“Goed, vertel het maar dames, wiens schuld was het?” zegt Paul ongeduldig. “Nou, het was een beetje mijn schuld, maar vooral die van Naomi” begin je. Een woedende Naomi onderbreekt je, “Hoezo vooral mijn schuld, JIJ reed toch?” Het bekvechten gaat van kwaad tot erger, tot Paul tussenbeide komt. “Dames, dames, zo is het genoeg. Dit valt me weer ontzettend van jullie tegen. We sturen jullie de gang op om na te denken over je eigen verantwoordelijkheid en dit is waar jullie mee aankomen? Alleen maar naar elkaar wijzen? Ik ben heel teleurgesteld en George volgens mij ook, niet George?” George knikt. Ze zien er beide ook teleurgesteld…

“We hebben al nagedacht wat jullie zouden zeggen en helaas kwam ook deze situatie als mogelijkheid voorbij,” zegt George. “Wat volkomen duidelijk is dat jullie een heel stevig lesje nodig hebben om dit kinderachtige gedrag af te leren. Jullie hebben je beide niet verantwoordelijk gedragen en bijgedragen aan een gevaarlijke verkeerssituatie, maar jullie hebben vooral laten zien geen enkele verantwoordelijkheid voor jullie gedrag te kunnen nemen. Naomi wil protesteren, maar George snoert haar meteen de mond. “Geen woord, Naomi!” De toon is meer dan duidelijk en Naomi zwijgt. “Goed,” doorbreekt Paul het zwijgen, “jullie mogen eerst eens even gaan nadenken. Naomi, jij mag met je neus in die hoek gaan staan en Irene, jij staat daar.” Langzaam loop je naar de hoek. Wanneer je met je neus dicht tegen de muur staan, volgen er aanvullende opdrachten. “Broek en onderbroek naar beneden en de armen gevouwen achter de rug. Jullie horen het wel wanneer jullie over de knie mogen komen.”

Daar sta je dan, met niets dan een saai stuk muur voor je. Het begint tot je door te dringen hoe teleurgesteld Paul en George zijn en waar dat toe gaat leiden. Het duurt even voor je in de gaten krijgt dat je je billen stijf samengeknepen hebt vanwege de gedachten aan het pak slaag dat je verwacht. Dan is het eindelijk zo ver. Door je eigen kleren beperkt schuifel je richting de schoot van Paul terwijl Naomi haar weg naar George maakt. Ze hebben hun stoelen tegenover elkaar gezet en omdat George linkshandig is, kijken jullie beide dezelfde kant op. Een snelle blik opzij leert dat Naomi duidelijk nog niet van plan is weer vrede te sluiten. Lang de tijd om daarover na te denken heb je niet, want na nog wat laatste bestraffende woorden van George begint het slaan.

Pfff, blijkbaar is Paul echt niet blij, want hij slaat direct erg hard. Je ziet naast je het hoofd van Naomi op en neer bewegen bij elke klap, als signaal dat zij het ook niet makkelijk heeft. Je probeert je stil te houden om een soort kleine overwinning op haar te halen, maar het valt niet mee. Bij elke klap beweeg je je heupen een stukje richting de getroffen bil en je begint met je voet te wippen. Dan blijft het even stil. “Overeind en van plek wisselen” zegt George streng. Je komt overeind en ziet dat Naomi nog niet iets trager is. Haar billen zijn mooi egaal een stukje donkerder gekleurd. Dan komt ze ook overeind en wissel je van plek.

George slaat minstens zo hard als Paul, constateer je al gauw. Het toch al gevoelige zitvlees wordt verder bewerkt en je begint dieper te ademen. Naast je gaat het hoofd van Naomi weer heen en weer op het ritme van de klappen. “Denk maar niet dat we hierna klaar zijn. Sterker nog, we zijn pas net begonnen” zegt George terwijl hij onvermoeid door blijft slaan. Dat hoor je wel vaker, helaas blijkt het meestal ook waar te zijn. Dan houdt de tweede ronde van de straf op en kom je overeind. Even wrijf je over je billen en voel je de warmte. Als je Naomi ziet opkijken, houd je je handen snel naast je lichaam. Paul en George wisselen even een blik uit. “Zo te zien zijn jullie nog steeds een beetje boos op elkaar,” zegt Paul. “Daar moeten we wat aan doen, zodat jullie je weer wat beter kunnen concentreren op het nadenken over je verantwoordelijkheid en het gevaar waar jullie de voetgangers en elkaar in hebben gebracht. Irene, buig jij maar over de bank. Naomi, jij houdt haar handen vast en zorgt dat ze niet overeind komt.

