Vaag bewust dat ze alleen maar een ochtendjas aan had, haastte Kiria zich over de overloop en rende de trap af. Ze gooide de voordeur open en ging naar buiten. Het weelderige grasveld was vochtig van de vroege avondatmosfeer. Ze begon te rennen, het gestage ritme verjoeg alle gedachten uit haar hoofd. Na een paar honderd meter ging het grasveld over in de bestrating van de weg. Ze merkte de overgang in ondergrond nauwelijks. Blindelings bleef ze de weg volgen. Pas na een minuut of tien werd ze zich ervan bewust dat haar voeten zeer deden. Ze stopte aan de kant van de weg om ze kunnen bekijken. Door de talloze schrammen bloedde ze flink.

Na een eindeloze stilte draaide Miriam zich in de hoek om en zag Ansel nog steeds op de stoel zitten. Hij leunde met zijn gezicht in zijn handen.

‘Ga haar achterna’, zei ze.

Ansel ging rechtop zitten en wreef met zijn handen over zijn voorhoofd. ‘Wat?’

‘GA haar zoeken. Zeg haar dat het je spijt’.

Ansel zuchtte diep. ‘Ze weet dat ik een gloeiende hekel heb aan liegen. Ze weet ook dat het niet vertellen van de waarheid gelijk staat aan liegen. Waarom zou ze dit gedaan hebben?’

‘Dat klinkt behoorlijk zwart-wit Ansel. Als een vrouw verstandig is, neemt ze geen stelling tegen zijn familie. Ze heeft je niet gemanipuleerd, ze kon je alleen niet vertellen wat er gebeurd was, hoe graag ze ook wilde’.

Ansel bleef nog lange tijd naar de vloerbedekking staren tot Miriam uit de hoek kwam en hem een kusje op zijn wang gaf. ‘Ansel, je moet haar vinden, voor het te laat is’, zei en liep langs hem heen de kamer uit.

Kiria ging langs de kant van de weg op een boomstam zitten. Het was al bijna donker en ze zou over niet al te lange tijd terug moeten gaan naar het huis van de ouders van Ansel. Ze keek niet uit naar het vooruitzicht hen onder ogen te moeten komen, maar het was de enige manier om thuis te kunnen komen. Ansel geloofde echt dat ze hem gemanipuleerd had, en ze vertrouwde hem niet genoeg om hem de waarheid te vertellen. Met een zwaar gemoed begon ze aan de schors te trekken, tot ze twee grote stukken had losgewerkt die ze onder haar voeten kon binden. Toen scheurde ze twee repen stof van de ceintuur van haar ochtendjas. Zo had ze toch nog wat geleerd van de survival tocht met Ansel. Hij vulde haar hoofd met gedachten en haar hart met liefde en dat zou straks allemaal verleden tijd zijn.

Ze ging staan op haar zelf gemaakte schoeisel en begon langs de weg terug te kreupelen. Iedere stap deed zeer, maar was niet onverdraagbaar. Ze bedacht zich dat ze steeds beter tegen pijn kon. Lichamelijke pijn dan wel te verstaan. Ze kon nog steeds niet met emotionele pijn omgaan. Er passeerde een auto. Ze bleef strak voor zich uitkijken, zich bewust van de inzittenden wel niet moesten denken als ze haar slechts gehuld in een ochtendjas zagen lopen. Een paar minuten later verschenen weer een paar koplampen. De auto hield in en stopte vlak voor haar. Ansel was haar komen zoeken, wist ze en hoop begon te gloren. Onzeker van zijn ontvangst bleef ze doorstrompelen.

‘Mevrouw?’

Kiria bleef stokstijf staan toen ze een onbekende stem hoorde. Ze draaide zich langzaam om en zag een grote man op zich aflopen. Ze kon zijn gezicht niet zien door de felle rode licht van de achterlichten van de auto. Opeens was ze zich bewust van de kou en trok de ochtendjas dicht om zich heen, haar beide vuisten onder haar kin geklemd.

‘kan ik u een lift aanbieden? U zou hier niet zo helemaal alleen en halfgekleed moeten zijn!’ Zijn dwingende stem gaf haar eerder de bibbers dan dat hij haar gerust stelde.

Kiria glimlachte nerveus terwijl de man voor haar bleef staan. ‘Oh, nee, dank u wel, er is niets aan de hand’. Haar iele stem was onherkenbaar. Als je in gevaar bent, moet je geen angst laten blijken! Ansels woorden schoten door haar hoofd. Probeer zelfverzekerd over te komen! Ze dwong haar handen te zakken en nam een zelfverzekerde houding aan. Er verscheen een spijtig lachje om haar lippen toen ze zei. ‘Ik had ruzie met mijn vriend en ben een eindje gaan lopen. Ik weet ook niet wat me mankeerde. Ik zou hier eigenlijk helemaal niet moeten zijn. Ik ben mijn schoenen vergeten en heb hem net met mijn mobieltje gebeld dat hij me moet komen halen!’ Ze klopte op de zak van haar ochtendjas. “Maar bedankt voor het aanbod’.

Hij dacht even na. Hij leek te beoordelen of ze de waarheid sprak. ‘Ik zal hier bij u blijven wachten. Het is niet veilig om hier helemaal alleen te zijn. Kiria kon hem nu wat beter bekijken, blond, kort geknipt haar, een neus die in het verleden zo te zien een paar keer gebroken is geweest, platte jukbeenderen en ingevallen ogen, alsof hij een paar nachten niet geslapen had. ‘Kom in de auto zitten om een beetje op te warmen’. Met een dunne glimlach liep hij in de richting van de achterlichten, kennelijk verwachtend dat ze achter hem aan zou komen.

Kiria lachte zwakjes. ‘Dat hoeft niet. Ansel kan hier ieder moment zijn.

Hij draaide zich om. ‘Ansel? Ansel White?’

‘Ja…’

‘Jeetje, hij vilt me levend als ik je hier in de kou laat staan! Kom, ga in de auto zitten, zoals een braaf meisje betaamd’.

Klein meisje? Kiria schudde haar hoofd. ‘Hij zou mij levend villen wanneer ik dat zou doen…’ Ze liep bij de man vandaan terwijl ze dat zei, maar hij liep achter haar aan.

‘Onzin’.  Opeens bleef hij staan. Zijn gezicht trok samen in een kwaadaardige glimlach. ‘Liefje, ik geef je nog een kans om in de auto te stappen, anders zal ik je er persoonlijk in zetten’.

Kiria keek hem met grote ogen aan. Zijn intenties waren zonder twijfel niet erg eerzaam. Ze probeerde een opkomende paniek te onderdrukken. Ze had geen schijn van kans als ze met deze vent het gevecht aan ging en er was geen kwestie van dat ze weg kon rennen met haar zere en bloedende voeten. Ze had weinig hoop dat Ansel plotseling ten tonele zou verschijnen. Toen deed ze zich voor alsof ze mee zou werken. ‘Ja meneer’, zei ze onderdanig en liep in de richting van de auto.

‘Dat is een stuk beter’, zei hij terwijl hij vlak achter haar aan liep. ‘Ga maar snel zitten, dan kun je wat warm worden’.

‘Ja, meneer’, herhaalde ze. Ze wilde hem het idee geven dat hij de controle over de situatie had. Haar ogen verkenden het met bomen begroeide gebied wat door de lichten van zijn auto werd verlicht. Die zou ze misschien wel kunnen bereiken op een moment dat hij niet verwachtte dat ze de benen zou nemen. Ze was ervan overtuigd dat ze sneller zou kunnen klimmen dan hij en waarschijnlijk ook een stuk hoger komen dan hij. Maar ze wist ook dat het enige voordeel dat ze had, de verrassingsaanval was.

Ze bereikten de achterkant van de auto, terwijl Kiria naar het portier aan de passageriskant liep en deze opende. Ze ging zedig zitten en trok de deur dicht. Zodra hij zijn deur opende en ging zitten, stootte ze haar deur oppen en sprong naar buiten en verdween met een paar stappen richting een boom met laaghangende takken. Ze klom als een aap omhoog. Ze was zich er niet van bewust dat haar ochtendjas opengevallen was en dat ze ieder intiem plekje van haar lichaam bloot gaf toen ze omhoog klom. De blonde man liet van beneden een bewonderend fluitje horen.

‘Ga weg!’, schreeuwde Kiria en bleef even staan om haar ochtendjas dicht te doen. Ze zag hem om zich heen kijken en vervolgens naar zijn auto lopen om de lichten uit te doen. Kiria klemde zich vast aan de boomstam en huiverde toen ze zijn voeten door de bladeren hoorde ritselen. Misschien dat hij niet meer zou weten in welke boom ze zat als ze heel stil zou blijven. Opeens werd er met een licht in haar gezicht geschenen; hij had een zaklamp. Ze hoorde zijn kwaadaardige gegrinnik onder zich.

‘Ik kom naar boven om je te halen’, riep hij met een zangerige stem. ‘Of je klaar bent of niet’.

Kiria klom nog verder omhoog, toen ze onder zich takken hoorde breken onder zijn gewicht. Haar handen trilden zo erg dat zich nog maar nauwelijks beet kon houden. Plotseling ging de zaklamp uit en zag ze een zag ze een vage gloed verschijnen in de bocht van de weg. Er verschenen een paar koplampen en Kiria begon hard te schreeuwen en aan te takken te rukken. Een tak brak af in haar hand en ze gooide deze in de richting van het naderende voertuig. Het minderde snelheid en Kiria brak een nieuwe tak af en gooide die ook naar beneden. Ze hoorde hem langs metaal schrappen en het piepen van remmen die daar onmiddellijk op volgden.

‘Help!’, riep Kiria zo hard ze kon, ‘Hier boven! Help!’ Ze hoorde en deur open gaan en een fel licht scheen omhoog.

‘Kiria? Wat is hier aan de hand?’, klonk ze zware stem van Ansel.

‘Ansel! Hier boven!’, gilde ze. Ze voelde zich zwak worden toen een golf van opluchting door haar heen ging.

‘Je vriendin zit vast hier in de boom en ik probeer haar naar beneden te helpen’, riep de blonde man voor Kiria kon antwoorden. ‘Niet bewegen’, fluisterde hij tegen Kiria. ‘Ik heb een pistool en schiet hem neer. Met zijn hand pakte hij haar enkel. ‘Ze is erg bang’.

Kiria wist dat Ansel wachtte tot hij zijn woorden zou bevestigen, maar wist niet wat ze moest doen – wat als hij echt een pistool had? Maar zou hij die dan niet gebruikt om haar te bedreigen?

‘Kom maar, je bent veilig. Ik ben vlak onder je’, fleemde de man, ‘doe maar een stapje naar beneden. Je zult niet vallen. Hij kneep veelbetekenend in haar enkel.

‘Kiria?’, de stem van Ansel klonk meer verbaasd dan bang en ze dacht dat hij geloofde dat de man haar probeerde te helpen. ‘Je hebt me laten geloven dat iets waar was, wat het helmaal niet was’. Ze hoorde de stem, van Ansel weer in haar hoofd, beschuldigend en kritiserend. En toch gaf het haar moed…’

‘Nee!’, schreeuwde ze en schopte de man met haar andere voet. ‘Ansel, hij liegt! Hij heeft me de boom ingejaagd. Hij zegt dat hij een pistool heeft!’ Kiria trok zich op aan een tak boven zich in een poging om uit de man zijn greep los te komen.

‘Trut!’, hoorde ze de man brommen. Hij pakte haar nog steviger vast.

De tak brak af en ze gooide hem naar beneden de duisternis in – waar was het licht gebleven? Het ging weer aan en tegelijkertijd Was de onmiskenbare klik te horen van een geweer dat gespannen werd.

‘Laat haar gaan’, klonk de stem van Ansel ijzig, ‘of ik schiet je dwars door je kop. Laat haar los met je smerige handen en kom naar beneden.

Kiria trok haar voet een eind op toen de man deze los liet en klom nog een eindje verder omhoog.

‘Hij zei dat hij een pistool had’, waarschuwde ze Ansel en vocht tegen de tranen van opluchting. Ze klemde zich stevig vast aan de boomstam en hoorde de man naar beneden klauteren. Het gepiep van het mobieltje vertelde haar dat hij 1-1-2 belde.

‘U spreekt met Ansel White. Ik houd een man onder schot die mijn vriendin heeft aangevallen. Ik bevind met ongeveer een kilometer ten noorden van het huis van mijn ouders, op de N115… Nee, nee er zijn geen slachtoffers… nog niet… goed….bedankt’.

‘Ga daar zitten en leg je handen in je nek’, hoorde ze Ansel tegen de man zeggen. ‘Kiria, red je het om alleen naar beneden te komen?’

‘Ja, ik denk het wel’, antwoordde ze. Langzaam en voorzichtig klom ze tak voor tak naar beneden, terwijl Ansel ze zaklamp en het geweer op de man gericht hield. Een paar minuten later kwamen twee politieauto’s met sirene en zwaailichten aan rijden. Vier agenten kwamen behoedzaam naderbij, terwijl Ansel ze van informatie voorzag. Ze boeiden de man en zetten hem op de achterbank van een van de politiewagens.

Ansel sloot Kiria in zijn armen toen ze de laatste stap naar vaste bodem maakte. ‘Oh, godzijdank’, fluisterde ze in zijn oor, ‘wat ben ik blij dat je op tijd was’.

Kiria barstte van opluchting in tranen uit. Ze had geen kracht meer om iets te zeggen en haar pijnlijke armen ontspanden zich. Haar benen werden slap en ze zakte naar de grond. Ansel pakte haar op alsof ze een baby was en droeg haar naar zijn Jeep.

‘Blijf hier zitten, terwijl ik met de politie praat’, zei hij en deed haar veiligheidsriem vast.

‘Waar is die man? Is hij nog steeds hier?’vroeg ze terwijl haar ogen koortsachtig de omgeving afzochten. Laat me niet alleen, Ansel!’

Hij is geboeid en zit in de politieauto. Hij kan niets meer uitrichten, dat beloof ik’.

Kiria knikte en keek Ansel aan. Ze zag dat ze zich met haar beide vuisten zo hard aan zijn overhemd vastklemde, dat haar knokkels wit waren. Het deed zeer toen ze haar vingers ontspande en ze langzaam probeerde te strekken.

‘Ik ben zo terug. Je bent hier veilig. Ok?’

Kiria knikte en leunde achterover in de stoel. Ze zag hoe twee agenten de zuto van de man doorzochten. Ze lieten iets aan Ansel en de twee andere agenten zien.

Niet lang daarna kwamen Ansel en een politieagent naar haar toe om haar wat vragen te stellen. Toen ze bij het stuk van haar voeten was aanbeland, pakte Ansel een van haar voeten en deed de professoriche schoen uit.

‘We moeten naar huis om hier zorg voor te dragen’, liep hij weten.

‘We zijn bijna klaar’, stelde de agent hem gerust en maakte snel wat aantekeningen. Het duurde nog een minuut of tien voor ze mochten gaan en Kiria barstte opnieuw in tranen uit toen ze wegreden. Ansel parkeerde zijn auto op de oprit en drukte haar net zolang tegen zich aan tot ze gekalmeerd was.

‘Wat hebben ze uit de auto van die vent gehaald?’ Haar tem beefde.

‘Drugs’.

‘Oh. Geen wonder dat hij zo gek deed’.

‘Ja’.

‘We kunnen wel naar binnen gaan. Wat mij betreft’.

‘Goed’. Ansel gaf haar een kus op haar voorhoofd en kneep haar bijna fijn voordat hij uitstapte om haar naar haar kamer te dragen.

‘Bedankt dat je me gered hebt, Ansel’, liet ze een beetje laat weten toen hij haar voorzichtig op het bed neerlegde.

‘Het was mijn schuld’, zei hij. ‘Als ik je niet lastig gevallen had met mijn belachelijke beschuldigingen dan zou dit nooit gebeurd zijn. Het spijt me, Kiria’.

‘Bedoel je dat je het me niet kwalijk neemt dat ik niet verteld heb wat Miriam deed?’

‘Nee, daar ben ik fout in geweest. Ik was zo boos dat je me de waarheid niet vertelde, dat ik over het hoofd gezien heb dat je daar een goede reden voor had’.

De tranen brandden in haar ogen toen Ansel haar in zijn armen nam. Toen ging hij rechtop zitten en haalde de boomschors van haar voet af.

‘Het is goed dat je nog wist hoe je dit moest doen, anders hadden je voeten er nog veel erger uit gezien.

Haar gezicht vertrok van pijn toen hij de boomschors verwijderde.

‘En het was ook een heel goed idee van je om in die boom te klimmen. Je bent echt een slim meisje’. Glimlachte hij.

‘Op blote voeten over de weg rennen was anders niet zo slim’, pareerde ze.

‘Je was boos. En zoals ik al zei, was het mijn schuld. Ik beloof je dat ik je nooit meer zo boos zal maken’.

‘En ik beloof dat ik nooit meer op die manier de benen zal nemen’, glimlachte ze terug.

Nadat Kiria een poos in een warm bad gezeten had, verbond Ansel haar voeten en nam een snelle douche. Hij viel naast haar, in hetzelfde bed, in slaap,

Laat in de ochtend was Ansel de eerste die wakker werd. Hij voelde aan zijn kruis dat er iets anders was dan anders. Zij lag met haar blote billen tegen zijn erectie gedrukt. Haar nachthemd was tot in haar middel omhoog gekropen en was aan de voorkant opengevallen waardoor een van haar borsten bloot lag. Zijn arm was maar een eindje van de ronding die zich aan hem presenteerde verwijderd. Hij gromde zachtjes, hoe belangrijk was het eigenlijk dat ze nog maagd was als ze met hem in het huwelijksbootje stapte? Ze wilde het zelf helemaal niet. Ze had gezegd dat ze hem zo snel mogelijk aan hem wilde geven.

Gisteravond, was hij banger dan ooit tevoren in zijn leven. Ze was bijna vermoord en als hij niet op dat moment gekomen was… Hij huiverde en herinnerde zich de afmetingen van het mes wat in de auto van de man gevonden was. Hij had tegen Kiria gelogen, hij vond het niet nodig haar nog meer overstuur te maken. Hij had altijd gedacht dat er nooit een goede reden kon zijn om tegen degene waar je van houdt te liegen. Maar nu had hij het zelf gedaan en het voelde goed. Hij was een dwaas geweest met zijn strakke denkbeelden over liegen en vanaf nu zou hij daar wat flexibeler over denken.

Kiria bewoog in haar slaap en duwde zichzelf nog harder tegen hem aan, zijn penis begon als reactie hierop te kloppen, Wat als er geen huwelijksnacht zou zijn? Wat als het lot ingegrepen had voordat hij de moed had opgevat om haar te bezitten? Hij had nog nooit een meisje ontmaagd en wilde haar geen pijn doen, maar het zou binnenkort toch een keer moeten gebeuren. God, hij zou barsten als hij niet snel wat verlichting zou vinden. Een koude douche zou misschien helpen…

Met een grote gaap draaide Kiria zich om en haar warme, blote borsten drukten tegen zijn borst, terwijl ze haar armen om hem heen sloeg. Haar been duwde tussen zijn benen en schuurde langs zijn ballen. Zijn penis klopte tegen haar buik. Oh, God, hij moest opstaan, nu of nooit… Toen Kiria haar gezicht tegen zijn hals duwde en haar warme adem streek over de gevoelige huid waar zijn halsader liep. Haar hand gleed langs zijn borst omlaag, naar zijn… Dat deed de deur dicht. Hij was per slot van rekening ook maar een mens.

‘Laten we gaan picknicken!”, ging Miriam verder en er brak een glimlach bij Kiria door. ‘We nemen een fles wijn mee en broodjes en gaan richting het adelaars-uitzicht! Ansel vertelde dat je daar een schilderij wilde maken. Dan kun jij schilderen en ik praten, goed?’

‘Um..’ Kiria probeerde zich te herinneren wat Ansel gisteravond gezegd had. Hij had gezegd dat ze er niet alleen naartoe moest gaan, maar hij had niet gezegd dat ze met hem mee moest gaan. Miriam zou bij haar zijn. Bovendien dacht ze dat Ansel niet naast haar zou willen zitten terwijl zij zou zitten te schilderen. ‘Dat is een goed idee. Ik ga mijn schildersspullen even halen’.

‘Mooi zo, dan ga ik de spulletjes voor een picknick bij elkaar scharrelen’.

En dus waren de beide vrouwen een paar minuten later op weg door de bossen en velden. De zon scheen en zorgde dat de koele herfstatmosfeer lekker opgewarmd werd. Onderweg babbelden ze over hun favoriete televisieprogramma’s, maar toen het pas steeds steiler werd, viel er weinig meer te praten. Ze hadden alle lucht nodig voor de klimpartij. Miriam bleef onvermoeibaar doorlopen en Kiria had moeite om in het spoor te blijven. Toen ze uiteindelijk een plekje hadden gevonden om te rusten had Kiria heel wat respect voor Miriam gekregen. Ze mocht dan een verwend nest zijn, het was bepaald niet een watje. Miriam ging op een ongevallen boomstam zitten en maakte haar rugzak open.

‘Kijk, wat een lekkere dingen allemaal. Bruine broodjes met tonijn, witte broodjes met kalkoen en ham met roggebrood. Ik sterf van de honger. Wat wil jij?’

Kiria keek op haar horloge. Ze had nog geen twee uur geleden ontbeten, maar ze had al weer trek. ‘Doe mij maar een broodje met tonijn, alsjeblieft’.

Na een beker wijn, een broodje en een sandwich met kaas, voelde Kiria zich slaperig worden. Ze spraken over hun favoriete acteurs en actrices en Miriam had nog geen wanklank laten vallen. Ze begon haar zowaar aardig te vinden.

‘Hoe ver is het nog?’, wilde Kiria weten.

‘Nog een minuut of tien’.

‘Laten we dan gaan, voordat ik in slaap val, goed?’

‘Natuurlijk’. Ze ruimden de rommel op en zetten hun tocht voort, en al snel stonden ze aan de rand van de rots. Kiria genoot van het prachtige uitzicht.

‘Prachtig’, fluisterde ze. Kijk daar stroomt een riviertje’.

‘Ja, daar gingen we vroeger wel zwemmen’.

‘Oh’. Kiria maakte haar rugzak open en begon haar schildersspullen uit te pakken. Miriam keek toe hoe ze haar stoeltje en de ezel uitpakte, ging zitten en kleine dotjes verf uit de tubes op het palet kneep. Ze mengde de kleuren die ze wilde met een paletmes en was klaar om te beginnen.

‘Wil je het adelaarsnest zien?’, vroeg Miriam.

‘Oh! Ja, graag’, antwoordde Kiria. Ze legde het pallet neer en volgde Miriam een klein pad op. Ze klommen boven op een grote kei en Miriam wees op een smalle koof.

‘Is het niet prachtig? Er zitten momenteel geen arenden, maar ik heb er gister een rond zien vliegen’.

Kiria keek met bewondering naar het grote nest van takken, bladeren en gras. Het leek wel of het meer dan twee meter groot was en ze vroeg zich af hoe groot de bewoners ervan waren. ‘Ik zou graag de adelaars willen zien’, liet ze Miriam weten.

‘Misschien komen ze straks wel terug. Weet je wat? Ik blijf hier op de uitkijk zitten, terwijl jij zit te schilderen. Als ik er eentje zie, dan kom ik je halen’.

‘Goed! Bedankt!’

‘Kun je de weg terug vinden naar je schildersspullen?’

‘Ja hoor, geen probleem’.

‘Goed dan. Mocht je eerder klaar zijn dan ik het hier zat ben, dan kom je me maar halen’.

‘Goed, dan zie ik je straks’. Miriam wuifde en Kiria begon het smalle pad af te dalen. Toen bleef ze even staan. ‘Miriam?’

‘Ja?’

‘Ik vind je echt heel aardig, ik ben blij dat je de zus van Ansel bent’.

‘Dank je wel Kiria. Ik vind jou ook heel aardig.

Kiria glimlachte en haastte zich naar beneden om te gaan schilderen. Het uitzicht was zo goed, dan ze niet de behoefte had nog dichter op de rand te gaan zitten. Ze ging geconcentreerd aan de slag en twee uur later was ze klaar. Ze deed het doek in de doos en pakte haar spullen in. Toen liep ze het pad weer op.

Miriam zat niet meer op de kei. Kiria liep een paar keer op en neer en riep haar naam. Misschien had ze het verkeerde pad genomen? Nee, daar was het adelaarsnest. Het leed geen twijfel dat dit de goede plek was. Het duurde een paar minuten voor Kiria zich realiseerde dat ze de benen genomen had. Miriam was waarschijnlijk terug naar huis gegaan en had Kiria alleen gelaten. Haar hart ging als een bezetene tekeer toen ze het pad begon af te dalen.

Na een half uurtje begon ze last van haar schenen te krijgen. Hoewel ze de nodige ervaring had met klimmen en met joggen op een vlakke weg, waren haar spieren niet gewend aan het maken van steile afdalingen. Er gingen duizend gedachten door haar heen toen ze terug liep. Ze was ervan overtuigd dat Miriam zou liegen over hun tocht naar het adelaarsnest. Ansel zou woedend zijn en hij zou haar billen waarschijnlijk bont en blauw slaan!

Erger nog, hij zou zijn vertrouwen in haar volledig verliezen. Ze liep al bijna te huilen toen ze het uitgestrekte veld bereikte. Haar schenen brandden, haar armen deden pijn van de scherpe takken en haar bips tintelde bij ieder stap. Moe sjokte ze verder, struikelend door het onkruid en distels, toen haar aandacht werd getrokken door een beweging voor haar. Toen ze de horizon aftuurde, verstrakte ze. Het leed geen twijfel dat de rijzige gestalte van Ansel met grote passen door het hoge gras in haar richting liep.

Met een samengeknepen maag en een zere keel, wachtte ze tot hij bij haar was. Ze wilde zich het liefst in zijn armen werpen, maar zijn teleurgestelde, verwijtende blik weerhield haar daarvan. Ze voelde hoe ze een kleur als vuur kreeg, toen ze zich besefte wat hij moest denken. Ze had zijn waarschuwing in de wind geslagen. Ze had zichzelf in gevaar gebracht. Ze had zich erg onvolwassen gedragen.

‘Ansel stopte een paar meter voor haar en vroeg, ‘Is alles goed met je?’

‘Ja’, mompelde Kiria en staarde naar haar schoenen’.

Na een lange stilte zei hij koel, ‘Denk je dat je het huis kunt halen?’

‘Ja’.

‘Ga naar je kamer, dan!’ Nadat hij dat gezegd had, draaide hij zich om en begon terug naar huis te lopen.

De laatste paar honderd meter waren de zwaarste die Kiria ooit afgelegd had. Ze had geen energie meer om te bedenken hoe ze zich uit deze situatie kon redden. Ze deed de voordeur open en slaakte een zucht van verlichting dat er niemand te zien was. Met een pijnlijk gezicht klom ze de trap op.

Ansel zat op het bed, zijn armen over elkaar en een woedende blik in zijn ogen. Zonder wat te zeggen knikte hij richting de badkamer. Kiria liet haar rugzak van haar schouders glijden voordat ze met afgezakte schouders richting de badkamer sjokte. In de deuropening bleef ze even verrast staan. Hij had het bad vol laten lopen. Dankbaar deed ze haar kleren uit en liet zich in het weldadige water glijden. Zelfs als hij boos was, wist Ansel precies wat ze nodig had, dacht ze terwijl het warme water ervoor zorgde dat ze ontspande. Hoe kon hij aan dergelijke dingen denken, terwijl zij hem zo verschrikkelijk teleurgesteld had? Hield hij echt zoveel van haar of was dit het begin van het einde en zou hij straks naar huis rijden en het uitmaken? Kiria;s gedachten werden verstoord door Ansel die in de deuropening was gaan staan.

‘Dank je wel dat dit bad voor me klaargemaakt hebt’, mompelde ze, terwijl ze uiterst geconcentreerd haar tenen inzeepte.

‘Tijd om eruit te komen’, was het enige antwoord wat hij gaf toen hij de slaapkamer weer instapte.

Met tranen in haar ogen, spoelde Kiria zich af met de handdouche en droogde zich af.

Ze deed een ochtendjas aan, poetste haar tanden en borstelde haar haar. Toen stapte ze met knikkende knieën de slaapkamer in en liep naar Ansel die kaars rechtop op een stoel zat. Het leek er niet op dat hij van plan was haar naar huis te brengen. Ze zag hoe hij zijn armen over elkaar deed en zijn donkere blik liet weinig onduidelijkheid over het lot wat haar stond te wachten.

‘Mag ik eerst wat zeggen?’, vroeg ze. Haar lichaam tintelde van een merkwaardige mengeling van angst en opluchting. Hij had haar niet afgewezen, maar al zijn ingehouden woede zou straks bekoeld worden op haar blote bips.

‘Hoezo? Ben je vergeten dat ik je gezegd heb dat je daar niet alleen heen moest gaan?’ Ze schrok van de bittere toon in zijn stem en ze kon niets anders dan haar hoofd schudden. ‘Kon je niet wachten tot ik terug was?’ Weer schudde ze haar hoofd. ‘Dacht je dat ik niet kon bepalen wat gevaarlijk is en wat niet? Wat heb je in godsnaam te vertellen?’

‘Um…’ Kiria huiverde toen ze zag hoe iedere spier in zijn lichaam zich spande. Hoewel haar niets overkomen was, had ze hem nog nooit zo kwaad gezien. En zijn imposante spierenbundels waren zo intimiderend als maar kon.

‘Ik heb je schilderij bekeken’, ging hij op een wat mildere toon verder. ‘Het is prachtig mooi. Het lijkt wel een foto. Misschien is het wel de prijs waard die jij straks gaat betalen?’

‘Nee, Ansel, ik…’, ze schudde haar hoofd. Ze kon de juiste woorden niet vinden om het hem uit te leggen; de waarheid was te gek voor woorden. Hij zou haar vast niet geloven, en dan zou hij haar nog harder straffen omdat hij dacht dat ze stond te liegen. Het was misschien gemakkelijker zich eraan over te geven. ‘Ik denk dat je me niet zult geloven, dus je moet me maar gewoon een pak op mijn billen geven’.

‘Oh, denk je dat? Waarom probeer je niet om het me uit te leggen? Vertel me gewoon wat er gebeurd is Kiria, is dat zo moeilijk?’

‘Ja’, fluisterde ze. Ze kreeg een kleur als vuur toen ze hem aankeek.

Opeens ontspande zijn gezicht. Hij keek haar aan. ‘Nog een kans, Kiria. Vertel me de waarheid. Vertel me waarom je daar alleen naartoe gegaan bent’.

God, wat wilde ze dat graag doen. Ze wilde hem vertellen dat ze met Miriam meegegaan was. Dat ze eerst poeslief gedaan had, maar haar later alleen achter gelaten had. ‘Ik… ik ben daar niet alleen heen gegaan. Je zus is slecht’. Het had geen zin. ‘Ik kan het niet…’ Ze balde haar vuisten van frustratie en begon dikke tranen te huilen.

‘Laten we dan maar beginnen’. Ansel klopte op zijn bovenbeen. Kiria liep langzaam op hem af. Ze keek hem niet aan. Ze ging over zijn schoot liggen en pakte met beide vuisten het tapijt beet, terwijl hij de ochtendjas tot in haar middel omhoog schoof.

Ansel liet geen tijd verloren gaan. Hij begon zo hard hij kon met zijn vlakke hand op haar bips te slaan. Het duurde niet lang voor ze lag te huilen en hem smeekte te stoppen zodat ze weer op adem kon komen. Tot haar verrassing pauzeerde hij even en liet zijn hand zachtjes op haar brandende billen rusten.

