Ze hebben elkaar ontmoet via een app. 

Ik bedoel, is er tegenwoordig een andere manier? En ze klikten echt. De gesprekken vloeiden als een goed glas wijn en ze leken veel gemeen te hebben.
Eerste date: eten en een film. Een klassieker, iedereen weet waarom. Ze herinnert zich de film niet en ook niet wat ze gegeten heeft. Zodra hij haar vertelde wat hij voor de kost deed, ging haar hoofd op hol.
Tweede date. Een museum. Mooi. Ze bespraken de kunst. Modern. Hij had interessante opvattingen en luisterde aandachtig naar de hare. Hij leek aardig, misschien iets te aardig. Hij leek de hints die ze hem probeerde te geven niet op te pikken, maar misschien was ze te subtiel. Ze was in het verleden beschuldigd te vaag te zijn over wat ze wilde. Ze keek naar zijn handen terwijl hij naar kunstwerken wees, ze waren groot. Ze glimlachte.
Voor een Monet kusten ze. Het was heel leuk en romantisch.
Ze bleven elkaar zien. Het was allemaal heel romantisch, de seks was fijn, hij deed niet moeilijk over oraal, wat goed was. Al met al een zeer liefdevolle, bekwame minnaar. Maar nog steeds pikte hij de hints niet op.

Andreas was leraar Engels op een plaatselijke school. Twee avonden per week gaf hij een ESL-cursus bij een avondschool. Hij was veertig, met een mooie bos haar. Ruige baard, soms een bril. Ze vond de hele verstrooide professor vibe die hij had echt leuk. Toen hij haar vertelde over zijn dag, hoe sommige van zijn leerlingen zich misdroegen of lui waren, kon ze alleen maar proberen haar mond te houden. Het was tenslotte een fantasie die ze al bijna twintig jaar met zich meedroeg. Het brandde gewoon een gat in haar hersenen.

Olivia was een kunstenaar. Voor geld illustreerde ze boeken en krantenartikelen. Maar ze had geheime schetsboeken. Ze tekende daarin haar meest intieme verlangens en fantasieën. Een van hen belandde ‘per ongeluk’ op een avond op de salontafel, terwijl ze eigenlijk iets op Netflix zouden kijken. Het lag open op een bijzonder suggestieve pagina. Toen hij ging zitten en het opmerkte, deed ze (slecht) alsof ze schrok en verzon ze een smoes over commissies voor geld. Maar het zaadje was geplant.

Uiteindelijk werd er een plan gemaakt. Ze zou hem ophalen na een ESL-cursus en dan zouden ze een mooie wandeling maken, misschien een ijsje halen. Ze was opgewonden, misschien zou dit eindelijk de avond worden. Hopelijk zouden alle kleine hints en aanwijzingen eindelijk landen en effect hebben.

