Toegevoegd op by admin

De voucher (2)

Met stijgende verbazing had Michael het bericht gelezen. In eerste instantie had hij gedacht aan een marketing trick om hem te interesseren in een commerciële dienst. Maar daarna leek het bericht meer persoonlijk gericht. Kennelijk waren er mensen die hij nooit had gesproken, maar die wèl zijn naam kenden. Ze hadden hem zelfs over langere tijd geobserveerd … omdat zijn gedrag in negatieve zin was opgevallen! Dat laatste is natuurlijk nooit leuk om te horen. Waarover zou dit kunnen gaan? Misschien moest hij maar eens bij zichzelf te rade gaan …
Of was het toch allemaal één of andere stunt om hem (en anderen?) in het ootje te nemen. Een morele schuld inlossen door een lijfstraf te ondergaan? En dan ook nog op de blóte billen? Dat was toch te absurd voor woorden? In de middeleeuwen deden ze dat soms met veroordeelde misdadigers. Maar anno 2024? Wat zat er dan wel achter deze voucher?
Nieuwsgierig maakte het hem wel. Als dit een of ander spelletje was, dan kon hij dat wel een stukje meespelen. Hij hoefde alleen maar het balkje op het scherm aan te klikken. Wat volgde was een keuzemenu:
1.      Ik wil een afspraak maken voor een sessie
2.      Uitnodiging was mogelijk niet voor mij bedoeld
3.      Ik wil geen contact met de VTBVHG
Hmm. De derde optie was misschien toch de beste. Om dit definitief te maken, moest hij nog wel iets afvinken: Ik begrijp dat deze keuze kan leiden tot uitsluiting van deelname aan bepaalde evenementen.
Oef, dat klonk toch wat onheilspellend. Toch maar terug naar het menu, en dan optie 2 kiezen. Rechtsonder op het scherm verscheen nu een pop-up: even geduld alstublieft … we gaan op zoek naar een beschikbare medewerker. Het was al 8 uur ‘s avonds … zou dat nog lukken? Maar binnen een minuut meldde een zekere Ellen zich. Zij kon op haar scherm al zien op welke uitnodiging Michael gereageerd had. Dat hij enigszins verbaasd was geweest over het ontvangen bericht, daar kon zij wel inkomen. Maar toch ‘sprak’ hij nu echt met iemand van de VTBVHG. Ze moest even zijn dossier erbij pakken.
…
‘Eh, Michael? (mag ik gewoon tutoyeren?) … ik heb jouw dossier gevonden. Er staan wel een paar dingen in, die ik kan toelichten. Het liefst doe ik dat echter via een voice-chat. Heb je microfoon en luidspreker op je laptop? Uiteraard had Michael dat, maar op deze manier zou hij Ellen van de VTBVHG wel ‘dichterbij’ laten komen. Toch voelde dit nog altijd als ‘veilig’ genoeg.
Ellen bleek een prettige stem te hebben! Ze was vermoedelijk ergens in de veertig. En tactvol bleek ze ook nog te zijn. Vriendelijk legde zij uit dat Michael zeker niet de eerste was, dat er in het hedendaagse sociale verkeer nu eenmaal dingen misgaan, en dat de VTBVHG de missie had om hierin verbetering aan te brengen. In het geval van Michael betrof dit eh … een zeker gebrek aan algemeen respect. Of dit misschien een belletje deed rinkelen?
‘Nou, niet meteen …’ was zijn antwoord, maar Ellen gaf aan dat soms een onderdeel van het probleem is. Zij wilde weten of het klopte dat Michael op elke werkdag met fiets naar het treinstation ging (dit was correct). En of hij zich daarbij altijd netjes aan de verkeersregels hield. Of hij altijd ‘hoffelijk’ voorrang verleende aan daartoe gerechtigde medeweggebruikers. Of hij bij kleine verkeers-conflicten zich altijd onthield van vijandig taalgebruik. Helaas kon Michael geen van beide vragen bevestigend beantwoorden. Ellen ging nog even door: op het treinstation was Michaels gedrag ook niet even vlekkeloos … voordringen bij het in- en uitstappen, niet opstaan voor reizigers die slecht ter been waren, en nog een paar dingen. Michael moest toegeven dat dergelijke situaties zich inderdaad hadden voorgedaan …
‘Dus ik ben eigenlijk een soort verkeershufter?’ vroeg Michael zich hardop af. Plots had hij een gevoel van schaamte over zich gekregen. Hij had eigenlijk nooit zoveel nagedacht over hoe hij ‘lomp’ kon over komen op andere verkeersdeelnemers. Maar de opsomming door Ellen bracht onmiskenbaar aan het licht wat voor gedragspatroon hij (in feite al jaren) vertoonde. Het was maar goed dat Ellen het schaam-rood op zijn kaken niet kon zien.
Ellen verklaarde ‘eigenlijk wel blij’ te zijn met Michaels vraag. Het getuigde van eerlijkheid en introspectie, en vatte de essentie goed samen. De vraag was nu, hoe Michael daar verbetering in wilde aanbrengen. Precies op dit punt kon de VTBVHG namelijk een ondersteuning bieden, die bij velen zeer goed had gewerkt.
‘En daarmee doelt u op lijfstraffen’ floepte Michael eruit. Tot zijn eigen verbazing was hij nu zelf degene die dit punt als eerste aanroerde. ‘Ja, dat klopt’ zei Ellen zo luchtig mogelijk. ‘Dit is helemaal niet zo vreemd als veel mensen denken. Vroeger was het zelfs normaal. Heb je vroeger wel eens een pak voor je billen gekregen?’ Nee. dat had Michael niet. ‘Nou, daarna gaat het leven gewoon weer door hoor. Dan heb je je lesje geleerd, en kun je met een schone lei weer verder. Meer dan 80 procent van onze cliënten is achteraf superblij dat ze onze behandeling hebben gekregen’.
‘Cliënten? Betekent dit dat er ook nog voor jullie diensten betaald moet worden?’ reageerde Michael spontaan. ‘Je zult begrijpen dat wij wel onkosten maken’ legde Ellen uit, ‘maar we zijn een stichting die ook sponsorgelden ontvangt. Dit dekt een significant deel van onze kosten.
…
‘Michael, gaande het gesprek krijg ik steeds meer het gevoel dat de ondersteuning die wij als VTBVHG bieden, ook voor jou heel heilzaam zal zijn. Kan ik je misschien uitnodigen om een keer persoonlijk kennis te maken? Het kantoor van de VTBVHG ligt vlak bij het evenement waar je onze voucher hebt ontvangen, en ik ben daar morgenavond’. 
Na een korte aarzeling besloot Michael hier mee in te stemmen. ‘Een nadere kennismaking’ klonk nog steeds veilig. Toch had hij die nacht opvallend veel moeite om in slaap te vallen.

Toegevoegd op by admin

De voucher (1)

Het evenement was begonnen met een receptie zoals vele anderen: lekkere hapjes en drankjes, met een paar bekenden het glas heffen, en een paar nieuwe mensen de hand schudden. De verbazing kwam pas nadat ik was teruggekeerd in mijn hotel, en ik de ontvangen visitekaartjes nader bekeek. Eén ervan vermeldde geen naam, en leek eerder op een soort advertentie. Toch was het dat niet, want er stond vermeld dat het een voucher was. En verder alleen een webadres en een ‘persoonlijke toegangscode’.

