Dit is een vervolgverhaal over een twee dames en een controlearts. Wanneer je ziek bent, blijf je thuis. Dat weet iedereen inmiddels. Maar wat doe je, als iemand zich ziek meldt, die niet ziek blijkt te zijn? Dat is een klus voor de controlearts.
Tanja schaamt zich bij de controlearts
Gedurende de week was de spanning bij Tanja weer opgelopen. Nu ze zeker wist dat Karel haar te grazen zou nemen, vond ze het leuk en eng en spannend tegelijk. Even een kleine aarzeling voor ze de deurbel indrukt en dan gaat ze ervoor. Ze wacht, en wacht. Net als ze denkt dat Karel het niet gehoord heeft, wat op zich logisch is op zijn leeftijd, gaat de deur open. “Binnenkomen,” zegt Karel bars, met bijpassende stem. Voorzichtig stapt ze door de deur. “Schoenen uit, handen achter je hoofd, kin omhoog,” is het volgende commando. Ze volgt de stappen op en wacht op Karel. Die kijkt haar recht in de ogen aan terwijl hij haar broek losmaakt. Vervolgens buigt hij licht door de knieën, wringt de broek en onderbroek van haar heupen tot op de enkels. “Meekomen,” beveelt hij. Tanja buigt door de knieën en pakt haar broek vast. “Nee nee, dat is niet de bedoeling.” Hij draait zich om en loopt weg. Tanja twijfelt even, maar loopt dan met babystapjes achter hem aan.
Na lang schuifelen komen ze in de logeerkamer aan. “Uitkleden, alles uit en kleren netjes op bed.” Karel lijkt vandaag niet lang van stof te zijn. Als arts heeft hij alles al gezien en bij elk pak slaag gaan er ook kleren uit of uit de weg. Uiteindelijk ziet hij haar edelste delen toch iedere keer weer. Langzaam trekt ze haar kleren uit en maakt ze netjes gevouwen pakketten op het bed. Wanneer ze klaar is, kijkt ze weer naar Karel. Die zet een gemene glimlach op en trekt de kledingkast open. Tanja kijkt met open mond naar wat hij tevoorschijn haalt. Het is een onesie, zacht en harig. “Aantrekken,” zegt Karel terwijl hij het kledingstuk aanreikt. “Zit er nog ondergoed bij?” vraagt ze. “Heb je niet nodig,” antwoordt Karel. Geen verrassing, denkt ze, terwijl ze de onesie aantrekt. Het pakje is lekker zacht, maar er zitten konijnenoortjes op. “Moet dit?” vraagt ze, en Karel knikt. Met een zucht zet ze de oortjes op. In de spiegel ziet ze ook dat ze een klein wollig bolletje heeft als staartje. Ze ziet er werkelijk belachelijk uit.
“Je ziet er schattig uit zo. Kom maar mee.” Wat makkelijker ter been volgt ze Karel naar de grote stoel waar ze al zo vaak over zijn schoot gelegen heeft. Karel gaat zitten, neemt haar hand en begeleidt haar met een soepele beweging over de knie. Zonder woorden begint hij te slaan. Het voelt raar en gedempt met de stof van de pyjama tussen haar en zijn handen. Natuurlijk, je voelt ‘t wel, maar ‘t is een gloed die langzaam opbouwt. Na een paar minuutjes, eigenlijk te snel, houdt Karel stil. “Je hoeft niet te stoppen hoor,” zegt ze brutaal. “Ah, Tanja en haar praatjes. Altijd klaar om zichzelf in de problemen te praten. Dat is 1. Je merkt later wel wat dat betekent.” “Je mag ‘t ook nu wel vertellen hoor,” reageert ze ad rem. “2,” is het enige wat Karel zegt en ze besluit ‘t even hierbij te laten. “Volgens mij schiet dit niet op,” vervolgt hij. Ze voelt hoe er aan de achterkant aan haar onesie getrokken wordt. Dan voelt ze de koude lucht op haar billen wanneer Karel een grote flap naar beneden trekt. “Zo, dat is beter. Nu kan ik zien wat ik doe en zorgen dat alles goed voorverwarmd is.”
Met die woorden vervolgt Karel zijn taak. Methodisch bewerkt hij elke vierkante centimeter van het oppervlak van Tanja’s billen. Haar billen worden vastgepakt zodat de gevoelige huid tussen beide kan worden opgewarmd. De achterkanten van haar dijbenen ontsnappen ook niet aan Karels aandacht. Dan tikt hij aan de binnenkant van haar benen met de woorden “Uit elkaar”. Tanja gromt en beweegt niet. Karel wacht even en begint dan haar benen weer te bewerken. Langzaam voert hij de intensiteit op. Ze wiebelt over zijn schoot en probeert de piepjes die ze uitbrengt te onderdrukken. Uiteindelijk wordt het te veel. Met tegenzin opent ze haar benen. Karel grijpt meteen zijn kans om haar benen vast te zetten en begint de gevoelige plekken aan de binnenkant van haar benen ook te verwarmen. “Heel goed , alles moet goed warm zijn, vind je ook niet?” “Ja Karel,” zucht Tanja. Iedere keer toch weer die vragen, weet hij dan niet hoe irritant dat is?
Wanneer Karel klaar is, beveelt hij Tanja naar de hoek. Op haar knieën, met haar armen achter haar rug gevouwen, zit ze te wachten op de volgende ronde die hij voor haar in petto heeft. Ze probeert zich te concentreren op de warme gloed die ze beneden voelt. Na een veel te lange tijd hoort ze een nieuw commando: “Omdraaien!” Ze probeert half op te staan maar wordt tegengehouden door Karels hand. “Ik heb niet gezegd dat je overeind mocht komen.” Ugh, wat gemeen weer! Ze zet kleine stapjes op haar knieën en draait langzaam om. Na het bevel “kijk me aan” kijkt ze steil naar boven, heel klein naast de torende Karel. “Aangezien je dit pak slaag zo nodig had, zoals vorige week is gebleken, lijkt ‘t me niet meer dan gepast dat je er netjes om vraagt.” Ook dat nog, dit is altijd zo verschrikkelijk. Wie gaat er nu vragen om straf? Toch weet ze, als ze Karel in zijn ogen kijkt, dat ze geen keus heeft. Ze gooit het over een andere boeg. “Alsjeblieft Karel, zou je me een goed en beschamend pak slaag op mijn blote billen willen geven? Ik heb het zó verdiend” Buiten de klemtoon en de spottende blik in haar ogen was ‘t perfect!
Karel lijkt echter minder onder de indruk. “3,” zegt hij droog en hij trekt Tanja aan haar oor overeind. Ze lopen weer terug naar de stoel. “Deze keer mag jij gaan zitten, maar dan met je neus richting de leuning.” Voorzichtig volgt Tanja de aanwijzingen op. De enige manier waarop ze zo op de stoel kan zitten, is door haar benen aan beide kanten van de zitting te plaatsen. Wanneer ze bijna zit, voegt Karel nog toe dat ze een holle rug moet maken. Haar billen steken aan de achterkant nu vervaarlijk uit en vormen een prachtig doel. Ze ziet hoe Karel een grote strap pakt en achter haar gaat staan. Met een harde klap laat hij deze neerkomen en Tanja voelt een brede brandende streep ontstaan. Ook hier vindt Karel al snel zin ritme. Onder de regen van slagen danst Tanja op de zitting heen en weer. Wanneer het vuur tot niet geheel onaangename hoogtes is opgelaaid, krijgt ze te horen dat ze weer mag staan. In plaats van naar de hoek gestuurd te worden ziet ze hoe Karel een doekje pakt. Met haar geschuif heeft ze een natte plek op de stoel achtergelaten. “Tsk tsk, vies meisje,” zegt Karel hoofdschuddend. Sprakeloos en met een pioenrood hoofd kijkt Tanja naar de grond.
“Als je zo alles nat gaat maken, moet ik voorbereidingen treffen. Maar eerst is er nog een eigenschap van dit pak die we niet benut hebben.” Hij pakt het pak bij de voorkant met beide handen vast en trekt twee kleine flapjes los, waardoor haar borsten plots onbedekt zijn. “Het is een borstvoedingsvariant.” Hij flikt zijn vingers een keer tegen beide tepels. Tanja grimast van de plotse pijn. “Ik zie ‘t al, je vindt het veel te leuk. Eens kijken of we daar wat aan kunnen doen en van jou een minder stout meisje kunnen maken. Terug in de hoek, handen op je hoofd.”
Terwijl ze nog een beetje van de schaamte staat te bekomen, hoort ze Karel al weer achter haar. “Blijf staan,” beveelt hij. Ze voelt dat er iets tussen haar billen gestopt wordt, een langwerpig voorwerp. “Zorg dat de cane niet valt terwijl ik wat klaarzet.” Bijna onmiddellijk hoort ze de cane op de grond vallen. “4. Deze keer beter je best doen.” Karel pakt de cane weer op en steekt deze opnieuw tussen haar billen. Door deze goed aan te spannen lukt het haar om de cane vast te houden. In combinatie met de handen op haar hoofd duwt ze haar borsten pront naar voren. Ze ziet er belachelijk uit, maar gehoorzaamt toch. Wat die extra straf is, weet ze niet, maar Karel kennende zal dit maar zelden aangenaam zijn.
Ze hoort het gesleep en het schuren van meubelen achter zich, en nog andere geluiden die ze niet kan thuisbrengen. Wanneer Karel de cane heeft gepakt en ze zich weer mag omdraaien, ziet ze dat hij een onderzoeksbank, precies zoals hij die in zijn praktijk heeft, in het midden van de kamer heeft gezet. Terwijl ze ernaartoe loopt, bekleedt Karel de bank met een groot vel papier. “Zo komen er geen vlekken in. Kom maar zitten aan het uiteinde.” Tanja gaat op het einde van de bank zitten en wacht op Karel, die even naar de keuken gelopen is. “Liggen,” commandeert hij wanneer hij terugkomt. Ze zet zich af om naar boven te schuiven, maar Karel houdt haar weer tegen. “Liggen, op deze plek, dan benen in de lucht en daar vasthouden.” Tanja volgt met tegenzin zijn aanwijzingen op. Volkomen weerloos ligt ze te wachten op wat Karel bedacht heeft.
Karel gaat echter rustig zitten. Hij houdt een stuk groente omhoog. “Dit is gember, heb ik vanmorgen even gehaald bij de supermarkt.” Hij heeft het echt gedaan! Ze hebben het er wel eens over gehad, maar ze had ‘t nooit aangedurfd. Gefascineerd kijkt ze toe hoe Karel rustig de gember schilt en op maat snijdt. Met een steeds hogere hartslag ziet ze hoe Karel naar haar toe loopt en achter haar gaat staan. Uit pure schaamte knijpt ze haar ogen dicht. Ze voelt zijn vingertoppen op haar billen, dan wat koud en vochtigs dat naar binnen gedrukt wordt. Het voelt vreemd, maar niet heel groot. Het brandt wel een beetje. Nou ja, een beetje, best behoorlijk. Of meer dan dat eigenlijk. De brand die ze van binnen voelt blijft maar groeien. Ze begint te kreunen. Haar hele concentratie is weg en de wereld is niet groter dan het gevoel in haar anus. Met enige moeite hoort ze nog wat Karel zegt. “Omdat je vier overtredingen hebt gemaakt vandaag, krijg je vier maal ‘six of te best’. Hier komt de eerste set.”
Ze voelt hoe Karel de cane tegen haar billen tikt. Dan hoort ze het beruchte suizende geluid en direct daarna de pijnlijke streep op haar billen. Ze spant haar spieren aan om de volgende tik op te vangen. Ho, fout! Ze dacht dat de gember zijn hoogtepunt bereikt had, maar door het aanspannen golft er een nieuwe lading vuur door haar achterste. Bij de volgende vier slagen probeert ze zich te ontspannend, maar dat lukt maar matig.
Na de eerste set voelt ze Karels vingers over de verse strepen op haar billen gaan. “Prachtig toch,” zegt hij bewonderend. Tanja is daar totaal niet mee bezig. Haar enige gedachte is hoe ze dit inferno kan uitbannen. Karel pakt zijn cane weer op en legt weer zes keurige slagen neer. Tanja kreunt bij elke slag. Het is een duivels dilemma. Als ze zich ontspant, dan lijkt de cane nog gemener te bijten. Tijdens de derde set breekt ze. “Alsjeblieft, haal het eruit!” schreeuwt ze. “Wat, dit?” zegt Karel gemeen, terwijl hij met het uiteinde van het stuk gember wiebelt. “Ja, ja, alsjeblieft!” smeekt ze. “Vooruit, omdat je je goed gedragen hebt,” geeft Karel toe. Het eruit halen is zijn eigen kleine hel, maar daarna neemt de brand langzaam maar zeker af.
“Nog acht te gaan” kondigt Karel aan. “Maar voor wat hoort wat. Ik wil dat je netjes om elke slag vraagt.” “Karel, wil je me alsjeblieft een tik met de cane geven?” zegt ze met moeite. “Natuurlijk,” antwoordt Karel en hij laat de cane hard op haar sit spots neerkomen. Nu de gember verdwenen is, beseft ze pas ten volle hoe pijnlijk deze positie is. Zeker als de volgende slagen op de toppen van haar dijbenen terecht komen. ‘Gelukkig’ weet hij daarna haar billen weer te vinden. In haar hoofd telt ze af, met haar vingers knijpt ze in haar benen, totdat Karel aangeeft het voorbij is. Met een zucht laat ze haar benen los en ontspant ze.
Ze gaat rechtop staan, eerst nog een beetje duizelig. Voorzichtig voelt ze aan haar billen. Gezwollen en gevoelig, ze gaat hier zeker nog dagen plezier aan beleven. “Je gaat ‘t nooit toegeven, maar was dit beschamend genoeg?” vraagt Karel haar. Ze zegt inderdaad niets, maar de enorme knuffel die hij krijgt spreekt boekdelen.
Tanja is boos op de controlearts
Hij had ‘t gewoon expres gedaan he! Ze weet het zeker. Hij wist dat toen hij begon over een echt beschamend pak slaag dat als een zaadje zou gaan groeien in haar hoofd. Natuurlijk vindt ze het niet leuk. Wie vindt het nu leuk om als een klein meisje behandeld te worden of volkomen weerloos vernederd te worden? Niemand natuurlijk. En zelfs als zou er een kleine kern van waarheid in zitten, dan gaat ze hem dat al helemaal niet vertellen. Ze slikt nog liever haar tong in! Het is gewoon een intrigerende gedachte, een soort morbide nieuwsgierigheid om te erachter te komen wat hij met zijn sadistische geest nu weer in zijn hoofd gehaald heeft, zodat ze haar hoofd kan schudden en hem kan vertellen dat het helemaal nergens op slaat, wat hij bedacht heeft. Daarom is het ook zo gemeen wat Karel doet! Hij bungelt de gedachten als een worst voor haar neus en dwingt haar om ernaar te vragen. Ja, dit was duidelijk expres! Maar ze gaat hem het genoegen van de overwinning niet geven. Deze keer niet. Hij zou wel zien hoe lang ze het vol kon houden. Sterker nog: deze keer gaat hij toegeven en er zelf over beginnen.
Misschien zal hij vanavond eindelijk zijn plan uitvoeren. Bij de laatste twee afspraken, voor haar ‘lijstjes’ had hij er ook allang over kunnen beginnen, maar hij deed net of hij zijn opmerking alweer vergeten was. Maar zo makkelijk gaat dat niet, ze heeft niet toegegeven. En nu hebben ze een andere sessie gepland. Een soort onderhoud, om helemaal tot rust te komen. Soms worden er dan ook nieuwe spelletjes bedacht of video’s van het internet nagespeeld. Karel heeft ongetwijfeld op dit moment gewacht. Stiekem raakt ze een beetje opgewonden als ze nadenkt over wat haar te wachten staat. Nou ja, iets wat daar op lijkt tenminste, want verder kan absoluut niet natuurlijk.
