Stan parkeerde zijn auto bij het instituut. Het was bijna half 11 en hij zag dat er een keurige meneer in pak bij de poort klaar stond.
Snel stapte hij uit en werd ontvangen door de bode.
Goedemorgen heb ik het genoegen met de heer Voncken? Vroeg de bode.
Jawel, en Stan gaf de bode een hand. Aangenaam, Stefan Fennema ik heb van directeur Thalen de opdracht gekregen om u vandaag te begeleiden totdat u uw vriendin weer mee mag nemen naar huis. Wilt u mij volgen?
Stan volgde de bode die nu via de poort naar de hoofdingang liep. Via de gangen met allemaal slaapvertrekken werd hij naar een kamer achteraf gebracht.
De bode deed de deur open en nodigde Stan uit om naar binnen te gaan.
Het was een ruime gezellige kamer die verlicht werd met een paar lampen.
Een makkelijke fauteuil stond in het midden van de kamer die verder vreemd genoeg niet
gemeubileerd was. Wel stonden er 2 geluidsboxen aan weerszijden van een groot gordijn die dicht getrokken was. Ook waren er weer een aantal portretten en een schilderij van de tuin met de Vecht en de nog redelijk kleine knotwilgen. Alle schilderijen hadden een mooi spotje op zich gericht waardoor het geheel er sfeervol uitzag.
De kamer had verder geen ramen en Stan vroeg zich af waarom het gordijn dicht was.
De bode deed de deur dicht en sprak Stan aan.
Meneer Voncken, welkom in ons speciale gasten verblijf. Een gastenverblijf enkel met 1 fauteuil voor speciale gasten. Mag ik u uitnodigen hier plaats te nemen.
Stan voelde zich vereerd als zijnde speciale gast en ging in de mooie leren stoel zitten en keek naar het dichte gordijn recht voor zich.
De bode ging naast het gordijn staan en begon uit te leggen.
Geachte heer Voncken, op verzoek van directeur Thalen heb ik u naar deze kamer gebracht.
De reden dat u hier nu al zo vroeg bent én juist in deze kamer, heeft een reden.
Deze kamer is, tja hoe zal ik het zeggen, nou hij is speciaal. Als ik zo meteen dit gordijn open laat gaan, krijgt u uitzicht op het kantoor van directeur Thalen. De bode wachten even en zei vervolgens:
Het kantoor, de plaats waar Lotte zo meteen haar straf gaat ontvangen.
Stan, schrok hevig dit had hij niet verwacht! Ging hij de straf dan echt zien?
De bode zag dat Stan schrok.
Wij kunnen ons voorstellen dat u hiervan schrikt. U bent straks inderdaad getuige van de laatste strengste straf.
Wij als ervaren instituut weten dat het vooral voor Lotte van belang is dat u hiervan getuige bent.
Daarnaast denkt directeur Thalen dat u zelf zeker ook hier iets van kan leren. Maar dat moet u zelf gewoon straks ervaren
U ziet zometeen wat er zich achter dit raam in het kantoor afspeelt. Maar, zei de bode
veelbetekenend, let op! Vanuit het kantoor gezien is dit raam een spiegel. Lotte kan u niet zien!
Niemand in het kantoor kan u zien. Alleen directeur Thalen weet dat u hier bent.
Het duizelde Stan even. Hij herinnerde zich inderdaad de grote spiegel in het kantoor met de 2 grote portretten aan weerszijden daarvan.
Maar, wilde hij dit wel, wilde hij wel op deze manier Lotte zien. Lotte die dan niet wist dat hij haar al zag. Zou hij er eigenlijk wel tegen kunnen als hij zag hoe zijn Lotte ongenadig hard een pak op haar blote billen zou krijgen?
Meneer Voncken, u staat het vrij om dit te weigeren, echter moet u zich vergewissen dat het meemaken en zien van deze strenge straf u voor de toekomst kan helpen. Helpen om Lotte beter te kunnen begeleiden. Ook denken wij zei de bode, dat iedereen die voor deze manier van straffen kiest of heeft gekozen, juist verlangd naar billenkoek.
