Aarzelend loop je naar George. Dat betekent dat Naomi nu naar Michiel gaat en Tessa naar Paul. George gaat zitten en geeft een klopje op zijn knie. Je wil al over zijn schoot gaan liggen, maar hij houdt je tegen en duwt tegen je knieholtes tot je tussen zijn benen staat. Vervolgens duwt hij in je onderrug zodat je over zijn linkerbeen heen buigt. Het is lastig om je balans te houden en je voelt dat je heel weerloos staat in een boog over zijn knie met je billen hoog in de lucht. Je hebt al spijt van je keuze. Hij legt zijn hand over je rug om te voorkomen dat je overeind kan komen en zodra hij begint te slaan, blijkt dit een verstandige keuze. Hij slaat hard en snel en laat de lepel onvoorspelbaar over het hele oppervlak van je billen neerkomen. Het lukt niet om je handen naar achter te doen zonder je evenwicht te verliezen en je benen zitten klem tussen de zijne. Met andere woorden: je kunt geen kant op. Je kreunt, jammert en uiteindelijk smeek je ook, maar het haalt allemaal weinig uit. Heel even is er een pauze en je hoort soortgelijke geluiden van ellende in de kamer. Je kijkt even op en ziet hoe Tessa’s benen de lucht in vliegen na een stevige klap met de leren paddle op haar inmiddels vuurrode billen. Dan zorgt George dat je je herinnert dat het pak slaag nog niet klaar is, wanneer hij met vernieuwde kracht niet alleen je billen, maar ook je bovenbenen bewerkt. “Nee, nee, nee, au, au!” roep je uit en je probeert met je heupen aan de klappen te ontsnappen, maar het heeft geen zin. “Zo, bijna klaar hoor,” kondigt George zo hard aan dat de rest het ook kan horen. “Alleen nog even zorgen dat ze dit ook onthoudt bij het zitten.” Je voelt hoe hij de huid van je linkerbil strak trekt en vervolgens de lepel hard aan de onderkant laat neerkomen, om vervolgens rechts hetzelfde te doen. Je schreeuwt het uit en je worstelt om los te komen wanneer hij dit vier keer herhaalt. Dan is het eindelijk klaar. Slap blijf je over zijn knie hangen om even uit te hijgen. Dan legt hij de lepel neer en helpt hij je overeind. Je ziet dat Tessa en Naomi het ook zwaar hebben gehad, de billen van Tessa lijken wel in brand te staan en bij Naomi staan de tranen in haar ogen. “Eens even kijken hoe ver we staan,” zegt Paul. “Kom allemaal hier maar op een rij staan. Ja, nu handen op de rug, benen uit elkaar en buig een stuk voorover. Dan kunnen we jullie eens goed inspecteren.” Je voelt hoe er over je billen gewreven wordt en in de blauwe plekken geduwd en je kreunt. “Volgens mij gaat het de goeie kant op,” zegt Michiel goedkeurend. “Dit voelt wel als een gemeen plekje,” zegt Paul en hij duwt nog eens in een blauwe plek. Je kreunt weer, zowel van schaamte als van pijn. “Toch denk ik dat we nog niet klaar zijn,” zegt George. “Ik ga even een stevige strap halen, en dan gaan we ervoor zorgen dat ze het lesje echt onthouden.”

“Zullen we anders een spelletje spelen?” Opper je. Waar zat je aan te denken? vraagt Paul. “Nou, kiusa?” Aangezien jullie dat spel nog nooit buiten een spanking-context hebben gespeeld, is het iedereen wel direct duidelijk wat je bedoelt. Tessa mort nog even dat ze altijd zo’n pech heeft en het meeste straf krijgt van iedereen en dat dat niet eerlijk is, maar het is duidelijk dat ze wel wil. Al snel heeft Paul de regels uitgedacht, al vind je ze wel nodeloos ingewikkeld, wat typisch wat voor hem is. “Jullie spelen elk drie rondes, eerst met mij, dan met Michiel en dan met George. Als ik of Michiel of George winnnen, krijgen jullie klappen van ons. Wint een van jullie, dan mag je een vriendin kiezen die bij jou over de knie gaat, de ander gaat bij een van ons en je hebt zelf geluk gehad.” “Kan ik ook een van de mannen kiezen?” vraagt Tessa brutaal. “Nee, maar we kunnen wel afspreken dat jij altijd over de knie gaat?” antwoordt Michiel snel. Blijkbaar hoeft dat niet en de andere suggestie wordt ook ingetrokken. Dan stelt Paul voor om de strafpunten de tweede ronde te verdubbelen en in de derde ronde te verdriedubbelen. Je protesteert, maar onder de suggestie dat het voor Paul misschien wel zo leuk is om met driedubbele punten te beginnen, slik ook jij je woorden in.

