Daniël pakt de paddle van haar over. Hij bekijkt hem goed en knikt tevreden. Philip legt zijn hand op haar schouder. ‘Rachel, ik heb veel met Daniël gesproken. Ik denk dat jullie goed op weg zijn en dat hij goed aanvoelt wanneer jij een pak voor je billen nodig hebt. Ook merk ik dat jullie beide nog wel baat hebben bij wat advies en goede raad. Met Daniël kan ik goed praten als vrienden onder elkaar. Bij jou voelt het meer als ouderlijk advies.’

Rachel slikt een brok weg. De emoties vliegen alle kanten op.

‘Meisje, ik heb Daniël het advies gegeven om een soort nieuwe start te maken. Jullie zijn behoorlijk van elkaar verwijderd geweest. Ik merk ook dat jij snel de neiging hebt om over hem heen te walsen. Het lukt niet meer zo goed, maar het is wel een probleem wat opgelost moet worden. Die nieuwe start die begint met een zuiverend pak slaag. Jullie bespreken wat er voortaan niet meer acceptabel is en dat laten jullie achter jullie. Dan beginnen jullie echt weer met een schone lei.’

Meteen verandert haar gezichtsuitdrukking. Een vleugje arrogantie en een hoop strijdlust laait op in haar ogen. ‘Ik heb al een pak slaag gehad om een nieuwe start te maken. Toen we besloten huiselijke discipline in onze relatie een plek te geven. Ik wals niet over hem heen en als dat wel zo is dan is dat zijn eigen schuld!’

Daniël wil reageren, maar Philip gebaart hem zich stil te houden. ‘Nu mag je even uitrazen, dat is niet erg. Ik wil wel dat je als je gekalmeerd bent dat je een normale toon tegen mij aanslaat en die koppigheid laat varen.’

Defensief vouwt zij haar armen over elkaar en staart zij de andere kant op zodat ze niemand hoeft aan te kijken. Van binnen vervloekt ze alles en iedereen, maar langzaam vinden de woorden van Philip ook hun weg.

‘Ondanks dat Daniël jou al een aantal keren goed gestraft heeft denk ik niet dat hij jou er dusdanig van langs gegeven heeft dat hij jouw wil gebroken heeft. Ik durf met zekerheid te zeggen dat jij hem nog weet te bespelen als jou dat op dat moment net even beter uitkomt.’

Zij voelt zich betrapt. Rachel weet dat Philip gelijk heeft. Ze denkt terug aan de paar keer dat zij met een aantal manipulerende zinnetjes toch haar wil heeft weten door te drukken, zonder dat het Daniël opgevallen is.

Zenuwachtig plukt ze aan het dekentje. ‘Kom wij gaan even thee zetten.’ Lotte staat op en pakt Rachels hand. Met lichte tegenzin loopt Rachel Lotte achterna.

In de keuken schopt zij mokkend tegen een keukenkastje. ‘Die paddle voor het slapengaan zal je goed doen. Laat die hooghartigheid varen. De harde Rachel is minder leuk.’

Zonder wat te zeggen klikt Rachel de waterkoker aan. Lotte lacht om haar puberale houding. ‘Denk je niet dat je je beter voelt als je echt alle touwtjes uit handen geeft? Denk je niet dat het je oplucht als Daniël de leiding op zich neemt? Niet alleen dat hij je op je billen geeft wanneer dat nodig is, maar dat hij ook de plaats als hoofd van het huis inneemt? Dat hij niet alleen goed je billen opwarmt, maar ook je wil breekt?’

Lotte pakt haar even stevig vast. Dat liefdevolle gebaar is het laatste zetje. Rachel laat haar schouders hangen en snikt zachtjes. ‘Oh god ik heb echt heel onbeschoft gedaan net. Ik durf Philip nooit meer onder ogen te komen.’

Lotte schenkt voor ieder een kop thee in. ‘Welnee. Philip is wel wat gewend. Onze dochters hebben wel eens erger tegen hem gesproken hoor en ik ook trouwens. Bied je excuses aan en accepteer dat Daniël jou vanavond nog een pak slaag gaat geven wat je nooit meer gaat vergeten.’