Je loopt naar de bank en buigt voorover. Je bent je maar al te bewust van je warme en ongetwijfeld aardig rode billen die hoog de lucht in steken. Naomi loopt naar de andere kant van de bank en neemt je handen vast. “Paul slaat best hard,” fluistert ze. “George heeft ook best harde handen,” geef je toe. Naomi lacht even. “Ben je klaar, Irene?” vraagt Paul. Je twijfelt, maar je zegt van wel. Een luide knap galmt door de kamer en je voelt een dunne, brandende streep dwars over je billen. Shit, Paul heeft die dunne strap met gaten gepakt. Wat een gemeen onding is dat. Nogmaals knalt het leer en voel je hoe een nieuwe streep zich vormt. Uiterst langzaam werkt hij van boven naar beneden het hele oppervlak af. Dan begint hij weer bovenaan. Nu landt de strap op de al blauw geslagen stukken. Vooral het dubbelgevouwen leer aan het uiteinde bijt gemeen in je billen en zonder dat je het wil trek je aan de handen van Naomi om je los te rukken. Hier heeft ze duidelijk niet op gerekend en ineens sta je overeind. “Naomi, wat doe je, je zou haar vasthouden!” blaft George boos. Verschrikt komt Naomi overeind. “Steek je handen uit,” beveelt George en hij pakt de strap over van Paul. Voorzichtig doet Naomi wat haar gevraagd wordt en George laat de strap hard over beide palmen neerkomen. Ze vertrekt haar gezicht in pijn en begint te blazen op haar handen. George geeft de strap terug aan Paul. “Ik hoop dat het je nu wel lukt om de handen van Irene vast te houden.

Op instructie van Paul buig je weer voorover. “Sorry!” fluister je nog snel. Dan gaat het pak slaag verder. Je bijt op je tanden terwijl de strap zijn weg naar de onderkant van je billen weer vindt. Daar aangekomen laat Paul de strap op je bovenbenen neerkomen. Je schreeuwt het uit en trappelt, maar Naomi weet je handen vast te houden. “Dat is beter, Naomi,” zegt Paul goedkeurend. “Nog een laatste tien. Houd haar goed vast!” Je knijpt je ogen dicht bij deze waarschuwing. In een hoog tempo bewerkt Paul je sit spots, een, twee, drie, meer klappen in hoog tempo. Je schreeuwt van de pijn, je draait met je billen tegen de rand van de bank om nog een beetje aan het genadeloze instrument te onstnappen, maar het heeft geen zin. Ook je handen zitten in een ijzeren greep en Naomi trekt een alle macht om je in positie te houden. Na nummer tien is het eindelijk voorbij. Langzaam laat Naomi je los. Je hijgt nog uit over de rand van de bank en dan kom je langzaam overeind. Je slaakt een lange, klaaglijke kreun en je voelt voorzichtig aan je billen. Ze zijn ontzettend gezwollen en aanraken is zeker nog geen goed idee. “Goed, wisselen van plaats, dames!” zegt George. Naomi buigt over de bank en je grijpt haar handen.

“Het spijt me dat je door mij dit pak slaag krijg” fluister je. “Het was ook wel een beetje mijn schuld” fluistert Naomi terug. Je glimlacht even in een poging haar wat kracht te geven. Dan neemt George de strap ter hand en begint Naomi op soortgelijke wijze te bewerken. Als je niet zo’n medelijden had en je je niet heel bewust was van je eigen vers gestrafte achterwerk, had je de gezichtsuitdrukkingen van Naomi fascinerend kunnen vinden. Ze knijpt haar ogen dicht en grimast van pijn bij elke klap. Wanneer ook bij haar de tweede laag wordt aangebracht, begint ook Naomi te worstelen tegen je greep. Je duwt haar polsen tegen de bank. Je voelt hoe ze worstelt, tegen de pijn en tegen haarzelf. “Los laten, je kunt het” moedig je haar aan. George houdt even een korte pauze en voelt met een vinger over haar billen. “Dit was niet nodig geweest als je niet zo eigenwijs was geweest en je even naar je eigen gedrag had gekeken. Ik hoop dat je dat onthoud.” Je ziet dat Naomi zijn teleurstelling voelt. Dan komt de strap weer neer, hard en sneller. Naomi stampt op de grond en trekt weer aan je handen. Je duwt haar nog harder tegen de bank. “Laat maar los” moedig je nog eens aan. Dan zinken haar schouders een stukje. De klappen gaan onverminderd door en ze begint te snikken. Dan gaat het tempo omlaag, tot de laatste klap gegeven is en Naomi snikkend op de bank blijft liggen. Je komt overeind en geeft haar een kus op het voorhoofd.

