Met een zucht stapt Lily de auto uit. Het was een lange dag op werk, en ze kan niet wachten tot ze haar geliefde man Ruben vanavond weer in de armen kan nemen. Ze bliept haar auto op slot, en loopt naar haar huis.
Zodra ze de voordeur open doet, ziet ze een stapeltje post liggen. Reclame van de loterij, een brief van de verzekering, en eentje met een paarse rand.

Nee toch, dat zal toch niet?

Lily rijdt altijd netjes en heeft, behalve voor over de stoep fietsen toen ze twaalf was, nog nooit een bekeuring gehad. Tot nu dus. Ze kan zich de haren wel uit haar hoofd trekken.

Snel opent ze de envelop, om de schade op te nemen. Volgens de envelop is ze 15 km/h te hard gereden, op de snelweg bij Schiedam. Of ze eventjes 155 euro, plus 9 euro administratie wil dokken.

Een aantal woorden die dames misstaan verlaten haar mond. Toch kijkt ze nog eens naar de brief. De A4, zaterdag twee weken geleden, om 18:53, 115km/h… wacht eens even.

Haar ogen worden groot. De mond die net nog vuile taal de wereld in slingerde verandert in een met kleine grijns. Dit was Ruben. De auto staat op Lily’s naam, maar Ruben zat die avond achter het stuur, op weg naar huis na een verjaardag.

Ruben is nog op werk, maar die zal wel binnen een half uurtje thuis komen. Lily loopt snel naar de slaapkamer, en legt daar de brief bij het opgemaakte bed. Ze loopt naar naar de kast en trekt de lade open. Ruben houdt wel van een beetje kink op z’n tijd, en hier bewaren ze al hun spullen. Ze rommelt wat tussen de zweepjes en de touwtjes, maar vindt niet echt iets wat haar aantrekt op dit moment. Nee, Ruben, die verdient niet die leuke flogger, of anaal met een strapon genomen worden terwijl hij vastgebonden zit. Ruben, die verdient gewoon een ouderwets pak slaag.

Lily’s oog valt op haar nachtkastje. Daar ligt een massief houten haarborstel. Misschien kan ze daar wat mee. Ondanks hun kinky seksleven -waarin Lily meestal de leiding neemt- heeft ze Ruben eigenlijk nooit billenkoek gegeven.

Ze laat de slaapkamer achter met de brief van het CJIB op het bed, en de haarborstel ernaast. Snel gaat ze naar de keuken, zet de oven aan, en begint aan het maken van de ovenschotel.

Een minuut of twintig later hoort ze de voordeur open gaan. Ruben komt binnen. Precies op tijd, want de ovenschotel is klaar voor de oven. Die moet er ongeveer 40 minuten in, dat komt mooi uit denkt Lily.

“Dag lieverd”, met een kus en een omhelzing begroet Lily Ruben als hij de keuken in loopt. “Ik zet even deze schotel in de oven, loop jij even naar de slaapkamer?”. Ruben kust terug en antwoordt “Hoi schat, de slaapkamer? Hoezo?”. Lily grijnst en zegt “daar ligt een verrassing voor je!”.

Rubens ogen staan direct op vrolijk, en met een grote glimlach verdwijnt hij de keuken uit. Lily zet de schotel in de oven, en wacht even. Laat hem maar even in z’n sop gaarkoken, even in spanning laten staan.

Na een minuut of vier loopt ook Lily de slaapkamer in. Ze ziet een Ruben staan, die een beetje wit is geworden en de brief vast heeft. “Dit… dit ben ik geweest toch?” stamelt hij. “Ja lieverd, ik ben bang van wel. Geef mij die brief maar even. Ik denk dat het tijd is dat je in de hoek gaat staan” antwoordt Lily.

Ruben kijkt haar wat wazig aan, maar Lily wijst vastberaden naar de hoek naast de kast. “Daar”, zegt ze streng, “met je handen op je hoofd en neus naar de muur, graag”. Ruben staat nog steeds besluiteloos naast haar. Dan rukt Lily de brief uit zijn handen, en geeft hem een klap op z’n billen. Dat “Nu”.

