Inmiddels is het alweer een uur later en ben je nog steeds niet in slaap. Je voelt je zo schuldig dat je niets verteld hebt! Maar ja, je kunt nu Paul echt niet meer wakker maken, toch? Het is midden in de nacht … Wat moet je nu?

Met je nieuwe tas als trots bezit naast je op de bijrijdersstoel rijd je naar huis. Eenmaal binnen haal je het kaartje eraf en gooi je het bij het oud papier. Bij nader inzien haal je het kaartje terug en scheur je het in hele kleine stukjes, die je vervolgens in een oude koffiefilter vouwt en weggooit. De tas zet je nog even achterin je kleerkast. Het is wat lastig om uit te leggen hoe je daar vandaag aan gekomen bent. Als je hem zaterdag showt, is het wat makkelijker te verklaren. Daarna zoek je wat te eten bij elkaar. Je ploft op de bank met je bord op schoot en terwijl je wat rondzapt, eet je je lunch op. Niet lang nadat je je bord weer hebt weggezet, wordt er aangebeld.

Je vindt een leuk restaurant waar ze wat op de kaart hebben staan dat je al een tijdje niet meer gehad hebt. Daar heb je nu echt zin in! Met veel smaak eet je je lunch terwijl je afwezig wat met je telefoon bezig bent. Het is erg lekker, maar je mist Paul wel. Gelukkig komt hij vanavond terug. Je kunt bijna niet wachten.

Na de lunch neem je nog een kopje koffie en daarna ga je naar huis. De rest van de middag lig je lekker onder een dekentje op de bank en wissel je af tussen het lezen van een ebook en series kijken op Netflix. Al met al heel erg ontspannend. Dit had je echt eens nodig!

Je denkt er nog even goed over na, maar bij de gedachte aan een vreemde man die je een pak slaag geeft, gaan de rillingen over je lijf. En dan wil hij je zeker ook nog naakt zien! Nee, dat is te beschamend. Je besluit op de coulance van de politie te gokken. “Je wil zeker met je handen aan mij zitten he!” zeg je zo uitdagend als je durft. “Bel de politie maar!” De beveiliger schudt zijn hoofd. “Volgens mij maak je een grote fout, maar goed, je zou de eerste niet zijn.” Hij toets de cijfers in en voert een kort gesprek terwijl je zwijgend aan tafel zit. Enkele minuten wordt er geklopt en laat de beveiliger twee agenten binnen. Ze maken proces verbaal op en voeren je dan mee richting hun auto. Op de achterbank slaan de twijfels toe. Was het niet beter geweest om akkoord te gaan met het pak slaag? Er is in elk geval geen weg meer terug.

Op het bureau doe je je verhaal. Behalve wat standaardvragen en wat zuchten bij het aanhoren van het verhaal wordt er weinig gezegd. Na het verhoor gaan de agenten naar buiten om enige minuten later terug te komen. “Zo, jongedame, we gaan je zo weer loslaten, wanneer je ons belooft dat je ons niet weer met allemaal papierwerk opzadelt. Weet je hoe het nu verder gaat?” Je schudt je hoofd. “Poging tot diefstal is een misdrijf. Je zult moeten voorkomen. Je kunt tot maximaal 4 jaar celstraf krijgen.” Je hart maakt een sprongetje. “Celstraf?” “Dat zal waarschijnlijk niet gebeuren, aangezien er geen geweld is gebruikt en dit de eerste keer is,” stelt de agent je gerust. “Toch moeten we hier niet te licht over doen. Zoals ik zei, het gaat hier om een misdrijf. De rechter zal een boete of een taakstraf opleggen. Daarnaast krijg je uiteraard een aantekening op je strafblad.” Bij die woorden krijg je een hele droge keel. “Wat betekent dat precies?” vraag je de agent. “Dat kun je terugvinden op de site van de rijksoverheid. Wanneer je dit formulier ondertekent, kun je gaan. Dan kunnen wij weer verder met ons werk.” Je gedachten racen alle kanten op wanneer je het formulier ondertekent. Wat gaat dit betekenen voor je baan? Wat zal Paul zeggen? Ga je het überhaupt vertellen? Hij zal wel heel boos zijn! Terecht misschien, maar dat maakt het krijgen van het pak slaag van de eeuw niet direct makkelijker. Je maalt op deze vraag wanneer je naar huis fiets en thuis op de bank kun je aan niets anders denken terwijl de klok steeds meer naar zes uur tikt, het tijdstip waarop Paul thuis gaat komen. Wat ga je doen?

