Posted on by admin

Jouw vrouw, mijn vrouw (1)

Kitty de Vries keek voor de derde keer naar de drie koffers die geopend op haar bed lagen en controleerde de inhoud met de lijst die ze in haar hand had. Het was belachelijk, wist ze, want ze had alles al gecontroleerd toen ze aan het inpakken was.

Ze boog voorover en deed de koffers dicht. Ieder moment kon de auto arriveren die haar naar haar tijdelijke adres zou brengen.

‘We kunnen ons nog steeds bedenken als we willen.’

Kitty draaide zich om en keek naar de massieve gestalte van Gerben die tegen de deurpost leunde. Ze vroeg zich af hoe lang hij daar al stond, hoe lang hij haar al observeerde en de spanning in haar lijf waarnam. Ondanks dat ze psychologie studeerde waren de eenvoudige observaties van Gerben treffender dan de wetenschappelijk verantwoorde methodieken uit de boekjes.

Ze trok een van de koffers van het bed. ‘Nee’, zei ze met een flauwe glimlach. “Ik wil hiermee doorgaan. Ik weet dat veel dergelijke televisieprogramma’s belachelijk zijn, daar deze lijkt wel op een soort psychologisch experiment. Bovendien heeft de producent gezegd dat stellen elkaar over het algemeen weer stukken meer gaan waarderen. Ik denk we dat alle twee goed kunnen gebruiken.

Gerben liep naar zijn vrouw en pakte haar met zijn grote hand bij haar kin. Hij tilde haar gezicht op en keek haar in de ogen. ‘Jìj kunt dat goed gebruiken, Kitty. Ik twijfel er niet aan dat we perfect bij elkaar passen. Het enige probleem is wat mij betreft dat je moet begrijpen is dat ik geen grapje maakte toen ik zei dat ik een man was die regels stelt en handhaaft.’

Met een zucht duwde Kitty haar man aan de kant en tilde een van de koffers van het bed. ‘Gerben, je weet dat ik van je houdt’, zei ze. ‘En ja, ik besef me heel goed dat ik akkoord gegaan ben met dat huiselijke discipline gedoe. Ik denk alleen dat je af en toe best wat minder streng mag zijn’.

Gerben nam de koffer van zijn vrouw over en pakte een tweede van het bed. ‘Om je geheugen even op te frissen, Kitty, hebben we het voordat we gingen trouwen uitvoerig gehad over ‘dat huiselijke discipline gedoe’ zoals jij het noemt. Jij zei dat dat precies het soort relatie was dat jij nodig had. Ik ben niet degene die van mening veranderd is’.

Kitty greep de laatste koffer en liep in de richting van de deur. ‘dat is omdat jij niet degene bent die over de knie gelegd wordt en een stevig pak op je blote billen krijgt’, zei ze.

‘Je krijgt alleen maar een pak slaag als je het verdiend hebt, Kitty. Dat weet je best’. Gerben liep achter zijn vrouw aan de trap af. ‘Het is niet zo dat ik je voor iedere futiliteit over de knie leg, en als je eerlijk bent, moet je toegeven, dat die discipline je best goed gedaan heeft’.

Kitty zette haar koffer onder aan de trap neer en draaide zich naar haar man om. ‘Je hebt gelijk’, zei de zachtjes. ‘Maar valt me kwalijk te nemen dat ik wel eens wil ervaren hoe het is om met een andere partner te leven – iemand die niets met huiselijke discipline heeft?’

‘Natuurlijk neem ik je dat niet kwalijk’, zei Gerben. ‘Met die reden ben ik hier zelfs mee akkoord gegaan. Het programma heeft in zijn contract staan dat seksueel contact taboe is en iedereen is zorgvuldig gecast… het is dus een veilige omgeving waarin je goed kunt testen of je nog wel in dit huwelijk door wilt gaan’.

‘Natuurlijk wil ik met je doorgaan’, verdedigde Kitty zich. ‘Dat weet je best’.

‘En jij weet heel goed dat als we doorgaan, er op bepaalde terreinen geen compromissen te sluiten zijn’. Gerben wachtte even. ‘Ik ben daar heel duidelijk in, Kitty. Als je je aan de afspraken houdt, dan krijg je ook niet op je billen. Als je over een week terugbent en je besluit dat je een meer meegaande partner wilt, dan moeten we een aantal zware beslissingen nemen’.

Kitty ging tegen hem in, maar haar woorden werden overstemd door het geluid van een auto die voor het huis stopte. Toen ze door het raam in de hal keek, zag ze twee auto’s – een limousine en een bestelwagen die voor hun huis bleven staan.

‘Daar zijn ze’, zei ze, terwijl Gerben naast haar voor het raam ging staan. Het stel keek toe hoe de ‘Jouw vrouw, mijn vrouw’ presentator Jan Willem Beukelaar, samen met een camera- en een geluidsman uit de bestelauto stapten en positie kozen bij de limousine.

Als eerste stapte de vrouw uit en haar verschijning liet Kitty niet onverschillig. Ze was hoogblond, had een gebruinde huid en was klein, op haar borsten na. Deze staken pront naar voren en uit haar ogenschijnlijk dure jurk, welfden ze uitdagend tevoorschijn. De man die de plaats van Gerben ging innemen – de man die de komende week ‘de echtgenoot’ van Kitty zou zijn, was lang, goed gekleed en knap op een intellectuele manier, met zorgvuldig gekamde haren en een bril met een heel licht montuur.

Kitty en Gerben hadden het stel nooit eerder gezien en wisten niet meer dan dat ze uitgezocht waren omdat ze elkaars tegenpolen waren in veel opzichten.

Kitty stond als aan de grond genageld toen de deurbel ging. Gerben kneep haar even bemoedigend in haar arm.

‘Het is Ok’, zei ze en keek toe hoe Gerben de deur opendeed.

‘Gerben! Kitty! Leuk om jullie te zien’. Jan Willem Beukelaar stapte als eerste naar binnen, zijn tanden blonken toen hij een gemaakte glimlach produceerde. ‘Ik weet dat jullie bijna niet kunnen wachten kennis met elkaar te maken, dus ik zal jullie niet langer in spanning laten. Kitty en Gerben De Vries, dit zijn Philip en Britt Michels’.

Philip Michels stak zijn hand uit in de richting van Gerben. ‘Hallo’, zei hij, en Kitty verbaasde zich om zijn Brabantse accent.

Kitty zag hoe haar partner een stap naar voren deed om de hand te schudden van de man met wie zijn vrouw straks naar huis zou gaan. Gerben stelde zich voor. Aan de spierspanning is zijn kaak was te zien dat ze nerveus was. De beide mannen waren ongeveer even lang. Kitty zag dat ze ieder op hun eigen manier aantrekkelijk waren. Gerben een constructie ontwerper, die sinds kort zijn eigen bedrijf had. Hij werkte vaak zij aan zij met de bouwvakkers, dat was aan zijn massieve spieren te zien. Philip Michels zag er meer uit alsof hij zich in de sportschool in conditie hield. Hij was lang en licht gespierd, zijn handen waren zichtbaar niet aan het fysieke werk gewend, zoals die van haar man. Hij had mooie grijze ogen, hij had volle lippen en toen hij glimlachte zag Kitty dat hij kuiltjes in zijn wangen had. Hij deed haar een beetje aan Wesley Sneijder denken, hetgeen haar zus Wilma ongetwijfeld stik jaloers zou maken.

Kitty had geen tijd zich af te vragen of Gerben zich bedreigd zou voelen. Opeens werd ze in de richting van Britt Michels geduwd, die met een verveelde gezichtsuitdrukking met haar halskettinkje stond te spelen.

‘Niet zo bescheiden, meiden!’ Jan Willem Beukelaar nodigde Britt naar voren. ‘Maak eens even kennis!’

Kitty glimlachte geforceerd en stak haar hand naar voren. ‘Dag, Britt’. Maar de andere vrouw accepteerde de uitgestoken hand niet. Ze leek uit haar humeur en Kitty zag hoe ze door de kamerdeur naar binnen keek.

‘Hebben jullie geen flat screen televisie?’, vroeg ze met ongeloof in haar stem.

‘Eh, nee’, antwoordde Kitty. We kijken niet zoveel naar de televisie.

‘Het gaat niet om de kwantiteit, maar om de kwaliteit’, zei Britt ;’Laat me raden, ook geen blueray zeker?’

Kitty schudde haar hoofd. ‘Sorry’.

Britt schudde uiteindelijk de hand van Kitty. Ze lachte sarcastisch terwijl ze dit deed. In plaats van tegen Kitty sprak ze tegen de presentator, ‘Jezus, Max, ik had niet verwacht dat je ons met de familie Flodder zou wisselen’.

Philip Michels keek beschaamd. ‘Britt, alsjeblieft…’

‘Ach, houd je mond, Philip’, zei ze en wuifde hem weg. ‘Jij denkt er ook zo over, dat weet je best’. Ze draaide zich richting Gerben. ‘Je zult je vouw met geweld uit mijn huis moeten halen, als dit allemaal achter de rug is. Wij hebben een plasma tv en een zwembad’.

Jan Willem klapte enthousiast in zijn handen. ‘Dit een geweldig begin!’En toen, ‘Cut!’

Hij sloeg de cameraman op zijn rug. ‘Hoe kan ik ze uitzoeken, hè Rudy?’

‘Dat kun je zeker, baas’. De gezette man legde de camera op zijn schouder en maakte zich samen met de geluidsman uit de voeten. ‘Maar aan de andere kant zeggen ze dat tegenpolen elkaar aantrekken’.

Een andere man in pak stapte naar voren, deed een koffertje open en haalde een stapeltje papieren tevoorschijn, die hij aan de presentator overhandigde. ‘Hé, geen feestje voordat alles officieel getekend is’, zei hij.

‘Mijn advocaat’, zei Jan Willem, alsof hij dat uit moest leggen. ‘En jullie weten wat dat betekent, luitjes. Het is nu of nooit’. Hij legde de papieren op het tafeltje in de hal en gaf ieder stel een pen. ‘De laatste kans om er mee op te houden’.

‘Weet je het nog steeds zeker?’ vroeg Gerben. Kitty was niet echt zeker van haar zaak, maar ondanks haar bedenkingen, boog ze zich over het papier. Dit was haar idee geweest. Hoe zou het zijn als ze het bijltje er nu bij neer zou gooien?’ Zij tekende eerst en Gerben volgde haar voorbeeld.

Philip en Britt Michels tekenden daarna. Britt commandeerde er op los terwijl ze in drievoud haar handtekening zette op de stippellijntjes die de advocaat aanwees.

‘Als ze het in haar hoofd haalt om voor je te koken, Philip, haal je dan maar niets in je hoofd. Ik zal daar niet mee doorgaan wanneer ik thuis kom. En oh ja, ik heb Margriet vorige week ontslagen, ze zal vandaag wel haar laatste salaris komen halen’.

‘Heb je de schoonmaakster ontslagen? Dit is al de zesde? Wat mankeerde er deze keer aan? Philip zuchtte diep.

‘Ze gaf me een grote mond toen ik haar zei dat ze de kroonluchter schoon moest maken’, zei ze. Probeer maar iemand anders te vinden voordat ik weer terug ben. En als je iemand gevonden hebt, zorg dan dat ze de vlek uit de stoel op de slaapkamer probeert te halen. Poes heeft er op overgegeven’.

Philip keek verbijsterd. ‘Waarom heb je dat zelf niet gedaan?’

‘Omdat ik niet schoonmaak, verdomme’. Ze deed een stap achteruit en zag hoe Kitty en Gerben haar met een blik van ongeloof aankeken.

‘Laat me raden’, zei Britt. ‘Jij zou het zelf schoonmaken zoals een brave huisvrouw betaamd?’

Nu was het de beurt aan Kitty om verbaasd te reageren, ‘En, ja, dat zou iedereen doen’.

‘Nou, ik ben niet iedereen’, zei Britt. ‘En dat zal ik bewijzen, lieverd. Als jij straks weg bent, dan zal ik je man trainen om jouw straks zo te behandelen, als Philip mij behandeld’.

‘Ja, hoor!’, mompelde Gerben onhoorbaar.

‘Goed, tijd om te gaan’. Jan Willem dirigeerde Kitty en Philip in de richting van de deur. Terwijl hij dit deed, draaide hij zich om naar Britt en Gerben. ‘En denk eraan, de camera’s draaien tot tien uur ’s avonds. Daarna kunnen jullie van een goede nachtrust genieten. Om precies zes uur ’s ochtends staat de ploeg vervolgens weer voor de deur.

Kitty keek over haar schouder naar Gerben, die met Britt tussen een aantal cameramensen stond. ‘Stop de camera’, hoorde ze iemand zeggen terwijl de deur dichtging.

Toen ze buiten op de stoep stonden, merkte ze hoe Philip haar in zich opnam. ‘ben je er klaar voor?’, vroeg hij.

‘Ja hoor’, antwoordde ze.

‘Goed dan. Daar gaan we’, zei hij. ‘Op naar ons huis’.

‘Stop de camera’, hoorde ze nogmaals zeggen. Ze liep samen met de man naar de limo.

Britt Michels had niet overdreven over het huis waar ze samen met haar man woonde. Aan het eind van een lange oprit stond een prachtig houten huis, met veel glas.

‘Wauw!’, zei Kitty toen ze binnenstapten. De kamer was licht en fris, met een mooie honingkleurige houten vloer. Aan de wand hing een grote plasma televisie. Een zacht jazz muziekje klonk uit verborgen speakers. De meubels waren gemaakt van het allerzachtste leer. De tafels waren opgemaakt met zilver en Kristal en de gordijnen hadden een eenvoudige maar modern zwart witte print.

‘Het lijkt wel of ik zo een kamer uit ‘VT wonen’ binnenstap’. Ze had onmiddellijk spijt van haar woorden. Als Britt dit later op tv terug zou zien, zou ze haar man vast inwrijven met wat voor volksvrouw hij een week had doorgebracht. Ze was bang geweest dat ze zich constant bewust zou zijn van de camera’s, maar ze nam zich nu al voor dat ze hier wat alerter op moest zijn.

‘Dank je wel’, zei Philip. Ik zou je compliment graag opstrijken, maar ik moet bekennen, dat de inrichting helemaal het werk van Britt geweest is.

‘Wauw!’, zei Kitty, die duidelijk onder de indruk was.

‘Ja’, hing hij verder, ‘En het is grappig dat je over ‘VT wonen’ begint, omdat toen we gingen inrichten, ze een foto vond van het huis van de één of andere bekende Nederlander. Ze heeft deze aan een ontwerper gegeven en gezegd, ‘Zo wil ik het’. Kitty keek hem aan, geamuseerd en een beetje verrast. ‘Dus het is…’

‘Ja’, het is nagedaan’, zei hij. ‘Britt heeft sterallures en haar grootste droom is ontdekt te worden. Ze probeert door te breken in het modellenwereldje’.

‘Dat is mooi’, zei Kitty en stond daar met een van de tassen onder haar arm geklemd. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen.

‘Heb je zin… om wat te eten?’, vroeg hij opeens. Hij pakte een stapel folders van het tafeltje. ‘Onze kok is pas geleden ontslagen, maar er zijn een paar goede restaurants in het centrum die bezorgen. We kunnen er ook heen rijden als je dat liever hebt’.

‘Of ik zou kunnen koken’, bood kitty aan. ‘Ik kook ontzettend graag. Ik heb de afgelopen zomer een cursus Italiaans koken gevolgd. Ik zou een Toscaanse schotel kunnen maken’.

Philip keek wat ongemakkelijk, alsof hij een ongelofelijk exclusief cadeau aangeboden kreeg en niet wist of hij daarop moest reageren. ‘Ik wil niet dat je de indruk krijgt…’

‘Ik heb helemaal geen indruk. Ik vind het gewoon leuk om te koken’, zei ze.

‘Een Toscaanse schotel, zei je? Nou, dat klinkt heel aantrekkelijk. Ik denk niet dat je alle ingrediënten in de keuken zult aantreffen. Ik zou kunnen bellen en de spullen kunnen laten bezorgen…’

‘Dat is een stuk duurder dan wanneer ik zelf naar de winkel zou gaan’, antwoordde ze.

Opnieuw keek Philip ongemakkelijk voor zich uit. ‘Nou ja, ik moet nog even wat aan mijn administratie doen. Je kunt het boodschappenautootje meenemen, Ok?’

Kitty glimlachte. ‘Ja hoor”, gaf ze toe.

Philip haalde zijn portemonnee tevoorschijn en diepte hier twee gloednieuwe biljetten van honderd euro uit op. ‘Zou dit genoeg zijn voor de boodschappen?’.

Kitty lachte en pakte een van de briefjes. ‘We zijn met zijn tweetjes, meneer, niet met een heel weeshuis’. Ze hield het biljet omhoog. ‘Ik zal de kassabon meenemen en het wisselgeld natuurlijk’.

‘Wisselgeld? Kassabon?’ Philip sprak de woorden uit alsof hij ze nog nooit eerder gehoord had. ‘Ja, Ok, gaaf. We zien elkaar dus over een uurtje weer?’

‘Ja hoor’, zei ze, en liep weer naar de buitendeur. Het uitpakken kon nog wel even wachten, besloot ze. Op dit moment was ze vooral opgelucht dat de stemming van die ochtend behoorlijk veranderd was. Hopelijk zou ze wat wijzer worden van de man waar ze de komende week mee zou doorbrengen.

En hoewel Kitty van nature helemaal niet nieuwsgierig was, toen ze een folder in de limousine had gevonden, hield ze zichzelf voor dat ze haar ogen best de kost mocht geven, omdat het misschien bij kon dragen een goede partner voor Philip Michels te zijn tijdens de opnames. Ze keek naar het getinte glas wat haar van de chauffeur gescheiden hield en daarna door het achterruit waardoor ze de cameraploeg kon zien, die de achtervolging inzette. Ze was opgelucht dat niet besloten was dat de cameraman bij haar in de auto moest zitten.

De folder was een promotie folder van Michels Accountants BV, een bedrijf wat gespecialiseerd was in buitenlandse beleggingen. In zijn korte biografie stond dat zijn vader een Italiaanse zakenman was geweest en zijn moeder een Nederlandse muzieklerares en dat hij afwisselend in Italië en Nederland gewoond had en het grootste deel van zijn opleiding in Italië gevolgd had.

Kitty vroeg zich af hoe de ogenschijnlijk zo verlegen en gecultiveerde Philip terecht was gekomen bij zo’n kenau als Britt. Ze hield zichzelf voor dat haar dit niets aanging. Het was niet aan haar om zich voor deze man verantwoordelijk te voelen of zich druk te maken om zijn huwelijk. Dit was een experiment voor haar, niets meer en niets minder en tegelijkertijd een mooie kans om haar leven met haar strenge echtgenoot te vergelijken met dat van iemand anders. En ze kon niet ontkennen dat Philip en Gerben totaal anders waren.

En terwijl de limo door de straten zoefde vroeg ze zich af of Britt al tot dezelfde ontdekking gekomen was.

Posted on by admin

Kerstinkopen

Copyright 2007 Lydia Russell

Toen het schrille geluid van Anna’s wekker klonk, tastte haar hand automatisch naar de schakelaar om hem het zwijgen op te leggen. Loom rekte ze zich uit en voelde dat de kant van het bed van Luke leeg was. Het was nog steeds warm, dus hij was nog niet zo lang geleden opgestaan. Anna ging rechtop zitten en reikte naar haar zachte blauwe ochtendjas op de stoel naast haar. Ze stond op en trok het zachte zijde om haar lichaam. Haar voeten liet ze in een paar bijpassende pantoffels glijden.

Anna pakte haar kleren van de grond die ze er de avond ervoor had achtergelaten en liep door de ruime slaapkamer in de richting van de badkamer.

Ze dumpte haar kleren in de wasmand en zette de douche aan. Terwijl het water aan het opwarmen was, begon ze haar tanden te poetsen.

Voorzichtig stapte ze onder de waterstraal. Ze richtte haar hoofd op om haar blonde krulhaar nat te maken. Toen ze de shampoo pakte, realiseerde ze zich dat dit een van die dagen zou zijn en kreunde.

‘Oh, nee, niet nu!”, mompelde ze. Ze had Luke beloofd dat ze vandaag samen met hem de kerstinkopen zou doen.

Anna had een bloedhekel aan het doen van kerstinkopen. Ze haatte de mensenmenigtes en het gefrustreerde winkelpubliek, om nog maar te zwijgen van de druk om voor iedereen de perfecte kerstcadeautjes te vinden. Ze haalde diep adem en probeerde weer controle over zichzelf te krijgen. Als ze vroeg genoeg zouden beginnen, kon ze zich misschien een enkele reis over de knie van Luke besparen. ‘Dat zou toch kunnen?’, hield ze zich zelf voor. Maar een zwaar gevoel in haar maag en een kriebel in haar billen die ze maar al te goed kende, maakten het niet gemakkelijk zichzelf daarvan te overtuigen.

Anna zat aan haar kaptafel en deed make-up op toen Luke de kamer binnen kwam. Hij droeg een dienblad met een ontbijt en de ochtendkrant.

‘Goedemorgen, schoonheid’, zei hij, ‘Heb je lekker geslapen?’

‘Ook goedemorgen’, antwoordde ze en draaide haar gezicht in zijn richting om de kus, waarvan ze wist dat die zou volgen, in ontvangst te nemen. ‘Ja, ik heb heerlijk geslapen! Dat moet van de zaak komen’, zei ze plagend en gaf hem een knipoog.

Anna liet haar blik over het dienblad glijden dat Luke heeft meegenomen. Dit was hun ritueel van de vrije zaterdag. ‘Hm, dat ruikt zalig!’

‘Bijna net zo goed als mijn vrouw’, gromde Luke zachtmoedig en plaatste een kus in haar nek.

‘Gedraag jij je een beetje, oudje?’, giechelde Anna. ‘Zie je niet dat ik druk bezig ben om mezelf mooi te maken voor je?’ Binnenin voelde ze haar hart smelten, ze vond het heerlijk wanneer Luke liet merken dat hij haar nog steeds begeerlijk vindt’.

Anna richtte haar blik weer op de spiegel, terwijl Luke het dienblad op het kleine tafeltje neerzette en de balkondeuren open deed om wat frisse lucht binnen te laten. Ik had gedacht dat we even de advertenties door kunnen nemen, terwijl we eten’, zei hij terwijl hij voor ieder van hen een kop koffie inschonk.

Anna draaide haar ogen omhoog en probeerde de zucht die haar lippen ontsnapte te dempen, maar Luke hoorde het. Hij wist dat ze een gruwelijke hekel had aan het doen van kerstinkopen, maar hij hoopte dat ze haar best zou doen om er het beste van te maken. Hoe dan ook, toen hij de zucht hoorde kon hij zich levendig voorstellen welke gezichten ze achter zijn rug zou trekken. Het maakte duidelijk dat hij maar beter een paar preventieve maatregelen kon nemen voor ze op pad zouden gaan.

Het stel kletste gezellig terwijl ze de advertenties doornamen en ieder aantekeningen maakten van de dingen die ze mee wilden nemen. Luke probeerde zijn vrouw wat op te vrolijken door dingen aan te wijzen, maar dat hielp niet echt. ‘Wat denk je van dit elektrische voetmassage apparaat voor je zuster, liefje?’, vroeg hij terwijl hij haar de advertentie liet zien. ‘Ze klaagt toch regelmatig over zere voeten, nu ze die nieuwe baan heeft? Wat vind je ervan?’

‘Ach, ik weet het niet’, antwoordde Anna afwezig terwijl ze door de krant bladerde. ‘Ik kan niet veel bijzonders vinden, misschien moeten we de krant van morgen nog even afwachten’.

‘Kun je echt niets vinden, of zijn dit weer de bekende uitvluchten van je?’ De stem van Luke klonk waarschuwend.

Zijn vrouw deed of ze hem niet hoorde en liep naar de kast om kleren uit te zoeken. Luke keek toe hoe ze zich elegant door de kamer bewoog en nam de laatste slok van zijn koffie.

Ze waren al lang genoeg getrouwd waardoor hij, zonder dat ze haar mond open hoefde te doen, wist hoe de vlag ervoor hing. ‘Het was inderdaad tijd voor een extra verzekeringspolis’, bedacht hij geamuseerd.

Anna liep naar het tafeltje en begon de vieze ontbijtspullen te verzamelen, maar Luke pakte haar hand en hield haar tegen. ‘Laat mij dat maar doen, liefje. Als jij het bed opmaakt, zal ik dit in de afwasmachine zetten. Ok’.

‘Dat is goed’, antwoordde ze. Ze drukte een kus op zijn wang en liep naar het bed.

In de keuken zette Luke de ontbijtspullen in de afwasmachine en schonk de laatste koffie in. Hij liep even door de woonkamer om te zien of alles er netjes bij stond zodat Anna geen excuus zou vinden om hun vertrek uit te stellen. Voordat hij de keuken verliet pakte hij een stevige houten pollepel uit de vaas op het aanrecht. Als een kleine aanmoediging op de welgevallige bips van zijn vrouw ertoe bij zou dragen dat ze haar humeur beter onder controle had, dan moest dat maar.

Anna hoorde haar man door de gang lopen terwijl ze zich aan het aankleden was. Ze stond met haar rug naar de deur, toen ze een geel zijdeachtig broekje pakte, erin stapte en hem langs haar benen omhoog trok.

‘Wacht daar nog maar even mee’, klok de diepe stem van haar echtgenoot achter zich.

Er verscheen een blos op haar wangen en er speelde een glimlach om haar lippen toen Anna gehoorzaam haar broekje uitdeed en zich omdraaide.

Misschien had Luke heel andere plannen dan te gaan winkelen.

Anna draaide zich met haar liefste glimlach om naar Luke, maar toen ze zag wat hij in zijn hand had, verdween de hoop op een romantisch intermezzo als sneeuw voor de zon. ‘Waar is die voor’, vroeg ze naar de bekende weg. ‘Ik heb toch niets verkeerd gedaan?’

‘Dat weet ik’, zei hij geruststellend, ‘Maar volgens mij is het een goed idee die billen van je eens flink op te warmen, zodat je er vandaag steeds aan herinnerd wordt dat je je goed moet gedragen’.

‘Liefje, je hoeft dat ding helemaal niet te gebruiken. Ik zal me goed gedragen. Dat beloof ik!’

‘Ik ben blij dat te horen, want het zou niet goed zijn voor die fraaie billen als je je belofte niet nakomt’, zei Luke terwijl hij zijn vrouw in de richting van het bed begeleidde. ‘Maar ik zal je eerst een voorproefje geven van hetgeen je te wachten staat als je jezelf niet in de hand kunt houden’.

Anna wist dat het geen enkele zin had zich te verzetten toen hij haar over zijn knie legde en op haar ronde billen klopte. Als hij een keer besloten had haar een pak op haar bips te geven, dan kon niets hem daarvan af brengen. ‘Onthoud jongedame, als je je niet weet te gedragen dan lig je hier later weer en dan zal het een stuk erger zijn. Ben ik duidelijk?’

‘Ja, Luke’, zei Anna en greep de sprei vast.

Luke hief zijn hand omhoog en liet hem neerdalen op haar linkerbil. Hij bedekte haar bips met pijnlijke klappen tot deze mooi rood was en zijn vrouw zacht gekreun liet horen.

‘Nog een paar meer en dan zijn we klaar’, zei Luke terwijl hij de pollepel oppakte.

‘Luke, alsjeblieft!’, smeekte ze. ‘Niet met de pollepel’.

‘Anna Louise, ik hoop dat je nu niet de discussie met me aan gaat’, waarschuwde hij.

‘Nee, nee, ik wil alleen maar…’

Luke stopte en liet de pollepel op haar gevoelige billen rusten. ‘Je mag kiezen’, zei hij, ‘Twintig met de pollepel of voorover staand over het bed vijftien met de riem. Wat zal het zijn?’

‘Ok, gebruik de pollepel maar. Het spijt me’, antwoordde ze snel.

‘Dat dacht ik al’.

Hij hief de pollepel omhoog en liet hem vijf keer achter elkaar op haar linkerbil neerdalen, gevolgd door nog vijf maar dan op haar rechterbil. De laatste tien liet hij neerkomen op het plekje waar haar billen overgingen in haar bovenbenen.

‘Alweer klaar, liefje’, zei hij en hielp haar overeind. ‘En nu aankleden, een beetje vlug’.

*****************************

Luke en Anna beleefden een succesvolle middag en vonden heel wat cadeautjes die ze zochten. Anna had wel een paar momenten waarin de spanning behoorlijk opliep, maar een waarschuwende blik en een tik op haar billen zorgden ervoor dat ze snel weer kalmeerde.

Halverwege de middag besloten ze een lunchpauze in te lassen en liepen naar de auto. Een eindje verderop bevond zich hun Mexicaans eethuisje. Nadat ze besteld hadden, begon Luke op te sommen welke winkels ze straks nog moesten bezoeken. Dit tot grote ergernis van zijn vrouw.

‘Schatje, ik heb geen zin om me de hele dag in die mensenmenigte te begeven. Je weet dat ik daar een hekel aan heb’, pruilde ze.

‘Anna, ik probeer dit al wekenlang te doen, maar jij weet het steeds weer uit te stellen. Dus nu moeten we alle inkopen op een dag doen om ze op tijd in huis te hebben’, probeerde Luke haar met een diepe zucht tot rede te brengen.

Zijn waarschuwing van die ochtend had klaarblijkelijk niet genoeg indruk gemaakt, gezien de manier waarop ze haar ongenoegen kenbaar maakte. Uiteindelijk had Luke er genoeg van. Hij fluisterde in haar oor, ‘Dit is de laatste waarschuwing jongedame. Of je kiest eieren voor je geld of we gaan nu naar huis voor een ongenadig pak op je blote bips. En als ik met je klaar ben, gaan we alsnog de stad in om het restant van de boodschappen te doen. Aan jouw de keus om dat met een paar zere billen te doen, of niet’.

