Voor een ‘man van zijn woord’ zoals Michael, was afzegging van de afspraak (tenzij er zeer dringende redenen waren) niet aan de orde. Toch moest hij wel even slikken toen hij om 8 uur ’s avonds, na een hele werkdag op het evenement aanbelde bij het adres dat Ellen had opgegeven.
‘Hallo Michael, ik zag op de camera dat jij het was. Aangenaam, ik ben Ellen’. Ellen was inderdaad ergens in de veertig. Ze had een lief gezicht, blond haar en zowel haar stem als haar blik straalden enthousiasme uit. ‘Wat goed dat je gekomen bent!’ Michael mocht binnenkomen, zijn jas ophangen en werd naar de centrale ontvangstruimte gebracht. Daar werd hij al even hartelijk welkom geheten door Anna, eveneens een dame van in de veertig. Zij was iets korter van stuk, stevig gebouwd en donkerblond. Omgekeerd leek ze hem ook even ‘op te meten’.
‘Eerst maar eens een kopje koffie, dat praat wat makkelijker’ was het motto. Ellen vond het prettig als Michael nog even kon samenvatten hoe de voice-chat gisteren verlopen was. ‘Ja het was toch wel een beetje een eye-opener geweest’ begon Michael, ‘ik was me nooit zo bewust van mijn gedrag in het verkeer’. Terwijl hij het uitsprak kwam het schaamrood opnieuw naar boven. ‘Bewustwording is inderdaad vaak een onderdeel van de problematiek’ mengde Anna zich in het gesprek. ‘Maar behalve bewustwording biedt de VTBVHG ook een goede afhandeling’ vulde Ellen aan.
‘Daar was Michael ook voor gekomen, nietwaar?’ ging Anna verder. Michaels gezicht trok eventjes wit weg. Zou het bezoek dan toch verdergaan dan een kennismaking?! Op dat moment legde Ellen zachtjes haar hand op zijn schouder. ‘Als je nog wil afzien van een behandeling, dan kan dat nog steeds Michael … maar zowel gisterenavond als nu, voel ik gewoon dat je eigenlijk zelf ook de volgende stap wil zetten. Want jij wil ook weer met een schone lei verder.’ … ‘En wij willen je daar heel graag mee helpen’ vulde Anna aan.
Ellen pakte nu ook Michaels hand; haar warmte was voelbaar. ‘Kom maar, dan gaan we rustig een kijkje nemen in de ruimte hiernaast.’ De kamer straalde een huiselijke sfeer uit. Warme kleuren. Een geriefelijke sofa, salontafel, brede fauteuils en de nodige planten. Vitrages en gordijnen, die nu door Anna werden gesloten.
‘Oké Michael, dit is wat we gaan doen’ pakte Ellen de draad weer op nadat hij een beetje op zijn gemak was gekomen. ‘Er gaan geen rare dingen met je gebeuren. Anne en ik staan allebei in voor jouw veiligheid. Je zult even een straf krijgen die je zult voelen, dat is alles. ‘Wat we wèl verwachten, is dat je meewerkt aan jouw behandeling.’ Vulde Anna aan.
Het kostte Michael enige moeite om zijn gedachten en gevoelens te ordenen. Moest hij dit echt doen? Wilde hij een lijfstraf ondergaan? Van één of twee dames die hij nog maar kortgeleden had leren kennen? Had hij dit echt verdiend en ook nodig? Hij dacht even terug aan zijn belevenissen in het woon-werk verkeer van afgelopen week. ‘Als ik me respectvoller had gedragen dan was ik nooit in deze situatie terechtgekomen’ dacht hij hardop na.