Paul buigt zich voorover en weet een klap op je linkerbil te geven terwijl hij naar je grijnst. “Au, dat doet pijn hoor!” roep je vol verontwaardiging. Zoals altijd werkt het als een rode lap op een stier. “Ja? Goed zo!” Hij draait je rond aan je arm en geeft je snel nog een paar flinke tikken die door de slaapkamer echoën. Je draait je weer terug en kijkt hem ondeugend aan. Je pakt zijn hand en kust zijn hand … om er vervolgens in te bijten! Lachend draai je je om en spring je over het bed. “Als de bliksem hier komen, dame!” roept Paul en hij springt achter je aan. Met een paar katachtige bewegingen weet je onder zijn armen door te duiken, maar wanneer je een derde keer over het bed vlucht, weet hij je te grijpen. Met een grote armbeweging trekt hij je over zijn schoot. Meteen wordt je arm op je rug vastgezet en hij klemt je benen tussen zijn benen. Zijn hand komt hard neer, in een hoog tempo. “Mag jij mij zo maar bijten?” vraagt hij streng? “Nee, meneer, ik zal het nooooit meer doen.” Vreemd genoeg leidt dit antwoord tot hardere klappen, niet tot respijt.

Ook al slaat hij slechts met zijn hand, wanneer dat in een hoog tempo gaat en je geen kant op kan, voel je het toch aardig. “Oké Paul, zo is t genoeg hoor, ik zal je niet meer bijten,” probeer je nog, maar er volgt geen reactie, behalve dat er nog steeds doorgeslagen wordt. Langzaam verdwijnt er iets van je brutaliteit. Je billen zijn aardig warm als Paul eindelijk weer even stopt. “Zei je nu dat je me niet meer ging bijten?” “Nee, Paul,” zeg je op een toon waarvan het sarcasme niet meer afdruipt. “Mooi zo,” zegt hij met een glimlach. Hij laat de beenklem los en helpt je overeind, daarna op schoot. Je begraaf je hoofd tegen zijn borst terwijl je met je hand over je niet geheel onaangenaam gloeiende achterwerk wrijft. Dan kijk je naar boven en deel je weer een lange zoen. Ineens tilt Paul je op en legt hij je op het bed. Je draait je om en loopt op handen en knieën een stukje verder het bed op. Hij klimt achter je aan het bed op, grijpt je bij je heupen en trekt je een stuk naar achter. Dan begeleidt hij zijn harde penis bij je naar binnen, iets wat moeiteloos gaat nadat je van het pak slaag flink nat geworden bent. Je gromt als hij de eerste keer hard naar binnen stoot. Hij gaat door met diepe stoten, zodat hij steeds tegen je gevoelige billen aankomt. Af en toe haalt hij hard uit om de huid weer wakker te maken. Je kreunt steeds harder wanneer het tempo omhoog gaat. Dan duik je naar voren wanneer je klaarkomt en je voelt dat Paul bijna gelijktijdig ook in je tot een hoogtepunt komt.

Een uur later lig je nog wakker in bed. Nadat jullie nog even geknuffeld en gepraat hebben, ligt hij nu al een tijdje te snurken. Zelf kun je de slaap niet vatten. Je kan alleen nog maar denken aan wat er vandaag gebeurd is en dat je moet voorkomen, maar vooral dat je hebt gelogen tegen Paul. Wat als hij erachter komt? Je huivert al bij de gedachte aan de straf die je dan zult krijgen. Alleen, niets vertellen is ook geen optie. Hij hoort dit gewoon te weten. Maar hoe kun je dit nu nog vertellen? Met de minuut groeit je schuldgevoel en zo ga je een lange, rusteloze nacht tegemoet.

