Het is laat als Rachel de oefenruimte uitkomt. Samen met haar trainer heeft zij de eerste
opzet van haar afstudeerdans doorgenomen. Snel neemt ze nog even een douche voordat
ze naar huis gaat.
Als ze thuiskomt is ze verbaasd dat Daniël niet reageert op haar groet. Snel loopt ze naar de
woonkamer. Daar zit Daniël in een stoel en kijkt haar doordringend aan.
‘Wat is er?’
‘Weet je dat niet?’
Rachel laat alles snel haar gedachten passeren, maar ze kan niet bedenken wat er kan zijn.
De spanning zit haar hoog. Waarom doet hij zo?
‘Wat bedoel je nou?’
Hij staat op en loopt naar haar toe. ‘Totdat het eten wordt bezorgd ga jij in de hoek staan.’
Er springen tranen in haar ogen. ‘Maar waarom?’
Hij geeft haar een harde tik die extra resoneert door haar dansbroek. ‘Denk daar maar goed
over na.’
Verbeeldt ze zich het of was daar even een glimlach op zijn gezicht? Vertwijfeld loopt ze
naar de hoek waar ze wat onwennig blijft staan. Haar hersens draaien overuren. Wat kan er
zijn? Is ze iets vergeten? Heeft ze iets gedaan? Er gaat nog geen lampje branden.
Het lijkt een eeuwigheid te duren voor de deurbel gaat. Rachel hoort hoe Daniël het eten
aanpakt en de bezorger een fijne avond wenst. Gespannen luistert ze naar de geluiden
achter haar. Ze hoort dat hij de tafel dekt.
‘Draai je om.’
Als ze zich omdraait ziet zij dat hij een fles champagne vasthoudt en er staat een grote grijns
op zijn gezicht. Verward kijkt ze naar het tafereel. Dan valt haar oog op de brief die op tafel
ligt. Ze herkent het logo van de uitgeverij. Haar hart maakt een sprongetje van vreugde.
‘Niet! Echt! is het gelukt?’ Roept ze enthousiast.
Daniël knikt. Ze gilt en rent op hem af. Hij houdt haar stevig vast. Ze maakt zich los uit zijn
greep en wijst naar de fles. ‘Die hebben we wel verdiend.’
Daniël lacht. ‘Jij hebt nog wel meer verdient. Zomaar achter mijn rug om mijn manuscript
rondsturen wat nog niet af is vraagt natuurlijk om maatregelen.’
Zijn ogen glimmen. Rachel krijgt kriebels in haar buik. Wat er ook komen gaat het is het
allemaal waard. Als de uitgever geïnteresseerd is heeft ze daar best zere billen voor over.
‘Wat staat er? Wat willen ze? Heb je al iemand gesproken?’
Daniël lacht. ‘Er staat dat hij op ongebruikelijke wijze wat fragmenten heeft ontvangen. Dat
hij normaal niet ingaat op dit soort acties, maar dat hij geboeid raakte door wat hij las. Dat hij
hoopt dat ik onderhand meer geschreven heb en dat hij het wil uitgeven. Hij wil erover
praten dus ik heb volgende week een afspraak.’
Rachel klapt in haar handen. ‘Laat die champagne maar knallen!’
‘Och meisje er gaat nog veel meer knallen vandaag.’
Er stijgen honderd vlinders op in haar buik. Er klinkt een harde knal. ‘Maar eerst vieren wat
er te vieren valt.’
Rachel zit onderuitgezakt op de bank. Het eten was heerlijk. De sfeer is goed. Daniël komt
naast haar zitten. ‘Rachie meisje.’
Het blijft even stil. ‘Nu heeft het goed uitgepakt, maar wat nou als het niet zo goed had
uitgepakt?’
Rachel gaat wat meer rechtop zitten en haalt haar schouders op. ‘Dat hadden we dan wel
weer gezien.’
Daniël kijkt haar doordringend aan. ‘Nee meisje zo makkelijk kom je er niet mee weg. Eerst
voelde ik me namelijk niet zo goed toen ik de brief las. Dit is niet mijn manier. Nu komt er
druk op te staan. Druk om het af te maken. Er zit niet alleen tijd in mijn verhaal, nee ook heel
veel gevoel. Dat heb jij zomaar de wereld in gegooid zonder met mij te overleggen.’
‘Maar je wil toch graag dat het uitgegeven wordt? De redactie wil je achter je laten om
volledig te kunnen leven van jouw gave om prachtige verhalen te schrijven. Daar heb ik
gewoon wat bij geholpen. Jij hebt mij geholpen en nu help ik jou. Jij gaat het afmaken en
daar geef ik je alle ruimte voor die je nodig hebt.’
‘Daar gaat het niet om je snapt het niet. Je hebt het toch gelezen dan weet je…’
‘Nee.’
Er valt een stilte. ‘Nee? Je hebt het niet gelezen?’
‘Nee ik geloof in jou dus ik lees het pas als er een kaft omheen zit en er duizenden
exemplaren in de winkel liggen. Want dat gaat gebeuren!’
Daniël is perplex. Rachel staat op en laat haar strakke dansbroek zakken tot net boven haar
knieën. Zonder oogcontact te maken doet zij ook haar slipje omlaag. Voorzichtig buigt ze
over zijn schoot. ‘Je bent in de war en je bent zowel boos op me als dat je me dankbaar
bent. Leef je uit. Het zal je opluchten.’
Het duurt even voor er wat gebeurt. Daniël legt zijn hand op haar billen. Zacht streelt hij haar
huid. Hij overdenkt haar woorden. Hij is inderdaad in de war. Toen hij een tijdje terug had
gezien dat zij het document geopend had was hij overtuigd dat ze het gelezen had. Als het
echt zo gaat zoals zij voorspelt dan is hij haar eeuwig dankbaar, maar het blijft een feit dat zij
dit alles heeft gedaan zonder overleg. Dat moet uit de lucht. Hij heft zijn hand op en laat hem
hard op haar billen neerkomen. Verschrikt knijpt ze haar billen samen. Hij wacht tot ze weer
ontspant. Dan laat hij weer een harde tik op haar billen neerkomen. Dit ritueeltje laat hij
voortduren. Zo zit er steeds een flinke pauze tussen de klappen. Rachel probeert zo goed
als mogelijk te ontspannen. Het voelt als haar plicht om zo gehoorzaam mogelijk het pak
slaag te ondergaan. Hij beslist wanneer het klaar is, pas dan wil zij opgeven.
Het lijkt een eeuwigheid te duren. De pauzes duren ook steeds langer, want Rachel heeft
langer nodig om te herstellen van de pijn. Ze voelt zijn emotie door de klappen en dat doet
haar goed. Ze voelt zich meer dan ooit met hem verbonden.
Plotseling verhoogt hij het tempo. Er zit nauwelijks pauze tussen en het lukt Rachel niet zich
te herstellen. Wanhopig probeert ze stil te blijven liggen. Als hij stopt ligt ze te vechten tegen
de tranen. Hij pakt haar bij haar pols beet en helpt haar overeind. Ze probeert zijn blik te
vangen, maar hij laat het niet toe. Hij neemt haar mee naar de stoel en laat haar over de
armleuning liggen. Hij loopt even weg. Rachel haalt een paar keer diep adem.
Onvoorstelbaar dat hun relatie zo’n wending genomen heeft waarbij ze beide weer naar de
toekomst durven te kijken. Dat een pak slaag zo helend kan werken.
Daniël haalt haar terug uit haar gepeins. ‘Je hebt gelijk. Het lucht op. Maar ik ben nog niet
klaar. Wij zijn nog niet klaar.’
Rachel snapt wat hij bedoelt, maar ze wil zich niet overgeven totdat hij klaar is. Diep van
binnen weet ze dat hij haar tot overgave gaat brengen. Toch verzet ze zich er nog tegen.
Als ze de houten paddle voelt rusten op haar billen weet ze dat ze de strijd verloren heeft.
De eerste, harde klap geeft haar een scherpe pijn. De tranen schieten in haar ogen. Hij laat
haar geen keus. De klappen blijven in rap tempo neerdalen. Bij de dertig raakt ze de tel
kwijt. De tranen stromen over haar wangen.
Het laatste beetje trots ebt weg. ‘Stop alsjeblieft. Stop.’
De laatste tik beneemt haar de adem. De paddle landt met een harde klap op de vloer. Hij tilt
haar op. Zij sluit haar benen om zijn lichaam en duikt weg in zijn armen. Hij neemt haar mee
naar de slaapkamer en gooit haar op het bed. Ze gilt verschrikt als haar billen contact maken
met het matras. Hij ontdoet zich van wat overtollige kledingstukken en drukt zichzelf op haar.
De seks is vurig, passievol, wild en buitengewoon lekker.
Rachel en Daniël kijken elkaar aan. Ondanks de uitgelopen mascara en haar dromerige pas
geneukte gezichtsuitdrukking is Rachel voor Daniël de mooiste vrouw van de wereld.
‘Dat was een bijzondere ervaring.’ Fluistert Daniël.
‘Het was nodig.’ Antwoordt Rachel.
Uitgeput van alle emoties vallen ze niet veel later in slaap.
Zes maanden later……
Rachel knijpt hem enthousiast in zijn arm. ‘Hier ga jij dus je volgende bestseller schrijven.’
Zegt ze als ze de laatste doos in de werkkamer van hun nieuwe huis zet.
Daniël lacht. Hij pakt haar vast en drukt een zoen op haar lippen. ‘En hier ga jij nog vaak een
pak op je billen krijgen meisje.’
Rachel krijgt er een kleur van. Daniël schuift de stoel naar achter en gaat zitten. Hij gebaart
haar op zijn schoot te komen zitten.
‘Wie had dat ooit gedacht. Jij succesvol choreografe en ik heb het best verkochte boek van
het jaar geschreven.’
‘Dat was wel te verwachten.’ Antwoordt Rachel. ‘Alleen dat we dat samen zouden bereiken
had ik niet meer verwacht.’
Daniël zucht diep. ‘Gelukkig hebben we het samen gered. Ik zou niet zonder je kunnen
leven.’
Rachel kruipt dicht tegen hem aan. ‘Kom, we kunnen Philip en Lotte niet alles laten
sjouwen.’
‘Natuurlijk wel.’ Lacht Rachel.
Daniël geeft haar een flinke tik op haar billen. ‘Wacht maar jij bent vanavond aan de beurt.’
‘Nee joh dan ben je veel te moe ouwe.’
Daniël grijnst gevaarlijk. ‘Ik zou maar heel hard gaan rennen als ik jou was.’
Einde.