Ze wachtte bij de deur van het klaslokaal, waar ze hem hoorde lesgeven. Zelfs als ze alleen het ritme van zijn stem kon onderscheiden, was het allemaal heel spannend.
Eindelijk hoorde ze alle geluiden van een les die eindigde. Stoelen die werden verschoven, geklets, tassen die werden ingepakt. De deur ging open en een stroom studenten kwam naar buiten. Ze glipte naar binnen en zag hem vooraan in de klas zijn tas inpakken. Hij keek op en glimlachte schaapachtig naar haar.
‘Het spijt me, het liep iets uit. Ik moet alleen even iets halen en dan ben ik klaar om te gaan.’
Ze ging zitten achter een van de bureaus vooraan in de klas. Ze giechelde een beetje. ‘Voelt alsof ik straf heb en na moet blijven.’ Hij glimlachte verbaasd naar haar.
‘Maak je geen zorgen, ik red me vast wel een paar minuten alleen. Ik zal me niet misdragen,’ zei ze met een ondeugende blik.
Toen hij wegging, stond ze snel op en keek om zich heen. Ze zocht iets stouts. Om hem uit te dagen. Ze zag een stuk krijt en kreeg plotseling een heel goed idee.
Toen hij terug de klas binnenkwam, zat ze weer op haar plaats. Een heel ondeugende grijns verspreidde zich over haar gezicht. Maar iets aan hem was al veranderd. Hij keek serieuzer. Hij keek haar streng aan.
‘Wat is er zo grappig, jonge dame? Nablijven is geen lachertje.’
Nu was het haar beurt om verward te zijn, maar hij merkte dat niet op en ging door.
‘Je gedrag is de laatste tijd ronduit schandalig geweest. Je bent altijd te laat, hebt nooit je huiswerk af, je praat in de les en de taal die je gebruikt als je tegenspreekt is een schande. En dan is er dit…’
Hij wees naar de vuile tekening die ze van hem had gemaakt op het schoolbord. Ze dacht dat hij het niet eens had gemerkt.
‘Is dit jouw idee van een lollige grap?’
Ze herwon haar kalmte en knikte met een ondeugende grijns.
‘Ja, het is huiswerk. Voor tekenen.’
Hij schudde zijn hoofd en kneep in de brug van zijn neus.
‘We hebben een laatste redmiddel. We hebben alles geprobeerd, maar niets lijkt echt indruk te maken. Er is nog maar één ding dat we niet hebben geprobeerd.’
Haar hart maakte een sprongetje. Hij gaat het echt zeggen. Haar gezicht kon niet anders dan oplichten.
‘Jij, jongedame, krijgt een flink pak voor je billen.’
Oh mijn God, gebeurde dit echt? Geslagen door een echte leraar, in een echt klaslokaal. ‘Maar meneer Davis…’
‘Geen discussie, jongedame. Kom hier.’
Hij wenkte haar en als een tekenfilm hond die de geur van een dikke worst opsnuift, dreef ze naar voren in de klas.
Hij had zijn stoel naar achter geschoven en was gaan zitten. Hij klopte op zijn schoot.
‘Over de knie, jongedame.’
Hoewel hij het niet vroeg, knoopte ze snel haar spijkerbroek los en trok die naar beneden. Misschien iets te gretig liet ze zich over zijn schoot zakken. Alle kleine zaadjes kwamen uit. Ze voelde zijn hand over haar ontblote achterwerk strelen. Hij had haar al eerder gestreeld, maar dit was intenser. Hij kneep zachtjes in haar billen. Ze hapte naar adem. Toen voelde ze hem zijn hand optillen, haar billen voelden heel kort een lichte kou, de afwezigheid van een hand. En toen…
KLAP!
Een stevige klap landde op haar achterwerk. Ze hapte naar adem. Het tintelde, een fijne warmte begon zich te verspreiden.
En nog eens. KLAP! Ze liet een klein gilletje ontsnappen. Hij wreef even over haar billen.
‘Vanaf nu gebeurt dit elke keer als je je misdraagt, jongedame.’ Een salvo klappen verhitte haar billen. Een elektrische schok ging door haar hele lichaam elke keer als zijn hand contact maakte. Haar voeten begonnen reflexmatig te trappelen. Ze kon er niets aan doen. Ze slaakte een klein gil. Ze kon hem bijna voelen glimlachen. En dat deed haar glimlachen.
‘Vind je dit grappig?’ Zijn toon was plagerig, bijna zelfingenomen, omdat hij haar had betrapt. Hij wreef weer over haar billen, zijn klappen waren vrij hard geweest en nu voelden haar billen aan als een kleine radiator.
Haar gedachten schoten alle kanten op, om iets grappigs of geestigs te bedenken, iets om hem mee te plagen, hem een beetje uit te dagen. Maar de hele ervaring maakte haar een beetje sprakeloos. Zonder na te denken, flapte ze eruit: ‘Ja, meneer.’
Wat verkeerd was, ze wist het zodra ze het zei. Maar misschien zei ze zelfs per ongeluk het juiste.
Er klonk een zucht, iets te luid om oprecht te zijn.
‘Oké dan, dan zal ik gewoon wat harder moeten werken om indruk te maken.’
Hij liet haar naar adem happen. Ze besefte eigenlijk niet eens wat er met haar lichaam gebeurde. Het meeste was onvrijwillig. Ze hapte naar adem, trapte, misschien gilde ze. Haar vuisten sloegen op de grond. Het was niet eens zo heel hard, hoewel haar achterwerk nu behoorlijk warm was. Ze voelde zich echt heel stout.
Hij stopte en streelde haar billen weer. Ze hijgde. Het was vreemd, ze had al eerder billenkoek gehad… zelfs harder dan dit, maar nu was het iets heel anders. Ze kon haar lichaam nauwelijks beheersen. Ze besefte dat ze haar bekken heel zachtjes tegen elkaar wreef. Ze wist niet waar het tegenaan schuurde en het kon haar eigenlijk niet schelen.
Felle klappen en zachte aaien volgden elkaar op in een complex ritme. Haar hijgende kreunen en harde gilletjes vormden een melodie. Haar kont een instrument van hun beider genot. Een doek dat diep rood geschilderd moet worden.
Alles kwam samen en ze stootte een enkele orgastische kreet uit.
Daarna waren er alleen maar kreunen en strelen. Het rollenspel was voorbij, nu was er alleen nog liefde. Ze stond op, ze omarmden elkaar, kusten elkaar. Hij maakte een grapje.
‘Denk je dat de conciërge ons gehoord heeft.’
Ze wist dat ze geschokt zou moeten zijn, maar het kon haar eigenlijk niet schelen. ‘Dus je hebt mijn hints wel opgepikt?’ Ze vroeg het nadat ze zich had aangekleed en ze het gebouw verlieten. Gelukkig nergens de conciërge te bekennen.
Hij knikte. ‘Hoe had ik dat niet gekunt. Maar de tekeningen gaven me het idee om het speciaal te maken. Ik hoop dat het… speciaal was, bedoel ik’.
Ze glimlacht en kust hem opnieuw. Haar billen gloeiden bijna door haar broek.
‘Dat was het.’
Weet je, ik heb wat onderzoek gedaan naar dat hele billenkoek gebeuren, zodat ik het goed doe.’
Ze knikt, kijkt hem in de ogen. Hij werpt haar een plagerige blik toe.
‘Een ander gebruik waar ze het op internet over hadden, billenkoek op school betekent billenkoek thuis.’

