Tom deed zijn ogen open toen hij het bed voelde bewegen. Hij deed zijn ogen open. ‘Waar ga ja naartoe, schatje?’, vroeg Tom toen hij zag hoe Katy opstond.

‘Sorry, liefje. Het was niet de bedoeling om je wakker te maken. Ik ga even douchen’, antwoordde ze.

‘Je maakte me niet wakker hoor. Ik was al wakker. Kom nog even bij me liggen’, zei hij op een liefdevolle en toch ook strenge toon.

‘Ok, wacht even. Ik moet eerst even naar de wc’, zei ze en haar naakte lichaam verdween door de deur.

Toen hij op de wekker op het nachtkastje keek, zag hij dat het even na zevenen was. Hij was al sinds een uur of zes wakker. Zijn hersenen hadden overuren gemaakt. Hij had maar eventjes geslapen nadat Katy en hij hun intieme vrijpartij hadden gehad. ‘Ze is een kleine deugniet’, dacht hij terwijl er een grijns op zijn gezicht verscheen.

Toen Katy terug kwam had ze een van haar wijde T-shirts aan. Haar lange haren hingen over haar schouders en haar rug, bijna tot aan haar middel. Tom zag de ondeugende blik in haar ogen. Oh, wat hield hij van deze vrouw. Zoals ze nu was zag hij haar het liefst, of het moest zonder het T-shirt zijn.

Katy liep naar Tom’s kant van het bed. Ze boog zich voorover en kuste hem. ‘Goedemorgen, hoe gaat het met mijn liefje?’

Tom grijnsde. ‘Met mij gaat het prima hoor. En hoe is het met mijn schatje?’ Vroeg hij, terwijl hij het gezicht van zijn vrouw bestudeerde. Voordat ze kon antwoordden had hij het dekbed weggeslagen en haar naast zich getrokken’.

‘Het gaat lekker met mij, liefje!’antwoordde ze terwijl ze zich in de armen van haar man liet vallen.

‘Kom eens hier. We moeten nog even praten, vrouw!’, zei hij. De woorden klonken behoorlijk streng. Katy trok een grimas toen haar billen contact maakten met het laken. Er ging een huivering door haar heen. Tom noemde haar ‘vrouw’ als hij haar op haar plek wilde zetten. Ze wist dat ze nu goed bij de les moest blijven. Haar bips deed nog behoorlijk zeer. Ze wilde absoluut niet dat hij haar daar op korte termijn nog extra aandacht gaf.

‘Hoe laat heb je vandaag die afspraak met de dokter, liefje?’, vroeg hij terwijl hij zijn rechterarm om haar heen sloeg. Katy legde haar hoofd op zijn schouder. Tom deed zijn beide armen om haar heen en ook hun benen strengelden zich ineen.

‘Om half twee’, luidde haar antwoord.

‘Wil je thuis ontbijten of vind je het leuk als ik je mee uitneem voor een ontbijt?, zei hij toen hij haar nog eens lekker tegen zich aan drukte. Zijn linkerhand gleed naar beneden en masseerde haar billen. Hij gaf haar een paar liefdevolle tikjes.

‘Als je het niet erg vindt, liefje, dan blijf ik het liefst thuis. Ik zal een ontbijtje voor ons maken. Ik heb geen zin om zwaar te tafelen. Gewoon een licht ontbijtje’.

Tom gaf Katy een kus op haar voorhoofd en vroeg, ‘Weet je zeker dat je je goed voelt?’

‘Behalve dat ik een beetje vermoeid ben door een slaaptekort en last heb van zere…nou ja, je weet wel’, antwoordde ze.

‘Je bedoeld dat het nog een beetje gevoelig is omdat je gisteravond een flink pak slaag gehad hebt?’, vroeg hij met een sarcastische ondertoon. Hij liet zijn woorden vergezeld gaan van een aantal liefdevolle tikjes op haar billen.

Katy verborg haar gezicht in zijn borst’. Het is niet grappig, Tom’, zei ze klagend.

‘Dat heb ik ook helemaal niet gezegd, of wel?’, zei hij en liftte met zijn rechterhand haar kin omhoog en draaide haar gezicht zo dat ze elkaar in de ogen keken. ‘Het is zelfs zo dat ik me nog steeds beraad op maatregelen voor het achterhouden van de stand van zaken omtrent je gezondheid’.

‘Oh Tom, Nee!’, gilde Katy. ‘Ik heb al een pak op mijn blote bips gehad. Alsjeblieft, dat was wel genoeg! Alsjeblieft’, smeekte ze.

‘Katy!’, zei Tom terwijl hij haar stevig beet hield. ‘Ik houd van jou en dat weet je heel goed. Maar wat regels en consequenties betreft is het niet aan jou. Ik neem hier de beslissingen!’

‘Maar je hebt me al een pak slaag gegeven’, smeekte ze.

‘Ja dat klopt! Je zat jezelf met je hormonen ongelooflijk in de weg. Het was absoluut noodzakelijk dat onze neuzen weer dezelfde kant op kwamen te staan. Je was er emotioneel niet al te best aan toe, Katy. Je had het allemaal opgekropt. Je wist niet meer hoe je er mee om moest gaan. Stel je voor dat je het eens met je echtgenoot ging bespreken! Je gaf me geen keus of wel, Katy?, vroeg hij.

