Daniël is verbaasd als hij beneden komt. Rachel heeft koffie gezet en de ontbijttafel gedekt. Voorzichtig neemt zij plaats. Daniël lacht. ‘Goedemorgen schoonheid. Zeer?’

Verlegen knikt ze. ‘Best wel gevoelig ja en een paar blauwe plekken.’

Met een zelfvoldane grijns blijft hij haar aankijken. Ondertussen schenkt hij koffie in voor hun beide. ‘Het is niet grappig!’ Maar ook zij moet lachen.

Het is lang geleden dat ze zo samen ontspannen aan het ontbijt gezeten hebben. Het bezorgd Daniël een hoop goede energie. ‘Ik heb even nagedacht over de planning. Ik heb besloten de week voor de auditie vrij te nemen om er volledig voor jou te zijn. Dat betekent wel dat ik komende twee weken wel wat vaker ‘s avonds thuis wat werk moet doen. Dat zal even wennen zijn, maar het is niet anders.’

Rachel laat zijn woorden even goed op haar inwerken. ‘Dan heb je nauwelijks tijd voor je boek. Dan wil ik dat je stopt met mij trainen. Jij hebt ook een leven en een droom. Dit wil ik niet van je vragen.’

Er verschijnt een donkere blik in zijn ogen. Er stijgt meteen een kriebel op in haar buik. ‘Ik krijg jeukende handen als je dat soort uitspraken doet. Ik kies hiervoor en daar heb jij niks over te zeggen. Ik stop helemaal nergens mee en als jij nog een keer zegt dat ik moet stoppen met het trainen van jou dan leg ik je over de knie en krijg je zo’n hard pak slaag dat je de komende tien dagen niet aan zitten wil denken.’

Oef, Rachel krijgt een kleur en de kriebel in haar buik is niet te stoppen. Daniël heeft zijn punt gemaakt. Tevreden eet hij zijn boterhammen op. Aan dat nieuwe leven kan hij wel wennen.

Rachel ruimt de tafel af als Daniël naar de redactie vertrokken is. Haar gedachten dwalen steeds af naar haar dilemma. Wat zou Lotte doen? Het mailcontact tussen haar, Lotte en Philip is best intensief. Een paar keer per dag mailen zij met elkaar en Daniël op zijn beurt telefoneert vaak met Philip. Bellen is niet bepaald de hobby van Rachel, maar misschien is het nu wel een goed moment. Eerst maar een berichtje om te vragen of het uitkomt. Zenuwachtig wacht zij op reactie. Verschrikt springt ze op als de telefoon gaat. ‘Hallo?’

Rachel ontdooit als ze hoort dat het Lotte is. Het voelt meteen zo vertrouwd dat Rachel alle spanning los kan laten. ‘Lotte wat moet ik doen? Morgen moet ik trainen en ik weet zeker dat die blauwe plekken zichtbaar zijn als ik mijn trainingstenue aan heb.’

‘Ach meisje toch, dat is best een dilemma. Vind je het goed als ik je op speaker zet, zodat Philip mee kan praten?’

Rachel stemt toe. Gezien het leeftijdsverschil voelt het een beetje als ouderlijk advies en dat kan ze nu goed gebruiken. ‘Hoi Rachel, wat leuk om nu eens je stem te horen. En wat dapper dat je ons belt.’

Rachel krijgt een kleur. Even is ze blij dat er een afstand tussen zit. Waarschijnlijk had zij het in het echt niet durven bespreken. ‘Ik zou natuurlijk kunnen zeggen dat ik van de trap gevallen ben.’ Begint Rachel.

‘Zou je misschien ook eerlijk kunnen zijn Rachel? Heb je een goede band met jouw trainer?’ vraagt Philip. Rachel voelt een gevoel van paniek opkomen. John vertellen dat Daniël haar een pak slaag heeft gegeven en dat ze daarom blauwe plekken heeft?

‘Eng idee hè? Weet je Rachel ik heb eens in een soortgelijke situatie gezeten. Ik moest naar de dokter, maar had striemen van de riem. Ik mocht niet afzeggen van Philip. Toen heb ik de huisarts vertelt dat Philip en ik ons er goed bij voelen als ik wanneer nodig een pak op mijn billen krijg en dat de sporen daarvan momenteel zichtbaar zijn en dat hij dat waarschijnlijk zou gaan zien.’

Rachel had bewondering voor haar lef. ‘Ik vind het doodeng, maar ik vrees dat er niks anders op zit.’

‘Als je het doet zonder te liegen vind ik je echt een stoer wijf! Ik weet dat jullie het nu enorm druk hebben, maar als je auditie hebt gedaan zouden Lotte en ik het heel leuk vinden om jullie eens te ontvangen bij ons.’

Rachel voelt zich gesterkt door hun peptalk. ‘Ik zou het ook heel leuk vinden om jullie nu echt eens te ontmoeten. Daniël wil mij ook graag aan jullie voorstellen heb ik het idee.’

De dames kletsen nog even wat en dan ronden zij het gesprek af.

Rachel houdt zich voor om hun morgen te appen als zij besloten heeft hoe zij het gaat oplossen.

De dag vliegt voorbij. Voor ze er erg in heeft komt Daniël weer thuis. Samen doen ze wat oefeningen die Rachels spieren soepel houden. Daniël is trots als hij hoort dat zij Philip en Lotte gesproken heeft. Ze maken het niet laat. Beide zijn erg moe en Rachel hoopt dat haar dilemma snel opgelost is.

Zenuwachtig loopt Rachel de hal op en af. Ze is veel te vroeg. Haar les begint pas over een uur. Daniël is al vroeg van huis gegaan. Hij is benieuwd of zij echt aan haar trainer durft te vertellen waarom zij niet mee durft te trainen. Eerst wilde ze zich ziek melden, maar na een dreiging met een pak slaag stond Rachel binnen mum van tijd klaar om toch naar school te gaan. John heeft haar al zien heen en weer lopen. De danszalen hebben allemaal glazen wanden dus hij heeft haar opgemerkt. Zijn les eindigt en hij blijft in de deuropening wachten tot Rachel op hem af komt. ‘Goedemorgen Rachel. Kan ik wat voor je doen?’

Rachel haalt diep adem. ‘Goedemorgen John, heb je een momentje voor me onder vier ogen?’

Hij kijkt haar bedenkelijk aan. Wat zou er kunnen zijn? ‘Natuurlijk, loop maar even mee naar mijn kantoor.’

Rachel knikt en loopt achter hem aan. Hij houdt de deur voor haar open en wijst naar een stoel. Hij schenkt voor beide een glas water in. ‘Volgens mij ben je erg nerveus. Vertel, wat is er aan de hand.’

‘Ik ben bang dat ik niet mee kan trainen.’

‘Ben je geblesseerd?’

Er springen tranen in haar ogen. ‘Hé Rachel, tranen zelfs. Neem je tijd, ik luister.’

Hij reikt haar een tissue aan. Dankbaar pakt zij hem aan. ‘Dit moet echt ongelooflijk stom klinken, maar Daniël en ik, nou eh, hij. Hij heeft me een pak op mijn billen gegeven en nu heb ik blauwe plekken.’

Zij gooit de laatste paar woorden er snel uit. John trekt zijn wenkbrauw op. ‘Is dat alles? Jeetje Rachel ik dacht dat er heel wat aan de hand was. Dus als ik het goed bekijk heb jij sporen op je billen en die komen onder je tenue uit?’

‘Eh, dat denk ik ja.’

‘Je denkt het? Heb je je tenue aan onder je kleren? Laat eens zien.’

Hij klinkt behoorlijk serieus. Rachel aarzelt even. Dan doet ze haar sportbroek omlaag. John staat op en gaat achter haar staan. ‘Nee hoor, niks te zien. Misschien als je bukt, maar zo zie ik niks.’

Rachel krijgt een kleur. Deze hele vertoning was dus nergens voor nodig.

‘Maar als het je een beter gevoel geeft doe je toch je jazzbroekje aan voortaan?’

Rachel staat een moment met haar mond vol tanden. Het duizelt haar.

‘Als dat mag zou ik dat heel prettig vinden, dan hoef ik daar niet meer over in de rats te zitten.’

‘Afgesproken.’ John lacht vriendelijk naar haar.

‘Maar eh vind je het niet raar?’

John kijkt haar geamuseerd aan. ‘Nou het past niet in mijn straatje, maar het is zeker in de sportwereld niet een unieke manier van training geven. Er zijn meer vrouwen, nogmaals zeker in de sport, die af en toe een pak slaag krijgen om de prestaties hoog te houden.’

‘Doe gewoon straks lekker je broekje aan en als iemand ernaar vraagt zeg je gewoon dat wij dat hebben besproken. Verder ben je niemand een uitleg verschuldigd.’

Opgelucht pakt Rachel haar tas. ‘Bedankt John, ik waardeer het heel erg dat je zo gereageerd hebt.’

‘Graag gedaan meid. Tot straks.’

Rachel zit met een kop koffie in de sportkantine. Het duurt nog eventjes voor zij naar de training moet dus zij heeft nog even om Daniël te bellen en om Philip en Lotte te appen.

Daarna kan zij nog wat theorie doornemen. Daniël neemt meteen op.

‘Ik vond het doodeng, maar heb het gewoon eerlijk gezegd en hij reageerde fenomenaal.’

Daniël lacht om haar woordenstroom. ‘Ook hallo schat. Nou ik ben trots op je. Super gedaan. Voel je je nu ook beter?’

‘Ja dat zeker. Wat een opluchting.’

‘Goed zo. Ik moet helaas ophangen schat, maar ik ben echt trots op je kanjer. Tot vanmiddag, ik ben rond half vijf bij de dansschool lieverd.’

‘Tot vanmiddag lieverd.’

Snel stuurt zij Lotte een berichtje. Missie geslaagd. Ik heb het eerlijk voorgelegd aan mijn trainer en hij heeft het goed opgepakt. Ik mag voortaan bij de training een jazzbroek dragen en nu komt de grap….. de plekken waren niet eens te zien! En mijn trainer was niet eens verbaasd. Dus allemaal drukte en gedoe om niks.

Lotte stuurt meteen een bericht terug in hoofdletters: STOER WIJF!

Rachel lacht. Wordt het al met al toch een goede dag. Zij verdiept zich weer in het lesboek en kijkt af en toe op de klok. Als het bijna tijd is stopt zij alles weer in de tas.

Haar telefoon piept. Woow Rachel ik vroeg me echt af of je het zou durven. Respect voor jou meisje. Eerlijkheid duurt het langst en brengt je het meeste. Jij komt er wel. Daniël mag trots zijn op zijn meisje. Succes met trainen straks en wij vinden je geweldig. Warme groet, Philip.

Rachel voelt zich goed. Haar vrienden op de opleiding zijn geweldig, maar het is toch ietwat oppervlakkig. Het contact met Philip en Lotte voelt nu in korte tijd al zo veel echter.

Nu moet zij zich echt haasten naar de oefenruimtes. Ondanks alles is Rachel toch een beetje nerveus. John ziet het en geeft haar een geruststellende knipoog. Niemand kijkt op van haar broekje. Weer vraagt zij zich af waar zij zich in hemelsnaam druk om heeft gemaakt. Toch werkt de spanning haar tegen. Zij is niet gefocust en het gaat een paar keer mis. William stoot haar aan. ‘Wat is er met jou aan de hand?’

Rachel haalt haar schouders op. Als zij buiten de maat gaat haalt John haar van de dansvloer af. ‘Focus Rachel. Dit kan ik niet goedkeuren. Herpak jezelf en ga ervoor.’

