Renate de Vries stond langzaam op nadat haar baas vanuit het aangrenzende kantoor had geroepen dat ze bij hem moest komen, ‘Nu’. Zijn stem klonk streng en luid. Ze voelde kriebels in haar buik toen ze op zijn deur klopte. Ze was 25 jaar oud en werkte iets langer dan een jaar bij de firma.

‘Binnen’, klonk de stem van Jeroen Boersma. Renate opende de deur en zag dat haar 45-jarige werkgever aan de telefoon was. Hij gebaarde haar de deur achter zich te sluiten en te gaan zitten. Jeroen zei, ‘Ja Ted, ik zal zorgen dat je die papieren vanmiddag nog hebt. Het spijt me van al die fouten. Ik zal erop toezien dat ze stuk voor stuk gecorrigeerd worden’. Terwijl hij met zijn verkoper sprak, leken zijn ogen Renate een standje te geven, tezamen met zijn fronsende wenkbrauwen. ‘Bedankt dat je dit onderschept hebt voordat het naar de klant is gegaan. Ik zal de situatie hier nauwgezet onderzoeken. Ok, nogmaals bedankt. Tot ziens’. Hij hing de telefoon op. Een langgerekte zucht ontsnapte aan zijn lippen.

Jeroen boog zich naar voren en zei, ‘Renate, ik had erop gevraagd dat je die pagina’s zou uittypen die we nodig hebben voor presentatie bij de nieuwe klant. Het resultaat zit echter vol met type en spelfouten, de informatie is niet compleet en de presentatie is waardeloos. Weet je hoe beschamend het was geweest als onze verkoper het niet van tevoren had ontdekt? Hij wou er nog wat aan toevoegen toen hij zag dat de presentatie ver beneden de maat was. Waar zat je met je gedachten’?

Renate zag dat haar werkgever boos was. Ze kon geen ander excuus bedenken dan dat ze gewoon niet bij de les was geweest en nadien haar werk niet meer gecontroleerd had. Ze was met haar gedachten bij het aankomende weekend geweest en niet bij haar werk. Ze zei, ‘Het spijt me meneer, ik ben bang dat ik de fouten over het hoofd gezien heb. Het zal niet weer gebeuren’. Jeroen leunde achterover en zei, ‘Renate, we hebben een groot probleem. Het is niet de eerste keer dat ik je moet vragen je werk over te doen omdat het er slecht uitziet. Verder is het voorgekomen dat ik erachter kwam dat klanten hadden gebeld en dat ik daarvan geen memo ontvangen heb. Zulke fouten kunnen we ons niet permitteren, zo raken we klanten kwijt. Als we ons materiaal zoals jij dat hebt gemaakt aan een klant presenteren, dan zetten we onszelf voor gek. Als we niet reageren op telefoontjes van klanten, dan raken ze gefrustreerd en bellen boos terug. Besef je wel dat je de firma in diskrediet brengt met dergelijke fouten?’

Renate frunnikte met haar vingers, ‘Het spijt me echt meneer Boersma. Ik zal er echt voor zorgen dat presentaties en offertes die in de toekomst de deur uitgaan er goed uitzien. En wat de telefoontjes betreft, ik zal ervoor zorgen dat u voortaan van allemaal een memo op uw bureau krijgt. Ik weet dat het belangrijk is en dat ik slecht werk geleverd heb’.

Jeroen vouwde zijn handen ineen en zei, ‘Ik hoop het, Renate. Maar als je doorgaat met het leveren van slecht werk, heb ik geen andere keuze dan je de laan uit te sturen’. Renate beet op haar onderlip, en zei, ‘Ja meneer. Ik begrijp het’. Jeroen zei, ‘Ik ben blij dat we het daarover eens zijn. Ga nu aan je werk en corrigeer je werk van gisteren en zorg dat het bij Ted terecht komt. Doe het nu direct en zorg dat er geen fouten meer in zitten’. Renate knikte en verliet zijn kantoor. Ze haastte zich naar haar kantoor en ging aan de slag met de gewraakte documenten. Renate dacht aan het standje terwijl ze het rapport opnieuw uittypte. Toen het af was, controleerde ze het nog een keer nauwkeurig. Het zag er perfect uit. Ze deed het in een envelop en bracht het persoonlijk naar Ted.

Toen ze terug was op haar kantoor liep ze bij werkgever binnen en zei, ‘meneer Boersma, ik heb daarnet de gecorrigeerde documenten bij Ted gebracht’. Jeroen antwoordde, “Mooi, bedankt Renate’. Na een korte pauze vervolge Renate, ‘Heeft u aan het einde van de dag even tijd? Er is iets wat ik met u wil bespreken’. Jeroen ging akkoord en zei haar dat ze even binnen kon lopen voordat ze naar huis ging.