’s Avonds zit ze bij Karel op de bank. Een van de vaste rituelen is om eerst samen een kopje thee te drinken en even bij te kletsen. Normaal een ontspannen moment, maar nu lijkt ze onbewust haar spieren aan te spannen. Wat gaat heeft hij nu verzonnen? Gaat het direct beginnen? “Tanja, gaat het?” hoort ze plotseling naast haar. “He wat? Ja, ja natuurlijk.” Waar heeft hij het ineens over? “Waarom zou het niet gaan?” “Nou, ik heb je al twee keer gevraagd of je nog wat wil drinken, maar je lijkt helemaal weg te dromen,” antwoordt Karel. “Nee dank je, ik heb genoeg gehad,” zegt Tanja. Had hij nou echt al wat gevraagd of speelt hij een spelletje? Ze kijkt hem aan. Ja, zie je wel, dat is duidelijk een blik! Goh, hij kan toch een meester zijn in dit soort dingen.
“Laten we beginnen” zegt Karel, terwijl hij gaat zitten op zijn favoriete armloze stoel. Hij klopt op zijn been, als uitnodiging. Blijkbaar beginnen we conventioneel, denkt Tanja. Ze gaat over de knie liggen, precies zoals ze al heel vaak gelegen heeft. Dan begint Karel rustig te slaan. Langzaam went ze aan het tempo, het gevoel, de warmte. Na een minuutje vraagt Karel haar om op te staan. Ook nu heeft hij nog niks geks in gedachten en vraagt hij alleen of ze haar broek even naar beneden doet. Terug over de knie trekt hij haar ondergoed naar beneden en gaat rustig door, tot beide billen een mooie egaal roze kleur hebben bereikt.
“Kom maar overeind en trek je broek maar weer aan,” zegt Karel nu. Ze doet wat hij zegt en gaat weer met hem op de bank zitten. Deze keer weet ze het gesprek nog te volgen, tot de na een paar minuten weer gaat maken. Ok, blijkbaar staat de warming up los van de andere zaken die hij voor me in petto heeft, denkt Tanja. Er sluipt wel langzaam enige twijfel in haar gedachten. Zou hij er nu serieus niet aan gedacht hebben? Nee, het komt vast nog. “Buig maar al over de stoel, dan kom ik er zo aan. Ik heb nog wat,” is de volgende aanwijzing van Karel. Zie je wel, er komt nog wat. Ze buigt over de stoel en wacht af. Zou hij haar ineens verrassen? Ze kan natuurlijk niet zien wat er achter haar allemaal gebeurt. Er beginnen weer gedachten door haar hoofd te spoken.
Ze hoort hoe Karel terug de kamer inloopt, maar die doet weinig geheimzinnig. “Ik heb een nieuwe strap gekocht! Die gaan we eens uitproberen. Eerst over lagen kleding, dan op je blote billen.” Hij tikt haar een paar keer aan en begint dan in een ritmisch tempo te slaan. Het doet niet echt veel pijn en het zorgt op zich voor een fijne warme gloed, waar ze normaal gesproken best van zou kunnen genieten, maar nu is ze daar helemaal niet mee bezig. Ze is geïrriteerd, boos misschien wel. Weken is ze er al mee bezig en hij is het gewoon vergeten! Hier maakt ze zich zo druk om en hij geeft nergens om. Weer hij dan niet wat hij met haar doet?
“Nou. Ligt lekker in de hand, valt niet tegen. Tijd om je broek uit te doen voor de volgende ronde,” zegt Karel vrolijk. Maar Tanja blijft liggen. Hij zoekt ‘t maar even uit. “Volgens mij was ik duidelijk Tanja,” klinkt het met gespeelde strengheid. Maar Tanja verroert zich niet. “Hey, wat is er aan de hand meid?” vraagt hij nu bezorgd. “Niks,” zegt Tanja stuurs. “Heb ik iets verkeerd gezegd?” probeert hij nog. “Of je te hoog geraakt? Ik dacht dat ik aardig gemikt had, maar ‘t ding is net nieuw. Hoe dan ook gaat dat wel beter als mijn doelwit duidelijker wordt.” Weer gebeurt er niks. “Tanja, zeg eens wat er is,” zegt Karel geïrriteerd. “Ik zei het toch: niks!” Daarna zwijgt ze.
“Er is duidelijk wel iets en je gaat me vertellen wat het is,” zegt Karel streng. Tanja zwijgt. Hij weet echt wel wat er is, of hij zou het in elk geval moeten weten. Dat hoeft zij hem niet te vertellen. “Dan gaan we ‘t anders oplossen,” zegt Karel. Hij laat de strap hard op haar billen neerkomen. En nog eens, en weer. In een hoog tempo komen de harde klappen. Tanja bijt op haar tanden, maar ze beweegt zich niet. Na een minuut stopt hij weer. “Ga je nu vertellen wat er is?” vraagt hij weer. Opnieuw zwijgt ze. Dan hoort ze hoe de strap wordt neergelegd en voelt ze hoe Karel zijn handen om haar middel doet, de knoop van haar broek losmaakt en haar broek naar beneden sjort. Haar onderbroek komt er direct achteraan. Ze beweegt niet, ze zwijgt. De strap wordt weer opgepakt en in hetzelfde tempo over haar nu naakte achterste gestriemd.
De pijn is steeds groter, maar Tanja weet zich nog steeds zo goed als stil te houden. Langzaam verdwijnen de gedachten en blijven alleen de pijn en de emoties nog over. De boosheid, de teleurstelling. In de verte hoort ze Karels stem, die nogmaals vraagt wat er scheelt. Ze reageert niet. Dan volgen nieuwe slagen. Bewuster, trager, harder. Ze komen van de top van haar billen tot aan haar bovenbenen. De pijn wordt steeds sterker en de tranen springen in haar ogen. De boosheid komt langzaam los. De teleurstelling laat los. Haar vuisten ontspannen en ze begint zachtjes te huilen. Haar spieren ontspannen en ze ligt slap op de bank. Dat achter haar het pak slaag ophoudt, heeft ze niet eens in de gaten.
Stil snikkend over de bank voelt ze een hand in haar haren, zachtjes strelend. De hand verplaatst zich naar haar schouder. “Kom maar overeind,” hoort ze zijn zachte stem. Heel langzaam staat ze op en draait ze zich om. Karel staat met open armen en omhelst haar. Ze slaat zijn armen om hem heen en snikt weer verder tegen zijn borst. Langzaam keert de rust terug in haar lichaam. Ook de gedachten komen weer terug. Ze laat de knuffel los en Karel laat haar los. Ze veegt een traan weg. “Laten we even op de bank zitten,” zegt Karel weer zachtjes. “Eerst even wat aandoen,” antwoordt Tanja met een flauwe glimlach.
Tanja zit rustig op de bank terwijl Karel een nieuwe kop thee haalt. Hij zet de thee neer en gaat zitten, terwijl Tanja rechtop gaat zitten en haar handen aan de thee warmt. “Gaat het weer een beetje?” vraagt hij haar en ze knikt. “Wil je me vertellen wat er is?” Tanja lacht weer. “Ik was boos op je.” Karel kijkt verbaasd. “Heb ik iets geks gezegd? Volgens mij was er niet veel bijzonders.” “Nou, het ging meer om een paar weken geleden,” legt Tanja uit. “Toen je een paar weken geleden, toen met Rosa, zei dat je een nog veel beschamender pak slaag in petto had, triggerde dat bij mij enorm veel gedachten aan wat je zou doen. Ik dacht er de hele tijd over na, en er kwam maar niets. Toen werd ik boos, omdat je geen idee hebt wat je opmerkingen met me doen. Soms kun je zo lichtzinnig zijn! Nou ja, opeens kon ik nergens anders meer aan denken…”
Karel kijkt een beetje beduusd. “Sorry, het spijt me Tanja, ik zei het zomaar tussendoor, ik had geen idee dat het zoveel met je zou doen.” Hij zwijgt even. “Je had ‘t ook kunnen zeggen.” Tanja schudt haar hoofd. “Ik ga niet vertellen wat ik wil dat jij me aandoet, dat moet je zelf bedenken.” “Dat is goed, maar als je ergens mee zit, mag je het wel zeggen hoor. Of moet ik het er elke keer uit slaan?” werpt Karel tegen. “Je kunt ‘t ook gewoon merken als er iets mis is hoor, zelfs een onattente man moet dat kennen. Maar als je weer zo slecht oplet, is dat inderdaad nog een optie.” Karel moet lachen, blijkbaar keert de brutaliteit langzaam terug. “Al goed dame, ik zal beter opletten, als jij een klein beetje je best doet om eerder te vertellen als er wat is.” “Afgesproken!” zegt Tanja enthousiast. “O, en nog een ding,” voegt Karel eraan toe. “Volgende week, zelfde tijd, krijg jij je beschamende pak slaag. Volgens mij krijg je er spijt van, maar het is jouw keus.” Tanja zwijgt met een rood hoofd. Van binnen lacht ze weer.
Tanja, Rosa en de controlearts
Drie weken hebben Tanja en Rosa gewacht tot ze Karel konden terugpakken en vandaag was het eindelijk zover. Tanja had afgesproken wat met Karel te gaan eten. Ze gaan zelden uit eten, maar met een reservering bij die nieuwe Sushi-tent in de binnenstad was het niet moeilijk Karel te overtuigen om mee te gaan. Bij het vertrekken had ze de deur op een klein kiertje laten staan, zodat Rosa naar binnen kon glippen. Een kwartier later kwam ze Karels huis binnen en had ze de tas meegenomen. Nu was Tanja terug. Ze had alvast een wijntje klaargezet om de overwinning te vieren.
“Was het een goed restaurant?” vraagt Rosa, wanneer Tanja haar schoenen heeft uitgedaan en op de bank is geploft. “Ja, echt heel lekker! Veel te veel gegeten natuurlijk. Karel zei al dat dat minstens een keertje extra sporten betekent, maar ik denk niet dat ik daarnaar zal luisteren. Ah, lekker, daar had ik net zin in,” zegt Tanja terwijl ze haar wijn aanneemt. “Hoe was het bij jou gegaan?” “Ah, appeltje eitje,” antwoordt Rosa. “Je had de deur goed open laten staan, ik ben naar binnen geglipt en ik was binnen een minuut weer buiten. Wanneer heb je weer een afspraak met hem?” Ze is inmiddels helemaal op de hoogte van de afspraken tussen Tanja en Karel. Helemaal begrijpt ze het niet, en zo leuk vond ze het niet om geslagen te worden, maar ze weet wel, dat het voor beide heel belangrijk is. Ze merkt ook wel dat Tanja het fijn vindt om met iemand te kunnen bespreken. Ze praat er in elk geval vaak over.
“Komende zaterdag ga ik weer langs. Ik heb natuurlijk die dag sporten al gemist toen ik bij jou langskwam, dus hij zal hoe dan ook wel naar zijn spulletjes gaan zoeken. Dan komt hij van een koude kermis thuis.” Tanja grijnst van oor tot oor. “Kom, laat me eens zien, wie weet zitten er ook wel nieuwe dingen waarmee hij me wil verrassen.” Rosa pakt de tas en zet deze op tafel. Meteen wordt Tanja doodsbleek en slaat ze de hand voor de mond. “Rosa! Dat is de verkeerde! Dat is zijn dokterstas!” “Wat? dat meen je niet!” roept Rosa en ze ritst de tas open. Medicijnen, een stethoscoop, in elk geval geen leren of houten speeltjes. “Shit, dat is niet goed! Wat gaan we doen?” Tanja denkt snel na. “Ik kan morgenvroeg de tas naar zijn werk brengen? Dan lijkt het net of hij die gisteren zelf vergeten is.” Rosa denkt en denkt, maar vindt geen beter idee. “Flink duimen dan maar dat hij die tas vannacht niet nodig heeft.” Tanja lacht. “Duimen inderdaad. Hoezo neem je weer de verkeerde tas mee?” Rosa lacht terug als een boer met kiespijn. “Dit is anders, nu is t per ongeluk…”
Met slechts 1 drankje, maar toch een flinke kater, gaat Rosa slapen. De volgende dag treft ze Tanja op het werk. “En, is het gelukt?” vraagt ze zenuwachtig. “Misschien, ik was er voor hij er was, en ik denk dat ik langs de assistente geglipt bent zonder dat ze me gezien heeft,” zegt Tanja met een voorzichtig glimlachje. “Pfoeeh, dat was te close! Nou gelukkig dat we ermee weggekomen zijn. De volgende keer zal ik de goeie tas meenemen,” antwoordt Rosa. “De volgende keer!? Jij bent ook onverbeterlijk zeg.”
Een uur later krijgt ze een skypebericht. Het is van Tanja. “Kun je even bij me komen?” “Waarvoor?” vraagt Rosa, maar ze krijgt geen antwoord. Met een zucht staat ze op. Het is altijd vervelend als iemand je uit je concentratie brengt. “Wat wilde je bespreken?” vraagt ze als ze het hokje van Tanja binnenstapt. Tanja zwijgt en laat haar telefoon zien. “Vanavond melden, 19:30. Geen excuses.” Afzender: Karel. “Nee, hoe dan!” roept ze uit. “Weet ik ook niet, hij neemt niet op,” zegt Tanja. “Het betekent vast niets goeds.” “Ik ga met je mee!” zegt Rosa vastberaden. “Dat hoeft niet hoor, hij weet volgens mij niet dat jij er iets mee te maken hebt,” werpt Tanja tegen. “We hebben dit samen gedaan, we gaan samen met hem praten,” zegt Rosa. Tanja knikt. “Vooruit: samen uit, samen thuis.”
De rest van de dag komt de concentratie niet meer terug. Bij Tanja gaan ze samen nog een hapje eten, maar er komt maar weinig door haar keel. Zwijgend vertrekken ze naar Karel. Hij doet de deur open met een gezicht als een donderwolk. “Waarom verbaast het me niets dat jij er ook bij bent?” bijt hij Rosa toe. Ze weet even niet wat ze moet zeggen. “Nou, snel doorlopen en zitten, nu kan het nog!” Ze volgt Rosa naar de bank. “Dus, jullie vonden het leuk om mijn dokterstas te stelen,” barst Karel direct los. Tanja staart naar de grond. “We wilden je andere tas stelen, die met je slagspulletjes,” mompelt ze. Karel haalt even diep adem. “Nou, dat is dan niet gelukt! Jullie hebben mijn dokterstas meegenomen. En jullie hebben heel erg geluk dat ik vannacht niet opgeroepen ben. Als ik mijn medicijnen niet had kunnen meenemen, had dat hele lelijke situaties kunnen opleveren. En jullie wisten het ook, anders had je niet in alle vroegte geprobeerd om die tas weer naar binnen te smokkelen.” Rosa voelt zich doodongelukkig wanneer ze dit hoort. Ze weet dat het echt stom is wat ze gedaan hebben.
“Jij blijft hier, dit kan niet tot zaterdag wachten,” zegt hij met een blik op Tanja. Tanja zit met haar hoofd in haar handen naast haar. “Jij hebt net zo goed straf verdiend, maar omdat wij daar niets over hebben afgesproken, kun je er nog voor kiezen om naar huis te gaan.” Rosa beseft nogmaals hoe slecht ze zich voelt. “Dan blijf ik ook. We hebben dit samen gedaan, we hebben samen straf verdiend.” Tanja kijkt verbaasd, maar durft niets te zeggen. Karel kijkt haar echter streng aan. “Prima, dan jij in die hoek, en jij daarachter. Handen op de rug gevouwen en geen woord, dan ga ik de juiste spullen halen.”
Met een bonkend hart wacht Rosa in de hoek tot Karel klaar is. Ze durft geen piep te geven. Hoeveel pijn zou het gaan doen? Waarom is ze niet gewoon weggegaan? Ze kon toch naar huis gaan? Maar dan bleef Tanja hier alleen achter om te boeten voor de streek die ze samen hadden uitgehaald en die door haar fout was misgelopen. Nee, dat kon niet, dan kon ze Tanja nooit meer aankijken, en voorlopig ook niet in de spiegel kijken. Ze had geen keus. Ze moest hier doorheen.
