Ze is naar alle lessen geweest. Een keer was ze wel haar boeken vergeten (oeps) en een andere les was zo saai dat ze nauwelijks notities heeft genomen, omdat ze bijna in slaap viel. Dat ze de avond ervoor tot 2u was weggeweest, terwijl de les om 9u begon, zal daar wel niet bij geholpen hebben. Maar… Ze is naar alle lessen geweest. Matthias zal geen excuus hebben om haar opnieuw over zijn knie te leggen.
Ze wordt nog steeds rood als ze eraan terugdenkt. En straks staat ze opnieuw oog in oog met hem. Hoe moet ze zich gedragen? Welke houding moet ze zich aanmeten? Ze vindt het allemaal maar ongemakkelijk.
Vorige week, tijdens het etentje met Marie, had het zo natuurlijk geklonken. Maar nu weet ze het niet meer zo zeker. De waarheid is dat ze het nooit zeker heeft geweten. Ze zag gewoon geen andere uitweg dan die tweede afspraak maken. De zenuwen vreten zich een weg door haar buik terwijl het college compleet aan haar voorbij gaat. Ze heeft geen idee waar de professor het over heeft. Maakt niet uit, ze is aanwezig in de les. Meer had Matthias niet gevraagd. Dus hij zou niet moeilijk kunnen doen. Toch?

Iets na 17u staat ze weer in het deprimerende halletje. Ze is een beetje te laat omdat ze nog snel na de les terug naar haar kot is gegaan om een jeansbroek aan te trekken. Die heeft dikkere stof, waardoor ze minder zal voelen, en dan loopt ze ook niet het risico dat de aanzet tot haar billen te zien zal zijn, zoals vorige keer. Niet dat hij haar zal slaan, want ze is naar alle lessen geweest. Dus ze heeft geen straf verdiend.
Ze gaat de wachtkamer binnen en ploft neer op een stoel. Zenuwachtig bijt ze op haar nagels. Was het wel zo’n goed idee om terug te komen? Ze wil hier eigenlijk helemaal niet zijn. Wat als hij straks toch weer… Haar kaken zijn vast nu al vuurrood, dat ziet Matthias natuurlijk ook meteen. Ze kan zich nu al geen houding geven, wat wordt dat als ze straks oog in oog met hem staat?
Nee, nope, echt niet. Geen sprake van. Ze doet dit niet. Vastberaden neemt ze haar handtas, die ze op de stoel naast zich had gegooid, en staat ze recht. Vlak voor ze de klink van de deur wil vastnemen, vliegt deze echter open.
“Kom maar binnen,” begroet Matthias haar. Stik. Te laat. Hij kijkt haar even spottend aan, omdat ze zo vlak voor zijn neus staat en duidelijk terug op weg naar buiten was. Of verbeeldt ze zich dat nu maar?
Nu kan ze in elk geval niet meer zomaar weglopen. Gedwee volgt ze hem naar de andere kamer. Alles ziet er nog hetzelfde uit als vorige keer: hetzelfde imposante, ouderwetse bureau, dezelfde twee harde, houten stoelen, waar ze op plaatsneemt.
“Hoe is het gegaan?” steekt Matthias meteen van wal, nadat hij om het bureau heen is gaan lopen en is gaan zitten. Hij heeft zijn ellebogen op het bureau geplaatst, steunt met zijn kin op zijn handen en kijkt haar aandachtig aan.
“Ik ben naar alle lessen geweest,” antwoordt Joke snel.
“Heel goed!” Matthias kijkt haar glunderend aan. Dan verandert zijn blik. Die wordt… donkerder. “En was je daar wel telkens op tijd? Of kwam je net zoals hier te laat?”
“Ik was maar twee minuten te laat,” vaart Joke uit. “En toch moest ik nog in de wachtzaal wachten, dus wat maakt het uit?”
Ai… Dat had ze misschien beter niet gezegd. Nu wordt Matthias blik pas echt donker. Strak kijkt hij haar aan. Even doet ze een poging om terug te kijken, maar dan slaat ze toch haar ogen neer. “Het maakt uit, omdat het een vorm van respect is om op tijd te komen. Dat ik nog het dossier van de vorige persoon aan het wegstoppen was, doet er niets aan af dat jij hier op tijd had moeten zijn.”
“Het was toch maar twee minuten,” mompelt Joke tegen het donkerbruine hout van het bureau.
“Was je in de les ook telkens maar twee minuten te laat?” vraagt Matthias, met extra nadruk op het woord “maar”.