‘Oh Tom’, zei Katy terwijl ze hem recht aankeek. ‘Alsjeblieft, liefje’, smeekte ze opnieuw. Tranen brandden in haar ogen.

‘We zullen het hier verder niet over hebben, Katy. Je zult NOGMAALS gestraft worden omdat je me niet op de hoogte gehouden hebt van je gezondheid en omdat je me niet de waarheid hebt verteld toen ik je daar naar vroeg. Ik wil er verder niets meer over horen. Hou je dus stil en luister naar me! Als je dat niet doet dan zul je erg rode billen hebben als we vanmiddag naar de doktersafspraak gaan. Begrepen?’, vroeg Tom terwijl hij zijn wenkbrauwen optrok en even stevig in haar arm kneep. Vervolgens hield hij haar nog steviger beet.

‘Ja Tom’, fluisterde Katy. De moed zonk haar in de schoenen. Haar hoop op wat niet zou gebeuren, verdween als sneeuw voor de zon. Haar man zou niet vergeven en vergeten voordat hij haar met de consequenties van haar gedrag geconfronteerd had. De enige vraag was nu nog wanneer en hoelang. ‘Oh, mijn God’, dacht Katy bij zichzelf, ‘Oh, mijn God!’

Tom keek Katy aan. Hoeveel hij ook van haar hield, hij voelde zich gekwetst. Hij haalde diep adem en vermande zich. ‘Klaarblijkelijk is de laatste maanden de communicatie tussen ons behoorlijk verwaterd. Ergens heb ik iets niet goed gedaan. Dit is al de tweede keer dat je zo dom bent om hele belangrijke informatie voor me achter te houden’.

Hij pauzeerde even. ‘Ik houd van je. En ik weet dat je ook van mij houdt’, zei hij. Katy deed haar mond open om iets te zeggen, maar Tom legde zijn wijsvinger over haar lippen. ‘Nee, geen woord! Ik wil dat je even naar mij luistert!’ Hij boog zich voorover en kuste haar op haar wang. Met zijn linkerhand veegde hij een paar haarlokken uit haar gezicht. Vervolgens haalde hij zijn vingers als een kam door haar haren van de zijkant haar gezicht tot achter haar oor, waar zijn hand bleef rusten. Hij wreef met zijn duim over haar zachte wang. Er verscheen een vertederde glimlach op zijn gezicht.

‘Meer dan twintig jaar geleden, Katy, hebben we elkaar iets beloofd. Ik heb beloofd jou lief te hebben, te eren en te beschermen. Jij hebt beloofd me lief te hebben, te eren en te gehoorzamen. Ik geef toe dat we ups en downs beleefd hebben, maar we hebben nooit nagelaten zaken op te lossen te bespreken tot we er beiden tevreden over waren. En met deze onderwerpen zullen we precies hetzelfde doen’. Tom’s woorden klonken zacht en teder. Zijn duim wreef nog steeds over haar wang. ‘Ik wil dat je één ding heel goed moet weten, Katy, voor zover je dat niet allang weet. Ik zal je nooit een pak slaag geven om je gevoelens, gedachten of overtuigingen. Maar je weet dondersgoed dat ik je billen goed onder handen zal nemen als je tegen me liegt of dingen voor me achterhoudt, zeker als ze te maken hebben met je eigen welzijn of je gezondheid.’

Katy deed haar ogen dicht. Er liep een traan over haar wang in de richting van de duim van Tom. Hij grijnsde en veegde de traan weg. Ze voelden beiden dezelfde pijn. Hij boog zich nogmaals naar haar toe en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Hun omhelzing was innig tot Tom achteruit stapte. Katy keek in zijn ogen. ‘Je bent mijn alles, Katy. Je weet dat ik er een hekel aan heb je te straffen. Dat doet me pijn. Maar je weet ook dat deze straffen ons bij de les en op elkaar betrokken houden. Ik moet vandaag een paar belangrijke beslissingen nemen. We hebben het er vanavond weer over. Dan zal ik luisteren naar wat jij te zeggen hebt’, sloot hij zijn betoog af.

Tom gaf Katy een dikke knuffel en kuste haar nogmaals op haar voorhoofd. ‘Ik houd van je, Katy’, fluisterde hij terwijl hij zijn wang tegen haar voorhoofd drukte.

Katy fluisterde terug, ‘Ik ook van jou!’

Ze was bang dat wanneer ze nog meer zou zeggen ze in tranen zou uitbarsten zoals een paar uur eerder ook gebeurd was. Ze stond roerloos. Ze klampte zich alleen maar aan Tom vast. Met haar hoofd tegen zijn borst kon Katy Tom’s hart horen kloppen. Ze hielden elkaar stevig beet. Zijn sterke armen maakten dat zij zich veilig en beschermd voelde. De stilte was een teken dat bij beiden het helingsproces begonnen was.

Uiteindelijk, kuste Tom haar nog eens op haar voorhoofd aan en keek haar in de ogen. ‘Wat zeg je ervan als ik je eens help met het maken van een ontbijtje en dat we daarna samen die vermaledijde rozenstruiken planten?’

