Linda voelde zich verward. Ze slaagde erin te kalmeren door de rest van het drankje wat nog er nog stond van eerder op de avond in een teug op te drinken.  Met een nieuw glas, veel kouder deze keer kroop ze in bed en zette de televisie aan. Ze keek naar een herhaling van ‘Baantjer’ en daarna naar ‘Pauw en Witteman’. Haar billen deden zeer. Maar deze pijn stond in geen verhouding met de pijn in haar hart. Hoewel de televisie aan stond pikte ze er nauwelijks iets op. Om 3 uur ’s nachts stond het toestel nog steeds aan.

‘Ik zal erg mijn best moeten doen om niet weer pak op mijn billen met de hand van die sadist te krijgen’, snikte ze in haar kussen. Ze ging in de foetus houding liggen en bedacht dat haar gedachte absurd was. ‘Het is nog een van de meest milde maatregelen die hij in petto had’.

‘Ik weet het!’ Linda begon hartverscheurend te huilen. ‘Zijn woorden doen zo’n pijn! Heel erg veel pijn! Ik ben nog nooit zo erg de kluts kwijt geweest’.

Linda had het nog nooit eerder meegemaakt dat tranen en verdriet haar langer dan een uurtje in de greep hielden. Uiteindelijk was het de vermoeidheid die het overnam.  Zodra ze weg waren, voelde Linda zich weer wat op haar gemak. Ze ontspande en gleed weg in een gedachteloze en opgewonden pre slaap. Spanking speelde de hoofdrol in dit stadium hoewel ze al veel te veel op haar billen had gehad om naar een nieuw pak slaag te verlangen. Haar handen wreven zachtjes over haar zere bips. ‘Hm, ik geloof dat ik je al weer boos gemaakt heb. Heb ik nu weer verdiend?’ Linda’s imaginaire mentor zei, ‘Nou en of, meisje, wacht maar af’.

Er verscheen een glimlach om haar lippen en haar vingers wreven en masseerden haar tot een ongekend hoogtepunt waarna ze een diepe slaap viel.

De wekker ging veel te vroeg. Ze had amper drie uur geslapen. De verleiding om zich nog een keer om te draaien en verder te slapen en het risico op een pak slaag was groot, maar haar verstand zegevierde. Ze rolde op haar rug en staarde naar het plafond. Haar kruis begon te kriebelen terwijl ze aan de komende middag dacht. ‘Nou ja, nu voel ik het gelukkig nog niet’. Ze rekte zich uit. Er was nog net genoeg tijd om iets van de spanning weg te nemen. Deze keer dook Jaap in haar fantasie op en liet haar op haar buik over de kussens liggen met haar blote billen hoog in de lucht. Hij bewerkte haar bips met een fantasieriem die geen pijn deed. Linda kwam een beetje te snel klaar, dus probeerde ze haar fantasie nog een beetje te rekken. Ze draaide met haar heupen en wreef haar gevoelige plekje over haar vingers, tot ze een tweede, nog veel intenser orgasme voelde aankomen.

Toen ze onder de douche vandaan kwam en zich aankleedde, bestudeerde Linda haar billen. Ze waren overdenkt met rode bruine stipjes en een er was een vage blauwe plek te zien waar haar rechterbil overging in haar bovenbeen. Ze ging een beetje voorover staan en liet haar vingers zachtjes over die plek gaan. De blauwe plek bevond zich precies op het plekje waar ze zat. ‘Ik denk dat hij vandaag de andere kant te grazen zal nemen’,  sprak ze treurig tegen het spiegelbeeld van haar bips.

Ze nam de bus van tien voor zeven en was om half acht op haar werk. De enige die al eerder aanwezig was, was Matty. Linda verzamelde al haar moed en probeerde de rust weer op te roepen die ze vanochtend tijdens het opstaan voelde.

‘Goedemorgen Matty’, glimlachte ze. ‘Ik zou me graag willen verontschuldigen voor mijn onbehoorlijke gedrag van gisterochtend.

