De regen viel in bakken neer, en binnen in de kerk hadden velen een humeur om op te schieten. Natte, vermoeide mensen, klam warm weer en een bruid die nergens gevonden kon worden, zorgden dat de spanning die middag flink opliep. De dominee had om zes uur nog een huwelijksoefening en dus preste hij het gezelschap het oefenhuwelijk maar zonder de bruid te beginnen.

Weken van stress liepen op zijn eind voor alle betrokkenen. In minder dan een dag zou ieders inspanningen worden beloond, maar die namiddag konden maar weinig gasten verder zien dan de waan van de dag. Wat over minder dan een dag een fantastisch hoogtepunt zou moeten zijn, leek voor de meesten op dat moment één grote uitputtingsslag.

Drie keer hadden ze de hele ceremonie doorgenomen. Tot drie keer toe had de zus van Heleen de plaats naast de bruidegom in spe ingenomen. Uiteindelijk, toen de gasten van het volgende feest de kerk al binnen kwamen druppelen, maakte de dominee een einde aan de ceremonie. Niet één keer waren de repetities naar behoren verlopen. Iedereen had last van zenuwen.

Heleen was opzettelijk afwezig, wist Ron. Terwijl hij zijn moeder kuste en toekeek hoe de stoet met gasten zich naar de auto’s begaven en koers zette op een exclusief Chinees restaurant dat Heleen had uitgezocht, deed hij in gedachten een belofte aan de vrouw die hij de volgende ochtend zou trouwen.

‘Zeg straks niet dat je niet gewaarschuwd bent’.

Hij gromde terwijl hij in de Ford Focus stapte en naar de telefoon greep. Er stond een envelopje op het scherm ten teken dat er berichtjes waren en het leed geen twijfel dat deze van Heleen waren.

‘Ik hoop dat jullie je allemaal opperbest vermaken’, weerklonk haar stem. ‘Ik wordt hier voor nog ten minste vijfentwintig minuten opgehouden. Ik zie jullie straks bij de Chinees’. Er weerklonk net genoeg gespeelde onschuld in haar stem, waardoor Ron wist dat zijn vermoedens klopten. Hij was verbaasd dat ze het aandurfde om de bruiloftsgasten als pionnen te gebruiken in een passief agressief spelletje. Maar dat was precies wat ze gedaan had.

‘Net zoveel plezier als jij later vanavond zult hebben, jongedame’, hij sloeg het berichtje op en beluisterde het volgende.

‘Hoi schatje. Ik ben nog steeds hier. Ik denk dat jullie inmiddels wel klaar zullen zijn. Ik zal te laat zijn voor het eten. Jullie hoeven niet op me te wachten’. Heleen beëindigde haar berichtje met een nerveus gegiechel.

‘Zo is dat meisje, speel jij je spelletje maar’. Ron startte de motor en draaide zijn auto de parkeerplaats af. Hij zette koers richting het cafeetje dat zijn toekomstige bruid bezat en runde. Ze had voorlopig haar eigen vervoer toch niet nodig, hij dacht aan de bezwaren die ze zou uiten wanneer ze zag dat hij haar op kwam halen.

Terwijl hij de vijfentwintig kilometer naar het café aflegde, had hij een indringend gesprek met de denkbeeldig aanwezige Heleen. Ondanks haar afwezigheid was het een hele uitdaging de discussie met haar aan te gaan. Hij slaakte een geërgerde zucht toen hij terugdacht aan de vorige avond.

__________

’Alsjeblieft!’, zuchtte Heleen, toen Ron zich van haar los trok.

‘Je kent de procedure schatje’, glimlachte Ron.

‘Maar we zijn getrouwd’, sneerde ze.

‘Nee dat zijn we niet. Dat duurt nog twee dagen’.

‘Ik weet dat jij het ook graag wilt!’, klaagde Heleen, en klopte op de plek waar het bewijs pijnlijk zichtbaar was.

‘Natuurlijk is dat zo, maar ik heb je iets beloofd en dit is zoals ik het wil’.