‘Ja, dat zou ik erg leuk vinden, liefje’, zei ze terwijl ze op haar tenen ging staan om hem op zijn mond te kussen. Als antwoord trok Tom haar tegen zich aan om haar gepassioneerd te kussen. Toen hij klaar was, zochten hun lippen elkaar nogmaals kort om het ritueel af te sluiten.

‘Je bent een verschrikkelijke deugniet’, fluisterde hij terwijl hij haar losliet. Voordat hij zich uit de greep van Katy kon losmaken, maakte ze avances in zijn richting. “Je bent me er zelf ook eentje, wist je dat?’

‘Ik geloof dat je me dat al eens eerder gezegd hebt. Ik denk dat je gelijk hebt. Tja, ik ben me er eentje’, fluisterde hij met een brede glimlach. Vervolgens liet hij zich een dikke knuffel welgevallen. Ze maakte met haar heupen draaiende bewegingen tegen haar echtgenoot aan, in een poging hem op andere gedachten te brengen.

‘Het ontbijt kan nog wel even wachten’, fluisterde ze in zijn oor.

‘Je bent een stouterd!’, fluisterde hij terug.

Zijn handen waren inmiddels verkennend over haar lichaam gegleden en waren op haar billen blijven liggen. In een enkele beweging, lag haar T-shirt op de grond voor het bed.

‘Wie is hier nu een stouterd?’, vroeg ze.

‘Jij’, antwoordde hij terwijl hij haar stevig tegen zich aantrok.

Hun passie en liefdesspel duurde tot ze beiden uitgeput waren nadat ze samen klaargekomen waren. Toen Tom het Katy mogelijk maakte van zich af te rollen, draaide hij met haar mee, zodat hij op zijn zij kwam te liggen, en trok haar tegen zich aan. Zij voelde zich veilig en beschermd toen ze zijn sterke armen om zich heen voelde. Een paar minuten lagen man en vrouw beiden te slapen.

Een uur later werden ze wakker en namen een douche. Ze genoten hier een stuk meer van dan de laatste keer. Ze bleven onder de straal staan tot het water koud begon te worden.

‘Tijd om ons aan te kleden’, zei Tom. Hij gaf Katy een stevige klets op haar bips, schoof de glazen deur open en stapte naar buiten.

‘Auw!’, gilde ze terwijl ze de kraan dichtdraaide.

‘Probeerde alleen maar even je aandacht te trekken, schatje’, grijnsde Tom.

‘Je had mijn aandacht, reken maar’, zei ze terwijl ze uit de douchecabine stapte en over haar billen wreef.

‘Dat is prettig om te horen. Ik ben vastbesloten om dat voorlopig zo te houden’, voegde hij eraan toe. Katy pakte de handdoek die Tom haar aanreikte. Op hetzelfde moment, boog hij zich naar haar toe en gaf haar een vluchtige kus op haar mond. ‘Ik kan je verder alleen maar adviseren om me van alles op de hoogte te houden, jongedame. Begrepen?’, vroeg hij en trok zijn wenkbrauwen op.

‘Ja Tom. Ik heb het begrepen,’, antwoordde ze met een flauwe glimlach. Vervolgens ging ze op haar tenen staan en kuste hem terug.

Hiermee was de discussie gesloten, althans voorlopig. Ze kleedden zich beiden aan. Katy droogde haar haren terwijl Tom zich schoor. Vervolgens gingen ze naar de keuken om samen het ontbijt klaar te maken. Toen er afgeruimd was gingen ze samen naar de garage. De rozenstruiken en een spade werden naar de tuin gebracht.

Een paar uur lang hielp Tom Katy met de bloemenbedden. Geduldig en klagend volgde hij de aanwijzingen op en deed de klussen waar zij om vroeg. Eerst werden de rozen geplant. Vervolgens hielp hij met de petunia’s, begonia’s en geraniums. Af en toe schudde hij zijn hoofd en verscheen er een glimlach op zijn gezicht toen ze meermalen van gedachten veranderde waar plantjes met een bepaalde kleur geplant moesten worden. Het was een jaarlijks terugkerend ritueel, dat hij haar in het voorjaar hielp met het planten en opruimen.

‘Het is mooi geweest’, zei Tom toen hij op zijn horloge keek en zich realiseerde dat het al kwart over twaalf was. ‘We moeten opruimen en ons klaarmaken voor je afspraak, Katy’. Katy was veel liever in de tuin gebleven om nog wat door te werken, maar ze wist wel beter dan er zelfs maar een opmerking over te maken.

Ze brachten het tuingereedschap en de resterende plantjes terug naar de garage en gingen het huis in. Toen ze de deur binnenstapten, zei Katy, ‘Bedankt voor je hulp, liefje’.

Tom trok zijn vrouw tegen zich aan en zei, ‘heel graag gedaan, schatje’. Hij gaf haar een dikke kus. Katy legde haar hoofd op zijn schouder. Ze knuffelden elkaar.

‘Ik houd van je’, zei ze zacht.

Tom gaf haar een kneepje, ‘Ik houd ook van jou. En nu klaarmaken’.