Het eerste spelletje loopt het niet heel erg. Paul gaat het echter voor de wind. Triomfantelijk legt hij zijn laatste kaart neer, terwijl je zelf nog met een aas, twee koningen en de joker, die voor de extra strafpunten gebruikt wordt, in je handen zit. Ook Tessa en Naomi kijken beteuterd. Ze waren bijna klaar, maar ook zij zitten nog met enkele plaatjes in de hand. Paul schuift zijn stoel naar achter en wenkt Naomi. “Zo, een klaverkoning, dus dertien met de leren paddle, en een schoppenvrouw, nog twaalf met de haarborstel erbij. Billen bloot en over de knie!” Naomi knoopt haar broek los en trekt in een sierlijke beweging haar broek en onderbroek naar beneden en neemt dan plaats over de knie van Paul. Eerst neemt hij de haarborstel en laat deze met flinke tussenpozen om beurten links en rechts neerkomen. Het zijn geen ingehouden klappen en elke tik laat een wit rondje achter op haar donkere billen. Naomi kreunt wanneer het twaalfde rondje zichtbaar wordt. “Bijna op de helft!” zegt Paul gemeen. Met de slipper haalt hij net zo hard uit en het geluid knalt door de kamer. Naomi slaakt bij elke klap een kreet en op het eind wiebelt ze met haar billen om de pijn uit te bannen. Vervolgens staat ze op en wrijft ze over haar billen voor ze haar broek weer optrekt.

Dan is Tessa aan de beurt en ze heeft haar billen al voorbereid. Voor haar wachten veertien klappen met de ronde cane. Dat ding prikt vreselijk, ook al is de pijn snel voorbij. Paul besluit ze daarom maar allemaal snel achter elkaar te geven, wat ervoor zorgt dat Tessa een soort lage grom uitslaat. Met haar lichte huid zie je de sporen meteen: veertien grote cirkels dwars over haar billen en een stukje van haar dijbenen. Tessa springt overeind en hijst haar broek weer op. Dan wenkt Paul naar jou. Je hebt goed geteld en je weet dat je eenentwintig plus veertien klappen met de hand krijgt, dertien met de ronde cane en dertien met de haarborstel. Je ontbloot je billen en gaat over zijn schoot liggen. Je merkt dat Paul eerst niet al te hard slaat, waardoor je nog een beetje kunt opwarmen, maar zodat je nummer veertien hebt geteld, gaan het tempo en de kracht omhoog en wurm je met je billen heen en weer om de klappen op te kunnen vangen. “Tijd voor de cane,” kondigt hij aan en hij neemt je pols beet. Het is duidelijk dat hij het weer net zo snel wil doen als net en niet wil dat je je hand in de weg houdt. Je jammert als je de cane voelt zwiepen. Het prikt zo, bijna niet uit te houden! Gelukkig is het snel voorbij. Tot slot komt de leren paddle. Nu slaat Paul een stuk trager, maar ook dit rotding prikt enorm, nu over een groter oppervlak. Je jammert wanneer de laatste klap tegenkomt. “Oooh, waarom heb ik drie rondes afgesproken,” klaag je. Je komt overeind en voelt even aan je achterwerk. Het voelt warm en sommige sporen kun je al met je vinger nalopen. Dan hijs je je broek op, tijd voor ronde twee.

Het tweede spelletje gaat beter. Met nog een paar kaarten te gaan heb je een paar keuzes. Je kunt klaveren spelen, maar je weet dat Michiel daar nu geblokkeerd is en mogelijk kan hij dan uit. Je kunt voor harten gaan, waarmee Naomi ook geholpen lijkt. Of misschien schoppen? Dan kun je zelf drie kaarten spelen, misschien kun je dan uit. Wat ga je doen?