‘Preuts!’, gromde ze en slofte terug naar de bank. Weken geleden waren hun omhelzingen langzaam veranderd in intieme strelingen. De laatste tijd had Ron haar echter nauwelijks aangeraakt. ‘Sta ik op het punt met een monnik te trouwen?’

‘Je gaat trouwen met een man die heel erg naar je verlangt’.

‘Neem me dan! Ik wil dat je het nu doet’, zeurde Heleen en kroop tegen Ron aan en streelde hem op de plaats waar ‘zijn verzet’ het duidelijkst voelbaar was.

‘Aaah!’, Ron trilde van oprecht verlangen om zijn verloofde te geven waar ze om vroeg. ‘Stop!’. Zijn handen pakten de hare en trokken deze van de bewuste plek vandaan.

‘Asjeblieft? Ik verlang zo naar je!’ Heleen zocht met haar gezicht het zijne en drong met haar tong zijn mond binnen.

Ron beantwoordde haar kus en trok haar dicht tegen zich aan. Heleen ging tegen hem aanliggen en ontspande zich. Er was geen warmer en veiliger plekje denkbaar dan in de armen van Ron. Op dat moment verbrak hij de kus.

‘Nu!’, smeekte Heleen opnieuw. Frustratie nam bezit van haar.

‘Heleen, houd daar mee op! Ik heb geen zin om hier de discussie over aan te gaan!’ Ron was al even gefrustreerd.

‘Misschien wil ik wel even proeven voordat ik tot kopen besluit’, siste Heleen en duwde hem van zich af en slenterde terug naar de bank.

’Als je niet oppast, is er straks sprake is van een heel ander soort huwelijkse intimiteit, jongedame!’, waarschuwde Ron.

‘Ach, houd je kop!’, gromde Heleen.

‘Je vraagt erom!’

‘Nee, dat doe ik niet! Ga naar de TV kijken en houd je kop. En wacht maar af of ik straks het ja-woord ga geven aan iemand die het zo gemakkelijk vind om me te weerstaan.

‘Je bent onweerstaanbaar! Dat beloof ik’, grijnsde Ron en boog zich voorover om haar te kussen.

‘t Is ook zo. Het kost je anders niet veel moeite me te weerstaan’, ze duwde hem van zich af en keerde zich van hem af. ‘Misschien laat ik je wel in je eentje daar voor het altaar staan’.

‘Als je dat doet, dan kom ik je halen en sleep je naar het altaar, zorg dat je je huwelijkse belofte aflegt om je vervolgens onder de ogen van iedereen een pak slaag te geven tot je billen vuurrood zijn’. Ron pakte haar bij haar arm en trok haar naar toe om haar een geruststellend bedoelde kus te geven.

‘Tja, we zullen zien’, mompelde Heleen nadat hun lippen weer van elkaar los waren. Ze bleef nog minstens een uur zitten pruilen, totdat Ron haar een nachtzoen gaf om naar zijn eigen appartement te gaan.

Heleen wist dat Ron vrij traditioneel ingesteld was, en toen hij een aantal maanden geleden ontdekte dat ze nog maagd was, wist ze dat de kans dat ze voor het huwelijk de hele weg zouden gaan, praktisch tot nul gereduceerd was. Ze begon zich af te vragen of het allemaal anders verlopen zou zijn als ze geen maagd geweest was.

Natuurlijk had hij alles wat ze in een man zocht en nodig had. Sterk en beschermend en op en top een gentleman. Hij was daar op het moment dat ze hem nodig had. Haar bedrijf liep goed, als een trein zelfs. Maar er zat weinig richting in haar leven. Ze at, sliep en leefde in haar café. Ze had de afgelopen negen jaar hard gewerkt om te komen waar ze nu was en het opduiken van Ron was op dat moment precies wat ze nodig had. Hij was haar ridder op het witte paard. ‘Maar die verdomde principes van hem!’

‘En ook die verdomde strenge dreigementen!’ Heleen had een haat-liefde verhouding met het geheime gevoel dat ze voelde als hij haar de mantel uitveegde alsof ze een klein meisje was. Het bracht iets in haar teweeg waar ze geen controle over had. Ze voelde bijna de aandrang om hem uit te dagen om te kijken of hij wel durfde. ‘Bijna? Toe nou, meisje! Je kunt alleen je tong nog maar uitsteken en uitroepen, ‘ik daag je uit!’