‘En nu de paddel’, zei hij streng. Het zal heel zeer doen. Ik denk dat ik wel weet waarom je daar heen gegaan bent, je kon gevaar niet weerstaan. Ik weet dat je een kruidje-roer-me-niet bent en dat je niet het geduld had te wachten tot ik terug was. Maar een flink pak slaag met de paddel zal je daar wel van genezen. Maar wat ik niet begrijp is dat je me niet wilt vertellen wat er precies gebeurd is. Dat is hetzelfde als liegen, Kiria, dat weet je heus wel’. Er ging een huivering door haar heen toen ze zich realiseerde hoer erg dit zou worden. ‘Maar je gaat me de waarheid vertellen! Als het nu niet is, dan is het straks wel. Ben je nu al bereid om te praten?’

Kiria hield haar mond. Nadat een volle minuut verstreken was, pakte Ansel de paddel op en liet deze met een harde kletsen in een gelijkmatig ritme op het midden van beide billen neerkomen. Ze slaagde er bijna in zich van zijn schoot te werken, maar hij hield haar stevig beet en bleef maar uithalen. ‘Neeee!’, huilde ze en trappelde met haar benen terwijl zich een vuur over haar billen verspreidde.

Opeens vloog de deur open en stormde Miriam naar binnen. ‘Stop, Ansel’, schreeuwde ze.

Ansel duwde Kiria bijna op de grond in zijn haast om op te staan.

‘Het is mijn schuld!’, legde Miriam uit, ‘Ik heb haar meegenomen daar naar toe’.

‘Wat?’ De verbazing bij Ansel groeide. ‘Je hebt wat?’

‘Ik heb haar meegenomen daar naar toe. We zijn gaan picknicken en toen heb ik me verstopt zodat ze alleen terug moest lopen’.

Tijdens de stilte die viel, bestudeerde Kiria het gezicht van Miriam. ‘Het zag er niet uit alsof ze er spijt van had, of zich ervoor schaamde. Ze leek… triomfantelijk… hautain’.

Uiteindelijk hervond Ansel zijn stem. ‘Waarom zou je dat in vredesnaam willen doen?’

‘Omdat je me niet wilde vertellen of je haar over de knie legt, dus dacht ik dat ik dat zelf maar moest ontdekken. Ik heb gehoord hoe je tegen haar zei dat ze niet alleen mocht gaan. Maar, ik had gelijk!”, gniffelde ze .

‘Waar is Dennis?’ De stem van Ansel klonk ijzig kalm.

Er verscheen een ongemakkelijke blik op het knappe gezicht van Miriam ne ze deed een step in de richting van de deur. ‘Beneden in de hal’, stotterde ze en deed nog een stap.

Ansel stak een hand uit en Miriam rende naar de deur, maar hij kon haar gemakkelijk pakken en trok haar naar de stoel.

‘Nee!’, gilde Miriam, ‘dit kun je niet maken! Dennis! Dennisss!’

Vol afschuw over de gebeurtenissen liep Kiria naar de deur, toen Ansel zijn zus over de knie legde en de rits van haar dure leren broek naar beneden deed. Hij deed hem tot haar knieën omlaag. Hij nam niet de moeite haar op te warmen maar pakte de paddel en begon de mollige, met een onderbroekje bedekte billen van Miriam te bewerken.

Kiria liep de kamer uit, maar Ansel zag haar. Hij pauzeerde even en zei, ‘Kiria, ga daar op het bed zitten! Ik ben nog niet met je klaar’. Zijn woorden klonken luid en duidelijk over het gillen van Miriam heen en Kiria deed wat hij zei. Haar wangen gloeiden van schaamte.

Ansel sloeg iedere vierkante centimeter van de bips van zijn zus rood, haar gegil om genade negerend. Kiria draaide haar hoofd weg. De echo van de kletsen klonken als een pistoolschoten door de kamer en Kiria vroeg zich af waarom niet kwam kijken wat er gebeurde. Uiteindelijk gooide Ansel de paddel op de grond en trok de slap hangende en loeiende Miriam omhoog op haar op zijn schoot te zetten. ‘Groef zijn is een ding, Miriam’, foeterde hij, ‘maar je had Kiria nooit in gevaar mogen brengen!’

‘Maar ze was niet in gevaar!’, snikte Miriam. ‘Ik heb me een poosje verstopt en ben haar vervolgens gevolgd. Ik heb haar nooit uit het oog verloren!’

Ansel leek hierdoor een beetje te kalmeren, maar hij bleef haar de les lezen. ‘Je hebt haar ontzettend pijn gedaan. Hoe kon je zo gemeen zijn?’

‘Ik weet het niet’, huilde ze. ‘Ik word steeds slechter en slechter, ik kan het niet tegenhouden!’

‘Dit zat er al een heel tijd aan te komen, is het niet?’ Ansels stem klonk nu milder. Hij deed zijn armen om zijn zus heen en wiegde haar in een troostend ritme heen en weer.

‘J-ja…’, huilde ze. ‘Ik verdien dit al een hele tijd, maar niemand geeft meer om me’.

‘Shh, liefje, je weet best dat we nog heel veel om je geven’.

‘D-dennis niet. Hij verheft zijn stem nooit. Hij laat me altijd maar mijn gang gaan, wat ik ook doe!’ Miriam begroef haar gezicht in het overhemd van Ansel en Kiria wilde dat ze weg kon gaan om ze even alleen te laten. Ze stond op en liep naar de deur. ‘Zitten blijven’, baste Ansel en Kiria bleef stokstijf staan, niet wetend of ze weer moest gaan zitten of het hazenpad moet kiezen. Ansel bepaalde zich weer tot Miriam en klopte zachtjes op haar rug.

‘Liefje, ik zal eens met Dennis praten. Hij heeft niet goed in de gaten wat jij nodig hebt’, beloofde Ansel. ‘Het komt allemaal goed, dat zul je zien. En nu wil ik dat je een poos in de hoek gaat staan nadenken wat je straks tegen Kiria moet zeggen’.

Miriam stond op en liep met knikkende knieën naar de hoek. Ze keek Kiria, die nog steeds bij het bed stond, niet aan.

‘Waarom heb je me niet verteld wat er gebeurd is?’

Kiria keek Ansel aan. Was hij nog steeds boos op haar? Maar hij wist nu toch dat ze er niets aan kon doen? ‘Ik kon het niet, Ik kon het gewoon niet’.

‘Waarom niet? Ik geloof niet dat je Miriam wou sparen, is het wel?’

‘Nee. Ik was… ik was er van overtuigd dat me niet zou geloven en dat je zou denken dat ik tegen je stond te liegen en…’

‘Kiria, je hebt me nooit de kans gegeven om je te geloven of niet. Je hebt me gewoon de waarheid niet verteld’.

Zonder enige aankondiging, ging er een golf van woede door haar heen en bracht ze uit, ‘Ach, kom nou! Wat had ik in vredesnaam moeten zeggen? Dat je zus me meegenomen had en me vervolgens in de steek gelaten had? Zou je dat echt geloofd hebben?’ Haar ogen vernauwden zich tijdens haar uitbarsting.

‘Ja, dat zou ik geloofd hebben!’, antwoordde hij boos.

‘Je lult! Bloed kruipt waar het niet gaan kan! Je hebt me gisteravond een pak op mijn billen gegeven omdat ik haar alleen maar een weerwoord wilde geven. Je zie me dat ik me met mijn eigen zaken moest bemoeien als ze grof tegen me deed en nu zeg je dat ik haar had moeten verraden!’

Ansel sloeg met zijn vuist op zijn bovenbeen. ‘Ik heb gezegd dat als ze je dwars zou zitten, ik het voor mijn rekening zou nemen! Verdomme nog aan toe! Ik zou je geloofd hebben, Kiria! Ik zou alles geloofd hebben wat geloofwaardiger zou zijn dan hetgeen ik dacht dat er gebeurd was! Je had er geen vertrouwen in dat ik je zou geloven! Je wilde het zelfs niet zeggen toen ik je daar letterlijk om gesmeekt heb! In plaats daarvan liet je iets geloven wat helemaal niet waar was! Weet je wel hoeveel pijn het doet dat ik gestraft heb voor iets wat helemaal niet gebeurd is? En toch liet je me de straf ten uitvoer brengen! Je hebt me een rad voor de ogen gedraaid! Ik voel me volslagen belachelijk!

Kiria keek hem stomverbaasd aan toen hij uitgeraasd was. Het was haar allemaal te veel en ze had gewoon geen weerwoord op alle dingen waar hij haar van beschuldigde. Ze keek even naar Miriam die in de hoek stond. Toen kwam er een verdrietig soort rust over haar.

‘God verhoedde dat je je belachelijk voelt’, mompelde ze en liep de deur uit, een sombere stilte achterlatend.

‘Gemakkelijker gezegd dan gedaan’, glimlachte hij. ‘Soms heb ik daar even tijd voor nodig’.

Onverschrokken trok Kiria de handdoek langzaam naar beneden, waardoor zijn erectie zichtbaar werd. Ze had wel eens eerder een plaatje van een erectie in een blaadje gezien, maar in het echt zag hij er veel indrukwekkender uit. Ze had die van Ansel alleen maar gezien toen hij een stuk kleiner was en had hem een keer gevoeld toen hij groot was. Ze streek er voorzichtig met haar vinger overheen en glimlachte toen hij als reactie een schokbeweging maakte. De tien minuten die daarop volgden, experimenteerde ze door er steeds weer op een andere manier overheen te wrijven, totdat hij zijn hand omlaag bracht en haar voordeed wat hij nodig had. Ze ging rechtop zitten en probeerde de bewegingen die hij gemaakt had, na te doen. Het duurde best lang en hij gaf haar nog een paar keer wat aanwijzingen toen ze hem voelde verstrakken. Iedere spier in zijn lichaam spande aan en hij kneep zijn ogen dicht van genot. Kiria keek gefascineerd toe hoe zijn zaad over zijn strakke, platte buik stroomde.

‘Dank je wel’, glimlachte Ansel, terwijl hij de handdoek oppropte en op zijn zij rolde.

‘Graag gedaan’, antwoordde ze gelukkig. ‘Was het lekker?’

‘Ja’.

‘Hoe lekker?’

‘Heel lekker’.

Kiria grinnikte en gaf hem een snelle kus.. ‘Vanaf nu ga ik dat iedere dag doen’, kondigde ze aan .

Ansel glimlachte vaag, maar zei niets. ‘Ik ga me even opfrissen’.

‘Ik ook. Doe er niet te lang over. Het is bijna etenstijd’.

‘Eten jullie hier op een bepaalde tijd?’

‘Zes uur. Stipt’, antwoordde hij alsof het een jeugdherinnering was. Hij grijnsde. ‘Mijn ouders houden er een strak tijdschema op na. Ze denken dat dat gezond is’.

Kiria dacht daar over na toen ze zich stond te wassen in de badkamer. Strakke tijdschema’s? Haar moeder en zij hielden er helemaal geen vaste tijden op na, behalve wanneer ze naar school of naar het werk moesten. Wanneer ze vrij waren gebeurden de dinge gewoon wanneer ze gebeurden, niemand die daarbij op de tijd lette. Opeens herinnerde ze zich dat Ansel haar had verteld van de ellenlange gebeden die zijn vader hield aan tafel. Ze voelde hoe haar nekharen overeind gingen staan. Waar was ze aan begonnen?

Kiria hoorde op haar deur kloppen. Ze streek snel haar jurk glad en haalde een borstel door haar haren voor ze de deur opendeed en daar een breed glimlachende Ansel aantrof, gekleed in een spijkerbroek en een casual G-Star shirt.

‘Ben je zover?’ Ze knikte en hij leidde haar terug door de lange overloop naar de trap. Haar hert begon sneller te slaan toen ze een grote kamer naderden. Zijn ouders zaten met een jonger stel te praten. Ansels vader stond op en stak zijn hand naar haar uit.

‘Het spijt me dat we ons niet eerder correct voorgesteld hebben’, verontschuldigde hij zich. ‘Ik ben Andrew White, en dit is mijn vrouw, Selina.

Kiria glimlachte en schudde zijn hand, terwijl Selina opstond om hetzelfde te doen’

‘Andrew… Selina… Ansel…’, zei Kiria zacht terwijl se Selina de hand schudde.

‘Dit is een pientere meid, Ansel, lachte Andrew en klopte Ansel op zijn schouder.

‘We hebben hem naar onszelf genoemd, maar ook naar een beroemde fotograaf, Ansel Adams’.

‘Aangenaam jullie te ontmoeten’, zei Kiria en wierp een schuine blik op het andere stel in de kamer.

‘Dit is mijn zus, Miriam’, zei Ansel. Miriam stak haar hand uit en Kiria liep naar haar toe om deze te schudden.

‘En haar partner, Dennis’.

‘Iedereen glimlachte beleefd naar elkaar en toen luidde er een belletje uit de kamer aan de andere kant van de hal.

‘Etenstijd!’, zei Selina en ze liepen achter elkaar de woonkamer uit. Ansel pakte Kiria bij de hand en hield haar stevig vast toen ze de grote eetkamer inliepen, waar een grote mahoniehouten tafel stond, waar voor zes mensen gedekt was. Aan de tafel was plaats voor twaalf personen en Kiria was verbaasd dat er slechts aan een kant van de tafel gedekt was. Op de een of andere manier had ze de ouders van Ansel aan een tafel als deze voorgesteld, beide aan een eind van de tafel, formeel naar elkaar knikkend. Boven de tafel hing een grote kroonluchter waarin kaarsen brachten en wat een kerstachtige sfeer uitademde. Ansel trok een stoel voor Kiria v van de tafel aan zijn linkerzijde. Haar moeder zat aan de linkerkant van haar, naast zijn vader die aan het hoofd van de tafel zat. Miriam en Dennis zaten tegenover haar.

Een mollige dame met grijzend haar en een smetteloos witte schort bracht een grote schaal rosbief binnen en zette deze in het midden van de tafel.

‘Mmmm’, zei Andrew. ‘Dat ziet er lekker uit. Dank je wel, Martha’.

Martha glom bij het horen van het compliment en verdween uit de eetkamer om even later terug te komen met twee grote schalen, een vol met aardappelpuree en de ander met kleine worteltjes in een gele saus. Kiria haalde diep adem en genoot van het aroma van de gerechten. Martha zette een mand met vers gebakken broodjes op de tafel en een schaaltje met boter. Martha werd door de hele familie enthousiast bedankt voor ze weer verdween.

Iedereen boog het hoofd en vouwde de handen samen en Kiria vroeg zich af of het eten koud zou worden als Andrew zijn inmiddels vermaarde gebeden ten gehore bracht. Ze was bereid zo lang te wachten als nodig was, maar kon de heerlijke geuren bijna niet weerstaan.

‘Hemelse Vader, wij danken u voor deze maaltijd en voor de zegeningen die u ons vandaag gegeven hebt. We verwelkomen Kiria vanavond en hopen dat ze het naar haar zin zal hebben tijdens haar bezoek hier. Amen’.  Kiria hoorde het gekletter van het zilverwerk en keek op. Ze knipperde verbaasd met haar ogen. Was dat alles? Twee zinnetjes? Ze hoorde Ansel naast haar grinniken en kwam tot de conclusie dat hij haar alleen maar had zitten plagen toen hij het over de ellenlange gebeden had.

Ze keek hem even snel aan en nam een slok van haar water, terwijl de schalen doorgegeven werden. Ansels ouders vroegen honderduit aan Kiria, inclusief vragen over haar opvoeding. Kiria at keurig en beantwoordde de vragen tussen twee haoppen door, waarbij ze er voor zorgde nooit met volle mond te praten. Dennis en Miriam zeiden niet zoveel. Ze aten rustig en glimlachten af en toe naar haar. Niet lang daarna was het eten op en het spervuur aan vragen verstomd. Kiria legde haar servet naast haar bord toen Ansel vroeg hen te verontschuldigen.

“Laten we wat gaan drinken’, stelde hij voor en schoof zijn stoel nar achteren. Kiria bedankte zijn ouders voor de heerlijke maaltijd en Ansel hielp haar overeind. Ze verwachtte dat hij haar mee zou nemen naar dezelfde kamer waar ze voor het eten gezeten hadden, maar hij liep naar de andere kant van de hal, waar zich een andere kamer bevond. Nadat ze de kamer binnen gestapt was, bleef Kiria staan en staarde naar een enorme buffelkop die boven de open haard hing. Hij staarde terug, griezelig echt.

‘Dat is Bill’, grinnikte Ansel.

‘Wat ziet hij er echt uit’.

‘Dat is hij niet hoor, dat kan ik je verzekeren’.  Kiria haalde diep adem en volgde Ansel naar de bar die aan de volledige lengte van de kamer liep. Ansel ging achter de bar staan en maakte twee drankjes klaar, terwijl Kiria voorzichtig op een van de twaalf fluwelen barkrukken ging zitten. Ze keek om zich heen en zag dat de wanden behangen waren met allemaal antieke snuisterijen zoals in veel populaire restaurants te zien was. Bij de openhaard stonden twee leren banken en een notenhouten salontafel, terwijl aan de andere kant van de kamer een biljart stond.

‘Wat een geweldig mooie kamer’, zei Kiria terwijl ze een glas wodka met seven-up en citroen aanpakte.

‘Het is een beetje excentriek, ik weet het, maar mijn vader houdt ervan af en toe een klein feestje te geven, zeker tijdens het voetbalseizoen’. Ansel drukte op een knopje en er schoof een paneel aan de wand weg en er verscheen een groot televisiescherm. Kiria glimlachte en nam een slok van haar drankje.

‘Dank je wel. Dit smaakt goed. Ansel, waarom heb je me verteld dat je vader ellenlange gebeden houdt?’

‘Dat doet hij ook’.

‘Maar dat deed hij vanavond niet!’

‘Je bent nieuw hier. Hij wilde je niet afschrikken. Wacht maar tot morgenavond’.

‘Oh’, Ze wist niet goed of ze blij moest zijn dat Ansel haar niet voor de gek gehouden had of dat ze teleurgesteld moest zijn dat ze binnenkort de ellenlange gebeden Aan moest horen. Ze wist eigenlijk niet eens of ze saai zouden zijn. Misschien waren ze eigenlijk wel best amusant. ‘Als hij zo gelovig is, waarom houdt hij dan feesten? En drinkt hij veel?’

‘Hij drinkt maar een paar biertjes. Hij vindt net als ik, dat alcohol, mits met mate gebruikt, best goed is. Het helpt je ontspannen’.

‘Ik begrijp het’.

Miriam en Dennis kwamen de kamer binnen en gingen aan de bar zitten, Miriam naast Kiria’.

Ansel boog zich voorover. ‘Wat kan ik voor jullie inschenken?’

‘Ik wil een mokerslag’, glimlachte Miriam. Maar Ansel schudde zijn hoofd.

‘Daar zit veel te veel alcohol is’, besloot hij.

Haar wenkbrauw schoot verbaasd omhoog, ‘Sinds wanneer houd jij in de gaten wat ik wel of niet drink?’

‘Dat heb ik altijd al gedaan’.

‘Goed, dan maak ik het zelf wel’, mompelde Miriam en sprong van haar kruk af en liep om de bar heen. Ansel deed tot verrassing van Kiria geen poging om haar tegen te houden en Miriam schonk grote scheuten drank uit verschillende flessen in een groot glas.

‘En wat wil jij?’Ansel draaide zich naar Dennis. ‘Een biertje van de tap graag’. Hij had een zachte en melodieuze stem’.

‘Zing jij?’, vroeg Kiria aan Dennis.

‘Ja, dat klopt. Hoe weet jij dat?’

‘Daar ging een beetje van uit. Je hebt een mooie stem’.

Dennis ging rechtop zitten. ‘Dankjewel’, glimlachte hij en Kiria glimlachte terug.

Miriam zat in een ommezien weer op haar kruk. Ze grijnsde naar Kiria en zei grof, ‘Dus jij hebt een vrije opvoeding genoten, je doet waar je zin in hebt en je haalt gevaarlijke toeren uit om een mooi schilderijtje te maken? Ik zou wel eens willen weten wat Ansel en jij gemeenschappelijk hebben’.

‘Kiria, daar hoef je geen antwoord op te geven’, kwam Ansel tussen beiden en keek zijn zus indringend aan.

‘Oh, dat vind ik niet erg hoor’, glimlachte Kiria. ‘We zijn beiden buiten mensen. We houden van wandelen, vissen en jagen. Hij houdt van koken en ik van lekker eten. En we houden ervan om spelletjes te spelen’.

‘Wat voor spelletjes?’, vroeg Miriam, en trok suggestief een wenkbrauw op.

‘Schaken, kaarten en triviant bijvoorbeeld’.

‘Maar legt hij je dan geen beperkingen op? Ik kan me niet goed voorstellen dat hij de dingen die jij eerder genoemd hebt, zomaar over zijn kant laat gaan’. Ansel zei niets, maar zijn gezicht stond op onweer.

‘Tja’, probeerde Kiria netjes te blijven, maar ze begon zich flink aan Miriam te irriteren. ‘Hij probeert me af en toe op andere gedachten te brengen. En als hij ergens een hekel aan heeft, probeer ik het achterwege te laten’.

‘Jeetje Ansel, je bent behoorlijk veranderd sinds je het huis uit gegaan bent’, lachte Miriam afgemeten naar haar broer. . ‘Als ik ook maar een ding gedaan zou hebben, die Kiria genoemd heeft, dan zou je mijn billen bont en blauw geslagen hebben!’ Ze moest lachen toen ze zag hoe Kiria begon te blozen.

‘Miri, als je niet ophoudt je neus in andermans zaken te steken, dan zal ik je weer een flink pak op je bips geven’, zei Ansel dreigend.

‘Dat dacht ik niet’, antwoordde zijn zuster. ‘Ik ben nu een getrouwde vrouw en veel te oud voor die flauwekul’.

‘Een vrouw is nooit te oud om een pak op haar billen te krijgen. Zeker niet als je je als een kleuter gedraagt’.

‘Dennis, is dat niet het belachelijkste wat je ooit gehoord hebt?’ De stem van Miri ging een paar tonen onhoog. ‘Je zou toch niet toelaten dat Ansel me een pak slaag geeft, of wel?’

Dennis keek op van zijn glas bier. ‘Waarschijnlijk niet’, zei hij.

‘Waarschijnlijk?’

Dennis keek zijn vrouw plechtig aan. ‘Dat zou van de omstandigheden afhangen’.

‘En onder welke omstandigheden zou je het wel toelaten dat Ansel zoiets belachelijks doet?’

‘Het zou er van af hangen hoe vastbesloten hij is. Hij is een stuk groter en sterker dan ik ben, moet je weten’. Dennis begon te grinniken en Miriam gaf hem een stomp op zijn schouder.

Ansel glimlachte en Kiria lachte mee als een boer die kiespijn heeft. Ze had nog steeds een hoogrode kleur vanwege het ongemakkelijke onderwerp. Ze voelde zich nog ongemakkelijker toen Miriam zich naar haar toe boog en vroeg, ‘Legt Ansel jou ook over de knie?’

‘Um…’, was alles van Kiria uit kon brengen voor Ansel ingreep.

‘Nu is het wel mooi geweest, Miriam’, zei hij streng. Ons privéleven gaat je niets aan. Kom, Kiria, we gaan nog even naar buiten, het is nog licht genoeg om je het Adelaars uitzicht te laten zien. Met die geheimzinnige aankondiging pakte hij Kiria bij haar arm en nam haar mee. Ze had nauwelijks de gelegenheid haar laatste slok door te slikken. Toen ze door de hal liepen, hoorde ze Miriam nog steeds lachen.

Ansel nam haar mee naar de voordeur. Toen vroeg hij haar even te wachten en stormde de trap weer op om even later met hun jassen terug te komen. Hij hielp haar in haar jas en ze stapten naar buiten.

Kiria dribbelde door het gras van het een uitgestrekt veld. Ze probeerde de grote passen van Ansel bij te houden, maar haar jurkje en pumps zorgden ervoor dat ze niet zo snel kon. Een windje streek door haar haren en zorgde voor verkoeling en hielp haar weer een beetje tot rust te komen. Wat was er toch aan de hand met Miriam? Waarom deed ze zo uit de hoogte? Waarom had Ansel haar niet voor zijn zus gewaarschuwd?

‘Ansel’, riep ze, ‘doe eens wat rustiger!’

Met een ongeduldige uitdrukking op zijn gezicht bleef Ansel staan. Hij keek strak voor zich uit. Kiria was meteen bang dat hij boos op haar was.

‘Kijk’, liet ze hijgend weten, ‘als je liever even alleen bent, dan ga ik wel terug. Dan wordt je ook niet door mij opgehouden’.

‘Nee hoor, ik vind het niet erg’, zei hij met een frons in zijn voorhoofd. ‘Het spijt me, ik ben alleen boos op mijn zus. Flink doorlopen helpt me om de spanning kwijt te raken’.

‘Ga je gang dan maar. Ik zie je wel weer als je terug bent’.

‘Nee. Ik wil je wat laten zien’. Hij pakte haar arm en liep in een rustiger tempo verder.

‘Doet je zus altijd zo, of ligt het aan mij?’

‘Nee, liefje, het heeft niets met jou te maken. Ze kent je immers nog helemaal niet. Ze is nu bijna twee jaar getrouwd en Dennis laat constant over zich heen lopen. Ze is veel te veel verwend en heeft het nodig om af en toe eens op haar plek gezet te worden’.

‘Nou, ik deed alleen maar aardig omdat ze je zuster is, maar als je wilt dat ik haar een koekje van eigen deeg geef, dan wil met alle plezier…’

‘Kiria, als je je net zoals haar gaat gedragen, dan zal ik je bips kennis laten maken met een zwiepende twijg’.

Kiria bleef even staan en rukte haar hand los. Ze zette haar handen in haar zij en fulmineerde, ‘Het was anders jouw idee!’

Hij draaide zich langzaam om en liep terug in haar richting. Ze bleef staan hoewel de blik in zijn ogen haar liet weten dat ze er beter vandoor kon gaan. Bruine en blauwe ogen naderden elkaar steeds dichter, totdat ze vaag begon te zien, zo dichtbij was hij. Hij nam haar in zijn armen en liet zijn hand een keer hard op haar bips neerdalen.

‘Toen ik zei dat ze nodig eens op haar plek gezet moest worden bedoelde ik een flink pak op haar billen, niet een meidengevecht’.

‘Oh, niet doen!’

KLETS! KLETS!

‘Ja gaat geen vergeldingsmaatregelen nemen, wat ze ook zegt. Begrepen?’

Kiria drukte zich tegen zijn brede borst, haar billen tintelden bij het vooruitzicht, terwijl ze zei, ‘Ik wil niet dat ze denkt dat ik een watje ben, dat zal haar alleen maar aanmoedigen. Ik wil haar laten weten hoe ik erover denk’.

‘Nee. Einde discussie. Ze is mijn zuster, ik zal het voor mijn rekening nemen. Ik wil gewoon dat je aardig doet, ik wil niet merken dat je onaardig tegen haar doet’.

‘Maar Ansel, ik…’. Plotseling liet hij zich op de grond vallen en trok haar over zijn knie. Het gras kriebelde aan haar gezicht en haar benen, terwijl hij haar jurk omhoog deed en haar bips bloot maakte.

‘Stop!’, gilde ze, terwijl ze de zoom van haar jurk vasthield en probeerde weg te komen. Maar hij fixeerde haar handen op haar rug en begon haar billen flink rood te slaan met zijn grote hand.

Voor Ansel zijn doen was het een mild pak slaag, mijmerde Kiria toen hij haar overeind trok om haar een dikke knuffel te geven. Ze hoefde niet eens te huilen.

‘Zul je nu naar me luisteren?’, vroeg hij terwijl haar dicht tegen zich aan trok en haar over haar rug wreef.

‘Ja…’

‘Ik wil niet dat je je op hetzelfde niveau begeeft. Dat is de weg van de minste weerstand. Het is veel moeilijker om geen vergeldingsmaatregelen te nemen. Ik weet heus dat je haar het liefst op haar nummer wilt zetten, maar daar hebben we helemaal niets aan. Daarmee zou je je net zo gedragen als zij.

‘Dat kan me niets schelen…’

Ansel duwde haar kin omhoog en keek haar streng aan. Wees eerlijk. Ik weet dat het je wel degelijk kan schelen hoe mensen over je denken. Daarom schaamde je je dood toen ik je in joggingbroek en zonder make-up aan mijn ouders wilde voorstellen. Ik zou dat nooit gedaan hebben als ik wist hoe je daar tegenover stond’. Hij keek haar aan en ze knikte instemmend.

‘Okay’.

‘Ik beloof je dat ik hier voor zal zorgen. Je moet me hier gewoon in vertrouwen, goed?’ Kiria knikte en hij gaf haar een knuffel. ‘Laten we nog een eindje verder lopen, ik wil het het adelaar-uitzicht laten zien’. Hij hielp haar overeind en klopte haar jurk en jasje af en sloeg een arm om haar schouder.

Kiria keek om zich heen terwijl ze verder liepen, genietend van de mooie omgeving. Ze liepen een bospad af, staken een veld over en waren nu aan drie kanten omringd door rotspartijen. De boomgrens eindigde ver beneden de bergtoppen, die een beetje op de torens van een oud kasteel leken.

‘Welke is het?’, vroeg ze opgewonden door de schoonheid van het landschap.

‘Die grootste daar’.

‘Oh ja, ik zie hem’.

‘Daar net onder die rots zit een gigantisch groot adelaarsnest. Toen ik er de laatste keer was, was het twee meter breed’.

‘Echt waar? Zouden er mu eieren in liggen?’

‘Ja. Ik kan me maar een jaar herinneren dat het leeg was. We gaan er meestal niet naar toe, maar je kunt zien hoe de jonge adelaars leren vliegen als ze ongeveer drie maanden oud zijn. Tegen die tijd zijn ze net zo groot als hun ouders’.

‘Ansel, ik wil daarboven een schilderij maken! ‘Kiria sprong met een brede grijns heen en weer, opgewonden als een klein meisje’.

‘Dat had ik wel gedacht’, merkte hij droog op. Hij genoot van haar opwinding.

‘Wanneer zullen we naar boven klimmen?’

‘Morgen of overmorgen, afhankelijk van welke plannen mijn vader heeft’.

‘Oh, ik kan bijna niet wachten!’

‘Toch zul je nog even moeten wachten. En haal het niet in je hoofd om alleen naar boven te klimmen’.

Kiria hield op met springen. Ze trok een pruillip toen ze hem aankeek.

‘Ansel White, dat zou ik nooit doen! Hoe kun je dat nu denken?’

Hij lachte en gaf haar een kus. ‘Ik wil het alleen maar even zeker weten. Kom, we gaan terug voor het donker wordt’.

Kiria keek nog een laatste keer om zich heen en pakte hem toen bij zijn hand. Samen liepen ze terug. Ze kon die nacht bijna niet slapen. Ze bleef maar woelen en draaien, enerzijds van door haar gevoelige billen anderzijds vanwege het uitzicht naar het adelaarsnest te klimmen. Teon ze uiteindelijk in slaap viel, werd ze niet eerder wakker dan een uur of negen.

Ze sprong uit bed, nam een snelle douche en trok een spijkerbroek en een trui aan. Misschien zouden ze vandaag wel naar het adelaarsnest gaan! Ze rende de trap af en kwam bijna in botsing met Selina, die net uit de eetkamer kwam.

‘Oh, neem me niet kwalijk! Goedemorgen! Het spijt me dat ik me verslapen heb! Waar is Ansel?’, tetterde ze, terwijl Selina vriendelijk naar haar glimlachte.

‘Goedemorgen, liefje. Hij is met zijn vader en Dennis naar de ijzerwinkel. Jij wilde niet dat we je wakker maakten, dus we hebben je lekker laten slapen. Ze zullen pas vanmiddag weer terug zijn. Je weet hoe mannen zijn als ze onder elkaar zijn’.

‘Oh’. Kiria voelde een brok van teleurstelling in haar keel, maar wist toch een glimlach te produceren.

