Lana werd rood van schaamte toen ze zich realiseerde dat ze met haar brandende sigaret boven een stapel stro hing. Ze werd geacht een oogje in het zeil te houden bij de jongelui en uitgerekend zij vertoonde onverantwoord gedrag! De woorden van Adam, ‘Ik heb vertrouwen in je’, galmden in haar hoofd.

‘Ik hoorde dat Steven ook in november jarig is’, kwetterde Gerda in een poging de gespannen stilte te verdrijven. ‘Maar ik ben wel een jaartje ouder dan hem…’ Ze lachte zenuwachtig.

‘Wat leuk!’, haakte Lana hierop in. ‘Misschien kunnen jullie je verjaardag samen vieren’.

‘Misschien wel…als een goede oppas kunnen vinden’, zei Adam, die nog steeds strak naar Lana keek. Zijn afkeurende blik zorgde ervoor dat haar billen gingen kriebelen. Toen hij zijn armen over elkaar deed en zijn biceps opzwol, begon het ook nog ergens anders te kriebelen. Ondanks dat haar recente ervaring die zei dat ze op haar tellen moest passen, kon Lana het niet laten te proberen haar gezicht voor Gerda te redden,

Terwijl ze hem brutaal aankeek, antwoordde Lana, ‘Ach, stel je niet zo aan’. Ze nam nog een laatste trekje van haar sigaret om deze vervolgens op de grond te gooien en haar voet erop te zetten en deze langzaam heen en weer te draaien. Niemand zit hier aan de alcohol, er worden hier geen drugs gebruikt, er wordt enkel en alleen een sigaretje gerookt’.

‘In een stal waar overal stro ligt’, voegde Adam hier aan toe. ‘Er mankeert iets aan je beoordelingsvermogen’.

‘Ik lette heel goed op’. Lana vroeg zich af waar Gerda haar sigaret gelaten had, want ze had niets meer in haar handen. ‘Alles is in orde. En het ligt helemaal niet vol met stro, er liggen hier en daar kleine bultjes’. Toen zijn wenkbrauwen nog verder zakten, sloeg Lana haar armen ook over elkaar en gaf een imitatie van zijn gezichtsuitdrukking.

‘Jullie lijken Tom en Jerry wel’, giechelde Gerda.

‘We hebben het hier nog wel over’, zei Adam. ‘Ik ben hier eigenlijk naar toe gekomen om te zeggen dat ik toetjes gemaakt heb. Ze zijn erg ongezond en bevatten zeker 400 calorieën per stuk. Sla jullie slag’.

Lana glimlachte naar Gerda. ‘Je zult ze heerlijk vinden’, zei ze en liep vervolgens achter Adam aan die zich al omgedraaid had. Toen ze de schuur uitliepen pakte hij haar hand en samen liepen ze langzaam het pad af.

‘Dank je wel voor  het heerlijke toetje, hoewel ik het niet helemaal verdien’, begon Lana. Hij hield haar hand in een ijzeren greep, hetgeen niet veel goeds beloofde voor de nabije toekomst.

‘Je valt weer terug, Lana’, antwoordde hij. ‘Liegen en roken in de schuur… dat had ik meer gezocht achter een meisje van Gerda’s leeftijd dan van jou.

‘Ik weet het’, mompelde ze. ‘Ik had alleen zin in een sigaretje…het spijt me. Gerda stond al te roken en dus gaf ze mij ook eentje’.

‘Heb je haar niet duidelijk gemaakt dat er in de schuur niet gerookt mag worden?’

‘Dat kon ik niet opbrengen. Ze is HIV geïnfecteerd, Adam. Is het niet de bedoeling dat ze probeert te genieten van het korte tijdje dat ze nog te gaan heeft?’

‘Misschien dat ze een stuk meer van het leven kan genieten als ze niet zou roken. Alles zou dan beter smaken om maar eens wat te noemen. En daarbij, en dat weet je net zo goed als ik, zullen de risico’s die het roken met zich mee brengen, maar herstel in de weg staan. Ze heeft nog jaren te gaan – denk je niet dat ze beter af zal zijn als ze zou stoppen met roken?’