Anna slikte een brutaal antwoord dat haar op de lippen lag in, en mompelde, ‘Ja, Luke’.

Luke vroeg de rekening en nam zijn vrouw mee naar de auto. Zoals gewoonlijk hield hij de deur voor haar open, maar voordat ze in stapte pakte hij haar bij haar arm, en sloeg haar een tiental keer op het zitvlak van haar strakke spijkerbroek. ‘Dat is voor je gedrag van daarnet’, zei hij, terwijl haar arm los liet.

Luke liep naar de bestuurderskant van de auto en hoopte dat de klappen genoeg waren om ervoor te zorgen dat zijn vrouw zich de rest van de dag zou gedragen. Tegelijkertijd had hij daar zo zijn twijfels over. Hij wilde haar graag het voordeel van de twijfel geven, maar alle voortekenen waren aanwezig.

En terwijl de middag gestaag vorderde, bleef Anna een rothumeur houden.

Ze was vastbesloten zich de rest van de dag ellendig te voelen, ondanks de diverse waarschuwende blikken van haar man. Meer dan eens heeft Luke overwogen haar mee naar huis te nemen voor een flink pak slaag, maar hij wilde het graag af maken, zodat ze het daarna definitief achter zich konden laten.

Tegen de tijd dat ze aan het eind van de middag bij Vroom en Dreesmann arriveerden, zei Anna geen stom woord meer tegen hem, hoe erg hij ook zijn best deed het gezellig te houden. Eenmaal binnen besloten ze ieder een kant op te gaan om op die manier tijd te besparen. Luke had zijn spullen in een mum van tijd bijeen en liep terug om Anna te zoeken. Helaas hoorde hij haar nog ver voordat hij haar kon zien.

Daar stond zijn vrouw in een van de gangpaden met luide stem tegen een of ander arme verkoopster te schreeuwen. Luke kon zich niet voorstellen dat ze zo’n scene stond te trappen. Hij liep er snel naar toe en legde een hand op haar schouder. ‘Wat is hier aan de hand?’, vroeg hij, terwijl hij Anna recht in de ogen keek.

Anna ging gewoon door met haar tirade. ‘In de advertentie werd gesproken van een elektrisch voetmassage apparaat voor € 22,95 maar het apparaat wat ze hier hebben kost € 34,95. En deze incapabele trut wil me vertellen dat ze allemaal uitverkocht zijn’.

‘Doe eens een beetje zachter, Anna’, siste Luke tussen zijn tanden. ‘Hiermee los je het niet op’.

Hij draaide zich in de richting van de verkoopster die geduldig uitlegde dat het model uit de advertentie van een ander merk was dan die zij op voorraad hadden. De anderen waren uitverkocht.

Anna begon onmiddellijk weer te ratelen. ‘En juist op deze stomme, idiote, belachelijke dag is het uitverkocht! Ik wil onmiddellijk de manager spreken!’

Luke pakte Anna bij haar arm en draaide haar zo dat haar oor vlakbij zijn mond kwam te liggen. ‘Je houdt nu onmiddellijk je mond jongedame, of ik geef je hier ten overstaan van al deze mensen een pak op je billen!’

Anna deed haar mond dicht, deed haar armen over elkaar en keek haar echtgenoot vernietigend aan. Hij trok haar nog dichter tegen zich aan en vervolgde, ‘ik wil dat je nu naar de ruimte voor het verzorgen van baby’s gaat en daar op me wacht’. Ze begon te protesteren, maar Luke legde snel een vinger op haar lippen en schudde zijn hoofd, ‘Ga! Nu!’, zei hij. En Anna ging.

Luke verontschuldigde zich omstandig tegenover de verhitte verkoopster. ‘Ik wil me voor het gedrag van mijn vrouw verontschuldigen. Ik kan u verzekeren dat het laatste woord hier nog niet over gezegd is’.

Luke deed nog snel een paar inkopen en haastte zich vervolgens naar de achterzijde van de winkel waar zich de verzorgingsruimtes zich bevonden. Ze grensden aan een rustige hal.

Hij keek om zich heen of er iemand te zien was en klopte op de deur.

‘Anna, ik ben het. Ben je hier binnen?’

Na een paar ogenblikken ging de deur open en stapte Luke bij Anna naar binnen. Hij kon zien dat ze gehuild had, maar het weerhield hem er niet van te doen wat hij vond dat moest gebeuren. Hij was bepaald niet in zijn hum over de manier waarop ze zichzelf daarnet had gepresenteerd.

‘Het spijt me. Ik weet niet wat me mankeerde’, jammerde ze, terwijl ze door de ruimte liep. ‘Het spijt me echt verschrikkelijk!”

‘Tja, meisje, ik zal er voor zorgen dat je straks nog veel meer spijt hebt’, luidde zijn geďrriteerde antwoord. ‘Doe je broek naar beneden, Anna!”

Anna keek hem met grote ogen aan. ‘Neeeee! Nee! Luke, dat kun je niet doen. Niet hier’.

‘Dat kan ik wel en ik zal het doen ook! Dus, of je werkt mee, of ik ga die verkoopster halen en ga je een pak op je blote bips geven waar zij bij is. Maar in beide gevallen ga je een pak op je billen krijgen´.

Anna had geen zin om Luke uit te proberen. Het was lang geleden dat ze hem zo boos gemaakt had en ze wist dat ze verdiende wat hij voor haar in petto had. Ze knoopte haar spijkerbroek open en schoof hem omlaag. Hij zij haar dat ze voorover over de verzorgingstafel moest buigen en opende een van de plastic tassen die hij bij zich had. Hij haalde een grote houten haarborstel te voorschijn en haalde het prijskaartje eraf. Anna begon zachtjes te jammeren.

Hij liep naar zijn vrouw en trok met een beweging haar onderbroekje omlaag en legde zijn hand op haar rug. ‘Anna, denk niet dat dit alles is wat je te wachten staat. Je gaat nu iets krijgen om over na te denken op de terugweg naar huis. Als we daar aangekomen zijn, ga ik je een ongenadig pak slaag geven.

Zonder verder nog een woord te zeggen liet hij de borstel twintig keer op iedere bil terecht komen. Anna gilde het uit van pijn. Maar ze bleef netjes stil staan, want ze wist dat dit pak slaag volledig aan zichzelf te danken had.

‘Goed, breng je kleren in orde’, droeg hij haar op. ‘We gaan hier thuis mee verder’.

Anna snikte terwijl ze haar broek omhoog deed en keek Luke met een timide blik aan. Nadat ze zichzelf wat opgefrist had, liet Luke haar de verkoopster opzoeken om zich bij haar te verontschuldigen. Ze schaamde zich dood, maar had het helemaal aan zichzelf te danken.

Het was een rustig ritje naar huis. Geen van beiden spraken ze een woord tot Luke de auto de garage in reed. Toen ze uitstapten, zei Luke, ‘Anna, ik wil dat je eerst naar het toilet gaat en daarna in de hoek van onze slaapkamer gaat staan. Zonder te protesteren deed Anna wat hij haar vroeg. Ze wilde Luke niet nog bozer maken dan hij al was.

Luke laadde de auto uit en bleef nog even beneden rondhangen om af te koelen voordat hij zijn vrouw onder handen ging nemen. Toen hij vond dat ze lang genoeg gewacht had liep hij naar de slaapkamer, waar Anna netjes in de hoek was gaan staan.

Luke ging op het bed zitten en riep haar bij zich. Anna kromp ineen toen ze zag wat hij in zijn hand had. Dezelfde borstel waar ze daarnet ook al mee op haar billen had gehad.

‘Anna, kom eens zitten’, zei Luke en klopte naast zich op het bed. ‘Nou, dat was een hele show die je weg gaf, of niet?’

Anna boog beschaamd haar hoofd en speelde met de rand van de sprei. ‘Kijk me aan en geef antwoord wanneer ik je wat vraag’, zei Luke terwijl hij haar kin omhoog duwde.

‘Het spijt me, Luke”.

‘Heb je enig idee, Anna, hoe ik me voor je gedrag geschaamd heb?’, vroeg hij. ‘Je hebt me vanmorgen beloofd dat je je netjes zou gedragen en ondanks dat ik je heel duidelijk gewaarschuwd heb, ga je toch de fout in’.

‘Ik weet het, liefje en ik heb daar echt heel veel spijt van. Ik heb mijn lesje wel geleerd. Geef me alsjeblieft niet nog een pak slaag’, smeekte ze.

‘Dat weet ik, schatje, maar weet je, ik heb je vanmorgen beloofd dat je een flink pak op je billen zou krijgen als je je niet zou weten te beheersen. Het is toch niet netjes om je niet aan je belofte te houden?’

‘Nee, daar heb je gelijk in”, antwoordde Anna terwijl de tranen over haar wangen liepen.

‘Als je je zo gedraagt geef je een slecht voorbeeld aan iedereen die daar getuige van is. Wat als een van de leerlingen van de zondagschool waar je les geeft, heeft gezien dat de juf zich zo heeft staan aanstellen? Wat als die verkoopster zondag onze kerk komt bezoeken? Wat moet ze dan van je denken?”

‘Je hebt gelijk, Luke. Ik schaam me dood voor mijn gedrag en de manier waarop ik jou te kijk gezet heb. En het spijt me heel erg dat ik me niet aan mijn woord gehouden heb’, huilde ze en gooide zich in zijn armen en snikte in zijn shirt.

Luke drukte haar even tegen zich aan en wreef zachtjes over haar rug. Hij wachtte tot ze een beetje gekalmeerd was en zei toen. ‘Liefje ik ga je een pak slaag geven zoals je nog nooit gehad hebt. Je zult moeten leren dat je mensen zo niet kunt behandelen. Ik zal ervoor zorgen dat je je daar de komende dagen heel erg van bewust bent, iedere keer als je gaat zitten’.

Anna knikte, en keek hem door haar tranen heen aan.

‘Dit staat je te wachten’, ging Luke verder, ‘om te beginnen zal ik je over de knie leggen voor een pak slaag voor je gedrag in het algemeen. Daarna ga je op je buik op bed liggen en krijg je een pak slaag met de riem voor de show die je bij V&D opgevoerd hebt. En vanavond, als we naar bed gaan dan ga je nog een keer over de knie voor een pak slaag met de liniaal omdat je je niet aan je afspraken gehouden hebt om het gebeuren van vandaag nog eens te onderstrepen. Daarnaast geef ik je drie gedichten die je netjes honderd keer mag overschrijven. Voordat je daarmee klaar bent is er geen tv of computer voor je. Is dat duidelijk?’

‘Ja. Luke’, klonk het zachtjes.

Luke ging voor haar staan en maakte de knoop van haar spijkerbroek los. ‘Anna, stap eens uit je schoenen alsjeblieft’.

Snikkend voldeed ze aan zijn verzoek en Luke hielp haar uit haar broek te stappen. Met een hand aan haar pols en de andere in haar rug begeleidde hij haar tussen zijn benen en duwde haar voorover over zijn rechterbeen. Zijn linkerbeen zette hij over haar onderbenen. Zonder te aarzelen schoof hij haar onderbroek omlaag en bracht haar reeds blozende billen aan het daglicht. Hij pakte de haarborstel en legde deze op haar bips. ‘Ik wil heel graag dat deze les je vanaf nu tot in de verre toekomst bijblijft en dat je eraan denkt voor je besluit weer zo tegen iemand uitvaart’.

Anna voelde hoe de borstel haar billen verliet en even later met een brandende klets op haar bips terugkeerde. De volgende klappen volgden elkaar snel op en waren hard. Anna gilde het bij iedere klap uit.

‘Ohhhh!! Oh, Luke, alsjeblieft, alsjeblieft. Het doet zo zeer. Houd alsjeblieft op!”

‘Ik houd (klets) niet op (klets) voordat (klets) ik denk (klets) dat je (klets) genoeg gehad hebt (klets, klets)’.

De borstel verhuisde naar de onderkant van haar bips, naar de plek waar haar billen overgingen in haar benen en Anna bleef hem maar smeken om te stoppen. Uiteindelijk voelde Luke dat ze zich overgaf aan het pak slaag. Ze verzette zich niet langer, maar gaf zich over aan haar straf. Hij gaaf haar nog twee kletsen op haar bovenbenen en hielp haar vervolgens overeind.

‘En nu ga je in de hoek staan nadenken voordat we overgaan naar deel twee’, zei Luke en pakte haar bij haar hand en nam haar mee naar de hoek. ‘En niet over je billen wrijven’, zei hij terwijl hij haar daar liet staan om na te denken.

Na een minuut of tien riep hij haar weer bij zich.

Hij zat op het bed en had een stuk papier in zijn handen. ‘Hier zijn de gedichten, Anna, ik wil dat je ze overschrijft. Ik hoop dat je nu geleerd hebt hoe je anderen moet behandelen’.

Het waren gedichten die handelden over de liefde tussen man en vrouw. De tranen stonden Anna in de ogen toen ze ze las. Ze keek naar Luke en zei met een diepe zucht, ‘Ik ben klaar voor het volgende deel van mijn straf.

Luke hielp haar om haar onderbroek helemaal uit te doen. ‘Anna, ga alsjeblieft naar de kast om de riem te halen’.

De tocht naar de kast leek een eeuwigheid te duren. Voorzichtig pakte ze zijn bruin leren riem van het haakje en liep ermee naar Luke. Hij liet haar op haar buik op het bed liggen en legde een kussen onder haar heupen om te zorgen dat haar billen flink in de lucht staken.

‘Ben je klaar?”, vroeg hij zachtjes.

Anna knikte en pakte de sprei met haar vuisten. Luke deed zijn arm naar achter en begon haar brandende billen te ranselen, evenals haar sit-spot en haar bovenbenen. Tegen de tijd dat hij klaar was, waren haar billen dieprood met paarse striemen en huilde Anna tranen met tuiten.

Luke ging naast haar liggen en trok het dekbed over hen heen. ‘Ik houd heel van je, meisje’, fluisterde hij in haar oor.

Ze vielen in elkaars armen in slaap. Hoewel haar voor de nacht nog een toetje te wachten stond, had hij haar vergeven.

Dit was de manier waarop zij zaken oplosten en het werkte uitstekend bij hen.

Posted on by admin

De karateleraar en de paasverrassing

door: Deb
copyright © 2007

Tja, aanvankelijk had het wel een goed idee geleken…

Ik zat al een poos op karate en kreeg les van een jonge God, toen mijn oog viel op het bordje ‘hulp gevraagd’ achter het raam. Het ging om een parttime baantje voor de avonden, dus ik zou het goed kunnen combineren met mijn colleges en er zat een avond per week privé-les van meneer Adonis bij inbegrepen. Omdat ik weinig geld om handen had om extra lessen kunnen te betalen, klonk het als de ideale oplossing. Bovendien, hoe moeilijk kon het zijn om de telefoon te beantwoorden, afspraken in te plannen en nota’s te versturen?

Maar ja, op het bordje stond wel vermeld dat ‘ervaring in het werken in een sportschool’ noodzakelijk was, maar ik ging ervan uit dat ik binnen een paar weken mijn kennisachterstand had ingehaald. Bovendien kon ik heel goed telefoneren!

Dus toen hij me naar mijn werkervaring vroeg, vertelde ik hem natuurlijk dat ik in een sportschool Theo Komen in Den Helder gewerkt had. Ik had die school wel eens gezien toen ik bij mijn moeder op bezoek was. Het viel niet mee om een sportschool te vinden die nog verder van Maastricht af lag. Hij zou er dus niet veel wijzer van worden…

De eerste dag was een regelrechte ramp. Ik arriveerde een kwartier te laat en kreeg daar een preek over stiptheid die je deed vermoeden dat ik iemand verschrikkelijk onrecht had aangedaan. Jezus. Hij had iemand nodig die nauwgezet was en haar taken serieus nam. Hij had iemand nodig die serieus genoeg was om op tijd te komen. Hij had iemand nodig die toegewijd was om van de sportschool een bloeiende onderneming te maken.

Ik heb die dag heel wat afgeslijmd. Ik heb me nog meer van mijn goede kant laten zien als ik vroeger deed als ik toestemming van mijn ouders wilde om een avondje te stappen. Ik heb nog harder gesmeekt als laatst toen ik me onder een bekeuring voor te snel rijden heb uitgekletst. En als de allerknapste karateleraar van het noordelijk halfrond me aankeek met een blik alsof hij me op staande voet wilde ontslaan, dan perste ik tranen in mijn ogen en begon een zielig verhaal over mijn tante die op sterven lag om het tij te keren.

Gelukkig kwam zijn afspraak van vier uur binnenwandelen, anders was hij misschien nog wel van gedachten veranderd. Hij keek me nog een laatste keer indringend aan en ging toen met zijn leerling naar de zaal.

In de uren daarop was ik druk met het printen van nota’s, het bijwerken van de boekhouding, het bestellen van nieuw materiaal en het beantwoorden van de telefoon. Al vrij snel kreeg ik zicht op zijn manier van administratie voeren en hoe ik hem zou kunnen helpen dit beter op te zetten. Aan het eind van de avond voelde ik me weer redelijk op mijn gemak.

Natuurlijk hoopte ik dat me hier snel op mijn gemak zou voelen. Hij was met afstand de meest intimiderende persoon die ik ooit had meegemaakt. Hij is dan misschien maar een paar jaar ouder als ik, maar hij hoefde me maar even streng aan te kijken en ik deed onmiddellijk wat er van me verwacht werd. Ik was zelfs heel ijverig het glas van de vitrinekast waar de wapens inlagen aan het poetsen toen de laatste leerling vertrokken was.

Ik hoorde hem achter me grinniken. Toen ik me omdraaide zag ik mijn oude, chagrijnige leraar zowaar lachen. ‘OK, Laura, Je mag nu wel ophouden. De werktijd zit er al vijf minuten op’.

Ik wierp een blik op de klok en was verbaasd dat de tijd zo snel omgevlogen was. Bij mijn vorige baantje, in een fastfood restaurant was de tijd altijd voorbij gekropen, terwijl ik bestellingen opnam en geld in ontvangst nam voor een kleffe hap. Mijn I.Q. raakte in de vele uren dat ik dat geestdodende werk verzette onderprikkelt en toen mijn baas ook nog eens commentaar op mijn werk begon te leveren, had ik een goede reden om de deur uit te lopen. Ik denk dat hij tegen deze tijd wel tot de ontdekking gekomen is dat ik niet meer terugkom.

Ik werd weer wakker uit mijn dagdroom toen de leraar de poetsdoek uit mijn hand pakte. Ik knipperde even met mijn ogen en keek vervolgens in zijn hazelnootbruine ogen. De tong hing bijna op mijn schoenen.

De leraar kreeg een nog bredere glimlach. ‘Tentamenweek, hè? Het zal wel zwaar zijn’.

Ik knikte snel, en nam dat excuus met beide handen aan om te verhullen dat mijn lust mijn hersenen aardig begonnen over te nemen. De tentamenweek was een goed excuus om er niet helemaal met het hoofd bij te zijn – ik had in de afgelopen week weinig slaap gehad en zag ernaar uit dat morgen het laatste tentamen erop zat.

‘OK, laat me je naar je auto brengen, zodat je nog wat slaap kunt pakken voordat je morgen tentamen moet doen’.

——————————————————————————–

De volgende dagen ging het een stuk beter. Ik was een half uur geleden uit het gastenverblijf vertrokken en stond even later in de zaal ingeroosterd, dus ik was tien minuten te vroeg. Bij de leraar brak een brede glimlach door bij het zien van zoveel ijver. Hij had niet in de gaten dat deze ijver voortkwam uit de wens hem in de weer te zien met zijn studenten. Wat deze man wel niet bij een meisje teweeg kon brengen…

Woensdagavond toen de leraar de spullen voor de volgende dag aan het klaarleggen was, leek hij een beetje van slag. Uiteindelijk vroeg ik hem wat er aan de hand was’.

‘Weet je, Laura, Jan gaat morgen naar Amsterdam en zal daar de komende twee weken blijven. Ik sta er dan vrijwel alleen voor. Heb je zin om in die periode wat extra uren te werken?’

Oh, mijn God, wat kruist nu weer mijn pad. ‘Ik wil graag helpen’, zei ik, en liet mijn blik devoot naar de grond gaan zodat het niet op zou vallen dat ik hem bijna met mijn ogen stond uit te kleden. ‘Ik blijf tijdens de Paasdagen in het gastenverblijf logeren en ben blij dat ik wat te doen heb’.

‘Jacob werkt wat langer door en een paar moeders hebben aangegeven wel tot half twee te willen blijven, het zou dus mooi zijn als jij rond die tijd hier zou kunnen zijn’.

Ik glimlachte. ‘Natuurlijk. Ik zal er zijn!’

De extra uren waren een welkome afwisseling op de hectiek van de tentamens van de afgelopen week en ik was graag op de sportschool. De eerste week ging voorbij en ik probeerde alles zo goed mogelijk onder de knie te krijgen en bij te springen waar ik kon. Een paar keer per dag had ik de kans even toe te kijken hoe de leraar aan het lesgeven was en ik raakte helemaal opgewonden van de aanblik van zijn lenige lichaam als hij de studenten technieken voordeed.

Maar iedere dag dacht ik ook terug aan het statement die hij me zo vaak influisterde over Eerlijkheid, Integriteit en Kracht.

De vrijdag daarop had ik mijn eerste privé-les, en had ik moeite me te concentreren op de groepsles en mijn normale werkzaamheden. Maar goed uiteindelijk was het dan toch zo ver toen de laatste leerling om acht uur vertrok.

‘OK, Laura, sluit de computer maar af, dan kunnen we beginnen’.

Ik printte de nota voor mevrouw Visser voor de tweeling nog uit en haastte me vervolgens naar de zaal. Om te beginnen deden we een aantal warming-up oefeningen om vervolgens door te gaan naar het meer serieuze werk.

‘Ok, Laura, vandaag gaan we de achterwaartse gehoekte trap oefenen en wat grondoefeningen. Het hart zonk me in de schoenen toen hij uitgerekend de twee dingen noemde waar ik zo’n moeite mee had. Ik hoorde hem grinniken. ‘Niet zo sip kijken, jongedame. Je doet het hartstikke goed, maar je moet nog flink met deze twee dingen aan de slag voordat we verder kunnen.

‘Kijk maar eens goed. Wanneer ik de achterwaarts gehoekte trap uitvoer, dan buig ik mijn bovenlichaam omlaag in de richting van de mat op het moment dat ik mijn voet omhoog en naar achteren beweeg. Hoe lager mijn hoofd komt, hoe hoger de trap achter mij wordt uitgevoerd’. Ik keek naar de vloeiende bewegingen, die er moeiteloos uitzagen toen hij ze uitvoerde.

‘Goed, meid, nu jij’.

Ik zette mijn voeten neer en bewoog met mijn bovenlichaam voor- en achterwaarts om de beweging te oefenen die ik moest maken bij de ingewikkelde, achterwaartse, trap. Voordat ik de beweging ik kon zetten, voelde ik echter de handen van de leraar op mijn schouders.

‘Nee’, zei hij, ‘je schouders moeten naar de vloer wijzen op het moment dat je de draai inzet’. Zijn handen hielpen me om mijn schouders omlaag te krijgen, terwijl ik me naar voren en naar achteren bewoog. Mijn huid brandde waar hij zijn vingers neerzette, maar ik voelde nu ook wat de bedoeling was. Ik knikte en hij liet los.

Voordat ik na kon denken, draaide ik om mijn as, bewoog mijn hoofd en schouders omlaag en schopte mijn been naar achter. Er verscheen een brede grijns op mijn gezicht toen ik een bijna perfecte trap naar achter gaf.

‘Prachtig!’, gaf de leraar me een compliment. Maar nog voordat ik van het moment kon genieten, voegde hij eraan toe, ‘Nog een keer!’

En dus draaide ik, en schopte, en schopte en draaide, totdat het gesmeerd liep en ik me afvroeg hoe ik ooit moeite met die oefening gehad kon hebben. We oefenden verschillende trappen en stoten en keerden daarna weer terug naar de achterwaarts gehoekte trap. Ik begon last te krijgen van trillende benen toen de leraar me stopte.

‘OK, je doet het hartstikke goed, Laura! Zie je dat het helemaal niet zoveel voorstelt? Het gaat om de beweging. Bij karate gaat het om de beweging niet alleen om kracht!’

‘Laten we nog even gaan sparren. Het viel me op dat de grondoefeningen niet lekker liepen vandaag. Laten we eens kijken of we daar wat verbeteringen in kunnen aanbrengen’.

Ik kon wel doodgaan. Ik stond daar oog in oog met de knapste man van de hele wereld en bedacht me hoe ik hem op de grond zou kunnen leggen. Ik voelde een kleur opkomen bij de gedachte dat ik hem vast moest pakken en mijn lichaam tegen het zijn moest drukken.

Brrrr.

Gelukkig merkte hij niet dat ik me ongemakkelijk voelde. Hij ging achter me staan en pakte me om mijn middel ter voorbereiding van de eerste oefening.

‘Goed, Laura, zet je nu af op mijn handen zodat je voorover kunt buigen en mijn been kunt pakken’.

Ik haalde diep adem, en probeerde niet te denken aan het gevoel van zijn lichaam dat tegen mijn rug drukte en zijn armen om mijn middel. Voor ik bedwelmd raakte van de geur van zijn lichaam, zette ik mijn handen op zijn ineengevouwen handen en duwde deze met alle kracht naar beneden. Zijn armen gingen een beetje omlaag waardoor ik een klein stapje achteruit kon doen, kon bukken en van tussen mijn benen zijn rechterbeen kon pakken.

Hij bewoog niet. Ik pakte steviger beet en gaf een ruk, met als enig resultaat dat ik zelf voorover viel.

De leraar deed zijn ineengevouwen handen omhoog, tilde me van de grond en zette me op mijn benen. ‘Laura, je vergat om mij met je heupen achteruit te duwen, zodat ik uit mijn evenwicht gebracht wordt als je mijn been pakt. Kom, laten we de rollen eens omdraaien’.

Ik kreeg een kleur als vuur toen hij voor me ging staan en mijn armen stevig om zich heen trok. Ik wilde niets liever doen dan mijn ogen sluiten en genieten van het moment, maar die dekselse man bleef maar praten.

‘Eén – duw de handen omlaag, dan twee, doe een stap naar achter tegen de aanvaller aan’. Hij duwde mijn handen omlaag en deed een stap naar achter, waardoor zijn goddelijke lichaam tegen me aangedrukt werd. ‘Nu duw je je heupen naar achteren en buk je voorover waardoor iemand een beetje uit balans raakt, dan pak je het been en begint daaraan te trekken’. Ik genoot van het uitzicht van dat lekkere kontje wat vlak voor mijn gezicht lag, totdat hij zich omdraaide en een hand uitstak om me overeind te helpen.

Hij ging weer achter me staan en deed zijn armen om mijn middel. En weer moest ik de verleiding weerstaan om mijn hoofd niet naar achteren te duwen en op zijn brede borst te leggen in plaats van aan mijn verdediging te denken. Druk omlaag, stap naar achteren, vervolgens duw ik mijn billen naar achteren in zijn kruis (wow!), ik pak zijn been en begin hard te trekken. Deze keer valt hij en kom ik op zijn schoot te zitten, terwijl hij zijn armen om me heen heeft. Ik krabbel weer overeind.

‘Goed gedaan, Laura! Zie je hoe gemakkelijk het is als je het eenmaal door hebt? Laten we het nog een keer doen’.

Tegen de tijd dat we het een keer of tien geoefend hadden, was ik compleet van de kaart van die man. Het was maar goed dat hij geen gedachten kon lezen, want dan was hij getuige geweest van al mijn stoute gedachten.

Maar we gingen nog wat andere grondoefeningen doen. Jeetje. Een stoeipartij met de meest begeerlijke man die ik kende, deed meer met mijn libido dan je je kunt bedenken! Op een gegeven moment had ik me bovenop hem weten te zetten en moest me beheersen om mijn lippen niet heel hard op de zijne te drukken. Zijn bruine ogen boorden zich in de mijne. Ik gilde toen hij van mijn verwarring gebruik maakte om de rollen om te draaien. Nog voor ik kon bedenken wat de uitdagende blik betekende die hij me toewierp, was hij van me afgerold en was opgestaan.

‘Het gaat steeds beter, Laura. Ik had wel gedacht dat het zou lukken als we een poosje één op één zouden kunnen werken. Zijn glimlach was nog sensueler dan gewoonlijk toen hij een stap achter uitdeed. Hij schrok toen hij op de klok keek.

‘Het spijt me, ik ben langer met je bezig geweest, dan de bedoeling was’. Het verbaasde me dat het al tien uur was, mijn les had een uur geleden al afgelopen moeten zijn. Ik moest lachen om zijn onzekerheid.

‘Ik vind het anders helemaal niet erg dat ik een uurtje extra aandacht gekregen heb!’ Ik draaide me om voor hij aan me kon zien wat ik eigenlijk bedoelde en greep een fles water. Ik nam een flinke slok en probeerde de lust van mijn gezicht af te spoelen en draaide me weer in zijn richting.’Dank je wel, ik heb echt heel veel geleerd vandaag’.

‘OK’, zei hij met een glimlach. ‘Ik vind dat extra uur ook niet erg hoor, als je het weten wilt. Wat vind je ervan als ik je hiernaast op een milkshake trakteer?’

