Linda was ineens klaarwakker. ‘Vandaag is de dag!’ Ze keek naar de wekker en er steeg een paniekerig gevoel op, het leek of er naalden in haar lichaam gestoken werden. De angst zich te verslapen te hebben duurde niet lang, maar voorkwam wel dat ze niet overwoog zich nog eens lekker om te draaien.

De gebeurtenissen van vorige week schoten door haar gedachten. ‘Mijn hemel’, dacht ze toen haar trillende hand een koffiemok onder het Senseo-apparaat op het aanrecht  schoven. ‘Het is nog maar een week geleden!’

Om precies te zijn waren het bijna 7 dagen, en tegen de tijd dat ze op haar eerste afspraak moet verschijnen zouden er precies 7 etmalen verstreken zijn…zeven fatale dagen.

Ze had nog precies twee uur voor ze zich moest melden; meer dan genoeg als ze niet teveel om zou dralen of zich door iets zou laten afleiden. Niet dat dit waarschijnlijk was, deze afspraak en degenen die nog zouden volgen waren de hele week al niet uit haar gedachten te bannen; sinds de jury haar instemming accepteerde en de neerkomende hamer ze definitief maakte.

Zes maanden onvoorwaardelijk onder toezicht van de reclassering.

Dat heeft ze gekozen. Beter dan het alternatief, twee jaar de gevangenis in, ook al waren de condities van het toezicht op zijn zachtst gezegd onorthodox. Ze kon tenminste haar baantje houden, ook al moest ze zich aan de avondklok houden en waren haar vrijheden in het weekend gelimiteerd. Het deel van de veroordeling waar ze het hardst over na moest denken was dat ze ook haar rijbewijs in moest leveren en voortaan op het openbaar vervoer was aangewezen. Haar auto was haar grote trots; eigenlijk veel te groot als ze eerlijk was; deze trots had met irrationele dingen te maken.

De gedachte aan haar blauwzilveren bolide en haar dubieuze verhouding ermee, deed haar gedachten afdwalen naar de aanleiding van de afschuwelijke situatie waarin ze zich bevond. Daar bleef ze al de hele afschuwelijke week in hangen.

*****

‘Klootzak’, gromde ze toen ze zich toen dat varken van een forens, wiens flank haar raakte toen ze probeerde rechts langs hem te schieten in de drukte van het snelwegverkeer.  Als hij niet zo irritant was geweest en niet alle schuld in haar schoenen had geschoven, dan zou ze hem nooit die steen in zijn gezicht gegooid hebben die zijn neus brak. Overigens richtte ze op zijn auto, niet op hem.  “Jezus, wat was hij een lul’, siste ze. De manier waarop hij zich aanstelde en hiermee door ging toen de politie gearriveerd was. En dan de manier waarop die snotneuzen van de politie haar behandelden. De hele geschiedenis bracht haar bloed nog steeds aan het koken als ze eraan terug dacht.

Ze raakte de hele werkdag werk kwijt met de beschuldiging van roekeloos en gevaarlijk rijgedrag èn twee gevallen van poging tot doodslag; één voor haar manoeuvre in het verkeer (hoe durfden ze haar daar de schuld van te geven) en één voor het gooien van de steen. De politieofficieren dreigden haar ook nog te zullen vervolgen wegens verzet tegen haar arrestatie en het niet opvolgen van de instructies van een ambtenaar in functie. Het was allemaal zo overdreven!

De eerste rechter was bereid haar op borgtocht vrij te laten, al moest ze wel in een gore cel de komst van haar werkgever afwachten. “Goed dat je er bent, Steven’, Linda glimlachte in zichzelf, terwijl ze een mierzoet gezicht opzette. Ze vond haar baas bijna een heilige, ook al was hij af en toe aan de paternalistische kant. Hij luisterde tenminste naar haar kant van het verhaal. Niet alleen luisterde hij naar haar ellende, hij beloofde ook te zullen kijken wat hij voor haar kon doen. Hij stak zijn licht op in zijn netwerk, pleegde een aantal telefoontjes en slaagde erin de zaak aan een rechter toegewezen te krijgen, die een vroegere studiegenoot van hem was.

De dagen tussen haar arrestatie en de dag dat ze voor de rechter moest komen waren op zijn zachtst gezegd frustrerend. De verzekeringspremie voor haar auto werd verdriedubbeld en de verzekering wilde van de opgelopen schade niets vergoeden. Deze kostenpost kostte haar al haar spaargeld. Tenzij ze haar liefhebbende vader kon verleiden haar banksaldo weer aan te vullen, kon ze de geplande wintersport wel uit haar hoofd zetten. Of misschien kon Steven haar een bonus toekennen als ze in de komende 6 maanden iedere dag op haar werk zou verschijnen? Ze zou wel uit een ander vaatje moeten tappen om die bonus binnen te halen. Laatst had ze nog haar frustratie middels een tirade gebotvierd op haar collega’s. Steven had geen andere keuze dan haar bij zich te roepen en haar een officiële waarschuwing te geven.

Toen de griffier riep ‘Wilt u allen opstaan’, was het uur van de waarheid genaderd. Eerst was de forens aan het woord geweest en vervolgens de twee politieagenten die bij de zaak betrokken waren geweest. Alles wat Linda kon doen was op haar tong bijten en haar sarcastische commentaar inslikken. Deze hele zaak was een farce. Alles wat ze had gedaan was die onverlaat, die belachelijk langzaam reed en ervoor zorgde dat ze laat op haar werk zou komen, rechts inhalen. En als hij niet zo’n huilebalk was geweest dan zou ze er niet aangeacht hebben die steen op te rapen. Ze ging helemaal op in haar gedachten tijdens het rekwisitoor van de officier van justitie en werd uiteindelijk opgeschrikt toen de rechter met een klap zijn hamer liet neerkomen.

