Het verhaal van de munt (3)

Met ongeloof staar ik naar het schermpje van mijn telefoon en lees het appje nog eens door.

“I’m in Amsterdam at the moment and we need to have a serious talk. I expect you to meet me as soon as possible today. Make it happen, no procastination.”  

Shit. Hoezo? Mijn hart gaat tekeer. Ik wist niet eens dat hij hier is. Wat heb ik nu weer verkeerd gedaan? Ik kan me eigenlijk niks bedenken waardoor ik in de problemen zit. In de app die erop volgt staan de gegevens van het hotel waar hij nu is met ‘asap’ in grote koeienletters eronder.

Ik ben aan het werk en ik kan eigenlijk niet zomaar weg. Mijn enige opties zijn ter plekke ziekmelden of hem negeren, maar aangezien de blauwe vinkjes al bij het appje staan kom ik natuurlijk niet meer weg met de smoes dat ik zijn berichtje niet gezien heb. Zucht. Ik moet die vervloekte vinkjes toch echt eens uit gaan zetten.

Zenuwachtig stap ik het kantoor van mijn teamleider binnen en mompel dat ik misselijk ben, me echt ineens niet lekker voel en graag naar huis wil. Ik moet er behoorlijk pips uit zien want hij vindt dat ik er inderdaad niet helemaal goed uitzie en ik moet maar snel onder de wol kruipen. Duimen maar dat ik er straks geen vragen over krijg want volgens mij zit ik al genoeg in de problemen zonder deze leugen op te hoeven biechten.

Een half uur later loop ik nerveus het hotel binnen. Ik zie hem al zitten in de lobby. Hij zit achter een laptop en heeft mijn aanwezigheid nog niet door. Een tijdje sla ik hem gade, hoe hij zit te werken, met die ietwat nonchalante, serieuze houding waar hij ook veel autoriteit mee uitstraalt. Ik slik. Waarom wilde ik dit allemaal ook al weer zo graag? Ik kan nog rechtsomkeert maken maar dan kijkt hij op. Zodra hij mij in het oog heeft, wenkt hij me en gebaard dat ik moet gaan zitten. Hij werkt nog een paar minuten door en slaat dan zijn laptop dicht.

“Sorry, I needed to finish that. How have you been lately?” Hij kijkt me onderzoekend aan.

“Just … fine,” mompel ik wat verward. Hij heeft me vast niet gevraagd te komen om alleen dit te vragen. Tot zover ik weet heb ik me sinds onze laatste ontmoeting aan al onze afspraken gehouden. Ik ken hem ondertussen goed genoeg om te weten dat er ergens een addertje onder het gras zit. Nou ja addertje, waarschijnlijk een anaconda ofzo.

“No, just tell me how you really are.” Zijn blik wordt donkerder. Ik heb nog steeds geen idee welke kant hij met zijn vraag op wil. Mijn mond wordt droog. Wat wil hij nou eigenlijk horen?

“Oh, come on, it’s is a simple question,” zegt hij ongeduldig terwijl hij me aan blijft kijken.

“Well… just fine… I quess,” en ik haal geïrriteerd mijn schouders op. Ik heb geen zin in vage raadspelletjes vandaag.

“I know you’re not. This is wat is going to happen today young lady. Letshavesome coffee first. When we finesed we go straight to my room. I have a short phonecall to make so you’ll wait and you think about why you clearly are not fine. Holding a coin to the wall, if you know what I mean.” Hij glimlacht en legt een kleine munt op tafel.

A penny for your thoughts,” zegt hij triomfantelijk. Mijn irritatie bereikt door zijn opmerking een nieuw hoogtepunt en boos sla ik mijn armen over elkaar heen. “Not funny,” snauw ik. “And really? You expect me to do that without telling me why, you ask me to come without letting me know in advance, playing a fucking stupid game with me, you… you…” Asshole ligt op het puntje van mijn tong maar ik weet me net op tijd in te houden. Mijn hart begint te bonzen, mijn handen gaan trillen en ik krijg het benauwd. Wie denkt hij eigenlijk wel niet dat hij is?

Het volgende moment is zeer gedenkwaardig want voor het eerst zie ik verbijstering op zijn gezicht. Het is zo surrealistisch dat ik in de lach schiet. Ik kan er niet meer mee stoppen en de tranen rollen nu zelfs over mijn wangen. Zonder nog iets te zeggen pakt hij eerst de munt en dan zijn laptop. Uiteraard vergeet hij die stomme munt niet. Hij staat op en loopt naar me toe, pakt me bij mij arm en trekt me van de stoel af. Die koffie kan ik blijkbaar nu wel op mijn buik schrijven.

Terwijl hij me meetrekt slaat mijn lachbui om in paniek. O fuck hier kom ik natuurlijk absoluut niet mee weg. Nou ja daar kan ik nu niks meer aan doen. Wat een domme doos ben ik toch af en toe. Hij duwt me ruw zijn kamer binnen.

“I want you to undress right away, young lady, now,” commandeert hij. Ik begin heel rustig mijn schoenveters los te maken en ben niet echt van plan veel haast te maken met het uitkleden.

“I went to Eindhoven yesterday,” vertelt hij ondertussen, “to buy some nice leather instruments. You probably heard of that company, the London Tanners? I was suprised to find this company in your country in stead of England.”

Hij legt twee voorwerpen op het bed. Ik schrik als ik de voorwerpen herken, de beroemde en beruchte boudoir paddle en grandma slipper paddle, die door een spanko vriendin omgedoopt zijn tot Woezel en Pip.

“Ik heard some really good stories about these implements. Now hurry up, I’m not going to repeat myself today. Oh, and don’t you ever try to talk to me like that again. You get another punishment for that.”

Ik blijf geïrriteerd staan en sla boos mijn armen over elkaar. Dit gaat van kwaad tot erger en ik heb nog steeds geen idee waarom. Ik probeer het liedje dat plots in mijn hoofd opkomt te negeren maar het kinderliedje laat zich niet uit mijn geest verbannen.

En van je één, twee. Jongens, kom je spelen dan? Alles lekker delen dan? Drie, vier. Alles zo gezellig hier. Nooit een dag sip, met Woezel en Pip. Met Woezel en Pip.

Ik schiet opnieuw in de lach. Zelfs van mijlenver afstand kunnen mijn spankee vrienden me blijkbaar nog in de problemen brengen.

“You think that extra punishment will be funny? I promise you it won’t. Now calm down. Today will not be about what you want but what you need.” Hij pakt me bij mijn kin en kijkt me een poosje serieus aan. Zijn kalme blik lijkt dwars door me heen te gaan en voor het eerst vandaag voel ik een stukje berusting en zakt mijn boosheid een beetje.

Een paar minuten later sta ik uitgekleed met mijn neus die idiote munt tegen de muur te houden. Het voelt zo stom om daar te staan met mijn armen op mijn hoofd. Ik voel mijn irritatie weer omhoog komen. Waarom ben ik ooit akkoord gegaan met in de hoek staan met een munt? Mijn armen verzuren en ik weet uiteindelijk niet meer op wie ik boos ben, op hem omdat hij me op deze manier heeft laat komen, of op mezelf omdat ik weer in deze situatie ben beland.

Zijn telefoongesprek is afgelopen en hij pakt me bij mijn arm, trekt me een stukje van de muur af en vangt behendig het muntje op. Vervolgens begeleidt hij me naar het bed en trekt me over de knie.

De eerste klappen zijn gelijk heel hard en de tranen schieten vrijwel direct in mijn ogen. Niet eens zozeer vanwege de pijn, maar eigenlijk vooral omdat het oneerlijk voelt aangezien ik nog steeds niet weet waarom ik moest komen. Hij helpt me overeind en pakt mijn handen vast.

“Why are you here?” vraagt hij. Ik haal mijn schouders op. Ik voel me ineens erg moe. Ik heb geen zin om te gokken naar een reden.

“Well.. please enlighten me, I really don’t have a clue,”

“Well.. who, please think of your manners young lady,” zegt hij en trekt me opnieuw over de knie. Ditmaal zet hij één van de instrumenten in. Absoluut niets schattigs aan Woezel, of zou het Pip zijn? Flop!

“Oh, au! Sir! Well…Sir!” snotter ik. Ik dacht toch wel wat leer gewend te zijn maar dit … jemig. Mijn tranen blijven rollen. Hij blijft verder stil en een poosje klinkt er alleen het ritmische getik van Woezel, of is het Pip, en mijn gesnik. Uiteindelijk helpt hij me weer overeind en trekt me dit keer op zijn schoot.

“Here is your clue, young lady. How’s your night’s sleep lately? I know you are tired a lot, you constantly make small mistakes at your job, you keep forgetting stuff. I know you are not fine, on the contrary, you really needed an intervention.” zegt hij serieus en veegt liefdevol de tranen van mijn wangen.

Ik wil protesteren. Wat is dit nou weer voor flauwekul.

