Zowel Heleen als Ron slaagden erin wat slaap in te halen in de trein op weg naar Zeeland. In eerste instantie was Heleen veel te opgewonden om te kunnen slapen en irriteerde het haar dat Ron zo gemakkelijk lag te snurken. De trein leek wel een eeuwigheid langs de groene weilanden te zoeven. De treinreis zou een paar uur gaan duren en de seconden, minuten en uren kropen maar langzaam voorbij. Er leek maar geen eind te komen aan de weilanden vol koeien en schapen en uiteindelijk won haar vermoeidheid het van de opwinding en viel ook Heleen in slaap.

In Heleen haar dromen kwamen allemaal fragmenten van de vorige dag, van hun huwelijk voorbij en van de omgeving die ze in de reisgids had gezien van hun bestemming. Geen van de dingen die ze droomde bereikten een bevredigend einde. Toen de trein over de dam over de Zeeuwse wateren reed voelde Heleen zich rusteloos. Ron negeerde haar elleboog en bleef ook het laatste deel van de reis slapen. Dit verhoogde het rusteloze gevoel bij Heleen.

De reis duurde lang. Een paar keer minderde de trein vaart zodat het leek of ze hun bestemming bereikt hadden, maar even zovele keren gaf hij opnieuw gas. Toen de trein voor de vierde keer op rij vaart minderde reden ze het stationnetje binnen. Op het moment dat hij tot stilstand kwam, werd Ron wakker en rekte zich als een luie kat uit.

‘Hee schatje, ze zijn er al!’, glimlachte hij slaperig en greep naast zich om zijn arm om haar heen te doen.

Heleen liet zich achterover in de bank zakken en gromde, ‘Ik verveel me en ik ben moe. Het werd verdomme tijd dat we er waren!’

Ron lachte en kneep in haar schouders. ‘We moeten eerst nog de veerboot zien te halen voor we er zijn’.

Heleen kreunde bij de gedachte.

‘Het is wel goed. Ik voel me fit en zal wel rijden. Misschien kun je nog wat slaap inhalen in de auto’, grijnsde Ron. Heleen haar neiging om kribbig te worden als ze oververmoeid was,was iets dat hij al een paar keer had meegemaakt in de periode dat ze nog verkering hadden.  Hij wist dat haar humeur nog een paar flink op en neer zou gaan van enerzijds opgewonden opgewekt en anderzijds klagerig en moe, voor ze bij hun hotel zouden zijn. Hij wist ook dat een flinke nachtrust en samen lekker ontspannen haar er wel weer bovenop zouden helpen.

Toen de trein gestopt was op het station was een drukte van belang in de gangpaden. Iedereen had zijn bagage uit de netten gehaald en probeerde tegelijkertijd via de smalle gangpaden de trein te verlaten. Hierdoor werd het een gedrang van jewelste.

Toen Ron op het station een bagagewagentje probeerde te bemachtigen moest Heleen het nodige stoom afblazen.

‘ArrggHHH!’ Waarom stoppen we nu weer?’, haar stem was vervuld met ongeduld.

‘Rustig aan Heleen. Dit bespaart ons een heleboel sjouwwerk, bovendien kun je er lekker op leunen terwijl ik onze auto haal’, antwoordde Ron geduldig, maar dit laatste kostte hem moeite.

‘Schiet nou maar op’. Heleen’s frustratietolerantie was van dien aard dat ondanks dat ze wel beter wist, ze niets anders kon dan Ron opjagen.

Het duurde wel twintig minuten voordat de lange rij voor het loket opgelost was en hij de sleutels van de Toyota 4Runner in ontvangst kon nemen en nog eens twintig minuten voor hij de wagen van het parkeerterrein gehaald had.

Het was even na tweeën toen het stel het stationsterrein verliet.

De zon en de frisse buitenlucht zorgden dat het humeur van Heleen wat opknapte, zeker toen de auto goed en wel op de veerboot stond. Toen ze echter na een korte reis de veerboot verlieten was het alweer gebeurd met de tijdelijke opleving.

‘Kijk uit Ron!’, siste ze toen een auto vanaf de zijkant de rij probeerde binnen te dringen. ‘Hij botst tegen ons aan’.

‘Ik heb het allemaal onder controle Heleen’, Ron probeerde haar ongeduld te negeren en concentreerde zich op het verkeer om hun heen.

‘Daar lijkt het anders niet op! Ron kijk nou uit!’ Een andere auto kwam aanzoeven en sneed hun af.

‘Houd nou op Heleen!’, snauwde Ron. ‘Het gaat prima! Ik heb het onder controle!’

‘Vertel me niet wat ik moet doen. Als ik wat wil zeggen, dan doe ik dat gewoon’, snauwde Heleen terug.

‘Wil je graag dat je de rest van onze huwelijksreis in de hoek doorbrengt met gloeiend rode billen?’, waarschuwde Ron.

Heleen bleef protesteren, maar besloot haar woorden voorzichtig te kiezen. Ze had niet het idee dat zijn laatste vraag grappig bedoeld was. Maar haar bloed kookte. Enerzijds wou ze hem vertellen waar hij wel niet heen kon lopen, anderzijds kreeg ze stiekem de rillingen die zijn dominantie haar bezorgde. Deze emoties streden even met elkaar tot ze een compromis met elkaar vonden.

‘Kijk jij nou maar uit waar we rijden’, gromde ze en keek naar de weg voor hen met haar armen over elkaar.

Ron grijnsde. De aarzeling en de manier waarop zijn verse echtgenote bloosde hadden dit veroorzaakt. Hij nam een ferm besluit. Heleen zou hoe dan ook die avond een flink pak op haar billen krijgen. Als ze goed op haar tellen zou passen, dan zou het puur voor het plezier zijn, en anders, glimlachte hij, ‘dan zou het verdomd veel pijn doen en daarna pas in plezier veranderen’.

Toen ze het schiereiland opreden genoten beiden van het formidabele uitzicht. Ron reed een toeristische route voor hij op de kustweg terecht kwam. Ze hadden nog tijd zat voor het etenstijd zou zijn voordat ze in de herberg terecht zouden komen waar ze de eerste twee nachten zouden overnachten. Het haventje van het pittoreske plaatsje was uniek. Heleen was er al verliefd op geworden toen vrienden hen er foto’s van hadden laten zien en toen ze had ontdekt dat het een penthouse was met een open haard en een prachtig uitzicht over het water en dat het in hun budget paste, was ze verkocht.

Vrienden hadden hen een rustieke plaats aan de noordkant aangeboden. Hierdoor konden ze veel langer wegblijven dan gepland en plaatsen bezoeken die anders niet in hen opgekomen zouden zijn. De eerste week zouden ze noordkust van het schiereiland verkennen en de laatste week zouden ze voornamelijk aan de westkust doorbrengen. Beiden hadden lange tijd over deze reis gefantaseerd. Niet alleen omdat het hun huwelijksreis was, maar ook omdat het een deel van ons land was,wat ze beiden graag eens wilden verkennen.

Heleen leunde achterover en genoot van het uitzicht. Eindelijk tijd voor hun tweeën. Ze zuchtte en ontspande.

‘Mooi hè?’, zei Ron zachtjes. Heleen knikte alleen maar instemmend.

Ze waren een paar minuten helemaal stil. ‘Voel je je al wat beter?’, verbrak Ron de stilte. Heleen grimasseerde. Ze wilde glimlachen en hem een goed bedoelde por in zijn ribben geven, maar in plaats daarvan begon de irritatie weer op te lopen.

‘Rijd nou maar door, OK?’, gromde ze.

Her en der zaten diepe gaten en stonden grote plassen water op de weg, maar gelukkig was er bijna geen verkeer. Ze reden langzaam door de dertig kilometer zone tot ze uiteindelijk koers zetten op hun hotel.

Heleen bleef de rest van de reis een beetje stilletjes en nors voor zich uitkijken. Haar houding maakte Ron alleen maar vastbeslotener haar straks iets te geven om treurig over te zijn. Toen ze incheckten en Heleen onvriendelijk deed tegen de piccolo die hen wou helpen met de bagage had Ron er schoon genoeg van.

‘Heleen! Laat die man zijn werk doen’. Hij richtte zich op de onthutste piccolo en begon uit te leggen, ‘ze heeft de afgelopen nacht slecht geslapen’. De piccolo glimlachte en knikte.