Moe en nerveus, sputterde ze het volgende uur nog tegen, om vervolgens tussen de lakens te kruipen. Haar handen verdwaalden en hielpen om een gedeelte van de stress af te laten vloeien. Na een paar minuten liet ze zich op haar zij rollen en kneep haar dijen stevig tegen elkaar rond haar uitgeputte pols. Ze sloot haar ogen en glimlachte. Nog even en dan zou een man naast haar liggen, haar man. Over een paar dagen zou er een eind komen aan een mysterie.
_________

Ron was er vrij zeker van dat Heleen tegen hem in opstand gekomen was door de discussie van de avond ervoor. En als hij gelijk had, dan zou ze de hele dag van hun huwelijk staand doorbrengen.

Voor een vijfendertig jaar oude vrouw kon Heleen zich soms gedragen als een verwend en vervelend meisje. Ron had wel een idee hoe hij dat op ging lossen, nadat hij na het diner de familie en vrienden bedankt had voor alles wat ze in de afgelopen maanden gedaan hadden, zou hij eens strenge maatregelen gaan nemen.

Toen hij bij het trendy literaire café aankwam dat Heleen uit het niets hand opgebouwd, zag hij haar aan de bar zitten, druk in gesprek met één van de beste personeelsleden.

Het café was de grote droom van Heleen. Met hard werken en grote toewijding, was het uitgegroeid tot haar grote droom, een gezellig soort eetcafeetje, waar gezonde broodjes, soep, kaasplankjes, pasteitjes en dergelijke geserveerd werden en waar de gasten vooral van een grote hoeveelheid boeken kon genieten. Er was een internethoek en een aantal tafels met geïntegreerde schaakborden.

Alle tafels waren netjes gedekt met gehuurd kristal en porselein. De achterkant van het café was helemaal vrij gemaakt, zodat er een dansvloer was ontstaan. In de hoek stond een cello in een standaard. De bespeler had hem al voor de volgende avond klaargezet.

‘Zo te zien ben je toch van plan het huwelijk door te laten gaan?’, luidde Ron’s openingsvraag terwijl hij de zaak rondkeek die klaargemaakt was voor de receptie van de volgende dag.

‘Zou best kunnen’, glimlachte Heleen. ‘Dat schatje. Ik zei dat ik je bij de Chinees zou ontmoeten, maar nu je toch hier bent, moet je eens even kijken!’ Ze stond op en pakte Ron bij zijn hand en trok hem mee tussen te tafeltjes door, over de dansvloer, door de deur naar een kleine patio. Overal stonden grote vazen met witte rozen erin en er dreven brandende kaarsen in glazen, met water gevulde schalen. ‘Hier zitten wij, zie je wel?’

Ron was onder de indruk. Alles had ene metamorfose ondergaan. Heleen had flair en stijl.

‘Was je hierdoor niet op de repetities?’, Ron draaide haar om zodat ze hem aankeek.

‘Voor een deel. Ben je boos?’

‘Zou ik dat moeten zijn?’ Ron trok zijn wenkbrauw op, half streng en half vragend.

Heleen ving zijn blik op en haalde haar schouders op.

‘Je deed het met opzet, hè? Je hebt iedereen met opzet laten wachten?’

‘Nee niet helemaal met opzet, ik heb mijn tijd goed besteed hoor!’, zuchtte Heleen. De hele middag had ze in dubio gestaan of ze naar de oefenceremonie moest gaan of niet. Het hele idee van het oefenen en het in het centrum van de belangstelling staan maakte haar nerveus, ze ergerde zich aan Ron en wilde hem op de kast jagen, maar ze wilde ook de laatste hand leggen aan de voorbereidingen in het café. En al deze factoren bij elkaar hadden de keuze niet moeilijk gemaakt.

‘Al die mensen hebben het niet verdiend Heleen, en ik ook niet’.

‘Ach, kom nou Ron! Iedereen weet toch dat een dergelijke oefening een verspilling van tijd is?’