Nog vreemder werd het toen ik de website bezocht en aldus inlogde. Goedenavond … (mijn naam!), het verheugt ons om te zien dat U gereageerd heeft op onze oproep. Wij hebben namelijk al een tijdje geprobeerd U te bereiken. Op voorspraak van leden van onze organisatie komt U in aanmerking voor een behandeling waar U uiteindelijk veel baat van zal hebben.

Graag lichten wij dit nader toe. Wij zijn VTBVHG, de Vereniging Ter Bevordering Van Hoffelijk Gedrag (in het maatschappelijk verkeer). Het ‘hoffelijk’ gedrag omvat hier een scala van wenselijke gedragingen: beleefdheid, hulpvaardigheid, respect, zich aan regels houden, etc. De maatschappelijke behoefte hieraan is momenteel groter dan ooit. Helaas lukt het niet iedereen om dit op te brengen, en daarom werkt de VTBVHG met verkenners en rapporteurs. Dit is ook de manier waarop U in beeld bent gekomen. Hopelijk en waarschijnlijk heeft U zelf wel een idee over welk niet-hoffelijke danwel asociale gedraging(en) van uw kant het hier gaat. Mocht U geen idee hebben, of dit een vergissing zijn, dan horen wij graag van U.

We verwachten hoe dan ook van U te horen: ons voucher is namelijk niet geheel vrijblijvend. Mocht U er geen gebruik van maken, dan blijven uw overtredingen geregistreerd staan in ons systeem. Uiteindelijk, en zeker bij geconstateerde nieuwe overtredingen, kan dit leiden tot uitsluitingen; denkt u aan lidmaatschappen van vele andere verenigingen dan alleen de VTBVHG.

Zowel onze filosofie als onze behandelingen zijn simpel: ‘back to the basics’. Wie zich misdraagt, krijgt een passende straf. Bij ons betekent dat vrijwel in alle gevallen: een ouderwets pak slaag op de blote billen, toegediend door een professional. Onderzoek heeft aangetoond dat dit voor meer dan 80% van onze deelnemers werkt. Dit zal waarschijnlijk dus ook voor U gelden.

Tot slot nog dit: De voucher heeft geen vervaltermijn, en is internationaal geldig. U kunt uw straf dus op elk gewenst moment en overal ter wereld in ontvangst nemen (en daarna weer met een schone lei beginnen). Wij werken alleen samen met organisaties die een ‘international spanking certificate’ hebben.

Om U aan te melden hoeft U alleen maar het vakje aan te klikken. Wij wensen U een goede betraffing toe.

Met vriendelijke groet, VTBVHG

Toegevoegd op by admin

Overdonderend

Ze kijkt op haar telefoon om te zien hoe laat het is. Niet dat tijd ertoe doet, nu ze in haar eentje op vakantie is, maar het is de macht der gewoonte. Nog een halfuurtje lezen, dan ergens avondeten gaan scoren, beslist ze. Geen nieuwe appjes van Jan. Ook daarom keek ze op haar telefoon. Hij heeft nu al twee uur lang niet meer gereageerd. Ach, hij is vast bezig. Met stoom afblazen, grinnikt ze bij zichzelf. Ze is al vijf dagen in haar eentje in dit hutje, een huisje kun je het niet noemen. Een woonkamer en keuken in één, een douchehok met wasbak en een slaapkamer waar er net een tweepersoonsbed in past. Maar meer heeft ze ook niet nodig. Deze week is van haar alleen. Om te wandelen, te zwemmen, te lezen, te doen waar ze zin in heeft. Er even uit te zijn. Ver weg van alles en iedereen. Ook van Jan, die ze nu ongestoord kan plagen. Na deze week volgen er vast consequenties. Onwillekeurig schuift ze op haar billen heen en weer. Dat zal ze na die consequenties wel een tijdje niet meer kunnen. Maar laten we wel wezen: of ze zich nu gedraagt of niet, als ze terug is, slaat hij haar toch wel. Dan kan ze deze week even goed losgaan en er plezier aan beleven. Met een grijns neemt ze haar boek er weer bij. Even later legt ze het weer neer. Ze heeft helemaal geen zin om straks nog de deur uit te gaan. Daarom neemt ze haar telefoon terug en bestelt pizza. Die geleverd wordt. Dan kan zij heerlijk verder lezen.

Er wordt aan de deur geklopt. Ze fronst. Die pizzajongens zijn wel heel snel. Maar wanneer ze de deur opentrekt, verbleekt ze. Dat had ze niet verwacht. Totaal niet. Snel doet ze de deur weer dicht en leunt ertegenaan.

*******

Jan kijkt verbluft naar de deur die zo pardoes in zijn gezicht werd dichtgegooid. Dan grijnst hij. Dit had ze duidelijk niet verwacht. Hij heeft haar totaal overdonderd. Mooi zo. Opnieuw klopt hij aan. “Ik ben niet thuis,” roept ze. Nu schiet hij hardop in de lach.

De deur gaat open op een kier. Meteen legt hij zijn hand ertegen en duwt die zachtjes verder open. Ze houdt de deur open, maar zegt niets. Ze laat hem er wel langs. Even blijft hij staan. Met de rug van zijn wijsvinger tikt hij zachtjes tegen haar wang. “Dag meisje.” Hij probeert haar blik te vangen, maar ze durft hem duidelijk niet aan te kijken.

******

Haar benen zijn pudding. Dat tikje op haar wang… De kriebels gieren door haar buik. Haar keel zit toe. “Dag Jan,” perst ze er dan uit.

“Had je me niet verwacht?”

Ze hoeft de pretlichtjes in zijn ogen niet te zien om te weten dat ze er zijn. En hoe. O, hij vindt dit heerlijk, haar zo te overdonderen. En overdonderd is ze. Kom op, meid, raap jezelf samen, denkt ze.

Jan is al op de bank gaan zitten. “Mooi hier.” Hij wijst door het grote raam naar buiten, waar je niets anders dan bomen ziet. “Je kunt hier regelrecht het bos in.” Zijn ondertoon en bijbedoelingen ontgaan haar niet.

“Ik heb lang gereden en lust wel een kopje koffie,” zegt hij dan.

Nou ja, zeg. Dat komt hier binnen in haar territorium alsof het de normaalste zaak van de wereld is en eist dan bediend te worden. Maar ze is nog te overdonderd om te protesteren.

******

“Alsjeblieft.” Het is het eerste woord dat ze uitspreekt, sinds hij hier is.

“Dank je, meisje,” zegt hij. “Je had me duidelijk niet verwacht.”

Ze schudt haar hoofd.

“Tja, dan had je je maar wat beter moeten gedragen op de app. Ik vrees dat dit geen gezelligheidsbezoekje wordt. Voor jou toch niet. Ik vind het reuzegezellig.”

Ze kijkt hem vuil aan. Mooi zo, er zit nog pit in. Na al die brutale appjes had hij ook niets anders verwacht. Maar het schokeffect van hem onverwacht voor de deur te zien staan, heeft duidelijk gewerkt, want normaal is ze pas zo stil en gedwee NA een pak slaag, niet ervoor al.

*****

“Ik denk dat je wel weet waarom ik hier ben.”

Het is geen vraag, maar ze antwoordt toch. “Die appjes…” Voor het eerst sinds hij hier is, kijkt ze hem aan. Ze had zich niet vergist, er staan inderdaad pretlichtjes in zijn ogen zo helder als de helderste ster.