Het was pas toen ik uren later terugkwam in het gastenverblijf en een snelle douche had genomen dat ik me realiseerde dat ik de extra lessen, die wel eens een heel andere dimensie aan onze relatie zou kunnen geven, in feite te danken had aan list en bedrog om dichter bij hem te kunnen zijn. Uren later, nadat ik nog steeds lag te woelen, besloot ik hem de volgende ochtend de waarheid te vertellen in de hoop dat hij me vervolgens niet meteen de straat op zou schoppen.

De volgende dag was Goede Vrijdag en toen ik om één uur in de sportschool arriveerde, was ik helemaal verbaasd over de drukte. Tientallen kinderen renden kris kras door elkaar met paasmandjes vol karate stikkers, kleine speelgoedpoppetjes en gekleurde plastic eieren.

‘Ik heb er een gevonden!’ schreeuwde een kleuter van een jaar of vier terwijl ze onder de stoel kroop die naast de deur stond. Ze krabbelde er weer onder uit en hield een groen ei triomfantelijk omhoog. ‘Kijk! Hij is groen!’ Ze zwaaide met het ei door de lucht en rende naar haar moeder om haar gevonden schat te laten zien.

Ik keek geamuseerd toe hoe de leraar in kleermakerszit in het midden op de mat zat terwijl de kinderen om hem heen renden in de normaal gesproken zo rustige sportschool. Een klein broertje van een van de studenten kroop naar hem toe en keek hem verwachtingsvol aan. Hij grinnikte en haalde een knuffelkonijntje tevoorschijn uit een tas die naast hem stond en gaf die aan de peuter. Het kleintje nam deze dankbaar aan en drukte het stevig tegen zich aan.

Ik keek omlaag toen er aan mijn broekspijp getrokken werd en zag een klein meisje dat één van de jongste leerlingen moest zijn. Ik ging op mijn hurken zitten en ze vertelde me dat ze geen eieren kon vinden, dat ze allemaal op waren. Niet lang daarna kropen we samen over de vloer en keken achter de dozen met sparringmateriaal en achter de stoelen op zoek naar een paasei. Mijn nieuwe vriendinnetje vond er uiteindelijk twee en haar enthousiaste geluidjes waren hartverwarmend.

Toen de laatste kinderen uiteindelijk vertrokken waren, hielp ik de leraar met het ophalen van het stro en de gemorste chocola. Toen we klaar waren, was de zaal weer helemaal schoon en klaar voor de volgende lessen die over anderhalf uur zouden beginnen. Terwijl ik me bedacht hoe ik over mijn bedrog zou moeten beginnen en om vergeving moest vragen haalde de leraar een grote paasmand tevoorschijn en hield me deze voor.

Om de een of andere reden vond hij het helemaal niet vreemd dat ik in tranen uitbarstte en hij nam me mee naar zijn kantoor. Hij zette de mand naast het bureau en gaf me een knuffel voordat hij me een stoel aanbood. Ik zag een flauwe glimlach op zijn gezicht toen hij tegenover me ging zitten en me streng aankeek.

‘Is er iets wat je me wilt vertellen, Laura?”, vroeg hij zacht.

Ik slikte mijn tranen in en knikte. Ik voelde me akelig en staarde naar mijn handen die in mijn schoot lagen. Ik moet mijn mond wel tien keer open en dicht gedaan hebben, voordat ik geluid kon maken.

‘Ik heb tegen je gelogen’, fluisterde ik uiteindelijk zachtjes. ‘Om het baantje en de extra lessen te kunnen krijgen, heb ik gelogen. Ik heb nooit in sportschool Theo Komen in Den Helder gewerkt. Ik deed mijn ogen dicht zodat ik zijn boosheid en teleurstelling niet hoefde te zien. ‘Het ging me om die extra lessen, die kon ik anders niet betalen’.

‘Mmmm’, zei de leraar zachtjes. ‘Wil je me alsjeblieft aankijken als je tegen me praat, jongedame?’

Ik slikte en deed langzaam mijn ogen open. Ik keek hem aan en kromp ineen bij het zien van de strenge blik in zijn ogen, maar slaagde erin me te herpakken voordat ik de neiging had weg te kijken. Mijn ogen deden pijn en zijn gezicht werd wazig door de tranen die opwelden.

Na een tijdlang gevochten te hebben tegen de neiging om onder het vloerkleed weg te kruipen, nam hij ten slotte het woord. ‘Weet je Laura, toen ik dat bordje achter het raam hing, hoopte ik dat jij zou solliciteren. Jij bent altijd zo enthousiast in de lessen dat ik graag eens individueel met je zou willen werken. Je hebt veel talent. Ik denk dat je heel goed kunt worden’.

‘Ik zou in jouw geval bereid zijn geweest om de eis over de werkervaring te laten vallen, omdat ik dacht dat je vast nog nooit ergens anders gewerkt zou hebben. En omdat ik je aardig vind’.

Nu stroomden de tranen over mijn wangen.

‘Ik was woest toen je die eerste dag te laat kwam. Er waren ouders die op de rekening zaten te wachten en Jan miste de eerste minuten van de wedstrijd door te blijven en te zorgen dat alles in gereedheid was’.

‘Verder kun je je vast wel voorstellen toen mijn vriend Martin van sportschool Theo Komen in Den Helder zei dat hij nog nooit van jou gehoord had, laat staan dat hij met jou gewerkt had. Ik voelde me behoorlijk belazerd’.

‘Als je zomaar een student geweest zou zijn, of zomaar een werknemer, dan zou ik je de deur uitgeschopt hebben en zou je nooit meer een voet in de sportschool hebben mogen zetten. Nooit’.

‘Maar ondanks alles, Laura, mag ik je heel erg. We kunnen goed samenwerken. We zijn aan elkaar gewaagd. Ik vind het prettig om je om me heen te hebben. Maar ik accepteer geen oneerlijkheid of dat je tegen me liegt’.

‘Je kunt kiezen. Je kunt nu vertrekken, ik zal dan geen verdere actie ondernemen, maar je bent hier dan niet meer welkom’.

Hij pauzeerde even. ‘Maar als je ervoor kiest om te blijven, dan ga je de prijs betalen voor je leugens en je bedrog’. Ik haalde diep adem en probeerde de juiste woorden te vinden om hem duidelijk te maken dat ik iedere prijs wilde betalen om te mogen blijven… voor een nieuwe kans… Hij hief zijn vinger om me tot stilte te manen voor ik iets kon zeggen.

Hij draaide naar de grote paasmand naast hem en viste hier iets uit op. Ik zag dat de gevlochten steel die tevoorschijn kwam steeds langer werd. Het leek wel op een…

De leraar pakte de steel in zijn rechterhand en tikte het ronde oppervlak tegen zijn been. Misschien kan ik beter zeggen dat hij met de mattenklopper tegen zijn been tikte.

Ik zette grote ogen op toen hij knikte. ‘Ja, meid. Als je ervoor kiest om te blijven, dan zal ik je een pak op je bips geven waardoor je een week niet kunt zitten. Niemand liegt in mijn eigen sportschool tegen me’.

Ik moest hard slikken. Ik werd erg nerveus van de belofte in zijn ogen en de manier waarop hij de mattenklopper vasthield.

Maar hij was bereid me een nieuwe kans te geven. Ik mocht blijven en kon eraan werken zijn vertrouwen terug te winnen. Ik knipperde met mijn ogen en nog voor mijn verstand de kans kreeg om terug te krabbelen, knikte ik.

‘Het spijt me. Ik wil graag blijven als u me een tweede kans wilt geven’.

Hij keek me aan alsof hij even wilde peilen of ik het echt meende, en knikte toen. Hij sloeg met de mattenklopper tegen de zijkant van zijn onderbeen, waardoor ik een luchtsprong maakte van schrik. ‘Goed, liefje. Ik denk echter dat je op heel korte termijn erg spijt zult hebben van dit besluit’. Hij pakte mijn hand en trok me overeind. Hij nam me mee naar de hoek van zijn kantoor en duwde me er met mijn gezicht naar de hoek in. ‘Blijf daar staan, terwijl ik afsluit zodat we niet gestoord kunnen worden’. Hij overhandigde me de mattenklopper, wachtte even en greep toen naar mijn middel en deed mijn karatebroek tot mijn knieën naar beneden. ‘En terwijl ik even weg ben, moet je maar eens goed nadenken wat integriteit en eerlijkheid voor jou betekenen’.

Terwijl ik hoorde hoe zijn voetstappen langzaam wegstierven, keek ik met afschuw naar de mattenklopper in mijn handen. Hij had een grote oppervlakte bestaande uit gevlochten strengen en een lange steel. Ik probeerde me voor te stellen welke patroontjes hij achter zou laten.

De koude lucht uit die uit de sportzaal afkomstig was, streek langs mijn blote billen en zorgde dat ik huiverde. Wat dacht ik eigenlijk wel niet? Het was deze man menens en die mattenklopper zou hartstikke zeer doen!

Maar het kleine beetje nuchtere verstand vertelde me dat ik volledig verdiende wat hij in gedachte had – en als ik eerlijk moest zijn, dan verdiende ik nog veel meer dan dat. Ik was de afgelopen jaren meer dan een beetje oneerlijk geweest.

——————————————————————————–

Het geluid van de voetstappen die terugkeerden naar het kantoor zorgde dat ik werd gewekt uit mijn overpeinzingen.

Ik hoorde een stoel schuiven. Ik kneep mijn ogen stijf dicht alsof dat zou voorkomen dat hij naar het stoute meisje stond te kijken dat daar in de hoek met haar broek naar beneden stond te wachten om bestraft te worden voor liegen.

‘Goed, Laura. Kom maar eens hier’. Ik brak bijna. Ik draaide me om en slikte mijn tranen weg toen ik zag hoe hij de mouw van zijn shirt begon op te rollen. Ik had al mijn wilskracht nodig om stapje voor stapje dichterbij te komen tot ik naast hem stond. Hij stak zijn hand uit en vroeg zacht om hem de mattenklopper aan te geven. Ik slikte hard toen ik deze in zijn hand legde. Zonder me de gelegenheid te geven er verder over na te denken, pakte hij me bij mijn arm en dwong me voorover over de rugleuning van de stoel.

Ik voelde hoe de mattenklopper op mijn billen gelegd werd en hij zijn hand op mijn onderrug drukte. ‘Ik beloof je, Laura, dat wanneer ik klaar met je ben, je het nooit weer in je hoofd zult halen om tegen me te liegen’.

Ik huiverde bij het horen van die belofte en kromp ineen toen ik voelde hoe de mattenklopper van mijn bips getild werd.

KLETS! Het geluid echode door het kleine kantoor, een fractie van een seconde voor de pijn door mij heen schoot. Nog voordat het tot me doordrong hoeveel pijn het deed werd de mattenklopper weer opgeheven en kwam met een nog hardere klap op mijn blote bips terecht. Ik gilde toen de derde klap neerkwam en schopte met mijn been naar achteren in een poging om weg te komen van de brandende pijn. Ik kreeg de kans niet om mezelf te hervinden omdat de mattenklopper telkens weer neerdaalde op mijn billen. Ik huilde en schopte toen de mattenklopper opnieuw neerkwam, en nog eens, en nog eens, en nog eens…

Ik huilde en smeekte en beloofde van alles, maar er was niets wat de bijtende pijn van de neerdalende mattenklopper op mijn dieprode billen kon stoppen. Toen ik mijn hand naar achteren deed om mijn bips te beschermen, pakte de leraar mijn hand en dwong deze op mijn rug voor dat hij de mattenklopper nog harder liet neerkomen op mijn met striemen bedekte billen. Mijn hele wereld was beperkt tot het geluid van de neerkletsende mattenklopper, de steeds feller wordende pijn en mijn eigen gillen en huilen.

Uiteindelijk merkte ik dat het slaan gestopt was, en voelde ik het koele rotan van de mattenklopper rusten op de brandende plek die eens mijn bips was. Na een poosje was ik in staat om mijn huilen en snikken een beetje onder controle te krijgen.

‘Ok, jongedame’, klonk de strenge stem van de leraar. ‘Zul je ooit nog eens tegen me liegen?’ Ik schudde fanatiek van nee en gilde toen de mattenklopper nogmaals neerstriemde en mijn billen opnieuw teisterde. Toen mijn benen weer tot rust kwamen en weer op de grond stonden, probeerde hij het opnieuw. ‘Ik verwacht een antwoord van je, Laura. Zul je ooit nog tegen me liegen?’

‘Nee, ik zal het nooit meer doen… nooit meer! Dat beloof ik… alsjeblieft, niet meer…’

‘Dat klinkt al een stuk beter. En wat ga je doen als je weer eens te laat bent?’

‘Dan bied ik mijn excuses aan en vertel ik de waarheid. Eerlijk waar! Ik zal niet weer liegen! Nooit weer!’

‘Je kunt maar beter niet meer tegen me liegen, jongedame, of je gaat een pak slaag krijgen waar deze bij zal verbleken! Heb je dat goed begrepen?’

‘Ja, ik heb het begrepen!”, snikte ik nogmaals en de leraar tilde me voorzichtig op en liet me op zijn schoot zitten. Hij deed zijn armen om me heen en drukte me stevig tegen zich aan. Ik legde mijn hoofd op zijn borst en liet mijn tranen de vrije loop.

Ik hoorde hem zuchten. Hij legde zijn wang op mijn hoofd. ‘Dat hoop ik van ganser harte, liefje. Ik zie het niet zitten om deze exercitie op korte termijn te moeten herhalen’.

Hij hield me vast tot mijn snikken ophield. Toen ging hij achterover zitten om me aan te kunnen kijken. Ik voelde me te verlegen om hem aan te kijken, maar hij pakte mijn kin en dwong me om hem aan te kijken. Met zijn vingers veegde hij een paar tranen weg terwijl hij me diep in de ogen keek.

‘En dan kunnen we nu een nieuwe start maken’, mompelde hij. ‘Met een schone lei en frisse moed’. Hij boog zich voorover en gaf een voorzichtig kusje op mijn voorhoofd. ‘Goed?’

Ik knikte, en hij glimlachte. Hij keep even in mijn schouder en boog zich voorover om me te kussen.

Ik denk dat hij de bedoeling tot een kuise kus had, maar dat hield geen stand. Ik ben ervan overtuigd dat we beiden verrast waren van de hartstocht – en die kus gaf me het gevoel dat ik nooit eerder in mijn leven gekust was. Na een lange tijd maakten we ons los en keek hij me aan. ‘Oh mijn God’, fluisterde hij een aantal keren. En vervolgens kuste hij me opnieuw.

Pas vijf minuten van tevoren herinnerden we ons dat er nog een les op het programma stond. Met een flinke dosis wilskracht slaagden we erin om ons weer toonbaar te maken. Maar toen de laatste student uiteindelijk vertrokken was, had ik de leraar het hele weekend voor mezelf.

Maar dat is een heel ander verhaal.

Posted on by admin

Een kort bezoekje aan het winkelcentrum

Het was kerstavond en in het hele winkelcentrum, was geen enkele winkel open, helemaal geen een.

De rolluiken waren naar beneden en in de meeste winkels waren de lichten gedoofd; hier en daar kon ik een stofzuiger horen van arme zielen die zich nog steeds niet huiswaarts kunnen bewegen om het hun gezinnen Kerstmis te vieren – ik zou die arme zielen het liefst willen smeken de deur open te doen zodat ik nog wat kan kopen, voordat ik het opgeef en onder ogen moet zien dat deze kerst op een totale mislukking uitloopt. Ik zou hen graag willen smeken, maar ik spreek alleen maar Nederlands en lijkt bij hen niet het geval te zijn, bovendien kunnen ze me niet horen omdat ze allemaal oordopjes in hun oren hebben. En ik kan niet ver genoeg door het hekwerk reiken om de stekker van een stofzuiger uit het stopcontact te trekken…

Ik heb het natuurlijk weer eens schromelijk overschat – dat is een bekende valkuil van me. Voor het eerst had mijn partner de afgelopen periode zijn belangstelling laten merken voor iets anders dan kruisloze broekjes (voor mij, niet voor hem) en toen ik zijn oplaadbare schroefmachine in de tas had zitten, dacht ik dat de buit binnen was. De afgelopen jaren was het altijd moeilijk gebleken een cadeau voor hem te vinden. Oh, ik heb de afgelopen zomer wat lopen flierefluiten en feestvieren, dollen en lachen, en grappend tegen mijn vriendinnen gezegd dat ik mijn cadeautje voor Kevin allang binnen heb.
Ondertussen hadden zij het er erg druk mee en verzamelden hun cadeautjes voor de komende kerst. Zij hadden hun zinnen op een Wii gezet, terwijl ik wachtte tot de PS3 weer binnenkwam, omdat de populaire Wii totaal uitverkocht was. En terwijl zij hun inkopen gereed hadden, was ik nog steeds wanhopig op zoek. Ik haastte me op kerstavond van de ene winkel naar de andere op zoek naar een Elmo-pop en een sjaal voor mijn zus die inmiddels overal uitverkocht was. Na een hele dag winkelen stopte ik bij de Bijenkorf en nadat ik daar naar de wc geweest was, was de hele winkel leeg en afgesloten. Wat moest ik nu doen? Ik strompelde naar de lege stoel van de kerstman, liet me erin vallen en verborg mijn gezicht in mijn handen.

Toen ik opkeek zag ik dat een grote, rijzige man een paar meter van me af stond. ‘Aaahhh!’, gilde ik en ik denk dat ik een nieuw record ‘van zitstand omhoog springen’ gevestigd heb. Toen mijn hartslag weer enigszins normaal was, voelde ik me behoorlijk belachelijk. Het was een kleine kerstman, een mannetje wat zich in een kerstpak gehesen had, de hele dag gefotografeerd werd en een eindeloze stoet jengelende kinderen op schoot moest nemen. En ik maar denken dat ik een klotebaan had. Alleen de gedachte al dat ik daar de hele dag in dat pak moest zitten dat me monsterachtig dik deed lijken en een schare toch al hopeloos verwende kinderen moest stimuleren hun fantasie over wat ze wilden hebben de vrije loop te laten… en nu hij eindelijk naar huis kon zat er een of andere vreemde vrouw in zijn stoel.

‘Het spijt me’, zeg ik. ‘Ik zal ruimte maken en neem aan dat je haast hebt’.

‘Tja, ik heb het vanavond nog heel erg druk’, geeft hij toe, ‘maar met Kerstmis is eigenlijk overal wel tijd voor’. Ik zou wel eens willen weten hoe hij bij die gedachte komt. ‘Misschien moet ik daar maar even zitten’.

Ik heb al heel wat kerstmannen meegemaakt, maar hij lijkt me een aardige vent. De Bijenkorf had niet echt bezuinigd op zijn pak, omdat het van fluweel en zijde was, niet van katoen en zijn laarzen en riem waren van mooi zacht leer. Het pak zit goed, er is geen kreukel te zien, waarschijnlijk omdat deze kerstman niet allerlei moeilijke toeren hoeft uit te halen op de noordpool, als je begrijpt wat ik bedoel. Hij beweegt zich erg soepel voor zo’n grote man en zit al bijna in de stoel voordat ik opgestaan ben waardoor ik bijna bij hem op schoot kom te zitten.

‘Daar is die schoot precies voor bedoeld’, laat hij me weten. Ik ga dus op zijn aanbod in en ga heel voorzichtig zitten. ‘Ik kan het wel hebben hoor’, zegt hij en moedigt me aan om echt te gaan zitten. Op de een of andere manier denk ik dat hij gelijk heeft. Hij ruikt naar leer en pijptabak, net als mijn opa en het pak dat hij aan heeft is echt heel zacht. Hij heeft een arm om mijn middel en er ligt een hand op mijn knie, maar ik vind dat helemaal niet erg. Zijn handen zijn groot en zijn vingers zijn sterk, ruw op sommige plaatsen maar met zachte handpalmen en een bleke huid. Zo bleek dat je er bijna doorheen kunt kijken. Ok, ik geef toe, ik heb zijn handen goed bekeken.

‘U vraagt zich waarschijnlijk af wat ik hier doe?’, vraag ik hem.

‘Nee, dat vraag ik me helemaal niet af’, zegt hij met een stem die de indruk geeft dat hij al vele jaren de kerstman speelt. Een lage, serene stem. ‘De meeste meisjes die op mijn schoot zitten vertellen me wat ze graag voor Kerst willen hebben’, zegt hij. ‘Waarom doe jij dat ook niet?’

‘Ik wil alleen maar… ha! Ik wil alleen maar een kofferbak met cadeautjes voor mijn familie, vrienden, collega’s, en oh! iemand waar ik al een heel jaar mee bezig ben! Kunt u dat niet even voor me regelen’, bijt ik hem toe.

‘Daar klinkt niet echt de kerstgedachte in door’, antwoord hij vriendelijk. ‘En jijzelf? Er moet toch ook nog iets op je eigen verlanglijstje staan?’

‘Ikzelf. Ik mag niet klagen. Ik heb een geweldige familie en een liefhebbende echtgenoot die heel goed in staat is een hint op te vangen en die heb ik hem in het afgelopen jaar veelvuldig gegeven. Een liefhebbende echtgenoot die me…’

‘een paar oorbelletjes gaat geven’, zeg ik met een glimlach. ‘Met een grote diamant met allemaal kleine diamantjes erom heen.

De ‘Kerstman’, kijkt me recht aan. ‘Ja’, zegt hij, ‘dat is duidelijk’. Hij kijkt me diep in mijn bruine ogen. ‘Ze zullen wel mooi zijn’.

‘Dat zijn ze zeker!’, zeg ik lachend.

‘Oh? Je klinkt nogal zeker van je zaak’.

‘Tja’, ik voel hoe ik een kleur krijg, ‘Ik heb stiekem even gekeken. Hihihi’.

‘Pas op’, waarschuwt hij, ‘het verschil tussen op de knie van de Kerstman naar over de knie van de Kerstman is niet zo heel groot. Ik hoop niet dat je op de lijst van stoute meisjes staat’. Mijn hart slaat een paar keer over en ik voel een kriebel in mijn buik. ‘Ik ben heel lief geweest’, protesteer ik net een beetje te fel.

‘Dan is er niets om je zorgen over te maken, of wel?’

‘Nee, dat klopt’, schiet ik in de verdediging, ‘Zoals ik al zei, ik heb ze al gezien’.

‘Kerst staat erom bekend dat er onverwachte dingen gebeuren’, voorspelt hij, ‘Je had nooit gedacht dat je ze zou krijgen, hè?’

‘Tja, nee, niet echt…’, geef ik toe. ‘Ze waren hartstikke duur en we hebben afgesproken dat we het dit jaar een beetje rustig aan zouden doen met de cadeautjes. Begrijp je wat ik bedoel?’

‘Het bewijst dat lieve meisjes uiteindelijk toch wel krijgen wat ze willen’

‘Lief. Omdat ik lief geweest ben. Een kleine misstap maakt me dan niet ineens stout’.

‘Nee, nee, helemaal niet. Maar vertel eens, wat doe je hier op dit uur van de dag?’

Goed dan. Niet een goed moment om die vraag te stellen. ‘En jij dan?’, kaats ik de bal terug, ‘Heeft een Kerstman op dit moment geen andere dingen te doen?’ Ik probeer een poeslief stemmetje op te zetten, maar mijn hart gaat als een bezetene tekeer en ik voel kriebels in mijn buik.

‘De Kerstman redt zich wel, maak je daar maar geen zorgen over’.

‘Luister… ik heb een achterstand opgelopen met mijn kerstinkopen. En toegegeven, ik ben niet erg aardig geweest naar het winkelpersoneel, die zeggen dat dingen uitverkocht zijn en niet even in het magazijn willen kijken. Misschien ben ik voor één keertje niet erg aardig geweest. U zult wel denken dat ik een flink pak op mijn bips nodig heb’, fluister ik in zijn witte baard.

‘De Kerstman weet die dingen allemaal. Hij houdt alle brave jongens en meisjes in de gaten’. Hij gebaart me dat ik op moet staan. ‘Misschien moet je mijn werkplaats maar eens bekijken’.

Ik kijk om me heen en zie achter zijn stoel een ‘werkplaats’ ter grootte van een telefooncel. Hij pakt mijn hand, die helemaal in de zijne verdwijnt en trekt me mee. Hij trekt me mee in de richting van zijn werkplaats. Ik had verwacht dat ik me los zou trekken, dat ik me zou verzetten, maar dat doe ik niet.

Ik buk me en stap het lage deurtje binnen en zie dat het binnen veel groter is dan het er van de buitenkant uitziet. Er staat een grote tafel waarop allemaal onderdelen, het is duidelijk dat hier iemand aan het werk is. Het is kil in de deuropening, maar verderop brandt een haardvuur. Er ligt een kleedje voor de haard en er staat een grote leren stoel met een voetenbankje. De kerstman stapt achter me naar binnen en doet de deur achter zich dicht, waardoor het geluid van de stofzuigers uitsterft.

‘Ik moet nodig naar huis’, herinner ik me plotseling.

‘Dit zal niet zolang duren’, beloofd hij, ‘en thuis ligt iedereen inmiddels al te slapen’. Hij loopt langs me heen en gaat op het voetenbankje zitten wachten. Ik weet wat me te doen staat en op de een of andere manier wordt ik naar hem toe gezogen tot ik naast hem sta.

Dan reikt hij naar mijn middel. Ik spring achteruit en probeer hem een tik op zijn vingers te geven. Ik spring bijna het vuur in, waardoor ik weer naar voren spring waardoor ik bijna voorover over zijn schoot val. Maar zijn hand op mijn schouder houdt me tegen.

‘Wacht even’, stotter ik en mijn handen gaan naar de knoop. ‘Mag ik het alsjeblieft zelf doen?’ Met een kort knikje moedigt hij me aan om door te gaan. Deze broek zit de laatste tijd een stuk strakker en ik moet hem heel behoedzaam naar beneden schuiven om te voorkomen dat mijn onderbroek mee omlaag glijdt. Wanneer de kerstman mijn schouder loslaat buig ik me voorover over zijn wachtende schoot. Hij legt zijn arm om mijn heupen.

‘Karin’, begint hij, en ik schrik op bij het horen van mijn naam. ‘Waarom ben je hier?’ Heel even denk ik dat uit moet gaan leggen, maar dat kan ik niet.

‘Omdat ik stout geweest ben’, geef ik toe, ‘en ik wil zo graag lief zijn’. Mijn mond gaat weer open om te protesteren als hij mijn onderbroek naar beneden doet, maar de woorden komen niet. ‘Alsjeblieft’, is alles wat ik kan denken. Mijn onderbroek is omlaag en mijn bips wordt steeds warmer en ik sta op meer dan één manier in brand.

‘Alsjeblieft wat, jongedame?’, vraagt hij. Zijn stem klinkt net als die van mijn grootvader.

‘Alsjeblieft, niet zo hard. Ik ben over het algemeen erg lief – echt waar!’

Ondanks dit redelijke verzoek sneed de eerste klets mijn adem af. Laag en – tja, hard. Niet agressief, maar desondanks hard. Een zware hand, van een grote man, een hand die afwisselend zacht en ruig was en vele jaren ervaring met zich meedroeg. Een hand die mijn billen teistert met harde klappen. Hij houdt me stevig vast zodat ik geen kant op kan, hoewel ik een beetje met mijn benen trappel. Ik adem sissend in en uit en probeer het op te vangen totdat ik me realiseer dat hij nog niet eens echt begonnen is. Hij hanteert een rustig ritme, als van een man die de hele avond de tijd heeft. Ik realiseer me dat het niet erg is om te huilen – in eerste instantie vanwege de pijn aan mijn billen, later omdat ik teleurgesteld ben over mezelf en tenslotte vanwege alle spanning en frustratie omdat dit niet de Kerst is die het zou moeten zijn.

OK, ik geef toe, omdat ik nu echt een serieus pak slaag krijg. Niet een pak op de bips zoals je een klein meisje geeft, maar een pak slaag zoals een volwassen vrouw af en toe nodig heeft. Ik bedoel, het doet zeer als ze neerdalen – iedere afzonderlijke klap – het doet zeer als ze neergekomen zijn en het doet zeer als een volgende op dezelfde plaats neerkomt, vaak, bij herhaling en allemaal doen ze zeer. Ik weet dat ik de klappen die laag neerkomen het langst voel, maar degene die hoger neerkomen kennen een felle pijn. Toegegeven ik heb niet de kleinste billen die je je kunt voorstellen en ik ben ook geen frequent bezoekster van de sportschool, dus ik weet dat het zal trillen als een gelatinepudding, aardbeiengelatine misschien, maar de Kerstman schijnt kersen te willen. In het rode licht lijkt zijn broekspijp nog roder en die kleur ga ik ook krijgen, ben ik bang.

‘Je wilt een vrolijk Kerstfeest, toch, Karin?’, vraagt hij.

‘Ja, Kerstman’, snik ik.

‘En zul je tijdens de Kerst dan ook lief zijn?’ Ik knik nogmaals. ‘Ga je me helpen?’, vraagt hij terwijl ik wezenloos aan het knikken ben. ‘Beloof je dat je me zult helpen?’

‘Dat beloof ik’, zweer ik plechtig.

‘Niet meer stout zijn?’

‘Nee…’, zeg ik klagend.

‘Geen brutaliteiten meer?’

‘Het spijt me’, roep ik, hij zwijgt even en concentreert zich weer op waar hij mee bezig was.
‘AAUUWWW’.

‘Geen grote mond meer, geen gesnauw, geen mijn haast is belangrijker dan die van jou?’

‘Het spijt me’, zeg ik nogmaals, ondanks dat ik wel weet waar dat toe leidt. Als hij daarmee klaar is, houdt hij even op.

‘En…’, zegt hij opeens, ‘niet alleen maar een paar oorbelletjes. Zelfs geen diamanten’.

