Als ik eerst aan de slag ga, kan ik daarna des te meer genieten, is je eerste gedachte. Je begint in de woonkamer. Je spit door de kasten en haalt spullen tevoorschijn die je al in jaren niet meer hebt gebruikt. Weg ermee! Met het zweet op je voorhoofd en vol goede moed ga je door naar de slaapkamer. Je gaat door de kledingkast en haalt er shirtjes uit die je minstens drie zomers niet meer gedragen hebt. Nou ja, misschien kan een deel van het spul nog op Vinted en anders kan het naar de kringloop. De kasten zijn hoog en je kunt niet overal goed bij. Wanneer je op je tenen gaat staan kun je net een vinger over de bovenste plank halen. Bah, helemaal vol met stof! Je loopt naar het hok bij de wasmachine en pakt een krukje. Daarmee kun je wat beter zien wat er allemaal op de plank ligt. Terwijl je een stofdoek over de plank haalt zie je een pakketje liggen. Nieuwsgierig pak je het pakje van de plank. Op het etiket staat dat het pakje aan Paul gericht is. Na wat speurwerk zie je dat hij het net voor zijn reis ontvangen heeft. Waarschijnlijk een verrassing voor vanavond. Je draait het pakje om en ziet dat een plastic zegel het pakje dichthoudt. Als je goed peutert, kun je het waarschijnlijk wel losmaken zonder het te beschadigen. Aan de andere kant is het wel leuker als het een verrassing blijft. Misschien moet je je nieuwsgierigheid bedwingen. Wat doe je?

Als je het pakje nu heel voorzichtig openmaakt, komt Paul er vast niet achter! Uiterst voorzichtig maak je het zegel los. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Ook hier vind je weer de plakbandjes die de verpakking dichthouden en weer weet je deze te verwijderen zonder sporen na te laten. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. Met halve kracht sla je in de palm van je andere hand. Shit, dat doet pijn zeg! Hoe zou het voelen wanneer je over de knie ligt? Nieuwsgierig knoop je je broek los en maak je je billen bloot. In een onhandige hoek geef je een stevige klap op je rechterbil. Oeee, dat doet echt zeer! Even twijfel je of dit pakje niet voor altijd moet verdwijnen, maar als je beseft dat Paul daar zeker achter zal komen, besluit je de borstel netjes op te bergen. Het is ook wel een heel mooi exemplaar en als Paul een klein beetje voorzichtig opbouwt, kan het ook met dit ding een leuke avond worden. Je vouwt met de plakbandjes het plastic weer dicht en dan gaat de borstel weer terug in het doosje. Nadat dit ook netjes dichtgemaakt is, leg je het pakje terug op zijn plek. Omdat je alleen nog aan vanavond kunt denken, geef je het opruimen snel op. Je hebt ook wel weer genoeg gedaan voor je vrije dag.

Terwijl je in de luie stoel zit te lezen, word je gebeld. Het is Paul. “Hey schatje, ik sta nog vast, dus ik ben een half uur later!” zegt hij direct nadat je hebt opgenomen. Je antwoordt dat je rekening houdt met het eten. “Dank je! Ow, trouwens, ik heb nog een verrassing voor vanavond. Of heb je al gezien dat er een pakje in de kast stond?”

Even staat je hart stil. De kans dat Paul weet dat je zijn pakje hebt opengemaakt, is heel klein natuurlijk, maar wat als hij het toch weet? Of dat hij het straks ziet? Je krijgt al medelijden met jezelf als je eraan denkt. Nou ja, hij zou het echt niet weten, toch?

