Posted on by admin

Olivia

Ze hebben elkaar ontmoet via een app. 

Ik bedoel, is er tegenwoordig een andere manier? En ze klikten echt. De gesprekken vloeiden als een goed glas wijn en ze leken veel gemeen te hebben.
Eerste date: eten en een film. Een klassieker, iedereen weet waarom. Ze herinnert zich de film niet en ook niet wat ze gegeten heeft. Zodra hij haar vertelde wat hij voor de kost deed, ging haar hoofd op hol.
Tweede date. Een museum. Mooi. Ze bespraken de kunst. Modern. Hij had interessante opvattingen en luisterde aandachtig naar de hare. Hij leek aardig, misschien iets te aardig. Hij leek de hints die ze hem probeerde te geven niet op te pikken, maar misschien was ze te subtiel. Ze was in het verleden beschuldigd te vaag te zijn over wat ze wilde. Ze keek naar zijn handen terwijl hij naar kunstwerken wees, ze waren groot. Ze glimlachte.
Voor een Monet kusten ze. Het was heel leuk en romantisch.
Ze bleven elkaar zien. Het was allemaal heel romantisch, de seks was fijn, hij deed niet moeilijk over oraal, wat goed was. Al met al een zeer liefdevolle, bekwame minnaar. Maar nog steeds pikte hij de hints niet op.

Andreas was leraar Engels op een plaatselijke school. Twee avonden per week gaf hij een ESL-cursus bij een avondschool. Hij was veertig, met een mooie bos haar. Ruige baard, soms een bril. Ze vond de hele verstrooide professor vibe die hij had echt leuk. Toen hij haar vertelde over zijn dag, hoe sommige van zijn leerlingen zich misdroegen of lui waren, kon ze alleen maar proberen haar mond te houden. Het was tenslotte een fantasie die ze al bijna twintig jaar met zich meedroeg. Het brandde gewoon een gat in haar hersenen.

Olivia was een kunstenaar. Voor geld illustreerde ze boeken en krantenartikelen. Maar ze had geheime schetsboeken. Ze tekende daarin haar meest intieme verlangens en fantasieën. Een van hen belandde ‘per ongeluk’ op een avond op de salontafel, terwijl ze eigenlijk iets op Netflix zouden kijken. Het lag open op een bijzonder suggestieve pagina. Toen hij ging zitten en het opmerkte, deed ze (slecht) alsof ze schrok en verzon ze een smoes over commissies voor geld. Maar het zaadje was geplant.

Uiteindelijk werd er een plan gemaakt. Ze zou hem ophalen na een ESL-cursus en dan zouden ze een mooie wandeling maken, misschien een ijsje halen. Ze was opgewonden, misschien zou dit eindelijk de avond worden. Hopelijk zouden alle kleine hints en aanwijzingen eindelijk landen en effect hebben.

Ze wachtte bij de deur van het klaslokaal, waar ze hem hoorde lesgeven. Zelfs als ze alleen het ritme van zijn stem kon onderscheiden, was het allemaal heel spannend.
Eindelijk hoorde ze alle geluiden van een les die eindigde. Stoelen die werden verschoven, geklets, tassen die werden ingepakt. De deur ging open en een stroom studenten kwam naar buiten. Ze glipte naar binnen en zag hem vooraan in de klas zijn tas inpakken. Hij keek op en glimlachte schaapachtig naar haar.
‘Het spijt me, het liep iets uit. Ik moet alleen even iets halen en dan ben ik klaar om te gaan.’
Ze ging zitten achter een van de bureaus vooraan in de klas. Ze giechelde een beetje. ‘Voelt alsof ik straf heb en na moet blijven.’ Hij glimlachte verbaasd naar haar.
‘Maak je geen zorgen, ik red me vast wel een paar minuten alleen. Ik zal me niet misdragen,’ zei ze met een ondeugende blik.
Toen hij wegging, stond ze snel op en keek om zich heen. Ze zocht iets stouts. Om hem uit te dagen. Ze zag een stuk krijt en kreeg plotseling een heel goed idee.
Toen hij terug de klas binnenkwam, zat ze weer op haar plaats. Een heel ondeugende grijns verspreidde zich over haar gezicht. Maar iets aan hem was al veranderd. Hij keek serieuzer. Hij keek haar streng aan.
‘Wat is er zo grappig, jonge dame? Nablijven is geen lachertje.’
Nu was het haar beurt om verward te zijn, maar hij merkte dat niet op en ging door.
‘Je gedrag is de laatste tijd ronduit schandalig geweest. Je bent altijd te laat, hebt nooit je huiswerk af, je praat in de les en de taal die je gebruikt als je tegenspreekt is een schande. En dan is er dit…’
Hij wees naar de vuile tekening die ze van hem had gemaakt op het schoolbord. Ze dacht dat hij het niet eens had gemerkt.
‘Is dit jouw idee van een lollige grap?’
Ze herwon haar kalmte en knikte met een ondeugende grijns.
‘Ja, het is huiswerk. Voor tekenen.’
Hij schudde zijn hoofd en kneep in de brug van zijn neus.
‘We hebben een laatste redmiddel. We hebben alles geprobeerd, maar niets lijkt echt indruk te maken. Er is nog maar één ding dat we niet hebben geprobeerd.’
Haar hart maakte een sprongetje. Hij gaat het echt zeggen. Haar gezicht kon niet anders dan oplichten.
‘Jij, jongedame, krijgt een flink pak voor je billen.’
Oh mijn God, gebeurde dit echt? Geslagen door een echte leraar, in een echt klaslokaal. ‘Maar meneer Davis…’
‘Geen discussie, jongedame. Kom hier.’
Hij wenkte haar en als een tekenfilm hond die de geur van een dikke worst opsnuift, dreef ze naar voren in de klas.
Hij had zijn stoel naar achter geschoven en was gaan zitten. Hij klopte op zijn schoot.
‘Over de knie, jongedame.’
Hoewel hij het niet vroeg, knoopte ze snel haar spijkerbroek los en trok die naar beneden. Misschien iets te gretig liet ze zich over zijn schoot zakken. Alle kleine zaadjes kwamen uit. Ze voelde zijn hand over haar ontblote achterwerk strelen. Hij had haar al eerder gestreeld, maar dit was intenser. Hij kneep zachtjes in haar billen. Ze hapte naar adem. Toen voelde ze hem zijn hand optillen, haar billen voelden heel kort een lichte kou, de afwezigheid van een hand. En toen…
KLAP!
Een stevige klap landde op haar achterwerk. Ze hapte naar adem. Het tintelde, een fijne warmte begon zich te verspreiden.
En nog eens. KLAP! Ze liet een klein gilletje ontsnappen. Hij wreef even over haar billen.
‘Vanaf nu gebeurt dit elke keer als je je misdraagt, jongedame.’ Een salvo klappen verhitte haar billen. Een elektrische schok ging door haar hele lichaam elke keer als zijn hand contact maakte. Haar voeten begonnen reflexmatig te trappelen. Ze kon er niets aan doen. Ze slaakte een klein gil. Ze kon hem bijna voelen glimlachen. En dat deed haar glimlachen.
‘Vind je dit grappig?’ Zijn toon was plagerig, bijna zelfingenomen, omdat hij haar had betrapt. Hij wreef weer over haar billen, zijn klappen waren vrij hard geweest en nu voelden haar billen aan als een kleine radiator.
Haar gedachten schoten alle kanten op, om iets grappigs of geestigs te bedenken, iets om hem mee te plagen, hem een beetje uit te dagen. Maar de hele ervaring maakte haar een beetje sprakeloos. Zonder na te denken, flapte ze eruit: ‘Ja, meneer.’
Wat verkeerd was, ze wist het zodra ze het zei. Maar misschien zei ze zelfs per ongeluk het juiste.
Er klonk een zucht, iets te luid om oprecht te zijn.
‘Oké dan, dan zal ik gewoon wat harder moeten werken om indruk te maken.’
Hij liet haar naar adem happen. Ze besefte eigenlijk niet eens wat er met haar lichaam gebeurde. Het meeste was onvrijwillig. Ze hapte naar adem, trapte, misschien gilde ze. Haar vuisten sloegen op de grond. Het was niet eens zo heel hard, hoewel haar achterwerk nu behoorlijk warm was. Ze voelde zich echt heel stout.
Hij stopte en streelde haar billen weer. Ze hijgde. Het was vreemd, ze had al eerder billenkoek gehad… zelfs harder dan dit, maar nu was het iets heel anders. Ze kon haar lichaam nauwelijks beheersen. Ze besefte dat ze haar bekken heel zachtjes tegen elkaar wreef. Ze wist niet waar het tegenaan schuurde en het kon haar eigenlijk niet schelen.
Felle klappen en zachte aaien volgden elkaar op in een complex ritme. Haar hijgende kreunen en harde gilletjes vormden een melodie. Haar kont een instrument van hun beider genot. Een doek dat diep rood geschilderd moet worden.
Alles kwam samen en ze stootte een enkele orgastische kreet uit.
Daarna waren er alleen maar kreunen en strelen. Het rollenspel was voorbij, nu was er alleen nog liefde. Ze stond op, ze omarmden elkaar, kusten elkaar. Hij maakte een grapje.
‘Denk je dat de conciërge ons gehoord heeft.’
Ze wist dat ze geschokt zou moeten zijn, maar het kon haar eigenlijk niet schelen. ‘Dus je hebt mijn hints wel opgepikt?’ Ze vroeg het nadat ze zich had aangekleed en ze het gebouw verlieten. Gelukkig nergens de conciërge te bekennen.
Hij knikte. ‘Hoe had ik dat niet gekunt. Maar de tekeningen gaven me het idee om het speciaal te maken. Ik hoop dat het… speciaal was, bedoel ik’.
Ze glimlacht en kust hem opnieuw. Haar billen gloeiden bijna door haar broek.
‘Dat was het.’
Weet je, ik heb wat onderzoek gedaan naar dat hele billenkoek gebeuren, zodat ik het goed doe.’
Ze knikt, kijkt hem in de ogen. Hij werpt haar een plagerige blik toe.
‘Een ander gebruik waar ze het op internet over hadden, billenkoek op school betekent billenkoek thuis.’

Posted on by admin

Dekenpikker

Ik had haar gewaarschuwd. En nog een keer. En daarna nog een keer. Het was nu al de vijfde nacht dat ik bibberend van de kou wakker werd, omdat ze alle dekens naar zich toegetrokken had. Zij lag daar dan prinsheerlijk te slapen in haar holletje van dikke dekens, terwijl ik wakker werd omdat mijn tenen er bijna afvroren. Ze stond er ook op dat het raam open bleef, want dat was gezonder. Daar had ze waarschijnlijk gelijk in, maar het was wel rete koud.
Ik had het al geprobeerd met extra dekens, maar op de een of andere manier eindigde ze allemaal aan de andere kant van het bed.
Dus toen ik er na 5 nachten echt genoeg van had en ik een vrij laconieke reactie kreeg, zei ik, een beetje impulsief, ‘Als het nog een keer gebeurd, krijg je een flink pak voor je billen!’
‘Is dat een belofte,’ zei ze met een grote ondeugende lach.
Ze vind het wel leuk om me te plagen en ik begon het idee te krijgen dat ze het allemaal expres deed.