‘Het is een ritueel dat erbij hoort. Het geeft iedereen de gelegenheid om een zucht van verlichting te slaken omdat het harde werken erop zit. Jij hebt dat onmogelijk gemaakt. Ron trok Heleen naar zich toe zodat ze niet zonder het gevecht aan te gaan van hem weg kon kijken.

‘En? We kunnen dat toch vanavond onder het eten doen? Wat is het probleem eigenlijk?’

‘Wat het probleem is? Het probleem is dat je al onze vrienden en familie hebt gebruikt om me betaald te zetten dat ik je gisteravond niet je zin gegeven heb. Dat is het probleem!’

‘Ach onzin! Soms zit je zoveel onzin uit te kramen dat ik het uit kan gillen!’. De argumentatie van Heleen sloeg nergens op. Ze wist dat hij gelijk had en de holheid van haar eigen stem echode in haar hoofd, ze realiseerde zich dat ze net bevestigd had, wat Ron tot nu toe alleen maar had kunnen vermoeden.

‘Goed, jongedame, hoe klink dit? We gaan naar het diner. Jij biedt aan iedereen je verontschuldigingen aan. En terwijl je de gasten vermaakt en je amuseert, denk je maar eens na over wat er met meiden als jij gaat gebeuren als het feest is afgelopen en de gasten naar huis zijn’.

‘Waar heb je het in vredesnaam over?’

Ron beantwoordde haar vraag door haar mee te trekken naar de voorkant van het café en haar daar vier keer hard op haar bips te slaan. ‘Daar kom je nog wel achter! En nu gaan we! Pak je tasje en wat je verder nog nodig hebt, onze gasten wachten’.

‘Auw!’ Heleen schoot naar voren in een poging buiten zijn bereik te komen. Ron bleef echter vlak achter haar en toen ze voor de bar langs liep waar het personeel de laatste verpakkingen van de versieringen opruimden, sloeg hij haar nog twee keer op haar billen.

‘Is het tasje van Heleen daar?, vroeg Ron aan het glimlachende meisje, dat knikte en het tasje op de bar zette. ‘Geweldig, bedankt!’

Heleen bloosde en rende bijna naar de voordeur. ‘Wil jij vanavond afsluiten, Gerda?’ riep ze. Ze kon het niet opbrengen om te kijken om te zien wat de jonge vrouw wel niet dacht.

‘Geen dank. Veel plezier bij het diner! Tot morgen!’

Ron glimlachte en stak zijn hand omhoog, terwijl hij zijn aanstaande bruid naar de parkeerplaats begeleidde.

Heleen liep naar haar volkswagen kever.

‘Nee, niks daarvan! Naar mijn auto’. Ron maakte duidelijk dat ze tot het eind van de avond bij hem in de buurt zou blijven.

Het ritje naar het restaurant verstreek in stilte. Ron vond het amusant, Heleen vooral ongemakkelijk.

Had ze het echt allemaal gedaan, vroeg ze zichzelf af. Had ze Ron echt uitgedaagd te doen waar hij zo vaakmee gedreigd had? De paar klappen die hij daar net aan haar gegeven had waren de eerste en enige klappen op haar billen die ze in haar leven gehad had. Haar bips gloeide nog steeds. Toen ze eraan terugdacht werd ze overvallen door een vreemd soort opwinding en tegelijkertijd door schaamte.

Verbazingwekkend. Ondanks alle spanningen van die middag, en Heleen heel ergens anders met haar gedachten zat, verliep de avond goed. Het eten was heerlijk en het gezelschap grappig en onderhoudend. Een paar keer had Heleen de blik van Ron opgevangen. Een blik die haar eraan herinnerde wat er te gebeuren stond, hernieuwde het onbestendig opwindende gevoel die ze voelde toen ze in de auto zaten. En haar verlangen naar Ron was even intens als de avond ervoor toen ze met elkaar op de bank zaten te knuffelen.

