Mijn naam is Zoë. Ik ben 24 jaar en ik werk als receptioniste bij de gemeente Utrecht. Daarnaast geniet ik volop van mijn leven als jonge vrouw. Ik ga graag uit en ik houd ervan om impulsieve dingen te doen.

Dit verhaal gaat over mijn leven toen ik Wesley ontmoette. Hij zette me letterlijk in vuur en vlam.

xx-XX-ooo-OOO-ooo-XX-xx

“Goedemorgen gemeente Utrecht, u spreekt met Zoë!”

Ik werk nu iets meer dan een jaar bij de gemeente Utrecht. Vier dagen in de week kom ik met de auto naar het werk. Ik ben een jonge, spontane vrouw met een knap uiterlijk. Donkerblond haar, maatje 36, een lief gezichtje en mooie ogen, al zeg ik het zelf.
Ik ben me er erg van bewust dat ik mijn uiterlijk mee heb. Mannen die aan de balie komen flirtten vaak met mij, maar daar ga ik niet op in. Dit is mijn werk en het moet wel professioneel blijven.
Ik ben nog vrijgezel en wil dat voorlopig ook blijven. Mijn vorige vriend heeft me bedrogen met een ander, daar heb ik veel verdriet van gehad. Sinds een jaar ben ik een nieuw leven begonnen, single, en met nieuw werk. Ik woon sinds kort op mezelf, in een leuk appartementje in de stad. Ja, ik ben gelukkig nu.

Alleen, er is dat ene onvervulde verlangen wat maar aan mij blijft knagen. Sinds ik een klein meisje ben, droom ik al van een man die me af en toe op mijn plek zet. Ik ben geen makkelijke om mee samen te leven, dat weet ik zelf ook wel. Misschien is mijn ex-vriend daarom vreemdgegaan, ik weet het niet. Ik zat hem wel vaak uit te dagen, dreef hem vaak tot waanzin. Ik had het liefst gezien dat hij eens in zou grijpen door me eens flink over de knie te leggen. Helaas heeft hij dit nooit opgepakt, wat ik erg jammer vind. Hij gaf alleen tijdens de seks een paar speelse tikken op mijn billen. Ik durfde niet uit te spreken wat mij daadwerkelijk dwars zat, wat ik echt wilde. Ik durf ook niet te hopen dat ik ooit nog iemand vind die aan deze verlangens wil voldoen.

Ik werk bij een instelling die hulp biedt aan slachtoffers van (huiselijk) geweld, diefstal, bedreiging, enzovoorts. In dit pand zit ook een speciale eenheid van de politie, die hennep kwekerijen oprolt. Er komen soms mensen binnen die erg boos zijn, omdat ze zijn afgesloten van stroom, of om andere redenen. Die reageren dat dan op mij af, met verbaal maar soms ook fysiek geweld. In het jaar dat ik hier werk, is het 2 keer voorgekomen dat ik de beveiliging moest waarschuwen, die hier het terrein en het pand bewaakt. Die hebben het gelukkig steeds goed op kunnen lossen.

De laatste keer dat ik de beveiliging moest waarschuwen was een paar maanden geleden. Ik begon mijn dag rustig met een kopje thee en een krant. Er kwam een man binnen, die woedend was op de politie. Ik zal niet in details treden maar het liep bijna uit de hand. Ik heb de beveiliging erbij moeten halen die hem uit het pand verwijderde.

Dat was het moment waarop ik Wesley ontmoette. Hij werkt bij de beveiliging, en toen hij aan kwam lopen maakte hij iets los in mij. Zijn zelfverzekerde houding, de manier waarop hij keek, alles eigenlijk. Ik was onder de indruk van hem, hij had een soort natuurlijke dominantie over zich. Mijn hart begon sneller te slaan en mijn hoofd werd rood. Ondanks dat de situatie er totaal niet naar was, keek ik alleen maar naar hem. Hij was een kop groter dan ik en had best brede schouders, maar niet te breed. Hij had een strakke kaaklijn, een mooie mond en vriendelijke ogen. Precies mijn type.