Renate voelde een knoop in haar buik. Ze dacht dat ze niet goed bij haar hoofd was met wat ze van plan was haar baas te vertellen. Ze was zenuwachtig.

De middag wilde niet erg vlotten en Renate voelde zich met de minuut ongemakkelijker. Uiteindelijk werd het vijf uur en al haar collega’s vertrokken. Ze overdacht alles nog een keer en kwam tot de conclusie dat haar idee te gek was voor woorden. Om kwart over vijf pakte ze haar handtas. Ze was van plan de deur uit te lopen toen zijn deur open ging en Boersma zei, ‘Kom binnen Renate en vertel wat je me wilde zeggen’.  Zonder aarzeling zei ze, ‘Ja meneer’ en volgde Boersma zijn kantoor binnen. Hij zei, ‘Wil je de deur openhouden of heb je liever dat we die dicht doen?’ Renate antwoordde, ‘Liever dicht als dat kan’. Jeroen keek haar aan met een glimlach en zei. ‘Natuurlijk, dat is prima’. Hij deed de deur dicht en ging achter zijn bureau zitten, en zei, ‘Wat kan ik voor je doen, Renate?’

Renate friemelde wat met haar handen en voelde de schaamte in zich opkomen. Ze keek in zijn blauwe ogen en liet haar blik omlaag zakken en dacht koortsachtig hoe ze één en ander het beste zou kunnen zeggen. Ze hoopte dat hij niet zou gaan lachen of haar voor schut zou zetten. Renate besloot ze dat ze het beste het maar gewoon kon zeggen. Ze keek op en zei, ‘Hoe vindt u dat ik mijn werk over het algemeen doe?’Jeroen vouwde zijn handen en zei, ‘Tja Renate, ik ben over het algemeen heel tevreden over je werk. Maar soms maak je ook hele slordige fouten. Neem nu vandaag, als het werk dat je gemaakt had zo de deur uitgegaan was, had ons dat waarschijnlijk een klant gekost. Je moet ervoor zorgen dat je werk er netjes uitziet omdat we het belangrijk vinden onze goede reputatie, die we in de loop der jaren opgebouwd hebben, te behouden. Ik denk dat je een slimme meid bent met veel mogelijkheden. Het is dan ook verbazingwekkend dat je zulke fouten weet te maken. We hebben het er vandaag eerder over gehad over de telefoonboodschappen. Het moge duidelijk zijn dat ik wil dat ze allemaal netjes worden doorgegeven aan mij en aan de andere stafleden. Je hebt beloofd dat je je op zou scherpen en ik heb daar vertrouwen in’.

Renate haalde eens diep adem en zei, ‘Meneer Boersma, luister alsjeblieft naar wat ik nu ga zeggen, onderbreek me daar niet in en bewaar uw vragen tot ik uitverteld ben. Ik woon nog niet zolang zelfstandig. Ik ben een jaar geleden het ouderlijk huis uitgegaan’. Renate merkte hoe haar handen begonnen te zweten en Jeroen vroeg zich af waar haar verhaal naartoe zou gaan. Renate vervolgde, ‘Toen ik nog thuis woonde, was er veel structuur om me heen. Mijn ouders waren streng en ik moest me aan de regels van het huis houden. En als ik dit verzaakte zorgden zij dat ik weer op het rechte pad kwam. Ik heb me toen nooit gerealiseerd hoe goed me dit geholpen heeft om bij de les te blijven. Maar nu wonen ze tweehonderd kilometer verderop. Mag ik een beetje water?’ Jeroen knikte en zei, ‘Natuurlijk’. Hij liep naar de watermachine en vulde een beker met koud water. Hij zette de beker voor Renate neer en zei, ‘Alsjeblieft’.

Renate pakte de beker en nam een grote slok. Toen vertelde ze verder, ‘Iedere keer als ik er met de pet naar gooide of de regels overtrad, kreeg ik een flink pak op mijn blote bips’. Ze keek op en zag dat de mond van Jeroen openviel. Ze voelde zich vernederd. Ze voelde de tranen opwellen. Maar ze vervolgde, ‘Misschien is dit een vergissing, meneer Boersma. Het spijt me, denk alstublieft nu niet slecht over me. Ik weet alleen dat als mijn ouders me een pak op mijn billen hadden gegeven, mijn werk er stuk beter uitzag, mijn houding verbeterde en ik me beter op mijn taken kon concentreren. Ik bedoel dat die structuur goed voor me was. Het spijt me, misschien was het niet goed hierover te beginnen’.