Het is een week na het optreden. Een week waarin veel gebeurd is. Rachel heeft even tijd nodig gehad om te verwerken wat er die bewuste dag allemaal is gebeurd. Daniël heeft haar alle ruimte gegeven. Ook nu lijkt alles weer samen te vallen. Op een en dezelfde dag heeft zij een sollicitatiegesprek bij Kenneth en krijgt zij te horen dat het grote dansgezelschap haar wil hebben. Ondanks dat het een enorme kans is en vele medestudenten zullen er een moord voor doen bedankt ze voor het compliment, maar deelt ze de scout mee niet van het aanbod gebruik te maken. Als ze met Daniël luncht voordat ze naar het sollicitatiegesprek gaat begint ze aan alles te twijfelen. ‘Misschien heb ik wel een grote fout gemaakt. Deze kans krijg ik nooit meer. Ik had misschien toch op het aanbod in moeten gaan. Het is wel een jaar inkomen.’

Daniël pakt haar hand. ‘En een jaar hard werken, veel van huis weg zijn en veel kritiek aan moeten kunnen. Ik denk dat je de juiste beslissing hebt gemaakt.’

Rachel zucht diep. ‘Ik hoop het maar.’

Eigenlijk heeft ze niet zoveel trek. Ze is zenuwachtig voor haar sollicitatiegesprek. Ook wordt het tijd dat ze vaart zet achter haar afstudeerproject. Daniël ziet dat ze even ver weg is. ‘Wat verwacht je van het gesprek zometeen?’

Rachel haalt haar schouders op. Kenneth had niet heel duidelijk geweest. Hij had haar interessant gevonden en een afspraak met haar gemaakt. ‘Het is belachelijk. Ik ga solliciteren, maar ik weet niet eens voor welke functie.’

‘Laat die spanning los Rachel. Je hebt niks te verliezen, alleen maar te winnen. Geniet ervan dat je er zo uitspringt dat iedereen je wil hebben.’

Hij weet dat ze dat waarschijnlijk niet zo inziet. Daniël kijkt op zijn horloge. ‘We moeten zo gaan.’