“Je dacht toch niet dat je zomaar die toon met mij kon aanslaan?”

“Eigenlijk wel,” haalt ze haar schouders op. “Na deze week had je me toch wel geslagen, of ik nu brutaal was geweest of niet.”

“En nu sta ik hier. Ik hoop niet dat je nog gepland had om te gaan zwemmen tijdens de komende dagen.”

“Eigenlijk wel. Dus me nu een pak slaag geven zal niet lukken. Helaas,” voegt ze er nog gauw aan toe.

Hij schiet in de lach. Shit, dat is geen goed teken. “Ik heb pizza besteld,” probeert ze. “Die wordt straks geleverd.”

“Lekker,” hij knikt. “Die houden we wel warm in je oventje. Of ik leg hem even op je billen als ik met je klaar ben. Dan warmt hij vast ook weer snel op.”

Ze steekt haar tong naar hem uit. Meteen beseft ze haar vergissing, want hij staat op en neemt haar oor in een houdgreep. “Auwwww.”

“Wat mag jij niet doen?”

“Veel dingen,” piept ze.

De pijn in haar oor wordt intenser. Fout antwoord, dat wist ze zelf ook wel.

“Mijn tong naar je uitsteken,” kermt ze daarom snel.

“Ach kijk, zie je wel, dat weet je best. Waarom doe je het dan toch?”

Ze haalt haar schouders op. De greep op haar oor blijft onverminderd.

“Ik weet het niet,” roept ze uit.

Eindelijk laat hij haar oor los. “En waarom doe je zo brutaal over de app? Weet je dat ook niet?”

Ze kijkt naar de grond. Ze weet het wel: omdat het leuk is. En grappig. Omdat ze ervan houdt om de stoom uit zijn oren te laten komen en zijn handen te laten jeuken terwijl ze veilig is. Behalve dat ze dus niet veilig was, blijkt nu. Maar dat kan ze niet zeggen.

“Ga er maar even in de hoek over nadenken.”

*****

Hij drinkt de laatste slok van zijn koffie op. Ilse staat intussen al zo’n tien minuten in de hoek. Heeft ze de tijd gehad om wat te bekomen van de schok dat hij zo plots voor haar deur stond.

“Kom maar hier,” geeft hij aan.

Schoorvoetend draait ze zich om en komt voor hem staan. “Het spijt me,” zegt ze.

“Ik geloof er niets van,” lacht hij. “Straks, dan zal het je spijten.”

Haar mondhoeken trekken even, maar ze weet beter dan zelf ook in de lach te schieten. Jammer.

“Doe je broek en onderbroek naar beneden en kom over mijn knie liggen.”

*****

Urgh. Ze haat dit moment. En ze houdt ervan. Vreselijk is het.

Langzaam maakt ze de knoop van haar broek los en stroopt ze de stugge stof langs haar benen naar beneden. Haar onderbroek volgt. Dan gaat ze over zijn knie liggen. Ze knijpt haar ogen stijf dicht in afwachting van wat er gaat komen.

Met zijn hand wrijft hij even over haar billen, dan begint hij te slaan. Hard.

“Even iets aan de jeuk doen,” refereert hij aan een van haar appjes.

“Die anti-jeukzalf vond ik een beter voorstel,” mompelt ze. Dat levert haar twee klappen op haar bovenbenen op.

“Dit werkt beter,” antwoordt hij tevreden. Waarom klinkt hij zo tevreden? Ze zou een diepe zucht slaken, maar krijgt er niet de tijd voor. De klappen regenen neer op haar billen. Ze branden, nu al. Iets zegt haar dat dit nog maar het begin is.

Dan wordt er plots aan de deur geklopt. Jan houdt op met slaan. De pizza! Die was ze helemaal vergeten. Gered door het geklop, denkt ze, terwijl Jan naar de voordeur loopt. Zelf gaat ze zo zitten, dat het niet opvalt dat ze halfnaakt is. Ze hoort hoe Jan de pizza aanneemt en de deur terug sluit.

“Zo, die ruikt lekker,” merkt hij op.

“Zonde om koud te laten worden,” probeert ze.

“Je hebt gelijk,” antwoordt hij tot haar verbazing. “Dek de tafel maar.”

Ze reikt naar haar broek, maar een strenge blik houdt haar tegen.

“Jij dekt de tafel, ik ben zo terug.”

*****

Hij hoeft niet ver de deur uit om te vinden wat hij zoekt. Hij raapt een lange tak van de grond en zwiept er een paar keer mee door de lucht. Perfect. Nu nog even in de koffer van de auto kijken… Een badborstel en een kokosmatje. Hij had getwijfeld of hij het wel moest meenemen, maar nu is hij blij dat hij het tot zijn beschikking heeft.

Ilse is er minder blij om. Haar blik verraadt haar meteen als ze ziet wat hij heeft meegenomen. Maar de tafel is netjes gedekt en er ligt zelfs al een stuk pizza op elk bord.

“Netjes,” knikt hij. De badborstel en de opgeraapte tak mogen op de tafel, naast de pizzadoos, mooi in het zicht. Dan weet ze wat haar nog te wachten staat. Het kokosmatje legt hij zorgvuldig op een van de stoelen.

“Zitten,” wijst hij. Heerlijk, hoe zorgelijk ze kijkt. Begint ze te beseffen dat het geen goed idee was om aan te dringen om eerst te eten? Ach, ze had er al de hele tijd niets over te zeggen. Dit was al lang beslist, eigenlijk al op het moment waarop ze zei dat ze pizza verwachtte.

“Smakelijk.” Over de tafel heen glimlacht hij haar niet-zo-onschuldig toe.

“Smakelijk,” mompelt ze terug.

“Deze stoelen zitten best goed,” merkt hij op.

Dat komt hem op een boze blik te staan. Hij schiet in de lach. Geweldig idee van hem om hierheen te komen en haar een toontje lager te laten zingen. Dit gaat ze niet snel vergeten, daar zorgt hij wel voor.

******

Werktuigelijk kauwt ze op haar stuk pizza. Ze proeft nauwelijks wat erop ligt. Daarvoor prikken de haartjes van de kokosmat te venijnig in haar billen. Moet ze straks echt nog de badborstel en die tak voelen? Haar buik wordt klein van angst. Ze slikt de pizza door, maar die blijft half steken in haar keel.

“Drink een slokje water.”

Moet hij nu echt alles zien? Toch doet ze wat hij zegt. Zonder hem aan te kijken. Dat kan ze niet. Niet meer. Al de hele tijd niet eigenlijk. Ze had nooit verwacht dat hij hier zomaar voor de deur zou staan. Anders was ze niet zo brutaal geweest in haar appjes. Had ze hem niet uitgedaagd. Letterlijk tegen hem gezegd dat ze toch veilig was, wat wou hij doen? Dit dus…

Eindelijk is de pizza op. De kokosmat prikt verschrikkelijk. Ze wil niets liever dan gaan verzitten, maar weet uit ervaring dat de pijn dan alleen maar erger wordt.

“Sta maar op.”