Je blijft lang stil terwijl je wanhopig probeert een goed antwoord op de vraag van Paul te vinden. “Schatje, ben je er nog?” vraagt hij bezorgd. “J… ja ik heb het gezien, bovenop de kast.” Weer ben je stil. “Irene, je bent zo stil. Moet je misschien wat vertellen?” zegt Paul nu, een tikje argwanend. Je kent Paul lang genoeg om te weten dat hij dwars door je heen ziet en al dat gezwijg en gestotter hebben een smoesje onmogelijk gemaakt. Uit de telefoon klinkt een lange zucht. “Je hebt het pakketje al geopend of niet?” “Ja, Paul,” zeg je beschaamd. “Het moest eigenlijk een verrassing zijn voor vanavond. Nou ja, laten we hem maar meteen gebruiken dan. Goed luisteren, dan vertel ik precies wat ik van je verwacht als ik straks thuiskom.”

Met rode oren en grote ogen hoor je aan wat Paul beschrijft. “Ik hou van je,” zeg je met een klein stemmetje, net voor er opgehangen wordt. Zwijgend ga je naar de keuken om het eten voor te bereiden, zodat je niet al te lang na de aanstaande straf kunt eten. Je voelt je ontzettend rot. Waarom moest je dat pakje nou openen? Paul wilde je graag verrassen, maar je kon niet eens even een paar uur wachten? Moet je nu altijd alles verpesten? Je gedachten blijven in deze negatieve spiraal zitten tot je het appje van Paul ziet binnenkomen: “Ben er over 10 min”.

Je pakt een keukentrapje en neemt het mee naar de slaapkamer. Je klimt op het trapje en pakt het pakje van de kleerkast. Net als eerder vandaag haal je de borstel uit het pakje. Daarna trek je je broek en onderbroek uit om vervolgens met de haarborstel in de hand naar de hoek van de slaapkamer te lopen. Daar sta je dan te wachten, de borstel in beide handen die achter je rug gevouwen zijn en met je neus tegen de muur geduwd. Het wachten duurt eindeloos. Nog steeds kun je alleen maar denken aan hoe je Paul hebt teleurgesteld.

Eindelijk hoor je de sleutel in het slot. Je hoort hoe Paul binnenkomt, zijn jas ophangt en zijn schoenen uittrekt. Daarna volgen nog meer geluiden. Je vraagt je af wat hij aan het doen is, maar je durft niet te kijken en je positie te verlaten. Dan hoor je zachte voetstappen dichterbij komen. Je schrikt een beetje als je een hand in je nek voelt. Tegelijkertijd wordt de borstel uit je handen genomen. “Meekomen,” klinkt het bevel, niet hard, maar wel duidelijk. Tegelijkertijd voel je de zachte dwang van de hand in je nek. Voor je weet wat je precies doet, heb je gehoorzaamd en heeft Paul je meegenomen naar de rand van het bed, waar hij je over zijn linkerknie begeleidt. Met zijn rechterbeen pint hij je benen vast en daarna neemt hij je rechterpols vast om die tegen je onderrug te drukken. “Dit is niet de eerste keer dat je nieuwsgierigheid je in de problemen brengt, he?” begint hij. Je knikt omdat je door het brok in je keel geen antwoord kunt geven. Paul neemt daar geen genoegen mee en dwingt je tot antwoorden. “Nee, Paul,” zeg je met een nauwelijks hoorbaar stemmetje. “Dit had een heel leuke verrassing kunnen zijn. Ik heb deze authentieke haarborstel speciaal voor jou gekocht. Uren heb ik besteed aan het vinden van een juist model en net voor ik het je kan geven, besluit jij dat je zelf wel even kijkt. Dat is niet zo leuk he?” “Nee, Paul,” is weer alles dat je uit kunt brengen. Laat de straf nu maar beginnen, ook al gaat ’t pijn doen, ik heb het verdiend, spookt het door je hoofd.