Is alles wel oke met je?” vroeg hij aan mij. Hij keek bezorgd. “Ja hoor, alles gaat prima!” antwoordde ik dapper. Ik zei nog dat ik best geschrokken was maar dat het nu weer beter ging. “Dat kan ik me voorstellen”, zei hij met een knipoog. “Ik ben Wesley, aangenaam” en hij gaf me een stevige hand. “Ik ben Z-z-oë”, zei ik beduusd. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Wat stond ik hier nou stom te doen?

Wesley lachte zijn rechte tanden bloot en vervolgde, “Oké, Zoë. Mooie naam. Ik heb je nog nooit gezien hier, werk je hier pas?”
We hebben even gepraat en het klikte bijzonder goed. Te goed naar mijn zin. Ik wilde koste wat kost niet verliefd worden, niet op hem. Maar het onvermijdelijke is wel gebeurd.

Ik werd verliefd op hem. Elke keer als ik hem zag, ging mijn hart sneller slaan en kreeg ik een soort oerdrift. Ik wilde hem, dat was mij wel duidelijk. Maar het was niet verstandig! En voelde hij ook hetzelfde voor mij?
Mijn vrouwelijke intuïtie zei me dat hij dit ook voor mij voelde. Hoe hij naar me keek, hoe hij naar me lachte. En vooral omdat hij telkens een praatje met me kwam maken, speciaal met mij. Het was een soort aantrekkingskracht die we naar elkaar toe voelden, een elektrische spanning in de lucht. Ik was er inmiddels achter dat hij 28 jaar was, hij 5 jaar in de beveiliging werkte en op zichzelf woonde. En vrijgezel was, net zoals ik. Wat hield me eigenlijk tegen?
Na anderhalve maand elkaar gezien te hebben op het werk, volgde een date, hij vroeg me om op vrijdagavond wat met hem te gaan eten in de stad. Natuurlijk heb ik ja gezegd. Ik wist dat het er ooit van zou komen. De spanning was om te snijden.

Op de bewuste avond, rond 19:00, stond ik thuis voor mijn spiegel rondjes te draaien. Het was juli, dus de tijd om een zwierig jurkje of rokje aan te trekken. Ik heb een mooi lichaam, en dat mag best gezien worden. Maar er moet ook nog iets te raden overblijven en er niet trashy uitzien. Nadat ik gedoucht had, pakte ik een zijden rood broekje uit de kast, dat voor de helft mijn billen bedekt en die je onder een jurkje niet ziet zitten. Voor het geval er iets spannends ging gebeuren deze avond.
Daarna pakte ik een rood zwierig jurkje uit de kast en trok het aan. Perfect.
Ik mompelde tegen mezelf, “In deze jurk kan hij me vast niet weerstaan..”
Ik keek hoe mijn billen eruit zagen in het jurkje. Ik heb mooie billen, zonder putjes en pukkeltjes, niet te groot maar ook zeker niet te klein. Ik doe daar ook wel wat voor, ik sport 2 keer in de week en smeer mijn lijf elke dag in met crème. Mijn ex-vriend zei dat mijn billen perfect in verhouding zijn, dit liet hij dan weten door me een speelse klets op mijn rondingen te geven.

Ik was klaar om te vertrekken. We hadden om 20:15 afgesproken in een restaurant in de stad. Ik had mijn haar los hangen en het danste speels op en neer. Ik voelde me prachtig en gewild, ik straalde helemaal. Ik had een natuurlijke rode blos op mijn wangen die je alleen krijgt als je verliefd bent. Toen ik de voordeur uitliep stonden er 2 mannen aan de overkant die bewonderend naar me floten. Ik stapte op mijn fiets, klaar om te gaan.