Niemand anders scheen de heimelijke blikken tussen hun tweeën op te merken maar Heleen was ervan overtuigd dat iedereen de boodschappen die ze uitwisselden kon opvangen. Het maakte dat ze bloosde en tegen de tijd dat iedereen afscheid nam, werd haar nervositeit honderden malen versterkt.  
_________

‘Naar binnen, geen getreuzel’, Ron wees naar de trap voor het appartement van Heleen.

‘Ga maar naar huis Ron… Het is al bijna middernacht. Jammer dan’, probeerde ze afscheid te nemen.

‘Vanavond niet, jongedame, je wilde gisteravond de huwelijkse intimiteit al beginnen, en je gedroeg je als een klein kind, toen dit niet door ging. Nu krijg je het op jouw manier’, Ron duwde haar in de richting van de deur.

’Nee Ron, alsjeblieft, niet op deze manier? We hebben zo lang gewacht!’, protesteerde Heleen.

‘Oh, maak je geen zorgen. Dat deel zal nog steeds moeten wachten. Morgenavond zal heel speciaal zijn, zoals ik beloofd heb. Vanavond gaat er iets heel anders gebeuren. Net zo intiem, en op de lange termijn voor jou waarschijnlijk net zo speciaal. Had ongetwijfeld veel eerder moeten gebeuren’.

‘Wat?’ Heleen probeerde zich om te draaien en den huiskamer binnen te gaan. ‘Veel eerder?’

‘Dat zei ik ja.’, grijnsde Ron duwde haar de kamer in.

‘Hee stop! Niet doen!’, Heleen worstelde en schopte om zich heen toen Ron haar optilde.

‘Nog niet, we zijn nog niets eens begonnen’, Ron hield haar zonder veel moeite al was een zak meel, onder zijn rechterarm. Het tegenstribbelen deerde hem niet toen hij door de hal in de richting van haar slaapkamer liep. Bij het bed aangekomen, ging hij zitten en zette Heleen met haar voeten op de vloer. ‘Laten we deze eerst maar eens naar beneden doen’.

Ron begon aan haar riem te plukken en aan de knoop en rits aan de voorkant van haar broek. Haar pogingen om hem te beletten waar hij mee bezig was, waren zinloos. Ron sloeg haar handen weg en pakte haar beide polsen in één hand en bleef met zijn rechterhand doen wat hij van plan was.

‘Stop had ik gezegd! Ik wil dit niet!’, Heleen zette haar strijd voort en probeerde zich los te rukken.

‘Dat had je je moeten bedenken voor je besloot je spelletje van vanmiddag te spelen! Je gaat een pak op je billen krijgen Heleen, dus houd je gemak en leg je er bij neer’.

‘Nee! Dat kun je niet doen! We moeten hierover praten!’ Heleen begon harder te rukken en probeerde ook haar handen uit zijn greep te bevrijden.

Ron had haar broek inmiddels losgemaakt en de zwaartekracht had hem over haar heupen laten zakken. ‘Dat kan ik wel en zal het doen ook. Wees maar blij dat ik dit niet eerder gedaan heb zodat iedereen het kon zien’.

‘Ron Alsjeblieft!’, smeekte Heleen met overslaande stem, toen ze merkte dat ze niet kon voorkomen dat haar bovenlichaam naar beneden geduwd werd en ze over zijn schoot kwam te liggen. ‘Neeee!!’, een gil begeleidde haar buiklanding.

‘Wat alsjebieft Ron? Laat me alsjeblieft voelen wat er met vrouwen gebeurt als ze zich onhebbelijk gedragen? Leer me alsjeblieft een lesje dat ik niet snel zal vergeten?’ Ron liet de redenen waarom ze over zijn knie zou kunnen liggen vergezeld gaan met een paar pijnlijke kletsen.

‘Oh! Auw! Auwauwauwauw! Niet doen! Alsjeblieft, niet doen!’ Haar handen probeerden de klappen te blokkeren, maar toen Ron die gemakkelijk beetpakte, probeerde ze van zijn schoot af te rollen.

‘Je gaat een flink pak op je bips krijgen Heleen. Je kunt het allemaal erger maken of je kunt het accepteren en ondergaan. Maar doe dan ook, je gaat het krijgen!’ Vervolgens zette Ron zich aan het werk.