Paul lijkt ook in de gaten te krijgen dat je wel doorhebt dat je straf verdiend hebt en besluit je niet langer te laten wachten. Hij laat de borstel hard op je billen neerkomen. Meteen besef je wat voor onding hij gekocht heeft, want de pijn dringt diep door. Zonder verdere woorden gaat Paul over in een traag ritme waarbij hij de borstel om en om links en rechts laat neerkomen. Je worstelt tegen zijn grip en hapt direct naar adem, maar je kan geen kant op. De pijn verspreidt zich algauw over je hele zitvlak. Na dertig van die zulke klappen zit je dicht tegen tranen aan. “Ik hoop dat je hiervan leert, meisje, anders lig je hier weer, tot je je nieuwsgierigheid kunt bedwingen.” Zonder op een reactie te wachten begint hij weer te slaan, sneller dit keer. Je probeert rustig te blijven liggen, maar dat lukt niet. Tegelijkertijd kun je geen kant op door de ijzeren greep waarin Paul je gevangen heeft. Paul begint nog harder te slaan op de gevoelige plekken onderaan de billen. Je houdt het niet meer. Met een lange jammerklacht laat je de spanning los en begin je te snikken over zijn schoot. Het pak slaag vertraagt en met nog enkele laatste klappen die tot diep in je binnenste doordringen sluit Paul de bestraffing af. Terwijl je langzaam tot rust komt, kroelt hij zachtjes door je haar. Dan laat hij zijn grip los en helpt hij je op zijn schoot voor een dikke knuffel. “Het is goed meisje,” fluistert hij in je oor.

Je billen branden nog flink als je even later weer in de keuken staat. Dan spring je een halve meter de lucht in als Paul ineens in je bil knijpt. “Wat eten we, schatje?” vraagt hij poeslief. Je kijkt hem vuil aan, maar je kunt niet boos op hem zijn. “Aardappelsalade, zet de borden maar op tafel.” Snel daarna schuiven jullie aan en komt de wijn op tafel.

“Ja, toevallig wel, ik zag het staan toen ik aan het schoonmaken was. Je moet maar gauw thuiskomen hoor, ik kan niet wachten!” Je staat even van jezelf versteld: dat je dit zo snel had kunnen bedenken! “Ik ben er zo snel mogelijk,” zegt Paul. Je zet de schuldgevoelens zo goed als je kan van je af en gaat verder met koken. Na een half uurtje is Paul thuis. Zodra hij binnen is, vlieg je hem vol enthousiasme om de hals. “Ik ben ook blij om jou te zien!” zegt hij nadat je hem eindelijk even hebt losgelaten. Niet veel later zitten jullie samen aan tafel en gaat de wijn open. Het wordt een gezellige avond.

“Bijna vergeten, ik moet je cadeautje nog pakken. Blijf hier maar even zitten,” zegt Paul opeens. Hij kijkt met een speciale blik, een combinatie van ondeugendheid en dominantie die je altijd erg aantrekkelijk vindt. Niet veel later is hij terug, maar de blik is nu wel vervangen door een peinzende frons. “Het lijkt wel of dit pakketje open is geweest. Zouden ze dat bij de post gedaan hebben?” Bij het horen van die woorden word je rood. Paul kijkt op. Je ziet zijn uitdrukking veranderen wanneer hij in de gaten krijgt wat er aan de hand is. Eerst is er verbazing over je gekleurde wangen, dan begrip en tot slot een diepe teleurstelling die je alleen maar dieper laat blozen. Je slaat je ogen neer. “Ah,” zegt hij alleen maar, maar hij had niks ergers kunnen zeggen.

