In de volgende weken vloog de tijd voorbij. De trouwplannen werden gesmeed tussen de bedrijven door van de laatste weken van het seizoen voor ‘Zeezicht’. Het was een prachtig seizoen geweest. Veel beter dan waar ze mee hadden gerekend.

Ze zwaaiden de laatste gasten begin november uit. Dat zelfde weekend maakten Robert en Marjo hun eerste reisje als man en vrouw. Hoewel de huwelijkscursus die in oktober op de kalender stond, twee keer verplaatst was. Robert had de stille hoop dat de cursus helemaal niet door zou gaan, maar de dominee had toch nog deelname weten te regelen.

Hoewel Harlingen niet echt een mondaine stad is, was het groot genoeg voor Marjo om zich kostelijk te vermaken. Het beste van alles was nog dat er samen met Robert even helemaal uit was. Hun relatie had zich sinds zijn aanzoek langzaam ontwikkeld in de richting die haar aansprak. Op bijna ieder vlak ontwikkelde ze zich van de jonge werkneemster tot de nieuwe partner van Robert. Natuurlijk waren er mensen, zoals haar oom, die haar altijd als een kind zouden blijven zien. Dit reisje stond in haar eigen hoofd symbool voor haar groei naar volwassenheid.

De hele bootreis van Vlieland naar Harlingen was het druk in haar hoofd. Ze vroeg zich af of er iemand op de boot was die wist dat ze de nacht zou doorbrengen met de man waarmee ze samen reisde. Hoewel hij nog steeds vastbesloten was dat er niets zou gebeuren, was het idee alleen al erg spannend. Ze wist ook dat als ze terugkeerden naar het eiland, sommige mensen zouden denken dat ze intiem waren geweest. Of hij dat nu leuk vond of niet, het was niet iets waar Robert iets aan zou kunnen doen. En Marjo wilde er niets aan doen, behalve dat ze misschien zou proberen hem ervan te overtuigen het inderdaad waar te laten zijn.

Robert moest glimlachen toe hij zag hoe zelfbewust ze zich gedroeg. Marjo genoot van hun uitstapje. Hij vond met mooi om te zien hoe ze door de stad flaneerde en de aandacht op zich wist te vestigen. Hij glom van trots toen ze liet zien bij te horen door hem een arm te geven terwijl ze in de receptie stonden van ‘Hotel Casparii”, om in te boeken.

‘Heb je het tot nu toe naar je zin?’, vroeg Robert toen ze samen de trap opliepen.

Marjo lachte en knikte.

‘Mooi. Zou je je dan een paar uurtjes zelf kunnen vermaken?’, Robert moest nog iets regelen en wilde niet dat Marjo hem daarbij gezelschap zou houden.

‘Ga je me hier dan alleen hier laten”, vroeg Marjo verrast.

‘Niet lang hoor. Een paar uurtjes. Morgen hebben we de hele dag voor onszelf, net als het grootste deel van de zondag en de maandag’.

‘Ja, maar we zijn hier pas?’

Robert lachte. ‘Nou en? Had je iets speciaals in gedachten?’

‘Ik weet het niet. Ik heb nog nooit eerder in een hotel gelogeerd. Waar houden mensen zich mee bezig als ze daar logeren?’

‘Het zelfde als wat ze in ‘Zeezicht’ doen gekkie! Veel uitrusten, slapen en televisie                                        kijken tussen wat uitstapjes door. Een hotel is meestal niet het reisdoel, maar een plaats om te overnachten wanneer ze van de omgeving genieten’.

Robert opende de kamerdeur en legde de koffer op het bed die het dichtst bij de deur was. Het was een grote kamer.

‘Wauw!’, lachte Marjo en begon een verkenningstocht in alle hoeken en gaten van de hotelkamer. ‘Dit ziet er prachtig uit. Hee, moet je kijken wat hier is? Ze opende het onderste deurtje van het tv-meubel, waar zich een minibar bevond.

‘Daar kun je beter niet aankomen. Alles wat daar staat is twee keer zo duur als wanneer je beneden in het restaurant iets gaat drinken’.

‘Maar kijk dan. Er ligt chocolade in en allemaal leuke kleine flesjes’.

‘Niet aankomen Marjo. Het is niet gratis en we gooien het geld niet op die manier over de balk’.

‘Jezus, wat ben jij een zeurpiet! Eerst ben je van plan me hier alleen achter te laten en vervolgens mag ik niet eens in deze koelkast kijken’. Ze gooide het deurtje met een klap dicht.

‘Je komt er wel overheen’, lachte Robert. ‘Loop straks naar beneden en koop daar chocola of frisdrank als je wilt. Wil jij het bed aan het raam?’

‘Ja, dat is goed’. Marjo liep de badkamer in. ‘Wat leuk! Is de shampoo en het naaigarnituurtje wat hier ligt ook duur?’

‘Nee, die zijn gratis’.

‘Wat leuk!’

‘Ik ben niet zo heel lang weg, OK?’, Robert pakte Marjo’s gezicht in zijn beide handen toen de kamer weer binnenstapte. ‘Denk dat je het lukt om in de komende twee uren uit de problemen te blijven?’

‘Vast wel’, lachte Marjo.

Robert boog zich voorover en kuste haar. Vervolgens draaide hij zich om en liep de deur uit.

Tussen de kabeltelevisie en het uitzicht over de stad vermaakte Marjo zich met de stadsgids die ze in de la van het bureau had gevonden. Het was geen probleem om de tijd door te komen en toen Robert terugkwam, had ze amper in de gaten gehad dat hij er niet was.

‘Er wordt mist voorspeld’, zei Robert afwezig toen hij de deur achter zich dicht deed. We zullen wel niet zoveel van de lichtjes in de haven kunnen zien, maar toch dineren we op de bovenste verdieping.

‘Om hoe laat?’

‘Half zeven’.

‘Verdomme! Dat is al over twintig minuten!’

‘Hee! Niet vloeken!’

‘Sorry’.

‘Kleed je zelf mooi aan, het is een chique restaurant. We zullen van ons eerste echte afspraakje iets speciaals maken, OK?’

‘Ja!’ Marjo liep naar de kast waar de nieuwe kleren hingen die ze meegenomen hadden. ‘Doe jij dit aan?’, ze pakte Roberts blauwe colbertje en hield het omhoog zodat hij kon zien.

Robert knikte.

‘Je zult het moeten strijken, ben ik bang’.

‘Geen probleem toch?’