Terwijl ze hem in zijn gezicht keek, lachte ze. Ze ging op haar tenen staan en gaf hem een kus op zijn wang. ‘Ja baas, ik ben al weg’. Tom gaf haar een klets op haar billen toen ze langsliep. ‘Auw!’, zei Katy. Terwijl ze omkeek naar Tom zei ze, ‘Ik weet het, ik weet het, ik moet er maar aan wennen’. Ze wreef haar billen terwijl ze naar de andere kant van de kamer liep. ‘Hoe is het mogelijk dat één enkele tik zo gevoelig kan zijn’, dacht ze bij zichzelf. Katy huiverde toen ze er aan dacht wat er vandaag nog zou volgen, niet alleen van Tom, maar ook van de dokter. Ze keek niet uit naar de afspraak om het maar zacht uit te drukken. Het leek wel of dit Katy’s dag des oordeels was.

Om kwart over één parkeerde Tom de auto bij de dokterspraktijk. Hij hielp Katy met uitstappen en hand in hand liepen ze naar het gebouw. Katy verwachtte dat ze nog in de wachtkamer zouden moeten wachten tot ze aan de beurt zouden zijn. Ze had erg tegen dit moment opgezien. Ze had een deel van de röntgenfoto’s gezien en had wat vragen gesteld aan de laborant. Dr, Freek wist niet dat ze al op de hoogte was, althans dat dacht ze.

De doktersassistente glimlachte en zei, ‘Mooi dat jullie er zijn. De dokter verwacht jullie al. We moeten ons dus maar snel klaarmaken. Kom maar mee naar achteren’. Met een diepe zucht volgde Katy haar naar de spreekkamer, met Tom op haar hielen. ‘Hier is een hemd. Je moet alles uitdoen. Ik ben zo terug’, zei ze terwijl ze de deur achter zich dicht deed.

Katy deed haar kleren uit. Tom hing haar sweater en blouse op een haakje. ‘Wat heb ik hier een hekel aan, Tom’, zei ze.

‘Ik weet het schatje’, antwoordde hij. ‘Ik ben bij je. We slepen ons er wel doorheen, OK?’, vroeg hij met een kalme stem. Ze keek hem aan terwijl ze het hemd aantrok. Net toen ze klaar was, klopte de assistente op de deur en stapte naar binnen.

‘Hoe gaat het met je Katy? Heb je nog steeds last van die erge hoofdpijnen?’, vroeg ze terwijl ze het dossier opensloeg en de bloeddrukmeter pakte.

‘Nog steeds het zelfde’, antwoordde Katy.

Tom wist dat ze af en toe last had van hoofdpijn, maar hij had niet het idee dat dit een probleem was. ‘Verdomde meid!’, zei hij tegen zichzelf. ‘Ze vertelt me ook niks. Moet ik toch eens iets aan doen’, nam hij zich voor.

De assistente deed een aantal metingen, zoals altijd aan het begin van een afspraak. Toen stapte dr. Freek binnen. ‘Ik ben blij dat je besloten hebt weer eens langs te komen, Katy’, zei hij met opgetrokken wenkbrauwen en een flauw lachje. Toen keek hij in de richting van Tom, en stak zijn hand uit om hem te begroeten.

‘Ze is me er eentje, dokter’, zei Tom met een grijns.

‘Tjongejonge Ik weet niet hoe je het volhoudt’, grapte hij.

‘Het is een hele strijd, dokter, een hele strijd’, antwoordde Tom.

Katy had zin om op te staan en de kamer uit te lopen. De familiaire manier waarop Tom en de dokter met elkaar omgingen, maakte haar zenuwachtig. Ze wilde iets zeggen, maar bedacht zich, om dat ze dacht dat het wel eens consequenties zou kunnen hebben als ze dat deed.

De assistente was klaar met het noteren van Katy’s temperatuur en bloeddruk op de kaart. Ze zei tegen de dokter dat de röntgenfoto’s op het bord hingen en dat er nog meer in de grote enveloppe op het bureau zaten. Ze gaf de kaart aan de dokter en vroeg of ze verder nog nodig was. ‘Nee, ik denk dat dit alles wel is, dank je’. De assistente stond op en verliet de spreekkamer. De dokter sloeg het dossier open. Er viel een stilte. Hij las de aantekeningen op een los blaadje in het dossier. Ten slotte keek hij op naar Katy.

‘Dus Katy, de röntgenlaborant laat me weten dat jij hem hebt overgehaald de foto’s al te laten zien’, zei dr. Freek. Hij wendde zich tot Tom en zette een serieuze toon op, ‘Heb je daarom je afspraak al drie keer afgezegd?’ Nog voor Katy kon antwoorden, ging de dokter verder en zei, ‘We hebben hier met een serieus probleem te maken en als ik probeer een afspraak met je te maken, dan verwacht ik dat je hier op komt dagen. Begrijp je dat, jongedame?’

Katy deed haar ogen dicht en kromp ineen bij het horen van de woorden. Tom was er van op de hoogte dat ze een keer had afgezegd, maar hij had geen idee van de andere twee keer. Tom’s adem stokte in zijn keel en hij keek in de richting van zijn vrouw. Toen ze haar ogen opendeed werd ze met de blik van Tom geconfronteerd. Ze zag dat hij zijn kaken stevig op elkaar klemde.

‘Is het waar dat je deze afspraak drie keer hebt afgezegd?’, vroeg Tom bars.

Katy deed haar ogen dicht en gaf antwoord door te zeggen, ‘Ja, dat klopt’. Toen ze haar ogen weer opendeed, wist zij onmiddellijk wat hij dacht, ‘Hier gaan je billen voor boeten, jongedame!’