Hij staat op om het pakje terug te leggen. Zonder verder nog iets te zeggen loopt hij daarna naar de bank, jou vol schuldgevoel achterlatend. Met een brok in je keel loop je naar hem toe. “Zeg alsjeblieft iets, Paul!” Hij kijkt je teleurgesteld aan. “Dit had een heel leuke verrassing kunnen zijn. Ik heb die haarborstel speciaal voor jou gekocht. Een mooie houtsoort, echt authentiek. Uren heb ik besteed aan het vinden van een juist model en net voor ik het je kan geven, besluit jij dat je zelf wel even kijkt. Dat is niet zo leuk he?” Je voelt je nu ontzettend klein. “Nee Paul, het spijt me zo,” is alles wat je weet uit te brengen. Hij zucht nog een keer. “Ga nu maar zitten, dan hebben we het er nog wel over.” Terwijl hij het zegt, kijkt hij alleen maar naar de televisie en ziet hij niet hoeveel spanning er in je lijf zit. Je kunt nu niet rustig gaan zitten, je hebt straf nodig. Dat heb je verdiend. Na wat twijfel loop je naar kast om daar het pakje weer te pakken. Je haalt de haarborstel tevoorschijn en brengt die naar Paul. Zonder woorden geef je hem de borstel aan. “Denk je nu echt dat ik je nog ga belonen met een pak slaag nadat je de verrassing verpest hebt?” vraagt hij fel. Dan kijkt hij je goed aan en ziet hij de spanning in je lijf en de tranen in je ooghoeken. “Alsjeblieft Paul, wil je me een pak slaag geven?” stamel je.

Paul duwt de borstel weg. “Denk je nu echt dat ik je daarmee ga slaan? Met een cadeautje? Dat heb je nu zeker niet verdiend. Maar je hebt gelijk, een pak slaag heb je zeker wel verdiend. Ga maar naar de slaapkamer en breng me een instrument dat wel geschikt is voor de straf die je nu nodig hebt.” Je ziet zijn harde blik en voelt de afstand die er nu tussen jullie is. Met de achterkant van je hand veeg je een traan weg. Daarna loop je naar de slaapkamer en pak je de koffer met instrumenten die achterin de kleerkast staat. Een voor een haal je de instrumenten uit de tas en leg je ze op tafel. Straps, borstels, paddles, van alles komt boven. Maar wat is een geschikt instrument voor de straf? Je haalt een gemene slipperpaddle tevoorschijn, diepzwart en met heel stijf leer. Op het moment dat je het instrument oppakt, krijg je kippenvel op je arm. Het is lang geleden dat je dit ding gevoeld hebt, maar je weet nog wel hoe erg het was. Je schaamt je voor wat je gedaan hebt, maar misschien is dit ding nog iets te gemeen. Je twijfelt, pak je de paddle, of toch wat anders?

Ja, die slipperpaddle is wel geschikt voor de straf die je nu voelt nodig te hebben. Je loopt ermee terug naar de woonkamer en geeft het aan Paul. “Ik zie dat je dit in elk geval serieus neemt,” zegt hij goedkeurend, “en ik zie ook dat je er heel erg mee zit. Laten we maar direct beginnen. Billen bloot maken en over de knie.”

Pas later besef je dat er op zo’n moment helemaal geen schaamte is, terwijl je dat zeker wel eens hebt als je in een andere situatie je broek uit moet doen om op je billen te krijgen. Nu wil je gewoon dat het zo snel mogelijk begint of misschien vooral dat het zo snel mogelijk voorbij is en je je weer beter voelt. Je buigt over zijn schoot en gaat liggen. Daar voel je zijn hand rusten in je rug. Daar word je iets rustiger van. “Lig je goed?” vraagt hij liefdevol. Je knikt en bedenkt dan wat hij wil horen. “Ja Paul.” Je voelt heel even het koude leer tegen je achterste. Dan wordt het opgeheven en keihard neergebracht. Heel even voel je niks, behalve dat je met een behoorlijke kracht tegen Pauls been geduwd wordt. Dan begint het langzaam branden over het hele oppervlak waar de paddle net geland is. De brand neemt nog steeds toe als de tweede klap je weer tegen zijn been aanduwt. Nog steeds neemt het gevoel toe, terwijl de klappen in een traag tempo op je achterwerk blijven regenen. Na nog geen tien klappen houd je het al niet meer en begin je te schoppen. “Stil liggen!” roept Paul streng. “Auauau, ik probeer het!” jammer je. “Niet proberen, doen!” werpt hij tegen. Je doet je best wel, maar het lukt niet. Met een diepe zucht houdt Paul even in en slaat hij zijn rechterbeen om jouw benen heen. Nu kun je geen kant meer op. Je kunt alleen nog ondergaan.