Ook dat doet ze liever niet. Opstaan is het pijnlijkste deel. Maar ooit moet het toch. Dus dan maar beter meteen. Met haar handen duwt ze op de tafel om zichzelf steun te geven. Jan kijkt zwijgend toe. De rotzak. Die geniet hiervan. Zij ook, maar nu nog niet. Achteraf pas. Nu is ze vooral bang voor wat komen gaat.

*****

Hij neemt haar bij haar bovenarm en troont haar mee naar de bank. Die heeft een brede leuning aan de zijkant, waar ze vast mooi overheen past. Inderdaad komen haar voeten nog net aan de grond. Haar bovenlichaam ligt comfortabel op de bank. Haar billen steken hoog de lucht in. Perfect.

Even bewondert hij het patroon van kleine, rode spikkeltjes, veroorzaakt door de kokosmat. Dat moet pijn doen. Hij wrijft eroverheen met zijn hand en voelt het reliëf. Mooi zo. Het gaat nog veel meer pijn doen.

“Heb je enig idee hoeveel brutale appjes je me de afgelopen dagen hebt gestuurd?”

Ze schudt haar hoofd.

“Vijftig? Honderd? Tweehonderd?”

Haar billen knijpen samen. Ze vreest het antwoord.

“Ik heb ze niet geteld,” geeft hij dan toe. Ze ontspant weer. “Maar ik denk dat we gemakkelijk aan honderd komen.

Ze houdt haar adem in, merkt hij.

“Honderd is een mooi getal, vind je niet?”

Ze schudt haar hoofd.

“Tweehonderd dan? Is dat beter?”

“Nee!”

Twee harde klappen op haar bovenbenen.

“Nee, Jan,” corrigeert ze snel.

“Goed zo. Honderd dus.” Hij houdt de badborstel even tegen haar billen aan, haalt hem weg en laat de eerste klap neerkomen. Dan de tweede op de andere bil.

Ilse kreunt van de pijn.

“Nog achtennegentig te gaan,” zegt hij opgewekt.

*****

“Het spijt me,” snikt Ilse. “Ik zal niet meer zo brutaal zijn.” Haar billen voelen alsof iemand er een gloeiende pook tegen houdt. Badborstel na kokosmat valt niet aan te raden, echt niet.

Jan lacht. “Ik geloof er niets van. Je zult heel even niet meer zo brutaal zijn. Daarna begint het weer.”

Daar heeft ze geen weerwoord op. Niet echt. Ze weet zelf ook dat het zo werkt. “Het spijt me echt,” jammert ze. “Het doet zoveel pijn.”

“Kijk, dat geloof ik wel.” Hij strijkt even met zijn hand over haar gezwollen billen. Comfortabel zitten lezen zal de rest van haar vakantie geen optie meer zijn.

“Nu nog de tak,” geeft hij aan.

Ilse schrikt. “Nee!” roept ze uit. Die tak, die was ze al vergeten. “Ik kan niet meer,” jammert ze.

“Jammer dan. Dat had je maar eerder moeten bedenken toen je al die appjes stuurde om me uit te dagen. Buig maar over de tafel.”

Moeizaam komt ze overeind. Haar handen wrijven over haar billen. Ow, het doet zo’n pijn.

Ze zet haar ellebogen op tafel en duwt haar billen achteruit. Wat een rothouding ook.

*****

“Twaalf,” kondigt hij aan.

Als hij haar ogen kon zien, zou hij er angst in lezen, weet hij. Terecht. Deze laatste twaalf zullen tellen. Deze straf zal ze zich nog lang herinneren.

De eerste klap mikt hij in het midden van haar billen. Dan werkt hij gestaag naar onder. Na de vierde is ze beginnen snikken. Toch gaat hij verder. Dit heeft ze nodig.

“Nog twee,” kondigt hij aan.

“Ja, Jan,” snikt ze. Mooi zo. Dit is wat hij wil horen. Die brutale appjes zullen voortaan even achterwege blijven.

Hij houdt de tak tegen haar bovenbenen.

“Nee!” Haar handen vliegen naar achteren, willen haar benen afschermen.

“In positie.”

Ze luistert. Vrijwel meteen. “Goed zo,” zegt hij. Dan laat hij de tak neerkomen. Hard. Ze schreeuwt het net niet uit.

“De laatste…” Vrijwel meteen haalt hij uit, op exact dezelfde plek. Nu schreeuwt ze wel.

Hij gooit de tak weg en slaat zijn armen om haar heen.

“Het is goed, meisje,” fluistert hij. “Je hebt het goed doorstaan. Ik ben trots op je.”

******

Als ze een paar uur later in bed ligt, op haar buik, grijpt ze haar telefoon om Jan nog even een welterusten-appje te sturen. Na de straf is hij nog even gebleven en hebben ze een serie gekeken, maar toen moest hij terug naar huis.

“Niet meer zo brutaal, oké?” Zijn waarschuwing ging vergezeld van een stevig kneepje in haar rechterbil. “Owwww, nee, Jan.”

“Voor heel even dan,” had ze eraan toegevoegd, nadat ze de deur achter hem had dichtgedaan. Even twijfelt ze. Zou ze…?

Toch maar niet, besluit ze uiteindelijk. Even niet. Tot ze weer kan zitten.