Nu zwijgt Joke.
“Kijk me eens aan.”
Ze richt haar blik op tot haar ogen de zijne ontmoeten. Wat heeft die man een enge blik. Nee, eng is niet helemaal het woord. Doorgrondend. Alsof hij zo door haar heen kijkt. En dat is eng. Maar er is ook iets anders. Het is niet alleen maar eng. Hij wil haar niet tot de grond brengen, haar vernederen om haar te vernederen. Hij wil tot haar doordringen om haar te helpen. Interesse, dat is het. Hij is oprecht geïnteresseerd in haar. Wil haar helpen om goede resultaten te bekomen. Ook als hij daarvoor even streng moet zijn. En streng is hij zeker.
Joke slikt. Hoorbaar.
“Ik was één keer een kwartier te laat,” zegt ze dan stil. “Maar ik ben naar alle lessen geweest! Daar ging het toch om, niet of ik op tijd zou zijn of niet,” windt ze zich op, terwijl ze hem nu recht aanstaart. Verdorie zeg, ze zou zich toch niet zomaar laten doen. Ze is geen klein kind!
“Jawel, daar gaat het wel om,” antwoordt Matthias rustig. “En dat weet je best. Daar gewoon aanwezig zijn en zitten te slapen, of de helft van de les missen omdat je te laat komt, daar heb je niets aan. Je moet naar je lessen gaan om er wat van op te steken. Anders kun je evengoed je boeken thuislaten en daar wat op je telefoon door Facebook gaan zitten scrollen.”
Wist hij het? Verwonderd kijkt Joke hem aan. Nee, dat kan niet, dat kan hij niet weten. Hij zegt maar wat.
Maar Matthias heeft haar verwarring al gezien.
“Wat?” vraagt hij. “Vertel me niet dat dat exact is wat je gedaan hebt…” Zijn stem klinkt dreigend.
“Eh…” Paniek. Wat moet ze zeggen? Dit gesprek gaat helemaal de verkeerde kant op.
“Joke… Kijk me aan.”
Ze doet een poging om haar blik op te richten, maar meteen als ze de strenge blik op zijn gezicht ziet, laat ze haar blik terugzakken naar het bureau.
Matthias staat op en loopt naar de andere kant van het bureau. Hij torent boven haar uit, terwijl zij kleintjes op haar stoel zit. Met zijn rechterhand neemt hij haar kin vast en tilt hij haar hoofd op, zodat ze niet anders meer kan dan hem aankijken. Dat, of haar ogen sluiten.
“Wil je me iets vertellen?” vraagt hij. Zijn stem klinkt gevaarlijk kalm.
“Eh… Ik, ehm… Ik ben één keer mijn boeken vergeten naar de les,” zegt ze. Ze zou overal willen zijn, behalve hier. Overal willen kijken, behalve naar Matthias, die er schijnbaar heel rustig onder blijft. Ze voelt de bui al hangen.
“Dat kan toch niet,” dondert hij dan. Hij laat haar kin los en neemt haar in plaats daarvan bij de arm. Joke zet zich schrap, ze denkt dat ze wel weet wat er nu gaat komen. Maar ze is verkeerd: Matthias gaat niet zitten en hij trekt haar ook niet over zijn knie. In plaats daarvan marcheert hij haar naar de hoek van de kamer tegenover het grote bureau.
“Ga hier maar even in de hoek staan,” zegt hij. “En denk maar even na over waarom je daar staat. Waarom in de les aanwezig zijn, niet genoeg is. En waarom je dat zelf had moeten weten, aangezien je toch oud genoeg bent om zover na te denken. Je studeert rechten aan de universiteit, je hoort in elk geval zover te kunnen nadenken.”
Hij duwt haar richting de muur. Joke durft niet protesteren. Met haar gezicht naar de muur gericht, blijft ze in de hoek staan. Ze hoort hoe Matthias terug achter zijn bureau gaat zitten. Daar heeft hij vast goed zicht op haar.
“Leg je handen maar op je hoofd,” hoort ze hem zeggen.
Nee… Hoeveel vernederender kan dit nog worden? Even aarzelt ze, maar de spanning in de kamer is om te snijden. Ze durft zich niet te verzetten. Dus brengt ze langzaam haar armen omhoog en legt ze haar handen op haar hoofd, dat ze naar beneden laat zakken tot ze de vloer kan zien.