‘Is dat zo? Dat zal dan wel. Wat heb je dan gedaan?’ Matty was verbaasd. Linda had nog nooit iets tegen haar gezegd en Matty had haar gedrag allang niet meer persoonlijk opgevat.

‘Ik had een vreselijk slecht humeur en ik smeet mijn lunchpakket vlak langs je heen in de prullenbak. Verder heb ik in alle jaren dat ik hier werk nog nooit goedemorgen tegen je gezegd.’ Het verbaasde Linda hoe gemakkelijk de woorden tevoorschijn kwamen. En ze waren nog gemeend ook.

‘Het is al goed. Je had altijd verschrikkelijk haast. Het is heel begrijpelijk dat mensen die heel veel aan hun hoofd hebben, weinig aandacht voor hun omgeving hebben’, glimlachte Matty.

‘Soms was dat ook zo. Maar lang niet altijd. Vanaf nu zal ik proberen het beter te doen, OK?’ Linda stak haar hand uit en was verbaasd dat Matty deze met een warme glimlach accepteerde.

‘Natuurlijk. Ik zou zeggen, werk ze maar weer, mevrouw Bols.

‘Zeg maar Linda. Dank je wel. De morgen zal wel loslopen, maar de middag zal zwaar worden. Maar ik zal me er wel doorheen slaan’.

Het was of er een last van haar schouders gevallen was. ‘Ik heb het hem gefikst en het was niet eens moeilijk!’ Ze nam de trap in plaats van de lift naar de vijfde verdieping waar haar kantoor zich bevond. Ze zette haar computer aan en opende het bestand van het project waar ze op dat moment een werkte, het decoreren van de hotel lobby.  Ze keek naar de mokka bruine, salie groene en bordeaux rode kleurenschakeringen. Ze veranderde het patroon in een rustgevende golfbeweging. Vervolgens maakte ze de gordijnen en de grote sofa’s transparant zodat ze daar het patroon kon toepassen.

Ze voegde plaids toe van geweven damast en liet de drie basiskleuren in de kussens terugkomen even als in de pluchen stoelen en de bijpassende poef.

De final touch bestond uit een donker gekleurde hardhouten vloer .

Tegen de tijd dat Steven om kwart over acht arriveerde, was Linda een flink eind opgeschoten met het project wat de dag ervoor maar niet wilde vorderen.

‘Matty vertelde me daarnet dat jij als eerste van allemaal binnen was vanochtend’, meldde Steven toen hij bij wijze van begroeting het hoofd om de deur van Linda’s kantoor stak.

‘Ja, ik was gister op de een of andere manier niet vooruit te branden. Bovendien heeft Jaap me de hele middag bij hem op kantoor ontboden’, legde Linda uit.

‘Ik weet het. Probeer je alsjeblieft niet verder in de nesten te werken. Ik heb je hier nodig’, fronste Steven. ‘Oh, en ik zal Jaap laten weten dat je vanochtend heel vroeg op je werk was en dat je bij Matty goede zier gemaakt hebt door je excuses te maken voor iets dat ze zich niet eens meer kan herinneren’.

‘En ik heb ook iets gemaakt wat je kunt beoordelen als je even tijd hebt’, riep Linda hem ha toen Steven weer in de gang verdween.

‘Over een half uurtje, jongedame’, ik moet eerst een paar telefoontjes plegen en wat financiële overzichten beoordelen. Ga rustig door’.

Linda werkte nog wat details bij zoals wat lampen en lichteffecten en opende vervolgens een nieuw bestand. Zodra het basis file op haar scherm stond, stond Linda op en liep naar haar tekentafel. Als ze bij haar tekentafel stond, kon ze de bedrijvigheid beneden in de straat zien. Hoe is het mogelijk dat er zoveel voetgangers op straat waren. ‘Moeten die niet allang op hun werk zijn’, vroeg ze zich af.