Renate maakte aanstalten om op te staan toen Jeroen zei, ‘Blijf zitten Renate. Laat me je wat vragen. Waarom vertel je me dit allemaal?’ Jeroen liet zich weer terug zakken in zijn stoel en vouwde zijn handen. Renate schoof even onrustig op haar stoel heen en weer en zei, ‘Tja, ik hoopte dat als mijn werk hier ver onder de maat zou blijven of ik erg domme fouten zou maken, u me een flink pak op mijn bips zou geven. Daar dacht ik aan tenminste. Ik begrijp zelf ook dat het een krankzinnig idee is. Zullen we het maar vergeten? Het spijt me geweldig dat ik erover begonnen ben’.

Jeroen leunde achterover en zei, ‘Nee Renate, we kunnen dit niet vergeten! Ik denk dat het een geweldig idee is, maar wel op twee voorwaarden. In de eerste plaats is dit puur voor straf. Er zal op geen enkele manier seksualiteit om de hoek komen kijken. In de tweede plaats zul je een verklaring op moeten stellen, waarin je om maatregelen vraagt, in het bijzonder een pak op je blote billen en waarin je verklaart dat je noch mij noch het bedrijf verantwoordelijk zult houden voor beschadigingen en belooft geen acties zult ondernemen naar aanleiding van een pak slaag. En ten derde moeten we het er wederzijds over eens zijn hoe een pak op je billen gegeven wordt. Ok?’

Renate kon haar oren niet geloven. Ze zei, ‘Ja meneer Boersma. Dank u wel. Jeroen vroeg, ‘Vertel me eens over hoe je thuis gestraft werd en hoe je van mij verwacht dat ik het doe als de situatie daarom vraagt’.

De volgende tien minuten vertelde Renate in detail over de straffen van haar vader en moeder. Haar moeder gebruikte een pollepel, een liniaal, een spatel en haar meest favoriete instrument de haarborstel. Als ze serieus de mist in gegaan was, was er de houten paddel die naast de keukendeur hing. Soms pakte haar moeder haar bij haar arm, soms bij haar oor en bij andere gelegenheden werd ze naar boven gestuurd om op haar kamer te wachten tot haar moeder bij haar zou komen. Voor een pak slaag moest ze bijna altijd over de knie komen liggen. Renate legde uit dat haar moeder op een no-nonsens wijze strafte en haar hulpmiddelen goed wist te gebruiken. Renate eindigde altijd in haar blote billen en was bijna altijd in tranen tegen de tijd dat haar moeder klaar met haar was. Vervolgens moest Renate in de hoek staan en na een poosje kreeg ze een knuffel ten teken dat haar straf erop zat en alles vergeven en vergeten was.

Op de één of andere manier voelde Renate zich op haar gemak toen de dit vertelde aan Jeroen. Ze voelde niet de neiging om details achterwege te laten. Toen ze uitgesproken was, leunde ze achterover en zei, ‘Ik functioneerde altijd prima op de wetenschap dat ik gestraft zou worden als ik er een potje van maakte’. Jeroen had geconcentreerd geluisterd naar het verhaal van Renate. Nu was het zijn beurt om wat te zeggen. Hij zei, ‘Ok, Renate. Ik ben bereid je een flink pak op je blote bips te geven als je de mist ingaat. En dan bedoel ik niet een klein foutje hier of daar, maar als je grote fouten maakt zoals eerder vandaag. Ik zal proberen je een zelfde soort straf te geven als je van huis uit gewend bent om je weer op het juiste spoor te brengen. Toch heb ik nog een kleine vraag. Heb je je straf het liefst op je blote bips of toch over je kleding?’ Renate antwoordde, ‘In het algemeen wordt een pak slaag op de blote billen gegeven, dat is ook het meest effectief. Zo heb ik het het liefst als het u hetzelfde is. Ik weet dat ik me ervoor zal schamen, maar waarschijnlijk is dat ook één van de elementen die ervoor zorgde dat ik weer een poosje op het goede spoor bleef.

Jeroen leunde achterover, en zei, ‘Dat is dan afgesproken. Je zult gestraft worden als ik dat nodig vind en op een manier die ik nodig vind. Heb je dat begrepen?’ Renate huiverde bij het aanhoren van de strenge toon in zijn stem en antwoordde, ‘Ja meneer Boersma’.