Een straf is niet compleet zonder een nieuw bezoek aan de hoek, aldus Paul. Wanneer je achter Naomi aan richting de muur loopt, zie je hoe gezwollen haar billen zijn. De kleine gaten in de smalle strap hebben een spoor van kleine witte puntjes achtergelaten en hoewel blauwe plek misschien niet het juiste woord is, weet je maar al te goed hoe dit voelt. Je neemt plaats in de hoek en vouwt je handen weer achter je rug. Zo komt langzaam rust helemaal terug in je hoofd.

Je komt met een pijnlijke blik weer overeind als je niet veel later, met je kleren inmiddels weer aan, op de harde houten bank van de eettafel gaat zitten. Bijna gelijktijdig doet Naomi hetzelfde. Paul en George lachen om het schouwspel. “Gevoelige billetjes, dames? Hoe kan dat nou?” zeg Paul gemeen. Je steekt je tong uit. Paul zwaait even waarschuwend met zijn vinger, maar daar blijft het gelukkig bij. “Nog wijn en misschien een spelletje?” vraagt George? Laat in elk geval die wijn maar komen, dat kun je wel gebruiken.

“Het was heel gezellig hoor, maar het lijkt me beter dat jullie nu naar huis gaan,” zeg je tegen George. Hij knikt begripvol. “Dan zullen we maar eens gaan. Ga je mee, Naomi?” Naomi staat zwijgend op. Ze trekken hun jas aan en George omhelst je. “Je hebt je goed staande gehouden hoor, heel knap!” zegt hij plagend. Je werpt hem even een duistere blik toe. Dan omhels je Naomi. Ze lijkt een beetje afwezig en lijkt ook haast te hebben om te vertrekken wanneer Paul en George nog wat napraten in de deuropening. Uiteindelijk krijgt ze George mee naar huis.

Je stelt voor om de laatste restjes wijn nog met z’n tweeën op te drinken. Niet veel later zit je gezellig samen op de bank en is alle spanning van eerder die avond verdwenen. Nou ja, af en toe plaagt Paul je wel of knijpt hij even in je billen. Wat dat betreft is hij wel onverbeterlijk. Na een uurtje ga je samen naar bed. Terwijl je voor het slapengaan nog even ligt te lezen, krijg je ineens een berichtje van Naomi. “Ben je nog wakker?” schrijft ze. “Nog even aan het lezen. Gaat alles goed, je was ineens zo stil. Je bent toch niet ziek geworden?” antwoord je. “Ik voelde me schuldig,” zegt Naomi, “omdat je wel heel veel straf kreeg en ik misschien toch wel een beetje uitgelokt had.” Je wil net schrijven dat het wel prima is, wanneer je een paar foto’s doorgestuurd krijgt. Het zijn selfies, gemaakt in de spiegel, met het achterwerk van Naomi duidelijk in beeld. Er zijn duidelijke donkere strepen op haar donkerbruine huid te zien, die duidelijk ook gezwollen is. Het ziet er pijnlijk uit. Je reageert met twee geschokte gezichtjes. “Jeetje, je bent goed te pakken genomen!” stuur je er achteraan. “Ja, dat wel, maar toch voel ik me wel beter. Nou ja, van binnen dan..” Je herkent het gevoel en stuurt een kus. “Maar even niet gaan zwemmen, denk ik. Slaap lekker!” Zwemmen zal inderdaad even moeten wachten, en hoe dan ook wordt er de volgende keer voorzichtiger gereden.

“Een spelletje kan nog wel,” antwoord je. George glimlacht en loopt naar de spellenkast om wat uit te zoeken. Zelf loop je naar de bank voor een paar kussens, zodat je niet recht op de harde houten bank hoeft te zitten. Het spel wordt opgezet, de wijn wordt weer geschonken en binnen enkele minuten is het weer gezellig. Toch voelt het anders. Je kijkt opzij naar Naomi en ziet dat ze er maar stilletjes en teruggetrokken bij zit. Nu je erover nadenkt, sinds ze voorstelde om naar huis te gaan, heeft ze nog bijna niets gezegd. George krijgt het nu ook door. “Naomi, je bent zo stil. Is er wat aan de hand?” “Nee, niks,” zegt ze zachtjes. George neemt hier duidelijk geen genoegen mee. “Er is duidelijk niet niks, je hebt nog bijna niets gezegd en je hebt je wijn ook niet aangeraakt. Zeg het maar.” Naomi wil niet, maar George ziet geen antwoord duidelijk niet als optioneel. Toch zwijgt ze.