“No, let me finish. I’ll kept an eye on your online behavior. You go to bed around half past twelve, sometimes even one o’clock, when you go working you get up a quarter to six. Now, how many sleep hours a person needs every night, eight right? Assuming you miss two hours on your three workdays, you also miss one hour when you take your kids to school. Now, you are a smart woman, how many hours you miss on a weekly base?”

“Euhm, let me think, eight hours,” zeg ik beschaamd. Dat is zo bij elkaar eigenlijk best veel inderdaad.

“Also eight hours. Do you even realize you miss a whole night sleep every week? A whole night. Every week. Let that sink in for a moment. No wonder you are so stressed out. How much coffee you drink on a day?”

“Euhm,” ik tel de talloze koffiemomenten die ik iedere dag heb. “About seven I quess, maybe even more,” Ik leef zo ongeveer op koffie.

“Seven or more? That sounds like an addiction. Did you know that coffee increases the risk of cardio-vascular disease if you drink more than 5 cups a day in the long term? I’m going to make it clear to you that you have to go to bed earlier. You’ll get a bedtime from me for now. And you are going to decrease your coffees. Hence my new friends here, I hope you will learn something from them fast. Now back over my lap,” zegt hij streng.

“No! A bedtime? Seriously? What am I, twelve?”

“Let go of your recalcitrant attitude, young lady. You need to learn a servere lesson about obedience again,”

Zonder pardon trekt hij me weer over de knie en is de kennismaking met Woezel én Pip absoluut een feit. Hij slaat minuten lang zonder een woord te zeggen. Mijn billen staan in vuur en vlam en ik kan niet meer stil liggen. “Au au, please stop,” jammer ik en de tranen rollen over mijn wangen.

“Are -pats- you -pats- accepting -pats- getting -pats- a -pats- bedtime -pats- young -pats- lady? -pats-.”

“Au! Okay yes Sir,”

“Are -pats- you -pats- going -pats- to- pats- decrease your -pats- coffees-pats- young -pats- lady -pats-.”

“Au, au, I am Sir, au, please stop,” smeek ik.

“Will -pats- you -pats- let -pats- me -pats- lead -pats- you -pats- and -pats- will -pats- you -pats- obey -pats- me? -pats-.”

“Yes! I will Sir,” snik ik en het lijkt alsof laatste restje irritatie en weerbarstigheid van me afglijdt. Mijn lijf voelt slap en ik voel me helemaal leeg maar op een fijne geborgen manier.

“Good girl,” zegt hij zachtjes.

Hij helpt me overeind en trekt me in zijn armen. Mijn tranen blijven komen en hij wiegt me zachtjes heen en weer tot ik rustiger word. Deze tedere kant van hem verrast me iedere keer weer, hoe hij zo snel van bijna meedogenloos naar zo lief kan switchen.

“It’s okay, calm down, you did very well.” Hij masseert eerst mijn nek en gaat dan langzaam naar mijn schouders. Zijn warme lichaam en aanraking voelen heel prettig en ik kom weer volledig tot rust bij hem. Ik doezel zelfs een beetje weg maar dan trekt hij me abrupt overeind. “Ready for your next punishment?” Hij wacht mijn antwoord niet af en trekt me aan mijn oor mee naar de badkamer. Hij zet de kraan bij de wastafel open en pakt een stuk zeep.

“Open your mouth, I’m going to rinse your mouth thoroughly with soap. I will make sure you never forget who you talking to again.”

Ik slik. Dit kan niet waar zijn. Het is belachelijk en ik wil hier weg. Maar ik heb het lef niet om er nu tegen in te gaan en nog meer straf te krijgen. Op de wastafel ligt ook nog een stevige badborstel klaar. En die mag daar best ongebruikt blijven liggen.

Ik doe mijn mond open en hij maakt ondertussen het stuk zeep nat. Ik moet moeite doen om niet te kokhalzen terwijl het stuk zeep in mijn mond heen en weer gedraaid wordt. Het smaakt verschrikkelijk. Het schuimt flink en het schuim voelt heel vreemd in mijn mond. Het kriebelt ook nog eens irritant als het schuim over mijn kin naar beneden druipt.

“Bite it and hold it in your mouth,” commandeert hij terwijl hij me weer aan mijn oor meetrekt. Ik veeg snel het kriebelende schuim van mijn kin af. Hij gaat naast de wastafel op het randje van het bad zitten en trekt me over de knie, maar over één been.

“Keep that soapbar right were it is, young lady, don’t let it drop,” waarschuwt hij.

Ik voel hoe hij even naar voren leunt en ik hoor het doffe geluid van de badborstel die hij een paar tegen zijn hand aan tikt. Oh nee, tóch die badborstel. Ik wil protesteren maar door het stukje zeep in mijn mond klinkt er niet meer dan een zacht gemurmel.

Hij klemt zijn been over mijn benen heen en begint in een langzaam tempo met de borstel te slaan. Dat doet flink pijn en ik begin te trillen. Ik krijg het koud en kan echt niet meer hebben. Mijn lichaam staat op scherp en ik krijg moeite met stil liggen ondanks de leglock.

“I’m gonna make sure you really won’t forget this. Don’t you dare ever try talk to me like that. You won’t be able to sit down for a couple of days. If you ever try this again I’ll give you the spanking of a lifetime. This will seem child’s play compared to what will happen to you if you try. You won’t be able to sit for weeks. Are we clear, young lady?”

“Hmmm,” weet ik als geluid uit te brengen. Het volgende moment regent het slagen met de badborstel. Ik heb geen idee hoe het me lukt om stil te liggen en die smerige zeep in mijn mond te houden. Ik zit gevangen in een golf van pijn en tranen. Ik raak mijn gevoel van tijd en ruimte kwijt. Ik kan me alleen nog maar overgeven aan dit moment. Dit gaat voorbij, herhaal ik steeds in mijn hoofd. Het voelt echter als een eeuwigheid en als hij stopt ben ik vooral opgelucht.

Hij helpt me overeind en eindelijk mag ik de zeep uit mijn mond halen. Spoelen met water helpt nauwelijks om de vieze smaak uit mijn mond te krijgen.

“I hope you learned valuable lessons today. Now apologize to me,” zegt hij en hij kijkt me via de spiegel van de wastafel streng aan.

“I’m sorry Sir, fluister ik oprecht en ik leun vermoeid tegen de wastafel aan.

Tevreden pakt hij mijn hand en trekt me mee de badkamer uit. Ik moet op het bed gaan liggen en hij komt naast me zitten met een potje crème. Hij smeert mijn billen in en masseert vervolgens mijn extreem gevoelige en gekneusde billen. Best fijn zo, die koele handen op mijn billen en ik voel mijn lijf weer ontspannen.

“Every working day you go to bed at half past ten, not a minute later. Understood?”

“Yes Sir,”

“Good girl,” zegt hij en hij geeft me een kus op mijn billen. Hij kruipt naast me en trekt me in zijn armen. Ik krijg het weer een beetje warm en genietend van zijn warme lijf val ik heerlijk in slaap.

“Sure, it would change my perspective

I’m certain I would change today

I’m certain it would change our ways

Would things fall into place?

I want you to lead me

Take me somewhere

Don’t want to live in a dream one more day

I want you to lead me

Take me somewhere

Don’t let live in a dream one more day”

In Flames – Come Clarity

Een warme kerst

Met een zucht legt Anna haar telefoon weg. Gek wordt ze van Facebook waar iedereen zo gelukkig met elkaar lijkt. Het REM nummer Shiny Happy People is vast en zeker in de decembermaand geschreven. De meest prachtige kerstbomen komen weer voorbij. En natuurlijk ook de zoetsappige selfies van haar zus Kim en haar man Logan. Stiekem is ze best jaloers op Kim, ze gunt haar het beste hoor, maar zelf wil ze nu eindelijk ook eens een echte man.

Haar collega Ludwien heeft het al een poosje over Tinder, misschien moet ze dat ook maar een een kans geven. Na wat wikken en wegen pakt ze haar telefoon en gaat naar de Play Store. Niet geschoten is altijd mis. En daar gaat ze. Ze vult haar gegevens in naar waarheid. Het is ook best wel spannend wie weet waar ze terecht komt. Wat zoekt ze eigenlijk in een man? Daar kan ze nog wel even over nadenken en later invullen. Ze wil gewoon heel graag dingen samen doen. Met iemand die oprecht in haar geïnteresseerd is, haar laat lachen en die haar het gevoel geeft de leukste vrouw op aarde te zijn. Zo ingewikkeld kan dat toch niet zijn?

Ze begint te swipen, eigenlijk alleen maar naar links. Wat een suffe gebakjes allemaal, denkt ze teleurgesteld. Dan ineens na een paar dagen krijgt ze een melding van Tinder. Er is een match met iemand!

