Opgewekt loopt Rachel door de supermarkt. Haar laatste college ging niet door en dat kwam haar mooi uit. Zo kan zij nog even de boodschappen doen, voordat de eerste training met Daniël begint.

Daniël zal wel blij zijn, ze heeft zich meer dan keurig aan het budget gehouden, iets waar ze nogal wat moeite mee heeft. Als ze de auto ingeladen heeft merkt ze dat ze voort moet maken. Ze moet de boodschappen nog thuis brengen en dan weer terug naar de dansacademie. Snel, veel te snel, rijdt ze door de bebouwde kom. Ze  is met haar gedachten zo ergens anders, dat ze niet merkt dat ze door de flitspaal even mooi op de foto wordt gezet.

Thuis ruimt ze vliegensvlug de boodschappen op. Ze gooit haar sporttas in de auto en rijdt meteen naar het centrum, waar ze eerst Daniël moet ophalen.

‘Dag lieverd, fijn dat je me even kon ophalen.’

Rachel lacht lief terug. ‘We hoeven vanavond geen boodschappen meer te doen, want dat heb ik net al gedaan.’

Liefdevol strijkt hij door haar haren. ‘Fijn schat. En nu ga jij de sterren van de hemel dansen.’

Er ontstaat een kriebel in haar buik als ze alleen al denkt aan de audities. Als ze wordt uitgekozen, dan is ze verzekerd van een mooie danscarrière in een groots ballet.

Daniël merkt op dat ze diep in gedachten verzonken is.

‘Ben je er nog steeds zeker van dat je wil dat ik je coach?’

Heftig knikt ze. ‘Zeker, zonder jouw hulp kom ik er niet.’

Daniël lacht. ‘Fijn meisje, dat ik je mag helpen, maar de kracht en je kunde komt uit jezelf. Je hebt talent en je hebt een fantastische persoonlijkheid. Jij komt er wel in deze wereld.’

Ze krijgt er een kleur van. Ze draait de auto in een parkeervak. Snel draait ze zich naar hem toe.

‘Ik hou van je. Echt waar ik heb er zo’n spijt van dat je ik zo heb laten zitten de laatste tijd.’

Hij legt zijn vinger op haar lippen. ‘Dat is gebeurd meisje van me. Het is een nieuw begin en ik denk dat het uitstekend gaat lukken tussen ons.’

Hand in hand lopen ze de academie binnen. De oefenruimtes zijn op de tweede verdieping. Zodra ze de academie betreden, veranderd de houding van Rachel. Een zekere gratie, zekerheid en lichte arrogantie komen naar boven. Het doet Daniël goed om haar zo te zien. Hij is gevallen op dit meisje, zoals ze zich nu presenteert. Ondanks haar jonge naïviteit zo’n sterke uitstraling. Dat bekoort hem.

Ze verdwijnt de kleedruimte in. ‘Tot zo.’

‘Hoeveel weken hebben we?’

Rachel zucht diep. ‘Over vijf weken zijn de audities.’

‘Goed, dan doen we vandaag even een oriëntatie op de muziek en stijl. Vanavond gaan we thuis bezig met een planning voor de komende weken en dan kunnen we doelgericht aan het werk gaan.’

Rachel benijdt zijn sterke leiderschap. Het doet haar ook goed. Ze is behoorlijk stressgevoelig. Doordat Daniël in dit soort dingen het voortouw neemt, ervaart ze minder spanning en stress.

Rachel start de muziek voor de warming-up.

Vanaf de zijkant neemt hij haar in zich op. Zijn meisje, het meisje wat nu helemaal opgaat in de muziek. Het meisje dat zich kan afsluiten van de wereld en zich geheel kan opsluiten in haar droomwereld. Het meisje dat al haar emoties legt in de dans. Zijn meisje en als het aan hem ligt, binnenkort zijn vrouw. De muziek vervaagt en het lijkt alsof ze terugkomt op aarde.

Sierlijk draait ze zich om naar de muziek installatie. ‘Laat maar Rachel, die bedien ik wel.’

Ze knikt. ‘Nummer negen.’

Even sluit ze haar ogen en wacht ze op de eerste tellen van de muziek. Haar lippen tellen geluidloos de maat. Haar armen bewegen sierlijk op de maat van de muziek. Het ziet eruit alsof het allemaal vanzelf gaat.