“Wat kijk je streng,” zegt Naomi brutaal wanneer ze net George weer geplaagd heeft. “Ja, je kijkt een beetje zoals die parkmedewerker van vanmiddag,” gooi je eruit. “Parkmedewerker?” vraagt Paul kritisch. Hij kent je natuurlijk en hij weet wanneer hij gealarmeerd moet zijn. “Euh ja, die kwamen we tegen, hij keek een beetje kritisch.” Je ziet de ogen van Tessa flitsen in een poging om je zonder woorden duidelijk te maken dat je je mond moet houden, maar het is al te laat. Als bloedhonden ruiken de mannen dat er wat meer speelt en beginnen ze jullie te verhoren. Eerst probeert Naomi de zaak nog te redden door te zeggen dat het alleen om het incident aan het begin van de dag ging, maar zodra de druk wordt opgevoerd en er wordt gedreigd dat als ze er oooooit achter komen dat er meer speelde, er echt wat zwaait, besluit Tessa om te vertellen dat er misschien nog wat meer incidenten waren en dat jullie mogelijk aan het eind van de dag ook op beschamende wijze gestraft zijn. Michel kijkt eerst naar George, daarna naar Paul. “Volgens mij is hier nog wat meer straf op zijn plaats, wat denken jullie?” “Neee, dat is niet nodig!” protesteer je, maar je wordt niet gehoord. “Wij gaan even overleggen wat hier op zijn plaats is, jullie mogen hier vast over nadenken,” kondigt Michiel aan. “Jullie worden bedankt!” zegt Naomi bozig zodra ze alleen in de kamer zitten. “Waar was het nou goed voor om dat te verklappen?” “Nou, misschien is het ook wel een klein beetje leuk en spannend?” zeg je in een poging niet helemaal toe te geven dat je het leuk vindt om billenkoek te krijgen, maar toch duidelijk te maken dat het soms wel aantrekkelijk kan zijn. Naomi zwijgt en haar opgekrulde mondhoek geven aan dat ze je misschien toch wel een klein beetje gelijk geeft. “Nou, jij hebt in elk geval meer verdiend dan ik, en jij helemaal, Tessa de klikspaan!” “Jullie krijgen allemaal straf,” maakt Paul een einde aan de discussie wanneer hij de kamer weer binnenstapt. “Jullie hebben dit samen gedaan dus jullie verdienen ook dezelfde straf, dat hebben we net besloten.” “Precies, en om het zo eerlijk mogelijk te maken, krijgen jullie van elk van ons een pak slaag.” De eensgezindheid neemt toe, want jullie protesteren alle drie tegen dit besluit, maar geen van de mannen wil luisteren. Sterker nog, ze pakken elk een stoel en zetten deze in een soort van kring. Paul gaat op een van de stoelen zitten en wanneer hij je bij de pols neemt en naar je toe trekt, zie je dat bij de andere twee stoelen zich iets soortgelijks afspeelt. Paul begeleidt je over de knie en zorgt dat je goed ligt, waarbij ‘goed’ betekent dat je billen een perfect doelwit zijn. Voor je zie je Naomi liggen en zonder twijfel kan Tessa, als ze opkijkt, naar jouw billen kijken. “Volgens mij weet jij best dat je je misdragen hebt, Irene, en het is duidelijk dat je een lesje nodig hebt, anders heb je de volgende keer dat je op stap gaat met Naomi en Tessa wat meer toezicht nodig.” Vaag hoor je dat er nog twee preken bezig zijn, maar iets aan deze weerloze positie zorgt ervoor dat de woorden die van net boven je worden gesproken toch het meest doordringen. Dan begint Paul te slaan, niet heel hard, maar genoeg om het goed te voelen. Je beweegt heen en weer met je heupen in een poging de klappen beter op te vangen, maar je krijgt direct te horen dat je stil moet blijven liggen. Als je je concentreert, dan lukt dat net. Blijkbaar is dat ook weer niet goed. “Volgens mij voelen ze er nog te weinig van, wat denken jullie?” vraagt Paul. “Nou, ik denk dat de broek wel naar beneden kan, wat denk jij George?” zegt Michiel. “Ja hoor, dat lijkt me een goed idee.” Je protesten, en zo te horen ook die van de anderen, worden genegeerd. Paul helpt je overeind, knoopt je broek los en trekt deze naar beneden. “Deze string bedekt bijna niets,” zegt George, “die kan net zo goed direct naar beneden. Doen jullie ook maar, voor de eerlijkheid.” Nu zijn de protesten nog wat luider, maar weer halen ze niets uit en voor je het weet, lig je met je blote billen weer over de schoot van Paul. Hij houdt het tempo hoog en je hebt het al snel een stuk zwaarder. Zonder dat je het in de gaten hebt, doe je je hand naar achter om je billen te beschermen. Paul is je echter voor, pakt je pols en pint die vast op je onderrug, om vervolgens stevig door te blijven slaan. Je billen worden gelukkig wat warmer, maar het blijft zwaar en je puft om het vol te houden. “Volgens mij zijn ze nu wel warm,” hoor je Michiel zeggen. Blijkbaar is Paul het met hem eens en hij helpt je overeind. Snel wrijf je even over je warme billen. “Nu mogen jullie allemaal met je neus tegen de muur en je handen op je rug gaan staan, terwijl we besluiten wat er nu moet gebeuren.” Je schuifelt naast de muur en kijkt voorzichtig naar links, waar je Naomi in deze beschamende positie ziet staan, en naar rechts, waar Tessa staat.