Anna hoopt nu op een normaal bericht. De flaters vlogen haar de afgelopen tijd om de oren met de berichtjes. Zo was er iemand, een wat oudere man van in de 40, die op zoek was naar de ware en graag kinderen wilde. Ja prima, maar eerst even elkaar zien voor we daar over gaan praten….Maar oké, geen match dus. En dan al die andere heren met soms merkwaardige ideeën, iemand die graag haar voeten wilde zien, een voorstel voor een trio, en of ze van een gouden douche hield?

Anna maakt een kleine aanpassing in haar profieltekst. Ze is niet op zoek naar iemand om gelijk een gezin mee te starten maar ze zou het leuk vinden om met heren wat af te spreken voor gewoon een gezellige avond. Plus een nieuwe beschrijving van wat ze zoekt in een man, een al wat oudere man, een beetje gezet postuur. Houdt van de sneeuw en wintersport en gaat voor gezelligheid. Misschien kan hij samen met haar haar ultieme droom waarmaken: samen snowboarden in Fins Lapland. En dat heeft gewerkt! Snel opent ze Tinder.

“Lieve Anna,” staat er in het berichtje, “wat ontzettend leuk om iemand te treffen die van snowboarden en Lapland houdt. Ik ben er wel eens geweest en het is mijn favoriete plek op aarde. Ik zou het leuk vinden je te ontmoeten en onze liefde voor Lapland en snowboarden te bespreken. Liefs Claus Moroz.”

Lapland wat heeft ze daar heerlijke vakanties gehad in haar jeugd en wat zou ze graag nog eens een keer daar heen gaan. Het berichtje dat ze van Claus kreeg doet haar hart sneller kloppen. Er zijn nog zoveel vragen die ze nu heeft. Ze besluit eerst een neutraal berichtje terug te sturen.

“Hallo Claus wat ontzettend leuk dat Lapland jou ook zo trekt. Ik heb er in mijn jeugd heel wat uren vertoefd. Er zijn eerst nog wel wat vraagjes. Want wonen wij een beetje bij elkaar in de buurt? En wat is jou leeftijd precies? Je profiel is niet helemaal ingevuld zag ik.”

Dezelfde avond nog stuurt Claus een berichtje terug.

“Lieve Anna, je bent duidelijk nog niet zo lang op Tinder. Je kunt zien hoever we van elkaar af wonen. Het is 15 km. Valt mee toch? Ik ben 44, maar leeftijd is maar een getal. Belangrijker is dat er een leuke klik is. Wil je binnenkort ergens koffiedrinken? Of misschien is er nog wel ergens een leuke kerstmarkt waar we elkaar kunnen ontmoeten? Liefs Claus,”

Wow, een kerstmarkt, wat leuk, met alle lichtjes en glühwein, wat fantastisch een man die daar een date wil, denkt Anna. Maar om daar nou alleen naar toe te gaan. Stel dat hij tegenvalt dan is ze daar alleen. Ze besluit er een nachtje over te slapen en morgen een berichtje terug te sturen.

De volgende morgen moet ze zich haasten naar haar werk. Duimen maar dat Simon vandaag een vrije dag heeft want ze gaat net te laat komen en hij had haar de roe belooft bij de volgende keer te laat komen. Dan piept haar telefoon. Snel kijkt ze even. Het is haar zwager Logan. “Hoi Anna, ga je volgende week mee naar de kerstmarkt in het dorp? Je zou Kim een groot plezier doen door erbij te zijn. Zien we je daar om 20:00? Groetjes L.” Aan de ene kant heeft ze weinig zin om tussen die twee tortelduifjes te lopen maar het geeft haar wel de gelegenheid om een back-up te hebben voor als Claus toch niets is. Een perfecte win-win situatie dus.

Ze stuurt een berichtje terug dat ze graag mee wil en dat 20.00 uur prima is. Dat stuurt ze ook door op Tinder naar Claus. Als hij dan toch wil afspreken is dit wel een mooie gelegenheid. Haar hoofd draaien nu wat overuren want wat zal ze dan eens aantrekken? Ze heeft laatst een mooie leren rok gekocht en onlangs ook nieuwe laarsjes die daar perfect bij passen. Ze moet alleen even nieuwe panty’s halen. Eigenlijk moet ze ook nog naar de kapper en een nieuw nagellakje is nooit verkeerd. Ze heeft ook nog mooie kerstnagels gezien, dat zou ze wel graag willen.

Pingg een whatsappje komt binnen. Het is haar zwager die aangeeft het fijn te vinden dat ze mee gaat en dat Kim haar de laatste tijd erg gemist heeft. Helaas heeft Anna hun bruiloft gemist omdat ze voor haar afstuderen op stage was in het buitenland. Kim zelf had ze ontzettend gemist dus het is erg leuk om even samen bij te kletsen, als ze zich tenminste niet zo klef gedragen.

Weer een een ping nu een berichtje van Tinder. Ze opent Tinder en ziet dat ze een berichtje binnen heeft gekregen van Claus.

“Lieve Anna, dan hebben we een date. Je kunt me om 20:15 in de kerk tegenover de kerstmarkt vinden, even weg van de drukte. Je kunt me daar niet missen. Wees op tijd! Tot gauw. X Claus.”

De week vliegt voorbij en gelukkig is de kapper rond de feestdagen langer open. Helaas lopen de afspraken iets uit en moet ze zich weer haasten naar de kerstmarkt. Haar timemanagement is weer eens niet zo best. Gelukkig ziet ze er wel fantastisch uit dus het is in ieder geval niet voor niets geweest.

Snel appt ze naar Kim dat ze iets later is en dat ze eerst nog even iets moet doen en dat ze haar later op de kerstmarkt zal ontmoeten.

Claus zal toch vast niet boos zijn nu ze fashionable late is, vraagt ze zich een beetje nerveus af. Op zo’n principieel Pietje Precies zit ze niet te wachten hoor.

Twintig minuten te laat arriveert ze in het kerkje. Overal branden kaarsjes en in het midden van alle kerkbankjes zit een knappe man in een kerstmanpak.

“Anna neem ik aan,” vraagt hij met een warme glimlach.

Anna voelt hoe haar mond van verbazing openvalt. Nog nooit heeft ze zo’n aantrekkelijke Kerstman gezien. Het pak accentueert zijn iets gezette maar ook overduidelijk gespierde lichaam.

“Je bent laat Anna, ik ben een beetje teleurgesteld in je. Ik heb vernomen dat je het wel vaker niet zo nauw neemt met de tijd. Ik zou je kunnen helpen om wat stipter te worden.” Zijn handen glijden naar de riem om zijn buik. “Deze riem heb ik natuurlijk niet voor de sier om.” Meteen denkt Anna terug aan het Sinterklaasfeest. Hoe is het mogelijk dat nu de Kerstman ook haar wil straffen voor te laat komen? Ze weet nog heel goed hoe de roe voelde. Maar een leren riem…geen idee hoe dat voelt. Zou Sinterklaas met de kerstman in contact zijn geweest? Dit is toch echt wel heel toevallig. Maar zei Claus niet dat hij wilde helpen?

Woosj… Claus klapt zijn riem dubbel. Anna voelt hoe haar haar wangen gaan branden bij het horen van dat geluid. Hij zal toch niet haar hier terplekke straffen met de kans dat er mensen binnen lopen? Ze blijft hem verbijsterd aankijken. Tegelijkertijd voelt ze ook vlinders in haar buik bij het aanzien van die gespierde armen in combinatie met die riem. En hoe zacht zou dat pak van hem eigenlijk liggen?

“Ik ga je voor iedere minuut te laat een klap op je blote billen geven. Eens kijken,” Claus kijkt met een schuin oog naar zijn horloge, “Met ons gesprekje van nu erbij is dat … tweeëntwintig klappen. Akkoord?” Met een grote glimlach kijkt hij haar aan. “En geen zorgen verder, dit is een katholieke kerk, dit soort dingen gebeuren vaker dan je denkt. Kom nu maar hier.” Nog even joviaal steekt hij zijn hand naar haar uit.

Er schieten allemaal gedachten door haar heen. Haar verbazing over deze ontmoeting is zo groot dat ze schoorvoetend naar hem toe loopt. Ze is ook wel een beetje nieuwsgierig. Ze gaat niet liggen dat voelt zo raar maar Claus merkt haar twijfels en pakt haar resoluut bij de arm en voor ze het weet ligt ze over de knie. Claus houdt eerst nog een algemeen praatje over op tijd op je afspraak of werk komen.

Of ze wel eens vaker over de knie heeft gelegen? En hoe dit nu voelt nu ze zo ligt?

Er komt geen antwoord van Anna. Ze wil wel maar er komt niks uit. Dat is voor Claus het startpunt dat hij dan maar even moet door pakken. Zijn hand aait even over haar leren rokje en schuift deze omhoog. Behendig haakt hij zijn vingers tussen haar been en het elastiek van haar slipje en ontbloot haar billen. Voor de tweede keer deze maand ligt ze bij een man op schoot met haar billen bloot. Ze duimt dat niemand de kerk binnenkomt, al helemaal Kim en Logan niet. Een golf van paniek overspoelt haar.