‘Katy, heb je het één en ander met Tom besproken?’, vroeg dr. Freek. Zijn vraag zorgde ervoor dat man en vrouw hun oogcontact verbraken. Zij draaiden zich beiden in de richting van de dokter.

‘Niet echt. Ik heb verteld dat jullie bloed hebben afgenomen en dat er röntgenfoto’s zijn gemaakt’, antwoordde ze zacht. Oh, wat wilde ze graag dat ze op zou kunnen staan en de kamer uit kon rennen. Ze wilde de woorden van de dokter eigenlijk helemaal niet horen en ze wilde niet in de buurt zijn op het moment dat Tom tijd voor haar had.

‘Tom, ik wil je niet met de boodschap overvallen. Ik was bang dat Katy er niet goed mee om zou gaan. Daarom heb ik je gevraagd hier nu aanwezig te zijn. Aan de andere kant wilde ik nog niet al te veel zeggen voordat de uitslagen binnen zouden zijn. Wanneer Katy een paar dagen geleden de afspraak voor de derde keer afzegde, vond ik dat je er maar beter bij aanwezig kon zijn’. Dr. Freek stond op en liep naar het bord waar de röntgenfoto’s hingen. Tom keek op en neer van de dokter naar Katy. Zijn gezicht stond bezorgd. Hij stond naast Katy. Ze liepen naar het bord toen de dokter hen vroeg wat dichterbij te komen. Het licht achter het bord werd aangedaan. Drie röntgenfoto’s van de schedel van Katy waren te zien.

Tom ging achter Katy staan en vouwde zijn armen om haar schouders. Hij voelde hoe ze trilde en wist onmiddellijk dat ze bang was. ‘Wat weten mijn vrouw en de dokter wat ik niet weet?’, vroeg hij zich af. ‘Wat is er aan de hand, dokter?’, vroeg hij.

De dokter wees naar de röntgenfoto, terwijl hij uitlegde dat er zich een tumor in haar hoofd bevond, vlak achter haar ogen. ‘Hij heeft de grootte van een kwartje’, zei de dokter.

‘Je kunt je wel weer aankleden Katy’, zei de dokter toen hij uitgesproken was. Kom maar weer naar mijn kantoor als je klaar bent. Ondertussen praat ik even met Tom’, voegde hij er aan toe.

Katy wist niet of het nu wel zo’n goed idee was Tom bij de dokter achter te laten, zonder dat zij er bij was. Maar goed, ze wilde er liever niet aan denken. Alles leek wel op een nachtmerrie. Katy kleedde zich aan. Een paar minuten later werd er op de deur geklopt. Het was Marieke de assistente.

‘Ik kom even kijken of ik kan helpen, Katy. De dokter maakt zich een beetje zorgen’, zei ze. ‘Is alles in orde?’

Toen Katy naar Marieke opkeek, waren haar ogen gevuld met tranen. ‘Oh Marieke’, zei ze. ‘Ik heb er zo’n bende van gemaakt. Tom is heel erg boos op me. Dr. Freek is boos op me. En ik kan de knoop niet uit de veter van mijn schoen krijgen’. De tranen stroomden over haar wangen. Marieke knielde naast de stoel waar Katy op zat. Katy was al een hele poos met de schoen in de weer, maar haar vingers wilden niet wat zij wilde. Ze was bloednerveus.

‘Kom hier, Katy, laat me je helpen’, korte tijd later had Marieke Katy weer piekfijn in de kleren. Katy’s tranen waren gedroogd. Haar gezicht was gewassen en ze herpakte zich zodat ze weer naar de dokter en haar echtenoot kon gaan.

Voordat ze spreekkamer verliet, kneep Marieke nog even in Katy’s hand ‘Het is goed, Katy, probeer het maar niet allemaal op te houden. We zijn hier wel wat gewend. Als ik iets voor je kan doen, vraag dan gerust. Ik weet dat de dokter heel erg op je gesteld is en dat Tom heel erg veel van je houd. Ze zullen je hier doorheen helpen, OK’?

Katy glimlachte naar Marieke en fluisterde, ‘Bedankt’.

‘Kom, dan breng ik je naar het kantoor van de dokter’, voegde Marieke eraan toe.

De volgende drie kwartier beschreef de dokter de situatie van Katy. Hij beantwoordde hun vragen en ging het gesprek aan over de mogelijke behandeling. ‘De plaats en de grootte van de tumor verhinderd dat we kunnen ingrijpen met laserbehandeling die we normaal gesproken via de neusholte uitvoeren. Ik heb  een aantal collega’s geconsulteerd. We zijn het er over eens dat we het beste medicamenteus kunnen behandelen’. De dokter ging verder met vertellen dat het belangrijk was dat er om de week een CT-scan gemaakt werd om de tumor te monitoren op ontwikkelingen die wijzen op groei of krimp.

‘Als we zien dat de tumor begint te krimpen, kan de frequentie van de scans omlaag’, zei dr. Freek. Hij ging door met vertellen, maar Katy hoorde geen woord meer van wat hij zei. Het leek of ze zich helemaal had teruggetrokken in haar eigen wereld. Ze wilde naar huis. Ze had hier geen zin meer in.