‘Nee’, zweer ik. ‘Nee, ik wil lief zijn’, laat ik oprecht weten. En dan, met een hels brandende bips en terwijl de tranen over mijn wangen stromen, wordt ik door een onbegrijpelijke vlaag van verstandsverbijstering getroffen en smeek, ‘Wil je een braaf meisje van me maken?’ En dat doet hij.

Als ik me na afloop van zijn schoot laat glijden en mijn broekje omhoog doe om mijn waardigheid weer terug te vinden, duurt het niet lang voor ik bij hem op schoot zit. Ja, echt waar, door met mijn bovenbeen op een van zijn benen te gaan zitten lukt het mij om min of meer te gaan zitten, maar het naar huis rijden zal nog een avontuur op zich worden. Hij ziet er vrij onbewogen uit en er is geen enkele aanwijzing dat hij ontstemd is. Ik voel me voor 95% goed en ben vastbesloten me goed te gedragen.

Ik werd zaterdagochtend wakker uit deze droom en ik ben blij nu, op zondagavond, te kunnen zeggen dat ik mijn kerstinkopen voor ongeveer tweederde klaar heb.

Posted on by admin

Een forumweekend

© Britt

Alex en Lilly zijn een jong koppel; hij 25 en zij 21 lentes op de teller. Maar iets aan dit stel maakt dat hun nu twee jaar durende relatie nou niet bepaald standaard te noemen is. Hoe jong ze ook mogen zijn; in volle overtuiging hebben ze er beide voor gekozen om hun relatie volgens huiselijke discipline protocol vorm te geven. Allebei hebben ze al vanaf hun jeugd iets met spanking. Je zou zelfs kunnen stellen dat Alex er in zijn beroepskeuze zich door had laten inspireren. Hij was nu al vier jaar werkzaam als politieagent. Destijds had hij gekozen voor de opleiding vanuit een gevoel van rechtvaardigheid, behulpzaamheid en het ‘goede’ willen doen. Zijn stabiele karakter had hem soepel door de opleiding geholpen, en hij stond nu binnen het korps al bekend als een fijne en betrouwbare collega die discretie hoog in het vaandel had staan. Lilly is een lief maar impulsieve jonge vrouw. Haar vrolijke en humorvolle karakter maakt dat ze eigenlijk nogal meisjesachtig overkomt, maar als je haar wat beter kent, komt ook haar serieuze kant boven, en een drang om net als Alex het ‘goed’ te doen. Zij is werkzaam in een bakkerij.

Ze waren met elkaar in contact gekomen via het huiselijke discipline forum, waar ze zich allebei vanuit hun verlangens hadden aangemeld. Toen ze een relatie kregen was het dan ook geen punt van discussie geweest of ze HD in hun relatie zouden toepassen. Dat was voor beide een vanzelfsprekendheid.

Maar toen ontstond er dus op datzelfde forum een idee om een weekend onder gelijkgestemden te organiseren. Vooral Lilly had dit gelijk heel spannend gevonden. Eigenlijk twijfelde ze wel en beetje. Ze had de mensen daar voor haar gevoel dan wel een beetje leren kennen, maar ze was ergens wel een beetje bang dat het contact in real life anders zou zijn. Niet zo zeer dat ze zich er dan niet ‘veilig’ bij voelde, maar meer dat de verwachtingen wel eens te hoog gespannen zouden kunnen zijn. Dat sommige zaken wel eens tegen zouden kunnen vallen. Tevens vond ze de gedachte om een collega sub over die knie genomen te zien worden best wel een beetje gênant, om maar helemaal te zwijgen over het idee dat Alex haar billen zou ontbloten ten overstaan van de groep. Ook al was het dan zo dat dat voor iedereen die daar zou zijn het een ‘normale’ gang van zaken was, ze moest er niet aan denken…..

Maar Alex was dus gelijk enthousiast geweest, wilde graag al die mensen waar hij nu al best een tijd een diepgaand contact mee had eens ontmoeten. En als Lilly eerlijk was, was ze toch ook wel gefascineerd door het idee, en natuurlijk ook wel nieuwsgierig. En omdat ze wist dat Alex heel graag ging (maar hij zou nooit gaan als Lilly zich er niet prettig bij zou voelen) raapte ze al haar moed bijeen en gaf hen beide op. En toen Alex jarig was, kreeg hij als cadeau dus een weekend uit. Hij was zeer blij verrast, en waardeerde het enorm dat Lilly voor hem haar twijfels opzij zette.

En toen was het dus zo ver. Alex met een gezonde en voor hem prettige spanning maar Lilly toch wel een beetje met een knoop in haar maag stapte ze in de auto en vatte zij de opgegeven route naar de accommodatie aan.

Lilly was een beetje stil. Alex wist wel wat haar bezig hield. O, hij kende haar zo goed…. Hij moest er eigenlijk bij zichzelf een beetje om lachen. Zijn meisje, zijn deugnietje en rebelletje, die nu bij voorbaat al zo onder de indruk was dat ze er een beetje stil van werd. Waar was haar soms best wel grote mond nu? Glimlachend lag hij geruststellend een hand op haar knie. “Ontspan eens een beetje smurf…. het is de bedoeling dat het voor ons allebei leuk wordt..” Lilly zuchtte diep. “Ja Alex… Maar als ik nou tegenval… ik bedoel, achter de computer is toch anders… “ Alex trok zijn hand terug en richtte zijn blik strak op de weg. “Niet doen Lilly…. geen onderuithalen van je zelfbeeld als je onzeker bent… Je weet hoe ik daar over denk, we hebben het er vaak genoeg over gehad. Je bent een lieve meid, geloof dat zelf nou eens.” Lilly zweeg en keek naar buiten. “Jij hebt makkelijk praten” mompelde ze zachtjes, maar niet zacht genoeg zodat Alex het niet gehoord had. Alex slikte zijn lichte irritatie weg. Hij snapte haar wel… weer lag hij een hand op haar knie en kneep er even zachtjes in. “Kijk mij eens aan smurf” Vertwijfeld voldeed Lilly aan het verzoek. “Je bent prima zoals je bent….. Wees gewoon jezelf, ik help je er wel doorheen.” Lilly smolt bij zoveel begrip. “Dank je wel Alex…. lief van je.” antwoordde ze en schonk hem een lieve glimlach.

Ze kwamen aan bij de boerderij die afgehuurd was voor het weekend, die voldoende privacy bood om ongestoord met elkaar van gedachten te kunnen wisselen. De boerderij zag er leuk uit. Maar Lilly ontging dat totaal, was erg bezig hoe haar eerste indruk zou overkomen. God, wat was ze ondanks haar soms brutale voorkomen verlegen…. Alex nam het plaatje van de boerderij wel in zich op, en hij zag als eerste dat er al mensen waren die buiten op het terras zaten. bemoedigend sloeg hij een arm om Lilly haar schouders en samen liepen ze op de groep af……

Ze werden direct hartelijk welkom geheten door Angela, één van de organisatoren van het weekend. Een warme hartelijke vrouw die echt haar best deed om een ieder die aankwam gerust te stellen en het gevoel te geven dat hun aanwezigheid op prijs werd gesteld. Na het handen schudden en voorstellen (Lilly vond het wel grappig om nu ieders echte naam te horen in plaats van de nicknames die op het forum gebruikt werden, ze vroeg zich alleen wel af of ze niet per ongeluk de verkeerde naam zou gebruiken) werd hen een zitplaats aangeboden en kregen ze een drankje. Al snel kwam toen een volgend koppel aan en verschoof de aandacht naar hen. Stiekem was Lilly daar wel blij mee. Stilletjes observeerde ze de groep.

De eerste avond bleef spannend voor Lilly. Alex leek het eerste contact gemakkelijker af te gaan. Hij was al snel met meerdere dominanten in gesprek over hun ervaringen. Lilly voelde zich niet buitengesloten, integendeel, het was een warme groep met een oprechte belangstelling voor elkaar, maar ze kon en durfde nog niet het achterste van haar tong te laten zien. Het rebelse en drukke meisje in haar bleef nog even verborgen. Maar dit zorgde er wel voor dat er binnen in haar een bepaalde spanning opgebouwd werd. En die spanning zorgde er voor dat er een stuiterbal van ongekende grootte binnen in Lilly groeide…. En die stuiterbal zocht steeds heviger een weg naar buiten.

Die avond gebeurde er op het gebied van spanking nog niets binnen de groep. Iedereen was druk elkaar te leren kennen en om de eerste indrukken van elkaar te verwerken. Doodmoe van al die indrukken viel Lilly dan ook die avond in slaap.

Lilly maakte een goede nacht en uitgerust werd ze wakker. Het was nog vroeg, en ze voelde de opgebouwde spanning van die dag ervoor borrelen. Ze keek naar de nog slapende Alex. Deze gelegenheid om eens even te plagen liet ze niet aan zich voorbij gaan…

Zachtjes stond Lilly op, sloop naar haar toilettas en haalde er de haargel uit. Ze kroop langs het bed naar de kant waar Alex lag te slapen, pakte een van pantoffels die keurig naast het bed stonden en deed er een flinke kwak gel in. Vervolgens kroop ze weer stilletjes in bed. Ze kroop tegen Alex aan en begon hem zachtjes wakker te strelen. Alex opende zijn ogen en trok Lilly nog even dichter tegen zich aan. “Morgen Smurf, lekker geslapen?” “Hmmm, naast jou altijd kanjer” antwoordde Lilly liefdevol. Ze bleven nog even 10 minuten nagenieten, maar toen besloot Alex dat de dag begonnen was, ging op de rand van het bed zitten en stak zijn voeten in zijn pantoffels. Als door een wesp gestoken reageerde Alex en schopte de pantoffel de kamer door, de gel drupte van zijn tenen af. Verbaasd keek hij ernaar. Lilly lag in een deuk van het lachen.

Alex hinkte op één been naar de tas waar een handdoek in zat, en veegde daarmee zijn tenen schoon. Quasi boos keek hij Lilly aan. “Solliciteer jij soms ergens naar?” vroeg hij met een licht dreigende toon in zijn stem. Lilly plooide haar gezicht in een onschuldige stand en zei liefjes; “Nee hoor, zou het niet durven.” Alex was met een sprong bij Lilly op bed, waar hij haar binnen een paar tellen in de houdgreep had. Lachend drukte hij een kus op haar mond, maar vervolgde wel op een waarschuwende toon; “Pas jij een beetje op Smurf? Zo’n begin van de dag beloofd weinig goeds. Gedraag je een beetje he…”

De rest van de dag verliep tot verbazing van zowel Alex als Lilly zonder al te veel uitdagingen van Lilly’s kant. Er waren voor allebei dan ook zoveel nieuwe indrukken, dat de behoefte bij Lilly minder was. Maar gaandeweg voelde Lilly zich steeds meer op haar gemak binnen de groep, en voelde ze zich steeds vrijer worden…

Die avond ging het echter mis en werd Lilly gevoerd door haar ingehouden spanningen wat overmoedig…

Er was door een aantal vrouwen een heerlijke maaltijd bereidt. Eén van hen was kok, dus het resultaat mocht er zijn. Natuurlijk kwam er ook passende wijn op tafel. Bij iedere gang een andere. Alex wist dat dit voor Lilly funest kon worden, zij kon alcohol maar slecht verdragen. Ze schoot dan altijd door in haar uitdagingen. Nuchter was het voor Lilly soms al best moeilijk om de grens te bepalen wanneer een grapje nog leuk was, en wanneer ze vervelend werd. Als ze dronk, was de rem helemaal weg kon ze nogal eens een niet zo gepaste opmerking eruit flappen. Ze hadden dan ook in het begin van hun relatie al afspraken gemaakt over het gebruik van alcohol.

Toen de eerste wijn bij het voorgerecht geschonken werd keek Lilly Alex vragend aan. “Je weet het smurf; niet meer dan drie glaasjes. Kies dus maar; nu bij het eten of straks later op de avond.” “Mag ik dan hierna helemaal niks meer?” vroeg Lilly enigszins verontwaardigd. Alex wist dat hij nu voet bij stuk moest houden. “Lilly, je weet het. Ik ga nu niet in discussie hierover.” Lilly wilde eigenlijk nog wel even doordrammen, maar zag toen dat één van de andere dominanten het gesprek volgde. Ze durfde niet verder te gaan. Mokkend zei ze daarom; “Goed hoor, ik blijf de rest van de avond wel op een droogje… Lekker gezellig..”

Toch lukte het Alex om Lilly wat af te leiden en haar het gevoel te geven dat ze genieten mocht, al was het binnen grenzen. Al snel ontdooide Lilly wat, en was het gezellig. Toen bij het dessert de laatste en vierde wijn kwam, ontstond er een dilemma. De afspraak was drie glazen. Maar ja, dat vierde wijntje maakte de perfecte maaltijd wel af. En Lilly had zich tot nog toe redelijk tot goed gedragen. Alex gaf tenslotte toe. Als een kind zo blij liet Lilly zich ook die wijn goed smaken.

Bij het gezamenlijk opruimen voelde Lilly al wel dat het recht lopen wat moeizamer ging. Er hadden dan ook twee stevige wijnen tussen gezeten, en wat Alex niet wist, was dat toen hij tussendoor even weg was gelopen Lilly haar glas bij het hoofdgerecht nog eens had bijgevuld. Lilly liep wat onhandig met wat schalen naar de keuken en voelde dat ze door Alex nauwlettend in de gaten werd gehouden. “Getver” dacht ze dan ook geïrriteerd, “ik ben ook niks meer gewend door dat gemuggenzift.” Toen ze weer terugkwam bij de tafel om ten tweede male wat vaat op te halen stond Alex ineens achter haar. Voordat ze iets van de tafel had kunnen pakken had hij haar pols in een ijzeren greep vastgepakt, haar in een simpele beweging omgedraaid zodat hun blikken elkaar kruiste. Hij hield haar blik gevangen en zei op serieuze toon; “Voel je nou dat je echt wel genoeg op hebt?” “Man, zeur niet en laat me los, ik heb nog meer te doen.” beet Lilly hem toe en rukte zich los. Alex liet het er maar bij zitten, maar voelde wel dat hij alert moest zijn.

Na het opruimen kwam er nog koffie met likeur op tafel. Ook een irish coffee behoorde tot de mogelijkheden. Lilly voelde Alex zijn ogen op zich gericht toen zij de koffie geserveerd kreeg. Het irriteerde haar mateloos. Uitdagend keek ze hem aan en pakte ze een likeurglas met Tia Maria van het dienblad. “Niet doen” seinde zijn ogen terwijl hij haar doordringend aankeek vanaf de andere kant van de tafel. IJzig kalm keek Lilly Alex aan, en nam een flinke slok Tia Maria. Ze verslikte zich half, en begon te hoesten. Ze vond het niet eens lekker, maar het was dan ook bedoeld om een statement te maken.

Alex stond ogenschijnlijk kalm op, maar was woedend van binnen. Hij liep om de tafel heen, de groep kreeg in de gaten dat er blijkbaar iets gaande was. “Sorry mensen,” zei Alex toen, “Wij trekken ons even terug, hebben iets te bespreken.” Hij pakte Lilly bij haar bovenarm en trok haar omhoog. Lilly verzette zich natuurlijk, maar was kansloos. Alex was veel sterker dan zij, en de drank in haar lichaam zorgde ervoor dat ze niet dat verzet kon bieden wat ze wou. Angela lag bemoedigend een hand op de hare en zei; “Ga nou maar, maak het voor jezelf niet erger.” Lilly zuchtte eens diep en liep toen met Alex mee.

In de keuken gaf Alex Lilly goed te verstaan dat ze te ver gegaan was. Eigenlijk zou haar het liefst over de knie leggen om zijn punt duidelijk te maken, maar omdat hij zichzelf toch ook nog wel enigszins opgelaten voelde omdat te doen (Er was die dag door een aantal andere stellen al wel wat gespankt, en om daarvan getuige te zijn had toch wel wat gevoel van gene bij hem los gemaakt, hoe vanzelfsprekend binnen de groep ook.) en omdat ze van te voren hadden afgesproken dat ze dat niet zouden doen ten overstaan van de hele groep, deed hij het niet. Wel waarschuwde hij Lilly dat er altijd thuis nog afgerekend kon worden als ze hiermee door zou gaan. Brutaal had Lilly hem aangekeken, maar verder haar mond gehouden. Op Alex zijn vraag of het duidelijk was, had ze “Ja hoor, wat jij wilt.” geantwoord. Ondanks zijn gevoel dat het niet af was, had Alex hier genoegen mee genomen. Echter vanaf dat moment bleef Lilly boos en verongelijkt en werd ze niet meer gezellig.

Dat was nog steeds zo toen later op de avond weer drank op tafel kwam. Veel mensen van de groep bedankte, anderen namen er nog ééntje, of hadden tijdens de maaltijd bedankt. Boos zat Lilly met een glas cola op de bank. Er waren meerdere forumleden die probeerden om Lilly bij het gesprek te betrekken, maar toen Lilly verongelijkt bleef reageren gaven ze op. Alex had al een paar keer waarschuwend haar richting opgekeken, maar omdat Lilly verder niks verkeerds deed, kon hij haar verder ook niets maken.

Maar toen bedacht Lilly zich dat er in de keuken een fles Bacardi stond. Sneaky nam ze haar glas mee naar de keuken, en maakte van haar cola een Baco. En dat geintje herhaalde ze nog twee keer.

De gevolgen bleven natuurlijk niet uit. Nog steeds boos, en de drank maakte haar humeur er niet beter op, ging Lilly zich steeds meer irriteren aan de uitspraken van Carla, een forumlid die haar op het forum zelf al niet lag. Maar vanachter een computer is het gemakkelijk te mijden. Nu werd dat lastiger. Carla had nooit onder stoelen of banken gestoken dat ze samen met haar man Floris een meer dan modaal inkomen had. Dat op zich vond Lilly prima, maar wat ze minder kon waarderen was dat Carla het er zo dik bovenop lag. Altijd moest ze verslag doen van hun nieuwste aankopen, en deed ze nogal neerbuigend over die van een ander.

Toen Lilly opstond om maar naar bed te gaan, ging dat niet zoals ze in haar hoofd had, verloor ze haar evenwicht en viel zo over de anderen die op de bank zaten heen. Haar hak brak daarbij van haar schoen. Toen Carla daarop opperde dat haar schoenen debet waren aan haar val, en dat zij alleen maar pumps droeg van Dolce & Gabanna, knapte er iets bij Lilly. “Bekakte trut” schold ze dan ook hard op toen Lilly weer overeind krabbelde. De groep was verbijsterd en stil. “Het komt echt niet in die belachelijk gekapte kop van je op om eens te vragen of het wel gaat? Bij een normaal mens is dat vrij standaard hoor, dat personen voor spullen gaan.” Lilly stond inmiddels weer enigszins recht, pakte haar nog halfvolle glas van de tafel en nam een slok. Toen opende ze haar mond om haar tirade voort te zetten, maar ineens voelde ze een hand over haar mond en werd ze stevig beet gepakt.

“Het lijkt me beter als je verder zwijgt Lilly.” klonk de strenge stem van Alex. Het volgende moment doorboorde zijn donkere ogen de hare en pakte hij haar glas uit haar hand. In een flits schoot een mogelijke reden van deze scene door Alex zijn hoofd en voorzichtig proefde hij van de inhoud van Lilly haar glas. Het was hem direct allemaal duidelijk. Hij zette het glas weer neer en had Lilly daarbij losgelaten.

Haar echter nog steeds aankijkend wees hij vervolgens naar de deur en zei op een ijskoude toon; “De slaapkamer Lilly… NU!!!” Even bleef het dreigend stil. Lilly schatte haar kansen in. Ze voelde echter dat er een grens bereikt was, en ze durfde zijn bevel niet te weigeren. Om niet al te veel gezichtsverlies te lijden liep ze met een verongelijkte houding naar de deur. Het vooruitzicht wat haar nu ongetwijfeld te wachten stond had haar enigszins ontnuchterd, wat maakte dat ze zich met een redelijk zekere pas naar slaapkamer kon begeven. Alex kwam direct achter haar aan.

“Naar binnen Lilly, en heel snel” zei hij bars bij de deur aangekomen. In de slaapkamer pakte Alex de haarborstel uit de tas, pakte Lilly bij haar bovenarm en trok haar mee naar een stoel. Hij ging zitten en in één soepele beweging trok hij haar over de knie en begon gelijk hard met de haarborstel op haar billen te slaan. Lilly gilde het uit. “Ik had je duidelijk gezegd dat je genoeg gehad had dame” zei hij terwijl hij stevig doorsloeg. “Het spijt me…. echt waar… AU! AU! gilde Lilly. “Ik zal het nooit meer doen… AU! AU!… SORRY!!!…. AU! AU! “Je sorry komt te laat” zei Alex droog, en gaf Lilly nog twee harde meppen.

“Sta op!” commandeerde hij toen. Lilly wist wat dit betekende. Het was nog niet klaar, nog lang niet. “Broek uit” Klonken dan ook de zo gevreesde woorden. “Maar het deed al zo zeer met jeans” jammerde ze. “Mooi zo, en zonder zal het nog veel zeerder doen” was het korte commentaar. Terwijl Lilly haar jeans naar beneden stroopte preekte Alex; “Als jij je nou eens gewoon aan de afspraak gehouden had, dan had dit niet gehoeven. Je koos er zelf voor om zo ondoordacht te handelen” “Het spijt me” zei Lilly nog “Te laat dame, liggen weer!” zei Alex kort. “Ik wil niet” jammerde Lilly. “Niks mee te maken” en Alex gaf Lilly een harde tik op haar slip, en Lilly ging weer over zijn schoot liggen. Harde klappen daalde op haar slip en billen neer. Zonder woorden sloeg Alex een poos door. Lilly wist niet meer waar ze het zoeken moest, en begon te huilen. Uiteindelijk gaf Alex haar een voorlopig laatste harde tik en zei; “Opstaan Lilly.” Traag deed Lilly wat hij haar zei, maar toen het te langzaam ging naar zijn zin sloeg hij nog een keer toe. “Opschieten” klonk het kort. Lilly schoot overeind.

Alex stond op vanuit de stoel en zei; “Je kent de routine meisje; slip uit, bukken en met je handen op de stoel leunen.” Toen Lilly in positie stond, zei hij met een zucht; “Lilly, Lilly… Wanneer leer je het eens?” Een serie wederom harde klappen daalde nu op haar blote billen neer. AUW! AUW! AUW! gilde Lilly. Alex stopte weer voor even. “Lilly,” ging de preek verder, volgende keer zou ik maar eens wat beter nadenken voor je zoiets overweegt te doen.” Pats! Pats! Pats! weer een serie rake klappen met de haarborstel. “Ga jij je de volgende keer beter gedragen en laat je dit nooit meer gebeuren? “ vroeg Alex nog. Lilly wist even niet te antwoorden. “Nee!…. Ja!…Ik bedoel..” stammelde ze. PATS! PATS! “Beloof je dat?” PATS! PATS! JAAHAAA!!!! jammerde Lilly en huilde voluit.

Alex besloot dat het genoeg was geweest en gooide de haarborstel op het bed. Hij nam de huilende Lilly in zijn armen, en fluisterde in haar oor; “Kom eens hier smurf…. ik hou nog steeds van je he… dat weet je….” en hij gaf Lilly een kus die ergens in haar kruin belande omdat hij zoveel groter was. “Het spijt me Alex” antwoordde Lilly zachtjes en schuldbewust. “Weet ik toch” zei Alex, “Maar voortaan beter nadenken pop, beloofd”? En hij hield Lilly daarbij een stukje van zich af zodat zij hem aan kon kijken. Lilly keek Alex oprecht in de ogen en beloofde beterschap. Met nog de mededeling dat ze morgen nog wel excuses moest maken aan Carla hielp Alex Lilly zich verder uit te kleden en lag haar op bed. Hij knuffelde haar nog eens stevig en weer doodmoe van alle indrukken van die dag zakte Lilly in een diepe slaap, haar billen gloeide nog heerlijk na. God, wat hield ze van die man die zoveel moeite voor haar deed om het beste in haar boven te halen….

Alex liep terug naar de groep waar hij door een andere dominant gecomplimenteerd werd voor zijn handelen. Deze had gezien dat Alex nog de nodige onzekerheden had, en begreep dat dit een overwinning voor Alex moest zijn om ook in een groep Lilly te geven wat ze nodig had. Dit deed Alex goed. Hij wenste iedereen toen een goede nacht en kroop tien minuten later heerlijk tegen Lilly aan.

Toen Lilly en Alex de volgende avond alweer thuis waren, konden ze niet anders dan concluderen dat dit weekend hen beide had doen laten groeien. Wat kon je in een paar dagen tijd veel leren en een hoop inzichten opdoen. Wijsheden die in geen enkel studieboek omschreven stonden. Levenservaring doe je veelal in de praktijk op hadden ze aan de lijven ondervonden.

Posted on by admin

Durf te vragen

De lange weg over de dijk strekte zich eindeloos voor Julia uit. De tegenwind die ze al fietsend trotseren moest was echter niet de enige reden dat de trappers maar moeizaam rond leken te gaan. Nee… er knaagde een schuldgevoel in haar, een dilemma wat ervoor zorgde dat het leek lood in haar schoenen te hebben.
Allerlei gedachtes passeerde de revue en gingen terug in de tijd….

**************************************************************************

Het was Julia geweest die nu een jaar geleden haar vriend Sven een geheim had prijsgegeven. Een stil verlangen die ze al sinds haar vroege jeugd met zich meedroeg;
Julia wilde een pak op haar billen. Niet zomaar een pak slaag, maar met de hele entourage er omheen:
Een preek in de juiste toon horen van een man die haar aankon, die geen genoegen nam met haar praatjes en verbale handigheidjes. Een man die fysiek sterk genoeg was om haar met zachte hand in bedwang te houden als dat nodig was, en die verbaal sterk genoeg was om een grens te stellen. Een man die…. Nou ja, een soort van prins op het witte paard die in Julia haar jeugd en puberjaren ongrijpbaar leek.
Julia kon toen geen naam hangen aan haar wat ze toch wel aanvoelde ‘aparte’ verlangen. Een verlangen van gezien en gecoacht te willen worden en daarmee ook geliefd. Hoe leg je zoiets uit als je zelf nog een zoekende puber en later jonge adolescent bent?                                           Pas toen internet ten volle een onderdeel van haar en het leven in het algemeen deel ging uitmaken werd het Julia duidelijk dat ze al die tijd niet alleen met dergelijk verlangen had rondgelopen. Het had een naam; Huiselijke Discipline.                                                                Wat een openbaring….

De geest was uit de fles en Julia verslond alles wat ze over het onderwerp kon vinden. Toen ze weer wat later het zelfs aan had gedurfd contact te zoeken met lotgenoten kwam de volgende stap in beeld; hoe vertel je het je partner? Waar begin je met de uitleg waarom je wil dat hij je af en toe eens stevig over de knie legt zonder afbreuk te doen aan je karakter en persoonlijkheid? Want dat hun relatie in het beginsel een basis van gelijkheid moest hebben stond voor Julia net zo vast als de kersverse erkenning van haar diepste verlangen… Maar leg dat maar eens uit.

Julia en Sven hadden op dat moment al drie jaar een relatie. Aangemoedigd door haar contacten op een HD forum had Julia uiteindelijk de stoute schoenen aan durven trekken en had ze Sven een mail geschreven. Een mail meteen zo goed en kwaad als het ging een uitleg met verwijzing naar sites over dit onderwerp.
O, wat was de tijd op haar werk die dag voorbij gekropen, wat had ze graag de invloed gehad om met een simpel gebaar de wijzers van de klok vooruit te duwen en daarmee de tijd vooruit te dwingen. Niets kwam uit haar handen wat Julia op een reprimande van het afdelingshoofd kwam te staan, met als jammerlijk resultaat dat het haar fantasie alleen maar voedde.
Nerveus en onzeker of ze het HD concept wel op de manier die ze bedoelde onder Sven zijn aandacht had gebracht was ze op het einde van de werkdag naar huis gegaan.

De thuiskomst was een echt thuiskomen geweest; thuis komen bij de Sven die ze al zo goed kende, thuiskomen in een verbetering van iets wat al goed was.                                                          De kus ter begroeting was hartelijk als altijd, innig en warm. Sven had gekookt en zijn houding die rust en zelfverzekerdheid uitstraalde gaf Julia direct het vertrouwen dat hij open stond voor haar ideeën en dat er mogelijkheden lagen. “Wij moeten geloof ik even praten” had Sven simpel gezegd en zo was het ook…. Een lange intense avond volgde.                      Julia was blij verrast hoe goed Sven haar begreep en haar verlangens kon plaatsen, alsof hij niet eens echt verbaasd was… “Lieve schat… Ik ken je toch?” was zijn antwoord geweest toen Julia heerlijk tegen hem aangekropen op de bank hem ernaar vroeg.


In de tijd die toen volgde werd er veel gesproken, geijkt en zelfs afspraken op papier gezet. Er kwam een dagboekje waarin de gevoelens van Julia een leidraad zouden zijn voor de evaluaties… Vanaf toen was HD ‘officieel’ een onderdeel van hun relatie, Julia’s droom kwam uit en ze voelde zich zo gelukkig als een prinses uit een sprookje met het lange happy end. Alleen zat deze prinses niet op een erwt, maar op de blaren.

***************************************************************************

Er stond een stevige bries op de dijk en Julia had de wind tegen maar Julia scheen de weerstand niet te voelen. Stevig, bijna verongelijkt trapte ze door, haar gedachten bij alles behalve de wind.
Hoe was het toen verder gegaan met de HD? Boos op vooral zichzelf analyseerde Julia wat haar dwars zat…. Eigenlijk een gevoel van falen.