Toegevoegd op by admin

Wie zoet is krijgt lekkers…

“Zullen we nog gaan lootje trekken voor 5 december?” Monique keek haar vriendin
enthousiast vragend aan. “Hm..” mompelde deze, “…het is eigenlijk al te kort dag en wie
moeten we nog meer vragen?”
“Nou, ja..” antwoordde Monique, “we kunnen toch vast wel een paar anderen vinden, zo
moeilijk moet dat niet zijn!” Ze zweeg en dacht na, “..maar het is inderdaad al bijna zover,
dus of het nog zin heeft..?”
“Ik denk dat we Sinterklaas beter een jaar kunnen overslaan, vind je niet?” zei Monique’s
vriendin Mirjam met een glimlach, “hij zal ons dit jaar wel vergeten.”
“Snik..snik…” zei Monique met en krulde haar onderlip” en we zijn nog wel zóóó lief geweest
dit jaar! We zullen toch wel íets van hem krijgen?!”
“Ehmm…de roe..misschien?!” riep Mirjam met een streng gezicht. Ze keek Monique aan en
beiden barstten in schaterlachen uit.
“We kunnen natuurlijk wel wat sinterklaasliedjes zingen” zei Monique, “ misschien kunnen
we die ouwe wel een beetje van gedachte laten veranderen.” En ze begon te zingen:
“Sinterklaas ka-poen-ne..”
“Ik moet nieuwe schoene..”
“En niet van die goedkope..”
“Daar kan ik niet op lope…!”
Weer lagen ze allebei dubbel van het lachen. Terwijl ze zo nog wat doorgingen en allerlei
teksten verzonnen op bestaande sinterklaasliedjes werden ze hoe langer hoe meliger.
Plotseling werd er flink op de ramen gebonsd. Bom!..Bom!..Bom!! klonk het hard en de
ruiten trilden in hun sponningen. Monique en Mirjam schrokken geweldig en keken elkaar
verschrikt aan. “W..wat is dat..?!” zei Mirjam met trillende stem. “ Inbrekers..?!!”
“Dat kàn toch haast niet..? zei Monique met een onzekere toon in haar stem.
De bel van de voordeur klonk plotseling hard en schel door het huis. Nog eens en nog eens
werd er op de bel gedrukt, nu heel lang.
Monique stond op van de bank en fluisterde: “Ik zal eens gaan kijken…” Ze liep zachtjes op
haar kousen naar het raam , schoof de gordijnen een klein stukje weg en gluurde door een
kiertje naar buiten. Met een ruk schoof ze het gordijn toen weer dicht en keek Mirjam met
een opgewonden en ook verbaasde blik aan. “Oh….” zei ze en sloeg haar hand voor haar
mond
“ ..het is sinterklaas..!!”
“Dat meen je niet!” zei Mirjam vertwijfeld, “….hoe kan dat nu !!” Monique stond even stil en
besloot toen toch de deur maar te openen, want sinterklaas buiten laten wachten…dat kan
toch ook niet…
Ze liep naar de deur, maar voor ze de deur goed en wel open had, kwam de sint de hal al
binnen en sloot de deur zelf achter zich.
Hij zei verder niets en Monique vond dat hij een beetje een norse blik in z’n ogen had.
Sinterklaas wees haar gebiedend richting de woonkamer en terwijl Monique terugliep, kwam
de sint met verbazend lenige tred achter haar aan.
Monique ging naast Mirjam op de bank zitten en samen keken ze de sint enigszins nerveus
aan, want ze voelden allebei wel aan dat er “iets” in de lucht hing.
Sinterklaas ging op de grote stoel tegenover hen zitten en keek hen beiden eens streng aan.
“Zo…” zei hij tenslotte met een diepe stem, “ daar ben ik dan eindelijk toch nog.. Hadden
jullie nu echt gedacht dat ik jullie zou vergeten?!”
“Nou..eeh.. niet echt sinterklaas” stamelde Mirjam , “maar we dachten…..” ze zweeg en
boog haar hoofd.
“Het duurde ook zo lang..” zei Monique brutaal. Ze begon de hele situatie wel een beetje
leuk te vinden. “..en we dachten dat u te druk was,….. u bent tenslotte ook de jongste niet
meer..!”
Toen ze dit gezegd had sloeg ze als een ondeugende meid haar hand voor haar mond en
proestte een keer.
Boos keek de sint haar kant op en zei een beetje verontwaardigd: “ Zeg, Monique, jij lijkt
toch een beetje minderwaardig over mij te denken, nietwaar!!”
Monique keek verlegen naar de grond en zei:” Sorry, sinterklaas, ik bedoelde het echt niet
zo..”
“Hm…..” bromde de sint, “ daar lijkt het anders helemáál niet op, jongedame..!!”
Hij schoof een beetje recht in zij stoel en vervolgde: “ Ik kan mij vergissen, al lijkt me dat heel
onwaarschijnlijk, maar ik hoorde jou daarnet toen ik voorbij kwam een paar heel vreemde
liedjes zingen!” Hij boog zich wat voorover naar Monique en zei: “Kijk me eens aan
Monique……is dat zo..?!!”
Ze durfde bijna niet omhoog te kijken, maar moest het toch. Ze dacht snel na over een
verhaal om het te ontkennen, maar kon niets verzinnen. Toen knikte ze tenslotte langzaam,
keek de sint heel schuldbewust aan, in een poging om zijn medelijden op te wekken, en zei
zachtjes: “ Ja, sinterklaas, maar het was bedoeld als grapje…snapt u… we verveelden ons
een beetje en toen…..”
Maar de sint was blijkbaar niet in de stemming om medelijden te krijgen, want boos
onderbrak hij haar: “ ..jij bent een ondeugende meid, Monique !!” Hij hief zijn wijsvinger op en
zei: “ …ik ben het zat om me door jou nog langer te laten uitlachen!!”
“Mmaar…..” stamelde Monique, “…het wwas echt niet expres hoor Sinterklaas” en ze
pruilde haar mondje zoals ze dat altijd goed kon doen.
“Niets mee te maken..!!” zei de sint gebiedend: “…..het moet maar eens afgelopen zijn.
Kom jij maar eens even hier, dame!!”
Gehoorzaam stond Monique op en schoorvoetend liep ze langzaam richting sinterklaas.
Toen ze voor hem stond pakte hij haar bij de arm en sprak haar vermanend toe: “ Ik zal jou
eens geven wat jij verdient hebt, Monique! Jij krijgt een flink pak op je billen!!”
Voor ze het wist trok de sint haar met een vloeiende beweging over zijn knie en schoof hij
haar rokje met een ruk omhoog. “ Nnee..”riep Monique, ‘ niet doen sinterklaas! Ik deed het
echt niet expres!” Ze probeerde wanhopig met haar hand haar billen te beschermen, maar
sinterklaas trok haar hand stevig op haar rug en hield hem in een ijzeren greep.
Met een vlugge beweging deed de sint zijn handschoenen uit om haar met zijn blote handen
eens een lesje te leren. Terwijl Monique probeerde tegen te spartelen, schoof de sint
langzaam maar zelfverzekerd haar broekje naar beneden tot over haar knieën. Het begon
langzaam maar zeker tot Monique door te dringen dat het de sint menens was en dat ze
werkelijk een pak op haar blote billen ging krijgen.
Sinterklaas hief zij hand op en liet hem met een KLETS! neerkomen op de ronde billen van
Monique. “Aauw!” schrok deze en spartelde om onder de greep vandaan te komen. Maar ze
hand geen schijn van kans en de sint vervolgde het pak slaag door in een langzaam maar
toch stevig tempo haar blote billen met zijn blote hand te bewerken. PETS!…PETS!…PETS!
klonk het luid door de kamer en de Auw! ’s en Ohww’s van Monique klonken er tussendoor.
PETS!….KLETS!….”Zo..jongedame!” PETS!.. “Auw!” …KLETS!… “Ik zal jou eens…” PETS!
..PETS!…”leren ..hoe.. dat.. gaat!!” PETS!… “Owww” ….PETS!
De billen van Monique begonnen nu al een beetje de rode kleur te krijgen als de mantel van
de sint en Monique voelde ze al een beetje tintelen.
Maar de sint was nog lang niet van plan te stoppen en ging maar door met de straf op haar
blote billen.
PETS!..KLETS!…. “meisjes…die…ondeugend..zijn..willen…. PETS!… .PETS!… .PETS!..
“krijgen…op…hun…blote…billen!!” PETS!.. ”auw!”. .PETS!.. PETS!..
Monique voelde haar billen nu flink branden en begon zich wanhopig af te vragen of
sinterklaas nog zou stoppen. Ze voelde de tranen in zich opkomen en na nog een paar flinke
petsen barstte ze in snikken uit. De sint leek echter onvermurwbaar en gaf haar nog zeker
10 flinke kletsen extra op haar gloeiende blote billen.
Toen stopte hij en trok Monique overeind. Hij keek haar streng aan en zei:”Zo, Monique, ik
hoop dat je hier iets van geleerd hebt!!”
Monique knikte door haar tranen heen. Sinterklaas wees haar met een gebiedende
armzwaai naar de hoek van de kamer. Daar moest Monique gaan staan met haar handen op
de rug.
Terwijl ze na moest denken over haar stoute gedragingen, hoorde ze hoe de sint nu Mirjam
ook bij zich riep. Hoewel Monique niets kon zien, hoorde ze dat ook Mirjam met een
benepen stemmetje protesteerde en riep: ‘Nee!..het spijt me Sinterklaas! écht!.. ik zal het
nóóit meer doen!’ Maar de Sint was niet gevoelig voor haar protesten en was van plan om
ook Mirjam eens te laten merken wat hij van haar gedrag vond. Hij pakte haar stevig bij haar
arm en voor ze het wist lag ook Mirjam bij de sint over de knie ging haar broekje naar
beneden. Ze kreeg een zelfde straf in de vorm van een flink pak op haar blote billen, net als
Monique.
De kletsende hand van de sint klonk luid door de kamer en ook Mirjam schreeuwde als een
mager speenvarken en probeerde zich los te worstelen. Maar de Sint was ongekend sterk
voor zijn leeftijd, waardoor Mirjam zich uiteindelijk toch gewonnen moest geven en tenslotte
ook snikkend, met een paar flinke rode billen naast Monique in de hoek kwam staan.
Toen ze beiden een hele poos in de hoek hadden gestaan riep de sint ze weer bij zich en gaf
ze nog een flinke uitbrander. Nadat ze plechtig beloofd hadden om nóóit meer van die
ondeugende liedjes te zingen, mochten ze allebei de kleren weer aantrekken en ging de
sinterklaas de deur weer uit, op pad naar een volgende ondeugende meid…..