Marjo pakte de rode jurk die mevrouw de Boer en tante Bea voor hun huwelijk hadden gemaakt mee naar de badkamer, samen met het kleine doosje make-up waarvan ze maar nauwelijks wist hoe ze dat moest gebruiken. Ze was helemaal opgewonden door hun eerste echte date in een luxe restaurant. Ze moest denken aan hoe speciaal en onwerkelijk tegelijk het allemaal voelde. In een ommezien had ze haar T-shirt en spijkerbroek uitgedaan.

Toen ze hen op stond te vouwen keek ze naar haar eigen lichaam in de spiegel. Haar borsten waren niet zo groot als ze wel zou willen, maar haar buik en haar heupen hadden een prachtige vorm. Het werk had ervoor gezorgd dat ze mooi afgetraind was. Twijfel overviel haar bij de gedachte of Robert haar lichaam mooi zou vinden als hij het uiteindelijk zou zien en aanraken. Marjo poseerde voor de spiegel en liet haar handen over haar lichaam gaan en verbeeldde dat het zijn handen waren. Toen pakte ze de jurk en hield die voor haar lichaam. ‘Dit zal hij onmogelijk kunnen weerstaan’, zei ze met een gemene grijns. Mevrouw de Boer en tante Bea hadden erg hun best gedaan om haar een garderobe aan te meten, waar iedere vrouw jaloers op zou zijn. Tijdens tripjes als deze en de huwelijksreis die Robert gepland had zouden waarschijnlijk de enige gelegenheden voor haar zijn om ze te dragen, maar Marjo genoot van de aandacht die ze zou krijgen als ze ze droeg. Zowel mevrouw de Boer als tante Bea wisten niet dat ze deze jurk ingepakt had. Beiden hadden gedacht dat ze deze jurk zou dragen op de eerste dag nadat ze getrouwd waren. Marjo had echter hele andere plannen met de jurk. Ze hoopte niet alleen dat Robert hem mooi zou vinden, maar ook dat ze hem ermee zou kunnen verleiden

‘Deze kreukelige BH en onderbroek passen er helemaal niet zo goed bij’, zuchtte ze. Ze had echter geen keus het ermee te doen en hopen dat ze voor een volgende keer maatregelen tegen kon nemen. Misschien zou Robert het goed vinden dat ze ging winkelen nu ze hier waren. Mocht dat niet zo zijn, dan zou ze thuis wel iets op internet bestellen.

Een beetje lipstick, wat rouge en een beetje oogschaduw, zoals mevrouw de Boer haar had laten zien en Marjo stond het resultaat in de spiegel te bewonderen. ‘Daar komt de bruid!’, grimasseerde ze. Haar lichaam en haar gezicht zagen er volwassen uit, maar de staart in haar haar bevestigde dit beeld niet. Elastiek en een clip hadden er misschien iets aan kunnen doen, maar het leed geen twijfel dat het dragen van los haar haar nog meer allure zou geven. Ze giechelde opgewonden en draaide een rondje voor de spiegel. Ze voelde ineens ze zenuwen opkomen en niet helemaal van zichzelf opende ze de deur.

‘Dit moet het doen!, ze gaf zichzelf een handkusje in de Spiegel, kneep vervolgens haar ogen dicht en fluisterde, ‘Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft, laat hij het vanavond met me doen.

‘Wauw! Moet je kijken!’, Robert legde de krant die hij zat te lezen neer en ging er eens goed voor zitten om zijn verloofde in zich op te nemen.

‘Tè chique?’, bloosde Marjo. Ze wist onmiddellijk dat Robert het prachtig vond. Ze was zijn meisje!’

‘Precies goed’, hij keek een hele tijd naar haar. Tot op dat moment had Robert er nog nooit bij stil gestaan hoe oogverblindend mooi ze was. Op dat moment vulde Marjo zijn hele wezen op. Wat was het een bijzonder jaar voor haar geweest. Wat had ze zich enorm ontwikkeld. Alle twijfels die hij had gehad, dat ze te jong voor hem zou zijn, waren verdwenen.

‘Wat?’, Marjo kromp ineen onder Roberts starende blik. ‘Wat mankeert eraan?’

‘Helemaal niets!’ Robert stond op. ‘Kom aan, doe je schoenen aan. Het is al laat’.

Marjo liet haar voeten in een paar slanke zwarte pumps glijden die tante Bea voor haar op internet besteld had. Robert deed zijn jasje aan en trok de pochet recht, terwijl Marjo een stola uit de kast pakte en deze over haar schouders hing.

‘Heb je trek?’

‘Mmmmmmm. Ja’.

Robert zag dat alle hoofden zich naar hen toe draaiden toen hij met Marjo de eetzaal in schreed. Hij kon een brede glimlach niet verbergen toen hij alle blikken één voor één beantwoordde. Het onderwerp van hun aandacht was het mooiste meisje dat over twee weken zijn vrouw zou zijn. En hoewel ze dat nog niet wist, hij zou haar vanavond verrassen met een ring die dat zou moeten bevestigen.

Robert bestelde voor hen beiden. Hij bestelde zelfs een glas wijn voor Marjo. Ze bloosde en glimlachte toen ze van de verboden vloeistof proefde. Ze wilde niet dat iedereen zou denken dat dit de eerste keer was dat ze wijn dronk, maar dat was het wel en ze voelde zich opgewonden door deze primeur. Robert lachte hardop. Zijn toekomstige bruid mocht er dan geweldig uit zien, maar één van haar grootste schoonheden was dat ze haar gedachten moeilijk verborgen kon houden, zeker niet over eenvoudige dingen zoals een eerste glas wijn.

Na het hoofdgerecht legde de ober de dessertkaart op de tafel. Marjo keek verlekkerd naar het grote aanbod. Ze kon maar niet tot een keuze komen tot de ober haar wees op een chocolademousse. ‘Beter dan seks!’. Ze lachte en zei dat ze dat lekker zou vinden en dat het waarschijnlijk ook goed voor Robert was.

De ober lachte. Robert beantwoordde deze met een wrang lachje en gunde Marjo haar pleziertje. Hij koos zelf voor een kaasplankje en bestelde voor beiden een glas champagne. ‘Kunt u die alstublieft serveren voor het nagerecht?’

De ober voldeed graag aan dit verzoek.

Robert pakte Marjo’s hand toen ze beiden een flute met bubbelende wijn hadden. ‘Je hebt natuurlijk al ja gezegd, maar laten we nu officieel doen, met een toost erbij. Wil je met me trouwen?’

Marjo zette grote ogen op en glimlachte. ‘Je weet toch dat ik dat wil?’

‘Dat wilde ik nog eens horen. Op ons!’ Hij tikte zijn glas tegen de hare.