‘Dat klopt Michael, en dat is ook de enige reden dat je straf krijgt’ pakte Ellen de draad weer op, ‘Kom maar even voor me staan, met je handen op je hoofd … dan maak ik je broek los. Ga dan maar even op de sofa zitten, dan kun je op je gemak je schoenen en broek helemaal uittrekken. Dat maakt het comfortabeler. Ook je overhemd mag uit. We hebben de thermostaat al een graadje hoger gezet, dus je zult het niet koud krijgen.’
Terwijl hij deed wat van hem werd gevraagd, voelde Michael een vreemde sensatie door zijn lichaam gaan. De modieuze en representatieve outfit waarin hij zich vaak ‘het heertje’ voelde, maakte nu plaats voor een slechts zijn blauwe slip en hemd, welke sterk contrasteerden met zijn blote armen en benen. Het voelde ontegenzeggelijk als een demasqué, maar er een vleugje opwinding zat er ook wel bij.
‘Hoe voelt dat nu, Michael?’ wilde Ellen graag weten. ‘Eh, een beetje vreemd …alsof ik wat kleiner ben geworden … of dat ik bij de dokter of de fysiotherapeut ben’. ‘Artsen en therapeuten hebben altijd het beste met je voor … net als wij. Je zult ja na afloop een stuk beter voelen, dat garanderen we.’ Het had allemaal zeer aanmoedigend geklonken. Vreemd genoeg voelde Michael op dit moment nu zelfs een verlangen opkomen om op zijn billen gestraft worden -hoe irrationeel dat ook leek. ’Ik hoop dat jullie me kunnen geven wat ik nodig heb’ sprak hij richting Ellen en Anna.
‘Mooi. ’ Vandaag zal Anna daarvoor zorgen. Ga maar weer bij de sofa staan, dan zal zij jou over de knie nemen. Nadat Anna zich comfortabel had geïnstalleerd op de sofa, maakte ze even oogcontact met Michael. Anna bleek met haar grijsblauwe ogen over een zeer indringende blik te beschikken; genoeg om Michael weke knieën te bezorgen. Het was inderdaad maar beter om nu maar snel over haar schoot te gaan liggen. Michael voelde hoe Anna’s bovenbenen hem omhoog drukten, terwijl zijn knieën en ellebogen op de sofa konden rusten. Dit was eigenlijk best een comfortabele positie.
Anna’s hand maakte nu contact met Michaels onderbroekje. ‘Ben je er klaar voor, Michael?’ checkte ze nog even. Ja, Michael was er wel klaar voor. Sterker nog, hij wilde niets liever dan dat zijn bestraffing nu meteen begon! Hij wilde voelen hoe het is om op je billen te krijgen. De rest was van later zorg. Toch kon hij er niet meer uitpersen dan een heel zwak ‘Ja Anna’.
Wat Michael op dat moment niet kon zien was, hoe Anna en Ellen even een geamuseerde blik met elkaar uitwisselden. En toen was het moment gekomen om Anna’s hand te laten spreken. Haar stevige rechterhand kwam links en rechts neer op Michaels ‘maagdelijke’ billen. En nog eens. En nog eens. Michael voelde een lichte pijn opkomen, maar daarnaast was het eigenlijk best lekker. De klappen lieten een aangename warme gloed achter.
‘Hij kan het best goed hebben’ merkte Ellen op. ‘Ja, maar zijn onderbroekje zit er ook nog tussen’ riposteerde Anna, ‘misschien moesten we daar maar eens verandering in aanbrengen’. Instinctief wilde Michael nog protesteren, maar toen bedacht hij dat de VTBVHG expliciet was geweest in hoe haar cliënten bestraft zouden worden. Met Anna’s vingers onder de elastieken band was het een koud kunstje om Michaels slipje naar beneden te trekken en zijn billen bloot te stellen aan de temperatuur van de kamer én aan de nieuwsgierige blikken van Anna en Ellen.