Rachel zucht en staart naar de grond. John heeft wel vaker zo tegen haar gesproken, maar nu voelt het allemaal anders. Verward pakt zij haar tas om haar waterfles te pakken.

John zet de volgende routine in gang en loopt terug naar Rachel. ‘Laat het rusten en kom terug. Je kan het en je moet niet zo hard zijn voor jezelf.’

Ze laat zich meeslepen naar de dansvloer. John gaat naast haar staan en helpt haar meekomen. ‘Armen, 2,3,4 juist! Zo ken ik je weer.’

Met hernieuwde moed gaat zij op in de groep. John lacht. Er zit enorme vooruitgang in Rachel de laatste tijd. Het vooruitzicht van de auditie doet haar goed. En Daniël zal daar ook zijn aandeel in hebben. Hij schudt zijn hoofd. Hij had het nooit achter Daniël en de hooghartige Rachel gezocht.

De collegedag verloopt verder zonder bijzonderheden. Rachel is tevreden.

Zij zit in conflict met haar veters als Daniël naast haar op de bank komt zitten.

‘Ha lieverd hoe was je dag?’

Rachel geeft hem een kus en prutst verder met de veter die zij eindelijk los heeft gekregen. ‘Op zich wel goed. Vanmorgen was natuurlijk ontzettend spannend en daardoor heb ik het eerste gedeelte van de training best verkloot. Na wat motiverende woorden van John ging het wel weer.’

Daniël kijkt haar strak aan. ‘Nou dan wordt het tijd om aan de slag te gaan. Je kan het je niet permitteren om spanning de prestaties te laten beïnvloeden.’

Even blijft Rachel hem verbaasd aankijken. Waar komt deze Daniël ineens vandaan? Hij geeft haar een motiverende tik op haar billen en meteen vliegt Rachel de oefenruimte in.

Met trillende vingers zet zij de muziek aan. Daniël grijnst. Wat een vurig meisje.

John opent zachtjes de deur. Even is Rachel van haar stuk gebracht, maar dat echoën de woorden van Daniël in haar hoofd. ‘Laat je niet afleiden.’ Spreekt zij vermanend tot zichzelf.

Het duurt niet lang voor zij weer opgaat in haar routine.

‘Ha John. De training begon niet geheel vlekkeloos vanmorgen hoorde ik.’

John lacht hard. ‘Nou ja ze was nogal van slag van haar bekentenis geloof ik.’

Daniël grijnst. ‘Dat zei ze ja.’

De mannen kijken even naar de vloeiende bewegingen van Rachel. ‘Denk jij dat ze er klaar voor is?’

John knikt. ‘Geen twijfel over mogelijk. Over een paar maanden haalt zij met vlag en wimpel haar diploma. Als deze auditie niks oplevert dan komt er zo weer een andere. Ik weet zeker dat zij na de zomervakantie een baan heeft in de danswereld. Ik weet niet of een dansgezelschap echt bij Rachel past, maar dat zal zij uit moeten vinden. Oh en een klein zeikpuntje. Misschien moet je een beetje aandacht leggen op de perfectie van haar linkerarm. Dat laat zij soms afweten.’

‘Bedankt voor je feedback. Ik ga ermee aan de slag. Ik denk ook niet dat zo’n gezelschap echt wat voor Rachel is, maar het is goed voor haar om mee te maken.’

‘Graag gedaan. Succes!’

John sluit de glazen deur. Daniël doet een paar passen naar voren. Aan de slag dan maar!

Zijn woorden dringen niet helemaal tot haar door. ‘Rachel, ik zei dat het tijd wordt dat je over mijn schoot komt liggen.’

Met knikkende knieën loopt ze naar hem toe. Voorzichtig gaat ze over zijn schoot liggen.

Haar handen steunen op de vloer. Rachel bedenkt zich dat dit allemaal niet had gehoeven als ze gewoon was gaan trainen. Nu slaat ook de stress toe. Een avond minder trainen, betekent ook een mindere voorbereiding op de auditie.

Daniël merkt haar spanning op. Zachtjes aait hij over haar rug. Dat heeft ze eerst niet in de gaten, maar ze wordt er langzaamaan rustig van. Als ze voor zijn gevoel genoeg ontspannen is, laat hij de eerste harde tik vallen.

Verschrikt hapt ze naar adem. Hij zet het pak slaag voort en Rachel neemt het gelaten in ontvangst.

‘Rachel, je hebt voornamelijk jezelf hiermee, met deze actie.’

Er verschijnen tranen in haar ogen. In een gestaag tempo gaat hij verder.

‘ik weet het en ik heb er zo’n spijt van.’

De eerste traan loopt over haar wangen. De klappen dringen goed tot haar door. Daniël mindert het tempo en verhoogt de intensiteit van de klappen.

‘Heb je een leuke avond gehad, Rachel? Heb je echt kunnen ontspannen?’

‘Au! Ik had denk ik beter kunnen trainen, dat had me meer voldoening gegeven.’ Brengt ze moeizaam uit.

Daniël zucht diep. ‘Goed, dan zal ik ervoor zorgen dat je het niet weer in je hoofd haalt de komende tijd.’

Hij laat haar opstaan. ‘Denk maar niet dat ik al klaar met je ben.’

Hij loopt de kamer uit en laat Rachel gespannen achter. Ze weet niet wat hij gaat doen.

Als hij even later terug komt heeft hij de badborstel in zijn hand. Haar ogen worden groot van verbazing. ‘Schat, ik heb echt mijn lesje wel geleerd. Ik zal echt de juiste prioriteiten stellen. Ik heb genoeg gehad.’ Piept ze benauwd.

Daniël draait de stoel, die normaal bezaait is met kleding, een kwartslag.

‘Buig maar voorover, handen op de stoel.’

Gespannen loopt ze naar de stoel en voldoet ze aan zijn verzoek. Langzaam ademt ze in en uit.

‘Ik vind het eng.’

‘Bij mij ben je veilig, Rachie meisje.’ Die woorden stellen haar wat gerust.  

Bij de eerste klap veert ze weer omhoog.

‘In positie Rachel.’

Met grote tegenzin doet ze wat hij zegt. Dat ding doet zeer, dat weet ze wel.

Na tien harde klappen vindt hij het genoeg. Hij laat haar opstaan en hij sluit haar in zijn armen. Zachtjes snikkend leunt ze tegen hem aan. ‘Ik hou van je Rachel.’

‘Ik ook van jou.’

Hij blijft over haar rug wrijven tot ze weer helemaal rustig is. ‘Kom schat we gaan lekker naar bed. Morgen moet ik er vroeg uit en ik heb best behoefte aan wat slaap.’

Rachel is morgen vrij, maar het zit haar erg hoog dat zij vandaag niet voldoende getraind heeft. Het is de verkeerde keus geweest om toch weg te gaan in plaats van te gaan trainen met Daniël. De onrust laait weer op in haar lichaam. Daniël merkt het. ‘Het is toch weer goed meisje? Vergeven en vergeten weet je nog?’ Rachel haalt diep adem, maar het wordt er niet beter op. Paniekerig schieten haar ogen heen en weer. Daniël pakt haar beet en kijkt haar doordringend aan. ‘Rachie stop hiermee.’ Hij houdt haar goed in de gaten. Hij overweegt zijn opties. ‘Ik geef je nog een pak op je billen Rachel, dat heb je nu nodig toch?’ Langzaam knikt ze. Enigszins verward dat haar vriend haar nu al zo goed begrijpt. Hij gaat op het bed zitten en klopt op zijn been. Voorzichtig schuifelt zij naar hem toe. Hij klemt haar tussen zijn benen en laat haar met haar bovenlichaam op het bed rusten. Hij pakt de badborstel op en tikt een paar keer zachtjes op haar rode billen. Er ontsnapt haar een klagelijke zucht. ‘Waardoor ben je zo in paniek meisje?’ Er komt geen antwoord. ‘Vertel het maar, ik luister naar je.’

Het is een stuk lastiger om te praten als je met je billen in de lucht ligt te wachten op nog meer pijnlijke klappen met de badborstel. ‘Ik-ik eh ik bedacht me dat eh ik nu nog minder tijd heb om op niveau te komen voor de auditie. Ik heb het verpest.’

Daniël wrijft over haar rug. ‘Weet je Rachel, jij hoeft niet op niveau te komen. Jij bent al op niveau. Nu is het eigenlijk een luxe dat je de tijd hebt om te trainen. Als je straks niet meer op school zit en het dansen je werk is dan moet je altijd klaar staan. Dan hoor je misschien een dag van te voren dat er een auditie aankomt. Wees niet zo hard voor jezelf. ontvang je straf en accepteer dat het daarmee afgedaan is.’ Met die woorden laat hij de borstel hard op haar billen neerkomen. Zij gilt het uit van schrik en van de pijn. Tussen elke klap laat hij een paar seconde pauze zitten om haar volledige aandacht er bij te krijgen. Zij is hem dankbaar dat hij haar benen vastgeklemd heeft, want anders had zij in het wilde weg geschopt. ‘Laat-het-los.’ Elk woord zet hij extra kracht bij met een harde tik. Wanhopig vecht zij tegen de pijn. ‘Laat-het-los.’ Hij voelt haar verzet wat afnemen. Hij geeft haar nog zes flinke tikken op haar zitvlak. De tranen stromen over haar wangen. Daniël laat de badborstel op haar billen rusten. ‘Morgen gaan we er weer tegenaan met frisse moed. Oké?’ Hij krijgt geen reactie. Hij heft de borstel op. ‘Oké meisje?’ Verschrikt beseft Rachel wat hij van plan is. ‘Ja oké oké ik laat het los.’

Tevreden gooit hij de borstel neer. ‘Goed zo Rachie, zo hoor ik het graag.’ Hij helpt haar overeind en samen lopen ze naar de badkamer. Daniël hangt de badborstel weer op. Daar kan zij dus ook nooit meer gedachteloos naar kijken. Rachel frist zich op, poetst haar tanden en wil dan naar bed gaan. In het voorbijgaan verstijft zij als ze voor de spiegel langs loopt. Hoe gaat ze die plekken verklaren in de kleedkamer? Morgen heeft zij geen groepstraining, maar overmorgen gewoon weer wel. Daniël weet meteen waar zij aan denkt als hij haar zo ziet staan. Van binnen moet hij er wel een beetje om lachen, maar hij voelt wel met haar mee. ‘Parkeer je zorgen voor morgen liefje, nu gaan we slapen. Morgen ziet het er vast weer heel anders uit. Met een rood hoofd kruipt zij naast hem in bed. Daniël houdt haar stevig vast en hij valt al snel in slaap. Rachel kan de slaap niet vatten. Wat moet zij zeggen als haar mede studenten de plekken op haar billen zien? Moet zij een smoes verzinnen? Wat is het ergste wat er kan gebeuren als zij gewoon zegt dat zij een pak op haar billen heeft gehad? Verschillende mogelijkheden schieten door haar hoofd, maar dan valt ze toch in slaap. 

Opgewekt loopt Rachel door de supermarkt. Haar laatste college ging niet door en dat kwam haar mooi uit. Zo kan zij nog even de boodschappen doen, voordat de eerste training met Daniël begint.

Daniël zal wel blij zijn, ze heeft zich meer dan keurig aan het budget gehouden, iets waar ze nogal wat moeite mee heeft. Als ze de auto ingeladen heeft merkt ze dat ze voort moet maken. Ze moet de boodschappen nog thuis brengen en dan weer terug naar de dansacademie. Snel, veel te snel, rijdt ze door de bebouwde kom. Ze  is met haar gedachten zo ergens anders, dat ze niet merkt dat ze door de flitspaal even mooi op de foto wordt gezet.