“Zo, draai jullie maar om,” kondigt George aan. Je draait je om en ziet Michiel, George en Paul op een rij staan. Paul heeft een leren paddle vast, George een grote houten lepel en Michiel een stevige haarborstel. “Tijd voor de volgende ronde. Jij mag kiezen, Irene, ga je bij George of Michiel over de knie?”

“Verdomme Paul, dat doet pijn! Ik wil gewoon eens iets nieuws proberen!” Oeps, dat kwam er iets feller uit dan de bedoeling was en als je achterom kijkt, zie je dat Paul even perplex is. “Ah, wat nieuws proberen hè, nou ik weet wel wat er nodig is.” Heel even weet je niet wat je moet denken, is het nu gelukt? Maar hoe heeft hij dan afgeleid wat je bedoelt? Plots voel je hoe je stevig aan je arm omhoog wordt getrokken. “Vooruit, naar de badkamer!” zegt Paul streng? “Hè, wat?” zeg je verward maar een stevige tik op je linkerbil zorgt dat je in beweging komt en de combinatie van aan je arm getrokken worden en vervolgtikken zorgen dat je ook blijft lopen. “Handen op je rug,” beveelt Paul wanneer je in de badkamer bent aangekomen. Je weet nog steeds niet waarom je hier naartoe bent gemarcheerd, tot hij een groot blok zeep uit het kastje haalt en dat met warm water begint te spoelen. “Nee, Paul, dat bedoel ik niet, ik …” “Ja, dat zal dat je dit niet wilde, maar nu is het te laat hè? Met zulk taalgebruik lijkt het met het beste om je mond eens goed uit te spoelen.” Ergens zegt een stemmetje dat je dit ook wel eens wil proberen en dat het misschien net zo leuk is, maar dat stemmetje krijgt weinig aandacht. Voor het grootste gedeelte voel je je vooral steeds kleiner en gehoorzamer worden. Wanneer er belletje verschijnen op het blok zeep, richt Paul zijn aandacht weer op jou. “Mondje open en tong uitsteken,” zegt hij kortaf en je reageert direct. Je proeft het direct wanneer hij met de zeep over je tong gaat, bah wat is dat vies zeg. Je probeert je hoofd terug te trekken, maar hij legt een hand onder je kin en gaat door, over je hele tong en je gehemelte. Alles smaakt naar zeep nu. Paul houdt de zeep weer onder de warme kraan en zegt dan opnieuw dat je je mond moet openen. Je gehoorzaamt en probeert de smaak en het gevoel in je mond te verdragen. Na de derde ronde beveelt hij je in de zeep te bijten. Je voelt hoe je tanden erin wegzinken, een onaangenaam gevoel, en hoe je hele mond gevuld is, waardoor je alleen snuivend door je neus kunt ademhalen. “Ga je nog eens vloeken?” vraagt Paul. Je schudt je hoofd. “Ik hoor je niet!” zegt hij gemeen. “Nee, Paul,” probeer je te zeggen, maar het komt er onverstaanbaar uit. “Weet je het zeker?” “Ja, Paul.” “Goed, dan mag je nu even twee minuutjes naar jezelf kijken in de spiegel en nadenken over je gedrag.” Met tegenzin kijk je in de spiegel en zie je jezelf, met een blik vol ellende, de zeep die uit je mond steekt en de kwijl die langs de hoeken van je mond naar beneden loopt. Je voelt je klein en vernederd, maar ergens ook wel verzorgd en op je plek gezet. Het was niet waar je op uit was, maar toch een nieuwe ervaring om over te fantaseren. Wanneer de twee minuten voorbij zijn, mag je eindelijk uitspugen. Paul klinkt lang niet zo streng meer en hij heeft wat cola meegebracht tegen de vieze smaak. “Wat een goed idee om dit eens te proberen,” zegt hij enthousiast en je besluit niet meer uit te leggen dat dit niet was wat je in gedachten had.

“Tijd voor nog wat meer billenkoek,” kondigt Paul aan. Nog voor je kunt tegenstribbelen, heeft hij je meegenomen naar de bank, je over de knie genomen en begint hij te slaan. Gelukkig merk je algauw dat hij niet hard slaat, maar ritmisch en gelijkmatig, wel prettig eigenlijk. Langzaam worden je billen warm en je zakt weg in een rozige gloed. Je maakt een geluid dat nog het meest op spinnen lijkt. “Goed zo, Irene, nu gedraag je je voorbeeldig.” “Hmm, ja Paul,” bevestig je. Je wil dat het nooit stopt, maar helaas komt aan alles een eind. Hij helpt je naar bed en haalt dan wat crème waarmee hij je billen goed insmeert. Op het einde ben je bijna in slaap. “Ga nog snel even tandenpoetsen en dan doe ik nog even wat meer” zegt Paul. Je kijkt hem verliefd aan. Het voelt zo fijn om zo verzorgd te worden. Niet veel later lig je weer in bed. De volgende dag weet je niet wanneer je precies in slaap bent gevallen.