’Jongedame!’ zijn stem drong haar bewustzijn binnen vlak na de dreunende klap van zijn hamer.

Het werd haar in ieder geval gegund haar kijk op de zaak uit de doeken te doen zonder dat ze daarbij onderbroken werd en ze slaagde erin antwoorden te formuleren op een aantal beschuldigen die aan haar adres werden geuit, door ze in een andere context te zetten waardoor één en ander minder belachelijk klonk in haar oren. Het voelde dat er naar haar geluisterd werd, ook al was het maar even. En even had Linda de hoop dat dingen niet erger zouden worden dan ze al waren. Toen ze uitgesproken was leunde de rechter achterover in zijn stoel en keek haar op een ondoorgrondelijke manier aan.  

Toen jij uiteindelijk het woord nam, viel haar hoop in enkele secondes in gruzelementen.

’Twee jaar gevangenisstraf, een geldboete van € 10.000,= en negen maanden werken voor de gemeenschap’.

Linda barstte in tranen uit.

Toen stond Steven op en vroeg of hij het woord mocht voeren. De rechter gaf toestemming. Wat volgde galmde nog steeds door het hoofd van Linda. Haar werkgever, het slachtoffer en de rechter spraken over haar alsof ze er niet bij was. Woorden als welwillend, brutaal, oncorrigeerbaar, discipline behoevend, verwend, opvliegend en nog veel meer vielen op te tekenen in een discussie die erg leek op de onderhandeling van de straf voor een 12-jarig meisje wat zich op school had misdragen in plaats van een 24-jarige volwassen vrouw die iemands neus had gebroken op de snelweg. Toen de discussie beëindigt had de rechter een alternatief voor Linda in petto.

Verbijsterd hoorde ze hem aan.

‘Ik ben bereid je een alternatief voor de gevangenisstraf aan te beiden, jongedame, maar de voorwaarden die ik erbij stel dien je zonder discussie te accepteren. Wil je het horen?’

Linda snoof en knikte.

‘Een minimum van zes maanden onder toezicht van de reclassering in welke je moet participeren in een discipline programma. Als je dit programma succesvol afsluit dan zit dat deel erop en kun je verder gaan met de werkzaamheden voor de gemeenschap. Als na de zes maanden je werkgever en de reclasseringsambtenaar dan zal het programma voortgezet worden totdat beiden vinden dat je de doelstelling gehaald hebt, dit met een maximum tijd van twee jaar. De exacte invulling van het programma laat ik aan je werkgever en de ambtenaar over. Verder zul je voor de duur van je straf geen gebruik mogen maken van je auto en aangewezen zijn op het openbaar  . Tijdens de avonduren en in de weekenden zul je niet mogen deelnemen aan sociale of recreatieve activiteiten en om negen uur ’s avonds lig je in bed. De boete en de werkzaamheden voor de gemeenschap blijven onveranderd’.

’Geen gevangenis?’ Linda was verbaasd van de benepenheid van haar eigen stem. Het was niets voor haar om zo bescheiden te klinken.

’Geen gevangenis’, knikte de man streng en hij hief zijn hand om met zijn wijsvinger priemend in haar richting te wijzen. ‘Tenzij je je niet aan de regels van het programma houdt. Laat me je dit vertellen, jongedame. Als je hiermee akkoord gaat en je vervolgens niet aan de afspraken houdt, dan ben je hier terug voor je het weet. En als dat gebeurd, ga je daar erg veel spijt van krijgen. Dus maak geen fouten’.

Linda kromp ineen. Geen auto? Hoe moest ze dat hebben? Wat als de bussen niet daar heen gingen waar zij moest zijn? Hoe moest het met het doen van de boodschappen? Tienduizend euro! Haar vader zou uit zijn vel springen. Nu zou hij nooit toestaan dat ze geld van haar zilvervlootrekening zou opnemen. Hij zou het haar volgend jaar waarschijnlijk ook niet toestaan, waardoor ze alleen zou moeten doen met het geld dat ze met werken verdiende. Ze kon zich wel redden, maar hoe kon ze op deze manier lol maken? Ze had een nieuwe garderobe nodig. Hoe moest ze die nu betalen?

‘Maar meneer, kan ik mijn auto wel gebruiken om naar mijn werk te gaan?’ begon ze te onderhandelen.

‘Niks te maren, geen auto’.

Linda knieën knikten onder het zware gewicht van zijn fronsende wenkbrauwen. Ze slikte en deed erg haar best om het laatste restje waardigheid te behouden, maar slaakte tenslotte een diepe zucht die dit onderuit haalde. Ze had een bloedhekel aan het woord ‘nee’,  meer nog dan aan het vervelende gevoel dat het zinloos was om nog verder te onderhandelen. Het was de tweede keer in haar leven dat ze dit meemaakte en wilde er niet steeds aan herinnert worden. Uiteindelijk, na ampele overweging, liet ze de gedachte varen. Schaamte overviel haar als een golf van zelfbewust kippenvel. Een zaal vol mannen staarden haar aan terwijl ze haar trots wegslikte en koos voor wat het beste van twee kwaden leek.

‘Ok, ik zal me aan het programma onderwerpen’, fluisterde ze.

‘Luider’, baste de rechter door de zaal.

‘Ik zei dat ik me aan het programma zal onderwerpen!’ Verzet borrelde naar boven, maar Linda realiseerde zich dat dat niet verstandig was en haastte zich ‘meneer’ aan haar woorden toe te voegen.

’Aldus besloten!’ Het geluid van de neerkomende hamer verzegelde haar lot.

Papieren werden getekend en Linda werd opgesloten in een ander soort cel. Vier uren verstreken voordat een vrouw haar kwam redden.

‘Het zou tijd worden’, snauwde Linda, ‘Ik ben niet tot gevangenisstraf veroordeeld, weet je nog?’