De blik naar buiten was genoeg om haar af te leiden van wat tot nu toe een productieve ochtend geweest was. Linda voelde haar ogen branden en realiseerde zich dat ze weinig had geslapen die nacht. ‘Nog geen week geleden liep ik ook om half tien ’s ochtends nog op straat’, zei ze hardop tegen zichzelf.

‘Dat klopt en soms was het ook wel eens half elf’, liet Steven haar weer eens schrikken.

‘Wel verdomme! Jij klootzak! Doe dat nooit weer’, vloekte Linda.

‘Ach, wat jammer, het meisje vervalt weer in haar oude gedrag’, mompelde Steven, met een vleug van teleurstelling in zijn stem.

‘Je liet me schrikken, door zonder te kloppen binnen te komen’, klaagde Linda.

‘Stond je weer in jezelf te praten?”, vroeg Steven terwijl hij haar commentaar negeerde.

‘Eén zinnetje maar’, zei Linda hooghartig.

‘Het was anders goed verstaanbaar. Er stond hier iemand haar zonden te overdenken, is het niet?’ Steven liep haar kantoor binnen en ging naast haar staan. ‘Wilde je me deze lege pagina laten zien?’

‘Nee idioot, hierheen!’ Linda liep naar haar computer.

‘Je baas een idioot noemen, staat je niet, jongedame! Je houdt daar onmiddellijk mee op of ik zal Jaap vragen er eens wat aandacht aan te besteden’, zei Steven ongewoon streng.

‘Maar je hebt daar nooit eerder iets van gezegd?’ Linda kwam overeind en keek hem onderzoekend aan. Hij meende het. Ze raakte ervan van slag.

‘Ik heb teveel concessies gedaan vanwege je uitzonderlijke kwaliteiten. Helaas geen goede keuze en geen uiting van professioneel gedrag, ben ik bang’. Hij keek naar de grond, al bekende hij schuld. ‘Maar omdat we ons met zijn allen aan dit discipline programma verbonden hebben, zal ik mijn onhebbelijkheden ook onder ogen moeten zien’.

‘Onder ogen zien?’ Linda keek hem verward aan.

‘Ja, onder ogen zien’. Bespreek het maar eens met Jaap vanmiddag. ‘OK, wat wilde je me laten zien?’

Linda liep naar haar computer zonder haar ogen van Steven weg te halen. Hij had nog nooit streng tegen haar opgetreden. Ze altijd gedacht dat hun losse manier van met elkaar omgaan een wederzijds genoegen was.

Aarzelend opende ze het bestand van het meest kostbare project van de zaak op dit moment. Er was niet veel over van haar eerdere zelfvertrouwen.

Steven keek naar het scheen eindeloos lang naar het beeldscherm.

‘Verplaats de plaid naar de poef. Het damask in de vier basiskleuren heb je heel mooi gedaan. Ik zou die grote fauteuils weghalen en er wat kleinere voor terug zetten. De vloer is erg mooi. Je hebt goed je best gedaan, meisje. Alleen jij bent in staat zoiets in een keer bijna helemaal goed neer te zetten’.

‘Bedankt voor je compliment, geloof ik’, zei Linda schouderophalend.

‘Ben je naar meer complimentjes aan het vissen?’ Steven deed zijn armen over elkaar en keek haar vragend aan.

‘Mmm, ja ik denk het wel. Je bent nog nooit zo gereserveerd geweest wanneer je mijn werk beoordeelde. Het komt wat vreemd over’, gaf Linda toe.

‘Ik geloof niet dat het momenteel gepast is de loftrompet te uiten. Ik heb geleerd dat nederigheid best gezond is. De bevestiging dat je het goed gedaan hebt, zou voor jou net zo goed voldoende moeten zijn, net als bij alle anderen’.