Claus lijkt het te merken en streelt even haar billen, maar zachtjes, heel teder eigenlijk. Misschien is hij wel bar slecht in het geven van billenkoek en komt ze er genadig vanaf.

Dan ineens PATS… de eerste klap met de riem.

“Holy Fuck,” schreeuwt Anna en schiet overeind maar Claus geeft haar meteen een standje waardoor ze weer netjes over de knie gaat liggen.

“Heb jij enig idee waarom jij zo ligt,” vraagt Claus. Anna zwijgt, ze denkt dat het erger wordt als ze wat gaat zeggen, maar dit keer is het andersom. Het wordt erger omdat ze niks zegt. “Nog één keer op nieuw Anna,” zegt Claus nadat hij haar een ferme tik had gegeven voor het niks zeggen. “Waarom lig jij hier?”

“Nou, omdat ik iets verlaat was en jij blijkbaar weinig geduld hebt,” flapt Anna eruit.

Een paar seconden is het oorverdovend stil. Anna heeft direct al spijt van haar geïrriteerde woorden. PATS!

“Ik denk lieve Anna, dat tweeëntwintig niet eens genoeg is voor jou om tot berouw te komen. We gaat tot dertig. Dat was twee.”

Anna schiet weer overeind van de pijn, ze kan er niet veel aan doen. Claus trekt haar nu over één been en zet haar in een beenklem.

“Blijf stil liggen Anna, misschien helpt dit een beetje.” Ze merkt dat ze eigenlijk bijna geen kant meer op kan en gek genoeg geeft het haar wat rust.

Eigenlijk ligt dit best fijn, denkt Anna. Claus zet de volgende tien slagen hard en snel in en Anna kan niets anders doen dan heel hard huilen.

Dan ineens hoort ze het kraken van een deur die opengaat.

“Huh, Anna ben jij dat?” hoort ze een bekende stem zeggen. Oh nee, het is Simon! Ook dat nog!

Verbaasd loopt Simon hun kant op. Maar diep van binnen moet hij best lachen. “Wat is de reden is dat Anna bij jou over de knie ligt?” vraagt hij aan Claus.

“We hadden een afspraak hier op de kerstmarkt maar Anna neemt het blijkbaar niet zo nauw met de tijd. Ze was dus best verlaat.” antwoordt Claus. “Dat valt best wel mee,” roept Anna recalcitrant.

“Dat is anders best heel herkenbaar,” zegt Simon, “weet je nog Anne toen met dat Sinterklaasfeest?” Ja natuurlijk weet ze dat nog hoe zou ze dat ooit kunnen vergeten?

“Nou”, zegt Claus, “dat verhaal wil ik zo wel eens even horen van jullie, onder het genot van een glaasje glühwein,” en hij geeft Anna een klein kneepje in haar bil.

“Maar eerst moeten we dit onderonsje nog even afmaken. Ik denk dat we wel bijna klaar zijn meneer, uh?”

“Simon Langendijk, manager van Anna. Ik regel vast de glühwein, zie ik jullie zo buiten?” Claus knikt ter goedkeuring en voor Anna er erg in heeft zet Claus de volgende reeks slagen in.

Maar dit keer stopt hij niet meteen meer. Die billen van Anna mogen het best even voelen. En zo slaat Claus gestaag een poosje door. Smeekbedes worden genegeerd. “Zo,” zegt Claus na een tijdje. “Ik denk dat die billen van jou niet meer zo koud voelen. Maar jongedame, volgens mij is dit niet de eerste keer dat jij een pak op je blote billen krijgt, heb ik zonet vernomen. En aangezien ik heel benieuwd ben naar het verhaal is het nu tijd voor een glaasje glühwein buiten bij het vuur. Anna, ga je mee?”

Claus helpt Anna overeind en als ze voorzichtig haar kleding weer aangetrokken heeft geeft Claus haar een stevige knuffel. Met zijn mouw droogt hij haar tranen en houdt haar net zolang vast totdat ze weer een beetje tot zichzelf is gekomen. Hier in de zachte maar toch gespierde armen van Claus voelt ze zich helemaal veilig. Claus geeft haar teder een kus op haar hoofd en last haar dan los.

“Kom,” zegt hij, we gaan Simon zoeken.”

Eenmaal bij de glühweinkraam ziet ze ook Kim en Logan staan. Kim loopt gelijk naar haar toe en geeft haar een dikke knuffel.

“Ja uhm dit zijn Claus en Simon, ik moest nog iets voor het werk afhandelen met ze,” stamelt Anna en ze voelt hoe ze begint te blozen.

“O gezellig, een échte kerstman,” zegt Kim. Ze drinken met zijn allen een glaasje glühwein en toasten op de aankomende feestdagen. Simon gaat in gesprek met Claus en Anna staat er wat zenuwachtig bij.

Maar dan trekt Logan haar aandacht en wijst naar een kraampje met allerlei houten attributen, schalen, snijplanken, mokken, borden en houten lepels.

“Kijk eens, ze hebben zelfs houten pollepels met rendieren uitgesneden,” lacht Logan, “oh die moet ik hebben. Perfect om vlees mee op te warmen,” en hij geeft Anna een knipoog. Kim begint te blozen en mompelt iets over de sterke glühwein waardoor ze het ineens erg warm krijgt. Nieuwsgierig kijkt Anna haar aan. Zou Logan haar misschien ook wel eens… nee dat zal toch niet?

Terwijl Logan zich naar het kraampje begeeft komt Claus afscheid nemen. “Dag lieve Anna, ik moet weer gaan. Zie ik je volgend jaar weer? Ik hou contact met Simon zodat ik weet wat we onze volgende date kunnen gaan doen.” Hij knipoogt en geeft haar een laatste stevige knuffel. Dan verschijnt er vanuit het niets een slee met rendieren en weg is Claus.

“Ho ho ho… Merry Christmas everyone,” roept hij in het voorbij gaan.

Tawse

De tawse komt oorspronkelijk uit Schotland en bestaat uit een lang, recht stuk leer waar een inkeping in gemaakt werd, zodat er twee repen naast elkaar zijn.

Minder klassieke versies hebben soms twee of meer inkepingen, waardoor er nog meer leren banden naast elkaar op de huid neerkomen. Net zoals bij andere instrumenten heb je de tawse in allerlei formaten: lang of kort, dik of dun … Een tawse wordt echter altijd uit leer vervaardigd.

Memories of 'getting the belt' in Caithness are all part of the past that  shaped our lives

Voor lijfstraffen er in de jaren 1990 werden afgestraft, werd de tawse in Schotse scholen vooral op de handen gebruikt. De leerling moest vooraan de klas komen staan, zijn/haar hand uitsteken en toekijken hoe de leraar de tawse er met een korte, felle beweging op neer liet komen, met een brandende pijn als gevolg die gerust een uur kon aanhouden voor die weer wegtrok.

Tawse

Op de blote billen heeft het instrument echter een nog grotere impact.

Tot in het jaar 1948 was dit laatste trouwens een mogelijke straf die werd opgelegd door de rechtbank. Jongens tussen de 14 en 16 jaar konden voor strafbare feiten veroordeeld worden tot 36 slagen op de blote billen met een extra zware tawse.

Een tawse slaat een beetje zoals een strap. Het is dus belangrijk om niet te ver te mikken. Wanneer je het instrument een paar centimeter voorbij de bilspleet mikt, zal deze in de praktijk prachtig over beide billen heen gaan. Verschillende soorten tawse (een vreemd meervoud) kunnen ook voor verschillende soorten pijn zorgen, van brandend aan de oppervlakte, tot brandend en diep doordringend, met name wanneer het leer dikker is. Zorg dus dat je voldoende experimenteert. De vorken van een tawse kunnen prachtige resultaten achterlaten en de reacties van de arme gestrafte zijn ook de moeite waard. Mocht je nog geen tawse in huis hebben, tijd om te gaan shoppen!

Hoe vaak heb je al op de knop gedrukt?

Op de hoofdpagina staat een knop. Een knop die eigenlijk geen knop is, maar waar je vooral niet op mag drukken. Tenminste, dat staat er. Het is ons echter ter ore gekomen dat er soms wel op de knop gedrukt wordt. Dat wilden we graag wat verder uitzoeken. Hoewel de verwachting is dat alleen de eerste optie van de poll gebruikt wordt, willen we het toch weten: hoe vaak heb jij al op de knop gedrukt?