In de slaapkamer buigt Paul zich voorover en weet een klap op je linkerbil te geven terwijl hij naar je grijnst. Ineens ben je je weer bewust van de sporen die nog te zien zijn. Die mag Paul zeker niet zien! Met een soort ongemakkelijk dansje draai je je zo om je as dat je met je rug naar het bed komt te staan zonder dat Paul het ziet. Eenmaal bij het voeteneind aangekomen laat je je achterover vallen. Paul grijnst nog een keer. “Omdraaien jij, ik wil die mooie billen van je zien, die heb ik gemist!” “Kunnen we het niet een keer zo doen?” probeer je nog. Het lijkt Paul alleen maar uit te nodigen. “Gaan we tegenstribbelen, dame? Hmm, misschien wordt het tijd dat ik dan eens laat zien wie er hier de baas is.” Hij grijpt je linkervoet en begint je richting het voeteneind te trekken. Je grijpt een kussen, maar dat remt je geglij nauwelijks af en bovendien lijkt het Paul alleen maar aan te moedigen. Hij pakt ook je rechtervoet vast en trekt je nog verder over het bed. Net wanneer je denkt dat hij je helemaal van het bed af gaat trekken buigt hij je benen hoog de lucht in. Met zijn linkerhand houdt hij je enkels tegen en de rechter laat hij hard neerkomen. Dan stopt hij ineens. “Wat is dit, je billen zijn helemaal rood?” Je stamelt wat en je gezicht wordt net zo rood als je achterste. “Vertel op, Irene, hoe komt dit?” vraagt Paul kwaad.

Je weet niet wat je moet zeggen en het duurt Paul duidelijk te lang. Hij haalt nog een paar keer hard uit. “Au, wacht, ik, ik … heb me vandaag ziek gemeld en ben naar het winkelcentrum gegaan. Daar was een hele mooie tas, die ik niet van je zou mogen kopen en die heb ik geprobeerd te stelen. Au, wacht, ik heb ‘m niet gestolen want ik ben betrapt en toen heeft de beveiliger me met de strap ervan langs gegeven.” Eindelijk laat Paul je los. “En je dacht serieus dat je dit voor mij zou kunnen verbergen? Je hebt tegen me gelogen, je bent schoolziek geweest en je hebt verdorie geprobeerd een tas te stelen. Ik … jij … wacht hier!” Paul beent de kamer uit. Je voelt je inmiddels als de slechtste persoon op aarde. Waarom heb je het ook zover laten komen? “Omdraaien en billen omhoog!” roept Paul als hij de kamer weer binnenkomt. “Verder, verder, verder!” Je knieën bevinden zicht inmiddels onder je heupen en je billen steken hoog en uitnodigend de lucht in, een duidelijk doelwit.

Dan komt de eerste klap neer. “Oooww!” stoot je uit wanneer je lichaam de pijn registreert. Je weet meteen wat voor onding dit is. Een centimeter dikke, ronde houten paddle, ongeveer zo groot als een bil. De pijn dringt altijd diep door tot in je spieren en elke klap zorgt voor enorme blauwe plekken. Je weet vrij zeker dat het niet bij één klap gaat blijven. Paul bevestigt dat snel. Links, rechts, links, rechts komt de paddle hard neer. De pijn is ongelofelijk en lijkt door je hele lichaam te trillen. “Paul, alsjeblieft, ik heb al straf gehad,” probeer je nog, maar hij wil er niets van weten. “Niet van mij en niet voor alles wat je vandaag hebt uitgespookt. Nu geen woord meer van jou!” Hij zet zijn woorden extra kracht bij met twee laag gemikte klappen. De tranen springen in je ogen. Wanneer hij even later ook de toppen van je dijbenen begint te bewerken, houd je het niet meer en val je voorover op het bed. “Ik ben helemaal klaar hiermee, dame! Jij komt nu overeind voor je laatste klappen als je niet wil dat ik de cane er ook nog bij haal.” Met tranen over je wangen duw je jezelf langzaam weer in positie, tegen al je instincten in. Dan volgen de klappen weer, hard en meedogenloos. Je ziet hoe de druppels onder je op het bed vallen. Langzaam laat je los en is er alleen nog maar de pijn die uitstraalt vanuit je achterste. “Laat dat een les zijn,” hoor je vaag en snikkend laat je jezelf weer op het bed vallen. Niet veel later voel je hoe Paul een arm om je heen slaat. “Het is goed meisje, maar laat dit nooit meer gebeuren, oké?” “Nee, Paul,” weet je uit te brengen terwijl het schokken en snikken langzaam minder wordt. “Laten we de rest van de plannen maar even uitstellen. Ik denk niet dat je er nu klaar voor bent.” Je kijkt Paul aan en glimlacht terug. Met een klein kneepje in je schouders laat hij je los, je met de pijn, maar zonder schuldgevoel, achterlatend.