De eerste minuut gaat goed, nee beter gezegd, uitstekend. Maar dan maakt ze een fout in het voetenwerk en valt ze. Gefrustreerd staat ze op.

‘Geeft niks schat. Het was echt prachtig. Je doet het zo goed. Kom we doen het opnieuw.’

Haar ogen schieten vuur. Daniël kent dit. Zijn voorgevoel verteld hem dat het nog eens een moeizame avond kan worden. Hij drukt het nummer weer aan en kijkt naar zijn meisje. De bewegingen zijn nog steeds mooi, maar ze danst niet met passie. Ze danst puur op haar kennis en niet op haar gevoel. Hij stopt de muziek. Met een geërgerde blik kijkt ze hem aan.

‘Wat is er?’

‘Waar is de gepassioneerde, gevoelige, genietende Rachel van net gebleven?’

Verveeld rolt ze met haar ogen. Hij negeert het maar even. ‘Heb je dat dan niet gezien? Het ging fout! We hebben maar zo weinig tijd en de tijd die we hebben vergooi ik!’

Daniël doet een stap naar voren en staat nu heel dicht bij Rachel. Hij pakt haar bij haar pols en knijpt er waarschuwend in.

‘Die stress is nergens voor nodig. Fouten maken is menselijk. We doen het gewoon nog een keer.’

‘Je begrijpt het niet! Bij de auditie is er ook geen tweede kans! Je kan mij beter niet trainen, want je snapt er toch niks van!’

De blik in zijn ogen zegt genoeg. ‘Rachel, je hebt je nu wel even genoeg laten gaan. Ophouden met die onzin. Je loopt even een rondje of zo, je komt even bij en dan gaan we weer verder. Nog één zo’n onredelijke uitbarsting van jou en je mag de grond van dichtbij gaan bekijken. Oftewel, dan krijg je een flink pak slaag.’

Langzaam keert de rust bij haar terug. Ze loopt snel de oefenruimte uit, naar de kleedruimte. Ze wast haar gezicht en kijkt in de spiegel. Zijzelf merkt zelfs op dat ze er gespannen uitziet.

Met lood in haar schonen keert ze terug naar de oefenruimte.

‘Het spijt me schat. Ik ben gewoon zo nerveus voor die auditie. Het is zo’n grote kans.’

Daniël slaat een arm om haar heen. ‘Ik snap het meisje en ik weet hoe je bent. Het komt goed, echt waar.’

‘Ik wil nu de keuze voor de muziek maken, anders ga ik me daar ook nog druk over maken.’

Daniël knikt. ‘Goed en waar ga je die keuze op baseren?’

Wanhopig trapt ze haar flesje water weg. ‘Weet ik veel!’

Daniël pakt haar hand en neemt haar mee naar de muziektafel. ‘Vertel eens, wat wil je laten zien?’

‘Rachel, zoals Rachel is.’

Daniël knikt. ‘Kies een nummer wat je emoties raakt.’

Een beetje beduusd kijkt ze hem aan. ‘Waarom dat?’

‘Wanneer jij danst vanuit je gevoel komt de echte Rachel naar voren.’

Even denkt Rachel na. ‘Dat kan niet, het nummer wat me raakt is veel te moeilijk.’

‘Welke is dat?’

‘Never alone.’

‘Goed dan wordt het die.’

Rachel wil tegensputteren, maar Daniël legt zijn vinger op haar lippen.

Snel zoekt hij het nummer op en zet hem aan. ‘Improviseer eens.’

Nerveus loopt ze naar het midden. Zeis gespannen. Dat is aan heel haar lichaamshouding te zien.

Haar ademhaling is oppervlakkig. Aarzelend doet ze de eerste pasjes. Van een afstandje observeert hij haar. Hoe verder het nummer vordert, hoe beter ze danst. Zichtbaar groeit de zelfverzekerdheid in haar ogen. Uitgelaten springt ze in zijn armen. ‘Dit voelde echt helemaal fantastisch!’

Trots lacht hij naar haar.’Het was prachtig. Als jij danst vanuit je emoties is het nog mooier en echter, dan als je danst vanuit wat je geleerd hebt.’

Ze hupt van de ene op de andere voet van verrukking.

‘Nou meisje, zullen we het hierbij laten en thuis een trainingsschema gaan opstellen?’

Ze knikt uitgelaten.