Ineens bedenk je wat er aan de hand is. “Volgens mij voelt ze zich schuldig, omdat ik zo streng gestraft ben, terwijl ze weet dat ze zelf ook wel wat verkeerd gedaan heeft.” Je bedoelt het niet gemeen, maar diep van binnen vindt je wel dat het haar verdiende loon zou zijn om zelf ook over de knie te gaan. “Naomi, klopt dat?” vraagt George. Naomi zegt nog steeds niets. Ze staart straks naar het tafelblad. “Aha,” zegt George berustend. Hij kijkt nu jou aan. “Je hebt straks al gezegd dat het jouw schuld was. Je kunt eerlijk zijn, vind je dat ook echt?” Je twijfelt even voordat je bekent dat je vindt dat Naomi ook een aandeel heeft gehad. George kijkt weer naar Naomi. “Ben je het daar mee eens?” vraagt hij. Naomi knikt. “Goed, sta maar op,” zegt George, terwijl hij zijn riem al weer tevoorschijn haalt.

Niet veel later ligt Naomi met haar billen bloot over de rugleuning van de bank. George heeft plaatsgenomen aan haar rechterkant en preekt hoe haar kinderachtige gedrag in de auto mensen in gevaar kan brengen, maar vooral dat haar weigering verantwoordelijkheid te nemen ertoe geleid heeft dat ze zich nu zo schuldig voelt. Dan gaat George over tot de orde van de dag. Net als eerder laat hij de riem langzaam en met een duidelijk patroon neerkomen. Je ziet dat er donkere strepen ontstaan op de donkerbruine huid van Naomi, vooral op plaatsen die al meerdere keren door de riem geraakt zijn. Je weet dat Naomi best wel wat kan hebben, maar door het opgekropte schuldgevoel dat ontstaan is terwijl ze jouw straf gezien heeft, is er niet veel voor nodig tot je haar hoort snikken. George merkt het ook en gooit zijn bestraffing in een hogere versnelling om ervoor te zorgen dat de les langere tijd zal blijven hangen. Dan helpt bij Naomi overeind. Ze omhelzen elkaar langdurig, terwijl Naomi nog even op zijn schouder uithuilt.

Niet veel later neem je met Paul afscheid van Naomi en George. “Volgende keer voorzichtig zijn, he,” zegt George met een knipoog. Je voelt even aan je nog pijnlijke billen. Ja, dat is wel een goed idee …

“Goed, vertel het maar dames, wiens schuld was het?” zegt Paul ongeduldig. Je laat je hoofd een stukje hangen en probeert hem niet aan te kijken. “Het was mijn schuld, Paul,” geef je toe. George kijkt naar Naomi. “En hoe is t met jou?” “Ik heb niks gedaan,” zegt ze brutaal. George kijkt haar strak aan, maar Naomi wil niet van wijken weten. “Wat? Kan toch? Irene reed, ik niet.” George zucht. Dit brutale gedrag heeft hij er duidelijk nog niet helemaal uit gekregen.

“Goed, wat ik met George heb afgesproken is dat je eerst bij mij over de knie gaat voor het gevaarlijk rijden en het verzwijgen van je overtreding. Daarna krijg je nog straf van George omdat je Naomi in gevaar hebt gebracht.” Je begint te protesteren, maar je wordt direct afgekapt. “Ik wil je protesten niet horen, dame. Meekomen.” Paul loopt naar zijn vaste houten stoel en neemt plaats. Je gaat naast hem staan en maakt aanstalten om over zijn schoot te gaan liggen, maar je wordt tegengehouden. “Nee, nee, meisje, zo makkelijk kom je er niet van af. Dat er gasten zijn, betekent nog niet dat je recht hebt op bescherming.” Hij onderstreept zijn woorden door de knoop van je broek los te maken, de rits naar beneden te doen en je broek en onderbroek in een ruk over je heupen naar beneden te trekken. Je voelt je beschaamd, maar je gaat het Paul nu niet gunnen dat ook te laten merken. Met een soepele beweging ga je over zijn schoot liggen.

Zonder verder commentaar begint Paul te slaan. Hij slaat in een rustig tempo, maar wel direct redelijk stevig en je voelt het meteen. Je merkt dat je met je voeten over elkaar schuurt om de pijn op te vangen. Je dwingt ze weer naast elkaar om niet te laten merken dat je het voelt. “Dit is niet de eerste keer dat je door het rood rijdt, he” hoor je Paul zeggen. Het komt niet echt bij je binnen, tot je ineens een scherpe pijn in je bovenbenen voelt. “Ik vroeg wat, Irene!” zegt Paul streng. “Ja, Paul,” zeg je gauw. Shit, wat slaat hij gemeen zeg, nu al.