‘Wat een psychologisch gelul allemaal! Het voelt alsof ik me in een soort wetenschappelijk experiment bevindt waarin de omstandigheden steeds veranderen zonder dat hier een lijn in te ontdekken is’, gromde Linda. Ze sloeg haar armen over elkaar en liet zich achterover in haar stoel vallen.

‘Beschouw het maar als een experiment in vertrouwen’, fronste Steven. ‘Ik zou dat zelfmedelijden maar eens laten varen als ik jou was, het stinkt’.

‘Dat was gemeen, Steven’, Linda voelde haar zelfvertrouwen tot het 0-punt afnemen.

‘Het is tijd dat het eens gezegd wordt. Het ‘goed zo’ over je excuses aan Matty was gemeend, en het ‘goed zo’ over je eerste concept van ons belangrijke project was dat ook’, antwoordde Steven om daaraan toe te voegen, ‘Het wordt tijd dat je ogen eens opengaan, meisje. Je bent onderdeel van een team, niet het centrum van ons universum. Vanaf nu gelden er nieuwe regels. Je gaat een teamspeler worden – een gerespecteerde en gewaardeerde teamspeler. Doe je dat niet, dan vertrek je maar ergens naar toe waar ze al die shit van je wel pikken’.

‘Mijn shit?’, Linda’s stem brak en ze was nauwelijks verstaanbaar.

‘Je hebt het goed gehoord, meisje. ‘Je shit en niet zo’n klein beetje ook. Je hebt welgeteld zes maanden de tijd. We werken samen met de rechter aan je programma. Ik ben onder de indruk van wat er in twee dagen al bereikt is, niet eens in twee dagen trouwens. Je weet dat ik altijd een zwak voor je zal hebben, ook als het programma zal mislukken. Maar ik ben ervan overtuigd dat het niet zal mislukken. Als ik dat zou denken zou ik nooit een goed woorden bij rechter van Dijk gedaan hebben’.  Steven probeerde wat vriendelijker te kijken, maar wist dat het niet goed was wanneer hij nu zijn poot niet stijf zou houden.

‘Ik voelde me geweldig vandaag, Steven! Ik heb bijna niet geslapen vannacht, maar ik heb het wel allemaal gefikst. Tot jij hier kwam om me de grond in te boren’. Linda’s stem klonk hees.

‘Ik ben je werkgever Linda. Ook een vriend ja, maar in de eerste plaats je baas. Pas als je beter weet te gedragen, kunnen we informeler met elkaar omgaan. Maar zelfs dan zal het nier meer zo vrijblijvend zijn als het altijd geweest is.

‘Maar je moest erom lachen!’, protesteerde Linda.

‘Niemand houdt ervan voor een klootzak of een boerenlul of andere fraaiheden uitgemaakt te worden en zeker werkgevers niet’, berispte Steven. ‘Hoe zou je het vinden als ik dat soort dingen tegen jou zou zeggen?’

Linda kon zijn vraag niet beantwoordden. Er zat een dikke prop in haar keel. Het was alsof ze haar mond vol met watten had die ze door moest slikken. Ze nam minutenlang de tijd om zich te herpakken. ‘Zo heb ik er nooit tegen aangekeken’, zei ze uiteindelijk.

‘Maar nu wel. Het is een gouden kans, die lang niet iedereen krijgt. De meesten van ons hebben het door schade en schande moeten leren. Het valt jou niet te verwijten dat anderen je er altijd mee weg hebben laten komen. Maar nu is de tijd aangebroken. Doe er wat mee, ok?’. Steven gaf haar een klap op haar schouder waar ze van moest hoesten’.

‘Wil je daar alsjeblieft mee ophouden?’, sputterde ze.

‘Hoe bedoel je? Dat je de klappen liever ergens anders krijgt?’, lachte Steven.

‘Ha, ha, ha, erg leuk!’, sneerde Linda.

‘Pas maar op meisje, anders moet ik Jaap op de hoogte brengen!’

‘Ach, val toch dood!’, zei Linda hardop.