Toegevoegd op by admin

Tijgerbalsem

Tijgerbalsem (rood) is een crème die vaak gebruikt wordt om spierpijn tegen te gaan of te verlichten. Als je ze op de huid smeert, ontstaat er een brandend warm gevoel. Warmte is goed voor de spieren, dus vandaar dat sporters tijgerbalsem vaak gebruiken voor het sporten, om de opwarming van de spieren te bevorderen, of net na het sporten, om de spieren sneller te helpen recupereren.

Spanking is nog steeds geen officieel erkende sport… Ja, ja, bla bla, armspieren en work-out voor de D en zo, maar ik zie spanking toch nog niet op de lijst staan van sporten voor de Olympische Spelen.

Je kunt je dus wel voorstellen dat als deze tijgerbalsem op de billen uitgesmeerd wordt, dit een (aangenaam?) brandend gevoel veroorzaakt, waarbij je je best kunt inbeelden dat het de nasleep van een spanking is. Ideaal als de spankee stuitert, maar een spanking om wat voor reden dan ook geen optie is (geen D aanwezig of beschikbaar, zou te veel lawaai maken, …). Tijgerbalsem wordt dan ook door sommigen ingezet als “silent spanking”, omdat het immers geen lawaai maakt, maar zitten wel flink ongemakkelijk wordt.

Ook als je alleen bent en even nood hebt aan het gevoel van een spanking, maar niet van self-spanking houdt, kun je je eigen billen insmeren met tijgerbalsem en je inbeelden dat het brandende gevoel het resultaat is van een flink pak op je billen. Waar je bij self-spanking nog enigszins controle hebt over hoe hard je je billen laat branden, ben je bij tijgerbalsem overgeleverd aan de zalf: eenmaal gesmeerd, houdt niets het brandende gevoel nog tegen.

Een andere, veel gemenere optie is om de billen na een pak slaag nog eens extra in te smeren met tijgerbalsem om het effect extreem te versterken.

Voor de luie D’s dus… Is het te veel moeite om jullie poezelige pootjes te gebruiken?

HOe werkt het?

Tijgerbalsem bevat veel verschillende ingrediënten die vaak op een of andere manier de huid irriteren of prikkelen. Eigenlijk misleiden ze dus ons brein door een vals gevoel van warmte op te wekken. Tijgerbalsem warmt de spieren dus niet echt op, dat lijkt alleen maar zo. Het zorgt er vooral voor dat de bloedvaten ter hoogte van de huid uitzetten en dat er tijdelijk meer bloed stroomt door de opperste huidlagen. Dat verklaart waarom de huid vaak rood wordt en wat opzwelt als je het aanbrengt. We raden daarom aan om tijgerbalsem niet (of zeker niet meteen, als eerste gebruik) in te zetten na een pak slaag waarbij de billen het al flink te verduren hebben gehad en ze al erg rood/paars en gezwollen zijn. Gebruik tijgerbalsem ook nooit indien de huid per ongeluk een beetje is opengegaan en er dus wondjes zijn ontstaan. Het lijkt ons verstandig om tijgerbalsem vooral in te zetten als “silent spanking”, op nog onbeschadigde of slechts lichtroze billen. Let wel: de zalf kan plekken maken op kleren, dus zorg dat de billen goed afgedekt worden (of net bloot blijven). Probeer tijgerbalsem altijd eerst uit op een klein stukje huid voor je er echt mee aan de slag gaat. Aangezien er zoveel verschillende irriterende ingrediënten in zitten, is het namelijk niet ondenkbaar dat iemand er allergisch op kan reageren.

Roodheid en een brandend gevoel, dat klinkt als een allergie. Geen tijgerbalsem gebruiken dus! En nu je het zegt … Ik geloof dat ik allergisch ben voor spankings!

Toegevoegd op by admin · 1 Comment

4) Nieuwe regels voor Edward

In de zes maanden dat Edward en ik nu samenwoonde raakte we steeds meer gewend aan elkaar en leerde ook elkaars gewoontes en eigenaardigheden kennen. Heel voorzichtig was ik in de afgelopen paar maanden, nadat Edward zijn eerste pak slaag had gehad, steeds wat dominanter geworden richting Edward. Dat uitte zich vooral in mijn instructies over de huishoudelijke taken en de dingen die Edward nog moest leren. Maar Edward luisterde goed en deed wat ik hem zei. Ik had het gevoel dat hij al geaccepteerd had dat ik de leiding had in onze relatie. Het leek mij na zes maanden dan ook een mooi moment om eens de balans op te maken en de touwtjes wat strakker aan te trekken. Tijdens het zondagochtend ontbijt vroeg ik Edward hoe hij de afgelopen zes maanden van samenwonen ervaren had en of hij tevreden was met de manier zoals het nu ging. Edward reageerde heel enthousiast en zei dat hij allereerst superblij was met mij en ook met onze relatie en onze manier van samenleven en dat hij nooit meer anders zou willen. Ik was blij met die reactie van Edward maar ik kon het niet laten om te vragen \”Ondanks dat ik je een paar keer straf heb moeten geven en dat ik dat misschien nog wel vaker moet doen?\”. \”Tja, dat ik straf kreeg vond ik niet fijn al had ik het beide keren wel verdient. En als ik eerlijk ben heb ik af en toe ik wel een beetje sturing van jou nodig en kennelijk hoort straf ook bij jou manier van sturen. Dus moet ik me daar maar bij neerleggen. Want voor de rest ben ik echt superblij zoals ik al zei.\” Ik had geen beter antwoord van Edward kunnen wensen. Hij had zo te horen volledig geaccepteerd dat ik hem strafte en was ondanks dat toch nog \’superblij\’.
\”En jij Johanna, hoe heb jij het de afgelopen zes maanden ervaren?\” vroeg Edward aan mij en ik zag dat hij het spannend vond wat ik zou gaan antwoorden. Ik zei \”Ik heb het de afgelopen maanden best wel fijn gehad samen met jou. Voor mij was het wel even wennen om iemand permanent in mijn huis te hebben. Maar ik heb er zeker een goed gevoel bij en ben ook blij met jou als persoon.\” Ik zag dat Edward positief verrast was met mijn reactie en hij ontspande zichtbaar. Ik wilde echter nog wel wat duidelijker zijn over het vervolg dus ging ik verder met \”Als het aan mij ligt gaan we op deze manier verder onze gezamenlijke toekomst tegemoet. Dat houdt dus ook wel in dat ik, ook in onze verdere toekomst, binnen onze relatie de touwtjes in handen wil houden maar ik neem aan dat je dat al wel begrepen had.\” Edward reageerde op mijn opmerking over onze gezamenlijke toekomst dat hij hoopte dat wij altijd bij elkaar zouden blijven en samen oud zouden worden. \”En, Ja Mevrouw, dat jij de touwtjes in handen wilt houden had ik al begrepen en ook niet anders verwacht.\” zei hij met een grote glimlach. \”Nou daar ben ik blij om. Misschien dat ik je dan nog ooit \’mijn man\’ mag noemen\” en met die uitspraak wist ik dat ik Edward een groot plezier deed en hem extra vertrouwen gaf dat ik met hem verder wilde. \”Zou zomaar kunnen!\” zei hij met een grote grijns op zijn gezicht.
\”Zullen we dan vanavond gezellig samen uit gaan eten om onze toekomst te vieren?\” stelde ik voor en Edward sloot zich daarbij aan.
\”We moeten wel nog wat betere financiële afspraken met elkaar en er zijn zeker nog wel een aantal zaken zijn die ik beslist anders zou willen zien en waar ik het met jou nog absoluut over moet hebben maar ik stel voor dat we dat uitstellen tot morgen en vandaag gewoon genieten.\” Edward reageerde met \”Morgen praten en vandaag genieten lijkt me prima.\”
Het was een heerlijk en romantisch etentje geworden wat we daarna samen thuis hadden voortgezet met alles wat daarbij hoorde.