De vrouw nam haar mee naar een spreekkamertje en deelde haar mee dat ze pas naar huis kon als ze was voorgesteld aan haar reclasseringsambtenaar en afspraken voor het vervolg had gemaakt. De deur ging dicht en weer moest Linda wachten.

‘Dit is shit’ ze sloeg met haar vuisten op de tafel en liet haar knieën onder tegen het tafelblad’ neerkomen.

Er verstreken weer 50 minuten. Linda’s bloed begon te koken.

’@*!%$#!!! Ik wil eruit!’ Uiteindelijk hield ze het niet meer uit. Even later ging de deur open en een grote en verwoestend goeduitziende man stapte naar binnen.

‘Linda?’

‘Ja’, siste ze en stond op.

‘Ga zitten. Ik ben Jaap, je reclasserings- en discipline-ambtenaar’.

‘Dat is mooi. Maar ik wil helemaal niet gaan zitten. Ik wil hieruit. Dit is één van mijn beroerdste dagen en ik wil dat het voorbij is’.

‘Ga asjeblieft zitten’, de man beantwoordde haar frustratie met een knikje, maar sloeg er verder weinig acht op. ‘We hebben een disciplineplan te bespreken en een aantal voorwaarden duidelijk te maken. Wanneer we klaar zijn, zal je baas je oppikken en thuisbrengen, heb ik begrepen’.

‘Is Steven nog steeds hier?’

‘Nee. Hij zei dat ik hem kon bellen als ik klaar met je was en dat hij je dan zou komen halen’.

’Oh’, Linda sloeg haar blik neer. Steven had tenminste niet de hele dag verpest zoals ze zelf gedaan had. Een klein beetje schuldgevoel stak de kop op. Haar baas was echt een toffe peer en hij was dol op haar. Waarom wist ze tot op de dag vandaag niet, behalve dat hij wel eens gezegd had dat ze hem aan zijn dochter deed denken, die hij niet had. Vanaf waren ze elkaars bongenoten, ook al had hij soms de neiging om tegen haar te schreeuwen of haar op haar nummer te zetten.

‘Ga zitten, Linda’, de stem van de lange man werd streng.

Linda reageerde door hem woedend aan te kijken.  De dolken die haar ogen op hem afvuurden leken hem niet te deren. Hij trok zijn wenkbrauwen op en maakte met een handgebaar nogmaals duidelijk dat ze moest gaan zitten.

‘Schiet een beetje op!,  snauwde Linda en ze liet zich weer in de warme stoel neervallen waar ze het afgelopen uur gezeten had.

Jaap pakte zijn koffertje en legde deze voorzichtig op het tafeltje, schoof het omzichtig recht voor zich , opende het en haalde een dossiermap tevoorschijn, waar Linda’s naam reeds op stond, haar burger service nummer, haar geboortedatum en wat ze veronderstelde dat een dossiernummer was in cursieve nummers. Er zaten verschillende papieren en formulieren in, die door middel van tabbladen netjes van elkaar gescheiden gehouden werden. Hij opende de clips en pakte er een tweetal papieren uit en draaide ze een halve slag zodat Linda ze kon lezen.

’Wat is dat?’ Linda zag een soort kalender die al flink bewerkt was met kleurtjes en arceringen. Iedere dag had op zijn minst één gearceerd gebied, de meesten meer dan één, de maandag en de dinsdag hadden er drie.

‘Je schema voor de komende maand’.

‘Mijn schema?’

‘Ja, ons schema eigenlijk, omdat ik je schema bewaak, dit zijn onze afspraken’, hij wees op een paar blauw gearceerde gebieden.

’Discipline programma?’ Voor het eerst begon Linda iets te dagen. De proeftijd waarmee ze akkoord gegaan was werd ‘gesuperviseerd’ en bevatte een ‘programma’ waaraan ze zich zou moeten onderwerpen. Ze realiseerde zich dat dit deel niet goed tot haar doorgedrongen was, noch had ze vragen gesteld wat dit allemaal precies inhield. ‘Ok, wat gaan we allemaal doen binnen dit programma en tijdens deze afspraken?’

’Welnu, om te beginnen krijg je een paar gloeiende billen iedere kaar dat we een afspraak hebben en we stellen een aantal verwachtingen en doelstellingen op die je moeten helpen niet weer stenen te gooien naar vreemden en andere manieren die je gebruikt om de problemen die je met jezelf en anderen tegenkomt’.

Linda nam geen woord meer op dat was uitgesproken na de woorden ‘gloeiende billen’. Haar ogen sperden zich open en haar mond viel open. Normaal gesproken zou ze iets provocerends hebben geantwoord, maar de nadreun van de mededeling verlamde haar. ‘Een pak slaag!? Hij bedoeld een pak op mijn billen!’ haar hersenen maakten overuren over iets wat ze nauwelijks kon bevatten en ze nooit had durven dromen tot op dat moment. Paniekerig en nog steeds sprakeloos staarde ze naar de kalender. ‘Iedere dag!’ Haar gedachten denderden voort en ze voelde een onaangename kriebeling in haar buik, aangewakkerd door haar escalerende hartslag. Haar mond werd droog. ‘Geen denken aan’, schreeuwde haar gedachte, maar haar op gezicht verscheen niet meer als een confuse uitdrukking.

Jaap kon een glimlach niet onderdrukken. Rechter van Dijk deed dit wel vaker, daarom wist hij dat de vrouw die voor hem zat oprecht verbijsterd was. ‘U heeft het recht om niet akkoord te gaan met de overeenkomst, mejuffrouw Bols. Het oorspronkelijke vonnis blijft dan van kracht’.

’Maar dat houdt de gevangenis in. Dat kan ik niet! Ik bedoel…dat kan ik gewoon niet!’

‘Laten we in dat geval één en ander maar uitwerken en dan hoef je ook niet de gevangenis in, hm?’

Linda keek naar zijn gezicht. Hij leek het allemaal heel gewoon te vinden en leek in het geheel niet van zijn stuk. “Je doet net of dit allemaal heel gewoon is’, hijgde ze.