‘Op ons’, grinnikte Marjo en giechelde toen de belletjes haar neus raakten.

Ze namen beiden een slokje wijn en zetten hun glas neer. Toen trok Robert Marjo’s hand dichter naar zich toe. ‘En dit is voor jou!’

Robert tastte in de zak van zijn jasje en haalde een klein doosje tevoorschijn dat hij gekocht had tijdens zijn afwezigheid. Hij drukte het met zijn duim open en pakte er een glimmende ring uit, bekeek deze nog even tevreden en duwde hem vervolgens om de vinger van haar linkerhand.

‘Oh jeetje!’, kraaide Marjo. Hoofden draaiden zich om toen ze zagen hoe ze haar arm strekte om de ring die ze net van Robert gekregen had te bewonderen, en er klonk er een massaal ‘AHHHHH!’, door het restaurant.

‘Hij is prachtig! Oh, Robert! Heb jij… Heb jij deze?’

‘Vind je hem mooi?’, lachte Robert.

‘Zeker weten! We kunnen ons dit helemaal niet veroorloven!’, Marjo deed impulsief haar hele vinger, inclusief de ring, in haar mond. Hij was zo mooi en wat was het een verrassing! Ik kan bijna niet geloven dat je deze gekocht hebt!’, uiteindelijk ging ze weer tegen de rugleuning van haar stoel zitten en keek naar het glinsteren van de in goud vervatte diamantjes. Achttien karaats goud, dat een één karaats diamantje bevatte, met aan weerszijden een half karaats steentje met daarnaast kwart karaats diamantjes. Het geheel zag er betoverend uit. Marjo had nog nooit zo’n prachtig juweel gezien, laat staan dat ze het ooit gedragen had. Mevrouw de Boer en tante Bea zouden opkijken! ‘Is ie echt voor mij? Echt?’

‘Hij is voor jou, als ik jou mag hebben’, grijnsde Robert.

‘Voor eeuwig en altijd’, zuchtte Marjo. Haar ogen straalden dankbaarheid uit in de richting van Robert.

‘Mijn God, je bent de perfecte vrouw!’, zuchtte hij. ‘Hoe kom ik aan zoveel geluk?’

Marjo trok een grimas en bloosde. Ze vroeg zich precies hetzelfde af.

Verschillende personen van het bedienend personeel kwam hen feliciteren en de rong bewonderen die Robert aan Marjo gegeven had. De chef van het restaurant kreeg in de gaten welke speciale gelegenheid zich had afgespeeld. Hij had hun echt een heldere avond gegund, in plaats van de mist, zodat ze de lichtjes van de haven zouden kunnen zien. Hij was blij dat ze zijn restaurant voor deze speciale gelegenheid hadden gekozen, en besloot daarom de rekening te verscheuren. Robert accepteerde het gebaar dankbaar en besloot meteen om opnieuw te reserveren voor zondagavond. Misschien zou er dan minder mist zijn.

Toen ze terugliepen naar hun kamer, zweefde Marjo.

‘Houd je echt van me?’, zong ze bijna.

‘Natuurlijk doe ik dat’. Robert trok haar stijf tegen zich aan.

‘Weet je wat vandaag helemaal perfect zou maken?’ Marjo draaide zich naar hem toe en deed zijn armen om zijn nek.

‘Nee, wat?’, grinnikte Robert en hij kuste haar terwijl hij haar stevig tegen zich aan drukte.

Als je me vannacht tot de jouwe maakt’, antwoordde Marjo en drukte haar onderbuik tegen zijn kruis aan. Ze voelde hoe hard hij was en merkte dat hij naar haar verlangde.

‘Niet doen, Marjo’. Robert verbrak hun omhelzing.

‘Alsjeblieft Robert’! Niemand zal het te weten komen en heel veel denken toch al dat we het allang gedaan hebben. Ik ben er klaar voor en verlang ernaar dat je me neemt’.

Robert duwde haar op afstand. ‘Nog twee weken, Marjo. Na twee weken mag het van God en van de staat’.

‘Wat kan mij God en de staat schelen? Asjeblieft! Maak me de jouwe’, jammerde Marjo.

’Dat doe ik over twee weken tijdens onze huwelijksnacht. Je moet je hormonen nog even in bedwang houden’. Hij gaf haar grijnzend een tik op haar billen.

‘Jij je zin!’ Marjo’s humeur verslechterde zienderogen. Grommend liep ze bij Robert weg. ‘Als je het niet met me wilt doen, blijf dan maar helemaal van me af. De voorschriften zijn kennelijker belangrijker voor je als spiritualiteit’.

‘Niet doen, Marjo’, waarschuwde Robert en pakte haar arm voor ze helemaal kon vertrekken.

‘Stik de moord!’Marjo trok zich los en ging met de rug naar hem toe staan, boos en verlangend. ‘Ik wil je. Ik wil weten hoe het is om je in met te voelen. Ik wil het zo graag dat het bijna zeer doet. Waarom wil je nu niet?’

‘Oh schatje?’, zuchtte Robert. ‘Je hebt geen idee hoe graag ik het wil. Maar het is niet goed’.

‘Dat is het wel! Ik wil het, jij wilt het, we hebben je tegen elkaar gezegd, waarom kan het dan het niet? Het is wel goed’.

‘Door nog even te wachten wordt het nog specialer. Geloof me alsjeblieft?’

‘Nee, siste Marjo en zette haar bezwaar kracht bij met een hele diepe zucht. Ze was boos’.

‘Marjo?’, gromde Robert, die zich vermande en haar boosheid beantwoordde. ‘Niet doen!’

‘Ach houd toch op!’ Tranen welden op en om te voorkomen dat Robert ze zou zien, vluchtte Marjo naar de badkamer. Ze wist dat de volgende stap zou zijn dat Robert haar zou dreigen met een flink pak op haar billen als ze niet op zou houden. Dat zou de hele dag verpesten en haar weer niets anders dan een kleine meid laten zijn.

Marjo ging op het randje van het bad zitten en ze liet de tranen over haar wangen lopen. Er was geen enkele kans dat ze haar maagdelijkheid die nacht zou verliezen en bitter weinig kans dat het tijdens deze trip zou gebeuren. Het was waarschijnlijk niet eerlijk van haar om Robert zo onder druk te zetten het te laten gebeuren. In het gunstigste geval zou het toch gebeuren en zouden ze er beide niet van kunnen genieten.

‘Het komt nog wel’, zuchtte ze en stak haar linkerarm uit om de ring te kunnen bekijken. ‘Hij heeft gelijk, over twee weken’.