Rachel snuit haar neus en loopt met een knoop in haar maag terug naar de woonkamer. De mannen kijken haar beide doordringend aan. ‘Sorry dat ik zo ben uitgevallen Philip. Ik had me niet zo moeten laten gaan. Ik waardeer je hulp en advies.’

Hij klopt bemoedigend op haar been. ‘Zand erover. Goed dat je je excuses aanbiedt. Ik ben trots op je.’

Van onder haar wimpers gluurt zij naar Daniël. Zijn blik blijft koel en vastberaden. De kans dat hij Philips advies gaat opvolgen in aanzienlijk. Zij geniet nog maar even van de tijd dat zij nog daadwerkelijk op haar billen kan zitten. Als Rachel haar thee op heeft kucht Daniël even. ‘Rachel zeg onze gasten maar vast gedag en wacht op de slaapkamer totdat ik bij je kom.’ Zijn stem klinkt streng en onheilspellend. Aarzelend staat ze op. Philip en Lotte staan meteen ook op. Philip omhelst haar. ‘Bedankt dat wij bij het fantastische optreden mochten zijn. Ik raak er niet over uitgepraat hoe mooi het was.’

Ze weet even niks terug te zeggen, maar ze weet dat het niet hoeft. Van Lotte krijgt ze een kus. ‘Het zal je goed doen. Geef je eraan over.’ Zegt ze zachtjes. Rachel knikt en met knikkende knieën loopt ze naar boven.

Eerst borrelt de boosheid weer op. De gedachtes en emoties vliegen kris kras door haar lichaam. Dan kalmeert ze wat en berust zij zich in haar lot. Misschien is het zo gek nog niet om vanaf hier opnieuw te beginnen. Op Daniëls manier en niet op die van haar.

Verschrikt kijkt ze op als ze een tikkend geluid hoort. Daniël staat in de deuropening en laat de nieuwe paddle gevaarlijk op zijn handpalm kletsen. Er is iets verandert in zijn uitstraling. Zekerder, strenger en sterker.

Als ze haar ogen neerslaat komt hij naast haar op bed zitten. Hij legt een arm om haar schouders. Dat verbaasd haar. ‘Wat een dag hè lieverd. Auditie, optreden, visite, contact met een beroemde choreograaf en straks nog een flink pak slaag.’

Zo had zij het niet verwacht. Zij had zich ingesteld op een preek en pijnlijke billen.

‘Dat is niet niks. Ik kan me zo voorstellen dat het erg druk is in je hoofd.’

Langzaam knikt Rachel. ‘Oh Daniël kunnen we dat pak slaag niet tot morgen bewaren? Ik ben zo moe en ik wil lekker bij je liggen en kroelen.’

‘Nee Rachie meisje jij kan me niet langer manipuleren. Ik zou er bijna intrappen.’

Verschrikt beseft ze wat ze heeft gezegd. Nu wordt zij zich er pas echt van bewust hoe makkelijk ze hem voorheen bespeelde en hoe makkelijk hij er telkens intuinde.

‘We hebben het niet makkelijk gehad. De voorgaande weken hebben we redelijk goed aan onze relatie gewerkt, maar ik heb nog veel te leren. Een van de dingen die ik heb ondervonden is hoe makkelijk ik mij laat leiden door jouw manipulaties. Ik weet ook dat je dat niet altijd bewust doet, maar het moet nu eens afgelopen zijn. En die hautaine houding kan je goed van pas komen in je werkgebied, maar niet privé. Ik heb Philip beloofd om voor die grote mond van jou eerder deze avond je dertig harde tikken te geven. Daar beginnen we mee. Daarna maken we schoon schip meisje. Begrepen?’

Rachel vecht tegen de tranen en knikt. ‘Kom maar staan.’

Resoluut trekt hij haar legging en onderbroek naar beneden. Hij trekt haar over zijn been. Haar bovenlichaam steunt op het bed. Gelaten wacht zij op wat komen gaat. Daniël laat zijn hand snel achter elkaar neerkomen. ‘Eerst maar even goed opwarmen.’

De toon in zijn stem geeft haar rillingen. Dit is een kant van Daniël die ze nog niet eerder ervaren heeft. Zo zelfverzekerd en sterk heeft zij hem nog niet meegemaakt. Ook niet tijdens eerdere bestraffingen. Als dit een opwarming is dan houdt zij haar hart vast voor wat er nog komen gaat. Binnen mum van tijd licht ze te schoppen en te draaien. Meteen klemt hij haar tussen zijn benen vast. Wanhopig en gefrustreerd grijpt zij in het dekbed. Kan ze dit wel volhouden? ‘Daniël stop! Alsjeblieft, niet meer!’