Zoals de contouren al eerder hadden gesuggereerd, bleek Michael inderdaad geprononceerde billen te hebben. Een roze gloed was al zichtbaar op zijn blanke huid. Maar dat was natuurlijk bij lange na niet genoeg. Straf moet écht gevoeld worden, en dan ziet het er meestal toch wel wat anders uit.
Anna’s hand kletste nu hard op Michaels blote billen. Voor de beide dames was dit zeker geen nieuw geluid, maar elke keer opnieuw konden ze daar weer ontzettend van genieten. Voor Michael lag dat nu een beetje anders. Zijn aanvankelijke schaamte en opwinding begonnen plaats te maken voor een pijn die niet meer zo snel wegebde na elke klap. Het feit dat Anna de klappen nu sneller op elkaar liet volgen droeg daar verder aan bij. Maar ‘in grote problemen’ was hij nog niet.
Ervaren als ze waren, constateerden Ellen en Anna al snel dat Michael inderdaad een hogere pijndosis nodig had. ‘Michael, heb je écht nooit eerder op je billen gekregen?’ wilde Ellen weten, ‘want het blijkt dat je dit nog steeds goed kan verdragen’. Nee dit was voor hem echt ‘de eerste keer’. Eventjes voelde Michael zich trots op zichzelf. Maar een klein denkstapje verder was genoeg om dat weer snel te doen verdwijnen. Zijn vermoeden werd bevestigd toen Ellen een ebbenhouten haarborstel vlak voor zijn ogen neerlegde op de armleuning van de sofa. ‘Dit is wat jij nodig hebt’ sprak Ellen nu gedecideerd, ‘bereid je er maar vast op voor’.
Na een korte pauze zag Michael de borstel weer uit zijn blikveld verdwijnen, wat maar één ding kon betekenen: Anna had de borstel opgepakt. Luttele seconden later liet zij het voorwerp met hoge snelheid neerkomen op Michaels onbeschermde billen. Het was voldoende om hem heel eventjes te laten ‘opveren’ van de schrik. Dit deed echt zeer! Maar Anna drukte hem weer omlaag. ‘Even volhouden Michael!’. En inderdaad, zo lang duurde het vervolg van de bestraffing niet. Maar het was wel een barrage van klappen, in hoog tempo toegebracht op beide billen, met speciale aandacht voor zijn zitvlak. Michael kon het alleen maar piepend en kreunend ondergaan. Zijn gevoel van ‘een flinke jongen zijn’ was helemaal verdwenen nu.
En toen zat zijn straf erop. Hij mocht overeind komen en zijn billen in de spiegel bekijken. Helemaal rood waren ze, met hier en daar nog wat donkere schakeringen. Het klopte ook met hoe pijnlijk en heet ze aanvoelden. ‘Ja, je hebt echt wel straf gekregen’ vatte Ellen samen, ‘Anna heeft zich goed van haar taak gekweten’.
Na een liefdevolle hug van zowel Anna als Ellen, kon Michael zich weer aankleden en kreeg hij een kopje thee. Als Michael behoefte had om na te praten, dan kon dat nu met Ellen. Een nagesprek de volgende dag was ook een optie. Michael opteerde voor het laatste; het bezoek had sowieso langer geduurd dan hij had ingeschat, en hij had tijd nodig om het allemaal te laten bezinken. Maar ‘onder de streep’ voelde het bijzonder goed op dit moment! Heerlijk ontspannen en een ‘leeg gemaakt’ hoofd. Hij had een grote stap gezet: verantwoording afleggen én boete doen voor zijn onbehoorlijke gedrag.
De warme gloed in zijn billen zou hem daar nog wel een tijdje aan herinneren.