Heleen leunde achterover en zeurde, ‘praat niet over me alsof ik er niet bij ben en ook niet alsof ik een kind ben’.

Ron zei niets, maar hij trok haar dicht tegen zich aan terwijl ze naar de lift liepen. Ze hadden een sleutel nodig om op de bovenste verdieping te komen, er was daar maar één kamer. Het uitzicht en de kamer waren nog veel mooier dan de foto’s al hadden laten zien. Ron gaf de piccolo een fooi en deed de deur achter hen dicht.

‘Kom hier meisje’, gromde hij en stak zijn armen naar haar uit.

Heleen gehoorzaamde en liet zich door hem omhelzen. Ze was doodmoe maar reageerde onmiddellijk op de verharding die ze tegen haar onderbuik voelde duwen. Ze omhelsden elkaar en kusten, handen streelden en raakten verboden gebieden aan van elkaar. Uiteindelijk slaagde Ron erin zich los te maken.

‘Waarom laat je niet het bad vollopen terwijl ik er voor zorg dat we ons eten hier op onze kamer geserveerd krijgen. Een avondje vroeg naar bed zal ons beiden goed doen’.

Heleen zuchtte om haar tegenzin te laten merken. Maar ze knikte en deed wat Ron gesuggereerd had.

In de tijd dat Ron aan de telefoon hing had Heleen hun kleren uit de koffer gehaald en ze netjes opgeborgen. Het whirlpoolbad had zich gevuld met lekker warm water. ‘Ik kan mijn nachtjapon niet vinden’, pruilde ze.

‘Die heb je ook helemaal niet nodig’. Ron ging achter haar staan en omsloot haar borst met zijn armen.

‘Ron!’, zeurde Heleen.

‘Wat wil je nu duidelijk maken?’, hij irriteerde zich dood aan haar toontje.

Ondanks alles moest Heleen om zichzelf lachen. ‘Ik hoop dat ze een beetje vlot zijn met het eten’.

‘Nee, ik heb gezegd dat ze het niet voor zes uur moeten bezorgen. Dat geeft ons nog twee uur om jou in de stemming te brengen en daar ga ik nu mee beginnen’. Ron draaide haar gezicht met een ruk naar hem toe en drukte zijn mond op de hare.

Heleen deed haar armen omhoog zodat Ron zonder probleem haar sweater over haar hoofd kon trekken. Haar handen volgden de zijne op weg naar de rits van haar spijkerbroek zodat ze hem kon helpen deze los te maken en van haar dijen te laten glijden. Een paar minuten later leunde haar naakte lichaam tegen de zijne. De sensatie van haar naakte lichaam tegen dat van hem dat nog volledig gekleed was, de wetenschap dat er geen grenzen meer waren aan hoe ver ze konden gaan en sterke handen en armen, wonden Heleen op. Ron was nu van haar, helemaal van haar.

Er zijn een paar dingen waren we het over moeten hebben’, Ron duwde Heleen’s schouders van zijn lichaam vandaan.

‘Niet nu’, jammerde Heleen gefrustreerd.

‘Oh jawel’, grijnsde Ron. ‘We kunnen er misschien maar beter gelijk mee beginnen. Het zal ons beiden goed doen.

‘Hoe bedoel je gelijk beginnen? Ik wil dat we de liefde gaan bedrijven. Er is niets wat op dit moment belangrijker is’, Heleen strekte zich naar hem toe en haar mond zocht de hare.

‘Eerst maar even die andere dingen’, fronste Ron toen hij haar kus weigerde.

‘Hee Ron! Kom nou! Wat moet dit voorstellen?’ Heleen trok haar hoofd terug en voelde zich plotseling beschaamd en kwetsbaar.

‘We gaan het eens hebben over dat kribbige humeur van je van vanmiddag en hoe je anderen met je vermoeidheid hebt lastig gevallen. We zullen er eens voor zorgen dat je je voortaan wel twee keer zult bedenken voor je dat nog eens in je hoofd haalt.

‘Ron?’, fronste Heleen. Ze hield niet van de kille toon die in zijn stem te horen was, zelfs niet toen ze de opwinding in haar kruis voelde toe nemen toen ze hem hoorde praten.

‘Houd op met je ge-Ron, Heleen. We hebben het hier eergisteren nog over gehad en ik heb je gezegd wat je van me mocht verwachten. Bovendien heb ik je de hele weg hiernaar toe gewaarschuwd, maar tevergeefs.

‘Ach Ron!’ Heleen sperde haar ogen open en ze twijfelde niet langer aan wat hij van plan was. ‘Asjeblieft niet doen! Niet nu. Ik zal me beter gedragen, dat beloof ik’.

Ron glimlachte. ‘Ja Heleen, je zult er erg van opknappen. Dat geldt voor ons beiden. En dit gaat er voor zorgen’. Hij pakte haar arm en trok haar in de richting van het bed.

‘Nee Ron alsjeblieft!’ Heleen begon terug te trekken. Maar haar inspanningen konden niet voorkomen dat hij op de rand van het grote bed ging zitten en haar voorover over zijn schoot trok. Ze zakten beiden weg in het zachte grote bed. Heleen probeerde zich met handen omhoog te drukken in een poging van de schoot van Ron te ontsnappen.

Ron hield haar echter op haar plaats en liet zijn hand hard op beide billen neerkomen.

‘Auw!’, gilde Heleen. Ze was te moe om zich te verzetten en probeerde zich te realiseren wat er met haar gebeurde. Ze kreeg tijdens haar huwelijksreis van haar strenge en onvermurwbare echtgenoot een pak op haar blote bips. Ze dacht dat dit alleen in geromantiseerde verhalen voorkwam, maar nu gebeurde het echt.

Ron sloeg hard en snel. Al snel lag Heleen hardop te jammeren. Ook al steldehet haar, wat er nu gebeurde, tegelijkertijd op een vreemde manier gerust. Ze kon het kloppende gevoel tussen haar benen niet ontkennen, maar evenmin de wens om zo snel mogelijk aan deze pijn te ontkomen.

‘Alsjeblieft Ron! Het doet pijn. Ik zal de volgende keer beter mijn best doen. Alsjeblieft!’ Heleen bracht haar handen naar achter in een poging de vastberadenheid van Ron een halt toe te roepen. Maar hij fixeerde ze op haar rug en bleef gewoon door slaan.

‘Bij deze laat ik je weten dat dit je telkens opnieuw staat te wachten als je je onhebbelijk gedraagt’, legde Ron uit.

‘Het is niet eerlijk Ron’, snikte ze.

‘Natuurlijk wel! Als je mijn humeur bederft wanneer je met je verkeerde been uit bed gestapt bent, dan is dit wat je mag verwachten’. Hij zette zijn woorden kracht bij door harder te gaan slaan. ‘Als je geen pak op je billen wilt, moet je beter je best doen als het aankomt op wat aardiger doen tegen andere mensen.

‘Het is niet eerlijk Ron!’, Heleen draaide met haar heupen in een poging van zijn schoot af te glijden, om zo de klappen te ontwijken.

‘Het is ook niet eerlijk dat je je slechte humeur op mij af reageert. Wat dat betreft staan we dus gelijk. Ik denk alleen dat dit een stuk constructiever is’, Ron verhoogde het tempo van de klappen.

Heleen begon te huilen. Het pak op haar bips deed zeer. Maar meer nog dan dat kwamen alle frustraties en vermoeidheden tevoorschijn.

‘Zie je wel?’, zei Ron terwijl zijn hand met grote regelmaat bleef neerdalen. ‘Alle negatieve energie verdwijnt nu. En bij mij verdwijnen ook alle frustraties van het uitgedaagd zijn’.

Ron eindigde met een volle minuut harde klappen op haar bips, die er voor zorgden dat Heleen furieus begon te worstelen om aan zijn greep te ontkomen. Toen hij eindelijk stopte en haar oppakte om haar op zijn knie te laten zitten, begroef ze dankbaar haar gezicht in zijn shirt.

Toen Heleen weer aan iets anders kon denken dan aan haar gloeiende billen, haalde ze diep adem en keek Ron in zijn ogen. ‘Het spijt me’.

‘Dat weet ik. Mij ook’, hij boog zich naar haar toe en kuste haar.