Ik had haar gewaarschuwd. En nog een keer. En daarna nog een keer. Het was nu al de vijfde nacht dat ik bibberend van de kou wakker werd, omdat ze alle dekens naar zich toegetrokken had. Zij lag daar dan prinsheerlijk te slapen in haar holletje van dikke dekens, terwijl ik wakker werd omdat mijn tenen er bijna afvroren. Ze stond er ook op dat het raam open bleef, want dat was gezonder. Daar had ze waarschijnlijk gelijk in, maar het was wel rete koud.
Ik had het al geprobeerd met extra dekens, maar op de een of andere manier eindigde ze allemaal aan de andere kant van het bed.
Dus toen ik er na 5 nachten echt genoeg van had en ik een vrij laconieke reactie kreeg, zei ik, een beetje impulsief, ‘Als het nog een keer gebeurd, krijg je een flink pak voor je billen!’
‘Is dat een belofte,’ zei ze met een grote ondeugende lach.
Ze vind het wel leuk om me te plagen en ik begon het idee te krijgen dat ze het allemaal expres deed.

Toen. Weer ijskoud. Klaar wakker.
Ik had er genoeg van.
Ik keek naast me en zag haar hoofd onder een berg dekens uitsteken. Ze lag al op haar buik.
Ik trok langzaam een voor een de dekens van haar af. Ze kreunde zachtjes.
‘Waarom doe je dat, ik begon net weer in slaap te vallen.’
‘Ik had je wat belooft en ik hou er niet van om mijn beloftes te breken.’
‘Maar het is koud,’ zei ze op een zeurende toon.
‘Daar moeten we dan snel wat aan doen.’
Ik legde mijn hand op haar onderrug, onbewust deed ze haar billen iets omhoog.
‘Je handen zijn koud,’ kreunde ze op een licht plagerige toon.
‘Wiens schuld zou dat zijn?’
Pets
De eerste klap had ze te pakken. Ze kreunde zachtjes
‘Ik had niet verwacht dat je dit midden in de nacht zou doen…’
Pets
Smak
‘Misschien is dit alleen maar een voorproefje…’
Ze draaide ritmisch met haar billen.
Pets
Klap
Ze kreunde, ik zag mijn hand in het rood op haar billen. Ik schoof haar onderbroek een stukje omhoog, waardoor haar billen bijna bloot waren.
‘Hey,’ zei ze en stak een hand naar achteren. Ik pakte die en gaf haar nog een aantal flinke tikken op haar achterste.
‘Oké, oké, ik deed het expres om je te pesten. Je hebt je punt gemaakt. Kunnen we nu weer gaan slapen?’
Ik gaf haar nog een aantal flinke petsen op haar achterste. Bij elke klap slaakte ze een klein kreetje. Haar ronde, rode achterste stak nog steeds een stukje de lucht in.
‘Nou, ik kan nog wel even doorgaan. Ik ben nu toch klaar wakker.’
Met een vast ritme begon ik haar billen rood te verven. Links,  rechts. Ze wriemelde onder mijn hand, maar bleef liggen met haar billen in de lucht. Ze ademde steeds zwaarder. Ze piepte en kreunde.
‘Schat, het spijt me.’
Weer liet ik mijn hand op haar ondertussen vuurrode achterste ketsen.
‘Was dit niet wat je wilde? Hierom deed je het toch? Je weet toch dat je straf krijgt als je stout bent.’
Ze antwoordde niet, ze begon zwaarder te ademen.
Ik stopte even. Ik haakte mijn vingers in de rand van haar ondergoed en schoof het langzaam naar beneden. Ik voelde een siddering door haar lichaam gaan.
Ik zette mijn handen op haar heupen en schoof haar billen nog wat hoger. Ze lag nu helemaal voor me open. Glimlachend gaf ik haar nog een paar klappen, wat lager, niet te hard. Ik hoorde haar adem stokken in haar keel.
Langzaam begon ik haar te kussen, zachtjes te bijten. Van haar dijen langzaam omhoog. Ik voelde de warmte van haar billen stralen. Mijn tong gleed naar binnen. Waar ik eerst de leiding had, liet ik me nu leiden door haar onbewuste. Hoe ze ongecontroleerd bewoog.  Hoe haar adem zwaarder en haar kreetjes hoger werden. Hoe we een mooi gezamenlijk ritme vormden. Toen richtte ik me op en smolten we samen. Onze adem werd synchroon. Ik voelde haar hartslag door mijn lichaam stromen. Als een boot op woest water, golfden we samen. We volgden elkaars adem, mijn ritme was haar ritme. Ik voelde hoe ze zich strakker om me heen trok en strakker en strakker. We vielen in extase uit elkaar.
Ik legde een deken over ons heen en ging naast haar liggen en streelde zachtjes haar warme billen.
Zo had ik geen deken nodig om warm te worden.

