Twee weken later op een vrijdag sta ik nerveus te wachten op de afgesproken plek. Hij stond erop om bij een afgelegen klein treinstation af te spreken in the middle of nowhere. Iedere andere suggestie wees hij resoluut van de hand, alsof hij extra wilde benadrukken dat hij de touwtjes nog steeds in handen heeft.
Ik ben tien minuten te vroeg, gelukkig maar, en nog geen teken van meneer Kolhoff. De zon schijnt en ik hoor de vogels fluiten. Aan de overkant van de weg staat een houten bankje met een grote bloembak met prachtige tulpen erin en ik besluit daar even van de zon te genieten. Even de zenuwen proberen te kalmeren. Adem in, adem uit.
De kalmte is snel voorbij als er een grijze auto voor mijn neus stopt. “Stap in, snel,” zegt meneer Kolhoff nors.Vlug stap ik in en schenk hem een klein glimlachje.“Je hebt straks niks meer om te lachen jongedame. Reken er maar op dat je vanavond moeite hebt met zitten.”Nou zeg, een beetje beleefdheid kan er vandaag blijkbaar niet af. Ik wil er een opmerking over maken maar besluit dat het waarschijnlijk beter is om mijn mond te houden.“We moeten een half uurtje rijden. Ik wil graag dat je stil bent en hou je telefoon maar in je tas. Nu je in je gordel zit wil ik dat je netjes met je armen over elkaar gaat zitten, begrepen?”“Ja meneer Kolhoff,” stamel ik en ik voel hoe mijn wangen branden bij dit verzoek.
“Wakker worden jongedame,” hoor ik ineens en verbaasd open ik mijn ogen en schrik ik als ik me realiseer dat we al op de plaats van bestemming zijn. Mijn hoofd voelt zwaar en wattig na het slaapje en traag stap ik uit. Ik hoop dat dit gevoel snel zakt want dit geeft me altijd een zeer kort lontje, en is dat ook niet precies wat me uiteindelijk in deze bizarre situatie heeft doen laten belanden?
Meneer Kolhoff pakt me zachtjes bij mijn bovenarm en neemt me mee naar de deur van een houten huisje, het lijkt op een vakantiehuisje in een bungalowpark, midden in de bossen en het ruikt er sterk naar dennennaalden. Het zou heerlijk zijn om hier te kunnen wandelen maar ik heb het vermoeden dat dat straks niet meer zo comfortabel zal zijn als meneer Kolhoff klaar met me is. Het liefste wil ik me losrukken en wegrennen, maar ik heb helaas geen flauw idee waar ik ben.
Eenmaal binnen lijkt het al helemaal ingericht voor het geven van een flink pak slaag. Op de tafel ligt een houten haarborstel klaar en nog wat slaginstrumenten, die ik nog nooit eerder gezien heb.“Wat zijn dat,” hoor ik mezelf bijna fluisterend vragen en ik voel paniek opkomen.“Wat zijn dat, meneer,” corrigeer je me, “en afhankelijk van hoe je meewerkt, zal ik genoodzaakt zijn om naast de haarborstel ook de paddle, tawse of strap te gebruiken. Duidelijk?” Mijn hart begint te bonken en mijn mond voelt ineens kurkdroog. Ik voel er eigenlijk weinig voor om erachter te komen welk instrument bij welke naam hoort. “Ja meneer,” fluister ik nauwelijks hoorbaar.
“Je zult wel dorst hebben, dus ik stel voor dat we even iets drinken. Daarna kun je je even opfrissen maar daarna zul je je echt de consequenties moeten aanvaarden voor je eerdere gedrag, begrepen jongedame?”“Ja meneer Kolhoff,” en ik probeer het gevoel van opkomende paniek te onderdrukken.Hij schenkt een kopje thee voor me in en we gaan op de bank zitten met prachtig uitzicht op het bos. In de bomen zie ik eekhoorntjes klimmen en het is eigenlijk zo’n normaal tafereel als ik het vergelijk met deze surrealistische situatie dat ik nerveus in de lach schiet, oh fuck….Ik zie hoe de wenkbrauwen van meneer Kolhoff gelijk omhoog schieten.“Paddle erbij dus,” zegt hij droogjes. Ik voel een rilling over mijn rug lopen. Dat ding is mega groot en voorspelt niet veel goeds.
Al snel zijn de kopjes leeg en ga ik naar de badkamer om me op te frissen. In de badkamer zit een prachtige jacuzzi hmmm hoe fijn zou het zijn om daar lekker te badderen.Veel tijd om te mijmeren heb ik niet want ik hoor meneer Kolhoff roepen “opschieten jongedame, niet zo treuzelen,” en ik haal eens diep adem. Ik ben hier niet klaar voor maar ik moet. Dan lijkt het alsof iets mijn lichaam overneemt want heel rustig loop ik de badkamer uit en mijn straf tegemoet.