Marjo stond op, waste haar gezicht en haalde een paar keer diep adem. Het was tijd om haar pyjama aan te trekken en voor het eerst naast haar verloofde in bed te kruipen.

‘Gaat het goed?’, vroeg Robert toen Marjo uit de badkamer kwam en in de la rommelde op zoek naar haar pyjama.

Marjo lachte en knikte.

Later toen het licht uit was en ze dicht tegen elkaar aan lagen in bed, de gezichten naar elkaar toe gedraaid, begon Marjo te giechelen.

’Hoe is het toch mogelijk dat ik hier lig naast de enige man ter wereld die me meeneemt op reis, die een kamer met me deelt zodat iedereen denkt dat we het gedaan hebben, maar de zonde niet met me wil bedrijven?’

Robert lachte.

De volgende dagen vlogen voorbij. Een beetje bekvechten af en toe, lange gesprekken, soms wat knuffelen, alles in het kader van oefenen voor het huwelijk.

Deel 2.

Het weekend ging veel te snel voorbij naar de zin van Marjo en hoewel de primeur van een verblijf aan de vaste wal erg fijn geweest was, was ze blij weer thuis te zijn.

Thuis werden de voorbereidingen van het huwelijk weer opgepakt. Mevrouw de Boer deed het merendeel van het huishoudelijk werk en luisterde iedere dag naar de mitsen en maren van Marjo. Marjo voelde de spanning opbouwen toen Roberts kennissen arriveerden. Ook haar eigen moeder, die ze niet eens zo goed kende en haar broertjes en zusjes arriveerden op Vlieland. Geen van deze mensen betekenden echt iets voor haar en Marjo voelde zich erg opgelaten toen ze met iedereen vriendelijk om moest gaan.

Meer dan eens had ze mevrouw de Boer afgesnauwd als die iets van haar wilde weten over waar iemand tijdens de receptie moest zitten of iets dergelijks. Toen ze het diner, dat nog anderhalve dag verwijderd was, voor de zoveelste keer doornamen, was Marjo aan het eind van haar zenuwen en had mevrouw de Boer schoon genoeg van haar houding. Toen de spanning flink opgebouwd was, stapte Robert de keuken binnen.

‘Waar zitten jullie nu weer over te sippen?’. Zijn vraag was vriendelijk bedoeld.

‘Die verdomde broer van je en mijn idiote moeder! En bemoei jij je er in vredesnaam niet mee!’ Marjo keerde zich naar hem toe en zette haar handen op haar heupen.

‘Houd jij eens een beetje je gemak, jongedame anders gaan wij een even een wandeling maken naar het winkeltje. Wat is er aan de hand mevrouw de Boer?’ Robert deed zijn armen over elkaar en leunde achterover tegen de deur die hij net achter zich dicht gedaan had.

Mevrouw de Boer wierp een blik op Marjo, zette haar handen ook op haar heupen en begon stoom af te blazen. ‘Deze kleine helleveeg kan het niet opbrengen normale taal te bezigen en ze laat allerlei onvriendelijkheden haar eigen speciale dag beïnvloeden. Vrienden en familie zijn helemaal hiernaar toe gekomen om dit met haar te vieren en alles wat ze doet is oude koeien uit de sloot halen’.

‘Ja hoor! Ik ken die mensen niet eens, dus wat kan het mij schelen of ze hier op mijn huwelijk aanwezig zijn? En dat u me voortdurend achter mijn broek zit om me met hen te bemoeien, maakt me razend!, zei Marjo met schelle stem.

‘Marjo, mevrouw de Boer verdient helemaal niet dat je zo op haar staat te vitten, ze doet juist haar uiterste best om je een onvergetelijke dag te bezorgen’.

Marjo wist dat Robert gelijk had, maar is was al veel te ver heen om dit aan hem of aan mevrouw de Boer toe te geven. Ze balde haar vuisten en sloeg ermee op haar eigen bovenbenen.

‘Laat me allebei alleen! Hou jullie stil en laat me met rust!, siste ze tegen hen.

‘Laten we een eindje gaan wandelen’, vroeg Robert met zachte stem.

‘Nee donder op! Ik wil niet wandelen en al helemaal niet met jou. Vertel die boerenlul van een broer van je dat hij naast mijn moeder moet zitten en een beetje vriendelijk tegen haar moet doen, omdat hij anders helemaal niet welkom is op mijn feest!’ Marjo richtte alle onlustgevoelens die ze voelde op Robert.

Robert reageerde er niet op. In plaats daarvan richtte hij zich op mevrouw de Boer, ‘Denkt u dat u het in het komende half uurtje even alleen af kunt?’

De oude vrouw knikte en glimlachte herkennend. ‘Help haar maar even de spanning af te voeren. We hebben allemaal wel behoefte aan een rustige avond’.

‘Kom mee!’ Robert pakt Marjo beet en nam haar mee in de richting van de deur.

‘Niet doen Robert! Ik zei toch dat ik geen zin had in een wandeling’, Marjo probeerde zich los te rukken.

‘Tja, je gaat evenzogoed een wandeling maken. Kom, we gaan’, Robert verstevigde zijn greep en maakte haar duidelijk dat protesteren geen zin had.

‘Wel verdomme!’

Ik weet het, ik weet het, je bent moe, nerveus en gestresst. Kom mee’.

Marjo haalde haar schouders op en probeerde zich opnieuw uit de stevige greep van Robert te bevrijden. Hij hield haar echter stevig beet en leidde haar het trapje af het pad op dat naar het winkeltje leidde. ‘Verdomme Robert! Ik kan zelf wel lopen!’

‘Houd op!’ Robert liet haar arm even los en gaf haar een harde klap op de achterkant van haar spijkerbroek. ‘Er is helemaal geen aanleiding voor deze aanstellerij!’

‘AUW!’, gilde Marjo en rende een paar passen naar voren zodat hij niet meer bij haar kon’

Marjo draaide zich om om zijn bedoeling in te schatten. ‘Daar naar toe’, zei hij en wees het pad af.

‘Ah, Robert, Nee! Kom op! Niet vandaag!’ Marjo schuifelde gehoorzaam achteruit het pad af, terwijl Robert haar bleef aanmoedigen.

‘Je moet nodig van je stress afgeholpen worden en ik weet precies hoe ik dat moet doen’.

‘Nee dat doe je niet! Het zal niks helpen Robert, het is gemeen!’

‘Naar binnen Marjo’, Robert was niet te vermurwen.

‘Maar morgen is ons huwelijk Robert! Bederf dat nu niet hiermee!’, smeekte Marjo. Robert pakte haar zwijgend bij haar arm en duwde haar over de drempel het souvenirwinkeltje binnen.