“Omdraaien en meekomen,” beveelt Karel streng. Gedwee lopen Tanja en Rosa achter hem aan. “Jij eerst, over de tafel buigen en aan de andere kant vastpakken,” zegt hij tegen Tanja. Zonder opmerkingen volgt ze zijn aanwijzingen op. Karel haalt intussen zijn leren riem uit de lussen van zijn broek en vouwt deze dubbel. “Goed kijken Rosa, jij bent hierna aan de beurt.” Zonder verdere aanwijzingen haalt hij zijn riem naar achteren en laat deze hard neerkomen de Tanja’s achterwerk. Ze slaakt een gedempte kreet, meer uit verrassing dan uit pijn. Karel gaat in hoog tempo door. Rosa ziet dat hij, met een kleine zwaai van zijn pols, de riem nog net iets harder laat neerkomen. Ze ziet hoe Tanja op haar tenen gaat staan, haar lichaam draait om aan de riem te ontsnappen, tot Karel haar met zijn woorden of met zijn vrije hand terug in positie zet. Tanja kreunt onder de regen van slagen. Dan houdt hij plots op. “Zo, Tanja, je bent voldoende opgewarmd, jij gaat daar staan. Rosa, over de tafel.”
Met een kleine aarzeling buigt Rosa over de tafel. Ze voelt zich zo kwetsbaar, met haar billen naar achteren. Ze wacht, maar er gebeurt niets. Net op het moment dat ze zich afvraagt of er überhaupt nog iets komt, voelt ze de riem hard neerkomen. Van schrik schiet ze omhoog en pakt haar billen met beide handen vast. “Rosa, blijven liggen, anders doe ik je nog pijn,” geeft Karel aan. “Wat is dit dan?” flapt ze eruit. Karel laat het gelukkig gaan. Meteen komt de volgende slag, en de volgende. Rosa knijpt haar ogen dicht en bijt haar tanden op elkaar. Ze snapt nu het draaien van het lichaam bij Tanja, want haar rechterbil komt er beduidend slechter vanaf dan haar linker. Met alle macht knijpt ze met haar vingers in de tafelrand om overeind te komen, tot ook hier de straf plots stilhoudt. “Rosa, kom overeind,” hoort ze, en ze laat de tafelrand eindelijk los.
“Dat jullie geintjes met me willen uithalen begrijp ik, en ik snap ook wel dat jullie samenspannen, maar dit was gevaarlijk. De volgende keer denken jullie iets langer na, is dat duidelijk?” Als kleine schoolmeisjes kijken Tanja en Rosa beide naar de grond. “Ja, Karel,” stamelen ze gelijktijdig. “Mooi, goed dat het doordringt.” Hij pakt een grote houten paddle. “Om dat effect helemaal door te laten dringen, krijgen jullie beide nog 10 klappen met deze paddle. Jullie buigen zo direct beide aan een kant over deze tafel, en houden elkaars handen vast. Samen zorgen jullie ervoor dat niks tussen mijn paddle en jullie billen komt, want anders gebeuren er misschien ongelukken. En omdat jullie toch zo graag samenwerken, gaan jullie dit hele stuk samen doen. Tanja jij trekt Rosa’s broek en onderbroek uit en zorgt dat deze keurig gevouwen hier midden op tafel liggen. Daarna doet Rosa hetzelfde bij jou.”
Tot nu toe heeft Tanja heel volgzaam haar straf ondergaan, maar nu kijkt ze Karel verbolgen aan. “Waarom moet je toch altijd weer iets bedenken om me te beschamen, is dat slaan soms niet genoeg?” “Als je denkt dat dit beschamend is, dame, dan moet je binnenkort maar eens terugkomen. Het kan nog veel erger,” countert Karel. “Vooruit, ik heb niet de hele dag.” Met een gezicht op onweer loopt Tanja naar Rosa en maakt haar knoop los. Met een vuurrood gezicht laat Rosa dit gebeuren. Ze voelt hoe Tanja haar duimen in de broek zet en deze langzaam over haar licht gezwollen billen naar beneden trekt. Wanneer haar kleren op de grond liggen, stapt ze eruit. Ergens heeft ze wel een bewondering voor Karel: dit was nog weer erger dan het zelf te moeten doen. Nou ja, bewondering is misschien niet helemaal het juiste woord. Wanneer Tanja de kleren heeft opgevouwen, loopt Rosa naar haar toe om haar onderlijf te ontbloten. Tanja probeert zoveel mogelijk weg te kijken, maar staat er ook met rode wangen bij. Wanneer Tanja’s kleren ook zijn opgevouwen, lopen ze zonder woorden naar de tafel. Ze gaan tegenover elkaar staan, buigen naar elkaar toe en grijpen elkaars handen stevig vast.
Karel loopt naar Tanja toe en tikt de paddle een paar keer voorzichtig tegen haar billen. Tanja knijpt haar ogen weer dicht. Dan gaat de paddle naar achter en hard weer naar voor. Door de kracht en het gewicht schokt Tanja naar voren. Haar mond en ogen gaan wagenwijd open en ze knijpt in Rosa’s handen. Karel wacht even en dient dan de tweede klap toe. Deze keer heeft Tanja haar evenwicht beter onder controle, maar knijpt ze nog iets harder. Zo volgen de klappen elkaar op. Bij iedere klap vertrekt Tanja’s gezicht meer en knijpt ze nog harder. Bij nummer 9 wordt Tanja verrast door Karel, die meteen nummer 10 laat volgen. Ze gilt het uit, maar laat niet los. “Goed gedaan Tanja,” complimenteert Karel haar. “Nu moet je Rosa nog even helpen.”
Veel te snel voelt Rosa de zachte tikjes op haar billen. Dan volgt plots de klap. Ze voelt hoe ze naar voren gedrukt wordt, hoe haar dijbenen tegen de tafel drukken. En de pijn, de helse pijn in haar billen, vooral die arme linkerbil. Ze beseft nog niet helemaal wat er gebeurd is wanneer de volgende klap al volgt. Wat doet dit verschrikkelijk pijn! Dit is de haarborstel op anabolen! En wat is 8 nog veel. ‘Gelukkig’ is dat getal al snel 7, want Karel gaat gewoon door. Bij elke volgende klap slaakt Rosa een harde kreet, om de pijn eruit te schreeuwen. Bij 8 houdt Karel even in. “Tot nu toe heb je het goed gedaan. Wil je de laatste 2 ook zo snel achter elkaar, of los?” Een duivels dilemma. Snel doet vast meer pijn, maar dan is ze nu klaar. Langzaam betekent dat het nog weer langer duurt. “Snel graag,” besluit ze. Voor ze het weet zijn de twee klappen toegediend. Wanneer de pijn doordringt, wil ze met haar handen naar achter vliegen om alles weg te wrijven. Tanja heeft haar echter nog vast, zodat ze stampvoetend blijft liggen.
“Heel goed gedaan dames! Jullie mogen je weer aankleden.” Stijfjes komt Rosa overeind en pakt ze haar kleren. Bij het aantrekken van haar ondergoed glijdt ze even met haar vingers over haar billen. Ze zijn helemaal gezwollen. Bij Tanja ziet ze het patroon van langwerpige banen en een grote dieprode cirkel met een wit centrum onderaan de rechterkant van haar billen. Zo ziet het er bij mij ook uit, bedenkt ze zich. Het ziet er verschrikkelijk uit. Het aantrekken van haar broek is geen pretje, deze schuurt over haar billen. Uiteindelijk lukt het. Ze gaat voorzichtig op de bank zitten, die gelukkig lekker zacht is. “Willen jullie nog wat dringen?” vraagt Karel, eindelijk wat vriendelijker. Ze kijkt Tanja aan. Een wijntje moet nog wel kunnen.
Karel loopt de keuken in. Ze kijkt Tanja weer aan. “Ik snap nog niet helemaal wat er leuk aan is, maar het helpt wel tegen het schuldgevoel. Ik moest er niet aan denken dat je dit alleen zou doorstaan.” Tanja glimlacht. “Gek he, dat het zo werkt. Zo is het bij mij ook begonnen.” Ze laat even een stilte vallen. “Toch wel raar dat we ons zo schuldig voelden, terwijl we volkomen gelijk hadden om Karel eens terug te pakken.” Rosa denkt er even over na. Dat was inderdaad wel vreemd, wie was nu eigenlijk onrecht aangedaan. Ze ziet Karel de kamer naderen. “De volgende keer pakken we de goeie tas, he Tanja!” zegt ze met een veelbetekenende blik naar haar bazin. Die begrijpt de hint direct. “Ja, we pakken hem terug, “ antwoordt ze net te hard. “Wat hoor ik daar dames?” vraagt Karel streng als hij de kamer binnenloopt. “Niiiks” klinkt het in koor van de twee dames met reeënogen. Karel rolt met zijn ogen. Hier krijgt hij nog de handen vol aan.
Wetenschappelijk onderzoek
Al sinds zijn vroegste kindertijd was Olivier een man van de wetenschap. Op zijn zesde verjaardag kreeg hij een scheikundedoos. Zijn ouders wisten ternauwernood te voorkomen dat het huis tot op de grond toe werd afgebrand. Na die dag werd kleine Olivier langzaam richting de sociale experimenten geduwd. Tot grote geruststelling van zijn ouders vond hij daar zijn passie en zijn ware talent. In groep acht wist hij feilloos aan te tonen dat mensen snel geneigd zijn te zwichten voor groepsdruk. Met een aantal handlangers wist hij zijn klasgenoten ervan te overtuigen dat alle stokken even lang waren, terwijl het eigenlijk drie verschillende maten betrof. In de tweede klas werd Milgrams experiment herhaald (36% van de klas gaf een ‘dodelijke’ schok) en in de vijfde klas werden alle gymlokalen omgetoverd tot een gigantische gevangenis.
Kleine Olivier groeide op tot een rijzige man. Met zijn 1.90 m , stevige postuur en blauwe ogen had hij een flinke aantrekkingskracht op zijn medestudentes, en zelfs -studenten, aan de universiteit. Helaas voor hen was Olivier reeds getrouwd met de wetenschap en zag hij hen totaal niet staan. Natuurlijk, zelfs hij was wel eens in de kroeg te vinden, genietend van een koud pilsje na een succesvolle tentamenweek of een afgerond onderzoek, maar hoe de dames ook krullen van hun haar maakten of visten naar een telefoonnummer, ze gingen allen onverrichterzake en duidelijk teleurgesteld terug naar huis.
Inmiddels is Olivier in zijn laatste jaar aangekomen. Dat betekent, zo mogelijk, nog meer aandacht voor de studie. Bovenal betekent het dat een onderwerp voor de afstudeerscriptie gevonden moet worden. Alle goeie experimenten lijken al eens gedaan, en voor de dertiende keer een nieuw licht schijnen op een proef die in de jaren 30 of 40 voor het eerst is uitgevoerd levert niet de scriptie op om een succesvolle studie cum laude af te ronden. Bij het rondstruinen op het internet komt hij weer uit bij het onderwerp dat hem van kleins af aan fascineert: pijn. Ter inspiratie heeft hij zich zelfs ingeschreven bij een sociale netwerksite voor liefhebbers van BDSM. Terwijl hij de bijdragen van de gebruikers doorleest, klikt het in zijn hoofd.
Een verhalenreeks beschrijft een toenemende reeks aan straffen. De hoofdpersoon van de verhalen, een dame van Oliviers leeftijd, krijgt billenkoek toegediend om haar beter te laten studeren. De wiskundige logica van de reeks ontglipt hem niet; bij elke editie wordt de toegediende straf strenger en zwaarder. Toch lijkt er een discrepantie te zijn. Van 150 klappen met een leren riem gaat het over naar 6 tikken met een cane. Voor Olivier lijkt dat niet logisch, maar de ‘stoute dame’ in het verhaal vindt de stok veel erger. Hier moet iets inzitten; pijnbeleving bij verschillende personen, gevat in een uitgebreide studie met herhaalde testen. Voor Oliviers geestesoog staat in een keer de hele proefopzet vast. Die 9 kan hem nu al niet meer ontgaan!
Nadat hij de licht geschokte professor Alsvanoudts van zijn proefopzet heeft weten te overtuigen, met behulp van een door vrienden van de rechtenfaculteit opgesteld document waarmee de universiteit zich vrijwaart van elke mogelijke schadeclaim, begint Olivier met werven. Hij heeft een aardig budget weten vrij te krijgen voor zijn proef. Niet te lang geleden is namelijk uit onderzoek gebleken dat medicijnen, zelfs eenvoudige zoals pijnstillers, veel minder vaak op bijwerkingen getest worden bij vrouwen dan bij mannen. Door zijn belofte aan de medische faculteit dat zijn pijnstudie uitsluitend op vrouwen zou worden toegepast, had hij niet alleen gratis pijnstillers om uit te delen gekregen, maar werd er ook een subsidiepotje opengetrokken voor het werven van proefpersonen.
Op het prikbord van de universiteit verschijnt al snel de oproep voor Oliviers proef.
Gezocht: Proefpersoon (v) voor wetenschappelijke test op het gebied van pijnbeleving. Onderzocht wordt hoe twee verschillende soorten pijnprikkels worden ervaren. De testen zijn verdeeld over twee sessies. Betaling geschiedt na voltooiing van de tweede sessie.
• Eerste sessie: 1 oktober 2019
• Tweede sessie: 15 oktober 2019
• Locatie: proefruimte 1c, sociale faculteit, UvH.
• Vergoeding: 25 euro na afronding tweede sessie
• Tijd: 15 min/sessie
• Verklaring omtrent gezondheid vooraf in te vullen
• Vrijgave van beeldmateriaal en no-claim waver verplicht
• Partiële naaktheid (billen) noodzakelijk voor toedienen pijnprikkels
• Combinatie met studie naar pijnbestrijding mogelijk
(contactgegevens zijn vanwege de AVG onzichtbaar gemaakt)
Over het een-na-laatste punt had Olivier nog lang getwijfeld, maar uiteindelijk besloot hij dat er anders misschien te veel boze proefpersonen weg zouden gaan. Tegelijkertijd maakte dit de oproep intrigerend genoeg om ook op sociale media gedeeld te worden.
In de daaropvolgende dagen druppelt de mailbox van Olivier langzaam vol. Sommige potentiële kandidaten worden afgeschrikt als bij navraag blijkt dat sporen van het toedienen van de pijnprikkels mogelijk nog enkele dagen zichtbaar zijn. Hoewel oktober buiten het bikiniseizoen ligt, wordt dit toch als een drempel ervaren. Anderen laten zich evenwel inplannen en er zijn zelfs enkele enthousiaste reacties als inderdaad blijkt dat ze, voor de wetenschap, op hun billen geslagen gaan worden.
Op de vroege ochtend van 1 oktober staat Olivier fluitend op. Na het ontbijt pakt hij zijn koffertje, als iedere dag, om zijn plastic zakje met brood in te stoppen. Deze keer maakt hij wat extra ruimte. Uit een zakje haalt hij drie identieke, brede, zwartleren riemen. Hij vouwt deze op en legt ze naast het brood in zijn koffertje. Hij klikt de koffer dicht, trekt zijn jas aan en neemt de tekenkoker mee die bij de deur staat. Daarin zitten vijf ‘senior’ canes, zo werd hem aangeprezen. Het zou zonde zijn als een proef vanwege materiaalpech zou mislukken, maar zo lijkt er zeker voldoende voorbereiding te zijn. Olivier doet de deur open en ziet dat de zon schijnt. Dit wordt een prachtige dag.
Al voor 8 uur komt Olivier binnen bij de proefruimte. Daar treft hij deze aan zoals hij enkele weken geleden heeft uitgeschreven en gisteren heeft ingericht. Net buiten de deur staat een houten bank. Hij heeft deze bij tweedehands bij de NS op de kop weten te tikken, toen zij overgingen naar prettiger zittend materiaal. Direct bij binnenkomst staat een bureau met een comfortabele stoel, waarin Olivier zijn aantekeningen kan maken. Aan de andere kant van het eiken gevaarte staat een kleine houten kruk, waar de proefpersonen de laatste verklaringen kunnen ondertekenen. Tegen dezelfde muur staat ook een kapstok, waar Olivier zijn jas aan hangt. Hij tapt wat water van het mobile waterpunt dat hij tegen een kleine vergoeding heeft kunnen regelen en loopt terug naar het bureau.