Je besluit dat je het nog even kunt volhouden, ook al doet het zeer. Hopelijk begrijpt hij de hint nu snel, want je dijbenen branden! “Billen ontspannen!” zegt Paul nogmaals streng terwijl hij de strap weer laat neerkomen. “Au, het lukt niet, als je me meer slaat wordt het alleen erger, je moet wat nieuws proberen!” “Hmm iets nieuws, dan weet ik wel wat. Hier blijven liggen, dame!” He he, zou hij het nu eindelijk begrepen hebben? Je hoort hem rommelen in de keuken en je krijgt wat meer hoop, hoewel je ook begint te beseffen dat je straks niet meer terug kunt. Even later komt hij terug en gaat voor je staan. Hij laat gemberwortel zien, nu gesneden in de vorm van een plug. “Volgens mij gaat dit wel helpen he!” Je begraaft je gezicht in de bank en je kreunt van schaamte, maar je protesteert niet. Dat is voldoende aanmoediging voor Paul om door te zetten. Hij loopt naar de andere kant van de bank en zegt tegen je dat je moet ontspannen. Deze keer luister je wel. Je voelt hoe je billen een stukje uit elkaar geduwd worden en je sluit je ogen. De gemberwortel voelt koud en vochtig tegen je anus en wanneer de druk groter wordt, gaat deze langzaam naar binnen. Het begint direct te branden en iedere keer dat je hersenen je gerust proberen te stellen door te zeggen dat het onder controle is, dat je dit wel aankunt, wordt de brand groter. “Zo, nu gaan we eens zien of dit helpt,” zegt Paul. Je voelt hoe hij de strap op je billen neerlegt, aanhaalt en uithaalt. Eerst voel je alleen de pijn door de klap, daarna zorgt de trilling in je billen voor een extra brand tussen je billen. Je hapt naar adem en probeert jezelf onder de controle te krijgen, maar de gember geeft zo’n vreemd, overheersend gevoel dat dit maar met moeite lukt. Heel veel tijd om na te denken heb je ook niet, want daar komt de volgende klap al en weer word je overspoeld door het vuur van binnen. Je probeert je billen zo ontspannen mogelijk te houden, maar daardoor is het weer lastig om de klap goed op te vangen. Wrang besef je dus dat figging daadwerkelijk effectief is… Dan gaat het tempo omhoog en je kunt niet meer ontsnappen aan de pijn, tussen en in je billen. Je probeert je heupen nog heen en weer te wiebelen, maar het heeft geen nut, soms wordt het er alleen erger van. Je lichaam wordt slap en je kreunt en steunt terwijl je het pak slaag ondergaat. Even heb je door dat Paul gestopt is met slaan, dan schrik je ineens op met een hoge gil. Paul heeft je billen met beide hand beetgepakt en tegen elkaar geduwd en de gember heeft nog niet zo sterk brandend gevoeld. “Ja, dat voelt niet fijn als je je billen nu zo samenknijpt he,” lacht hij gemeen terwijl hij je billen masseert en de bovenkant van de plug beweegt om te zien wat voor reactie je geeft. “Volgens mij moeten we dit vaker doen, maar voor nu is het voorbij.” Je kreunt terwijl de wortel langzaam verwijderd wordt, maar dan gaat het langzaam beter.

Nadat de brand tot een acceptabel niveau is weggezakt, neemt Paul je over de knie. Nog voor je kunt tegenstribbelen, begint hij te slaan. Gelukkig merk je algauw dat hij niet hard slaat, maar ritmisch en gelijkmatig, wel prettig eigenlijk. Langzaam mengt de pijn zich met de nagloed van de klappen met de strap en je zakt weg in een fijne roes. Je maakt een geluid dat nog het meest op spinnen lijkt. “Goed zo, Irene, dit moeten we ook zeker vaker doen.” “Hmm, ja Paul,” bevestig je. Je wil dat het nooit stopt, maar helaas komt aan alles een eind. Hij helpt je naar bed en haalt dan wat crème waarmee hij je billen goed insmeert, ook tussen je billen, tot je schaamte, want “daar brandt het ook en moet het dus ook afgekoeld worden”. Op het einde ben je bijna in slaap. “Ga nog snel even tandenpoetsen en dan doe ik nog even wat meer” zegt Paul. Je kijkt hem verliefd aan. Het voelt zo fijn om zo verzorgd te worden. Niet veel later lig je weer in bed. De volgende dag weet je niet wanneer je precies in slaap bent gevallen.