Toen. Weer ijskoud. Klaar wakker.
Ik had er genoeg van.
Ik keek naast me en zag haar hoofd onder een berg dekens uitsteken. Ze lag al op haar buik.
Ik trok langzaam een voor een de dekens van haar af. Ze kreunde zachtjes.
‘Waarom doe je dat, ik begon net weer in slaap te vallen.’
‘Ik had je wat belooft en ik hou er niet van om mijn beloftes te breken.’
‘Maar het is koud,’ zei ze op een zeurende toon.
‘Daar moeten we dan snel wat aan doen.’
Ik legde mijn hand op haar onderrug, onbewust deed ze haar billen iets omhoog.
‘Je handen zijn koud,’ kreunde ze op een licht plagerige toon.
‘Wiens schuld zou dat zijn?’
Pets
De eerste klap had ze te pakken. Ze kreunde zachtjes
‘Ik had niet verwacht dat je dit midden in de nacht zou doen…’
Pets
Smak
‘Misschien is dit alleen maar een voorproefje…’
Ze draaide ritmisch met haar billen.
Pets
Klap
Ze kreunde, ik zag mijn hand in het rood op haar billen. Ik schoof haar onderbroek een stukje omhoog, waardoor haar billen bijna bloot waren.
‘Hey,’ zei ze en stak een hand naar achteren. Ik pakte die en gaf haar nog een aantal flinke tikken op haar achterste.
‘Oké, oké, ik deed het expres om je te pesten. Je hebt je punt gemaakt. Kunnen we nu weer gaan slapen?’
Ik gaf haar nog een aantal flinke petsen op haar achterste. Bij elke klap slaakte ze een klein kreetje. Haar ronde, rode achterste stak nog steeds een stukje de lucht in.
‘Nou, ik kan nog wel even doorgaan. Ik ben nu toch klaar wakker.’
Met een vast ritme begon ik haar billen rood te verven. Links,  rechts. Ze wriemelde onder mijn hand, maar bleef liggen met haar billen in de lucht. Ze ademde steeds zwaarder. Ze piepte en kreunde.
‘Schat, het spijt me.’
Weer liet ik mijn hand op haar ondertussen vuurrode achterste ketsen.
‘Was dit niet wat je wilde? Hierom deed je het toch? Je weet toch dat je straf krijgt als je stout bent.’
Ze antwoordde niet, ze begon zwaarder te ademen.
Ik stopte even. Ik haakte mijn vingers in de rand van haar ondergoed en schoof het langzaam naar beneden. Ik voelde een siddering door haar lichaam gaan.
Ik zette mijn handen op haar heupen en schoof haar billen nog wat hoger. Ze lag nu helemaal voor me open. Glimlachend gaf ik haar nog een paar klappen, wat lager, niet te hard. Ik hoorde haar adem stokken in haar keel.
Langzaam begon ik haar te kussen, zachtjes te bijten. Van haar dijen langzaam omhoog. Ik voelde de warmte van haar billen stralen. Mijn tong gleed naar binnen. Waar ik eerst de leiding had, liet ik me nu leiden door haar onbewuste. Hoe ze ongecontroleerd bewoog.  Hoe haar adem zwaarder en haar kreetjes hoger werden. Hoe we een mooi gezamenlijk ritme vormden. Toen richtte ik me op en smolten we samen. Onze adem werd synchroon. Ik voelde haar hartslag door mijn lichaam stromen. Als een boot op woest water, golfden we samen. We volgden elkaars adem, mijn ritme was haar ritme. Ik voelde hoe ze zich strakker om me heen trok en strakker en strakker. We vielen in extase uit elkaar.
Ik legde een deken over ons heen en ging naast haar liggen en streelde zachtjes haar warme billen.
Zo had ik geen deken nodig om warm te worden.

Posted on by admin

Gewoon een leuk bakprogramma

Iris had in een nieuwe bedtijd routine gevonden. Het was waarschijnlijk niet gezond, maar fuck dat. Slaap was slaap.
Na een dag werken in de bakkerij nam ze een hete douche en trok haar pyjama aan. Dan maakte ze een lekkere maaltijd voor zichzelf, meestal pasta. Ze at, luisterend naar de radio. Ze deed de afwas en ging op de bank zitten en Georgina’s Bakery kijken. Wat begon als professionele nieuwsgierigheid, veranderde in een soort liefdesaffaire.

Ze begon te kijken voor inspiratie, misschien een recept of twee op te pikken. Het ging best goed met haar bedrijf, ze woonde in een klein stadje en had heel weinig concurrentie. Maar ze verveelde zich soms met alleen de klassiekers en ze wilde haar klanten soms een stukje van een ander leven laten zien. Iets meer stedelijk. Ze had Georgina af en toe in haar feed zien opduiken en was nieuwsgierig geworden. Wat ze had gemaakt zag er geweldig uit, maar haar ervaring was dat als iets er goed uitzag  het niet altijd betekende. Ze was een beetje sceptisch toen ze begon te kijken, maar was heel snel overtuigd.

Georgina was niet de typische mooie, magere, quirky Insta-chef. Ze was tien jaar ouder dan Iris, ergens in de veertig. Ze was wat zwaarlijvig, maar had betoverende grote bruine ogen en een charmant scheve glimlach. Maar het was vooral haar stem. Die was zo diep en rijk en vol leven. Als Georgina haar zou vertellen dat ze nog maar 3 uur te leven had, zou ze dat helemaal niet zo heel erg vinden. Het was gewoon zo rustgevend. Op werkdagen zette ze het gewoon aan, ging op de bank liggen en viel langzaam in slaap. Ze werd wakker als de wekker ging en begon haar dag.

Ze deed het nu al een maand, daarvoor was haar slaapritme onregelmatig geweest. Soms was ze een verantwoordelijke volwassene en ging ze op een redelijke tijd naar bed. Andere keren bracht ze bijna haar hele nacht door met hate-watchen, domme spelletjes en porno online. Dit was allemaal voorbij. Georgina nam haar mee naar het land van mooie dromen.

Deze dag was hetzelfde geweest als gewoonlijk. Misschien anders doordat alles mis leek te gaan. Ze liet een stapel croissants vallen, de koffiezetter ontplofte in haar gezicht, ze sneed in haar vinger, maakte een klant boos en gleed uit en viel op haar billen. Het was een verschrikkelijke dag geweest en ze kon niet wachten om naar huis te gaan. Ze nam een douche, gelukkig was haar val niet zo hard en had ze geen blauwe plek op haar kont. Ze trok een wijde witte trui aan, haar favoriet, en een comfortabele blauw geruite pyjamabroek. Ze bracht wat tijd door met rondhangen op internet en maakte toen haar avondeten. Ze luisterde naar wat klassieke muziek tijdens het eten, deed de afwas en maakte haar kleine bed op de bank. Bijna voordat Georgina iets had kunnen zeggen, viel ze in slaap.
Tik, tik, tik. 

Het vreemde geluid van hout op glas.
Tik, tik, tik. 

Het duurde even voordat Iris wakker werd. Ze wreef in haar ogen en keek om zich heen. Het was donker, alleen de gloed van de televisie verlichtte de kamer. Het was stil, behalve het tik, tik, tik geluid. Eindelijk zag ze de tv. Twee grote bruine boze ogen staarden haar aan. Georgina stond dicht bij het scherm en keek haar recht aan. Ze tikte met de lepel tegen het scherm, met één hand in haar zij. Iris zat Georgina minutenlang in de ogen te kijken. Eindelijk zuchtte Georgina.
‘Eindelijk wakker?’
Ze klonk ongeduldig.
´Heb je het tegen mij?´ Iris kon haar ogen niet geloven. Haar hart klopte sneller, Georgina sprak met haar, ´Dit moet een droom zijn.´
Georgina schudde haar hoofd, ‘Ik hoop van niet Iris, want als het een droom was zou dat betekenen dat je nog slaapt en dat is min of meer de hele reden waarom ik boos op je ben, jongedame.’
Iris zat daar maar te staren naar de vrouw op het scherm.
´Wat is er schat, heb je je tong verloren?´
´Het spijt me dat dit niet echt kan zijn.´
Georgina legde de lepel neer en keek de vrouw aan de andere kant van het scherm met een blik van minachting aan.
´Of het echt is of niet maakt niet uit, het gebeurt en ik wil graag uw volledige aandacht, jongedame. Kun je dat voor me doen? Of moet ik daarheen komen en je oren een beetje uit-rekken?´
Snel schudde Iris haar hoofd. ‘Nee, dat hoeft niet, ik… ik luister.’
Georgina klapte in haar handen en gaf Iris nog een blik dat dwars door haar ziel ging.
‘Het zit zo, jongedame, je gedraagt je de laatste tijd nogal onbeschoft.’
Iris’ ogen werden twee keer zo groot.
‘Onbeschoft?’
‘Inderdaad. Zie je, eerst lette je op mij, op de recepten die ik zo liefdevol voor vrouwen zoals jij maak, op mijn baksels. Ik ben op de eerste plaats kunstenaar, dan bakker en ten slotte leraar. Maar de laatste tijd zie ik je aandacht verslappen, eerst op je telefoon. Je dacht toch niet dat ik het niet zou merken, hè? Maar ik weet dat je vieze plaatjes op je telefoon bekijkt terwijl ik me in de keuken uit de naad werk voor jouw vermaak.’
Iris werd knalrood. Betrapt.
‘Maar… daar zou ik mee kunnen leven. Maar daarna viel je gewoon in slaap. In het begin voelde ik dat je tenminste probeerde wakker te blijven, maar nu… Het is een schande. Ik werk zo hard. En het enige wat ik van je vraag is een beetje aandacht en dat je liked en subscribed. Heb je daar nog iets over te zeggen, jonge dame?’
Iris was verbijsterd? Dit kon niet echt zijn. En… misschien zat er een kern van waarheid in wat de vrouw op tv zei.
‘Het spijt me, Georgina.’
De chef leek niet onder de indruk.
‘Dat is het? Is dat alles wat je te zeggen hebt? Ik breek de wetten van tijd en ruimte en dat is alles wat je te zeggen hebt ter verdediging?’
Iris slikte hoorbaar.
Ik vind je stem gewoon… ik geniet er echt van. Het is rustgevend.’ Een opgetrokken wenkbrauw
‘Echt waar? En zeg eens iets, meid, vind je mijn stem nog steeds prettig als ik boos op je ben?’
De waarheid was dat ze dat wel vond, maar Iris was slim genoeg om dat niet te zeggen. 