Ze omhelsden elkaar en het duurde maar even en ze lagen beiden languit op het bed om af te maken wat ze gestart waren toen Ron de deur achter zich dicht gedaan had. Heleen was er van overtuigd dat het orgasme dat ze deze keer beleefde verhevigd was door de hitte van haar bips. Ze wist dat ze enorm opgewonden raakte van de autoriteit van Ron. Zijn stoten in haar leken harder en bevredigender omdat hij sterk genoeg was om haar in de hand te houden wanneer ze dit nodig had.

Als dit zo nu en dan de prijs was die ze moest betalen omdat ze haar frustratie de vrije loop liep, dan was dat bij nader inzien helemaal niet zo erg, of wel?

Heleen werd wakker van de telefoon en terwijl ze zich strekte op hem op te pakken, rinkelde ook de deurbel.

‘Oh man!’, kreunde ze toen ze zich omdraaide om op de wekker te kijken. Het was zes uur.

‘Ohhhh sssssssss!’, jammerde ze toen haar billen over de lakens schuurden. ‘Hallo. Met mij’, antwoordde ze de telefoon. ‘Even wachten’, schreeuwde ze naar de deur.

‘Ik hou van je’, klonk de stem van Ron door de hoorn’.

‘Ik ook van jou’, zei Heleen en glimlachte verlegen de kamer in. Het was of net of deze plotseling met zijn aanwezigheid gevuld was.

‘Zul je me niet nog eens zo gigantisch op de kast jagen?, vroeg hij plagend in de wetenschap dat ze dit waarschijnlijk toch wel weer zou doen.

‘En wat als ik het doe?’, vroeg Heleen uitdagend.

‘Probeer maar’, lachte Ron.

‘Ik geloof dat ik dat al gedaan heb’, het plagen ging over in giechelen.

‘Doet het nog zeer?’

‘Ja’, het giechelen ging over in klagen en in een reflex liet Heleen haar rechterhand over het zitvlak van haar broekje gaan. De huid van haar billen eronder voelde nog steeds warm aan.

‘Mooi zo!’, Ron schakelde over naar de ‘strenge man modus’. Onthoud dat goed, wil je? In ieder geval totdat onze huwelijksdag achter de rug is.

‘Ik ben blij dat je me wakker gemaakt hebt.

‘Ik wilde je alleen maar weten dat ik aan je dacht. Vandaag zul je voor altijd de mijne worden, dat weet je toch? De sexy glimlach was Ron was bijna door de telefoon heen te horen. ‘Geen weg meer terug, niets meer wat je over kunt doen’.

‘Daar reken ik op meneertje’, Heleen haalde eens diep adem, ‘Je zit aan me vast, wat er ook gebeurt’.

‘Ik zie je straks in de kerk, mevrouw Winters’.

‘Afgesproken’, meneer Winters.

Toen Heleen de hoorn had neergelegd, sloeg ze haar armen om zich heen en huiverde bij de gedachte aan de dag en nacht die ze voor de boeg had. Toen er opnieuw op de deur gebonsd werd, herinnerde ze zich dat haar zusjes en moeder beneden in de hal stonden om haar te helpen met de voorbereidingen.

‘OK! Ik kom eraan! Laat me even wat kleren aantrekken!’ Heleen keek om zich heen op zoek naar haar ochtendjas. Niet dat ze de deur niet in haar T-shirt en onderbroekje open kon doen, maar een snelle blik op haar billen leerde dat er duidelijk zichtbaar verscheidene vingerafdrukken onder de pijpjes van haar onderbroek uitkwamen. Het was niet nodig dat ze deze zouden zien.

‘Nou, dat werd tijd!’, siste de oudste zuster van Heleen toen de deur opging en het gezelschap zich naar binnen drong. Tasjes met kleding en attributen, dingen voor het haar en make-up dozen lagen binnen de kortste tijd overal verspreid en de machine die Heleen op tijd in de kerk moest zien te krijgen, draaide op volle toeren.

Het zorgde er voor dat ze in beslag genomen werd door een nerveus gevoel. Constante hectiek en ogenschijnlijk miljoenen details namen de komende uren in beslag. Telefoontjes uit het café waar goede vrienden en vriendinnen en personeelsleden Gerda en Karel de laatste details ten aanzien van de receptie voor hun rekening namen, regelmatig paniekerig contact opnamen.

Eerst was de Champagne er nog niet! Tien minuten later, ‘laat maar het is er al’. Vervolgens, ‘Oh Heleen, Johan is de slagroom vergeten!’.

‘Shit! Goeie God! Oh wacht! Bel de supermarkt in Krabbendijke maar. Die bezorgen aan huis, zij hebben het wel. Gebruik het geld uit de fooienpot maar om te betalen’. Heleen haar mondje werkte op volle snelheid, terwijl haar beste vriendin Christien aan haar haar plukte. ‘Bel me maar terug als het niet lukt’.

‘Heleen! Laat ze dat nou zelf even regelen!’, haar moeder kwam voorbij dwarrelen en nam haar dochter de telefoon af. ‘Karel, het is hier ook een gekkenhuis. Mocht er nog iets gebeuren, improviseer dan. Jullie hebben de beschikking over de contanten en verder een vrijbrief. OK?’

Heleen glimlachte knikte dankbaar naar haar moeder en bracht haar trillende handen voor haar gezicht. ‘Man oh man! Ik kan hier helemaal niet tegen’.

‘Nog even, en dan is alles al weer achter de rug. En dan is het een gelukkige, opwindende, een perfecte herinnering’, fluisterde Christien die zich naar haar toe boog. ‘Je bent een echte geluksvogel! Hij is echt perfect. Eigenlijk veel te goed voor je!’

Beide vrouwen lachten. De tijd vloog voorbij en de laatste details warden geregeld. Alles was perfect geregeld. En uiteindelijk was het tijd.

‘De limousine is er!’

De mededeling werd gevolgd door enkele minuten stilte en alle ogen van de bruiloftsgasten keken in de spiegels en naar elkaar.

‘Oh God! Ik kan het niet! Ik kan het niet!’ De stem van Heleen verbrak de stilte en was gevuld met tranen die veroorzaakte werden door de overweldigende emoties en paniek.

‘Oh nee! Heb het lef niet je make-up nu te bederven met je gejank!’, gilde Christien. ‘Ik vermoord je als je mijn meesterwerk vernielt!’

De aanstellerij die uit haar zusters woorden sprak en de absurditeit ervan brak de spanning. Iedereen barstte in lachen uit. Een paar minuten later waren ze onderweg. De bruid, haar moeder en haar getuige reden in de grote limousine. Haar zusters in hun eigen auto’s. Ze arriveerden keurig volgens schema in de kerk.

Om twintig over tien was het achter de rug. De belofte van Heleen om Ron lief te hebben, te eren en te gehoorzamen en die van hem om goed voor haar te zorgen, te beschermen voor zolang als ze leven werd afgelegd ten overstaan van allen die hen dierbaar waren. De huwelijksceremonie zat erop en het huwelijk was begonnen.

Vervolgens ging het stel naar de duinen van Castricum waar de foto’s gemaakt werden. Het lenteweer maakte het een aangenaam verpozen en de wandeling door de frisse buitenlucht zorgen ervoor dat de overtollige energie wegwaaide en dat iedereen zin kreeg in het aperitief dat Heleen voor haar gasten besteld had.

Johan, die als zijn huwelijkscadeau zijn diensten had aangeboden, was een stamgast van het café. Hij hield van Heleen alsof ze zijn dochter was en met zijn kokkerellen wilde hij haar bedanken voor alle gezellige uren die ze samen beleefd hadden. Hij vond het een aardige meid en ze had uren naar zijn verhalen geluisterd over zijn leven in Tsjecho-Slowakije in de periode voordat de communisten er aan de macht kwamen, zijn vlucht naar Nederland. Hij wilde haar dit cadeau graag geven en Heleen waardeerde dit enorm.

Er waren enkele stressvolle momenten om in de duinen terecht te komen,de auto’s waren aan de late kant en parkeren was moeilijker dan gedacht. Heleen zat zich al weer danig op te winden,tot de sterke arm van Ron om haar heen haar hielp te ontspannen.

‘Hoe het vervolg ook moge zijn, de nacht zal alleen maar uit ons tweeën bestaan’, zei hij zachtjes.