Jeroen zei, ‘Ik wil dat je nu naar je bureau gaat en de overeenkomst uittypt. Als je klaar bent, breng je het naar me toe’. Renate stotterde, ‘Maar het is al bijna zes uur’. Jeroen keek haar aan en zei, ‘Heb je daar een probleem mee, mevrouw de Wit? Of kan ik je beter ‘jongedame’ noemen?’ Renate slikte en zei, ‘Nee meneer, ik zal het doen’. Renate ging achter haar bureau zitten en begon de overeenkomst uit te typen. Toen hij af was, bracht ze hem naar meneer Boersma, die hem aandachtig doorlas. Vervolgens zetten ze er beiden een handtekening onder. Renate bedankte hem en wenste hem een goed weekend toen Jeroen haar vroeg, ‘waar denk jij dat je naar toegaat? Ga zitten!’ Renate deed wat haar gevraagd werd.

Jeroen haalde diep adem en zei, ‘Een deel van je probleem is uitstelgedrag. Daar heb ik echter geen last van! Je krijgt nu het eerste pak op je bips. Sta op, jongedame!’ Renate’s ogen werden zo groot als schoteltjes en kleuren sloegen haar uit. Dit had ze niet verwacht. Ze zei, ‘Nu? Hier? Misschien zijn er nog mensen in het gebouw, u kunt niet………’ Jeroen stopte haar woordenvloed door zijn hand op te steken. Hij zei, ‘Gelukkig voor jou heeft iedereen het gebouw al verlaten. En als je het wilt weten, ja jongedame, hier en nu! Sta op en ga aan de zijkant van mijn bureau staan’ Renate ging staan zoals van haar gevraagd werd en liep naar de aangewezen plaats. Jeroen begon haar de mantel uit te vegen door te zeggen dat ze er de afgelopen dagen een potje van gemaakt had en zich onverantwoordelijk had gedragen en dat hij dat niet accepteerde. Hij zei dat ze heel geschikt was voor haar functie, maar dat ze fouten maakte omdat ze er met haar hoofd niet bij was.

Jeroen zat op een stoel zonder armleuningen achter zijn bureau. Renate stond scheef naast hem. Ze droeg een rok en een blouse en ze speelde nerveus met haar boordje terwijl ze zenuwachtig naar zijn woorden luisterde. Hij zei, ‘Kun je één goede reden noemen waarom je niet een pak op je bips zou moeten hebben voor de fouten die je vandaag gemaakt hebt?’ Renate slikte en schudde haar hoofd. Jeroen zei, ‘Nee, dat dacht ik ook. Ze zag dat hij de mouwen van zijn overhemd zorgvuldig begon op te rollen tot voorbij zijn ellebogen. Vervolgens deed hij zijn horloge af en legde het op zijn bureau.

Hij pakte Renate bij haar arm en trok haar naar zich toe met de woorden ‘Ga over de knie liggen, jongedame!’ Een fractie van een seconde lag ze met haar gezicht in de richting van de vloer over zijn knie. Hij trok haar rok omhoog tot op haar rug en pakte haar hand die onmiddellijk naar achteren schoot en fixeerde deze op haar onderrug. Toen ging zijn rechterhand omhoog om een fractie later met een KLETS op haar kantoenen onderbroekje neer te komen! Een pijnscheut trok door haar lichaam van de harde klap op haar rechterbil. Toen daalde een nieuwe KLETS neer. Renate gilde het uit, ‘Aauuuwww’. Zijn hand kwam beurtelings op haar rechter- en linkerbil neer KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! Dit zal je leren slordig te zijn! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! De volgende vier kletsen kwamen neer op de plaats waar haar billen en benen samen kwamen. KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! Renate gilde en probeerde los te komen, maar Jeroen hield haar in een ijzeren greep. Hij ging gewoon verder. “Wanneer ik met je klaar ben, zul je een poosje niet kunnen zitten, meisje!’ KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! Zijn hand danste van links naar rechts en van onder naar boven over haar bips. Hij hield zich niet in en sloeg hard.

Renate voelde haar zere billen. Dit voelde net zo aan als de slaag die ze vroeger kreeg. Het was pijnlijk. Ze kreunde van pijn en grimasseerde bij iedere klap. Ze vroeg hem er alsjeblieft mee op te houden. ‘Ik zal beter mijn best doen voortaan’. Maar Jeroen vond het nog lang niet genoeg. Ze hoorde hoe hij de la van zijn bureau openschoof. Hij haalde een liniaal tevoorschijn en hield haar die voor terwijl hij zei, ‘Laten we eens kijken of deze ervoor kan zorgen dat je in de toekomst een beetje zorgvuldiger bent. Hij hief hem omhoog en liet hem vervolgens op haar bips neerknallen, KLETS! Renate gilde het uit. ‘Aaauuuuwwww, alsjeblieft, niet meer. Het doet zo’n pijn . Niet meer’. Jeroen antwoordde, ‘Houd je mond, jongedame!’ KLETS! KLETS! KLETS! Kwam de liniaal driekeer achtereen op haar billen neer. Hij wist dat het erg pijn deed. Hij voelde haar lichaam op zijn schoot schokkende bewegingen maken. Ze smeekte hem op te houden en ze schreeuwde het iedere keer uit als de liniaal in contact met haar bips kwam. Hij zag dat ze haar billen telkens samenkneep in afwachting van de volgende klap. KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! Hij liet de liniaal beurtelings op linker- en rechterbil neerkomen en zag de rode gloed door haar onderbroekje heen schijnen. KLETS! KLETS! KLETS!