‘Waarschijnlijk we…denk ik’. Lana kneep even in zijn hand toen ze bijna over een steen struikelde die in de duisternis verscholen lag. ‘Maar het gaat beter met haar dan ooit, ondanks dat ze nog gewoon rookt’. Het silhouet van een vleermuis verscheen op het grasveld naast hen. Lana schrok, ondanks dat ze wist dat dit stond te gebeuren. Adam verplaatste zijn arm en sloeg deze om haar schouder.

‘Ik heb het idee dat dit roken van jou sterk te maken heeft met de wens om erbij te horen. Vind dat het stoer is?’

‘Ja hoor! Daarom deed ik het stiekem in de schuur, uit het zicht van jan en alleman!”

‘Ik bedoel ten opzichte van Gerda? Voel je je aan haar verwant?’

‘Ik wilde gewoon een sigaretje, Adam! Ik vind het gewoon lekker! Ik voel me er goed bij. En het is stukken beter als alcohol of drugs. We kunnen niet allemaal zo’n heilig boontje zijn als jij, als het op gezond leven aankomt’.

Adam hield stil en draaide zich om, om haar aan te kijken. ‘Jij moest maar eens heel goed op dat toontje van je letten, jongedame!’

‘Ga je nu vertellen dat je me brutaal vind? Je zei eerder dat je wel hield van een kleine discussie’.

‘Ik geniet zelfs van een leuke discussie op basis van redelijke argumenten, ja. Maar ik houd er niet van als je sarcastische en beledigende opmerkingen tegen me maakt. Dat heeft niets met discussiëren te maken, dat is destructief gedrag omdat je weet dat je geen poot hebt om op te staan’.

Lana keek hem zwijgend aan. Hij had alweer gelijk. Hij had ook gelijk over het roken, maar ze was niet in staat om dat toe te geven. In plaats van zoals gewoonlijk, haar ongelijk toe te geven, beende ze bij hem weg en zette koers richting huis. Waarom had hij nu altijd gelijk? Waarom slaagde hij er steeds weer in om haar ervan te overtuigen dat ze het bij het verkeerde eind had? Was dat alleen maar omdat hij een stuk intelligenter was als zij? Wat wilde ze graag dat hij zijn zelfbeheersing ook eens zou verliezen en haar een kreng zou noemen of iets dergelijks. Ze wilde dat hij zich ook eens als de duivel zou gedragen in plaats van altijd als de engel Gabriel. Ze glimlachte verbeten bij de vergelijking.

‘Lana!”, hoorde ze achter zich roepen, maar ze versnelde haar pas nog meer en bereikte de deur voor hem en toetste de code in om het slot te openen. Ze zou ervoor zorgen dat hij buiten zinnen zou raken van boosheid, al zou ze er de hele nacht voor nodig hebben…

___________________

Tegen één uur ‘s nachts, nadat de laatste gasten het huis verlaten hadden, stond Lana de borden en glazen aft e wassen die door het hele huis verspreid stonden. Adam was Gerda aan het thuisbrengen, die liftend gekomen was. Lana kon zich de preek maar al te goed voorstellen die Adam het arme meisje nu aan het geven was. Er ging een huivering door haar heen toen ze zich bedacht dat hij dit nog eens dunnetjes over zou doen als hij eenmaal weer thuis was. Ze had zich eerder in de badkamer opgesloten om haar tanden te poetsen om van die vieze rooksmaak af te komen. Toen ze uiteindelijk weer naar buiten gekomen was om te gaan helpen met opruimen, was hij heel vriendelijk tegen haar geweest, alsof zich niets had voorgedaan. Natuurlijk, er waren toen nog een paar feestgangers, samen met Steven en Gerda. In plaats van dat hij nog bozer was, was hij juist een stuk rustiger, ondanks haar overdreven gesnuif iedere keer als ze elkaar tegenkwamen.