Hoe vaak heb je al op de knop gedrukt?
111 stemmen

Het heerlijk avondje is gekomen

Tien minuten te laat loopt Anna gehaast haar werk binnen. Hopelijk zou het haar chef niet opvallen dat ze alwéér iets te laat is. Ze was gisteravond druk geweest met steentjes plakken voor de Diamond Painting voor haar zus Kim. Ze wilde haar met de kerst verrassen met een Diamond Painting versie van haar trouwfoto. Helaas was het veel meer werk dan ze had verwacht en was ze nog niet eens halverwege de 48.000 steentjes van de Painting. En dus was ze een uurtje later gaan slapen dan gewoonlijk en wist ze zich met moeite uit bed te slepen vanmorgen.

Eigenlijk gebeurt het wel met grote regelmaat dat ze te laat is of maar heel krap aan op tijd. Ze wil echt dat ze meer tijd er voor uit zou trekken om gewoon eens op tijd te zijn. Maar goed dit keer kwam ze er goed vanaf omdat ze zag dat haar chef Hans bezig was met een sollicitatie.

Snel sluipt ze zijn kantoor voorbij. Met een zucht van opluchting gaat ze snel op haar plekje zitten en zet snel haar computer aan. Morgen moet ze toch echt maar eens niet meer de wekker zo lang laten snoezen.

“Goedemorgen Anna,” haar chef kwam samen met de sollicitant aanlopen. “Dit is de nieuwe manager van afdeling HR. Hij had gelijk een leuk idee en jij lijkt me uitermate geschikt om hem hierbij te ondersteunen. Kom vanmiddag maar even bij me langs op kantoor. Dan moet ik gelijk nog even een hartig woordje met je spreken over de aanvangstijd van jouw werkdagen.” Hij kijkt haar serieus aan. Maar ze krijgt gaan tijd om te antwoorden want de sollicitant schud enthousiast haar hand.

“Hoi, ik ben Simon Langendijk. En geen zorgen hoor, we gaan een leuk Sinterklaas feest in elkaar zetten. En zo te horen kunnen er nog wel eens stoute collega’s in het boek van Sinterklaas staan.” Hij knipoogt naar haar. Anna’s hart gaat iets sneller kloppen. Wat was dat vroeger altijd een spannende tijd. Ieder jaar als ze het Sint snoepgoed in de winkels ziet liggen voelt ze weer even een kriebel in haar buik. De werkdag vliegt voorbij en met tegenzin klopt ze uiteindelijk aan bij haar chef.

Ze klopt op de deur en ziet hem zitten achter het bureau, echt zon mooie grote oude houten bureau. Ze heeft gehoord dat het best nog een speciaal meubelstuk is want hij had altijd op paleis Het Loo gestaan. Ooit eens op de kop getikt door een boedeldag. Daarachter dat statige bureau zit nu haar chef met die serieuze blik. Hij vraagt haar plaats te nemen en of ze zin heeft in een kopje koffie. Daar heeft ze wel zin in en zo kan ze even tijd rekken en zijn reactie proberen te peilen. Eigenlijk kent ze hem maar heel slecht bedenkt ze. Ze maken wel eens een praatje maar meer een algemeen gesprek. Hij komt weer haar richting oplopen met een dienblad met koffie en koekjes. Hij zet een kopje neer binnen haar handbereik en gaat zitten. Even is het stil. Beiden weten ze niet zo goed wat te zeggen.

Dan schraapt Hans zijn keel en kijkt Anna lang met een serieuze strenge blik aan. Ze schuift ongemakkelijk heen en weer op haar stoel en voelt hoe haar wangen kleuren door hoe hij nu naar haar kijkt.

“Wat vind je van het idee van Simon om een Sinterklaas feest te houden? Je weet toch dat je hier bent om dat te bespreken?” Anna glimlacht. Hij is dat andere punt vast alweer vergeten anders zou hij daar toch gelijk over beginnen?

“Nou hartstikke leuk. Sinterklaas is altijd een hele leuke tijd. En ik zou wel benieuwd zijn wat er allemaal in dat grote boek van Sinterklaas staat over alle collega’s.”

Hans vouwt een papier open en schraapt nog een keer zijn keel en neemt snel een slokje koffie.

“Eigenlijk ben ik al begonnen met het schrijven van Sinterklaas gedichten. Deze is voor jou Anna en het is niet fraai eigenlijk.

De Sint zat eens te denken

Wat hij onze lieve Anna kon schenken

Anna komt heel vaak te laat

En loopt dan de hele dag uit de maat

Maar zou ze het echt niet weten?

Of is ze het gewoon vergeten…

Dat haar te laat komen altijd wordt opgemerkt.

Dus zoeken we naar iets wat dat beperkt.

Beste Anna te laat komen is er voor jou hopelijk niet meer bij.

En leer je al heel gauw je lesje door mij.

Op tijd komen dat meen ik oprecht.

Hopelijk ben jij degene die dat straks uit zich zelf zegt.

Stoute meisjes leren alleen met behulp van de roe

Gevolgd door het geklets van iets van bamboe

Op het feestje dat je met Simon gaat geven

Zul je daarom iets heel bijzonders gaan beleven

Hopelijk kun je de komende nachten nog slapen

En loop je op je werk niet meer onbeleefd te gapen

Groetjes Sint en Piet.”

Hans vouwt met een serieus gezicht het velletje papier weer dicht. Meent hij dit nou echt, vraagt Anna zich af terwijl ze voelt hoe hang wangen gaan branden.

Snel neemt ze afscheid en loopt naar huis. Dat avondje zou nog wel eens heel bijzonder kunnen worden. Maar ze weet eigenlijk nog niet zo goed in welke richting ze moet denken aan wat er kan gaan gebeuren. Kriebels geeft haar dat, dat weet ze wel, net als vroeger op de dag dat Sinterklaas op school langs zou komen.

Een paar dagen later is het zover. Enigszins nerveus gaat ze naar het werk. Ze moet de tijd door zien te komen tot 17.00 uur. Daarna krijgen ze op het werk een etentje met aansluitend het Sinterklaasfeest. De dag verloopt nog redelijk vlot en het is tijd om aan tafel te gaan. De tafel is mooi gedekt. Er is echt wel werk van gemaakt.

Anna heeft zich zo voorbeeldig mogelijk gedragen en ze was nu iedere dag netjes op tijd gekomen. Ze had zonder mokken met een stralende glimlach voor iedereen steeds koffie gehaald.

Hans en Simon komen nu ook de kantine binnen. Het heerlijke avondje is nu echt begonnen. Tot haar grote schrik heeft Simon een echte roe in zijn handen.

“Dames en heren, graag even jullie aandacht,” steekt Hans van wal. “We hebben dit jaar een tafelbezetting bedacht. Aan het begin van de tafel is nog een plekje voor een bijzondere gast die speciaal vanavond wat tijd voor ons heeft vrijgemaakt.”

Ondertussen legt Simon de roe op het bord aan het hoofd van de tafel terwijl hij haar strak aankijkt. Ze voelt hoe haar wangen rood worden.

“Bijna iedereen heeft de afgelopen periode hard gewerkt en zijn beste beentje voorgezet. Waarvoor mijn dank. Vanavond gaan we er een feestje van maken. Geniet ervan en bedenk je dat altijd krijgt wat je toekomt. Veel plezier vanavond allemaal en smakelijk eten.”

Het eten wordt op tafel gezet. Er worden nog wat bedrijfsnieuwtjes uitgewisseld. De sfeer is ontspannen. Alleen Anna is wat stiller als anders wordt opgemerkt door Hans. Dan opeens een hoop kabaal op de gang. Iedereen kijkt verschrikt om. Er komt een Piet de zaal binnen. En hij wordt gevolgd door Sinterklaas. Zakken vol kadootjes liggen er op een hoop. Sinterklaas gaat aan tafel zitten waar een plekje voor hem is vrijgehouden. Met voor hem de roe. Anna begint toch even te slikken. Gaat dit echt gebeuren?

Sinterklaas vertelt over wat hij te weten is gekomen over dit team met hardwerkende mensen. En hoe goed de sfeer onder elkaar is. Hoe blij hij is met de wetenschap dat iedereen het beste voor heeft met de andere. Maar ook vertelt hij dat niet iedereen even hard werkt en dat er iemand is die soms de kantjes er vanaf loopt en vaak te laat op het werk komt.

“Geef mijn boek eens aan Piet,” zegt Sinterklaas met een strenge blik. “Eens kijken wie die persoon in kwestie is,”

Anna schuift ongemakkelijk op haar stoel heen en weer. O jeetje dit gaat niet de goede kant op. Ze voelt hoe haar hart begint te bonzen.

Piet brengt het boek naar Sinterklaas. Hij slaat het boek open. “O ja, hier staat het. Anna Hartman, is ze vandaag aanwezig?”

Anna steekt inmiddels met het schaamrood op haar kaken haar hand op.

