, stak ze een sigaret van haar moeder aan en blies grote rookwolken uit. Haar billen waren nu gevoelloos en ze werd verteerd door berouw. Ze voelde een opkomende hoofdpijn en toen ze in haar tasje op zoek ging naar Ibuprofen kwam ze het briefje met het telefoonnummer van Ansel tegen. Ze giechelde even in zichzelf en pakte de hoorn telefoon, maar legde deze snel weer neer. Lieve help, wat zou hij wel niet denken wanneer ze hem zo vroeg in de ochtend zou bellen. Hij had gezegd dat hij vroeg op wilde staan. Nou ja, ze kon toch niet dieper in de problemen komen dan ze al was, bedacht ze. Dit zou een goede test zijn of hij haar aardig vond of niet. Als hij zou weten dat ze niet kon koken, een pathologische leugenaar was, in een bouwvallig huis woonde en hij zou haar nog steeds willen zien, dan zou ze het zeker weten. Kiria drukte haar sigaret uit, haalde diep adem en toetste het telefoonnummer van Ansel in.

Hij nam op nadat de telefoon drie keer overgegaan was, zijn stem klonk dik van de slaap. ‘Hallo?’

‘Ansel? Het is met Kiria. Het spijt me dat ik je midden in de nacht bel, maar ik moet je iets bekennen. Het kan niet tot morgen wachten’.

‘Huh?”

Kiria ratelde al haar leugens op. Ze probeerde niet al te luid te praten en was zich er vaag van bewust dat haar moeder de slaapkamer binnenkwam. Ze biechtte al haar leugens aan Ansel op en eindigde met een huilerig excuus voor hij iets had kunnen zeggen. ‘Hoe dan ook, als je niets meer van me wilt weten, dan neem ik je dat niet kwalijk…’

‘Je bent knettergek’, gromde de stem aan de andere kant van de lijn. ‘Ik ga je heus niet bellen en haal het niet in mijn hoofd om mij ooit nog een keer te bellen!’

Kiria’s hart ging als een bezetene tekeer, terwijl ze naar de ingesprektoon luisterde. Ze barstte in tranen uit. Angela ging naast haar zitten en trok haar tegen haar aan. Dat had ze vroeger ook altijd gedaan toen Kiria nog een klein meisje was.

‘Hij zei dat ik hem nooit meer moest bellen!’, jammerde Kiria. ‘En hij zou mij ook nooit meer bellen!’ Ze huilde lange tijd en viel uiteindelijk uitgeput op de bank in slaap. Angela ruimde het lege wijnglas en de asbak op, deed de televisie uit en ging naar bed. Ze had medelijden met haar dochter. Ze hoopte dat ze er snel overheen zou zijn en dat ze geleerd zou hebben dat ze geen leugens meer moest vertellen.