Thuis ruimt ze vliegensvlug de boodschappen op. Ze gooit haar sporttas in de auto en rijdt meteen naar het centrum, waar ze eerst Daniël moet ophalen.

‘Dag lieverd, fijn dat je me even kon ophalen.’

Rachel lacht lief terug. ‘We hoeven vanavond geen boodschappen meer te doen, want dat heb ik net al gedaan.’

Liefdevol strijkt hij door haar haren. ‘Fijn schat. En nu ga jij de sterren van de hemel dansen.’

Er ontstaat een kriebel in haar buik als ze alleen al denkt aan de audities. Als ze wordt uitgekozen, dan is ze verzekerd van een mooie danscarrière in een groots ballet.

Daniël merkt op dat ze diep in gedachten verzonken is.

‘Ben je er nog steeds zeker van dat je wil dat ik je coach?’

Heftig knikt ze. ‘Zeker, zonder jouw hulp kom ik er niet.’

Daniël lacht. ‘Fijn meisje, dat ik je mag helpen, maar de kracht en je kunde komt uit jezelf. Je hebt talent en je hebt een fantastische persoonlijkheid. Jij komt er wel in deze wereld.’

Ze krijgt er een kleur van. Ze draait de auto in een parkeervak. Snel draait ze zich naar hem toe.

‘Ik hou van je. Echt waar ik heb er zo’n spijt van dat je ik zo heb laten zitten de laatste tijd.’

Hij legt zijn vinger op haar lippen. ‘Dat is gebeurd meisje van me. Het is een nieuw begin en ik denk dat het uitstekend gaat lukken tussen ons.’

Hand in hand lopen ze de academie binnen. De oefenruimtes zijn op de tweede verdieping. Zodra ze de academie betreden, veranderd de houding van Rachel. Een zekere gratie, zekerheid en lichte arrogantie komen naar boven. Het doet Daniël goed om haar zo te zien. Hij is gevallen op dit meisje, zoals ze zich nu presenteert. Ondanks haar jonge naïviteit zo’n sterke uitstraling. Dat bekoort hem.

Ze verdwijnt de kleedruimte in. ‘Tot zo.’

‘Hoeveel weken hebben we?’

Rachel zucht diep. ‘Over vijf weken zijn de audities.’

‘Goed, dan doen we vandaag even een oriëntatie op de muziek en stijl. Vanavond gaan we thuis bezig met een planning voor de komende weken en dan kunnen we doelgericht aan het werk gaan.’

Rachel benijdt zijn sterke leiderschap. Het doet haar ook goed. Ze is behoorlijk stressgevoelig. Doordat Daniël in dit soort dingen het voortouw neemt, ervaart ze minder spanning en stress.

Rachel start de muziek voor de warming-up.

Vanaf de zijkant neemt hij haar in zich op. Zijn meisje, het meisje wat nu helemaal opgaat in de muziek. Het meisje dat zich kan afsluiten van de wereld en zich geheel kan opsluiten in haar droomwereld. Het meisje dat al haar emoties legt in de dans. Zijn meisje en als het aan hem ligt, binnenkort zijn vrouw. De muziek vervaagt en het lijkt alsof ze terugkomt op aarde.

Sierlijk draait ze zich om naar de muziek installatie. ‘Laat maar Rachel, die bedien ik wel.’

Ze knikt. ‘Nummer negen.’

Even sluit ze haar ogen en wacht ze op de eerste tellen van de muziek. Haar lippen tellen geluidloos de maat. Haar armen bewegen sierlijk op de maat van de muziek. Het ziet eruit alsof het allemaal vanzelf gaat.

De eerste minuut gaat goed, nee beter gezegd, uitstekend. Maar dan maakt ze een fout in het voetenwerk en valt ze. Gefrustreerd staat ze op.

‘Geeft niks schat. Het was echt prachtig. Je doet het zo goed. Kom we doen het opnieuw.’

Haar ogen schieten vuur. Daniël kent dit. Zijn voorgevoel verteld hem dat het nog eens een moeizame avond kan worden. Hij drukt het nummer weer aan en kijkt naar zijn meisje. De bewegingen zijn nog steeds mooi, maar ze danst niet met passie. Ze danst puur op haar kennis en niet op haar gevoel. Hij stopt de muziek. Met een geërgerde blik kijkt ze hem aan.

‘Wat is er?’

‘Waar is de gepassioneerde, gevoelige, genietende Rachel van net gebleven?’

Verveeld rolt ze met haar ogen. Hij negeert het maar even. ‘Heb je dat dan niet gezien? Het ging fout! We hebben maar zo weinig tijd en de tijd die we hebben vergooi ik!’

Daniël doet een stap naar voren en staat nu heel dicht bij Rachel. Hij pakt haar bij haar pols en knijpt er waarschuwend in.

‘Die stress is nergens voor nodig. Fouten maken is menselijk. We doen het gewoon nog een keer.’

‘Je begrijpt het niet! Bij de auditie is er ook geen tweede kans! Je kan mij beter niet trainen, want je snapt er toch niks van!’

De blik in zijn ogen zegt genoeg. ‘Rachel, je hebt je nu wel even genoeg laten gaan. Ophouden met die onzin. Je loopt even een rondje of zo, je komt even bij en dan gaan we weer verder. Nog één zo’n onredelijke uitbarsting van jou en je mag de grond van dichtbij gaan bekijken. Oftewel, dan krijg je een flink pak slaag.’

Langzaam keert de rust bij haar terug. Ze loopt snel de oefenruimte uit, naar de kleedruimte. Ze wast haar gezicht en kijkt in de spiegel. Zijzelf merkt zelfs op dat ze er gespannen uitziet.

Met lood in haar schonen keert ze terug naar de oefenruimte.

‘Het spijt me schat. Ik ben gewoon zo nerveus voor die auditie. Het is zo’n grote kans.’

Daniël slaat een arm om haar heen. ‘Ik snap het meisje en ik weet hoe je bent. Het komt goed, echt waar.’

‘Ik wil nu de keuze voor de muziek maken, anders ga ik me daar ook nog druk over maken.’

Daniël knikt. ‘Goed en waar ga je die keuze op baseren?’

Wanhopig trapt ze haar flesje water weg. ‘Weet ik veel!’

Daniël pakt haar hand en neemt haar mee naar de muziektafel. ‘Vertel eens, wat wil je laten zien?’

‘Rachel, zoals Rachel is.’

Daniël knikt. ‘Kies een nummer wat je emoties raakt.’

Een beetje beduusd kijkt ze hem aan. ‘Waarom dat?’

‘Wanneer jij danst vanuit je gevoel komt de echte Rachel naar voren.’

Even denkt Rachel na. ‘Dat kan niet, het nummer wat me raakt is veel te moeilijk.’

‘Welke is dat?’

‘Never alone.’

‘Goed dan wordt het die.’

Rachel wil tegensputteren, maar Daniël legt zijn vinger op haar lippen.

Snel zoekt hij het nummer op en zet hem aan. ‘Improviseer eens.’

Nerveus loopt ze naar het midden. Zeis gespannen. Dat is aan heel haar lichaamshouding te zien.

Haar ademhaling is oppervlakkig. Aarzelend doet ze de eerste pasjes. Van een afstandje observeert hij haar. Hoe verder het nummer vordert, hoe beter ze danst. Zichtbaar groeit de zelfverzekerdheid in haar ogen. Uitgelaten springt ze in zijn armen. ‘Dit voelde echt helemaal fantastisch!’

Trots lacht hij naar haar.’Het was prachtig. Als jij danst vanuit je emoties is het nog mooier en echter, dan als je danst vanuit wat je geleerd hebt.’

Ze hupt van de ene op de andere voet van verrukking.

‘Nou meisje, zullen we het hierbij laten en thuis een trainingsschema gaan opstellen?’

Ze knikt uitgelaten.

De sfeer in de auto is erg ontspannen. Ze lachen samen en Daniël voelt zich erg gelukkig. Zo heeft hij Rachel in geen tijden meer meegemaakt. De laatste maanden is er geen dag voorbij gegaan zonder strijd. Het ontneemt hem zoveel spanning. Gelukzalig rijdt hij de auto voor huis.

Snel loopt Rachel naar binnen om de computer aan te drukken. Daniël schenkt wat te drinken in en neemt plaats aan het bureau.

‘Goed er moet tijd ingelast worden om te trainen met mij erbij en je moet alleen trainen. Daarnaast moeten we ook tijd voor elkaar vrijmaken en voor de dagelijkse verantwoordelijkheden.’

Rachel knikt. In een Excel bestand voert Daniël haar collegerooster in. Het valt Rachel op dat met dit trainingsschema, ze nauwelijks tijd heeft voor haar vrienden.

‘Nu kan ik dus de komende weken praktisch niet weg met de andere!’

Daniël draait zich naar haar toe. ‘Lieverd, het zijn maar vijf weken. Dit wil je toch graag? Dan is dit ook je hoogste prioriteit.’

Al snel staat haar gezicht op onweer.

‘Schat, is dit nu eerlijk voor mij? Ik heb eigenlijk alle dagelijkse taken op me genomen. De komende weken heb ik ook nauwelijks vrije tijd. Dat doe ik omdat ik van je houd. Daar hoor ik niks over.’

Meteen draait ze haar hoofd weg. Het begint te draaien voor haar ogen.

‘Ik ben echt blij dat je mij wilt helpen schat. Het is alleen even moeilijk om zoveel offers te moeten maken. Echt, ik heb er alles voor over, maar dat neemt niet weg dat het even moeilijk is.’

Daniël slaat een arm om haar heen.  ‘Het komt goed schat.’

Er gaat een week van hard trainen voorbij. Elke dag moet Rachel zich houden aan een strakke tijdsplanning die geen ruimte laat voor toevalligheden. Ze is het zat om telkens ‘nee’ te moeten zeggen als ze mee uitgevraagd wordt. Het trainen met Daniël als coach valt haar ook zwaar. Hij is erg streng, maar zijn aanpak werkt wel. Telkens als ze de moed wil opgeven dreigt hij met een pak slaag en is ze zo weer opgepept. Hij heeft zijn dreigement nog geen enkele keer hoeven uitvoeren. Sinds het eerste pak op haar billen is het niet meer voorgekomen dat ze bij hem over de knie moest. Eerlijk gezegd heeft ze er op dit moment ook geen tijd voor om er over na te denken.

Rachel is klaar met de laatste les voor die dag. Ze zucht diep.

‘Hé Rachel, je ziet er moe uit!’

‘Ja Esther ik ben dat strakke schema zo zat. Nu ook, ik heb een half uur de tijd om te eten en dan komt Daniël hier en gaan we weer trainen.’

‘Meid, neem even een avondje vrij. Ga lekker met ons mee uit eten. Daniël zal vast wel begrijpen dat je één keer even niet bezig bent met die audities.’

Rachel denkt diep na. ‘Hij zal het niet begrijpen’ denkt ze.

‘Goed Es, je hebt gelijk. Ik ga mee.’

Snel smst ze Daniël dat ze niet gaat trainen en dat ze uit eten gaat. Meteen daarna doet ze haar telefoon uit.

Als Daniël haar bericht gelezen heeft, belt hij haar meteen op. Direct krijgt hij haar voicemail.

Boos rijdt hij terug naar huis. ‘Hier ga je spijt van krijgen meisje.’

Thuis zet hij de computer aan. Hij opent het document van zijn boek. Meteen valt hem iets op. De datum van de laatste keer dat het geopend is, correspondeert niet met de datum wanneer hij het document voor het laatst geopend heeft. Rachel? Veel verschillende gedachten vliegen in zijn hoofd om. ‘Waarom? Als ze het wil lezen kan ze het vragen. Heb ik ooit nee gezegd?’