Daniël heeft het erg druk op zijn werk en heeft amper tijd om te lunchen, maar vandaag wil hij gewoon met Rachel zijn. Samen lopen ze nog een stukje op. Waar ze ieder een andere kant op moeten blijven ze even staan. Daniël houdt haar stevig tegen zich aan. ‘Ik geloof in jou. Luister wat hij te bieden heeft en als het je niet aanstaat dan bedank je hem voor zijn tijd en ga je weer verder.’

Rachel haalt een paar keer diep adem. Er is nog iets wat haar zo gespannen maakt, maar dat kan ze hem nog niet zeggen.

Snel geeft ze hem een kus en loopt dan het stadspark in. Aan de andere kant van het park moet ze zijn. Met snelle pas manoeuvreert ze zich door de drukte. Als ze voor het imponerende gebouw staat hervindt zij de moed. Wat een geweldige plek. In het eerste jaar van haar opleiding is ze hier binnen geweest voor een schoolopdracht. Het heeft prachtige danszalen, studio’s en kantoren. Zelfverzekerd duwd ze tegen de deur en ze loopt de grote hal binnen. Er staat een vrouw op vanachter de balie. ‘Goedemiddag jij moet Rachel zijn.’

Enigszins verbaasd steekt Rachel haar hand uit. ‘Dat klopt.’

‘Aangenaam, ik ben Sammie. Loop maar mee. Kenneth verwacht je al.’

Rachel kijkt haar ogen uit. Op de derde verdieping staat Kenneth al op de gang te wachten. ‘Rachel! Welkom, kom verder. Bedankt Sammie.’ Hij lacht vriendelijk en straalt nu veel meer warmte uit dan toen hij haar laatst aansprak.

Hij nodigt haar uit in een grote ruimte, niet echt een kantoor te noemen, maar daar dient het waarschijnlijk wel toe. Hij wijst naar een relaxfauteuil en hij neemt zelf plaats in de andere die in de ruimte staat. Via de glazen pui kijken ze uit over het park. ‘Goed dat je er bent. Ik ben benieuwd wat je verwacht van dit gesprek.’

Rachel kijkt hem even een paar seconde aan. Hij is casual gekleed en hij kijkt haar oprecht geïnteresseerd aan. ‘Eigenlijk verwacht ik helemaal niks. Ik heb je kort gesproken aan de telefoon en ik was toen te overdonderd om een zinnig, inhoudelijk gesprek te voeren. Dus ik verwacht dat jij me gaat vertellen waarom ik hier ben.’

Kenneth staat op en pakt een afstandsbediening. Op de wand naast hun springt er een scherm aan. Met grote ogen kijkt Rachel naar het scherm. Het is een opname van het optreden van vorige week. De dansschool maakt die opnames zelf, maar hij heeft de opname dus ook. Het is niet de hele opname merkt ze. Het zijn stukken aan elkaar gemonteerd waar alleen zij op te zien is. Het voelt een beetje gek om te zien. Het is een compilatie van ongeveer vier minuten. Als hij het uit zet heeft ze het helemaal warm gekregen. Ze weet niet wat ze moet zeggen. ‘Daarom ben je hier. Dat talent hebben niet veel mensen. Jij wel.’

Rachel slikt moeizaam. Het voelt een beetje ongemakkelijk. ‘Eh dank je wel. Denk ik.’

Kenneth begint te lachen. Een harde schaterlach. Een beetje schaapachtig lacht ze met hem mee.

‘Goed je moet nog ongeveer twee maanden neem ik aan? Heb je na volgende week nog lessen? Een tentamenweek, twee of drie praktijkexamens en je afstudeerdans. Of is er ondertussen wat verandert?’

Rachel tikt met haar voet op de grond. Ik heb in principe geen lessen meer, alleen nog mentorgesprekken. Een praktijkexamen, want ik heb het versnelde traject gedaan en mijn afstudeerdans, maar ik weet niet of dat gaat lukken, want ik heb teveel tijd gestoken in een auditie voor Timeless die ik heb afgewezen.’

Kenneth kijkt haar verbaasd aan. ‘Je hebt nee gezegd tegen Timeless? Respect meid! Dat je dat durft. Waarom heb je nee gezegd.’

Rachel voelt zich ineens weer een stuk minder zeker worden. ‘Ik denk niet dat ik daar gelukkig word. Eigenlijk is dat je start van de carrière en meteen ook het enige. Daar ga je niet zomaar weg en iets anders doe je daarna niet zo snel meer.’

Kenneth knikt bewonderend. ‘Oké, ik word alleen nog maar meer enthousiast over je. Wat een sterke, wijze meid ben jij. Met een ongelooflijk talent niet te vergeten.’

Hij geeft haar een fles water. ‘Goed, ik ga je een voorstel doen. Daarna geef ik je een rondleiding en ik hoop dat je me dan niet te lang laat wachten op een antwoord.’

Rachel gaat op het puntje van haar stoel zitten. Voorzichtig neemt ze een slok water, maar dat is niet makkelijk met trillende handen. ‘Ik verzorg de choreografie van veel shows, tv programma’s, videoclips en ga zo maar door. Dat doe ik met veel plezier, maar ik wil het niet meer alleen doen. Dus ik ga jou nu hopelijk imponeren met mijn prachtige pand in de hoop dat je voor mij wil komen werken als choreograaf.’

Rachel kijkt hem vol ongeloof aan. Dit is het laatste wat ze verwacht had. ‘Loop je mee?’

Zwijgzaam knikt ze. Dit klinkt als muziek in de oren. ‘Als ik een nieuwe opdracht krijg ga ik eerst brainstormen. Ideeën schrijf ik allemaal op. Ik luister naar allerlei soorten muziek, ik maak plaatjes in mijn hoofd.’ Kletst hij onvermoeibaar verder. Ondertussen kijkt Rachel met veel bewondering naar de prachtige ruimtes die ze doorlopen. ‘Het lijkt me dus fantastisch om met iemand anders te kunnen brainstormen, dansen, nieuwe choreo’s op te zetten en een daadwerkelijk eindproduct neer te zetten.’

‘Dus onder jou werken hè?’

Hij blijft abrupt staat. ‘Meid met jouw talent? No way naast elkaar, als partners. Geen baas medewerker situatie.’

Rachel lacht. Het klinkt zo onwerkelijk en te mooi om waar te zijn. Kenneth laat haar alle ruimtes van het gebouw zien. Ze geniet van alles wat ze ziet.

‘En financieel is het allemaal ook gelijk. Je krijgt een basissalaris. Ik kan je even het document van mijn financieel adviseur laten zien. Per opdracht gaat er een bepaald percentage naar kostenposten voor bijvoorbeeld het pand, onderhoud en dat soort dingen en dat wat overblijft is gewoon ieder de helft.’