Je besluit even lekker te ontspannen in bad. “Ik ben een beetje moe schat, je ziet me over een halfuur wel weer,” roep je vanuit de slaapkamer wanneer je al half uitgekleed bent. Het bad is inmiddels ook al aardig volgelopen. Je pakt de handdoeken, loopt naar de badkamer en voelt voorzichtig aan het water. Gloeiend heet, precies goed dus. Je stapt in het bad en laat je langzaam in het water zakken. Met een diepe zucht laat je de spanning van vandaag een beetje los.

Je weet niet hoelang je precies in bad zit, maar ineens hoor je Paul door het appartement bulderen. “Irene!” Ineens zit je recht overeind in bad. Paul stormt naar binnen. “Ik hoorde net drie keer achter elkaar dat je gebeld werd door je werk. Toen heb ik maar opgenomen om te vragen je niet meer te bellen. Tot mijn stomme verbazing kreeg ik de bedrijfsarts aan de lijn die vertelde dat je vandaag niet bent komen werken en dat je niet thuis was toen de huisarts langs kwam. Vervolgens springt er ook nog een sms’je in beeld met een datum om voor te komen bij de rechtbank. Wat heeft dat te betekenen?” Je voelt een enorme knoop in je maag. Je kijkt omhoog. Aan zijn blik weet je meteen dat dit niet het moment is voor smoesjes of ‘damage control’. “Ik ben vandaag niet naar het werk geweest, ik heb me ziek gemeld,” beken je. Paul kijkt je vol ongeloof aan. “Dus, je bent schoolziek en je liegt tegen mij over waar je geweest bent. En dat sms’je van justitie, heeft dat ook met vandaag te maken?” Je bent inmiddels wel overtuigd dat verbergen een verloren zaak is. “Ik … Ik ben wezen winkelen en daar zag ik een heel mooie tas. Ik wist dat je ‘m te duur zou vinden, dus heb ik geprobeerd ‘m te jatten.” Pauls ogen puilen uit zijn kassen. “Ik moet binnenkort voorkomen, maar ik krijg waarschijnlijk geen aantekening op mijn strafblad, denk ik,” probeer je snel. Het is doodstil. “Ik … ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. ‘Waarschijnlijk geen strafblad’, alsof ‘t niets voorstelt. Heb je enig idee hoe onverantwoordelijk dit is?” Nu is het jouw beurt om te zwijgen. Hoe kun je zo’n vraag nu ook beantwoorden? Toch lijkt dit niet helemaal te zijn waar Paul op wacht en zijn ergernis groeit zichtbaar. “Jij, uit bad, nu! En meekomen!”

Je stapt uit bad en wordt direct aan je pols meegesleurd door “Paul”, die ook nog gauw een grote badhanddoek en een grote houten badborstel meepakt. Eenmaal in de slaapkamer trekt hij zijn favoriete houten stoel uit de hoek en neemt plaats. Terwijl hij je pols nog vast heeft, legt hij met zijn andere hand de handdoek over zijn schoot. Dan trekt hij je met een korte ruk over de knie. “Ik heb geen geduld voor gewurm en geworstel, want we zijn wel even bezig,” kondigt hij aan terwijl hij met zijn rechterbeen je benen op z’n plek klemt en met zijn linkerhand je vrije arm op je rug pint. Het blijft altijd verschrikkelijk als hij je zo vast zet, maar je had niet heel veel anders verwacht. Heel lang om na te denken over deze ongemakkelijke positie heb je niet, want hij begint direct hard uit te halen. Je schreeuwt het uit, wat doet dit pijn! Je nog natte billen maken het alleen maar erger. Je duwt tegen zijn armen en benen, maar er is geen ontsnappen aan de regen van klappen, links, rechts, links, rechts. “Hou op met worstelen,” beveelt “Paul” boos. Je probeert het wel, maar het lukt nauwelijks.