“Kijk eens wat we hier hebben, Piet,” vervolgt Sinterklaas. “Dat heb ik lang niet meer gezien, een ouderwetse roe, goh die wordt niet vaak meer gebruikt. Maar ik loop op de zaken vooruit. Kom jij maar eens even bij Sinterklaas, Anna,”

Anna loopt naar voren toe. Dit is echt een moment dat ze graag door de grond wil zakken. Ergens vindt ze het ook nog wel spannend want als klein meisje keek ze altijd vol bewondering naar de roe en ze hield altijd goed in de gaten waar hij werd neergelegd. Zou ze echt met de roe krijgen?

Anna gaat voor Sinterklaas staan die haar streng toe spreekt. “Lieve Anna ik lees in het grote boek hoe dikwijls jij te laat komt. Klopt dat?”

Anna zoekt naar woorden maar er is maar 1 juist antwoord. ”Ja Sinterklaas,” fluistert ze heel zacht. Dan vraagt de Sint aan haar of ze weet wat er gebeurt met ongehoorzame meisjes. Anna weet het dondersgoed maar om dit nu zo uit te spreken tegen over haar collega’s vindt ze heel moeilijk dus knikt ze zachtjes van ja.

“Dat gaan we vandaag ook bij jou doen. Je krijgt een heuse straf met de roe en daarna mag je even wat beloven aan je manager. En beste collega’s, ik heb voor jullie ook nog een leuk nieuwtje. Maar eerst maar eens over de knie. Kom maar hier, Anna.”

Anna gaat naast Sinterklaas staan die haar hand beetpakt en vraagt of ze plaats wil nemen. Verschrikt kijkt ze achterom naar haar collega’s. Wat zouden ze hier van denken? Veel tijd om na te denken heeft ze niet. De Sint zwiepert haar zo over de knie en daar ligt ze dan. “De roe Piet,” vraagt Sinterklaas, “zou je mij die aan kunnen geven?” Piet pakt de roe van tafel en geeft deze aan de Sint. Met een paar ferme tikken daalt de roe neer op de billen van Anna, die koste wat het kost probeert te blijven liggen. Dat valt nog niet mee en ze vervloekt de roe in stilte. Na een paar stevige tikken vraagt Sinterklaas haar om weer op te staan. Hij vraagt haar: “Ga je voortaan beter op de tijd gaat letten, Anna?’ Anna belooft de Sint dat ze dat echt gaat doen. “Mooi ,”zegt de Sint “dan mag je dat gaan vertellen aan je nieuwe manager.”

Ze voelt de tranen achter haar oogleden branden. Moest ze nu ook nog echt ten overstaan van al haar collega’s excuses maken aan Simon? Veel tijd om te rekken krijgt ze niet want weer krijgt ze een paar tikken met de roe. Vlug staat ze op en loopt naar Simon.

“Ik beloof dat ik voortaan beter op de tijd zal letten en niet meer te laat kom,” stamelt ze zachtjes terwijl ze naar de grond kijkt.

“Kijk me eens aan, Anna. Wat zei je, ik heb je niet verstaan,” zegt Simon op barse toon. Anna knippert haar tranen weg en haalt diep adem.

“Ik beloof dat ik voortaan beter op de tijd zal letten en niet meer te laat kom,” zegt ze nu harder. Ze voelt hoe een traan over haar wang rolt. Het liefste zou ze nu door de grond zakken. Om te gaan huilen waar iedereen bij is, ze schaamt zich rot. “Dank je wel Anna. Laat dit een goede les voor je zijn,” zegt Simon streng.

“Dan is het bijna tijd voor alle pakjes,” jubelt Sinterklaas. “Maar niet voordat ik het nieuwtje aan jullie mag vertellen. De roe blijft achter bij Simon. Ik wil graag Hans uitnodigen om het verder toe te lichten.” Hans staat op en neemt het woord.

“Dames en heren, zoals jullie weten zijn wij een groot bedrijf en nemen we een belangrijke positie in de maatschappij in. Ik werk hier al geruime tijd maar merk de laatste tijd op hoe de mentaliteit van het personeel verslechterd is. Daarom heb ik Simon aangenomen die zelf ook wel ouderwets raad weet met de roe. Er gaat vanaf nu een andere wind waaien. Simon kun je samen met Anna een kleine demonstratie geven?”

Hans zet een stoel vlak naast Simon. Binnen een paar tellen ligt Anna opnieuw over de knie en voelt ze de roe opnieuw haar billen pijnigen. Simon slaat nog harder dan Sinterklaas.

“Oh.. au, au, het spijt me ik kom niet meer te laat,” snikt ze en de tranen rollen nu echt over haar wangen. Simon helpt haar weer overeind. “Dit kunnen jullie voortaan verwachten als jullie je niet aan afspraken houden, ik hoop dat dit nu voor iedereen heel duidelijk is.”

Dan gaat het feest eindelijk beginnen. Sinterklaas en Piet vertrekken weer, maar niet zonder eerst de roe een mooi plekje te geven in de vitrinekast van de kantine, als waarschuwing voor het hele personeel. Hoe lang zal het duren voordat de roe weer gebruikt zal worden?

Vol verwachting klopt ons hart…

Deel 1: Welkom in de familie

Als Kim zichzelf in de spiegel ziet in haar trouwjurk is ze sprakeloos. Dit is de perfecte jurk. Haar aanmelding begon dan wel als een grap maar nu zou ze, heel serieus, binnen drie dagen trouwen. Dat de wetenschap juist voor haar met een man op de proppen zou komen had ze absoluut niet verwacht.

Haar moeder schiet vol als ze voor haar staat in die prachtige jurk en haar beste vriendin Amanda fluit goedkeurend naar haar en klapt enthousiast in haar handen.

“Ik mag je dit namens je toekomstige man overhandigen,” zegt de verkoopster met een warme glimlach en geeft haar een brief en een klein doosje. Kim maakt de brief open en leest het voor.

“Lieve nog onbekende,

We kennen elkaar nog niet en toch heeft het lot besloten ons bij elkaar te brengen. Ik had niet verwacht een match te vinden die zou passen bij de tradities en normen en waarden die zo belangrijk voor mijn familie zijn. Ik zal niet lichtvoetig in dit huwelijk stappen en zal mijn taak als echtgenoot en hoofd van mijn huishouding altijd serieus nemen, naast de werkzaamheden die ik uit naam verplicht ben uit te voeren voor de familie. Er zal je aan niks ontbreken en ik verzeker je dat ik je zal helpen de beste versie van jezelf te zijn, iedere dag weer.

Ik ben me ervan bewust dat als je met mij in het huwelijksbootje stapt je onze normen en waarden en gratis bij krijgt. In Nederland wordt dit misschien als ouderwets en behoudend gezien maar dit is juist wat mijn Schotse familie van generatie op generatie succesvol heeft gemaakt. Weet dat ik je iedere stap zal bijstaan en begeleiden en altijd vanuit liefde zal handelen.

Heel veel plezier met het uitkiezen van je trouwjurk. Ik hoop dat alle belangrijke mensen in jouw leven hier nu bij zijn en hoop je binnenkort stralend voor het altaar zie staan. With love …….”

Wat een oprechte brief en wat een prachtig handschift heeft hij eigenlijk. Beter dan de hare zelfs en zo te zien moet hij een vaste hand hebben zo strak en gelijk zijn de letters geschreven. Voorzichtig maakt Kim het doosje open. Haar handen trillen maar ze slaagt erin het doosje uit te pakken. Nog een briefje. Ze vouwt het voorzichtig open.

“Dit is een luckenbooth, een traditioneel geschenk aan een bruid in de omgeving waar ik vandaan kom. Normaal gesproken is dit een broche, maar ik heb er speciaal voor jou een hanger van laten maken. Deze luckenbooth is van mijn grootmoeder geweest en kreeg ze van mijn grootvader op haar verloving. Ze wil graag dat mijn bruid, jij dus, deze ook zal krijgen. Ik hoop dat als we eenmaal getrouwd zijn je deze hanger met trots zult dragen. Wees er zuinig op. Het is een erfstuk en moet met gepaste zorg behandeld worden. Je zult hierop beoordeeld worden door de familie maar als je je best doet hoef je je echt geen zorgen te maken. With love ……..”

Kim pinkt zenuwachtig een traantje weg. Beoordeeld worden? Wat is dit voor familie met ouderwetse normen en waarden? En dan hoe hij spreekt over zijn traditionele taak als echtgenoot en hoofd van de huishouding? Ze had bij haar aanmelding aangegeven graag de traditionele rollen terug te willen zien in een relatie, maar jeetje deze hele aanmelding was gebaseerd op een opdracht van een ouderwets bierspel dat ze in de kast van haar ouders had gevonden. “Bel een willekeurig iemand uit het telefoonboek op en biecht op dat je een drankprobleem hebt.” Om vervolgens iemand van de programma Married At First Sight aan de lijn te krijgen. Hoe bizar is dat? Uiteindelijk was haar drankprobleem te wijten aan het ontbreken van een traditionele man in haar leven, eentje die haar tegengas zou geven en zou durven haar op haar fouten en tekortkomingen te wijzen. Wat een hoop lol hebben zij en Amanda gehad om dat gesprek. Wisten zij veel dat zulke mannen nog écht bestaan.