‘Weet je wat ik denk? Ik denk dat het tijd is om je echt een lesje te leren. Als je echt had opgelet, als je echt een fan was, zou je weten dat in aflevering #321 Amandelen en Vragen van het Publiek je zou weten dat de twee dingen die ik het meest haat leugenaars en luiheid zijn. Dus als je niets meer te zeggen heeft…’
De vrouw begon dichter naar het scherm te stappen, Iris stond geschrokken en verward op. Het scherm begon lichtjes te buigen toen een bos donker krullend haar uit de televisie begon te kruipen. Gevolgd door armen, een boezem en benen.
Georgina stond op en klopte zichzelf af.
‘Zo onwaardig,’ gromde ze zachtjes tegen zichzelf. Ze keek om zich heen alsof ze iets zocht. Ze draaide zich om en stak haar hand door het scherm. Toen ze haar arm weer terugbracht naar de echte wereld, hield ze een houten lepel vast.
Iris viel bijna flauw. Dit gebeurde niet, maar het gebeurde wel. Georgina kwam dichterbij en greep haar bij haar oor.
‘Ik denk dat ik nu je onverdeelde aandacht heb, jongedame. En zo niet, dan zeker wel als ik met je klaar ben.’
En voor Iris het wist zaten ze weer op de bank en had de niet helemaal echte vrouw haar op haar heel echte schoot getrokken. Ze voelde de in ruitjes geklede borst aan de zijkant van haar rug en de  vingers die de tailleband van haar pyjama naar beneden trokken.
‘Ik vind het vervelend dat ik dit moet doen, maar het is de enige manier waarop meisjes zoals jij het leren.’
Ze wreef langzaam met de platte kant van de lepel over Iris’ blote billen. Iris had een idee van wat er ging gebeuren, maar was niet voorbereid op wat er daarna gebeurde.
KLAP!
Ze wist niet wat haar overkwam. Het duurde een seconde voordat haar lichaam verwerkte wat er gebeurd was. Waar ze eerst te verbijsterd was om te spreken, ontsnapte haar nu een bijna oerschreeuw. De plek waar de lepel contact had gemaakt met haar huid, pulseerde. De tranen waren al in haar ogen geschoten.
Georgina grijnsde, maar gaf de arme vrouw over haar knie niet veel ruimte om te ademen. Snel begon ze het lege canvas te bewerken met harde klappen.
KLAP
Iris kon haar lichaam niet meer besturen.
KLAP
Haar billen stonden in brand,
KLAP
Tranen persten zich langzaam door hun traanbuizen.
KLAP
Ze had een kussen gepakt en haar gezicht erin gedrukt, waardoor de schreeuw die ze niet binnen kon houden werden gedempt.
KLAP
Dit is wat er gebeurt met luie (KLAP) onbeschofte (KLAP) respectloze meisjes.
(KLAP)
Ze maken kennis met mijn trouwe
(KLAP)
lepel.
Zonder pauze. Iris’ achterste brandde, er zaten natte plekken op het kussen waar ze in had gehuild.
‘Het spijt me,’ riep ze uit.
‘Weet ik’
Georgina stopte even en hield haar hand tegen de brandende achterkant van de arme Iris. ‘Net alsof ze uit de oven komen,’ zei ze met een sadistisch glimlachje, ‘Maar ze zijn nog niet helemaal klaar.’
KLAP KLAP KLAPKLAP.
‘Het spijt me echt.’
KLAP
‘Ik zal vanaf nu opletten.’

KLAP
‘Ik zal je bakkunsten niet meer beledigen door in slaap te vallen.’
Georgina stopte: ‘Dat is alles wat ik wilde. En eerlijk gezegd, als je alleen mijn stem wilt horen, kun je beter naar mijn podcast luisteren.’ Nog één laatste harde klap. Iris schreeuwde het uit.

Het geluid van haar eigen schreeuw galmde in haar oren toen ze wakker werd, met haar gezicht naar beneden, kwijlend op de bank. Behalve dat het niet haar stem was, maar de wekker. Ze begreep het niet, was het een droom geweest?
Het moest wel. Ze ging rechtop zitten. Het duurde even voordat haar slaperige brein reageerde, maar ze sprong op met nog een luide gil en greep naar haar achterste. Voorzichtig trok ze haar pyjamabroek naar beneden en onthulde een vurig rode achterkant. Wanhopig probeerde ze de pijn eruit te wrijven en zocht om zich heen naar een teken van Georgina, maar het enige wat ze zag was haar gezicht, bevroren in een verleidelijke knipoog op het tv-scherm.

Posted on by admin

Padvinderskamp voor dertigers

Op kamp gaan bleek nog veel leuker dan ik me altijd al had voorgesteld. Als kind mocht ik nooit, want duur en gedoe enzo, maar nu ben ik Groot – zogenaamd – en Afgestudeerd, zelfs! Het volwassen leven met al zijn verantwoordelijkheden past bij me, maar toen ik dit padvinderskamp voor dertigers online tegenkwam kon ik de verleiding niet weerstaan. Wie weet waar ik volgend jaar ben; getrouwd, een baby op komst of middenin een volgende pandemie? Nu kan het, het voelde als een eenmalige kans, dus ik klikte en gaf me op. Terwijl ik eigenlijk niet eens goed wist waarvoor ik me precies inschreef.

Het bleek een goede beslissing. Ik geniet met volle teugen van het buiten zijn, de boswandelingen, het hutten bouwen en de spelletjes met de groep, en de saamhorigheid van ’s avonds rond het kampvuur zitten, meezingen met de gitaar, griezelverhalen vertellen en marshmellows roosteren. Mijn groepsgenootjes waarschuwen me regelmatig dat de leiding zo streng is, maar tot nu toe heb ik daar eigenlijk niets van gemerkt. Je hebt hier in mijn beleving alle vrijheid om te doen en laten wat je wilt, zolang je de natuur en elkaar maar respecteert. Oh en niet na zonsondergang in het bos rondzwerft, dat wordt wel steeds benadrukt.

“Wat is het probleem, eigenlijk? Er is hier toch geen kip – in de wijde omtrek niet?” vroeg ik Marit, het meisje waar ik deze ochtend mee op pad ben om noten en bessen te verzamelen.
“Ik weet het niet zeker, ze zijn bang voor wilde dieren denk ik. Het enige dat ik weet is dat je echt niet te laat terug wilt komen…”
“Omdat…?”
“Omdat je straf krijgt.”
Ik proestte.
“Ik meen het, nee, serieus, oprecht…”

In haar grote ogen stond ineens een ernstige blik. Ik keek geamuseerd. Wie gelooft dat nou? Ze ging stil staan, legde een hand op mijn arm en bezwoer me dat ze geen grapjes maakte. “Heus, vraag het maar aan de anderen” zei ze, “als je te laat komt ga je bij de leiding over de knie voor een pak slaag.”

We liepen verder en quasi-nonchalant bracht ik het gesprek weer op het onderwerp “bessen plukken”, maar haar woorden echoden na in mijn hoofd – over de knie voor een pak slaag – zou het echt waar zijn of weer zo’n loos dreigement dat ik al zo vaak gehoord had?

Al zo lang ik me kan herinneren heb ik een fascinatie gehad met billekoek. Als een klein meisje over de knie gelegd te worden, rokje omhoog, broekje omlaag, voor een flink pak op mijn blote billen… Hoe zou dat voelen? Ik was onwijs nieuwsgierig of Marit zelf al wel eens zo’n straf gekregen zou hebben, of dat ze misschien gezien zou hebben dat iemand anders dat moest ondergaan. Maar ik durfde er niet weer over te beginnen.

Die nacht kon ik niet slapen van de kriebels in mijn buik. En de dagen ena bekeek ik de leiding met andere ogen, vooral de hoofdleidster, Ann, die ons regelmatig vermanend toesprak, maar steeds met een knipoog. Zou zij nou werkelijk…?

Geheel onverwachts kreeg ik later die week de kans om erachter te komen. Met een wat ouder meisje – Suus – was ik takken verzamelen voor het kampvuur en we waren nog diep in het bos toen het al iets begon te schemeren. Suus had het in de smiezen (wat in de krant mag, want verder was ze nogal suf). “Oh, we moeten snel terug!” riep ze, “Dan zijn we nog precies op tijd!”. We knoopten touw om onze takken en liepen terug. En toen ineens was daar het moment waarop ik gewacht had.

Ken je dat gevoel, dat je in een gesprek als het ware op een kruispunt staat, dat je weet dat wat je op dat moment zult zeggen heel bepalend gaat zijn voor de toekomst? Nou, dat had ik dus, toen Suus en ik letterlijk bij een kruispunt kwamen en zij de weg niet meer wist. Ik wist het namelijk heel goed. Linksaf was de snelste weg, dan zouden we ruim voor zonsondergang terug bij het kamp zijn. Rechtdoor kan ook, dat is iets om, maar als we stevig doorstappen redden we dat niet. Rechts is totaal de verkeerde kant op, we zouden waarschijnlijk een rondje lopen en in het donker weer terugkomen op dit kruispunt. Gelukkig had ik mijn zaklamp bij me. “Rechts, toch?” zei ik met een vanzelfsprekendheid alsof ik wilde suggereren dat Suus dat zelf ook wel wist. “O ja, natuurlijk” lachte ze. En we sloegen rechtsaf.

Uren later kwamen we terug bij het kamp. Het was al pikkedonker en de rest zat al gemoedelijk rond het kampvuur te zingen. Toen we aan kwamen lopen werd het stil. De anderen staarden naar ons. Een van de mannelijke leiders zei: “zo, daar zijn de stoute meisjes. Dat wordt billekoek, vanavond!” en het groepje jongens naast hem begon te grinniken. Suus en ik stonden als aan de grond genageld. De leider stond op, “geef mij die takken maar, en loop naar de tent van Ann, zij zit daar al op jullie te wachten.” De jongens naast hem maakten teleurgestelde geluiden – aaaah, waarom in de tent, waarom niet gewoon hier? en meer van die strekking – en terwijl Suus en ik de takken overdroegen wendde de leider zich tot de jongens. “Oh, maak je geen zorgen, die tent is vlakbij, dus als jullie stil zijn zul je de petsen en de snikken heus wel horen… en anders loop je er straks even langs, kijk je of je ergens tussen het tentdoek door kunt spieken?”

Mijn benen voelden slap en ik was met stomheid geslagen. Meende hij dat nou? Chips. Wat had ik in godsnaam gedaan? Waarom was ik nou zo?