Sven had zijn rol als dominant verrassend goed opgepakt. Vaak wist hij de juiste toon te pakken en Julia was er over het algemeen genomen zeer tevreden over geweest. Natuurlijk blijven er altijd details voor verbetering vatbaar, maar blijkbaar had Sven het van nature ook wel in zich gehad… Nee, de hobbels en valkuilen die op hun pad kwamen waren vooral afkomstig van Julia zelf, vond ze. Waar verdiende ze de inzet van Sven aan? De mineur stemming van Julia zakte op die fiets tot een nulpunt. Waarom maakte ze het Sven toch af en toe zo moeilijk?


Julia wist van zichzelf dat ze Sven niet altijd de ruimte gaf om dominant te kunnen zijn… Altijd moest ze de afspraken ter discussie stellen, zeker waar het ging om zaken die niet zo zwart-wit lagen, gedrag of de reacties van derden is bijvoorbeeld niet altijd in afspraken te vangen. Op zulke momenten kon Julia het niet laten om met argumenten die in haar ogen echt wel hout sneden Sven om zijn oren te slaan. Ze wist dat het Sven onzeker moest maken, ook hij was immers beginnend in zijn rol. Of erger nog; Julia kon zich verliezen in brat gedrag, balancerend en bivakerend op het randje van wat voor de buitenwereld en misschien zelfs Sven kon lijken op het niet serieus nemen van de zaken….                                                                       Met het al fietsend afleggen van de kilometers op de eindeloos lijkende dijk werd het zelfbeeld lager en het schuldgevoel groter…. Hoe kon Julia van Sven verwachten zich in te zetten voor HD als zijzelf de boel af en toe saboteerde?

***************************************************************************


Nee… Julia was absoluut niet blij met zichzelf. Ze kon even niet zien dat de soep niet zo heet gegeten werd, dat Sven heus wel zag dat ze op zulke momenten eigenlijk zichzelf in de weg zat. Dat hij van haar hield om wie ze was, al voor dat HD zijn intrede deed in hun relatie.
Julia worstelde echter niet voor niets met zichzelf en het schuldgevoel. Ze had dingen fout gedaan en dat wist ze donders goed. Julia had namelijk de boel belazerd….                               Nou had ze dat niet alleen gedaan, of nou ja, toch weer wel omdat ze uiteindelijk zelf verantwoordelijk is voor haar doen en vooral en in dit geval laten….


Samen met haar goede vriendin Amber was ze vol overgave en overtuiging de deal aangegaan. Sinds ze allebei klaar waren met de opleiding en tot beider grote vreugde in het zelfde bedrijf een baan gevonden hadden was er in de dagelijkse beweging het klad gekomen. Op de opleiding was lichamelijke opvoeding ook nog een vak geweest en hadden de dames de 10 kilometer afstand iedere dag op de fiets afgelegd, heen en terug en door weer en wind. De conditie bleef vanzelf op peil.
Maar het bedrijf waar Amber en Julia nu werkzaam waren stond in dezelfde plaats als waar zij woonden, bij Julia zelfs slechts twee straten verderop. Een wandelingetje van nog geen tien minuten. En dat gegeven was de beide dames aan te zien; er waren wat kilootjes gegroeid in de BBB -zone; Billen, Buik en Bovenbenen.

Sven had dat voor lief genomen en er niets over gezegd, al was het hem natuurlijk wel opgevallen. De dames zelf echter baalde ervan. Toen op een ochtend de nog betrekkelijk nieuwe representatieve rok die het werk vereiste niet meer wilde sluiten, zelfs niet als Julia plat op bed ging liggen en de buik introk, was de maat vol. Tijdens het korte ochtend wandelingetje waarin de correctie slips die Julia en Amber altijd bestempelde als ‘bangmaker’ of ‘fluisterbroek’ als in een gruwel in haar gedachten voorbij trokken besloot Julia dat er iets moest gebeuren.
Tijdens de lunch koos Julia een salade en sneed het onderwerp bij Amber aan. Ook Amber moest toegeven dat de kleding toch minder ruim en comfortabel zat als voorheen en ze zou willen. De dames maakten vol goede voornemens de wildste plannen….
Toen Sven ’s avonds hoorde van de plannen en het enthousiasme van Julia zag wilde hij haar steunen en besloot haar te helpen. De volgende dag gaf hij Julia wel twee abonnementen voor de sportschool, één voor Julia en één voor Amber. Een rib uit zijn lijf, maar hij gunde Julia een maatje en hij dacht dat het de motivatie zou geven om het langer vol te houden. Julia was erg blij geweest met het cadeau en beloofde plechtig er gebruik van te maken… Ja ja…. Dat was dus ietsje anders gelopen….


Welgeteld twee keer waren Julia en Amber naar de sportschool geweest.                                               Het viel niet mee, het was niet wat de dames er van verwacht hadden. De derde keer waren ze nog wel op weg gegaan, maar een hevige bui had de dames het café ingejaagd en daar waren ze gezellig blijven plakken…. wat gaf dat nou voor één keertje. Ze zouden de week erop wel twee keer gaan. De vierde keer echter hadden ze niet eens de moeite meer genomen en waren bij Amber thuis met een wijntje en hapjes op de bank gebleven met een goede film… En dat bleef zo, en nu hadden de dames toch al zo’n twee maanden het abonnement in hun bezit.

***************************************************************************

O, wat voelde Julia zich schuldig en was ze boos op zichzelf, wat voelde ze zich slecht en een trut… De trappers van de fiets gingen steeds sneller rond.
Helemaal in een verkeerde stemming en boze bui parkeerde ze even later haar fiets in de schuur en ging naar binnen waar Sven al op haar zat te wachten. Hij stond op en liep glimlachend op haar af. “Dag Juul, lekker gesport?” begroette hij haar hartelijk en wilde een kus op haar voorhoofd drukken. Geërgerd dook Julia echter weg en ontweek zijn blik. “Ja hoor…. Heerlijk” loog ze vlot maar kon de sarcastische ondertoon niet onderdrukken. Sven pikte het feilloos op. “Is er iets?” vroeg hij dan ook. “Neehee… laat me nou” het klonk kattiger dan Julia wilde. “Heb je ruzie gehad met Amber?” hield Sven vol. Julia draaide met haar ogen… “Neehee, bemoei je er niet mee” bitste ze. Heel even overlegde Sven met zichzelf wat hij met dit gedrag wilde. Accepteren of maar even laten gaan? Hij haalde zijn schouders op en koos voor het laatste. Mokkend nam Julia plaats op de bank…. Waarom eigenlijk? Nou… Eigenlijk wilde Julia het liefste dat Sven ingreep, haar bij de kladden greep en haar gedrag niet accepteerde, haar geweten zou sussen… Helaas, gedachten lezen behoorde niet tot Sven zijn vaardigheden.
Sven besloot nog even het late nieuws te kijken en dan naar bed te gaan. Hij zette de tv aan en maakte het zichzelf gemakkelijk. Verongelijkt keek Julia nors voor zich uit…. Halverwege het nieuws kon Julia haar onrust niet meer onderdrukken. “Is het interessant?” Weer dat sarcastische toontje. Sven keek even opzij, begreep onmiddellijk dat ze op oorlogspad was. Hij liet zich echter niet zomaar vangen. “Ja hoor, voor zover nieuws interessant kan zijn” antwoordde Sven kalm, en concentreerde zich weer op het beeldscherm. Verdorie, dit was niet de reactie die Julia wilde… Tijd voor nog een schepje er bovenop. “Tuurlijk, de tv is veel belangrijker dan je vriendin. Mag ik misschien ook wat aandacht?” Hierop pakte Sven de afstandsbediening en zette de tv uit. “Zo, en vertel dan nu maar wat je dwars zit?”  strak keek hij Julia aan.

Hier schrok Julia toch wel even van; koudwatervrees.
“Hoezo?” ze hoorde zelf al wel hoe onnozel dit klonk. “Juul, alles aan jou verteld mij dat er iets scheef zit of gegaan is. Je bent nou niet bepaald het zonnetje en eerlijk gezegd erg onredelijk” zei Sven eenvoudig. “Ja hoor, het ligt allemaal weer aan mij” dramde Julia nog even. “Juul…. klaar nu” de stem van Sven klonk gevaarlijk kalm, waarschuwde haar. “Of je verteld me nu gewoon waarom je zo boos bent óf je bindt in. Ik heb je niets misdaan” Boos sprong Julia op. “Nee, jij hebt het altijd bij het rechte eind, doet nooit iets verkeerd” en ze wilde weglopen. Nog net vatte Sven haar nog bij de pols, ondertussen haar rustig antwoordend; “Dat zeg ik niet Juul…. Maar dat is hier denk het punt de discussie niet” “Laat me los!” haar ogen spuwde vuur. Sven liet zich niet van zijn stuk brengen. “Wat wordt het lief, praten of laten rusten?” uiterst beheerst koos Sven zijn woorden, haar ogen ondertussen niet loslatend. “NEEEE, IK DOE HELEMAAL NIKS, PUMMEL!” gilde Julia nu en met een ruk verloste ze zichzelf uit zijn greep.

“NEE!!” Herhaalde Julia nog eens nijdig toen ze besefte dat ze los was, haar blik leek een kleine glimp van triomf te verraden. Ze plaatste haar handen op haar heupen om haar vastberadenheid nog eens te benadrukken. “En voor als je het nog niet begreep; N-E-E… NEE” spelde Julia nog eens brutaal met zelfs iets van spot in haar ogen…..
Het was op dit soort momenten dat Julia zichzelf verloor, haar verlangens zelfs verloochende. Want wat ze eigenlijk wilde…. God, wat was dat nu ver weg.

“Nee?” Sven bleef Julia strak aankijken. De toon verried dat het geen vraag was maar een constatering, nog steeds kalm en beheerst… God, wat haatte Julia het dat hij altijd zo rustig bleef, hoe deed hij dat toch? Hoe kon het zo zijn dat hij altijd zijn emoties en woede zo onder controle had? Het irriteerde haar mateloos.

“Tjonge… Moeilijk he, LUI-STE-REN” het sarcasme droop ervan af…
“N-E-E… NEE… Doof of zo?”
Nog steeds die blik die de hare gevangen hield. “Oh… Ik heb je wel gehoord dame”…. Zijn stem klonk laag, een beetje dreigend zelfs, en dat hoorde ze niet vaak. Alleen als ze echt te ver ging.
Verrast door de razendsnelle actie waarmee Sven opstond van de bank om haar de les te lezen lag Julia sneller dan ze registreren kon over zijn knie.

“WAT – WAS – JE – ANTWOORD – JONGE – DAME ????”
Ieder woord ging gepaard met een snoei harde tik op Julia haar achterste, zijn stem klonk streng en vastbesloten. Haar dunne legging bood verdomd weinig bescherming. Waar had Sven in godsnaam geleerd met zulk gemak dit te doen met een overtuiging alsof hij al jarenlang niets anders deed? Veel tijd kreeg Julia niet om hier bij stil te staan. Het regende harde klappen op haar billen.
“WAT – WAS – JE – ANTWOORD ?” herhaalde Sven eisend.

“JA… IK ZEI JAAA …. Ik BEDOEL…. JAAAAAA !!! ” gilde Julia het uit. “Wat zei je?” Sven bleef haar stevig op haar billen slaan. “JA… JAAA… TOE NOU… STOP” gilde Julia nog eens… “En dus?” drong Sven aan. “SOOORRRYYYY” jammerde Julia tussen haar nu snikken door.
Dat was wat Sven wilde horen. Ter onderstreping gaf hij Julia nog drie laatste harde klappen en toen was het klaar, voor wat dit deel van de HD betrof… Sven wist wel dat de nazorg hier enige aandacht nodig had. Heel even mocht Julia bijkomen, maar toen liet Sven Julia weer rechtop komen en liet haar naast hem op de bank plaats nemen. Gretig kroop Julia tegen hem aan en Sven liet het gebeuren. Er hoefde nog even niets gezegd te worden, soms zegt de stilde meer dan woorden kunnen uitdrukken. Af en toe slaakte Julia een zucht; dit was hemels, het plekje waar ze zich onvoorwaardelijk geliefd en veilig voelde. Sven wist echter wel dat het nog niet klaar was, er moest nog gepraat worden.
“Vertel eens Juul…. Wat gebeurde er nou? Waarom was je zo boos?” begon hij het gesprek. “Niks… Laat maar…” Julia die zich nog heerlijk in een roes bevond had eigenlijk helemaal geen zin in praten nu, wilde dit moment het liefst nog even vasthouden. Sven voelde dit feilloos aan maar wilde wel tot de kern van de zaak komen. Hij creëerde daarom wat afstand, pakte Julia bij haar schouders en duwde haar zachtjes van zich af en maakte oogcontact met haar. “Nee Juul, daar neem ik dus geen genoegen mee” zei Sven met een besliste ondertoon tegen haar. “Jij gaat mij precies vertellen wat jou zo dwars zat dame, al zitten we hier morgen nog”
Aangemoedigd door deze woorden begon Julia te praten…

Eerst nog twijfelend, wilde haar mindere kanten maskeren, haar onzekerheden voor zichzelf houden. Maar nogmaals aangemoedigd door Sven durfde Julia haar schaamte los te laten, vertelde meer en meer…
Sven liet haar rustig haar verhaal doen, viel Julia zo min mogelijk in de rede. Zelfs toen Julia eerlijk vertelde dat ze zich soms schuldig voelde naar hem toe en dat ze zichzelf daarom zo slecht voelde. Dat ze zich af en toe de mindere voelde juist omdat hij altijd zo beheerst en in controle bleef… Sven kon een glimlach niet onderdrukken toen Julia zei “Zo kan ik nooit eens rustig kwaad worden” toen ze omschreef waarom het voor haar aanvoelde de mindere te zijn in hun (HD) relatie…
Tot slot biechtte Julia met het schaamrood op haar kaken en schoorvoetend op hoe ze om was gegaan met het dure abonnement van de sportschool…

Toen Julia was uitgepraat was ze uitgeput…
Sven zag dat en daarom hield hij zijn reactie kort. “Juul, over dat geintje met dat abonnement ben ik boos… Ja, ik ben best teleurgesteld. Omdat je niet eerlijk tegen me was. Wat was nou het ergste wat er kon gebeuren als je dat wel was geweest? Dat ik je erop aangesproken had? Dat ik je middels een pak op je billen duidelijk had gemaakt hoe ik over verspilling van dergelijke financiën denk? Dat ik niet onder de indruk zou zijn van je doorzettingsvermogen? Misschien had je gelijk gekregen, maar dan was je wel eerlijk geweest. Dat heb ik toch echt tien keer liever. Overgave Julia, dat wil je toch zo graag? Dat zoek jij toch in de huiselijke discipline? Eerlijk zijn is daarin dan belangrijk, want alleen kan ik dat niet voor je bereiken lieverd. Jij zult zelf dan je bijdrage moeten leveren. Eerlijk zijn, de controle durven overgeven. En daar wringt soms nog weleens de schoen”….

Met die woorden stond Sven op en trok Julia ook van de bank. Hij nam haar in zijn armen en zei: “Maar vergeet bovenal niet dat ik op je gevallen bent om wie je bent. Met alles erop en eraan, met al je nukken en grillen. Dat die overgave nog moeilijk voor je is maakt je nog geen slecht persoon”
Toch beduusd om deze woorden begon Julia zachtjes te huilen. Sven liftte met een teder gebaar haar kin op. “Hee meis… niet zo twijfelen aan jezelf… Geloof je me niet?” Julia knikte van wel. “Mooi zo, als je dat maar onthoudt, bromde Sven. “En nu gaan we er eerst een goede nachtrust overheen laten gaan”

Die nacht kon Julia de slaap natuurlijk niet vatten… O ja, ze wist en voelde heus wel dat Sven oprecht van haar hield… Maar wilde ze all the way gaan? Het hele totaal pakket met de overgave erbij? Het antwoord was toch echt ja… Maar hoe? Uiteindelijk overwon de vermoeidheid en viel Julia in een onrustige slaap waarin dromen haar achtervolgde… In die onderbewustzijn werd een antwoord gegeven op de vraag hoe. Het menselijk brein zit soms raar in elkaar. “DURF TE VRAGEN, KOM TOT OVERGAVE” was de boodschap die Julia meekreeg.
Toen Julia de volgende ochtend wakker werd wist ze wat haar te doen stond, wat haar opdracht en aandeel in de HD was.

**************************************************************************

Sven had een goede dag gedraaid op zijn werk. Met een tevreden gevoel stak hij de sleutel in het slot van de voordeur. Een heerlijke geur kwam hem vanuit de keuken tegemoet. Heerlijk als zo’n dag alles klopt.
Hij liep naar de keuken om Julia te begroeten. Hij verwachtte haar aan de keukentafel met een glas wijn terwijl het eten pruttelde. Altijd een fijn moment van de dag…. Genietend liep hij de keuken in. Er stond een heerlijk geurende schotel in de oven, maar plek aan de keukentafel was leeg… Vreemd.

“JUUL??” riep hij vragend en liep naar de woonkamer.
Sven opende de kamerdeur en zag haar direct staan… Een heel fraai maar kwetsbaar plaatje wat daar in de hoek van de kamer stond.
Julia had zich vanaf haar middel van al haar kleding ontdaan. Met haar handen achter haar rug gevouwen het hoofd een beetje beschaamd naar beneden gebogen stond ze daar, het lage zonlicht speelde met haar haren zodat er een zachte koperen gloed vanaf kwam…. Een volmaakt plaatje wat Sven week van binnen maakte. Maar hij begreep direct Julia haar bedoeling hiervan en wist dat hij er daarom niet aan toe mocht geven…

De stilte die daarna volgde leek voor Julia eeuwig te duren. Sven nam het beeld echter nog even in zich op, kon het niet loslaten en had heel even nodig om in de rol te komen die hier van hem gevraagd werd.
Toen liep hij op haar af, ging met zijn armen over elkaar vlak achter haar staan. Ondanks dat Julia hem niet kon zien wist hij dat ze zijn aanwezigheid in deze hoedanigheid kon voelen, moest voelen. De verbondenheid was groot.

“Waarom sta jij hier Julia?” vroeg hij eenvoudig maar genoeg om de lading te dekken… Dat deed het raken van de juiste toon wel.
Julia beet op haar lip, wat voelde ze zich klein… Maar ze moest dit nu doorzetten, moest hier doorheen en haat trots haar niet in de weg laten staan.
“Nou… Komt er nog wat van jonge dame?” vroeg Sven streng en eisend.
Julia slikte even moeilijk… aarzelde even…. En toen rolde de vraag over haar lippen die ze nooit had durven stellen; “Wil je me straffen Sven? Wil je me helpen?” … Er volgde weer heel even een stilte.
“Waarom vraag je me dat Julia?” Ze draaide zich om, zocht zijn ogen. “Ik voel me zo schuldig Sven… Help me alsjeblieft? Het spijt me zo”…. Er rolde een traan lans haar wang.

“Ja Julia… Ik wil je helpen” Tijd om die woorden te plaatsen kreeg Julia niet echt. Even vochten de gevoelens van opluchting maar ook van spanning om de eerste plaats. Sven pakte Julia bij haar pols en liep naar de bank. Nog geen vierentwintig uur geleden had Julia daar nog een pak op haar billen gehad. Het zelfde ritueel herhaalde zich nu, maar dan op haar blote billen…. Dapper probeerde Julia te ondergaan, ondanks dat het allemaal zo snel ging. Sven sloeg haar billen in korte tijd egaal rood. Julia verbaasde zich er over dat ze het op kon vangen…

Toen Sven echter stopte liepen er toch tranen over haar wangen… Niet van pijn en wanhoop deze keer, maar vanwege echt geraakt zijn. Geraakt in haar hart en gevoelens, niet alleen en louter op de billen. Maar het was nog niet klaar voelde ze wel. Er zat nog steeds schuldgevoel.
Ze mocht overeind komen. Sven keek naar haar…. “Goed zo?” Julia dacht even na, keek naar wat ze echt voelde. “Genoeg gehad?” vroeg Sven nog eens. Julia schudde haar hoofd. Sven begreep het en nam Julia mee naar de keuken.

“Over de tafel buigen Julia, nu!” het klonk heel streng en Julia voldeed direct aan de eis.
Sven wierp even een korte blik in de oven en bekommerde zich weer over Julia. Hij gespte zijn riem los en trok deze uit de lussen van zijn broek… Julia hoorde wat hij deed en begreep het meteen. Dapper onderdrukte ze een gevoel van paniek… Dit moest gewoon.
Sven nam positie in achter Julia maar ging nog niet direct tot actie over. “Moet ik je nog vertellen waarom je hier zo staat?” Julia schudde haar hoofd. “Schiet nou maar op” dacht ze stilletjes…. “Laat dit dan een les zijn Julia, een les dat HD van twee kanten komt” toch onverwachts landde er een gemene pets op Julia haar achterste. Geschrokken schoot ze overeind. “Dat zijn er tien extra” hoorde ze Sven zeggen op een toon die geen enkele tegenspraak duldde. Snel nam Julia weer positie aan. weer een gemeen harde pets, en nog één, en nog één…

Slap, huilend en uitgeput lag Julia slechts luttele minuten later over de keukentafel… Haar billen branden, o wat deed dit zeer. Maar wat voelde het goed… Nu was het klaar voelde ze. Daar waren de nu zachte handen van Sven. Teder streelde hij haar billen, probeerde zachtjes de pijn weg te masseren. Zwijgend liet Julia het zich welgevallen. De verkoelende lotion die Sven daarna gebruikte om haar huid te kalmeren voelde zo goed, haar gemoedstoestand kalmeerde vanzelf mee…  “Juul, ik ben zo trots op je” hoorde ze de man van wie ze eindeloos veel hield tegen haar zeggen. Ze geloofde hem tot in het diepst van haar ziel, net zoals ze nu in haarzelf durfde te geloven.                                                                                                                       Ze wist dat ze niet perfect hoefde te zijn om geliefd te worden.

Posted on by admin

Bitterzoete wraak

© Britt

Saskia en Sabine waren al vriendinnen zolang ze zich konden herinneren. Dit was dan ook niet vreemd; hun beide moeders waren al vriendinnen en hun levens waren altijd parallel verlopen. Ze waren allebei gehuwd in hetzelfde jaar en hadden allebei nagenoeg in dezelfde jaren hun kinderen gekregen. Saskia en Sabine scheelden dan ook minder dan een jaar met elkaar en hadden samen in de box gezeten en tot na het middelbaar onderwijs dezelfde scholen doorlopen. Maar buiten dat zij dus dezelfde start hadden doorlopen klikte het tussen Saskia en Sabine ook echt. Veel mensen die hen voor het eerst ontmoetten dachten dan ook vaak dat zij zussen waren.

De levens van Saskia en Sabine liepen verder ook gelijk op; ze kregen allebei een vriend; Kevin en Bryan, die allebei in die tijd dezelfde opleiding volgden en ook weer vrienden van elkaar waren. Heel doorsnee hadden de vier elkaar ontmoet tijdens een avondje uit. Die avond eindigde ermee dat de twee koppels in een hooiberg op een boerenerf terecht kwamen waar de toen nog pubers elkaar zoenden. Vanaf toen waren de verkeringen ‘aan’ en had Saskia een relatie met Kevin en Sabine met Bryan, en hadden de vier vrienden altijd een leuke tijd met elkaar als ze samen uitgingen.

Uiteindelijk trouwden Saskia en Sabine met hun jeugdliefde, maar gingen wel verder van elkaar wonen. Sabine verliet hun geboortedorp en ging zo’n twintig kilometer verderop wonen. Gelukkig voor de toen nog jonge vrouwen wel een afstand die nog goed te overbruggen was, dus bleven de koppels elkaar wel regelmatig zien. De mannen startten allebei een bedrijf aan huis en de dames hadden ieder in hun eigen ‘vakgebied’ een baan gevonden. Sabine had een opleiding in de zorg afgerond en vond een baan in de gehandicapten zorg. Saskia was toentertijd ook aan een (weliswaar een andere) opleiding in de zorg begonnen, maar zij had deze nooit afgerond. Saskia was net voor haar huwelijk in een winkel gaan werken en was daar eigenlijk jaren blijven hangen.

Vijf, zes jaar later kwamen er bij zowel Saskia en Kevin als bij Sabine en Bryan de eerste kinderen. Uiteindelijk werden er bij de beide koppels drie gezonde kinderen (voor Saskia en Kevin twee zonen en één dochter, bij Sabine en Bryan twee dochters en één zoon) geboren waar ze heel dankbaar voor en heel gelukkig mee waren. Zowel Saskia als Sabine gingen vanaf die tijd parttime werken. De bedrijven van Kevin en Bryan liepen redelijk tot goed, dus was daar de financiële ruimte voor…

Als vriendinnen liepen de levens van Saskia en Sabine net zoals die van hun moeders gelijk op… Er was echter wel één groot verschil in de relaties tussen die van Saskia en Kevin en die van Sabine en Bryan… Kevin en Saskia hadden een huiselijke discipline lifestyle in hun relatie toegepast en voor zover Saskia wist hadden Sabine en Bryan die vorm van relatie niet…

Want ondanks dat Saskia en Sabine eigenlijk hun hele leven al zo close met elkaar waren en alles met elkaar deelden was er één onderwerp dat Saskia nooit met haar vriendin gedeeld had: namelijk eigenlijk al vanaf haar jeugd al het verlangen gehad te hebben om ‘liefdevol’ over de knie genomen te worden… Geleid te worden door een streng doch rechtvaardig persoon… Ja zelfs om door een man gedomineerd te worden… Hele fantasieën had Saskia in haar jeugd gehad; popsterren en tv persoonlijkheden die haar terecht wezen omdat ze weer eens een domme stunt had uitgehaald en die haar dan voor een hard pak billenkoek over de knie legden… In de loop van de pubertijd werd dat verlangen steeds groter en de billen in haar fantasieën steeds vaker ontbloot voordat er een pak slaag op uitgedeeld werd…

Saskia voelde wel aan dat dit verlangen nou niet bepaald standaard was en sprak er dus vanuit een schaamtegevoel nooit met iemand over… Pas toen internet een algemeen goed werd en nagenoeg voor iedereen toegankelijk (Saskia was toen al in de dertig) kon Saskia haar gevoelens en verlangens die ze al zolang met zich meedroeg plaatsen en het een naam geven: huiselijke discipline dus… Er ging een wereld voor Saskia open en dat maakte het haar gelukkig dat om te ervaren dat zij dus niet de enige was die met deze gevoelens en verlangens rond liep…

Haar man Kevin die haar inmiddels dacht door en door te kennen was niet eens heel erg verbaasd toen Saskia hem vertelde dat ze al heel lang bepaalde gevoelens had waarover ze nog nooit iemand verteld had, maar die ze nu het dankzij internet allemaal kon plaatsen en een naam kon geven. Blijkbaar had Kevin al die tijd al wel ‘aangevoeld’ waar Saskia altijd zo naar verlangd had. Dit verlangen had dan ook wel eens geleid tot het uitdelen van een speelse tik op het achterwerk van Saskia, maar verder dan dat was het nooit gekomen. Ook voor Kevin vielen een hoop puzzelstukjes op hun plaats toen hij op verzoek van Saskia een site las over huiselijke discipline, en het sprak hem eigenlijk ook wel aan…

Saskia en Kevin groeiden nog meer naar elkaar toe in de gesprekken die zij samen hadden over huiselijke discipline… Saskia had zich altijd al gelukkig geprezen met het feit dat zij en Kevin zo goed konden praten en elkaar zo goed aanvoelden, maar dit voelde zo goed… Als een perfecte aanvulling op iets wat eigenlijk al goed was. Van een tevreden bestaan naar nog iets hogers; oprecht geluk.

Samen introduceerden Kevin en Saskia huiselijke discipline in hun relatie en hun leven. Met vallen en opstaan, met steeds weer herziene afspraken… En dat voelde steeds beter naar mate ze meer ‘ervaren’ raakten om situaties en ervaringen te benaderen volgens huiselijke discipline protocol….  

De jaren gleden zo voorbij en het was al weer een paar jaar later toen Bryan en Sabine betrokken raakten in een familieconflict. De zus van Bryan woonde naast hen; de twee koppels hadden destijds samen een twee onder één kap woning gebouwd en waren directe buren van elkaar. De relatie tussen haar schoonzus Mirjam en Sabine was nooit erg hartelijk geweest, Sabine had dan ook altijd een beleefde afstand tot haar schoonzus in acht genomen… Maar tussen de twee vrouwen stapelden zich in de loop jaren toch een hoop kleine irritaties op, wat de sfeer tussen hen steeds een stukje killer maakte. Sabine beklaagde zich af en toe wel over het in haar ogen ‘kinderachtige’ gedrag van Sabine bij Bryan, maar die suste en relativeerde de boel dan altijd maar. Hij stond tussen twee vuren, het ging tenslotte wel om zijn vrouw en zijn zus…

Maar de bom explodeerde natuurlijk uiteindelijk toch. En eigenlijk ging het nergens over: Een vuilcontainer die in de ogen van Mirjam te vroeg aan de weg stond voordat de vuilniswagen die dag zou komen… en die ook nog eens te veel voor haar raam stond… (maar wel op de plek waar de vuilcontainers van beide gezinnen altijd aan de weg stonden). Toen Mirjam die ochtend haar eigen vuilcontainer aan de weg zette had ze boos de vuilcontainer van Sabine en Bryan uit het zicht gezet zodat de vuilniswagen deze niet zou legen.