Voor Kim het weet is het al de grote dag. Zenuwachtig en onzeker kijkt ze naar zichzelf als bruid in de spiegel. Ze heeft er alles aan gedaan om er zo goed mogelijk uit te zien. Maar voor wie? Wat als er een enorme enge lelijke vent voor het altaar op haar staat te wachten? Nou ze kan altijd nog nee zeggen. Dan is ze misschien wel de allereerste van het expiriment die gelijk voor het altaar al nee zegt maar zoiets zou op zich ook wel weer iets voor haar zijn.

Voordat ze de trouwzaal binnengaat haalt ze nog een keer diep adem. Met haar vader aan haar zijde loopt ze vervolgens de zaal binnen.

Haar ogen ontmoeten twee prachtige blauwe ogen. Voor haar staat een heel aantrekkelijke man, ze schat hem ongeveer vijf jaar ouder dan zij. Hij heeft donker half lang haar en een prachtige lach. Zijn pak is lichtgrijs en zijn stropdas en gilet zijn blauw en groen schots geruit. Er lijkt een zweem van opluchting en goedkeuring in zijn ogen te zien. Ook Kim is maar wat blij dat er geen enge oude kerel voor het altaar blijkt te staan.

 Al snel is het zover en geven ze elkaar de rechterhand. 

“Verklaart U, Logan Ivar Kendrick McCallum, Kimberly Isabella Hartman aan te nemen tot uw wettige echtgenoot en belooft u getrouw alle plichten te zullen vervullen die door de wet aan de huwelijkse staat zijn verbonden, wat is hierop uw antwoord?”

“Ja,” zegt Logan met een twinkeling in zijn ogen. 

“Verklaart U, Kimberly Isabella Hartman, Logan Ivar Kendrick McCallum aan te nemen tot uw wettige echtgenoot en belooft u getrouw alle plichten te zullen vervullen die door de wet aan de huwelijkse staat zijn verbonden, wat is hierop uw antwoord?”

Kim kijkt Logan diep in zijn ogen. Zijn blik is hypnotiserend en intens, het lijkt bijna alsof zijn blauwe ogen dwars door haar heen kijken. Ze krijgt het er warm van… “Ja,” zegt Kim dan ook.

“Dames en heren, ze zijn getrouwd,” zegt de trouwambtenaar met een glimlach. 

De mensen in de zaal applaudiseren. Dan kust Logan haar, heel zachtjes drukt hij zijn lippen op de hare, zijn lippen zijn zacht en vol. Hier kan ze wel aan wennen.

De taart is prachtig en heerlijk, precies zoals ze gevraagd heeft, de champagne vloeit rijkelijk en voor ze het weet is het feest al in volle gang. Iedereen geniet met volle teugen. De wijn die ze schenken is ook echt verrukkelijk. Ze staat op een gegeven moment even met Amanda en nog wat vriendinnen te dansen en hebben de grootste lol, maar dan staat Logan ineens achter haar.

“Rustig aan mevrouw McCallum, hierna geen wijn meer voor jou, gedraag je als een dame, begrepen?” fluistert hij streng in haar oor. Weer krijgt ze het warm van hem. Amanda trekt alweer haar aandacht en voor ze het weet zijn ze twee wijntjes en een uur verder.

“Mevrouw McCallum, het is tijd om te gaan en uw echtelijke plicht te vervullen.” Logan knipoogt en loopt naar haar toe met een microfoon in zijn handen. “Ik wil graag iedereen bedanken voor zijn of haar aanwezigheid vandaag. Mede dankzij jullie is dit een onvergetelijke dag geworden. Mijn bruid is moe dus wij gaan nu naar ons hotel. Tot ziens allemaal.”

Hij pakt haar bij haar arm en neemt haar mee de zaal uit. De gasten applaudiseren nog een keer en al snel zijn ze in het hotel aanbeland.

Voor de deur tilt Logan Kim op. “Ben je er klaar voor om een echte McCallum te worden?” Ze slaakt een kreetje en hij draagt haar met gemak de drempel over. De bruidssuite is mooier dan ze had verwacht en ze hebben uitzicht over een prachtig verlichte stad. In de slaapkamer is het bed romantisch versierd met rozenblaadjes en er staat een fles champagne klaar.

“Je hebt echt genoeg gedronken voor vandaag, mevrouw McCallum. Die champagne bewaren we voor een champagne ontbijt,” besluit Logan.

Hij pakt haar handen vast en kijkt haar lang en serieus aan. Kim krijgt het weer erg warm.

“Ik had gehoopt dat deze situatie zich niet zo snel al zou voordoen. Ik heb je beloofd dat ik je beste versie van jezelf zal laten zijn. Je hebt mijn waarschuwing genegeerd en bent toch verder gaan drinken. Je had jezelf en ook mij voor schut kunnen zetten, en daardoor ook de familie, begrijp je dat?”

Kim kijkt hem verbaasd aan. Wat overdreven zeg. Ze slaat haar armen over elkaar en rolt met haar ogen. Logan wacht verder niet op haar reactie en praat onverstoord verder.

“Mijn familie handelt dingen op hun eigen manier binnenskamers af. Ouderwets misschien maar daarna is alles vergeten en vergeven. Dus, mevrouw McCallum, accepteer je de consequenties van je gedrag of wil je hier het experiment stoppen? Uiteraard gebeurd het pas als de cameraman weg is.”

Stoppen met het experiment, nu al? Zo erg kunnen die ouderwetse consequenties toch niets zijn, denkt Kim. Een ander idee komt in haar op, dit is vast één grote grap, net als die tv-show candid camera van vroeger waar een verborgen camera in zat. Amanda heeft dat natuurlijk verder in scène gezet.

“Ik accepteer de ouderwetse consequenties Logan,” zegt ze met een glimlach. 

Logan aait even over haar hoofd. “Bedankt voor het vertrouwen, mylady,”

De cameraman wordt de deur uitgewerkt en dan zijn ze alleen. Logan zoekt in zijn bagage en komt dan terug met iets wat op een korte riem lijkt.

“Kom, we gaan naar de slaapkamer. Ik zal je uit je jurk helpen en daarna zul je mijn vriend hier ontmoeten. Dit is een tawse. Wees maar gerust ik warm je eerst een beetje op.”

Kim voelt zich draaierig worden. Opwarmen? Een zenuwachtig gevoel bekruipt haar. Ze voelt hoe haar wangen gaan branden en vreemd genoeg voelt ze ook vlinders in haar buik. Haar jurk is snel uit en netjes opgehangen.

Logan gaat op het bedrandje zitten en klopt op zijn benen. Kim is in tweestrijd, haar verstand zegt dat ze nu snel weg moet gaan maar haar hart wil dit heel graag meemaken. En trouwens waar moet ze heen zonder haar jurk aan in alleen lingerie?

“Kom, we beginnen rustig aan, ik laat je stap voor stap wennen. Ik doe niks wat je echt niet aankunt, beloofd.”

Aarzelend loopt ze langzaam naar hem toe. Als ze dichtbij genoeg is grijpt hij haar pols en voor ze het weet ligt ze op het bed over zijn knie. Dat zachte bed ligt niet eens zo verkeerd. Maar dan realiseert ze zich in welke kwetsbare positie ze zich bevindt en begint haar hart sneller te kloppen. Het is dus echt geen candid camera grap.

“Kim McCallum-Hartman,” begint Logan plechtig, “je hebt eerder vanavond mijn waarschuwing genegeerd en bent niet gestopt met drinken. Hiervoor ga ik je straffen. Je krijgt zes klappen met de schotse tawse, op je blote billen. Omdat het je eerste keer is zal ik je billen eerst goed opwarmen.”

Zijn hand aait zachtjes haar billen. Hij knijpt haar even maar dan komt de eerste klap. Dat valt best mee eigenlijk. Nog een klap, en nog één. Het brandt. Nog een paar klappen volgen. Hij streelt kort haar billen en trekt vervolgens in één ruk haar slipje omlaag. Meer klappen volgen. Al gauw krijgt ze moeite met stil liggen en begint ze te snikken. Au, wat nou opwarmen, het doet gemeen pijn.

Logan merkt haar onrust en hij klemt zijn been over haar benen. Gek genoeg helpt het haar kalm te blijven. Na een tijdje stopt hij en mag ze overeind komen. Hij pakt haar weer bij haar pols en neemt haar mee de slaapkamer uit. 

Hij zet een stoel voor haar neer.

“Ga maar met je knieën op de stoel zitten en leun met je armen op de leuning. Billen iets naar achteren.”

Logan haalt de tawse uit de slaapkamer terwijl Kim zoals gevraagd op de stoel gaat zitten.