‘Wat vind je ervan, Katy?’, vroeg dr. Freek. Toen ze niet antwoordde keek hij haar echtgenoot aan.

‘Katy?”, met een strenge toon in zijn stem probeerde Tom haar aandacht te krijgen. Onmiddellijk keerde Katy terug in de werkelijkheid.

‘Het spijt me, liefje. Wat kan ik voor je doen?’, zei ze terwijl ze haar man glazig aankeek.

‘Je moet even bij de les blijven! En om dit te bereiken moest ik je maar eens een stevig pak op je blote billen geven. Of niet?’, vroeg Tom.

Katy kon haar oren niet geloven. ‘Tom, alsjeblieft. Kan dit niet even wachten tot we thuis zijn? Alsjeblieft?’, smeekte ze.

‘Ik dacht het niet, Katy. Niet deze keer. Bovendien, ik denk dat het ertoe zal bijdragen dat je je gezondheid wat serieuzer zult gaan benaderen en je beter je afspraken met dr. Freek zult nakomen’.

Tom keek over zijn schouder naar de dokter. ‘Kunnen mijn vrouw en ik ergens een paar minuutjes een serieus gesprek voeren?’, vroeg hij.

‘Ik weet het goed gemaakt. Ik ga de injectie voor Katy waar we het over hadden, klaarmaken. Jullie kunnen hier wel even praten. Ik ben over een paar minuten terug, Tom’, zei de dokter. Hij opende de la van zijn bureau en haalde er een grote liniaal uit, die hij op zijn bureau legde. Hij gaf Tom een knipoog en liep in de richting van de deur.

‘Doe het rustig aan, dokter. We hebben alle tijd’, voegde Tom eraan toe terwijl hij naar Katy keek en vervolgens de kamer rondkeek op zoek naar een rechte stoel. Er stond er eentje in de hoek van de kamer. Hij stond op en liep ernaar toe. Toen hij de stoel uit de hoek trok, was Katy het liefst de kamer uitgerend. ‘Als je ook maar de kleinste beweging in de richting van die deur maakt, jongedame, dan ga je daar verschrikkelijk veel spijt van krijgen’, zei Tom dreigend. ‘En nu hier komen!’

 ‘Tom! Je kunt me hier geen pak slag geven! Niet doen, alsjeblieft!’, smeekte ze.

‘Ik raad je aan als de weerlicht hier naar toe te komen, voordat ik je moet komen halen’, zei Tom, terwijl hij zijn mouwen opstroopte. ‘En ja, ik ben van plan je hier en nu een pak op je blote bips te geven! Dus…kom alsjeblieft hiernaar toe’.

Katy wist dat ze de klos was en dat ze haar lot niet zou kunnen ontlopen. Langzaam liep ze op Tom af, nadat hij op de stoel was gaan zitten. ‘Je kunt je broek en je onderbroek wel naar beneden doen, jongedame’ voegde hij eraan toe.

Katy kromp ineen bij het horen van het woord jongedame. ‘Oh mijn God’, dacht ze bij zichzelf. Ik denk dat zelfs “HIJ” me niet zou kunnen helpen’. Katy deed, ondanks dat ze er grote moeite mee had, wat hij haar gevraagd had.

‘Goed zo. En nu over de knie’, bromde hij.

Bijna in slow motion, legde Katy zich over Tom’s knie. Terwijl hij haar goed legde begon Tom haar vragen te stellen. ‘Vertel mee eens, Katy, waarom lig je op dit moment bij me over de knie?’

Tranen liepen over haar wangen. ‘Omdat ik hele domme dingen heb gedaan’, antwoordde Katy.

‘Dat klopt, jongedame, dat klopt helemaal. Laten we maar zeggen dat dit pak slaag het loon is voor drie afgezegde afspraken. De rest komt nog wel. Ik hoop dat je het begrijpt’, zei Tom.

Zodra Katy met een benepen stemmetje, ‘Ja Tom’, had geantwoord begon het pak slaag.

Katy deed haar best het niet uit te gillen, maar dat viel niet mee. Tom leverde geen half werk af. Omdat haar armen en benen wild in het rond maaiden, was het nodig dat Tom even stopte om Katy goed te leggen over zijn linkerbeen. Zijn rechterbeen klemde hij over haar beide benen. Met zijn linkerarm trok hij haar stevig tegen zich aan. Hij pakte de liniaal van het bureau. Toen vervolgde hij het pak slaag.

Tom sloeg in werkelijkheid niet eens zo hard als hij normaal gesproken deed. Katy aan de andere kant, dacht dat ze nooit weer zou kunnen zitten. Hoe langer hij sloeg, hoe kwader of ze werd. Langzaam aan werd het een moeilijke situatie voor beiden. Tom was er niet van overtuigd dat hij het beste voor Katy deed. Hij begon erg te twijfelen. Tot hij zich de woorden van de dokter herinnerde uit een gesprek dat ze eerder samen hadden.