De tent was inderdaad vlakbij en Ann stond in de tentopening op ons te wachten. “Zo, daar zijn jullie. Gelukkig. Hebben jullie er enig idee van hoe bezorgd ik was?! Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je niet na zonsondergang in het bos rond moet zwerven?!” Ze leek met elke zin bozer te worden, terwijl ze ons de tent in dirigeerde, en het doek dat de deur voorstelde half dicht liet vallen. “Spiekgaatjes genoeg…” dacht ik nog.

Ik keek rond in de tent van Ann. Het zag er eenvoudig maar professioneel uit, vond ik, precies wat je zou verwachten van het hoofdkantoor van een kamp als dit. Een bureau, een stoel zonder leuningen, een bed. Mijn wangen werden rood toen ik me realiseerde wat Ann op die drie meubels klaargelegd had en vooral: met welk doel. Een riem, een paddle, een bamboestokje…

Naast me hoorde ik zacht gesnuf. Ik keek naar Suus, haar gezicht lijkbleek, haar onderlip trillend. En ik voelde me ontzettend lullig. Wat een stomme trut ben ik toch, dat ik vanwege een rare kronkel in mijn hoofd nu dit meisje in deze situatie gebracht heb. Ik zuchtte en keek naar de grond. Voelde een soort moedeloosheid, van schaamte en teleurstelling in mezelf.

“Zo,” zei Ann, terwijl ze een houten paddle uit een la toverde en naar de stoel in het midden van de tent liep. “Wie wordt de eerste?” . Ze tikte met de paddle op haar open hand en keek van mij naar Suus en weer terug. Ik slikte.

“Mag ik iets zeggen?” vroeg ik voorzichtig. Ann trok haar wenkbrauwen op, geamuseerd, bijna spottend “Welja, voor de draad ermee!”, snoof ze. En voordat ik het wist kwam het hele verhaal er met horten en stoten uit. Hoe rebels ik me had gevoeld toen Marit over straf vertelde, hoe nieuwsgierig ik was, dat ik het eigenlijk toch niet geloofde en dus wilde proberen of het echt waar zou zijn en… achter het tentdoek hoorde ik de jongens naar adem happen.

“Nou… dat is fideel van je, Zofia”, zei Ann terwijl ze op haar stoel ging zitten. Ze keek geinteresseerd naar me. “En het is goed dat je er eerlijk voor uitkomt. Dan krijg jij Suus’ portie er vandaag bij – en mag zij toekijken. En me assisteren. Maar volgende keer, als je straf nodig hebt, heb ik liever dat je naar me toekomt en erom vraagt, dan dat je jezelf en een groepsgenote in gevaar brengt. Heb je dat begrepen?”

Stilte. Ik voelde mijn wangen en nek warm worden. Keek naar de grond. Knikte.

“Ik hoor je niet, Zofia?”

“Ja, ja, ik-ik begrijp het” piepte ik, terwijl ik nog steeds naar de grond staarde, alsof ik hoopte dat die zich zou openen en ik erin zou kunnen verdwijnen. Wat een genante situatie is dit… ben je in de 30, met een huis en een baan, wordt je hier toegesproken alsof je een klein kind bent. Het ergste is nog wel dat het helemaal terecht is. De seconden duurden een kleine eeuwigheid.

“Kom op! Niet zo treuzelen!” zei Ann, “Het gaat gewoon gebeuren en als ik jou was zou ik me maar niet te lang laten wachten.” Maar ik stond als aan de grond genageld.

Ann liep op me af en pakte mijn pols en trok me rustig maar beslist mee, terug naar de stoel waarop zij ging zitten en voordat ik het wist lag ik al over haar schoot. Het ging allemaal zo vlug – en zo vanzelfsprekend – dat ik het me pas realiseerde toen ik er al lag, netjes in positie, klaar voor de straf. “Wie niet horen wil, moet maar voelen”, zei ze.

Lichtjes tikte Ann twee keer met de paddle op mijn achterste en zonder waarschuwing kreeg ik daarna een ferme pets op mijn rechterbil. Ik gaf een gilletje en direct erop voelde ik dezelfde doffe dreun op links. En weer op rechts, en op links… “Dit zal je leren, met je onverantwoordelijke gedrag.”

Ann gaf me geen enkele gelegenheid om bij te komen of me voor te bereiden op de volgende. Het deed onwijs pijn en onbewust begon ik te spartelen. “Stil liggen!” commandeerde ze en bleef in hetzelfde tempo mijn billen bewerken met de harde houten paddle. “Ik ben nog lang niet klaar met jou, jongedame!”

Maar stil liggen lukte me niet – het deed zo’n zeer! – ik wiebelde en spartelde over haar schoot, terwijl ik paniekerig piepte. Het voelde alsof mijn billen in brand stonden. Ann zuchtte en legde de paddle even weg, links van zich tegen de stoel, vlakbij mijn gezicht. “Ok, nu is het genoeg geweest” zei ze streng. Met een hand om mijn middel schoof ze me weer op mijn plek en sloeg vervolgens haar rechterbeen over mijn benen.

En toen kwam het moment waar ik bang voor was: ze schoof mijn rok omhoog en trok mijn onderbroek strak in mijn bilnaad. “Zo, dame, jij gaat een flink pak voor je blote billen krijgen.” Ik kneep mijn ogen dicht van schaamte, terwijl Ann de paddle weer pakte en eventjes tegen mijn gloeiende billen legde. “Ha, dat begint al mooi rood te worden,” zei ze tevreden, “eens kijken of dat nog een tintje donkerder kan!” en direct voegde ze de daad bij het woord.

Ann hield zich niet in en in een slagenregen liet ze de paddle genadeloos op mijn blote billen vallen. Zonder het dunne beschermlaagje van mijn kleding voelde de het nog veel gemener, vooral de randjes ervan, en het duurde niet lang voordat ik begon te huilen.

Ik brak en gaf me over, de afzonderlijke slagen voelde ik bijna niet meer, alleen het pijnlijke branden. Ann verslapte haar grip en zette me weer overeind. De stof van mijn rok voelde koel tegen mijn gloeiende achterwerk. Ik voelde me een beetje suf, duizelig, en zakte half door mijn benen.

Ann ondersteunde me – “Zo, dat was een mooi begin. Nu mag je je even over het bureau buigen, Zofia”. Ze dirigeerde me naar haar werkplek en legde mij eroverheen, op mijn buik, de zere billen in de lucht. Ze sloeg mijn rok weer omhoog en liep naar haar kast, om terug te komen met de brede leren riem die ik daar al had zien liggen.

Ik voelde hoe ze mijn onderbroekje naar beneden trok, tot het vanzelf op de grond viel. “Benen iets verder uit elkaar en handen naast je hoofd”, droeg Ann me op. Ik deed direct wat ze zei, tilde een voet op en stapte uit mijn broekje.

“Zo, Zofia… dan is het nu de hoogste tijd dat jij eens flink met de riem op je blote billen gaat krijgen.” Ik slikte. Even legde Ann het koele leer tegen mijn gloeiende achterste en daarna begon ze in een rap tempo uit te halen. Slag na slag na slag striemde de riem over mijn billen.

Stil blijven lukte me niet en ik snikte en snotterde en piepte. Ann snoof. “Begint het tot je door te dringen? Mooi zo. Dan gaan we nog even door. Ik heb helemaal geen medelijden met jou, meisje, je hebt dit pak slaag dubbel en dwars verdiend.”

Ik huilde nu zachtjes, de tranen bleven maar komen. Van pijn, van schaamte. En misschien ergens diep van binnen ook wel van opluchting, dat ik nu eens kreeg waar ik eigenlijk al zo lang over gefantaseerd had.

“Nog tien, Zofia, en jij mag ze tellen,” zei Ann. “Na elke slag ga je me netjes bedanken, dan zeg je het nummer en ‘harder, alsjeblieft’ – heb je dat begrepen?” Vanachter het tentdoek hoorde ik geamuseerde geluiden. WTF… alsof dit een spelletje is, zeg. Ik voelde me enorm belachelijk gemaakt. Maar ik had geen keus.

pets – “Een, dank je wel, harder alsjeblieft”
PETS – “Tweehee… dank je… ha- harder, alsjebliehieft”

Pas na drie hervond ik mezelf, in het ritme, in de klappen en ook in mijn recalcitrantie. Dit kan ik aan – bij de tiende lachte ik zelf een beetje – en Ann had dat blijkbaar al voorzien. En de cane klaargelegd.

Na de tiende was ik buiten adem en even vergat ik dat we er nog niet zijn. Tot ik Ann tegen Suus hoorde smoezen over ‘assisteren’. Het was duidelijk de bedoeling dat Suus me zou slaan en dat zij zich hier een beetje ongemakkelijk bij voelde.

Een fluitend geluid en ik hapte naar adem terwijl de striem begon te branden. “Was dat nou alles, Suus? Volgens mij zei ik: ‘geef haar er maar goed van langs met de cane’ of niet? Deze gaat opnieuw en nu voor het echie. Ik meen het, Suus, anders mag je ernaast gaan staan en krijg je alsnog jouw portie!”

Nog een keer en nu nog heftiger. Ik stampte met mijn voet. Ann drukte me stevig naar beneden op de tafel en Suus leek steeds enthousiaster te worden. Striem na striem, steeds sneller achter elkaar. Ik kneep mijn ogen dicht, spande alle spieren in mijn lichaam. Ann liet me los.

“Klaar?” vroeg Suus, niet hoopvol, eerder teleurgesteld. “Bijna,” zei Ann. Er ging een rilling door me heen. “Nog zes en die geef ik zelf.”

Waar ik enkele luttele momenten had gedacht dat mijn billen niet meer pijn zouden kunnen gaan doen hielp Ann die gedachte snel om zeep. Ze sloeg een stuk harder en gemener dan Suus. Ik had geen keus, probeerde me te ontspannen, terwijl ik me aan het bureau vastklemde.

Eindelijk was het voorbij. Maar Ann zei niets en ik durfde niet om te kijken. Achter me hoorde ik hoe er thee gezet werd. Suus dronk nog een kopje mee en ging toen naar haar eigen tent. Langzaam voelde ik me weer op aarde landen.

Ann liep op me af, wreef mijn rug en masseerde mijn schouder. Trok me speels aan mijn haren. Ik draaide me voorzichtig om en keer ik haar lachende gezicht.

“Was dit nou wat je wou, Zofia?”

Ik kon niet anders dan teruglachen. Een grijns van oor tot oor.