Dan houdt het plots op. “George, wil je die ronden houten paddle aangeven, daar in dat laatje?” Shit, denk je, dat is echt een gemeen rotding. Paul neemt het instrument aan. Hij tikt een paar keer tegen je linkerbil en haalt dan uit. Ooh, het brandt, en de pijn dringt diep door. Het is gelukkig niet de zwaarste paddle, maar genoeg om een flinke plek achter te laten bij elke slag. Paul neemt de tijd en haalt dan rechts uit. Dan begint hij te preken. Hoe dom het was om te kibbelen in de auto. Hoe gevaarlijk het is om door het rood te rijden. Dat het nog erger is dat je dit bij een oversteekplaats hebt gedaan. Na elke zin haalt hij hard uit en voel je de paddle diep branden. Na twintig klappen staan de tranen in je ogen, maar je houdt je nog steeds zo stil mogelijk. Dat lukt niet helemaal, maar je waardigheid lijkt nog enigszins intact.

“Overeind,” zegt Paul vlak. Je komt overeind en begint je ondergoed te trekken. Paul kapt je af. “Ben je soms vergeten dat George ook nog een appeltje met je te schillen heeft?” “Maar Paul …” zeg je klagelijk. Paul maakt met slechts zijn blik duidelijk dat hij totaal niet op protesten zit te wachten. Sterker, hij maakt het nog erger. “Volgens mij moet je maar excuses maken aan George dat je Naomi zo in gevaar hebt gebracht. Vraag ook maar netjes of hij je daarvoor zou willen straffen.” Ondanks het zeurende gevoel in je billen ben je dit zeker niet van plan. Je staart naar Paul. Hij houdt je echter strak in de blik gevangen, tot je opgeeft. Met je broek nog op je enkels draai je je naar George. “Het spijt me dat ik Naomi in gevaar heb gebracht, George, zou je me alsjeblieft willen straffen?” Je gooit het er snel en bijna onverstaanbaar uit, met het schaamrood op je kaken. Gelukkig accepteert George je vraag wel. Paul had je deze zeker laten herhalen tot hij 100% tevreden zou zijn. Wat een eikel is het soms …

George beveelt je over de bank te gaan liggen. Nadat je over de rugleuning gebogen bent en je je handen op de zitting geplaatst. De haren op je arm gaan overeind staan als je hoort hoe George zijn broekriem uit de lussen trekt. “Ben je klaar, Irene?” vraagt hij. Na enige aarzeling geef je aan dat hij kan beginnen, waarna de eerste klap met de luide echo landt. Je voelt direct een brede streep tintelen, maar het gevoel is anders dan je gewend bent. “Ow ja, George is linkshandig,” bedenk je, net voor de riem voor de tweede keer neerdaalt. Langzaam bewerkt George het hele oppervlak. Hij werkt methodisch, van boven naar beneden en weer terug. Het doet zeer, dat is een understatement. Toch blijf je redelijk stil. Door je vingers in de bank te klauwen en je te concentreren op een pluisje in de zitting kun je het bij heen en weer wiebelen over de zitting houden. Ineens staat Paul voor je. “Heb je je lesje geleerd, Irene?” “Ja, Paul,” zeg je net iets te snel en net iets te kortaf. Hij zucht en knikt naar George. Die begint weer te slaan, harder en vooral veel sneller dan hiervoor. Je hapt naar adem en komt bij elke klap half overeind. Dan richt hij zijn instrument lager, op de bovenkant van je benen. George laat het leer hard neerkomen, en nog eens en nog eens. “Au, au! ok, het spijt me, het spijt me!” roep je uit. Zodra je merkt dat de klappen ophouden vliegen je handen naar achter en masseer je je pijnlijke benen, vooral waar de lus van de riem gemeen is geland.

“Omdat er gasten zijn en je inmiddels wat berouwvoller klinkt, zullen we de hoek voor deze keer overslaan,” zegt Paul. Je slikt een opmerking over hoe dankbaar je wel bent in. Je achterwerk schreeuwt namelijk dat dit niet het moment is voor zulke grappen. Langzaam kom je overeind. Je voelt de spierpijn, een gevoel dat je zeker nog enkele dagen gaat bijblijven, terwijl je je kleren weer aantrekt. Dan staat Naomi voor je. Ze steekt haar armen uit voor een stevige knuffel. “Sorry, ik wist niet dat ze je zo hard zouden aanpakken,” fluistert ze in je oor. Je geeft haar een flauwe glimlach, als teken dat het goed zit, wanneer je elkaar weer loslaat. “Zullen we gaan, George? Ik denk dat Irene nu niet op gasten zit te wachten.” George begrijpt de hint duidelijk niet helemaal. “Nou, alles is toch voorbij nu? En het is nog vroeg. Zeg jij het maar, Irene. Wil je dat we gaan of zullen we nog even gezellig een spelletje doen?” Waar kies je voor?