Omdat het te erg is om hardop te zeggen wat je wil, besluit je, met alle risico’s van dien, om ernaar te hinten. Eerst is het tijd om eens lekker te gaan koken. De gember houd je apart, of toch tenminste een stuk dat niet te groot is (je moet er niet aan denken) en er stevig uitziet. Goh, wat is dit erg om aan te denken eigenlijk, waarom wil je dit ook? Net als je midden in je overpeinzingen zit, komt Paul thuis. Je vliegt hem om de nek en algauw is hij zijn vermoeidheid van de lange dag vergeten en ben je gezellig aan het kletsen terwijl je samen het eten op tafel zet. Tijdens het eten vertelt hij over zijn reis en vertel jij dat je vandaag met Tessa en Naomi naar het pretpark bent geweest. Dat je op beschamende wijze op je plek gezet bent, laat je tactisch achterwege.

Na het toetje zet je voor Paul een kopje koffie en zelf neem je een kopje warm water, een mesje en een klein stukje gember mee. “Wist je dat je met gember nog veel meer leuke dingen kunt doen?” begin je, maar Paul let niet helemaal op. “Ja, je kunt er ook mee koken,” zegt hij afwezig. Misschien was dit het moment waarop je had moeten zeggen wat je eigenlijk bedoelt, maar je durft niet en het moment gaat voorbij. Je besluit om het over een andere boeg te gooien. Als je als straf krijgt, dan kun je ervoor zorgen dat hij de gember erbij betrekt. Je gaat de kamer uit en haalt uit de kast in de slaapkamer waar jullie de instrumenten bewaren een strap die, hoewel uiteraard pijnlijk, niet heel onprettig is. Je legt deze op tafel en je hebt direct de aandacht. “Weet je, tijdens het uitje vanmiddag heb ik me ook een beetje misdragen. Misschien heb ik straf verdiend,” zeg je terwijl je op je lip bijt. Je vertelt over je aanvaring met de parkmedewerker en Paul barst in lachen uit. Als hij zijn gezicht weer in de plooi heeft, kijkt hij je streng aan. “Nou, dat kan natuurlijk helemaal niet, jij hebt inderdaad straf verdiend. Kom maar eens hier!” Hij schuift de stoel aan de kant en klopt op zijn schoot. Je gaat eroverheen liggen en na een korte preek begint het pak slaag, rustig opgebouwd want het is misschien wel straf, maar geen straf-straf. “Dit is veel te veel bescherming,” zegt Paul en hij helpt je overeind om je knoop los te maken en je broek naar beneden te trekken. Je voelt het nu wat beter, maar je raakt ook steeds beter opgewarmd. Niet veel later zijn je billen helemaal bloot. “Zo, nu is het tijd voor je echte straf,” kondigt Paul aan. “Kom maar mee naar de bank.” Hij legt een extra kussen op het lage eind van de bank en je gaat eroverheen liggen, met je billen hoog in de lucht. Al snel begint hij weer met slaan. Je zuigt de lucht naar binnen wanneer de klappen langzaam en methodisch op je billen neerkomen. Nu is het tijd voor je tweede plan. Je knijpt je billen samen wanneer je wacht op een nieuwe klap met de strap. Je weet dat Paul dat niet wil, omdat het niet past bij het accepteren van je straf of gewoon omdat hij een rechtlijnige dominant is die wil dat het gaat zoals het hoort. Hoe dan ook, je krijgt direct reactie. “Ontspan je billen, Irene,” zegt Paul streng. “Maar het lukt niet, het doet zeer!” zeur je. “Daar weet ik wel wat op.” He he, zou hij de hint nu begrepen hebben? Dan voel je plots de pijn in je dijbenen. Fuck, wat gemeen! “Ik ga weer op je billen slaan als je ze ontspant.” Je voelt hoe je koppig wordt. Dit is toch niet te geloven, nadat je al eerder die gember hebt laten zien? Hoe kan hij het nu nog niet begrijpen? Je houdt je billen stevig samengeknepen, maar Paul gaat het mentale gevecht aan en laat zijn strap steeds gemeen op je dijbenen neerkomen. Ga je dit volhouden?

Je besluit dat het verstandigste, en uiteindelijk ook het leukste, is om gewoon tegen Paul te zeggen wat je wil. Eerst is het tijd om eens lekker te gaan koken. De gember houd je apart, of toch tenminste een stuk dat niet te groot is (je moet er niet aan denken) en er stevig uitziet. Goh, wat is dit erg om aan te denken eigenlijk, waarom wil je dit ook? Net als je midden in je overpeinzingen zit, komt Paul thuis. Je vliegt hem om de nek en algauw is hij zijn vermoeidheid van de lange dag vergeten en ben je gezellig aan het kletsen terwijl je samen het eten op tafel zet. Tijdens het eten vertelt hij over zijn reis en vertel jij dat je vandaag met Tessa en Naomi naar het pretpark bent geweest. Dat je op beschamende wijze op je plek gezet bent, laat je tactisch achterwege.