‘Dit zal ons huwelijk niet bederven, Marjo. Het zal je kalmeren en je helpen je hoofd erbij te houden. Het zal je bovendien aan onze afspraak herinneren hoe we met dit soort buien omgaan als we morgen ja tegen elkaar zeggen. En doe nu je broek los en schuif hem naar beneden’. Met zijn vrije hand trok hij één van de stoelen onder de tafel vandaan zodat hij erop kon gaan zitten en legde Marjo zonder verdere omwegen over zijn knie.

‘Nee Robert! Alsjeblieft! Marjo probeerde verwoed los te komen van de stevige greep van Robert om haar pols.

‘Over tien minuten zul je je honderd procent beter voelen, Marjo’. Doe naar beneden en kom liggen, als je je zo verzet maak je het alleen maar erger’.

‘Het is niet eerlijk’, Marjo bleef trekken.

‘Heb je liever dat ik de liniaal erbij pak”, waarschuwde Robert.

‘Nee’, Marjo volgde zijn blik schudde haar hoofd.

‘Houd dan op met dat tegenwerken anders doe ik het wel’.

Marjo snikte en besloot mee te werken. Ze wist dat verder verzet geen zin had. Ze begon met één hand aan de sluiting van haar broek te frummelen, maar dit ging ongemakkelijk.

‘Laat mijn hand los, zodat ik het kan doen’, siste ze nadat ze een paar seconden vruchteloos met de rist was bezig geweest.

Robert moest lachen. Als dat kleine kruidje-roer-me-niet die daar haar bips stond bloot te maken eens wist hoe aantrekkelijk ze was, als ze in een dergelijke bui was. Het vooruitzicht om iets van die koppigheid weg te nemen door een pak op haar billen, had ook wel wat. Over een paar minuten zou ze het lieve kleine meewerkende meisje zijn dat hij al even aantrekkelijk vond als het kruidje-roer-me-niet.

Marjo deed haar spijkerbroek naar beneden tot op haar knieën en ging op haar buik over de schoot van Robert liggen.

‘Je onderbroek ook’. Robert tikte met zijn hand op haar bips.

‘Klootzak!’, gromde Marjo en reikte naar achter om haar katoenen ondergoed naar beneden te doen. Robert hielp haar om de stof van haar zachte roze rondingen te stropen.

Robert deelde een paar pijnlijke klappen uit zodra haar broekje omlaag was. ‘Hoe vaak moet ik het wel niet over je taalgebruik hebben?’

Marjo gilde en hield haar handen beschermend voor haar billen. Robert reageerde hierop door haar beide handen op haar rug te duwen en ze daar stevig beet te houden. Vervolgens begon hij voluit naar haar billen uit te halen. Marjo begon harder te gillen maar verbazingwekkend genoeg bleef haar tegenstribbelen binnen de perken.

Robert sloeg hard en voelde de spanning die ze in haar lichaam had en gebruikte deze als een graadmeter om te bepalen hoe ver het proces gevorderd was. Hij wilde er eerder een nuttige ervaring van maken dan een straf, hij wilde haar bevrijden van de stress die zich opgehoopt had en haar zich laten ontspannen zodat ze zou kunnen genieten van haar huwelijksdag, ongeacht vrienden en familie.

Marjo probeerde het koppig zolang mogelijk uit te houden in een poging hem uit te putten. Ze zou dit pak slaag ondergaan, maar ze verdomde het te gaan huilen of toe te geven dat hij gelijk had. Jammer genoeg, of gelukkig maar, het hing er maar vanaf van welke kant je het bekeek, zorgde het hele ritueel, de pijn en Roberts vastbeslotenheid er precies voor, waarvoor het bedoeld was, namelijk dat haar humeur opknapte en de boze bui verdween.

Robert had gelijk over de tijdsinvestering die hij voorspeld had om haar zich beter te laten voelen. Na een minuut of zeven, acht begon Marjo te huilen en na een minuut of tien liet ze alle verzet varen jegens Robert. Hij maakte zijn werk af met nog een stuk of dertig harde klappen en hielp haar toen overeind en liet haar op zijn schoot zitten.

‘Ben je nu in staat om te ontspannen en alles over je heen te laten komen, liefje?, vroeg Robert aan Marjo terwijl hij haar vroeg hem aan te kijken. Dat was ze.

‘Het spijt me, dat ik zo’n handenbindertje ben af en toe’, snikte ze.

‘Dat hoeft niet, als het nodig is nemen we onze maatregelen wel, net zoals deze keer’. Robert knuffelde haar stevig.

‘Wordt je niet moe van al die flauwekul de hele tijd?’

‘Het is niet de hele tijd, en nee, ik wordt er waarschijnlijk nooit moe van. Stress hoort bij het leven, schatje, we gaan er zo goed en kwaad me om als we kunnen. Als we het de baas kunnen blijven en er niet een te grote puinhoop van maken, dan zullen we gelukkig oud worden.

Robert had gelijk. Marjo’s boze bui zakte geleidelijk aan en ze was in staat de frustraties die haar die middag en avond dwarszaten los te laten. Het diner dat volgde verliep zonder noemenswaardige incidenten. Kleine oneffenheden waren niet in staat de feeststemming te bederven. Iedereen had plezier en genoot van het gezelschap van elkaar. En Marjo was in staat ontspannen op de bank naast haar verloofde te zitten en het van het feest te genieten. Haar gloeiende billen herinnerden haar er aan dat ze zich niet af moest laten leiden door dingen die er uiteindelijk niet toe deden.

Deel 3

Alhoewel ze nog steeds erg opgewonden was en ze er zeker van was dat ze de hele nacht geen oog dicht zou doen, sliep ze al bijna voor haar hoofd het kussen raakte. Het was een diepe, droomloze slaap zoals alleen mogelijk is als je uitgeput bent. Ze sliep door tot na zonsopgang, toen tante Bea op de deur klopte.

‘Wakker worden, Marjo, vandaag wordt je mevrouw de Jong’, Bea liep naar binnen en deed de gordijnen open.

‘Marjo nam even de tijd om wakker te worden. Het was al meer dan negen maanden geleden dat ze voor het laatst in haar oude bed bij haar oom en tante geslapen had en ze had zo vast geslapen dat ze bijna vergeten was waar ze was. Toen ze dit deed rekte ze zich uit en voelde ze de opwinding bezit van haar nemen.

‘Joepie! Joepie! Joepie! Joepie!, ze huiverde. ‘Vandaag is de dag!’

‘Ben je gelukkig?’

‘Ja, tante’.