De zin om te schrijven is direct verdwenen. Hij loopt naar de keuken en schenkt zichzelf een glas rode wijn in. ‘Waarom werkt ze zich nou zo in de problemen?’

Hij besluit maar om het nieuws te kijken. Zin in eten heeft hij ook niet. Maar het meeste ziet hij nog op tegen de confrontatie met Rachel als ze thuis komt. Als het even tegen zit heeft ze ook nog de nodige alcohol op en dan hoeft hij vanavond al helemaal niet met haar te praten.

Het journaal kan hem niet boeien, hij luistert wel, maar hij neemt geen informatie op. Ondertussen probeert hij Rachel nog een aantal keer te bellen, tevergeefs.

Als Rachel rond half negen richting het busstation loopt bekruipt haar een schuldgevoel.

Meteen zet ze haar telefoon aan. Ze schrikt van het aantal gemiste oproepen.

Met tegenzin stapt ze de bus in. ‘Dat wordt vast geen gezellige avond.’

Daniël ziet haar de straat in lopen. De spanning in haar buik groeit met elke stap die haar dichter bij de deur brengt.

Hij keert zich om, zodat hij met zijn rug naar de deur toe staat. ‘Hoi.’ Klinkt het zacht.

Langzaam draait hij zich om. Ze schrikt van de strenge blik in zijn ogen.

‘Het spijt me.’

‘Wat spijt je precies? Dat jij jezelf zo in de nesten gewerkt heb dat je zo een pak voor je billen gaat krijgen of heb je werkelijk spijt van je domme actie? Of heb je er spijt van dat je mijn manuscript geopend hebt zonder toestemming?’

Haar ogen worden groot van verbazing.  ‘Hoe weet hij dat?’

Ze begint te stamelen, maar ze komt absoluut niet uit haar woorden.

‘Doet er ook niet toe, want als ik met je klaar ben heb je spijt van alle drie.’

Rachel slikt moeizaam. ‘Waarom heb je het gedaan?’

Hij draait zich weer om naar het raam. Rachel slaat haar ogen nee. ‘Wat precies?’

‘Beide.’

Er woedt een behoorlijke strijd van binnen. ‘Schat ik wist dat jij niet zou willen dat ik met mijn vrienden weg zou gaan, maar ik moest echt even wat anders doen. En dat document, geloof me ik heb het niet gedaan om stiekem te lezen.’

‘Waarom  dan wel?’

Vurig draait hij zich om. Dit heeft hem echt kwaad gemaakt. ‘Ik kan het je niet zeggen, nog niet. Alsjeblieft lieverd, wees er niet boos om. Ik beloof je dat ik alles eerlijk zal vertellen en het je eerlijk zal uitleggen, maar nu nog niet. Laat het even rusten.’

Er begint een vermoeden te dagen. ‘Ze zal het toch niet opgestuurd hebben?’ denkt hij.

Hij zucht diep. Daniël doet een stap in haar richting en neemt haar kin in zijn hand. ‘Goed ik laat het rusten, maar als je verhaal me te zijner tijd niet bevalt, dan zal ik je er alsnog een pakslaag voor geven.’

Moeizaam slikt ze. ‘Ja schat.;

Daniël knikt kort en laat haar kin los.

‘Goed, dan ga je nu naar boven, doet je broek en slipje uit en gaat in de hoek staan. Daar blijf je wachten totdat ik kom. Denk ondertussen maar na over wat jouw stunt voor invloed heeft op ons en denk er ook maar over na of je door mij gecoacht wil blijven worden.’

Timide loopt ze naar boven. Ze voldoet aan zijn opdracht. Met een beschaamd gevoel wacht ze totdat hij boven komt. Het duurt niet lang voor ze zijn voetstappen op de trap hoort.

Hij neemt plaats op bed en neemt haar in zich op. ‘Rachel? Vertrouw je mij?’

‘Ja schat.’

Hij knikt bedenkelijk. ‘Ben je dan bang voor mij?’

‘Nee, natuurlijk niet!’ het komt er heftiger uit dan dat ze bedoelt had.

Haar reactie wakkert zijn boosheid alleen maar aan.

‘Waarom heb je mij dan niet gewoon rustig uitgelegd dat je echt even een vrije avond nodig had? Daar had ik echt wel begrip voor opgebracht. Alleen ik ken jou, jij kan niet altijd de verleiding weerstaan. Dus ik kan aan jou zien of je echt toe bent aan een avond vrij, of dat je even niet de juiste prioriteiten stelt.’

Vertwijfeld denkt ze na.

‘Vertel eens eerlijk Rachel, had je echt een avond vrij nodig? Of was het een impulsieve uiting aan je verlangen om even uit te gaan.’

‘Ik had het niet echt nodig. Je hebt gelijk ik heb mijn hoogste prioriteit aan de kant geschoven.’

Daniël knikt opgelucht. ‘Dan wordt het tijd dat je nu bij mij over mijn schoot komt liggen.’      

Zenuwachtig hopt ze op en neer voor de spiegel. Nu Daniël het weet van haar “vergaderingen” kan ze zich ook thuis opmaken en klaar maken voor het optreden. ‘Je gaat er vast niet beter van dansen als je zo gespannen bent.’

Na zijn openbaring gister, heeft hij een zeker afstand bewaart tegenover Rachel. Elke keer als Rachel daarmee geconfronteerd wordt, schieten de tranen in haar ogen. Gelukkig zou het eind van de avond opgelost worden en kan ze zich weer opnieuw bewijzen aan Daniël.

Ondanks zijn opmerking, blijft ze gespannen. ‘Rachel, ik waarschuw je. Je moet echt rustig worden, anders dans je straks beroerd en dat zal je straf alleen maar erger maken.’

Met een benauwd gezichtje kijkt ze hem, via de spiegel, aan. Hij is achter haar komen staan.

‘Ja maar,’ Nog voor ze haar zin heeft kunnen afmaken geeft Daniël haar een harde klap op haar billen. Verschrikt draait ze zich om. ‘Niks ja maar. Jij zorgt ervoor dat je straks ontspannen bent en dat je net zo prachtig danst als altijd.’

Moeizaam slikt ze. ‘Ja Daniël.’
Hij knikt goedkeurend en geeft haar een kus. Ze voelt nog steeds spanning, maar dan een hele andere spanning.

Er heerst een gespannen sfeer in de auto. Ze heeft perfect gedanst. Toch is Daniël buiten zijn humeur. 

‘Je had op zijn minst “sorry” kunnen zeggen.’ Zegt hij na een lange stilte. ‘Ik heb je zo lang de tijd gegeven, maar je hebt er geen moment aan gedacht om je excuses aan te bieden.’
Rachel slikt haar tranen weg en kijkt Daniël schuldbewust aan. ‘Sorry schat.’
‘En nu moet ik zeker geloven dat het echt gemeend uit je hart komt?’
Kan Daniël echt zo zijn? Is dit echt haar Daniël?
‘Ik zal ervoor zorgen, dat wanneer je strak je excuses maakt, je het ook echt meent. Geloof me, je zult er spijt van krijgen.’

Rachel slaat haar ogen neer. In haar fantasie gaat het exact zo.

‘Waarom voel ik me dan nu zo anders? Dit voelt rot.’ Denkt ze.

Voor haar gevoel duurt de rit een eeuwigheid. Hij was bij al haar voorstellingen geweest, zei hij. Die wetenschap doet haar schuldgevoel groeien. Al die maanden heeft ze tegen hem gelogen. Hoe ze ook haar best doet, ze kan haar tranen niet bedwingen.

Daniël merkt het. Het liefst slaat hij een arm om haar heen, maar zijn gevoel houdt hem tegen. Ze heeft gelogen en dat doet hem zeer.

‘Vanaf vandaag zal alle anders worden.’

 Rachel kijkt hem met sombere oogjes aan. Het was niet zijn bedoeling om dat hardop te zeggen. Wat een belofte, maar voor Rachel een veilige belofte.

‘Ga jij maar vast naar onze slaapkamer.’zegt Daniël als ze thuis komen.

Met gebogen hoofd loopt ze naar boven. Er gaan een hoop gedachtes door haar hoofd heen.  

Rachel laat zich voorover op bed vallen. Er stijgt een raar gekriebel op bij haar buik. ‘Het gaat echt gebeuren.’ Denkt ze.

Beneden ijsbeert Daniël de kamer door. ‘Rustig opbouwen, langzaam beginnen, niet schrikken van haar tranen en vooral kalm blijven.’

Hij herhaalt zijn “tactiek” meerdere malen voor zichzelf. Voordat ook hij naar boven loopt, neemt hij eerst een slok water.

Langzaam loopt hij naar boven. Rachel gaat rechtop zitten. Haar blik is naar de muur gericht. Daniël kijkt naar de jonge vrouw waar hij zoveel van houdt. Zijn lieverd, die zo’n groot verlangen heeft. Er verschijnt een flauw lachje om zijn lippen.

‘Mijn lieve Rachel.’ Verbaasd kijkt ze hem aan.

‘Vond je het echt zo moeilijk om het me te vertellen?’

Rachel kan haar tranen niet tegenhouden. ‘Het spijt me. Als ik eerder had verteld over mijn HD gevoelens, dan was alles zo anders geweest. Ik heb je zo verwaarloosd en dan heb ik ook zo tegen je gelogen de laatste tijd. Zelfs toen het weer goed ging tussen ons.’

‘Rustig Rachie. Het is gebeurd. We gaan nu verder zoals het hoort en het komt allemaal goed.’

Hij droogt haar tranen en geeft haar een liefdevolle zoen.

‘Ik kan niet geloven dat het echt gaat gebeuren.’

Daniël lacht zachtjes. ‘Nou meid, het is toch echt zo.’

En met die woorden trekt hij haar in één beweging over zijn knie. Hij staat er zelf versteld van.
‘Deed ik dat echt?’ denkt hij.

Veel tijd om erover na te denken heeft hij niet, want Rachels zenuwachtige gewiebel haalt hem terug in de realiteit.

‘Blijf eens stil liggen.’

Zijn stem klinkt laag en zijn intonatie doet haar rillen. Er heeft zich een grote spanning opgebouwd in haar lichaam. Zijn hand laat hij even op haar billen rusten. Ze zucht diep. ‘Zal het net zo zijn als in mijn fantasie?’ denkt ze.

Veel tijd om erover na te denken krijgt ze niet, want voor ze het weet heeft hij haar de eerste tik gegeven. Verschrikt houdt ze haar adem in. Dit had ze niet verwacht. Het lijkt wel alsof hij een ervaren HD beoefenaar is. Er is geen onzekerheid, twijfel of voorzichtigheid te bespeuren bij Daniël.

Hij heeft een duidelijk doel voor ogen, een nieuwe start met zijn meisje en afrekenen met haar leugenachtige gedrag.

Hij staat zelf verbaasd van zijn “kunsten”.

Rachel slikt moeizaam en laat het gelaten over zich heen komen. Het is wel duidelijk dat ze niks gewend is. Na een paar klappen kan ze al niet meer stil liggen en smeekt ze hem om te stoppen.

‘Rachel, dit heb je nodig, geef je eraan over.’

Ze schudt heftig van niet. ‘Heb je het niet nodig?’

Ondertussen blijft hij het pak slaag voort zetten. ‘Ja wel, maar het doet zo’n zeer.’

Daniël kan een glimlach niet onderdrukken. ‘Mooi, dan zet het tenminste zoden aan de dijk.’

Hij voert het tempo iets op. Haar billen worden al snel warm. De dansoutfit zal daar mede debet aan hebben. Daniël geeft haar een minuut lang een pak op haar billen. Dan last hij even een pauze in. Voorzichtig wrijft hij over haar billen. Er ontsnapt haar een diepe zucht. ‘Meisje, meisje toch. Je hebt jezelf wel in een lastig pakket gebracht.’