Meer dan deze woorden waren niet nodig, om alle zorgen die ze over het verloop van de dag had, van haar schouders te laten glijden. De volgende uren week ze niet van de zijde van haar echtgenoot.

‘Ik ben nu geen vrijgezel meer’, dacht ze. ‘Hij is nu van mij. Helemaal van mij’.

Het was bijna niet te geloven. Door heel dicht bij Ron te blijven voelde alles aan als een droom. Maar het hielp door af en toen naar de ringen om hun vingers te kijken.

Nadat de foto’s gemaakt waren en de magen begonnen te knorren was het tijd om naar de receptie in het café te gaan. Ron riep de limousine aan, zodat ze tijdens de rit naar het café even met zijn tweeën konden zijn.

‘Je bent heerlijk ontspannen’, fluisterde hij in haar haar, toen ze lekker tegen hem aan kwam liggen.

Heleen zuchtte en knikte. Het lag lekker in zijn armen. ‘Heb je zin om wat met me te rommelen?’

Ron lachte. ‘Reken maar!’

Nadat hij dat gezegd had nam hij haar gezicht in zijn handen en nam bezit van Heleen’s mond met een gepassioneerde kus. Alles in haar ontwaakte. Ze was er helemaal klaar voor om zichzelf aan hem te geven. ‘Breng me alsjeblieft naar ons hotel’, hijgde ze toen ze de kus verbraken.

‘Neeee, nee, nee, nee, niet nu schatje, er zijn een heleboel gasten die we gezelschap moeten houden, totdat iedereen gevoed en voldaan is, voordat we er vandoor kunnen gaan.

‘Asjeblieft!’, Heleen sloeg haar armen om zijn hals en knabbelde op zijn lip. ‘Ze moeten maar even wachten’.

Ron kuste haar opnieuw en herhaalde zijn nee. Heleen liet haar onderlip omlaag zakken en zuchtte diep.

‘We zijn nu getrouwd, weet je’, gromde ze.

‘Ja, dat is zo, en voordat de dag voorbij is, dan zal ik bezit van je nemen en jij van mij. Maar eerst hebben we de plicht om feest te vieren met iedereen die naar onze bruiloft gekomen is. Het zal avond zijn voor je het weet.

Heleen zuchtte nogmaals. Ze wist dat hij gelijk had, maar iedere vezel in haar lichaam verlangde naar hem. Ze dacht dat ze het nooit vol zou kunnen houden. Een koppige irritatie maakte dat ze met haar elleboog in zijn ribben porde om hem te laten weten dat ze ongeduldig was.

‘Gedraag je een beetje’, bromde hij met een gemaakte strengheid, ‘tenzij je een herhaling van gisteravond wilt, maar dan met je onderbroek omlaag tot op je knieën!’, voegde hij er aan toe toen haar elleboog nog een keer in zijn zij porde.
_______

De receptie verliep perfect. Het eten, het dansen en de toasten waren allemaal perfect. Heleen wist dat ze dit allemaal voor geen goud had willen missen. Verschillende keren wilde zijn kussen proeven en bedankte hem dat hij niet had toegegeven er tussenuit te knijpen. Iedere kus zorgde voor de kriebels en de hele middag en avond waren één grote sensuele verleiding.

Bijna te vroeg, gaf Ron één van de vrienden een seintje en werd een rode cape naar de tafel gebracht. Ron deed hem over haar schouders, over haar witte trouwjurk heen. De muziek van Chris DeBurgh’s ‘Lady in Red’, werd gestart. Ron pakte Heleen bij haar hand om haar naar de dansvloer te leiden, voor de laatste dans.

De eerste taak van Ron was om de rode kousophouder van Heleen af te doen en deze in de massa omstanders te gooien. Nadat hij dat gedaan had, nam hij haar in zijn armen en danste met haar in de richting van de deur terwijl hij de woorden meezong.

I’ve never seen you looking so gorgeous as you did tonight
I’ve never seen you shine so bright you were amazing
I’ve never seen so many people want to be there by your side
And when you turned to me and smiled it took my breath away
And I have never had such a feeling such a feeling
Of complete and utter love, as I do tonight

The lady in red is dancing with me
Cheek to cheek
There’s nobody here
It’s just you and me
It’s where I wanna be
But I hardly know this beauty by my side
I’ll never forget the way you look tonight 

Heleen gooide haar trouwboeket vanuit de deuropening naar binnen en toen stapten ze koele buitenlucht in op weg naar hun eerste huwelijksnacht. Familie zou de komende twee weken op hun appartementen en het café passen. Heleen en Ron zouden koers zetten in de richting van Zeeland, waar ze op aanraden van vrienden, een mooie hotelkamer hadden geboekt met uitzicht over zee.

De eerste tussenstop was de bruidssuite van een luxe hotel in Haarlem. Van daaruit zouden ze de volgende dag doorreizen naar Zeeland. Maar eerst hadden ze nog een ontdekkingstocht voor de boeg.

De hotelgasten glimlachten toen de bruid met de rode cape en de donkere knappe bruidegom de lobby binnenstapten. Het hart klopte Heleen in de keel toen ze zich bewust werd van de blikken en de nauwelijks hoorbaar uitgesproken bewondering en die haar opwinding verder aanwakkerden. Ron hield haar stevig bij haar hand en begeleidde haar met de gratie van een echte heer, door de massa in de richting van de lift. Toen ze op de verdieping aankwamen waar hun suite zich bevond, pakte hij haar op om haar van de lift naar hun kamer te dragen.

Heleen giechelde toen hij de deur eindelijk achter hun sloot en haar op de grond zette.

‘En nu, mevrouw Winters, ga ik je tot de mijne maken!’ De stem van Ron was hees en plagerig die ervoor zorgde dat Heleen zich losmaakte en wegliep.

‘Heb het lef nu niet om er vandoor te gaan, brutaaltje!’, grijnsde hij en liep achter haar aan de slaapkamer in om haar te vangen.

Toen hij haar te pakken had, omhelsden ze elkaar en smolt Heleen tegen hem aan. Toen begon hun liefdesspel. Eerst met kussen, vervolgens met strelingen.

’Ik ben bang Ron’, fluisterde Heleen, toen zijn vingers aan de achterkant van haar jurk aan de knoopjes begonnen te plukken.

‘Dat weet ik’. Hij kuste haar. ‘Het zal het fijn zijn, schatje, dat beloof ik. Ik zweer dat je er geen spijt van zult hebben dat je op me gewacht hebt, OK?’

Ron duwde haar gezicht een stukje van zich af zodat hij haar in haar ogen kon kijken. Wat ze in elkaars ogen zagen, was precies wat ze graag wilden zien. Diepe liefde en een verlangen wat onmogelijk te weerstaan was.

Ron liet de jurk van haar schouders afglijden en toen deze op de vloer lag, stond ze voor hem in een zijden lijfje, een hoog opgesneden Frans broekje en zijden kousen, alles wit. Ze was mooi zoals ze daar stond, ze leek nerveus en verlegen. Hij kon zich nauwelijks beheersen.

‘Je bent adembenemend schatje’, hijgde hij en trok haar tegen zich aan.

‘Mag ik zien?’, vroeg Heleen met een benepen stemmetje, gevuld met onschuldigheid en nieuwsgierigheid toen haar handen het deel van zijn lichaam streelden waar ze al zolang nieuwsgierig naar was. Ron knikte alleen maar en keek toen hoe haar vingers de knoop en de rits van zijn broek openmaakten. Heleen deed zijn broek naar beneden en hielp hem er uit te stappen.

’Je overhemd ook, OK?’ ze keek hem in zijn ogen en speelde met de knoopjes. Ron hielp haar met de knoopjes toe hij haar kuste. Niet lang daarna stond hij naakt met een erectie voor haar.

‘Wat ben je mooi’, fluisterde Heleen en raakte voorzichtig zijn mannelijkheid aan. ‘Dit gaat niet passen, ben ik bang’.

Ron pakte haar hand en sloot haar vingers om zijn lid. ‘Wees niet bang. Hij is nu helemaal van jou en ik ben er van overtuigd dat hij prima zal passen’. Hij hielp haar hem met een stevige grip te strelen en terwijl hij dit deed, boog hij zich voorover om haar in haar nek te zoenen.

‘We gaan het echt doen, is het niet?’, huiverde Heleen.