De sfeer in de auto is erg ontspannen. Ze lachen samen en Daniël voelt zich erg gelukkig. Zo heeft hij Rachel in geen tijden meer meegemaakt. De laatste maanden is er geen dag voorbij gegaan zonder strijd. Het ontneemt hem zoveel spanning. Gelukzalig rijdt hij de auto voor huis.

Snel loopt Rachel naar binnen om de computer aan te drukken. Daniël schenkt wat te drinken in en neemt plaats aan het bureau.

‘Goed er moet tijd ingelast worden om te trainen met mij erbij en je moet alleen trainen. Daarnaast moeten we ook tijd voor elkaar vrijmaken en voor de dagelijkse verantwoordelijkheden.’

Rachel knikt. In een Excel bestand voert Daniël haar collegerooster in. Het valt Rachel op dat met dit trainingsschema, ze nauwelijks tijd heeft voor haar vrienden.

‘Nu kan ik dus de komende weken praktisch niet weg met de andere!’

Daniël draait zich naar haar toe. ‘Lieverd, het zijn maar vijf weken. Dit wil je toch graag? Dan is dit ook je hoogste prioriteit.’

Al snel staat haar gezicht op onweer.

‘Schat, is dit nu eerlijk voor mij? Ik heb eigenlijk alle dagelijkse taken op me genomen. De komende weken heb ik ook nauwelijks vrije tijd. Dat doe ik omdat ik van je houd. Daar hoor ik niks over.’

Meteen draait ze haar hoofd weg. Het begint te draaien voor haar ogen.

‘Ik ben echt blij dat je mij wilt helpen schat. Het is alleen even moeilijk om zoveel offers te moeten maken. Echt, ik heb er alles voor over, maar dat neemt niet weg dat het even moeilijk is.’

Daniël slaat een arm om haar heen.  ‘Het komt goed schat.’

Er gaat een week van hard trainen voorbij. Elke dag moet Rachel zich houden aan een strakke tijdsplanning die geen ruimte laat voor toevalligheden. Ze is het zat om telkens ‘nee’ te moeten zeggen als ze mee uitgevraagd wordt. Het trainen met Daniël als coach valt haar ook zwaar. Hij is erg streng, maar zijn aanpak werkt wel. Telkens als ze de moed wil opgeven dreigt hij met een pak slaag en is ze zo weer opgepept. Hij heeft zijn dreigement nog geen enkele keer hoeven uitvoeren. Sinds het eerste pak op haar billen is het niet meer voorgekomen dat ze bij hem over de knie moest. Eerlijk gezegd heeft ze er op dit moment ook geen tijd voor om er over na te denken.

Rachel is klaar met de laatste les voor die dag. Ze zucht diep.

‘Hé Rachel, je ziet er moe uit!’

‘Ja Esther ik ben dat strakke schema zo zat. Nu ook, ik heb een half uur de tijd om te eten en dan komt Daniël hier en gaan we weer trainen.’

‘Meid, neem even een avondje vrij. Ga lekker met ons mee uit eten. Daniël zal vast wel begrijpen dat je één keer even niet bezig bent met die audities.’

Rachel denkt diep na. ‘Hij zal het niet begrijpen’ denkt ze.

‘Goed Es, je hebt gelijk. Ik ga mee.’

Snel smst ze Daniël dat ze niet gaat trainen en dat ze uit eten gaat. Meteen daarna doet ze haar telefoon uit.

Als Daniël haar bericht gelezen heeft, belt hij haar meteen op. Direct krijgt hij haar voicemail.

Boos rijdt hij terug naar huis. ‘Hier ga je spijt van krijgen meisje.’

Thuis zet hij de computer aan. Hij opent het document van zijn boek. Meteen valt hem iets op. De datum van de laatste keer dat het geopend is, correspondeert niet met de datum wanneer hij het document voor het laatst geopend heeft. Rachel? Veel verschillende gedachten vliegen in zijn hoofd om. ‘Waarom? Als ze het wil lezen kan ze het vragen. Heb ik ooit nee gezegd?’

De zin om te schrijven is direct verdwenen. Hij loopt naar de keuken en schenkt zichzelf een glas rode wijn in. ‘Waarom werkt ze zich nou zo in de problemen?’

Hij besluit maar om het nieuws te kijken. Zin in eten heeft hij ook niet. Maar het meeste ziet hij nog op tegen de confrontatie met Rachel als ze thuis komt. Als het even tegen zit heeft ze ook nog de nodige alcohol op en dan hoeft hij vanavond al helemaal niet met haar te praten.