‘Dus dat betekent ook dat er soms geen inkomen is, of niet?’

Kenneth lacht. ‘Nou het is soms rustiger dan de andere keer, maar ik zit nooit zonder inkomen. Je hebt altijd je basissalaris en de rest is variabel.’

Ondertussen haalt hij een stapeltje papieren uit zijn zak. ‘Hier bekijk dat maar eens. En daar op die tweede pagina staat je basissalaris.’

Rachel moet goed haar best doen om niet te verbaasd te kijken. Voor een starter direct na de dansacademie is dat heel veel geld.

‘Oké, ik heb je nu echt heel veel informatie gegeven en ik denk dat je het even moet laten bezinken. Ik bel je overmorgen en dan hoop ik dat je een antwoord hebt.’

Daniël en Rachel zitten tegenover elkaar. Geen van beide heeft nog hun avondeten aangeraakt. ‘Waarom twijfel je zo?’

Daniël moet zijn best doen om rustig te blijven.

‘Het is gewoon te mooi om waar te zijn. Dit soort dingen gebeuren niet in mijn leven.’

Daniël doet een paar keer zijn mond open om wat te zeggen, maar sluit hem telkens weer. Hij kiest zijn woorden zorgvuldig. ‘Ik weet dat je niet zo denkt, maar schatje ook in jouw leven mogen er mooie dingen op je pad komen. Hier heb je keihard voor gewerkt. Het is iets heel anders dan wat je voor ogen had, maar het is iets goeds. Twijfel nou niet zo aan jezelf.’

Rachel schudt haar hoofd. ‘Ik denk dat ik het niet moet doen.’

Daniël kijkt haar lang aan. Rachel wordt er zenuwachtig van. ‘En ik denk dat je over de knie moet.’

Rachel hapt naar adem. ‘Waarom?!’

Er verschijnt een grijns op zijn gezicht. ‘Omdat je moeilijk doet. Je bent allemaal excuses aan het verzinnen, maar eigenlijk wil je dolgraag beginnen. Het liefste wil je niet meer wachten totdat je de opleiding hebt afgerond. Nee, het liefst wil je morgen al beginnen.’

Rachel krijgt een kleur.

‘Ik heb gelijk toch? Waag het niet om nee te zeggen, want dan kan je nooit meer fatsoenlijk op je billen zitten.’

Rachel kijkt hem beduusd aan, maar als hij begint te lachen lacht zij hard met hem mee.

‘Oké oké oké. Je hebt gelijk, maar ik vind het gewoon doodeng.’

Daniël pakt haar hand. ‘Dat weet ik toch en daar heb je mij voor.’

Daniël pakt de paddle van haar over. Hij bekijkt hem goed en knikt tevreden. Philip legt zijn hand op haar schouder. ‘Rachel, ik heb veel met Daniël gesproken. Ik denk dat jullie goed op weg zijn en dat hij goed aanvoelt wanneer jij een pak voor je billen nodig hebt. Ook merk ik dat jullie beide nog wel baat hebben bij wat advies en goede raad. Met Daniël kan ik goed praten als vrienden onder elkaar. Bij jou voelt het meer als ouderlijk advies.’

Rachel slikt een brok weg. De emoties vliegen alle kanten op.

‘Meisje, ik heb Daniël het advies gegeven om een soort nieuwe start te maken. Jullie zijn behoorlijk van elkaar verwijderd geweest. Ik merk ook dat jij snel de neiging hebt om over hem heen te walsen. Het lukt niet meer zo goed, maar het is wel een probleem wat opgelost moet worden. Die nieuwe start die begint met een zuiverend pak slaag. Jullie bespreken wat er voortaan niet meer acceptabel is en dat laten jullie achter jullie. Dan beginnen jullie echt weer met een schone lei.’

Meteen verandert haar gezichtsuitdrukking. Een vleugje arrogantie en een hoop strijdlust laait op in haar ogen. ‘Ik heb al een pak slaag gehad om een nieuwe start te maken. Toen we besloten huiselijke discipline in onze relatie een plek te geven. Ik wals niet over hem heen en als dat wel zo is dan is dat zijn eigen schuld!’

Daniël wil reageren, maar Philip gebaart hem zich stil te houden. ‘Nu mag je even uitrazen, dat is niet erg. Ik wil wel dat je als je gekalmeerd bent dat je een normale toon tegen mij aanslaat en die koppigheid laat varen.’

Defensief vouwt zij haar armen over elkaar en staart zij de andere kant op zodat ze niemand hoeft aan te kijken. Van binnen vervloekt ze alles en iedereen, maar langzaam vinden de woorden van Philip ook hun weg.

‘Ondanks dat Daniël jou al een aantal keren goed gestraft heeft denk ik niet dat hij jou er dusdanig van langs gegeven heeft dat hij jouw wil gebroken heeft. Ik durf met zekerheid te zeggen dat jij hem nog weet te bespelen als jou dat op dat moment net even beter uitkomt.’

Zij voelt zich betrapt. Rachel weet dat Philip gelijk heeft. Ze denkt terug aan de paar keer dat zij met een aantal manipulerende zinnetjes toch haar wil heeft weten door te drukken, zonder dat het Daniël opgevallen is.

Zenuwachtig plukt ze aan het dekentje. ‘Kom wij gaan even thee zetten.’ Lotte staat op en pakt Rachels hand. Met lichte tegenzin loopt Rachel Lotte achterna.

In de keuken schopt zij mokkend tegen een keukenkastje. ‘Die paddle voor het slapengaan zal je goed doen. Laat die hooghartigheid varen. De harde Rachel is minder leuk.’

Zonder wat te zeggen klikt Rachel de waterkoker aan. Lotte lacht om haar puberale houding. ‘Denk je niet dat je je beter voelt als je echt alle touwtjes uit handen geeft? Denk je niet dat het je oplucht als Daniël de leiding op zich neemt? Niet alleen dat hij je op je billen geeft wanneer dat nodig is, maar dat hij ook de plaats als hoofd van het huis inneemt? Dat hij niet alleen goed je billen opwarmt, maar ook je wil breekt?’

Lotte pakt haar even stevig vast. Dat liefdevolle gebaar is het laatste zetje. Rachel laat haar schouders hangen en snikt zachtjes. ‘Oh god ik heb echt heel onbeschoft gedaan net. Ik durf Philip nooit meer onder ogen te komen.’

