Het is de meest spannende dag van het jaar voor Rachel. Na een drukke periode van heel veel trainen, veel focus en weinig afleiding heeft zij zojuist deelgenomen aan een belangrijke auditie. Daar kan zij even van bijkomen en dan heeft haar college afdeling een groots optreden. Het gaat Rachel allemaal niet in de koude kleren zitten. Daniël gaat bij haar aan tafel zitten en zet twee koppen thee neer. Rachel herbeleefd de auditie keer op keer. Over het algemeen is zij heel tevreden. Na drie rondes dans werd zij verrast met een vragenronde. Daar heeft zij zich niet op voorbereid en daar maakt zij zich het meeste zorgen over. Ook is zij erg gaan twijfelen of zo’n immense organisatie wel iets voor haar is. ‘Maak me deelgenoot van je gedachten meisje.’

Rachel pakt dankbaar de hand die hij uitreikt. ‘Ik twijfel.’ Antwoordt zij voorzichtig. ‘En dat vind ik vreselijk. Wij hebben samen zo keihard gewerkt. Alle tijd die we hadden hebben we in deze auditie gestoken en misschien was het allemaal voor niks.’

Daniël slaat een arm om haar heen en houdt haar dicht tegen zich aan. ‘Lieverd, waar je hard voor hebt gewerkt is nooit voor niets. Het brengt je altijd iets. Al ga je niet bij dit gezelschap dansen, ik kan terugkijken op een geweldige tijd die ik samen met jou heb doorgebracht. Het heeft jouw techniek verbeterd en nu ben je er achter wat je in ieder geval niet wil.’

Verdrietig kijkt ze naar hem op. ‘Dat is nu net het probleem. Ik heb altijd gedacht dat ik dat wilde. Wat moet ik nou?’

Hij draait haar een kwartslag en masseert voorzichtig haar schouders. ‘Veel dingen uitproberen en uitvinden waar je wel blij van wordt. Ga je niet gek maken schat. Laat het los. Vanavond ga je knallen en dan wacht er een verrassing.’

Met een ruk draait Rachel zich om. Haar ogen glinsteren. ‘Een verrassing? Wat dan?’

Hij lacht om haar enthousiasme. ‘Dat merk je vanavond wel. Nu laat jij eerst die auditie voor wat het is anders zal ik je een handje helpen.’ Er klinkt een flinke waarschuwing in zijn stem door. Haar wangen krijgen meteen een kleur.

‘De eerste verrassing ligt op je tas. Misschien wil je die vast bekijken.’

Enthousiast springt Rachel op en rent met twee treden tegelijk naar boven. Haar tas staat op bed. Bovenop ligt een langwerpig verpakt cadeautje. Daniël blijft in de deuropening kijken hoe zij met vrolijke sprankeling in haar ogen naar het pakje kijkt. ‘Maak hem maar open Rachie meisje.’

Zorgvuldig peutert zij de plakkers los en vouwt het papier open. Het lange doosje heeft het logo van de winkel waar zij altijd haar danskleding koopt. Nieuwsgierigheid wint het van haar beheersing. Met verbazing kijkt zij naar de mooie glinsters in het doosje. Op haar schoot liggen nu donkerblauwe polslinten, met bijpassend haarlint. Zachtjes laat zij haar vingers over de sprankelende steentjes glijden. ‘Het is prachtig!’ Brengt zij uit. ‘Oh schat wat heb je me verwend. Ik weet niet wat ik zeggen moet.’ Zij vliegt hem om de hals.

Hij geeft haar een dikke zoen. ‘Ja, vind je ze mooi?’

‘Meer dan dat! Het is adembenemend.’

Voorzichtig knoopt zij de linten om haar polsen. Daniël helpt haar met het laatste stukje. Het Haarlint draait zij om haar hoge staart. Blij bekijkt zij zich in de spiegel. Enthousiast klapt zij in haar handen. ‘Dit zijn de mooiste die ik ooit heb gezien!’

Daniël lacht. ‘Het staat je goed.’