Onverstoorbaar gaat hij door. ‘Nee Rachel. Ik ben nog lang niet klaar met jou.’

Nijdig slaat ze met haar vuisten in het matras. Als het op de smekende manier niet gaat dan maar op de andere manier. ‘Laat me los! Je doet het veel te hard! Straks blesseer je me! Zak! Je houdt zeker niet meer van me! Laat me verdomme los nu!’

Het raakt hem wat ze er allemaal uitgooit, maar hij weet ook dat het allemaal is om te provoceren. Hij voert de intensiteit nog wat op. ‘Houd je gemak en onderga het pak slaag als een grote meid.’

Het verbaasd haar dat hij niet stopt en dat hij niet aangedaan lijkt door haar uitingen. Als hij stopt is ze overtuigd dat hij het daarbij laat.

Dan voelt ze het koele hout van de nieuwe paddle op haar billen. ‘Nee!’ roept ze hard.

‘De eerste dertig zijn voor die grote mond van jou.’

Dat was ze alweer vergeten. De paddle is venijnig en intens. Bij elke doffe klap wil ze opstaan en wegrennen, maar Daniël heeft haar zo klem gezet dat ze niet anders kan dan ondergaan. Er zitten telkens drie seconde tussen de tikken. Goed verdeeld over haar billen. De klappen zorgen voor een helse pijn. Als ze bedenkt dat het nog lang niet voorbij is wordt ze pas echt wanhopig. Toch kan ze de tranen nog niet goed toelaten. Ze vecht er nog te hard tegen. Het duurt even voor ze registreert dat de klappen gestopt zijn.

‘Dat waren de eerste dertig. Ik hoop echt dat je nooit meer jezelf zo laat gaan tegenover andere mensen. De volgende keer worden het geen dertig tikken, maar dertig minuten. Heb je dat goed begrepen?’

Het duizelt haar. Dit is niet de Daniël zoals zij hem kent. Stiekem bevalt het haar wel, maar het lukt haar nog niet dat te erkennen. ‘Begrepen?’ Klinkt het dreigend.

Het blijft stil. Daniël zucht diep. Hij laat de paddle snel en hard keer op keer op haar billen neerkomen. Verschrikt hapt ze naar adem. ‘Au! au! Stop! Ik heb het begrepen! Stop!’

Hij stopt. ‘Voortaan wil ik meteen antwoord.’

Daniël hervat het pak slaag. Nu laat hij weer langere pauzes tussen de klappen zitten. Met alles wat ze in zich heeft probeert ze de pijn en de emoties buiten te sluiten. Hij merkt dat ze zich verzet. ‘Jij bent niet de baas meisje. Laat het los. Geef je over aan mij. Zo duurt het alleen maar langer.’

Rachel schudt haar hoofd. Zolang ze de controle heeft is het goed houdt ze zichzelf voor. Hij concentreert zich op het onderste gedeelte waar haar billen overgaan in haar bovenbenen. Wanhopig probeert ze zich los te wurmen, maar hij is veel sterker dan zij. Er zit niks anders op dan het te ondergaan. Stukje bij beetje voelt hij haar lichaam ontspannen. Haar zachte snikken veranderen binnen mum van tijd in lange uithalen. Het is tijd om af te ronden. ‘Het is bijna klaar. Nog even volhouden.’ Hij geeft haar nog tien harde klappen en gooit dan de paddle neer. Hij streelt over haar rug en billen. ‘Vanaf nu is het zal het allemaal anders zijn meisje. Het is gedaan met die manipulatie en controle van je. En ik ben niet bang dit te herhalen mocht het nodig zijn.’

Rachel kreunt van ellende. Daniël helpt haar omhoog en laat haar op zijn schoot zitten. Er volgt een klagelijk gejammer als haar billen contact maken met zijn broek. Hij houdt haar stevig tegen zich aan. ‘Ik sta in brand.’ Klaagt ze.

Hij lacht. ‘Ignis mutatres.’

‘Wat betekent dat.’