Eenmaal bij het toetje en de wijn aangekomen besluit je je stoute schoenen aan te trekken. Dat valt niet mee … “Paul, ik was straks in de winkel en toen zag ik bij de groenteafdeling gember liggen. Weet je nog dat we altijd een keer figging wilde proberen? Misschien moeten we dat straks maar doen.” Je schaamt je zo dat je hem nauwelijks aan kunt kijken, maar de grote glimlach op zijn gezicht maakt veel goed. “Dat lijkt me leuk om eens te proberen, ja! Had je nog iets specifieks in gedachten?” Je hebt hier gelukkig al even over nagedacht. “Het is eigenlijk al te erg om hierom te vragen, dus wil je zelf me straks een beetje overvallen met een scenario? Me laten voelen alsof ik geen kant meer op kan? Dan lukt ’t wel.” Paul knikt. “Tuurlijk schatje, zullen we eerst wat thee drinken?”

Nadat je een tijdje knus op de bank gezeten hebt, staat Paul op om naar de keuken te gaan. Even later komt hij terug met een snijplank, een mesje, een bankje voor de schillen en … de gemberwortel, die groter en angstaanjagender lijkt dan hij vanmiddag was. “Euhm, waar is dit voor, we hebben toch al thee gedronken?” zeg je, deels om niet te veel na te denken, deels om aan te geven dat je nog steeds graag wil. “Nou, de laatste paar keren dat je over de knie ging, lag je niet echt goed stil.” Je wil protesteren, maar Paul snoert je de mond en door zijn toon voel je je direct al een stukje kleiner. “Wat ik dus zeg, is dat jij moet leren om je straf beter te accepteren. Ik denk dat dit stukje gember jou een heleboel kan leren over zelfbeheersing en het proberen te onderdrukken van een ongemakkelijk gevoel.” “Nee Paul, dat is echt niet nodig! Je slaat gewoon te hard, daar kan ik ook niets aan doen!” Hij glimlacht. “Dat kun je wel, dat ga je zo wel merken. Broek en onderbroek uit, netjes opvouwen en hier met je handen op je rug wachten.” Hij kijkt je doordringend aan. Je zucht en begint je uit te kleden. Intussen is Paul begonnen de wortel te schillen. De kamer vult zich met de geur van gember en langzaam krijgt de gember zijn vorm, met een inkeping rondom om gênante ongelukken te voorkomen. Wanneer hij klaar is, steekt hij zijn hand naar je uit. Het is een zacht gebaar: aan de ene kant heel dwingend, aan de andere kant niet, en dat past bij hoe je je voelt. Aan de ene kant wil je graag proberen, aan de andere kant wil je gedwongen worden. Je laat je over de knie helpen. Paul legt zijn hand op je onderrug, de andere op je bovenbeen. “Ik ga de gember nu naar binnen brengen en dan ga je netjes blijven liggen, zonder te wiebelen en te wurmen, heb je dat begrepen?” “Ja Paul,” piep je met een klein stemmetje. Je voelt hoe je billen een stukje uit elkaar geduwd worden en je sluit je ogen. De gemberwortel voelt koud en vochtig tegen je anus en wanneer de druk groter wordt, gaat deze langzaam naar binnen. Het begint direct te branden en iedere keer dat je hersenen je gerust proberen te stellen door te zeggen dat het onder controle is, dat je dit wel aankunt, wordt de brand groter. “Hoe voelt het?” vraagt Paul nieuwsgierig. “Het brandt,” stoot je uit tussen twee pogingen om je adem onder controle te krijgen. “Goed zo, dat is ook de bedoeling. Stil blijven liggen, he.” Hij tikt een paar keer zacht maar snel tegen je billen en de schokgolf verspreidt zich van het zitvlees naar binnen, waar het nog een beetje extra begint te branden. Je kreunt. Duidelijk aangemoedigd door dit resultaat begint Paul je billen te kneden, ze tegen elkaar te drukken en het vuur van binnen wordt groter en groter. Je kreunt en schudt met je heupen, maar het helpt niets. “Ga je de volgende keer netjes blijven liggen?” Je belooft het, maar nu zou je alles beloven als dit maar afgelopen is. “Goed zo meisje.” Ineens word je verrast door een arm die je optilt en je op zijn schoot zet. Daarna geeft hij je een dikke knuffel en aait zachtjes over je rug. De ellende van het gevoel tussen je billen en de combinatie met de zachte aaitjes is op een bepaalde manier erg fijn. Op een andere manier is het ook gewoon afzien. Dan voel je hoe Paul de gember beetpakt. Je kreunt terwijl de wortel langzaam verwijderd wordt, maar dan gaat het langzaam beter.