Haar ademhaling is oppervlakkig en de tranen staan haar nader dan het lachen. Hij helpt haar overeind. ‘Ga maar even in de hoek staan.’

‘Maar’ Als ze zijn waarschuwende blik ziet, houdt ze zich wijselijk stil en loopt ze naar de hoek toe.

Er spoken allemaal gedachten door haar hoofd. Hoe langer ze nadenkt, hoe slechter ze zich over zichzelf gaat voelen. Daniël ziet aan haar lichaamshouding, dat ze zich niet goed voelt.

‘Als je nou eens nadacht over hoe je dit gedrag in de toekomst gaat veranderen, dan heeft het ook nut dat je daar staat.’

Zijn koude woorden komen hard aan. Ze begint zachtjes te snikken.

‘Vertel eens wat je denkt.’

‘Ik ben jou helemaal niet waard. Je bent veel te goed voor mij.’

Daniël loopt naar haar toe. Hij draait haar om en kijkt haar diep in haar ogen aan.

‘Laat mijn woorden even goed tot je door dringen. Ik hou van jou en je bent het waard om van gehouden te worden. Je moet niet zo slecht over jezelf denken. Anders moeten we daar binnenkort ook maar wat tijd aan besteden. Je bent een lieverd, mijn schat, ik ben ontzettend blij met jou. Onthoud dat goed.’

Hij draait haar terug en gaat zelf weer op bed zitten. Ze laat zijn woorden bezinken en wordt helemaal warm van binnen. ‘Ondanks alles, houdt hij nog steeds van mij.’ Die gedachte maakt haar helemaal warm van binnen.

‘Ik wil dat je bij me komt en dat jij je rokje, panty en slipje uit doet.’

Verschrikt kijkt ze hem aan en schudt heftig van niet.

‘Als ik je moet helpen ben je verder van huis.’

Schoorvoetend loopt ze naar hem toe. Voorzichtig en met trillende handjes geeft ze gehoor aan zijn opdracht.

Hij knikt haar bemoedigend toe. ‘Goed zo lieverd. Je leert het wel.’

Daniël pakt haar hand en leidt haar weer over de knie. Gespannen wacht ze op het vervolg van haar straf.

De eerste klap doet haar van schrik overeind veren. Geduldig wacht hij tot ze weer bedaard is. Hij legt zijn vrije hand op haar rug. ‘Even doorzetten meisje.’

Het kost haar veel moeite om rustig te blijven liggen terwijl zijn hand stelselmatig haar billen bestraft.

Doordat ze zich niet kan verzetten komen de tranen boven. Daar heeft Daniël toch wel moeite mee. Ondanks dat zet hij het pak slaag toch voort. ‘Je doet het goed meisje, nog even doorzetten.’

‘Nee, ik kan niet meer.’

Hij geeft er geen gehoor aan en gaat nog even door. De laatste twintig geeft hij net wat harder.

‘Het is klaar lieverd. Kom maar bij me.’

Ze blijft liggen en ze kan niet stoppen met huilen. Daniël helpt haar overeind en legt haar op bed. Zelf loopt hij even naar de badkamer. Hij pakt de bodylotion en zet die op het nachtkastje neer. Voorzichtig gaat hij naast haar liggen. Zachtjes wrijft hij over haar billen.

Even twijfelt hij. ‘Ben ik niet te ver gegaan?’

‘Hoe gaat het met je Rachel? Praat eens met me, lieverd.’

Rachel komt een beetje overeind. ‘Je kan je niet indenken hoe gelukkig ik ben. Dit heb ik echt nodig in mijn leven.’

Daniël neemt haar in zijn armen en hij kan zijn geluk niet op. Hij heeft in geen tijden meer zo’n twinkeling in haar ogen gezien.

Hij laat haar weer naast zich liggen. Behoedzaam smeert hij haar billen in met de lotion.

Na die verwenning lopen ze samen naar beneden. Daniël schenkt wat drinken in en gaat op de bank zitten. Rachel duikt naast hem en nestelt zich lekker tegen hem aan.

Hij legt zijn hand op haar billen. Dat geeft haar zo’n fijn gevoel. ‘Lieverd, weet je hoeveel ik van je hou?’

Daniël kijkt haar verliefd aan. ‘Nou vertel eens.’

‘Zo veel, dat ik je wil vragen of jij me wil helpen met het trainen voor die auditie.’

Vol ongeloof kijkt hij haar aan. Rachel schiet in de lach.

‘Je hoeft niet zo raar te kijken. Ik meen het echt.’

Daniël zoent haar overal en knuffelt haar, spreekwoordelijk, plat.

‘Natuurlijk wil ik dat! Maar weet wel, dat ik een strenge doch rechtvaardige coach ben.’

‘Nu klink je helemaal als een oude vent.’

Semiboos kijkt hij haar aan en begint haar helemaal uit te kietelen.

Rachel giert het uit. ‘Stop! Hou op, ik kan niet tegen kietelen.’

‘Dat is juist het mooie.’

Die avond hebben ze samen nog de grootste lol. Ze genieten van elkaar en ervaren een wel erg korte nachtrust. Maar ach, dat is het allemaal waard.       

De ochtend na hun wilde liefdesnacht is Rachel al vroeg wakker. Ze moet naar haar school. Daniël heeft vrij genomen voor die dag. ‘Zal ik je even brengen? Dan kan ik daarna meteen boodschappen doen.’

Even aarzelt ze. Daniël kan dan ook vragen of hij mag kijken bij de ochtend oefeningen. Toch stemt ze toe. Hand in hand lopen ze naar de auto.

‘Ik ben blij dat het zo positief loopt. Ik had nooit gedacht dat jij zo zou reageren op het HD gebeuren.’

Daniël kijkt haar even diep in haar ogen aan. ‘Als je het eerder had besproken, was het misschien anders gelopen. Maar goed dat maakt ook niet uit. We moeten ons concentreren op het hier en nu.’

Voor het grote schoolgebouw houdt hij halt. ‘Tot vanmiddag schat. Zal ik je ook ophalen?’

Rachel schudt haar hoofd. ‘Ik neem de bus wel. Dan reis ik samen met Margje.’

Daniël knikt. ‘Dag lieverd.’

Ze geeft hem een dikke kus en huppelt vrolijk naar binnen. Die ochtend danst ze perfect, dat valt iedereen op. Haar trainer complimenteert haar veelvuldig. Het doet haar goed om zich weer zo lekker te voelen. Het heeft klaarblijkelijk  effect op haar prestaties.

Haar collegedag is niet zo lang, na de ochtendtraining heeft ze nog één theorieles en dan is haar collegedag weer voorbij.

‘Rachel, ga je vanavond ook mee naar die nieuwe dansfilm?’

Fronsend kijkt ze haar vriendin aan. ‘Sorry, ik zou graag willen, maar ik ga vanavond even tijd besteden aan Daniël.’

Snel loopt ze naar de uitgang. ‘Naar huis, voor ik me bedenk.’

Daniël heeft de hele dag aan zijn boek gewerkt. Het lukt hem weer om wat te schrijven. Het was een emotionele ochtend. Hij heeft de passages gelezen die vol frustratie en verdriet zitten.

Als Rachel thuiskomt is Daniël dan ook niet helemaal zichzelf. Dat merkt ze ook. Liefdevol pakt ze zijn hand en leidt hem naar de bank. Daar geeft ze hem een ontspannende massage.

‘Vertel eens schat, wat is er aan de hand?’

‘Heerlijk schat, daar was ik echt aan toe.’

Rachel knikt begrijpend. ‘Waarom ben je zo gespannen lief?’

Daniël zucht diep. Het blijft stil.

Geduldig gaat Rachel door met masseren. Na een lange stilte komt dan toch het hoge woord eruit.

‘Weet je Rachie, ik ben best wel boos over de afgelopen maanden. Als ik lees, in het weinige dat ik geschreven heb, dan komt er zoveel emotie los.’

Schuldbewust kijkt ze naar buiten. Daniël draait zich om. ‘Lieverd ik wil even liggen. Als je wil kun je Philip en Lotte wel even mailen. Dat wilde je toch graag?’

Rachel knikt en geeft hem een kus. Ze laat hem even rusten.

Boven zet ze haar laptop op bed. Gespannen loopt ze heen en weer. Met trillende vingers opent ze Daniëls e-mail account.

‘Nog maar even wat drinken.’

Zachtjes loopt ze naar beneden. Uit de koelkast pakt ze het pak jus d’orange en neemt het mee naar boven.

Ze doet een hernieuwde poging om haar zenuwen te bedwingen.

Rachel klikt het mailadres van Philip aan.  Met een diepe zucht begint ze aan de e-mail.

Beste Philip en Lotte,

Zoals jullie weten hebben Daniël en ik HD omarmt. Ondanks dat ik het geopperd heb, krijg ik nu toch mijn twijfels en onzekerheden. Ik vroeg me af Lotte, hoe ervaar jij het als je straf krijgt?

Wat voor gedachtes krijg jij erbij? Hoe ging dat bij jullie in zijn werk?

Het lijkt nu ineens allemaal zo eng nu het werkelijkheid gaat worden.

Ik ben ook bang dat Daniël het uiteindelijk niks gaat vinden.

Ik ben zo benieuwd naar jullie ervaringen.

Hartelijke groeten,

Rachel

Na een diepe zucht drukt ze op verzenden. Goed en nu afwachten.

Rachel opent haar studiemail nog even. Dan worden haar ogen groot van verbazing.

Haar hart gaat tekeer van de opwinding. Gaat haar grote droom dan eindelijk waarheid worden?

Daniël ligt met zijn ogen dicht op de bank, maar de slaap wil niet vatten. Zijn gedachten draaien op volle toeren. Hij weet niet hoe hij het moet aanpakken. Dat eerste pak slaag. Hoe moet hij dat doen? Het bezorgt hem hoofdpijn.

Het zal niet makkelijk worden, voor beide niet. Voor Daniël voelt het net alsof hij Rachel opnieuw moet leren kennen. Hij weet zo weinig van haar leven van de laatste maanden.

Het gaat nog een moeilijke tijd worden.

Rachel is een beetje bijgekomen van de schrik. Ze kreeg zonet een mail van haar danstrainer.

Een scout van een grote danscrew heeft haar zien dansen en wil graag dat ze auditie komt doen voor het nieuwe seizoen. Zou het er nu dan echt van komen? Zou ze echt van dansen haar beroep kunnen maken?

Dat is dan echt een droom die uitkomt.

Daniël hoort haar de trap af komen. Hij hoort aan haar manier van lopen dat er wat aan de hand is.

Vragend kijkt hij op als ze de woonkamer binnenloopt.

‘Wat is er Rachel meisje?’

‘Niks.’ Haar stem schiet twee octaven de lucht in. Ze schrikt er zelf van.

Die blik, zijn blik, de blik waar ze altijd van gedroomd heeft. Haar hart slaat ervan over.

‘Rachie, ik ken je goed genoeg om te weten wanneer er wat aan de hand is. Dan wens ik niet dat je daar over liegt.’ Er begint wat te kriebelen in haar buik.

‘Sorry schat, maar ik weet niet goed hoe ik dit moet zeggen.’

Daniël pakt haar hand en trekt haar op de bank naast zich.

‘Nou lieverd begin maar gewoon rustig bij het begin. Ik luister naar je en ik zal je helpen als dat mogelijk is.’

‘Oh help Daniël, het is zo spannend. Ik kreeg net een mail van mijn trainer.’

Ze haalt even diep adem. Verwachtingsvol kijkt hij haar aan.