‘Um…, dan denk ik dat ik nog maar even naar boven ga en…’

‘Oh nee, liefje, Miriam zit al op je te wachten in de woonkamer. Ze wil een eind met je wandelen als je daar ook zin in hebt. En je moet natuurlijk eerst even ontbijten! Ik heb Martha gevraagd wat voor je te bewaren’.

‘Oh! Goed. Dank u wel’, stotterde Kiria. Selina draaide zich om en liep naar de keuken, waar Marthe druk bezig was het deeg voor brood te kneden.

‘Hier is ze, Martha’, zei Selina en gebaarde dat Kiria aan tafel moest gaan zitten. Een paar minuten later had Martha zes schalen op de tafel gezet en keek verwachtingsvol toe of de jongedame zichzelf zou bedienen. Een beetje overdonderd schepte Kiria uit iedere schaal een beetje op. Ze was ervan overtuigd dat de vrouw beledigd zou zijn als ze er eentje over zou slaan.

Selina excuseerde zich en Kiria nam voorzichtig een klein hapje. Ze dacht aan Miriam en had niet zoveel zin in eten. Ze wilde met haar wandelen? Waarom in vredesnaam? Hoe kon Kiria waardig tegen haar zijn na alles wat ze gisteravond gezegd had? Kiria schoof onrustig op haar stoel heen en weer, in de wetenschap dat ze Ansel vanochtend niet blij zou maken en dat ze daar later voor zou moeten boeten. Het eten smaakte geweldig en niet veel later had ze een bord met gebakken eieren, geroosterd brood, spek, worstjes en ham helemaal leeg gegeten. Ze dronk een groot glas jus d’orange en bedankte een breed glimlachende Martha voor haar goede zorgen en zette koers naar de woonkamer.

Miriam sprong van de bank op toen ze Kiria in de deuropening zag verschijnen. Met een glimlach stak ze haar hand uit en zei, ‘Oh, wat ben ik blij dat je gekomen bent. Ik dacht dat je misschien niet meer zou willen zien na wat ik gisteravond allemaal gezegd heb. Ik moet voortaan niet zoveel meer drinken… Ansel heeft groot gelijk, weet je. Het spijt me echt. Zou je me willen vergeven?

Kiria keek haar even volkomen verrast aan en knikte vervolgens vriendelijke n schudde haar de hand. Ansel moet haar ernstig toegesproken hebben, dacht ze; ze was opeens een heel ander mens! Wanneer zou ze geloven dat wanneer Ansel zei dat hij ergens voor zou zorgen, hij dit ook zou doen?

Twee uur later reed Ansel de oprit van het huis van zijn ouders op. Een groot huis met vierentwintig kamers en twee grote witte pilaren aan weerszijden van de ingang. Hij hoopte dat Kiria zich niet al te deftig ging gedragen. Zijn ouders hadden helemaal niets met uiterlijk vertoon.

Maar zijn hoop werd snel de bodem in geslagen toen Kiria wakker werd en verbouwereerd naar de prachtige façade keek . ‘Lieve help, Ansel, je hebt me helemaal niet verteld dat je ouders miljonair zijn!’, riep ze met een angstige blik in haar ogen.

‘Ik dacht dat je niet met me mee wilde gaan als ik dat verteld had’, antwoordde hij met een glimlach. ‘Kom, dan gaan we naar binnen’.

‘Oh, maar ik ga zo niet naar binnen! Mijn haar zier er niet uit en ik heb een joggingbroek aan. Laten we ergens naar toe gaan waar ik me kan verkleden!’

Maar Ansel was al uitgestapt en liep met grote passen naar haar deur en maakte deze open. ‘Nee. We gaan we gewoon naar binnen. Kom’.

‘Nog niet!’ Ze pakte de handgreep van de deur en sloeg deze dicht. Ze pakte haar haarborstel uit haar tasje. Ansel liep om de auto heen naar de deur aan de bestuurderskant, maar Kiria had ook deze op slot gedaan. Ansel haalde zijn sleutels tevoorschijn, maar Kiria hield het knopje van het slot met haar ene hand naar beneden geduwd, terwijl ze met de andere haar haren borstelde.

‘Doe die deur open, Kiria’, riep hij door het raam. Ze schudde haar hoofd en legde de borstel weg. Ze pakte haar lippenstift en begon haastig wat kleur op haar lippen aan te brengen. Ze draaide het achteruitkijkspiegeltje naar zich toen, terwijl Ansel weer naar haar kant van de auto liep. Hij stond met zijn vuist op het raam en beloofde haar een flink pak op haar billen toen ze een ouder echtpaar op de trap voor het huis achter hem zag staan. Hun gezichtsuitdrukkingen stonden neutraal. Kiria deed net zo ze hen niet zag en bracht wat rouge op haar wangen aan, terwijl Ansel de achterbak van de Jeep had opengedaan en over de banken naar voren begon te klimmen.

‘Kiria haal die haarborstel maar weer tevoorschijn. Ik ga je een pak je billen geven wat je voorlopig niet zult vergeten!’, gromde hij, terwijl zij nog snel wat mascara aanbracht. Een blik op zijn boze gelaatsuitdrukking was genoeg om snel uit de auto te stappen en snel in de richting van het smetteloos geklede echtpaar te zetten. De man droeg een casual pak, de vrouw een zwarte jurk die tot op haar knieën viel.

‘Hallo! Jullie moeten de ouders van Ansel zijn!’, riep Kiria vrolijk, terwijl ze haar hand naar de man uitstak. De vrouw wierp een snelle blik op haar joggingbroek. Er verscheen een glimlach om haar lippen.

‘Eh, nee, mevrouw, ik ben Charlton, de butler en die is mevrouw Adams, de huishoudster’, zei de man monotoon. De glimlach op het gezicht van Kiria bevroor, terwijl ze mechanisch zijn hand bleef schudden.

‘Oh, neem me niet kwalijk. Aangenaam u te ontmoeten’, zei ze en kleurde tot achter haar oren. ‘Let er maar niet op hoe ik eruit zie – ik heb koffie op mijn broek gemorst en moest snel even iets anders aantrekken’.

‘Pap’, zei Ansel die achter haar stond. Kiria schrok zo dat ze de man bijna op zijn voeten ging staan. ‘Moet je weer zo nodig de butler uithangen?

De man begon te grinniken en Kiria keek hem sprakeloos aan. ‘Was dit de vader van Ansel?’

‘Het is geweldig om je te ontmoeten, liefje’, zei de vrouw naast Kiria en gaf haar een snelle knuffel. ‘We hebben al zoveel over je gehoord’.

‘Oh, het spijt me’, stotterde Kiria die er zeker van was, dat dit weinig goeds kon zijn. Ansel pakte haar bij haar elleboog en nam haar mee naar binnen, terwijl Kiria nog een verontschuldiging stamelde. Zijn ouders liepen achter hen aan, maar Ansel bleef Kiria met een hand voor zich uit duwen, terwijl hij hun tassen in de andere hand hield.

‘Ik laat Kiria even haar kamer zien, mam. De gele?’ Ansel’s moeder knikte. ‘Ze wil zich een beetje opfrissen’, voegde hij eraan toe en duwde haar naar boven. De trap bestond uit twee gedeelten en een klein plateautje halverwege. Kiria liet zich mee naar boven voeren waar ze zich losrukte en hem boos aan keek.

‘Als je een pak op mijn bips gaat geven voor wat er gebeurd is, dan praat ik nooit weer tegen je’, liet ze Ansel verhit weten.

Tot haar verrassing barstte hij in lachen uit. ‘Ik kan er niet bij dat je mijn ouders aanzag voor personeel’, grinnikte hij.

‘Hoe ik dat weten? Je hebt me verteld dat ze serieus en religieus zijn, niet warm en grappig.’

‘En ik heb nog nooit iemand gezien die zoveel moeite deed als jij, alleen maar om wat make-up op te doen!’

‘En ik heb nog nooit iemand zoveel moeite zien doen om me daarvan te weerhouden!’

‘We moeten er uit hebben gezien als een paar overjarige kleuters!”

Kiria lachte. ‘Je paste bijna niet door die achterbak. Ik hoopte dat je klem zou komen te zitten!’

‘Kom, dan gaan we uitpakken’. Ansel pakte haar bij haar hand en liep met haar over de brede overloop, langs ingelijste olieschilderijen en antieke vazen en stopte uiteindelijk om een van de deuren in de wandlambrisering te openen. Hij duwde haar zachtjes de grote slaapkamer in, waar een groot hemelbed stond. De gordijnen, de sprei en de hemel waren allemaal lichtgeel van kleur.

‘Oh, wat mooi!’, zei Kiria. ‘Is dit een logeerkamer? Oh, het heeft zelfs een eigen badkamer!’

Ansel deed de deur achter zich dicht en ging op de rand van het bed zitten. Hij keek haar aan en wenkte haar naar zich toe.

‘Zei de spin in het web’, lachte ze. ‘Uh-uh’.

‘Ik kan je nu een pak op je billen geven, ik kan het ook straks doen’.

‘Waarom in vredesnaam?’

‘Omdat je tegen mijn ouders hebt staan liegen dat je koffie over je kleren gemorst hebt, daarom!’

Kiria herinnerde haar zich haar leugentje om bestwil weer. ‘Oh dat, maar dat is jouw schuld omdat je me niet op tijd wakker gemaakt hebt om hen fatsoenlijk onder ogen te komen’.

Ansel glimlachte nog steeds, maar gaf geen antwoord. Kiria wist niet wat hij precies bedoelde. Na een paar tellen, stond hij op en liep naar haar toe. Hij pakte haar bij haar hand en trok haar in de richting van het bed.

‘Nee’, protesteerde ze, ‘alsjeblieft?’

Maar ze verzette zich niet toen hij ging zitten en haar over de knie legde. Hij deed haar broek tot haar knieën omlaag. Het pak slaag was kort maar hevig en was genoeg om ervoor te zorgen dat ze spijt had van haar leugen, maar niet pijnlijk genoeg om te zorgen dat ze ging huilen. Toen zette hij haar overeind en gaf haar een knuffel.

‘Geen leugens’, zei hij.

Toen ze geen antwoord gaf, gaf hij haar nog een harde klets. Door de pijn heen, voelde ze een heel andere sensatie – een sterk gevoel van passie diep in zich.

‘Ja, Ansel’, antwoordde ze, en trok hem nog dichter tegen zich aan. ‘Lieve help’, dacht ze, ze begon dit veel te leuk te vinden. ‘Het spit me dat ik gelogen heb’.

‘Excuses geaccepteerd’. Hij gaf haar een kus op haar mond. ‘Ik hou van je’.

‘Ik hou ook van jou’.

‘Nu kun je je gaan verkleden, of wat je ook maar van plan bent. Maar overdrijf het net qua kleding en doe niet teveel make-up op. Je bent mooi zoals je bent. En niemand dost zich hieruit voor het eten. Goed?’

‘Goed’.

Ansel liep de kamer uit en zei dat zijn kamer aan de andere kant van de overloop lag. Ze stond op en pakte haar spulletjes uit. Ze stalde haar make-up spullen uit op de planchet in de badkamer. Zou iedere kamer in dit huis een eigen badkamer hebben? En waren er honderd kamers? Zou iemand hier in huis gehoord hebben dat ze net een pak op haar bips gekregen had?

Ze kleedde zich uit en ving een glimp op van haar billen in de spiegel. Ze waren nog steeds een beetje rood. Ze wreef erover heen en stapte onder de douche. De hete straal brandde op haar billen. Ze waste haar liefdesplekje. Haar lichaam reageerde onmiddellijk tot haar vingers over haar lichtgezwollen clitoris gleden. Ze spoelde zich haastig af daar en zeepte haar borst in. Haar tepels tintelden en werden hard door de aandacht die ze kregen. Wat was er toch met haar aan de hand? Ze had zichzelf nog nooit eerder zo opgewonden. Ansel was niet in de kamer, waarom was ze dan zo opgewonden. De straal kwam weer tegen haar bips toen ze zich omdraaide, en een golf van opwinding schoot door haar lijf.

Lieve help, dacht ze, het komt van dat pak op haar billen. Al die avonden dat Ansel haar over de knie had gelegd en haar tot een orgasme gebracht had, moeten deze reactie teweeg gebracht hebben. Net als het hondje van Pavlov. Kiria legde haar vingers weer op haar clitoris en bloosde omdat haar lichaam uit eigener beweging begon te schokken. Kon ze? Zou ze? Niemand zou het weten. Ze verleiding was te sterk om te weerstaan en haar hand begon zachtjes te strelen. Ze imiteerde de bewegingen die Ansel altijd maakte. Het duurde niet lang of ze schreeuwde het bijna uit, toen sterke golven van genot door haar lichaam spoelden, waardoor ze slap tegen de muur van de douche aan hing. Toen ze zichzelf opnieuw waste, vroeg ze zich af of ze zich hiervoor zou moeten schamen. Ze had haar plekje altijd snel gewassen en had nooit de behoefte om het daar te ontdekken. Maar wat ze nu voelde, voelde heel natuurlijk aan en ze kon zich niet bedenken waarom ze dit niet veel eerder geprobeerd had.

Ze stapte onder de douche vandaan en droogde zich af. Ze probeerde het aangename gevoel dat de ruwe handdoek op haar gevoelige tepels veroorzaakte, te negeren. Ze trok snel een zwart zijden setje aan en een modieus zwart jurkje dat op haar knie reikte. Zijden kousen en pumps maakten het verhaal af. Ze deed een klein beetje make-up op en accentueerde haar ogen met een dun lijntje. Het duurde een kwartier om haar lange haren droog te föhnen, zodat ze in een grote bos op haar rug vielen. Ze krulde de uiteinden met een krultang. Toen ze daarna in de spiegel keek, was ze heel tevreden met wat ze daar zag.

Wat moest ze nu doen? Kiria ruimde de troep in de badkamer op en legde haar kleren in een grote mahoniehouten kast. De kamer was echt prachtig en kon afgezien van de badkamer zo uit de negentiende eeuw stammen. Ze vroeg zich af of de rest van het huis ook zo ingericht was en opende haar deur om dat te onderzoeken. De deur van Ansel was dicht. Ze klopte zachtjes aan. Toen ze geen antwoord hoorde, opende ze de deur op een kier en zag hem op zijn rug op het grote bed liggen. Hij had alleen een handdoek om zich heen en leek vast te liggen slapen.

Kiria grinnikte en deed de deur achter zich dicht en sloop naar hem toe om hem onder zijn arm te kietelen. Onmiddellijk voelde ze hoe ze door hem beet gepakt werd. Zijn opbollende spierballen aan weerszijden van haar gezicht, terwijl hij haar verbaasd aankeek. Langzaam verspreidde zich een brede glimlach op zijn knappe gezicht. Hij boog zich naar voren om haar te kussen.

‘Stoute meid’, mompelde hij, toen hij zijn lippen op de hare drukte. Kiria rook zijn zachte eau de toilette en lachte ondeugend.

‘Oh ja, ik ben daarnet heel stout geweest…’, bekende ze en voelde dat ze weer opgewonden werd toen hij zijn wenkbrauw ophaalde en haar streng aankeek.

‘Oh ja? Wat heb je dan gedaan?’

‘Ik… ik heb een beetje…’, bloosde ze. Ze realiseerde zich wat ze hem gezegd had.

‘Vertel op’, zei hij streng. De tinteling in zijn ogen verdween een beetje.

‘Tja… ik schaam me er een beetje voor…’

Hij glimlachte. ‘En nu voor de draad er mee of ik veeg al je make-up eraf met deze handdoek’.

Kiria keek hem verschrikt aan. ‘Goed, goed… ik… ik heb daarnet voor het eerst… um…’ Ze verbrak het oogcontact en staarde naar het plafond. Ansel greep naar de punt van de handdoek. ‘Ik heb daarnet met mezelf gespeeld’, zei ze snel en verborg haar gezicht in zijn nek.

Ansel kreeg een glimlach van oor tot oor. ‘Mijn liefje is een doe-het-zelfertje, is het niet?.

Kiria lachte. ‘Dat is afgezaagd’.

‘Ja, maar ik ben wel trots op je. Waarom zei je eigenlijk dat je stout geweest bent?’

‘Vind jij het dan niet stout om met jezelf te spelen?’ Kiria was op een vreemde manier een beetje teleurgesteld en draaide zich om zodat ze hem aan kon kijken.

‘Nee, hoor. Helemaal niet. Tenzij…’ Hij ging een beetje rechtop zitten en leek diep na te denken.

‘Tenzij wat?’

‘Tenzij je het onder de douche gedaan hebt. Dat is pas stout!’

‘Oh!’ Haar hart sloeg een slag over van opwinding. Ze probeerde een beschaamde blik op te zetten’.

Ansel’s grin was as broad as his face. “My little protégé is striking out on her own, eh?”

‘Je hebt het toch niet onder de douche gedaan?’ Ansel trok een wenkbrauw op en keek haar met een zogenaamd afkeurende blik aan.

‘Ik ben bang van wel…’Ze keek hem bezorgd aan terwijl ze haar best deed te blijven glimlachen. Met een zucht van teleurstelling ging Ansel rechtop zitten.

‘Je weet wat er gebeurd met stoute meisjes’, zei hij en klopte op zijn bovenbeen. ‘Kom hier voor me staan’.

Kiria kroop naar de rand van het bed. Haar haren bewogen golvend op en neer toen ze zich bewoog. Ze ging staan waar hij gewezen had. Ze rilde toen hij zijn hand zachtjes over haar dijen liet glijden, over de rand van haar kousen, om tot slot over haar met een satijnen broekje bedekte billen te wrijven.

‘Draai je om’, gebood hij. Kiria gehoorzaamde en voelde hoe hij haar jurkje tot in haar middel omhoog deed. Zijn lichte aanrakingen zorgen dat de rillingen over haar rug liepen, Hij streelde de binnenkant van haar dijen en deed vervolgens haar broekje tot haar knieën omlaag.

‘Kom over mijn schoot liggen’, zei hij. Maar ze deed een stap achteruit en draaide zich om en genoot van de zalige sensaties in haar lichaam.

‘Maar Ansel’, smeekte ze terwijl ze naar het tapijt staarde en naar haar onderbroekje wat tot haar enkels omlaag gegleden was. ‘Ik ben veel te oud om nog een pak op mijn bips te krijgen!’

‘je bent stout geweest en dat is wat stoute meisjes krijgen’, zei hij en deed zijn armen over elkaar.

Kiria keek hem van tussen haar wimpers aan. Hij klonk zo serieus, maar ze zag de fonkeling in zijn ogen. Ze deed haar armen achter haar rug en dribbelde onrustig van het ene been op het andere.

‘Maar dan zul je mijn blote billen zien!’

‘Dat klopt. En ik zal ervoor zorgen dat die donkerrood worden als je nu niet snel over mijn knie gaat liggen’.

Kiria deed aarzelend een stap naar voren, bleef even staan en keek hem voor de laatste keer smekend aan.

‘Wacht’, zei hij. Ze bleef stokstijf staan.

Hij schoof een bandje van haar schouder en liet een borst uit haar bh glijden. Hij liet zijn vingers plagend over haar tepel glijden, waardoor zij het gevoel kreeg alleen daarvan wel klaar te kunnen komen. Toen liet hij zijn hand tussen haar benen glijden en begon haar ook daar te strelen.

Kiria’s lichaam begon te schokken en ze boor zich voorover en drukte haar borst tegen zijn mond. Toen hij zachtjes aan haar tepel begon te knabbelen, kwam ze klaar. Ze wankelde op haar benen en viel bijna voorover.

Hij trok haar over zijn schoot en ze leunde met haar kin op haar handen om het beddengoed niet te besmeuren met haar make-up.

Kiria deed haar ogen dicht en hij begon met langzame zachte klappen te slaan, die ze nauwelijks voelde. Ze kreunde en draaide suggestief met haar billen. Maar de kracht nam bij ieder klets toe, totdat ze over zijn bovenbeen lag te kronkelen. Een golf van opwinding ging door haar heen toen hij opnieuw zachtjes haar liefdesplekje aan raakte.

‘Stil blijven liggen’, waarschuwde hij en deed haar benen uit elkaar terwijl hij bleef slaan. Kiria probeerde niet te bewegen terwijl zijn vingers hun magische werk deden. Geroutineerd geleden zijn vingers over haar kleine schaamlippen. Haar bips tintelde, hij sloeg geen vierkante centimeter van de huid over en de klappen deden bijna echt pijn. Een paar minuten later kreeg ze weer een daverend orgasme. Haar lichaam schokte van top tot teen en bleef lang aanhouden, terwijl ze haar kruis tegen zijn magische handen bleef duwen. Met een laatste, harde klap op haar rechter bil, liet Ansel zich achterover op het bed vallen en trok haar dicht tegen zich aan.

‘Ohhh… dank je wel, Ansel’, kreunde ze, nog steeds een beetje verdwaasd van de ervaring.

‘Graag gedaan’, mompelde hij. Ze drukte zich op een elleboog omhoog om zijn gespierde lichaam te bekijken. De handdoek was tot zijn heupen naar beneden gegleden en kon zien dat zich er een grote bobbel onder bevond.

Schuchter legde Kiria haar hand erop en voelde de vorm van wat zich onder de handdoek bevond.

‘Ik wil jou hetzelfde laten voelen’, fluisterde ze.

‘Ga je hier de discussie niet over aan?’, vroeg hij verbaasd. Hij wreef haar nog steeds rode handen in met zalf.

Kiria schudde haar hoofd.

‘Heb je er dan helemaal geen bezwaar tegen?’

Alweer nee. Ansel keek in haar ogen en zag een traan blinken. Hij welde steeds verder en rolde vervolgens over haar wang om aan haar kaak te blijven hangen. Hij stak zijn vinger uit en raakte hem aan.

‘Mijn arm doet zeer’, zei ze houterig. Toen zag hij dat haar benen onder de tafel trilden en dat haar spijkerbroek van haar enkels tot halverwege haar dijen nat was.

‘Kiria, waarom heb je dat niet eerder gezegd?’ Ansel tilde haar op en droeg haar naar zijn bed. Hij legde een sprei over haar heen en liep naar de badkamer om het bad vol te laten lopen. Vervolgens ging hij naast haar op het bed zitten en keek voorzichtig naar haar arm. Hij liet haar de arm heen en weer bewegen tot hij ervan overtuigd was dat het alleen zere spieren waren. Toen deed hij voorzichtig haar schoenen uit, haar sokken en vervolgens de rest van haar kleren, terwijl zij  passief bleef liggen, haar ogen half dicht. Hij tilde haar op en zette haar in het warme water van het achthoekige bad. Hij keek toe hoe ze achterover leunden en zich uiteindelijk ontspande.

‘Zorg dat je handen niet nat worden’, waarschuwde hij en pakte een stuk zeep. Hij waste haar van top tot teen en probeerde er niet aan te denken wat hij liever zou doen. Haar huid was zijdezacht onder zijn ruwe handen. Gehoorzaam deed ze de hele tijd wat hij haar vroeg. Hij zette haar op haar knieën om haar kruis te wassen. Hij inspecteerde haar billen. Hij zag dat er geen blauwe plekken te zien was van het pak slag wat hij haar de avond ervoor met haar eigen haarborstel gegeven had. Er was alleen nog een klein beetje rood van die middag te zien. Hij spoelde haar af met de douchekop en liet haar staan zodat hij haar af kon drogen. Toen legde hij haar op bed en ging zelf een douche nemen.

Toen Kiria even later wakker werd, zat hij op de rand van het bed. Ze glimlachte naar hem en probeerde zich uit te rekken, maar stopte van de pijn toen ze haar rechterarm omhoog probeerde te doen.

‘Oh’, kreunde ze. ‘Ik heb nog nooit zo’n spierpijn gehad.

‘Ben je allergisch voor bepaalde medicijnen?’, vroeg hij. Ze schudde nee. ‘Neem deze dan maar in’, zei hij en hield haar twee tabletten en een glas water voor. Terwijl ze deze innam, liep hij weg en kwam terug met een kom warme kippensoep. Ze ging rechtop zitten en hij zette de plasma televisie aan de andere kant van de kamer aan en ging aan de andere kant op bed zitten.

‘Kiria, trek in vredesnaam iets over je heen’, zei hij, terwijl hij haar blote borsten zag bewegen bij iedere hap die ze van de soep nam. Kiria hield de lepel halverwege de kom en haar mond stil.

‘Waarom?’, vroeg ze en keek hem met onschuldige ogen aan.

‘Kijk, het is al erg om jouw mooie, naakte lichaam te moeten wassen, zonder dat je, je weet wel…’

Kiria lachte zwoel tegen hem, ‘Niemand heeft gezegd dat het niet kon’, kirde ze.

Ansel keek haar aan. ‘Je weet dat ik wil wachten tot onze huwelijksnacht! En trek nu wat over je heen’.

Kiria zette de kom op het nachtkastje. Ze pakte een punt van het dekbed. In plaats van het over zich heen te trekken, sloeg ze het dekbed van zich af en ging stapte uit bed. Ze ging met haar gezicht naar hem toe staan en liet haar handen van haar nek naar haar borsten glijden. Ze deed haar handen er om heen en begon met de tepels te spelen. Ze gooide haar hoofd in haar nek en begon te kreunen zoals ze wel in films had gezien, haar ogen halfdicht van verlangen, haar mond een beetje open. Ze liet haar tong over haar lippen glijden en kneep zachtjes in haar tepels.

Met een grommend geluid kroop Ansel naar de andere kant van het bed, greep haar om haar middel en trok haar over zich heen. Giechelend hield Kiria hem haar gezicht voor zodat hij haar kon kussen, maar in plaats daarvan legde hij haar over zijn schoot.

‘Als je je goed genoeg voelt om mij uitdagen, dan voel je je zeker goed genoeg hiervoor!’ Hij liet zijn vlakke hand op haar blote bips neerdalen. Ze gilde van pijn en verrassing.

‘Verdorie, Kiria, ik wil een maagd tijdens onze eerste huwelijksnacht!’

‘Wat mankeert je toch?’, schreeuwde ze, ‘iedere andere man zou opgewonden raken als ik zoiets voor ze zou doen!’

‘Ik ben niet een andere man en je weet dondersgoed dat ik je nu niet wil ontmaagden!’ Hij was behoorlijk verbolgen en sloeg haar nog een paar keer hard op haar billen. ‘Ik wil niet dat je me uit loopt te dagen tot we getrouwd zijn!’ Hij kletste nog een paar keer op haar bips en liet haar vervolgens los en trok het dekbed over haar blote billen.

Kiria beleef stil liggen en pruilde, ‘Het valt te bezien of ik ooit nog zo’n act voor je zal doen’. Ze was volledig afgeknapt door zijn reactie. Ansel boog zich over haar heen en keek haar strak aan.

‘Heb je eigenlijk enig idee hoeveel ik van je houd?’, vroeg hij zachtjes. ‘Ik droom er iedere nacht over. En iedere ochtend als ik wakker word, brand ik van verlangen. Wanneer ik bij je ben, kan ik aan niets anders denken. Je bent een schoonheid, met een perfect lichaam, ik wil het liefst helemaal in je weg kruipen. Maar we zullen nog even moeten wachten en je zult dat moeten accepteren’.

‘Nou, goed dan’, gaf ze vertederd toe, ‘ik zal een braaf meisje zijn’.

‘Het is mijn schuld, ben ik bang’, gaf hij toe. ‘Ik heb je uitgedaagd en tot een orgasme gebracht, zonder dat ik je alles heb gegeven’.

Kiria voelde het tussen haar benen kriebelen toen ze terugdacht aan zijn deskundige handelen. Het was zijn fout. Voordat hij haar voor het eerst klaar had laten komen, had ze vrijwel de volledige controle over zichzelf, maar nu stond ze hulpeloos ten opzichte van haar eigen behoeften.

‘Dus moet je maar eens voor je gedrag boeten’.

In plaats dat haar verlangens afnamen, zorgden zijn woorden ervoor dat ze alleen maar sterker werd. De blik in zijn ogen en de vastbeslotenheid die uit zijn kaaklijn sprak, zorgde voor kriebels in haar buik en het vuur tussen haar benen wakkerde alleen maar verder aan. Zonder wat te zeggen zag ze hoe hij ontstond en haar de blauwe ochtendjas bracht.

‘Trek aan en kom mee naar de woonkamer’. Hij liep de slaapkamer uit. Ze bleef alleen achter en trok langzaam de ochtendjas aan. Met een ontspannen gevoel liep ze naar de huiskamer. Daar zag ze hem zitten op een stoel die hij in het midden van de kamer gezet had.

‘Kom hier’, zei hij toen ze een paar meter van hem af stil bleef staan. Kiria liep langzaam verder, haar ogen naar de grond gericht en haar handen gevouwen op haar buik. Toen ze opkeek en zijn strenge, knappe blik zag, smolt ze.

‘Waarom ga ik je straffen?’

‘Ik… ik heb een paar keer gevloekt… en ik heb mijn handen pijn gedaan door geen handschoenen te dragen…’

‘En wat denk je dat je daarvoor verdiend hebt?’. Zijn stem klonk laag en hees en Kiria voelde zich nat worden terwijl ze naast hem stond. Ze rook zijn aftershave en voelde de warmte die van hem af straalde.

‘Een… een p-pak op mijn blote billen’, bracht ze tenslotte uit en kreeg een kleur van schaamte.

‘Dat klopt’, mompelde hij. ‘Je bent een heel stout meisje en je moet nodig eens een lesje leren, is het niet?’

‘Ja…’. Ze beet op haar lip terwijl hij zijn hand naar haar uitstrekte. Hij hielp haar over zijn knie. Haar billen hoog in de lucht over zijn stevige bovenbeen.

‘Lig je goed?’, vroeg hij en streelde over haar gevoelige billen’.

‘Op dit moment wel’, antwoordde ze naar waarheid.

‘Ik bedoel je arm; doet deze niet pijn als je zo ligt?’

‘Nee, Ansel’, fluisterde ze. Toen deed hij haar badjas omhoog en begon niet al te hard op haar bips en bovenbenen te slaan. Ze deed haar benen uit eigen beweging een beetje uit elkaar en kronkelde schaamteloos over zijn schoot. De klappen gingen sneller en werden harder, maar Kiria voelde geen pijn, alleen maar een brandend verlangen naar meer.

‘Op deze manier maakt het niet veel antwoord’, merkte hij op toen ze haar billen omhoog duwde om de klappen tegemoet te komen.

‘Oh, God, Ansel, houd alsjeblieft niet op’, kreunde ze. Met een glimlach liet Ansel zijn hand onder haar buik glijden om haar verlossing te brengen. Hij bleef behoorlijk hard op haar billen slaan terwijl zij kreunend klaar kwam, tot ze uiteindelijk slap en uitgeput over zijn schoot hing.

‘Zul je het snel in je hoofd halen weer te gaan vloeken?’, vroeg hij, terwijl hij haar over haar billen streelde.

‘Oh, nee Ansel’, antwoordde ze. ‘Dat zal ik niet doen, want daar heb jij een hekel aan’.

‘En jezelf pijn doen dan?’

‘Dat zal ik ook niet meer doen’.

‘Zo mag ik het horen’, hij trok haar overeind en drukte haar tegen zich aan. Hij liet zijn vingers door haar verwarde haren gaan. ‘Want de volgende keer, dan krijg je een pak slaag met de paddel’.

Kiria knuffelde hem. ‘Ja, Ansel’.

Aan het begin van de middag vertrokken ze naar zijn ouders. Kiria haar gedrag was al een paar dagen om door een ringetje te halen en Ansel beloonde haar iedere avond met een erotische spanking. Ze ging iedere avond dolgelukkig slapen en vroeg zich af wat hij deed om van zijn spanning af te komen. Ze wist natuurlijk dat de meeste mannen masturbeerden, maar ze had het lef niet om hem te vragen of hij dit ook deed. Ze had zelfs het lef niet hem een handje te helpen, zoals hij bij haar deed. Ze had veel foto’s van penissen gezien, maar er nog maar een keer een aangeraakt, de eerste keer dat ze ’s avonds in zijn bed lagen. Ze begon zich schuldig te voelen over de eenzijdigheid van hun seksuele activiteiten. Toen ze hier tijdens de lange autorit aan zat te denken, werd ze zo geobsedeerd door zijn orgasme, dat ze de meeste tijd zwijgend uit het raam staarde en het niet eens hoorde toen Ansel tegen haar praatte.