Lotte schenkt voor ieder een kop thee in. ‘Welnee. Philip is wel wat gewend. Onze dochters hebben wel eens erger tegen hem gesproken hoor en ik ook trouwens. Bied je excuses aan en accepteer dat Daniël jou vanavond nog een pak slaag gaat geven wat je nooit meer gaat vergeten.’

Rachel snuit haar neus en loopt met een knoop in haar maag terug naar de woonkamer. De mannen kijken haar beide doordringend aan. ‘Sorry dat ik zo ben uitgevallen Philip. Ik had me niet zo moeten laten gaan. Ik waardeer je hulp en advies.’

Hij klopt bemoedigend op haar been. ‘Zand erover. Goed dat je je excuses aanbiedt. Ik ben trots op je.’

Van onder haar wimpers gluurt zij naar Daniël. Zijn blik blijft koel en vastberaden. De kans dat hij Philips advies gaat opvolgen in aanzienlijk. Zij geniet nog maar even van de tijd dat zij nog daadwerkelijk op haar billen kan zitten. Als Rachel haar thee op heeft kucht Daniël even. ‘Rachel zeg onze gasten maar vast gedag en wacht op de slaapkamer totdat ik bij je kom.’ Zijn stem klinkt streng en onheilspellend. Aarzelend staat ze op. Philip en Lotte staan meteen ook op. Philip omhelst haar. ‘Bedankt dat wij bij het fantastische optreden mochten zijn. Ik raak er niet over uitgepraat hoe mooi het was.’

Ze weet even niks terug te zeggen, maar ze weet dat het niet hoeft. Van Lotte krijgt ze een kus. ‘Het zal je goed doen. Geef je eraan over.’ Zegt ze zachtjes. Rachel knikt en met knikkende knieën loopt ze naar boven.

Eerst borrelt de boosheid weer op. De gedachtes en emoties vliegen kris kras door haar lichaam. Dan kalmeert ze wat en berust zij zich in haar lot. Misschien is het zo gek nog niet om vanaf hier opnieuw te beginnen. Op Daniëls manier en niet op die van haar.

Verschrikt kijkt ze op als ze een tikkend geluid hoort. Daniël staat in de deuropening en laat de nieuwe paddle gevaarlijk op zijn handpalm kletsen. Er is iets verandert in zijn uitstraling. Zekerder, strenger en sterker.

Als ze haar ogen neerslaat komt hij naast haar op bed zitten. Hij legt een arm om haar schouders. Dat verbaasd haar. ‘Wat een dag hè lieverd. Auditie, optreden, visite, contact met een beroemde choreograaf en straks nog een flink pak slaag.’

Zo had zij het niet verwacht. Zij had zich ingesteld op een preek en pijnlijke billen.

‘Dat is niet niks. Ik kan me zo voorstellen dat het erg druk is in je hoofd.’

Langzaam knikt Rachel. ‘Oh Daniël kunnen we dat pak slaag niet tot morgen bewaren? Ik ben zo moe en ik wil lekker bij je liggen en kroelen.’

‘Nee Rachie meisje jij kan me niet langer manipuleren. Ik zou er bijna intrappen.’

Verschrikt beseft ze wat ze heeft gezegd. Nu wordt zij zich er pas echt van bewust hoe makkelijk ze hem voorheen bespeelde en hoe makkelijk hij er telkens intuinde.

‘We hebben het niet makkelijk gehad. De voorgaande weken hebben we redelijk goed aan onze relatie gewerkt, maar ik heb nog veel te leren. Een van de dingen die ik heb ondervonden is hoe makkelijk ik mij laat leiden door jouw manipulaties. Ik weet ook dat je dat niet altijd bewust doet, maar het moet nu eens afgelopen zijn. En die hautaine houding kan je goed van pas komen in je werkgebied, maar niet privé. Ik heb Philip beloofd om voor die grote mond van jou eerder deze avond je dertig harde tikken te geven. Daar beginnen we mee. Daarna maken we schoon schip meisje. Begrepen?’

Rachel vecht tegen de tranen en knikt. ‘Kom maar staan.’

Resoluut trekt hij haar legging en onderbroek naar beneden. Hij trekt haar over zijn been. Haar bovenlichaam steunt op het bed. Gelaten wacht zij op wat komen gaat. Daniël laat zijn hand snel achter elkaar neerkomen. ‘Eerst maar even goed opwarmen.’

De toon in zijn stem geeft haar rillingen. Dit is een kant van Daniël die ze nog niet eerder ervaren heeft. Zo zelfverzekerd en sterk heeft zij hem nog niet meegemaakt. Ook niet tijdens eerdere bestraffingen. Als dit een opwarming is dan houdt zij haar hart vast voor wat er nog komen gaat. Binnen mum van tijd licht ze te schoppen en te draaien. Meteen klemt hij haar tussen zijn benen vast. Wanhopig en gefrustreerd grijpt zij in het dekbed. Kan ze dit wel volhouden? ‘Daniël stop! Alsjeblieft, niet meer!’

Onverstoorbaar gaat hij door. ‘Nee Rachel. Ik ben nog lang niet klaar met jou.’

Nijdig slaat ze met haar vuisten in het matras. Als het op de smekende manier niet gaat dan maar op de andere manier. ‘Laat me los! Je doet het veel te hard! Straks blesseer je me! Zak! Je houdt zeker niet meer van me! Laat me verdomme los nu!’

Het raakt hem wat ze er allemaal uitgooit, maar hij weet ook dat het allemaal is om te provoceren. Hij voert de intensiteit nog wat op. ‘Houd je gemak en onderga het pak slaag als een grote meid.’

Het verbaasd haar dat hij niet stopt en dat hij niet aangedaan lijkt door haar uitingen. Als hij stopt is ze overtuigd dat hij het daarbij laat.

Dan voelt ze het koele hout van de nieuwe paddle op haar billen. ‘Nee!’ roept ze hard.

‘De eerste dertig zijn voor die grote mond van jou.’

Dat was ze alweer vergeten. De paddle is venijnig en intens. Bij elke doffe klap wil ze opstaan en wegrennen, maar Daniël heeft haar zo klem gezet dat ze niet anders kan dan ondergaan. Er zitten telkens drie seconde tussen de tikken. Goed verdeeld over haar billen. De klappen zorgen voor een helse pijn. Als ze bedenkt dat het nog lang niet voorbij is wordt ze pas echt wanhopig. Toch kan ze de tranen nog niet goed toelaten. Ze vecht er nog te hard tegen. Het duurt even voor ze registreert dat de klappen gestopt zijn.