‘Ik ben gescout. Nu moet ik auditie gaan doen. Misschien, misschien, oh misschien word ik wel echt beroepsdanseres.’

Daniël lacht breed. Hij neemt haar in zijn armen en zoent haar overal.

‘Lieverd dat is fantastisch!’

Glunderend kijkt ze hem aan.

‘Rachel lieverd, dit gaan we vieren. Vanavond gaan we uit eten.’

Hij springt op en pakt haar handen beet. Samen springen ze door de kamer.

Rachel lacht en geniet, maar langzaamaan neemt een ander gevoel haar blijdschap over.

‘Wat is er meisje?’

Rachel staart naar de vloer.

‘Morgen avond ben ik eh, niet thuis, want dan eh, heb ik een vergadering.’

Daniël knikt. Hij laat niet merken dat hij weet dat ze liegt.

Ze heeft geen vergadering. Ze heeft een optreden morgen. Dat weet hij, net zoals hij al haar andere optredens ook in zijn agenda heeft staan.

‘Geen probleem meisje. Zal ik je brengen?’

Ze schudt hardt van niet. ‘Nee, ik wordt opgehaald.’

Even ziet ze iets in zijn ogen. Zou hij het weten? Die gedachten verwerpt ze snel.

Dat kan toch niet, of wel?

‘Nou, ik zal kijken of ik nog even wat kan schrijven. Dan gaan we daarna uit eten. Goed?’

 Rachel knikt zachtjes. Vertwijfeld loopt ze naar boven. Moet ik het nu eerlijk zeggen of niet?

Ze besluit het maar niet te doen.

Een flinke tijd later zitten ze samen in de auto, op weg naar hun favoriete restaurant. De kans dat ze daar mede studenten zullen treffen is nihil.

Rachel is haar leugen haast weer vergeten. Ze kletsen gezellig samen en de sfeer is goed.

Daniël verteld honderd uit over zijn hernieuwde inspiratie.

‘Dat komt door jou schat! Door mijn lieve, mooie, eerlijke, meisje.’

Er gaan alarmbellen rinkelen. Zou hij dat expres zeggen?

Ze duwt de gedachte weg. Het zal wel niet zo zijn.

Een ober begeleidt hen naar een tafeltje. Rachel begint te blozen als hij haar stoel aanschuift.

Zo was het vroeger ook. Nu pas beseft ze echt hoe lang geleden het is dat ze echt wat leuks gedaan hebben samen.

‘Wilt u vast iets drinken?’

Daniël knikt. ‘Breng ons maar een fles champagne. We hebben wat te vieren.’

Rachel krijgt het er warm van.

Het valt haar op dat Daniël alles besteld zonder haar wat te vragen. Hij regelt het allemaal.

‘Alleen het allerbeste is goed voor mijn lieverd.’

Het voelt veilig, dat hij de leiding neemt.

Ze geniet, ze geniet met volle teugen. Daniël geniet ook. Hij heeft er zelfs behoorlijk schik in dat hij haar af en toe nerveus ziet worden bij elk complimentje dat hij haar maakt.

Ja, ja meisje. Denkt hij. Nog even en dan zal je weten hoe mijn hand voelt.

Het is erg laat als Daniël en Rachel het restaurant verlaten. Rachel is totaal vergeten dat ze die middag nog glashard heeft staan liegen tegen Daniël.

Maar Daniël vindt het totaal niet erg om haar geheugen even op te frissen.

‘Meisje, meisje toch. Wat breng jij jezelf in de problemen.’

Verschrikt kijkt ze hem aan.

‘Ik heb je behoorlijk wat uren gegeven om het eerlijk aan mij te vertellen. Nu moet ik ermee komen. Dat vind ik niet leuk van je.’

Hij houdt haar staande en neemt haar kin in zijn hand. ‘Je hebt gelogen Rachel. En daar kan ik niet tegen. Morgen heb je een optreden. Net als al die andere vergaderingen die je de eerste dinsdag van de maand hebt. En weet je, ik ben bij elke “vergadering” geweest. Net als dat ik vroeger naar al je optredens kwam kijken.’

Haar ogen worden groot van schrik.

‘Morgen Rachie, morgen na je optreden, of zoals jij het noemt, je vergadering, zal je voor het eerst kennismaken met mijn hand.’    

Zaterdag hebben Daniël en Rachel erg lang over hun relatie gepraat. Gek genoeg is het Rachel nog niet gelukt om naar zichzelf te kijken en om over haar gevoel te praten. Dit is toch een cruciaal punt in deze kritieke fase van hun relatie. Daarom hebben ze besloten om beide even tot rust te komen. Daarom logeert Rachel een week bij een vriendin.

De eerste avond zonder Rachel voelt vreemd. Dat snapt Daniël niet helemaal, want Rachel was immers vaak weg ’s avonds.

Het is half tien als hij dan eindelijk gaat eten. Het smaakt hem alleen niet. Met zijn bord op schoot neemt hij plaats achter de computer. Hij zoekt de site op die Rachel hem heeft laten zien.

‘Zal dit mijn Rachie echt helpen?’

Er komt een groot gevoel van twijfel op. ‘Kan ik dit wel?’

Even laat Daniël zijn gedachten de vrije loop. Hij besluit dat hij begeleiding nodig heeft. Iemand die hem de kneepjes van het vak kan bijbrengen.

Daniël surft naar het forum dat op de site benoemd wordt. Meteen maakt hij een gebruikersnaam aan. Na wat gelezen te hebben start hij een nieuw topic.

Mijn vriendin en ik hebben besloten HD te introduceren in onze relatie. Nu weet ik hier alleen geen handen en voeten aan te geen.  Kan iemand mij advies geven?

Groeten,

Daniël   

‘Nu maar afwachten.’

Even werpt hij een kritische blik op de aantekeningen van zijn boek. Om nu te schrijven lijkt hem niet verstandig.

Er gaan zoveel gedachten door zijn hoofd. Na een kopje thee neemt Daniël weer plaats achter zijn computer. Tot zijn verbazing heeft hij een reactie op zijn post.

Een ervaren HD beoefenaar wil hem wel wat tips geven. Het blijkt dat ze relatief dicht bij elkaar in de buurt wonen. Dat is de rede waarom Philip en Daniël besluiten om in real life af te spreken. Dat onder het genot van een kop koffie in de nabij gelegen stad. Wat Philip betreft kan het al de volgende dag. Het is immers weekend.

Eigenlijk best gek, vindt hij. Het gaat nu allemaal wel heel snel.

‘Hoe zou Rachel het vinden, dat ik met hem afspreek?’

Met veel vragen en veel gedachten, gaat Daniël naar bed. Het lukt hem niet om meteen de slaap te vatten. Maar na veel woelen en draaien valt hij eindelijk in een droomloze slaap.

De volgende ochtend is hij al vroeg wakker. Hij voelt zijn hart krimpen als hij zich er bewust van is dat zijn Rachel niet naast hem ligt. Als hij eraan denkt dat het misschien nooit meer goed komt, slikt hij even een brok weg.  Er komen gedachtes op van hun eerste jaar samen. ‘Wat hebben we er toen een groot feest van gemaakt. Ik hoop zo dat het weer terug komt.’

Rachel zit bij haar vriendin, Lena, aan de eettafel. Lena heeft ontbijt gemaakt, maar ze krijgt geen hap door haar keel. Vol medelijden kijkt Lena haar vriendin aan. ‘Het komt wel goed. Jullie moeten gewoon even op adem komen.’

Rachel knikt. ‘Ja dat zal het wel zijn. Hoop ik.’

Haar vriendin pakt haar bij de hand en sleept haar mee naar de slaapkamer. ‘Kom, jij gaat je omkleden en dan gaan we even een lekkere boswandeling maken. Even je zorgen laten varen.’

Met tegenzin kleed Rachel zich om. ‘Kon ik maar weer naar Daniël. Lieve Daan, zachte Daan, boze Daan omdat ik hem Daan noem. Goh wat mis ik hem.’ Haar gedachten laten haar niet los, hoe graag ze ook zou willen.

Zenuwachtig beent Daniël de kamer door. ‘Wat als hij nu niet serieus is? Wat nou als het zo’n SM type is?’ vraagt Daniël zich hardop af.

Klokslag drie uur trekt hij toch maar zijn jas aan. Niet geschoten is altijd mis.

Nerveus tikt hij op zijn stuur. ‘Als het het allemaal maar waard is.’

Het is rustig in het eetcafé waar ze hebben afgesproken. Hij zie nog niemand die voldoet aan de beschrijving van Philip. Hij gaat aan een tafeltje zitten dat uitzicht bied op de deur.

Al snel ziet hij iemand die voldoet aan de omschrijving. Daniël is toch wel verrast. In plaats van een forse, strenge, harde man, zoals hij zich hem had ingebeeld, staat er een vrolijke, gezellige man voor zijn neus. Er is meteen een klik. Philip schudt hem vriendelijk de hand. In eerste plaats valt er een stilte.

‘Waarom eh, hebben jullie besloten om HD in jullie relatie toe te gaan passen?’ vraagt Philip om het gesprek op gang te brengen.

Daniël zucht diep. ‘Rachel kwam er mee toen ik de relatie wilde verbreken.’

Philip knikt. ‘En daar heb jij blijkbaar positief op gereageerd. Wat maakt je nu zo onzeker?’

Er verschijnen denkrimpels bij Daniël.

‘Ik ben bang denk ik. Bang om haar pijn te doen, te slaan.’

Philip knikt begrijpend. ‘Dat is een veel voorkomend dilemma bij beginnende HD’ers. Rachel heeft aangegeven dat dit bij haar past. Dan hoef je niet bang te zijn. En haar pijn doen, tja, ze moet het wel voelen natuurlijk.’

Daniël overdenkt het antwoord. ‘Hoe ging dat bij jullie dan?’

Philip lacht even. ‘Bij ons was het, net zoals bij iedereen, wennen. Ik schrok van het geluid als mijn hand contact maakte met haar billen. Ik schrok van haar reactie, toen ze au riep. Daarna ben ik gelijk zachter gaan slaan. Toen ze na een tijdje wat vaker zich liet horen, dacht ik dat ze genoeg had gehad en stopte ik. Na een uurtje hebben we er even over gepraat. Over hoe we het beide ervaren hebben. Ze zei dat ik veel te zacht sloeg en dat het naar haar idee veel te kort was. Ook ik heb toen hulp gevraagd op het internet. Na een intensief mailcontact met een stel hebben Lotte en ik besloten om ze eens uit te nodigen. We hebben onder het genot van een hapje en een drankje gesproken over de tips en trucs van het HD gebeuren.’

 Aandachtig luistert Daniël naar het verhaal. ‘Ging het toen beter?’

‘Nou, mijn vrouw kwam met een voorstel. Ze vroeg of ik haar wilde straffen, in de aanwezigheid van het stel, zodat zij feedback konden geven. Dat vond ik best dapper van haar en ik vond het ook best vreemd om dat te moeten doen met andere erbij.’

Philip lacht even om de interesse van Daniël. ‘Zo gezegd zo gedaan en door die “coaching” is onze relatie op dat vlak zeer verbeterd.’

Daniël zucht diep.’Wat mooi. Als Rachel er mee instemt, willen jullie dan ook eens samen met ons komen praten?’

Philip knikt. ‘Weet je, ik denk dat je niet te bang moet wezen als je haar voor de eerste keer straft. En onthoud, van een goed pak op de billen is nog niemand dood gegaan.’

Ze kletsen nog even luchtig en dan volgen ze beide hun pad weer.