Nippend aan zijn water kijkt Olivier nog een keer rond of hij niets vergeten heeft. Als hij vanaf zijn stoel de kamer inkijkt, ziet hij aan de rechterkant een groot stoffen scherm staan. Hierachter kunnen de proefpersonen hun onderkleding uittrekken en een van de klinische mintgroene schorten aantrekken. Het doel is tweeledig; er zullen geen kledingstukken in de weg zitten, maar de zedigheid van de proefpersonen blijft, in ieder geval tijdelijk, bewaard. Aan de linkerkant staat de proefopstelling. Hier heeft Olivier zelf wat moeten knutselen. Na conclaaf bij zijn collega’s van rechten is het idee om de proefpersonen vast te binden van tafel gegaan. Dit lag wat gevoelig in combinatie met de clausule waarin is aangegeven dat de proefpersoon op elk moment de proef kan beëindigen. Van een stalen picknicktafel heeft hij echter toch nog een acceptabele oplossing weten te maken. Door de tafel smaller te maken, kwamen de bankjes dichter bij elkaar te staan. Vervolgens heeft Olivier een deel van de bank weggehaald, zodat de bankjes aan beide kanten uitstaken ten opzichte van de tafel. Met leren kussens op de bankjes worden de knieën en ellenbogen van de proefpersonen ondersteund, terwijl een concaaf kussen op de tafel voor de juiste ondersteuning van de buik zorgt. Een hoger, langwerpig kussen aan het uiteinde zorgt voor de juiste ondersteuning van de heupen en verzekert dat de billen van de proefpersoon het hoogste punt van haar lichaam vormen, zodat ze een zo duidelijk mogelijk doelwit vormen voor Olivier. Zo kan er zo min mogelijk misgaan tijdens de uitvoering van de proef.
Aan de voorkant, achterkant en op 45 graden naar rechts staan camera’s gemonteerd. Deze zijn door Olivier met een knop te bedienen. Tot slot staat achter de proefopstelling, tegen de gladde witte muur, nog een kast met meetapparatuur en andere kleine benodigdheden. Olivier staat op, pakt zijn instrumenten en loopt over de koude linoleumvloer richting de witte muur. Een voor een hangt hij de canes en de riemen aan de haakjes. Dan loop hij naar de kast en controleert nog een keer de stuklijst. Hij neemt vast een doos tissues mee en zet deze op zijn bureau. Dan loopt hij richting deur, knipt het Tl-licht van het raamloze lokaal uit en stapt naar buiten. Hij sluit de deur achter zich en wacht op de eerste afspraak van de morgen.
Tijdens het wachten neemt hij het draaiboek nog een keer door. De proefpersoon schudt zijn uitgestoken hand en volgt hem naar de proefruimte. Daar neemt zij plaats op de kruk terwijl hij iets te drinken pakt. Hij loopt terug en geeft de beker aan, vervolgens neemt hij plaats aan zijn bureau. De proef wordt toegelicht. Ja, haar billen zullen daadwerkelijk bloot zijn en ja, hij zal haar met een riem of een stok gaan slaan, maar dat is allemaal voor de wetenschap! Olivier denkt nog even terug. Aan het begin van de proef speelde hij nog met het idee om een machine te bouwen die elke slag met precies dezelfde kracht toedient. Dit bleek toch niet binnen het budget te passen. In plaats daarvan heeft hij, elke dag, zijn slagtechniek geoefend. Hiermee konden de riemen meteen worden ‘ingeslagen’, wat volgens de kenners de kwaliteit van het instrument ten goede kwam.
Oliver heeft zijn aandacht weer bij de doorloop. Hij pakt een formulier uit het midden van de stapel en vraagt of ze dit goed wil doorlezen en ondertekenen. Op de formulieren heeft hij groene en rode stickers geplakt. Hiermee wordt willekeurig gekozen of de proefpersoon in kwestie eerst met de riem of met de cane geslagen wordt. Dan wijst hij haar naar het scherm, waar ze zich kan omkleden. De broek en onderbroek worden vervangen door een schort. Wanneer de dame in kwestie weer verschijnt, wordt ze door Olivier naar de bank begeleid. Terwijl ze plaatsneemt op de bank, pakt Olivier zijn meetinstrumenten en legt deze achter haar neer. Met enkele geruststellende woorden trekt hij de twee flappen aan de onderkant van het schort uit elkaar en plakt deze aan de zijkant van haar buik.
Met een kleurenmeter bepaalt hij de complexie van haar huid. Met een meetlint meet hij de afstand van het stuitje tot de plek waar bil naar been overgaat, en van heup naar heup. Noodzakelijk, om een schatting te kunnen doen van het aantal zenuwuiteinden. Voor de flexibiliteit van de huid heeft hij geen correcte meetmethode kunnen vinden in de literatuur, maar enkele strategische kneepjes en een scoresysteem moeten toch tot een eerlijke vergelijking leiden. Dan gaan de meetinstrumenten terug in de kast en pakt Olivier de afstandsbediening. Met een druk worden alle camera’s geactiveerd. Een voor een controleert hij of ze de juiste beelden opnemen. Dan kijkt hij in de voorste camera, herhaalt de proef, de proefpersoon en het instrument.
Op dat punt zijn er twee mogelijkheden. Naar schatting wordt de helft van de proefpersonen nu met de riem geslagen. De slagzone is hierbij bepaald als net onder het stuitje tot 3 centimeter onder het begin van de billen, met de nadruk op het vlezige midden en het zitgedeelte. Olivier is rechtshandig, wat tot gevolg zal hebben dat de rechterflank het zwaarder te verduren krijgt. Wanneer dit bij alle personen zo is, zou dit echter niet tot problemen moeten leiden. Hij slaat in een stevig tempo door, zodat de planning niet in gevaar komt. Op aanraden van een vriendin wordt op ‘stop!’ niet gereageerd. Alleen wanneer er ‘Wetenschap!’ geroepen wordt, komt de proef ten einde. Terwijl de billen steeds roder worden, kan het natuurlijk zijn dat er sprake is van toenemend geschreeuw of huilen. De microfoons op de 4 camera’s zijn uitstekend in staat dit geluid op de vangen en te verwerken in de analyse.
Wanneer er met de cane begonnen wordt, ligt het tempo natuurlijk veel lager. Met een wekkertje heeft Olivier geoefend, tot hij elke 20 seconden een slag kan toedienen. De eerste landt bovenaan de billen. Elk volgend exemplaar landt een klein stukje langer. De metingen vooraf komen hier van pas om de tussenafstand te bepalen. De laatste slag eindigt in de hoek tussen benen en billen. Dan wordt de cane teruggehangen aan de haak. Ook nu wordt de kleur van de billen bepaald, net als de stevigheid. Dan wordt het schort weer in positief gebracht en is de proefpersoon vrij zich weer terug aan te kleden.
Tot slot neemt de proefpersoon nog een keer plaats op de houden kruk en vult zij de vragenlijst in. Hierin kan zij met een cijfer haar eigen pijnbeleving aangeven. Bij de tweede proef kan ze aangeven wat ze zelf het pijnlijkst vond. Verder worden nog wat controlevariabelen gevuld, zoals de status van de maandelijkse cyclus. Hierna wordt nog een keer de hand geschud en neemt de proefpersoon afscheid. Alles klopt helemaal in het hoofd van Olivier. Hij hoort voetstappen en een schaduw verschijnt op de vloer. De eerste proefpersoon is gearriveerd.
Tanja en Rosa
Tanja zit nog laat op het kantoor. Ze is bezig met de voorbereidingen van de jaarlijkse functioneringsgesprekken. Het gaat hierbij niet alleen om meningen, maar ook om harde cijfers. Wanneer ze naar de ziektecijfers van Rosa kijkt, kan ze een glimlach niet onderdrukken. De laatste weken is ze niet meer ziek geweest en ze verwacht dat het ook nog wel even zal duren. Rosa was nooit meer teruggekomen op het pak slaag dat ze had gekregen, maar ze reageerde wel normaal en hartelijk. Tanja was blij dat ze het zo sportief opgevat had.
Op dat moment loopt Rosa bij haar binnen en komt bij haar bureau staan. Ze zet haar tas neer en haalde een folder tevoorschijn. “Ik heb het portfolio van TeleInvest alvast afgemaakt”. Tanja is aangenaam verrast. “Dat is snel, mooi! Dan kan ik dat nog even doornemen.” Rosa lacht. “Nou, daar ga ik niet op wachten hoor, ik ga vast naar huis. Fijne avond!” Tanja wenst haar hetzelfde en stort zich op het portfolio. Een uur later is ze ermee klaar, en onder de indruk. Ja, ze is echt blij dat Rosa het zo positief heeft opgepakt.
Wanneer ze haar spullen wil nemen, ziet ze dat haar tas weg is. In plaats daarvan ziet ze een andere tas staan, die van Rosa. Ze heeft de twee per ongeluk omgewisseld natuurlijk! Het zijn ook allemaal dezelfde bedrijfstassen, zo’n fout is gauw gemaakt. In de auto belt ze Rosa op. “Hey Rosa, met Tanja, sorry dat ik je nu nog bel, maar volgens mij heb je mijn tas meegenomen.” Ze hoort Rosa schrikken. “O, wat stom! Nou ja, ik zorg dat ik er op tijd ben morgen, dan kun je aan de slag.” “Dat is lief van je, maar ik moet op dat congres in Utrecht zijn,” antwoordt Tanja. “Hmm, je kunt ook wel even langskomen? Ik heb voor 2 gekookt, dan kun je meteen met me mee eten.” Zo’n aanbod kwam uitstekend uit. Dan zou ze daarna nog even kunnen gaan sporten. “Dank je, dat klinkt goed. App me je adres maar.”
Enkele minuten later staat Tanja bij Rosa in de keuken, beide aan een bescheiden glas wijn. “Super lief van je dat je me hebt uitgenodigd voor het eten!” “Ach, geen probleem, het was ook mijn schuld dat je langs moest komen. Wat dom dat ik de verkeerde tas heb gepakt,” antwoordt Rosa. “Dat kan iedereen gebeuren, die tassen lijken ook zoveel op elkaar. Ik snap niet dat daar altijd zo zuinig op wordt gedaan. Weet je nog, vorig jaar, toen we een dagje weg zouden gaan? Uiteindelijk had ik alleen nog budget voor een avond pannenkoeken bakken en 2 drankjes per persoon! Ik zal je nog wat vertellen…”
Met koetjes en kalfjes over het werk vordert de avond tot aan de koffie. Voor sporten was het inmiddels te laat, maar het was gezellig, dus zo erg was dat niet. Karel zou daar vast begrip voor kunnen opbrengen. Waarschijnlijk. Misschien. Nou ja, dat was een zorg voor later. Op dat moment beseft ze dat ze t met Rosa nooit gehad heeft over wat Karel met haar gedaan heeft. “Rosa, je bent zo aardig voor me. Ik moet eerlijk zijn, dat had ik niet helemaal verwacht nadat, euhm, nadat…” “Nadat je een neparts had ingeschakeld om me een pak slaag te geven?” maakt Rosa de zin af. Ze knikt. “Nou ja, ik had t natuurlijk ook wel een beetje verdiend en ik wilde ook niet ontslagen worden. Maar het was wel heel beschamend. Je bent mijn leidinggevende, en nu heb ik het gevoel dat iedere keer als we een gesprek hebben, je mij over de knie van Karel ziet. Ik voel me niet meer helemaal veilig.” Tanja schrikt ervan. “Wat vervelend dat je je zo voelt, zo had ik er niet over nagedacht.” Ze voelt zich rot.
“Als je niet meer in mijn team wil zitten, begrijp ik dat wel. Je moet wel voelen dat je alles kunt zeggen,” probeert ze. Rosa schudt haar hoofd. “Ik vind het fijn waar ik nu zit en wil niet zomaar van team wisselen. Daarnaast was vanavond ook heel gezellig en we zouden wel vriendinnen kunnen zijn.” Rosa houdt even in. “Ik heb lopen denken. Hoewel het terecht was dat je me een lesje leerde, heb ik nu de hele tijd dat beeld in mijn hoofd dat jij aan mij en Karel denkt. Misschien dat als jij hetzelfde zou meemaken, ik me niet meer onzeker zou voelen in een gesprek met jou.”
“Nou, dat lijkt me niet echt een heel goed idee hoor, er is vast iets anders te bedenken. Zoals je zei had je dat lesje verdiend, dat geldt voor mij niet,” sputtert Tanja tegen. “Niet verdiend, je hebt een neparts op me afgestuurd!” Rosa lacht nog, maar kijkt wel serieus. “Ho ho, Karel is wel een echte arts hoor,” probeert ze nog. “Dat kan wel zijn, maar geen controlearts voor ons bedrijf. Jij hebt ook wat streken uitgehaald die niet zo heel gepast zijn en volgens mij heb je wel straf verdiend.” Rosa gaat uitdagend staan. “Wat denk je ervan: straf van mij en dan staan we quitte? Je weet dat je ‘t verdiend hebt…” Tanja twijfelt. Waarom zou ze hier aan meewerken? Maar diep vanbinnen weet ze dat Rosa gelijk heeft. Heel netjes was ‘t niet, zeker niet met iemand in een vertrouwensrelatie. Ze weet dat, nu het zaadje eenmaal gepland is, het schuldgevoel aan haar zal blijven eten. “Al goed, je hebt gelijk,” zucht ze. “Nee nee, zo gemakkelijk is het niet. Ik moest netjes vragen om mijn straf en jij nu ook.” Rosa kijkt al een stuk strenger. Verschrikkelijk is dit altijd, ook als Karel dit doet. Ze zucht nog eens diep: “Rosa, zou je me alsjeblieft mijn verdiende straf willen geven?” Rosa lacht breed. “Maar natuurlijk Tanja!”
“Nou, dan mag je in de hoek gaan staan met ja handen achter je rug en met je neus tegen de muur om je zonden te overdenken. Ik ga wat spullen pakken ter voorbereiding.” Dat ze in de hoek moet staan is vervelend, oersaai bovendien, maar nog te verwachten. Dat Rosa spullen gaat halen klinkt al wat onheilspellender. Ze hoort hoe er achter haar van alles gerommeld wordt. Dan hoort ze niets, een heel lange tijd niets. Verschrikkelijk, wat duurt dat toch altijd lang. Ze is bijna opgelucht als Rosa haar eindelijk bij zich roept. Ze zit op een stoel zonder armleuningen. “Zo Tanja, broek naar beneden en over mijn schoot.” Rosa klopt een paar keer op haar bovenbeen. Zwijgend knoopt Tanja haar broek los en gaat liggen. Natuurlijk is het beschamend om bij een collega over de schoot te liggen, maar ‘t kon erger. Rosa lijkt haar gedachten te lezen. “Deze kan niet aanblijven natuurlijk,” zegt ze, terwijl ze aan het elastiek van haar onderbroek trekt. Ze voelt hoe deze tot haar knieën naar beneden getrokken wordt. “Ziezo, nu zie ik tenminste wat ik doe. Veel beter toch, he Tanja?” Tanja zwijgt. Dit wordt in hoog tempo vervelender.
Dan begint het pak slaag echt. Ze merkt dat Rosa niet zo hard slaat als Karel, wat ook wel logisch is. Tuurlijk, ze voelt ‘t wel, maar het is niet direct heel onprettig. Uiteraard gaat ze die opvatting niet met Rosa delen. Wel krijgt ze het idee dat er maar geen einde aan komt. “Zo, ik krijg er een lamme hand van,” hoort ze na een eeuwigheid. Ga maar staan, handen achter je hoofd, dan ga ik wat halen om mijn hand te ontzien.” Daar staat ze dan, rode billen, ogen naar de grond, te wachten. Wat zou Rosa nog in petto hebben? Van de verhalen van Karel weet ze dat Rosa wel flink straf had gekregen, dus waarschijnlijk heeft ze zelf ook nog wel wat te goed. Ze hoort Rosa weer binnenkomen. Ze gaat weer zitten en wenkt Tanja. Met frisse tegenzin gaat ze weer liggen. Ze heeft niet gezien wat voor instrument er gepakt is, maar wanneer ze een groot houten voorwerp enkele malen tegen haar billen voelt tikken, weet ze dat deze ronde aanzienlijk meer pijn gaat doen.