Posted on by admin

Het schoolmuseum

Gegiebeld hadden we, in het schoolmuseum. Om de pechvogel, de strafregels, het bordje ‘ezel’. Had ik toen al iets door? Het kriebelde in mijn buik toen ze de roede pakte (kleiner dan die van Zwarte Piet?) en ermee door de lucht zwiepte. En ik slikte even toen ze even later haar mooie handen liefkozend over de plak liet glijden. Hout, hard hout, een soort massieve pollepel. Ik werd me even heel erg bewust van mijn billen.

Zij en ik zijn al jaren vriendinnen. Vaak te druk voor elkaar, vaak op reis, vaak met anderen in de weer. Maar ze is speciaal voor mij en ik voor haar. We delen iets. Onze hobby’s en interesse in het algemeen. En die ene in het bijzonder. Niet dat ik dat toen al wist, maar ik zou er vlug genoeg achter komen.

Het was een gezellige en ontspannen middag. We haalden herinneringen op aan onze eigen schooltijd en deelde onze verontwaardiging over het openlijke racisme en kolonialisme in sommige van de oudere schoolboekjes. Dronken koffie in het restaurantje en deelden er na beraad een taartje bij. Het bleek de zonde waard.
Laatste stop voor de toiletten was het souvenirwinkeltje. Een ansicht van de pechvogel en een zakje schoolkrijt-drop. Achteraan in de kast liggen als grapje replica’s van de beruchte plak. Op ware grootte, van net zulk hard hout. Er stond iets meligs op het kaartje naast de prijs, ‘om mee te koken, voor de echtgenoot onder de plak’ ofzo. Maar dat drong niet helemaal tot me door. Wel dat zij er met zorg eentje uitkoos en afrekende.
Met blozende wangen rekende ik mijn ansichten af. En een magneet met de pechvogel erop – hoe symbolisch wil je het hebben? Ingehaakt liepen we terug naar het station, ze deed of er niets gebeurd was, maar voor mij voelde alles ineens anders. In de trein bekeken we onze selfies en showde ik haar mijn aankopen.
“En jij?” vroeg ik quasi-nonchalant, “ook nog iets gekocht?”
Ze grinnikte.

Eind van de middag in haar gezellige huisje. Een grote pot thee op de salontafel tussen ons in. Ze haalt de houten plak uit haar tas en laat ‘m een paar keer in haar open hand neerkomen.
“Ik heb echt zin om je billenkoek te geven”, zegt ze ineens en ze lacht naar me met gesloten lippen.
Ik weet niet of ik geschrokken of verrast ben door haar directheid, maar besluit het spelletje mee te spelen. Een oog dicht, een oog open, mijn lippen getuit – ik hoop dat het er geamuseerd uitzag.
Ze klopt op haar bovenbeen, haar mond in een Mona Lisa achtige halve glimlach. Ik geef me over, loop naar haar toe en buig voorover. Handen even op haar schoot en door – op de grond, naast mijn haren. Daar lig ik dan, als een stout kind, over de knie, met mijn kont omhoog. Het voelt onwennig en toch ook vertrouwd. Haar hand op mijn rug, het harde hout even zacht tegen mijn rechterbil en dan pets – een ferme tik. Ik hap naar adem. Echt zeer deed het niet, maar ik voel het wel gloeien. De plak glijdt over mijn linkerbil en ook daar krijg ik een flinke pets. Ze verhoogt haar tempo en ook de kracht waarmee ze slaat. Ai, ik ben echt niet kleinzerig, maar dit begin ik nu wel echt te voelen.

Onwillekeurig beweeg ik, mijn benen spartelen, maar ik kan geen kant op. Ze klemt me vast met haar benen over de mijne en schuift mijn rok omhoog. In een reflex wil ik ‘m weer naar beneden trekken, maar die kans krijg ik niet. Ze pakt mijn polsen bij elkaar en gaat door, op mijn onderbroek en vooral op de gedeeltes van mijn billen die nu onbedekt zijn. Ik piep en kerm. Zij lacht hardop. De slagenregen gaat door. Ik zweet en adem zwaar. Er lijkt nu niets anders meer op de wereld te bestaan dan zij en ik en die ellendige plak. Crap, wat doet dit zeer. En wat vind ik het spannend…

Dan houdt ze even op en wrijft mijn rug en mijn hoofd, voordat haar vingers zich achter het elastiek van mijn onderbroek haken. Mijn adem stokt, ze zal toch niet… Alsof ze gedachten kan lezen geeft ze antwoord, stroopt mijn slipje af en zegt duidelijk “ja!”, gevolgd door een ferme pets.
“Jij krijgt..” – klets – “een flink pak voor je blote billen!” en ze benadrukt haar woorden met harde tikken.
Ik kijk kronkel en in mijn ooghoeken vang ik flarden op, de genadeloos op en neer gaande beweging van haar arm en in de spiegel ons tafereeltje. Ik, met een rood hoofd en nog veel rodere billen, over de schoot van mijn lachende vriendinnetje.

Posted on by admin

Slaapzaal zes

Ik kijk naar mijn arm en zie het kippenvel. Het is aardig koud in slaapzaal 6. Ik lig niet onder de dikke wollen deken die je bij aankomst op de universiteit krijgt uitgedeeld, maar dat is niet de enige reden dat de haren recht overeind staan. Net als de andere jongedames op deze zaal sta ik namelijk voorover gebogen over het einde van het bed, ellebogen op het matras, benen recht en billen hoog in de lucht. Ontblote billen, wel te verstaan. Ik kan de anderen niet zien, maar ik weet dat ze er allemaal staan, net als ik, met hun ogen gericht op het houten bordje met “Ogen hier tijdens de straf” dat als een voortdurend geheugensteuntje van het tuchtregime boven het hoofdeind is geschroefd. We waren gewaarschuwd. Ik dacht dat het niet zo’n vaart zou lopen, maar zoveel vertrouwen heb ik nu niet meer.

Het is niet de eerste keer dat ik gestraft word. Het universitaire jaar is nu drie maanden bezig en alleen de meest geconcentreerde studentes zijn er nog zonder “Leermoment”, zoals het hier heet, vanaf gekomen. Enkelen zijn ook al voor een serieuze correctie bij de slaapzaaloverste of de rector langs geweest, maar voor mij is het bij twee leermomenten gebleven. Even apart genomen worden voor een pak slaag hoort er, op de meest prestigieuze, maar ook strengste, universiteit van het land, wel een beetje bij. Die momenten zijn erg genoeg, maar staan in geen enkele verhouding tot wat me, wat ons, nu te wachten staat.

Dan hoor ik hoe de deur geopend wordt. Een rilling loopt over mijn lijf, maar ik durf niet te kijken. Eigenlijk hoeft dat ook niet, want ik weet wie daar staan. “Dames!” roept de overste met haar doordringende lage stem, “Goed om te zien dat jullie nu wel allemaal in de juiste zaal kunnen zijn! Dat wil ik ook zien tijdens jullie straf. Werk je niet goed mee, dan volgt morgen een bezoek aan de rector. Hebben jullie dat begrepen?” “Ja mevrouw!” zeg ik hard en duidelijk, zoals van me verwacht wordt. Mijn stem mengt zich met mijn zaalgenoten. De overste laat met een kort geluidje haar goedkeuring merken. “Omdat een pak slaag duidelijk nog niet genoeg afschrikt, heb ik nog een andere straf in petto. Blijkbaar waren jullie maar al te bereidwillig. Eens zien of dat straks nog zo is”. Daarna is het weer stil. Nou ja, niet helemaal. Van vlakbij de deur hoor ik nog wat geschuifel. “Ontspan!” beveelt de overste. Dan volgen er zware voetstappen in mijn richting. Ik weet dat de overste nu stilstaat bij het volgende bed. Wanneer ze even later weer dichterbij komt, hoor ik ook een ander geluid. Gekreun, eerst zacht en dan harder. Al snel is het ook niet meer één stem. Net als de voetstappen komen de kreunen ook naar me toe. Even kijk ik snel opzij, een seconde maar, zodat ik niet betrapt wordt. Ik zie hoe Lina al haar spieren aanspant en haar ogen dichtknijpt. Dan spert ze deze wijd open en slaakt ze een hoog, bijna dierlijk geluid. Ik weet dat ik nu de volgende ben.

Ik voel hoe een hand op mijn linkerbil gelegd wordt en hoe deze zachtzinnig, bijna teder naar buiten wordt geduwd. Dan voel ik wat kouds en nats in de zojuist gecreëerde ruimte tussen de beide billen. Een lichte druk op mijn anus en dan gaat het voorwerp naar binnen. De sensatie van de plug zelf is moeilijk te beschrijven. Het voelt gevuld, voor zover dat een gevoel is. Het voelt vooral ook heel beschamend. Dat is echter niet het ergste. Al direct ontstaat er ook een branderig gevoel dat blijft groeien en groeien. Als snel lijkt het alsof het niet meer te houden is, maar het wordt alleen maar erger. Wanneer de hand van de overste mijn bil loslaat, komt er in eens nog een golf van het gevoel vrij. Ik sluit mijn ogen en kreun, ook al wil ik dat niet. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. In mijn gedachten zoek ik tevergeefs naar oude ontspanningsoefeningen die me kunnen helpen, maar het lukt me niet om me langer dan een seconde te concentreren.

Mijn heupen maken steeds wildere draaibewegingen. Vaag ben ik me ervan bewust hoe gênant dit eruit moet zien, maar op het moment kan ik niets anders dan kreunen en heen en weer wiebelen. Dit is echt verschrikkelijk! Hoe lang sta ik hier nu? Het kan niet langer dan een paar minuten zijn, al voelt het al langer dan een uur. Dan hoor ik uit de richting van de deur nieuwe geluiden. Een zwiep, een slag en dan luid gejammer en ge-au. Dat herhaalt zich, en nog eens en nog eens. Elke keer wordt het schreeuwen urgenter tot het na een lange kreun bij de tiende slag overgaat in gesnik. Er volgen nog twee slagen, waarna het huilen en kreunen heel langzaam minder wordt. Al snel volgen er nieuwe slagen, een stukje dichterbij nu. Het resultaat is bijna hetzelfde, ook al lijken er nu geen tranen te zijn. Wanneer de geluiden weer dichterbij komen, knijp ik onbewust mijn billen samen. Shit, dat had ik beter niet kunnen doen. Dat het nog zoveel erger kon! Snel ontspan ik en dat brengt wel wat verlichting. Ondanks het intense brandende gevoel probeer ik me te concentreren. Lina is de volgende en dan ben ik zelf aan de beurt. Ik moet de kracht vinden om de cane te ondergaan.