‘Dat waren de eerste dertig. Ik hoop echt dat je nooit meer jezelf zo laat gaan tegenover andere mensen. De volgende keer worden het geen dertig tikken, maar dertig minuten. Heb je dat goed begrepen?’

Het duizelt haar. Dit is niet de Daniël zoals zij hem kent. Stiekem bevalt het haar wel, maar het lukt haar nog niet dat te erkennen. ‘Begrepen?’ Klinkt het dreigend.

Het blijft stil. Daniël zucht diep. Hij laat de paddle snel en hard keer op keer op haar billen neerkomen. Verschrikt hapt ze naar adem. ‘Au! au! Stop! Ik heb het begrepen! Stop!’

Hij stopt. ‘Voortaan wil ik meteen antwoord.’

Daniël hervat het pak slaag. Nu laat hij weer langere pauzes tussen de klappen zitten. Met alles wat ze in zich heeft probeert ze de pijn en de emoties buiten te sluiten. Hij merkt dat ze zich verzet. ‘Jij bent niet de baas meisje. Laat het los. Geef je over aan mij. Zo duurt het alleen maar langer.’

Rachel schudt haar hoofd. Zolang ze de controle heeft is het goed houdt ze zichzelf voor. Hij concentreert zich op het onderste gedeelte waar haar billen overgaan in haar bovenbenen. Wanhopig probeert ze zich los te wurmen, maar hij is veel sterker dan zij. Er zit niks anders op dan het te ondergaan. Stukje bij beetje voelt hij haar lichaam ontspannen. Haar zachte snikken veranderen binnen mum van tijd in lange uithalen. Het is tijd om af te ronden. ‘Het is bijna klaar. Nog even volhouden.’ Hij geeft haar nog tien harde klappen en gooit dan de paddle neer. Hij streelt over haar rug en billen. ‘Vanaf nu is het zal het allemaal anders zijn meisje. Het is gedaan met die manipulatie en controle van je. En ik ben niet bang dit te herhalen mocht het nodig zijn.’

Rachel kreunt van ellende. Daniël helpt haar omhoog en laat haar op zijn schoot zitten. Er volgt een klagelijk gejammer als haar billen contact maken met zijn broek. Hij houdt haar stevig tegen zich aan. ‘Ik sta in brand.’ Klaagt ze.

Hij lacht. ‘Ignis mutatres.’

‘Wat betekent dat.’

‘Vuur verandert de materie.’

Rachel zucht diep. ‘Dat is wel erg diepzinnig.’

Samen zitten ze even in stilte. Beide in hun eigen gedachtenwereld. Het is al laat.

‘Bedtijd.’ Fluistert hij in haar oor. Ze schudt haar hoofd. ‘Ik kan nooit meer slapen met die pijn.’

Hij geeft haar een aanmoedigende tik. Meteen vliegt ze op. ‘Oké ik ga al.’ Roept ze verontwaardigd. Lachend volgt hij haar naar de badkamer.

Plotseling draait zij zich om en kijkt hem aan. ‘Ik hou van je.’

Hij pakt haar gezicht vast en kijkt in haar betraande ogen. ‘Ik ook van jou.’

Het is de meest spannende dag van het jaar voor Rachel. Na een drukke periode van heel veel trainen, veel focus en weinig afleiding heeft zij zojuist deelgenomen aan een belangrijke auditie. Daar kan zij even van bijkomen en dan heeft haar college afdeling een groots optreden. Het gaat Rachel allemaal niet in de koude kleren zitten. Daniël gaat bij haar aan tafel zitten en zet twee koppen thee neer. Rachel herbeleefd de auditie keer op keer. Over het algemeen is zij heel tevreden. Na drie rondes dans werd zij verrast met een vragenronde. Daar heeft zij zich niet op voorbereid en daar maakt zij zich het meeste zorgen over. Ook is zij erg gaan twijfelen of zo’n immense organisatie wel iets voor haar is. ‘Maak me deelgenoot van je gedachten meisje.’

Rachel pakt dankbaar de hand die hij uitreikt. ‘Ik twijfel.’ Antwoordt zij voorzichtig. ‘En dat vind ik vreselijk. Wij hebben samen zo keihard gewerkt. Alle tijd die we hadden hebben we in deze auditie gestoken en misschien was het allemaal voor niks.’

Daniël slaat een arm om haar heen en houdt haar dicht tegen zich aan. ‘Lieverd, waar je hard voor hebt gewerkt is nooit voor niets. Het brengt je altijd iets. Al ga je niet bij dit gezelschap dansen, ik kan terugkijken op een geweldige tijd die ik samen met jou heb doorgebracht. Het heeft jouw techniek verbeterd en nu ben je er achter wat je in ieder geval niet wil.’

Verdrietig kijkt ze naar hem op. ‘Dat is nu net het probleem. Ik heb altijd gedacht dat ik dat wilde. Wat moet ik nou?’

Hij draait haar een kwartslag en masseert voorzichtig haar schouders. ‘Veel dingen uitproberen en uitvinden waar je wel blij van wordt. Ga je niet gek maken schat. Laat het los. Vanavond ga je knallen en dan wacht er een verrassing.’

Met een ruk draait Rachel zich om. Haar ogen glinsteren. ‘Een verrassing? Wat dan?’

Hij lacht om haar enthousiasme. ‘Dat merk je vanavond wel. Nu laat jij eerst die auditie voor wat het is anders zal ik je een handje helpen.’ Er klinkt een flinke waarschuwing in zijn stem door. Haar wangen krijgen meteen een kleur.

‘De eerste verrassing ligt op je tas. Misschien wil je die vast bekijken.’

Enthousiast springt Rachel op en rent met twee treden tegelijk naar boven. Haar tas staat op bed. Bovenop ligt een langwerpig verpakt cadeautje. Daniël blijft in de deuropening kijken hoe zij met vrolijke sprankeling in haar ogen naar het pakje kijkt. ‘Maak hem maar open Rachie meisje.’

Zorgvuldig peutert zij de plakkers los en vouwt het papier open. Het lange doosje heeft het logo van de winkel waar zij altijd haar danskleding koopt. Nieuwsgierigheid wint het van haar beheersing. Met verbazing kijkt zij naar de mooie glinsters in het doosje. Op haar schoot liggen nu donkerblauwe polslinten, met bijpassend haarlint. Zachtjes laat zij haar vingers over de sprankelende steentjes glijden. ‘Het is prachtig!’ Brengt zij uit. ‘Oh schat wat heb je me verwend. Ik weet niet wat ik zeggen moet.’ Zij vliegt hem om de hals.