Jaap haalde alleen maar zijn schouders op. Het was niet een alledaags vonnis, dat was waar, maar voor rechter van Dijk was het een stuk effectiever dan andere alternatieve juridische programma’s die hij tot zijn beschikking had.

‘Maar wat u zei….over dat pak op mijn billen? Dat was alleen maar om me op de kast te jagen, is het niet?’

‘Nee Linda, ik kan je verzekeren dat het doodserieus is. Je krijgt iedere dag een pak op je bips voor tenminste een periode van drie maanden. Iedere maandag en donderdag krijg je drie keer op je billen en iedere zaterdag twee keer. Verder is het helemaal aan jou of er veranderingen in dat schema aangebracht worden. Je kunt ervoor zorgen dat het meer wordt en er kan je ook iets kwijtgescholden worden afhankelijk van of je je doelstellingen haalt.

Linda’s mond hing open en zijn woorden raasden door haar gedachten. “Maar is dit wel legaal?’

‘Natuurlijk is het legaal. Rechter van Dijk is er een meester in de wet te interpreteren. Hij heeft de wet nauwgezet bestudeerd. Dat is waarom je ook altijd kunt terugvallen op het oorspronkelijke vonnis. De keuze om voor deze optie te kiezen, is geheel de jouwe. Het oorspronkelijke vonnis is redelijk, zelfs veel minder dan heel veel andere rechters zouden opleggen gegeven de situatie. De structuur van dit programma geeft het voldoende body en het aantal successen wat er mee behaald is geeft aan dat je ervoor zou moeten kiezen. Maak je keuze, Linda. Zes maanden die op productieve wijze in je leven worden geïntegreerd of twee jaar die uit je leven geschrapt worden omdat je je tijd verdoet in de gevangenis uniformen naaiend voor gevangenen en bewakers’.

Linda kon bijna niet geloven hoe kalm en hoe omzichtig deze man tewerk ging. Had hij zelf geen enkele twijfel? ‘Het is te gek voor woorden, dit is een nachtmerrie!’

Vervolgens werd Jaap kortaf. Iets waarvan Linda dacht dat het een slecht voorteken voor haar billen was. “Ik heb niet de hele dag tijd. Bepaal je tot de materie, of we sluiten dit hoofdstuk en gaan over tot de orde van de dag’.

‘Maar het klopt niet’, protesteerde Linda.

‘Het klopt wel. Accepteer het of ga voor het alternatief’.

‘%@*!%!!, Je bent een perverseling’.

‘Prima’, Jaap stak zijn hand uit om die van haar te schudden. “Het was een genoegen met je kennis gemaakt te hebben, Linda. Veel geluk verder’. Hij stond op en stopte het dossier terug in zijn koffertje.

‘Je kunt er in ieder geval met me over praten!’ Linda realiseerde zich dat de tijd langzaam door haar vingers glipte.

‘Over dit programma en je doelstellingen? Ja, dat kan. Over de keuze die je moet maken? Nee! Die moet je zelf maken. Als je wilt zal ik je nog een half uur geven om er over na te denken.

Linda voelde dezelfde hulpeloosheid die ze eerder in de rechtzaal had gevoeld, toen ‘nee’ uiteindelijke ‘nee’ bleek te zijn. Haar gedachten maakten overuren. Vernedering, schuld, schaamte, woede, frustratie, prikkelbaarheid, verwardheid, opluchting, angst en een onplaatsbare seksuele opwinding maakte zich van haar meester en ontnam haar ieder realiteitsbesef.

’Nee laat me zien wat er in het dossier zit’.

’Dat is verstandige taal, jongedame.’

De presentatie van de donkere man was aardig, bedoeld om haar gerust te stellen, maar op de één of andere manier hadden ze een andere bijklank. ‘Jongedame’.

Het was precies wat Linda nodig had om zich op dat moment te herpakken. Ze raakte zich bijna weer een paar keer kwijt in het uur dat volgde, maar deed het gelukkig niet. Jaap liet haar de overeenkomst tekenen toen ze klaar waren met het bespreken van de uitgangspunten. Linda was nog niet in staat zelf doelstellingen te formuleren toen het over zelfdiscipline ging. Jaap hield haar echter bij de les en liet haar weten dat ze niet in steen gebeiteld zouden worden en dat ze best in de toekomst weer onderwerp van gesprek zouden kunnen zijn. Toen hij opstond en het dossier wegstopte was Linda murw. Maandagochtend, precies om half acht ‘s ochtends moest ze zich op zijn kantoor komen melden voor de eerste kennismaking met haar straf.

Toen Steven haar kwam halen, trilde Linda als een rietje. De tranen liepen over haar wangen en zodra ze zijn auto zag verschijnen klonken er luide snikken nog voor de autodeur gesloten was.

’Veiligheidsriem’, zei haar baas berispend. Linda draaide zich o mom aan zijn verzoek te voldoen, maar maakte verblind door haar tranen een hulpeloze indruk. Steven reikte over haar heen en trok de riem om haar heen en klikte hem in de metalen houder. Linda tilde haar armen op om de weg voor hem vrij te maken.

’Je kunt het, Linda. Het zal je goed doen’.

Linda knikte en zei niets. Ze was murw en uitgeput. Haar geest kon op dat moment helemaal niets meer opnemen.

Later, toen ze alleen thuis was, realiseerde Linda zich dat Steven wist van ‘de overeenkomst’ toen hij zei dat ze het zou kunnen. Hij heeft haar geholpen door een zachtmoedige rechter te regelen, hij nam het in de rechtzaal voor haar op. De rol van haar werkgever deed nu niet meer ter zake, de teerling was geworpen en hij had geholpen de dingen ten positieve te beïnvloedden. En toch weigerde Linda hem deelgenoot te maken van haar gedachten. Die gedachte viel op zijn plaats en werd bijgeschreven op haar lijstje voor die dag toen ze de voordeur achter zich dichttrok en op weg ging naar de bushalte.