Keer op keer komt de cane neer en elke keer klinkt de schreeuw van Lina luider en wanhopiger. Ze hijgt steeds heviger, toch breekt ze niet. Dan tel ik de twaalfde slag en weet ik dat mijn beurt gekomen is. Ik wil dat het voorbij is, ik wil weg en toch blijf ik volslagen roerloos staan. Zachtjes voel ik de stok tegen mijn billen, tik-tik-tik. De stok zwiept omhoog en ik knijp mijn ogen dicht. Dan suist het ding naar beneden en komt pal op het midden van mijn billen terecht. Een klein moment registreren mijn hersenen niet wat er gebeurd is. Ik ben een stuk naar voren geduwd, met mijn heupen tegen het bed, en ik voel hoe mijn billen worden samengedrukt. Dan komt de pijn, als een golf, brandend en heftig. De lucht stoot uit mijn longen. Jezus, wat doet dit zeer! Een tweede tikje kondigt de volgende slag aan en ik maak de klassieke fout; ik span mijn billen aan om de klap op te vangen. Het gevoel van de gember zorgt direct voor een nieuwe reflex en op het moment dat mijn billen zich weer ontspannen om verlichting te geven, komt de tweede slag. Deze is net onder de eerste gemikt. Deze keer is mijn brein er beter op voorbereid. De pijn is zo mogelijk nog heftiger, maar ik knijp mijn vuisten samen en houd me stil.

Ik kijk naar mijn armen en zie ze zachtjes trillen door de spanning die ik op mijn lichaam zet. Het lukt me om de derde klap op te vangen zonder de spieren rondom de plug nog meer aan te spannen, maar de eerste twee klappen hebben hun sporen al nagelaten. De huid lijkt te trekken en te branden op de plek waar de cane al is neergekomen en daar is nu een nieuwe streep bijgekomen. Bij de vierde en de vijfde kan ik me niet langer stilhouden. Die laatste is ook echt gemeen, laag gemikt, net in de overgang tussen billen en benen. Ik weet zeker dat ik dat tijdens elke les zal blijven voelen, zeker op die hardhouten ondingen die ze hier voor schoolbanken laten doorgaan. Dan komt nummer zes, precies op dezelfde plek. Ik schreeuw het uit en kom half overheid, waardoor de gember zijn werk ook weer doet. “Blijven staan!” hoor ik scherp en ik word hardhandig in mijn rug geduwd. Snel grijp ik een stuk van het matras vast. Hopelijk helpt me dat te blijven staan. Wat ze van plan is wanneer ik mijn straf niet onderga hoef ik echt niet te weten.

Bijna plagerig tikt de overste met de stok tegen mijn billen, tot ze deze eindelijk weer snoeihard laat neerkomen. Ik schreeuw harder deze keer en ik voel ook een traan prikken in mijn linkerooghoek. De combinatie van de brand van binnen en van buiten word me langzaam teveel, maar ik heb geen keus anders dan vol te houden. Nummer acht overlapt weer een van de eerdere slagen. In mijn andere ooghoek springt nu ook een traan. Toch vind ik ergens extra kracht, want nummer negen en nummer tien weet ik bijna zonder geluid te ondergaan. Niet dat ze minder hard zijn, integendeel. Ergens voelt het als een overwinning, ook omdat ik er nu bijna ben. Dan komt nummer elf en al mijn zelfvertrouwen vliegt het raam uit. De overste wist dat ze mijn wil kon breken, moest breken, en wist ook precies hoe ze dat moest doen. Met een lage slag, gemikt op de bovenbenen en zeker vijf centimeter onder de billen, maak ze een einde aan mijn verzet. Ik gil het uit en mijn stem gaat nog een octaaf omhoog wanneer het gevoel helemaal binnenkomt. Deze ene streep lijkt meer pijn te doen dan de andere tien bij elkaar. De tranen beginnen te lopen en ik schok zachtjes met mijn schouders. Achter me hoor ik een woordeloos goedkeurend geluid. De laatste slag, weer op het midden van de billen, doet me kermen. Mijn spieren ontspannen en ik blijf slap over de spijlen van het bed liggen, zacht snikkend terwijl de volgende straf begint.

Wanneer de laatste straf geweest is, is de ergste pijn overgegaan in een wat dieper gevoel, een soort spierpijn langs de dunne lijnen van de stok. De gember lijkt ook uit te werken, toch voelt het als een enorme verlichting wanneer de plug langzaam naar buiten getrokken wordt. “Ik hoop dat jullie allemaal jullie les geleerd hebben!” klinkt het met luide stem uit de deuropening. “Ja mevrouw,” mompel ik. Ook de anderen klinken minder enthousiast, maar het wordt door de vingers gezien. “De lichten gaan uit, ik wil geen geluid meer horen. Welterusten dames.” De groet wordt beantwoord en de lichten gaan uit. Even zie ik de blik van Lina, geen blik van opluchting maar van pijn en schaamte. Waarschijnlijk zie ik er net zo uit. Woordeloos ga ik op bed liggen en kruip onder de deken. Ik trek mijn knieën op tot aan mijn borst. Met mijn hand wrijf ik over mijn billen en voel een voor een de strepen die wel een centimeter uit lijken te steken. Ik draai op mijn buik en duw voorzichtig de deken een stukje van mijn achterwerk af in een poging alles een beetje draaglijker te maken. Langzaam zak ik weg met nog maar een gedachte aan de rand van mijn bewustzijn: slapen op de eigen slaapzaal is toch een stuk verstandiger dan bij de jongens.

Posted on by admin

Welkom bij spankathon!

Naar aanleiding van een artikel over een nieuwe sport in Rusland sloeg mijn fantasie op hol en is onderstaande ontstaan.

Welkom bij spankathon! Deze spannende, aantrekkelijke en fysiek uitdagende kijkerssport is nog relatief nieuw. Daarom zullen we de spelregels even toelichten. De opbouw van de regels is soortgelijk aan die van het voetbal, de invulling is, zoals u kunt zien, volledig anders. Omdat de sport zijn oorsprong kent in Engelse kostscholen, zijn enkele termen in het Engels in de spelregels opgenomen. Na de term is een uitleg in het Nederlands toegevoegd.

Het speelveld

Het speelveld is betrekkelijk eenvoudig op te stellen. Het bestaat uit twee horizontale stokken of bars, geplaatst op 70 tot 120 centimeter hoogte, bij voorkeur afgestemd op de heuphoogte van de deelnemer. De breedte is tussen de 60 centimeter en 150 centimeter. Hieronder is een voorbeeld van een professionele bar te zien.

Een officiële bar voor wedstrijden

Deze bars worden drie meter uit elkaar geplaatst. De bars worden parallel opgesteld. Op 80 centimeter van de bar wordt op de vloer een streep getekend. Houd er rekening mee dat er aan beide kanten van de bar ongeveer anderhalve meter ruimte nodig is, zonder dat dit afgebakend hoeft te worden. Bij professionele wedstrijden wordt een vak van vijf bij vijf meter afgetekend om het publiek op afstand te houden. Alleen de deelnemers en de scheidsrechter mogen zich in dit vak bevinden. In het verlengde van de beide bars, precies halverwege, bevindt zich een vak van een meter bij een meter waarin de coaches van de deelnemers plaats kunnen nemen.

Bij officiële wedstrijden zijn er camera’s aanwezig voor de registratie. Daarnaast is er, ergens in het speelveld, een knop. Deze doet niets, maar er staat uitdrukkelijk op dat hier niet op gedrukt mag worden!

De spelers

Het spel wordt gespeeld door twee spelers. In eerste instantie is de sport alleen open voor spelers van het vrouwelijk geslacht. Onder publieke druk is de ISA (International Spankathon Association) in de weer met het openstellen van de sport voor alle geslachten. Hierbij wordt tevens gekeken naar een genderpositieve manier om de spelregels te formuleren.

Het slagveld

Het slagveld is de naam die binnen spankathon gebruikt wordt voor de billen van de deelnemers. Hierbij worden de volgende begrippen gehanteerd:

  • De billen, verdeeld in een linker- en rechterbil. De bovenkant wordt gemeten vanaf het einde van het stuitje, de onderkant vanaf de voelbare overgangslijn tussen dijbeen en zitvlees.
  • De bilspleet, de scheiding tussen beide billen.
  • De sit spots, de onderkant van de billen waarop de deelnemer zit.
  • De dijbenen, specifiek de achterkant van de dijbenen. Er mag geslagen worden tot vijf centimeter onder de overgang naar de billen. Echter, niet meer dan 25% van de klappen per ronde mogen hier geplaatst worden.
Het slagveld, met de billen in lichtroze, de toegestane vlakken van de dijbenen in donkerroze en de sit spots in rood.

Positie

Een deelnemer neemt plaats met de neus van de voeten tegen de streep. Met beide handen wordt de bar beetgepakt. De benen moeten hierbij in een hoek van 90 graden met de grond worden geplaatst. De noodzakelijke buiging om de bar vast te kunnen nemen zit in de heupen. De benen worden ongeveer vijftien centimeter uit elkaar geplaatst.

Kleding

Voor spankaton gelden specifieke kledingvoorschriften, met name voor de onderkleding. De bovenkleding is relatief vrij te kiezen. Er mogen geen handschoenen of juwelen aan de hand gedragen worden en de mouwen van de bovenkleding mogen niet voorbij de pols uitsteken. Tevens mag de onderkant van de bovenkleding niet tot onder het begin van de string uitkomen.

De billen moeten volledig onbedekt zijn. Ter bescherming van de goede zeden dient een string gedragen te worden. Deze string mag niet meer dan het stuitje bedekken. In totaal mag niet meer dan 10% van het biloppervlak bedekt worden. De sit spots moeten volledig vrij zijn.

Voorbeeld van een string met maximale bedekking

De benen mogen bedekt worden, maar enkel tot een hoogte van maximaal tien centimeter onder het begin van de billen. Tot slot zijn stevige schoenen aangeraden, maar mag de schoenbasis niet breder zijn dan twee centimeter van de rand van de voet in elke richting, om een oneerlijk voordeel in stabiliteit te voorkomen.

De scheidsrechter

De taak van de scheidsrechter is het begeleiden van de wedstrijd. De taken van de scheidsrechter bestaan uit:

  • Het aankondigen van het begin en einde van elke ronde.
  • Het toekennen van de overwinning.
  • Het bijhouden van de tijd.
  • Het bijhouden, aankondigen en noteren van de score.
  • Het bepalen van de geluidssterkte van uitroepen.
  • Het controleren van de wedstrijdkleding.
  • Het controleren van de instrumenten.
  • Het controleren van de positie.
  • Het aanpassen van de wedstrijdkleding wanneer deze niet voldoet.
  • Het toekennen van straffen.
  • Het beoordelen van het safeword.

De scheidsrechter mag vrij rondlopen om de wedstrijd te beoordelen, maar beschikt ook over een houten stoel zonder armleuningen.