‘Ja schatje, dat gaan we doen. En nog eens en nog eens en nog eens’. Ron liet zijn mond zakken en vond haar tepels die hard waren in haar lijfje en de BH die ze eronder had.

‘Wacht!’ Heleen liet hem ophouden, trok het lijfje over haar hoofd en maakte haar BH los.

‘Is er iets?’, Ron stopte.

‘Nee, Ik, ik,…ik wil je nog even goed bekijken. Ik wil zeker weten of dit allemaal echt is’.

Ron moest lachen. ‘Ik ben echt en dat ben jij ook. En wie is er nu aan het treuzelen, huh?’

Heleen glimlachte en boog zich naar hem toe voor een kus. Zijn lichaam voelde zo lekker tegen haar huid. Haar BH ging uit, evenals haar kousen en haar broekje. Nu was het de beurt aan Ron om een stapje achter uit te doen en zijn vrouw eens goed in zich op te nemen.

’Ik hou zoveel van je Heleen, je maakt me zo gelukkig’, zei hij en hij tilde haar op om haar naar het bed te dragen.

Hij trok het beddengoed naar beneden en legde haar op haar rug neer en ging languit naast haar op de koele lakens liggen.

Voor het eerst lagen ze naakt in elkaars armen. Heleen streelde zijn lichaam met haar vingers en onderzocht iedere huidplooi van zijn lichaam, terwijl hij hetzelfde deed bij haar. Haar handen vonden het haar op zijn borst en haar vingers speelden met zijn tepels. Ron huiverde en hijgde.

‘Doet het zeer?’, vroeg ze.

‘Oh nee schatje, ik voel geen pijn, maar je mag wel even ophouden voor ik nu al mijn zelfbeheersing verlies’.

‘Waarom?’, vroeg Heleen, die geen idee van het antwoord had.

‘Omdat dit voor jou de eerste keer is’, antwoordde hij. ‘Als ik nu klaar kom, dan duurt het een poosje voor ik weer kan. Ik wil graag dat jij eerst klaar komt en als het mogelijk is nog een keer tegelijk met mij. Maar jij moet eerst komen’.

‘Heb ik daar ook nog een stem in?’, plaagde Heleen en kneep in zijn tepel.

‘Niet als je niet een paar zere billen wilt’, Ron sloeg haar op haar bips en grijnsde’. ‘Waar was ik gebleven?’

Vervolgens begon Ron aan een sensuele ontdekkingstocht naar haar lichaam met zijn mond en handen. Haar nek, haar oren, haar schouder, haar borsten. Eerst de één en dan de ander. En toen Heleen er zeker van was dat ze bewusteloos zou raken toen zijn strelende tong, verlegde hij zijn aandacht naar haart buik om vervolgens weer bij haar nek en haar oren te beginnen. Ron knabbelde en streelde haar schouderbladen en haar middel en vervolgens haar billen.

‘Je was een stoute meid, is het niet?’, vroeg hij toen hij zijn tong langs zijn vingerafdrukken liet glijden.

‘Stop!’, fluisterde Heleen.

‘Misschien moeten we deze morgenochtend maar weer eens opwarmen?’, vroeg hij terwijl zijn tong de blauwe plekken bleef strelen.

Heleen huiverde bij het vooruitzicht van zijn belofte. Ron voelde het.

‘Mmmmmm’ dat idee staat je wel aan, of niet?’, fluisterde hij en draaide haar weer terug op haar rug en liet zijn rechterhand tussen haar benen glijden. ‘Dat is mijn schatje! Helemaal nat en klaar voor me’. Hij liet zijn vingers door haar vocht glijden en gebruikte het vocht om haar lipjes te strelen en te spreiden.

Tot op dat moment kende Heleen alleen haar eigen aanrakingen daar. Dit was veel verbazingwekkender en opwindender.

Ron gebruikte het glijmiddel om haar tot op het randje van een orgasme te brengen. Al snel duwde hij zijn vinger in haar vagina, waar hij de kleine opening in het membraan, dat maagdenvlies heette. Hij cirkelde rond de opening en duwde af en toe tegen het dunne vliesje. Steeds opnieuw cirkelde zijn vinger rond, totdat een tweede en een derde vinger in haar pasten. Ze voelde geen enkele pijn en Heleen verkeerde in de zevende hemel. Vervolgens gleed Ron naar beneden, tussen haar benen en verving zijn vingers door zijn tong.

‘Oh, schatje, wat doe je toch?’, hijgde Heleen verlegen en opgewonden tegelijk.

‘Ik houd van je, schatje. Probeer te ontspannen en te genieten. Ik zal zorgen dat je klaar komt, laat het maar gewoon gebeuren, OK?’

Hoe zou ze iets anders kunnen doen? Toen hij haar tepels likte, maakte hij haar al gek, maar dit, dit was helemaal te gek voor woorden.

‘OK’, Heleen was bijna niet te verstaan,haar stem ging verloren in haar gehijg toen Ron zijn tong over haar clitoris liet gaan. Zijn tong draaide kleine cirkeltjes, zijn lippen wreven over haar klitje, steeds weer opnieuw. Als snel stond Heleen op het punt van klaarkomen en trilde om het nog even uit te stellen.

‘Laat het gaan, schatje’, stelde hij haar gerust toen hij voelde dat de spanning in haar dijen steeds verder begon op te bouwen.

Dat deed ze. De krampen van haar orgasme deden een zacht gilletje aan haar lippen ontsnappen, die door Ron gesmoord werd door een gepassioneerde kus. Heleen proefde zichzelf voor de eerste keer.

‘Ik hou van je’, zei Ron, toen zijn penis de restanten van haar maagdenvlies doorboorde. De pijn duurde maar heel even en werd vervangen door verbazing over het gevulde gevoel toen hij langzaam op en neer begon te bewegen. Steeds dieper drong hij in haar door. Toen hij zich helemaal in haar gewerkt had, ontspande hij en hield even stil. ‘Zie je wel? Het past precies’.

‘Perfect’, zuchtte Heleen.

Toen Ron de controle over zichzelf hervonden had, begon hij langzaam op en neer te bewegen.

‘Hij is hier!’, dacht Heleen en deed haar ogen dicht om ten volle te genieten van het geen ze voelde. Ron was in haar en bedreef de liefde met haar, voor het eerst. Het was alles wat hij beloofd had dat het zou zijn en ze wilde dat het nooit op zou houden. Zijn lange en diepe stoten brachten haar opnieuw op het randje van een orgasme.

‘Oh God!’, hijgde ze. ‘Alweer! Ik ga alweer klaarkomen!’

‘Goed zo schatje, laat het maar gebeuren’, Ron kuste haar, en verhoogde zijn ritme. Hij was nog niet zover, dus bleef hij in haar bewegen. Deze keer bewoog hij in het ritme van haar krampen die om hem heen knepen. Toen ze zich liet gaan, pakte Ron haar billen, deed haar bovenbenen stijver om hem heen en begon nog harder te bewegen. Een paar minuten later lag Heleen te kreunen, als een vrouw die heel dichtbij alweer een orgasme was. Ron was er nu ook dichtbij en zijn ritme werd sneller en zijn stoten harder. Deze keer spanden Heleen’s vaginaspieren zich om hem. Toen kwamen ook zijn eigen krampen. Nog een paar stoten en ze kwamen beiden klaar.

Ron hield hen nog een aantal minuten stijf tegen elkaar gedrukt.

‘Zo, dus dit was seks, huh?’, glimlachte Heleen en kuste haar echtgenoot.

‘Lekker?’, grijnsde hij.

‘Nou en of!’, zei ze, ‘kunnen we het niet nog eens doen?’

‘Ik denk dat dat wel te regelen is’, Ron tilde haar op zodat ze naast hem zat. ‘Wacht dacht je ervan om eerst die gigantische Jacuzzi uit te proberen en de Champagne die ze er naast gezet hebben?’

Heleen giechelde, en stond op om met hem mee naar de grote badkamer te lopen. Twintig minuten later zaten ze samen in het warme bubbelbad en genoten onder kaarslicht van een glas Champagne. Ron’s borst vormde een perfecte hoofdsteun.

‘Was het de moeite waard om zo lang te wachten schatje?’, fluisterde Ron in Heleen’s haar.