Het was maandagochtend 6:44.

**********

Het reisschema van de bus was verdraaid efficiënt. Wie had dat nu gedacht? Natuurlijk betekende het dat Linda haar wekker op tijd moest zetten en op tijd de deur uit moest gaan. Ze had een afspraak om half acht en dat betekende dat ze de bus van tien voor zeven moest pakken, anders zou ze te laat zijn. Ze was gewaarschuwd dat te laat komen niet getolereerd zou worden, dus zou ze er deze keer voor zorgen dat ze op tijd zou zijn. Ze was al bang genoeg voor wat er allemaal zou gebeuren en ze moest er niet aan denken het allemaal erger te maken.

Het was een wonder dat ze op tijd wakker geworden was. Ze had sinds de rechtzaak nooit langer dan een uur onafgebroken geslapen.  Het hele weekend was een ramp geweest, geobsedeerd als ze was op ‘het programma’ dat maandag in zou gaan. Niets kon haar gedachten hiervan afleiden of de indringende kriebels die constant in haar buik aanwezig waren, wegnemen.

Verdomd als het niet allemaal onplezierige sensaties waren en verdomd als alle associaties die ze had haar angst voor wat komen ging, respijt gaven.

Het bustochtje door de stad op weg naar haar reclasseringsambtenaar was niet lang genoeg en aan de andere kant erg lang.  Zeker drie keer moest ze zich zwaar verzetten tegen de aandrang om aan de chauffeur te vragen te stoppen, zodat ze het raam kon openen om over te geven of te ontsnappen en op te lossen in de stad. De andere passagiers leken onwetend van haar innerlijke strijd. Ze realiseerden zich niet dat ze niet één van hen was, maar dat ze de eigenaresse van een snelle BMW was, die de laatste keer in een bus gezeten had, toen ze op de lagere school met schoolreisje ging. Het was voor haar plezier toen, nu was het bittere noodzaak. Een noodzaak die niet zo vernederend was als ze wel gedacht had. Toch voelde Linda zich bespied en erg bewust van zichzelf. Ze ging een pak op haar bips tegemoet. Ze zou gestraft worden. Gestraft worden en een pak op haar billen krijgen van een lange, sexy man. En wanneer dat spektakel voorbij zou zijn dan zou ze naar haar werk moeten. Vervolgens zou ze tijdens haar lunchpauze terug moeten om nog een pak op haar billen te krijgen! Het deed er niet toe dat ze nog nooit eerder in haar leven een tik had gehad of dat ze vanaf haar zesde of zevende jaar onrustige fantasieën had gehad over een pak op haar billen, fantasieën die steeds indringender werden naarmate ze ouder werd…..gedachten die er verantwoordelijk voor waren dat ze in de afgelopen twee dagen wel twaalf keer gemasturbeerd had.  

Toen Linda uit de bus stapte, nog geen 20 meter verwijderd van de glazen pui van het gebouw waar haar lot zich zou afspelen, schudde ze als een blad aan de boom.

‘Ik kan het niet’, huiverde ze, en als de bus niet snel was doorgereden, dan zou ze er waarschijnlijk weer ingestapt zijn.

‘Waarom is hier geen cafeetje of restaurantje?’, ze speurde de omgeving af. Het was nog maar 7 minuten voor half acht. Ze had nog tijd over. Ze had nog dringender een toilet nodig dan een kop koffie. Maar geen van beiden was hier voorhanden.

‘Ok, dan niet!’ Opeens voelde ze een soort hooghartig verzet opborrelen. Die Jaap zou eens wat te horen krijgen over haar opvattingen  over beleefdheid. Linda haalde eens diep adem en stapte het kantorengebouw binnen.

De deur ging soepel open en er klingelde een bel die haar komst aankondigde. Linda’s opstandigheid nam de wijk door de vriendelijke stilte die er heerste. Het rook er aangenaam naar vers gezette koffie.

’Hallo’, klonk een opgewekte stem van uit de rechterhoek. Linda draaide zich om op zoek naar de eigenaar van de stem. “Ben jij Linda?’

‘Ja’.

“Hallo, ik ben Lenie. Meneer Smit is nog even met rechter van Dijk aan de telefoon. Maar hij is zo snel als mogelijk bij je. Kan ik je een kop koffie of thee aanbieden?’

’Heb ik zin in koffie?’ Linda ontspande bij de normale en hartelijke ontvangst die haar ten deel viel en liet haar jas van haar schouders glijden.

‘Mag het koffie zijn?’

‘Natuurlijk’, glimlachte Lenie.

Zou ze op de hoogte zijn, vroeg Linda zich af. Het duurde niet lang of het antwoord diende zich aan.

‘Hij is streng maar echtvaardig’, een warme mok werd in haar hand geduwd. Vriendelijke handen knepen de hare dicht rond de mok en gaven haar vervolgens een kneepje in haar schouder. Linda keek op en zag begrip in de ogen van de receptioniste. “Tja, het doet pijn, maar je zult het wel overleven. Dat deed ik ook’.

’Shit’, dacht Linda. Vervolgens viel een lange stilte. Lenie scheen instinctief te beseffen dat Linda het nodig had met rust gelaten te worden. Of dat verder initiatief tot communicatie bij haar vandaan moest komen.

Op haar beurt was Linda nauwelijks in staat orde aan te brengen in de miljoenen vragen die door haar hoofd spookten. Maar voordat ze in staat was ook maar een woord te vinden stapte de verbazingwekkende man die haar de komende zes maanden iedere dag een pak op haar billen zou geven de wachtkamer binnen. Hij glimlachte naar haar.

‘Hee, mooi op tijd! Perfecte start!’

Linda schrok en knoeide koffie uit de mok die op dat moment op haar onderlip rustte.

