Lana reed de tweede week van December voorzichtig naar het werk vanwege bevriezing van de weg. Het had de dag ervoor geijzeld en ondanks dat deze grotendeels weggedooid was, waren de afgelopen nacht bepaalde plekken weer opgevroren.  Het KNMI had een storm voorspeld, maar deze was gelukkig flink meegevallen. Ze herinnerde zich de dagen dat ze in het huis van Adam vastgezeten hadden en de tijd die ze toen samen doorgebracht hadden. Sinds die periode had ze niet vaker de nacht doorgebracht. Ze gaf er de voorkeur aan in haar eigen flatje te verblijven tot ze getrouwd zouden zijn. Het voelde niet goed om dat anders te doen met die pubers in huis.

Het pak op haar billen was geen issue meer, ze was heel gelukkig met de manier waarop het nu ging. Hij had haar voor de fun over de knie gelegd, haar als voorspel op haar billen gegeven en had er daarnaast geen enkele moeite mee om haar een paar donkerrode billen te geven als ze gevaarlijke dingen uithaalde of dingen die slecht waren voor haar gezondheid. Soms probeerde ze zich er onder een stevig pak op haar bips uit te kletsen, maar hij hield altijd zijn poot stijf. En hij had haar volledige goedkeuring, ook al was ze het er op het moment zelf niet altijd mee eens. Na afloop was er altijd het overweldigende gevoel van liefde en veiligheid.

Haar labuitslagen waren nog steeds negatief en de kans dat ze zeropositief zou zijn, was nagenoeg nul. Ze kon stoppen met de Indinavir en haar sleutelbeen was zo goed als genezen. Nog één week de brace dragen had de orthopedist gisteren gezegd.

Een paar weken geleden hadden ze een groot feest gegeven omdat Steven en Gerda vlak na elkaar jarig geweest waren. Het was een doorslaand succes.

Lana stond voor een rood stoplicht en grinnikte toen ze zich herinnerde hoe ze laatst tot twee keer toe een pak op haar billen had opgelopen. De eerste keer in de auto toen ze net bij zijn ouders vertrokken waren. Ze was behoorlijk uitgevallen tegen zijn irritante vader, ondanks dat ze hadden afgesproken dat Adam in dergelijke situaties het woord zou voeren. De tweede keer was later die dag terwijl ze voorover gebogen stond over het bed van haar oude slaapkamer in haar ouderlijk huis. Het was een pak slaag met de riem geweest, wat terecht geweest was nu ze erop terug keek. Hoewel ze haar uiterste best deed aardig tegen iedereen te zijn, had Karl haar voortdurend gepest met haar ophanden zijnde huwelijk en hoe hij dacht over haar kwaliteiten als huisvrouw. Toen ze haar zelfbeheersing verloren had en hem voor alles wat mooi en lelijk was uitgescholden had, was er een pijnlijke stilte gevallen.

Adam had haar bij haar arm gepakt en haar de kamer uitgeleid, de trap op zonder dat ze tegen hem in gegaan was. Hij had er voor gezorgd dat ze zeer ongemakkelijk op haar stoel zat tijdens het diner, zeker toen Karl met een brede grijns haar excuses accepteerde. Ze wist dat ze haar allemaal hadden kunnen horen gillen evenals het geluid van de neerkletsende riem over haar billen en bovenbenen. Niemand zei er iets over, maar de vrouwen wierpen haar een meelevende blik toe en de mannen aan superieure glimlach. Het was nu drie weken geleden en ze zou zweren dat ze de effecten van het pak slaag nog steeds kon voelen.

Ze dacht terug aan de avond dat ze het dagboek van Elizabeth gelezen had, veilig in haar eigen flat. Ze kon er nog steeds niet aan terugdenken zonder kippenvel te krijgen. Er stonden veel persoonlijke ervaringen is die in het andere dagboek onvermeld gebleven waren. Iedere droom die ze over het leven van James en Elizabeth gehad had, werd erin bevestigd, maar dan met minder detail beschreven. Er stond in dat de dochter van Elizabeth, Nellie geen enkele belangstelling voor de kennis van haar moeder van geneeskundige kruiden en dat Elizabeth  vervolgens de geneeskundige werking opgeschreven had, in de hoop dat volgende generaties ze misschien zouden lezen. Het dagboek werd nooit officieel afgesloten, Elizabeth bleef haar hele leven doorschrijven. In het laatste stukje stond dat ze klaar was om naar de hemel te gaan en daar James te ontmoeten die tien jaar eerder op vierenzeventig jarige leeftijd overleden was. Sinds Lana het dagboek gelezen had, had ze nooit meer over vroeger gedroomd, ook al was ze een paar keer in het huis van Adam op de bank in slaap gevallen.

En hoezeer Lana een roman zou willen schrijven over hun leven, ze dacht dat het grote publiek helemaal niet zat te wachten op de beschrijving van een relatie waarin de man zijn vrouw regelmatig op een pak slaag trakteerde, hoe waar dat ook mocht zijn. Ze vond nog steeds dat de relatie van Adam en haar afwijkend was, maar ze was er gelukkig mee en zou er helemaal niets aan willen veranderen. En hoewel hij niet perfect was, zoals ze uiteindelijk ook moest toegeven, was hij de meest aantrekkelijke man op de hele wereld, vond ze. Ze was er van overtuigd dat hij net zoveel van haar hield als zij van hem, als het al niet meer was.

Uiteindelijk besloten ze op nieuwjaarsdag te gaan trouwen en Lana’s moeder hielp hun mee met het regelen van alle details. Adam grapte dat al zijn vrienden met een flinke kater op hun huwelijk aanwezig zouden zijn, maar Lana was hier optimistischer over. Welke dag zou een mooier begin kunnen symboliseren dan de eerste dag van een nieuw jaar, vond ze, en daar was hij het van harte mee eens.

De grootste verrassing hadden ze echter gisteravond gehad toen ze ’s avonds bij Adam thuis gegeten hadden. Steven en Gerda waren binnengekomen en hadden verteld dat ze die dag getrouwd waren. Ze zaten beiden weliswaar nog op school en waren eigenlijk nog veel te jong om te trouwen, maar gezien hun relatief korte levensverwachtingen, hadden zowel Lana als Adam niet het gevoel dat ze daar iets van moesten zeggen. Ze besloten op aanstaande zaterdag een groot feest te geven, het tweede feest binnen een maand, waarin zij het middelpunt zouden zijn. Het was maar goed dat Adam meer geld had dan hij in zijn leven uit zou kunnen geven, dacht Lana. Het jonge stel had een paar keer bezwaar gemaakt tegen de grootse plannen van Adam, maar er was niets wat hem van gedachten kon laten veranderen.

Het licht sprong op groen en Lana gaf voorzichtig gas en verlegde haar aandacht weer naar de weg. Als ze in de afgelopen maanden iets goed geleerd had, dan was het wel dat ze nooit tegelijkertijd moest autorijden en dagdromen…