‘Kiria!’, zijn pogingen om een gesprek aan te gaan, drong eindelijk tot haat door.

‘Ja?’, ze keek hem met een verschrikte blik aan.

‘Waar zat jij met je gedachten? Je hebt niet een woord meegekregen van wat ik gezegd heb’, klaagde hij. Ze probeerde een leugentje om bestwil te bedenken, maar bedacht zich en besloot het op zijn manier te doen en kwam met de waarheid voor de dag. ‘Ik voel me niet goed, omdat jij erg je best doet om mij te plezieren in bed, maar ik niets voor je terug doe’. Ze zag hoe Ansel verbaasd zijn wenkbrauwen omhoog trok.

‘Oh’.

Kiria keek hem nieuwsgierig aan terwijl hij met samengeknepen ogen naar de weg keek. Zijn mondhoeken trilden.

‘Vind je het grappig?’, vroeg ze.

‘Nee, natuurlijk niet’, antwoordde hij. Even later verscheen een grote grijns op zijn gezicht.

‘Ik wist het!’, riep ze en ging rechtop zitten.

‘Het spijt me, liefje! Ik ben juist zeer vereerd dat je zo aan me denkt; ik lach je helemaal niet uit’.

‘Goed dan, en wat gaan we er dan aan doen?’ Kiria keek hem verwachtingsvol aan.

‘Er aan doen?’ Hij probeerde zich op de weg te concentreren. ‘Daar hoeft helemaal niets aan te gebeuren. Ik vind het prima zoals het nu gaat’.

‘Maar ik niet’.

‘Ben je niet tevreden over wat ik allemaal met je doe?’

‘Het gaat om jou. Je zorgt er iedere avond voor dat ik klaar kom, maar je krijgt er niets voor terug. Daardoor voel ik me een egoïstisch meisje’.

Ansel moest lachen. ‘Maar liefje, dat is wel het laatste wat ik je zal noemen’.

‘Je bent toch geen homo, of wel?’ Zijn blik verstrakte en hij zweeg tot ze bij de volgende afslag kwamen. Hij parkeerde zijn auto achter een benzinestation.

Hij draaide zich naar haar toe en zei, ‘volgens mij is het wel duidelijk dat ik geen home ben. En het is ook duidelijk dat jij heel dicht bij een flink pak op je billen bent’.

Kiria zette grote ogen op. ‘Waarom?’

‘Om je humeur wat op te kalefateren’.

Kiria dacht even na. ‘Waarom leer je me niet hoe ik je klaar kan laten komen. Dan is mijn humeur ook weer goed’.

‘Dat kan nu niet’. Kiria keek om hem heen. Er waren geen auto’s te zien. ‘Nee’, zei hij streng. Ze grinnikte en hij gaf haar een kus voor hij weer recht zitten om weg te rijden.

“Als we weer alleen zijn, zal ik het je leren’, ging hij verder en stuurde de Jeep de weg op. Dat Kiria haar humeur opknapte, duurde echter niet langer als vijf minuten.

‘Hoe ver is het nog?’, vroeg ze Ansel zich realiserend dat het eigenlijk een heel kinderachtige vraag was.

‘Nog ongeveer twee uur rijden’.

‘Ik verveel me’, zeurde ze.

‘Zet dan de radio aan’.

‘Daar is ook niets aan. Ik heb dorst’, liet ze hem weten.

‘We zijn net gestopt, toen heb je niets gepakt”.

‘Toen had ik nog geen dorst. Misschien moet ik ook een pakje sigaretten gaan halen, zodat ik kan beginnen te roken’.

‘Je rookt al’.

‘Alleen bij mijn moeder, en dan hooguit een of twee in de week’.

‘Dat is meer dan genoeg. En je rookt niet als je bij mij in de buurt bent’.

‘Waarom niet?’

‘Het is een slechte eigenschap. En je kunt er dood aan gaan, zoals iedereen weet’.

‘Ach wat. Mijn moeder rookt al bijna twintig jaar. En ze heft er nog nooi wat van overgehouden’.

‘Dan heeft ze veel geluk gehad’.

‘Goed dan. Dan ga ik wel op mijn nagels bijten’. Ze bracht haar vingers naar haar mond en giechelde toen Ansel die met een klein tikje wegsloeg’.

‘Nee’.

‘Ach, toe, Ansel, laten we nog een keer stoppen zodat ik wat te drinken kan halen en een puzzelboekje of iets te lezen’.

‘Goed’. Kiria bleef rustig zitten wachten tot de volgende afslag. Ansel nam de afslag en stopte bij het volgende benzinestation. Hij bleef in de auto wachten, terwijl Kiria naar binnen ging. Er waren tien minuten verstreken, toen hij uitstapte en ook naar binnen liep. Kiria stond in een tijdschrift te bladeren. Ansel pakte het flesje drinken en het tijdschrift uit haar hand en liep naar de kassa om te betalen. Kiria ging in de Jeep zitten mokken tot hij terug was.

‘Bedankt’, zei ze toen hij haar de spullen overhandigde. Ze keek naar het tijdschrift. ‘Auto week’ stond met grote letters op de omslag. ‘Geweldig!’, dacht ze en legde het tijdschrift op haar schoot. Vijf minuten later liet ze Ansel weten dat ze moest plassen.

‘Wat? ‘, ze moest bijna lachen om zijn verwilderde gezichtsuitdrukking. ‘Waarom ben je dan zonet niet gegaan?’

‘Dat wilde ik ook doen. Maar ik was helemaal van slag toen jij binnen kwam en het heft in handen nam’.

‘Hoe kun je nu vergeten dat je moet plassen?’

‘Dat weet ik niet. Je overviel me. Ik was helemaal afgeleid en ben in de Jeep gaan zitten wachten’.

Ansel mopperde wat binnensmonds en nam de eerste volgende afrit om alweer bij een benzinestation te stoppen. Kiria sprong uit de auto en ging naar binnen om een minutt later alweer terug te zijn.

‘Het is daar veel te smerig’, zei ze en ging weer naast hem zitten. ‘Zonder haar aan te kijken reed Ansel naar het dichtst bijzijnde restaurant en Kiria ging naar binnen. Toen ze terugkwam, vroeg hij of er nog meer van haar dienst was voor hij de snelweg weer opreed. Kiria schudde haar hoofd.

‘Weet je het zeker? Niet wat eten, niet wat anders te lezen?’ Kiria dacht dat hij sarcastisch deed en schudde opnieuw haar hoofd. Maar vijf minuten later begon ze te klagen dat ze een tijdschrift over auto’s gekocht hadden.

‘Waarom zou ik in vredesnaam over auto’s willen lezen?’

‘Ik heb helemaal niet naar de titel gekeken, ik wilde alleen maar verder rijden’.

‘Zullen we dan een woordspelletje spelen? Je weet wel, het alfabet spel?’

‘Ik heb helemaal geen zin om spelletjes te spelen, ik wil zien dat we veilig bij mijn ouders thuis arriveren’.

‘Jij bent ook niet gezellig’, pruilde ze. Ze sloeg haar armen over elkaar en ging achterover in haar stoel liggen. Een paar minuten later viel ze in slaap.

Kiria stond de volgende ochtend zo fris als een hoentje in alle vroegte op. Ze kleedde zich zoals haar opgedragen was. Ze moest lachen toen ze de deur voor Ansel open deed. Hij droeg een baseball petje, een zonnebril, een warme koltrui en een beige vest met kleine zakken die gevuld waren met allerlei dingen. Aan zijn pet hing een plastic kunstvisje wat heen en weer schommelde terwijl hij aan het kauwgom kauwen was. Hij grijnsde terug en liep vervolgens in de richting van zijn Jeep.

‘Je lijkt wel een stroper’, plaagde ze.

‘Je zult mijn fans vast niet horen klagen’, lachte hij.

‘Nou dat weet ik nog zo net niet… wacht maar tot ze je zo gezien hebben’. Ze babbelden honderduit tot ze bij zijn huis arriveerden. Het was net of de avond ervoor niets gebeurd was. Als haar zere billen niet anders vertelden, zou ze denken dat ze het gedroomd had.

Ted Stevenson was blij Kiria te zien, toen ze op de filmset arriveerden. Als hij nog boos was om haar gedrag de laatste keer aan de telefoon, dan liet hij daar niets van merken. Ze nam zijn warme begroeting in ontvangst en beantwoordde deze al even warm. Toen liet Mary Lawrence haar weer wat papieren tekenen, inclusief een contract waarbij ze per aflevering betaald zou worden. Ansel kwam aanlopen toen Kiria op het punt stond te tekenen. Hij nam de papieren van haar over, las ze door, bracht met een pen een aantal wijzigingen aan en toen Mary zich daar in kon vinden, zette iedereen een paraaf onder het contract. Kiria wilde weten wat al het juridische jargon betekende, maar ze vertrouwde erop dat Ansel wist wat goed voor haar was. Bovendien wilde ze de opnames niet ophouden.

Toen was het tijd om te beginnen en Kiria volgde Ansel langs zijn huis in de richting van de rivier. Ansel liet haar een geweer dragen en Kiria was aangenaam verrast dat hij zoveel vertrouwen in haar had. De reportage van die dag zou over het vissen op forel gaan. Ansel droeg een grote rieten mand over zijn ene schouder en een geweer over de andere. Daarnaast droeg hij twee hengels met zich mee.

Terwijl ze liepen, volgde Kevin hen met een lopende camera. Ansel droeg een draadloze microfoon en vertelde honderduit over de verschillende soorten dorel die in de rivier aangetroffen konden worden. Kiria luisterde aandachtig en verbaasde zich erover hoeveel hij wist te vertellen zonder te hoeven spieken.

‘We gaan vandaag op zoek naar de regenboogforel. Ze kunnen over het algemeen in open, snelstromend water gevonden worden, waar ze over het algemeen meer aan de oppervlakte zwemmen dan hun soortgenoten. Oorspronkelijk hoorde deze omgeving niet tot hun leefgebied – ze is hier zo’n vijftig jaar geleden uitgezet. Het is de meest eenvoudige en ongecompliceerde vis van alle forellen en ze doen het prima hier. Ze houden ervan zich onder in ruig water te begeven en daar gaan we nu naar toe’.

Nadat hij dat gezegd had, hield hij stil aan de oever van de rivier en bracht Bill hem zijn plunjezak. Hij gaf Kiria zijn geweer en haalde rubber lieslaarzen uit de zak en trok deze aan. Toen gebaarde hij de anderen om de geweren van Kiria over te nemen en goed te letten op de aanwezigheid van wilde katten. Kiria was niet aan deze mannen voorgesteld, maar ze had ze wel eens eerder in de programma’s van Ansel voorbij zien komen. Toen haalde Ansel nog een paar lieslaarzen tevoorschijn en gaf deze aan Kiria. ‘Waar ben ik nu weer aan begonnen’, dacht ze, maar pakte de laarzen aan en probeerde er achter te komen hoe ze die aan moest trekken.

‘Veel mensen hebben nog nooit met vliegen gevist, omdat het de nodige oefening en vaardigheid vereist omdat te kunnen. Maar de beloning zal groot zijn zoals jullie straks zullen zien. Dat het niet veel tijd hoeft te kosten om het onder de knie te krijgen, zulen we laten zien door mijn vriendin, Kiria, als proefkonijn te gebruiken’. Ansel draaide zich naar Kiria en lachte naar haar. Ze lachte terug en zwaaide even naar de camera. Maar van binnen was ze behoorlijk geïrriteerd om zijn veronderstelling dat hij wel even zou leren vissen. Inderdaad, een proefkonijn. Hij had vanmorgen niet eens de moeite genomen om haar vertellen wat er die dag op het programma stond.

‘Proefkonijn, mompelde ze buiten gehoorafstand van de camera.

‘Goed, laten we je die lieslaarzen eens aantrekken’, zei hij en stond met twee sprongen naast haar. Hij hield de laarzen voor haar open, zodat ze erin kon stappen, trok ze omhoog en hing de banden om haar schouders.

Nu ga ik de hengels klaar maken en zal daarna de verschillende stappen doornemen’, vervolgde hij zijn verhaal. Kiria luisterde aandachtig.

‘Komt er ook een examen?’, vroeg ze met grote onschuldige ogen.

‘Ja’, antwoordde hij afgemeten, ‘een heel belangrijke’. Ansel haalde verschillende gereedschappen tevoorschijn. Een ‘vlieg-vis’ uitrusting bestaat uit zes onderdelen – een hengel, een molen, touw, snoer, verbindingen en vliegen’, zei hij en wees een paar onderdelen aan die zich al aan de hengel bevonden. ‘Vertel me nu eens welke onderdelen al aan de hengel zitten’, ging hij verder en gaf de hengel aan Kiria.

‘Um… ik heb nog nooit eerder een hengel gezien’. Ze dacht even na, toen ging ze verder, ‘Kijk, dit is een hengel, de molen en het touw’.

‘Helemaal goed. Zie je hoe het gemakkelijk het is?’ Hij draaide zich weer in de richting van de camera en ging verder met zijn verhaal terwijl hij de verbindingen en het snoer bevestigde. Aan het uiteinde van het snoer van Kiria bond hij een stukje plastic in plaats van een vlieg. Nu zal ik Kiria voordoen hoe het in zijn werk gaat. Er zijn een paar basisprincipes. Om te beginnen moet je de hengel goed beetpakken’.

‘Ik denk dat ik me daar nog wel mee kan redden’, liet ze hem weten.

‘Oh, maar je moet wel de goeie grip hebben’, antwoordde hij. ‘Te losjes en de hengel vliegt uit je handen. Te stevig en het snoer zal geen mooie boog maken’.

‘Ok’, zei Kiria, ‘we willen geen rondvliegende hengels en geen snoeren die een mooie boog maken?’

‘Nee’

Ansel deed voor hoe je de hengel met je rechterhand steving moet vasthouden, met de duim bovenaan de handgreep. Houd het achterste van de hengel laag, zodat hij een lijn vormt met je pols en je onderarm’.

‘Wat moet ik met mijn achterste doen?’, Kiria keek hem weer met een onschuldige blik aan.

‘Ik bedoel het uiteinde van de hengel’, legde hij uit. ‘Als je hem zo houdt, dan blijft alles op zijn plaats als je straks gaat zwaaien. Als je dat niet doet, dan komt je tuig in de war’.

‘En we willen absoluut niet dat het tuig verloren gaat’, stemde Kiria in, ‘we krijgen waarschijnlijk toch al teveel betaald’. Ansel draaide zijn ogen naar boven, en Ted proestte het uit van het lachen.

‘Goed’, ging Ansel verder, ‘vervolgens ga je zo staan’. Hij deed het voor en zette zijn voeten een eindje uit elkaar, ‘vervolgens trek je een meter of van van het snoer van de molen en dat leg je hier op de grond’

‘Waar vissen we dan op, op slangen?’, plaagde Kiria.

‘Je moet eerst op de grond oefenen voor we het in het water gaan doen’, antwoordde hij geduldig. ‘Nu moet je er goed op letten dat het snoer op de grond mooi recht ligt en niet in bochten’. Ansel nam haar hengel over en deed het voor. Het uiteinde van het snoer maakte een sierlijke boog en landde een aantal meter voor hem in het gras. ‘Het is een beetje alsof je een frisbee gooit. Je moet je pols rechthouden en de beweging van de hengel plotseling afbreken. ‘In plaats van het snoer op te rollen, zorgde Ansel dat het met een sierlijke boog achter hem neerviel. ‘Nu moet jij het maar eens proberen. Kracht en afstand doen er niet zoveel toe, probeer vooral om een boog te maken, timing is hierin het belangrijkste. Ga daar maar een poosje met Bill staan oefenen’.

Kiria knikte. Ze vergat helemaal een onnozel antwoord te geven en pakte de hengel van hem aan.

‘Wacht even’, zei Ansel en greep in een van zijn zakken. ‘Trek deze eerst aan’. Hij gaf haar een paar leren handschoenen. Ze deed ze aan. Toen liep ze met Bill het grasveld op. Ze probeerde alles na te doen wat Ansel haar voorgedaan had, maar haar snoer maakte geen mooie boog, maar vloog in allerlei kronkels door de lucht. Bill filmde haar eerste pogingen en ging vervolgens opnames maken van Ansel die nu aan de oever door de rivier waadde.

Hij liet zijn aas, een geel blinkertje van kunststof over het water vliegen. Het landde aan de andere kant van de rivier in het stromende water vlak bij een rots. Ongeveer twintig seconde later, hapte een niets vermoedende forel in het aas en Ansel gaf een kort rukje aan de lijn waardoor de haak zich vastzette. Hij liet de vis een eindje weg zwemmen en begon het vervolgens in te halen in de richting van zijn schepnet. Ansel hield de vis omhoog voor Kevin, die inzoomde op de ongeveer dertig centimeter grote regenboogforel. Ansel deed de vis in de mand en stapte de rivier weer in om verder te vissen. Een half uurtje later had hij nog drie forellen gevangen.

Kiria bleef stug dooroefenen met werpen en slaagde er uiteindelijk in het snoer met een boog door de lucht te laten vliegen en netjes een eindje verder op het gras te laten landen. Tegen de tijd dat Ansel haar vorderingen kwam bekijken had ze echter last van haar arm en waren haar bovenbenen hevig aan het zweten in de rubberen lieslaarzen.

‘Je gebruikt teveel kracht’, zei hij en liep naar haar toe om haar te helpen. Kevin liep achter hem aan met de camera.

Kiria stopte midden in een worp en het snoer viel in een groet ‘S’ vorm op het gras. Ze gaf de hengel aan Ansel zodat hij het voor kon doen. Hij haalde het snoer binnen en legde het in een mooie rechte lijn op de grond.

‘Je moet wat meer aaien, zoals dit’. Zei hij en liet de lijn met een boog door de lucht vliegen. ‘Je moet het snoer de tijd geven om helemaal uit te strekken’.

‘Volgens mij heb je jarenlang geoefend met aaien, zei ze. Ze zag hoe hij kleurde tot achter zijn oren.

Maar hij herstelde zich snel. ‘Dat klopt’, zei hij, ‘daarom kan ik het nu ook zo goed’. Nu was het de beurt aan Kiria om een kleur te krijgen toen hij haar verleidelijk aankeek. Hij gaf haar de hengel terug en ging aan haar linkerzij staan, terwijl zij het opnieuw probeerde. Het snoer viel in vrijwel een rechte lijn op de grond.

‘Zo breek je je pols’, zei hij. ‘Probeer het nog eens’.

‘Tja, ik heb nog niet zoveel geaaid’, zei ze met een pruillip, maar Ansel negeerde haar commentaar. Kiria zwiepte de lijn naar achter en probeerde haar pols recht te houden. De lijn maakt een sierlijke boog en viel een paar meter achter haar op de grond.

‘Heel goed!’ Zijn compliment zorgde ervoor dat ze hem het liefst wilde omhelzen, maar ze weerstond de aandrang.

‘Als je dat nu nog eens in voorwaartse richting probeert…’

Ze slingerde het snoer een paar keer heen en weer, tot hij tevreden was over haar kunsten.

‘Zullen we het nu dan maar in het water proberen?’

‘Is het water koud eigenlijk”, vroeg ze terwijl ze haastig het snoer oprolde.

‘Ja, maar de lieslaarzen zullen je wel warm houden’.

‘Nee, ik wil huist wel een beetje afkoelen. Ik heb het vreselijk warm met die dingen aan. Ik kan ze beter uit doen’, protesteerde ze.

Ansel draaide zich om en keek haar met een waarschuwende blik aan, waarmee de discussie abrupt tot een einde kwam. Ze moest goed begrijpen dat hij het hier voor het zeggen had.

Ansel hield haar bij de hand toen ze tussen de stenen door waadden. Het viel niet mee je evenwicht te bewaren in het snelstromende water en op de gladde stenen. Ze topten ongeveer tien meter uit de kant en Ansel bond een blinkertje aan het uiteinde van haar snoer.

‘En nu wil ik dat je naar die stenen daar verderop werpt, daar waar het water snel stroomt. Richt bij het werpen een paar meter meer naar links dan daar waar je wilt dat hij terecht komt’.

Kiria had Ansel niet zien vissen en gooide een paar keer helemaal verkeerd.

‘Ik kan het niet’, klaagde ze. ‘Ik sta compleet voor gek’.

‘Niet meer dan ik zonet toen je al die bijdehante opmerkingen maakte’, grinnikte hij. Hij wist dat Kevin hun gesprek niet op zou kunnen nemen in verband met het lawaai van het stromende water.

Ze deed nog een poging. Haar lijn maakte een poging en landde tien meter rechts van de stenen die hij aangewezen had. ‘Shit’, mompelde ze onbedoeld.

‘Je moet zulk taalgebruik niet voor de camera’s bezigen’, antwoordde hij rustig en Kiria keek over haar schouder naar Kevin die op de oever stond te filmen. ‘Ze kunnen ons niet horen’, lachte Ansel, ‘en als dat wel het geval is, dan knippen ze het er wel uit. Nu je pols rechthouden en het nog eens proberen’.

Kiria viel bijna bij de volgende worp. Dat zou ook gebeurd zijn als Ansel haar niet aan de achterkant bij de banden van haar lieslaarzen gegrepen had. Na tien keer proberen landde het blinkertje eindelijk in de buurt van de stenen en Ansel zei haar dat het snoer nu heel langzaam binnen moest halen. Een paar minuten later zei haar opnieuw in te gooien.

‘Ik begin moe te worden, Ansel’. Haar arm deed pijn en haar benen waren koud van het koude water wat langs de lieslaarzen stroomde.

‘Ik weet het. Het is niet makkelijk om goed te gooien als je in een rivier staat, bovendien moet je de slag nog even te pakken krijgen. Nog een paar keer, goed?’

‘Uh-huh’, mompelde ze en probeerde het opnieuw. Deze keer zag Ansel een zilverkleurige glimp toen haar blinker neerkwam. Hij pakte haar snoer om de vis aan te slaan.

‘Je hebt er een!’, riep hij. Ze begon onmiddellijk het snoer in te halen. ‘Nee, geef hem eerst een beetje ruimte’, zei hij en legde zijn hand op de hare.’En nu langzaam inhalen. Zet de molen niet vast, want dan kan de lijn breken. Kiria probeerde precies te doen wat hij zei. Beurtelings haalde het snoer in en liet het vieren. Na wat wel een uur hard werken leek, kwam de vis eindelijk in zicht. Kiria was dolgelukkig toen ze de vis zag. Het was een regenboogforel van een centimeter of vijfentwintig.

‘Al dat werk voor zo’n klein visje?’, zei ze verbaasd over zijn formaat.

Ansel lachte. ‘Het is een mooi vis hoor’, liet hij weten. ‘Je hebt het knap gedaan’.

Ze schudde vol afschuw haar hoofd en waadde voorzichtig terug naar de oever, waar de rest al bezig was de spullen in te pakken. Ted stond op van zijn klapstoeltje en kwam Kiria feliciteren, die zijn complimenten met gemengde gevoelens in ontvangst nam. Ze trok een beetje onhandig haar lieslaarzen uit en gaf die aan Bill, die ze terugstopte in de plunjezak. De wandeling terug leek wel een eeuwigheid te duren en Kiria wreef over haar zere arm terwijl ze achter Ansel aanliep. Ze liepen een flink stuk achter de anderen, behalve Ted Stevenson die een meter of vijfentwintig achter hen liep. Toen zag ze opeens dat niemand een geweer droeg en Ansel scheen er wel erg onbezorgd bij te lopen. Ze rende op een holletje naar voren en tikte hem op zijn schouder.

‘Ja?’ Hij draaide zich om en zag haar bezorgde blik.

‘Hoe zit het met die wilde kat?’

‘Wilde kat?’

‘Ja, niemand schijnt daar momenteel op te letten’. Ze keek angstig om zich heen. ‘En je hebt ook helemaal geen geweer bij je!’

Ze keek naar zijn merkwaardige gezichtsuitdrukking. Hij zei niets.

‘Wat?’, vroeg ze. Ze realiseerde zich plotseling dat er iets was dat zij nog niet wist.

‘Het spijt me, liefje. Ik ben helemaal vergeten je het te vertellen’, legde hij uit. ‘Die wilde kat is er niet meer. We droegen de geweren vandaag alleen maar voor de show’.

Kiria keek hem verbijsterd aan. ‘Hoe bedoel je, die is er niet meer?. Toen je me vorige week leerde schieten was hij er toch nog wel?’

‘Ja. Maar toen begon hij een kippenschuur te plunderen. We hebben hem gevangen en nu zit hij in een dierentuin’.

‘Waarom heb je me dat verdomme niet eerder verteld?’ Boosheid nam het over van Kiria’s nuchtere verstand. ‘Je hebt me de hele tijd in de waan gelaten dat we gevaar liepen?’ Met haar handen in de zij staarde ze Ansel aan.

‘Het spijt me’, begon hij, maar ze viel hem in de rede.

‘Dit was dus allemaal een toneelspel? Zelfs toen Bill met me mee moest lopen toen ik met die verdomde hengel stond te oefenen?’.

‘Ja, ik dacht dat je wel wist dat het niet echt was. Sorry. Ik ben vergeten het je te vertellen, dat is alles. Wat is nu precies het probleem?’

‘Het probleem is dat ik de hele dag in angst heb gezeten dat die verdomde wilde kat tevoorschijn zou komen. Dat is het probleem!’

Ze draaiden zich beide om en zagen hoe Ted naar hun stond te kijken.

‘Kun je een beetje zachter praten?’, zei hij waarschuwend, ‘en houd op met vloeken!’

‘Waarom? Omdat Ted me kan horen?’, riep Kiria nog luider.

‘Misschien wel en misschien niet, maar je staat tegen me te schreeuwen zonder dat je me da kans geeft uit te leggen wat…’

‘Het kan me niks schelen of hij het kan horen, verdomme! Het kan me verdomme niets schelen wat hij er van denkt!”, schreeuwde ze. Nu leed het geen enkele twijfel meer of Ted haar kon horen.

Kiria zag hoe Ansels ogen zich vernauwden. Hij pakte haar bij haar arm en trok haar mee naar een grote boomstam die aan de rand van het bos lag.

‘Oh, het kan je niets schelen wat hij ervan denkt?’, zei hij en ging zitten. Hij legde haar over zijn knie.

‘Nee!’, schreeuwde ze, opens oog in oog met een bos dood gras. Hij reikte onder haar en maakte haar spijkerbroek open. Hij trok hem omlaag tot onder haar billen.

‘Als je mij voor schut zet, dan zal ik jou voor schut zetten’, zei hij en liet zijn hand op haar onderbroek neerdalen. Godzijdank heb ik een degelijke onderbroek aan en niet een string’, dacht ze. Ansel sloeg haar een volle minuut flink hard op haar billen, terwijl zij vergeefs probeerde weg te komen. Toen zette hij haar overeind zodat hij haar aan kon kijken, deed haar spijkerbroek omhoog en liet haar op de boomstam zitten. Kiria vloog overeind om aan de pijn te ontkomen, weg van de gapende blik van Ted en weg van de schaamte die door haar lichaam trok, maar Ansel deed zijn arm om haar middel en hield haar tegen.

‘Hier blijven’, zei hij en trok haar dicht tegen zich aan. ‘Dit zat er de hele dag al aan te komen. Ik zou nog wel even gewacht hebben als je niet zo ongelofelijk grof had gedragen. Ben je nu bereid om naar me te luisteren?’

Kiria bleef doodstil staan. Niet dat ze zich had kunnen bewegen als ze dat gewild had. Ze had zin om een potje te huilen, maar de tranen wilden niet komen. Haar bips brandde, maar het was niet eens zo’n hard pak slaag geweest. Net genoeg om haar te laten weten dat ze zo niet met hem om kon gaan. Ze draaide zich om en zag Ted lopen, met zijn rug nar hen toe, alsof er niets gebeurd was. Ansel wreef over haar rug en drukte zich lange tijd stevig tegen zich aan.

‘Kiria, het spijt me dat ik je niet verteld heb dat we die wilde kat gevangen en weggebracht hebben. Het spijt me echt. Ik heb het niet met opzet gedaan’.

Kiria drukte haar gezicht tegen zijn vest. Ze voelde de schaamte gloeien. Natuurlijk had hij dat niet met opzet gedaan.

‘Kijk, ik weet dat je boos op me bent, maar dat is geen reden om me als oud vuil te behandelen’, ging hij verder. ‘En ik zal de volgende keer niet aarzelen om je dat duidelijk te maken, ook al zijn er anderen bij’, waarschuwde hij.

‘Dat weet ik’, ze huilde bittere tranen. ‘Je hebt me ook al voor de ogen mijn moeder een pak op mijn billen gegeven. En ik maar denken dat erger niet mogelijk was…’

‘Kiria, dat zou ik nooit gedaan hebben, als je haar zelf al niet verteld zou hebben dat ik je af en toe over de knie leg’.

‘Maar ik heb het Ted nooit verteld, hoor!’

‘Nee, maar je zei dat je het niets kon schelen hoe hij erover dacht, en je hebt er met opzet voor gezorgd dat hij ons wel moest horen. Waarom was je grof tegen hem, als je kwaad op mij was?’

‘Ik… ik weet het niet, Ansel, ik was gewoon even de weg kwijt. Het spijt me’. Ze voelde nieuwe tranen opwellen en over haar wangen biggelen.

Ansel viste een zakdoek tevoorschijn en gaf haar die. ‘Ben je bereid je excuses aan hem aan te bieden?’ Ze knikte en veegde haar tranen weg. ‘Laten we hem dan inhalen’.

Hij hield zijn arm om haar schouders terwijl ze liepen en Kiria slaagde erin haar emoties weer de baas te worden voor ze de camper en de anderen bereikten. Ze bleef staan terwijl Ansel even met Kevin praatte. Ted kam met een grote grijns op haar af lopen.

‘Ted’, begon ze, ‘Ik heb spijt ban wat ik gezegd… geschreeuwd heb daarnet. Haar gezicht werd rood van schaamte.

Zijn grijns verbleekte niet. ‘Het is wel goed Kiria, ik neem het je niet kwalijk’.

‘Goed…’, iets anders wist ze niet te zeggen. ‘Bedankt’, mompelde ze verder en keek naar de punten van haar schoenen.

‘Gaat het wel goed met je?’. Kiria keek naar zijn nu serieuze gelaatsuitdrukking en gaf hem een dun glimlachje.

‘Ja, het gaat prima’, verzekerde ze hem. ‘Ik wilde alleen maar even zeggen dat het me spijt’.

‘Geen probleem hoor. Ik heb wel ergere dingen gehoord’.

‘Maar je verdiende het niet. Je bent altijd heel aardig tegen me’.

‘Kiria’, hij leek zich nu wat ongemakkelijk te voelen. ‘Toen ik horde wat je schreeuwde, was ik eerst een beetje kwaad. Maar wat er daarna gebeurde heeft die boosheid weer helemaal weggenomen. Voor mij wel tenminste’. Hij grijnsde en zij bloosde nog harder.

Ansel liep naar ehn toe en deed een arm om Kiria heen. ‘Kom, deugniet’, plaagde hij en trok haar stevig tegen zich aan. ‘Het is tijd om naar huis te gaan’.

Kiria gaf heem een speelse schop. ‘Ik ben helemaal geen deugniet’, pruilde ze. Ze wierp een steelse blik naar Ted. Ze zag een grote bewondering in zijn blik, toen hij Ansel liet weten wanneer de volgende opnames gepland stonden.

‘We zullen er zijn’, verzekerde Ansel hem. Ted zwaaide gedag terwijl hij in de cabine van de camper klom.

‘Ik neem aan dat je je verontschuldigingen heb aangebonden, zei Ansel terwijl ze hand en hand door de velden liepen.