Ze bond de vuilniszak dicht, legde een nieuwe klaar en liep naar de slaapkamer van Adam. Misschien moest ze naar haar eigen flat gaan. Dan had hij genoeg tijd om na te denken en zich op te winden. Toen bedacht ze zich dat hij juist op zijn gevaarlijkst was als hij er doodkalm uitzag. Hij had vast zijn plan al gemaakt om haar een ongenadig pak op haar blote bips te geven en had waarschijnlijk al een preek in gedachten die de tranen in een mum van tijd zouden laten stromen. Ze griste haar toilettas uit de badkamer en besloot naar huis te gaan, voor hij terug zou keren

Binnen enkele minuten had ze haar kleren en haar tas verzameld en liep in de richting van de voordeur. Toen ze haar hand naar de deurklink uitstak, duwde Adam de deur open. Hij keek haar even verrast aan met een vriendelijke twinkeling in zijn ogen. Toen viel zijn oog op wat ze in haar handen had. ‘Ik geloof dat je niet van plan was om me welkom thuis te heten’, zei hij. Zijn ogen stonden nu bezorgd, maar verder bleef hij uitermate kalm

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana keek Adam even zijdelings aan en probeerde vervolgens langs hem heen te glippen. Maar in het voorbijgaan sloeg hij zijn arm om haar middel waardoor ze tot staan gebracht werd.

‘Niet zo snel’, waarschuwde hij.

‘Ik slaap vannacht niet hier’, gromde ze.

‘Jij rijdt dat hele stuk nu niet meer alleen. Als je het echt wilt dan breng ik je wel’.

Lana hield haar sleutels omhoog. Toen hij zijn arm weghaalde, beende ze in de richting van haar auto om daar demonstratief het haar voet op de grond tikkend te wachten tot hij de deur aan de passagierskant van het slot deed en openhield. Ze gooide haar tas op de achterbank en schoot de auto in. Er trok een rilling door haar lichaam toen ze op het koude vinyl ging zitten. Even later zat Adem naast haar. Hij startte de motor en draaide de verwarming omhoog. Hoewel Lana hem vanuit haar ooghoeken kon zien, vermeed ze rechtstreeks naar hem te kijken.

Terwijl de motor opwarmde hing er een korte stilte. ‘Kunnen we nu eindelijk gaan’, beet Lana hem toe.

‘Wel verdomme’. Lana veerde omhoog bij zijn stemvolume. ‘Wat is er in godsnaam met je aan de hand?! Jij wilt dat ik ophoudt met je af en toe over de knie te leggen? Is dat het?’ Hij klonk nu eindelijk kwaad en Lana voelde de opluchting als een soort koel water door haar geest stromen. Maar toen ging hij verder, ‘Als dat het is, zal ik er mee ophouden, als het zo verdomde belangrijk voor je is’.

Lana voelde hoe haar ogen zich met tranen vulden. Ze deed haar best om niet te knipperen en staarde naar het deurtje van het handschoenenkastje. Tja, ze had dan uiteindelijk wat ze wilde. Maar het voelde helemaal niet zoals ze had gedacht dat het zou doen. Ze was geschokt door zijn taalgebruik – en opeens realiseerde ze zich dat ze de voorkeur gaf aan de kalme en rationele Adam – hoe verraderlijk deze ook was.

‘Nee”, zei ze zachtjes.

‘Verdomme, Lana, vertel me wat er aan de hand is! Ik hou van je, maar op dit moment ken ik je helemaal niet meer terug!’

Toen hield ze het niet langer. Ze rukte haar veiligheidsriem af en wierp zich luid snikkend tegen hem aan. Hij hield haar stevig vast en masseerde haar nek afgewisseld met kusjes op haar voorhoofd. Hij liet zijn vingers door haar haren glijden. Toen ze uiteindelijk ophield met huilen, kon ze hem nog steeds geen verklaring voor haar gedrag geven – ze begreep zich zelf niet eens.

In de auto was inmiddels lekker warm geworden. Het voelde alsof ze in een cocon zat, veilig en warm.