‘Vuur verandert de materie.’

Rachel zucht diep. ‘Dat is wel erg diepzinnig.’

Samen zitten ze even in stilte. Beide in hun eigen gedachtenwereld. Het is al laat.

‘Bedtijd.’ Fluistert hij in haar oor. Ze schudt haar hoofd. ‘Ik kan nooit meer slapen met die pijn.’

Hij geeft haar een aanmoedigende tik. Meteen vliegt ze op. ‘Oké ik ga al.’ Roept ze verontwaardigd. Lachend volgt hij haar naar de badkamer.

Plotseling draait zij zich om en kijkt hem aan. ‘Ik hou van je.’

Hij pakt haar gezicht vast en kijkt in haar betraande ogen. ‘Ik ook van jou.’

Het is de meest spannende dag van het jaar voor Rachel. Na een drukke periode van heel veel trainen, veel focus en weinig afleiding heeft zij zojuist deelgenomen aan een belangrijke auditie. Daar kan zij even van bijkomen en dan heeft haar college afdeling een groots optreden. Het gaat Rachel allemaal niet in de koude kleren zitten. Daniël gaat bij haar aan tafel zitten en zet twee koppen thee neer. Rachel herbeleefd de auditie keer op keer. Over het algemeen is zij heel tevreden. Na drie rondes dans werd zij verrast met een vragenronde. Daar heeft zij zich niet op voorbereid en daar maakt zij zich het meeste zorgen over. Ook is zij erg gaan twijfelen of zo’n immense organisatie wel iets voor haar is. ‘Maak me deelgenoot van je gedachten meisje.’

Rachel pakt dankbaar de hand die hij uitreikt. ‘Ik twijfel.’ Antwoordt zij voorzichtig. ‘En dat vind ik vreselijk. Wij hebben samen zo keihard gewerkt. Alle tijd die we hadden hebben we in deze auditie gestoken en misschien was het allemaal voor niks.’

Daniël slaat een arm om haar heen en houdt haar dicht tegen zich aan. ‘Lieverd, waar je hard voor hebt gewerkt is nooit voor niets. Het brengt je altijd iets. Al ga je niet bij dit gezelschap dansen, ik kan terugkijken op een geweldige tijd die ik samen met jou heb doorgebracht. Het heeft jouw techniek verbeterd en nu ben je er achter wat je in ieder geval niet wil.’

Verdrietig kijkt ze naar hem op. ‘Dat is nu net het probleem. Ik heb altijd gedacht dat ik dat wilde. Wat moet ik nou?’

Hij draait haar een kwartslag en masseert voorzichtig haar schouders. ‘Veel dingen uitproberen en uitvinden waar je wel blij van wordt. Ga je niet gek maken schat. Laat het los. Vanavond ga je knallen en dan wacht er een verrassing.’

Met een ruk draait Rachel zich om. Haar ogen glinsteren. ‘Een verrassing? Wat dan?’

Hij lacht om haar enthousiasme. ‘Dat merk je vanavond wel. Nu laat jij eerst die auditie voor wat het is anders zal ik je een handje helpen.’ Er klinkt een flinke waarschuwing in zijn stem door. Haar wangen krijgen meteen een kleur.

‘De eerste verrassing ligt op je tas. Misschien wil je die vast bekijken.’

Enthousiast springt Rachel op en rent met twee treden tegelijk naar boven. Haar tas staat op bed. Bovenop ligt een langwerpig verpakt cadeautje. Daniël blijft in de deuropening kijken hoe zij met vrolijke sprankeling in haar ogen naar het pakje kijkt. ‘Maak hem maar open Rachie meisje.’

Zorgvuldig peutert zij de plakkers los en vouwt het papier open. Het lange doosje heeft het logo van de winkel waar zij altijd haar danskleding koopt. Nieuwsgierigheid wint het van haar beheersing. Met verbazing kijkt zij naar de mooie glinsters in het doosje. Op haar schoot liggen nu donkerblauwe polslinten, met bijpassend haarlint. Zachtjes laat zij haar vingers over de sprankelende steentjes glijden. ‘Het is prachtig!’ Brengt zij uit. ‘Oh schat wat heb je me verwend. Ik weet niet wat ik zeggen moet.’ Zij vliegt hem om de hals.