Zonder genade blijft Paul doorslaan. De slipper schroeit en bij elke klap word je door het zware instrument naar voren geduwd, waarna de pijn weer een stukje heftiger is. Nu je niet meer kunt bewegen, lukt het eindelijk om los te laten. Je laat je tranen de vrije loop en langzaam wordt het schuldgevoel vervangen door leegte. Zo leeg zelfs, dat je eerst niet doorhebt dat Paul gestopt is met slaan en alleen nog zachtjes over je rug wrijft. “Gaat het?” vraagt hij zacht wanneer de tranen minder worden. Het lukt niet om direct te reageren, maar langzaam krijg je je ademhaling weer onder controle en kun je antwoord geven. Na nog een minuut zachtjes wrijven helpt hij je overeind om je vervolgens een stevige knuffel te geven. “Het spijt me dat ik je cadeautje heb verpest.” Het valt je niet meer zo zwaar om het te zeggen, wat precies de kracht van een goed pak slaag aangeeft. “Het is goed, schatje,” zegt Paul. Ineens trekt hij je weer over de knie. “Hey, het was toch goed?” roep je, half in paniek. “Ja, dat is het ook,” zegt hij, maar tegelijkertijd zie je ook dat hij over je heen buigt naar de tafel om de haarborstel te pakken. “Daarom heb je nu je cadeautje wel verdiend.” “Maar je hebt me net al geslagen,” probeer je nog. “Tsja, dat is jouw probleem, he. Volgens mij is deze borstel al pijnlijk genoeg als je niet net een pak slaag hebt gehad, nu zal het zeker wel even doorbijten zijn. Tsja…”

Paul begint te slaan en hoewel je voelt dat hij niet zo hard slaat als hij kan, merk je ook wel dat hij een gemeen ding heeft gekocht. De pijn dringt diep door in je toch al uiterst gevoelige billen. “En, hoe voelt het?” vraagt hij opgewekt. “Pijnlijk,” breng je tussen geklemde kaken uit. “Mooi, dat is ook de bedoeling,” zegt hij even zo vrolijk. God, wat haat je hem toch als hij die toon aanslaat. Nou ja, je houdt vooral van hem, maar je haat hem ook. Het is ingewikkeld. Gelukkig duurt het pak slaag niet te lang, al is het lang genoeg om een beeld te krijgen van wat Paul met dat ding kan doen als hij echt wil. Deze keer wrijft hij niet alleen over je rug, maar ook zachtjes over je billen. Dat voelt wel ontspannend, pijnlijk maar ook fijn. Zo gaat het minuten door, tot Paul je overeind helpt en hartstochtelijk zoent. “Wijntje?” Daar zeg je geen nee tegen.

Na even nadenken bedenk je dat een cadeautje het leukste is wanneer je het ook een verrassing laat. Paul is meestal erg goed als het om cadeaus kiezen gaat en je gunt hem ook dat moment waarop je voor het eerst ziet wat hij gekocht heeft. Je laat het pakje liggen en gaat dan verder met schoonmaken. Daarna is het tijd om te lunchen. Je gaat naar de keuken en maakt wat lekkers klaar. Terwijl je de lunch opeet, denk je na over wat je die middag nog kunt doen. Je kunt natuurlijk even lekker uitrusten en een dutje doen, maar je kunt ook nog ontspannen wat lezen. Beide opties klinken aanlokkelijk!