Met z’n vieren genieten jullie van de maaltijd. Na het eten komt de wijn op tafel en neemt de gezelligheid verder toe. Dan zie je dat Paul naar zijn telefoon zit te staren. Je besteedt er niet te veel aandacht aan, ook niet wanneer hij George wenkt en ze even de kamer uit stappen. Je bent diep in gesprek met Naomi wanneer de beide mannen weer terug de kamer in komen. “Dames, we moeten even wat overleggen” zegt Paul. Je wordt direct wat alerter. Meestal betekent het niet veel goeds als Paul het woord ‘dames’ gebruikt.

“Zojuist kreeg ik een bericht op ‘mijnCJIB’ en ik zie dat jullie vandaag met de auto door het rood gereden zijn. Kunnen jullie dat uitleggen?” Paul wisselt zijn priemende blik tussen jou en Naomi. Je wordt rood. Krijg je dat tegenwoordig al direct digitaal doorgestuurd? Je had verwacht dit probleem nog zeker een paar weken te kunnen begraven. “Je moet niet naar mij kijken, Irene reed!” Met een boze blik kijk je opzij. “Ja, maar jij leidde me af en daarom miste ik dat stoplicht!” Naomi is niet onder de indruk. “Dat maakt niet uit, jij bent verantwoordelijk,” zegt ze uit de hoogte. George valt jullie in de rede: “Genoeg gekibbel, dames. Hier schieten we niets mee op. Wiens schuld is het nu?” “Haar schuld!” zeg je gelijktijdig met Naomi. Paul en George zuchten. “Dit kan zo niet,” zegt Paul streng. We gaan het anders oplossen. Jullie gaan even op de gang staan en overleggen wie van jullie verantwoordelijk was. Dan gaan jullie zeggen wie wat verkeerd heeft gedaan. De verantwoordelijke krijgt van ons een stevig pak slaag. Denk er goed over na, ik wil niet dat jullie weer naar elkaar gaan wijzen. Is dat duidelijk? “Maar …” probeer je nog, maar je wordt weggesssht. “Ik ben duidelijk geweest,” zegt Paul. Schoorvoetend ga je met Naomi naar de gang.

“We moeten allebei zeggen wat we verkeerd gedaan hebben, dan komen we waarschijnlijk het best er vanaf,” open je de onderhandelingen. “Ik ga geen pak slaag krijgen om iets wat ik niet gedaan heb, jij reed!” werpt Naomi tegen. “Kom nou, je weet best dat je aan het klieren was en ik daardoor was afgeleid. Hoe dan ook, Naomi, als we nu allebei toegeven dat we wat verkeerd gedaan hebben, komen we er vast beter van af,” probeer je nog. “Of, jij zegt dat het jouw schuld is en ik zeg dat het jouw schuld is, jij krijgt de straf die je verdient en ik krijg niks?” Ze kijkt je aan met onschuldige ogen, maar er zit ook een hard randje in. “Toe Naomi, samen uit samen thuis?” Ze rolt met haar ogen naar je en loopt weer de kamer in. Je loopt achter haar aan. Wat ga je tegen Paul en George zeggen wanneer ze vragen wiens schuld het is dat je door het rood gereden bent?

Je loopt snel naar Naomi toe en probeert niet te lachen. Net als je door de deur stapt, voel je een pijnlijk gevoel in je oor. Je draait je hoofd naar links en ziet dat een hand Naomi bij haar oor vastheeft. Je vermoedt dat de andere hand jouw oor te pakken heeft. “Dames, volgens mij heb ik jullie daar straks al gewaarschuwd. Toch zie ik jullie wéér in hetzelfde hokje gaan. Blijkbaar moet ik nog wat duidelijker zijn. Jij gaat in dit hokje …” Hij trekt Naomi aan haar oor het hokje in. Wanneer hij loslaat, grijpt Naomi naar haar pijnlijke oor. De badmeester maakt van het moment gebruik om een flinke klap op Naomi’s billen te geven en direct vliegen haar handen naar achter. “En jij gaat in dit hokje!” vervolgt hij. Aan je oor wordt je naar het aangrenzende hokje getrokken. Hij trekt je naar binnen en laat los. Met een hand grijp je naar je oor, met de ander naar je achterste. Tevergeefs, de badmeester slaat gewoon op je nog natte dijbeen en laat direct een stevig brandend gevoel achter. “Jullie gaan netjes omkleden en zonder gemor naar buiten, hebben jullie dat begrepen?” Je murmelt wat en hoort Naomi ook vaag wat zeggen. De badmeester is duidelijk niet tevreden en herhaalt zijn vraag. “Ja, meneer!” klinkt het nu in koor. Ditmaal is het voldoende.