‘Zolang we maar nooit weer hoeven te wachten OK?’, antwoordde ze. Ron deed zijn armen omhaar heen en Ron voelde hoe hij op haar verzoek reageerde tegen de achterkant van haar rug. Ze glimlachte. ‘Ik dacht dat je zei dat je nooit twee keer achter elkaar zou kunnen’.

‘Ik ben bang dat ik gelogen heb’. Ron knabbelde aan haar nek en zette zijn glas weg zodat hij zijn handen vrij had om zich met belangrijker zaken bezig te houden.

Heleen en Ron hebben de hele nacht niet geslapen. Ron kreeg ook niet de kans haar billen opnieuw op te warmen, maar dat zou hij ’s avonds doen, toen ze samen in bed op hun vakantieadres lagen.

De regen viel in bakken neer, en binnen in de kerk hadden velen een humeur om op te schieten. Natte, vermoeide mensen, klam warm weer en een bruid die nergens gevonden kon worden, zorgden dat de spanning die middag flink opliep. De dominee had om zes uur nog een huwelijksoefening en dus preste hij het gezelschap het oefenhuwelijk maar zonder de bruid te beginnen.

Weken van stress liepen op zijn eind voor alle betrokkenen. In minder dan een dag zou ieders inspanningen worden beloond, maar die namiddag konden maar weinig gasten verder zien dan de waan van de dag. Wat over minder dan een dag een fantastisch hoogtepunt zou moeten zijn, leek voor de meesten op dat moment één grote uitputtingsslag.

Drie keer hadden ze de hele ceremonie doorgenomen. Tot drie keer toe had de zus van Heleen de plaats naast de bruidegom in spe ingenomen. Uiteindelijk, toen de gasten van het volgende feest de kerk al binnen kwamen druppelen, maakte de dominee een einde aan de ceremonie. Niet één keer waren de repetities naar behoren verlopen. Iedereen had last van zenuwen.

Heleen was opzettelijk afwezig, wist Ron. Terwijl hij zijn moeder kuste en toekeek hoe de stoet met gasten zich naar de auto’s begaven en koers zette op een exclusief Chinees restaurant dat Heleen had uitgezocht, deed hij in gedachten een belofte aan de vrouw die hij de volgende ochtend zou trouwen.

‘Zeg straks niet dat je niet gewaarschuwd bent’.

Hij gromde terwijl hij in de Ford Focus stapte en naar de telefoon greep. Er stond een envelopje op het scherm ten teken dat er berichtjes waren en het leed geen twijfel dat deze van Heleen waren.

‘Ik hoop dat jullie je allemaal opperbest vermaken’, weerklonk haar stem. ‘Ik wordt hier voor nog ten minste vijfentwintig minuten opgehouden. Ik zie jullie straks bij de Chinees’. Er weerklonk net genoeg gespeelde onschuld in haar stem, waardoor Ron wist dat zijn vermoedens klopten. Hij was verbaasd dat ze het aandurfde om de bruiloftsgasten als pionnen te gebruiken in een passief agressief spelletje. Maar dat was precies wat ze gedaan had.

‘Net zoveel plezier als jij later vanavond zult hebben, jongedame’, hij sloeg het berichtje op en beluisterde het volgende.

‘Hoi schatje. Ik ben nog steeds hier. Ik denk dat jullie inmiddels wel klaar zullen zijn. Ik zal te laat zijn voor het eten. Jullie hoeven niet op me te wachten’. Heleen beëindigde haar berichtje met een nerveus gegiechel.

‘Zo is dat meisje, speel jij je spelletje maar’. Ron startte de motor en draaide zijn auto de parkeerplaats af. Hij zette koers richting het cafeetje dat zijn toekomstige bruid bezat en runde. Ze had voorlopig haar eigen vervoer toch niet nodig, hij dacht aan de bezwaren die ze zou uiten wanneer ze zag dat hij haar op kwam halen.

Terwijl hij de vijfentwintig kilometer naar het café aflegde, had hij een indringend gesprek met de denkbeeldig aanwezige Heleen. Ondanks haar afwezigheid was het een hele uitdaging de discussie met haar aan te gaan. Hij slaakte een geërgerde zucht toen hij terugdacht aan de vorige avond.

__________

’Alsjeblieft!’, zuchtte Heleen, toen Ron zich van haar los trok.

‘Je kent de procedure schatje’, glimlachte Ron.

‘Maar we zijn getrouwd’, sneerde ze.

‘Nee dat zijn we niet. Dat duurt nog twee dagen’.

‘Ik weet dat jij het ook graag wilt!’, klaagde Heleen, en klopte op de plek waar het bewijs pijnlijk zichtbaar was.

‘Natuurlijk is dat zo, maar ik heb je iets beloofd en dit is zoals ik het wil’.

‘Preuts!’, gromde ze en slofte terug naar de bank. Weken geleden waren hun omhelzingen langzaam veranderd in intieme strelingen. De laatste tijd had Ron haar echter nauwelijks aangeraakt. ‘Sta ik op het punt met een monnik te trouwen?’

‘Je gaat trouwen met een man die heel erg naar je verlangt’.

‘Neem me dan! Ik wil dat je het nu doet’, zeurde Heleen en kroop tegen Ron aan en streelde hem op de plaats waar ‘zijn verzet’ het duidelijkst voelbaar was.

‘Aaah!’, Ron trilde van oprecht verlangen om zijn verloofde te geven waar ze om vroeg. ‘Stop!’. Zijn handen pakten de hare en trokken deze van de bewuste plek vandaan.

‘Asjeblieft? Ik verlang zo naar je!’ Heleen zocht met haar gezicht het zijne en drong met haar tong zijn mond binnen.

Ron beantwoordde haar kus en trok haar dicht tegen zich aan. Heleen ging tegen hem aanliggen en ontspande zich. Er was geen warmer en veiliger plekje denkbaar dan in de armen van Ron. Op dat moment verbrak hij de kus.

‘Nu!’, smeekte Heleen opnieuw. Frustratie nam bezit van haar.

‘Heleen, houd daar mee op! Ik heb geen zin om hier de discussie over aan te gaan!’ Ron was al even gefrustreerd.

‘Misschien wil ik wel even proeven voordat ik tot kopen besluit’, siste Heleen en duwde hem van zich af en slenterde terug naar de bank.

’Als je niet oppast, is er straks sprake is van een heel ander soort huwelijkse intimiteit, jongedame!’, waarschuwde Ron.

‘Ach, houd je kop!’, gromde Heleen.

‘Je vraagt erom!’

‘Nee, dat doe ik niet! Ga naar de TV kijken en houd je kop. En wacht maar af of ik straks het ja-woord ga geven aan iemand die het zo gemakkelijk vind om me te weerstaan.

‘Je bent onweerstaanbaar! Dat beloof ik’, grijnsde Ron en boog zich voorover om haar te kussen.

‘t Is ook zo. Het kost je anders niet veel moeite me te weerstaan’, ze duwde hem van zich af en keerde zich van hem af. ‘Misschien laat ik je wel in je eentje daar voor het altaar staan’.

‘Als je dat doet, dan kom ik je halen en sleep je naar het altaar, zorg dat je je huwelijkse belofte aflegt om je vervolgens onder de ogen van iedereen een pak slaag te geven tot je billen vuurrood zijn’. Ron pakte haar bij haar arm en trok haar naar toe om haar een geruststellend bedoelde kus te geven.

‘Tja, we zullen zien’, mompelde Heleen nadat hun lippen weer van elkaar los waren. Ze bleef nog minstens een uur zitten pruilen, totdat Ron haar een nachtzoen gaf om naar zijn eigen appartement te gaan.

Heleen wist dat Ron vrij traditioneel ingesteld was, en toen hij een aantal maanden geleden ontdekte dat ze nog maagd was, wist ze dat de kans dat ze voor het huwelijk de hele weg zouden gaan, praktisch tot nul gereduceerd was. Ze begon zich af te vragen of het allemaal anders verlopen zou zijn als ze geen maagd geweest was.

Natuurlijk had hij alles wat ze in een man zocht en nodig had. Sterk en beschermend en op en top een gentleman. Hij was daar op het moment dat ze hem nodig had. Haar bedrijf liep goed, als een trein zelfs. Maar er zat weinig richting in haar leven. Ze at, sliep en leefde in haar café. Ze had de afgelopen negen jaar hard gewerkt om te komen waar ze nu was en het opduiken van Ron was op dat moment precies wat ze nodig had. Hij was haar ridder op het witte paard. ‘Maar die verdomde principes van hem!’