‘Mooi! En kom nu met je luie lichaam je bed uit. We hebben nog precies vier uur de tijd om ons klaar te maken en naar de kerk te gaan’.

Marjo nam uitgebeid de tijd om te douchen, te boenen, te poetsen, te polijsten en te scheren. Toen ze eronder vandaan stapte en zich afdroogde voelde ze zich als herboren en helemaal klaar om de vrouw van Robert te worden. Diep tussen haar benen voelde ze een verwachtingsvolle kriebel en diep in haar borst klopte haar hart opgewonden. ‘Nu geen smoesjes meer, meneer de Jong’. Marjo glimlachte en streek zachtjes door de blonde krulletjes die haar geslacht bedekten.

Lotion, poeder en parfum werden opgedaan, een paar dunnen zijden kousen, een blauw sexy satijnen broekje met een bijpassend strapless bh-tje werden aangetrokken. De antieke oorbellen met parels van mevrouw de Boer maakten het plaatje compleet. Marjo kwam de badkamer uit klaar om haar tante haar met haar haar en met de jurk te laten helpen.

‘Ben je geen plaatje”, riep Bea verrukt.

‘Denkt u dat Robert gelukkig met me is’, vroeg Marjo plotseling onzeker.

‘Liefje, hij is een erg gelukkig man en jij bent ook een erg gelukkige vrouw’.

‘Tja, hoe kan ik dat nu weten als hij nog nooit verder gekomen is dat me te kussen of me op mijn billen te geven?’

‘Wil je me nog iets vragen? Over wat je moet verwachten vannacht?’ Bea roerde zenuwachtig het onderwerp aan, nu dit voor de hand lag.

‘Nee, niet echt. Ik denk dat het technische gedeelte goed begrijp. Ik ben er wel klaar voor. Ik ben er heel opgewonden over op een bepaalde manier, weet u?’

‘Ja, ik weet het schatje en ik denk dat dat ook goed voor hem is. Niet dat gezeur dat een vrouw alleen maar haar man hoeft te plezieren. Het is iets heel moois om met hem te delen en er is helemaal niets mis mee als jij daar ook van weet te genieten’

Marjo giechelde. Ideeën over vrouwen en seks, laat die maar aan haar tante over.

‘Geniet u er ook van?’

‘Reken maar van wel”.

‘Doet het zeer de eerste keer? Of is dat maar een sprookje?’

‘Maak je daar nu maar niet druk over. Ik heb er alle vertrouwen in dat Robert zal zorgen dat je later nooit in eerste instantie aan de pijn terug zult denken.

Deel 4

De ceremonie was een groot feest en op 21 november, precies om drie minuten voor half twaalf werd Marjo van Veen, mevrouw de Jong en beloofde hem lief te hebben, te eren en te gehoorzamen zo lang ze zouden leven.

Robert voelde zicht trots toen hij Marjo aan de arm van haar oom Wim door het gangpad van de kerk op zich af zag lopen. Ze was het toonbeeld van perfectie, bloemen in haar rossige haar gevlochten, terwijl het over haar schouders en op haar rug hing, haar mooie huid die glom in het licht dat door de ramen heen, de parels en de satijnen jurk die haar perfect stonden en die Marjo’s natuurlijke schoonheid benadrukten op een manier die hij nooit zou vergeten.

Terwijl familie en vrienden terug gingen naar ‘Zeezicht’, hadden Marjo en Robert snel hun tassen gepakt en de boot naar Harlingen genomen. Ze hadden om vier uur een vliegtuig geboekt dat hen voor hun huwelijksnacht naar Parijs zou brengen. In de dagen erna zouden ze ook een bezoekje aan Euro-Disney brengen.

Hoewel hun eerste tripje van een paar weken geleden naar Harlingen haar al een voorproefje had gegeven, was Marjo erg opgewonden. Ze maakte een heleboel nieuwe ervaringen mee. Robert zag met plezier hoe ze met volle teugen genoot van hun reis. Hij liet haar in het vliegtuig voor het raampje zitten en drukte haar stijf tegen zich aan toen ze de verlichte Eiffeltoren beneden zich zagen. En hij moest lachen toen zij later de portier van hun taxi opende en hun met een wijds gebaar naar de hoofdingang loodste.

‘Oh Robert!’, fluisterde ze toen Robert achter haar kwam staan en haar de trap op begeleidde naar de grote en luxe hal. ‘Het lijkt wel een kasteel!”

‘Perfect voor mijn prinsessenbruid’, fluisterde Robert in haar oor, hetgeen het kippenvel op haar rug liet veroorzaakte.

Het inboeken verliep snel omdat Robert alles, inclusief hun eerste maaltijd op hun kamer, al vooruit betaald had. De piccolo bracht hun koffers naar boven, terwijl Robert de sleutel in ontvangst nam.

’Zullen we dan maar, mevrouw de Jong?’, Robert stak zijn arm uit en Marjo bloosde toen ze naar de lift liepen. Ze hadden hun keyprocessor nodig om te zorgen dat deze hen naar de 35^e verdieping bracht.

‘Dit is zo leuk Robert!’’, fluisterde Marjo opgewonden en beduusd tegelijkertijd.

Ík heb je iets beloofd schatje’. Ik heb je beloofd dat als je tot vandaag zou wachten, ik ervoor zou zorgen dat het een ervaring zou worden die je nooit zult vergeten. En nu je zo lang gewacht hebt, zal ik me aan mijn belofte houden’.

Toen opende de lift en tilde Robert Marjo op. In de hal wachtte Robert even om haar te kussen. ‘Ben je er klaar voor?’

Marjo lachte en knikte en liet haar hoofd vervolgende tegen Roberts borst rusten. Het was echt. Ze was getrouwd. Robert was haar man en heel snel zou zij de zijne zijn, op alle mogelijke manieren.

De deur van hun kamer stond al open en de piccolo plaatste een grote mand met champagne, fruit en kaas op de mooie antieke Louis seize tafel die onder een groot raam stond die een prachtig uitzicht over de stad bood.

‘Oh schatje! Moet je kijken!’, riep Marjo uit toen Robert haar neerzette. De piccolo lachte.

‘Bienvenue madame. Gefeliciteerd met uw huwelijk!’, zijn accent klonk grappig en Marjo lachte en knikte een bedankje. Robert gaf hem een vijf euro biljet, bedankte hem en sloot de deur.

‘Het diner wordt over twee uur geserveerd mevrouw de Jong. Wat dacht je ervan, zullen we een paar oude films bekijken?’, de plagende toon in zijn stem maakte een hese belofte. Marjo bloosde opnieuw. Zijn hart ging als een bezetene tekeer. Nerveus giechelde ze. Ze keek de kamer van hun suite rond, hij was prachtig en in de slaapkamer stond een kolossaal groot bed.