En toch verdiende Adam een verklaring. Ze haalde diep adem en begon te praten zonder dat ze precies wist wat ze wilde zeggen. ‘Ik..ik weet niet wat me mankeerde, Adam. Ik weet alleen maar dat ik niet wil dat je me als een klein kind behandeld. Ik ben het zat om altijd ongelijk te hebben. Altijd als we een meningsverschil hebben, voel ik me vergeleken met jou een uilskuiken. Soms ben je net een robot, altijd verstandig en nooit een emotionele uitbarsting, op deze keer na dan. Ik voel me minderwaardig, omdat je nooit begint te schelden, nooit uit je dak gaat, het lijkt soms wel of je een soort God bent of zo. Alles wat je aanraakt lijkt in goud te veranderen, behalve ik dan…’

‘Wat? Liefje, het is niet waar wat je zegt! Jij hebt in discussies heel vaak aan het langste eind getrokken. Misschien dat je alleen die keren dat ik won, onthouden hebt?  Je bent echt een slimme vrouw – ik verbaas me er elke keer weer over hoe jij je ergens in vastbijt en dingen tot een oplossing brengt. En ik ben helemaal geen robot en zeker geen God – ik heb ook gevoelens, hoor, ik heb alleen geleerd om ze onder controle te houden. Je wilt dat ik boos wordt, ga schreeuwen en schelden?’ Hij grinnikte ongelukkig. ‘Ik denk niet dat je dat echt mee wilt maken’.

‘Wil je alsjeblieft ophouden dit met redelijke argumenten op te lossen!”, schreeuwde Lana opeens. ‘Jij weet helemaal niks van mijn gevoelens! Die zijn van mij en daar veranderen al die logische argumenten van jou helemaal niks aan!’Ze balde haar vuist en sloeg hem tegen zijn borst. Adam pakte haar hand stevig vast, terwijl zij vergeefs worstelde om overeind te gaan zitten.

‘Goed dan, je wilt dat ik me laat gaan?’, gromde hij. ‘Houd eens op je als een verwend kind te gedragen! Je wilt als een volwassene behandeld worden? Gedraag je er dan als een! Je wilt dat er geschreeuwd wordt?’Zijn stem zwol aan. ‘Ik denk dat je alles wat niet in jouw straatje thuis hoort, snel vergeet! En houd eens op mij steeds als de perfecte man te bestempelen. Dat ben ik niet en dat weet je best! Ik kan het niet nalaten om ongezeglijke meiden een pak op hun billen te geven, om eens wat te noemen. En dat is precies wat ik nu ga doen!”

Nadat gezegd te hebben schoof hij naar het midden van de voorbank en trok haar zonder verdere ceremonie over zijn schoot. Haar jurk was omhoog geschoven voor ze kon reageren en haar onderbroekje omlaag getrokken tot haar knieën. Ze kneep haar billen in afwachting samen. Maar er gebeurde niets.

‘Nee’, zei hij. ‘Ik ga je niet slaan terwijl ik nog boos ben’. Ze hoorde hem een paar keer diep in- en uitademen, terwijl zijn hand op haar billen rustte. ‘Goed, ik geloof dat ik er klaar voor ben’.

Zijn hand maakte zo hard contact met haar rechterbil dat ze naar voren schoot. Ze hoorde een luide KLETS een fractie van een seconde voordat ze de pijn voelde branden. Hij trok haar weer op haar plaats en een tweede klap daalde neer. Het sneed haar adem af en hoewel ze het uit probeerde te gillen, kwam er geen geluid terwijl haar kaken als in shock open en dicht gingen. Tegen de tijd dat de vijfde klets op haar bips neerkwam was ze in staat om langgerekt te kreunen.

De tranen stroomden over haar wangen terwijl hij haar methodisch een ongenadig pak slaag begon te geven. Zelfs de haarborstel viel hier bij in het niet. Toen hij even ophield, realiseerde ze zich dat hij tot nu toe nog nooit op zijn hardst geslagen had, niet een keer. Hij begon opnieuw, zijn hand was zo hard als staal en trok pijnlijke sporen over haar billen…langs de ene kant omhoog, langs de andere kant weer omlaag. Vervolgens begon hij aan haar bovenbenen.

‘Stop!”, wist ze uiteindelijk uit te gillen. Met haar goede hand kneep ze hard in de zitting van de bank en met haar voeten schopte ze tegen de deur aan de passagierskant. ‘Alsjeblieft! Niet meer!’