Iris had in een nieuwe bedtijd routine gevonden. Het was waarschijnlijk niet gezond, maar fuck dat. Slaap was slaap.
Na een dag werken in de bakkerij nam ze een hete douche en trok haar pyjama aan. Dan maakte ze een lekkere maaltijd voor zichzelf, meestal pasta. Ze at, luisterend naar de radio. Ze deed de afwas en ging op de bank zitten en Georgina’s Bakery kijken. Wat begon als professionele nieuwsgierigheid, veranderde in een soort liefdesaffaire.

Ze begon te kijken voor inspiratie, misschien een recept of twee op te pikken. Het ging best goed met haar bedrijf, ze woonde in een klein stadje en had heel weinig concurrentie. Maar ze verveelde zich soms met alleen de klassiekers en ze wilde haar klanten soms een stukje van een ander leven laten zien. Iets meer stedelijk. Ze had Georgina af en toe in haar feed zien opduiken en was nieuwsgierig geworden. Wat ze had gemaakt zag er geweldig uit, maar haar ervaring was dat als iets er goed uitzag  het niet altijd betekende. Ze was een beetje sceptisch toen ze begon te kijken, maar was heel snel overtuigd.

Georgina was niet de typische mooie, magere, quirky Insta-chef. Ze was tien jaar ouder dan Iris, ergens in de veertig. Ze was wat zwaarlijvig, maar had betoverende grote bruine ogen en een charmant scheve glimlach. Maar het was vooral haar stem. Die was zo diep en rijk en vol leven. Als Georgina haar zou vertellen dat ze nog maar 3 uur te leven had, zou ze dat helemaal niet zo heel erg vinden. Het was gewoon zo rustgevend. Op werkdagen zette ze het gewoon aan, ging op de bank liggen en viel langzaam in slaap. Ze werd wakker als de wekker ging en begon haar dag.

Ze deed het nu al een maand, daarvoor was haar slaapritme onregelmatig geweest. Soms was ze een verantwoordelijke volwassene en ging ze op een redelijke tijd naar bed. Andere keren bracht ze bijna haar hele nacht door met hate-watchen, domme spelletjes en porno online. Dit was allemaal voorbij. Georgina nam haar mee naar het land van mooie dromen.