‘Geeft niets’, je hebt nog een paar minuutjes voor ik aan je toe ben. ‘Drink nog maar lekker op’. Hij draaide zich in de richting van Lenie. Heb je al een kaart voor mejuffrouw Bols aangelegd, Lenie?’

De receptioniste glimlachte en taste in een la aan haar rechterhand. ‘Je weet er alles van baas, wees nu verstandig en neem haar mee naar binnen. En vergeet niet de bonuspunten voor op tijd komen mee te tellen’.

De lange man lachte. ‘Je hebt gelijk, Lenie, maar dat geldt alleen voor hen die zich verder ook goed gedragen’. Hij draaide zich om en strekte zijn hand uit naar Linda. ‘Ok, jongedame, het is tijd dat we spijkers met koppen gaan slaan. Kom maar mee naar binnen’.

‘Maar….’ piepte Linda, die de angst weer voelde opkomen. Haar handen en ogen hield ze gefocust op haar koffiemok.

Lenie kwam in actie om haar te helpen. ‘Het smaakt een stuk lekkerder als het eenmaal achter de rug is. Dat beloof ik. Bovendien wordt na verloop van tijd steeds gemakkelijker.

Linda deed haar best haar angst en schaamte weg te drukken. Ze gaf de koffiekop over aan de vrouw die kennelijk in het verleden al had doorgemaakt wat zij nu onderging. Nu was het haar tijd. Het zou gaan gebeuren.

Linda liep de gang in die Jaap met een wijds gebaar had aangewezen.

De eerste tussenstop was in zijn kantoor, waar hij haar deze keer niet een stoel aanbood. Hij deed de deur achter zich op slot en opende een andere deur in dit vertrek. Het zag er daar binnen bijna nog uitnodigender uit daar in zijn kantoor, maar Linda’s oog viel onmiddellijk op de verzameling riemen en paddles aan de wand naast de sofa. Ze nam ze in zich op en kneep vervolgens haar ogen stijf dicht. Maar dan herpakte ze zich zelf, opende haar ogen en begon de rest van de ruimte in zich op te nemen, ze zag drie verschillende voetenbankjes, een grote, diepzittende pluchen sofa met hoge armleuningen en een rechte stoel zonder armleuningen. Als alle verhalen die ze de afgelopen jaren had gelezen waarheid bevatten, dan was deze kamer speciaal ontworpen om lijfstraffen uit te delen.

Eenmaal binnen en de deur afgesloten, kwam de reclasseringsambtenaar onmiddellijk tot zaken.

‘Ok, Linda, laten we maar doen wat Lenie zegt en verder geen tijd verspillen. Dit is de eerste van vele afspraken die we hebben staan in de komende maanden. Als alles goed gaat dan zul je op termijn de heilzame werking die er vanuit gaat weten te waarderen, maar laten we ons zelf niet voor de gek houden. Je hebt misschien wel eens de stompzinnige uitdrukking “dit gaat mij meer pijn doen als jou’ gehoord. We weten beiden dat dit flauwekul is. Het zal jou veel meer pijn doen dan het mij doet, maar je mag best weten dat ik het iedere keer met je te doen zal hebben. En nu je broek en je onderbroek naar beneden!’

Zowel woede als walging borrelden in haar op. ‘Dat had hij mooi gezegd’, overpeinsde Linda. ‘Zou hij dat tegen iedereen zeggen die door de rechterlijke macht in deze constructie geluisd is?’ Ze deed een stapje achteruit en begon te protesteren.

‘Nee! We moeten eerst praten. Je kunt dit eenvoudigweg niet doen!’

Jaap leunde achterover tegen de deur hij even tevoren afgesloten had. ‘Nee daar heb je gelijk in. Dat kan ik niet. Je moet het vrijwillig accepteren, anders doe ik het niet. Het is jouw keuze’. Hij had dit vaak genoeg meegemaakt, dus hij maakte zich er niet druk over. Slechts in één van de vele gevallen was mislukt en teruggestuurd naar de rechtzaal om alsnog haar oorspronkelijke straf te ondergaan. De andere 13 hadden het allemaal volgehouden en waren er stuk voor stuk beter van geworden. Iets in deze zaak voelde anders dan anders, maar nuchter beschouwd, waren aan alle voorweerden voldaan.

‘Zullen we het dan maar weer aan de rechter voorleggen. Linda?’, bood hij aan en wees naar het telefoontoestel die op een klein bureautje in de hoek stond.

‘Ja, asjeblieft….doe maar’, steunde ze.

Jaap glimlachte. ‘Doe je broek naar beneden. Als hij erachter komt dat je nu al niet meewerkt, dan zal hij me vragen je nog harder aan te pakken.

Linda herinnerde zich de onverbiddelijkheid van de rechter tijdens de procesgang. Ze wist meteen dat Jaap de waarheid had gesproken. Op de één of andere manier voelde het helemaal niet meer dat hij de reddende engel was zo als een paar dagen geleden het geval was. Maar nog voor de rechter het telefoontje van Jaap kon beantwoorden, waren Linda’s billen bloot.

‘Wat is er aan de hand, kerel? Zeg niet dat ze zich nu al bedacht heeft?’

“Nee rechter, ze is nog hier. Ze heeft nog wat bevestiging van u nodig’

De rechter humde en kuchte een paar keer en richtte vervolgens het woord tot Linda. ‘Linda Annemarie Bols, luister je naar me?’

Linda kromp ineen en knikte, en toen hij naar enige tijd begon te grommen realiseerde ze zich dat hij haar niet kon zien en antwoordde zachtjes, ‘ja, meneer’.

‘Het gaat er nu om wat je woord waard is, jongedame. Je hebt je woord gegeven, nu moet je er voor gaan staan. Als je dat niet doet laat je zien dat je laf bent en zal ik zorgen dat je daar voor altijd spijt van zult hebben. Is dat duidelijk?’