“Volgens mij hebben deze ook wat aandacht nodig,” zegt Paul en je schreeuwt het uit als hij de achterkant van je dijbenen begint te bewerken. De borstel gaat terug naar de beurse sit spots onderaan je billen en dan houdt het ineens op. Even heb je hoop, maar daar komt bliksemsnel een einde aan. “Overeind dame, en handen tegen de muur in de slaapkamer. Ik ga de cane halen.” Moeizaam kom je overeind en met een ongemakkelijk loopje vind je je weg naar de kamer. Wat doet dit ongelofelijk zeer en het is nog niet eens klaar. Aangekomen in de slaapkamer neem je de positie in die Paul aangegeven heeft. Je ziet op je hand een beetje kippenvel. Alle druppels op je lijf zijn inmiddels opgedroogd. Even vind je het grappig dat je het koud hebt terwijl je billen zo warm aanvoelen, dan hoor je zijn stem. “Meisje, je hebt me zo teleurgesteld vandaag, ik weet bijna niet wat ik moet zeggen.” Bij die woorden krijg je een zure smaak in je mond. Je weet zelf ook niet wat je bezielde en waarom je het zover hebt laten komen. “Het ergste vind ik nog niet eens dat je mogelijk een strafblad krijgt en daarbij mogelijk ook nog eens problemen op je werk, maar dat je tegen mij liegt over zoiets ernstigs. Hoe haal je het in je hoofd?” “Ik, ik weet het ook niet, het spijt me,” kraak je, terwijl een eerste traan over je wang stroomt. Paul zucht. “Misschien zul je na dit pak slaag betere keuzes maken.”

Zonder verdere woorden begint hij de stok tegen je billen te tikken. Je zet je schrap voor de scherpe pijn die na het zoevende geluid dwars over je achterwerk gaat. Je zuigt je adem naar binnen en knijpt je ogen dicht wanneer de pijn opbouwt. Net wanneer je het gevoel een beetje onder controle hebt, komt de volgende slag. Alles wordt je langzaam te veel: de pijn, de spijt om wat je gedaan hebt. Bij elke klap vallen er meer tranen en kun je aan minder denken, tot je wereld alleen nog maar bestaat uit je pijnlijke billen. Hoeveel klappen je precies hebt gekregen, weet jij uiteindelijk niet meer. Wanneer je weer een beetje bijkomt, sta je al te snikken op Pauls schouder, terwijl hij zijn armen om je heen houdt. Langzaam kom je weer een beetje tot rust en laat je los. Paul duwt je even van je af en kijkt je liefdevol aan. “Ik houd nog steeds van je, liefje,” verzekert hij je en hij drukt nog een kus op je voorhoofd. Dan kijkt hij nog even streng. “Maar als je dit nog eens flikt, zorg ik ervoor dat je weken niet kunt zitten, begrepen?” “Is dat anders dan nu?” lach je als een boer met kiespijn. “Wil je dat echt weten?” countert Paul? Nee, misschien beter van niet.

Je besluit even lekker te ontspannen in bad. “Ik ben een beetje moe schat, je ziet me over een halfuur wel weer,” roep je vanuit de slaapkamer wanneer je al half uitgekleed bent. Het bad is inmiddels ook al aardig volgelopen. Je pakt de handdoeken, loopt naar de badkamer en voelt voorzichtig aan het water. Gloeiend heet, precies goed dus. Je stapt in het bad en laat je langzaam in het water zakken. Wanneer je billen het water raken, schrik je even op. Misschien was deze temperatuur toch niet zo verstandig. Je vult een klein beetje koud water bij, zet je tanden op elkaar en gaat zitten. Met een diepe zucht laat je de spanning van vandaag een beetje los.

Je weet niet hoe lang je precies in bad zit, maar ineens hoor je Paul je naam door het appartement bulderen. “Irene!” Ineens zit je recht overeind in bad. Paul stormt naar binnen. “Ik hoorde net drie keer achter elkaar dat je gebeld werd door je werk. Toen heb ik maar opgenomen om te vragen je niet meer te bellen. Tot mijn stomme verbazing kreeg ik de bedrijfsarts aan de lijn die vertelde dat je vandaag niet bent komen werken en dat je niet thuis was toen de controlearts langs kwam. Wat heeft dat te betekenen?” Je voelt een enorme knoop in je maag. Je kijkt omhoog. Aan zijn blik weet je meteen dat dit niet het moment is voor smoesjes of ‘damage control’. “Ik ben vandaag niet naar het werk geweest, ik heb me ziek gemeld,” beken je. Paul kijkt je vol ongeloof aan. “Dus, je bent schoolziek en je liegt tegen mij over waar je geweest bent. Is dat het of komt er nog meer bovendrijven?” Even twijfel je, maar met de rode strepen op je billen valt er weinig te verbergen. “Ik … Ik ben wezen winkelen en daar zag ik een heel mooie tas. Ik wist dat je ‘m te duur zou vinden, dus heb ik geprobeerd ‘m te jatten.” Pauls ogen puilen uit zijn kassen. “Een bewaker heeft me betrapt, dus je hoeft me daar niet meer voor te straffen!” probeer je snel, maar daar moet Paul niets van weten. “Dat bepaal ik zelf wel, dame. Uit dat bad, voorover en handen op de rand, nu!”