Onderweg moest ik stoppen voor een stoplicht. Ik was zo in de wolken dat ik niet merkte dat ik door rood reed. Gelukkig was er niks gebeurd, anders was het heel anders afgelopen voor mij, misschien wel in het ziekenhuis. Ik had pas door dat de politie naast me reed toen ze hun raampje opendraaiden.
Ik schrok enorm. Ik had nog nooit een boete gehad, dit zou de eerste keer zijn. Ze maanden me om te stoppen.
“Had je wel door dat je door rood reed?!”, zei de fronsende agent tegen me. “Je leek behoorlijk afwezig, maar je had veel beter op moeten letten. Het was levensgevaarlijk wat je daar deed!”
Ik voelde de tranen opwellen. Ik schaamde me ook behoorlijk. Waarom nu? Ik zou nu ook nog te laat komen op de afspraak met Wesley.
“Dat wordt dan 60 euro boete, meisje. De acceptgiro krijg je thuis gestuurd. Vul hier maar je naam en adres in. En zeg maar tegen je vriend, als je die hebt, dat hij je hier maar eens ernstig over moet onderhouden, want dit kan natuurlijk niet!” Hij keek me streng aan vanuit het opengedraaide raam. Ik kreeg een hoofd als een biet. De andere agent die erbij stond zag dat. Hij glimlachte en gaf me een knipoog.

Ik kon doorfietsen. Ondanks de boete voelde ik mijn goede humeur al snel weer terugkomen, ik had een afspraak met Wesley! Ik keek op mijn telefoon, ik was al een kwartier te laat…Ik maakte zo meteen wel mijn excuses als ik hem zag.

Toen ik het restaurant binnenliep, zag ik hem al zitten aan een tafeltje. Zijn gezicht klaarde op toen hij me zag en stond op om me te begroeten met drie zoenen. “Zoë, waar bleef je nou? Ik dacht al dat je niet meer zou komen. Ik heb wel vast een witte wijn voor je besteld, dat lust je wel denk ik? “
Ja, dacht ik, zeker na wat er net is gebeurd. Ik voelde de schaamte weer terugkomen. Ik zou hem straks wel vertellen waarom ik te laat was, nu even niet. “Wesley, ik ben blij om je te zien.” zei ik. “Het spijt me dat ik te laat ben. Zullen we eten gaan bestellen? Waar heb jij zin in?”

De avond verliep fantastisch, we raakten niet uitgepraat. We hadden een enorme klik met elkaar. Ik kwam die avond heel wat over hem te weten en we hebben ook heel wat af gelachen. Zo wist ik bijvoorbeeld dat hij graag lekker kookte en erg sportief was. We besloten om samen nog even de stad in te gaan om de avond af te sluiten met een drankje.
Rond middernacht vroeg Wesley aan me, “Zoë, heb je zin om nog mee naar mijn huis te gaan? Het is hier niet ver vandaan en ik kan je thuisbrengen. Ik vind je zo leuk, het klikt zo goed, ik wil deze avond nog niet laten eindigen. Wat jij?”
Normaal ben ik geen type die met jongens mee naar huis gaat. Nooit gedaan ook. Maar ik vertrouwde hem volledig, het voelde zo goed. Ik kon niet geloven dat hij verkeerde bedoelingen zou hebben. Hij laadde mijn fiets in zijn auto en we gingen naar zijn huis.
We stopten in een straat die ik vaag kende. Toen ik in de woonkamer stond, keek ik bewonderend rond. Wat een mooi interieur, en dat voor een man! dacht ik. Maar ja, hij houdt ook van koken. Dus dat zegt niets.
Hij dimde het licht en schonk mij nog een wijn in. Ik had inmiddels 5 wijntjes op en ik was al wat aangeschoten, maar absoluut nog niet dronken en ik wist goed waar ik mee bezig was. Van het een kwam het ander, we keken elkaar diep in de ogen en begonnen teder te zoenen. Ik voelde zijn hand door mijn haren gaan. Hmm, wat voelde dit goed, maar ergens ook weer niet. Ik legde mijn hand op zijn rug en gleed onder zijn shirt. Hij kreunde. “Zoë, ik denk niet dat we verder moeten gaan..dit is niet goed..”