Die dag erna waren wij allebei vrij en besteedde we allebei tijd aan onze huishoudelijke taken. Na de lunch zouden we met elkaar gaan praten zoals we dat de dag ervoor hadden besproken.
Qua financiën waren we er snel uit. We zouden allebei iedere maand een gelijk bedrag storten op een gezamenlijke rekening en daarvan werden alle kosten betaald. Edward stelde voor dat ik onze administratie zou doen omdat hij daar niet zo goed in was en ook wat slordiger. Ik was het daar wel mee eens. Daarna zei Edward tegen mij \”Jij had nog een aantal andere zaken die je graag anders zou willen zien en met mij wilde bespreken, ik zou zeggen; brand los!.\”
\”Dat klopt, er zijn een aantal zaken waar ik me de afgelopen maanden aan gestoord heb maar er niets over heb gezegd omdat we pas net samenwoonde. En nu wil ik wel dat deze zaken veranderen. Daarnaast heb ik dingen die we al hadden afgesproken en door jou niet werden nagekomen door de vingers gezien maar dat zal ik nu niet meer doen.\” ik pauzeerde even om Edward de kans te geven om te reageren maar hij wachtte rustig af, dus ging ik verder
\”Ik zal de zaken die ik bedoel een voor een opnoemen en ik zou het fijn vinden als je eerst gewoon luistert tot ik klaar ben met een punt voordat je reageert.
Ten eerste: we hebben in de verdeling van taken afgesproken dat ik o.a. zou wassen en voor de vouwwas zou zorgen en jij voor de strijkwas. Dat heb ik je de afgelopen maanden geleerd en dat kun je inmiddels uitstekend. We hadden ook de afspraak dat die strijkwas uiterlijk maandagavond, voordat onze werkweek weer begint, klaar zou zijn. Maar zeker vijf keer in de voorbije maanden heb ik zelf de strijkwas moeten doen op dinsdag omdat jij dat niet had gedaan. En ik zal heel duidelijk zijn; als in het vervolg de strijkwas niet klaar is op maandagavond krijg je straf. Is dat duidelijk?.\”
Edward reageerde schuldbewust \”Ja, heel duidelijk en nog sorry daarvoor. Ik zal zorgen dat het voortaan op tijd gebeurt.\”
\”Fijn, goed om te horen.\”
\”Ten tweede: sinds een maand of vier komt jou post ook aan op dit adres en in die tijd heb jij al drie keer post gehad van het centraal justitieel incasso bureau en een bekeuring moeten betalen voor te hard rijden. Je vertelde me iedere keer heel nonchalant en een beetje lacherig hoeveel je moest betalen. Hieraan heb ik me echt gestoord. In totaal was dat ongeveer 300 euro en dat is gewoon weggegooid geld wat je veel beter had kunnen besteden. Daarnaast is het ook veiliger, vooral voor andere weggebruikers, dat je je aan de toegestane snelheid houdt. Dus als je in het vervolg nog een bekeuring krijgt voor te hard rijden of iets dergelijk dan mag je voor straf, naast het bedrag wat je moet betalen aan het CJIB, ook nog een keer hetzelfde bedrag overmaken op onze gezamenlijke rekening. En dat geld zal ik dan doneren aan een goed doel. En om ervoor te zorgen dat dit ook als straf voelt mag je daarna naar boven en ga je over de knie. Voor iedere euro één klap met de houten borstel. Zou dat helpen denk je om bekeuringen te voorkomen?\”
\”Dat is wel een heftige straf vind ik. Het is maar een bekeuring hoor en zo erg is dat toch ook weer niet.\” was Edwards reactie. 
\”Dit is nu precies wat ik bedoel…\”reageerde ik fel \”weer die nonchalance over je geld wat je in het putje gooit. Ik wordt er nu alweer pissig om. Maar dit bevestigd wel dat, behalve het geld wat gedoneerd wordt aan een goed doel, een afspraak met de houten borstel over mijn knie echt wel nodig is om het je af te leren. Dus zo gaan we dat doen, discussie gesloten!\” en met een boze blik keek ik naar Edward die helemaal overdonderd was en met een beteuterd gezicht zei \”Oké.\” 
Mooi, dacht ik bij mezelf, hoe strenger ik hem toespreek des te meegaander reageert hij. Maar toch wilde ik van hem horen of hij dit niet allemaal te heftig vond.
\”Dit waren de eerste twee zaken die ik met je wilde bespreken en ik heb er nog drie op mijn lijstje staan. Wil je nog steeds met me samenwonen onder mijn voorwaarden?\” Hij reageerde echter meteen heel vastberaden met \”Ja natuurlijk wil ik nog met je samenwonen. Ik laat me door een paar van die regeltjes niet afschrikken hoor. Daarvoor ben ik veel te blij met onze relatie. En ik vind deze punten zoals jij ze uitlegt gewoon terecht en kan ik daar makkelijk aan voldoen.\” en naar mijn mening vol zelfoverschatting zei hij gekscherend \”laat de volgende drie ook maar horen …. \’Mevrouw\’.\”
\”Ik vind het fijn dat je er zo op reageert. Dat sterkt mijn vertrouwen in onze toekomst nog meer. Laten dan maar verder gaan.\”
\”Ten derde: en dit vind ik misschien wel het punt wat het zwaarste weegt voor mij maar waar jij je vermoedelijk helemaal niet van bewust bent geweest. Dat is namelijk in de situatie wanneer we bij jouw of mijn vrienden of familie zijn of überhaupt in welk gezelschap dan ook en we zijn in een gesprek gewikkeld. Al een paar keer is het voorgekomen dat wanneer ik dan iets zei, jij dan hierop reageerde met \’nee hoor dat is niet zo\’ of iets dergelijks en daarna ten overstaan van iedereen met mij een discussie begon over datgene wat ik gezegd had. Dat voelt echt heel vernederend en dat wil ik niet meer voelen, nooit meer!\” en terwijl ik dat zei merkte ik dat ik mijn tranen moest bedwingen omdat ik een dejavue kreeg van mijn eerste huwelijk. Edward zag dat ook en legde zijn hand op mijn arm en zei \”Het spijt me heel erg dat ik dat heb gedaan maar ik was me er inderdaad niet van bewust. Maar ik snap nu ook dat dat heel vernederend voelt. Ik zal mijn uiterste best doen om je nooit meer zo te laten voelen.\” Ik zag dat Edward dit oprecht erg voor me vond en ik zei \”Mocht je, nu je dit weet, me toch dit vernederende gevoel nog ooit weer geven dan verzeker ik je dat ik ervoor zorg dat je een week niet lekker kunt zitten.\” heel begrijpend zei Edward \”Dat snap ik; en terecht vind ik!\”