Adam hield even op om haar een aansteller te noemen en ging vervolgens verder door het plekje waar ze altijd op zat onder handen te nemen.

Ondanks dat haar billen in brand stonden, moest Lana bijna lachen om wat hij zei, maar kon dat uiteindelijk niet opbrengen. Tegen de tijd dat hij zijn hand op haar gloeiende huid liet rusten, lag ze met haar gezicht in het inmiddels warme vinyl te snikken. Haar hele gezicht was nat van de tranen.

‘En nu’, zei Adam en trok haar overeind, ‘nu ga je me vertellen dat ik perfect ben’.

Lana begroef haar gezicht in zijn jasje. Het koele vinyl voelde als een weldaad aan haar brandende billen. ‘Dat ben je…’, ze kuchte en probeerde de prop in haar keel weg te slikken’, ‘…niet!’

‘Dat klopt. En vertel me ook maar eens dat je genoten hebt van mijn gescheld’.

‘Ik…’ Ze hield op met huilen, maar had haar ademhaling nog maar kwalijk onder controle. ‘Dat is niet zo’.

Adam gaf haar even een paar minuten de gelegenheid om op adem te komen terwijl hij haar stevig vasthield. Toen het snikken verminderde, vroeg hij, ‘En het schreeuwen? Vond je dat wel prettig?’

Lana begon te hoesten en voelde een vreemde aandrang om in lachen uit te barsten. ‘Niet echt, maar jij liet in elk geval wel je gevoelens zien’.

‘En dat ik je soms als een klein kind behandel, tja, daar moet je maar aan wennen. Dat zal ik iedere keer doen als jij je als zodanig gedraagt. Dat zal niet veranderen. Dus, nee, ik kan niet overal aan voldoen. Ik doe mijn best en onze lieve Heer zal ook best wel tevreden over me zijn, maar verdomd als het niet waar is, ik maak ook fouten, net als iedereen. Neem het eten van vanavond bijvoorbeeld, meer dan de helft van mijn broodjes ligt nog op de schalen, terwijl de chips en de pizza’s schoon op zijn’. Hij glimlachte als een boer met kiespijn.

Lana giechelde. ‘Ik heb in ieder geval nog twee stukken pizza kunnen bemachtigen voor alles op was. En het toetje! Dat was verrukkelijk, Adam!”

Hij trok haar stevig tegen zich aan. ‘Ik ben blij dat je hem lekker vond’.

‘Ik hou van je! Ik verdien je eigenlijk helemaal niet, maar…’ Lana kon verder niet zeggen, omdat hij haar weer voorover trok en haar een paar keer hard op haar bips sloeg.

‘Dat mag je nooit weer zeggen’, zei hij streng. ‘Jij verdiend veel meer dan ik je kan geven!’

‘Oh..Auw…Adam! Alsjeblieft!’

Hij liet haar weer overeind komen. ‘Alsjeblieft, wat?’

‘Adam?’, gilde ze in zijn jasje, terwijl ze zijn arm stevig beet hield.

‘Dat klinkt een stuk beter’.

‘Ik denk dat je mijn billen echt bont en blauw geslagen hebt’, zei Lana en deed haar hand naar achteren om er voorzichtig over te wrijven. Ze trok een grimas toen ze voelde hoe warm het was.

‘Mooi zo. En daar heb ik geen moment spijt van’.

Ze zaten een poosje zwijgend naast elkaar en toe zei hij, ‘Denk maar niet dat ik je weg laat komen met dat liegen. Daar zullen we het morgen nog wel over hebben. Het roken kan me nog niet eens zoveel schelen; ik deed daar afkeurend over om Gerda niet te laten denken dat het best zou kunnen. Verder dacht ik dat jij ervoor gestraft wilde worden, omdat je zei dat je geen toetje verdiende.

‘Gestraft wilde worden?’, ze keek hem voor het eerst recht aan, en veegde met haar mouw haastig de tranen weg.

‘Ik heb van mijn leven nog nooit eerder iemand zo schuldig zien kijken. Het liep bijna je oren uit. Ik dacht dat je je een stuk beter zou voelen nadat ik je ervoor gestraft zou hebben’.