“Dat was wel spannend he!” zegt Naomi enthousiast wanneer jullie weer buiten staan. Je kijkt haar vol ongeloof aan. “Spannend? Pijnlijk zul je bedoelen! M’n oor gloeit nu nog!” “Pfff, ik ken Paul, je bent wel erger gewend,” zegt Naomi spottend. Op zich heeft ze een punt, en ergens was het wel spannend. Je wil Naomi alleen niet teveel aanmoedigen. Wie weet wat ze de volgende keer nog bedenkt.

Enkele minuten later zit je weer samen in de auto. Je rijdt deze keer wel wat voorzichtiger, want één boete is meer dan genoeg. “Zal ik Paul vragen of jij en George kunnen blijven eten?” Naomi heeft er wel zin in en appt vast naar George terwijl je Paul op de speaker zet. “Hey schatje, ik weet dat je straks thuiskomt en misschien nog moe bent, maar zullen we Naomi en George uitnodigen om samen te eten?” Paul aarzelt even. “Hmm, ja kan wel, al hebben we nog wel wat te bespreken.” Bespreken? Dat klinkt niet perse goed. Nog voor je kan vragen wat dan, hoor je Paul weer. “Hoor ik daar Naomi naast je?” “Ja,” bevestig je, “we zijn samen naar het zwembad geweest. Ik had vandaag een dagje vrij.” “Ah, ik snap het,” zegt Paul. Dan lijkt het me een goed idee als George en Naomi blijven eten. Zie je straks!” Paul klinkt een stuk vrolijker en je vergeet al snel de ondertoon bij het woord ‘bespreken’. Niet veel later parkeer je de auto bij het huis. Paul blijkt er al te zijn en George sluit niet veel later aan. “Ik heb chinees besteld,” zegt Paul en een half uur later wordt het bezorgd. Uitgehongerd neem je plaats aan tafel.

Met je vinger voor je mond, een ‘ssshhtt’-gebaar makend, stap je bij Naomi in het hokje. Je draait je naar Naomi en begint je af te drogen. Ineens spring je in de lucht. Je draait je vliegensvlug naar Naomi om en ziet haar grijnzen. Ze heft flink uitgehaald naar je nog natte bil en je voelt deze gloeien. “Dat zet ik je betaald!” fluister je. Voor ze doorheeft wat er in de gaten heeft, heb je Naomi omgedraaid en met een hand tegen de deur geduwd. Met de andere haal je hard uit. Naomi weet stil te houden, maar de klap weergalmt in de holle ruimte. “Wat gebeurt daar?!” wordt er boos buiten de deur gevraagd. Nerveus kijk je Naomi aan. “Shit wat doen we nu?” fluistert ze. “Niets, meneer, alles in orde!” roep je door de deur. Het klinkt weinig overtuigend. Snel trekken jullie je kleren aan. “Is hij weg?” vraagt Naomi? “Geen idee, ik kijk wel even.” Je duwt het hokje open en kijkt recht in de ogen van een strenge badmeester. “Dames, kijk eens even naar dat bord en besteed vooral extra aandacht aan regel 9. Waarom zitten jullie samen in een hokje?” “Ze moest mij helpen omkleden” zegt Naomi brutaal. De badmeester is alles behalve onder de indruk. “Ik stel voor dat, wanneer jullie weer terugkomen, jullie de regels netjes opvolgen. Anders kunnen jullie direct weer omdraaien. Is dat duidelijk?” Toch wel wat onder de indruk knik je, en ook Naomi weet niks uit te brengen. Je zucht wanneer de badmeester wegloopt. “Spannend, he!” zegt Naomi. Ze heeft wel gelijk, maar iets minder kriebels was ook niet erg geweest.