Toen Sabine verbaasd die middag haar vuilcontainer zocht vertelde een overbuurvrouw dat ze gezien had dat Mirjam deze weggehaald had. Mirjam vond de vuilcontainer achter een struik terug, uiteraard niet geleegd. Boos belde ze aan bij de buren om verhaal te halen. Er ontstond een heftige woordenwisseling tussen de beide vrouwen wat uiteindelijk tot resultaat had dat er een handgemeen ontstond…

Patrick, de man van Mirjam kwam op het lawaai af en zag dat de twee vrouwen allebei een pluk haar van de ander in hun handen hielden en er hard aan trokken, allebei niet van plan los te laten… Hij pakte Mirjam van achter bij haar schouders vast en zei dat ze los moest laten. Mirjam deed dit en Sabine liet toen ook maar los. Vervolgens zei Patrick tegen Mirjam dat ze maar beter naar binnen kon gaan en tegen Sabine dat ze naar haar eigen huis moest gaan.

Hevig verontwaardigd deed Sabine haar verslag bij Bryan, die in eerste instantie nog wilde proberen om middels een goed gesprek dit incident recht te zetten, zodat het de toch al enigszins stroeve relatie met de buren c.q. familieleden niet nog verder verstoord zou worden… Maar de poging die hij ondernam om tot een goed gesprek te komen liep op niets uit en vanaf dat moment was er dus ‘officieel’ sprake van een conflict…

Natuurlijk kwam dit conflict ook Kevin en Saskia ter ore. Saskia probeerde na eerst serieus het verhaal aangehoord te hebben middels humor bij Sabine de boel wat te relativeren… Ze kende Sabine goed genoeg om te weten wat haar hielp… Humor dus, en eigenlijk ook wel kleine wraakacties… nee… dat kwam wel goed; op die manier hadden Saskia en Sabine al vaker middels samenspannen anderen in conflictjes het zwijgen opgelegd…

Saskia en Sabine hadden die dag afgesproken om bij Sabine thuis samen de zolder op te ruimen en een grote beurt te geven. De beide dames hielpen elkaar wel vaker met grote voorjaarsschoonmaak klussen; Samen was dat altijd gezelliger en leek het al minder erg.

Ze hadden elkaar al een poosje niet gezien. Wel telefonisch gesproken, en in die gesprekken was altijd wel het familieconflict  naar voren gekomen wat inmiddels was uitgemond in kleine pesterijen vanuit de kant van Mirjam: water over de schutting als Sabine langs liep, haargel in de brievenbus, een omgezaagd vogelhuisje… Sabine werd er horendol van. Maar Bryan had er altijd op aangedrongen vooral niet te reageren; daar was het Mirjam juist om te doen was zijn mening…

Als Saskia heel eerlijk was vond ze dit eigenlijk een slap beleid van Bryan. Ze had er over nagedacht en vond dat Sabine wel wat steun kon gebruiken in de strijd tegen haar schoonzus… Saskia had echter wel haar mond gehouden tegen Kevin over haar plannetjes; ze wist heel goed dat hij ze zeker niet goed zou keuren en dat hij vond dat ze de zaak op de spits dreef. En dat ze zich er niet mee hoorde te bemoeien. Als hij erachter zou komen wat Saskia allemaal bedacht had en uit ging voeren zouden haar billen het bezuren… Dat wist ze wel zeker… Ze huiverde bij die gedachte toen ze in de auto stapte om naar Sabine toe te rijden voor een gezellig dagje samen klussen…

Saskia zag dat Sabine net de brievenbus aan het legen was toen ze aan kwam rijden.

“Hee, vriendin!”, begroette Sabine haar hartelijk toen Saskia haar auto geparkeerd had en uitstapte. Beide vrouwen kuste elkaar even op de wang en liepen samen naar binnen.

“Zo, eerst koffie, anders kunnen we natuurlijk niet werken. Mét een schandalig grote tompouce ter aanmoediging van de grote klus.”, kletste Sabine terwijl ze het koffiezetapparaat vulde.

“Tjee Sabien, ik heb al ontbeten hoor,” protesteerde Saskia nog voor de vorm.

“Niet zeuren, opeten” antwoordde Sabine quasi streng…

Even later lieten de dames het zich goed smaken en vroeg Saskia: “Hoe is het met Eucalypta van hier naast? Zal ik eens aanbellen? Ik weet al wat ze gaat zeggen: Knibbel, knabbel knuisje…”

Sabine schoot in de lach. “Jij ook altijd… maar het is nog altijd het zelfde; van de week had ze alle koppen van de bloemen die in mandjes aan de schutting hingen eraf geknipt….Zo kinderachtig.” Enigszins verslagen keek Sabine even voor zich uit.

Saskia stond op en lag even troostend een hand op haar schouder. “Kop op, laat je niet gek maken door die tuttebel. Laten we er maar om lachen… En dat gaan we vandaag zeker doen… Maar kom, laten we ons eerst even nuttig maken.”

De twee vrouwen schoten lekker op: Tijdens het werk gezellig kletsend vloog de tijd voorbij en was het opeens half twaalf. Sabine moest bijna de kinderen uit school ophalen voor de lunch.

“Wat doe je?” vroeg ze dan ook aan Saskia, “Ga je mee de kids ophalen of ga jij hier ondertussen door?”

“Ga jij maar lekker die schatjes ophalen, dan zet ik de broodjes intussen wel klaar” antwoordde Saskia, “Maar ik loop wel even met je mee naar je fiets…”

Sabine keek verbaasd: “Waarom? Ik kan heus mijn eigen fiets wel vinden hoor”

“Wacht nou maar af” zei Saskia, en liep met Sabine mee naar beneden.

Buiten gekomen liep Saskia naar haar auto, opende de achterklep en haalde er een bezem en hoed uit te voorschijn; een heuse heksenbezem en heksenhoed, uit de verkleedkist van haar dochtertje…

Sabine begon al te lachen “Wat ga jij nou weer doen?”

Saskia zei echter niets en liep op het tuinhekje van de buren af waar de fiets van Mirjam tegenaan geparkeerd stond. Ze reed de fiets achter dezelfde struik waar achter Mirjam destijds de vuilcontainer verstopt had en zette de fiets daar neer. Tegen het tuinhekje kwam de bezem te staan, met hoed er aan opgehangen…”

Zo, eens zien hoe ver Eucalypta vliegen kan”, zei Saskia tevreden…

Sabine moest erg lachen, maar stapte snel op haar fiets. “Ik ben hier weg voordat ze naar buiten komt om ons vet te mesten.”

Even later zag Saskia vanuit het keukenraam hoe Mirjam, die ook haar kinderen uit school op ging halen, eerst verbaasd naar de bezem keek, vervolgens om haar heen keek om haar fiets te zoeken om vijf minuten later zichtbaar geïrriteerd en boos weg te fietsen. Snel haalde Saskia de bezem weer weg zodat het ‘bewijs’ verdween, zodat als Mirjam verhaal zou komen halen Saskia en Sabine konden zeggen van niets te weten….                                                                      

En Saskia had voor die middag nog meer plannen; Nadat Sabine terugkwam van het weer naar school brengen van de kinderen vond ze Saskia niet op zolder ijverig aan het werk, maar stond ze Sabine met een accuboor in de hand op te wachten…

“Wat ga jij nou weer doen?” vroeg ze aan Saskia, en ze zag de ondeugende pretlichtjes in haar ogen….”

“Mirjam is toch niet thuis vanmiddag? Kunnen we mooi onze gang gaan.We gaan er voor zorgen dat de vuilcontainer van de buurtjes ook niet meer geleegd kan worden” zei Saskia. Ze liep naar container van de buren en vakkundig werd met een flink aantal schroeven de klep aan de container vastgeschroefd. “Zo”, zei Saskia, “Knappe meid die hem nog open krijgt… Morgen worden de containers toch geleegd?”

Vervolgens werd de brievenbus met twee tubes secondelijm dichtgeplakt en bij de voordeur werd een nieuw naambordje opgehangen met de tekst:

Eucalypta en P Boskabouter.

Patrick was een kleine gedrongen man met een baardje, dus ook hij zou zich zeker aangesproken voelen, stelden de beide vrouwen tevreden vast…

Nu ze dit allemaal gedaan hadden konden ze weer verder met het opruimen van de zolder.

Aan het eind van de middag was de klus geklaard; De zolder zag er keurig uit en het rook er weer heerlijk fris…Traditie was na zo’n dag hard werken dat de beide vrouwen als beloning samen uit eten gingen. Een uurtje later schoven ze dan ook aan bij een chinees restaurantje en onder het genot van dat lekkere eten namen de beide dames de dag nog even door en lachten hartelijk bij het idee wat de reactie van Mirjam zou zijn als ze de ‘streken’ ontdekken zou…

Maar Saskia was nog niet helemaal klaar. Toen ze weer aankwamen bij het huis van Sabine en Saskia naar haar auto liep om naar huis te gaan opende ze nog één keer de achterklep van haar auto voor een laatste stunt. Er kwam een tuinkabouter, zaklamp, touw en een bezemsteel tevoorschijn. Sabine begreep de bedoeling niet zo en vragend keek ze Saskia aan.

“Vind je hem niet leuk?”, vroeg ze en hield de kabouter omhoog zodat Sabine hem eens goed kon bekijken. Het was een aparte verschijning; een kabouter die achteromkeek, zijn middelvinger opstak met zijn broek op de hielen, blote billen zichtbaar.

Sabine schoot in de lach. “Waar heb je die nou weer vandaan?”

“Marktplaats” antwoordde Saskia. “Ik vond hem direct al leuk, en dacht dat hij vast wel eens van pas zou komen om een statement te maken.”

“Maar wat ga je er mee doen?” hikte Sabine van het lachen. “Let jij maar eens op, als Mirjam kinderachtig kan zijn… dat doe ik veel beter”, zei Saskia.

Ze liep naar de schutting die de beide tuinen van elkaar scheidde en bond eerst de bezemsteel aan een paal vast, zodanig dat er nog een groot deel er bovenuit stak. Vervolgens liet ze de tuinkabouter met zijn billen gericht naar het raam van de buren over de steel zakken. De (sterke) zaklamp bond ze onder de kabouter zodat deze hem van onderuit bescheen….”Zo…Wat een prachtige tuinlamp hen je daar.” stelde Saskia tevreden vast. Sabine kwam niet meer bij van het lachen toen ze zo het resultaat eens bekeek.

“Ik ga er nu snel vandoor Sabien,” zei Saskia toen, “Kevin houdt er niet van als ik erg laat thuis kom.” Met een hartelijke kus en nog wat nalachen namen de beide vriendinnen afscheid. Met een uiterst bevredigend gevoel legde Saskia de weg terug naar huis af. Wel hoopte ze dat Kevin hier nooit lucht van zou krijgen… Onwillekeurig kneep ze even haar billen samen bij die gedachte…

Maar natuurlijk viel Saskia toch de mand. De volgende dag al…

Ze had de hele dag moeten werken en ze vond het altijd heerlijk om na een lange dag thuis te komen bij haar gezin. Het waren altijd die momenten dat ze voelde trots te zijn op haar gezin, dat ze samen met Kevin een echt thuis kon bieden aan hun kinderen. Ze zette haar fiets in de schuur en liep naar binnen.

Na de kinderen begroet te hebben liep ze naar de keuken waar Kevin met het eten bezig was. “Dag schat” zei Saskia, en ze liep op hem af voor een kus. Kevin draaide zich om en hun blikken kruiste elkaar. Saskia had aan één seconde genoeg om uit die blik van Kevin te lezen dat het mis was… Na al die jaren samen had ze dat feilloos leren lezen en inschatten. Saskia hield dan ook zowel haar pas als ook haar adem in maar bleef Kevin wel aankijken.

Ze voelde een akelige kriebel in haar buik en wist dat ze ‘in trouble’ was….

“Dag schat” groette Kevin terug, maar de toon was nou niet bepaald hartelijk en warm zoals normaal wel het geval was als hij haar een hele dag niet gezien had…

Het bleef toen even pijnlijk stil, waarna Kevin doorging; “Bryan belde vanmiddag nog… en hij was behoorlijk pissed off… Iets met de buren en kinderachtig gedrag van jou en Sabien. Wat heb jij gisteren uitgespookt Sas?”

Saskia haar gedachten draaide op volle toeren. Hoe ging ze zich hier uitredden? “De zolder bij Sabien opgeruimd… Dat vertelde ik gisteren toch al?”, antwoordde ze. Maar ze durfde Kevin niet aan te kijken toen ze dit zei, en nerveus plukte ze een denkbeeldig pluisje van haar trui.

“Kan me niet voorstellen dat dat de klacht was, missy”, zei Kevin nu met strenge stem. “Vertel op, en nu de hele waarheid graag. Geloof me maar als ik zeg dat je me beter nu alles kan vertellen dan dat ik straks zelf aan Bryan moet gaan vragen wat er precies is voorgevallen. Je problemen zijn zo al groot zat, dame.”

Saskia wist even niets te zeggen omdat ze niet wist waar te beginnen… Ze zocht nog steeds naar woorden toen hun dochter de keuken binnen kwam lopen en vroeg wat ze die avond gingen eten…

Kevin schakelde soepel over. Gaf zijn dochter een aai over haar bol en vertelde wat het menu was. Tevreden met het antwoord huppelde het kind de keuken weer uit, zich totaal niet bewust van wat ze zojuist verstoord had. Kevin keek Saskia weer strak aan en zei: “Dit is duidelijk even niet het juiste moment, maar vanavond nog gaan wij dit gesprek voortzetten, Sas. En ik heb zo het idee dat je morgen moeite met zitten zult hebben. Hou daar maar rekening mee.” En met die woorden sloot hij het onderwerp af en liep de keuken uit, Saskia met een akelig voorgevoel achterlatend…

Veel te vlug naar Saskia haar zin was het tijd om de kinderen naar bed te brengen. Met een gespannen gevoel in haar lijf kon ze het gelukkig nog wel opbrengen om ‘normaal’ een verhaaltje voor te lezen, waarna ze de kinderen goede nacht wenste. Langzaam daalde ze de trap af naar beneden. Ze hoorde dat Kevin nog in de keuken bezig was. Ze verzamelde wat moed en voorzichtig opende ze de deur en zag dat Kevin koffie aan het zetten was. Saskia vroeg timide: “Zal ik je nog even helpen schat??”

Kevin zette de koffiebus neer, draaide zich om en keek haar aan  “Nee, dat hoeft niet” antwoordde Kevin. “Wat jij wel moet jongedame,  is nu je broek en slip uittrekken en daar in de hoek gaan staan… En je weet wel hoe; waag het niet om te kijken en handen in je nek.”

“Moet ik echt nu al mijn broek uit? En kunnen we niet eerst even koffie drinken? We hebben de hele avond nog…” Saskia kon het niet helpen… Op momenten als deze kon ze het niet nalaten om er onder het onvermijdelijke uit te komen en dan ging ze drammen.

Kevin kende echter deze nukken van haar inmiddels wel en wist dat hij er direct korte metten mee moest maken. “Sas, ik tel tot drie, heb jij je broek dan nog niet uit doe ik het, maar dan leg ik je hier te plekke over de knie en sta je straks met rode billen in die hoek na te denken.”

“Ja maar…” begon Saskia nog…

Maar Kevin begon al te tellen: “Eén…” en hij keek haar aan met een blik waarvan Saskia zeker wist dat het hem menens was…” Anderhalf”, ging Kevin onverstoorbaar door…

Razendsnel knoopte Saskia haar jeans los.

“Twee” hoorde ze Kevin verder tellen…

Snel stroopte ze haar broek naar beneden, en in gedachte was ze zeer dankbaar dat ze geen schoenen aan had.

“Tweeënhalf” klonk het dreigend…

Snel stapte Saskia uit haar broek en bij drie lagen haar jeans en slip naast haar op de grond.

Kevin wees alleen maar naar de woonkamer waar Saskia in de hoek moest gaan staan.

Ze aarzelde even een moment, en wilde haar mond openen om toch nog even iets te zeggen… Big mistake… Resoluut draaide Kevin haar om en deelde een snoeiharde mep uit op haar achterste.

“Lopen!” hoorde ze hem op dwingende toon zeggen. Saskia vloog vooruit en wilde onder het lopen haar billen bedekken. Kevin had echter haar bovenarm stevig vast gepakt en begeleidde haar zo naar de hoek, bij iedere stap een tik uitdelend…

“Handen weg” had hij nog op gebiedende toon gezegd…

Twintig minuten later had Kevin Saskia bij zich geroepen en had geëist dat ze alles wat zich die dag daarvoor had afgespeeld zou vertellen. Timide vertelde Saskia alles, waarbij Kevin haar telkens weer dwong om hem aan te kijken. Saskia had op deze manier het hart niet om ook maar één leugen te vertellen of om een detail achterwege te laten….

Toen Saskia was uitverteld, was Kevin gaan preken… Hoe onvolwassen hij dit gedrag vond, dat Saskia zich hier niet mee had mogen bemoeien, dat ze de zaak op de spits aan het drijven was geweest… Tegen de tijd dat Kevin klaar was voelde Saskia zich heel klein en maakte zich ernstig zorgen ‘hoe erg’ de consequenties zouden zijn. Ze voelde wel aan dat Kevin echt boos was…

Saskia moest met haar billen omhoog over de leuning van de bank buigen, billen in de lucht, handen op de zitting steunend. Kevin had zijn linker hand op haar onder rug gelegd, en met zijn rechterhand had hij een langdurig en hard pak slaag uitgedeeld. Hij was pas gestopt toen Saskia haar billen diep rood van kleur waren en ze in tranen was…

Kevin had haar toen echter nog even geen ‘troostende veiligheid’ gegeven die de lucht moest klaren, maar had Saskia wederom in de hoek gezet. Trillend en snikkend wachtte Saskia af wat er verder nog komen ging. Kevin was ondertussen even bij de kinderen gaan checken en toen hij terug kwam was zijn boosheid eigenlijk al verdwenen. Toen hij Saskia zo ellendig in de hoek zag staan moest hij zich beheersen om haar niet in zijn armen te nemen en in haar oor te fluisteren dat het goed was…

Nog één keer vertelde hij haar dat ze haar boekje ver te buiten was gegaan, en dat hij af zou sluiten met twintig slagen met een  paardrijzweepje. Weer moest Saskia over de leuning van de bank buigen en moest ze hardop meetellen. God, wat haatte Saskia dat…

Toen Kevin klaar was, moest hij Saskia (die nog steeds in tranen was) dan ook even de ruimte geven om tot zichzelf te komen. Hij gaf haar toestemming om weer overeind te komen, maar Saskia gaf aan nog even geen troost te willen… Heel klein kroop ze weg in het hoekje van de bank, wilde even met rust gelaten worden. Kevin wist dat hij haar die ruimte moest geven, en borg dan ook eerst het zweepje op.

Toen hij terugkwam in de kamer stelde hij vast dat Saskia al iets rustiger geworden was, en hij nam naast haar plaats op de bank. Saskia keek op, haar ogen ontmoetten de zijne. Nu ze ‘boete’ gedaan had en haar straf er op zat, durfde ze Kevin weer oprecht in de ogen te kijken.

“Sorry”… zei Saskia, en Kevin zag dat dit ene simpele woord gemeend was en dat ze oprecht spijt had.

“Het is al goed, Sas..” antwoordde hij dan ook, en hij trok haar tegen zich aan. De rest van de avond voelde Saskia zich heerlijk geborgen, zo dicht tegen Kevin aan…

De volgende dag kreeg Saskia een telefoontje van Sabine. Ze vroeg voorzichtig of Saskia boos was dat Bryan Kevin gebeld had.

“Sorry Sas, ik kon hem niet meer tegenhouden, hij was laaiend toen Patrick hier aan de deur stond met dat naambordje in zijn hand, met alle andere verhalen ook nog…”

Saskia schoot bij dat beeld toch in de lach. “Nee hoor Sabien, ik ben niet boos… En jij? Was Bryan ook nog boos op jou?”

“Ja wat dacht je… Ik heb ook behoorlijk op mijn donder gekregen zeg maar…”

Heel even… Bij het horen van deze woorden vroeg Saskia zich af of Bryan Sabine soms ook… Maar vragen durfde ze niet.

Toch nog lachend om die stampende boskabouter voor de deur sloten de vriendinnen het gesprek daarna af….

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Er ging vervolgens een half jaar voorbij, waarin bijna wekelijks wel wat gebeurde aan pesterijen over en weer tussen Sabine en Mirjam. Saskia had echter het hart niet om zich er mee te bemoeien. Als ze die drang al voelde hoefde ze alleen maar te denken aan Kevin zijn reactie om meteen die gevoelens de kop in te drukken.

Maar toen kwam het bericht van Sabine dat Bryan en zij niet meer tegen de pesterijen en buitengewoon kille sfeer tussen hen en Mirjam en Patrick konden, en dat ze daarom besloten hadden te gaan verhuizen. Sabine was in tranen… Ze hield zo van dit huis waar haar kinderen geboren waren en het voelde zo oneerlijk. Saskia had vreselijk met Sabine te doen. God, wat had ze een innige hekel aan die Mirjam…

Maar de smaak van wraak kan zoet zijn en soms worden de mogelijkheden je zomaar in de schoot geworpen…

Het was op een doordeweekse morgen dat Saskia op weg was naar Sabine om gezellig koffie te gaan drinken om even bij te kletsen….Saskia moest door de polder. Een rechte weg en op dat tijdstip van de dag erg rustig. De volume knop van de autoradio had ze flink opgeschroefd en de ze liet zich meeslepen door het opzwepende ritme van een lekker rocknummer. Keihard zong ze mee en lette eigenlijk niet zo op…

FLITS!!!!

“Shit!”, vloekte Saskia hardop en zag nog net in haar binnenspiegel dat ze slachtoffer was geworden van een flitspaal die daar de vorige keer dat ze daar reed nog niet stond. Balend reed ze verder. Een stuk rustiger nu… Kevin’s reactie hierop kon ze wel voorspellen…

Ze kwam aan bij Sabine’s huis, parkeerde de auto en liep achterom de tuin in en ging via de achterdeur naar binnen.

“Hoi hoi!” riep ze enthousiast. “Ik heb illegaal lekkere appelflappen meegenomen. Net gehaald bij de warme bakker”. De deur ging open en Sabine kwam de keuken binnen.

“Hoi”, begroette ze Saskia, maar erg blij klonk het niet.

Onmiddellijk zag Saskia dat Sabine gehuild had. “Meid wat is er?” en met die woorden sloeg ze troostend een arm om de schouders van haar vriendin. Direct liepen de tranen weer over Sabine haar wangen.

Het verhaal dat Saskia toen te horen kreeg was te erg voor woorden. Mirjam en Patrick waren die avond daarvoor langs geweest, in een poging om in ieder geval weer beleefd met elkaar om te kunnen gaan, omdat de ouders van Bryan en Mirjam dat jaar vijfenveertig jaar getrouwd zouden zijn. Hun wens was dat er een feest gevierd kon worden met alle kinderen en kleinkinderen. Vandaar de verzoeningspoging. Sabine en Bryan hadden er voor open gestaan en de deur open gezet voor een gesprek.

Maar direct bij binnenkomst had Mirjam al excuses geëist van Sabine. Sabine had geantwoord dat je excuses niet kon eisen. Die kreeg je; anders waren ze niet gemeend en had je er ook niets aan. Mirjam was gelijk hoog van de toren gaan blazen dat Sabine niet meewerkte en dat een verzoening op deze manier uitgesloten was. Toen Bryan daarop zei dat een verder gesprek geen zin had en dat ze dus maar beter konden gaan, had Mirjam iets gezegd waarvan Sabine nu nog zo van streek was. Namelijk dat als het gevolg van de ‘starre houding’ van Sabine was dat hun vader aan zijn hart zou bezwijken (de man was hartpatiënt) het dus haar schuld zou zijn…

Woedend was Saskia na het aanhoren van Sabine’s verhaal. Het liefst wilde ze bij de buren aanbellen om eens heel precies te vertellen wat ze hiervan vond. Sabine zei echter dat dat geen enkele zin zou hebben, Mirjam was niet thuis. De verslagenheid waarmee Sabine dat zei raakte Saskia diep. Ze gaf haar vriendin een knuffel en zei: “Kom op, laat je niet gek maken door die trol. Hier neem een appelflap, zal ik koffie zetten en vanaf nu gaan we het alleen nog over leuke dingen hebben.”

Een kwartiertje later zaten de twee vriendinnen aan de koffie, en was Sabine al wat gekalmeerd. Ze kon zelfs alweer een beetje lachen. Saskia bleef echter een enorme boosheid richting Mirjam voelen en wilde wraak…

Opeens had ze een lumineus idee….

“Zeg Sabien, heb jij altijd nog wel de sleutel van de buren uit de tijd dat jullie nog wel met elkaar overweg konden?”

“Ja, hoezo?” vroeg ze.

“Lieve Sabien; laten we bij wijze van afscheid nog een laatste stunt met Mirjam uithalen. Ik zal al mijn moed moeten verzamelen om deze te durven uitvoeren, en jij ook denk ik, maar als het lukt zoals ik in mijn hoofd heb, zal ze ons nooit meer vergeten zolang Eucalypta nog leeft… En heksen leven lang he… Sabine moest bij voorbaat al erg lachen….

Saskia vertelde haar idee: Ze wist immers een werkende flitspaal te staan. Mirjam en Patrick waren niet thuis. Maar de auto stond er wel had ze gezien. “Als we nou eens… pak hem beet, een keer of vier met hun auto hard langs die flitspaal rijden. Zo’n twintig kilometer te hard. En dat maal vier… Dat wordt een pittige afrekening denk ik zo….”

“Jij bent echt gek” zei Sabine, maar het idee intrigeerde haar enorm…

Om een lang verhaal kort te maken: De dames verzamelden al hun moed en een uurtje later reden ze in de auto van Mirjam een Patrick op de betreffende weg, Saskia achter het stuur. De flitspaal kwam in zicht. Het hart van beide vrouwen klopte in hun keel van de spanning. Saskia gaf gas…

FLITS!

“Yes!” gilde Saskia toen de euforie het van de spanning over nam. Sabine ging er in mee en genoot van de zoete smaak van wraak. Ze keerde de auto, en ten tweede male werd het gaspedaal stevig ingedrukt…

FLITS!

“En dat is twee, pak aan dikke trol”, deed Sabine een duit in het zakje. Het kunstje werd nog twee keer herhaald, en de dames vingen de weg terug naar huis aan. Het besef van wat ze gedaan hadden kwam bij Saskia boven, maar de euforie overwon de angst voor de eventuele gevolgen…

Wat was de schrik groot toen ze de straat in reden en ze Bryan zagen die net uit zijn auto stapte.

“Wat doet hij nou hier? Ik dacht dat hij naar een klant was…SHIT!” De paniek klonk duidelijk in de stem van Sabine door. Saskia trapte op de rem, en wilde omdraaien. Maar juist doordat ze zo stevig remde, vestigde ze alleen maar Bryan’s aandacht op de auto. Bryan had ze gezien. De vriendinnen zagen dat hij nog eens goed keek of hij het wel goed zag dat het dus Saskia en Sabine waren die in de auto van de buren zaten.

Saskia wilde toch nog weg rijden maar Sabine zei: “Laat maar Sas, het is al te laat, hij heeft ons al gezien. Shit, shit, shit… We zijn zó de klos…

Saskia parkeerde de auto dus maar op precies dezelfde plek als waar hij die ochtend eerder al gestaan had. Bryan kwam op hen afgelopen… Die houding….Die blik… Ineens zag Saskia het en wist ze het zeker; Bryan was net als Kevin ook een dominant… Veel tijd om er over na te denken kreeg ze niet. Woedend trok Bryan het portier open en zei: “Waar zijn jullie nou in godsnaam mee bezig? Wat mankeert jullie om een beetje te gaan joyriden met de auto van de buren? Langzaam stapte de beide dames uit.

Bryan’s  houding sprak één en al ongeloof en woede uit. “Nou? krijg ik nog fatsoenlijk antwoord of hoe zit het?” schreeuwde hij Sabine toe.

Sabine werd steeds kleiner naarmate ze met horten en stoten vertelde wat ze zojuist gedaan hadden en Bryan werd steeds roder van woede…

Uiteindelijk gaf Bryan aan genoeg gehoord te hebben en stuurde hij Sabine naar binnen. Saskia wilde meegaan, maar werd door Bryan tegengehouden. “Het lijkt me beter dat jij naar je eigen huis gaat jongedame”, zei hij streng, en stak zijn hand uit om de autosleutels van Saskia terug te ontvangen.

Saskia overhandigde de sleutels en Bryan ging verder: “Ik ga Kevin hier persoonlijk van op de hoogte brengen. Ik adviseer je dan ook om zonder omwegen naar huis te rijden. Ik weet dat Kevin thuis aan het werk is, en ik denk dat hij jou wel het één en ander te zeggen heeft als ik hem gebeld heb… Denk je zelf ook niet?” Timide knikte Saskia, haar blik naar de grond gericht. “Wegwezen dan” zei Bryan nog, en Saskia ging….

Na een akelige rit waarin Saskia alle zeilen moest bijzetten om zich op de weg te blijven concentreren kwam ze thuis aan. Ze zette de motor af, maar bleef nog even voor zich uit starend zitten…. Even moed verzamelen om naar binnen te durven gaan…

Uiteindelijk stapte ze uit en tergend langzaam liep ze naar de deur. Even aarzelde ze nog voor ze de sleutel in het slot stak… Nog even uitstellen… Ze keek op haar horloge… Nog anderhalf uur eer dat de kinderen uit school zouden komen… Nee… Ze ging het krijgen wist ze… En wel direct… Ze haalde even diep adem en toen draaide ze de sleutel om en stapte naar binnen…

Direct hoorde ze voetstappen op de trap van de tweede verdieping waar Kevin zijn werkkamer was. Angstig keek ze naar de trap en wachtte af dat hij daar verschijnen zou… Binnen een minuut had Kevin de afstand afgelegd en stond hij voor haar. Zijn  gezichtsuitdrukking voorspelde onweer en Saskia wist niets anders te doen dan naar de grond staren en de preek af te wachten.