Lana glimlachte, haar lippen trilden een beetje. ‘Misschien’.

‘Laten we gaan. Er zit bijna geen benzine meer in je auto’.

‘Ok. Het spijt me echt. Gelukkig hoef je morgen niet vroeg op te staan om naar het werk te gaan’.

‘Ja, godzijdank, Robert had eindelijk door hoe hij de kliniek moest runnen. Maar aan de andere kant denk ik wel dat hij me tenminste nog wel een keer of drie zal bellen voor advies…’

Ze liepen naar binnen, stapten samen onder de douche, en bedreven twee keer gepassioneerd de liefde voor ze uiteindelijk besloten te gaan slapen. Toen ze langzaam wegdommelden, hoorde Lana hoe hij zijn keel schraapte.

‘Verdomme…Lana, ik ben iets helemaal vergeten te vertellen…’

‘Wat?’, antwoordde ze slaperig.

‘Mijn ouders komen hier morgenavond eten – ik bedoel vanavond, zaterdagavond’.

Lana was opeens klaarwakker.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana ging rechtop zitten en deed het licht aan. Ze keek hem in zijn knipperende ogen, en riep uit, ‘Waarom heb je dat niet eerst overlegd? Ik was min of meer van plan om thuis te eten, dus ik ben hier helemaal niet’.

Hij keek haar verbaasd aan. ‘Ik dacht dat je hen wilde ontmoeten?’

‘Ik heb al kennis gemaakt met je vader, weet je nog. En als het aan mij ligt, hoef ik nooit weer te zien! Kan hij er niet blijven?’

Adam gromde, rekte zich uit en ging naast haar zitten. ‘Ik ben doodop…maar dit kan niet wachten’, zei hij en trok haar met een snelle beweging over haar knie.

‘Oh! Niet doen!’, gilde ze, maar hij trok het dekbad omlaag en maakte haar rode bips bloot. Hij liet zijn hand hard op haar billen neerkomen. Terwijl zij met haar benen schopte en spartelde om weg te komen.

Toen hij ophield lag ze naar adem te snakken. Ze vertikte het om te huilen, hoewel de tranen alweer hoog zaten. Het was lang niet zo hard als het pak slaag van eerder, maar meer dan genoeg om haar aandacht te trekken.

‘In de toekomst zul je mijn vrouw zijn. Dat brengt helaas met zich mee dat je mijn vader nog vaak zult zien – waarschijnlijk iedere maand wel een keer. Het spijt me voor je, maar we kunnen niet zomaar iedere lastpak uit de familie verwijderen, of wel soms? Begrijp je wat ik zeggen wil?’

‘Ja!’

‘Hebben we het hier niet al eens eerder over gehad?’ Toen ze niet onmiddellijk antwoord gaf, sloeg hij haar een paar keer.

‘Ja!’

‘En wat hebben we toen afgesproken?’

‘Dat weet ik niet meer!’, klaagde ze, en legde haar gezicht in het beddengoed’.

‘Ik weet dat het clichématig klinkt, maar laat ik je geheugen dan maar eens opfrissen…’ Hij zette een punt achter zijn zin door haar een paar keer hard op haar billen te slaan. ‘We hebben het er over gehad, vlak nadat je hem tegen het lijf gelopen bent’. KLETS! ‘Je hebt toen beloofd dat je aardig tegen hem zou zijn’. KLETS! ‘We hebben afgesproken dat je het aan mij over zou laten als hij vervelend tegen je zou doen’. KLETS! KLETS! KLETS! ‘Weet je het weer?’

‘Ja! Ik weet het weer!’

Lana voelde zijn lichaam onder haar bewegen, ze krabbelde overeind en schoof onder het dekbed. Hij deed het licht uit en ging ook liggen en trok haar tegen zich aan. Haar warme billen tegen zijn kruis. Ze huiverde een paar keer toen de pijn langzaam verdween en de warmte zich over haar lichaam verspreidde.

‘Adam?’, fluisterde ze in het donker.

Ze hoorde een diepe zucht, en toen. ‘Ja?’