‘Vanavond doe ik ze zeker om. Je hebt me zo blij gemaakt.’ Zij bergt ze zorgvuldig op en stopt ze direct in haar tas. Alles zit er nu in, dus tot de voorstelling hoeft zij niks meer te doen. Verleidelijk slaat zij haar been om Daniël heen. ‘Volgens mij hebben wij nog wel even tijd voor andere lichaamsbeweging.’

Daniël tilt haar moeiteloos op en laat haar op bed zakken. ‘Dat klinkt als een heel goed plan.’

Rachel staat nagenietend onder de douche. Het is even geleden dat zij zo van elkaar genoten hebben. Nu het bijna tijd is om te vertrekken naar het theater slaan de zenuwen toe. Rachel draait de kraan dicht en droogt zich snel af. Haar haren droogt zij grondig. Even blijft ze geconcentreerd staan luisteren. Hoort zij nou stemmen? Dan schudt zij haar hoofd. Waarschijnlijk mensen op straat. Al neuriënd doet zij een legging en trui aan. Niet te veel poespas als zij zich in het theater moet omkleden. Nog eenmaal controleert ze of alles in de tas zit en dan huppelt zij vrolijk naar beneden. De bekende spanningskriebel stijgt op in haar buik. Nietsvermoedend loopt zijn de woonkamer in. ‘Verrassing!’ klinkt het hard.

Verschrikt blijft zij staan. Philip, Lotte en Daniël zijn van de bank opgestaan.

Dit is de eerste keer dat Rachel Philip en Lotte in levende lijve ziet. Lotte komt met open armen op haar af en Rachel accepteert haar omhelzing. Het voelt meteen enorm vertrouwd. Philip komt erbij en slaat ook een arm om Rachel heen. ‘Zo dat werd wel eens tijd of niet dan?!’

Rachel kijkt Daniël aan. ‘Dit is met recht een enorme verrassing! Wat lief dat je hun hebt uitgenodigd. Nu ben ik wel nog zenuwachtiger voor het optreden.’

‘Ben je gek.’ Lacht Lotte. ‘Als ik Daniël moet geloven dans jij de vogeltjesdans zelfs betoverend.’

Zoveel positiviteit maakt Rachel helemaal verlegen. Zij maakt zich los uit de omhelzing en gaat zitten. ‘Verwacht er niet te veel van hoor.’

Philip wisselt veelbetekenende blikken uit met Daniël. ‘Het is niet nodig om jezelf zo naar beneden te halen Rachel. Wij verwachten er heel veel van, omdat we het geweldig vinden om je een keer te zien dansen. Je zit niet voor niks op deze opleiding, waar strenge toelatingseisen gelden, dus doe niet zo denigrerend over jezelf jongedame.’

Rachel hapt naar adem. Als er iemand imponerend streng kan kijken is het Philip wel.

Haar ogen zoeken steun bij Daniël, maar die maakt het niet veel beter. ‘Philip heeft gelijk Rachel. We hebben nog de tijd om een tripje naar de slaapkamer te maken.’

Rachel schudt snel haar hoofd. De zenuwen gieren door haar lichaam en dit maakt het allemaal niet beter.

Allemaal moeten ze lachen om Rachel. Lotte besluit dat het genoeg is en vraagt haar geïnteresseerd over hoe zo’n optreden in zijn werk gaat.

Rachel is opgelucht dat de gespannen sfeer opgeheven wordt. ‘Straks word ik opgehaald door een aantal studiegenoten en dan gaan wij vast naar het theater. Daar gaan wij het podium verkennen, aankleden, opmaken en dan krijgen we onze peptalk. Dan loopt de zaal vol en uiteindelijk kunnen wij beginnen. Dit keer is het de grote zaal en we hebben een vrij groot aantal dansers. Het wordt echt wel gaaf, want we zijn er al een tijd mee bezig. Alle docenten zijn er, alle trainers, er zijn veel uitnodigingen gestuurd naar allemaal belangrijke mensen uit de danswereld. Dus enorm spannend en leuk allemaal.’

Zo kletsen ze nog wat verder tot er buiten getoeterd wordt. Rachel springt op en pakt haar spullen. ‘Nou tot straks!’ Snel geeft zij Daniël een kus.