‘Natuurlijk heb ik dat gedaan. Maar het bleek al geen punt meer voor hem te zijn’.

‘Waarom niet?’

‘Hij zei dat hij niet boos meer was nadat hij gezien had wat er gebeurde nadat ik tegen geschreeuwd had’.

Ansel grinnikte en gaf haar een kneepje in haar had.

‘Weet je, Ansel, je kunt me niet zomaar overal een pak op mijn billen geven, hoor. Niet iedereen zal het begrijpen. Misschien dat iemand de politie zelfs belt’.

‘Dat zou zomaar kunnen’.

‘Zul je dan voortaan wat voorzichtiger zijn? Ik wil je niet in de gevangenis zien. Bovendien kan het je hele carrière ruineren.

Ansel bleef staan en keek haar aan. ‘Kiria, ik weet heus wel wat ik doe. Ik zal je heus niet ten aanzien van iedereen een pak op je billen geven. Alleen maar als het veilig is’.

‘Oh. Het spijt me. Ik had al visioenen dat je me in een restaurant of zoiets over de knie zou leggen…’ Ze bloosde en schopte met haar voet in het gras.

‘Maak je geen zorgen. Dat zal ik niet doen’. Hij gaf haar een kus en begon weer te lopen. Hij voegde eraan toe, ‘Tenzij je het verdiend hebt natuurlijk’.

Ze lachte en gaf hem een tik op zijn arm.

‘Over billenkoek gesproken, er staat je vanavond nog een stevig pak op je billen te wachten’.

Kiria’s maag draaide om. ‘Wat! Je hebt me net al een pak op mijn bips gegeven!’

‘Nee, hoor, dat was niet een echt pak op je billen. Dat was alleen maar om je duidelijk te maken, dat je niet tegen me moest schelden en vloeken.

Kiria wilde er tegenin gaan, maar ze wist dat hij gelijk had. Het had helemaal geen pijn gedaan. ‘Vanavond heb je nog wat van me tegoed omdat je je handen beschadigd hebt, en voor al het vloeken wat je gedaan hebt’. Ze bereikten de achterdeur en Ansel hield deze voor haar open. Zonder wat te zeggen ging ze aan de keukentafel zitten, terwijl hij de zalf pakte en haar leren handschoenen uitdeed.

Kiria voelde zich geweldig toen ze de volgende ochtend wakker werd. Ze rekte zich uit en probeerde zich te bedenken waarom ze zich zo goed voelde en toen herinnerde ze zich dat Ansel en zij weer bij elkaar waren. Niet alleen waren ze weer bij elkaar, maar ze hoefde niet meer te vrezen voor een pak op haar billen en ze zouden die avond voor het eerst seks met elkaar hebben!

Kiria deed de handdoeken in de wasmachine en maakte haar bed op. Vervolgens maakte ze het aanrecht schoon. Toen zette ze de tv aan en ging een poosje zitten kijken, maar ze was te onrustig om lang stil te kunnen blijven zitten. Uiteindelijk deed ze een jasje aan en liep naar de voordeur om een eind te gaan joggen. Haar lichaam was sterker geworden en was gewend aan de fysieke arbeid en voelde zich kennelijk niet goed als het achterwege bleef. Kiria dacht aan bevrediging en hoopte dat Ansel dit die avond zou bereiken. Ze was waarschijnlijk niet ervaren genoeg om hem klaar te kunnen laten komen, maar hij zou het haar vast wel willen leren. Ze begon steeds harder te lopen om haar grenzen op te zoeken, net zoals ze de dagen in de voorbije week steeds gedaan had. Na een poos gaf ze op en liep langzaam naar huis terug. Toen ze de voordeur open deed, was ze net op tijd om de telefoon op te pakken.

‘Dag liefje’, zei Ansel.

‘Oh, hoi!”

‘Hoe is het met je vandaag?’

‘Fantastisch! En met jou?’

‘Ook prima. Um… je bent toch niet van gedachten veranderd over vanavond, is het wel?

‘

‘Nee…’ Ze was in verwarring gebracht. ‘Waarom zou ik van gedachten veranderd zijn?’

‘Nou, het is een belangrijke beslissing. Ik wilde alleen maar even zeker weten of je ermee door wilt gaan”.

‘Natuurlijk wil ik dat. Ben jij van gedachten veranderd?’ Er klonk achterdocht in de stem van Kiria.

‘Ja, dat klopt’, gaf hij toe. Haar hart begon te bonzen. ‘Ik vroeg me af of je ermee ingestemd hebt omdat je opgelucht bent dat we geen ruzie meer hebben. Ik vroeg me af of je hier wel echt mee door wilt gaan. Het is een onomkeerbaar gebeuren, weet je’.

‘Ansel’, begon ze. Ze was boos, maar probeerde respectvol te blijven. ‘Als ik dit besluit onweloverwogen zou nemen, dan was ik op mijn tweeëntwintigste allang geen maagd meer! Ze wachtte de stilte die viel af.

‘Ik denk dat je daar een punt hebt’, gaf hij toe. ‘Ik denk dat ik graag wil weten waarom je het nu plotseling wel wilt, nadat je er zolang mee gewacht hebt. Ik bedoel, heb je het niet bewust bewaard tot na het huwelijk?’

Kiria begon gesmoord te lachen, terwijl ze naar woorden zocht die uiting gaven aan haar gedachten. ‘Nee, ik was niet bezig mezelf te bewaren tot na het huwelijk. Maak je je daar zorgen om?’

‘Nee! Ik wil het alleen… tja… ik wil het gewoon niet voor je verpesten…’

‘Bedoel je te zeggen, dat ik niet moet denken dat je met me wilt trouwen?’

‘Nee, liefje, dat is niet wat ik wil zeggen’, begon hij, maar Kiria kapte hem af.

‘De enige reden waarom ik nog maagd ben, omdat ik het nog nooit wilde doen met iemand waar ik mee uitging’.

‘Ok, ok’, probeerde hij opnieuw, ik probeer me er alleen maar van te overtuigen dat je dit echt wilt en…’ Kiria wist echter genoeg en haar laatste remmingen vielen weg toen ze hem opnieuw onderbrak.

‘Kijk, Ansel, ik ben prima in staat om mijn eigen beslissingen te nemen. Laten hier vooral niet moeilijk over doen… Ik wil dat je me neukt, omdat ik verschrikkelijk graag seks met je wil hebben. En ik wil je graag gelukkig zien, omdat ik van je hou, boerenlul dat je bent!’

Ze smeet de horen op de haak en liet met afschuw haar laatste woorden nog eens door zich heen gaan. Neukt? Seks? Boerenlul? Heeft ze dat echt tegen Ansel gezegd? Haar gedachten sloegen op hol toen ze bedacht welke gevolgen dit kon hebben. Ze schrok toen de telefoon opnieuw begon te rinkelen, maar ze nam niet op en liep naar haar kamer om na te denken.

Als Ansel bang was dat ze met hem wilde trouwen, dan zou ze hem alleen maar afschrikken met uitingen dat ze van hem hield. Hij zou haar vast een standje geven en haar daarna nooit meer willen zien. Als hij nog helemaal niet trouwen gedacht had, dan had ze hem waarschijnlijk de stuipen op het lijf gejaagd.

Het was echter pijnlijk duidelijk geworden dat hij haar niet in staat achtte een weloverwogen besluit te nemen. Het komt vast van haar roekeloze rijgedrag. Of zou het misschien zijn omdat hij wist dat ze de afgelopen week zo schaamteloos over de gevoelens van haar moeder heen gewalst was? Misschien omdat ze zich tijdens haar uitstapjes in gevaar bracht, alleen maar voor een schilderijtje? Oh, mijn God, ze was helemaal niet in staat om een weloverwogen beslissing te nemen. Juist daarom was ze verliefd op hem geworden; ergens diep van binnen wist ze heel goed dat ze egoïstisch en zelfdestructief is en dat ze het nodig heeft dat hij de touwtjes in handen neemt. Kiria keek mistroostig naar het bed waar hij haar voor het eerst een pak op haar bips gegeven had.

Hoeveel ze er ook een hekel aan had, ze wist dat ze het nodig had. En nog steeds nodig heeft. Ze is een enorme bofkont iemand te hebben, die haar aan de hand neemt, iemand die om haar geeft en iemand die het niet erg vindt de leiding te moeten nemen… Maar hij was zo timide geweest aan de telefoon, alsof hij haar naar de mond praatte. Zo was hij helemaal niet.

Ze wilde door hem gerustgesteld worden, niet aan een onzeker vragenvuur blootgesteld worden. En nu heeft ze het allemaal verprutst, hij zou nooit weer iets van zich laten horen. De tranen liepen over haar wangen. Ze liet zich voorover op het bed vallen en huilde in haar kussen.

Heel veel tranen later hoorde Kiria haar moeder binnen komen. Toen ging haar slaapkamerdeur zachtjes open en werd een zachte hand op haar schouder gelegd. Kiria begon weer te huilen. ‘Mam, ik heb daarnet alles verprutst! Ansel heeft me gebeld en ik heb hem uitgescholden en ik heb ervan beschuldigd te denken dat ik met hem wilde trouwen en ik heb hem verteld dat ik van hem hield! Nu wil hij me vast nooit meer zien!’

‘Ja, hoor, dat wil hij wel’. Ze schrok bij het horen van de stem van Ansel. Ze krabbelde overeind en keek in zijn rustige, blauwe ogen.

‘Ansel’, hijgde ze en slaagde erin een flauwe glimlach te produceren. Hij ging naast haar op het bed zitten. Ze veegde haar gezicht droog met de mouw van haar shirt. Ze wilde haar rode gezicht graag voor hem verbergen, maar bleef hem aankijken.

Hij glimlachte en opende zijn armen en trok haar tegen zich aan. ‘We moeten hier eens over praten’, zei hij op een zachte, geruststellende toon.

Kiria omhelsde hem stevig en wachtte af.

‘Ik hou ook van jou’. Hij drukte haar nog steviger tegen zich aan. ‘En het spijt me dat ik aan je besluit getwijfeld heb. Je had gelijk dat je boos werd. Maar ik kan me niet vinden in de rol die je voor mij in gedachten hebt. Ik kan gewoon niet leven met de gedachte dat je, uh… domme dingen doet. Ik kan het gewoon niet negeren als he tegen me vloekt en scheld. Ik ben ervan overtuigd dat je een pak op je bips nodig hebt, of je je daarvan bewust bent of niet. Maar ik zal je dat pak slaag niet geven, omdat ik je dat beloofd heb. Maar hoe gaan we dat verschil van inzicht nu oplossen? Ik zal nooit terug gaan schelden’.

Kiria duwde hem een eindje van zich af. ‘Ik… je mag op je belofte terugkomen… ik wil dat je me een pak op mijn bips geeft. Ik heb het nodig’. Ze draaide zich om en ging over zijn knie liggen en deed haar joggingbroek tot haar knieën omlaag.

‘Ik zal je niet tegenspreken’, hoorde ze hem zeggen. Toen viel de eerste klap.

Hij begon zachtjes, maar de klappen bouwden zich al snel op. Al snel lag ze te piepen ban pijn en genot. Ze probeerde niet een keer onder zijn neerdalende hand vandaan te komen. Ze bleef stil liggen en accepteerde wat hij voor haar in petto had. Toen het voorbij was ging hij naast haar op bed liggen en trok haar dicht tegen zich aan.

‘Dank je wel’, snikte ze. ‘Ik heb zo’n spijt van alles wat ik heb gedaan!’

‘Dat weet ik’, stelde hij haar gerust. ‘En ik zal je iedere dag tot onze huwelijksdag over de knie leggen en waarschijnlijk nog een poosje langer’.

‘Wat’, Kiria snoof en luisterde goed, had ze hem wel goed verstaan?

‘Ik wil met je trouwen. Ik wil je de rest van mijn leven iedere dag aan mijn zijde en iedere nacht in mijn bed’.

‘Echt waar?’

‘Echt waar. Ik hou van je, Kiria. Ik hou van je zoals je bent en ik zal niet van je vragen iets te veranderen, alleen maar dat je je straf accepteert wanneer je ere en potje van gemaakt hebt’.

‘Oh, maar ik zal wel veranderen, Ansel, dat zul je zien! Ik zal helemaal geen gevaarlijke fratsen meer uithalen en ik zal niet zoveel vloeken en schelden, ik zal meer rekening houden met anderen, en…’

‘Nee, dat zul je niet. Misschien dat het na verloop van tijd wat beter zal worden. Maar ik heb alle tijd van de wereld en heel veel liefde te investeren en het zal me nooit vervelen je over de knie te moeten leggen als je weer eens de mist ingegaan bent’.

Kiria omhelsde hem stevig en duwde haar gezicht tegen zijn hals. ‘Ik hou van je, Ansel’.

‘Ik hou ook van jou’, zei hij en wreef zachtjes over haar rug. “Wanneer zullen we gaan trouwen?’

‘Nu meteen’, antwoordde ze onmiddellijk.

Hij grinnikte. ‘Mijn ouders vermoorden me als ik zonder hen en zonder een kerkdienst ga trouwen. De enige reden om niet te lang te wachten is dat we zeker geen seks met elkaar hebben tot onze eerste huwelijksnacht’.

‘Nee, Ansel…’. Kiria deed haar broek omhoog en ging rechtop zitten en keek ham aan. ‘Ik heb mezelf nooit willen bewaren tot na het huwelijk! We kunnen tot die tijd gewoon ons gang gaan’.

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik vind het wel prettig om tot na ons trouwen te wachten. We wachten gewoon nog even’.

‘Maar Ansel’, ging ze verder, maar ze deed haar mond weer dicht toen ze de blik in zijn ogen zag.

‘Nog een woord en ik leg je weer over de knie’.

Kiria voelde haar buik kriebelen, toen ze zich voorstelde hoe ze weer met haar blote billen in de lucht over zijn knie lag. Ze slikte haar teleurstelling weg en mompelde, ‘Goed dan’.

‘Wil je eigenlijk een grote bruiloft os een eenvoudige?’

Kiria wilde altijd een grote bruilift, met tenminste zeven bruidsmeisjes, maar nu maakte het haar allemaal niets meer uit. ‘Ansel, mijn moeder en ik kunnen ons niet veel veroorloven. Laten we er maar een eenvoudige bruiloft van maken’.

Hij glimlachte. ‘Je wil erbij zijn als we trouwen en hetzelfde geldt voor mijn familie. Bovendien kan ik me een bruiloft veroorloven. Zo groot je maar wilt.

Ze ging rechtop zitten en keek hem aan. ‘Ansel White, je weet dekselsgoed dat de ouders van de bruid altijd de bruiloft betalen. Het is uitgesloten dat jij voor de kosten opdraait’.

‘Hoezo? Wil ji dan betalen? Ok, ga je gang. Verkoop je auto, verkoop jullie huis. Dan zal ik nieuwe voor jullie kopen, als huwelijksgeschenken’.

‘Mijn moeder zal dit huis nooit verkopen!’.

‘Kiria, ze heeft me verleden week verteld, dat zodra jij het huis uit bent, zij het wil verkopen om in een flatje te gaan wonen. Ze is hier alleen maar vanwege jou blijven wonen’.

Kiria keek hem verbaasd aan. ‘Wat?’

‘Liefje, je weet heel goed dat je moeder je een veilige basis heeft willen geven, omdat je je vader altijd hebt moeten missen’.

‘Ik dacht altijd… ik heb altijd gedacht dat ze hier graag woonde. Ze heeft er tegen mij nooit iets over gezegd’. Kiria voelde zich plotseling buitengesloten omdat haar moeder Ansel in vertrouwen genomen had en haar niet. Opeens realiseerde ze zich hoe haar moeder zich gevoeld moest hebben toen ze haar de hele week genegeerd had. ‘Ik geloof dat ik maar eens een goed gesprek met haar moet hebben’.

Ansel knikte. ‘Laten we maar eens horen wat ze ervan vindt. Maar ik zou wel een bruiloft willen met alles erop en eraan, want jij zult de mooiste bruid zien die deze stad ooit gezien heeft’. Hij trok haar stevig tegen zich aan en ze moest alweer huilen. Maar deze keer waren het tranen van geluk.

De volgende drie dagen brachten ze bij Ansel thuis door. Hij leerde haar hoe ze met een geweer om moest gaan. Kiria luisterde zorgvuldig wat hij haar allemaal vertelde met betrekking tot de veiligheidsvoorschriften. Vervolgens gaf hij haar een schriftelijke test, die ze keurig invulde, hoewel ze dacht dat het wel een beetje overdreven was. En iedere avond na het eten legde hij haar over de knie voor een langdurig pak op haar blote billen, wat steevast in eindigde dat hij haar naar een hoogtepunt bracht. Kiria twijfelde eraan of de sessies nu voor straf of voor haar plezier bedoeld waren. Maar ze keek iedere dag reikhalzend uit naar het gebeuren.

Zondagavond gingen ze naar haar moeder te eten. Angela had een nieuw Frans recept gemaakt, waar ze heerlijk van gegeten hebben. Ze hebben haar huwelijksplannen besproken en Angela liet haar dochter weten dat ze er op rekende dat het de grootste bruiloft ooit in geschiedenis van het kleine stadje zou worden.

‘Kiria, ik heb meer dan tachtigduizend euro aan eigen vermogen in dit huis zitten. We hebben hier twintig jaar gewoond en de huizen om ons heen zijn de laatste tijd voor flinke prijzen van de hand gegaan. Ik heb altijd gedacht dat ik het huis zou verkopen wanneer je zou gaan studeren of trouwen. En dat is wat ik nu dus ga doen’.

‘Maar mam, je kunt niet zoveel geld aan een bruiloft spenderen!’, protesteerde Kiria, maar haar moeder grinnikte alleen maar.

‘Dat doe ik ook niet. Ik reserveer dertig voor de bruiloft, tien voor een cruise en de rest is voor mijn oude dag’.

‘Een cruise?’

‘Ik heb er altijd eentje willen maken. En als jij straks getrouwd bent, heb ik daar de tijd en het geld voor’.

Kiria glimlachte gelukkig. Wat viel alles mooi op zijn plek. Ze stond op en liep naar de badkamer en liet Ansel en haar moeder achter in de keuken’.

Ansel keek haar wiegende billen na, tot ze de keukendeur achter haar dicht deed en richtte zich vervolgens tot haar moeder. ‘Angela, heeft Kiria je verteld dat ik haar beloofd heb dat ik haar iedere avond een pak op haar billen zal geven tot we getrouwd zijn? Ze is het er helemaal mee eens, maar ik wil niet dat je schrikt als je kletsende geluiden uit haar slaapkamer hoort komen’.

Angela grinnikte en haalde een sigaret uit het pakje. ‘Nee, maar het verbaast me niets. We hebben elkaar trouwens maar weinig gesproken sinds jullie weer bij elkaar zijn’.

‘Echt waar? Ze vertelde me dat ze een goed gesprek met je zou hebben’.

Angela schudde haar hoofd en glimlachte. ‘Dat geeft niets. Ik ben blij dat ze weer gelukkig is. Ga jij haar nu maar een pak op haar bips geven, dan ruim ik de keuken op’.

Ansel glimlachte terug. ‘Laat haar dat straks maar doen. Volgens mij verdiend ze dat wel’.

Angela haalde haar schouders op en trok aan haar sigaret. ‘Jij schijnt te weten wat goed vaar haar is’.

Ansel keek haar aan. Zijn gezicht verraadde weinig emotie. Toen zei hij, ‘Je hebt heel goed werk geleverd toen je haar opvoedde. Ik hoop niet dat je vindt dat ik mijn plaats niet ken’.

Angela keek naar zijn oprechte gezichtsuitdrukking. ‘Nee, Ansel. Ik denk dat ik haar gegeven heb wat ze op dat moment nodig had. Nu heeft ze iets anders nodig en ben jij op het toneel verschenen. Daar ben ik blij om en mijn zegen heb je. Ik weet dat je van haar houdt’.

Ansel glimlachte en legde zijn hand op de hare. ‘Dank je wel. Ik kon me geen betere schoonmoeder wensen. Ze grijnsden even naar elkaar en toen stond Ansel op om naar Kiria te gaan.

‘Het is tijd’, zei hij. Kiria keek op naar Ansel die in de deurpost van haar slaapkamer stond. Ze legde haar haarborstel neer en zwaaide met een hoofdbeweging haar haren op haar rug. Ze wist dat het tijd was voor een pak op haar bips, maar jeetje, hij ging het toch niet hier doen, nu haar moeder thuis was?’

‘Hier?’, vroeg ze.

‘Ja, hier en nu’.

‘Maar Ansel, mijn moeder is thuis!’, fluisterde ze, en keek hem aan.

‘En?’

‘Als je denkt dat ik je me een pak op mijn billen laat geven waar zij het kan horen, dan ben je niet goed bij je hoofd!’

‘Wie heft iets gezegd over me laten?’, antwoordde hij onverstoorbaar en liep langzaam naar haar toe. Kiria deed een stap achteruit. ‘Ik heb je iets beloofd en daar zal ik me aan houden. Maar ik wil niet dat je je ervoor schaamt. Er is trouwens niets om je voor te schamen. Ik heb je moeder al laten weten dat ik je nu een pak op je billen ga geven’.

Kiria sperde haar ogen verschrikt open. ‘Wat?’

Ansel nam de tijd terwijl zij letterlijk in de hoek kwam te staan. ‘Als je dat goede gesprek met haar gehad zou hebben, wat je beloofd hebt, dan was dit niet als een grote verrassing aangekomen’.

Een golf van schuldgevoel ging door haar heen. ‘Daar heb ik de tijd nog niet voor gehad! Bovendien, wat gaat jou het aan?’ Ze drukte zichzelf tegen de muur terwijl hij steeds dichterbij kwam. Vervolgens leunde hij met een hand tegen de muur waar zij tegenaan gedrukt stond’.

‘Alles van jouw is mijn zaak, zoals dat omgekeerd ook het geval is’.

‘Als je me nu een pak op mijn bips geeft’, schreeuwde ze, ‘dan zal… dan zel… dan zal ik je bijten!’

Ze dook onder zijn arm door en sprintte in de richting van de deur. Maar Ansel pakte haar rond haar middel en trok haar mee naar het bed. Ze vocht als een leeuwin, helemaal buiten zinnen.

‘Nee!’, gilde ze en gaf hem een schop tegen zijn scheenbeen.

‘Houd daarmee op!’ Hij pakte haar bij haar polsen.

Op dat moment verscheen Angela in de deuropening omdat ze zich afvroeg welke gewelddadigheden er plaatsvonden. Kiria boog zich voorover en beet Ansel hard in zijn arm. Maar geduldig trok hij het tegenstribbelende meisje mee naar het bed. Kiria rukte een hand los en begon hem verwoed tegen zijn borst te slaan, ook schopte ze hem opnieuw. Maar Ansel bleef uiterlijk onbewogen. Hij bereikte het bed, ging zitten en legde haar over zijn knie.

Angela had genoeg gezien. ‘Heb je hup nodig?’, vroeg ze. Ze schaamde zich voor het gedrag van haar dochter, maar amuseerde zich om de hachelijke situatie waarin ze zich bevond. Toen Kiria haar stem hoorde, begon ze Ansel uit maken voor alles wat mooi en lelijk was.

Ansel keek aan en keek Angela met een grimmig lachje aan. ‘Als je mij die haarborstel aan zou willen geven’, zei hij met een knikje naar de kaptafel.

Angela glimlachte en bracht hem de haarborstel. Ansel fixeerde Kiria over zijn schoot. Hij zette zijn rechterbeen over haar beide benen en duwde haar met zijn ene hand op haar rug omlaag. Met zijn andere hand deed hij haar rok omhoog en deed haar onderbroek omlaag tot halverwege haar dijen.

‘Ansel White! Laat me los! Heb het lef niet!’

KLETS! De haarborstel kwam op haar linkerbil neer en ze gilde toen de brandende pijn door haar lichaam schoot. Ze bleef zich hevig verzetten terwijl Ansel de borstel liet neerkomen van de bovenkant van haar billen tot de onderkant van haar bovenbenen.

Angela ging weg om tv te kijken. Ze zette het geluid zo hard dat het gegil van Kiria overstemd werd. Maar het geluid werd niet geheel uit gebannen en ze was zich er goed van bewust toen enige tijd over de kletsen ophielden. Niet lang daarna hoorde ze het stel de kamer van Kiria verlaten en even later hoorde ze de kraan in de keuken lopen. Toen Ansel binnenkwam en op de bank ging zitten, zette ze de televisie zachter. Ze keken elkaar aan, maar woorden waren overbodig.

Kiria droogde haar ogen met een papieren zakdoekje toen ze de laatste borden in de vaatwasser zette. Wat moest ze nu doen? Bij Ansel gaan zitten? Maar de gedachte dat ze haar moeder onder ogen moest komen na wat zich daarnet allemaal had voorgedaan was om je dood te schamen. Heel voorzichtig ging ze aan de keukentafel zitten en trok de krant naar zich toe.

‘Kiria? Ben je nu nog niet laar?’, riep Ansel.

‘Nee’, riep ze terug en stond op om de pannen om te spoelen. Het duurde niet lang of Ansel kwam kijken waar ze mee bezig was. Een week geleden viel er nog een heleboel schoon te maken, maar sindsdien was Kiria urenlang bezig geweest de vloeren te schrobben en de kasten af te soppen. Ansel zag hoe ze Vim in de toch al blinkende gootsteen strooide.

‘Waar zijn je handschoenen?’, vroeg hij en Kiria keek hem verward aan.

‘Handschoenen?’, herhaalde ze.

‘Ja, om je handen te beschermen’, legde hij geduldig uit, maar Kiria zag de afkeurende blik in zijn ogen.

‘Um… die heb ik niet’, mompelde ze en begon verwoed te schrobben.

Ansel liep rustig naar haar toe, draaide de kraan open en begon de gootsteen en haar handen af te spoelen. Terwijl de kraan stroomde liet hij haar weten, ‘Morgenavond zullen we het hier nog eens goed over hebben. Het is niet de bedoeling dat je jezelf op deze manier pijn doet. Moet je je handen eens zien!’

Kiria keek naar haar handen en opeens kwam haar vermoeide brein weer tot leven. ‘Oh’.

‘Wanneer we morgen naar de filmopnames gaan, dan zal ik een paar leren handschoenen voor je meenemen’. Hij droogde haar handen met een handdoek en keek op zijn horloge. ‘Tijd om naar bed te gaan’, kondigde hij aan.

Hij pakte haar bij haar hand en nam haar mee naar de woonkamer. Kiria liep zwijgend mee. Ze liepen langs haar moeder die gelukkig niet opkeek toen ze passeerden.

Eenmaal op haar slaapkamer aangekomen, deed hij de deur dicht en ging aan haar bureautje zitten.

‘Maak je klaar om te gaan slapen, dan zal ik je nog even lekker instoppen’, zei hij. Kiria pakte snel een nachthemdje uit haar kast en liep naar de badkamer. Toen ze haar tanden stond te poetsen, dacht ze na over wat hij gezegd had. Ze hadden het bij hem thuis over de filmopnames gehad, maar ze was het niet echt met hem eens geweest. Hij nam gewoon maar aan dat ze het wel zou doen, net zoals hij nu verwachtte dat ze gehoorzaam naar bed zou gaan omdat hij haar dat opdroeg. Kiria deed haar kleren uit en deed deze in de wasmand. Toen ving ze een glimp op van haar nog steeds rode billen in de spiegel. Het zag er niet zo erg uit als ze verwachtte. Die haarborstel deed zeer als duizend bijensteken, maar hij liet nauwelijks schade achter. Toen ze vervolgens naar haar rode handen keek, snapte ze wat Ansel bedoelde toen hij zei dat billen heel wat straf konden verdragen. Ze deed haar nachthemd aan, borstelde haar haren en haastte zich terug naar bed.

Ansel zat nog steeds aan haar bureau. Hij had zijn armen over elkaar en tikte ongeduldig met zijn voet op de grond. Hij voelde zich warm worden toen hij haar in haar dunne zijdeachtige nachthemd binnen zag komen. Hij stond op om haar een dikke knuffel te geven. Hij wreef voorzichtig over haar onderrug en vervolgens over haar billen. Hij fluisterde, ‘Je bent mijn lieve meisje’. Kiria stapte in haar bed en wachtte tot hij de wekker op vier uur gezet had. ‘Ik ben om vijf uur terug’, liet jij weten. Hij boog zich voorover om haar een kus te geven en het dekbed tot onder haar kin omhoog te trekken. ‘Zorg ervoor dat je een spijkerbroek en dichte schoenen aan hebt en ook een warme jas’. Toen was hij verdwenen en lag Kiria binnen tien minuten diep te slapen.

Het rennen langs de weg bracht een vreemd soort rust. Terwijl haar voeten het asfalt teisterden schold ze op haar zelf. Stommeling! Leugenaar! Zo krijg je nooit een man! Je hebt hem afgestoten! Hij was alles wat je in je man wilde en nu heb je het verknald! Je hoefde niet akkoord te gaan zijn discipline, maar dat heb je wel gedaan! Stomme griet! Een auto passeerde haar en toeterde. Stomme auto! Als ik hier wil hard lopen, dat doe ik dat! Ansel denkt dat ik geen andere man kan krijgen, maar dat is wel zo! Ik had een heleboel mannen kunnen krijgen en het zou ze niets uitgemaakt hebben of ik een leugenaar ben of niet! Het zou ze niets kunnen schelen… Ze hadden heel graag met me uitgewild of geprobeerd hebben met me te zoenen… Geen van allen heeft ooit geprobeerd me iets bij te brengen, waren niet geïnteresseerd in mijn denkbeelden of mijn intelligentie of mijn veiligheid… Ze hoorde weer een auto komen, maar hij minderde snelheid toen hij haar passeerde en stopte voor haar. Ook Kiria stopte, moe en achter adem.

Ansel stapte uit zijn Jeep. Hij liep naar haar toe, pakte haar bij haar arm en zette haar op de passagiersstoel van zijn auto. Hij deed de veiligheidsriem vast, terwijl zij uit het voorraam staarde. Ze kon het niet opbrengen hem aan te kijken of iets te zeggen. Ze vocht tegen haar tranen en langzaam werd haar ademhaling weer normaal. Ansel stapte in en draaide de weg op, op weg naar haar huis.

De hele weg naar huis bleef het stil, op het zachte gejank van de V-snaar na. Toen Ansel voor haar huis stopte, deed Kiria haar gordel los, stapte uit zonder iets te zeggen en liep de oprit op. Ze keek niet een keer om. Eenmaal binnen, rende ze naar haar kamer en heeft een uur liggen huilen. Tot ze uitgeput in slaap viel.

Kiria kon zich niet veel herinneren van de week die erop volgde. En toen Ansel haar niet belde om welterusten te zeggen, zoals hij in de afgelopen week elke avond gedaan had, wist ze dat het voorbij was. De dagen gingen langzaam voorbij, terwijl ze de hele dag voor de televisie hing. Iedere ochtend ging ze joggen, ze liep door tot haar lichaam begon te protesteren en haar smeekte om te stoppen. Vervolgens liep ze terug naar huis vanaf het punt waar dat gebeurde om een frisse douche te nemen. Ze maakte het huis van top tot teen schoon. Ze stofte, zoog en boende tot haar handen rood en stuk waren. Angela zag het gebeuren, maar bemoeide zich niet met de zelfdiscipline die haar dochter liet zien. Kiria zou wel gaan praten als ze er klaar voor was.

De zaterdag erop belde Ted Stevenson.  Ze herkende hem onmiddellijk aan zijn rauwe stem.

‘Hallo Ted’, zei ze met tegenzin.

‘Ik wilde je even laten weten dat het programma van gister alle kijkcijfer records heeft gebroken! Blijkbaar vinden mensen het geweldig dat Ansel gezelschap heeft. Ik zou je voor aanstaande maandag weer in het programma willen hebben’.