Het journaal kan hem niet boeien, hij luistert wel, maar hij neemt geen informatie op. Ondertussen probeert hij Rachel nog een aantal keer te bellen, tevergeefs.

Als Rachel rond half negen richting het busstation loopt bekruipt haar een schuldgevoel.

Meteen zet ze haar telefoon aan. Ze schrikt van het aantal gemiste oproepen.

Met tegenzin stapt ze de bus in. ‘Dat wordt vast geen gezellige avond.’

Daniël ziet haar de straat in lopen. De spanning in haar buik groeit met elke stap die haar dichter bij de deur brengt.

Hij keert zich om, zodat hij met zijn rug naar de deur toe staat. ‘Hoi.’ Klinkt het zacht.

Langzaam draait hij zich om. Ze schrikt van de strenge blik in zijn ogen.

‘Het spijt me.’

‘Wat spijt je precies? Dat jij jezelf zo in de nesten gewerkt heb dat je zo een pak voor je billen gaat krijgen of heb je werkelijk spijt van je domme actie? Of heb je er spijt van dat je mijn manuscript geopend hebt zonder toestemming?’

Haar ogen worden groot van verbazing.  ‘Hoe weet hij dat?’

Ze begint te stamelen, maar ze komt absoluut niet uit haar woorden.

‘Doet er ook niet toe, want als ik met je klaar ben heb je spijt van alle drie.’

Rachel slikt moeizaam. ‘Waarom heb je het gedaan?’

Hij draait zich weer om naar het raam. Rachel slaat haar ogen nee. ‘Wat precies?’

‘Beide.’

Er woedt een behoorlijke strijd van binnen. ‘Schat ik wist dat jij niet zou willen dat ik met mijn vrienden weg zou gaan, maar ik moest echt even wat anders doen. En dat document, geloof me ik heb het niet gedaan om stiekem te lezen.’

‘Waarom  dan wel?’

Vurig draait hij zich om. Dit heeft hem echt kwaad gemaakt. ‘Ik kan het je niet zeggen, nog niet. Alsjeblieft lieverd, wees er niet boos om. Ik beloof je dat ik alles eerlijk zal vertellen en het je eerlijk zal uitleggen, maar nu nog niet. Laat het even rusten.’

Er begint een vermoeden te dagen. ‘Ze zal het toch niet opgestuurd hebben?’ denkt hij.

Hij zucht diep. Daniël doet een stap in haar richting en neemt haar kin in zijn hand. ‘Goed ik laat het rusten, maar als je verhaal me te zijner tijd niet bevalt, dan zal ik je er alsnog een pakslaag voor geven.’

Moeizaam slikt ze. ‘Ja schat.;

Daniël knikt kort en laat haar kin los.

‘Goed, dan ga je nu naar boven, doet je broek en slipje uit en gaat in de hoek staan. Daar blijf je wachten totdat ik kom. Denk ondertussen maar na over wat jouw stunt voor invloed heeft op ons en denk er ook maar over na of je door mij gecoacht wil blijven worden.’

Timide loopt ze naar boven. Ze voldoet aan zijn opdracht. Met een beschaamd gevoel wacht ze totdat hij boven komt. Het duurt niet lang voor ze zijn voetstappen op de trap hoort.

Hij neemt plaats op bed en neemt haar in zich op. ‘Rachel? Vertrouw je mij?’

‘Ja schat.’

Hij knikt bedenkelijk. ‘Ben je dan bang voor mij?’

‘Nee, natuurlijk niet!’ het komt er heftiger uit dan dat ze bedoelt had.

Haar reactie wakkert zijn boosheid alleen maar aan.

‘Waarom heb je mij dan niet gewoon rustig uitgelegd dat je echt even een vrije avond nodig had? Daar had ik echt wel begrip voor opgebracht. Alleen ik ken jou, jij kan niet altijd de verleiding weerstaan. Dus ik kan aan jou zien of je echt toe bent aan een avond vrij, of dat je even niet de juiste prioriteiten stelt.’

Vertwijfeld denkt ze na.

‘Vertel eens eerlijk Rachel, had je echt een avond vrij nodig? Of was het een impulsieve uiting aan je verlangen om even uit te gaan.’

‘Ik had het niet echt nodig. Je hebt gelijk ik heb mijn hoogste prioriteit aan de kant geschoven.’

Daniël knikt opgelucht. ‘Dan wordt het tijd dat je nu bij mij over mijn schoot komt liggen.’