Overige officials

Tijdens amateurwedstrijden worden alle taken door de scheidsrechter zelf vervuld. Tijdens officiële wedstrijden en kampioenschappen worden enkele taken door aanvullende officials vervuld. Het gaat hierbij om:

  • Scoreteller: deze official houdt de score bij, zowel binnen de ronde als van de wedstrijd.
  • Geluidsmeter: deze official houdt het geluidsniveau bij. Bij toernooiwedstrijden mag dit niet op oor worden geschat, maar dient een decibelmeter gebruikt te worden.
  • Tijdhandshaver: deze official houdt bij of de deelnemers binnen de tijd in positie staan en een klap uitdelen.

De spelregelcommissie bestaat, begrijpelijk, uit oude, dominante mannen. Daar zij huiverig zijn voor de inzet van een videoscheidsrechter, is het nog niet mogelijk om gebruik te maken van instant replay.

Instrumenten

De populariteit van het voetbal is mede bepaald doordat het goedkoop is om te spelen. Om spankathon toegankelijk te houden, is ervoor gekozen de instrumenten simpel te houden. De volgende instrumenten worden gebruikt:

  • De hand van de deelnemer, zonder juwelen of bedekking.
  • Een haarborstel, van hout. Deze mag vierkant of ovaal zijn, afgevlakt of gerond. Het handvat mag ten hoogste tien centimeter in lengte zijn. De kop mag ten hoogste acht centimeter breed en twaalf centimeter hoog zijn. Er mag alleen met de kant zonder borstelharen geslagen worden.
  • Een riem, van leer, ten hoogste vijf centimeter breed, zeven millimeter dik en met een omtrek van 105 centimeter. De riem moet dubbelgevouwen worden, zodat het uiteinde en de gesp samengenomen worden en er met de gevormde lus geslagen kan worden.
  • Een cane, van rattan. Ten hoogste negen millimeter dik en ten hoogste 95 centimeter lang. De cane wordt vooraf gecontroleerd op onvolkomenheden.

Daarnaast hanteert de scheidsrechter nog twee instrumenten voor het uitdelen van straffen:

  • De leren paddle, een kleine, ovalen, leren paddle van ten hoogste vijftien centimeter hoog en tien centimeter breed.
  • Een badborstel, met een kop va maximaal tien centimeter breed en vijftien centimeter hoog, en een steel van maximaal 40, maar tenminste 20 centimeter.

Duur van de wedstrijd

De wedstrijd bestaat uit maximaal twaalf rondes van elk maximaal 20 klappen. Een deelnemer mag ten allen tijde opgeven. Hierbij mag een ronde worden opgegeven, of de hele wedstrijd, waarna de andere deelnemer tot winnaar zal worden uitgeroepen. Het opgeven van een ronde of wedstrijd kan door middel van het roepen van het safeword, waarna duidelijk kan worden gemaakt welke van de twee opties gekozen wordt. Het safeword is ‘xylofoon’, gekozen omdat de kans klein is dat dit per ongeluk tijdens het spel geuit wordt.

Een ronde wordt gespeeld door beide deelnemers, die elk om beurt een klap op de billen van de tegenstander uitdelen. Voor elke klap kunnen punten worden toegekend (later toegelicht). De deelnemer met de meeste punten aan het einde van een ronde wint de ronde. Wanneer er een gelijkstand is aan het einde van de ronde, volgt een sudden-death waarbij er per beurt een score wordt bepaald. Wanneer een van de deelnemers in de beurt hoger scoort dan de tegenstander, wint deze de wedstrijd.

Wanneer elk van de deelnemers zes rondes heeft gewonnen, volgt een sudden-death waarbij elk van de deelnemers een instrument naar keuze hanteert en er per beurt een score wordt bepaald. De score met de hand wordt met vier vermenigvuldigd, met de riem en de haarborstel elk met twee en die met de cane met één. Wanneer een van de deelnemers in de beurt hoger scoort dan de tegenstander, wint deze de wedstrijd.

Voor elke klap heeft een ontvangende deelnemer ten hoogste tien seconden om de juiste positie aan te nemen. De uitdelende deelnemer heeft daarna vijftien seconden voor het uitdelen van de klap. Wanneer de tijd wordt overtreden, wordt de maximale score voor de klap toegekend aan de tegenstander van de overtreder. Wel zal de klap nog worden uitgedeeld om te voorkomen dat expres de tijdsgrens wordt overschreden.

Rondes worden gespeeld met verschillende instrumenten. De indeling is als volgt:

  • Ronde 1-5: de hand.
  • Ronde 6-8: de riem
  • Ronde 9-11: de haarborstel
  • Ronde 12: de cane

Scoretelling

Per klap worden punten toegekend. De toegekende punten zijn als volgt bepaald:

  • Geen reactie: 0 punten.
  • Vocale reactie boven 30 maar onder 50 decibel: 1 punt.
  • Vocale reactie boven 50 maar onder 80 decibel: 2 punten.
  • Vocale reactie boven 80 decibel: 3 punten.
  • Loslaten bar: 1 punt per hand.
  • Aanraken billen: 2 punten per hand, toegekend bovenop de punten voor het loslaten.
  • Voeten van de grond: 1 punt per voet, plus een bonuspunt wanneer beide voeten gelijktijdig de grond verlaten.
  • Door de knieën buigen, kniehoek groter dan dertig graden: 1 punt.
  • Tranen: 10 punten, maximaal 1x per ronde toe te kennen. Deze punten tellen niet mee voor een specifieke beurt, tenzij dit in een sudden-death-ronde gebeurt.

Punten worden cumulatief gescoord. Laat een deelnemer de bar los met een hand en schreeuwt zij ‘auw!’ met 75 decibel, verdient de uitdelende deelnemer 1 + 2 = 3 punten. Stamt de deelnemer met een voet op de grond, om vervolgens door de knieën te buigen en met twee handen over de billen te wrijven, scoort de uitdelende deelnemer 1 + 1 + 2 (loslaten) + 4 (aanraken billen) = 8 punten.

Straffen

Wanneer een deelnemer een overtreding begaat, dient de scheidsrechter straffen uit te delen. De volgende straffen zijn mogelijk:

  • Minor: een pak slaag van 20 klappen met de leren paddle.
  • Major: een pak slaag van 50 klappen met de badborstel.
  • Diskwalificatie: het uitsluiten van een deelnemer.
  • Soaping: het uitzepen van de mond voor tenminste een minuut.

De fysieke straffen, minor en major, deelt de scheidsrechter zittend op de stoel uit. De overtredende deelnemer neemt plaats over zijn  schoot. Wanneer een deelnemer niet goed meewerkt, kan een straf worden uitgebreid naar discretie van de scheidsrechter, tot maximaal het dubbele aantal klappen. Wanneer de medewerking uitblijft, volgt diskwalificatie.

De volgende overtredingen worden door de scheidsrechter bestraft met een minor:

  • Doubling: een deelnemer slaat wanneer het niet haar beurt is.
  • Dawdling: een deelnemer overtreedt herhaaldelijk, of opzettelijk, de tijdsregels.
  • Flinching: een deelnemer verlaat de positie vlak voor een klap landt.
  • Thighing: een deelnemer laat meer dan 25% van de klappen op de bovenkant van de dijbenen landen.
  • Covering: de kleren van een deelnemer bedekken toch de billen, bijvoorbeeld wanneer een shirt dat te lang is en niet goed werd vastgezet, naar beneden valt.
  • Protecting: Een deelnemer gebruikt de handen om de billen te beschermen. Aangezien dit een combinatie is van flinching en covering, wordt dit bestraft met een double minor.
  • Arguing: een deelnemer protesteert te lang tegen een genomen beslissing.
  • Taunting: een deelnemer behandelt de tegenstander, de coaches of het publiek op ongepaste of respectloze wijze.
  • Bratting: overig plagerig gedrag van een deelnemer.

De volgende overtredingen worden bestraft met een major:

  • Upping: een deelnemer slaat boven de billen. De major wordt gevolgd door een diskwalificatie.
  • Wrapping: een deelnemer laat de riem of cane te ver op de billen landen, waardoor deze om de heupen slaat. Bij een tweede overtreding volgt diskwalificatie.
  • Kneeing: een deelnemer slaat te laag, onder de vijf centimeter toegestaan dij-oppervlak.
  • Disrespecting: een deelnemer benadert de officials op ongepaste of respectloze wijze.
  • Pushing: de deelnemer drukt op de knop, terwijl uitdrukkelijk is duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling is!
  • Uncooperating: een deelnemer weigert de straf te ondergaan. Wanneer zij tot de orde is geroepen en alsnog weigert haar staf te ondergaan, volgt diskwalificatie.

De volgende overtredingen worden bestraft met een soaping:

  • Cursing: herhaaldelijk en onbetamelijk vloeken.

Na het uitdelen van een straf heeft een deelnemer dertig seconden om de juiste positie aan te nemen of de klap uit te delen.

Tot slot

Op hoog niveau presteren in spankathon vereist veel training en discipline. Daarom zijn deelnemers altijd op zoek naar geschikte trainers voor het handhaven van de discipline en het stalen van de billen, en naar sparring partners om het slaan op te oefenen. Ben je geïnteresseerd? Neem dan contact op met de nationale bond. Dit is tevens het contactadres voor kaartjes voor de interlands. De eerstvolgende interland tegen het eliteteam uit de Verenigde Staten, de Paddled Bottoms, staat voor 11 maart gepland.

Posted on by admin

Het Dispuut

1770, De salon van een landhuis, iets buiten Parijs. De inrichting is rococo: veel versieringen, schilderijen, tapijten, gordijnen, alles in overwegend lichte kleuren. Buiten valt een heftige zomerregen neer, met af en toe een donderslag. Mme De Breuille ligt op een sofa, ze leest een boek. Het is een slanke, bijna magere vrouw, al een eindje in de dertig, gekleed in een lichte japon volgens de neo-classicistische mode uit die tijd. Haar haar is keurig gekapt, met kleine krulletjes over haar voorhoofd.
Mélanie komt binnen. Ze is een ongeveer twintigjarig dienstmeisje.)

Mélanie: Madame, er is bezoek voor U.

De Breuille: Wie is het?

Mélanie: De graaf van Comté, madame.

De Breuille: Ah. (korte pauze). Het regent heftig, nietwaar?

Mélanie: Ja madame.

De Breuille: Toen ik net naar boven liep zag ik dat het raam van mijn slaapkamer nog openstond. Het kleed is nat geworden.

Mélanie: Het spijt me madame. Ik dacht dat ik het gesloten had, maar misschien ben ik het vergeten. Ik zal het kleed te drogen hangen.

(Ze aarzelt even, alsof ze al weg wil gaan)

De Breuille: Toen ik jong was probeerde ik altijd naar buiten te glippen als het zulk weer was. Ik vond het heerlijk om nat te regenen. Natuurlijk kreeg ik altijd een standje van mijn moeder na afloop.