Weer een beetje rustiger geworden keek ik naar Edward en zei
\”Laten we maar naar punt vier gaan dus; Ten vierde: we zijn meestal wel een paar keer per week intiem met elkaar en dat voelt fijn. Ik geniet van alle plekjes van je lekkere lichaam alleen vind ik het jammer dat sommige plekjes behaard zijn. Jij vertelde mij dat je het heel fijn vond dat ik overal glad geschoren was en dat je dat opwind. Nou dat is voor mij hetzelfde dus zou ik graag willen dat jij er ook voor zorgt dat je lekker glad bent. Dus dat je ook geschoren bent rondom je piemel, tussen je billen en onder je oksels. Dat moet je natuurlijk wel goed bijhouden dus stel ik voor dat je dat iedere week op vrijdag doet dan ben je lekker glad voor het weekend. En denk eraan; mocht je het vergeten dan zal ik het moeten doen voor je.\” Dat laatste zei ik met een grote grijns op mijn gezicht. Edward zei dat hij niet wist dat ik dat ook fijn vond en dat hij zich op die plekjes nog nooit geschoren had maar als ik dat wilde zou hij dat zeker doen. Hij zou er vrijdag mee beginnen.
\”Nou dan ten vijfde en laatste wil ik het hebben over je ondergoed. Als ondergoed draag jij nog altijd de onderbroeken en hemden die je moeder altijd voor je heeft gekocht. Je witte onderbroeken vind ik op zich wel schattig en hygiënisch alleen je hemden vind ik wat ouderwets en daarom wil ik graag dat je in plaats van die hemden T-shirts gaat dragen. Dat past ook beter onder een trui of poloshirt. Natuurlijk wil ik je niet dat je hiervoor extra kosten maakt en omdat ik dat graag wil stel ik voor dat ik in de toekomst je ondergoed koop en dus ook nieuwe T-shirts i.p.v. hemden.\” Ik wachtte zodat Edward kon reageren. \”Oké, die hemden zijn inderdaad wel ouderwets dus wil ik graag in plaats daarvan T-shirts dragen. Maar ik kan die zelf ook wel kopen hoor.\” 
\”Nee hoor, ik vind het wel leuk dat ik deze taak van je moeder over kan nemen; ik wil dat graag doen.\” zei ik hem lief aankijkend.
\”Als jij dat persé wil vind ik het goed hoor. Dan zijn we nu klaar want dit was het laatste punt toch?\” vroeg Edward met een blij gezicht.
\”Nou nee, ik heb nog een punt over je ondergoed en dat vind ik wel een beetje lastig maar ik wil het toch zeggen want ik wil wel dat het veranderd.\” Edward keek me nu vragend aan dus ging verder met \”het is namelijk zo, dat ik iedere week als ik de witte en bonte was sorteer om in de wasmachine te doen, in bijna al jouw onderbroeken grote plasvlekken en poepstrepen zie zitten. Allereerst vind ik het niet fris dat je overdag zo\’n vieze broek aan hebt en daarbij hoort het niet bij de onderbroeken van een volwassen man. Ik zou graag willen dat je dat veranderd. Dus na het plassen zorgen dat je niet meer nadruppelt en afvegen met wc-papier en na het poepen beter je bips poetsen. Denk je dat je dat kunt?\” Edward reageerde heel verontwaardigd en misschien wel een beetje boos \”Om te beginnen vind ik het vervelend dat je dit onderwerp aanhaalt en daarnaast ga ik iedere avond na het eten douchen en ben ik daarna weer helemaal gewassen en schoon. Dus ik zie het probleem niet zo.\” Deze reactie van hem irriteerde mij. Wederom de nonchalance die hij vaker liet zien; hij zag het probleem niet zo? Dan moest ik \’het probleem\’ nog maar wat beter gaan benoemen, iets wat ik hem had willen besparen. Dus zei ik \”Oh, jij ziet het probleem niet, nou ik zie het probleem elke week en meestal wel zeven keer als ik de was doe. En het resultaat daarvan ruik ik regelmatig als ik overdag dicht bij je ben. Of dacht jij soms dat die druppels en dus ook de urine geur niet verder komt dan je onderbroek? Nou, dat is dus het probleem!!\” ik keek hem aan en zag dat hij zich heel ongemakkelijk voelde nu ik dat zo had gezegd en het leek erop dat hij zich behoorlijk schaamde. En ik snapte dat wel als zoiets tegen je gezegd wordt maar ja \’hij zag het probleem niet\’ maar nu hoogstwaarschijnlijk wel. Ik besloot verder te gaan want Edward bleef stil. \”Snap je nu het probleem wel Edward?\” hij zei \”Ja, ik snap het en ik vind het heel erg vervelend.\” \”Dus nu je het probleem wel snapt vraag ik je nog een keer; denk je dat voortaan beter je billen kunt poetsen en je plasvlekken kunt voorkomen?\” hij antwoorde met een timide stemmetje \”Ja, dat denk ik wel. Dat moet me wel lukken.\” ik zei \”Dus geen vieze onderbroeken meer in de was! Mocht ik er toch nog tegenkomen dan krijg je onderbroek training van mij zoals dat ook bij kleine kinderen gebeurt.\” het leek me verstandig om ons gesprek nu te stoppen. Eigenlijk wist ik al dat voor alle vijf de punten die we hadden besproken regelmatig straf uitgedeeld zou moeten worden. Het ontbrak Edward namelijk nog aan genoeg zelfdiscipline. Welke straffen dat zouden zijn en op wat voor manier ik die zou uitvoeren daar kon ik nog over nadenken en dat deed ik met veel plezier en heel vaak. Ik zei tegen Edward \”Volgens mij hebben we alles besproken wat ik wilde. Heb je nog vragen ergens over of is alles duidelijk?\” Ik merkte dat Edward na dat laatste punt wat stiller was geworden en hij zei \”Voor mij is alles duidelijk.\” Ik stond op en liep naar hem toe en gaf hem een kus. \”Dank je wel dat je naar me wilde luisteren. Ik moest die punten namelijk wel met je bespreken want die stoorde mijn gevoel naar jou toe en dat wil ik absoluut niet. Laten we samen er iets moois van maken.\” Edward ontspande kuste me terug en zei \”Dat gaan we zeker doen.\”