Hij houdt haar even langer vast dan dat zij wil. ‘Maak je niet druk. Ik ben trots op jou en dat is belangrijker dan wat dan ook. Geniet ervan meisje van me.’

De klank in zijn stem maakt haar kalm. Er wordt nogmaals getoeterd. Rachel recht haar rug. Haar hooghartige houding komt naar voren. Zij zwaait nog even en loopt dan dramatisch de deur uit. ‘Een echte danseres.’ Verzucht Daniël.

De eerste helft was geweldig. Het publiek is enthousiast en de dansers ook. De meeste dan. Rachel baalt van een lichte uitglijder, die voor de meeste onopgemerkt gebleven is. Veel van haar medestudenten vragen naar haar auditie. Dat maakt de ergernis compleet. Als zij in de pauze zich bij het publiek voegt en Daniël, Philip en Lotte treft is haar humeur ver onder het nulpunt gedaald. Daniël ziet het meteen. Zij reageert nauwelijks op alle complimenten. Hij legt zijn hand waarschuwend op haar billen, maar dat verandert niks aan haar houding. De antwoorden die zij geeft zijn kortaf en haar arrogantie zorgt voor een ongemakkelijke sfeer. Daniël pakt haar stevig bij haar bovenarm beet. ‘Excuseer ons, wij zijn zo terug.’

Zonder op reactie te wachten trekt Daniël haar mee richting de garderobe. Daar is het rustig. ‘Zodra wij thuis zijn krijg je er flink van langs. Het gedrag wat je zojuist tegenover onze vrienden hebt vertoond is echt onacceptabel. Het was nog niet eens een halve tel die je moest rechttrekken, het viel nauwelijks op. Laat het los.’

Nijdig trekt zij zich los uit zijn greep. ‘Het is een fout Daniël! Op het podium. Dat is pas onacceptabel!’

Hij laat zijn hand hard op haar maillot neerkomen. ‘Oké Rachel meisje, ik kan het hier nu bij laten en je laat het los. Het andere scenario is dat ik je hier vast een voorproefje geef van wat er vanavond gaat gebeuren, maar dan ga ik door totdat ik zeker weet dat je het nu loslaat.’

Rachel sputtert wat, maar houdt dan wijselijk haar mond. De tinteling die zijn scherpe tik veroorzaakt heeft laat haar wat kalmeren. ‘Kom tot jezelf Rachel. Als ik zie dat je niet geniet van de tweede helft dan krijg je een maand lang elke dag een pak slaag met de riem. Begrijp je me?’

Rachel duikt weg in zijn armen. Het duurt niet lang voor zij gekalmeerd is en weer zichzelf is.

‘Goed zo.’ Hij geeft haar nogmaals een waarschuwende tik en neemt haar dan weer mee terug naar Philip en Lotte. Die hebben zich ondertussen in een amicaal gesprek met Rachels studiebegeleidster gemengd. Rachel komt er wat verlegen bij staan. ‘Ah daar ben je! Nou het ging echt super goed zeg. Klaar voor de tweede helft?’

Rachel knikt. Philip geeft haar een bemoedigende knipoog. Lotte knijpt even in haar hand. ‘Succes! Je bent de beste.’

Rachel wordt helemaal warm van binnen door alle steun. Daniël aait over haar billen en drukt een zoen op haar mond. ‘Ik geloof in jou.’ Fluistert hij in haar oor.

Rachel lacht voorzichtig naar hem en loopt dan mee met haar studiebegeleidster.

‘Je bent wat toegankelijker geworden meid. Wat zachter. Dat staat je goed.’