Toen ze de badkamer binnenstapte, viel haar mond open. ‘Kijk eens naar deze badkuip Robert, hij is groot genoeg om in te zwemmen’.

‘Absoluut het allerbeste, dat lijdt geen twijfel’, lachte Robert. Hij liet haar even bijkomen van alle indrukken en besloot de fles champagne te openen. ‘Doe je schoenen en kousen uit Marjo, en kom hier’.

Dat is precies wat Marjo deed.

 ‘Hier schatje, neem hier maar eens een paar slokjes van. Het helpt tegen die vlinders die je nu voelt’.

Marjo zuchtte en nam giechelend het glas bubbelende wij aan. ‘Ik had niet gedacht dat ik zo zenuwachtig zou zijn’.

‘Je bent er nog nooit zo dichtbij geweest, dus hoe kon je dat weten?’ Robert sloeg zijn arm om haar heen en drukte haar stevig tegen zich aan.

‘Ben jij ook zenuwachtig?’, Marjo keek op naar Robert.

‘Een klein beetje. Ik betwijfel overigens dat het me in de weg zal staan. Ik heb er goed over nagedacht’, hij boog zich voorover om haar te kussen. ‘Ik heb nu een sexy vrouw die al weken achter me aanzit. En nu is het allemaal echt. Ik denk dat het nu de hoogste tijd is, wat vind jij?’Hij wachtte haar antwoord niet af maar in plaats daarvan drong hij met zijn tong haar mond binnen. Marjo reageerde op vergelijkbare wijze en zette haar glas neer zodat haar handen konden doen waar de natuur haar naartoe leidde.

‘Daar gaat ie dan, schatje’, zei Robert zachtjes en nam haar mee naar de slaapkamer.

Eerst deed hij de knoopjes van haar vest los, en hielp haar het kledingstuk over haar schouders te laten glijden, om vervolgens zijn eigen jasje uit te doen. Haar zijden blouse ging gemakkelijk uit en haar rok lag in een ommezien op de vloer. Marjo stond daar en huiverde omdat Robert zo overeenkwam met het beeld dat tante Bea geschetst had.

‘Heb je enig idee hoe mooi je bent?’, hij hield zijn adem in toen hij het beeld goed in zich opnam.

‘Meen je dat?’, lachte Marjo verlegen.

‘Ik meen het’. Robert raakte haar schouders aan en liet zijn vingertoppen over haar armen glijden. En vervolgens voorzichtig over de cups van haar BH. Toen Marjo’s tepels onmiddellijk reageerden glimlachte hij. Zijn handen vervolgden zijn verkenningstocht in de kanten band van haar broekje. ‘Ik vind deze mooi’, zijn aanrakingen werden steviger toen zijn handen over haar billen gleden en haar stevig bij haar bips pakte. Marjo rilde en het kippenvel verscheen overal op haar lijf. Robert liet haar broekje over haar heupen glijden en liet vervolgens de zwaartekracht zijn werk doen. Haar BH volgde. ‘Prachtig!’, Robert deed een stapje terug om zijn naakte bruid in zich op te nemen.

Marjo deed haar ogen dicht toen hij zijn ogen over haar lichaam liet glijden. Ze voelde de natte opwinding tussen haar benen. Toen Roberts warme handen haar borsten omvatten, keek ze op. Robert had zijn overhemd en broek uit gedaan en zijn boxershort bolde op door zijn erectie. Hij kneedde haar borsten en boog voorover om ze te likken voor hij haar optilde.

‘Kom met me mee naar bed, liefje’.

‘OK’, fluisterde Marjo en deed haar armen om zijn nek.

Hij trok de lakens naar beneden en legde haar op bed neer. Hij ging languit naast haar liggen en streelde haar buik en kneedde opnieuw haar borsten. ‘Ik houd van je Marjo’, fluisterde Robert.

‘Ik houd ook van jou’.

‘Je bent nu van mij’, hij kuste haar op haar wang en daarna haar hals en tenslotte haar borsten. ‘Helemaal van mij’. Marjo haalde diep adem toen Roberts lippen en tong over haar tepels gleden, eerst de één, daarna de ander. Haar dijen spreidden zich automatisch toen zijn rechterhand er wat druk op uitoefende. Een zachte kreun ontsnapte haar toen zijn vingers het zachte glijmiddel vond dat haar lichaam aangemaakt had. Ze voelde hoe hij haar aanraakte. Ervaren maakte hij gebruik van het vocht om haar sensueel te strelen. ‘Je wilt dit toch wel, liefje?’

‘Ja alsjeblieft’, zuchtte Marjo en kronkelde toen Robert zijn duim over haar clitoris liet gaan.

‘Weet je dat we dit de rest van ons leven iedere nacht kunnen doen, als we dat willen?’

‘Alsjeblieft! Ja, alsjeblieft!’ Marjo duwde haar heupen tegen zijn hand. Zijn aanrakingen waren zo anders dan die van haar; steviger, sterker, beter.

‘Ik zal je klaar laten komen en als je dat plezier beleefd hebt dan zal ik je nemen en mezelf in je bewegen, OK?’

‘Ja, alsjeblieft Robert’. Marjo kon het bijna niet langer uithouden. Alle zenuwen waren verdwenen. Ze zou nu de liefde met haar echtgenoot bedrijven en het was één van de meest fantastische belevenissen in haar leven tot nu toe.

Robert liet zich naar beneden glijden en plaatste zich tussen haar benen. Zijn tong nam het van zijn vingers over en hij likte haar gevoelige plekje. In eerste instantie was Marjo te veel verbaasd door deze aanpak om goed te kunnen ontspannen, maar al snel nam het plezier de plaats in van de verbazing en kronkelde ze over de matras en deed ze haar benen verder open om hem volledige toegang te geven. Zijn middelvinger bereikte haar maagdenvlies, hij was iets dikker dan een tampon die ze gemakkelijk in kon brengen. Robert gebruikte zijn tong om haar vulva en clitoris te strelen, terwijl zijn vinger tegen het membraan drukte dat de ingang van haar vagina blokkeerde en voorzichtig heen en weer ging. Marjo voelde een weldadige loomheid over zich heen komen. Hij trok zijn vinger terug en verving die door zijn tong, zachter maar dikker. Hij drukte hem voorzichtig in de opening, draaide hem en bewoog heen en weer met langzame bewegingen. Hij ging hier een poosje mee door en Marjo kon het onvoorstelbare lekkere gevoel nauwelijks geloven. Zijn tong ging er niet zo ver in, maar was dikker en voelde flexibeler aan dan zijn vinger. Niet lang daarna toen zijn vinger samen met zijn tong naar binnengleed voelde het voor Marjo voor het eerst een beetje ongemakkelijk aan. Robert trok zijn tong terug en verving hem door nog een vinger en duwde steeds dieper, zodat Marjo bezorgd haar adem inhield.