Het is hem volkomen meegevallen. Daarbij heeft het hem een enorme voldoening en hoop gegeven. Als hij thuis komt valt hij wel een beetje in een gat. Wat zou hij het nu graag met Rachel willen bespreken.

Na lang twijfelen pakt hij de telefoon en toetst haar nummer in. Het duurt even eer ze opneemt.

‘Lieverd? Met Rachel.’

‘Rachel,lieve Rachie, meisje. Ik wil met je praten. Kan ik je komen halen?’

Het blijft even stil. ‘Rachie?’

Hij hoort haar zachtjes snikken. ‘Ik kom je halen goed? Niet huilen schat.’

Rachel kijkt verbaasd naar de telefoon, die nu een piepend geluid maakt. Ze kan niet geloven dat hij haar komt halen. Nu al? Ze hoopt maar dat het een goed teken is. Dat zal toch wel moeten?’

Lena laat hem binnen en Rachel vliegt hem meteen om zijn hals. De tranen komen meteen op.

Daniël houdt haar even stevig vast en snuift haar geur op. ‘Je bent pas één dag weg en ik mis je nu al.’

Rachel zoent hem overal. Wat een geluk. Komt het dan toch nog goed?

‘Pak je spullen maar meisje. Dan gaan we weer naar huis.’

Met een gelukzalig gevoel loopt ze naar de logeerkamer. Lena staat wat ongemakkelijk op een afstandje. ‘Bedankt dat je haar hebt opgevangen.’

Lena knikt. Binnen zeer korte tijd staat Rachel weer beneden. Daniël slaat een arm om haar heen en samen lopen ze naar de auto.

De rit naar huis verloopt een beetje ongemakkelijk. Het is voornamelijk stil en als de één wat wil zeggen, wil de ander dat ook en valt het toch weer stil.

Eenmaal thuis zet Daniël haar tassen in de gang. ‘We ruimen het laten wel op. We moeten eerst praten.’

Er draait zich een knoop in haar buik. Vertwijfeld gaat Rachel zitten.

Daniël biedt haar wat te drinken aan, maar ze slaat het af. Er hangt een gespannen sfeer en Daniël weet niet zo goed waar hij moet beginnen.

 ‘Schat, ik moet je wat vertellen, maar allereerst wil ik je zeggen dat ik heel veel van je hou en dat ik er voor wil vechten om je bij me te houden.’

Er fonkelen tranen in haar ogen. ‘Wat gaat hij nu zeggen? Het klinkt zo slecht.’ Denkt ze.

‘Nadat je wegging heb ik heel wat gelezen over de HD relatie. Ik vond het lastig en al snel raakte ik in twijfel. Ik wilde er met iemand over praten. Een buitenstaander.’

Rachel slikt. ‘Hij heeft het toch niet met iemand anders geprobeerd toch?’ De grootste doemscenario’s spoken door haar hoofd.

‘Ik heb vanmiddag gesproken met een man. Philip, hij en zijn vrouw Lotte hebben al een aantal jaren ervaring met het straffen door middel van billenkoek.’

Er volgt een elektrische spanning in haar lichaam als gevolg van het horen van die benaming.

‘Ze hebben mij verteld dat zij in het begin hulp hebben gehad van een ervaren stel. Het heeft hen erg geholpen. Misschien dat Philip en Lotte ons kunnen helpen.’

Rachel laat het even bezinken. ‘Mijn Daniël, zo vindingrijk?’ denkt ze.

‘Daar wil ik eh, even over nadenken.’

Daniël knikt. Hij slaat een arm om haar heen en kijkt haar liefdevol aan. ‘Ik wil mijn lieve Rachie terug.’

‘En ik mijn oude Daniël.’

Daniël lacht. ‘Dat komt goed lieverd, dat komt goed.’

Na het gesprekje voert Daniël haar mee naar de badkamer. Hij laat het bad vollopen. ‘Ga jij maar even lekker in bad. Dat heb je wel verdient.’

Ze geeft hem een dikke zoen. Daniël laat haar even alleen. Beneden steekt hij veel kaarsjes aan.

Het is immers al donker. Uit de koelkast pakt hij een lekkere fles rosé. Hij maakt het gezellig.

Wie weet helpt het…

Als Rachel een tijd later beneden komt valt haar mond open van verbazing. Het is lang geleden dat Daniël romantisch is geweest. Ze gaat een beetje verlegen naast hem zitten. Hij houdt haar een glas rosé voor. ‘Proost schat, op een nieuwe start.’

Rachel kijkt hem aan op een manier die hij maar al te goed van haar kent .

De interactie tussen hun is hevig en er hangt een spanning in de lucht. Rachel pakt zijn glas uit zijn handen, zet het neer op de tafel en begint zijn knoopjes van zijn overhemd los te knopen.

Als ze in zijn ogen kijkt, komt die bekende spanning weer op. Die dominantie, die blik waar ze zo vaak over fantaseert, die blik houdt die van haar nu vast. Langzaam kleden ze elkaar uit.

Rachel drukt hem diep in de bank. Het is wild, het is hevig, het is vurig, het is de eerste keer weer na zeven maanden. Maar bovenal, het is voor beide weer een heerlijke, passievolle ervaring.

Na hun wilde liefdesdaad, zakt Rachel voor zijn voeten neer. Ze legt haar hoofd op zijn schoot. Daniël strijkt over haar haren. Hij concentreert zich op haar ademhaling. Met een voldane blik kijkt ze omhoog.

‘Ik hou van je.’

Er rolt een traan bij Daniël over zijn wang. Hij schrikt er zelf van. ‘Wat doet me dat goed om dat van jou te horen.’

Rachel slikt haar opkomende emotie weg. ‘Ik heb je zo verwaarloosd schat. Het spijt me zo.’

Zachtjes schudt Daniël zijn hoofd. ‘Een nieuwe start meisje, een nieuwe start.’

Vol liefde vlijt ze zich tegen hem aan. Voorzichtig streelt ze hem over zijn buik.

Er valt een stilte over huize Versteegh. Een vredige stilte wel te verstaan.

Daniël is gelukkig. Dit gevoel zou hij voor altijd wel willen vasthouden.

Zal het deze keer echt lukken? Zal dit echt een nieuw begin zijn van hun relatie? Zal de passie, de liefde, de saamhorigheid nu echt wederkeren?

Rachel loopt naar de koelkast en schenkt nog twee glazen in.

‘Schat, ik bedacht me net, dat ik ook wel met dat stel wil praten. Misschien kan het ons wel helpen.’

Daniël lacht hartelijk. ‘Fijn meisje, fijn. Het komt goed.’

Samen zitten ze zo nog een hele poos. Het is al diep in de nacht als ze eindelijk naar boven gaan.

Rachel kijkt hem nog één keer in de ogen. Daniël weet genoeg.

Morgen zullen ze contact opnemen met het andere stel. Maar nu, eerst nog een heerlijke, warme, passionele nacht.

Geen zorgen voor de dag van morgen.

‘Ignis Mutatres.’ Zegt Daniël hardop.

‘Ig, wat? Wat betekend dat?’

Daniël lacht even. ‘Ach dat vertel ik je nog wel eens.’

Daniël staart naar zijn beeldscherm. In het dagelijks leven is hij werkzaam als journalist, maar zijn grote droom is om zijn eigen boek te laten uitgeven. Sinds een paar maanden lukt het hem niet meer om verder te komen met zijn verhaal. Per keer komen er hooguit een paar woorden op papier.

Rachel komt haastig de woonkamer binnenlopen. ‘Hé Daan ik ga even stappen met vrienden. Wacht maar niet op mij.’
Daniël zucht diep. ‘Je weet dat ik er een hekel aan heb dat je me Daan noemt. Maar schat, zullen we morgenavond dan even een avond voor ons tweeën plannen? Je bent deze week niet één avond thuis geweest.’
‘We zien wel. Had je maar niet zo’n jong meisje moeten kiezen. Dag!’
En weg is ze. Daniël voelt zich gekwetst. Hij heeft Rachel twee jaar geleden leren kennen. Zij was toen negentien, hij tweeëndertig. Ze gingen welke avond samen weg. Nu wil ze alleen nog maar weg met vrienden. Hun interesses lopen erg uiteen, dat is een feit, maar dat heeft nooit tussen hen in gestaan.
Met een diepe zucht drukt Daniël de computer uit. Hij schenkt een glas jenever in en ploft op de bank neer. ‘Rachel meisje toch, waar is het fout gegaan?’

Het eerste jaar was hun relatie vurig, vol passie, ze hadden een fantastisch seksleven. Ze deden alles samen. Hij zat bij haar dans optredens, zij bij zijn gitaarlessen en zijn literaire lezingen.
Ze wil nou niet meer mee met hem, maar ze wil vooral niet dat hij nog bij haar dansvoorstellingen is. Ze weet niet dat hij toch altijd gaat. Vlak voor het einde zorgt hij er voor dat hij weer verdwenen is.

Zoals altijd als ze weg is, gaat Daniël vroeg naar bed. Na lang draaien en woelen, valt hij eindelijk in slaap.

Het is drie uur als Rachel thuis komt. Ze loopt de woonkamer in en merkt op dat de fles jenever een stuk voller zat toen ze weg ging. Er komt een schuldgevoel boven.
‘Nog even achter de computer.’ Denkt ze.
Naast de computer liggen wat aantekeningen van Daniël. Rachel pakt ze op en probeert zijn handschrift te ontcijferen. ‘Ook hoe ze beweegt, zo trots, zo sierlijk. Als ik naar haar kijk vanuit de zaal, dan denk ik, goh dat ik van die jonge vrouw houden mag, het is een geschenk uit de hemel. Zelfs als ik in haar vurige ogen kijk, als we ruzie hebben, dan nog zie ik haar lieve persoonlijkheid achter die boosheid. Ze is zo zacht, zo zorgzaam, daarom houd ik van haar. Om haar, om wie ze.’
Rachel slikt. Het woord ‘is’ is doorgestreept en hij heeft er was achter gezet. Ze voelt de tranen achter haar ogen prikken. Ze voelt de behoefte om te internetten wegebben.
Er ontstaat een leegte in haar die ze niet kan thuisbrengen.

Zachtjes loopt ze naar boven. Daniël is verzonken in een diepe slaap. Bedroefd gaat ze tegen hem aanliggen. Snel daarna valt ze in slaap.

De wekker gaat en Daniël stapt meteen uit bed. Zoals altijd blijft Rachel liggen. Ze heeft vrij vandaag.
Als hij beneden komt ziet hij meteen dat hij een domme fout gemaakt heeft. Die papieren had hij nog willen opruimen. Hij wil niet langer thuis blijven zitten. Even vlug een kop koffie en dan vliegt hij de deur uit. Het is nog vrij rustig op de redactie. Hij loopt naar zijn kantoor. Even ademt hij de vertrouwde lucht van papier en koffie in. Zijn bureau ziet er opgeruimd en geordend uit, dat is wel anders dan thuis.
‘Goedemorgen kerel. Wat ben jij vroeg!’
‘Dag Erick, ja ik hield het niet meer thuis.’
Erick is een goede vriend van Daniël en hij kent ook de situatie zoals Daniël het hem verteld.
Hij schuift aan bij Daniëls bureau.
‘Weet je wat het is? Ik wil weer dingen samen doen. Ik wil weer deel uitmaken van haar leven. Ik mis haar gewoon.’
Erick knikt begrijpend. ‘Als ik het zo allemaal op een rijtje zet, dan lijkt het haast alsof ze er een einde aan wil maken. Aan jullie relatie bedoel ik dan.’
Daniël knikt. ‘Ja, daar ben ik ook bang voor.’