Linda maakte wat schetsen van de verbouwing en het nieuwe interieur van een landgoed dat de eigenaren tot een bed en breakfast wilden verbouwen. Het huis moest dienen als gemeenschappelijke ruimte en de eigenaar wilde twaalf identieke huisjes verspreidt over het landgoed plaatsen. Daarnaast moesten een er winkeltje komen en de mogelijkheid om maaltijden in de huisjes en in het landhuis te serveren. De eigenaren hadden wel wat ideeën hoe ze het in grote lijn wilden hebben en Linda had het project toegewezen gekregen. Er zat veel werk in en ze had precies twee weken om een kant en klaar plan op tafel te leggen. Linda was van plan er iets rustieks van te maken. Ze had al een opzet gemaakt voor dat hele ‘discipline programma’ gedoe, maar ze twijfelde daar nu hevig aan. Haar zelfvertrouwen had een deuk opgelopen en ze wist niet of ze dit project tot een goed einde zou kunnen brengen.

Het was al snel 11:50. Linda moest de bus halen. Na wat een goede start van de ochtend geweest was, zag Linda niet erg uit naar de afspraak. In plaats van naar de bushalte te lopen, stapte Linda een restaurantje in. Ze bestelde alleen koffie en een glas water. Ze moest nadenken, maar wist dat ze geen hap door haar keel zou krijgen.

Het was 12.30 geweest. Linda kwam tot een besluit. ‘Zo doe ik het!’, hield ze zichzelf voor. Ze pakte de bus van 01:20, maar toen deze om 02:05 bij het kantoor van de reclassering stopte, kon ze het niet opbrengen uit te stappen. Ze reed mee tot het eindstation en toen ze uiteindelijk om 04:15 weer voor het gebouw van de reclassering stopte, stapte ze met tegenzin uit.

Lenie begroette haar met dezelfde vrolijke glimlach als de eerste ochtend had gedaan. Het was nog maar een paar uur geleden, maar het leek wel weken geleden, zoveel was er sindsdien gebeurd.

‘Wat ben ik blij dat je er bent, Linda! Jaap heeft echt een zwak voor hen die over hun situatie nadenken, die tot besluit komen en er vervolgens voor gaan!’

‘Een zwakke plek?’, Linda kreeg weer een beetje hoop.

‘Nou ja, bij wijze van spreken dan. Kijk, hij zal een flink pak slaag geven, dat staat vast, maar hij zal rechter van Dijk ook op de hoogte stellen van je voortgang en hoe een en ander je leven veranderd. Maar hij zal niet snappen dat je te laat bent. Het is bovendien niet verstandig door te proberen door middel van tranen onder je straf uit te komen, OK?’

‘Hoe weet je dat allemaal, Lenie?’ Linda had uiteindelijk toch het lef om het te vragen.

‘Heel veel problemen en een vader die mij  niet in het gareel kon houden. Rechter van Dijk, mijn vader en Jaap hebben het gezamenlijk geregeld. Ik ben een jaar in het programma geweest. En toen de assistente van Jaap ging trouwen heb ik de baan gekregen. Ik had nog drie maanden te gaan, dus werd af en toe een bordje met ‘wij zijn zo terug’ op de balie gezet als ik onder handen genomen werd. Ik houd me al 14 maanden aan mijn afspreken. Nog zes maanden onder controle, en mijn billen zijn uit de gevarenzone, tenzij ik er zelf om vraag’. Lenie wond er geen doekjes om.

‘Er zelf om vraagt?’, er verscheen weer een verwarde uitdrukking op het gezicht van Linda.