Immers degene die gestraft wordt, verlangd naar deze heftige billen-pijn om zich uiteindelijk verbonden te voelen met zichzelf en met degene die straft. Degene die straft ervaart juist een gevoel van liefdevolle macht en verbondenheid, vanuit consent gegeven.
Denkt u daar maar eens over na. Het hoort bij uw relatie tot Lotte is het niet? Zoals het ook voor Lotte hoort bij haar relatie tot u. Lotte verlangd naar billenkoek. Ongenadig en met strenge liefde gegeven. Welnu, ons instituut laat u dat op een, ik denk, professioneel manier zien.
Stan dacht na, het idee om echt eens te zien hoe een professioneel instituut dit soort straffen uitdeelt, ja, daar had hij altijd wel van gedroomd. Nu was het zijn kans om dit echt te zien. Nu met zijn lieve stoute Lotte. Ze had billen waar hij graag naar keek dat was absoluut zeker. En met nog grotere belangstelling keek hij naar haar billen als ze bevallig en een beetje verlegen over zijn knie ging liggen. Ze wist precies hoe ze Stan kon verleiden en haar straf daardoor kon doen verzachten.
Dat, ja dat zou nu anders zijn. Hij zou nu onbevangen kunnen kijken naar de straf. Deze keer niet verzacht maar juist ongenadig!
Ook, en Stan glimlachte, zouden haar billen nu vast en zeker niet weg kunnen lopen. Lotte zou immers met de billen bloot stevig vastgebonden worden. Dat had hij expliciet gevraagd op het formulier.
Hij nam een beslissing, het zou gewoon goed zijn om nu zelf ook te zien en mee te maken waar hij samen met Lotte voor had gekozen. De bode zei het wel goed, vond Stan. Voor Lotte was het fysiek uiterst pijnlijk maar mentaal heel belangrijk. Uiteindelijk was dat wat ze echt wilde en uiteindelijk van genoot.
Daarmee gaf Lotte thuis ook aan Stan haar vertrouwen en consent dat hij zelf hier ook van kon genieten.
Goed meneer ehh Fennema, ik denk dat u gelijk heeft. Ik zou dan graag getuige willen zijn van het goede werk van dit instituut.
Dank heer Voncken, een goede keus, zei de bode.
U moet weten dat Lotte , samen met haar 2 kamergenoten, nu met een zogenaamde
“opwarmronde” bezig is. Na deze opwarming van hun billen krijgen ze hun laatste en ik mag wel zeggen meest pijnlijkste straf. Van die laatste straf gaat u straks getuige zijn. Die straf wordt uitgevoerd met ons institutionele straf instrument. Als het goed is heeft directeur Thalen u iets uitgelegd over deze instrumenten, onze knotwilgen?
Aha, zei Stan, jazeker dat heeft hij uitgelegd. Ik heb daar inderdaad toestemming voor gegeven.
Welnu, Lotte zal zo dadelijk met deze wilgentenen, die ze overigens zelf heeft uitgezocht, op haar blote billen worden geslagen.
18 slagen!
Door Thalen zelf!
Ik kan u vertellen dat Lotte die snijdende pijn nooit meer zal vergeten.
Zelf zal ik u zo alleen laten. De deur sluit ik af zodat niemand u kan storen. Aan het einde van de straf haal ik u op. Is dat ok?
Stan knikte.
De bode keek op zijn horloge en zag dat het tijd was om het gordijn te openen.
Bent u er klaar voor?
Ja, ik denk het wel, zei Stan.
De bode drukte op een knop en het grote gordijn ging open.

Het prachtige grote kantoor van directeur Thalen werd in volle glorie zichtbaar.
De bode stapte naar de deur om naar buiten te gaan. Voordat hij de deur sloot draaide hij zich plotseling om. O ja, nog één ding meneer Voncken. U kunt alles zien, echter u kunt niets horen van wat er gebeurd in het kantoor. Daarvoor in de plaats…. hoort u Spiegel im Spiegel.
De deur sloot en Stan staarde naar het tafereel in het kantoor.