In de hoek gezet als een klein kind, met haar handen op haar hoofd… Ze is verbijsterd. En ze voelt zich heel, heel, heel klein. Want Matthias heeft gelijk, ze wist best dat gewoon in de les aanwezig zijn niet was wat hij bedoelde. Ze moet opletten en notities nemen.
Na een paar minuten zegt Matthias dat ze zich om mag draaien en naar hem mag komen. Opgelucht haalt ze haar handen van haar hoofd. Ze ontwijkt zijn blik. Ze kan hem nu echt niet aankijken. Met gebogen hoofd staat ze voor het bureau.
“Waarom doe je dit, meisje?” vraagt Matthias zacht. “Waarom saboteer je jezelf zo? Je zit al in de les, dan is het een kleine moeite om ook echt op te letten. Voor mij hoef je niet naar de lessen te gaan. Je moet het voor jezelf doen. Omdat JIJ wil slagen. Niet omdat ik wil dat jij slaagt. Natuurlijk wil ik dat en ik zal er alles aan doen om je te helpen, maar je moet het vooral zelf doen. Ik kan je enkel een duwtje in de juiste richting geven.”
Een traan loopt over Jokes wang. Ze veegt hem weg met de rug van haar hand.
“Ik geloof dat de boodschap begint aan te komen,” merkt Matthias op, terwijl hij recht staat. Hij neemt plaats op de stoel naast Joke. “Volgens mij weet je wel wat er nu gaat gebeuren. Je hebt straf verdiend. Vind je ook niet?” Joke knikt. Ze is bang. Bang voor de pijn, voor de vernedering. Bang om opnieuw over zijn knie te moeten. Maar Matthias heeft wel gelijk. ZIJ heeft de kantjes ervan af gelopen. ZIJ heeft zich niet genoeg ingezet.
“Doe die broek maar uit,” hoort ze Matthias zeggen.
He, wat?! Gealarmeerd kijkt ze op. “Uit,” zegt hij ongeduldig. “Met die dikke stof ertussen voel je er toch niets van. En een echt pak slaag wordt op de blote billen gegeven.”
“Maar…”
Matthias trekt een wenkbrauw op. God, wat kijkt hij streng. “Laat het me niet nog eens zeggen.”
Ze durft niet verder protesteren. Na wat onhandig gefriemel aan de rits trekt ze haar broek naar beneden en stapt ze eruit. Ze legt hem over de leuning van de andere stoel, die waar Matthias niet op zit. Nu staat ze in haar onderbroek voor hem. Nu zou hij zeker het grootste deel van haar billen zien!
“Kom maar over mijn knie liggen,” gebiedt Matthias haar.
Moet ze… zelf? Ze had gedacht dat er niets ergers was dan over de knie getrokken worden, maar zelf moeten gaan liggen. Ze voelt zich diep vernederd. Onhandig plooit ze zich over zijn benen. Matthias wacht even tot ze goed ligt en legt dan zijn rechterhand op haar rechterbil. Ze voelt de warmte van zijn hand door de dunne stof van haar onderbroek heen. Onwillekeurig knijpt ze haar billen samen.
“Dit is straf,” spreekt Matthias haar toe. “Straf omdat je de kantjes ervan af hebt gelopen. Als je naar de lessen gaat, dan moet je opletten, notities nemen. NIET te laat komen, NIET je boeken vergeten zijn, NIET op je telefoon zitten spelen. Is dat goed begrepen?”
Joke knikt. Een harde klap landt op haar rechterbil.
“Ik vroeg: is dat goed begrepen?”
“Auw! Ja!” roept ze.
Een even harde klap landt op haar linkerbil.
“Met twee woorden spreken,” zegt Matthias onverstoord.
Joke is in de war. Twee woorden? Ze snapt het niet.
“Ja ja?” antwoordt ze vragend.
Een salvo aan klappen landt op haar billen.
“Auw auw auw auw auw!” Ze spartelt, maar Matthias heeft haar stevig vast. Ze kan niet weg.
“Dat is dus ‘Ja Matthias’,” zegt hij haar voor. “Laten we dat nog een keer proberen: is dat goed begrepen?”
“Ja Matthias,” antwoordt Joke kleintjes. Ze had kunnen weten dat hij dat bedoelde, maar ze kan niet nadenken in deze positie.
“Goed zo. Ik zal ervoor zorgen dat je dit niet meer vergeet.”
Dan voelt Joke hoe zijn twee handen de rand van haar onderbroek beetnemen en langzaam over haar billen schuiven.
“Nee…” zegt ze, terwijl ze haar handen naar achteren zwaait om haar tegen te houden.