Jeroen stopte en legde de liniaal op zijn bureau. Godzijdank dacht Renate. Maar toen voelde ze hoe zijn vingers achter het elastiek van haar onderbroek haakten en deze naar beneden trokken. Ze protesteerde en probeerde zich los te worstelen en schreeuwde, “nee, alsjeblieft, niet doen. Dat is vernederend. Alsjeblieft, niet doen!’ Jeroen antwoordde ‘daar moet je aan denken voor je zulke fouten maakt, jongedame!’ Hij stroopte haar broekje af tot halverwege haar dijen en maakte zo haar bips bloot. Jeroen pakte de liniaal weer op en wreef ermee over haar billen. Hij zei, ‘Ik tolereer dat slordige gedrag van jou niet langer en zal je flink onder handen nemen als ik het weer merk.’ Toen hij uitgesproken was liet hij de liniaal ritmisch neerdalen op haar blote bips. KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS!

De afdruk van de liniaal begon zich op haar beide billen af te tekenen. Renate schopte met haar benen en worstelde om los te komen. Jeroen zette zijn rechterbeen over haar beide benen om dit te voorkomen. Hij ging gewoon door. KLETS! KLETS! KLETS! Renate smeekte Jeroen zonder resultaat om ermee op te houden. Ze kon het niet langer uithouden en de pijn was verschrikkelijk. Maar Jeroen gaf niet toe. KLETS! KLETS! KLETS! Toen begon Renate te huilen. De tranen stroomden over haar gezicht . Het pak slaag was ongenadig en de pijn verschrikkelijk. KLETS! KLETS! KLETS! Toen Jeroen haar tranen zag en de donkerrode kleur van haar bips vertraagde hij het neerkomen van de liniaal en gaf haar nog een paar laatste klappen. KLETS! KLETS! KLETS!

Toen hield hij op en vroeg, ‘Heb je je lesje geleerd, Renate?’ Renate knikte met haar hoofd en bracht snikkend uit, ‘Ja meneer Boersma. Ik zal er in het vervolg om denken’. Jeroen legde de liniaal neer, wreef eens met de hand over haar bips en zei, ‘Ga daar in de verste hoek staan. Houd de achterkant van je rok omhoog en denk maar eens na wat er daarnet gebeurd is en waarom dat gebeurd is’. Renate knikte en haastte zich naar de hoek van de kamer. Jeroen gaf haar een papieren zakdoekje zodat ze haar tranen kon drogen. Ze stond met haar neus in de hoek. Haar broekje hing op haar knieën en haar blote en rode bips wees de kamer in. Jeroen keek tevreden naar het resultaat van zijn werk en bedacht zich dat hij dit uitzicht nog wel vaker zou hebben in de komende tijd. Het was allemaal op haar eigen verzoek en hij wist dat hij van tijd tot tijd maatregelen zou moeten nemen als ze er weer een potje van gemaakt had.

Een half uur verstreek terwijl Renate in de hoek stond haar gedrag en het harde pak slaag van daarnet overdacht. Ze bedacht zich dat ze dankbaar was dat haar baas bereid was haar een handje te helpen. Haar bips deed erg pijn en zou de komende dagen pijn blijven doen. Maar Renate voelde zich desalniettemin goed. Toen de tijd erop zate en Jeroen naar de hoek liep, zei hij haar zich om te draaien en gaf hij haar een dikke knuffel. Hij zei dat hij trots op haar was dat ze haar straf zo goed in ontvangst genomen had. Hij zei dat hij in de komende periode beter gedrag van haar verlangde. Renate was het hier mee eens. Vervolgens trok ze haar onderbroek omhoog over haar brandende en gloeiende billen en grimasseerde. Ze maakte de rest van haar kleding in orde en draaide zich om naar Jeroen. Ze bedankte hem en verliet met uiterst gevoelige billen zijn kantoor.