Nadat de brand tot een acceptabel niveau is weggezakt, neemt Paul je weer over de knie. “Zo, nu gaan we eens kijken of je inderdaad stil kunt blijven liggen.” Nog voor je kunt tegenstribbelen begint hij te slaan. Gelukkig merk je algauw dat hij niet hard slaat, maar ritmisch en gelijkmatig, wel prettig eigenlijk. Langzaam worden je billen warm en je zakt weg in een rozige gloed. Je maakt een geluid dat nog het meest op spinnen lijkt. “Goed zo, Irene, nu lig je goed stil. Zie je wel dat het helpt? Misschien moeten we dit vaker doen.” “Hmm, ja Paul,” bevestig je. Je wil dat het nooit stopt, maar helaas komt aan alles een eind. Hij helpt je naar bed en haalt dan wat crème waarmee hij je billen goed insmeert, ook tussen je billen, tot je schaamte, want “daar brandt het ook en moet het dus ook afgekoeld worden”. Op het einde ben je bijna in slaap. “Ga nog snel even tandenpoetsen en dan doe ik nog even wat meer” zegt Paul. Je kijkt hem verliefd aan. Het voelt zo fijn om zo verzorgd te worden. Niet veel later lig je weer in bed. De volgende dag weet je niet wanneer je precies in slaap bent gevallen.

Je besluit dat figging ook best een andere keer kan en je appt Paul of hij naar Naomi en George wil komen voor een avondje gezellig samen, met Tessa en Michiel er ook bij. Hij reageert enthousiast en zegt dat hij, zodra hij zijn spullen thuis heeft afgezet en is omgekleed, die kant op komt. Dan loop je richting de kassa en je ziet dat Tessa en Naomi ook net klaar zijn. Samen rekenen jullie af en ga je naar Naomi’s huis. Daar kook je samen met George en drinken jullie een glas wijn terwijl jullie vertellen over de dag. Dat jullie op beschamende wijze op je plek gezet zijn, laten jullie tactisch achterwege. Vlak voordat het eten klaar is, komen Michiel en Paul bijna gelijktijdig aan. “Prachtige timing, heren, we gaan eten!” kondigt George aan. Tijdens het eten is het gezellig en hoe meer wijn er op tafel komt, hoe meer er geplaagd wordt. De dreigende blikken van de mannen zijn niet van de lucht. Je kijkt Naomi en Tessa aan. Zo te zien hebben ze ook wel zin om nog een stapje verder te gaan. Je wil zelf ook wel, al ga je dit natuurlijk niet zomaar toegeven. Hoe ga je dat voor elkaar krijgen?

Je loopt naar je vriendinnen, die inmiddels bij de kassa staan. “Ik kreeg net een appje van Paul dat hij graag romantisch met me wil eten als hij vanavond terug is, dus ik denk dat ik moet afzeggen.” “Ah, wat lief!” roept Tessa uit. “Nou, da’s goed hoor, Irene. Dan nemen wij je boodschappen wel mee en dan zien we je een andere avond wel.” Je geeft de boodschappen aan, neemt afscheid en loopt dan gauw terug om nog wat in te slaan voor vanavond en vooral ook om nog wat gember in je mandje te doen.

Eenmaal thuis aangekomen is Paul er nog niet, dus je hebt wat tijd om je voor te bereiden. Over die gember beginnen is wel heel erg, dus hoe ga je ’t aanpakken? Je kunt natuurlijk stoer zijn en zeggen wat je wil. Je kent Paul, die weet daar wel raad mee, dus als je eenmaal door de zure appel heen bent, zal hij wel een plan maken. Je kunt ook hinten, met het risico dat hij het niet snapt, maar ja, dan hoef je niet hardop te zeggen wat je wil…

Eenmaal in de winkel verdelen jullie de rollen. Naomi gaat wat te drinken halen, Tessa haalt het vlees en jij gaat langs de groenteafdeling. Terwijl je de paprika en de uien in je mandje laadt, zie je ook een groot stuk gember liggen. Je kunt er je ogen niet van afhouden. Het heeft je altijd geïnteresseerd om daarmee te spelen en je weet dat Paul dat ook wel weet. Je bent er alleen nog nooit aan toegekomen. Je hebt hem ook wel gemist, misschien is het net fijner om een avondje met z’n tweeën door te brengen. Aan de andere kant heb je nu ook afgesproken met Naomi en Tessa, dat kun je niet zomaar afzeggen, toch?