‘Je hoeft niet gespannen te zijn, liefje, ik zal het langzaam en voorzichtig doen’. Zijn tong en lippen hervatten hun werk op haar vulva en clitoris en al snel kronkelde Marjo met haar lichaam omdat haar orgasme steeds dichterbij kwam. Robert bracht zijn vingers weer naar binnen en rekte haar voorzichtig beetje bij beetje op. Hij stopte om op haar ovale g-spot te drukken. Hij zag aan de manier waarop haar heupen heen en weer gingen en haar adem sneller werd, dat ze snel een orgasme zou beleven. Hij wilde niet overhaast te werk gaan, hij wist dat zijn penis meer ruimte nodig had dan zijn vingers tot nu toe voorbereid hadden. Hij duwde zijn tong plat en stevig tegen de bovenkant van haar clitoris en wiegde deze heen en weer. Dit deed Marjo nog harder bewegen en haar bewegingen hielpen hem een derde vinger naar binnen te brengen.

‘Oh! Oh God! Schatje, meer! Sneller! Alsjeblieft! Niet ophouden!’

‘Het gaat goed, meisje’. Robert werkte harder en in de volgende minuut voelde hij de krampen van Marjo’s orgasme. Hij voelde haar spieren krachtig rond zijn vingers knijpen. Hij wreef over haar clitoris en de frequentie van haar krampen begon toe te nemen om vervolgens snel van positie te veranderen om zijn harde erectie voorzichtig in de nauwe opening te duwen die zijn vingers zo zorgvuldig voorbereid hadden.

Marjo opende haar ogen en keek in die van Robert.

‘Niet ophouden. Neem me alsjeblieft. Ik wil je helemaal in me voelen’.

Robert drukte zijn mond op de hare en pakte haar billen stevig beet. Ze was nat en beleefde nog steeds de laatste krampen van haar orgasme. Hij trok een grimas en duwde zichzelf in haar.

De warme zachte opening nam hem centimeter voor centimeter op. Hij trok zich terug en duwde vervolgens nog dieper. Iedere stoot werd beantwoord door een stoot van Marjo. Het kostte hem vijf stoten om helemaal binnen te komen en toen dat eenmaal het geval was, toen moest hij even pauzeren.

‘Nu ben ik helemaal van jou’, fluisterde Marjo. ‘Ik ben van jou en dat is de plaats waar je thuis hoort. Diep in me en me liefhebbend’.

‘Waarom heb ik zoveel geluk!”, grinnikte hij, terwijl zijn heupen hun instincten volgden, steeds hoger en dieper. Al snel voelde hij zijn eigen orgasme opkomen en kon hij niets anders dan steeds dieper in haar te stoten. Zijn penis veranderde in een sensueel wapen.

Marjo sloeg haar benen om Roberts middel. Ze kon haast niet geloven hoe lekker het was wat hij met haar deed. Geen wonder dat mensen zoveel van seks hielden. Ze zouden dit de rest van hun leven zo vaak doen als ze maar konden. Ze keek naar zijn gezicht toen hij steeds harder begon te stoten. Toen hij klaar kwam en hard in haar spoot, probeerde Marjo haar spieren zo hard strak mogelijk om hem heem te knijpen in de hoop dat ze zijn krampen zou voelen.

Robert liet hen op hun zij rollen terwijl hij in haar bleef.

‘We hebben het gedaan mevrouw de Jong. We hebben jou de mijne gemaakt en je hebt je onschuld verloren’.

‘Ik weet het’, lachte Marjo. ‘Is het niet geweldig?’

‘Denk je?’

‘Ja! Ik ben zo gelukkig Robert. Ik houd van je, ik denk dat ik altijd van je gehouden heb’.

Ze kusten en gingen naast elkaar liggen.

Marjo stond als eerste op. ‘Ga je mee in dat grote bad?’ Haar ogen glinsterden.

Robert glimlachte en keek hoe ze van het bed opstond en in de richting van de badkamer liep.

‘Hee, kom eens hier’, lachte hij.

Marjo keek naar hem om, nieuwsgierig wat er zo grappig was.

Nieuwsgierig kwam Marjo dichterbij en liet Robert haar omdraaien zodat haar bips zich op zijn ooghoogte bevond.

‘Kijk eens naar die blauwe plekken. Weet je, ik denk dat dit voor het eerst is dat ik je billen zie nadat je een flink pak slaag gehad hebt. Ik zie ook hele mooie afdrukken van vingers’.

Marjo bloosde en draaide zich weg en lachte. ‘Je bent verschrikkelijk!”

Robert stond op en volgde haar naar de badkamer. Terwijl het bad volliep kusten en knuffelden ze, liepen naar de kamer om nog wat champagne en kaas te pakken en streelden en zoenden daarna nog meer. Marjo verbaasde zich over het formaat van zijn penis, die weer begon te groeien.

‘Paste dat echt helemaal in me?’

Robert hiep haar eroverheen te strelen en ze was verbaasd hoe zacht de huid was.

Toen het bad vol was, was Robert helemaal klaar om zijn vrouw opnieuw te nemen en zij was meer dan klaar.

Ze bleven twee dagen in Parijs en verbleven iedere minuut ervan samen op hun kamer. Marjo leerde haar lichaam en dat van Robert kennen en het gaf haar meer plezier dan ze nooit had bedacht gedurende alle fantasieën die ze had als ze masturbeerde. Ze kreeg ook het eerste erotische pak op haar bips en wist dat dit elk pak op haar billen om andere redenen voorgoed anders zou maken. Ze was nu getrouwd. Dingen waar ze een jaar geleden maar nauwelijks van durfde dromen waren realiteit geworden.

Robert dacht ook terug aan het afgelopen jaar. Hij was teruggekeerd naar een leven dat hij zo lang had proberen te ontvluchten en had een heel nieuw leven gevonden. Er was nu geen weg meer terug, realiseerde hij zich. Zelfs als je vaker op bekend terrein komt, dan ga je altijd vooruit, hoe bang je ook bent dat je terug zult gaan. Hoe graag je ook wilt, je kunt het niet. Nu hij Marjo had, hoefde hij het verleden niet meer te vrezen en de toekomst op het eiland zou een goede worden.


Einde.