‘Ja natuurlijk’, vertrouwde Lenie haar toe. “Soms zorgt een flink pak op mijn blote bips ervoor dat het rustig wordt in mijn hoofd en worden ingewikkelde zaken plotseling een stuk eenvoudiger – snap je wat ik bedoel? Begrijp me niet verkeerd, ik heb spijt gehad van bepaalde dingen waarvan ik dacht dat ze best goed waren nadat ik een pak op mijn billen heb gehad. Als het weer eens voorkomt heb ik er geen moeite meer mee om er voor uit te komen. Ik biecht ze op, neem mijn straf in ontvangst en laat de tranen hun reinigende werk doen. Nu heb ik Frans. Ik praat met hem over de dingen die me dwars zitten. Hij heeft het er met Jaap over en thuis volgt de afrekening. Ik heb de strafruimtes van Jaap al meer dan een jaar niet meer van binnen gezien, behalve dan wanneer ik een van jullie moet begeleiden.

‘Zo te horen ben je er trots op’, zei Linda verbaasd.

‘Reken maar dat ik trots ben’, glimlachte Lenie. ‘Als rechter van Dijk, Jaap en tegenwoordig Frans er niet zouden zij geweest, had ik nu ergens in de goot gelegen. Als kind ben ik nooit met de neus op de feiten gedrukt. En volgens mij jij ook niet’.

‘Hoe ben je er in geslaagd om het te overwinnen?’, wilde Linda weten.

‘Op dezelfde manier als het jou gaat lukken’, glimlachte Lenie. ‘Ga nog maar even zitten nu dit nog gaat. De baas zal er pas om vijf uur zijn. Je zult het straks flink te verduren krijgen. En als hij klaar met je is, dan zal hij je met de bus naar huis brengen en je met nog pijnlijker billen in bed stoppen. Doe jezelf een plezier dit weekend, als je boodschappen gaat doen, ga dan langs een drogist en koop een tube Arnica crème, Ok? Dat helpt’.

‘Arnica?”, vroeg Linda.

‘Zoek het maar op met Google. Het verzacht de pijn en helpt tegen blauwe plekken’. Lenie keek haar schuldbewust aan. Lenie herkende de blik.

‘Wees gerust, Lenie. Ik zal niemand erover vertellen. Je weet niet half hoe goed het voelt dat ik er met jou over kan praten’.

Lenie had gelijk. Jaap gaf haar een afgemeten knikje toen hij haar in de wachtkamer zag zitten. Hij nam wat formaliteiten door voor zijn laatste afspraak van die dag.

‘Lenie, je wordt weer bedankt voor deze geweldige dag. Ik zie je morgenochtend om 8 uur weer. Jaap gaf zijn assistente een knuffel een dirigeerde haar met een tik op haar billen in de richting van de kapstok.

‘Niet om 7 uur? Lenie wierp een ongeruste blik in de richting van Linda. ‘Nee, dat is op dinsdag’.

Leni glimlachte en wenste haar werkgever en zijn cliënte een goedenavond.

‘Dus Linda, je hebt vanmorgen je excuses aangeboden en bent weer een vriendin rijker’, opende Jaap zijn laatste gesprek voor die dag.

‘Ja’, bloosde Linda, ‘ze zei dat ze dat nooit verwacht had. Ze dacht dat ik het altijd veel te druk had om aandacht aan haar te besteden’.

‘En klopt dat?’, onderbrak Jaap haar.

‘Ja, soms wel’, antwoordde Linda.

‘Hoe vaak was dat het geval?’, drong Jaap aan.

‘Misschien een keer of vijf in de afgelopen drie jaar’, antwoordde Linda naar waarheid.

‘Vijf keer in drie jaar. Vijf van de meer dan 600 gevallen. Linda besefte dat de schatting van Jaap nog aan de lage kant was.

‘Dus je hebt haar vanmorgen goedemorgen gewenst en je hebt haar laten weten dat je gedrag van gister niet door de beugel kon. Ze heeft geen idee van wat hier allemaal gebeurd en ze voelt zich door jou gewaardeerd. Denk je dat vol te kunnen houden?’, vroeg Jaap. Linda wist dat het ergste nog moest komen. Tot nu toe viel het allemaal nog wel mee.