Deze dag was hetzelfde geweest als gewoonlijk. Misschien anders doordat alles mis leek te gaan. Ze liet een stapel croissants vallen, de koffiezetter ontplofte in haar gezicht, ze sneed in haar vinger, maakte een klant boos en gleed uit en viel op haar billen. Het was een verschrikkelijke dag geweest en ze kon niet wachten om naar huis te gaan. Ze nam een douche, gelukkig was haar val niet zo hard en had ze geen blauwe plek op haar kont. Ze trok een wijde witte trui aan, haar favoriet, en een comfortabele blauw geruite pyjamabroek. Ze bracht wat tijd door met rondhangen op internet en maakte toen haar avondeten. Ze luisterde naar wat klassieke muziek tijdens het eten, deed de afwas en maakte haar kleine bed op de bank. Bijna voordat Georgina iets had kunnen zeggen, viel ze in slaap.
Tik, tik, tik. 

Het vreemde geluid van hout op glas.
Tik, tik, tik. 

Het duurde even voordat Iris wakker werd. Ze wreef in haar ogen en keek om zich heen. Het was donker, alleen de gloed van de televisie verlichtte de kamer. Het was stil, behalve het tik, tik, tik geluid. Eindelijk zag ze de tv. Twee grote bruine boze ogen staarden haar aan. Georgina stond dicht bij het scherm en keek haar recht aan. Ze tikte met de lepel tegen het scherm, met één hand in haar zij. Iris zat Georgina minutenlang in de ogen te kijken. Eindelijk zuchtte Georgina.
‘Eindelijk wakker?’
Ze klonk ongeduldig.
´Heb je het tegen mij?´ Iris kon haar ogen niet geloven. Haar hart klopte sneller, Georgina sprak met haar, ´Dit moet een droom zijn.´
Georgina schudde haar hoofd, ‘Ik hoop van niet Iris, want als het een droom was zou dat betekenen dat je nog slaapt en dat is min of meer de hele reden waarom ik boos op je ben, jongedame.’
Iris zat daar maar te staren naar de vrouw op het scherm.
´Wat is er schat, heb je je tong verloren?´
´Het spijt me dat dit niet echt kan zijn.´
Georgina legde de lepel neer en keek de vrouw aan de andere kant van het scherm met een blik van minachting aan.
´Of het echt is of niet maakt niet uit, het gebeurt en ik wil graag uw volledige aandacht, jongedame. Kun je dat voor me doen? Of moet ik daarheen komen en je oren een beetje uit-rekken?´
Snel schudde Iris haar hoofd. ‘Nee, dat hoeft niet, ik… ik luister.’
Georgina klapte in haar handen en gaf Iris nog een blik dat dwars door haar ziel ging.
‘Het zit zo, jongedame, je gedraagt je de laatste tijd nogal onbeschoft.’
Iris’ ogen werden twee keer zo groot.
‘Onbeschoft?’
‘Inderdaad. Zie je, eerst lette je op mij, op de recepten die ik zo liefdevol voor vrouwen zoals jij maak, op mijn baksels. Ik ben op de eerste plaats kunstenaar, dan bakker en ten slotte leraar. Maar de laatste tijd zie ik je aandacht verslappen, eerst op je telefoon. Je dacht toch niet dat ik het niet zou merken, hè? Maar ik weet dat je vieze plaatjes op je telefoon bekijkt terwijl ik me in de keuken uit de naad werk voor jouw vermaak.’
Iris werd knalrood. Betrapt.
‘Maar… daar zou ik mee kunnen leven. Maar daarna viel je gewoon in slaap. In het begin voelde ik dat je tenminste probeerde wakker te blijven, maar nu… Het is een schande. Ik werk zo hard. En het enige wat ik van je vraag is een beetje aandacht en dat je liked en subscribed. Heb je daar nog iets over te zeggen, jonge dame?’
Iris was verbijsterd? Dit kon niet echt zijn. En… misschien zat er een kern van waarheid in wat de vrouw op tv zei.
‘Het spijt me, Georgina.’
De chef leek niet onder de indruk.
‘Dat is het? Is dat alles wat je te zeggen hebt? Ik breek de wetten van tijd en ruimte en dat is alles wat je te zeggen hebt ter verdediging?’
Iris slikte hoorbaar.
Ik vind je stem gewoon… ik geniet er echt van. Het is rustgevend.’ Een opgetrokken wenkbrauw
‘Echt waar? En zeg eens iets, meid, vind je mijn stem nog steeds prettig als ik boos op je ben?’
De waarheid was dat ze dat wel vond, maar Iris was slim genoeg om dat niet te zeggen. 