Ook al is ze goed opgewarmd, het is toch even schrikken als de borstel hard midden op haar achterste landt. Rosa slaat in een hoog tempo door en Tanja moet op haar tanden bijten om het niet uit te schreeuwen. Ze merkt dat Rosa steeds in een patroon slaat. Linksboven, midden, op de sit spots een aantal maal en dan – auw – via de achterkant van haar bovenbenen over de rechterkant weer naar boven. Bij de derde ronde gaat Rosa nog iets harder slaan. Tanja hapt naar adem, maar weet zich zo stil mogelijk te houden, totdat Rosa het vel van haar billen straktrekt om alle kwetsbare, moeilijk te bereiken plekjes een behandeling te geven. Ze schreeuwt het uit. “Dat is het geluid waar ik naar op zoek was!” roept Rosa gemeen. “Dan is deze ronde bijna klaar.” Bijna blijkt relatief, want zo zou Tanja de laatste 10 klappen onderaan haar zitvlak zeker niet beschrijven.
Tanja ligt bij te komen over de schoot van Rosa als ze haar weer sadistisch-vrolijk hoort spreken. “Nu nog een toetje. Overeind en terug in de hoek.” Daar staat ze weer, met brand in haar billen. Dit gaat ze nog wel een paar dagen voelen op het werk, en blijkbaar zijn ze nog nog niet klaar. Nou ja, ze had ‘t wel een beetje verdiend, en het was eerder op de avond wel heel gezellig. Ze kon dit laatste stuk ook nog wel aan. Iets gemeners dan een haarborstel had Rosa toch niet in huis. Ze zou wel een riem zijn gaan halen of zo. Jeetje wat duurt dit weer lang…
“Draai je maar om en kom met me mee.” Eindelijk, ze mocht uit de hoek. Je zou er bijna blij van worden om weer geslagen te worden. Ze loopt achter Rosa aan naar de slaapkamer. “Weet je Tanja, ik heb billenkoek gehad, jij ook, maar toch is het niet helemaal eerlijk. Jij hebt mijn pak slaag niet kunnen zien, maar ik dat van jou wel. Gelukkig weet ik hoe we dat ook eerlijk kunnen maken.” Ze stapt de kamer in en ziet een kast met een enorme spiegel, een meter breed en twee meter hoog “Nee!” roept ze uit. Ze heeft er altijd een hekel aan als Karel haar naar haarzelf laten kijken tijdens een straf. “Jawel, handen tegen de spiegel, stap naar achter en benen uit elkaar” zegt Rosa streng. Met enorme tegenzin gaat ze staan. Ze probeer niet naar haar eigen gezicht te kijken, al valt dat niet mee als je er zo kort op staat. Als ze een klein beetje naar de zijkant leunt kan ze langs haar eigen lijf kijken. Ze ziet hoe Rosa achter haar nog een spiegel neer zet. “Kijk eens aan, nu kun je naar je eigen straf kijken.”
Dan haalt ze vanachter het bed een lange stok tevoorschijn. Een cane! Wacht, dat handvat… Dat is Karels cane! “Herken je deze?” vraagt Rosa. “Die heb ik van Karel geleend. Hij zei dat je daar echt een hekel aan had. Ik wilde je er 5 klappen mee geven, maar volgens hem was 6 toepasselijker. Ik geloof hem maar, volgens mij heeft hij er verstand van.” Dan verzacht ze haar toon. “Karel op mij afsturen was echt een gemene streek, maar ik had t ook wel een beetje verdiend. Als we hiermee klaar zijn, zijn we vriendinnen. Ben je er klaar voor?”
Zes tikken. Zes tikken met de verschrikkelijke cane en dan is t voorbij. Ze kan ook nu weglopen, maar dan zal ze erover na blijven denken, zich schuldig blijven voelen. Ze weet dat ‘t zo werkt. Met tegenzin geeft ze antwoord. “Ja Rosa, ik ben er klaar voor.” Ze ziet hoe Rosa klaar gaat staan. Ze voelt de cane een paar keer tegen haar billen tikken en ziet hoe Rosa deze optilt. Ze knijpt haar ogen dicht. Dan volgt de explosie. Even trekt de pijn weg, maar daarna komt deze dubbel zo hard terug. Ze opent haar ogen weer en ziet de vertrokken spieren in haar gezicht. Ze sluit ze direct weer en wacht op de volgende tik. Bij de tweede tik laat ze haar adem met een plof ontsnappen. Ze hijgt om de pijn uit te bannen. Rosa tikt weer een paar keer zachtjes op haar billen om het doel te bepalen. Onwillekeurig doet Rosa een stapje naar voren. “Uh uh, billen naar achter” hoort ze achter zich. Precies wat Karel zou zeggen. Langzaam duwt ze haar billen weer naar achter. Meteen volgt er een derde slag, vlak onder de eerste 2. Ze slaat tegen de spiegel, maar herpakt zich. Ze ziet hoe Rosa achter haar geduldig wacht. Dan ziet ze, via de tweede spiegel, 2 rode opstaande strepen en een derde die zich vormt. Met een morbide fascinatie blijft ze naar haar eigen achterste kijken. Tot Rosa plots aanhaalt en voor de vierde keer de cane laat neerkomen. Ze schreeuwt het uit, stampt met haar voet op de grond en probeert terug in positie te komen. Nog 2. Bijna, nog 2. Een nieuwe tik, ze schreeuwt en haar handen vliegen naar haar billen. “Terug in positie,” hoort ze Rosa’s emotieloze stem. Ze gaat weer staan en ziet via de spiegels wat ze ook al had gevoeld: de laatste kwam precies op de scheidingslijn tussen billen en benen. “De laatste” hoort ze en ze voelt de cane weer tikken. Ze knijpt haar ogen dicht en dan breekt het hellevuur nog 1 keer uit. Ze bijt zo hard als ze kan op haar tanden terwijl de pijn steeds toeneemt en dan langzaam, veel te langzaam, een heel klein beetje draaglijker wordt.
“Draai je maar om” hoort ze, en ze staat op en keert zich om naar Rosa. Die staat met gespreide armen klaar en geeft haar een gigantische knuffel. “Goed gedaan, stoute meid!” roept ze lachend uit. “Kom, we drinken nog een wijntje.” “Nou, als je het niet erg vindt, kleed ik me eerst even aan,” lacht Tanja terug. “Tuurlijk, ik zal ze even brengen.” Terwijl Rosa weg is, maakt ze van de gelegenheid gebruik om in de spiegel naar haar oorlogswonden te kijken. Rosa heeft haar goed te pakken gehad, maar blijkbaar heeft ze ook hulp gehad.
Even later zitten ze aan tafel met een goed glas wijn. “Dus, Karel heeft je geholpen,” opent Tanja de nabespreking. “Ja, ik heb hem opgezocht, direct na die dag dat ik dus niet ziek was. Ik was eerst heel boos op hem, omdat hij me had geslagen, maar ik was nog bozer op jou omdat je het helemaal gepland had om me een lesje te leren. Toen hij aanbod me te helpen om jou terug te pakken, ben ik daarop ingegaan. Hij heeft me lesgegeven en ik heb tips van hem gekregen, ook voor dingen die jij niet leuk vindt, zoals die spiegels en de cane. Hij zij al dat je behoorlijk wat ervaring had met het krijgen van een pak slaag.” Tanja wordt rood. “Nou ja, wel wat,” mompelt ze. “Maar het is ook niet zo dat Karel niks gedaan heeft: hij ging maar al te graag mee met mijn plan om jou een lesje te leren, en nu blijkbaar ook weer met jouw wraakplannen voor mij. Nu moeten we hem nog aanpakken!” “Gaan we Karel slaan?” vraagt Rosa. Tanja denkt heel even na. “Nou nee, dat lijkt me niet goed voor de verhouding als we, wanneer we, nou ja, het lijkt me niet zo’n goed idee.” Dan vormt zich een idee. “We kunnen zijn tas met ‘spulletjes’ jatten, dan zal hij wel flink opkijken wanneer hij me weer wil straffen.” “Klinkt goed,” zegt Rosa, “maar hoe pakken we dat aan?” “Nou, volgens mij hebben we daar een tweede wijntje voor nodig.”
Tanja en de controlearts
“Wat een dag!” denkt Karel, terugdenkend aan zijn bezoek aan Rosa die ochtend. Tanja had hem een gouden tip gegeven toen ze zei dat een van haar teamleden het niet zo nauw nam met de regels rondom ziekmeldingen. Hij genoot ervan om zo streng te kunnen optreden. Dat durfde hij inmiddels te zeggen. Zijn gedachten gaan terug naar een aantal jaar geleden, toen hij nog diep in de kast zat. Niet de bekende kast voor homo’s, maar een klein kastje ernaast, voor spanko’s. Daar zat hij opgesloten, tot Tanja langskwam.
Hij was 46 jaar oud en woonde al 15 jaar boven zijn eigen huisartsenpraktijk. Een lange relatie had hij nooit gehad. Aan de andere kant, hij was er ook nooit echt naar op zoek geweest. Avontuurtjes interesseerden hem nog minder. Het grootste deel van de dag bracht hij door in zijn praktijk of op huisbezoek. Hoewel hij niet echt oud was, was hij een huisarts van de oude stempel. Hij maakte graag tijd voor een praatje, een gesprek, net dat beetje extra. Hij voelde de waardering die hij ervoor terugkreeg, en van die liefde kon hij leven.
Niet elke patiënt is even gemakkelijk. Soms moet je wat langer volhouden voordat ze inzien dat je als dokter het beste met ze voor hebt. Karel was een volhouder. Hij zette schema’s in elkaar of sprak de patiënten soms streng toe. Diep van binnen had hij soms ook wel andere manieren in gedachten om de patiënt op de goede weg te leiden. Karel hield niet van deze gedachten en stopte ze diep weg. Ze hadden niets met de moderne tijd te maken, en dat ze vooral bij jonge, vrouwelijke patiënten naar boven kwamen, vond hij des te verontrustend.
En toen kwam Tanja in zijn praktijk. Ze was net verhuisd om als teamleider aan de slag te gaan bij de lokale vestiging van het grootste pakjesbedrijf van het land en zocht naar een nieuwe huisarts. Zoals bij elke nieuwe inschrijving begon de relatie met een kennismakingsgesprek. Hierin kon de medische historie besproken worden (weinig bijzonders) en kreeg hij een beeld van wat voor vlees hij in de kuip had. Hij trof een energieke dame met een druk sociaal leven en een uitdagende nieuwe baan. Karel was altijd voorzichtig met het maken van grapjes tijdens eerste gesprekken, maar hij voelde zich genoeg op zijn gemak om wat te proberen. Zijn indruk was dat hij met een humorvolle en intelligente jonge vrouw te maken had. Je hebt je patiënten niet voor het uitkiezen, maar dit was een goeie aanwinst voor de praktijk.
Eerlijk gezegd was het letterlijke vlees hem ook niet ontgaan. Met haar lange blonde paardenstaart en een lengte van 1.75 m was ze een mooie verschijning. Bij het pakken van haar jas viel Karels blik op haar welgevormde achterwerk, verpakt in strakke jeans. Zoals altijd maakte hij zich wijs dat hij het niet gezien had, dat hij niet had gestaard, dat je überhaupt niet zo naar een jongedame kijkt. Als hij eraan terug denkt, moet hij grinniken. Wat hield hij zichzelf voor de gek. Als hij haar profiel van achteren nu zou tekenen, kon de politie het zo als opsporingsmateriaal gebruiken.
Tot Karels geluk kwam Tanja enkele weken later weer bij hem langs. Ze was inmiddels volop met haar werk bezig, maar had moeite om het drukke schema te combineren met haar sociale leven. Ze had wat last van vermoeidheid en hoofdpijn. Een andere dokter had het misschien bij pijnstillers en wat halfslachtig advies gelaten, maar zo zat Karel niet in elkaar. Hij had geluisterd naar haar verhaal en haar aangeraden een schema van haar dagelijkse bezigheden bij te houden. Tanja had beloof alles bij te houden. Vol goede moed had hij haar buiten gelaten.
Twee weken later bleek die goede moed niet voldoende te zijn geweest. Toen hij naar haar schema keek, bleek het tot zijn teleurstelling nauwelijks ingevuld. “Mevrouw Danneels, we hadden afgesproken dat u zou bijhouden wat u elke dag zou doen. Dit is bijna niet ingevuld!” Tanja zuchtte. “Voor de zoveelste keer, zeg maar Tanja hoor. Het is gewoon zo vermoeiend! Na een hele dag werken heb ik geen tijd voor een heel schema.” Karel schudde zijn hoofd. “Zo blijf je in hetzelfde cirkeltje zitten. De volgende keer wil ik meer inzet zien. Hebben we dat afgesproken?” Er kwam geen reactie, maar hij bleef haar strak aankijken. Uiteindelijk bond ze in, min of meer. “Al goed, ik maak dat stomme schema al, dan hoef je er niet meer om te zeuren.” Karel zweeg. Eigenlijk had hij wel een idee wat er aan zulke brutale reacties op zijn raad gedaan kon worden, maar die gedachte werd snel weggestopt.
Na nog twee weken kwam Tanja opnieuw bij hem langs. Haar klachten waren erger geworden. Het lukte niet meer om zich te concentreren. Toch was er van het schema weinig gekomen. Karel raakte geïrriteerd. “Mevrouw Danneels, wij hadden een afspraak gemaakt. U zou dit schema invullen zodat we een duidelijker beeld kunnen krijgen van uw levensstijl, om daarna een plan te maken voor de verbetering van uw gezondheid. U heeft wederom uw best niet gedaan. Tanja wuifde het weg. “Dat schema is saai en ik heb het druk. Kunt u niet gewoon een sterkere pijnstiller uitschrijven?” Karel keek haar streng aan. “Een sterkere pijnstiller lost niets op. U moet kijken naar uw levensstijl. Het wordt tijd dat u uw gezondheid serieus neemt.” Tot zijn verbazing begon Tanja te gapen. Misschien was het enkel de vermoeidheid, maar hij kreeg het idee dat hij niet serieus genomen werd, dat hij uitgelachen werd. “Als u niet meewerkt, zal ik u over de knie moeten nemen om het te laten binnendringen!”
O, waarom had hij dat toch gezegd! Die vraag bleef nog dagen door zijn hoofd spoken bij het slapengaan. Natuurlijk had hij wel vaker zulke gedachten gehad, maar zoiets zei je niet hardop, en zeker niet tegen een patiënte! Toch had ze vrij luchtig gereageerd. “Nou, je meent ‘t wel he. Al goed meneer de dokter, ik zal mijn schema invullen.” Ze maakten een nieuwe afspraak voor over drie weken. Op de ochtend van de afspraak bleek Tanja echter niet in de wachtkamer te zitten. Nu kan iedereen te laat komen, maar een uur later was ze er nog niet. Waren de klachten misschien ernstiger geworden? In de lunchpauze belde hij haar op, maar kreeg alleen de voicemail te horen. Ongerust besloot hij naar haar werkgever te bellen. Daar kreeg hij te horen dat ze die dag zou thuiswerken. Niet geheel gerustgesteld maakte hij ruimte in zijn middagronde om bij haar langs te gaan.
Rond een uur of drie, na een routinecontrole bij mevrouw Gerits, stond hij bij Tanja voor de deur. Hij belde aan. Niets. Ook een tweede poging bleef zonder succes. Met gedachten aan een flauwgevallen Tanja, hulpeloos op de grond, besloot hij brutaal via de achterdeur te gaan. Door het raampje zag hij haar op de stoel zitten, met een laptop op schoot. Gelukkig, ze was niet van haar stokje gegaan. Hij klopte op het raam, maar kreeg geen reactie. Nog wat harder tikken, weer geen reactie. Zou er dan toch wat zijn?