Enkele minuten later zit je weer met Naomi in de auto. Je rijdt deze keer wel wat voorzichtiger, want één boete is meer dan genoeg. “Zal ik Paul vragen of jij en George kunnen blijven eten?” Naomi heeft er wel zin in en appt vast naar George terwijl je Paul op de speaker zet. “Hey schatje, ik weet dat je straks thuiskomt en misschien nog moe bent, maar zullen we Naomi en George uitnodigen om samen te eten?” Paul aarzelt even. “Hmm, ja kan wel, al hebben we nog wel wat te bespreken.” Bespreken? Dat klinkt niet perse goed. Nog voor je kan vragen wat dan, hoor je Paul weer. “Hoor ik daar Naomi naast je?” “Ja,” bevestig je, “we zijn samen naar het zwembad geweest. Ik had vandaag een dagje vrij.” “Ah, ik snap het,” zegt Paul. Dan lijkt het me een goed idee als George en Naomi blijven eten. Zie je straks!” Paul klinkt een stuk vrolijker en je vergeet al snel de ondertoon bij het woord ‘bespreken’. Niet veel later parkeer je de auto bij het huis. Paul blijkt er al te zijn en George sluit niet veel later aan. “Ik heb chinees besteld,” zegt Paul en een half uur later wordt het bezorgd. Uitgehongerd neem je plaats aan tafel.

“Jij bent ook echt gek he!” lach je haar vraag weg terwijl je een ander hokje binnenstapt. Een aanvaring met de badmeester is wel weer genoeg. Je kleedt je om en enkele minuten later zit je weer met Naomi in de auto. Je rijdt deze keer wel wat voorzichtiger, want één boete is meer dan genoeg. “Zal ik Paul vragen of jij en George kunnen blijven eten?” Naomi heeft er wel zin in en appt vast naar George terwijl je Paul op de speaker zet. “Hey schatje, ik weet dat je straks thuiskomt en misschien nog moe bent, maar zullen we Naomi en George uitnodigen om samen te eten?” Paul aarzelt even. “Hmm, ja kan wel, al hebben we nog wel wat te bespreken.” Bespreken? Dat klinkt niet perse goed. Nog voor je kan vragen wat dan, hoor je Paul weer. “Hoor ik daar Naomi naast je?” “Ja,” bevestig je, “we zijn samen naar het zwembad geweest. Ik had vandaag een dagje vrij.” “Ah, ik snap het,” zegt Paul. Dan lijkt het me een goed idee als George en Naomi blijven eten. Zie je straks!” Paul klinkt een stuk vrolijker en je vergeet al snel de ondertoon bij het woord ‘bespreken’. Niet veel later parkeer je de auto bij het huis. Paul blijkt er al te zijn en George sluit niet veel later aan. “Ik heb chinees besteld,” zegt Paul en een half uur later wordt het bezorgd. Uitgehongerd neem je plaats aan tafel.

“Nee Naomi, ik heb geen zin in gezeur met de badmeesters,” zeg je nu wat strenger dan bij binnenkomst. Naomi trekt een pruillip, maar gaat wel alleen in een hokje. Enkele minuten later zit je weer in de auto en is de sfeer in no time weer gezellig. Je rijdt deze keer wel wat voorzichtiger, want één boete is meer dan genoeg. “Zal ik Paul vragen of jij en George kunnen blijven eten?” Naomi heeft er wel zin in en appt vast naar George terwijl je Paul op de speaker zet. “Hey schatje, ik weet dat je straks thuiskomt en misschien nog moe bent, maar zullen we Naomi en George uitnodigen om samen te eten?” Paul aarzelt even. “Hmm, ja kan wel, al hebben we nog wel wat te bespreken.” Bespreken? Dat klinkt niet perse goed. Nog voor je kan vragen wat dan, hoor je Paul weer. “Hoor ik daar Naomi naast je?” “Ja,” bevestig je, “we zijn samen naar het zwembad geweest. Ik had vandaag een dagje vrij.” “Ah, ik snap het,” zegt Paul. Dan lijkt het me een goed idee als George en Naomi blijven eten. Zie je straks!” Paul klinkt een stuk vrolijker en je vergeet al snel de ondertoon bij het woord ‘bespreken’. Niet veel later parkeer je de auto bij het huis. Paul blijkt er al te zijn en George sluit niet veel later aan. “Ik heb chinees besteld,” zegt Paul en een half uur later wordt het bezorgd. Uitgehongerd neem je plaats aan tafel.

De glijbaan blijkt even leuk te zijn als aangeprezen en jullie gaan een aantal keer achter elkaar, voor de rest van het zwembad verkend wordt. Na ruim anderhalf uur waterpret stel je voor om wat te gaan eten. Zoals bij de meeste zwembaden staat er weinig bijzonders op de kaart, maar een frietje en een kroketje gaan er altijd wel in. Nadat het eten is gezakt, ga je nog weer het zwembad in, om daarna samen nog een half uur languit in het bubbelbad te liggen. Gerimpeld als een oud vrouwtje en volledig verzadigd stap je onder de douche. Je wast je haren en loopt richting een kleedhokje. Je ziet Naomi al staan. Ze houdt de deur van een hokje open. Je weet dat het niet mag, maar ze dringt aan om samen naar binnen te gaan. Wat doe je?