Hij geeft haar een dikke zoen. ‘Ja, vind je ze mooi?’

‘Meer dan dat! Het is adembenemend.’

Voorzichtig knoopt zij de linten om haar polsen. Daniël helpt haar met het laatste stukje. Het Haarlint draait zij om haar hoge staart. Blij bekijkt zij zich in de spiegel. Enthousiast klapt zij in haar handen. ‘Dit zijn de mooiste die ik ooit heb gezien!’

Daniël lacht. ‘Het staat je goed.’

‘Vanavond doe ik ze zeker om. Je hebt me zo blij gemaakt.’ Zij bergt ze zorgvuldig op en stopt ze direct in haar tas. Alles zit er nu in, dus tot de voorstelling hoeft zij niks meer te doen. Verleidelijk slaat zij haar been om Daniël heen. ‘Volgens mij hebben wij nog wel even tijd voor andere lichaamsbeweging.’

Daniël tilt haar moeiteloos op en laat haar op bed zakken. ‘Dat klinkt als een heel goed plan.’

Rachel staat nagenietend onder de douche. Het is even geleden dat zij zo van elkaar genoten hebben. Nu het bijna tijd is om te vertrekken naar het theater slaan de zenuwen toe. Rachel draait de kraan dicht en droogt zich snel af. Haar haren droogt zij grondig. Even blijft ze geconcentreerd staan luisteren. Hoort zij nou stemmen? Dan schudt zij haar hoofd. Waarschijnlijk mensen op straat. Al neuriënd doet zij een legging en trui aan. Niet te veel poespas als zij zich in het theater moet omkleden. Nog eenmaal controleert ze of alles in de tas zit en dan huppelt zij vrolijk naar beneden. De bekende spanningskriebel stijgt op in haar buik. Nietsvermoedend loopt zijn de woonkamer in. ‘Verrassing!’ klinkt het hard.

Verschrikt blijft zij staan. Philip, Lotte en Daniël zijn van de bank opgestaan.

Dit is de eerste keer dat Rachel Philip en Lotte in levende lijve ziet. Lotte komt met open armen op haar af en Rachel accepteert haar omhelzing. Het voelt meteen enorm vertrouwd. Philip komt erbij en slaat ook een arm om Rachel heen. ‘Zo dat werd wel eens tijd of niet dan?!’

Rachel kijkt Daniël aan. ‘Dit is met recht een enorme verrassing! Wat lief dat je hun hebt uitgenodigd. Nu ben ik wel nog zenuwachtiger voor het optreden.’

‘Ben je gek.’ Lacht Lotte. ‘Als ik Daniël moet geloven dans jij de vogeltjesdans zelfs betoverend.’

Zoveel positiviteit maakt Rachel helemaal verlegen. Zij maakt zich los uit de omhelzing en gaat zitten. ‘Verwacht er niet te veel van hoor.’

Philip wisselt veelbetekenende blikken uit met Daniël. ‘Het is niet nodig om jezelf zo naar beneden te halen Rachel. Wij verwachten er heel veel van, omdat we het geweldig vinden om je een keer te zien dansen. Je zit niet voor niks op deze opleiding, waar strenge toelatingseisen gelden, dus doe niet zo denigrerend over jezelf jongedame.’

Rachel hapt naar adem. Als er iemand imponerend streng kan kijken is het Philip wel.

Haar ogen zoeken steun bij Daniël, maar die maakt het niet veel beter. ‘Philip heeft gelijk Rachel. We hebben nog de tijd om een tripje naar de slaapkamer te maken.’

Rachel schudt snel haar hoofd. De zenuwen gieren door haar lichaam en dit maakt het allemaal niet beter.

Allemaal moeten ze lachen om Rachel. Lotte besluit dat het genoeg is en vraagt haar geïnteresseerd over hoe zo’n optreden in zijn werk gaat.

Rachel is opgelucht dat de gespannen sfeer opgeheven wordt. ‘Straks word ik opgehaald door een aantal studiegenoten en dan gaan wij vast naar het theater. Daar gaan wij het podium verkennen, aankleden, opmaken en dan krijgen we onze peptalk. Dan loopt de zaal vol en uiteindelijk kunnen wij beginnen. Dit keer is het de grote zaal en we hebben een vrij groot aantal dansers. Het wordt echt wel gaaf, want we zijn er al een tijd mee bezig. Alle docenten zijn er, alle trainers, er zijn veel uitnodigingen gestuurd naar allemaal belangrijke mensen uit de danswereld. Dus enorm spannend en leuk allemaal.’

Zo kletsen ze nog wat verder tot er buiten getoeterd wordt. Rachel springt op en pakt haar spullen. ‘Nou tot straks!’ Snel geeft zij Daniël een kus.

Hij houdt haar even langer vast dan dat zij wil. ‘Maak je niet druk. Ik ben trots op jou en dat is belangrijker dan wat dan ook. Geniet ervan meisje van me.’

De klank in zijn stem maakt haar kalm. Er wordt nogmaals getoeterd. Rachel recht haar rug. Haar hooghartige houding komt naar voren. Zij zwaait nog even en loopt dan dramatisch de deur uit. ‘Een echte danseres.’ Verzucht Daniël.

De eerste helft was geweldig. Het publiek is enthousiast en de dansers ook. De meeste dan. Rachel baalt van een lichte uitglijder, die voor de meeste onopgemerkt gebleven is. Veel van haar medestudenten vragen naar haar auditie. Dat maakt de ergernis compleet. Als zij in de pauze zich bij het publiek voegt en Daniël, Philip en Lotte treft is haar humeur ver onder het nulpunt gedaald. Daniël ziet het meteen. Zij reageert nauwelijks op alle complimenten. Hij legt zijn hand waarschuwend op haar billen, maar dat verandert niks aan haar houding. De antwoorden die zij geeft zijn kortaf en haar arrogantie zorgt voor een ongemakkelijke sfeer. Daniël pakt haar stevig bij haar bovenarm beet. ‘Excuseer ons, wij zijn zo terug.’

Zonder op reactie te wachten trekt Daniël haar mee richting de garderobe. Daar is het rustig. ‘Zodra wij thuis zijn krijg je er flink van langs. Het gedrag wat je zojuist tegenover onze vrienden hebt vertoond is echt onacceptabel. Het was nog niet eens een halve tel die je moest rechttrekken, het viel nauwelijks op. Laat het los.’