Je geeft je niet altijd zo makkelijk over, maar deze situatie is hopeloos. Eigenlijk schaam je je ook wel over wat je vandaag gedaan hebt. Toch pak je nog even snel een handdoek om je af te drogen, maar nadat je je gezicht en bovenlijf hebt afgeveegd, grist Paul de handdoek uit je handen. “Zo is het wel genoeg, voorover had ik gezegd.” Zwijgend grijp je de rand van het bad. “Ik ben heel teleurgesteld,” is het enige wat Paul nog zegt terwijl hij de badborstel pakt en als proef tegen je billen tikt. Dan begint hij in een gestaag ritme uit te halen. Je schreeuwt het uit, een schreeuw die galmt in de kleine badkamer. Wat doet dit pijn! Het is nog erger dan anders wanneer die akelige borstel tevoorschijn komt en dat is al erg! “Sta stil en accepteer je straf!” roept Paul boos. Je probeert het wel, maar het is gewoon zo moeilijk. De geluiden uit je keel worden luider wanneer Paul zijn hand op je onderrug legt en de toppen van bovenbenen ook begint te bewerken. “Alsjeblieft, niet zo hard, ik heb al straf gekregen!” probeer je nog. “Dat is ook de reden waarom het bij de badborstel blijft en ik de cane niet erbij pak. Blijf staan.” Om zijn woorden kracht bij te zetten slaat hij een paar keer hard op de sit spots. Je jammert en probeert uit alle macht de gladde rand van het bad vast te houden. Dan houdt hij eindelijk op. “Nog twaalf klappen, als je netjes in positie kunt blijven staan. Ik hoop dat dat genoeg is om ervoor te zorgen dat dit nooit meer gaat gebeuren.” “Nee Paul, ik zal het niet meer doen, ik beloof het!” schreeuw je snel. “Blijf staan, anders beginnen we opnieuw, begrepen?” Je bevestigt zijn vraag en zet je schrap. Dan daalt de borstel neer, nog veel harder dan net. Van schrik spring je overeind. “Meisje meisje toch, voorover en opnieuw. Nog steeds twaalf.” Er springt een traan in je ooghoek terwijl je voorover buigt. Wanneer de klappen weer komen, doen ze nog net zo’n zeer, maar met alle macht weet je je vast te houden, tot klap 9 dan toch. Je hand glijdt van de rand en je schiet voorover. “Opnieuw” zegt Paul kortaf. “Nee!” schreeuw je uit. Een traan rolt van je wang. Je kunt niet meer, maar Paul is duidelijk: je moet. Opnieuw pak je de rand vast. Met de laatste beetjes kracht die je hebt houd je de rand vast terwijl alle twaalf de klappen worden toegediend. Zachtjes snikkend houd je de rand vast tot Paul zegt dat je overeind mag komen. Met gespreide armen ontvangt hij je voor een gigantische knuffel. Je huilt uit op zijn schouder en laat pas los als je tot rust gekomen bent.

Je ligt die avond vroeg in bed, op je buik, met een lichte laken over je heen en zonder ondergoed. Je wrijft zachtjes over je gepijnigde achterste. Het zal nog wel even duren voor dit genezen is! Je slaapt nog niet wanneer Paul binnenkomt. “Ik houd nog steeds van je, liefje,” verzekert hij en hij drukt nog een kus op je voorhoofd. Dan kijkt hij nog even streng. “Maar als je dit nog eens flikt, zorg ik ervoor dat je weken niet kunt zitten, begrepen?” Je kunt alleen maar slikken en knikken. Gelukkig neemt Paul je in een stevige knuffel. Je laat de laatste restjes spanning los en ondanks de pijn val je nu eindelijk in slaap.