Hij geeft haar een dikke zoen. ‘Ja, vind je ze mooi?’

‘Meer dan dat! Het is adembenemend.’

Voorzichtig knoopt zij de linten om haar polsen. Daniël helpt haar met het laatste stukje. Het Haarlint draait zij om haar hoge staart. Blij bekijkt zij zich in de spiegel. Enthousiast klapt zij in haar handen. ‘Dit zijn de mooiste die ik ooit heb gezien!’

Daniël lacht. ‘Het staat je goed.’

‘Vanavond doe ik ze zeker om. Je hebt me zo blij gemaakt.’ Zij bergt ze zorgvuldig op en stopt ze direct in haar tas. Alles zit er nu in, dus tot de voorstelling hoeft zij niks meer te doen. Verleidelijk slaat zij haar been om Daniël heen. ‘Volgens mij hebben wij nog wel even tijd voor andere lichaamsbeweging.’

Daniël tilt haar moeiteloos op en laat haar op bed zakken. ‘Dat klinkt als een heel goed plan.’

Rachel staat nagenietend onder de douche. Het is even geleden dat zij zo van elkaar genoten hebben. Nu het bijna tijd is om te vertrekken naar het theater slaan de zenuwen toe. Rachel draait de kraan dicht en droogt zich snel af. Haar haren droogt zij grondig. Even blijft ze geconcentreerd staan luisteren. Hoort zij nou stemmen? Dan schudt zij haar hoofd. Waarschijnlijk mensen op straat. Al neuriënd doet zij een legging en trui aan. Niet te veel poespas als zij zich in het theater moet omkleden. Nog eenmaal controleert ze of alles in de tas zit en dan huppelt zij vrolijk naar beneden. De bekende spanningskriebel stijgt op in haar buik. Nietsvermoedend loopt zijn de woonkamer in. ‘Verrassing!’ klinkt het hard.

Verschrikt blijft zij staan. Philip, Lotte en Daniël zijn van de bank opgestaan.

Dit is de eerste keer dat Rachel Philip en Lotte in levende lijve ziet. Lotte komt met open armen op haar af en Rachel accepteert haar omhelzing. Het voelt meteen enorm vertrouwd. Philip komt erbij en slaat ook een arm om Rachel heen. ‘Zo dat werd wel eens tijd of niet dan?!’

Rachel kijkt Daniël aan. ‘Dit is met recht een enorme verrassing! Wat lief dat je hun hebt uitgenodigd. Nu ben ik wel nog zenuwachtiger voor het optreden.’

‘Ben je gek.’ Lacht Lotte. ‘Als ik Daniël moet geloven dans jij de vogeltjesdans zelfs betoverend.’

Zoveel positiviteit maakt Rachel helemaal verlegen. Zij maakt zich los uit de omhelzing en gaat zitten. ‘Verwacht er niet te veel van hoor.’

Philip wisselt veelbetekenende blikken uit met Daniël. ‘Het is niet nodig om jezelf zo naar beneden te halen Rachel. Wij verwachten er heel veel van, omdat we het geweldig vinden om je een keer te zien dansen. Je zit niet voor niks op deze opleiding, waar strenge toelatingseisen gelden, dus doe niet zo denigrerend over jezelf jongedame.’

Rachel hapt naar adem. Als er iemand imponerend streng kan kijken is het Philip wel.

Haar ogen zoeken steun bij Daniël, maar die maakt het niet veel beter. ‘Philip heeft gelijk Rachel. We hebben nog de tijd om een tripje naar de slaapkamer te maken.’

Rachel schudt snel haar hoofd. De zenuwen gieren door haar lichaam en dit maakt het allemaal niet beter.

Allemaal moeten ze lachen om Rachel. Lotte besluit dat het genoeg is en vraagt haar geïnteresseerd over hoe zo’n optreden in zijn werk gaat.

Rachel is opgelucht dat de gespannen sfeer opgeheven wordt. ‘Straks word ik opgehaald door een aantal studiegenoten en dan gaan wij vast naar het theater. Daar gaan wij het podium verkennen, aankleden, opmaken en dan krijgen we onze peptalk. Dan loopt de zaal vol en uiteindelijk kunnen wij beginnen. Dit keer is het de grote zaal en we hebben een vrij groot aantal dansers. Het wordt echt wel gaaf, want we zijn er al een tijd mee bezig. Alle docenten zijn er, alle trainers, er zijn veel uitnodigingen gestuurd naar allemaal belangrijke mensen uit de danswereld. Dus enorm spannend en leuk allemaal.’