Kiria zei niets. Herinneringen aan Ansel spookten door haar hoofd. Ze was er de afgelopen week redelijk in geslaagd hem uit haar gedachten te verbannen en was er niet op voorbereid dat de gevoelens die ze dacht succesvol weggestopt te hebben, zo gemakkelijk weer aan de oppervlakte kwamen.

‘Kiria?’

Ze hing de telefoon hebben. Ze slikte de tranen weg en probeerde haar hoofd leeg te maken door naar buiten te gaan en een eind te gaan rennen.

Ted belde die avond weer. ‘Kiria, hang alsjeblieft niet op., we willen je echt heel graag in het programma hebben’, begon hij.

‘Nee’, zei Kiria en hing weer op. De volgende ochtend arriveerde een grote bos rozen met een kaartje eraan van de studio. Angela zag hoe Kiria de bloemen mee nam naar de keuken om ze daar regelrecht in de vuilnisbak te deponeren.

‘Mam, ik ga weg om wat te schilderen’, riep ze haar moeder toe. Ze deed haar rugzak op haar rug en liep zonder wat te zeggen naar buiten.

‘Dat is goed. Laat me even weten als je tussen de middag niet komt eten’.

‘Goed hoor’, riep Kiria en liep naar haar auto.

Angela schudde wanhopig haar hoofd. Er moest iets gebeuren. Ze had zich nog nooit eerder zoveel zorgen om haar dochter gemaakt.

Kiria reed doelloos rond, op zoek naar een mooi plekje voor het laatste schilderij voor het stadhuis.

“Sure,” said Kiria, and headed for her car. Ze had een berg scene en een niet zo bruisende scene in de stad. Deze zou heel anders moeten zijn, maar nog steeds verband moeten houden met de directe omgeving. Wat zou mensen ertoe brengen een bezoekje hier aan de omgeving te brengen? Het meer, natuurlijk. Ze sloeg rechtsaf en reed met hoge snelheid in de richting van het meer. Hard rijden was nieuw voor haar. Ze reed normaal gesproken nooit te hard. Ze hield zich altijd keurig aan de maximum snelheid. Maar nu ontdekte ze dat hard rijden een flinke golf adrenaline door haar lijf liet gaan. Vergelijkbaar met wat ze voelde toen Ansel haar kuste. Ach, wie zat er eigenlijk om een man te springen?

Toen ze op de rem trapte om een bocht te kunnen nemen, piepten haar banden. Ze lachte bijna hysterisch en draaide de bassen van haar radio op het hoogste volume. Als ze later rijk en beroemd was, moest ze misschien maar eens een Porsche of een andere snelle wagen kopen. Ach, wie zat ze eigenlijk voor de gek te houden? Ze was maar een lokale kunstenaar met een bescheiden inkomen. Hoewel, ze had al verschillende telefoontjes gehad met opdrachten sinds haar foto in de krant gestaan had. Ze had nog niets aangenomen, maar ze mocht Randy Parsons wel dankbaar zijn.

Kiria scheurde het parkeerterrein op bij het meer en trapte hard op de rem. Maar ze had er geen rekening mee gehouden dat er allemaal kleine steentjes lagen in verband met asfaltwerkzaamheden. De auto raakte in een slip en ze drukte de rem nog harder in, waardoor de auto zijwaarts in de richting van een geparkeerde Jeep gleed. Hij was groen. Oh God, nee! Ze sperde haar ogen wijd open toen de afstand tot de Jeep steeds kleiner werd. Ze trapte nog harder op de rem. Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft, mompelde ze en voelde het schokken van het anti blokkeer system van de wielen. Ze zette zich schrap om de exploderende airbag op te kunnen vangen. In plaats daarvan kwam de auto centimeters van de Jeep tot stilstand. Het was die van Ansel, dat leed geen twijfel. Kiria parkeerde de auto, zette de motor uit en bleef een poos roerloos zitten.

Toen stapte ze uit, zwaaide ze haar rugzak over een schouder en liep nonchalant over het strand naar de oude toren van de reddingsbrigade. Ze hoopte dat als iemand haar bezig had gezien, ze zouden denken dat ze een stuntvrouw was. Het leek wel of het allemaal zo bedoeld was, grinnikte ze in zichzelf toen ze zich een voorstelling van het gebeuren maakte. Draaien, slippen, tegensturen, stoppen, uitstappen en rustig weglopen. Ze keek van achter de donkere glazen het strand rond. Er liepen alleen een paar mensen langs de vloedlijn. Niemand lette op haar, behalve een gespierde man die van de linkerkant dichterbij kwam. Kiria versnelde haar pas, omdat hij haar kennelijk probeerde te kruisen op haar weg naar de toren. Zonder haar blik zijn kant op te richten begon ze te rennen en bereikte de toren ongeveer honderd meter voor hem. Ze begon meteen naar boven te klimmen, lenig als een aap en door al het joggen in een uitstekende conditie. De toren was een bouwval en werd nauwelijks meer gebruikt, hij begon te wiebelen terwijl ze naar boven klom.

‘Kiria!’ Ze hoorde hem roepen op het moment dat ze op het platform klom. Ze keek naar beneden en zag hem onder de toren staan.

‘Oh, hoi’, riep ze en keek hem afkeurend aan.

‘Kom naar beneden!’ De strenge toon zijn stem bracht een mengeling van liefde schuldgevoelens teweeg, maar ze onderdrukte ze snel. Hij had niets over haar te zeggen en geen enkel recht om haar te commanderen.

‘Goed hoor. Als ik klaar ben met schilderen’. Kiria vouwde haar stoeltje en schildersezel open.

‘Zolang houdt die toren het niet vol!’, riep hij.

‘Hij staat hier al twintig jaar, hoor’

‘Als je niet heel snel naar beneden komt, dan kom ik je halen!’

‘Ok’, stemde ze toe, en boog zich over de rand. Hij zette zijn voet op de eerste trede en stapte omhoog. Maar hij brak en zorgde ervoor dat hij op rug in het zand belandde. Vloekend probeerde hij de volgende trede. De toren begon onder zijn gewicht heen en weer te zwaaien, terwijl Kiria over de balustrade hing. Ansel wist dat ze gewonnen had. Hij deed een stap achteruit en keek wanhopig naar boven. Kiria kon het niet laten, ze maakte haar paardenstaart los en schudde haar haren heen en weer.

‘Zal ik mijn haar naar beneden laten zodat je omhoog kunt klimmen?’, giechelde ze.

‘Repelsteeltje had haar van goud;, antwoordde hij, draaide zich om en liep weg in de richting van de parkeerplaats.

Kiria voelde een steek van teleurstelling, maar zette deze snel van zich af en begon haar pallet gereed te maken. De uren erop verstreken terwijl ze behendig het schouwspel voor haar vast begon te leggen. Er stond een zacht windje en de zon scheen warm door de koele lucht. De vlammende kleuren van de herfstbladeren waren in hun heldere glorie niet moeilijk vast te leggen en vormden een mooi contrast met het lichtblauwe water. Creatief bezig zijn deed haar goed, voor het eerst die week voelde ze zich rustig, ontspannen en op haar gemak. Het was een overweldigend gezicht. Uiteindelijk borg Kiria het schilderij trots op in de doos en pakte haar spullen in.

Haastig klauterde ze van de toren naar beneden en liep over het zand in de richting van de parkeerplaats. Na een poos hield ze haar pas in. ‘De auto van Ansel en die van haar waren nog de enige twee op het parkeerterrein. Een paar honderd meter verder, aan haar rechterhand zat Ansel in een groene strandstoel een boek te lezen. Ze trok haar rugzak recht en begon weer te lopen. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Ansel zijn boek dicht deed, zijn stoel oppakte en in de richting van zijn Jeep begon te lopen. Kiria ging langzamer lopen om de onvermijdelijke confrontatie nog even uit te stellen. Hij zou waarschijnlijk nog fatsoenlijk afscheid willen nemen, nu hun afscheid tamelijk onbevredigend was verlopen. Kiria haalde haar sleutels uit haar zak en opende het passagiersportier. Ze legde haar rugzak op de stoel. Ansel stond met zijn armen over elkaar tegen de Jeep geleund en keek zwijgend toe. Kiria liep om de auto heen en deed de deur aan de bestuurderskant open.

‘Kiria’, zei hij, en ze keek behoedzaam in zijn rustige, blauwe ogen. Hij is niet boos, zo te zien, stelde ze vast en ontspande een beetje. ‘Kiria, ik heb op je gewacht om je mijn verontschuldigingen aan te bieden’.

‘Is dat zo?’, Haar hand op de deurpost aarzelde.

‘Ik ben fout geweest. Ik heb de hele week op een telefoontje van je gewacht waarin je je verontschuldigingen zou aanbieden, toen ik er achter kwam dat ik zelf degene ben geweest, die er een potje van heeft gemaakt’. Ansel liet zijn armen langs zijn lichaam hangen en hij liep langzaam om haar auto heen. Hij bleef vlak voor haar staan. Kiria verstrakte, klaar om er bij de eerste de beste beweging vandoor te gaan.

‘Ik heb een heerlijke tijd met je gehad’, ging hij verder. ‘Maar ik ben teveel met mezelf bezig geweest en ik heb er niet bij stil gestaan wat het allemaal met jou zou doen. Ik had het recht niet om zo tegen je uit te vallen’.

Kiria keek op en zag zijn oprechte gezichtsuitdrukking. Ze verloor zichzelf in zijn blauwe ogen.

‘Tja…’, ze wist niet goed wat ze moest zeggen.

Ansel legde zijn vinger op haar lippen. ‘Laat mij mijn zegje doen, alsjeblieft, je hoeft niets te zeggen. Ik voel me ellendig zonder jou. Ik kan er ’s nachts zelfs niet van slapen. Ik wil jou… niet dat billenkoek-gedoe. Ik wil je zoals je bent, als je tegen me wilt liegen of schelden, dan zal ik proberen dat te accepteren. En als je van die gevaarlijke dingen wilt doen’, hij knikte in de richting van de toren, ‘dan zal ik maar veel schietgebedjes moeten doen. Ik wil graag met je om blijven gaan… ik wil je liefhebben… en ik zal maar een ding van je vragen’. Kiria smolt bij zijn woorden en was bloednieuwsgierig naar dat ene ding’.

‘Beloof me alsjeblieft dat je niet meer zo roekeloos zult rijden. Alsjeblieft, Kiria, dat  is het enige wat ik niet kan accepteren’. Ansel stond doodstil, zijn ogen stonden vriendelijk en smekend.

Kiria knikte en deed een stap in zijn richting en sloeg zijn armen om hem heen. Ze drukten elkaar stevig tegen zich aan. Ze legde haar wang tegen zijn brede borst en rook de vage geur van zijn eau de toilette. Hij trok haar paardenstaart los en liet zijn vingers door haar zachte, lange haren glijden. Kiria wist niet hoelang ze daar al stonden, maar ze werd zich er op een moment bewust van de ondergaande zon boven het water. Ze tilde haar hoofd op en keek naar Ansel.

‘Kom, we gaan naar huis, zei hij en boog zich voorover om zijn lippen over de hare te laten glijden. Een golf van verlangen bevestigde dat ze hem nodig had. Met een glimlach beantwoordde ze zijn vraag. Ansel hield de deur van haar auto open en ze ging op de bestuurdersstoel zitten. Toen gebaarde hij dat ze vooruit moest rijden. Kiria reed het parkeerterrein af en volgde de weg tot het eind van het meer. Ze wist niet zeker of hij zijn huis of het hare bedoelde, maar ze reed in de richting van haar huis. Hij wilde haar. Hij wilde haar met al haar tekortkomingen, haar leugens en haar gevaarlijke toeren. Met een grijns van oor tot oor reed ze naar zijn huis.

Ansel behandelde haar als een prinses. Hij zette haar met een tijdschrift en een glas wijn op de bank terwijl hij naar de keuken verdween, waar ze hem met potten en pannen in de weer hoorde.

Vervolgens hoorde ze het water in de badkamer stromen. Toen leidde hij haar een groot, met kaarsen verlicht, achthoekig bad, wat met warm schuimend water gevuld was. Zodra hij de badkamer uit was, deed Kiria haar zanderige joggingpak uit en liet zich dankbaar in het weldadige water glijden. Miljoenen waterstraaltjes masseerden haar van verschillende richtingen terwijl ze zich waste met zijn stuk zeep. Toe het water begon af te koelen, draaide ze de kraan dicht, droogde zich af en trok de blauwe ochtendjas aan, die ze al vaker aan gehad had.

Kiria liep op blote voeten naar de keuken. Ansel, die bij het fornuis stond, draaide zich om en spreidde uitnodigend zijn armen. Hij tilde haar om en zwaaide haar rond en keek haar glimlachend aan.

‘Ga maar aan tafel zitten, het eten is bijna klaar’. Hij liet haar los en Kiria voldeed graag aan zijn verzoek. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’, vroeg ze.

‘Mee, vanavond niet. De volgende keer mag jij koken en help ik je’, grinnikte hij.

‘Afgesproken’. Hij zette haar een nieuw glas wijn voor. Ze dronk met kleine slokjes terwijl ze toekeek hoe Ansel met het eten bezig was. Hij was in de keuken al net zo thuis als in de ongerepte natuur, dacht ze terwijl ze bewonderend toekeek.

‘Waar heb je zo goed leren koken?’

‘Toen ik een tiener was, is mijn moeder een eigen zaak begonnen. Ze werkte altijd door tot ’s avonds laat en iedere avond met een bord op schoot zitten begon te vervelen. Mijn moeder heeft een kookboek voor me gekocht en daar heb ik het uit geleerd’.

‘Hmmm. Dus je bent altijd al zo vindingrijk geweest’.

Ansel glimlachte en draaide het gas uit onder de saus waarin hij stond te roeren. Hij dekte de tafel en een paar minuten later verschenen een paar dampende schotels op de tafel. Kiria snoof de heerlijke geur op, terwijl hij haar overal een beetje van opschepte. Hij schepte zichzelf ook op en ging naast haar zitten. Ze keken elkaar aan.

Toen pakte Ansel haar hand, deed zijn ogen dicht en zei, ‘Here zegen deze spijs, om Jezus wil, Amen’. Hij liet haar hand los en pakte zijn vork, terwijl Kiria hem verbaasd aankeek.

‘Wanneer je mijn vader dat hoort zeggen, zou je willen dat ik dat ook zo mooi kon’, zei hij. Zijn knikje zette Kiria eindelijk in beweging. Ze pakte haar vork en prikte er een stukje asperge, bedekt met een zachte gele saus aan. De pittige smaak zorgde ervoor dat ze het in een ommezien op had en om meer vroeg.

Ansel grinnikte en reikte haar de pan aan. ‘Wil je niet ook iets anders proberen?’

‘Huh-uh’, glimlachte ze, haar ogen gelukzalig dichtgeknepen. ‘Ik wil de rest van mijn leven alleen dit maar eten’. Toen ze even later haar bord weer leeg had, schepte ze een portie kalfsvlees met gegratineerde aardappelen op.

Ansel pakte haar hand in zijn beide handen, en draaide hem voorzichtig om, om haar beschadigde handpalm te bekijken. ‘Wat is er met je hand gebeurd?’, vroeg hij en schoof zijn stoel naar achter en stond op.

Kiria zag hoe hij een poosje in een la rommelde. ‘Niets’. Ze voelde een vreemd gevoel van schaamte in zich opkomen.

‘Ik geef je tien seconde om te vertellen wat er gebeurd is’. Hij vond een tube zalf en nam deze mee naar de tafel.

Kiria voelde zich op een vreemde manier gedwongen om aan zijn dwingende verzoek te voldoen en ze stotterde, ‘Ik… ik heb het huis schoongemaakt’. Wat was ze eigenlijk een idioot dat ze op zijn dwingende vraag inging’.

‘Echt waar? Waarom heb je dan geen handschoenen aangedaan?’. Hij pakte haar hand en wreef deze in met de verzachtende zalf. Voorzichtig masseerde hij iedere vierkante centimeter. Kiria vond het heerlijk, maar wist niet wat ze moest antwoorden. ‘Hmm?’, hij keek haar vragend aan.

‘Daar heb ik niet aan gedacht’, mompelde ze. Hij reikte naar haar andere hand en ze legde deze in de zijne. ‘Het kon me ook niet zoveel schelen’, voegde ze eraan toe,

Tot haar verbazing knikte Ansel instemmend. Terwijl hij haar hand masseerde dwaalden haar gedachten terug naar de schoonmaakpartij. Ze had de pijn van de blaren zelfs verwelkomd, want het leidde haar af van de pijn die ze voelde nadat ze Ansel verlaten had. En nu hij de wonden van zowel haar handen als van haar hart heelde, voelde ze een overweldigende liefde tussen hen, hoewel geen van beiden dat woord ooit hadden laten vallen. Hield ze van hem? En als dat zo was, hield ze dan van de persoon of van de beroemdheid?

Toen hij uiteindelijk haar hand losliet, pakte ze haar wijnglas en rukte zich los van haar overpeinzingen. Het kon nog niet zijn dat ze van elkaar hielden, ze kenden elkaar nog maar een paar weken Ansel schepte haar nog meer vlees op. Ze glimlachte hem een bedankje toe en viel er gretig op aan.

Nadat haar bord leeg was, begon Ansel de tafel af te ruimen. Kiria stond ook op, maar hij wees haar hulp van de hand en zei haar dat rustig moest blijven zitten. Ze voelde zich een beetje opgelaten dat zij aan de tafel zat terwijl hij de pannen schoon schrobde. Ze sloop achter hem en begon zachtjes zijn schouders en nek te masseren.

‘H, dat voelt lekker’, zei hij en haalde zijn schouders op van genot.

‘Is je familie echt gelovig?’, vroeg ze terwijl ze zich op de rechterkant van zijn nek concentreerde.

Ansel grinnikte. ‘Tja, het zijn geen godsdienstwaanzinnigen, maar ze gaan wel naar de kerk en ze hebben strenge normen en waarden. Ze dringen hun overtuiging niet aan anderen op, maar ze zullen wel laten weten hoe ze erover denken als daarnaar gevraagd wordt’.

‘Net zoals jij, is het niet?’, plaagde Kiria, terwijl ze over zijn schouderbladen wreef.

‘Ik denk het. Ik heb alleen niets met bidden. Ik denk dat God helemaal niet in al die langdradige verhalen geïnteresseerd is. Mijn vader laat zich helaas af en toe wat teveel meeslepen’. Ansel droogde zijn handen en draaide zich om. ‘Kiria, ik wil dat je dit weekend met me meegaat om hen een bezoekje te brengen. Het is drie uur rijden, dus ik blijf altijd een nachtje slapen. Heb je zin om mee te gaan?’ Ze zag aan zijn ogen dat het belangrijk voor hem was en dat maakte op zijn beurt weer dat zij zich speciaal voelde.

‘Ja! Ik wil je ouders graag ontmoeten, Ansel’. Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar stevig tegen zich aan.

‘Goed dan vertrekken we vrijdagmiddag en gaan zondag weer naar huis’.

Toen kuste Ansel haar en haar gedachten veranderden in pure opwinding toen hij de voorkant van haar ochtendjas open deed en met zijn vingers langs de zijkanten van haar blote borsten streek. Toen hij zijn hand tussen haar benen liet glijden, voelde ze hoe haar knieën begonnen te knikken. Plotseling werd ze opgetild en naar de slaapkamer gedragen. Hij legde haar op de zachte sprei en kuste haar eerst voorzichtig op haar mond. Toen wrong hij zijn tong tussen haar tanden door in haar mond. Kiria kreunde en wreef over zijn rug en spoorde hem aan haar te nemen.

‘Alsjeblieft, Ansel, ik wil je in me voelen’, fluisterde ze, en liet haar hand over zijn erectie glijden. Hij was een stuk groter dan ze zich voorgesteld had ze deed aarzelend haar hand erom heen. Ze voelde de zijdezachte huid.

‘Nu nog niet’, hijgde hij. Hij liep zijn tong plagend over haar tepel glijden. Ze liet een hand door zijn haar glijden terwijl zijn tong er rondjes omheen draaide. Toen nam hij de stijve tepel in zijn mond en zoog erop. Golven van genot spoelden door haar lichaam. Opnieuw gleed zijn hand tussen haar benen en streelde haar zachtjes. Ze voelde hoe ze ongelofelijk nat werd. Hij liet een vinger naar binnen gaan. Ze voelde zich helemaal opgevuld. Toen trok hij zijn vinger net zo hard terug – Kiria keek in zijn verwilderde ogen.

‘Ben je nog maagd?’, de bozen, beschuldigende toon in zijn stem klonk onheilspellend.

Kiria probeerde zo onschuldig mogelijk te kijken en sperde haar ogen open. ‘Ja’, fluisterde ze.

‘Waarom heb je dat in vredesnaam niet eerder gezegd?’ Kiria voelde hoe haar hart op hol sloeg. Het was maar goed dat hij met dat billenkoek-gedoe gestopt was.

‘Tja… het onderwerp is nooit ter sprake gekomen’.

Ansel kon er echter maat weinig begrip voor opbrengen. ‘Je hebt het zover laten komen, terwijl je wist dat we het niet af konden maken!’

‘Maar Ansel, natuurlijk kan dat wel – ik heb het alleen nog nooit eerder gedaan!’

‘Ik kick niet op het ontmaagden van meiden’, zei hij en ging op zijn rug liggen.

Kiria wist dat dit er keer van moest komen, maar ze had er geen rekening mee gehouden, dat ze zo door emoties overspoeld zou worden. Ze had er in haar fantasieën geen rekening mee gehouden, dat hij het niet zou willen! Waarom toch? Alle andere vriendjes zouden er heel wat voor gehad hebben om zover te komen bij haar! Ze ging rechtop zitten, deed de ochtendjas dicht en opende de aanval.

‘Wat is er verdomme met jou aan de hand?, schreeuwde ze tegen hem. ‘Je zou blij moeten zijn dat ik nog maagd ben’.

Ansel keek haar verbaasd aan.

‘Je doet net of ik melaats ben, of zo’, fulmineerde ze. ‘Nou, ik schaam me er anders niet voor, hoor! Loop maar naar de hel, als je me niet wilt, wil ik jou ook niet meer!’ Kiria schoof naar de rand van het bed, maar hij hield haar tegen door een arm om haar heen te slaan.

‘Het spijt me Kiria’, begon hij, maar ze vocht als een leeuwin om weg te komen. Hij draaide haar om zodat ze hem aan moest kijken en ze trommelde in razernij met haar vuisten tegen zijn borst. Ansel pakte haar armen en wachtte tot ze kalmeerde. Het duurde even voordat ze zich realiseerde dat ze niets kon uitrichten, dat hij haar niet los zou laten. Er verschenen tranen in haar ogen terwijl ze langzaam tot rust kwam.

Ansel probeerde het nog eens. ‘Natuurlijk wil ik je… ik werd alleen verrast, dat is alles. Je hebt me nooit verteld dat je nog maagd was, ik verwachtte het gewoon niet. Ik bedoel, je bent een mooie meid en je bent tweeëntwintig jaar oud, ik kon me gewoon niet voorstellen dat niemand… nou, je weet wel…’ Hij liet haar armen los en drukte haar tegen zich aan, terwijl hij zachtjes over haar rug wreef. ‘Ik ben trots op je, liefje, echt waar. Ik had het alleen graag eerder geweten – je hebt me laten geloven dat we zouden vrijen. Je hebt er zelf om gevraagd….’

Kiria voelde de spanning weer opkomen. Uiteindelijk zei ze, ‘Ik heb het gevraagd omdat ik het heel graag wilde. Ik snap er ook niets van dat je het niet wilt’. Ze voelde de tranen weer opkomen en Ansel pakte haar gezicht in zijn beide handen.

‘Ik kan het niet. Ik weet niet hoe ik het moet doen. Ik heb nog nooit eerder iemand ontmaagd en ik wil je geen pijn doen’.

Verontwaardiging laaide op in haar ogen. ‘Je wilt me geen pijn doen? Je hebt mijn kont bont en blauw geslagen met een paddel!’ Ze zag zijn gezicht betrekken. ‘Dat is iets heel anders’, liet hij haar boos weten. ‘Ik zou het zo weer doen, als ik je niet beloofd zou hebben dat ik het niet weer zou doen’.

Kiria voelde kriebels in haar buik. ‘Dat heb je dan goed gedaan!’

‘Ik weet niet of ik het onder woorden kan brengen, maar ik zal het proberen. Ik ben opgevoed in de wetenschap dat de bips, de billen of de kont zoals je wilt, gemaakt is om straf te ontvangen’. De strenge toon in zijn stem stelde haar op de een of ander vreemde manier gerust. ‘Je kunt iemand geen blijvende schade toe brengen door haar een flink op de billen te geven. Het is de grootste spier van het menselijk lichaam en kan heel wat hebben’.

Er zijn daar geen botten die kunnen breken. Alleen de huid kan zeer gaan doen, maar die zal snel herstellen. Ik zou je nooit een pak op je billen hebben gegeven als je er niet zelf mee akkoord gegaan was’.

Kiria knikte onbewust dat ze het met hem eens was en ze keek naar de bezorgdheid in zijn ogen. ‘En nu je van gedachten veranderd bent, zal ik dat respecteren. Maar dat veranderd er niets aan dat ik je nooit ergens anders pijn zal doen dan op je bips’.

Kiria dacht een hele poos na. ‘Maar Ansel, je hebt me ook op mijn bovenbenen geslagen’, protesteerde ze.

‘Goed dan, je billen en je bovenbenen. Maar daar blijft het ook bij. Ik heb wel eens gehoord van mensen die elkaar met een zweep over het hele lichaam afranselen, dat zou niets voor mij zijn’.

‘Ok, ok, daar wil ik verder niets over horen. Het spijt me dat ik je nooit verteld heb dat ik nog maagd ben, maar ik snap niet waarom je me niet zou kunnen… um… neuken…’, ze liet haar blik zakken en staarde naar zijn borst.

‘Ik heb niet gezegd dat ik dat nooit zou willen, maar dat ik het niet zou doen omdat ik niet wist hoe ik het zou moeten doen’.

Kiria glimlachte. ‘En nu? Nu ga je het nodige research doen?’

Ansel speelde het spelletje mee. ‘Ja, als jij daar geen probleem mee hebt, dan zal ik dat gaan doen’.

‘En als ik het zou doen?’

‘Wat?’ Voor het eerst sinds Kiria hem kende, leek Ansel onzeker te worden.

‘Zorg jij maar dat je hem stijf krijgt en ga op je rug liggen, dan zal ik het zelf wel doen’, giechelde ze.

Ansel grinnikte terug. ‘Dat zou misschien best leuk zijn, maar ik wil ook niet dat je jezelf pijn doet’.

‘Tja, hoe lang moeten we dan nog wachten?’

‘Nier zo lang. Wat dacht je van morgenavond?’

‘Ik denk niet dat ik nog zo lang kan wachten’, zei ze laconiek en liet een vinger van zijn buik naar zijn lies glijden. Hij pakte haar hand om haar tegen te houden.

‘Kiria’, zei hij koeltjes en ze keek hem wat bedrukt aan. ‘We doen dit morgenavond’.

Nog steeds in de hoop dat hij van gedachte zou veranderen’, glimlachte ze en zei plagend, ‘En wat als ik daar niet op wacht?’

Zelfs aan het geduld van Ansel kwam een eind. ‘Als je morgenavond geen maagd meer bent, dan zou het zomaar kunnen dat ik vergeten ben dat ik je niet meer over de knie zou leggen!’

Kiria keek hem aan. ‘Maar je hebt het beloofd!’, zei ze.

‘Dat weet ik’, zei hij met een zachte stem. ‘En ik zal me aan mijn woord houden. Wil je ook dat ik er niet meer mee dreig?’

‘Ja. Je zou er mee ophouden, maar je begint er steeds weer over’, pruilde ze.

‘Je bent er zelf over begonnen toen ik zei dat ik je geen pijn wilde doen’, herinnerde hij haar.

‘Ok. Daar heb je gelijk in. Ik zal er niet weer over beginnen’.

‘En nu’, hij legde haar op haar rug en boog zich voorover om haar te kussen, ‘wil ik alsnog met je vrijen’.

‘Wat?’, ze probeerde te gaan zitten, maa rhij hing over haar heen. Ze voelde zijn hand over haar buik gaan.

‘Blijf liggen en probeer je te ontspannen’, liet hij weten en liet zijn tong over haar bovenbeen glijden.

‘Maar je zei dat je niet wilde…’, protesteerde Kiria terwijl hij haar streelde, maar haar zwakke protesten veranderden al snel toen zijn bedreven handen haar gek van verlangen maakten. Een paar minuten later kreeg ze een verpletterend orgasme. Toen het schokken van haar lichaam tot bedaren gekomen was, nam hij haar in zijn armen.

‘Morgen zal het nog beter zijn’, beloofde hij. Kiria kon zich nauwelijks voorstellen dat dat mogelijk was.

Een uur later reed hij in zijn Jeep achter haar aan naar haar huis. Kiria had hem laten weten dat ze best zelf kon rijden, maar toen hij stond erop achter haar aan te rijden, had ze haar verzet opgegeven. Toen ze samen het huis binnen kwamen, stond Angela op uit haar fauteuil.

‘Kiria, waar ben je de hele dag geweest?’, vroeg ze. Kiria ging instinctief een beetje achter Ansel staan.

‘Wat?’ Kiria had haar moeder nog nooit eerder zo boos gezien.

‘Je bent vanmorgen weggegaan en je hebt de hele dag niets meer van je laten horen! Wanneer ga je eindelijk een mobieltje aanschaffen zodat mensen je kunnen bereiken?’

‘Mam, is er iets? Is er iets ergs gebeurd?’

‘Nee, en dat is maar goed ook. Waarom heb je me niet gebeld om me te laten weten dat alles goed met je is?’

‘Daar… daar heb ik nooit aan gedacht, mam. Bovendien ben je anders nooit zo bezorgd!’

‘Dat komt omdat ik nog nooit eerder een heel week lijdzaam heb moeten toekijken hoe jij jezelf ten gronde richt! Toen je vanmorgen de deur uit ging, heb je beloofd tussen de middag te bellen!’

Kiria voelde hoe Ansel tussen haar en haar moeder vandaan stapte. Hij deed een stap in de richting van de deur. ‘Het spijt me Angela, ik heb haar tussen de middag meegenomen naar mijn huis en daar zijn we de rest van de dag gebleven. Het is ook mijn schuld, ik heb er ook niet aan gedacht dat we je even moesten bellen’.

‘Ansel White, jij kunt er helemaal niets aan doen!’, Angela keek hem met tranen in haar ogen aan.

‘Behalve dan dat mijn dochter me altijd liet weten waar ze uithing toen ze jou nog niet kende. Nu weet ik nooit waar ze uithangt, weet ik nooit of het wel goed met haar is…’

Kiria keek haar verbaasd aan toen haar moeder begon te huilen. Ze had haar nog nooit eerder zien huilen, zelfs niet op de dag dat haar vader er vandoor ging. Ansel stapte langs haar heen en nam Angela in zijn armen. Ze moest nodig getroost worden.

‘Het spijt me, mam’, zei Kiria en legde haar hand op de schouder van haar moeder. ‘Ik had geen idee dat je zo ongerust zou zijn. Ik heb me de hele week al egoïstisch gedragen, was alleen maar met mezelf bezig’.

‘Vroeger vertelde je me altijd wat je dwars zat’, huilde Angela en deed een arm om de nek van Kiria. ‘Je hebt de hele week niet tegen me gepraat! Je hebt onverantwoord in je auto rondgescheurd en jezelf bijna in de vernieling gelopen. Ik was zo bang dat er op vandaag iets verschrikkelijks gebeurd was!’.

‘Het spijt me, mam’, herhaalde Kiria. Ze keek Ansel even aan en zag spijt in zijn ogen. ‘Ik wilde je helemaal niet ongerust maken; ik kon er alleen nog niet over praten…’ Op het moment dat Ansel haar losliet, nam Kiria haar moeder liefdevol in haar armen.