‘En ook die verdomde strenge dreigementen!’ Heleen had een haat-liefde verhouding met het geheime gevoel dat ze voelde als hij haar de mantel uitveegde alsof ze een klein meisje was. Het bracht iets in haar teweeg waar ze geen controle over had. Ze voelde bijna de aandrang om hem uit te dagen om te kijken of hij wel durfde. ‘Bijna? Toe nou, meisje! Je kunt alleen je tong nog maar uitsteken en uitroepen, ‘ik daag je uit!’

Moe en nerveus, sputterde ze het volgende uur nog tegen, om vervolgens tussen de lakens te kruipen. Haar handen verdwaalden en hielpen om een gedeelte van de stress af te laten vloeien. Na een paar minuten liet ze zich op haar zij rollen en kneep haar dijen stevig tegen elkaar rond haar uitgeputte pols. Ze sloot haar ogen en glimlachte. Nog even en dan zou een man naast haar liggen, haar man. Over een paar dagen zou er een eind komen aan een mysterie.
_________

Ron was er vrij zeker van dat Heleen tegen hem in opstand gekomen was door de discussie van de avond ervoor. En als hij gelijk had, dan zou ze de hele dag van hun huwelijk staand doorbrengen.

Voor een vijfendertig jaar oude vrouw kon Heleen zich soms gedragen als een verwend en vervelend meisje. Ron had wel een idee hoe hij dat op ging lossen, nadat hij na het diner de familie en vrienden bedankt had voor alles wat ze in de afgelopen maanden gedaan hadden, zou hij eens strenge maatregelen gaan nemen.

Toen hij bij het trendy literaire café aankwam dat Heleen uit het niets hand opgebouwd, zag hij haar aan de bar zitten, druk in gesprek met één van de beste personeelsleden.

Het café was de grote droom van Heleen. Met hard werken en grote toewijding, was het uitgegroeid tot haar grote droom, een gezellig soort eetcafeetje, waar gezonde broodjes, soep, kaasplankjes, pasteitjes en dergelijke geserveerd werden en waar de gasten vooral van een grote hoeveelheid boeken kon genieten. Er was een internethoek en een aantal tafels met geïntegreerde schaakborden.

Alle tafels waren netjes gedekt met gehuurd kristal en porselein. De achterkant van het café was helemaal vrij gemaakt, zodat er een dansvloer was ontstaan. In de hoek stond een cello in een standaard. De bespeler had hem al voor de volgende avond klaargezet.

‘Zo te zien ben je toch van plan het huwelijk door te laten gaan?’, luidde Ron’s openingsvraag terwijl hij de zaak rondkeek die klaargemaakt was voor de receptie van de volgende dag.

‘Zou best kunnen’, glimlachte Heleen. ‘Dat schatje. Ik zei dat ik je bij de Chinees zou ontmoeten, maar nu je toch hier bent, moet je eens even kijken!’ Ze stond op en pakte Ron bij zijn hand en trok hem mee tussen te tafeltjes door, over de dansvloer, door de deur naar een kleine patio. Overal stonden grote vazen met witte rozen erin en er dreven brandende kaarsen in glazen, met water gevulde schalen. ‘Hier zitten wij, zie je wel?’

Ron was onder de indruk. Alles had ene metamorfose ondergaan. Heleen had flair en stijl.

‘Was je hierdoor niet op de repetities?’, Ron draaide haar om zodat ze hem aankeek.

‘Voor een deel. Ben je boos?’

‘Zou ik dat moeten zijn?’ Ron trok zijn wenkbrauw op, half streng en half vragend.

Heleen ving zijn blik op en haalde haar schouders op.

‘Je deed het met opzet, hè? Je hebt iedereen met opzet laten wachten?’

‘Nee niet helemaal met opzet, ik heb mijn tijd goed besteed hoor!’, zuchtte Heleen. De hele middag had ze in dubio gestaan of ze naar de oefenceremonie moest gaan of niet. Het hele idee van het oefenen en het in het centrum van de belangstelling staan maakte haar nerveus, ze ergerde zich aan Ron en wilde hem op de kast jagen, maar ze wilde ook de laatste hand leggen aan de voorbereidingen in het café. En al deze factoren bij elkaar hadden de keuze niet moeilijk gemaakt.

‘Al die mensen hebben het niet verdiend Heleen, en ik ook niet’.

‘Ach, kom nou Ron! Iedereen weet toch dat een dergelijke oefening een verspilling van tijd is?’

‘Het is een ritueel dat erbij hoort. Het geeft iedereen de gelegenheid om een zucht van verlichting te slaken omdat het harde werken erop zit. Jij hebt dat onmogelijk gemaakt. Ron trok Heleen naar zich toe zodat ze niet zonder het gevecht aan te gaan van hem weg kon kijken.

‘En? We kunnen dat toch vanavond onder het eten doen? Wat is het probleem eigenlijk?’

‘Wat het probleem is? Het probleem is dat je al onze vrienden en familie hebt gebruikt om me betaald te zetten dat ik je gisteravond niet je zin gegeven heb. Dat is het probleem!’

‘Ach onzin! Soms zit je zoveel onzin uit te kramen dat ik het uit kan gillen!’. De argumentatie van Heleen sloeg nergens op. Ze wist dat hij gelijk had en de holheid van haar eigen stem echode in haar hoofd, ze realiseerde zich dat ze net bevestigd had, wat Ron tot nu toe alleen maar had kunnen vermoeden.

‘Goed, jongedame, hoe klink dit? We gaan naar het diner. Jij biedt aan iedereen je verontschuldigingen aan. En terwijl je de gasten vermaakt en je amuseert, denk je maar eens na over wat er met meiden als jij gaat gebeuren als het feest is afgelopen en de gasten naar huis zijn’.

‘Waar heb je het in vredesnaam over?’

Ron beantwoordde haar vraag door haar mee te trekken naar de voorkant van het café en haar daar vier keer hard op haar bips te slaan. ‘Daar kom je nog wel achter! En nu gaan we! Pak je tasje en wat je verder nog nodig hebt, onze gasten wachten’.

‘Auw!’ Heleen schoot naar voren in een poging buiten zijn bereik te komen. Ron bleef echter vlak achter haar en toen ze voor de bar langs liep waar het personeel de laatste verpakkingen van de versieringen opruimden, sloeg hij haar nog twee keer op haar billen.

‘Is het tasje van Heleen daar?, vroeg Ron aan het glimlachende meisje, dat knikte en het tasje op de bar zette. ‘Geweldig, bedankt!’

Heleen bloosde en rende bijna naar de voordeur. ‘Wil jij vanavond afsluiten, Gerda?’ riep ze. Ze kon het niet opbrengen om te kijken om te zien wat de jonge vrouw wel niet dacht.

‘Geen dank. Veel plezier bij het diner! Tot morgen!’

Ron glimlachte en stak zijn hand omhoog, terwijl hij zijn aanstaande bruid naar de parkeerplaats begeleidde.

Heleen liep naar haar volkswagen kever.

‘Nee, niks daarvan! Naar mijn auto’. Ron maakte duidelijk dat ze tot het eind van de avond bij hem in de buurt zou blijven.

Het ritje naar het restaurant verstreek in stilte. Ron vond het amusant, Heleen vooral ongemakkelijk.

Had ze het echt allemaal gedaan, vroeg ze zichzelf af. Had ze Ron echt uitgedaagd te doen waar hij zo vaakmee gedreigd had? De paar klappen die hij daar net aan haar gegeven had waren de eerste en enige klappen op haar billen die ze in haar leven gehad had. Haar bips gloeide nog steeds. Toen ze eraan terugdacht werd ze overvallen door een vreemd soort opwinding en tegelijkertijd door schaamte.

Verbazingwekkend. Ondanks alle spanningen van die middag, en Heleen heel ergens anders met haar gedachten zat, verliep de avond goed. Het eten was heerlijk en het gezelschap grappig en onderhoudend. Een paar keer had Heleen de blik van Ron opgevangen. Een blik die haar eraan herinnerde wat er te gebeuren stond, hernieuwde het onbestendig opwindende gevoel die ze voelde toen ze in de auto zaten. En haar verlangen naar Ron was even intens als de avond ervoor toen ze met elkaar op de bank zaten te knuffelen.