“Zullen we gewoon samen lekker op de bank zitten vanavond? Het laatste seizoen van Modern Family staat op Netflix.” Paul laat zich makkelijk overtuigen en niet veel later lig je in zijn armen op de bank met twee flinke glazen wijn op tafel. Halverwege de eerste aflevering voel je je telefoon trillen. Je herkent het nummer van je werk, wat moeten die nu op dit tijdstip? Je klinkt het telefoontje weg, maar een paar minuten later bellen ze nog een keer. Weer klik je ze weg. Direct word je nog een derde keer gebeld. Met een zucht neem je op. “Goeieavond, we willen het graag even hebben over je verzuim.” Direct gaan alle alarmbellen af. “Schatje, ik moet deze even opnemen, ik ben zo terug.” Terwijl je het zegt, probeer je de paniek in je stem te verbergen. “Blijf niet te lang weg!” zegt Paul nog en je loopt de kamer uit.

“Hallo, ben je daar nog?” hoor je aan de andere kant van de lijn. “Ja, eum, ja, ik ben er nog.” “Mooi, zoals ik zei, wilde ik het graag even over je verzuim van vandaag hebben. Je hebt je ziek gemeld, maar toen de bedrijfsarts langskwam voor de controle, was je niet thuis. We kregen je ook niet telefonisch te pakken.” Shit, al die belletjes van het werk die je genegeerd hebt! Je hebt nooit aan deze mogelijkheid gedacht. “Euh, ja, ik sliep een hoop, om een beetje te herstellen. Misschien heb ik daarom ook gemist dat er iemand aan de deur stond.” Even blijft het stil, maar dan volgt een goedkeurend bromgeluid. “Nu ja, beterschap in elk geval.” “Het gaat al veel beter, hoor!” zeg je snel. “Nou, dat is mooi! Hopelijk ben je morgen dan weer terug.” Je haalt opgelucht adem. “Ja, dat hoop ik ook.”

Niet veel later lig je weer terug tegen de borst van Paul en voel je bijna geen schuldgevoel meer over het feit dat je nu weer gelogen hebt. Na het tweede glas wijn voel je hoe Paul zijn hand langzaam over je broek beweegt, van de zijkant van je knie naar je heupen en door naar je billen. Zachtjes begint hij de kneden. Dan blaast hij licht in je nek. Er verschijnt kippenvel op je arm. Aangemoedigd door je reacties schuift hij zijn andere arm onder je lichaam en begint hij de bovenste knoopjes van je blouse los te maken. Zijn hand glijdt onder je shirt en bij je bh naar binnen en hij begint zachtjes met je rechterborst te spelen. Plots hap je naar adem als hij heel even hard in je tepel knijpt en daarna direct weer loslaat. Dan gaat hij weer verder met zachtjes strelen om niet veel later nog net iets harder te knijpen. Zo wisselt hij de zachte en harde bewegingen af. Even valt je op dat Netflix al tijden vraagt of je nog aan het kijken bent, maar jullie hebben er beide geen aandacht meer voor. Pauls rechterhand schuift nu langzaam naar de voorkant van je broek en terwijl hij je in je nek kust, maakt hij de knoop en de rits los om vervolgens met zijn vingers tussen je benen te glijden. Je kreunt inmiddels door zijn aanrakingen en je voelt dat je aardig nat geworden bent. “Zullen wij eens naar de slaapkamer verhuizen?” zegt Paul en je kunt alleen knikken. Je knoopt je broek snel dicht en volgt Paul. “Handen omhoog,” beveelt hij en langzaam trekt hij al je kleren uit. “Blijven staan.” Helemaal naakt, met nieuw kippenvel, zie je hoe ook Paul zijn kleren uittrekt. Wat ziet hij er toch goed uit, zeker als hij zo de leiding neemt. Met zijn piemel al klaar voor de strijd loopt hij naar je toe en kust je vurig. “Zo, dame, meekomen,” zegt hij en hij trekt je naar het bed.