Met stijgende verbazing had Michael het bericht gelezen. In eerste instantie had hij gedacht aan een marketing trick om hem te interesseren in een commerciële dienst. Maar daarna leek het bericht meer persoonlijk gericht. Kennelijk waren er mensen die hij nooit had gesproken, maar die wèl zijn naam kenden. Ze hadden hem zelfs over langere tijd geobserveerd … omdat zijn gedrag in negatieve zin was opgevallen! Dat laatste is natuurlijk nooit leuk om te horen. Waarover zou dit kunnen gaan? Misschien moest hij maar eens bij zichzelf te rade gaan …
Of was het toch allemaal één of andere stunt om hem (en anderen?) in het ootje te nemen. Een morele schuld inlossen door een lijfstraf te ondergaan? En dan ook nog op de blóte billen? Dat was toch te absurd voor woorden? In de middeleeuwen deden ze dat soms met veroordeelde misdadigers. Maar anno 2024? Wat zat er dan wel achter deze voucher?
Nieuwsgierig maakte het hem wel. Als dit een of ander spelletje was, dan kon hij dat wel een stukje meespelen. Hij hoefde alleen maar het balkje op het scherm aan te klikken. Wat volgde was een keuzemenu:
1.      Ik wil een afspraak maken voor een sessie
2.      Uitnodiging was mogelijk niet voor mij bedoeld
3.      Ik wil geen contact met de VTBVHG
Hmm. De derde optie was misschien toch de beste. Om dit definitief te maken, moest hij nog wel iets afvinken: Ik begrijp dat deze keuze kan leiden tot uitsluiting van deelname aan bepaalde evenementen.
Oef, dat klonk toch wat onheilspellend. Toch maar terug naar het menu, en dan optie 2 kiezen. Rechtsonder op het scherm verscheen nu een pop-up: even geduld alstublieft … we gaan op zoek naar een beschikbare medewerker. Het was al 8 uur ‘s avonds … zou dat nog lukken? Maar binnen een minuut meldde een zekere Ellen zich. Zij kon op haar scherm al zien op welke uitnodiging Michael gereageerd had. Dat hij enigszins verbaasd was geweest over het ontvangen bericht, daar kon zij wel inkomen. Maar toch ‘sprak’ hij nu echt met iemand van de VTBVHG. Ze moest even zijn dossier erbij pakken.
…
‘Eh, Michael? (mag ik gewoon tutoyeren?) … ik heb jouw dossier gevonden. Er staan wel een paar dingen in, die ik kan toelichten. Het liefst doe ik dat echter via een voice-chat. Heb je microfoon en luidspreker op je laptop? Uiteraard had Michael dat, maar op deze manier zou hij Ellen van de VTBVHG wel ‘dichterbij’ laten komen. Toch voelde dit nog altijd als ‘veilig’ genoeg.
Ellen bleek een prettige stem te hebben! Ze was vermoedelijk ergens in de veertig. En tactvol bleek ze ook nog te zijn. Vriendelijk legde zij uit dat Michael zeker niet de eerste was, dat er in het hedendaagse sociale verkeer nu eenmaal dingen misgaan, en dat de VTBVHG de missie had om hierin verbetering aan te brengen. In het geval van Michael betrof dit eh … een zeker gebrek aan algemeen respect. Of dit misschien een belletje deed rinkelen?
‘Nou, niet meteen …’ was zijn antwoord, maar Ellen gaf aan dat soms een onderdeel van het probleem is. Zij wilde weten of het klopte dat Michael op elke werkdag met fiets naar het treinstation ging (dit was correct). En of hij zich daarbij altijd netjes aan de verkeersregels hield. Of hij altijd ‘hoffelijk’ voorrang verleende aan daartoe gerechtigde medeweggebruikers. Of hij bij kleine verkeers-conflicten zich altijd onthield van vijandig taalgebruik. Helaas kon Michael geen van beide vragen bevestigend beantwoorden. Ellen ging nog even door: op het treinstation was Michaels gedrag ook niet even vlekkeloos … voordringen bij het in- en uitstappen, niet opstaan voor reizigers die slecht ter been waren, en nog een paar dingen. Michael moest toegeven dat dergelijke situaties zich inderdaad hadden voorgedaan …
‘Dus ik ben eigenlijk een soort verkeershufter?’ vroeg Michael zich hardop af. Plots had hij een gevoel van schaamte over zich gekregen. Hij had eigenlijk nooit zoveel nagedacht over hoe hij ‘lomp’ kon over komen op andere verkeersdeelnemers. Maar de opsomming door Ellen bracht onmiskenbaar aan het licht wat voor gedragspatroon hij (in feite al jaren) vertoonde. Het was maar goed dat Ellen het schaam-rood op zijn kaken niet kon zien.
Ellen verklaarde ‘eigenlijk wel blij’ te zijn met Michaels vraag. Het getuigde van eerlijkheid en introspectie, en vatte de essentie goed samen. De vraag was nu, hoe Michael daar verbetering in wilde aanbrengen. Precies op dit punt kon de VTBVHG namelijk een ondersteuning bieden, die bij velen zeer goed had gewerkt.
‘En daarmee doelt u op lijfstraffen’ floepte Michael eruit. Tot zijn eigen verbazing was hij nu zelf degene die dit punt als eerste aanroerde. ‘Ja, dat klopt’ zei Ellen zo luchtig mogelijk. ‘Dit is helemaal niet zo vreemd als veel mensen denken. Vroeger was het zelfs normaal. Heb je vroeger wel eens een pak voor je billen gekregen?’ Nee. dat had Michael niet. ‘Nou, daarna gaat het leven gewoon weer door hoor. Dan heb je je lesje geleerd, en kun je met een schone lei weer verder. Meer dan 80 procent van onze cliënten is achteraf superblij dat ze onze behandeling hebben gekregen’.
‘Cliënten? Betekent dit dat er ook nog voor jullie diensten betaald moet worden?’ reageerde Michael spontaan. ‘Je zult begrijpen dat wij wel onkosten maken’ legde Ellen uit, ‘maar we zijn een stichting die ook sponsorgelden ontvangt. Dit dekt een significant deel van onze kosten.
…
‘Michael, gaande het gesprek krijg ik steeds meer het gevoel dat de ondersteuning die wij als VTBVHG bieden, ook voor jou heel heilzaam zal zijn. Kan ik je misschien uitnodigen om een keer persoonlijk kennis te maken? Het kantoor van de VTBVHG ligt vlak bij het evenement waar je onze voucher hebt ontvangen, en ik ben daar morgenavond’. 
Na een korte aarzeling besloot Michael hier mee in te stemmen. ‘Een nadere kennismaking’ klonk nog steeds veilig. Toch had hij die nacht opvallend veel moeite om in slaap te vallen.