‘Je zei dat ik van me af mocht bijten als hij onaardig tegen me doet, kun je je dat nog herinneren?

‘Ja’.

‘OK… welterusten’.

‘Slaap lekker, liefje. Ik hou van jou’.

‘Mmmm. Ze duwde zich tegen hem aan. En voelde zijn sterke, gespierde lichaam tegen zich aan, warm en geruststellend. ‘Ik hou ook heel veel van jou’.

_______________________

Het was een hele gewone dag. Steven was buiten hout aan het hakken, Adam was met zijn administratie bezig en Lana deed weer eens een poging om het juwelenkistje van Elizabeth open te krijgen, terwijl ze in kleermakerszit op de bank in de studeerkamer van Adam zet. Zo nu en dan keek ze op en zag hoe hij over een dikke stapel pepieren gebogen zat. Iedere keer geen er een huivering door haar heen, deze man was van haar, zolang ze zouden leven. Hij had laten zien dat hij niet perfect was, maar voor haar, benaderde hij de perfectie wel. Ze voelde hoe ze begon te blozen toen ze terugdacht aan haar idiote gedrag van de vorige dag. Vanochtend had ze erg veel last van buikpijn. Gelukkig had ze nog een paar pijnstillers, waardoor de pijn veranderd was in een zacht zeurend gevoel. Het was zelfs zo dat haar bips meer pijn deed. Ze schuifelde heen en weer over de zachte kussens.

Adam keek op. ‘Doen je billen zeer?’

Met een onnozele glimlach, knikte en bloosde ze, haar pasgewassen haren wreven langs haar borsten.

Hij glimlachte. ‘Mooi zo’.

De glimlach op het gezicht van Lana verdween. ‘Wil je dat ik pijn heb?’

‘Ik wil dat je je nog goed weet te herinneren waar dat pak slaag voor was…en is dat zo?’

Ze glimlachte opnieuw, een beetje schuldig deze keer. ‘Ehh…’

Adam ging staan, keek haar veel betekend aan, rekte zich uit, zijn armen boven zijn hoofd, zijn biceps spande in de mouwen van zijn shirt. Lana dacht koortsachtig na, maar door haar uitzicht kon ze niet helder meer nadenken. Ze zette grote ogen op toen hij zijn mouwen begon op te rollen.

‘Wacht even’, zei ze, ‘Ik weet het…je wilde laten zien dat je niet perfect was, toch?’

‘Lana’, ze kwam achter zijn bureau vandaan, er ging een rilling van verlangen door haar lijf. Soms was het leven niet eerlijk, dacht ze toen hij op haar af liep. De blik in zijn ogen wees maar op een ding, en dat was niet op een pak slaag.

‘Ik ben vanochtend begonnen’, zei ze toen hij zich voorover boog en haar kuste.

‘Nou en?’ Hij duwde haar voorzichtig achterover, tot hij bovenop haar lag, een hand op haar borsten, terwijl de andere haar haren streelde.

‘Ik had vanochtend heel erg buikpijn! Ik heb een pijnstiller ingenomen’.

‘En hielp die niet?’

‘Ja…grotendeels wel…’Lana kon niet verhinderen dat een golf van verlangen door haar lijf spoelde, waardoor ze niet meer in staat was een zinnig woord uit te brengen. ‘We kunnen het hier niet doen…’, bracht ze tenslotte uit terwijl ze naar de leren rugleuning keek.

Hij liet zich van de bank op zijn knieën glijden, pakte haar op en ging staan alsof ze niet meer woog dan een zakje aardappelen.

‘Ik zal iedere dag een lekker toetje voor je maken totdat je wat aangekomen bent’, zei hij, terwijl hij haar door de hal naar zijn kamer droeg.