Karel opende de deur en stapte naar binnen. Hij zag Tanja opschrikken van de koude wind die binnen kwam waaien. Ze draaide zich om en trok twee oordopjes los. Met grote ogen keek ze hem aan. “Karel, wat doe jij nu hier?!” Hij was even de weg kwijt. “Nou, eeum, mevrouw Danneels, u was vanochtend niet op uw afspraak en, eeum, ik, ik maakte me een beetje zorgen.” Een grote glimlach verscheen op Tanja’s gezicht. “En je bent speciaal langsgekomen om te kijken hoe het met me ging, wat lief! Je ziet er geschrokken uit. Ik zet wel even een kopje thee voor ons.”
Een paar minuten later zat hij op de bank met een dampende kop thee op het tafeltje voor hem. Inmiddels was hij tot rust gekomen, maar er kwamen nu ook vragen bij hem op. “Mevrouw Danneels, de reden dat ik bij u langs ben gekomen, is dat u uw afspraak vanmorgen heeft gemist”. “Nee toch, dat is toch volgende week?” Ze pakt haar mobiele telefoon en begint te bladeren. “Goh, je het gelijk, het is vandaag. Nou ja, ik had ‘t zo druk, ‘t is me helemaal ontgaan.” Karel raakt een beetje geïrriteerd. Had hij zich hier nu zulke zorgen om gemaakt? “Nu goed, heeft u dan in elk geval het schema van de afgelopen weken voor mij?” Tanja keek nog steeds naar haar scherm. “Hmm? Schema? Nee sorry, heb ik niet.”
Karel kookte van binnen. Wat dacht deze dame wel! Dat hij zo maar wat bedacht voor zijn eigen plezier? Hij zette zich in voor haar gezondheid en hij kreeg alleen desinteresse terug. Dit was werkelijk onaanvaardbaar. Hij ging staan en verhief zijn stem. “Mevrouw Danneels, legt u de telefoon even weg.” Met een laatste blik op het scherm legde Tanja de telefoon op tafel en keek ze omhoog naar Karel. “Jongedame, ik heb me enorm ongerust gemaakt over uw gezondheid. Als arts is het mijn taak om u te helpen en te voorkomen dat er ernstige klachten ontwikkelen. U lijkt het helemaal niet serieus te nemen. Als u niet, met volle aandacht, gaat meewerken aan het verbeteren van uw gezondheid, dan ga ik, dan zal ik..”. Ja, wat eigenlijk? Even stond Karel vol twijfel. Gelukkig nam Tanja die voor hem weg. Met een spottende blik in zijn ogen zei ze “Wat, me over de knie nemen?”
Zonder verder na te denken ging Karel tot actie over. Hij greep Tanja bij haar oor en trok haar overeind. “Auw, laat me los!” riep ze uit en ze probeerde met twee handen de greep rond haar oor los te krijgen. Karel was echter veel sterker en dwong haar richting de bank. In een beweging ging hij zitten en trok hij haar over zijn schoot. Met zijn linkerbeen pinde hij haar beide benen vast. Met zijn linkerhand zette hij haar rechterarm vast op haar rug, en met de andere begon hij het zitvlak van haar jeans te bewerken.
In een hoog tempo regende de klappen neer op het achterste van Tanja. Ze probeerde zich los te werken, maar Karel had haar in een ijzeren greep. “Au, laat me los!” schreeuwde ze uit, maar Karel negeerde haar. Na een minuut kreeg hij wel last van zijn hand. Zo’n spijkerbroek biedt behoorlijke bescherming, en zijn slagtechniek liet ook te wensen over. “Dit schiet niet op. Overeind!” wierp hij haar toe. Langzaam kwam ze overeind, nog steeds geschokt. “Broek uit!” kwam zijn volgende bevel. “Dat meen je niet, ben je gek geworden?” vroeg Tanja met grote ogen. Karel herpakte zich. Hij had een zenuw geraakt en besloot door te pakken. “Tanja, misschien ben ik gek geworden, maar ik ben ook ten einde raad. Ik maak me zorgen om je gezondheid, en je lijkt er niets om te geven. Dit is het enige dat ik nog kon bedenken dat ervoor zorgt dat je je prioriteiten verlegd. Wanneer je daar anders over denkt, zal ik gaan en je uitschrijven in de praktijk, aangezien ik je dan niet meer kan helpen. Als je het met mij eens bent, dan gaat je broek naar nu beneden en ga je weer liggen.”
Even staarde Tanja hem aan. Dan zuchtte ze en begon ze aan de knoop van haar broek te frunniken. Bevallig met haar heupen wiegend trok ze vervolgens haar broek naar beneden. Hierbij kwam haar slip ook deels naar beneden. Ze probeerde deze weer op te trekken, maar Karel greep in. “Laat maar zitten. Op de blote billen werkt het vast beter.” Hij zag dat ze rood werd, maar ze kwam wel over zijn schoot liggen. In een langzamer tempo ging hij vervolgens verder waar hij gebleven was. Hij merkte wel dat het nu minder pijn aan zijn hand deed. Gefascineerd zag hij dat de billen van Tanja onder zijn handwerk steeds roder werden. Ze begon ook ongemakkelijk heen en weer te schuiven, maar ze protesteerde niet meer.
Na enkele minuten besloot Karel dat ‘t genoeg was. “Sta maar weer op en trek je kleren weer aan.” Tanja stond op en wreef met haar beide handen over haar billen. Daarna kleedde ze zich weer aan. Karel stond op. “Nu je besloten hebt dat ik het beste met je voor heb, verwacht ik dat je meewerkt. Je kunt een afspraak maken voor volgende week, waarbij je met een ingevuld schema verschijnt.” “Ja Karel,” antwoordde Tanja gehoorzaam. Grappig, maar het leek net of ze een flauw glimlachje had.
Zonder verder iets te zeggen liep Karel richting de achterdeur. Bijna buiten hoorde hij Tanja weer. “Wacht, Karel, ik moet je nog iets laten zien!” Nieuwsgierig draaide hij zich om. “Hier, op de laptop” zei ze, en hij liep weer naar binnen. Over haar schouder keek hij naar het scherm. Daar zag hij een keurig ingevuld schema van de afgelopen weken. Alle werkzaamheden sinds haar laatste bezoek waren keurig gedocumenteerd en met kleuren in categorieën ingedeeld. “Ik, ik heb het schema ingevuld, zoals je zei. Ik vond het heel fijn dat je je zorgen maakte om mijn gezondheid en toen ik er over nadacht, ben ik het ook serieuzer gaan nemen”. Ze bleef even stil. “Ik vroeg me gewoon af of je het echt zou doen.”
Karel keek haar niet-begrijpend aan. “Wat echt zou doen?” Tanja begon te lachen. “Wat denk je zelf, me een pak slaag geven natuurlijk!” Karel begreep er niets van, hoe kon ze dat nu weten? “Ow, tuurlijk, ik wist niet dat je nu direct langs zou komen. Ik had eerder het idee dat je me met spoed morgen langs zou laten komen of zo. Je was assertiever dan ik dacht, zeker toen je me aan mijn oor trok.” Ze keek hem pruilend aan. Had ze hem voor de gek gehouden?
“U zegt dus, dat uw protesten gespeeld waren?” Tanja lachte weer. “Tsja, ‘t was niet gepland, maar niet slecht geacteerd he”. Karel voelde dat hij weer kwaad op haar werd. “Je hebt me dus bewust ongerust gemaakt, en me behandeld als speelgoed. Ik denk dat ik hier nog niet klaar ben. Trek je broek maar weer uit!”. De lach verdween van haar gezicht. “Karel, zo erg is het toch niet? Ik ben gezond, je hebt me gestraft, zo is ‘t goed.” Karel bleef resoluut. “Dit is een stuk erger dan een simpel pak slaag over de knie. Ik kom zo terug, dan liggen je broek en onderbroek gevouwen op tafel.”
Karel liep naar de keuken en trok de bestekla open. Daar vond hij een mooie stevige pollepel. Met dit instrument in de hand liep hij terug naar de woonkamer, waar Tanja nog als aan de grond genageld stond. “Ik merk dat ik je oren ook moet nakijken,” beet hij haar sarcastisch toe. Hij stak de pollepel in zijn broekzak, maakte de knoop van Tanja’s broek open, ritste haar broek los en trok deze, met haar onderbroek in een vloeiende beweging naar de grond. Tanja bleef als bevroren staan, niet protesterend, niet in staat om te handelen. “Stap er maar uit.” Tanja blijft staan. “Karel…” “Uitstappen!” beveelt Karel en Tanja stapt uit haar kleren. “Nu loop je naar de stoel, buigt voorover en plaatst je handen op de zitting van de stoel”. Tanja kijkt smekend naar Karel, maar ziet aan zijn harde blik dat zijn opdracht niet optioneel is. Ze loopt naar de stoel en neemt de voorgeschreven positie aan.
Karel liep naar haar toe en ging schuin achter haar staan. “Ik hoop dat hiermee duidelijk wordt dat ik niet met me laat sollen.” Zonder pauze liet hij zijn hand slagen regenen. Af en toe kwamen Tanja’s hand los van de zitting. “Handen blijven op de stoel,” zei Karel onverbiddelijk. Haar billen dansten heen en weer en ze draaide met haar heupen als een aantal klappen achtereen op dezelfde bil landden. Toen stopte hij. “Maak ik me duidelijk, mevrouw Danneels?” Tanja antwoordde gedwee. “Ja Karel, het spijt me dat ik zo met je ben omgegaan”. “Dat is fijn om te horen. Om zeker te zijn van blijvend resultaat, volgt er nog een afsluiting. Blijf zo staan.” Karel haalde de pollepel tevoorschijn en liet deze hard neerkomen op haar linkerbil, precies op de zitplekken. Tanja gilde het uit, van schrik en van pijn. Toch bleef ze Karel gehoorzamen. Opnieuw kwam de lepel neer, nu op de rechterkant. In een rustig tempo herhaalde hij dit patroon, altijd onder op haar billen. Er ontstonden enkele dieprode plekken. Tevreden bedacht Karel dat ze dit nog wel even zou voelen. “Zo moet ‘t voldoende zijn,” sloot hij af. Tanja begon direct stevig over haar billen te wrijven. Alles bij elkaar was dit een bevallig uitzicht, bedacht hij.
Tanja ging rechtop staan en draaide zich om. Ze pruilde een beetje. “Ok dat deed wel écht pijn. Maar misschien had ik het verdiend.” “Laat dat ‘misschien’ maar weg” kaatste Karel terug. “Maar zo is het afgedaan. Ik ben blij dat je ook zelf aan uw gezondheid werkt, maar we zijn er nog niet. Meld je je spoedig weer bij mijn praktijk.” Daarna veranderde hij van toon en besloot wat te wagen dat hij al jaren niet meer gedurfd had. “En Tanja, als je nog eens behoefte hebt aan een pak slaag, bel me dan op mijn eigen nummer”. Hij krabbelde wat op een briefje en liep zonder om te kijken de deur uit, Tanja met open mond achterlatend.
Later thuis had hij de zaak overdacht en zich voor gek verklaard. Ze zou nog eerder de politie bellen dan hem. Wel wist hij één ding zeker: die spanning, dat gevoel van macht dat nog steeds voor euforie zorgde, was iets wat al jaren bij hem ontbrak. En Tanja, met haar ronde billen, zo prachtig gekleurd… Tsja, dat waren geen gedachten die bij een arts-patiëntrelatie hoorde. Het wachten werd al snel ondraaglijk, zo vol waren zijn gedachten aan het avontuur van die middag.
Gelukkig bleek het voor Tanja ook precies te zijn waar ze op gehoopt had. Een sterke man, autoritair, handelend, streng, daar was ze naar op zoek. Hoewel, een klein gevoel voor humor zou ook niet misstaan. Er was een goeie klik op dit vlak, waar ze al jaren veel plezier aan beleefden. Met zijn sterkte hand zorgde hij ervoor dat zij haar gezondheid serieus bleef nemen. Daarnaast was er ook regelmatig een plagerijtje, waarna hij voor een gepaste straf zorgde. In die tijd was ook een hechte vriendschap ontstaan. Tanja was altijd avontuurlijker dan hij, en zorgde ervoor dat hij regelmatige ook in spannende nieuwe kringen kwam. Sinds hij haar kende, was zijn leven spannender dan hij ooit had kunnen bedenken.
En nu vandaag dus Rosa, die zich zeker voor de laatste keer ten onrechte ziek had gemeld. Hij had even getwijfeld of dit wel kon, maar met de verzekering van Tanja dat er geen problemen zouden zijn, en de gedachte aan een nieuw stel billen, liet hij zich gemakkelijk overtuigen. Plots worden zijn dagdromen verstoord. De bel gaat. Hij loopt naar de intercom. Wie zou er nog bellen op dit uur? “Ja?” Vraagt Karel. Hij hoort een vrouwenstem, een stem die hem bekend voorkomt. “Wil je open doen, Karel? Dit is Rosa en ik wil met je spreken.”
Rosa en de controlearts
Rosa ligt nog in bed. Ze heeft net voor de vierde keer op de snoozeknop gedrukt. Met een diepe zucht draait ze zich nog eens om. “Pfff, ik heb écht geen zin om vandaag naar het werk te gaan.” Bij de gedachte aan het werk dat nog ligt te wachten, valt ze al in slaap. En het is pas woensdag! “Dit trek ik echt niet,” besluit ze. Ze pakt haar telefoon en logt in op de HR-selfservice van haar werkgever. Met een paar drukken op de knop meldt ze zich ziek. Haar collega’s zullen het vandaag maar moeten oplossen, niets aan te doen. Af en toe wordt het gewoon even te veel en dan heb je zo’n dag voor jezelf nodig om even helemaal bij te komen. Natuurlijk mag het niet, maar de drukte bij de controleartsen is tegenwoordig zo groot dat niemand de eerste dag al direct gecontroleerd wordt. Rosa meldt zich na een dag altijd keurig weer beter, dus geen haan die ernaar kraait. Of Tanja, haar teamleider, haar nog gelooft, weet ze niet zeker. Ze keek erg bedenkelijk toen ze zich vorige maand een dagje had verontschuldigd, maar een goed getimed hoestje was voldoende om het gesprek te beëindigen. Niemand wil de boeman uithangen door te vragen of je wel écht ziek bent.
Om half 11 stapt Rosa uit bed en in haar pantoffels. In haar flanellen pyjama sloft ze naar de keuken en zet ze een flinke bak koffie. Met een bakje yoghurt geniet ze aan de keukentafel van haar ontbijt, dat om deze tijd ook gerust brunch had kunnen heten. Afwezig scrolt ze op haar telefoon wat door Facebook. Plots schrikt ze op; de deurbel. “Ik had gisteren toch niets besteld?” Soms kan ze alle pakjes ook niet meer uit elkaar houden. Langzaam loopt ze naar de intercom. “Ja?” vraagt ze op ongeïnteresseerd toon. “Controlearts” klinkt het aan de andere kant. Meteen is Rosa hyperalert. “Hoe kan dit, ik heb me net ziekgemeld, help!” schreeuwt het door haar hoofd. “Hallo?” wordt er gevraagd aan de andere kant van de lijn en Rosa beseft dat ze al minstens 15 seconden stil is. “Euh, ja, natuurlijk, derde, nee vierde verdieping,“ bazelt ze en ze laat de man het gebouw in.