“Kim McCallum-Hartman, ik heb je beloofd dat ik je beste versie van jezelf zal laten zijn. Je hebt mijn waarschuwing genegeerd en heb nog meer wijn gedronken. Je had jezelf en ook mij voor schut kunnen zetten. Een McCallum denkt aan de familienaam en zal bij ongepast gedrag de consequenties aanvaarden. Ik zal je volgens familietraditie straffen, je krijgt zes slagen met de tawse. Ben je er klaar voor?”

Eigenlijk heeft ze geen idee of ze hier wel klaar voor is. Zes klappen moet ze wel aankunnen, toch?

“Ja Logan,” snikt Kim. Ze voelt haar hart weer sneller kloppen en haalt diep adem.

“Tel de slagen voor me, luid en duidelijk. Tijdens deze straf noem je me meneer McCallum, dus je zegt één, dank u, meneer McCallum, begrepen?”

“Ja Logan, ik bedoel meneer McCallum,” 

De eerste klap is een venijnige scherpe pijn. Het brandt even na en het lukt haar pas om na een paar tellen te praten.

“Één meneer McCallum,” zegt ze maar haar stem klinkt zachtjes door het snikken.

“Ik heb je niet verstaan, deze telt niet mee, mylady,” zegt Logan onverbiddelijk. De moed zakt haar in haar schoenen. Ze wil protesteren maar de volgende klap beneemt haar de adem. Tranen rollen nu uit haar ogen.

“Één meneer McCallum,” zegt ze nu flink harder.

“Mylady, u heeft niet goed opgelet. U stelt mij teleur. Deze moet opnieuw. Vergeet dank u niet.”

Pats. “Au au,” snottert Kim in paniek. Wat een ongelofelijke zak. Het is veel pijnlijker dan ze had verwacht. Dit is absoluut geen grapje.

“Één, dank u, meneer McCallum,” Haar stem klinkt vaster dan hoe ze zich voelt. 

Pats. Weer een scherpe pijn. Kim schuift onrustig op de stoel heen en weer. Het lijkt vrijwel onmogelijk om dit vol te houden.

“Twee, dank u meneer McCallum,” 

“Blijf stil zitten mylady. Je doet het hartstikke goed. Nog maar een paar klappen dan is het voorbij.”

Pats. Het lijkt alsof iedere slag steeds harder is. Haar tranen blijven komen. 

“Drie, dank u, meneer McCallum,” Even streelt hij haar schouder en voelt zachtjes aan haar billen. Zijn koele hand voelt best fijn eigenlijk.

Pats. De pijn houdt langer aan als bij de eerdere slagen. Het is alsof ze zweeft in de pijn, even is ze nergens behalve in een vreemde bubbel, tijdloos en niet meer in de gewone wereld. Ze hoort zichzelf huilen, haalt diep adem en zegt dan kalm de woorden die hij graag wil horen: “vier, dank u meneer McCallum.” Ineens voelt ze zich helemaal leeg. Alle zenuwen die ze eerder had vanwege deze vreemde trouwdag zijn verdwenen.

“De eerste twee fouten zal ik als beginnersfouten door de vingers zien, mylady. Je hebt er nu zes gehad. Een volgende keer ben ik niet zo mild. Als ik je een instructie geef volg je die voortaan op, want anders zal ik je opnieuw straffen. Is dat duidelijk?”

“Ja meneer McCallum,” 

“Ik wil dat je je excuses maakt voor je eerdere gedrag.”

“Het spijt me meneer McCallum,” 

“Wat spijt je precies? Ik hoop dat je je les geleerd hebt anders zijn we nog niet klaar voor vandaag.”

Haar mond wordt droog en de zenuwen gieren opnieuw door haar lijf. Ze wil echt niet nog meer straf.

“Het spijt me dat ik niet de juiste woorden zei net en dat ik niet stopte met drinken toen je dat aangaf, meneer McCallum,” antwoordt ze hoopvol.

“Je hebt je les goed geleerd, mylady. Ik vergeef je. Je straf is voorbij.”  Logan neemt haar vervolgens in zijn armen en laat haar rustig uithuilen. Hij streelt zachtjes haar haar. Ook hier kan Kim best aan wennen.

“Goed gedaan mevrouw McCallum, ik ben trots op je. Welkom in de familie,” fluistert Logan in haar oor.

Straf (1)

Peinzend liet hij zijn ogen over alle verschillende opties glijden. Allerlei mogelijkheden, netjes gecategoriseerd. Het oogde overzichtelijk en liet weinig ruimte over tot eigen interpretatie. Het vergrijp was ernstig. Maar zou ze daarvoor drie dagen niet makkelijk moeten zitten, of zou de boodschap na dag twee al duidelijk zijn. Deze straf was bedoeld om indruk te maken. Twijfelend zweefde zijn vulpen boven de hokjes en uiteindelijk kruisde hij vastberaden ‘4 dagen’ aan onder de vraag: ‘hoe lang wilt u dat uw kandidaat niet fijn kan zitten na het straf moment?’
Kort daarvoor had hij bij ‘slaginstrumenten’ de paddle en cane al aangekruist, en bij met/zonder opwarming was ‘met’ al doorgehaald. Die keuze was eenvoudig geweest. Zijn eigen grote houten paddle deed haar altijd huiveren maar de verdeling van de impact maakte wel dat ze zich er altijd redelijk staande onder hield. Door daar mee te beginnen hoopte hij dat ze een klein beetje houvast zou voelen. De cane joeg haar serieuze angst aan en stond na wat voorzichtige experimenten in het begin nu toch alweer heel lang eenzaam in de paraplu-bak. Ze vond de pijn te snijdend en onberekenend en dat ging haar niet goed af. Maar nu zou het nodig zijn.

Hij was steeds meer van haar gaan houden: zijn vrolijke en ondeugende dondersteen en dat maakte het echte straffen soms toch wat lastiger. Voor ze er samen erg in hadden was het niet alleen de kink die verbond maar ook twee mooie mensen die nieuwsgierig waren naar elkaar. Ernstige redenen om slaag uit te delen waren er zelden en dat vond hij niet zo erg. Met haar ontdekte hij dat straf hand in hand kon gaan met een grote mate van speelsheid en intimiteit.

Maar deze keer had ze het echt te bond gemaakt. Zo bond dat hij besloten had er echt werk van te maken en haar naar een onafhankelijke organisatie te sturen waar ze, met zijn strikte instructies, haar flink onder handen zouden nemen. De recenties die hij eerder had gelezen klonken veelbelovend en hij wist dat het een organisatie was die zelfs het hoogste keurmerk op zak had als het ging om streng en efficiënt straffen zonder blijvende schade. Want hij was dol op haar mooie zachte billen en zou niet willen dat daar blijvende schade zou ontstaan na een flink pak slaag. Maar de boodschap mocht binnenkomen dit keer. Hard en meedogenloos. Pas na afloop zou hij er weer voor haar zijn en haar overladen met kusjes en knuffels en trotste en troostende woorden. Troost zou ze waarschijnlijk meer dan anders nodig hebben. Hij zag nu al uit naar het moment dat hij haar in zijn armen kon trekken na afloop. Hoe ze na zou schokken en snikken. Hoe ze haarzelf vast zou klampen aan hem en in zijn hals zou snotteren. Hoe bevrijd ze haarzelf zou voelen en de trots waarmee ze de kleuringen op haar billen uiteindelijk dagenlang zou dragen.

Hij glimlachte even. Hij was ook benieuwd hoe lang ze haarzelf voor haar doen gedeinsd zou houden wanneer haar billen nog zo pijnlijk waren. Doorgaans koos ze dan toch eieren voor haar geld omdat de kans op nieuwe slaag op versgeslagen billen haar serieus bang maakte. Maar het zou vast niet lang duren. Hoe lief en knuffelig en aanhankelijk ze soms ook een paar dagen kon zijn, hij kon de klok er op gelijk zetten dat zich vanzelf het moment aan zou dienen dat ze toch weer voorzichtig brutaal naar hem zou kijken. Hij wreef even in zijn handen.

Haar aanmelden was eenvoudig geweest en nu zat hij dus met de vragenlijst voor zijn neus die hij weloverwogen in zou vullen zodat het geheel volgens zijn wensen zou verlopen. Hij koos voor een lange smalle bank waar ze op haar buik gelegd zou worden met brede riemen om haar middel, boven- en onderbenen om haar op de plaats te houden. Haar handen netjes bijeen gebonden en hij kruisde ‘2 kussens’ aan voor onder de heupen. De aanblik zou geweldig zijn. Haar billen die aanvankelijk blank en ongeschonden de lucht in zouden steken en de hulpeloosheid waarmee ze overgeleverd zou zijn aan de man die de straf uit ging delen. Heel even een moment van twijfel. Zou hij niet liever zelf…. nee, het was goed zo, en hij boog zich over de volgende vraag.