‘Lekker’. Hij schopte de deur achter zich dicht, zette haar neer, haalde een schoon hoeslaken uit de kast en deed dat om het dekbed. Het was nog nooit bij Lana opgekomen dat seks leuk zou kunnen zijn, laat staan zou kunnen gebeuren, in deze periode van de maand. Maar het leek voor Adam weinig verschil te maken – hij drong hard bij haar binnen, en niet veel later droeg hij haar naar de douche, waar ze elkaar inzeepten en uitbundig lachten. Tegen de tijd dat ze zich af stonden te drogen was Lana klaar om weer van voor af aan te beginnen. Ze trok een schone joggingbroek aan en een T-shirt en ging vervolgens op haar buik op bed liggen kijken hoe hij zich aankleedde. Ze probeerde zich voor te stellen hoe haar dag eruit gezien zou hebben als ze Adam niet gekend zou hebben. Ze zou kan waarschijnlijk helemaal opgekruld op bed liggen met een warme kruik op haar buik, in stilte lijdend, zoals ze al zo vaak gedaan had. Het leven was verrukkelijk…

Adam knoopte het laatste knoopje van zijn overhemd vast, leunde zich voorover en gaf haar onverwacht een klap op haar achterwerk, en riep, ‘Laten we gaan’.

‘Waar naartoe?’

‘Naar de supermarkt. We moeten nog inkopen voor vanavond doen en verder de dingen die jij zo lekker vindt en die we nooit in huis hebben’.

Kreunend rekte Lana zich uit en kwam langzaam in beweging. ‘Ik heb een hekel aan boodschappen doen’, gromde ze en keek om zich heen of ze haar instappers ook zag.

‘Lana, het is hartstikke koud buiten. In die schoenen houd je nooit warme voeten’.

Ze richtte vertwijfeld ze haar blik naar het plafond en hij moest lachen.

‘Sorry. Ik weet het – je bent volwassen, je kunt je eigen beslissingen nemen’.

____________________________

Boodschappen doen was helemaal niet zo slecht als Adam in de buurt was, ontdekte ze. Ook al plaagde hij haar iedere keer als er weer iets met heel veel calorieën in het wagentje verdween, was het eerder vermakelijk dan ergerlijk. Ze kocht zelfs veel meer dan ze gewoonlijk deed, alleen maar om zijn commentaar te horen. Toen ze alle boodschappen in de auto laadden, bevroren haar voeten bijna, de temperatuur was nog eens flink gezakt sinds ze van huis gegaan waren en een gure wind was opgestoken. Er was een flinke storm voorspeld.

Maar ze beet nog liever haar tong af dan dat ze zich zou beklagen, maar zodat ze weer in de auto zaten, schopte ze haar schoenen uit en vouwde haar blote voeten onder zich voordat ze haar veiligheidsriem omdeed. Adam keek haar aan. Het waren alleen zijn ogen die zeiden, ‘Ik had het je toch gezegd?’

Onderweg belde Robert twee keer naar de mobiele telefoon van Adam en beide keren ging Adam even op een parkeerplaats staan om rustig te kunnen antwoorden. Na het tweede telefoontje, zette hij met een zucht de auto weer in beweging.

‘Problemen?’, vroeg Lana. Adam zei niets, maar stopte weer bij de volgende parkeerplaats en keek haar aan.

‘Niet echt. Hij wil de kliniek vroeg sluiten omdat hij nog een uur moet rijden en hij thuis wil zijn voordat de storm op volle kracht daar is’.

‘Oh. Tja, ik hoorde je nee zeggen, dat de patiënten wel gezien moesten worden…’

‘Ik denk dat ik misschien maar even voor hem in moet vallen’.

‘Oh nee, Adam. Het is echt een watje. Ik ben zelf wel in sneeuwstormen naar het werk gereden. Hij redt zich er maar even mee’.

‘Tja, maar als hem onderweg iets overkomt, doet hij ons misschien wel een proces aan’.

Daar had Lana niet aan gedacht. ‘Dan ga ik met je mee’.

Adam keek haar even vluchtig aan, glimlachte en zei, ‘Ik zou niets liever willen’.

‘Maar wie zorgt er dan voor het eten van vanavond. Je ouders komen immers’.

‘Ik zal ze wel bellen dat het niet doorgaat’.

‘OK’. Lana kon er niets aan doen. Er verscheen een brede grijns op haar gezicht. Ze zou Adam de hele avond voor zichzelf hebben. Ze zouden lekker bij de open haard zitten knuffelen terwijl de storm om het huis joeg…