Je besluit je schouders eronder te zetten en te gaan schoonmaken. Waarschijnlijk raak je dat vermoeide gevoel snel kwijt als je wat aan het doen bent. Je spit door de kasten en haalt spullen tevoorschijn die je al in jaren niet meer hebt gebruikt. Weg ermee! Met het zweet op je voorhoofd en vol goede moed ga je door naar de slaapkamer. Je gaat door de kledingkast en haalt er shirtjes uit die je minstens drie zomers niet meer gedragen hebt. Nou ja, misschien kan een deel van het spul nog op Vinted en anders kan het naar de kringloop. De kasten zijn hoog en je kunt niet overal goed bij. Wanneer je op je tenen gaat staan kun je net een vinger over de bovenste plank halen. Bah, helemaal vol met stof! Je loopt naar het hok bij de wasmachine en pakt een krukje. Daarmee kun je wat beter zien wat er allemaal op de plank ligt. Terwijl je een stofdoek over de plank haalt zie je een pakketje liggen. Nieuwsgierig pak je het pakje van de plank. Op het etiket staat dat het pakje aan Paul gericht is. Na wat speurwerk zie je dat hij het net voor zijn reis ontvangen heeft. Waarschijnlijk een verrassing voor vanavond. Je draait het pakje om en ziet dat een plastic zegel het pakje dichthoudt. Als je goed peutert, kun je het waarschijnlijk wel losmaken zonder het te beschadigen. Aan de andere kant is het wel leuker als het een verrassing blijft. Misschien moet je je nieuwsgierigheid bedwingen. Wat doe je?

Je hebt best nog wel even tijd voor een dutje en daarna voel je je vast beter. Als je meer energie hebt, kun je in korte tijd nog heel veel doen en ziet het hele huis er weer top uit wanneer Paul thuiskomt. Dan alleen nog de vraag of je even in de stoel gaat liggen of echt naar bed gaat. In de stoel is wel zo makkelijk, daar ben je tenslotte toch al. In bed kun je misschien makkelijker echt tot rust komen.

Je besluit voor het grootste gemak te gaan en gewoon in de stoel te gaan slapen. Snel val je in een diepe slaap. Zo diep, dat je niet merkt dat Paul binnenkomt totdat je zachtjes zijn hand op je schouder voelt. “Schatje, wakker worden.” Langzaam doe je je ogen open en rek je je uit. Je beseft dat je zo lang geslapen hebt dat je geen tijd meer hebt om schoon te maken. Paul kijkt je bezorgd aan. “Hey, moest jij niet werken vandaag? Ben je ziek?” Direct ben je volledig wakker. Shit ja, je hebt je natuurlijk ziekgemeld vandaag. Wat kun je nu het best zeggen? Als je bekent dat je niet echt ziek bent, ben je zeker nog niet jarig. Misschien kun je beter doen alsof je ziek bent, maar ja, als Paul daar achter komt..

Je besluit om naar bed te gaan. In de slaapkamer zie je je pyjama hangen aan de kleerkast. Deze draag je niet altijd, maar soms voel je je klein en dan past deze pyjama, met een zacht shirt en een lange broek, het best bij je gemoedstoestand. Soms is het ook andersom, dan voel je je kleiner doordat je de pyjama aantrekt. Misschien is dat nu ook wel fijn bij je dutje. Je kleedt je uit en trekt de pyjama aan. Bijna direct nadat je in bed bent gaan liggen, val je in slaap. Na wat voelt als vijf minuten, maar wat na een korte blik op je telefoon bijna drie uur blijkt te zijn, word je wakker van de deur die dichtvalt. Shit, Paul is thuis en je hebt nog niks aan het huis gedaan! Licht verward stapt hij de kamer binnen. “Schatje, ben je hier? Was je aan het slapen?” hij fronst. “Ben je ziek?” Zonder erbij na te denken zet je een klein stemmetje op. “Ja, beetje,” piep je. “Ach meisje, nou blijf dan maar even liggen. Heb je wel honger?” Je knikt. “Goed, dan ga ik eerst eten maken en kom ik straks nog even bij je.” Zachtjes doet hij de deur weer dicht. Je voelt je wel een beetje schuldig, maar het is ook wel fijn dat er voor je gezorgd wordt.