Zo kletsen ze nog wat verder tot er buiten getoeterd wordt. Rachel springt op en pakt haar spullen. ‘Nou tot straks!’ Snel geeft zij Daniël een kus.

Hij houdt haar even langer vast dan dat zij wil. ‘Maak je niet druk. Ik ben trots op jou en dat is belangrijker dan wat dan ook. Geniet ervan meisje van me.’

De klank in zijn stem maakt haar kalm. Er wordt nogmaals getoeterd. Rachel recht haar rug. Haar hooghartige houding komt naar voren. Zij zwaait nog even en loopt dan dramatisch de deur uit. ‘Een echte danseres.’ Verzucht Daniël.

De eerste helft was geweldig. Het publiek is enthousiast en de dansers ook. De meeste dan. Rachel baalt van een lichte uitglijder, die voor de meeste onopgemerkt gebleven is. Veel van haar medestudenten vragen naar haar auditie. Dat maakt de ergernis compleet. Als zij in de pauze zich bij het publiek voegt en Daniël, Philip en Lotte treft is haar humeur ver onder het nulpunt gedaald. Daniël ziet het meteen. Zij reageert nauwelijks op alle complimenten. Hij legt zijn hand waarschuwend op haar billen, maar dat verandert niks aan haar houding. De antwoorden die zij geeft zijn kortaf en haar arrogantie zorgt voor een ongemakkelijke sfeer. Daniël pakt haar stevig bij haar bovenarm beet. ‘Excuseer ons, wij zijn zo terug.’

Zonder op reactie te wachten trekt Daniël haar mee richting de garderobe. Daar is het rustig. ‘Zodra wij thuis zijn krijg je er flink van langs. Het gedrag wat je zojuist tegenover onze vrienden hebt vertoond is echt onacceptabel. Het was nog niet eens een halve tel die je moest rechttrekken, het viel nauwelijks op. Laat het los.’

Nijdig trekt zij zich los uit zijn greep. ‘Het is een fout Daniël! Op het podium. Dat is pas onacceptabel!’

Hij laat zijn hand hard op haar maillot neerkomen. ‘Oké Rachel meisje, ik kan het hier nu bij laten en je laat het los. Het andere scenario is dat ik je hier vast een voorproefje geef van wat er vanavond gaat gebeuren, maar dan ga ik door totdat ik zeker weet dat je het nu loslaat.’

Rachel sputtert wat, maar houdt dan wijselijk haar mond. De tinteling die zijn scherpe tik veroorzaakt heeft laat haar wat kalmeren. ‘Kom tot jezelf Rachel. Als ik zie dat je niet geniet van de tweede helft dan krijg je een maand lang elke dag een pak slaag met de riem. Begrijp je me?’

Rachel duikt weg in zijn armen. Het duurt niet lang voor zij gekalmeerd is en weer zichzelf is.

‘Goed zo.’ Hij geeft haar nogmaals een waarschuwende tik en neemt haar dan weer mee terug naar Philip en Lotte. Die hebben zich ondertussen in een amicaal gesprek met Rachels studiebegeleidster gemengd. Rachel komt er wat verlegen bij staan. ‘Ah daar ben je! Nou het ging echt super goed zeg. Klaar voor de tweede helft?’

Rachel knikt. Philip geeft haar een bemoedigende knipoog. Lotte knijpt even in haar hand. ‘Succes! Je bent de beste.’

Rachel wordt helemaal warm van binnen door alle steun. Daniël aait over haar billen en drukt een zoen op haar mond. ‘Ik geloof in jou.’ Fluistert hij in haar oor.

Rachel lacht voorzichtig naar hem en loopt dan mee met haar studiebegeleidster.

‘Je bent wat toegankelijker geworden meid. Wat zachter. Dat staat je goed.’