“O jawel, een pak slaag wordt op de blote billen gegeven, dat zei ik net al.”
“Nee,” smeekt Joke weer. Maar haar onderbroek is al tot aan haar knieën afgezakt en Matthias is opnieuw begonnen met slaan. Zijn hand bewerkt elk plekje van haar billen en ook de overgang tussen haar billen en benen.
Het doet pijn. Echt pijn. Veel meer dan vorige keer. Dat was niets geweest, beseft ze nu. Slechts een voorproefje om zijn … methoden duidelijk te maken. Als het niet zoveel pijn deed, had ze gegrinnikt omwille van de pauze voor methoden, maar de situatie is daar nu echt niet naar en het doet veel te veel pijn.
Plots stopt het. Even blijft Joke liggen, daarna probeert ze recht te krabbelen. Oef, het is voorbij. Haar billen zijn vast vuurrood. Maar Matthias houdt haar tegen.
“We zijn nog niet klaar,” zegt hij rustig.
Niet? Maar… Het doet al zoveel pijn! Plots verschijnt er iets in haar blikveld. Het is een soort houten plankje waar enkele gaten in geboord zijn.
“Weet je wat dit is?” vraagt Matthias haar.
Joke schudt haar hoofd. Een harde klap landt op de overgang tussen haar rechterbil en -bovenbeen.
“Auw! Nee Matthias,” corrigeert ze zichzelf.
“Dat is beter,” klinkt het tevreden. “Dit is een paddle. Daar ga ik je nu nog twintig klappen mee geven, tien op elke bil, zodat de boodschap echt goed doordringt, zeg maar.”
Wat? Wil hij haar slaan met dat ding? Ze krijgt echter niet veel tijd om erover na te denken. Even aait het hout over haar beide billen, dan landt de eerste klap op haar linkerbil.
“AAAAUUUWWWW.” Ze schreeuwt het uit. Dit is heel wat erger dan de hand. Ze had gedacht dat het daarnet al pijn deed, maar dit is nog tien keer erger. Wat zegt ze, honderd keer erger. Twintig klappen… Dat overleeft ze nooit!
De ene na de andere harde klap met de paddle landt op haar billen. Joke gilt en kronkelt om onder de slagen uit te komen, maar Matthias houdt haar stevig vast. Ze kan geen kant op.
Eindelijk valt de laatste klap. Snikkend blijft Joke liggen. Haar weerstand is gebroken. Matthias geeft haar even de tijd.
“Sta maar op,” zegt hij dan. “Je mag je broek weer aantrekken.” Zelf loopt hij terug naar de andere kant van het bureau. Nasnikkend wurmt Joke zich in de broekspijpen. Ze grimast even als ze de broek over haar billen trekt. Nu was een rokje stukken comfortabeler geweest. Het voelt alsof haar billen behoorlijk gezwollen zijn. Ze is vast bont en blauw.
“Ga nog even zitten,” wijst Matthias naar de stoel als ze klaar is.
Heel voorzichtig laat ze zich op de harde, houten stoel zakken. Een fonkeling in Matthias ogen wijst erop dat hij een grijns onderdrukt.
“Goed, dan maken we nog een paar afspraken voor komende week,” zegt hij. “Jij gaat naar alle lessen. Je komt op tijd voor alle lessen. Je let op in de les en je neemt notities. Volgende week kom je terug en je neemt je notities mee. Dan kunnen we die samen bekijken om te zien of daar iets aan bijgeschaafd moet worden.”
Joke knikt. Ze neemt zich vast voor om het deze week goed te doen. Helemaal goed te doen. Niet meer de kantjes ervan af te lopen.
Even later staat ze buiten in de zon. Mensen lopen af en aan, komen uit winkels, gaan andere winkels binnen. Gek, hoe de wereld gewoon door is gegaan, terwijl zij daarbinnen was. Terwijl zij in de hoek stond en een pak slaag kreeg. Een blos stijgt opnieuw naar haar wangen. Haar billen gloeien en branden in haar broek. Ze kan niet wachten tot ze op haar kot is en die broek uit kan doen om de schade te inspecteren in de spiegel. Dan krijgt ze haar fiets in het oog en ze kreunt. Ze wil nu echt niet op dat zadel gaan zitten… Dan gaat ze maar te voet. Met haar fiets aan de hand neemt ze zich opnieuw voor om het de komende week echt goed te doen. Dat ze de komende dagen vast pijnlijk zal zitten, zal daar wellicht wel bij helpen om haar eraan te herinneren.