Mélanie: Madame.

De Breuille: Laat de graaf maar binnen. Hij zal nu wel nat genoeg zijn.

Mélanie: Goed madame.

(Mélanie verlaat de kamer. Mme De Breuille komt overeind, legt het boek op een tafeltje en loopt naar de openslaande deuren, die uitzicht geven op het terras. De graaf van Comté komt binnen, magere man van halverwege de 40. Zijn al wat grijzende haar is in een staart gebonden. Hij draagt een strakke pantalon en een grijs vest).

Comté: Jeanne.

De Breuille: Guillaume, lieve vriend. Wat een verschrikkelijk weer om in te reizen.

Comté: Voor jou, lieve vriendin, laat ik me met liefde doodregenen, dat weet je. Elke bliksemschicht die ik zag deed me denken aan jou.

De Breuille: Vleier. Neem een cognac, daar word je warm van.

Comté: Graag.

(Mme De Breuille schenkt een twee glazen cognac in, en overhandigt er één aan hem).

Comté: En, heb je dat boek nog gelezen dat ik je gegeven heb?

De Breuille: Guillaume, dat boek is volkomen verdorven. Die schrijver is een geperverteerde, een schandalig mens. Zijn denkbeelden zijn libertijns, en zijn schrijfstijl is onbeholpen en gekunsteld. Het is geen roman, het is… het is…

Comté: Dus je vond het mooi.

De Breuille: (lacht) Het is verschrikkelijk. Zijn ideeën zijn tegen alle goddelijke en menselijke wetten in, maar ik moet je bekennen dat sommige passages…

Comté: Ik wist het wel.

De Breuille: Maar de opvattingen van die man… Guillaume, als iedereen zo zou leven, zo zonder moraal, wat zou er dan gebeuren? Niemand is zijn leven veilig, alle zekerheden zijn weg, er is geen recht, geen God, geen ordening!

Comté: Je hebt gelijk Jeanne. Het zou het einde zijn van onze maatschappij als iedereen gaat leven volgens de ideeën van die markies. We volgen onze meest primitieve lusten, we gaan ons te buiten aan decadentie en wellust. Het zou zijn als de laatste dagen van het Romeinse rijk. Heerlijk toch! Laat het oude afsterven, een nieuwe tijd staat op het punt geboren te worden!

De Breuille: Er zijn er die zeggen dat ook hier, in Frankrijk… Dat onze maatschappij moet veranderen, zich moet vernieuwen. Dat de wetenschap en de logica in de toekomst ons zullen besturen in plaats van de koning en de adel.

Comté: Wie weet? Ik weet dat elke verandering gepaard gaat met geweld, met bloed, met onrecht. Misschien beschrijft die markies wel de tijd waar we doorheen zullen moeten voordat onze wereld zich heeft vernieuwd. Geen recht, alleen willekeur.

De Breuille: Volgens de markies is dat de essentie van het mens-zijn. Dat we ons van geen enkele moraal iets hoeven aan te trekken, dat recht en orde alleen kunstmatige beperkingen zijn die de mens onvrij maken. Willen wij vrij zijn…

Comté: Willen wij vrij zijn dan moeten we ons ontdoen van alle moraliteit die we hebben aangeleerd. Zou jij dat niet willen?

(Er valt een stilte. Dan loopt Mme De Breuille naar een bellekoord en trekt eraan. Enkele ogenblikken later komt Mélanie binnen).

De Breuille: Mélanie, weet je nog dat laatst mijn neefjes en nichtjes hier hebben gelogeerd?

Mélanie: Ja madame.

De Breuille: Hun ouders hebben toen een wilgenroede achtergelaten, zodat ik ze kon tuchtigen wanneer dat nodig was. Weet jij waar die roede is gebleven?

Mélanie: Ik denk dat hij nog in de logeerkamer ligt madame. Daar heeft U hem toen neergelegd.

De Breuille: Ga hem halen. Ik ga je straffen vanwege het raam dat je open hebt laten staan. Dat kleed wat onder het raam lag is erg oud en is me erg dierbaar. Door jouw nalatigheid is het nu beschadigd.

Mélanie: Madame?

De Breuille: Je hoort me toch, nietwaar? Haal die roede hier zodat ik je kan tuchtigen. (pauze. Mélanie kijkt ongelovig) Ik kan je natuurlijk ook op straat zetten, waar je vandaan kwam. Schiet op!

Mélanie: Ja madame.

(Mélanie verlaat het vertrek).

Comté: Wat wil je me laten zien?

De Breuille: Lieve vriend, we kunnen filosoferen tot de sterren naar beneden vallen, maar laten we liever eens proberen jouw immoraliteit in de praktijk te brengen.

Comté: Met het tuchtigen van een dienstmeisje die vergeten is een raam te sluiten?

De Breuille: Oh nee lieve vriend. Dat raam heb ik opengezet, voordat het begon te regenen. Ik moet vergeten zijn het te sluiten.

Comté: Je bent schaamteloos.

De Breuille: Immoreel lieve vriend. Immoreel.

(Mélanie komt binnen. In haar hand heeft ze een stevige roede van samengebonden wilgentwijgen, bij elkaar gehouden door een blauw lint).

De Breuille: Geef maar hier.

(Mélanie overhandigt met een klein knikje de roede aan Mme de Breuille).

De Breuille: Ik wil dat je je rok omhoog doet. Maak je geen zorgen over de aanwezigheid van mijn vriend hier, dit doet hem niets.

Mélanie: Madame, alstublieft…

De Breuille: Mélanie, ik heb je een opdracht gegeven. Ik verwacht van mijn personeel dat ze mijn opdrachten strikt opvolgen. Je hebt een overtreding begaan, je zult ervoor gestraft worden.

Comté: Lieve Jeanne…

De Breuille: Guillaume, dit is een zaak tussen mij en mijn personeel. Nu Mélanie, doe je wat je gezegd is of wil je liever je betrekking hier beëindigen?

(Langzaam schort Mélanie haar rok omhoog en ontbloot haar billen).

De Breuille: Buig je voorover, daar bij de sofa.

(Mélanie loopt naar de sofa en bukt zich, waarbij haar handen op de sofa steunen. Mme De Breuille komt bij haar staan, legt één hand op Mélanie haar rug. Dan heft ze de roede en slaat ermee op Melanie’s billen).

Mélanie: Ah!!

De Breuille: Weet je Melanie (weer een slag), mijn vriend hier is van opvatting dat overtredingen niet meer gestraft hoeven te worden. Hij wil de galg afschaffen, het schavot. Dieven mogen naar hartenlust stelen zonder angst voor een brandmerk. (weer een slag). Als jij over straat zou lopen ‘s avonds en een of andere schurk zou je overweldigen, dan vindt mijn vriend hier dat de dader daar niet voor gestraft hoeft te worden. (weer een slag). Wat vindt jij daarvan Mélanie? (weer een slag. Mélanie zegt niks, maar er stromen tranen over haar wangen).

De Breuille: Ik vroeg je wat Mélanie. (ze slaat opnieuw).

Mélanie: Ah…!

De Breuille: Geen orde meer, geen gezag. Alleen wetteloosheid. Dat kan toch niet de bedoeling zijn, nietwaar? (ze slaat weer)

Mélanie: U…U hebt gelijk, madame.

De Breuille: Vanuit de redelijkheid gezien zijn er maar twee mogelijkheden, toch? Of we handhaven de wetten, maar dan moeten er ook straffen zijn, of we vervallen in de natuurlijke staat van de dieren, waarbij het recht van de sterkste geldt. (ze slaat weer).

Mélanie: Ik weet het niet Madame. U hebt vast gelijk.

De Breuille: Dus moet ik jou straffen, nietwaar?

Mélanie: Ja, madame.

(Mme De Breuille slaat nog enkele malen met de roede op Mélanie’s billen).

*Mme De Breuille: Kom overeind, maak je kleren in orde, droog je tranen. (Mélanie gehoorzaamt). Laat de roede maar hier liggen. Je kunt gaan.

(Mélanie verlaat het vertrek).

Comté: En wat heeft deze kleine demonstratie nu precies duidelijk gemaakt? Dat je de baas bent over je personeel? Dat dit arme meisje zonder nadenken voor jouw drogredenering is gevallen?

De Breuille: Drogredenering?

Comté: Natuurlijk lieve Jeanne. Jouw redenatie staat op drijfzand. Is het immers niet zo, dat er alleen gestraft wordt als de schuld daadwerkelijk bewezen is. Jouw dief op het schavot wordt enkel gebrandmerkt als de rechter hem schuldig heeft bevonden. Jij daarentegen straft dit meisje voor een misdrijf dat ze niet begaan heeft, en nog wel met de schuld van het misdrijf op je eigen hoofd.

De Breuille: En wat als de dader van een misdrijf nu daadwerkelijk gelooft dat hij schuldig is? Moet hij dan worden gestraft of vrijgelaten? Moet justitie haar geloofwaardigheid houden of moet zo’n schavuit in elke kroeg in Parijs verkondigen dat hij vrijuit is gegaan voor een ernstig misdrijf?

Comté: In dit geval: het laatste. De daadwerkelijke, universele rechtvaardigheid gaat boven het individuele geval.

De Breuille: Dus jij gelooft in een allesomvattende rechtvaardigheid? Dat is in tegenspraak met wat die markies De Sade van jou beweert. Nou goed dan. Ik heb een onrecht begaan, ik heb die arme Mélanie gestraft op wrede wijze voor iets wat ze niet gedaan heeft. Moet ik hiervoor gestraft worden? Als jij gelooft in een allesomvattende rechtvaardigheid dan moet je mij kastijden zoals ik dat meisje gekastijd heb. Maar als je dat doet, dan accepteer je dat de ideeën van de markies slechts lege woorden zijn, en dat er wel degelijk moraliteit bestaat. Of anders je accepteert de visie van de markies, maar dan kun je mij niet straffen. Welaan lieve Guillaume, wat wordt het?

(Het is even stil. Dan loopt Comté naar de tafel en pakt de roede. Mme De Breuille lacht triomfantelijk. Dan -nog steeds lachend- bukt ze zich, pakt de zomen van haar japon en trekt die op tot aan haar middel, daarmee haar achterste ontblotend. Ze legt zich over de leuning van één van de stoelen).

De Breuille: Ik wist het wel. Je kunt niet tegen onrecht Guillaume, nooit gekund. Net zomin als tegen chaos en wetteloosheid. Je revolutionaire ideeën zijn als de regen die vandaag is gevallen, morgen zijn ze verdampt.

(Comté begint haar langzaam maar grondig met de roede op haar billen te slaan. Het zachte gelach van Mme De Breuille vermengd zich met het gezwiep van de twijgen).