Ondertussen zit Rachel met flinke hoofdpijn op de bank. Hoe noemen ze dat ook al weer? O ja een kater!
Vol zelfmedelijden kijkt ze kniezend naar een soapserie. Zo blijft ze zitten tot het middaguur. Dan gaat haar telefoon. Het is een vriendin van de dansopleiding. Die vraagt of ze mee gaat winkelen.
Snel springt ze onder de douche. Na haar uitgebreide opmaak ronde loopt ze snel naar de keuken. Daar legt ze een briefje neer voor Daniël. ‘Hoi Daan. Ik ben met Nikki naar de stad. Je hoeft niet op mij te rekenen met het eten.’

Na een lange vermoeiende dag komt Daniël uitgeput thuis. Met verbazing leest hij haar briefje.
‘Ik heet geen Daan.’ Hij gooit een pizza in de oven en loopt de woonkamer in. Het lijkt erop dat het huis al in geen dagen is schoongemaakt. Ondanks zijn vermoeidheid neemt hij toch maar een stofdoek ten handen. Hij is zo in gedachten verzonken, dat hij zijn pizza helemaal vergeet. Pas als hij wat ruikt, denkt hij eraan. Snel rent hij naar de keuken, maar het is al te laat. Met een diepe zucht pakt hij de telefoon. Hij laat maar pizza bezorgen. Nadat hij de kamer heeft gezogen gaat de deurbel. Daar is zijn pizza. Hij kan haast niet meer op zijn benen staan. Het doet hem goed, even wat eten.
‘Had ze nou niet even wat kunnen opruimen? Ze is twee dagen per week vrij.’ Denkt hij.
Zijn lichaam gunt hem niet lang om na te denken. Al snel valt hij op de bank in slaap.

Hij schrikt op van de dichtslaande deur. ‘Hoi schat.’
Daniël kijkt haar vragend aan. ‘Hoi.’
‘Wat?’
Daniël zucht. ‘Meid, ik werk fulltime, jij hebt twee dagen vrij in de week. Is het dan zo veel gevraagd om even het huis netjes te houden?’
Rachel rolt met haar ogen. ‘Je lijkt wel een oude zeur! Hallo mijn opleiding is hartstikke zwaar. Ik moet in die twee dagen bijkomen!’
Daniël weet niet wat hij hoort. Zijn mond valt open van verbazing.
‘Ik ben het zat! Je gedraagt je als een verwend nest. Ik heb dacht ik wel meer dan genoeg geduld met je gehad. Het lijkt erop dat je niet meer om ons geeft. Als het zo doorgaat, stop ik ermee.’
Met grote ogen kijkt ze hem aan. Hij schudt zijn hoofd. ‘Nu is het mijn tijd om een keer op stap te gaan.’
Met een harde klap slaat hij de deur achter zich dicht. Rachel kijkt verbaasd toe.

Daniël zit verbeten achter het stuur. Met een bloedgang vliegt hij over de smalle B-weggetjes.

Hij houdt halt bij een café en stapt naar binnen. Hij besteld een biertje en gaat aan een tafeltje zitten. Diep in gedachten verzonken staart hij naar de pooltafel verderop. Een jong stel heeft er plezier voor tien. Er steekt een vernietigende pijn op. ‘Was het met mijn meisje ook maar zo.’ Mompelt hij.

Er klinkt een piep uit zijn binnenzak. Het is zijn telefoon. Er is een whatsapp bericht binnengekomen. Eigenlijk wil hij even niks aan zijn hoofd, maar stiekem hoopt hij dat het Rachel is.

‘Het spijt me. Kom alsjeblieft thuis. X R.’

Dubbend drinkt hij zijn biertje op. Zover hij zich kan herinneren, heeft ze nog nooit haar excuses aangeboden.

Ondertussen zit Rachel verslagen thuis. ‘Hij heeft ook wel gelijk.’ Zegt ze tegen zichzelf.

In de tijd dat hij nu weg is heeft ze de nodige tranen laten vloeien. Met rode ogen gaat ze achter de computer zitten. Ze logt in op haar favoriete forum, het HD forum. De nieuwe berichten bezorgen haar een, ondertussen bekende, kriebel in haar buik. ‘Was Daniël ook maar zo.’

Gaat het daarom zo slecht in hun relatie? Daagt ze hem uit, drijft ze hem tot het uiterste, omdat ze hier zo naar verlangt? Weer komen de tranen op. Ze voelt zich verschrikkelijk, ze vindt zichzelf een slechte vriendin.

Langzaam staat ze op en loopt naar hun slaapkamer. Daniël heeft gelijk, het is er ontzettend stoffig en rommelig. Overal liggen haar danskleren en balletschoenen. Met hernieuwde moed begint ze met opruimen. Vervolgens pakt ze een doek en begint de kamer te poetsen. Ze kijkt op de klok. Daniël is al lang weg. Snikkend gaat ze verder. Ze moet en zou hem trots maken. Langzaamaan voelt ze haar benen slap worden. ‘Nee, nu niet moe worden.’ Denkt ze.

Maar ze kan het niet tegenhouden. Vermoeid en met haar kleren aan valt ze in slaap. Als Daniël thuis komt is het al ver over middernacht. Hij ademt de schone lucht in hun kamer diep in. Er verschijnt een liefdevol lachje op zijn gezicht als hij zijn vriendin zo ziet liggen. Voorzichtig haalt hij de doek uit haar hand. Even beweegt ze, maar zo te zien ligt ze in een diepe slaap. Daniël legt haar iets hoger op bed. Dat is de moeite niet, haar danslichaampje weegt absoluut niet veel. Soms is hij bang dat hij haar kan breken door haar te knuffelen.

Snel kleedt hij zich uit en gaat dicht tegen haar aan liggen. Hij streelt haar haren, haar armen, haar gezicht. Het gezicht wat zo vurig kan zijn als ze boos is, zo stralend als ze lacht, zo vertederend als ze verbaasd is, zo zelfverzekerd als ze danst. Voorzichtig geeft hij haar een kus en stapt dan toch nog even uit bed. Zachtjes loopt hij naar beneden, naar de computer. Haar lieve, mooie lichaam heeft hem hernieuwde inspiratie gegeven. Hij opent het bestand en voor hij het weet is hij drie pagina’s verder. Dolgelukkig is hij. ‘Eindelijk, het lukt weer. Was het altijd maar zo.’

Als hij eindelijk in bed ligt, is het ook bijna weer tijd om op te staan.

De wekker gaat, vermoeid kijkt hij op en tot zijn schrik ligt Rachel niet meer in bed. Snel loopt hij naar beneden, maar halverwege de gang blijft hij staan. ‘Ruik ik nu koffie?’ Verbaasd begeeft hij zich naar de keuken. Er staat een pot koffie op het aanrecht. Naast het koffiezetapparaat ligt een briefje.

‘Lieverd, ik moet vandaag even naar school. Daarna doe ik wel boodschappen. Fijne dag. Kus.’

‘Lieverd.’ Mompelt hij.

Zo heeft ze hem in geen tijden meer genoemd. Zal het nu echt beter gaan?

Fluitend gaat Daniël naar zijn werk. Het valt Erick ook op.

‘Zo, wat ben jij vrolijk vandaag?’

Daniël lacht breeduit. ‘Ja, het lijkt eindelijk beter te worden.’

Erick steekt lachend zijn duim op.

De dag vliegt voorbij en voor hij het weet zit hij weer in de auto. Nog geen vijf minuten later wordt hij gebeld.
‘Ja, hoi, met mij. Ik werd vanmiddag uitgenodigd om even te lunchen en nou zie, ik heb nog geen boodschappen kunnen doen. Zou jij even langs de chinees kunnen gaan voor vanavond?’

Vol ongeloof schudt hij zijn hoofd. ‘Ik dacht even dat het nu echt anders zou zijn, maar nee hoe kan het ook anders. Je zoek zelf maar uit wat je doet met eten, ik zorg wel voor mezelf.’

Kwaad is hij, maar ook ontzettend teleurgesteld. Hij besluit zelf maar even een broodje te halen. Hij heeft toch niet zo’n honger. Als Rachel de telefoon neerlegt kijkt ze verslagen om zich heen. ‘Dit gaat niet goed zo.’ Zenuwachtig loopt ze de kamer heen er weer. De muziek van haar nieuwe dansvoorstelling kan haar ook niet opvrolijken. Ze ziet zijn gitaar staan. ‘Dat is lang geleden.’

In het begin van hun relatie zongen ze vaak samen en speelde hij op zijn gitaar. Daar genoten ze intens van. Het laatste jaar is dat zeker niet meer voorgekomen.

Er komen weer tranen op. Er bekruipt haar een raar gevoel. Deze avond zou nog eens heel vervelend kunnen aflopen.

Als Daniël thuis komt loopt hij direct door naar de slaapkamer. Rachel volgt hem.

‘Schat. Ik’

‘Klaar Rachel. Het is over. Ik kan dit niet langer. Wat is er nou misgelopen is bij ons, ik weet het niet, maar ik weet wel dat ik het niet zo wil. Het is echt over nu.’

Verschrikt kijkt ze hem aan. ‘Nee, alsjeblieft, lieverd niet doen. Laat me blijven, stuur me niet weg. Ik hou van je!’

‘Te laat meid, te laat.’

Verslagen valt ze op haar knieën. ‘Toe, Daniël, ik zal alles voor je doen.’

Daniël draait zich van haar af. Het lukt hem niet om haar verdrietige ogen te verdragen. Hij schudt zijn hoofd.

Ze begint hartverscheurend te huilen. ‘Vanavond mag je hier nog slapen, morgen breng ik je naar je ouders terug.’

Paniekerig kijkt ze hem aan. Even twijfelt hij, maar die verdwijnt snel als hij bedenkt hoe de afgelopen maanden zijn geweest. Langzaam komt ze overeind en loopt naar de kast. Ze begint met inpakken. Het wordt Daniël te veel. Hij loopt naar beneden. ‘Dit hoef ik niet te zien.’         

Rachel weet niet wat ze moet. Ze wil het hem vertellen. Alles over HD en dat ze zich zo tegen hem verzet heeft, omdat ze er zo naar verlangd om bij hem over de knie te liggen.

Even hervat ze zich. Als ze het nog wil redden, moet ze het nu doen. Straks is het te laat.

De zenuwen gieren door haar lichaam. Hij kijkt haar niet aan als ze de kamer binnen loopt.

‘Lieverd. Ik snap dat je niet meer verder wil. Ik vind het verschrikkelijk. Weet je er is een verklaring voor mijn verandering. Alsjeblieft schat, ik wil je iets laten lezen. Wil je het lezen alsjeblieft? Als je daarna nog wil dat ik wegga, dan accepteer ik dat.’

Vragend kijkt hij haar aan. ‘Goed laat maar lezen dan.’ Zucht hij.

Met trillende vingers surft ze naar de HD site. ‘Alsjeblieft.’

Een beetje achterdochtig neemt hij plaats achter de computer. Rachel vlucht naar boven. Gespannen wacht ze af. Het blijft akelig stil beneden.

Daniël bekijkt de site met open mond. ‘Goh, dus zo kan het ook. En Rachel wil het blijkbaar zo.’

Er vallen wel wat stukjes op zijn plaats. Daniël snapt wel waaruit haar gedrag voortkomt.

‘Als ze dit elke dag moet onderdrukken is het ook niet makkelijk. Denk ik tenminste.’ 

Na bijna twee uren komt hij boven. Er valt niks op te maken uit zijn gezichtsuitdrukking.

‘Morgen is het zaterdag, dan zullen we er even goed over praten. Het is interessant moet ik zeggen.’ Verheugd vliegt ze hem om zijn hals. Even houdt hij haar vast. ‘Nou ga nu maar slapen. Dan praten we morgen verder.’