‘Ik ben geen lafaard, jij eng, pervers onderkruipsel!’, flapte Linda eruit. ‘De enige die me in deze bullshit geluisd heeft, waarvan ik nog dacht dat het beter voor me zou zijn, was jij!’

De rechter lachte slechts. Alles wat hij had besloten was om haar bestwil. Het leidt geen twijfel dat een paar details haar waren ontgaan tot ze ermee geconfronteerd werd, maar hij had ze niet opzettelijk verzwegen.

‘Jaap, je kent de procedure, geef haar een pak op haar billen of stuur haar terug naar de rechtbank’.  Het leek er even op dat de rechter er verder het zwijgen toe zou doen, maar hij had nog een toegift. “Linda, luister goed naar me. Je krijgt een gouden kans aangeboden. Laat zien waar je houding vandaan komt, laat hem je een alternatief bijbrengen, daar zul je geen spijt van krijgen. We weten allemaal dat het geen eenvoudige opgave voor je zal zijn. Natuurlijk heb je zelf ook bepaalde denkbeelden. Wanneer je het verdiend hebt, zal daar ook naar geluisterd worden. Maar voor dit moment, neem je klappen in ontvangst, ken je plaats en houd je mond tot je iets gevraagd wordt. Duidelijk?’

Linda gaf geen antwoord. Alleen het idee al ja te moeten zeggen maakte haar misselijk.

‘Haar bips is bloot baas’. Jaap antwoordde voor haar. ‘Ze krijgt 50 extra omdat ze weigerde mee te werken.’

‘Ik wil het van haar zelf horen’.

Jaap pakte Linda bij haar kin en probeerde haar blik met de zijn te vangen. Ze begreep hoe serieus één en ander was. Ze deinsde terug en probeerde haar blik weg te draaien, maar alle paniek van de afgelopen dagen lagen nog vers in haar herinnering. Ze wist dat ze geen keus meer had.

‘Het is duidelijk, meneer’. Ze sprak tegen de lege ruimte alsof de rechter zelf in de kamer stond.

‘Goed. Jaap, zoals ik al zei, je weet wat er van je verwacht wordt. Ik laat haar in jouw capabele handen. Zorg dat je wat met haar bereikt. Zo niet, dan hoor ik het wel.’

Met deze woorden werd het telefoongesprek beëindigd. Linda voelde zich verlaten, alleen met de man die straks zijn werk zou doen en haar een flink pak op haar blote bips zou geven.

‘Je hebt gehoord wat hij zei’, Jaap stapte op haar toe, pakte haar bij een schouder en leidde haar naar de sofa. Linda nam kleine dribbelpasjes omdat haar broek rond haar enkels hing. Ze verzette zich maar lichtjes en liet zich in de lengterichting van de sofa voorover over de leuning duwen.

Normaal gesproken start ik een sessie in het zitje en hebben we een gesprek over wat de komende dag zal brengen en komen we terug op de onderwerpen van onze vorige gesprekken. Deze keer starten we direct met het pak slaag zodat het maar achter de rug is. ‘Buig je voorover en pak je aan dat kussen beet. Breng je handen niet naar je billen, begrepen?”

Linda maakte een klagend geluidje, ze voelde een duidelijk verzet, maar gaf zich tot slot over aan de duwende hand tussen haar schouderbladen die haar voorover dwong. Het geheel leek zo surrealistisch. Hier lag ze in een klein kamertje in een kantoor in de buitenwijken van de stad, met haar bips bloot te wachten tot een man die ze niet kende haar een pak slaag zou geven. Ze was zich maar nauwelijks bewust van de schaamte die ze voelde door de onthullende houding die ze aan moest nemen en die alleen nog maar verder toenam toen ze zich verder over de leuning boog. Haar hart klopte in haar kruis en de huid van haar billen kriebelde door de ijskoude kippenvel. Ze voelde dat ze nodig moest plassen.

Ze voelde de warme hand van Jaap voor het eerst op haar billen toen hij haar blouse omhoog schoof zodat hij haar bips in al haar glorie ontblootte. Hij kon een glimlach niet onderdrukken toen hij zag dat haar billen met nerveuze spasmen samentrokken toen hij haar aanraakte.

’Ok, Linda, meisje’, sprak hij met diepe stem. “Het lijkt erop dat de tijd aangebroken is dat je je onhebbelijke gedrag onder ogen ziet en het ingewisseld voor een sociale geaccepteerde rol. En het is mijn taak om daarbij te helpen.’ Hij rolde de mouwen van zijn overhemd omhoog en was zich ervan bewust dat dit de spanning in het lijf van zijn slachtoffer verder opvoerde. “Het wordt tijd dat je eens serieus gaat nadenken over hoe je in het leven staat de komende maanden. En als we het goeddoen, dan beschik je na afloop over de mogelijkheden die ervoor zorgen dat je niet in herhaling zult vallen’. Hij hief de grote, brede riem ver omhoog. Het was één van zijn favoriete instrumenten als het op het uitdelen van een flinke straf aankwam. Hij was stug genoeg om voor maximale pijn te zorgen, zonder dat ie de huis te veel zou beschadigen. Na een paar uur zou de ergste brand uit haar billen weer zijn verdwenen, net op tijd voor haar middagsessie over zijn knie. Hij ging nog dichter bij haar staan en tikte met het leer op haar blote bips.

Linda verstrakte.

‘Het zal wel even duren voordat dit deel van je lichaam weer helemaal afgekoeld is, Linda. Deze eerste zal meer pijn doen dan sommige anderen, maar niet zoveel als enkelen. Ben je klaar’

Het was een retorische vraag, maar Linda gaf toch antwoord, terwijl de paniek zich van haar meester maakte.