“Saskia van Dongen” begon Kevin en zijn stem klonk ‘gevaarlijk’ kalm, “Ik ben nog nooit zo woedend geweest als nu. Wat jij samen met Sabine gedaan hebt… Ik heb er geen woorden voor… Was het niet zo dat ik je al eens eerder gestraft heb voor dit verhaal? Heb ik je toen soms niet duidelijk genoeg gemaakt dat je die Mirjam met rust moest laten?”

Saskia begon van ellende te huilen… Wat had ze nu al een spijt van deze onbezonnen daad…

“Tranen helpen je nu echt niet young lady”, hoorde ze Kevin nog zeggen…

Tot haar verbazing stuurde Kevin Saskia vervolgens naar boven, naar zijn werkkamer… Dat had hij nog nooit gedaan. Snel rende Saskia de twee trappen op naar boven, Kevin kwam direct achter haar aan.

Zodra ze op zijn werkkamer waren sloot Kevin de deur en zei op vastberaden toon die geen enkele vorm van discussie zou dulden: “Billen bloot Sas…. heel snel die broek uit!”

Saskia liet het dit keer wel uit haar hoofd om tegen Kevin in te gaan. Nog nooit had ze hem zo boos gezien. Toen ze haar broek en slip had uitgetrokken en naar de hoek wilde lopen omdat ze dacht dat Kevin haar daar wilde hebben, hield hij haar tegen.

“Nee… dat hoeft niet Sas. Deze stunt van jou is zo overduidelijk fout, dat je daar niet meer over hoeft na te denken, dame. Ik ga je nu gelijk een pak slaag geven. En weet je Sas, ik heb altijd een voorwerp achter de hand gehouden die ik pas zou gebruiken als je echt een keer veel te ver gegaan zou zijn in je gedrag. Ik denk dat dit het moment is dat ik die troef in ga zetten.”

Met angstige ogen keek Saskia Kevin vragend aan. “Wat bedoel je?” wist ze uiteindelijk met een bezorgde stem te vragen…

Kevin liep naar zijn bureau en tot Saskia’s grote ontzetting haalde Kevin een grote paddel uit de la… Direct herkende Saskia het als de zogenaamde ‘Hema paddel’ waar ze op de HD site over gelezen had, en die haar uit de verhalen alleen al had doen huiveren… Ze had er bij voorbaat al een heilig ontzag voor, ondanks dat ze hem nog nooit echt gevoeld had. Maar daar ging nu dus verandering in komen…

Kevin ruimde vervolgens zijn bureau leeg, en zei streng tegen Saskia: “Over het bureau, jongedame, jij gaat een pak slaag krijgen die je niet licht vergeten zal”…

Verstijfd van angst bleef Saskia nog even staan, Kevin met grote ogen aankijkend…

“NU!!” zei Kevin zeer beslist en wees naar het bureau. Tergend langzaam liep Saskia naar het bureau en boog voorover. Nog voordat de eerste klap gevallen was voelde ze haar benen al trillen… O, wat was ze bang…

Kevin ging achter haar staan, en haalde direct hard uit.

Een onbeschrijfelijke pijn had een fractie van een seconde nodig om tot Saskia door te dringen, maar direct schoot Saskia omhoog; Dit! Deed! Erg! Zeer!… De pijn overtrof haar ergste vermoedens…

Met grote angst ogen keek ze Kevin aan. “Nee Kevin” zei Saskia op een smekende toon, “Dit kan niet… het doet zo’n pijn”…

Deze reactie had Kevin wel verwacht. Ook hij had de uitwerking van de beruchte paddel wel gelezen. Bovendien had deze stunt hem zo boos gemaakt, dat het hem geen moeite kostte om Saskia strak aan te kijken en naar het bureau te wijzen. Saskia nam toch maar weer positie aan.

PATS! met een harde klap daalde de paddel voor de tweede keer op Saskia haar billen neer. De tranen sprongen in haar ogen…. Weer sprong ze overeind, maar nu duwde Kevin haar direct terug, en met zijn linker hand duwde hij haar stevig tegen het bureaublad en hield haar zo stevig op haar plaats.

PATS! er volgde een derde harde klap. De tranen begonnen nu te stromen…

“Kevin… alsjeblieft…. het spijt me…”, snikte Saskia.

PATS! Kevin luisterde niet naar Saskia haar smeekbede en liet nu in een sneller tempo de paddel drie keer achter elkaar neerkomen: PATS!, PATS!, PATS! klonk het door de kamer.

AUAUAUW!!!!!! gilde Saskia. Nog eens drie keer daalde er harde klappen neer op haar achterste: PATS!, PATS!, PATS! AUAUAUW!!!!!!! klonk het wanhopig uit Saskia haar mond. En weer sloeg Kevin drie keer hard op Saskia haar billen: PATS!, PATS!, PATS! Saskia gilde het nu uit.

Kevin pauzeerde even, boog voorover en zei streng in Saskia haar oor: “Dring ik zo een beetje tot je door Sas? Begin je te snappen wat je fout gedaan hebt? Dat je je weer met zaken bemoeid hebt die jou helemaal niet aan gaan?  En dat je weer veel te ver gegaan bent in je handelen?”

Hevig snikkend knikte Saskia; “Ja…. het spijt me… alsjeblieft niet meer…”

“Jawel Sas, je krijgt er nog vijftien van me. Dit kan echt niet dame… Je hebt zelfs de wet overtreden, je mag blij zijn als dit verder zonder gevolgen blijft en dat Bryan het op een akkoordje kan gooien met zijn buren. Echt Sas, je bent werkelijk alle perken te buiten gegaan vandaag, en dat wil ik nooit meer meemaken. Om nog maar te zwijgen dat je zelfs onze jaren lange vriendschap met Sabine en Bryan op het spel gezet hebt. Bryan had zo maar alle contacten kunnen verbreken. Ik had het hem niet kwalijk kunnen nemen, aangezien jij weer de drijvende kracht en brein achter dit alles bent geweest.”

Die laatste paar zinnen maakte dat Saskia diep in haar ziel getroffen werd, en dat ze echt berouw had. Zo had ze het nog niet bekeken… Ze voelde zich zo ontzettend stom… Bijna had ze dus iets ontzettend waardevols verloren: Haar innige vriendschap met Sabine en ook met Bryan.

Kevin had haar dan ook niet gespaard. De vijftien klappen met de paddel kwamen dan ook erg hard aan, die Saskia wanhopig gemaakt hadden. Toen Kevin klaar was had hij gezegd dat ze overeind mocht komen. En omdat de kinderen bijna thuis kwamen had hij Saskia naar de slaapkamer gestuurd en gezegd dat ze daar moest blijven totdat ze weer wat tot haar zelf gekomen was. Hij zou tegen de kinderen zeggen dat mama hoofdpijn had en dat ze even niet gestoord mocht worden.

De verzoening kwam pas toen de kinderen die avond op bed lagen. Saskia zei tegen Kevin dat het haar speet, en bedankte hem voor het feit dat hij haar had laten inzien wat ze op het spel gezet had. Ze beloofde dat ze zou proberen om nooit meer zo’n fout te maken. Mocht ze toch weer die fout maken, wilde ze dat hij haar weer op dezelfde manier zou straffen zoals hij die middag gedaan had.

Kevin zei daarop dat hij dat zeker zou doen, maar dat hij eigenlijk dacht dat het niet meer gebeuren zou, omdat hij kon zien hoe een spijt Saskia had, en dat haar getoonde berouw oprecht was.

Er volgde nog een gesprek over hun toch wel niet alledaagse relatievorm, maar ze constateerde beide uiterst tevreden dat ze het niet anders zouden willen…

En Sabine?

Saskia had de volgende dag alweer contact met haar. Saskia was erg opgelucht toen ze merkte dat dit voorval geen verdere consequenties zou hebben voor de vriendschap. Maar ze durfde niet te vragen wat Bryan precies gedaan of gezegd had nadat hij Sabine naar binnen gestuurd had. Het bleef dus de vraag c.q. een vermoeden of Bryan en Sabine ook een relatie hadden waarin de huiselijke discipline een plaats had.

Misschien dat Saskia ooit op een dag de moed zou hebben om die vraag te stellen…

Posted on by admin

Chris en Renske (6)

Hoofdstuk 6; Bondtgenoot?

Vaag registreert Renske geluiden die uit de keuken lijken te komen. Traag opent ze haar ogen, het licht doet haar zeer…. Langzaam komt het dat het al ochtend is. Ze wil helemaal nog niet wakker worden, zich nog even koesteren in ontkenning dat de dag begonnen is                                                                                                                                              Renske draait zich om, verwachtend dat Chris naast haar ligt maar die plek is leeg. Een mengeling van teleurstelling en irritatie komt in haar naar boven…..

Om wat meer tot positieven te komen, probeert ze te focussen…. Hetgeen maar matig lukt, het duurt even eer het besef komt dat Chris dus in de keuken bezig is met het ontbijt….                  “Dat is dan wel weer lief” probeert Renske zichzelf moed om de dag te beginnen in te praten.

Dan trekt er een rilling over haar rug, en als ze slikt voelt ze dat haar keel aanvoelt als schuurpapier. Getver…. Ze voelt zich helemaal niet lekker. Ze draait zich op haar rug en staart naar het plafond. Welke dag is het? Wat staat er op het programma? Renske denkt na… Ineens weet ze het; Het zou vandaag een leuke dag moeten worden. Samen met Marit en nog een paar vriendinnen hadden de meiden het prille voorjaar begroetten. Eerst naar de stad om nieuwe kleding te scoren zodat wanneer de eerste mooie lentedag zich zou aandienen direct passende kleding voorhanden zou zijn. Tussendoor een terrasje pakken, misschien een stadswandeling, eten in hun favoriete restaurant en ter afsluiting ergens nog wat drinken…..

Renske vloekte binnensmonds. Ze haatte het om ziek te zijn, zeker nu. Er was ook nog eens afgesproken dat zij vandaag de ‘Bobette’ zou zijn, ze wilde de meiden niet laten vallen. Renske was de enige die in het bezit was van een rijbewijs én de mogelijkheid tot gebruik van een auto had.

Voorzichtig probeert Renske om rechtop te gaan zitten…. Ze voelt dat haar hoofd protesteert met pijn en duizelingen… ook dat nog.                                                                                    Renske weet dat ze desondanks op zal moeten staan wil ze Chris ervan kunnen overtuigen dat er niets aan de hand is. Ze wil hoe dan ook vandaag met de meiden op stap, hier heeft ze lang naar uitgekeken, en hard voor gewerkt….. Ze heeft er recht op, besluit ze nu al koppig. Maar instinctief weet ze donders goed wat de mening van Chris hierin zal zijn, Renske wil het echter niet weten of horen. Tijd voor het betere acteerwerk dus, over een uur vertrekt hij toch naar zijn werk houdt Renske zich voor.

Renske verzamelt moed en staat dan op. Ze wankelt even, besluit haar nacht t-shirt aan te houden en zo naar beneden te gaan. Ze heeft het zo al warm zat merkt ze nu, bovendien weinig puf om zich aan te kleden…..                                                                                                         

Bovenaan de trap aarzelt ze even, zoekt steun en gaat langzaam naar beneden. Boos en geïrriteerd moet ze toegeven dat ze zich zieker voelt dan ze hoopte, überhaupt zou willen. Koppig loopt ze door naar de keuken. Een geur van verse koffie en toast komt haar tegemoet en een golf van misselijkheid overvalt haar. Een beetje wanhopig vraagt Renske zich af hoe ze ook maar iets naar binnen zal moeten krijgen als onderdeel van een niets-aan-de-hand-overtuiging die ze nu neer moest gaan zetten. Renske slaakt een diepe zucht, en opent de keukendeur. Ze ziet dat Chris sinasappelen staat uit te persen; één van hun vaste ochtend rituelen voor een goed begin van de dag…. Ook dat nog.

“Morgen Sunshine” begroet Chris haar hartelijk terwijl hij de glazen volschenkt. “Ook een goede morgen” wil Renske achterloos antwoorden, maar halverwege de zin laat haar stem het afweten die zo wie zo al niet te best begon. Shit… Renske voelt hoe ze al direct door te mand dreigt te vallen. Ze registreert dat het gezicht van Chris zich gelijk in een bezorgde stand plooit. Hij pakt de twee glazen van het aanrecht en loopt op Renske af voor een kus. Snel ontwijkt Renske zijn blik, doet haastig een stap opzij en neemt plaats aan de ontbijttafel. Chris zet de glazen neer, gaat tegenover haar zitten en kijkt haar vragend aan. “Dammit, hij heeft me door” schiet er door Renske haar gedachte. Ze probeert nonchalant en overtuigend te klinken als ze zegt: “Het valt wel mee, alleen maar een zere keel,” maar  ziet wel dat Chris haar maar half gelooft. Renske probeert de onderzoekende blik van Chris te ontwijken en van onderwerp te veranderen, maar hij vangt haar blik en houdt die vast. Het geeft Chris de gelegenheid Renske eens goed te bekijken. Twee waterige ogen in een verhit gezicht staren hem aan. Hij staat op en legt een koele hand op Renske haar voorhoofd. “Niet doen” reageert Renske bot en slaat geïrriteerd Chris zijn hand weg. “Er is niks aan de hand” zegt ze in een laatste poging Chris mee te nemen in haar ontkenning. Maar juist deze afwijzing wekt alleen maar zijn argwaan. Met een resoluut gebaar die Renske duidelijk maakt dat er verder geen tegenwerking wordt getolereerd legt Chris wederom zijn hand op haar voorhoofd. Renske bidt dat het oordeel mee zal vallen, maar helaas…  “Rens, je gloeit helemaal” hoort ze hem tot haar ontzetting zeggen.

Ze probeert nog te redden wat er te redden valt; “Het valt echt wel mee; alleen mijn keel doet zeer, stop me te behandelen als een klein kind,”en om haar relaas te bekrachtigen pakt Renske het glas jus d’orange neemt een flinke slok met de bedoeling om het glas in één keer leeg te drinken, maar halverwege moet ze opgeven. Dapper slikt ze nog, maar kan het maar net binnenhouden. “Ik ga me aankleden” probeert Renske een verdere confrontatie uit de weg te gaan…. Maar dat is een misrekening. Het gaat te snel, te abrupt en de keuken begint te draaien. Renske grijpt zich vast aan de tafel, sluit snel haar ogen in een poging te blijven staan. Vrijwel direct voelt ze de sterke armen van Chris om zich heen. Ze geeft toe en zoekt steun bij hem. “Wie probeer jij hier voor de gek te houden dame?” hoort ze Chris vragen…. “Uhm…jou?” Renske tovert een grimas op haar gezicht in een poging de humor er in te brengen, te relativeren. Maar Chris trapt er niet in…

“Terug in bed jij” de toon is van bezorgd omgeslagen naar resoluut. “Ja maar Chris… het gaat wel… ik moet zo weg…. Ik…” begint Renske dan te drammen. “Moet ik mezelf nog eens herhalen of?… vraagt Chris op waarschuwende toon waarbij hij Renske strak aankijkt. “Ja, ja… ik ga al”…  en gehoorzaam loopt Renske de keuken uit, rechtsaf de trap op.

Boven in de slaapkamer kijkt Renske naar het bed die haar meer aanlokt dan ze toe wil geven…. Verdorie, missie mislukt. Ze had zich zo op deze dag verheugd, zo hard gewerkt de laatste tijd. Ze had het eigenlijk gewoon wel eens verdient, het voelde zo oneerlijk. De opstand en verweer staken bij Renske de kop weer op. De irritatie dat ze door Chris doorzien was en om de beslissing die hij daarop genomen had kwamen ook naar boven. Renske was boos; op de situatie, maar ook op Chris…. Het stemmetje in haar hoofd wat har vertelde dat dat laatste onredelijk was negeerde ze…. Ze was zo boos… Chris voelde toch niet wat zij voelde? Wie was hij om voor haar beslissingen te nemen? Hij was ook altijd zo verdomde verstandig…. Hij moest niet zo zeuren; ze was toch zeker volwassen genoeg om zelf in te kunnen schatten? Als ze nou gewoon wat paracetamol innam kon het best…. En zo redeneerde Renske wat in haar straatje uitkwam. In een opwelling begon ze daarna snel te handelen; ze wist dat Chris bij haar zou komen checken dus haast was geboden. Renske kleedde zich snel aan, zocht haar spullen bij elkaar en borstelde ze snel haar haren. Deze eigenwijsheid moest ze bekopen met af en toe gemene pijnsteken in haar hoofd en duizelingen, maar koppig zette ze door.

Toen ze alles had en klaar was liep ze naar de trap maar bovenaan twijfelde ze even, vroeg zich toch even af of Chris geen punt had, het stemmetje in haar hoofd was inmiddels als een alarmbelletje gaan rinkelen met ‘domme actie’ als signaal. Renske negeerde het echter weer, en langzaam en zachtjes daalde ze de trap af…. Dat dit niet alleen was om Chris niet te alarmeren maar eigenlijk ook omdat ze bang was te vallen als ze al te snel zou gaan gaf ze natuurlijk niet toe. Ook niet dat heel diep van binnen haar verlangen iets anders zei; dat ze eigenlijk wilde dat Chris ingreep, haar met een no-nonsense houding in bed zou stoppen en van haar overnam. Zou zeggen dat zij zich tegenover haar vriendinnen niet schuldig hoefde te voelen. Maar Renske was al te ver doorgeschoten in koppigheid… Was af en toe best een ezel te noemen.

Inmiddels was Renske halverwege de trap. Had ze de autosleutels al? Haar pinpas? Nog drie treden… Waar stond de auto geparkeerd? Had ze…..  De keukendeur ging open en daar stond Chris. Even was hij verbaasd Renske aangekleed en wel op de trap te zien. Maar hij had maar een paar seconden nodig om het plaatje rond te krijgen, de bedoeling hiervan te begrijpen. De geschrokken en betrapte uitdrukking op Renske haar gezicht vertelde hem alles…. O, hij kende haar zo goed… “Wat ben jij van plan Rens?” vroeg hij dan ook op een toon die verried dat hij eigenlijk het antwoord al wel wist.

Renske haar gedachte draaide op volle toeren: wat kon ze nu het beste doen? Het op een lopen zetten? Terug naar boven gaan? De discussie aangaan? Ze kon het niet nalaten voor de laatste optie te kiezen.

“Waar ziet het naar uit?” opende ze het debat. “Ik ga met de meiden naar de stad, weet je nog?”    

Chris zuchtte: “Rens, daarnet in de keuken ging je bijna onderuit, je hebt amper iets gegeten en ziet er ook uit als iemand die zich beroert voelt. Ik denk niet dat”…. De toon was niet eens onvriendelijk, eerder geduldig. Onmiddellijk zag Renske hier een opening om met de situatie aan de haal te gaan: “Ja zeg, jij stuurde me naar boven voordat ik iets had kunnen eten. En daarbij; hoe weet jij nou precies hoe ik me voel? Dat maak ikzelf nog wel uit. Ik heb hard gewerkt, de meiden rekenen op me, dus ik ga” Renske nam de laatste drie treden met de bedoeling om daarna via de voordeur naar buiten te vluchten. Maar onderaan de trap stond Chris verbazingwekend snel voor haar en versperde haar de weg. “Nee Rens, zo doen we dat niet” zei hij nog steeds kalm maar al iets dwingender. “Man zeik niet, laat me erdoor, ben al laat zat” en Renske probeerde langs Chris heen te glippen. Maar dat liet Chris niet gebeuren; hij pakte haar stevig bij haar beide bovenarmen vast, hield haar iets op afstand zodat hij haar aan kon kijken. “Rens, we gaan het hier eerst rustig over hebben, zien wat de mogelijkheden zijn.” Renske rolde met haar ogen: “Natuurlijk, hier spreekt Chris de geweldige, hij die alle problemen beschaafd  en redelijk oplost, zoals het hoort. Al eens aan een carrière als wereldverbeteraar gedacht?” Het sarcasme droop ervan af. Chris hield de blik van Renske vast, de zijne werd strakker…. Waarschuwde Renske dat ze de grenzen aan het testen was…. “Niet doen Rens” zei hij dan ook…

Het was echter koren op de molen; brutaal beantwoordde Renske zijn blik en zei: “Ben je klaar nu? Kan ik bij gratie Gods gaan?” Het stemvolume van Renske was omhoog gegaan, met als resultaat dat de zin er niet uitkwam zoals ze gewild had. Verdomme, hoe moest ze zo haar punt duidelijk maken? Die woede zorgde echter voor een pijnsteek in haar hoofd en Renske trok een pijnlijke grimas. Chris registreerde het feilloos; hij had genoeg gezien. Hij draaide Renske om, gaf haar een zacht duwtje richting de trap. “Ophouden nu met die koppigheid, naar boven” zei hij streng.  Woedend draaide Renske weer om, en gaf Chris een harde duw terug. “Pummel” schold ze hartgrondig….

Direct had ze spijt van deze uitspatting, wist hoe fout dit was. Ze zag dat Chris zich razendsnel herstelde, wist ook wat er nu ongetwijfeld komen ging… Hardhandig werd Renske alweer 180 graden gedraaid en landde er een ferme pets op haar achterste. “Lopen” klonk het bevel. “Au!” piepte Renske kleintjes en wist niet hoe snel ze aan de eis moest voldoen. Zo snel als ze kon vloog ze naar boven kort gevolgd door Chris.    

Er zijn slechts twee minuten verstreken als Renske bij Chris over de knie ligt. Langer had hij niet nodig gehad om haar jeans tegelijk met haar slip rond Renske’s enkels te doen belanden en haar in één soepele beweging over zijn knie te leggen. Zonder er woorden aan vuil te maken sloeg op haar billen; links, rechts, midden… hard en in een stevig tempo. Dit om eerst maar eens duidelijk te maken wie de touwtjes ook alweer in handen heeft, wie er de baaas is als het er op aan komt.               

Renske verzette zich niet. Deels omdat ze beduusd was over de snelheid waarmee ze in deze positie was belandt, maar ook omdat ze heel goed wist wat er fout gegaan was. Dat ze Chris niet alleen boos gemaakt had, maar waarschijnlijk nog meer gekwetst had omdat ze zijn bezorgdheid afgewezen had, niet serieus had genomen. En dan had ze hem ook nog een pummel genoemd….

De klappen begonnen gemeen zeer te doen. Dapper probeerde Renske de klappen te ondergaan, verzette zich nog steeds niet, maar kon het niet helpen dat er kreetjes van pijn ontsnapte. Chris zette door, pakte in een handomdraai de haarborstel erbij waarmee Renske zojuist haar lange haren nog mee had geborsteld, en zette daarmee het pak slaag voort, ondanks de nu al behoorlijk rode billen. Het jammeren van Renske werd luider, en samen met het schuldgevoel maakte dat de tranen begonnen te stromen. Daar had Chris op gewacht. Hij gaf nog drie harde klappen en stopte toen. Renske lag slap en gebroken huilend over zijn schoot…. Soepel schakelde Chris over en wreef geruststellend over haar rug om daarna langzaam af te dalen naar haar billen, wachtend totdat Renske wat zou kalmeren.

Toen dat gebeurde vroeg Chris enkel: “Kun je nu wel naar me luisteren?” “Jaha” snikte Renske nog na. “Het spijt me.” “Het is al goed meis, ik wil alleen dat je goed voor jezelf zorgt, dat je de signalen die je lichaam je vertellen serieus neemt.  Terwijl Renske over Chris zijn schoot bleef liggen en zich zijn strelingen liet welgevallen vertelde ze nogmaals hoe oneerlijk het allemaal aanvoelde, hoe ze baalde. Dit keer klonk het echter niet drammerig maar als open en eerlijk delen van haar gevoelens. Toen ze uitgepraat was zette Chris Renske weer rechtop naast zich op het bed en reikte haar een zakdoek aan die ze dankbaar aanpakte. “Ik weet en snap het ook allemaal wel schat,” zei hij begrijpend, “Maar ziek is ziek, hoe jammer ook. Daar zul jij je toch bij neer moeten leggen, hoe teleurstellend het ook is” “Maar wie bepaald of ziek zo ziek is dat ik niet zou kunnen gaan?” vroeg Renske terwijl ze haar tranen droogde. Het klonk nu niet meer brutaal of opstandig, maar gewoon als vraag.  Chris dacht na en keek nog eens goed naar Renske. Ze had wel een punt; hij kon niet echt weten hoe zij zich precies voelde. Maar zijn observatie en gevoel vertelde hem eigenlijk  dat Renske zich groter voordeed dan ze zich werkelijk voelde. Hij nam een besluit

“Rens, als ik eerlijk ben denk ik niet dat je gaan moet. Jij moet rijden en dan de hele dag op stap. Als je niet verder kunt, zijn jullie allemaal gestrand nog afgezien dat het onverantwoord is. Je hebt hoofdpijn, duizelingen en een zere keel, voelt je gewoon niet lekker en hebt waarschijnlijk nog verhoging ook.” “Ja maar Chris,”… kwam Renske toch weer in protest. Chris kapte meteen af: “Als je verhoging hebt ga je niet Rens. Dat is waanzin, dan spreek je maar een andere datum af.” Renske wist dat ze dan aan het kortste eind ging trekken; “Ja maar Chris,”… begon ze alweer. “Einde discussie Rens. We checken het gewoon, heb jij verhoging gaat het niet door, klaar” en met die woorden verdween Chris naar de badkamer. Binnen één minuut was hij terug met de thermometer in zijn hand…

Beschaamd over wat er nu moest volgen sloeg Renske haar ogen neer. En weer voelde Chris feilloos aan waar hier de spanning bij haar lag. Stiekem glimlachte hij om die verlegenheid….

Chris pakte Renske bij haar schouders en duwde haar zachtjes in een liggende positie. Renske liet het toe. “Niet zo verlegen meisje, dat is nergens voor nodig. Ik heb inmiddels alles wel van je gezien hoor,” voegde hij er een beetje plagend aan toe. “Maar als jij je er beter bij voelt, kun je het ook zelf doen.” En hij reikte Renske de thermometer uitnodigend aan. Renske aarzelde, en even verscheen er een licht ondeugende uitdrukking op haar gezicht. “Maar ik blijf er wel bij” reageerde Chris adrem, en was daarmee eventuele snode plannetjes voor. “Waarom?” grapte Renske quasi onschuldig, “Bang voor sabotage?” “Ik acht je er toe in staat,”antwoordde Chris gevat, maar zijn stiekem geamuseerde glimlach was Renske niet ontgaan.

Drie minuten later las Chris het resultaat af; 38.8° C…. “Jij gaat helemaal nergens heen dame” velde hij het oordeel. “Maar Chris”… jammerde Renske toch nog even. “Sttt, accepteer nou maar,” zei Chris zacht, en begon Renske verder uit te kleden. Renske gaf eindelijk over. “Ik bel de meiden wel” zei Chris nog voordat hij Renske in bed stopte, een kus op haar voorhoofd drukte en de kamer verliet. Renske sloot haar ogen en was al vertrokken voordat Chris beneden was.

Er gingen drie dagen voorbij. De eerste dag voelde Renske zich te beroerd om zich druk te maken over de dingen van alle dag. Na de tweede dag voelde ze zich weer wat beter had weer wat meer oog voor haar omgeving, maar helaas kwamen de gevoelens van spijt en irritatie over de gemiste dag uit ook weer naar boven.  

Eén van die irritaties uitte zich in weerzin tegen een bedrijfsuitje van het werk van Chris. Eens in de zoveel tijd werd er iets georganiseerd en dat betrof meestal een cultureel hoogaangeschreven avondje zoals klassiek ballet of een pianoconcert. De laatste keer waren ze naar een expositie van een veelbelovende kunstschilder geweest met een daaraan verbonden discussie avond over kunst in het algemeen en de functie ervan in de samenleving…. Renske had het erg saai gevonden, had ook geen inbreng durven geven. Van Chris hoefde deze poppenkast ook niet zo, maar vond het belangrijk om de relatie met zijn collega’s goed te houden, er in te investeren. Je had immers een heleboel uren in de week met elkaar te maken. Vaak ging het ook om kaartjes van één of ander concert die het bedrijf had gekregen als relatiegeschenk, en daarmee werd het ook een soort van verplichting.

Al met al had Renske een gruwelijke hekel aan deze uitjes; opgetut in stijl kijken naar iets waar een gemiddeld mens geen chocola van kon maken. En wat voelde ze zich ellendig als de partners van Chris zijn collega’s wel de essentie begrepen van kunst met de grote K. Renske wist echter dat Chris haar graag als partner aan zijn zijde had. Ze wilde hem niet teleurstellen en had altijd haar gevoelens hierover voor zich gehouden.

Maar nu was Renske dus verongelijkt over een gemiste leuke dag met haar vriendinnen waarvan ze vond dat ze die zo verdient had. Ze was zo boos dat ze dan wel weer op tijd was opgeknapt om mee te kunnen naar iets waar ze zo geen zin in had. Ze voelde zo’n antipathie tegen de verplichting… Ze wilde nou eindelijk weleens iets leuks!

Toen kwam dat telefoontje; een telefoontje van Emma, de vrouw van Chris zijn broer Arjan. Renske en Emma deelde iets bijzonders. Allebei hadden ze een relatie waarin HD een rol speelde. De beide broers hadden het min of meer van huis uit meegekregen en de beide koppels konden er onderling dan ook vrijuit over praten wat ook dikwijls gebeurde.

Het telefoongesprek met Emma maakte bij Renske heel wat los; de spanning waar Renske zo hevig naar verlangde kwam spontaan naar boven. Emma was altijd al begaan met het leed van de dieren. Was zelf vegetariër, kocht voor Arjan uitsluitend scharrelvlees, evenals de eieren. Verafschuwde de bio-industrie en make-up wat niet proefdier vrij was. Ook zette Emma zich in voor betere leefomgeving van dieren, zette zich in voor behoud van de natuur.