Dr. Freek en Tom hadden voordat Katy zich bij hen voegde een poosje samen op zijn kantoor zitten praten. De dokter had Tom duidelijk gemaakt dat grote schommelingen in de hormonenspiegels bij het beeld hoorden van de ziekte van Katy. ‘Je zult moeten leren meer geduld te hebben dan je ooit in je leven hebt gehad, Tom’, had dokter Freek hem laten weten. ‘De medicatie zal er voor zorgen dat ze zich af en toe erg ziek zal voelen. Ze zal vatbaar zijn voor stemmingswisselingen. Ze zal over het algemeen erg moe zijn. Tussen ons gezegd en gezwegen, we moeten er op insteken dat we haar een beetje bij de les houden en moeten zorgen dat ze positief blijft; hetgeen niet een gemakkelijke opdracht zal zijn. Je mag ervan uitgaan dat ze je constant zal tegenwerken. Deels zal dat door haar ziekte komen, deels van haar toch al opstandige karakter’, voegde hij er met een glimlach aan toe.

‘Dokter, ik moet eerlijk zeggen’, zei Tom, ‘als Katy zich onhandelbaar opstelt, ben ik gewend om haar….ehm,’

‘Wat dan? Dan geef je haar een pak op haar billen…wanneer ze zich zo gedraagt, zodat ze snel weer met beide benen op de grond staat?’, vroeg de dokter.

‘Ehm…ja…dat klopt. Maar hoe moet dat nu verder? Ik kan haar moeilijk een pak op haar bips geven nu ze een hersentumor heeft, of wel? Hoe krijg ik haar ooit met haar beide benen op de grond wanneer ze dit nodig heeft zonder haar af en toe eens flink over de knie te leggen?’, vroeg Tom. Hij liet zijn vingers eens door zijn haar glijden en stond toen op en begon heen en weer te ijsberen.

‘Rustig aan, Tom’, zei de dokter. ‘Ga eens zitten en luister naar me. In het belang van Katy, denk ik dat je gewoon door moet gaan met de billenkoek en de frequentie ervan dient waarschijnlijk ook nog eens opgevoerd te worden. Het zal niet gemakkelijk voor je worden. Katy zal veel rust moeten nemen. Zoveel als maar mogelijk is. Dat zal ze echter helemaal niet willen. Als ze wakker is moet ze zich bezig moeten houden met kleine dingetjes die niet veel inspanning kosten. Niet te inspannend en niet te lang achtereen. Jij kent haar het beste. Ze moet zo snel mogelijk een ander leefpatroon aannemen. Ik stel voor dat ze zich voor de komende maanden afmeld op haar werk en zich zoveel mogelijk concentreert op haar gezondheid. Ze zal dagen hebben dat ze zich fit voelt en dat ze de hele wereld aankan. Dat zijn de momenten dat je haar af moet remmen’, adviseerde dr. Freek.

‘Ik heb overleg met één van de beste specialisten in het land. Hij zit in Utrecht. Het zou me niet verbazen als prof. Groen af en toe met haar belt. Als hij dat doet, zorg dan dat ze hem te woord staat. Het kan best zijn dat ze niemand wil spreken. Toch is dit erg belangrijk. Ik zorg dat prof. Groen op de hoogte is van de onderzoeken en de voortgang. Toch zal hij haar af en toe ook even willen spreken.

Tom was helemaal verdoofd en kon het allemaal nauwelijks geloven. Hoe kon dit zijn Katy nu weer overkomen? Het was je reinste nachtmerrie. Dit gebeurde alleen maar in de film. Dit kon Katy en hem niet gebeuren. Alweer gleed zijn hand door zijn haar. ‘Vertel me wat ik moet doen, dokter’, zei Tom op smekende toon.

‘Houd van haar zoals je van je leven nog niet van haar gehouden hebt, Tom. Heb er vertrouwen in dat jullie je er wel doorheen zullen slaan. Geef haar zoveel kracht als maar mogelijk is. Ze zal het nodig hebben. Houd de op de loer liggende depressie buiten de deur. Als je haar hiervoor over de knie moet leggen, het zij zo. Soms zullen een paar tikken op haar bips genoeg zijn. Ik ben ervan overtuigd dat er niet veel nodig is om haar in tranen te brengen’.

‘Tranen hebben een heilzame werking. Het is beter dat de tranen af en toe stromen dan dat ze het allemaal opkropt. En even lekker lachen is natuurlijk ook erg goed. Beide emoties brengen een chemische reactie in haar lijf teweeg, eentje die ze hard nodig heeft. Verder wat billenkoek betreft, wees voorzichtig met blauwe plekken. Ze zal erg voorzichtig moeten zijn met blauwe plekken vanwege de veranderingen die in haar bloedbeeld gaan optreden. Vergeet verder niet waar je me kunt vinden als je even wilt praten. Je weet dat je te allen tijde een beroep op me kunt doen. Kop op, Tom. Jij zult het van ons allemaal het zwaarst krijgen. Maar ik weet dat je het aan kunt’. Dat waren de meeste woorden die Tom zich van zijn gesprek met de dokter kon herinneren.

Hij richtte zijn aandacht weer op de blote billen die hij een flinke afstraffing aan het geven was. Hij pauzeerde even en legde de liniaal neer.

‘Katy, denk je dat we ons hier samen op een normale manier door heen kunnen slaan of moet ik je nog langer op je bips geven?’, vroeg Tom haar.

‘Doe maar wat je niet laten kunt!’, stootte Katy uit. Ze was woest. Aan de andere kant, zodra ze de woorden had uitgesproken, wist ze dat ze het eigenlijk niet meende. Maar ze had geen controle over haar boosheid.