Je bent niet altijd zo volgzaam, maar nu weet je niet wat je zou kunnen tegenwerpen. Het speelt ook wel mee dat je je schuldig voelt over vanmiddag. Paul beent naar de slaapkamer en je hebt moeite hem bij te houden. Eenmaal door de deur loopt hij naar het bed en stapelt drie kussens op elkaar in het midden van het bed. Daarna haalt hij zijn brede leren riem door de lussen van zijn broek. Bij het kenmerkende geluid loopt er een rilling over je lijf. Dan draait hij zich naar je toe. “En waarom heb jij je broek nog aan?” “Je had nog niet gezegd dat ik hem uit moest doen,” werp je tegen, net te hard. Paul zegt niets, maar kijkt alleen heel duister. Snel besluit je dat het verstandig is om nu je onderkleding maar uit te doen. “Liggen, over die kussens,” beveelt Paul en je klimt op het bed.

“Je hoeft me niet te slaan, ik krijg al een boete!” probeer je nog. “Zo werkt het niet meisje, wij hebben een afspraak dat als jij domme keuzes maakt, waardoor je jezelf in gevaar brengt of schade toebrengt, je van mij straf krijgt. Veel dommer dan een tas proberen te stelen gaat het niet worden!” Om je verdere commentaar voor te zijn laat hij zijn riem voor de eerste keer neersuizen. Het is bijna of je de kleur voelt, een donkerrode streep dwars over je billen. Snel volgt er nog een klap en nog een. Paul heeft het tempo er goed in en je begint met je heupen over de kussens te bewegen om nog een beetje aan het straftuig te ontsnappen. “Liggen blijven,” klinkt het kortaf. Je grijpt de kussens in een poging meer grip te krijgen en je begraaft je tenen in de rand tussen het bed en het matras. Ineens schieten je voeten toch weer hard omhoog wanneer de riem een heel stuk lager op je onbeschermde dijbenen landt. “Ik zei liggen blijven,” zegt Paul geïrriteerd terwijl hij elk woord accentueert met een harde klap op het blanke vlees onder je zitvlak. “Au, dat probeer ik!” roep je op een toon die het midden houdt tussen recalcitrant en wanhopig. Met enige moeite weet je je tenen weer terug te stoppen en zo je lichaam gestrekt te houden. Met enkele uitgemeten klappen, precies op die plek waar je straks weer op moet kunnen zitten, sluit Paul zijn straf af. Althans, dit gedeelte.

“Blijven liggen, ik ga de cane pakken,” kondigt Paul nu aan. “Nee, alsjeblieft, het doet al zeer genoeg,” werp je nog tegen, maar hij wil er van niets weten. “Je meldt je ziek voor het werk om vervolgens een tas te stelen en je denkt dat je er zo makkelijk van afkomt? Dat lijkt me niet dame.” Nee, dat klonk in je hoofd ook al niet zo realistisch. Waarom heb je dit ook gedaan, zo stom! Terwijl je daar ligt, met je brandende billen hoog over de kussens, denk je steeds meer dat je die cane misschien wel verdiend hebt. Dan voel je de stok zachtjes tikken en je knijpt je ogen dicht. Een seconde later voel je een dunne streep van felle pijn en je zuigt je adem naar binnen. Au, wat doet dat rotding een pijn. Je knijpt in de kussens en vangt zo de tweede tik op, die nog net iets meer pijn doet. Bij elke volgende slag wordt het moeilijker de pijn op te vangen. Je ademhaling wordt dieper en de kreten bij elk hard contact harder. Dan slaat hij twee keer snel na elkaar op dezelfde plek. Hier had je geen rekening mee gehouden en je weerstand is weg. Je hoofd zakt in het matras en je begint te snikken. Hoewel de pijn van de laatste slagen minstens zo erg is, registreer je niet alle klappen meer helemaal en duurt het ook even voor je weet dat je straf voorbij is. Wanneer je weer omhoog kijkt, met sporen van tranen nog op je wangen, zie je Paul voor je staan. “Je gaat in het vervolg betere keuzes maken, beloofd?” Hij klinkt streng, maar kijkt liefdevol. “Ja Paul, ik beloof het.” Hij rolt je voorzichtig op je zij en neemt je in een flinke knuffel. Op het eind duwt hij je op je rug en je ogen knijpen even dicht van de pijn. Wanneer je ze weer opent, zie je Paul met een kleine twinkeling in zijn ogen naar je kijken. “Ja meisje, wie haar billen brandt, moet op de blaren zitten!”