‘Ik bel je nog wel’, zei Ansel en liep in de richting van de voordeur. Kiria knikte en keek hem na. Hij trok de deur zachtjes achter zich dicht. Ze ging met haar moeder op de bank zitten. Ze hebben nog wel een uur gepraat voordat Angela ervan overtuigd was dat Kiria voortaan zou bellen. Kiria vertelde dat Ansel had beloofd haar nooit meer een pak op haar bips te geven, maar vertelde er niet bij wat ze de volgende avond van plan waren.

Angela stond op, ging in haar fauteuil zitten en stak een sigaret op. Ze inhaleerde diep en blies een grote rookwolk in de richting van de open haard. ‘Ik voel me een beetje belachelijk’, zei ze. ‘Ik was zo ongerust dat ik me in het bijzijn van Ansel helemaal heb laten gaan. Hij zal me wel een raar mens vinden…’

‘Oh, mam, zit daar maar niet over in. Ik had ook wat rustiger moeten rijden, ik heb geluk gehad dat me niets overkomen is. En ik weet zeker dat Ansel het niet erg vind dat hij je heeft zien huilen’.

‘Hij is een goed mens’, antwoordde Angela. ‘Maar ik weet niet of die nieuwe afspraak van jullie nu wel zo’n goed idee is’, glimlachte Angela, blij dat ze haar dochter weer van een advies kon voorzien.

‘Wat?’, zei Kiria op een voor haar zo kenmerkende toon. ‘Waarom niet?’

‘Wat houdt je nu nog tegen om tegen hem te schelden en te liegen?’

‘Nou… ik doe het niet meer… omdat ik van hem houd en ik hem geen pijn wil doen’. Kiria benoemde haar gedachten voordat ze wist dat ze deze had. Ze hield van Ansel. Het was een openbaring, maar toch wist ze het al, diep van binnen.

Angela glimlachte. ‘Ik hoop voor je dat het goed uitpakt’.

‘Tja, ik houd ook van jou en ik lieg niet tegen je’.

‘Dat is waar’.

‘Het is vast niet zo moeilijk. Ik zal af en toe nog wel eens vloeken, maar hij zei dat hij dat zou accepteren’.

Angela knikte en zette de televisie aan om naar het nieuws te kijke. Kiria ging niet lang daarna naar bed en toen Ansel even later belde, hebben ze het kort gehouden.

“Kiria, I’m sorry you had such a hard week,” Ansel told her.

‘Nee, Ansel, het is mijn schuld. Ik had ook gewoon met mijn moeder kunnen praten, in plaats van me te wentelen in zelfmedelijden. Ik heb de verkeerde keuzes gemaakt. Maar voortaan weet ik wel beter’.

‘Jullie huis ziet er trouwens geweldig uit’.

‘Oh, is het je opgevallen dat ik schoongemaakt heb?’

‘Ja, het ziet er plotseling heel anders uit!’

‘Dank je wel. Ik geloof dat in toch nog iets goed gedaan heb’.

‘Ik ben doodop, liefje. Ik kom je morgenmiddag ophalen, goed?’

‘Uh-huh. Welterusten’.

‘Welterusten’.

Kiria hing op en had er meteen spijt van dat ze hem niet verteld had dat ze ban hem hield. Het viel niet mee om dat te doen, zeker niet omdat ze niet wist of hij ook van haar hield. Wat als ze het tegen hem zou zeggen, en hij het gek zou vinden? Ze kenden elkaar nog maar een paar weken! Maar Kiria wist dat het waar was en ze had het gevoel alsof ze elkaar al jaren kenden. Ze dacht na over hun nieuwe afspraak en vroeg zich af of hij er wel gelukkig mee was.

Toen realiseerde ze zich dat ondanks dat hij beloofd had haar niet meer over de knie te zullen leggen, hij nog steeds de leiding had. Ook al was hij lief en zorgzaam voor haar geweest, had hij de besluiten genomen en was haar invloed marginaal geweest. Hij was nog steeds in staat om haar zich schuldig te laten voelen wanneer hij boos werd. Hij had haar vastgehouden terwijl hij haar klaar liet komen. Ook hier had ze geen keuze in gehad. Kiria glimlachte. Dat ze geen billenkoek meer kreeg, had geen invloed op hun relatie. Ze viel in slaap en droomde dat ze de liefde bedreven.

Kiria keek naar haar moeder om steun, maar Angela vluchtte naar de keuken en ging met het eten aan de gang.

‘Er mankeert me niks, Ansel. Ik heb alleen last van mijn spieren, dat is alles’.

‘Het gaat goed, betekent dat er niets aan de hand is. Waarom heb je me het niet verteld?’

Kiria drukte zich in de kussens van de bank. Ze wilde dat ze erin kon verdwijnen. ‘Kijk, ik wilde je er niet mee lastig vallen toen je aan het werk was. Ik had ook niet verwacht dat ik je vandaag nog zou zien. En morgen heb ik waarschijnlijk nergens geen last meer van’.

‘Kiria’, zei hij en keek haar indringend aan, ‘informatie voor me achterhouden, staat gelijk aan liegen’.

Ze keek naar een lege chipszak op de grond en mompelde, ‘Je had maar weinig tijd om met me te praten. Ik wilde je niet lastig vallen met die achterlijke spierpijn’.

Nadat hij lange tijd nagedacht had, glimlachte hij uiteindelijk tegen haar en schudde zijn hoofd. ‘Laat ik het nog eens heel duidelijk stellen. Ik vraag dat je de waarheid zegt als ik vraag hoe het met je gaat. Dat is toch niet zo moeilijk?’

‘Nee…’. Ze keek hem aan en voelde zich weer een klein meisje. ‘Maar ik wil niet dat je denkt dat ik een hypochonder ben of zoiets. Het lijkt wel of je altijd voor me moet zorgen’.

‘En dat vind ik leuk om te doen’. Ansel gooide de krant op de salontafel. Toen hij opstond om naast haar te gaan zitten, viel de krant van tafel en viel op de voorpagina.

Toen ze naar voren boog om hem op te pakken, zag Kiria tot haar ontzetting een grote kleurenfoto van zichzelf terwijl ze pontificaal op de rand van het platte dak van het postkantoor zat. Ze wierp een snelle blik op Ansel, maar die keek naar de televisie. Ze vouwde de krant voorzichtig dubbel en pakte de lege chipszak. Nonchalant legde ze hen op het tafeltje.

Woede op Randy Parson kolkte door haar heen toen Ansel zijn arm om haar schouders legde. Die klootzak! Na al het werk dat ze voor hem gedaan had! Waarom had ze het filmpje niet van hem opgeëist? Haar handen trillen. Ze drukte ze snel in haar schoot.

‘Is alles goed met je?’, vroeg hij terwijl hij over haar schouder wreef.

‘Ja’, antwoordde ze en kroop wat dichter tegen hem aan. Nu moest ze tegen Ansel liegen omdat Randy dubbelspel had gespeeld.

Niet lang daarna riep Angela dat ze konden eten. Ze aten lasgana met een frisse salade. Na het eten gingen ze allemaal aan de slag. Kiria ruimde de troep in de huiskamer op. Daarna masseerde Ansel haar rug tot ze onder zijn magische handen op de bank in slaap viel.

Een paar uur later werd Kiria wakker. Ze lag met haar hoofd op de borst van Ansel. Ze ging rechtop zitten en knipperde met haar ogen. Ze zag dat het journaal van elf uur op de televisie was. Haar moeder keek haar aan en glimlachte.

‘Ik kon het niet opbrengen jullie tweeën wakker te maken’, glimlachte ze.

Kiria glimlachte terug, maar het blik in de richting van de slapende Ansle getrokken. Zijn hoofd knikkebolde tegen het kussen, het wiegde zachtjes heen en weer op het ritme van zijn ademhaling. Hij zag er zo lief uit, dat ze bijna op hun oude bank in katzwijm viel. ‘Ik ben blij dat hij niet snurkt’, zei Kiria zachtjes.

‘Alleen als ik slaap’. Ze schrok van zijn onverwachte antwoord. Ze pakte een kussen en smeet dat lachend naar zijn hoofd.

‘Je bent afschuwelijk’, liet ze hem weten. Hij ging rechtop zitten en begon haar in haar zij te kietelen, terwijl zij vocht om weg te komen.

‘Ow, ow, ow!’, lachte ze. ‘Ophouden!’

‘Je kunt hier vannacht wel blijven slapen als je wilt’, kwam Angela tussen beiden en Kiria keek haar verrast aan.

‘Moeder!’

‘Op de bank natuurlijk’, lachte ze. ‘We moeten om vier uur al opstaan, dus dat is een goed idee. Bedankt’, zei Ansel.

‘We?’, vroeg Kiria.

‘We gaan slangen merken, weet je nog?’

‘Ik?’

‘Ben ik helemaal vergeten om je dat te vragen?’

‘Ja…’

‘Oh, het spijt me, het moet me ontschoten zijn. Hoe dan ook, we moeten er morgenochtend om zes uur zijn. Ik zal je morgen de regels wel vertellen’. Hij gaapte en rekte zich uit, zijn spierballen zwelden op tot imposante proporties.

‘Welke regels?”

‘Gewoon de gebruiken in de filmwereld. Maar over het algemeen hoef je alleen maar te doen wat ik je zeg als er gefilmd wordt’.

Kiria trok een raar gezicht. ‘Daar is dan niets ongewoons aan… wat zal ik aandoen?’

Ansel gaapte nog eens. ‘Een spijkerbroek. Een shirt. Een bh…’ Kiria gaf hem een stomp tegen zijn schouder en hij moest lachen.

‘Hé, ik kom op de televisie, waar ik me niet bepaald zeker over voel. Ik wil er wel goed uitzien’.

‘Je kunt best wat make-up op doen als je wilt, maar kleed je niet te uitbundig. Het is een shot buiten in de natuur. Trek buitenkleding aan. In ieder geval een lange broek, geen korte.

‘OK, dan ga ik nu maar eens naar bed’, zei Kiria, en ze worstelde onder de deken vandaan. Ansel ging languit op de bank liggen en legde een kussen onder zijn hoofd. Kiria legde de deken over hem heen en keek hem met een glimlach aan.

‘Zou je me een wekker kunnen brengen, liefje?’, vroeg hij. Ze liep weg om de hare te halen. Hij had haar ‘liefje’ genoemd. Wat klonk dat lief.

Kiria zette het alarm van de wekker op vier uur en zette hem op de salontafel. Toen gaf ze Ansel een kusje op zijn wang voor ze de kamer uit liep.

Om half vijf schrok Angela wakker uit een diepe slaap. Ze hoorde gesnurk uit de woonkamer komen, en glimlachte toen ze bedacht wie dat geluid voort bracht. Ze wierp een blik op haar wekker en sprong haar bed uit om Ansel wakker te schudden. Hij zat onmiddellijk rechtop en staarde naar de wekker.

‘Verdomme!’, mompelde hij en Angela liep terug naar de hal om haar dochter wakker te maken. Kiria vloog haar bed uit en stormde naar de badkamer. Maar de badkamerdeur zat op slot. Ze klopte aan, maar Ansel zei dat ze nog even moest wachten. Kort daarna deed hij de deur open. Ze stormde langs hem heen naar binnen en sloeg de deur achter zich dicht. Haar spieren waren nog steeds pijnlijk, maar niet zo erg meer als de dag ervoor.

‘Waar kan ik een handdoek vinden?’, vroeg Ansel door de deur. ‘Ik an niet een vinden’. Opeens herinnerde Kiria zich wat haar moeder de vorige dag gevraagd had.

‘Eh… er zijn geen schone handdoeken meer’, riep ze terug.

‘Dan gaan we ons bij mij thuis douchen. Zorg dat je binnen vijf minuten klaar staat!’

Angela stond in de deuropening van haar slaapkamer. Ze had haar armen over elkaar en tikte met haar voet op de vloer toen Kiria de badkamer uitstormde. ‘Waarom heb je de handdoeken gister niet gewassen?’

Kiria hield haar pas in en keek haar moeder even aan. ‘Ik ben het helemaal vergeten, moeder’, antwoordde ze en haastte zich vervolgens naar haar kamer op wat kleren bij elkaar te zoeken.

‘Waarom is de wekker niet afgegaan?”, vroeg Ansel vanaf de andere kant van de hal.

‘Ik heb geen idee’, jammerde Kiria. ‘Misschien ben ik wel vergeten het knopje uit te trekken’.

Ansel pakte de wekker op om het te controleren; het knopje was ingedrukt.

‘Kiria, je hebt nog twee minuten om je klaar te maken’, waarschuwde hij,  ‘als je dan niet klaar bent, zal ik je een flink pak op je billen geven!’

‘Geef haar namens mij ook maar een pak op haar bips’, riep Angela en deed de deur van haar slaapkamer dicht. Ansel grinnikte in zichzelf.

‘Lieve help!’, klaagde Kiria en haastte zich met een tas met kleren en make-up spullen naar de woonkamer. Ze schoot een jasje aan en liep achter Ansel aan naar zijn Jeep. Tot Kiria’s opluchting werd er onderweg niet veel gezegd. Ze had een preek verwacht vanwege haar onoplettendheid. Bij Ansel thuis namen ze een in aparte badkamers een douche en kleden zich aan. Ze waren een paar minuten voor zes op de filmset. De eerste zonnestralen zorgden ervoor dat er schaduwen vielen op het met dauw bedekte gras.

‘Wat ben ik blij dat we nog op tijd zijn!”, fluisterde Kiria tegen Ansel toen ze hand in hand de set opliepen.

‘Het was anders prettig geweest als we nog tijd hadden gehad om te ontbijten. We krijgen nu waarschijnlijk niet eerder wat te eten dan tussen de middag’. Ansel kneep even in haar hand en liet haar toen los.

Ze wist dat het haar schuld was dat ze hun ontbijt gemist hadden. Kiria bleef achter toen hij op een paar mannen afliep die naast een camper stonden. Eén van hen overhandigde Ansel een beker dampende koffie en ze stonden daar een poos te praten. Kiria had verschrikkelijk veel zin in koffie, maar was te verlegen om er om te vragen. Na een paar minuten riep Ansel haar naar hen toe, gaf haar een beker koffie en stelde haar voor aan de anderen.

De regisseur, Ted Stevenson, schudde haar de hand. ‘Ik vroeg me al af waar Ansel het de hele week zo druk mee had’, liet hij haar weten. ‘Ik kon hem bijna niet te pakken krijgen’.  Hij grijnsde breed. ‘Nu weet ik waarom’.

Kiria glimlachte terug, en voelde hoe ze een kleur kreeg. Het was nog nooit in haar opgekomen dat ook anderen iets van Ansel zouden willen. Ze voelde zich heel speciaal dat hij zoveel tijd aan haar besteedde. ‘Aangenaam kennis te maken’, antwoordde ze.

‘Hebben we elkaar niet eens eerder gezien?’ Ted nam haar van top tot teen op.

‘Nee, dat geloof ik niet’.

Hij deed een stap achteruit en dacht diep na, toen Ansel de andere twee mannen voorstelde als Bill en Kevin, beide cameramannen. De mannen namen vervolgens de draaiboeken van die dag door. Om zeven uur waren nog meer teamleden gearriveerd, onder wie een vrouw die zich voorstelde als Mary Lawrence. Mary en Kiria tekenden papieren waarin stond dat ze programmamakers niet verantwoordelijk zouden stellen als er iets mis mocht gaan. Er werd haar gevraagd een beetje aan de kant te blijven totdat ze haar nodig hadden. Kiria knikte. Ze schikte zich volledig in de rol van de onervaren gast.

Het team kon goed met elkaar opschieten en ze vond het een genot om te zien hoe ze met elkaar samen werkten. Iedereen maakte grapjes met de anderen, maar iedereen richtte zich het meest op de ster van de show. Uiteindelijk kwam Ansel naar heer toe om haar uit te leggen wat er allemaal stond te gebeuren. Ze zouden een paar slangen gaan zoeken langs de oever van de rivier zoals ze een paar dagen terug gedaan hadden. Als ze er geen zouden vinden, dan zouden ze zelf een slang tussen de stenen leggen, om deze vervolgens ‘te vinden’. Kiria moest lachen om het bedrog, maar het verbaasde haar niets. Ansel gaf haar twee injectiespuiten die ze bij zich moest houden, ze borg ze zorgvuldig in de zak van haar shirt op. Toen liepen ze met zijn allen door het veiligheidshek en liepen naar de oever, met de filmploeg op hun hielen.

Hoewel Kiria niet bepaald bang was voor de camera, ontweek ze de lens zoveel mogelijk. Ansel was per slot van rekening de ster en zij vond het wel prettig een beetje op de achtergrond te blijven. Ze was zelfs buiten beeld toen Ansel een grote Moccasin slang onder een steen aantrof.

‘Kiria!’, riep hij en hield de slang voor de camera. Zijn vuist omvatte de slang vlak achter de kop. Kiria liep naar hem toe terwijl Ansel zijn publiek alles over de slang vertelde.

‘Meer mensen worden in de Verenigde Staten door een Moccasin slang gebeten dan door alle andere slangen bij elkaar. Maar het gif is meestal niet dodelijk’. Ansel gaf de slang aan Kiria, die opeens de neiging voelde er hardlopend van door te gaan. Maar ze klemde haar kiezen op elkaar en pakte de slang aan. Ze hield hem stevig vast, terwijl Ansel de toeschouwers wees op de bruinbeige ringen op de huid. ‘Probeer dit thuis niet na te doen’, zei Ansel en grinnikte om het cliché.

‘Of waar dan ook’, mompelde Kiria. Ze aaide de slang dapper over zijn buik en stond toe dat hij zich om haar onderarm kronkelde. Ansel bleef rustig doorpraten terwijl hij de slang uitrekte zodat Kiria de injectie kon geven.

 Toen de chip ingespoten was, liepen Ansel en Kiria samen terug baan de camper. ‘Ik ben trots op je optreden vanochtend’, zei Ansel. ‘Je hebt niet eens met je ogen geknipperd. En je handen waren zo vast als die van een neurochirurg’.

‘Dank je’, bloosde ze.

‘Je hebt het zo goed gedaan, dat ik besloten heb je geen pak op je bips te geven omdat we ons vanmorgen verslapen hebben’.

Kiria bloosde nog meer en keek snel om zich heen of zich iemand binnen gehoorafstand bevond.

‘Ik ben alleen maar vergeten het knopje uit te trekken’, protesteerde ze.

‘En je bent vergeten de handdoeken voor je moeder te wassen… Kijk, op zich heb ik er niet zoveel mee te maken, maar ze heeft me gevraagd je een pak op je billen te geven. En wie ben ik om niet aan dat verzoek te voldoen?’

Ze zag de grijn op het gezicht van Ansel. Toen stak ze haar tong uit. Dit leverde haar een snelle tik op haar billen op. Ze keek schuchter om zich heen of iemand het gezien had.

Terug bij de camper voelde Kiria de ogen van Ted op zich gericht terwijl de rest van het team aan het inpakken was. Het leek Ansel niet op te vallen. Ze haalde haar schouders op en dacht dat ze het haar verbeeldde. Mary kwam haar de hand schudden en haar vertellen dat ze het geweldig gedaan had tijdens haar eerste opname. Kiria voelde zich overgelukkig.

Vlak voor ze weggingen stapte Ted op haar af. Hij had een geheimzinnige blik in zijn ogen. Hij ging voor haar staan en zei, ‘Ik ben er eindelijk achter waar ik je van ken!”

‘Is dat zo?’, vroeg Kiria een beetje verward. Hij zou toch niet het plaatselijke sufferdje gelezen hebben?

“Jij bent die kunstenares die gisteren in de krant stond!’, verklaarde hij.

‘Oh! Ja, dat zou best kunnen’, zei Kiria. De moed zonk haar in de schoenen. ‘Leuk dat je opgevallen is, maar het was niets bijzonders hoor’. Ze glimlachte even tegen hem en draaide zich vervolgens naar Ansel, in de hoop een einde aan het gesprek te maken.

‘Je bent niet erg bang uitgevallen, dat je daar zo durfde te zitten’, ging Ted onverstoorbaar verder. ‘Het verbaasd me niets dat je niet bang bent voor slangen’. Ansel keek haar even aan. Hij deed geen enkele moeite zijn verbazing te verbergen.

‘D-dank je wel’, zei Kiria en voelde zich ongemakkelijk worden toen Ansel naast haar kwam staan.

‘Stond er een foto van jou in de krant?’, vroeg hij achteloos, maar zijn hand verdween achter haar en bleef bezittelijk op een bil rusten.

‘Mm-hmm’, glimlachte Kiria en draaide zich vervolgens naar Ted. ‘Het was leuk je gezien te hebben Ted, maar we moeten weg. Ik moet mijn moeder nog helpen’.

Maar Ted zag haar niet eens zo graag wilde hij Ansel de details vertellen.

‘Hij stond op de voorpagina van de plaatselijke krant’, vertelde Ted aan Ansel. ‘Ze zat op het dak van het postkantoor op een klein stoeltje, met een schildersezel aan haar zij. Ze leunde over de rand en het leek net of ze naar beneden zou vallen als ze er nog verder voorover geleund had. Het was een prachtige foto!’’

‘Oh, een verhaal over de liefhebberij van iemand, of zoiets?’, Ansel gaf haar een tikje op haar bips.

‘Meer de act van een waaghals’, lachte Ted. ‘Neem haar eens vaker mee, Ansel. Ik ben benieuwd wat ze allemaal nog meer wil proberen’. Ted grijnsde naar haar en schudde haar inmiddels slap hangend hand en stapte in de camper.

Kiria keek hen nerveus na toen ze wegreden, Mary volgde hen in haar zilverkleurige Mercedes. Ze zwaaiden allemaal vrolijk gedag en Kiria zwaaide met een gemaakte glimlach terug. Toen de auto’s de snelweg opgereden waren, pakte Ansel haar stevig bij haar arm en begon in de richting van het huis te lopen. Kiria trippelde met hem mee. Ze had moeite zijn grote passen bij te houden. Hij pakte de twee kranten op, dit op de stoep voor het huis lagen, pakte zijn sleutels en deed de deur open.

De deur sloeg met een klap achter hen dicht. Hij trok Kiria mee naar de keuken, zette haar op eens stoel en sloeg de kranten open op de tafel. De foto op de voorpagina van de lokale krant bevestigde het verhaal van Ted.

‘Zou je alsjeblieft uit willen leggen?’, vroeg Ansel, maar het klonk eerder als een bevel dan als een vraag. 

‘Ik moest een goed uitzicht hebben’, zei Kiria. ‘Ik schilder realistisch; anders wil niemand ze hebben’.

‘Het was gevaarlijk’, bromde Ansel.

‘Niet zo gevaarlijk als nu’, mompelde ze. Ansel deed zijn armen over elkaar en keek haar een poos zwijgend aan.

‘Je wist dit gisteravond al, is het niet?’

‘Tja, de krant viel op de grond en toen ik hem oppakte, zag ik het’.

‘Je hebt het verborgen voor me gehouden. Is dat waarom je zo gestrest was?’

‘Nee, niet echt’, gaf Kiria toe. ‘Ik was boos. Ik had gezien hoe Randy Parsons de foto maakte vanaf de andere kant van de straat. Ik ben naar hem toe gegaan en heb hem een voorstel gedaan. Ik zou zijn kantoor schoonmaken als hij beloofde de foto niet te publiceren. Maar hij heeft het toch gedaan’, zei ze bitter.

‘Hij heeft je dus bedrogen. Dat voelt akelig, is het niet?’

Kiria keek hem aan. Opeens gingen haar ogen open. ‘Nee’, fluisterde ze en schudde haar hoofd.

‘Hij heeft tegen je gelogen en je voelde je besodemieterd’.

‘Ja’.

‘Je vroeg je af, waarom hij zo tegen je doet’.

Kiria liet haar blik zakken en staarde naar de afwasmachine aan de andere kant van de keuken. De ebbenhouten fineerlaag leek wel een zwart gat in de atmosfeer, omdat haar gedachten lange tijd in zijn diepte verdwenen. Toen herpakte ze zich zelf en keek Ansel aan, ‘Hij wilde de foto op de voorpagina zetten. Het kon hem niets schelen dat ik dat niet wilde. Hij heeft gelogen en het toch gedaan omdat hij wist dat er toch niets tegen kon doen.

‘Waarom wilde je niet dat hij gepubliceerd werd?’

‘Omdat…’

‘Had je geen trek in de publiciteit?’

‘Nee…’

‘Wilde je de publiciteit dan wel?’

‘Die… die publiciteit kon met niet zoveel schelen, maar ik wilde niet… wilde niet dat je de foto te zien zou krijgen’. Ze schaamde zich en kreeg een kleur als vuur. Waarom voelde ze zich eigenlijk zo slecht?, vroeg ze zich af. Het was verdorie maar een simpele foto.

‘Weet je, als ik die foto gister gezien had, dan zou ik me zorgen om je gemakt hebben, en ik had je misschien wel een pak op je bips gegeven omdat je jezelf in gevaar gebracht hebt’.

‘Misschien…  ik dacht dat je je alleen maar zorgen maakte om mijn veiligheid als we de natuur in trokken?’

‘Als je niet goed begrepen hebt wat ik bedoelde met jezelf in gevaar brengen, waarom zou je dan die foto voor mij achterhouden?’

‘Dat weet ik niet’.

‘Nou, ik weet het wel. Je wist dat je erdoor in de problemen zou komen’.

‘Daar heb ik wel aan gedacht, maar wist het niet zeker’.

Kiria wilde het liefst in het zwarte gat verdwijnen om zijn beschuldigende ogen te ontwijken. Zou dit de druppel zijn die de emmer deed overlopen? Zou hij het nu uitmaken?’

‘Je was echt heel boos op die vent, hè, omdat hij je zoiets geflikt heeft?’, vroeg hij. En toen ze knikte, vervolgde hij, ‘Hij heeft tegen je gelogen en het maakte hem niets uit of hij je daar pijn mee deed. Ik wil maar één ding weten…’ Ansel legde zijn hand onder haar kin. ‘Kijk me aan’. Hij keek haar indringend aan. ‘Kan het jou wat schelen dat je leugens en die gevaarlijk stunten van je, mij pijn doen of niet?’

Ze moest aan zijn ex-verloofde denken. Maar zij was een prachtige meid en rijk. Iemand die op hetzelfde niveau stond als Ansel. Dit was gewoon teveel voor haar. Ze was niet gewend om met schuldgevoelens om te gaan. Het drukte zwaar op haar, tot ze het niet langer kon volhouden.

Opeens wilde ze niet meer veilig en beschermd zijn, wilde ze niet dat iemand om haar gaf; ze wilde zich niet constant beter voordoen dan ze was. Ze wilde zich niet langer hoeven te verantwoorden en nauwlettend in de gaten gehouden worden. Ook als dit zou betekenen dat ze hem kwijt zou raken.

‘Ik heb alleen maar een schilderij gemaakt. En dat zal ik in de toekomst nog veel vaker doen. Het is niet mijn schuld dat Randy die foto gemaakt heeft en ik kan het niet helpen dat het jouw goedkeuring niet kan wegdragen. Ik kon niet anders dan hem voor jou verstoppen’.

Ansel keek haar vol ongeloof aan. ‘Meen je dat nu echt?’

‘Ik ben het zat om altijd maar aan een kruisverhoor onderworpen te worden!’ Kiria ging voor hem staan en keek hem recht aan. ‘Ik ben het zat me schuldig te voelen over alles wat ik doe! Ik ben een volwassen vrouw, geen klein meisje. Ik ben geen crimineel en jouw lat ligt gewoon te hoog!’

‘Net of iemand anders op jouw oneerlijkheid en minachting voor je eigen veiligheid wel zou pikken…’

‘Schei nou toch uit! Jij pikt helemaal niets. Je straft me ervoor en denkt vervolgens dat alles perfect zal zijn!’, schreeuwde Kiria en deed een stap achteruit. ‘Ik ben niet perfect en dat zal ik ook nooit worden! Het is afgelopen!’ Ze draaide zich om en rende de keuken uit, door de hal en gooide de voordeur open. Ze had niet eens in de gaten dat ze huilde, tot ze halverwege op de oprit was. Ze ging langzamer lopen en liet alle pijn over zich heenkomen. De tranen stroomden over haar gezicht, alsof het een wolkbreuk was. Geen snikken of hoesten, alleen maar intens verdriet en spijt van haar harde woorden. Ze kwam bij het hek een de uitgang en wrong zich door de opening in het midden.

‘Het spijt me, Kiria’, zei hij. ‘Het spijt me echt’. Hij duwde haar overzichtig van zich af en zette zijn tanden in de zoom van zijn overhemd en scheurde ere en brede strook stof af. Toen wikkelde hij deze voorzichtig om haar arm.

Hij keek naar Karia’s voeten en zag allemaal kleine schrammen en builen. Hij realiseerde zich dat ze haar sokken en schoenen in het water kwijt geraakt was. Ze rilde en was een shock nabij. Ze keek Ansel aan. Haar tanden staken wit af tegen haar blauwe lippen. De uitputting nabij, pakte hij haar op en begon wankel de helling te beklimmen. Boven aangekomen legde hij haar in de zon in het gras. Hij liet haar rechtop staan en begon haar T-shirt over haar hoofd te trekken.

‘W-wat ben je van plan?’, protesteerde ze, maar ze was te zwak om hem tegen te houden. Ze bedekte haar borsten toen hij haar bh los haakte en deze ook uit deed.

‘Je bent veel te koud’, antwoordde hij. ‘je raakt in een shock als we niet oppassen’. Hij deed haar broek tot haar knieën omlaag. ‘Ga zitten’. Ze verzette zich gelukkig niet meer’, dacht hij, toen ze in het gras ging zitten. Hij deed haar broek helemaal uit en begon vervolgens zijn eigen kleren uit te doen.

‘Ik heb geen deken bij me, dus de zon moet het werk doen. Ga liggen en stop met jezelf te bedekken!’

Kiria ging achterover op het warme gras liggen, maar ze hield haar armen gekruist voor haar borsten. Koppig meisje, dacht Ansel. Hij voelde hoe de zon zijn rug opwarmde en hij wist dat het wel goed zou komen. Toen zag hij verderop een grote, plaat zwerfkei liggen. Hij stond op, trok haar overeind en samen strompelden ze er naar toe.

‘Ik ben duizelig’, zei ze. Er ging een golf van angst door hem heen. Hij legde zijn vingers in haar hals, maar haar hartslag voelde krachtig en regelmatig.

Ze bereikten de zwerfkei en ze ging er op haar buik bovenop liggen. Ansel ging naast haar zitten en keek naar de handafdruk op haar billen. De fel rode afdruk stak schril af op de bleke huid. Misschien moest hij haar overal slaan – om haar op te warmen? Hij verwierp het idee onmiddellijk. Hij was niet in staat helder te denken.

De zwerfkei voelde aangenaam warm aan, waar was niet zo warm als hij gehoopt had. Het scheen dat de enige andere warmtebron zijn lichaam was. Hij verzamelde alle wilskracht die hij nog had. Ook hij zou wel eens in het beginstadium van een shock kunnen zijn. Maar hij stond op en begon te lopen, eerst langzaam maar vervolgens steeds sneller, tot hij in een grote cirkel om de steen aan het rennen was waar Kiria op lag. Hij voelde dat hij steeds warmer werd, hoewel zijn hand nog steeds ijskoud waren. Hij dreef zichzelf tot het uiterste. Nu had hij er spijt van dat hij in zo’n goede conditie was. Het duurde lang voor hij begon te zweten Zodra de eerste zweetdruppels op zijn voorhoofd verschenen, liep hij naar Kiria toe en ging naast haar liggen. Hij drukte zijn lichaam tegen het hare.

‘Mmmm…’ Ze kreunde en schurkte haar lichaam tegen hem aan. ‘Wat ben je lekker warm’. Na een poosje controleerde hij haar hartslag en constateerde tevreden dat alles in orde was.