‘Zelf weten, maar het zal je niet bevallen’, antwoordde Tom. Hij was ervan overtuigd dat Katy op het randje balanceerde. Tom begon zijn Katy weer op haar billen te slaan. Deze keer alleen met de vlakke hand. De klappen vielen in een lager tempo, maar kwamen hard neer. Hij wist dat het zijn taak was om Katy van haar emoties te bevrijden. Zijn hand bleef hard op haar bips neerkomen. Terwijl hij haar sloeg, bleef hij tegen haar praten.

‘Hoe staat het ervoor Katy? Heb je al genoeg gehad? Ben je al bereid om één en ander in redelijkheid te bespreken? Of moet ik nog een poosje doorgaan?’, vroeg hij. Hij wachtte even om zijn hand even rust te geven. ‘Antwoord me, Katy!’

‘Ok, OK! Het spijt me! Sla me alsjeblieft niet meer. Ik heb genoeg gehad’, stootte ze uit voordat ze begon te huilen. Tom was opgelucht. Hij wilde haar niet meer slaan’.

‘Kom op mijn schoot zitten, schatje, zodat ik je tegen me aan kan houden?’, vroeg Tom.

‘Oh ja, liefje! Dat doe ik’, antwoordde ze tussen de snikken door.

Tom trok haar voorzichtig overeind zodat ze op zijn rechterbeen kon komen zitten. Haar beide benen hingen omlaag tussen de zijne. Haar broek en onderbroek hingen rond haar enkels. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en huilde. Tom wist onmiddellijk dat er een hormonale doorbraak was. Volgens dr. Freek, zou Katy nu snel kalmeren en zou het weer beter voor hen beiden uitzien.

Tom hield haar beet zonder wat te zeggen. Hij wreef over haar rug, kuste haar gezicht en kamde haar haren met zijn vingers. Ze bleef snikken en huilen. De pijn in zijn hart kon niet erger zijn. Er liepen ook tranen over het gezicht van Tom. ‘Grote God, help ons’, bad hij. Ze bleven een poos zo zitten. Tom wiegde zijn vrouw zachtjes heen en weer in zijn liefdevolle armen.

Terwijl Katy nog steeds huilde, kwam dokter Freek binnen. Hij liep naar Tom en legde een handdoek en een paar natte washandjes op het bureau. Hij klopte Tom op zijn rug. ‘Goed gedaan, man. Ik ben zo terug. Ik moet Katy een paar injecties geven. Ze zal na afloop niet erg blij met ons zijn. Zorg dat je klaar bent’, fluisterde de dokter en liep de kamer uit. Katy was er zich maar nauwelijks van bewust dat hij er geweest was.

Een paar minuten later, was Katy gekalmeerd. Tom voelde hoe haar lichaam in zijn armen ontspande. Toen ging de deur opnieuw open en stapte dr. Freek binnen. Hij droeg een blad waarop twee spuiten lagen. Tom veegde haar gezicht af met één van de washandjes die de dokter hem eerder gegeven had. ‘Ik moet je een paar prikken geven, Katy’, zei dr. Freek.

‘Niet nu, dokter, alsjeblieft. Ik wil naar huis’, zei Katy terwijl ze opkeek. Ze schaamde zich teveel om hem aan te kijken.

‘Het spijt me, Katy. Er is niets aan te doen. Het is tijd dat je gaat meewerken. We hebben nog een lange weg te gaan voor je er weer bovenop bent. Tom en ik zijn ook niet van plan het bijltje er bij neer te gooien. Werk dus een beetje mee alsjeblieft en ga weer over zijn knie liggen, zodat ik je deze kan geven’, zei dr. Freek streng.

‘Nee! Tom, dit vind je toch niet goed?’, zei Katy terwijl ze Tom aan keek.

‘Het spijt me schatje, maar vanaf nu doen we beiden wat de dokter zegt’, antwoordde Tom. Tegelijkertijd legde hij Katy weer voorzichtig over de knie. ‘En nu stil liggen, anders geef ik je nog een pak op je billen!’ Tot verrassing van Tom, bewoog Katy niet. Van alles op de hele wereld zat ze nu wel het minst te wachten op een pak op haar bips. Dr. Freek gaf haar de twee pijnlijke injecties. Ze jammerde klagend, maar ze bewoog niet en er kwam geen woord over haar lippen.

‘Ik weet niet wat haar het langst bij zal blijven, de twee injecties die ik haar gegeven heb of dat pak slaag dat ze van jou gekregen heeft’, zei dr. Freek. ‘Goed gedaan, Tom’, voegde hij er aan toe.

‘Dank u dokter’, antwoordde Tom met een grijns toen hij over de vuurrode billen van Katy wreef.

Er klonk een benepen stemmetje, ‘Als jullie beiden klaar zijn met mijn billen, mag ik dan overeind komen?’

Haar woorden hingen nog in de lucht, toen ze voelde hoe een grote hand haar tien keer stevig op haar bips sloeg. ‘Ja Katy, je mag overeind komen. Hoewel…misschien moet ik hier ter plekke nog even afmaken waar ik mee bezig was. Wat vind je?’

En zo begon er weer een hele nieuwe fase in het leven van Tom en Katy, een alledaags stel uit het dorp.