Het evenement was begonnen met een receptie zoals vele anderen: lekkere hapjes en drankjes, met een paar bekenden het glas heffen, en een paar nieuwe mensen de hand schudden. De verbazing kwam pas nadat ik was teruggekeerd in mijn hotel, en ik de ontvangen visitekaartjes nader bekeek. Eén ervan vermeldde geen naam, en leek eerder op een soort advertentie. Toch was het dat niet, want er stond vermeld dat het een voucher was. En verder alleen een webadres en een ‘persoonlijke toegangscode’.

Nog vreemder werd het toen ik de website bezocht en aldus inlogde. Goedenavond … (mijn naam!), het verheugt ons om te zien dat U gereageerd heeft op onze oproep. Wij hebben namelijk al een tijdje geprobeerd U te bereiken. Op voorspraak van leden van onze organisatie komt U in aanmerking voor een behandeling waar U uiteindelijk veel baat van zal hebben.

Graag lichten wij dit nader toe. Wij zijn VTBVHG, de Vereniging Ter Bevordering Van Hoffelijk Gedrag (in het maatschappelijk verkeer). Het ‘hoffelijk’ gedrag omvat hier een scala van wenselijke gedragingen: beleefdheid, hulpvaardigheid, respect, zich aan regels houden, etc. De maatschappelijke behoefte hieraan is momenteel groter dan ooit. Helaas lukt het niet iedereen om dit op te brengen, en daarom werkt de VTBVHG met verkenners en rapporteurs. Dit is ook de manier waarop U in beeld bent gekomen. Hopelijk en waarschijnlijk heeft U zelf wel een idee over welk niet-hoffelijke danwel asociale gedraging(en) van uw kant het hier gaat. Mocht U geen idee hebben, of dit een vergissing zijn, dan horen wij graag van U.

We verwachten hoe dan ook van U te horen: ons voucher is namelijk niet geheel vrijblijvend. Mocht U er geen gebruik van maken, dan blijven uw overtredingen geregistreerd staan in ons systeem. Uiteindelijk, en zeker bij geconstateerde nieuwe overtredingen, kan dit leiden tot uitsluitingen; denkt u aan lidmaatschappen van vele andere verenigingen dan alleen de VTBVHG.

Zowel onze filosofie als onze behandelingen zijn simpel: ‘back to the basics’. Wie zich misdraagt, krijgt een passende straf. Bij ons betekent dat vrijwel in alle gevallen: een ouderwets pak slaag op de blote billen, toegediend door een professional. Onderzoek heeft aangetoond dat dit voor meer dan 80% van onze deelnemers werkt. Dit zal waarschijnlijk dus ook voor U gelden.

Tot slot nog dit: De voucher heeft geen vervaltermijn, en is internationaal geldig. U kunt uw straf dus op elk gewenst moment en overal ter wereld in ontvangst nemen (en daarna weer met een schone lei beginnen). Wij werken alleen samen met organisaties die een ‘international spanking certificate’ hebben.

Om U aan te melden hoeft U alleen maar het vakje aan te klikken. Wij wensen U een goede betraffing toe.

Met vriendelijke groet, VTBVHG