Niemand anders scheen de heimelijke blikken tussen hun tweeën op te merken maar Heleen was ervan overtuigd dat iedereen de boodschappen die ze uitwisselden kon opvangen. Het maakte dat ze bloosde en tegen de tijd dat iedereen afscheid nam, werd haar nervositeit honderden malen versterkt.  
_________

‘Naar binnen, geen getreuzel’, Ron wees naar de trap voor het appartement van Heleen.

‘Ga maar naar huis Ron… Het is al bijna middernacht. Jammer dan’, probeerde ze afscheid te nemen.

‘Vanavond niet, jongedame, je wilde gisteravond de huwelijkse intimiteit al beginnen, en je gedroeg je als een klein kind, toen dit niet door ging. Nu krijg je het op jouw manier’, Ron duwde haar in de richting van de deur.

’Nee Ron, alsjeblieft, niet op deze manier? We hebben zo lang gewacht!’, protesteerde Heleen.

‘Oh, maak je geen zorgen. Dat deel zal nog steeds moeten wachten. Morgenavond zal heel speciaal zijn, zoals ik beloofd heb. Vanavond gaat er iets heel anders gebeuren. Net zo intiem, en op de lange termijn voor jou waarschijnlijk net zo speciaal. Had ongetwijfeld veel eerder moeten gebeuren’.

‘Wat?’ Heleen probeerde zich om te draaien en den huiskamer binnen te gaan. ‘Veel eerder?’

‘Dat zei ik ja.’, grijnsde Ron duwde haar de kamer in.

‘Hee stop! Niet doen!’, Heleen worstelde en schopte om zich heen toen Ron haar optilde.

‘Nog niet, we zijn nog niets eens begonnen’, Ron hield haar zonder veel moeite al was een zak meel, onder zijn rechterarm. Het tegenstribbelen deerde hem niet toen hij door de hal in de richting van haar slaapkamer liep. Bij het bed aangekomen, ging hij zitten en zette Heleen met haar voeten op de vloer. ‘Laten we deze eerst maar eens naar beneden doen’.

Ron begon aan haar riem te plukken en aan de knoop en rits aan de voorkant van haar broek. Haar pogingen om hem te beletten waar hij mee bezig was, waren zinloos. Ron sloeg haar handen weg en pakte haar beide polsen in één hand en bleef met zijn rechterhand doen wat hij van plan was.

‘Stop had ik gezegd! Ik wil dit niet!’, Heleen zette haar strijd voort en probeerde zich los te rukken.

‘Dat had je je moeten bedenken voor je besloot je spelletje van vanmiddag te spelen! Je gaat een pak op je billen krijgen Heleen, dus houd je gemak en leg je er bij neer’.

‘Nee! Dat kun je niet doen! We moeten hierover praten!’ Heleen begon harder te rukken en probeerde ook haar handen uit zijn greep te bevrijden.

Ron had haar broek inmiddels losgemaakt en de zwaartekracht had hem over haar heupen laten zakken. ‘Dat kan ik wel en zal het doen ook. Wees maar blij dat ik dit niet eerder gedaan heb zodat iedereen het kon zien’.

‘Ron Alsjeblieft!’, smeekte Heleen met overslaande stem, toen ze merkte dat ze niet kon voorkomen dat haar bovenlichaam naar beneden geduwd werd en ze over zijn schoot kwam te liggen. ‘Neeee!!’, een gil begeleidde haar buiklanding.

‘Wat alsjebieft Ron? Laat me alsjeblieft voelen wat er met vrouwen gebeurt als ze zich onhebbelijk gedragen? Leer me alsjeblieft een lesje dat ik niet snel zal vergeten?’ Ron liet de redenen waarom ze over zijn knie zou kunnen liggen vergezeld gaan met een paar pijnlijke kletsen.

‘Oh! Auw! Auwauwauwauw! Niet doen! Alsjeblieft, niet doen!’ Haar handen probeerden de klappen te blokkeren, maar toen Ron die gemakkelijk beetpakte, probeerde ze van zijn schoot af te rollen.

‘Je gaat een flink pak op je bips krijgen Heleen. Je kunt het allemaal erger maken of je kunt het accepteren en ondergaan. Maar doe dan ook, je gaat het krijgen!’ Vervolgens zette Ron zich aan het werk.

Heleen schopte en worstelde, vloekte en schold. ‘Oh verdomme! Ron ophouden! Je doet me zeer!’

Ron lachte. ‘Het is de bedoeling dat het zeer doet! Het is een pak op je bips. En dat doet zeer! Hij liet zich door haar protesten niet van de wijs brengen.

‘Auw!’

‘Oh alsjeblieft!’

‘Stop!’

‘Ik dacht dat je van me hield!’

‘Auw! Alsjeblieft!’

Iedere kreet ging gepaard met een paar harde kletsen. Schoppen hielp niets, kronkelen en draaien hielp niets, vloeken en smeken hielp niets. Ron bleef gewoon doorslaan. Na een paar minuten, voelde Heleen zich ellendig en was met zichzelf in gevecht om niet te gaan huilen. Boosheid en woede stroomden langzaam uit haar weg. Langzaam en op een pijnlijkke manier werden ze vervangen door kalmte en warmte. Niet de gloeiende hitte van het vuur op haar billen, maar een warmte diep in haar binnenste. Een warmte die diep uit haar ziel leek te komen. De man die haar billen rauw sloeg, hield van haar en deed precies wat ze nodig had.

Toen ze zich dit bewust werd, hield het worstelen op en verdween het laatste beetje verzet en boosheid. Tranen en snikken kwamen hiervoor in de plaats en Heleen werd zich bewust van de spanning die zich in haar kruis opbouwde. Het schoppen en worstelen om aan de pijn te ontkomen, samen met het ritme van het pak slaag ontwaakten haar seksuele opwinding. Als hij niet zou stoppen zou ze een orgasme krijgen.

‘Alsjeblieft Ron! Ik beloof dat ik me zal gedragen!’, snikte Heleen, terwijl haar billen van links naar rechts gingen en trilden onder het schoppen van haar benen. Het pak slaag hield niet op, het ging juiste steeds sneller.

Ron voelde de naderende verlossing en de trillende paniek die zich in haar lichaam opbouwde. Hij was zich er niet van bewust dat ze op het punt stond klaar te komen, maar wist wel dat hij gewoon door moest slaan tot ze helemaal zou ontspannen.

Toen Heleen zich ervan bewust werd dat hij niet op zou houden en dat ze zichzelf zou verliezen, brak de paniek uit. Plotseling begon ze zich nog harder te verzetten en dwong Ron nog harder te slaan om haar eronder te houden. Het verergerde de escalatie in haar lichaam alleen maar, totdat uiteindelijk de krampen van orgasme opwelden.

Ron voelde Heleen verstijven en gaan trillen vlak voor dat haar lichaam zich helemaal ontspande en zij zich overgaf aan haar tranen. Dit was het effect wat hij beoogde, dus liet hij zijn hand voor de laatste keer neerkomen en begon zachtjes over haar gestrafte bips te wrijven.

‘Ben je nu bereid om je straf te accepteren?’, vroeg hij.

Heleen snikte en knikte. ‘Niet meer! Alsjeblieft niet meer?’ Haar smeekbedes deden hem smelten.

‘Niet meer’. Ron tilde haar op en liet haar naast zich op het bed zitten. ‘Het pak op je billen was hard genoeg, of niet?’

‘Veel te hard. Je hebt me zeer gedaan Ron’, snikte Heleen. Ron glimlachte en liet haar rustig snikken.

Ze wilde het niet toegeven dat ze ook iets binnenin gevoeld had. Ze wist dat het overweldigende gevoel van kalmte dat ze nu voelde niet alleen het gevolg was van haar orgasme.

Uitgeput en met een vredig gevoel ging Heleen tegen Ron aanliggen en liet zich door hem troosten. Ze viel in zijn armen in slaap en had maar nauwelijks in de gaten hoe Ron haar onder de dekens stopte en haar flat verliet.

Het was bijna twee uur in de ochtend toen Ron de sleutel in het slot van zijn eigen appartement stak. Over ongeveer acht uren zou hij getrouwd zijn met de lieve vrouw die hij net in bed gelegd had en die binnen 24 uur ook zijn minnares zou zijn.