‘Natuurlijk kan ik dat. Ze deed heel aardig tegen me. Ik heb dat helemaal niet verdiend, maar het was net zo ze daar geen erg in had’. Linda verbaasde zich opnieuw over de wonderbaarlijke effecten van de alledaagse omgangsvormen.

‘Mooi zo!’, lachte Jaap. Ga zo door en maak contact met de Matty’s en zelfs de Lenie’s in je omgeving.

‘Heb niet het lef Lenie te straffen omdat ze mijn vriendin probeert te zijn’, zei Linda fel.

‘Natuurlijk niet!”, glimlachte Jaap. Toen veranderde de toon in zijn stem. ‘Het is al na vijven, Linda!’

‘Ik was hier even na vieren’, antwoordde Linda zwakjes.

‘Je kwam om vier uur opdagen voor een afspraak van half een’, bulderde Jaap. Weet je wat rechter van Dijk daaraan zou doen?’

‘Me in de gevangenis stoppen?’ Linda gaf het antwoord dat ze dacht dat het meest waarschijnlijk was.

‘Waarschijnlijk wel’, bromde Jaap, ‘MAAR, weet je wat hij in vergelijkbare gevallen gedaan heeft, zoals velen kunnen bevestigen?”

‘Nee’. Linda kromp ineen en begon te beven.

‘Hij heeft me billen laten ontbloten en me opgedragen zo hard te slaan dat het huilen en smeken in de publieke rechtszaal te horen waren. Is dat wat je wilt of wil je dat iedereen die een beetje met je begaan is zijn handen van je aftrekt, zodat je de gevangenis in moet?’ Linda zag iets zijn ogen dat de tranen naar de oppervlakte bracht.

‘Nee”, zei ze met een verstikte stem. ‘Ik wil je geen lijn doen’.

‘Mij?’, foeterde Jaap.

‘Wie dan ook!’, probeerde Linda te herstellen. Maar ze kon er niets aan doen, behalve Steven (een gelukkig getrouwde man), was Jaap de enige man (ze kende zijn achtergrond niet) die ze ooit heeft proberen te behagen. Mensen waar ze nauwelijks contact mee gehad had, waren nu een heel nieuw project.

‘Klinkt beter, maar je meent er niets van, of wel?’, Jaap ijsbeerde door zijn kantoor.

‘Ik probeer het wel’, antwoordde Linda.

‘We moeten maar eens zorgen dat het beter gaat dan alleen maar proberen’. Jaap zijn stem klonk vastberaden en Linda wist dat ze een groot probleem had. Ze moest de consequenties van haar gedrag onder ogen zien.

Jaap deed de glazen voordeur op slot. Daarna sloot hij, zoals gebruikelijk, zijn kantoor af en nam Linda mee naar de bedrieglijk gezellige strafkamer. Er stond een poef in het midden van de kamer.

‘Kom hier staan. Je gaat daar overheen liggen en tegen de tijd dat ik klaar met je ben, wens je vurig dat dit nooit meer nodig zal zijn. Om te beginnen doe je je rok omhoog en maak je je bips bloot. Als je je verzet zal er meer dan alleen de tawse aan te pas komen’. Jaap bereidde zich op de straf voor. Linda keek voorzichtig over haar schouder en zag dat hij een dikke leren riem met drie tongen in zijn handen had. Gehoorzaam deed ze haar panty’s en haar onderbroek omlaag en ging over de poef liggen. Haar blote billen staken de lucht in en boden de tawse een perfect doelwit.

Linda dacht dat de hand van Jaap en de riem het ergst denkbare waren. De tawse overtrof deze echter met vele ‘deci-klappen’ Ze deed haar best het niet uit te gillen, maar na de tweede klap lag ze al te huilen en met haar heupen te draaien. Bij de vijfde klap moest Jaap haar handen al uit de buurt houden en dreigen haar vast te binden.

‘Bind me vast, bind me alsjeblieft vast! Ik kan dit niet! Ik kan het gewoon niet’, huilde Linda.