De tweede helft verloopt perfect. Rachel voelt zich sterker dan ooit en samen met de andere dansers maakt zij er een groot spektakel van. Als de gordijnen dan echt sluiten vliegen de dansers elkaar om de hals. Er is een enorme ontlading en iedereen is in feeststemming. Rachel neemt blij alle felicitaties in ontvangst. Meer dan ooit voelt zij zich verbonden met de groep. In de grote ruimte worden ze nog eenmaal toegesproken. Deze keer door de directeur van het opleidingsinstituut. Na de toespraak verdwijnt iedereen in de kleedkamers. Rachel trekt snel haar warme kleren aan om haar spieren zo warm mogelijk te houden. Zij bergt haar nieuwe linten op en gaat vlug op zoek naar Daniël. Het is druk in de foyer. Het  duurt even voor zij Daniël in het vizier krijgt. Als zij op hem afloopt wordt zij tegengehouden. Als zij zich omdraait kijkt zij in de ogen van een zeer bekende choreograaf. ‘Goedenavond, ik weet niet of je me kent, maar ik ben Kenneth. Ik heb genoten van jouw performance.’

Duh, natuurlijk weet zij wie hij is. Verbaasd schudt zij zijn hand. ‘Rachel, aangenaam.’

Hij duwt zijn visitekaartje in haar hand. ‘Bel me morgen zo rond het middaguur. Ik wil graag met je in contact komen.’

Nog voor zij wat terug kan zeggen loopt hij weer bij haar weg. Daniël, Philip en Lotte zijn naar haar toegelopen. ‘Wat was dat voor iets spannends?’ Vraagt Lotte.

‘Dat was een hele beroemde choreograaf en hij wil dat ik hem morgen bel.’ Antwoordt ze verbluft.

Daniël pakt haar beet en tilt haar moeiteloos op. ‘Gefeliciteerd schat. Je was geweldig. Ik heb genoten van je.’

Hij zet haar weer op de grond. Lotte en Philip feliciteren haar ook. ‘Dit is echt de mooiste voorstelling waar ik ooit ben geweest.’

‘Ja van mij ook!’ Valt Lotte haar man bij. ‘Wij zijn erg dankbaar dat we erbij mochten zijn en daarom hebben we wat cadeautjes voor je.’

Verlegen pakt Rachel de twee pakjes aan. ‘Pas thuis openmaken.’

Rachel kan haar nieuwsgierigheid nauwelijks bedwingen, maar met twee strenge mannen binnen handbereik neemt zij geen enkel risico. Philip en Lotte gaan nog even met hun mee naar huis. Er wordt de hele rit naar huis alleen maar over de show gepraat. Iedereen is even enthousiast. Rachel geniet van het warme gevoel. Ook is zij erg vereerd dat Kenneth met haar wil praten. Daniël houdt de deur voor haar open en helpt haar met uitstappen. ‘Is het warm genoeg schat?’ Vraagt Daniël. Rachel trekt een fleece deken over haar benen en knikt. ‘Nu mag je het uitpakken.’ Zegt Lotte.

Rachel is nu toch wat zenuwachtig. Behoedzaam maakt ze het grootste pak open. Met grote ogen staart zij naar het schilderijtje. Het is een schildering van een bestaande foto van Rachel die ooit tijdens een voorstelling is gemaakt. ‘Het is betoverend.’ fluistert Rachel.

‘Net als jij.’ Antwoord Philip. ‘Lotte houdt van schilderen en heeft deze gemaakt voor jou.’

‘Dank je wel.’ Er komt nauwelijks nog geluid uit haar keel. Het gebaar emotioneerd haar.

Rachel moet er even van bijkomen. Zulke lieve, warme mensen is zij nog niet eerder in haar leven tegen gekomen buiten Daniël.

Philip knikt naar het lange pak. ‘Nu die.’

Een onbestemd gevoel duikt op in haar buik. Haar handen trillen als zijn het uitpakt. Er zit een smalle, maar zware paddle in verpakt. Haar hartslag schiet omhoog. Voorzichtig tilt ze het op. Er staat haar naam in gegraveerd. Mooie, sierlijke letters sieren het handvat. Op de bovenkant sieren mooie bloemen het oppervlak. de onderkant is glad. Ondanks dat zij dat ding angstaanjagend vindt, is zij er toch blij mee. Met een blos op haar wangen kijkt ze op. ‘Bedankt. Ik ben sprakeloos. Ik heb de hele dag al het gevoel dat ik niet weet wat me overkomt. Nu weer.’