In vliegende vaart vliegt Rosa door het huis. “Ik moet ziek lijken.” Ze klikt de waterkoker aan. Thee ziet er zieker uit dan koffie. Ze rent naar de slaapkamer, grist een dekentje uit de kast, vliegt weer terug naar de woonkamer en schenkt snel een kop warm water in. Wanneer de deurbel gaat, grist ze nog snel een theezakje mee en zet de thee op de koffietafel. Dan rent ze door naar de deur om deze te openen. In de opening staat een lange man, van een jaar of 50 en in een wat ouderwets grijs pak. Hij draagt een grote aktetas in de ene hand en een paraplu in de andere. “Goedemorgen mevrouw Hendrix, Karel Hertogs, controlearts”. Voorzichtig schudt Rosa hem de hand. “Zeg maar Rosa. Ik ga gauw naar binnen hoor, het tocht hier.” “Geen probleem, gaat u maar naar binnen.” Rosa loopt terug naar de bank en gaat onder de deken liggen. Wanneer Karel de kamer binnenstapt, steunt ze even opzichtig. “Ik zie het al aan uw voorhoofd, u heeft koorts” merkt hij op. Rosa voelt even. Van dat rennen daarnet heeft ze een paar zweetdruppels gekregen. “Ja, een graad of 39, denk ik.” “Heeft u zelf al gemeten?” Rosa schudt haar hoofd. “Dan moeten we dat straks even doen.”
Karel zet zijn tas op tafel. “Vertel eens, wat zijn de klachten.” Rosa kijkt vanaf de bank omhoog. “Nou, eum, koorts dus, en moeheid, en eigenlijk algehele malaise.” “Hmm,” is het antwoord van Karel. “Kunt u even opstaan, dan kan ik wat algemene controles uitvoeren.” Met een zucht staat Rosa op. Karel voelt aan haar voorhoofd en in haar nek. “Hmm,” zegt hij weer en hij pakt zijn stethoscoop. “Diep inademen.” Rosa ademt diep in, weer uit, weer in. Ze zwoegt een beetje met haar borst. Wanneer ze deze man kan afleiden, zal hij haar misschien sneller met rust laten. Karel haalt zijn stethoscoop weg. “Hmm, zou u nu de kin op de borst willen plaatsen, en het hoofd weer omhoog. Omlaag, omhoog. Nu de armen wijd, en terug. Wijd, en terug. Prima, dit gedeelte is afgerond. U kunt zitten.”
Karel pakt wat uit zijn aktetas, Rosa kan niet precies zien wat, en gaat links van haar zitten. “Omdat de hoogte van de koorts niet bekend is, zal ik die moeten meten. Ik ben daarin nogal ouderwets en zal de temperatuur rectaal bepalen, de enige betrouwbare methode. Als u even over mijn schoot plaatsneemt.” Geschokt kijkt Rosa hem aan. “Maar, dat meent u niet!” “Zeer zeker wel, mevrouw, maar het is zo voorbij.” “Dat kan toch niet!” zegt Rosa, net te hard, “Dat is gênant. Ik kan de temperatuur toch zelf meten?” Karel kijkt haar streng aan. “Mevrouw, ik ben hier in de officiële hoedanigheid als controlearts. Ik ben verplicht om zelf de temperatuur te constateren en bevoegd dit te doen op de wijze die mij het meest geschikt lijkt. De procedure duurt niet lang.” Rosa aarzelt. “Mevrouw, ik hoef toch geen aantekening te maken voor uw werkgever?” Met een zucht en een rood hoofd gaat ze over de schoot van Karel liggen. Ze wordt nog roder wanneer hij haar pyjamabroek tot halverwege haar dijen naar beneden trekt. “Geen ondergoed, dat scheelt tijd,” merkt Karel klinisch op. Rosa zwijgt van schaamte. “Billen een beetje omhoog, mevrouw.” Met heel veel tegenzin volgt Rosa de aanwijzing op. Met de vingers van zijn linkerhand duwt Karel de billen van Rosa een stukje uit elkaar. Met zijn rechterhand brengt hij de lange thermometer in. “Zo, nu moeten we even wachten op een correcte meting.” Rosa gaat door de grond. Wat is dit vernederend! Ze voelt zich als een heel klein meisje in het lichaam van een vrouw van 23. Na een eeuwigheid voelt ze de glazen huis in haar achterste weer naar buiten gaan, waarna haar spieren zich ontspannen. “Ziezo,” zegt Karel. Rosa wil overeind komen maar voelt hoe ze met een hand wordt tegengehouden. “Blijft u nog even liggen?”
Enigszins verbaasd blijft Rosa liggen. “Moet u nog een onderzoek doen?” vraagt ze. Karel negeert haar vraag. “De gemeten temperatuur is 37 graden. U heeft geen koorts.” “O?” klinkt Rosa gespeeld verbaasd. “Nou ja, niet bij elk ziektebeeld past koorts, toch.” “Dat klopt,” geeft Karel toe. “Op basis van uw symptomen heb ik echter toch een ziektebeeld kunnen samenstellen. Ik was in eerste instantie op het verkeerde been gezet. Doorgaans ziet men dit alleen bij kinderen.” Opgelucht haalt Rosa adem. Hoewel de manier waarop haar temperatuur is opgenomen zeer beschamend en onprettig was, lijkt ze toch nog van het tweede deel van haar ziektedag te kunnen genieten. “Wat mankeer ik, dokter?” “Nou mevrouw, u bent schoolziek.”
Rosa probeert weer overeind te komen, maar merkt dat ze wordt tegengehouden. “Schoolziek? Ik ben ziek hoor, ik heb hoofdpijn en koorts en” “Koorts heeft u niet, dat hebben we net bepaald. U heeft natuurlijk recht op een tweede meting, wanneer u dat wenst.” Rosa zwijgt. Alles behalve dat. “Dat dacht ik al,” gaat Karel verder. “Zoals ik zei, u bent schoolziek. Gelukkig weet ik daar een goede oplossing voor. Ik ga u een stevig pak slaag op uw billen geven. Gelukkig ligt u er al klaar voor”. Rosa kan haar oren niet geloven. “Dat meent u niet, dat is belachelijk, laat me los.” “Natuurlijk, u kunt gaan wanneer u wilt. Ik wil u er wel op wijzen dat ik dit als officieel medicijn ga voorschrijven. Niemand kan een doktershandschrift lezen, dus vragen zullen er niet komen. Het weigeren van een door de controlearts voorgeschreven medicijn staat echter gelijk aan dienstweigering, met ontslag tot gevolg. Dus zegt u het maar, blijft u liever thuis zitten of neemt u uw medicijn?”
Vol schaamte denkt Rosa na. Ze kan geen kant op. Natuurlijk, Karel zou kunnen bluffen, maar de gevolgen als dat niet zo is, zijn niet te overzien. Ze heeft haar baan heel hard nodig. Met veel moeite heeft ze dit appartement in het centrum kunnen huren en zonder baan kan ze het niet meer betalen. Ze besluit dat ze geen keus heeft. “Ik wil mijn baan graag behouden,” fluistert ze. “Een verstandige keus,” complimenteert Karel haar. Voordat we verder gaan, moeten we nog de formaliteiten nog afhandelen. Ze voelt hoe hij iets uit zijn zak haalt. “Karel Hertogs, 19 september 2019 bij patiënte Rosa Hendrix. Medische indicatie Influenza scholae. Toestemmingsopname medicijn. Mevrouw, als u even luid en duidelijk aangeeft welk medicijn u toegediend wil hebben.”
“Dit is een droom, dit is een nachtmerrie, wordt wakker Rosa!” Maar het is geen nachtmerrie: Rosa ligt hier echt, met haar billen bloot, over de schoot van een onbekende man, die ze moet vragen om haar te slaan. “Mevrouw,” herhaalt Karel. Rosa zwijgt nog even. “Ik, ik krijg pak slaag” zegt ze zachtjes. “Helaas kan mijn dicteerapparaat het zo niet opvangen. Kunt u een beetje luider spreken?” Vol nieuwe schaamte herhaalt Rosa haar woorden, een klein beetje harder. “Dat is al beter mevrouw, maar zou u voor de volledigheid nog iets luider willen spreken en een volledige beschrijving van de toediening willen geven. Staat van kledij, plaats van handelen, zulke zaken.” Rosa begraaft haar hoofd in de bank en gromt van frustratie. Na 10 seconden komt ze weer overeind. “Ik lig op schoot bij dokter Karel en krijg van hem een pak slaag op mijn blote billen.” “Uitstekend,” zegt Karel, en hij stopt het dicteerapparaat weg. “Dan kunnen we beginnen.”
Direct laat Karel zijn hand hard neerkomen op Rosa’s linkerbil, meteen gevolgd door een klap op haar rechter. In dat tempo blijven de harde klappen neerkomen. Rosa hapt naar adem. Ze is nog nooit op haar billen geslagen, althans niet meer dan een klein tikje. Ze wist niet dat het zo’n zeer kon doen. Onder de harde hand van Karel wiebelt ze heen en weer. Met haar voeten trommelt ze op de bank in een poging de pijn uit te bannen. Na een paar minuten stopt Karel even. Voor ze durft te denken dat hij klaar is, voelt ze hoe de huid van haar linkerbil naar buiten strakgetrokken wordt. Dan komt een hand hard neer op de gevoelige huid aan de binnenkant van haar bil, vlakbij haar anus. Ze schreeuwt het uit, maar Karel reageert niet. Na een dertigtal klappen wordt de andere kant strakgetrokken en voelt ze hoe ze met de vingertoppen van zijn hand een soortgelijke behandeling krijgt. Dan gaat hij weer verder met haar billen en de bovenkant van haar benen, tot alles gloeit.
“Zo, dat is voldoende opwarming. Komt u maar even overeind.” Licht gedesoriënteerd komt Rosa overeind. “U mag de handen achter uw hoofd vouwen.” Gehoorzaam volgt ze de aanwijzing op. Ze heeft nauwelijks in de gaten hoe onderdanig ze op de bank zit. Ook het feit dat de dokter al haar charmes kan zien, ontgaat haar. Ze ziet hoe hij een grote houten haarborstel met een platte achterkant uit zijn koffer haalt. Dan gaat hij weer zitten. “Neemt u weer plaats,” geeft hij aan en Rosa gaat weer liggen. Met een harde ‘plop’ komt de borstel onderaan haar rechterbil neer. Rosa veert onmiddellijk overeind. Bedriegen haar hersenen haar? Een volgende ‘plop’ volgt op de andere kant en nu weet ze het zeker. Dit doet oneindig veel meer pijn dan zijn hand! Hoewel het tempo lager ligt, is de pijn in haar achterste niet te beschrijven. Ze worstelt, ze schreeuwt, maar de klappen gaan door. Ze trappelt, maar de klappen gaan door. Ze probeert met haar hand haar billen te beschermen, maar deze wordt resoluut vastgepakt en op haar rug vastgepind. De klappen gaan door. En door. Rosa houdt het niet meer. Ze trekt haar rug krom, maar het helpt niet. Dan ploft ze met haar hoofd op de bank en begint ze te huilen. Ze merkt het niet als de klappen even later ophouden. Met haar hoofd op de bank huilt ze snikkend door. Na een minuut merkt ze dat ze niet meer geslagen wordt. “De heilzame werking van een pak slaag,” hoort ze Karel zeggen.
Om kwart voor 1 gaat Rosa voorzichtig zitten op haar bureaustoel. De kussens geven wel enige bescherming, maar haar gezicht vertrekt zichtbaar wanneer ze behoedzaam haar lichaamsgewicht op haar zitvlak zet. Vreemd is dat niet. Nadat Karel haar een officiële vrijstelling voor de ochtend had overhandigd en naar de volgende patiënt was vertrokken, had ze in de spiegel naar haar billen gekeken. Wat een ravage! Alles was op zijn minst rood, met enkele grote, dieprode vlakken en twee witte rondjes op het zitgedeelte, waar ze het meest gekneusd was. Het zou zeker nog dagen duren voor dit pijnlijke gevoel zou verdwijnen! Ze had haar pyjama uitgetrokken en vervangen door een wijde jurk, lang genoeg zodat niemand zou kunnen zien dat se nog steeds geen ondergoed aanhad. Ze had besloten dat het niet verstandig was haar strakke slipjes over haar gezwollen billen te trekken. Het was zo al pijnlijk genoeg.
Direct komt Tanja naar haar bureau. “Hey Rosa, ben je weer beter, wat fijn!” Rosa knikt. “Ik voel me al weer veel beter, en ik kon mijn collega’s niet laten stikken natuurlijk.” “Super!” zegt Tanja enthousiast. “Mag ik vragen wat je had?” “Influenza scholae” zegt Rosa wijs, “gelukkig had de dokter de juiste medicijnen bij zich.” “Dat geloof ik graag” antwoordt Tanja, “het is een wonderdokter. Nog een geluk dat ik Karel op zulke korte termijn kon bereiken. Superfijn dat hij je zo goed heeft kunnen helpen. Bij je volgende ziekte zal ik ervoor zorgen dat hij nog eens langskomt.” De woorden klinken gemeend, maar Tanja’s glimlach verraadt alles. Verslagen kijkt Rosa haar aan. Lekker een dagje ziek zijn is verleden tijd.
Help! Hoe ga ik het mijn man vertellen?
Voor het lezen van dit verhaal is enige voorkennis noodzakelijk. Het gaat om dit artikel: https://www.mamaplaats.nl/blog/help-hoe-ga-ik-het-mijn-man-vertellen
Het artikel is eigenlijk puur goud. Waar het jammerlijk misgaat, is de laatste alinea. Die is misschien wat saai. Maar wat blijkt? Er is een langere versie, tot nu toe ongepubliceerd. Daarop heb ik de hand weten te leggen. Het gaat verder waar het artikel nu eindigt:
Tenminste, dat vertel ik de lezers van mamaplaats. Ik ben bang dat ik de zwangerschapsmaffia achter me aan krijg als ik vertel wat er werkelijk gebeurde. Hoe dan ook raak ik mijn wekelijkse column kwijt. Als ik naar de reacties kijk, denk ik echter dat de manier waarop mijn man werkelijk reageerde meer dames van nut kan zijn. Zo ging het gesprek echt verder:
“Nou liefje, ik was met Saar in de Hema in het centrum. Ik dacht dat ik dan nog wat kleertjes kon kopen met die cadeaukaart die we van Jan en Marjan hadden gekregen. Dat ding lag al zo lang bij ons in de la. Eigenlijk vergeet je zo’n cadeaukaart altijd als je naar de winkel gaat, en als je dan thuis bent denk je er pas weer aan. Nou in de Hema hebben we een tijdje rondgekeken, maar ik zag alleen wat maillots. Eigenlijk zonde om daar een kaart aan op te maken, vond ik.”
Op dat moment word ik onderbroken door mijn man. “Schat, je ratelt. Kom nu maar ter zake.” Ik probeerde de boel nog even uit te stellen. “Ja, daar kom ik aan toe,” zei ik poeslief. “Ik liep dus daarna bij de prenatal naar binnen en daar vond ik een paar schitterende outfits. Je zou ‘t jurkje moeten zien dat ik gekocht heb!” Ik slik even. “Alleen, van deze winkel had ik geen giftcard. De kleertjes waren zo mooi dat ik ze niet wilde terughangen. En toen…” Even blijf ik stil. “Toen heb ik wat geld uit de spaarrekening gehaald.” Aan de andere kant van de lijn klinkt een zucht. “Hoeveel?” is het enige wat ik hoor. “60 euro?” zeg ik voorzichtig. “60 euro! Zonder te overleggen? En wanneer was je van plan dit te gaan vertellen als ik niet had gebeld?” Ik besluit open kaart te spelen. “Ik hoopte eigenlijk dat je het niet zou merken, maar dat leek me toch niet zo’n goed idee. We zijn tenslotte een team,” zeg ik vol optimisme. Het blijft even stil. “We bespreken dit vanavond als Saar op bed ligt”.
Ik slik even. Het is me direct duidelijk wat hij bedoelt. Sinds mijn zwangerschap waren er geen ‘besprekingen’ meer geweest, maar nadat we elkaar hadden leren kennen, hadden we vaker ‘besprekingen’ gehad. Het was begonnen nadat ik een keer met een paar wijntjes op van een feest naar huis was gereden. Zonder op de zaken vooruit te lopen, heb ik sindsdien altijd gezorgd voor een geschikte BOB.