‘Weet je wat ik denk? Ik denk dat het tijd is om je echt een lesje te leren. Als je echt had opgelet, als je echt een fan was, zou je weten dat in aflevering #321 Amandelen en Vragen van het Publiek je zou weten dat de twee dingen die ik het meest haat leugenaars en luiheid zijn. Dus als je niets meer te zeggen heeft…’
De vrouw begon dichter naar het scherm te stappen, Iris stond geschrokken en verward op. Het scherm begon lichtjes te buigen toen een bos donker krullend haar uit de televisie begon te kruipen. Gevolgd door armen, een boezem en benen.
Georgina stond op en klopte zichzelf af.
‘Zo onwaardig,’ gromde ze zachtjes tegen zichzelf. Ze keek om zich heen alsof ze iets zocht. Ze draaide zich om en stak haar hand door het scherm. Toen ze haar arm weer terugbracht naar de echte wereld, hield ze een houten lepel vast.
Iris viel bijna flauw. Dit gebeurde niet, maar het gebeurde wel. Georgina kwam dichterbij en greep haar bij haar oor.
‘Ik denk dat ik nu je onverdeelde aandacht heb, jongedame. En zo niet, dan zeker wel als ik met je klaar ben.’
En voor Iris het wist zaten ze weer op de bank en had de niet helemaal echte vrouw haar op haar heel echte schoot getrokken. Ze voelde de in ruitjes geklede borst aan de zijkant van haar rug en de  vingers die de tailleband van haar pyjama naar beneden trokken.
‘Ik vind het vervelend dat ik dit moet doen, maar het is de enige manier waarop meisjes zoals jij het leren.’
Ze wreef langzaam met de platte kant van de lepel over Iris’ blote billen. Iris had een idee van wat er ging gebeuren, maar was niet voorbereid op wat er daarna gebeurde.
KLAP!
Ze wist niet wat haar overkwam. Het duurde een seconde voordat haar lichaam verwerkte wat er gebeurd was. Waar ze eerst te verbijsterd was om te spreken, ontsnapte haar nu een bijna oerschreeuw. De plek waar de lepel contact had gemaakt met haar huid, pulseerde. De tranen waren al in haar ogen geschoten.
Georgina grijnsde, maar gaf de arme vrouw over haar knie niet veel ruimte om te ademen. Snel begon ze het lege canvas te bewerken met harde klappen.
KLAP
Iris kon haar lichaam niet meer besturen.
KLAP
Haar billen stonden in brand,
KLAP
Tranen persten zich langzaam door hun traanbuizen.
KLAP
Ze had een kussen gepakt en haar gezicht erin gedrukt, waardoor de schreeuw die ze niet binnen kon houden werden gedempt.
KLAP
Dit is wat er gebeurt met luie (KLAP) onbeschofte (KLAP) respectloze meisjes.
(KLAP)
Ze maken kennis met mijn trouwe
(KLAP)
lepel.
Zonder pauze. Iris’ achterste brandde, er zaten natte plekken op het kussen waar ze in had gehuild.
‘Het spijt me,’ riep ze uit.
‘Weet ik’
Georgina stopte even en hield haar hand tegen de brandende achterkant van de arme Iris. ‘Net alsof ze uit de oven komen,’ zei ze met een sadistisch glimlachje, ‘Maar ze zijn nog niet helemaal klaar.’
KLAP KLAP KLAPKLAP.
‘Het spijt me echt.’
KLAP
‘Ik zal vanaf nu opletten.’

KLAP
‘Ik zal je bakkunsten niet meer beledigen door in slaap te vallen.’
Georgina stopte: ‘Dat is alles wat ik wilde. En eerlijk gezegd, als je alleen mijn stem wilt horen, kun je beter naar mijn podcast luisteren.’ Nog één laatste harde klap. Iris schreeuwde het uit.

Het geluid van haar eigen schreeuw galmde in haar oren toen ze wakker werd, met haar gezicht naar beneden, kwijlend op de bank. Behalve dat het niet haar stem was, maar de wekker. Ze begreep het niet, was het een droom geweest?
Het moest wel. Ze ging rechtop zitten. Het duurde even voordat haar slaperige brein reageerde, maar ze sprong op met nog een luide gil en greep naar haar achterste. Voorzichtig trok ze haar pyjamabroek naar beneden en onthulde een vurig rode achterkant. Wanhopig probeerde ze de pijn eruit te wrijven en zocht om zich heen naar een teken van Georgina, maar het enige wat ze zag was haar gezicht, bevroren in een verleidelijke knipoog op het tv-scherm.