En juist in haar omgeving was er kortgeleden een nertsenfarm geopend. Protesten van verschillende milieuorganisaties  hadden niet kunnen voorkomen dat de vergunning afgegeven was. Emma was furieus. Bijna dagelijks kwam ze langs de fokkerij en het brak haar hart, ondanks dat ze vanaf de openbare weg niet kon zien wat er zich binnen de muren afspeelde. Eigenlijk wilde ze dat ook niet weten, maar het liet haar niet los…. In gedachte broedde er een plan waar ze eerst niet aan wilde, wegstopte met gezond verstand. Maar stiekem in het achterhoofd kreeg het steeds meer vorm en daarmee kreeg de moed en lef steeds meer naar boven om het plan daadwerkelijk uit te gaan voeren: Emma wilde nertsen uit hun ongetwijfeld benarde positie halen en ze bevrijden. En daar had ze de hulp en steun van Renske voor nodig; want die durfde bijna alles.

Na drie dagen van frustraties en twee dagen bedrust was dat telefoontje van Emma voor Renske een welkome afwisseling; ze voelde wel wat voor een beetje spanning en sensatie. Dus fakete Renske de dag dat ze met Chris en zijn collega’s naar een cultureel verantwoorde voorstelling zou gaan dat ze nog net niet fit genoeg was en dat ze beter nog een dag thuis kon blijven. Chris vertrok alleen en zou de volgende ochtend pas terugkomen. Het was een hele rit, daarom was er een hotelletje geboekt zodat er tijdens de ‘evaluatie’ van het stuk ook nog wat gedronken kon worden.

En zo stonden Emma en Renske die avond bij het hek waarachter de misstanden plaats vonden. De adrenaline pompte zich door de aderen van de beide dames. Ze hadden zich goed voorbereidt. In de bosjes had Emma al eerder die dag een flinke keukentrap achtergelaten om over de omheining te klimmen. De week ervoor had ze meerdere keren staan posten om te kijken hoe het beste de bewakingscamera’s vermeden konden worden; welke hoeken de minste beelden op zou leveren. Uiteraard moest een vermomming ook helpen onherkenbaar en ontraceerbaar te blijven.

Daarna was alles razend snel gegaan: Vijf minuten lang hadden Emma en Renske als een bezetene langs de ontelbare kooien gerend en de diertjes hun vrijheid gegeven. Ze gunde zich daarbij geen tijd om de zaak eens goed op zich in te laten werken. Nog nahijgend van de inspanning stonden ze weer een paar minuten later aan de ‘goede’ kant van de omheining…. Langer dan een tiental minuten had alles bij elkaar niet geduurd en was de actie die Emma zo zorgvuldig had voorbereid alweer voorbij. Een merkwaardige mengeling van euforie maar nu toch ook angst en twijfel waren gevoelens die bij de dames boven kwamen drijven.

In die state of mind togen Emma en Renske naar het huis van Emma. Eigenlijk hadden ze van te voren afgesproken ieder weer hun eigen weegs te gaan om zo min mogelijk de schijn tegen te hebben voor het geval er bewijslasten gevonden zouden worden die hun richting op wezen. Maar eenmaal thuis moesten ze toch hun verhaal aan elkaar kwijt. “Ach wat” relativeerde Emma, “We hebben nog zeker twee uur voordat Arjan terugkomt van zijn late dienst van de huisartsenpost en Chris blijft toch de hele nacht weg… We nemen een wijntje op de goede afloop.”

En zo zaten de dames even later heerlijk opgekruld op de bank aan een hapje en een drankje en klonken ze de glazen: “Proost, dat zijn al gauw een aantal bontjassen minder, “ toostte Emma. “Hear, hear” antwoordde Renske, en ze nam een flinke slok… Hier was ze wel even aan toe.

Er viel even een korte stilte en het besef kwam binnen: “Oh… Em… Wat hebben we gedaan? Hoe hebben we het gedurfd?” vroeg Renske zich hardop af, maar de blik in haar ogen en de blos op haar wangen van opwinding verried toch echt enige extase. De dames waren zich niet bewust van het onheil dat naderde en wat pijnlijk hun handelen die avond bloot zou leggen….

Arjan reed de auto de oprit van zijn woonhuis op en parkeerde de auto in de garage. Hij was blij dat hij wat eerder weg had gekund. Wegens een zieke collega had hij nu al de vierde avond op rij dienst gehad en dat begon hem nu toch wel op te breken. Hij verlangde wel naar een rustig avondje, of wat daar nog van restte. Hij hield van zijn vak als huisarts, maar af en toe was het loodzwaar. Arjan liep van de garage naar het woonhuis en zag hij de auto van zijn broer Chris staan. “Hee, we hebben bezoek” genietend van het vooruitzicht op een gezellig avondje met zijn broer en schoonzusje stapte Arjan de hal binnen en liep de gang in.

Emma en Renske waren zo geanimeerd in gesprek dat ze niet hadden gehoord dat Arjan al was thuisgekomen. Arjan wilde Emma verrassen met zijn vroege thuiskomst en besloot daarom de woonkamer via de keuken binnen te komen; vanaf die kant zou Emma hem niet verwachten. In de keuken hoorde hij alleen vrouwen stemmen. Even hield Arjan zijn pas in om te luisteren of hij de stem van zijn broer kon herkennen. Die hoorde hij niet, maar ving zo wel flarden van het gesprek op. Toen hij zinnen hoorde als “Arjan en groot probleem” en “Als Chris hier achterkomt kan ik een week niet zitten” was hij direct alert: Waar hadden ze het over en wat hadden de dames uitgespookt?

Zich niet bewust van het feit dat ze een volledige bekentenis aan het afleggen waren, praatte Emma en Renske verder: “Heb jij nog gezien hoeveel hokken er nou stonden?” “Nee, had het nogal druk… Maar who cares? Elk hok is er één te veel.” “Ja, maar ik geloof dat onze actie nou niet echt zoden aan de dijk gezet heeft” “Wat ben je toch weer pessimistisch, het was ook meer bedoeld als statement.” “Oh Em… Chris mag dit echt nooit weten” “Arjan ook niet…. Maar dat gaat ook niet gebeuren. Ontspan nou eens een beetje, we moeten straks wel een beetje geloofwaardig overkomen als we de onschuld uit gaan hangen.” “Ja ja… Dat is waar… En de uitverkoren beestjes hebben nu wel een leven.” Emma en Renske hadden nog steeds niet in de gaten dat Arjan inmiddels achter hen stond; zijn gezichtsuitdrukking ging van ongeloof en verbazing naar ontzetting en tenslotte woedend….

Net toen Arjan dacht genoeg gehoord te hebben en wilde gaan ingrijpen werd hij door Renske opgemerkt die achterom keek om een blik op de klok te werpen. Emma kletste nog even door, maar Renske haar schrik was groot. Ze keek recht in het gezicht van Arjan en ze wist meteen dat het foute boel was; ze kende die blik maar al te goed, ondanks dat Arjan nog nooit haar op die manier had aangekeken…. Emma merkte aan de plotselinge stilte dat er iets mis was en keek opzij. Ze zag de geschrokken reactie op het gezicht van Renske en vrijwel direct de oorzaak; ARJAN WAS THUIS! ….. Er viel een ongemakkelijke stilte…

Arjan was de eerste die in actie kwam. Hij liep op de dames af en ging voor hen staan; zijn houding sprak één en al dominantie uit. “Moet jij me iets vertellen Emma?” klonk zijn ijzige stem. Emma vermeed elk oogcontact en bestudeerde ijverig het glas in haar hand. Met een soepele beweging nam Arjan het van haar over en zette het glas op de salontafel. Vervolgens pakte hij Emma bij haar kin, dwong haar om oogcontact te maken. “Is het waar wat ik zojuist gehoord heb? Ben jij op die nertsenfokkerij geweest en heb je daar de hokken opengezet?” Emma zweeg, durfde niks te zeggen. “Als dat zo ie dame,” ging Arjan verder, “staan straks de blaren op je billen. Toch raad ik je aan om nu niet te liegen…. Nou, zeg op, wat heb je gedaan?” die laatste woorden had Arjan wat extra kracht bijgezet om duidelijk te maken dat het hem zeer ernst was.

“Ehm…. Arjan… Ikke… Emma was niet alleen hoor… Je kunt haar niet alles”….probeerde Renske voor Emma te pleiten. Arjan liet de blik van Emma even los en draaide zijn hoofd naar Renske. Hij liet Emma los, pakte Renske bij haar pols en trok haar van de bank af.

Overrompelt door deze actie liet Renske zich zonder protest of weerwoord naar de hoek van de kamer leiden en voor ze er erg in had stond ze bijna met haar neus tegen de muur gedrukt. “Jij komt zo aan de beurt jongedame, straks gaan we het over jouw aandeel hebben. Nu adviseer ik je om even je mond te houden, begrepen?” “Ja maar”… begon Renske haar verweer. Direct strafte Arjan dit af en landde zijn hand hard op Renske haar billen. “Ai” ontglipte Renske. “Begrepen?” herhaalde Arjan dwingend. Renske knikte vlug. “En waag het niet om te kijken lady. Je komt pas die hoek uit als ik het zeg en geen seconde eerder. Weer landde er en welgemikte pets op het achterste van Renske. Ze begreep de boodschap en koos eieren voor haar geld… Bevreesd staarde ze naar de muur en wachtte af wat er verder ging gebeuren…

Arjan wende zich weer tot Emma. Hij herstelde het oogcontact en vroeg; “Hebben jullie die nertsen vrijgelaten? “ Emma kon niet anders dan het beschaamd te beamen. “Daar ga je spijt van krijgen; broek uit” eiste Arjan. Razend snel gehoorzaamde Emma, ze wist maar al te goed dat ze nu niet in de positie was er tegenin te gaan. Arjan ging op de bank zitten, trok Emma over zijn knie en fixeerde haar benen tussen de zijne. Ook pakte hij Emma haar pols en drukte die tegen haar onderrug, ze kon geen kant meer op…. Arjan haalde gelijk hard uit en in een moordend tempo sloeg hij in no-time een kleurtje op Emma haar billen.

Dapper verbeet Emma eerst de pijn, ze schaamde zich toch wel tegenover Renske, was zich ervan bewust dat er dit keer ‘een toeschouwer’ was. Het feit dat diezelfde toeschouwer straks waarschijnlijk zelf ook aan de beurt zou komen deed daar niets aan af….. Maar gaande weg dat haar billen meer in brand werden gezet, vervaagde het bewust zijn van Renske haar aanwezigheid en kon Emma niet anders dan verbaal uiting geven aan de pijn. Gestaag bleef Arjan doorslaan en Emma begon zich af te vragen of hij ooit nog zou stoppen.

Uiteindelijk hield het toch nog vrij plotseling op en zette Arjan Emma met een zwaai rechtop naast hem op de bank. “Ik stel voor dat jij hier eens heel diep over gaat nadenken Emma, en waarom of dit absoluut onacceptabel is” Arjan stond op en trok Emma ook van de bank en op dezelfde manier zoals hij dat met Renske had gedaan leidde hij Emma naar een andere hoek van de kamer. “Je komt gewoon niet aan de spullen van een ander, al ben je het nog zo oneens met zijn handelswijze”, preekte Arjan kort. “Ik hoor straks wel wat je hebt bedacht” om zijn punt kracht bij te zetten gaf hij Emma nog één ferme tik om zich  vervolgens richting Renske te begeven. Emma bleef in tranen achter in de hoek…

“En nu jij meisje” zei Arjan terwijl hij op Renske toeliep. Ze keek om; Big Mistake. “Voor je kijken!” klonk het streng. Met het hart kloppend in haat keel deed Renske wat haar gezegd werd. “Ben heel benieuwd wat Chris hiervan gaat vinden, zussie,” hoorde ze Arjan zeggen. En aan de geluiden die ze hoorde maakte ze op dat Arjan zijn mobiel pakte. “O God nee”… kreunde Renske bij zichzelf, “Niet Chris bellen…. Laat hem alsjeblieft niet opnemen, laat de voorstelling nog niet afgelopen zijn”… bad ze wanhopig in stilte. Maar ze hoorde Arjan de woorden “Hee broer, met mij” uitspreken en Renske wist dat ze de klos was….

Arjan lag kort en to the point uit wat er was gebeurd. Uit de antwoorden die daarna volgde kon Renske opmaken dat Chris geschokt en not amused was…. Na een minuut of twintig beëindigde Arjan het gesprek. Verbijsterd had Renske het allemaal aangehoord en  gevolgd… Dit kon niet waar zijn… Dit méén je niet…. Renske vroeg zich nog af of ze het soms verkeerd begrepen had maar helaas… Arjan bevestigde wat ze dacht gehoord te hebben en dat was niet best.

“Je begrijpt dat Chris op zijn zachts gezegd niet blij was? Hij dacht nota bene dat je thuis nog wat aan het uitzieken was. Nou, ik heb hem verteld dat ik je volledig gezond verklaar, gebaseerd op jullie acties van vanavond. Zo ziek, zwak of misselijk ben je blijkbaar niet.” Arjan pakte Renske bij haar schouders en draaide haar om. “Lieve meid, je snapt toch wel; dat jullie veel en veel te ver gegaan zijn? Ook jij verdient een ongenadig pak op je billen en die ga je nu van mij krijgen; ordes en goedkeuring van Chris. Dat verbaasd me niks, zou in zijn plaats precies hetzelfde gezegd hebben.”

Tussendoor richtte  Arjan zich even tot Emma: “Emma, kom maar uit de hoek en ga daar maar even zitten” en hij wees naar een niet al te comfortabele houten stoel. Vervolgens duwde hij Renske voor zich uit naar de bank. “Nee, niet doen… Ik wil niet” jammerde Renske nog. “Jawel, jij gaat gewoon een pak slaag krijgen, je weet heus wel hoe het werkt jongedame” met die woorden ging Arjan zitten en in dezelfde beweging trok hij Renske over zijn knie. “Jij gaat precies dezelfde behandeling krijgen als Emma” zei hij nog en voegde daad bij het woord.

Toen het klaar was zette Arjan Renske rechtop naast hem op de bank en stond toen zelf op. Hij gebaarde naar Emma dat ze naast Renske plaats moest nemen. Renske was erg beduusd van het hele gebeuren en de tranen waren dan ook niet achtergebleven. Zachtjes snikkend vroeg ze zich af wat er verder ging gebeuren… was het nu klaar? Helaas… “Zo dames”, begon Arjan de preek die hij nu ging afsteken,”Wat dachten jullie? Verbeter de wereld, denk voor jezelf? Enig idee wat jullie aangericht hebben, of die beestjes nu werkelijk zoveel beter af zijn? Hebben jullie je daar überhaupt in verdiept, of deden jullie maar wat? Arjan pakte zijn laptop erbij, opende internet en Googelde op ‘nertsen vrijlaten’. Toen gaf hij de laptop aan Emma met de woorden; “Lezen jullie allebei, ik schenk ondertussen even wat fris in. Over een half uurtje wil ik een verslag en conclusie horen”

Emma wist heel goed dat haar verhaal straks maar beter kon kloppen en begon haastig te lezen. Haar ogen vlogen over de regels en Renske las met haar mee, maar het kostte haar erg veel moeite zich te concentreren en alles in zich op te nemen; haar gedachten dwaalde voortdurend af naar Chris…

Een klein half uurtje later kwam Arjan terug. “Emma, vertel eens… Vind je nog steeds dat je een goede daad verricht hebt? Heb je daadwerkelijk een verschil gemaakt denk je?  Beschaamd keek Emma naar de grond en zweeg.

“Nou?” drong Arjan aan. Zachtjes schudde Emma van nee. “Ik hoor je niet dame” eiste hij. “Nee Arjan…. Dat denk ik niet” klonk het timide. “Want?” hield Arjan vol. Emma begon te huilen omdat ze besefte dat het feitelijk voor niets was geweest….

Op de sites van Bont voor Dieren en de dierenbescherming die Arjan had opgezocht stond dat deze organisaties uiteraard tegen het bestaan van bontfokkerijen en het dragen van bont waren maar geen voorstander waren om met gewelddadige acties de pelsdiertjes te bevrijden. Hoe erbarmelijk en tegennatuurlijk hun leefomgeving ook is; in de vrije natuur hebben de diertjes geen schijn van kans. Veel eindigen als verkeersslachtoffer of sterven een hongersdood. In beide gevallen vaak een zeer pijnlijke of lange lijdensweg waarbij de diertjes veel stress ervaren. Een niet veel beter uitgangspunt dus van wat er in de fokkerijen gebeurt. De sites pleitte het boycotten en niet dragen van bont en het verbieden van de fokkerijen, maar zeker niet voor het eigen rechter spelen; met het vrijlaten van de beestjes schiet niemand iets op…..

Maar Arjan wilde dit relaas uit de mond van Emma horen. Hij wilde dat Emma de essentie van de vervolgstraf zou begrijpen, dat zij maar ook Renske begreep waar het om ging. Dus Arjan hield voet bij stuk; “Ik vroeg je iets Emma, waarom was deze poppenkast achteraf niet zo’n goed idee?” Emma zuchtte eens diep. “Ik wacht nog steeds,” klonk het nu wat dwingender “en mijn geduld wordt rap minder dame” Bedeesd en timide begon Emma op te sommen wat ze zojuist op de sites gelezen had.

Toen ze klaar was vroeg Arjan: “En, hoe denk je er nu over?” Even kwam Emma in verweer, vertelde wat hun beweegredenen waren geweest…. Wellicht dat er enige gratie inzat. Maar Arjan maakte er direct korte metten mee: “Emma, al hebben jullie honderd keer een punt en hebben jullie ergens gelijk; je hebt met je vingers van andermans spullen af te blijven, punt. Ik wil niet hebben dat mijn partner zich met dit soort praktijken bezig houdt, en al helemaal niet dat zij ze vertaald in dit soort zinloze acties…. Je bent hartstikke fout Mevrouwtje Hogervorst, en dat weet je donders goed. Ik ga dit dan ook afsluiten met de leren paddel op je blote billen. Geschokt keek Emma hem aan. God, wat had ze een hekel aan dat onding. “En jij Renske, voor jou idem dito; gelijke monniken gelijke kappen, jullie zijn beide even schuldig. En dit keer mag jij eerst” voegde Arjan er aan toe. “Emma, ga de paddel maar halen” Emma aarzelde… “Nu!” klonk het streng en Emma vloog….

Ogen vol ongeloof en angst keken Arjan aan. “Ik wil niet” was het enige wat Renske met een benauwd piepstemmetje uit kon brengen. “Dat zal best,” antwoordde Arjan kort, “maar toch gaat het zo gebeuren en niet anders” Voor de tweede maal die avond trok Arjan Renske vanaf de bank omhoog, met dit verschil dat ze nu niet naar de hoek geleidt werd maar over de armleuning van de bank. Arjan plaatste nog twee kussentjes onder de heupen van Renske zodat haar billen als een niet te missen doelwit omhoog staken, haar tenen raakte nog maar net de grond.

Renske stond perplex, wist niet hoe te reageren. Ze kende het wel, maar het besef dat niet Chris maar Arjan was die op het punt stond haar billen te straffen was te veel… Lichte paniek deed haar pogen weer op te staan. “Blijven liggen jij!” klonk het streng en een felle tik onderstreepte Arjan zijn bevel. Renske gehoorzaamde, greep nog wel een kussen van de bank en omklemde het stevig als steun, bang als ze was voor wat komen ging. Perfect getimed kwam Emma op dat ogenblik terug en overhandigde Arjan met gemengde gevoelens van medelijden maar ook angst de leren paddel. Emma overzag de situatie; de positie waarin Renske lag riep bij haar gevoelens van schaamte en compassie op en maakte dat ze zichzelf geen houding wist te geven.

Arjan ging achter Renske staan die  haar ogen stijf dichtgeknepen had en zich schrap zette om de eerste klap op te vangen. Lang hoefde ze daar niet op te wachten. De onmiddellijke en intense pijn die de paddel veroorzaakte was nieuw voor Renske, maar tijd om daar bij stil te staan kreeg ze niet; de één na de andere klap bleef maar vallen. Koppig probeerde Renske in stilte te ondergaan. De schaamte weerhield haar om uiting te geven aan de pijn aan haar billen. Ze beet in het kussen, vocht maar moest opgeven… “Ai…. Au… Aah… Ow…”ging over in smeken; “Stoohoop… Alsjebliehieieft…  Niet doeoeoen… Stop nou…” huilde Renske uiteindelijk met lange uithalen. Net als Chris wist Arjan ook hoe het werkte en wat hij bereiken wilde. Pas toen hij de tranen zag en gek genoeg ook wat spanning in het lijf van Renske zag wegvloeien als teken van berusting en overgave hield hij op. Huilend bleef Renske slap over de leuning van de bank liggen.

Arjan lag de paddel weg, boog over Renske heen en pakte haar zachtjes bij haar schouders. “Het is klaar meisje, kom maar weer rechtop” Nauwlettend hield hij haar reacties in de gaten toen ze gehoor gaf. Aarzelend zochten Renske haar ogen contact met die van Arjan. Chris zou haar nu in zijn sterke armen nemen en zeggen dat het goed was. Maar Renske wist niet of dat bij Arjan en Emma ook zo werkte en of het wel gepast was. Dit was wel wat intiemer dan een verjaardagszoen die je met familieleden uitwisselt. Arjan zag de vertwijfeling bij Renske en heel even voelde ook hij zich opgelaten met de situatie…. Maar hij herstelde snel, wist dat hij hier de touwtjes in handen had en dat de actie bij hem vandaan moest komen. En waarom niet gewoon doen wat logisch voelt? Troost hoort net als het pak slaag zelf tot het totaalpakket; van A tot Z, van aanzegging tot de afsluiting.

Voorzichtig veegde Arjan bij Renske wat tranen weg, glimlachte bemoedigend en trok haar even tegen zich aan. “Klaar Rens, je mag even bijkomen” Met een zucht van verlichting nam Renske plaats op de bank, krulde zichzelf op in een hoekje om daar voor haarzelf op een rijtje te krijgen wat er nou precies allemaal was gebeurd en waarom…

Ondertussen nam Arjan Emma onder handen, maar dit ging een beetje langs Renske heen. Niet alleen omdat ze nu even genoeg had aan zichzelf, maar ook omdat de schaamte die er was toen Emma de eerste keer bij Arjan over de knie lag en zij daar getuige van was al een heel stuk minder was. Het ging niet veel anders dan hoe het er bij haar en Chris aan toe ging en dat voelde wel vertrouwd, vanzelfsprekend bijna.

Toen Arjan met Emma klaar was, besloot hij dat het voor Renske te laat was om nu nog naar huis te gaan. Daarbij was er teveel gebeurt om nu alleen te zijn, dus Renske moest maar blijven slapen, daar was geen discussie over mogelijk geweest.

DE  VOLGENDE  DAG:                                                                                                                                          Renske zat met blote billen die Chris even daarvoor al van een rode blos niet erg comfortabel op een houten stoel. Tranen van spijt en berouw drupte op het papier dan samen met een pen voor haar neus lag. “Ga jij maar eens heel precies opschrijven waarom jij straks een pak slaag gaat krijgen die je een aantal dagen moeite met zitten op zal leveren Miss Ravenstein” had Chris haar in niet mis te verstane woorden toegebeten. “En ik neem geen genoegen met half werk” had hij er nog aan toegevoegd.

Wat voelde Renske zich schuldig en stom. Waarom had ze dit gedaan? Waarom had ze tegen Chris gelogen? Ze wist heel goed dat Chris hier een grondige hekel aan had, en toch had ze hem dus wijs gemaakt dat ze nog niet voldoende hersteld was om mee te kunnen naar die tentoonstelling. Erger nog; om mee te gaan in het plannetje van Emma. Ze wist dat Chris liegen zwaar opnam en dat de afstraffing hiervoor niet mals zou zijn….. O, wat had ze een spijt.

Een half uurtje later las Chris Renske haar relaas. Hij hoefde niet te twijfelen aan haar oprechte spijt; het papier was nat van de tranen. Met gebogen hoofd zat Renske nog steeds aan tafel, haar blote billen nog steeds contact makend met het harde hout. Haar hele lichaam sprak één en al berouw uit en schokte zachtjes mee met haar snikken.  

Chris lag het papier weer neer, sloeg zijn armen over elkaar en bekeek Renske zo eens een tijdje. Renske voelde wel dat Chris haar bekeek, maar bleef strak naar het tafelblad staren en durfde hem niet aan te kijken; de schaamte was te groot….. Chris besloot Renske uit haar lijden te verlossen en verbrak de stilte: “Lieve schat, ik ben blij te lezen dat jij begrijpt waar bij mij het grootste knelpunt ligt. Die stunt van Emma en jou is al behoorlijk de limit, maar dat je tegen me gelogen hebt, gefaket hebt dat je nog ziek was vind ik eigenlijk nog erger…. Vertrouwen Rens… We hebben dit al vaker bij de hand gehad. Blijkbaar is het tijd voor een geheugensteuntje. Dat je gisteren van Arjan al een ongenadig pak op je billen hebt gehad gaat er niets aan af doen; ik ga je pijn doen meisje”…… Het klonk niet eens echt boos, er klonk  gek genoeg zelfs liefde in deze woorden door.

Chris besloot tot handelen over te gaan; “Kom maar hier Renske” zijn toon was nu een aparte mengeling van vastberadenheid maar ook geruststellend. Het gaf Renske net dat beetje moed, gehoorzaam stond ze op, vertrouwde Chris volkomen. Chris bleef Renske strak aankijken toen hij zijn riem uit de lussen van zijn broek trok…. Dapper beantwoordde Renske zijn blik, dit was voor Chris een bevestiging dat het goed was. Dat dit was wat er gebeuren moest en dat Renske het ook niet anders zou willen. Zonder woorden begrepen ze elkaar. Met zijn vingers knippend wees Chris waar ze heen moest; “Over de tafel Rens” de strenge toon was terug, Chris kwam in zijn rol. Weer zonder aarzelen of morren deed Renske wat haar gezegd werd.  

Chris naam ook positie aan. Hij ging achter Renske staan, zwaaide de riem naar achter en haalde zonder omhaal hard uit. “Ai” klonk het toch wat geschrokken, op deze snelheid had ze nou ook weer niet gerekend. Weer een klap. “Au” Genadeloos sloeg Chris door, hard maar in een rustig tempo. Bij de tweede klap waren bij Renske de tranen al gaan vloeien. Ze wilde echter niet gaan smeken, vond dat ze dit moest ondergaan, liegen was al te vaak een issue geweest…. Maar God wat deed het haar zeer, de klappen kwamen niet alleen fysiek maar ook mentaal keihard binnen. Wanhopig omklemde Renske haar knokkels zagen er wit van. Ze onderdrukte de neiging om in een reflex haar handen beschermend op haar billen te leggen, een moeilijke strijd.

Chris zag dat Renske haar billen nu diep rood waren geworden, hij pauzeerde even. Renske huilde met lange uithalen, Chris hoorde aan haar ademhaling hoe dicht Renske tegen paniek aan zat, maar ook hoe ze er tegen vocht. Wat hem betrof was het nu genoeg geweest, maar hij voelde dat Renske er nog niet helemaal klaar mee was. Het feit dat ze (nog) niet was gaan smeken, dat ze ervoor vocht om in positie te blijven vertelde hem dat. “Genoeg gehad Rens?” vroeg Chris dan ook na een tijdje.

Renske moest even tot het besef komen dat Chris gestopt was, moest zichzelf even herpakken. Chris wachtte geduldig even af, merkte toen dat zijn vraag niet tot Renske doorgedrongen was. “Genoeg gehad Rens” herhaalde hij dan ook kalm. Snikkend schudde Renske toch wat aarzelend haar hoofd. “Nee?” vroeg Chris daarom nogmaals. Renske zuchtte diep, verzamelde moed. “Nee” klonk het tenslotte zachtjes. Chris deed weer een stap naar voren, lag bemoedigend een hand op haar rug. Snel en hard haalde Chris nog tien keer uit… Renske gilde. Chris bekeek de billen van Renske en vond dat het nu genoeg geweest was. “En nu laat je het los Renske, het is klaar” het klonk een beetje als een bevel. Hij hielp Renske overeind en nam haar in zijn armen. Bevend en snikkend kroop Renske tegen hem aan. “Stttt, het is goed zo”… fluisterde Chris troostend in haar oor.

Zo bleven ze nog even een paar minuten staan, Renske kalmeerde…. Dit voelde ondanks alles zo hemels…. Renske zuchtte: “Het spijt me Chris…. Ik weet hoe jij over liegen en bedriegen denkt. En toch deed ik het weer…. Heb alsjeblieft geen hekel aan me? Het is soms sterker dan ik en”….. Chris nam Renske haar gezicht in beide handen en keek haar diep in de ogen. “Vergeven en vergeten Rens, dat is het mooie van HD. Ik heb geen hekel aan je, zelfs niet als je me af en toe dit flikt…. Ja, het maakt me boos, maar nu is het echt klaar. Geloof dat, we kunnen weer verder, de lei is weer schoon. Vragend keek Renske hem aan. “Echt?” vroegen haar ogen….

“Ik hou van je Renske Ravenstein, met alles erop en eraan, met al je nukken en grillen.” Er verschenen nu pretlichtjes in Chris zijn ogen: “Zoveel, dat je er soms niet meer van kunt zitten” Renske schoot in de lach. “Ik hou ook van jou Chris.” Teder drukte ze een kus op zijn lippen die hij gretig beantwoordde. Terwijl de hartstocht groeide naar iets moois en intens prees Renske zich ziels gelukkig…. Ze hield met heel haar ziel en zaligheid van deze man. En dat was niet gelogen.