Heleen schopte en worstelde, vloekte en schold. ‘Oh verdomme! Ron ophouden! Je doet me zeer!’

Ron lachte. ‘Het is de bedoeling dat het zeer doet! Het is een pak op je bips. En dat doet zeer! Hij liet zich door haar protesten niet van de wijs brengen.

‘Auw!’

‘Oh alsjeblieft!’

‘Stop!’

‘Ik dacht dat je van me hield!’

‘Auw! Alsjeblieft!’

Iedere kreet ging gepaard met een paar harde kletsen. Schoppen hielp niets, kronkelen en draaien hielp niets, vloeken en smeken hielp niets. Ron bleef gewoon doorslaan. Na een paar minuten, voelde Heleen zich ellendig en was met zichzelf in gevecht om niet te gaan huilen. Boosheid en woede stroomden langzaam uit haar weg. Langzaam en op een pijnlijkke manier werden ze vervangen door kalmte en warmte. Niet de gloeiende hitte van het vuur op haar billen, maar een warmte diep in haar binnenste. Een warmte die diep uit haar ziel leek te komen. De man die haar billen rauw sloeg, hield van haar en deed precies wat ze nodig had.

Toen ze zich dit bewust werd, hield het worstelen op en verdween het laatste beetje verzet en boosheid. Tranen en snikken kwamen hiervoor in de plaats en Heleen werd zich bewust van de spanning die zich in haar kruis opbouwde. Het schoppen en worstelen om aan de pijn te ontkomen, samen met het ritme van het pak slaag ontwaakten haar seksuele opwinding. Als hij niet zou stoppen zou ze een orgasme krijgen.

‘Alsjeblieft Ron! Ik beloof dat ik me zal gedragen!’, snikte Heleen, terwijl haar billen van links naar rechts gingen en trilden onder het schoppen van haar benen. Het pak slaag hield niet op, het ging juiste steeds sneller.

Ron voelde de naderende verlossing en de trillende paniek die zich in haar lichaam opbouwde. Hij was zich er niet van bewust dat ze op het punt stond klaar te komen, maar wist wel dat hij gewoon door moest slaan tot ze helemaal zou ontspannen.

Toen Heleen zich ervan bewust werd dat hij niet op zou houden en dat ze zichzelf zou verliezen, brak de paniek uit. Plotseling begon ze zich nog harder te verzetten en dwong Ron nog harder te slaan om haar eronder te houden. Het verergerde de escalatie in haar lichaam alleen maar, totdat uiteindelijk de krampen van orgasme opwelden.

Ron voelde Heleen verstijven en gaan trillen vlak voor dat haar lichaam zich helemaal ontspande en zij zich overgaf aan haar tranen. Dit was het effect wat hij beoogde, dus liet hij zijn hand voor de laatste keer neerkomen en begon zachtjes over haar gestrafte bips te wrijven.

‘Ben je nu bereid om je straf te accepteren?’, vroeg hij.

Heleen snikte en knikte. ‘Niet meer! Alsjeblieft niet meer?’ Haar smeekbedes deden hem smelten.

‘Niet meer’. Ron tilde haar op en liet haar naast zich op het bed zitten. ‘Het pak op je billen was hard genoeg, of niet?’

‘Veel te hard. Je hebt me zeer gedaan Ron’, snikte Heleen. Ron glimlachte en liet haar rustig snikken.

Ze wilde het niet toegeven dat ze ook iets binnenin gevoeld had. Ze wist dat het overweldigende gevoel van kalmte dat ze nu voelde niet alleen het gevolg was van haar orgasme.

Uitgeput en met een vredig gevoel ging Heleen tegen Ron aanliggen en liet zich door hem troosten. Ze viel in zijn armen in slaap en had maar nauwelijks in de gaten hoe Ron haar onder de dekens stopte en haar flat verliet.

Het was bijna twee uur in de ochtend toen Ron de sleutel in het slot van zijn eigen appartement stak. Over ongeveer acht uren zou hij getrouwd zijn met de lieve vrouw die hij net in bed gelegd had en die binnen 24 uur ook zijn minnares zou zijn.