Nijdig trekt zij zich los uit zijn greep. ‘Het is een fout Daniël! Op het podium. Dat is pas onacceptabel!’

Hij laat zijn hand hard op haar maillot neerkomen. ‘Oké Rachel meisje, ik kan het hier nu bij laten en je laat het los. Het andere scenario is dat ik je hier vast een voorproefje geef van wat er vanavond gaat gebeuren, maar dan ga ik door totdat ik zeker weet dat je het nu loslaat.’

Rachel sputtert wat, maar houdt dan wijselijk haar mond. De tinteling die zijn scherpe tik veroorzaakt heeft laat haar wat kalmeren. ‘Kom tot jezelf Rachel. Als ik zie dat je niet geniet van de tweede helft dan krijg je een maand lang elke dag een pak slaag met de riem. Begrijp je me?’

Rachel duikt weg in zijn armen. Het duurt niet lang voor zij gekalmeerd is en weer zichzelf is.

‘Goed zo.’ Hij geeft haar nogmaals een waarschuwende tik en neemt haar dan weer mee terug naar Philip en Lotte. Die hebben zich ondertussen in een amicaal gesprek met Rachels studiebegeleidster gemengd. Rachel komt er wat verlegen bij staan. ‘Ah daar ben je! Nou het ging echt super goed zeg. Klaar voor de tweede helft?’

Rachel knikt. Philip geeft haar een bemoedigende knipoog. Lotte knijpt even in haar hand. ‘Succes! Je bent de beste.’

Rachel wordt helemaal warm van binnen door alle steun. Daniël aait over haar billen en drukt een zoen op haar mond. ‘Ik geloof in jou.’ Fluistert hij in haar oor.

Rachel lacht voorzichtig naar hem en loopt dan mee met haar studiebegeleidster.

‘Je bent wat toegankelijker geworden meid. Wat zachter. Dat staat je goed.’

De tweede helft verloopt perfect. Rachel voelt zich sterker dan ooit en samen met de andere dansers maakt zij er een groot spektakel van. Als de gordijnen dan echt sluiten vliegen de dansers elkaar om de hals. Er is een enorme ontlading en iedereen is in feeststemming. Rachel neemt blij alle felicitaties in ontvangst. Meer dan ooit voelt zij zich verbonden met de groep. In de grote ruimte worden ze nog eenmaal toegesproken. Deze keer door de directeur van het opleidingsinstituut. Na de toespraak verdwijnt iedereen in de kleedkamers. Rachel trekt snel haar warme kleren aan om haar spieren zo warm mogelijk te houden. Zij bergt haar nieuwe linten op en gaat vlug op zoek naar Daniël. Het is druk in de foyer. Het  duurt even voor zij Daniël in het vizier krijgt. Als zij op hem afloopt wordt zij tegengehouden. Als zij zich omdraait kijkt zij in de ogen van een zeer bekende choreograaf. ‘Goedenavond, ik weet niet of je me kent, maar ik ben Kenneth. Ik heb genoten van jouw performance.’

Duh, natuurlijk weet zij wie hij is. Verbaasd schudt zij zijn hand. ‘Rachel, aangenaam.’

Hij duwt zijn visitekaartje in haar hand. ‘Bel me morgen zo rond het middaguur. Ik wil graag met je in contact komen.’

Nog voor zij wat terug kan zeggen loopt hij weer bij haar weg. Daniël, Philip en Lotte zijn naar haar toegelopen. ‘Wat was dat voor iets spannends?’ Vraagt Lotte.

‘Dat was een hele beroemde choreograaf en hij wil dat ik hem morgen bel.’ Antwoordt ze verbluft.

Daniël pakt haar beet en tilt haar moeiteloos op. ‘Gefeliciteerd schat. Je was geweldig. Ik heb genoten van je.’

Hij zet haar weer op de grond. Lotte en Philip feliciteren haar ook. ‘Dit is echt de mooiste voorstelling waar ik ooit ben geweest.’

‘Ja van mij ook!’ Valt Lotte haar man bij. ‘Wij zijn erg dankbaar dat we erbij mochten zijn en daarom hebben we wat cadeautjes voor je.’

Verlegen pakt Rachel de twee pakjes aan. ‘Pas thuis openmaken.’

Rachel kan haar nieuwsgierigheid nauwelijks bedwingen, maar met twee strenge mannen binnen handbereik neemt zij geen enkel risico. Philip en Lotte gaan nog even met hun mee naar huis. Er wordt de hele rit naar huis alleen maar over de show gepraat. Iedereen is even enthousiast. Rachel geniet van het warme gevoel. Ook is zij erg vereerd dat Kenneth met haar wil praten. Daniël houdt de deur voor haar open en helpt haar met uitstappen. ‘Is het warm genoeg schat?’ Vraagt Daniël. Rachel trekt een fleece deken over haar benen en knikt. ‘Nu mag je het uitpakken.’ Zegt Lotte.

Rachel is nu toch wat zenuwachtig. Behoedzaam maakt ze het grootste pak open. Met grote ogen staart zij naar het schilderijtje. Het is een schildering van een bestaande foto van Rachel die ooit tijdens een voorstelling is gemaakt. ‘Het is betoverend.’ fluistert Rachel.

‘Net als jij.’ Antwoord Philip. ‘Lotte houdt van schilderen en heeft deze gemaakt voor jou.’

‘Dank je wel.’ Er komt nauwelijks nog geluid uit haar keel. Het gebaar emotioneerd haar.

Rachel moet er even van bijkomen. Zulke lieve, warme mensen is zij nog niet eerder in haar leven tegen gekomen buiten Daniël.

Philip knikt naar het lange pak. ‘Nu die.’

Een onbestemd gevoel duikt op in haar buik. Haar handen trillen als zijn het uitpakt. Er zit een smalle, maar zware paddle in verpakt. Haar hartslag schiet omhoog. Voorzichtig tilt ze het op. Er staat haar naam in gegraveerd. Mooie, sierlijke letters sieren het handvat. Op de bovenkant sieren mooie bloemen het oppervlak. de onderkant is glad. Ondanks dat zij dat ding angstaanjagend vindt, is zij er toch blij mee. Met een blos op haar wangen kijkt ze op. ‘Bedankt. Ik ben sprakeloos. Ik heb de hele dag al het gevoel dat ik niet weet wat me overkomt. Nu weer.’