‘Dat kun je wel, en als je het doorstaan hebt, zul je trots op je zelf zijn’, antwoordde Jaap.

Linda huilde en kon haar handen niet langer dan een paar klappen bij haar billen vandaan houden. Maar uiteindelijk bleek het nodig te zijn haar vast te zetten. Toen ze bus naar huis stapte en ging zitten lag de trots die ze voelde dat ze een twintig minuten lang durende confrontatie met de tawse doorstaan had, vers in haar geheugen. Er liepen dikke tranen over haar wangen. De dag die zo veelbelovend begonnen was, kwam moeizaam tot een einde.

Het was de bedoeling dat ze vandaag een enkel pak op haar billen zou krijgen, maar ze in anderhalve dag had ze er al zo’n puinhoop van gemaakt, dat haar begeleider een groot deel van de dag bezig was om haar bij de les te houden.

‘Ik kan het nooit hebben, maar hij kan me maar beter een flink pak op mijn bips geven’, zei ze tegen haar spiegelbeeld terwijl ze hetzelfde nachthemd en sweater aantrok als de vorige avond.

Ze had genoeg aan een overgebleven punt pizza van de vorige avond. Ze zette de TV aan en keek naar soaps die op verschillende zenders werden aangeboden. De soaps tezamen met haar zorgen vulden de tijd.

Om exact negen uur ging de deurbel. Dit keer werd Linda zonder verdere omhaal over de knie gelegd en maakte kennis met een kleine houten paddel. Tien minuten zonder pauze maakte dat Linda zich aan de kussens van de bank vastklampte en haar gezicht erin drukte. Ze huilde maar deed haar best haar schreeuwen te onderdrukken.

‘Deze doet behoorlijk zeer, vind je niet?’, vroeg Jaap toen ze opstond.

‘Het is nog erger dan de tawse, denk ik’. Linda deed een stap achteruit en legde haar handen op haar billen die door naar nachthemd heen brandden.

Tja, meisje, het spijt me te moeten zeggen dat je er de komende dagen vaker kennis mee zult maken, totdat we weer naar de normale frequentie terug kunnen. Steven zal het niet leuk vinden, maar morgenmiddag meld je je tussen de middag op mijn kantoor zodat we de zaken kunnen doen die vandaag op de agenda stonden. Na de lunch krijg je een pak op je billen en voordat je om vijf uur naar huis mag nog een keer. Daarnaast krijg je de drie sessies van dinsdag nog.

‘OK’. Linda huiverde bij de gedachte hoeveel meer pijn de volgende sessie steeds zou doen. Tussen de sessies zou de pijn vervagen, maar zou in alle hevigheid terugkomen zodra de klappen van de volgende sessie zouden neerdalen. ‘Waarom ga je die vaker gebruiken?’, vroeg ze.

‘Omdat ik weet dat hij heel effectief is. De pijn zal ervoor zorgen dat je je lesje leert. Als hij goed gebruikt wordt zal hij veel indruk maken en er is geen kans dat je huid kapot zal gaan zoals met sommige andere instrumenten wel het geval is. Je zult in het verloop van de week echt een paar belangrijke lessen moeten leren en als dit het geval is, dan zullen we volgende week maandag de tussenbalans bekijken, akkoord?’

Linda wilde er tegen in gaan, maar hield zich wijselijk in. Onderhandelen was niet mogelijk, wist ze.

Jaap stond op, deed de paddel weer in zijn aktekoffertje en pakte zijn jas. ‘Zorg dat je morgen op tijd op je werk EN op onze afspraak bent. Zo niet, dan gaan we bij rechter van Dijk op bezoek, begrepen?’

Linda knikte. Nadat ze de deur achter hem op slot gedaan had, leunde Linda er tegenaan en hoorde hoe de lift naar beneden zoefde. ‘Godzijdank zijn deze appartementen hartstikke goed geïsoleerd. De buren hoorden nooit wat, hadden ze haar in het verleden wel eens verzekerd.