Dat motiveert Ruben eindelijk om zich richting de hoek te begeven. “Sorry, schat”, zegt hij, met de handen op z’n hoofd.
Zijn stem is van de schrik bijna verdwenen. Lily vindt het bijna een belachelijke situatie, maar ziet de brief in haar handen weer.
“Lieverd, wat is er gebeurd, daar op die A4?” vraagt Lily, terwijl ze achter Ruben staat. “Je houdt je toch gewoon aan de maximumsnelheid? Wat is die op de A4 vóór 7 uur ’s avonds?”
“Die is 100” zegt Ruben. “Ik rijd altijd netjes 100 voor die tijd. Daarna is het 120 of 130, dat heb ik even niet scherp”.
“Dus hoe komt het dat je hier om zeven voor zeven 115 hebt gereden?”
“Dat… dat weet ik niet” antwoordt Ruben. “Misschien heb ik verkeerd op de klok gekeken?”
Lily kijkt weer even naar de brief. 18:53, dat is ook wel erg gemeen. Hij is gewoon zeven minuten te vroeg hard gaan rijden.
“Dat zal het wel zijn, je hebt niet goed opgelet op de klok en het verkeer, dus je bent onveilig gaan rijden. Dat vind ik niet fijn, lieverd. Ik heb je graag in 1 stuk thuis, en ook de auto.”
“Sorry, schat” zegt Ruben.
“Ik denk dat je hiervoor billenkoek gaat krijgen. Wat vind je daarvan?”
Ruben snuift een beetje alsof hij moet lachen.
“Billenkoek, schat? Als, als straf bedoel je?”
“Jazeker, ik denk dat dat een prima oplossing voor dit probleem is. Naast dat je kas van de Nederlandse Staat ook natuurlijk een handje helpt met de 155 euro.”
Lily pakt Ruben bij z’n arm vast, en trekt hem mee, uit de hoek, naar het bed. Bij het bed gaat ze zitten, en neemt Ruben aan haar rechterkant.
Ruben weet meteen wat de bedoeling is. Hij is een kop groter dan Lily, maar drapeert zijn lichaam toch zo elegant mogelijk over haar schoot.

Het moet voor een buitenstaander een grappig schouwspel zijn geweest; een grote man over de knie van een vrouw, op bed. Maar Lily maakt het niet grappig voor Ruben, pakt de haarborstel erbij, en begint de billen te behandelen.
Na een paar minuten vol slagen op de broek van Ruben, sommeert Lily haar man om op te staan. Ongemakkelijk doet Ruben dit.
“Haal je riem uit je broek, en trek je broek uit” zegt Lily. “Geef die riem maar aan mij, die kunnen we straks misschien nog gebruiken. Kom maar weer terug”.
Ruben ligt nu in zijn onderbroek, en dat merkt hij. De spijkerbroek van net maakte de slagen van de haarborstel een stuk minder pijnlijk. Hij mag dan wel single tails en andere narigheden gewend zijn, dit is eigenlijk vervelender dan al die sadistische tools!

Na wat voor Ruben als een hele lange tijd voelt, stopt Lily even.
“Lieverd, wat doen we nu, wat krijg je nu precies?”
“Uhh.. billenkoek, schat”.
“En billenkoek, hoort dat op de boxer? Sta maar even op en doe hem uit”
Even later staart een erectie haar aan. Lily knippert even met haar ogen, besluit deze te negeren, en tikt op haar schoot – het teken dat Ruben weer terug moet.
Eenmaal daar begint Lily weer met de haarborstel. Rubens billen zijn al een wat roze geworden, maar dat vindt Lily nog niet genoeg. Ze blijft doorslaan, en vergeet hierbij de sit-spots en dijen niet.

De arme Ruben begint het warm te krijgen, vooral in zijn billen. Hij begint te bewegen, en kreunen. Lily vindt het allemaal prachtig, maar houdt hem stevig vast terwijl ze zijn dijen goed met de borstel bewerkt.

Zodra zijn billen en dijen donkerroze zijn, laat Lily hem los. Een blik op de klok zegt haar dat ze nog ongeveer twintig minuten heeft voor het eten klaar is. Dat komt mooi uit, denkt ze.
Als Ruben is opgestaan, nog nahijgend van de inspanning van de pijn. Terwijl hij over zijn billen wrijft, staat Lily op en pakt ze de twee hoofdkussens. Deze legt ze op elkaar in het midden van het bed.
“Ga maar daar overheen liggen” zegt ze, terwijl ze de riem van Ruben alvast pakt.
Ruben ziet dat, en kreunt een beetje. “Asjeblieft niet schat, het spijt me!”
Maar Lily is vastberaden.
“Hoe duur is je boete, weet je dat nog?” vraagt ze, als hij eenmaal ligt.
“Honderd nog wat..”
“Honderdvijfenvijftig euro, exclusief administratie. Ik ga je er voor elke euro één met deze riem geven. Tel ze hardop voor me, lieverd”.

De slagen van de riem komen hard, maar niet te snel. Lily is in opperste concentratie en werkt netjes de hele billenpartij af. Ruben begint al snel te snikken.

Na 155 slagen is het eindelijk over. Rubens billen zijn donker rood, met wat blauwe striemen.
Lily gaat naast hem liggen op bed, en slaat haar armen om hem heen. “Goed gedaan, lieverd.”. Zo knuffelen ze nog een tijd.

Dan gaat het alarmpje op de telefoon van Lily af.
Het eten is klaar.