De tweede helft verloopt perfect. Rachel voelt zich sterker dan ooit en samen met de andere dansers maakt zij er een groot spektakel van. Als de gordijnen dan echt sluiten vliegen de dansers elkaar om de hals. Er is een enorme ontlading en iedereen is in feeststemming. Rachel neemt blij alle felicitaties in ontvangst. Meer dan ooit voelt zij zich verbonden met de groep. In de grote ruimte worden ze nog eenmaal toegesproken. Deze keer door de directeur van het opleidingsinstituut. Na de toespraak verdwijnt iedereen in de kleedkamers. Rachel trekt snel haar warme kleren aan om haar spieren zo warm mogelijk te houden. Zij bergt haar nieuwe linten op en gaat vlug op zoek naar Daniël. Het is druk in de foyer. Het  duurt even voor zij Daniël in het vizier krijgt. Als zij op hem afloopt wordt zij tegengehouden. Als zij zich omdraait kijkt zij in de ogen van een zeer bekende choreograaf. ‘Goedenavond, ik weet niet of je me kent, maar ik ben Kenneth. Ik heb genoten van jouw performance.’

Duh, natuurlijk weet zij wie hij is. Verbaasd schudt zij zijn hand. ‘Rachel, aangenaam.’

Hij duwt zijn visitekaartje in haar hand. ‘Bel me morgen zo rond het middaguur. Ik wil graag met je in contact komen.’

Nog voor zij wat terug kan zeggen loopt hij weer bij haar weg. Daniël, Philip en Lotte zijn naar haar toegelopen. ‘Wat was dat voor iets spannends?’ Vraagt Lotte.

‘Dat was een hele beroemde choreograaf en hij wil dat ik hem morgen bel.’ Antwoordt ze verbluft.

Daniël pakt haar beet en tilt haar moeiteloos op. ‘Gefeliciteerd schat. Je was geweldig. Ik heb genoten van je.’

Hij zet haar weer op de grond. Lotte en Philip feliciteren haar ook. ‘Dit is echt de mooiste voorstelling waar ik ooit ben geweest.’

‘Ja van mij ook!’ Valt Lotte haar man bij. ‘Wij zijn erg dankbaar dat we erbij mochten zijn en daarom hebben we wat cadeautjes voor je.’

Verlegen pakt Rachel de twee pakjes aan. ‘Pas thuis openmaken.’

Rachel kan haar nieuwsgierigheid nauwelijks bedwingen, maar met twee strenge mannen binnen handbereik neemt zij geen enkel risico. Philip en Lotte gaan nog even met hun mee naar huis. Er wordt de hele rit naar huis alleen maar over de show gepraat. Iedereen is even enthousiast. Rachel geniet van het warme gevoel. Ook is zij erg vereerd dat Kenneth met haar wil praten. Daniël houdt de deur voor haar open en helpt haar met uitstappen. ‘Is het warm genoeg schat?’ Vraagt Daniël. Rachel trekt een fleece deken over haar benen en knikt. ‘Nu mag je het uitpakken.’ Zegt Lotte.

Rachel is nu toch wat zenuwachtig. Behoedzaam maakt ze het grootste pak open. Met grote ogen staart zij naar het schilderijtje. Het is een schildering van een bestaande foto van Rachel die ooit tijdens een voorstelling is gemaakt. ‘Het is betoverend.’ fluistert Rachel.

‘Net als jij.’ Antwoord Philip. ‘Lotte houdt van schilderen en heeft deze gemaakt voor jou.’

‘Dank je wel.’ Er komt nauwelijks nog geluid uit haar keel. Het gebaar emotioneerd haar.

Rachel moet er even van bijkomen. Zulke lieve, warme mensen is zij nog niet eerder in haar leven tegen gekomen buiten Daniël.

Philip knikt naar het lange pak. ‘Nu die.’

Een onbestemd gevoel duikt op in haar buik. Haar handen trillen als zijn het uitpakt. Er zit een smalle, maar zware paddle in verpakt. Haar hartslag schiet omhoog. Voorzichtig tilt ze het op. Er staat haar naam in gegraveerd. Mooie, sierlijke letters sieren het handvat. Op de bovenkant sieren mooie bloemen het oppervlak. de onderkant is glad. Ondanks dat zij dat ding angstaanjagend vindt, is zij er toch blij mee. Met een blos op haar wangen kijkt ze op. ‘Bedankt. Ik ben sprakeloos. Ik heb de hele dag al het gevoel dat ik niet weet wat me overkomt. Nu weer.’