‘Draai je om’, droeg hij haar op. Toen hij haar gezicht zag, zag hij dat haar lippen nog steeds blauw waren, maar dat er langzaam weer wat kleur op haar wangen kwam.

‘Ik denk dat het wel weer gaat’, fluisterde ze. ‘Ik begin warm te worden en ben niet duizelig meer.

‘Maar het is nog lang niet voorbij’, liet hij haar weten. Hij wreef de natte lokken uit haar gezicht en keek haar recht in haar ogen. Waarom staan ze zo flets? ‘We zijn een heel eind van de bewoonde wereld, we zijn moe en zijn niet gewapend’.

Kiria schoot overeind. Haar ogen scanden de omgeving af. ‘Zitten hier dan wilde katten?’, piepte ze.

‘Dit is niet echt zijn territorium. Dat bevindt zich ongeveer twee kilometer verderop. Die kant op’.

Ansel wees naar het terrein achter haar. ‘De meeste wilde katten laten zich alleen ’s nachts zien, maar de mijne was de dag dat jij hem gezien hebt aan het eind van de ochtend op jacht. ‘Dus ja, hij zou hier ergens rond kunnen lopen’.

‘Waar zijn mijn kleren?. Ik wil hier weg!’

Ze liggen daar in het gras, maar je kunt ze nog niet aan doen’.

‘Waarom niet?’

‘Ze zijn nog nat. Je zou het direct weer koud krijgen’.

‘Dat kan me niets schelen! Ik wil hier weg! Beweegt daar iets in de bosjes?’, ze knikte in de richting van de oever van de rivier.

‘Nee. Je kunt beter gaan liggen en nog wat uitrusten’.

‘Wat? Zodat die wilde kat ons kan aanvallen?’

Ansel ging achter haar zitten en sloeg zijn armen om haar blote borsten. ‘Weet je’, zei hij, ‘een wilde kant is niet in ons geïnteresseerd zolang wij hem maar niet lastig vallen. En nu gaan liggen, of ik geef je een pak op je billen’.

Kiria ging liggen, hoewel ze het vermoeden had dat hij vast geen lawaai zou willen maken om de aandacht van een wilde kat te trekken.

‘En reken maar dat ik nog wat voor je in petto heb zodra we weer thuis zijn’, voegde hij eraan toe. ‘Ik zal je een flink pak op je blote bips geven omdat je niet naar me geluisterd hebt’.

‘Wat? Maar ik heb al een pak op mijn billen gehad’, protesteerde ze. Haar hart sloeg een slag over.

‘Blijkbaar nog niet genoeg – je gaat nog steeds de discussie aan. Ik heb je al eerder gezegd dat dit een hele andere wereld is. En jij dient precies te doen wat ik je allemaal zeg. Ik kan niet geloven dat je achter dat bos bloemen aan ging, toen ik tegen je riep dat je naar de andere kant moest komen!’

‘Ik weet dat het heel dom van me was, Ansel. Het was een beangstigende ervaring om onder die brug gezogen te worden, neem dat maar van me aan! Ik heb mijn lesje wel geleerd, dat beloof ik. En ik zal voortaan goed naar je luisteren’.

Ze keek gefascineerd toe hoe zijn gezicht langzaam rood begon te worden.

‘Kiria’, zei hij, zijn kalme toon kon zijn boosheid niet helemaal verbergen. ‘Je hebt helemaal niets geleerd. Je ging daarnet al weer de discussie met me aan omdat je die natte kleren aan wilde doen. Je wilde niet ophouden je naakte lichaam te bedekken. Je ging de discussie aan toen ik je zei dat je moest gaan rusten. Wanneer ga je me nu eindelijk eens vertrouwen en doe je gewoon wat ik je zeg?’

Kiria’s mond viel open van verbazing. Had ze dat echt allemaal gedaan? Zelfs nu dit angstige avontuur haar dood had kunnen zijn?

Ansel ging onverstoorbaar verder. ‘En ik wil wedden als die wilde kat hier plotseling opduikt en ik je porbeer te beschermen, jij de discussie met me aangaat, terwijl we op het punt staan aangevallen te worden!’

Kiria voelde hoe haar onderlip begon te trillen en er verschenen tranen in haar ogen waardoor ze alles wazig begon te zien. Ze veegde de tranen haastig weg met de achterkant van haar hand en ging op haar buik liggen om de tranen de vrije loop te laten.

‘H-het spijt me. Je hebt gelijk. Ik weet ook niet wat me mankeert!’, huilde ze. Ze wist dat de hele situatie haar schuld was.

Ansel ging naast haar liggen en trok haar tegen zich aan. ‘Stil nu maar’, fluisterde hij in haar oor. ‘Je bent gewoon moe, en bang. Het zal straks beter gaan, dat beloof ik’. Hij zette zijn elleboog op de steen en leunde met zijn hoof op zijn hand. Zo lag hij naar haar te kijken, terwijl ze langzaam in slaap viel. Misschien had hij haar helemaal niet mee moeten nemen, maar hij had dit al veel vaker met vrienden gedaan. En nooit was er iets gebeurd. Natuurlijk hadden zijn vrienden in het begin wel precies gedaan wat hij gezegd had, totdat ze de route uiteindelijk net zo goed kenden als hij. Kiria was gewoon niet gewend aan gevaarlijke situaties en ze was afgeleid door die verdomde bloemen. Hij moest haar leren beter met leven of dood situaties om te gaan, zelfs als het een betrekkelijk avontuur was als vandaag. Hij moest wel, anders zou ze nooit met hem op avontuur kunnen gaan.

Na ongeveer een uur was het lichaam van Kiria weer hersteld. Haar pols was krachtig en regelmatig en in haar slaap was ze op haar rug naast hem gedraaid. Ansel had grote moeite om zich op de omgeving te blijven concentreren, in plaats op het erotische tafereeltje naast hem. Haar perfect gevormde borsten rezen als halve grapefruits van haar borstkas, haar tepels waren groot en bruin van kleur. Hij blies op een van haar tepels en keek toe hoe deze groeide en stijf werd.

En dat was ook heel gevaarlijk, zei hij streng tegen zichzelf. Hij stond op en trok zijn bijna droge overhemd aan en speurde voor de duizendste keer de omgeving af. Hij pakte het T-shirt van Kiria. Het was nog steeds nat, ondanks dat het de hele tijd in zon had gelegen. Haar bh was ook nog nat. Hij deed zijn overhemd uit en legde dat over haar heen.

‘Kiria’, riep hij en keek hoe ze haar ogen open deed. ‘Het is tijd om te gaan’. Ze ging langzaam rechtop zitten en knipperde met haar ogen.

‘Is alles ok?’

‘Ja’, fluisterde ze. Langzaam stelden haar ogen haar omgeving scherp. Ze keek naar zichzelf en trok haastig zijn overhemd omhoog.

‘Je moet mijn overhemd maar aandoen. Jouw kleren zijn nog helemaal nat’.

Kiria ging met haar rug naar hem toe liggen en stak haar armen in de mouwen van zijn overhemd. Ze deed de knoopjes dicht terwijl ze om haar heen keek. ‘En mijn broek?’

‘Die is bijna droog’. Hij gooide hem naar haar toe. En keek glimlachend toe hoe de tevergeefs probeerde haar bips bedekt te houden en tegelijkertijd haar broek omhoog te doen. Zijn overhemd reikte tot vlak onder haar middel, omdat hij er eerder een flinke strook afgescheurd had. De rode plekken op haar billen waren helemaal verdwenen. Er waren alleen nog een paar afdrukjes te zien die de zwerfkei had achtergelaten. Het voelde meteen een stuk beter haar straks nog een pak op haar billen te moeten geven. Ze keek hem aan en liet haar vingers door haar haren glijden.

‘Ga zitten en wacht nog even’, zei hij. Ze gehoorzaamde zonder wat te zeggen.

Even later kwam Ansel terug met een paar stukken boomschors. Voordat Kiria bezwaar kon maken, had hij haar T-shirt door midden gescheurd en knielde hij voor har neer. Hij wonden de doeken om haar voeten en bond de stukken schors onder haar voetzolen.

‘Ik heb verdorie dertig euro voor dat shirt betaald toen ik bij een concert was’, klaagde ze terwijl hij bezig was.

‘En hoeveel zou je wel niet willen betalen om niet op blote voeten naar huis te hoeven lopen?’

Ze zag wat hij bedoelde.

‘Probeer het zo eens’, zei hij en deed een stap achteruit. Kiria ging staan en deed voorzichtig een paar stapjes. ‘Het gaat prima’, glimlachte ze tegen hem.

‘Mijn band ligt nog steeds aan de kant van de rivier, Maar ik ga vandaag niet meer het water in’, zei hij. Kiria knikte  en pakte zijn uitgestrekte hand. Toen liepen ze samen terug naar de rivier en begonnen deze in oostelijke richting te volgen.

Bijna een uur later waren ze nog geen dieren tegengekomen, behalve een paar wilde konijntjes. Ansel wees op de punt van het dak van zijn huis dat boven de heuvel uitstak.

‘Je hebt je kranig gedragen’, zei hij tegen Kiria. ‘Wil je dat je het laatste stuk naar huis draag?’

Kiria moest lachen. ‘Nee, ik kan het nog wel even volhouden’.

‘Doen je voeten nier zeer?’

‘Nee’, zei ze net iets te snel. Toen hij haar even strak aankeek, mompelde ze, ‘Nou ja… een klein beetje dan…’

‘Klim op mijn rug’, zei hij. Hij draaide zich om en ging op zijn hurken zitten.

‘Dat wil ik niet’, begon ze, maar herinnerde zich opeens wat ze beloofd had. ‘Nou, ok!’, gromde ze. Ze boog zich over hem heen en legde zijn armen om zijn nek. Hij klemde haar benen in zijn zij en ging staan. Ze voelde zich net een klein kind dat gedragen moest worden.

Tien minuten later zette hij haar op de grond, zodat hij de poort in  hete elektrische hek open kon maken, dat rond de paar hectares land rond het huis stond. Kiria ging in het zachte gras zitten en haalde de schors van haar voeten. Ze wreef met een pijnlijk gezicht over haar tenen en wachtte tot Ansel het hek open gedaan had.

‘Als je nog een paar minuten doorgelopen had, dan had je nu blaren gehad’, zei hij en knielde neer om haar voeten goed te kunnen bekijken. Toen trok hij haar overeind en liepen ze samen, hand in hand, naar het huis.

Ansel wees haar zijn slaapkamer. Kiria vond hem prachtig. Er lag een mooi Berber tapijt op de vloer en er hingen lange gordijnen voor de openslaande deuren die naar het terras leidden. Het bed stond in het midden van de kamer, een groot mahonie houten bed met een lichtblauwe sprei. Aan de lang wand hingen mahoniehouten boekenplanken. Ansel liep door naar de badkamer, terwijl Kiria aarzelend achter hem aanliep. Hij gaf haar twee handdoeken en een ochtendjas, glimlachte en liep de slaapkamer uit. Kiria keek om zich heen en zag dat de badkamer groter was dan haar hele slaapvertrek thuis. De badkamer in de hal, die ze eerder gezien had, was maar half zo groot. Alles was smetteloos schoon en ze bloosde toen ze aan haar eigen kleine, stoffige slaapkamer dacht. Geen wonder dat hij zei dat ze een huishoudster nodig had.

Tja, dacht ze, als zij zo’n huis had, dan zou ze het ook wel schoonhouden. Maar thuis, was maar gewoon thuis en het viel nooit iemand op dat het niet helemaal schoon was. Kiria draaide de goudkleurige kraan  van de douche open en stapte eronder om de laatste beetjes gras en het vuil dat aan haar lichaam plakte van de zwerfkei van zich af te wassen. Met een hand deed ze zo goed en kwaad als kon shampoo in haar haar. Ze wilde niet dat het verband om haar arm nat werd.

Kiria droogde zorgvuldig de kraan en de wanden van de douche voor ze op de marmeren vloer stapte. Ze deed de dikke ochtendjas van badstof aan, borstelde haar haar en droogde de vloer voor ze de handdoeken netjes over de goudkleurige stand aan de muur hing. Nu zou hij in ieder geval niet denken dat ze een sloddervos was. Ze kromp ineen toen ze eraan dacht dat hij gisteren bij haar thuis in de badkamer geweest was, waar de wastafel bezaaid was met make-up, gel, potjes en tubetjes. Gelukkig was het toilet wel pas schoongemaakt. Ze liep naar de keuken waar Ansel bezig was om fruit klaar te maken.

‘Bedankt voor de heerlijke douche’, zei ze. Ze voelde zich als herboren.

‘Ga zitten’, zei hij toen ze langs de keukentafel liep.

Kiria bleef staan en keek hem verbaasd aan. ‘Weet je, ik hoef nu niet meer te doen wat je allemaal zegt. We zijn nu weer veilig thuis’.

Ansel legde zijn mes neer en draaide zich om. Hij keek haar rustig aan. ‘Zou je alsjeblieft willen gaan zitten?’, vroeg hij. Kiria ging zitten. Ze keek toe hoe hij een grote teil met warm water vulde en er zeep in deed. Hij zette de teil voor haar op de grond. Toen hij haar voeten erin zette, ging ze achterover in de stoel zitten. Hij pakte een ander, kleiner bakje en pakte haar rechterhand en maakte aanstalten het professorische verband eraf te halen

‘Dat kan ik zelf wel’, protesteerde ze en trok haar arm terug. Ansel liet het haar proberen, maar hij had de knoop in de uiteinden van de strook linnen te vast getrokken. Met haar andere arm en haar tanden deed ze haar best de knoop eruit te halen, terwijl hij twee glazen wijn inschonk. Ze keek op toen hij de glazen op de tafel zette. Ze pakte een van de glazen en dronk deze in één teug voor de helft leeg.

‘Dank je’, zei ze met een glimlach. ‘Daar was ik wel aan toe’.

‘Waar jij aan toe bent, is aan een stevig pak op je blote billen, jongedame. Maar dat kan nog wel even wachten’, antwoordde hij en hield haar een schaar voor. Kiria negeerde wat hij zei en probeerde het verband eraf te knippen. Dat viel niet mee met haar linkerhand. Piepend en jammerend probeerde ze het verband eraf te halen, maar door het gestolde bloed zat het vastgeplakt.

‘Kiria’, zuchtte Ansel, ‘Laat mijn dat nu even doen’.

‘Nee”. Ze trok haar wenkbrauwen op.

‘Zoals jij het doet, doet het alleen maar pijn’.

‘Nee, het lukt me wel’.

Maar Ansel had er genoeg van. Hij pakte haar arm en duwde die in het teiltje water. ‘Laat het eerst maar even weken’.

‘Oh?’, Kiria kreeg een kleur van schaamte. Waarom voelde ze zich toch altijd een dom gansje in zijn buurt? Ze had het Atheneum gedaan, maar waarom werkte haar gezonde verstand nooit als Ansel in de buurt was?

‘Ik ben zo terug. Laat het allemaal maar even goed weken’, zei en liep de hal in. Even later hoorde ze de douche lopen’.

Toen Ansel terugkwam, droeg hij een korte broek, een T-shirt en de vage geur van eau de toilette. Hij legde gazen en verband op de tafel. Kiria keek hem geamuseerd aan. Hij vond het kennelijk wel leuk om doktertje te spelen.

Hij zette de televisie in de hoek van de keuken aan en samen keken ze een poosje naar ‘Lingo’ en dronken van hun wijn. Kiria was hem maar één keer te snel af met het raden van de woorden. Om het hardst riepen ze mogelijke oplossingen en moesten om elkaar lachen. Ze wist dat ze hier goed in was. Ze won het ook steeds van haar moeder en van haar vriendinnen. Maar Ansel kon er ook wat van. Eigenlijk was ze best blij dat hij zo slim was, maar haar eigen ego was al even gebutst als haar lichaam.

Toen het programma afgelopen was, ging uit en Ansel legde een handdoek op zijn schoot. Hij gebaarde dat ze hem een van haar voeten moest toesteken. Ze kon het niet laten een flinke plas water mee te nemen toen ze hem gehoorzaamde. Hij trok zijn wenkbrauw op, maar zei niets. Hij inspecteerde haar voet op de aanwezigheid van wondjes. Tevreden droogde hij haar voet zorgvuldig af en smeerde deze in met een ontsmettende zalf. Toen trok hij haar een witte, schone, veel te grote sok aan. Kiria genoot van zijn aandacht en stak hem gulzig haar andere voet toe voor een zelfde behandeling. Haar arm was een heel ander verhaal. Ze voelde zich een beetje misselijk worden toen ze het roze verband in het rode water zag drijven. Ze draaide zich om toen Ansel haar hand pakte om de wond te kunnen bekijken.

‘Het ziet er niet zo erg meer uit als eerder’, liet hij haar weten. Kiria liet toe dat hij het schoonmaakte en verbond met desinfecterende gazen en verband, terwijl ze zich op de televisie probeerde te concentreren. Er was een comedy voor, maar ze vond er niet veel aan. Toen hij klaar was, ruimde hij alle troep op. Hij pakte het bord met fruit en zette dat voor haar op te tafel. Kiria haar wijnglas was leeg en ze stond om hem te vullen met koud water. Ze zaten zwijgend te eten en keken elkaar af en toe aan terwijl ze een aardbei of een stuk perzik in hun mond staken.

‘Dank je wel’, zei ze terwijl ze de voorkant van haar ochtendjas recht trok.

‘Graag gedaan’, glimlachte hij. Daarna werd zijn blik serieus.

Kiria wist wat er ging komen, maar ze probeerde er aan te ontkomen. ‘Mag ik wat kleren van je lenen om thuis te kunnen komen?’

Hij knikte.

Ze stond op en trok de ceintuur van de ochtendjas strak om zich heen.

‘We moeten echt gaan’, zei ze. ‘Mijn moeder zit op ons te wachten. Ze gaat me leren hoe ik Crepe Suzettes moet maken. En ik weet niet wat ze verder nog in petto heeft.

Ansel knikte. ‘We gaan die kant op, zodra we het hebben gehad over het probleem van het niet luisteren’.

Kiria ging weer zitten en plukte zenuwachtig aan de zachte stof van de ceintuur. Ze durfde hem niet aan te kijken en richtte haar blik naar de tafel. Doe klok uit grootvaders tijd in de huiskamer sloeg vijf keer. ‘Het si al laat’, smeekte ze. ‘laten we alsjeblieft gaan’.

‘Ik zou niets liever willen dan deze hele geschiedenis vergeten, Kiria’. De enige reden waarom in dit doe, is om te zorgen dat je de volgende keer niet weer van die domme dingen doet. De keus is dus aan jou. Als je nooit meer met me mee wilt de natuur in, dan is het verder niet belangrijk en kunnen we nu wel gaan’.

Kiria ontmoette zijn kalme blik. ‘Ik… Maar…. Ik wil de volgende keer wel weer met je mee! Ik neem aan dat ik met al die schrammen en builen al genoeg gestraft ben?’

Ansel schudde zijn hoofd. ‘Bijna verdrinken heeft je er niet van weerhouden de discussie aan te gaan en mijn woorden in de wind te slaan. Die schrammen maken dat niet anders’. Hij stond op en stak zijn hand naar haar uit.

Er ging een huivering door haar heen. Zou hij haar over de stoel laten buigen. Het klonk zo onpersoonlijk en afstandelijk. Ze haalde diep adem. Ze zou haar onplezierige lot volwassen onder ogen zien. Een volwassene die een pak op haar billen zou krijgen, hield ze zichzelf schuldbewust voor.

Hij pakte haar bij haar hand en nam haar mee naar de slaapkamer.

Ansel liep naar de kast en pakte iets van de bovenste plank, een grote, brede paddel, van glanzend gelakt eikenhout.

‘Hoe kom je daaraan?’, vroeg Kiria. Haar hart sloeg op hol toen hij zijn hand over de rondgeschuurde randen liet gaan. ‘Mijn grootvader heeft hem gemaakt’, antwoordde hij.

‘Waarom dat?’ Brandende nieuwsgierigheid maakt zich van haar meester. Maar eigenlijk wist ze het antwoord al.

‘Om in geval van serieus wangedrag te gebruiken’.

‘Heb jij hem ooit gevoeld?’

‘Maar een keer… heel lang geleden. Ik had toen iets heel doms gedaan’.

‘Wat dan?’

‘Hij had me geleerd hoe ik met een geweer om moest gaan, ik moet een jaar of tien geweest zijn. Ik ben toen vergeten de trekker te vergrendelen. Terwijl hij dat misschien wel honderd keer gezegd had. Ik had op konijnen gejaagd en toen ik thuis kwam en het geweer tegen de muur zette, ging hij af. Hij schoot een heel gat in het plafond.

Kiria wilde in lachen uitbarsten, maar het ernstige gezicht van Ansel weerhield haar daarvan.

‘Hij sprong op van de keukentafel, pakte me bij mijn oor en nam me mee naar de schuur. Zijn paddel hing daar aan de muur. Ik had hem wel eens zien hangen, maar ik had nog nooit gezien dat hij gebruikt werd. Hij liet me over zijn werkbank buigen, deed mijn broek naar beneden en gaf me zo’n verschrikkelijk pak slaag dat ik dagenlang niet kon zitten. Ik zal nooit vergeten hoeveel pijn het deed. Mijn billen bont en blauw.

Kiria voelde de tranen in haar ogen branden. Ze deed een stapje achteruit.

‘Ik zal jou niet zo hard slaan, Kiria, maar ik zal er wel voor zorgen dat je het de volgende keer als we erop uit trekken nog niet vergeten bent’.

‘Nee’, fluisterde ze en schudde haar hoofd. ‘Ik zal het goed onthouden! Dit is helemaal niet nodig!’, zei ze en deed nog een stap achteruit.

‘Goed dan’, zei hij en gooide de paddel op het bed. ‘Laten we naar je moeder gaan’.

Er ging een golf van opluchting door haar heen. Ze begon hysterisch te lachen. Toen herinnerde ze zich zijn eerdere woorden en werd stil. ‘Maar… dan neem je me nooit meer mee de natuur in, of wel?’

‘Nee’. Hij liep naar de slaapkamerdeur. ‘Ga je mee?’

Kiria bleef aan de grond genageld staan en probeerde te bedenken wat erger was. ‘Nooit meer?’

Hij deed zijn armen over elkaar en leunde tegen de deurpost. ‘Ik wil je leven niet weer in gebaar brengen. Neem het pak slaag in ontvangst of gan niet weer mee. Zo simpel is het’.

‘Zul je dan niet te hard slaan… je slaat me toch niet bont en blauw?’

‘Nee’.

Kiria haar gedachten gingen terug naar het moment dat zij aan die tak hing en hij zijn hand naar haar uitstek. ‘Vertrouw me’, had hij gezegd. Ze moest hem vertrouwen. ‘Oh… Goed dan…’

‘Wil je zeggen dat je voor het pak op je billen kiest?’

‘Ja… ja’. Als een slang die naar voren schoot om zijn prooi aan te vallen, stak hij de kamer over en pakte haar bij haar hand, de paddel in zijn andere hand.

‘Je krijgt niet de kans om nog van gedachten te veranderen, jongedame!’, hoorde ze hem mompelen. Hij ging op een stoel zitten en legde haar over zijn schoot. Hij deed haar ochtendjas omhoog en ontblootte haar bips. Ze beet op haar lippen om de protesten die in haar opkwamen binnen te houden.

De eerste klap viel op haar beide billen neer. Ze gilde en schopte haar benen in de lucht om aan de brandende pijn te ontkomen. De pijn was niet voor te stellen, waarom was ze hier ooit mee akkoord gegaan? Voor dat ze een woord uit kon brengen, kletste de paddel opnieuw neer en zette haar bips in brand. Ze schoot naar voren om bij de paddel uit de buurt te komen en ze grabbelde wanhopig in het tapijt.

Weer daalde het hout neer. Ze vocht als een leeuwin om weg te komen en vond eindelijk haar stem terug. ‘Nee! Aaagh! Niet doen! Alsjeblieft!’

Hij topte. ‘Zul je de volgende keer doen wat ik je zeg?’

‘Ja! Dat beloof ik!’ Het hout kwam nog een paar keer snel achter elkaar op haar billen neer. Kiria greep zich vast in het tapijt en bleef met haar benen trappelen. Ansel wachtte even. ‘Ga je de volgende keer weer de discussie met me aan als er buiten zijn?’.

‘Nee, ik zal nooit weer de discussie met je aangaan! Alsjeblieft, Ansel, laat me gaan’, huilde ze.

‘We zijn bijna klaar’, liet hij haar weten, ‘maar alleen als je ophoudt je te verzetten’. Kiria probeerde zich te ontspannen. Maar toen de paddel opnieuw op haar bips neerkwam, rolde ze bijna van zijn schoot. Ansel hield haar stevig vast en vertraagde zijn tempo. Hij gaf haar na iedere klap even de tijd om zich te herstellen. Toen ze uiteindelijk, huilend van pijn, in staat was om een paar klappen stil te blijven liggen, trok hij haar overeind om haar op schoot te nemen. Ze ging op haar knieën voor hem zitten en verborg haar gezicht in haar handen. Hij tilde haar op en droeg haar naar het bed. Hij ging naast haar leggen en trok haar dicht tegen zich aan. Zachtjes streek hij over haar haren.

Geen van beiden zei lange tijd iets en Kiria hield op met huilen toen de pijn langzaam begon weg te trekken.

Uiteindelijk zei ‘hij zachtjes, ‘Denk je dat je dit nog zult herinneren als we er de volgende keer samen op uit trekken?’

Ze knikte heftig met haar hoofd. In gedachten zag ze het kolkende water en ze wist dat ze van geluk mocht spreken dat haar niets ernstigs overkomen was. En dat Ansel er alleen maar voor wilde zorgen dat het niet weer zou gebeuren. Ze haalde haar mouw over haar gezicht en kroop dichter tegen hem aan. Opeens werd het haar allemaal duidelijk – overtreding en straf, zonde en vergeving, goed en kwaad. Ansel deed dit omdat hij van haar hield. Ze slaakte een diepe zucht toen hij zachtjes over haar rug wreef.

Een paar minuten later ging Ansel zitten. ‘Kom, we moeten gaan’.

Kiria stond op en gooide een joggingbroek en een T-shirt in haar richting. Ze kleedde zich snel aan, en trok een pijnlijk gezicht toen de broek over haar bips gleed.

‘Ik denk dat ik maar zonder schoenen moet gaan’, zei ze terwijl ze naar haar voeten keek. Er kwam geen antwoord en toen ze zich omdraaide zag ze dat Ansel de slaapkamer verlaten had. Ze pakte de ochtendjas en hing deze terug in de badkamer.

Kiria en haar moeder maakten die avond samen het eten klaar, terwijl Ansel aan de keukentafel zat en hen vermaakte met leuke verhalen over zijn televisie programma. Het was een heerlijke maaltijd en Kiria had veel geleerd toen ze die klaarmaakten. Vooral omdat ze bij kon blijven staan. Haar billen voelden aan als een grote blauwe plek op de hard, houten keukenstoel. Ze schuifelde af en toe onrustig heen en weer. Daarna gingen ze nog een poos in de huiskamer zitten. De kussens van de bank waren gelukkig een stuk zachter.

Na een poos stond Ansel op en liet hen weten dat hij er vandoor ging. Hij moest de volgende ochtend vroeg in de studio zijn en zou waarschijnlijk ’s avonds pas laat thuis zijn.

Kiria probeerde haar teleurstelling te verbergen en liep met hem mee naar buiten. Zodra de deur achter hen dichtviel, nam Ansel haar in zijn armen. Ze keek omhoog om hem aan te kunnen zien. ‘Ik zal je missen morgen’, zei hij en zijn blauwe ogen spraken boekdelen.

‘Ik jou ook’, mompelde ze. Toen hij zich naar haar toe boog om haar te kussen, voelde ze een aangenaam kloppen die het plekje tussen haar benen in brand zette. Kiria huiverde en vroeg zich af hoe het was om met iemand naar bed te gaan, wanneer een simpele kus dit al teweeg kon brengen. Hij beloofde haar te bellen zodra hij thuis was en ze keek hem na toen hij zachtjes weg reed. Het volgende uur heeft ze haar moeder alles verteld wat ze die dag meegemaakt hadden, maar ze sloeg het verhaal van wat er onder de brug gebeurde over en liet het pak slaag met de paddel ook achterwege.

Kiria was van plan geweest om de volgende ochtend het laatste schilderij voor het gemeentehuis te maken, maar toen ze wakker werd, deed haar hele lichaam zeer. Ze dacht dat ze de griep had en sleepte zichzelf uit bed en ging naar het medicijnkastje in de keuken. Ze has al twee Ibuprofen dragees ingenomen, toen ze zich bedacht waarom ze zich zo beroerd voelde. Haar billen schrijnden nog een beetje, maar ze had flink last van de spieren van haar armen. Ondanks dat ze wel wat gewend was, hadden ze er gister, toen ze aan de tak hing, flink van langs gehad. Kiria rekte zich voorzichtig uit en kreunde van de pijn toen haar moeder de keuken binnen kwam.

‘Last van je spieren?’, vroeg Angela en grijnsde naar haar dochter.

‘Ik voel me verschrikkelijk!’ Kiria ging heel voorzichtig aan de keukentafel zitten. ‘Ik denk dat ik het vandaag maar een beetje rustig aandoe, dan is het morgen misschien beter’.

‘Vast wel’, zei Angela. ‘En terwijl je het rustig aandoet… doe je dan de stapel handdoeken die in de badmaker liggen, in de was?’

‘Natuurlijk, mam!” Ze blies haar moeder een handkus toe toen deze vertrok naar haar werk.

Niet lang daarna lag Kiria op haar zij op de bank naar de televisie te kijken en verwende zichzelf met popcorn en warme chocolademelk. Ansel belde haar tussen de middag met zijn mobieltje. Hij vertelde haar enthousiast over het nieuwe televisieprogramma. Kiria luisterde geïnteresseerd naar zijn verhalen. Ze maakten een programma over het merken van slangen. Morgen zouden ze een demonstratie opnemen hoe dat precies in zijn werk ging. Ze vroeg zich af wie dan de injectie zou geven’, maar ze vroeg het hem niet. Hij kon niet te lang aan de telefoon blijven en ging weer snel aan het werk toen zij hem verteld had dat het goed met haar ging. Kiria keek nog een film en viel toen op de bank in slaap.

Angela kwam thuis van haar werk. Ze raapte de krant op die buiten op de oprit lag en gooide hem in de fauteuil toen ze de kamer binnen stapte. ‘Is alles goed met je?’, vroeg ze toen ze Kiria op de bank zag liggen, omringd door het afval van een hele dag snoepen.

‘Een stuk beter dan vanmorgen’, antwoordde Kiria. ‘Ze ging rechtop zitten en rekte zich uit.

De deurbel ging en Angela deed open. Het was Ansel. Ze nodigde hem binnen.

‘Ansel!’, riep Kiria uit en haar hele gezicht klaarde op. Ze keek naar haar dunnen, roze zijden pyjama en trok de deken omhoog om zich te bedekken.

Ansel wierp een blik op de puinhoop op de salontafel. ‘We zijn klaar voor vandaag’, zei hij. Ik dacht ik zal haar eens verrassen door bij haar langs te gaan…’

Kiria stond stijfjes op . ‘Laat me even iets aantrekken. Ik ben zo terug’.

‘Nee’, zei Ansel en ging zitten. ‘Het is prima zoals je nu bent. Gaat alles goed met je?’

‘Ja hoor…’, begon ze en realiseerde zich vervolgens dat ze beloofd had niet meer te liegen. ‘Nou ja, iedere spier in mijn lichaam doet zeer van de avonturen van gister’.  Ze lachte een beetje schaapachtig.

Maar Ansel lachte niet terug. Hij pakte de krant uit de fauteuil, en legde deze op zijn schoot toen hij voor haar ging zitten. ‘Kiria… waarom heb je dan aan de telefoon tegen me gezegd dat alles goed was?’