In de volgende ogenblikken werd het grote geheim hoe een echt pak op de billen echt  zou voelen geschiedenis. Het was een intens brandend en pijnlijk gevoel die ze zich nooit had kunnen voorstellen. Ze kon  Het niet helpen, een harde uitschreeuw van pijn kwam over haar lippen.

Jaap stond naast de armleuning en hield maar het zijn linkerhand op het smalste deel van haar rug op haar plaats, terwijl hij de riem hard op haar billen liet neerkomen. Ze stribbelde niet zoveel tegen als hij verwacht had, hoewel ze wel probeerde op te staan en haar bips weg te draaien, onder de neerkomende riem vandaan.

’Handen weg, Linda’, Jaap waarschuwde haar toen haar tegenstand na verloop van tijd begon toe te nemen.

’Je vermoordt me!’, klonken op het laatst de eerste woorden in plaats van pijnlijke kreten uit haar mond.’

‘Ik vermoord jou niet, Linda, maar een stukje van die slechte attitude van je. Als je je hand er nog een keer voorhoudt dan zul je vanavond deze riem nog een keer voelen in plaats van mij hand.’
’Oh mijn God’, Linda geklaag werd een langgerekte kreet. Ze was helemaal vergeten dat dit nog maar het eerste pak slaag dat ze vandaag zou krijgen. “Ik kan het niet! Ik kan het niet!, Het doet zeer! Het doet zeer! Auuw, aaauuuw, aauuuuw, aauuww! Asjeblieft. Ik kan het niet! Ik kan het niet! Ik kan het niet!’

‘Ik wil geloven dat het zeer doet’ Jaap hield zich aan zijn taak. Er restten nog driehonderd kletsen en dan waren er nog de 50 extra die haar aangezegd waren wegens verzet. Als ze zich niet teveel zou verzetten deze sessie, dan zou hij deze extra nog even bewaren tot een later moment vandaag.

Toen Jaap een stapje terug deed en de riem voor de laatste keer extra hard op haar billen liet neerknallen, was Linda ervan overtuigd dat haar bips één grote massa van rauw en bloedend vlees moest zijn. Groot was dan ook de verbazing toen ze overeind mocht komen en haar handen op haar billen mocht leggen om de schade te inspecteren. De bewerkte huid was nog helemaal in tact. Brandend en opgezet, maar alles nog op zijn plaats.

’Zo dat zit er op, doe je broek omhoog en loop daarheen. Tijd dat we even gaan zitten en afspraken maken voor de rest van de dag’.

Linda stond op haar benen te tollen en wreef wanhopig over haar gloeiende billen.

‘Wil je nog een portie?’ De stem van Jaap klonk kil.

‘Nee!’

‘Doe dan wat je gezegd wordt. Doe je broek omhoog en ga daar zitten’. Hij wees naar de rechte stoel zonder leuningen in het midden van de kamer.

Linda huiverde toen ze haar broek omhoog trok over haar zere billen. Vervolgens ging ze voorzichtig op de houten stoel zitten. Ze had verwacht dat op haar bips gaan zitten misschien nog wel pijnlijker zou zijn dan het pak slaag. Maar dat niet zo. Dat was een plezierige meevaller.

’Je hebt nog nooit eerder een pak op je billen gehad, hè?’ vroeg Jaap.

‘Maar nu wel’, Linda schudde haar hoofd, ten teken van ‘nee’.

“Ja, nu wel’.

Jaap gaf haar een paar minuten om zich mental weer te herpakken en vervolgens begon de eerste les over haar attitude. Linda’s natuurlijke reactie was afweer, dus ze streden daar een poosje over. Toen maakte Jaap een eind aan het gesprek en zwaaiend met haar ‘strafkaart’, zei hij: ‘Het is tijd om naar je werk te gaan. Je meldt hier om 12.30 weer, begrepen? Zorg dat je op tijd bent, anders krijg je morgen een extra pak op je billen. Lenie zal een lunch voor je klaar hebben staan en als je die op hebt zul je geïntroduceerd worden aan de hand op je blote billen. Het gesprek van daarnet verliep niet naar behoren, Linda! Vergeet niet dat het doel is dat we verbetering in je houding gaan aanbrengen. Als je in het vervolg het gesprek weer zo traineert, dan gaat je broek weer naar beneden voor een volgend pak op je bips. De opdracht voor vanochtend is dat je aardig bent voor je collega’s en je onthoudt van die beruchte houding van je. Ik zal contact houden met je werkgever vlak voordat je hier weer arriveert. Ik zal dan weten hoe je het er af gebracht hebt.

Linda had de neiging om tegen hem in te gaan, maar ze bedacht zich. Haar bips kon momenteel niet meer verdragen en ze wilde graag even alleen zijn om tot zich zelf te komen. Het was nog maar nauwelijks 8 uur en ze had al het idee dat ze er een dag op had zitten. Hoe kon het zijn dat de tijd voorbij leek te kruipen en aan de andere kant in een flits verstreken was? Het eerste pak op haar billen zat erop in wat een vingerknip leek te duren. En toch…terwijl het gebeurde, leek er geen eind aan te komen.

Ze was hem dankbaar toen Jaap opstond en haar naar de deur begeleidde, door het kantoor, de gang naar de centrale ruimte, waar Lenie een bakje koffie voor haar had klaarstaan in een wegwerpbekertje.

‘Neem ook een lekker bonbon’, bood het vriendelijke meisje aan. Linda glimlachte en accepteerde de koffie en de chocola. Hee, Linda?’, zei Lenie toen Linda net de deur uit zou stappen.

‘Ja?’

‘Het is de bedoeling dat de eerste keer goed aankomt, snap je? Ze willen de eerste keer laten merken dat het hen ernst is. Het is niet iedere keer zo, hoor!’

Er verschenen diepe rimpels in het voorhoofd van Linda tengevolge van de verwarring die zich van haar had meester gemaakt. Dit was de vreemdste dag van haar leven tot nu toe en de dag was nog maar nauwelijks begonnen.