Tijdens het eten laat ik niks merken, maar ik voel de vlinders in mijn buik. Tergend langzaam eet ik mijn dessert. Ik staar naar de lepel. Wanneer ik opkijk, zie ik dat mijn man me doordringend aankijkt. Hij draait zich om naar Saar en lacht. “Dan gaat papa jou vanavond naar bed doen he, ja, ja!”. Saar kraait van plezier. “En dan kan mama zich vast voorbereiden.” Ik kreun vanbinnen, maar lach naar Saar.
Het is even geleden, maar ik weet wat mijn man verwacht. Wanneer ik weet dat het slaapritueel bijna is afgerond, doe ik de rolluiken van onze slaapkamer dicht, zodat de buren niet mee kunnen genieten. Dan loop ik naar dat vreemde, loze hoekje tussen de deur en de muur. Wat de architect in gedachten had toen hij dat ontwierp, zal niemand ooit begrijpen. Mijn man heeft er echter een, in zijn ogen, perfecte bestemming voor gevonden. Ik loop naar de hoek, aarzel even en trek dan mijn broek en onderbroek tot aan mijn enkels naar beneden. Ik vouw mijn handen achter mijn hoofd in elkaar en wacht tot mijn man binnenkomt.
Ik hoor hoe de deur van de kleine slaapkamer zachtjes wordt dichtgetrokken. Voetstappen komen dichterbij, achter me door de kamer in. Dan hoor ik niets. Het lijken uren te zijn, waarschijnlijk zijn het een paar minuten. Wat die eerste keer gebeurde, gebeurt nu ook. Gedachten aan vanmiddag stromen naar binnen. Ik begin de column met de vraag of ik me moet schamen of er trots op moet zijn. Als je zo kwetsbaar in de hoek staat en je de ogen op je voelt branden, is er maar één antwoord mogelijk: ik schaam me dat ik me heb overgegeven aan de koopdrang. Ik schaam me dat ik, zonder te overleggen, geld uit onze spaarrekening heb gehaald. Bovenal schaam ik me omdat ik geprobeerd had mijn acties te verbergen.
Dan wordt er achter mij eindelijk gepraat. “Je hebt me vandaag teleurgesteld.” Woorden kunnen niet dieper binnenkomen dan wanneer deze zin door de liefde van je leven worden uitgesproken. “Dat je kleren koopt die Saar niet nodig heeft, vind ik niet leuk, maar iedereen heeft zijn onhebbelijkheden. Dat je geld opneemt van de rekening voor de nieuwe auto, die we echt nodig hebben, is ernstiger. Nou is 60 euro niet zoveel, maar we hebben ‘t geld nodig. Wat me pijn doet, is dat je ‘t wilde verbergen. Zoals je zei, we zijn een team. In een team speel je open kaart. Gelukkig kunnen we dat teamgevoel herstellen. Draai je om en kom naar me toe.”
De tranen staan me bijna in de ogen en ik schaam me enorm. Waarom heb ik niet even overlegd. Met de broek op mijn enkels schuifel ik naar de rechterkant van de houten stoel, normaal gesproken voor de overhemden, waarop mijn man heeft plaatsgenomen. Smekend kijk ik hem aan. Met zijn blik dwingt hij me over zijn schoot te gaan liggen. Met mijn handen steun ik op de grond, met mijn tenen raak ik ook de vloer nog net aan en mijn billen vormen het hoogste punt. Ik hoor nog een zucht. “Ik had gehoopt dat dit niet meer nodig zou zijn.” De eerste klap is meteen hard, en ik ben ‘t niet meer gewend. Even houd ik het nog vol. Mijn linkerbeen komt los van de grond en kruist de rechter. Door zo heen en weer te wrijven kan ik de pijn nog even volhouden. De tranen zitten echter al hoog, en, zoals ik al zei: ik ben het niet meer gewend. Al snel begin ik zachtjes te huilen.
Mijn man slaat in een afgemeten ritme door. Het doet pijn, het brandt. Af en toe biggelt een traan naar beneden. Dan houdt het op. “Kom maar overeind,” klinkt het afgemeten. Ik ga staan, mijn man ook. Hij stapelt wat kussens op de rand van het bed. “Liggen,” commandeert hij. Schoorvoetend ga ik liggen. Ik hoor hoe zijn riem uit de lussen van zijn broek gehaald wordt. “Nee,” kreun ik zachtjes, maar hij reageert niet. “Je krijgt nog 60 klappen met de riem.”
Ik hoor het suizen van de riem en voel hoe deze neerstriemt over de volle breedte van mijn billen. Twee seconden later voel ik de volgende. Zo gaat het door, terwijl de tranen weer in volle hevigheid over mijn wangen stromen. Dan stopt hij. Even denk ik dat het klaar is, tot hij begint te spreken. “Bij de laatste 10 tel je mee en herhaal je de woorden ‘Jij en ik vormen een team’.” Weer hoor ik het suizen en voel ik een nieuwe pijn waar mijn billen en benen samenkomen. Met een gebroken stem herhaal ik zijn woorden. Zo volgen de laatste 10 klappen. Na de laatste begraaf ik mijn hoofd in de dekens en begin heftiger te snikken.
Ik voel hoe mijn man naast me gaat zitten. Hij slaat zijn arm om me heen en zwijgt. Ik huil door in zijn armen en kom langzaam tot rust. Ik voel hoe hij naast me komt liggen. Ik draai mijn gezicht naar hem toe, en we kussen. Een lange, liefdevolle kus. We zijn weer een team.
Wat ik vertelde, is ook waar. Als laatste deel van de straf schreef ik deze column. Dat het niet het hele verhaal was, kon hij begrijpen. Sommige zaken zijn niet voor zwanger en moederend Nederland bedoeld. En dat is jammer, want een team ben je samen en die les is echt belangrijk in de opvoeding. Hoe pijnlijk die les ook is.
Sannes langste dag (epiloog)
Sanne springt uit bed en schreeuwt het uit, voor ze beseft dat ze beter stil kan zijn. Heel even wacht ze in stilte af. “Sanne, rustig!” klinkt het van de gang. “Ja, sorry meneer!” antwoordt ze gauw en keert zich dan naar Daan. “Het is de volgende dag, je bent nog hier!” Haar stemgeluid is wat minder uitbundig maar haar glimlach spreekt boekdelen. Hij lacht terug naar haar. “Ik ben nog hier,” is zijn simpele antwoord. Ze draait zich half om. “Moet je kijken, het is helemaal blauw en paars en alles.” Daan lacht even, “Ja dat is wel logisch na gisteravond, maar het is prachtig hoor, je mag zo wel blijven staan.”
Ze kleedt zich aan met een wijdvallende jurk en borstelt haar haar. Daan is inmiddels ook uit bed gekomen en trekt zijn kleren aan. “Ik denk dat je ‘t best via het raam weer kunt vertrekken,” zegt ze, en hij knikt. Daarna stapt hij op haar af en geeft haar een zoen. “Zie ik je vanmiddag in het eetcafé?” vraagt hij? “Beloofd!” is haar antwoord. “Mooi, dan kunnen we ‘t nog hebben over je bedriegerijtjes, met je herhalende dag.” Hij geeft haar nog een ferme tik op haar jurk en klimt dan het raam uit. Zachtjes wrijvend kijkt ze hem nog na en vertrekt dan richting de eetzaal.
Bij alles wat ze doet en ziet, loopt ze met een enorme glimlach rond. ‘Woensdag: Bloemkool en gehaktbal’ staat er op het bord. In de zaal is alles anders. Mensen zitten op andere plaatsen, er is zelfs een andere kassière aan het werk. Ook zij wordt door Sanne vrolijk gegroet terwijl ze haar yoghurt afrekent. Ze geniet van elke hap van haar eten en denkt na over hoe het nu verder gaat. In de moestuin heeft ze niets meer om op te lossen. Ze hoeft ook geen rondes meer te maken in het dorp. Plots weet ze wat ze kan doen: bij de oude man langsgaan. Ze ruimt af (zonder spektakel van geslagen medebewoners ditmaal) en loopt rustig naar buiten. Fluitend wandelt ze langs de moestuin, waar ze Jamie en zelfs de bewaker groet. Vrolijk groeten zij haar terug. Ze loopt door, gaat door de poort en loopt het dorp in. Bij de kiosk stopt ze nog even en het wordt ook daar bevestigd: het is nu echt woensdag, haar herhaaldag is voorbij.
Ruim voor de lunch zit ze in het eetcafé. Het gesprek met de man was gezellig en hij was erg blij geweest dat ze terug was gekomen om met haar te praten. Na een uurtje had ze beloofd de volgende dag terug te komen en had ze afscheid genomen. Nu zit ze al even vol spanning te wachten tot Daan zou komen. Er verschijnt een schim voor het matglas in de deur en haar hart begint sneller te kloppen; daar is hij eindelijk. Breed glimlachend stapt hij de deur door en schuift bij haar aan tafel. “Deze keer weet ik nog wie je bent,” grapt hij. Ook Sanne moet lachen, maar in haar huidige stemming is het geen prestatie om haar aan het lachen te krijgen.
Samen lachen ze verder, vertellen ze verhalen die ze beide nog niet gehoord hebben en genieten ze van elkaars gezelschap. “Hoe laat moet je terug zijn?” vraagt Daan. Ze denkt even na. Eigenlijk weet ze het niet zo goed. Zoveel heeft ze nog niet gepland en de normale kalender is ze een beetje uit het oog verloren. “Hmm, ik denk om vijf uur, dan moet iedereen weer terug zijn uit het dorp.” Ze kijkt wat ondeugender. “Dus moeten we maar eens gaan.” Verward kijkt Daan naar zijn horloge. “Het is pas half drie, waarom moet je nu al gaan? Het is maar een klein stukje?” “Ik dacht, we moeten nog naar jouw huis. Je wilde me nog spreken over mijn verhalen over herhaaldagen, toch?” De totaal onschuldige blik in haar ogen past niet bij de gedachten in haar hoofd, en in het zijne.
“Dit moet de allereerste keer zijn dat ik uitkijk naar een pak slaag,” denkt Sanne, nadat ze zojuist de woorden “Zo meisje, kom jij maar even hier,” heeft gehoord. Ze buigt zich over Daans schoot en legt haar hoofd op de rand van het bed. Haar jurk wordt opgetild, haar onderbroek gaat naar beneden. “Ik zal je straffen voor je wilde verhalen over herhalende dagen,” zegt hij op strenge toon. “Ja Daan, ik heb het verdiend,” antwoordt ze, overdreven onderdanig. Ze wiebelt nog even met haar achterwerk heen en weer in afwachting van zijn hand. Zachtjes, duidelijk voelbaar, maar niet meer, begint hij te slaan. Ze merkt dat ze nog heel gevoelig is, maar langzaam ontstaat er ook een fijne tinteling en ze voelt dat ze opgewonden raakt. Te merken aan de prikken die ze in haar buik voelt, deelt Daan die gevoelens. Gestaag bouwt hij het pak slaag op, steeds iets sneller en een klein beetje harder.
“Misschien zijn je billen nog iets te gevoelig,” geeft Daan aan. Even denkt ze dat hij stopt, maar dan voelt ze zijn hand op haar benen. “Niet daar!” roept ze, maar hij is niet van plan naar haar te luisteren. “Volgens mij bepaal ik dat, of niet dame?” Bij deze woorden voelt ze een kriebel, een beetje zoals wanneer de directeur haar toespreekt, maar toch ook weer heel anders. “Ja, Daan,” zegt ze en even later voelt ze zijn hand neerkomen. Wat ontzettend gevoelig zijn haar benen! Ook al voelt ze dat hij niet op volle kracht slaat, het prikt en bijt al gauw. Ze trappelt op zijn schoot. Als dat niets uithaalt, probeert ze met haar hand haar onderlichaam te beschermen.
Direct wordt de hand op haar rug vastgezet. “Doet het pijn?” vraagt Daan op plagerige toon, terwijl hij door blijft slaan. “Au, ja, gemenerik!” roept ze terug. Dat had ze duidelijk beter niet kunnen doen. Direct begint hij wat harder te slaan. Ze trekt haar benen uit elkaar, maar dat blijkt een aanleiding om ook aan de binnenkant van haar benen te slaan. Gauw sluit ze deze weer en probeert een andere tactiek: “Au Daan, niet zo hard, ik heb mijn lesje geleerd!” Weer bereikt dit niet het juiste resultaat. “Wil je liever dat ik weer op je billen sla?” Ze denkt even na. Het gevoel was wel beter, ook al branden ze nog van gisteren. “Au, misschien,” antwoordt ze. “Dat kan, je hoeft er alleen maar om te vragen.” Wat gemeen weer! Ze bijt op haar lip, maar de gemene steken in haar benen zorgen ervoor dat ze haar trots laat vallen. “Zou je alsjeblieft weer op mijn billen willen slaan!”
Daan gaat nu wel in op haar verzoek. Langzaam begint hij weer te slaan en voert het tempo steeds een stukje op. Het brandende gevoel wordt steeds sterker, maar omdat het voorzichtig wordt opgebouwd, kan ze het net hebben. “Zo, nu ben je wel voldoende opgewarmd,” zegt hij droogjes. “Wat, opgewarmd?” roept ze verontwaardigd en Daan begint te lachen. “Als ik nu echt dacht dat je tegen me zat te liegen wel. Ik bedoel ‘Ja meisje, opgewarmd’. Zo klink ik wat strenger. Nu krijg je nog tien klappen.” In een heel traag ritme laat hij zijn hand hard neerkomen. Iedere klap stuurt een elektrische lading door haar lijf en ze begint te hijgen. De laatste trilt helemaal na door haar lichaam. Ze houdt het niet meer. Gelukkig bevindt Daan zich in dezelfde stemming. Hij helpt haar overeind. Al zoenend helpen ze elkaar uit de kleren. Halverwege een zoen doet ze een stap achteruit. Terwijl hij voorover buigt om de kus af te maken, grijpt ze haar kans. Ze duwt hem met twee handen van haar af op het bed. Direct klimt ze erachteraan en bovenop hem. Ze houdt haar handen op de zijne en drukt met haar gewicht op zijn benen. “Nu heb ik de macht!” zegt ze triomfantelijk.
Dat blijkt een misrekening! Met een snelle draai rolt hij haar van haar af. Direct rolt hij zich aan de kant en trekt hij haar op haar buik. Een paar scherpe tikken volgen. “Volgens mij heb je het mis!” zegt hij tussen haar hoge gillen door. Dan stapt hij uit bed. “Waar ga je heen?” vraagt ze verbaasd, misschien zelfs een tikje teleurgesteld. Hij rommelt wat in een kastje. “Condooms pakken, of doen we ineens onverstandig op dag 2? Foei meisje.” Hij geeft haar een tikje op haar neus en gaat weer op het bed liggen. “Volgens mij was jij hier heel goed in.”
Nadat het condoom om is, beklimt ze hem weer, nu met haar rug naar hem toe. Deze keer begeleidt ze hem naar binnen. Langzaam gaat ze op en neer. Met een luide klap landt Daans hand op haar linkerbil. Ze hijgt en beweegt in langere halen. Met een klap op de andere kant verhoogt ze het tempo. Iedere ‘aanwijzing’ wordt opgevolgd, ze hijgen steeds harder en kreunen zachtjes. Dan buigt ze voorover en steunt op haar linkerhand, terwijl ze met de rechter zichzelf bevredigt. Al rijdend, en onder een regen aan klappen, komt ze klaar. De spiertrekkingen zorgen ervoor dat Daan snel volgt.
“We hebben tot vijf uur,” zegt ze, wanneer ze enkele minuten later knuffelend tegen elkaar aan liggen. “Vandaag misschien, maar ik heb het idee dat we nog wel langer hebben.” Ze lacht gelukzalig bij deze gedachte. Ze denkt aan alle dagen die zich herhaald hebben, hoe vervelend het soms was, en wat het heeft opgeleverd. ‘Misschien herhaalt deze dag zich wel’ bedenkt ze zich, terwijl ze zich omdraait naar Daan. Met een lange zoen gaat in elk geval het laatste half uur in de herhaling.
Users Today : 105
Users Yesterday : 153
Users Last 7 days : 1277
Total Users : 155281
Views Today : 538
Views Yesterday : 728
Views Last 7 days : 6749
Total views : 979720