Kiria keek naar haar moeder om steun, maar Angela vluchtte naar de keuken en ging met het eten aan de gang.

‘Er mankeert me niks, Ansel. Ik heb alleen last van mijn spieren, dat is alles’.

‘Het gaat goed, betekent dat er niets aan de hand is. Waarom heb je me het niet verteld?’

Kiria drukte zich in de kussens van de bank. Ze wilde dat ze erin kon verdwijnen. ‘Kijk, ik wilde je er niet mee lastig vallen toen je aan het werk was. Ik had ook niet verwacht dat ik je vandaag nog zou zien. En morgen heb ik waarschijnlijk nergens geen last meer van’.

‘Kiria’, zei hij en keek haar indringend aan, ‘informatie voor me achterhouden, staat gelijk aan liegen’.

Ze keek naar een lege chipszak op de grond en mompelde, ‘Je had maar weinig tijd om met me te praten. Ik wilde je niet lastig vallen met die achterlijke spierpijn’.

Nadat hij lange tijd nagedacht had, glimlachte hij uiteindelijk tegen haar en schudde zijn hoofd. ‘Laat ik het nog eens heel duidelijk stellen. Ik vraag dat je de waarheid zegt als ik vraag hoe het met je gaat. Dat is toch niet zo moeilijk?’

‘Nee…’. Ze keek hem aan en voelde zich weer een klein meisje. ‘Maar ik wil niet dat je denkt dat ik een hypochonder ben of zoiets. Het lijkt wel of je altijd voor me moet zorgen’.

‘En dat vind ik leuk om te doen’. Ansel gooide de krant op de salontafel. Toen hij opstond om naast haar te gaan zitten, viel de krant van tafel en viel op de voorpagina.

Toen ze naar voren boog om hem op te pakken, zag Kiria tot haar ontzetting een grote kleurenfoto van zichzelf terwijl ze pontificaal op de rand van het platte dak van het postkantoor zat. Ze wierp een snelle blik op Ansel, maar die keek naar de televisie. Ze vouwde de krant voorzichtig dubbel en pakte de lege chipszak. Nonchalant legde ze hen op het tafeltje.

Woede op Randy Parson kolkte door haar heen toen Ansel zijn arm om haar schouders legde. Die klootzak! Na al het werk dat ze voor hem gedaan had! Waarom had ze het filmpje niet van hem opgeëist? Haar handen trillen. Ze drukte ze snel in haar schoot.

‘Is alles goed met je?’, vroeg hij terwijl hij over haar schouder wreef.

‘Ja’, antwoordde ze en kroop wat dichter tegen hem aan. Nu moest ze tegen Ansel liegen omdat Randy dubbelspel had gespeeld.

Niet lang daarna riep Angela dat ze konden eten. Ze aten lasgana met een frisse salade. Na het eten gingen ze allemaal aan de slag. Kiria ruimde de troep in de huiskamer op. Daarna masseerde Ansel haar rug tot ze onder zijn magische handen op de bank in slaap viel.

Een paar uur later werd Kiria wakker. Ze lag met haar hoofd op de borst van Ansel. Ze ging rechtop zitten en knipperde met haar ogen. Ze zag dat het journaal van elf uur op de televisie was. Haar moeder keek haar aan en glimlachte.

‘Ik kon het niet opbrengen jullie tweeën wakker te maken’, glimlachte ze.

Kiria glimlachte terug, maar het blik in de richting van de slapende Ansle getrokken. Zijn hoofd knikkebolde tegen het kussen, het wiegde zachtjes heen en weer op het ritme van zijn ademhaling. Hij zag er zo lief uit, dat ze bijna op hun oude bank in katzwijm viel. ‘Ik ben blij dat hij niet snurkt’, zei Kiria zachtjes.

‘Alleen als ik slaap’. Ze schrok van zijn onverwachte antwoord. Ze pakte een kussen en smeet dat lachend naar zijn hoofd.

‘Je bent afschuwelijk’, liet ze hem weten. Hij ging rechtop zitten en begon haar in haar zij te kietelen, terwijl zij vocht om weg te komen.

‘Ow, ow, ow!’, lachte ze. ‘Ophouden!’

‘Je kunt hier vannacht wel blijven slapen als je wilt’, kwam Angela tussen beiden en Kiria keek haar verrast aan.

‘Moeder!’

‘Op de bank natuurlijk’, lachte ze. ‘We moeten om vier uur al opstaan, dus dat is een goed idee. Bedankt’, zei Ansel.

‘We?’, vroeg Kiria.

‘We gaan slangen merken, weet je nog?’

‘Ik?’

‘Ben ik helemaal vergeten om je dat te vragen?’

‘Ja…’

‘Oh, het spijt me, het moet me ontschoten zijn. Hoe dan ook, we moeten er morgenochtend om zes uur zijn. Ik zal je morgen de regels wel vertellen’. Hij gaapte en rekte zich uit, zijn spierballen zwelden op tot imposante proporties.

‘Welke regels?”

‘Gewoon de gebruiken in de filmwereld. Maar over het algemeen hoef je alleen maar te doen wat ik je zeg als er gefilmd wordt’.

Kiria trok een raar gezicht. ‘Daar is dan niets ongewoons aan… wat zal ik aandoen?’

Ansel gaapte nog eens. ‘Een spijkerbroek. Een shirt. Een bh…’ Kiria gaf hem een stomp tegen zijn schouder en hij moest lachen.

‘Hé, ik kom op de televisie, waar ik me niet bepaald zeker over voel. Ik wil er wel goed uitzien’.

‘Je kunt best wat make-up op doen als je wilt, maar kleed je niet te uitbundig. Het is een shot buiten in de natuur. Trek buitenkleding aan. In ieder geval een lange broek, geen korte.

‘OK, dan ga ik nu maar eens naar bed’, zei Kiria, en ze worstelde onder de deken vandaan. Ansel ging languit op de bank liggen en legde een kussen onder zijn hoofd. Kiria legde de deken over hem heen en keek hem met een glimlach aan.

‘Zou je me een wekker kunnen brengen, liefje?’, vroeg hij. Ze liep weg om de hare te halen. Hij had haar ‘liefje’ genoemd. Wat klonk dat lief.

Kiria zette het alarm van de wekker op vier uur en zette hem op de salontafel. Toen gaf ze Ansel een kusje op zijn wang voor ze de kamer uit liep.

Om half vijf schrok Angela wakker uit een diepe slaap. Ze hoorde gesnurk uit de woonkamer komen, en glimlachte toen ze bedacht wie dat geluid voort bracht. Ze wierp een blik op haar wekker en sprong haar bed uit om Ansel wakker te schudden. Hij zat onmiddellijk rechtop en staarde naar de wekker.

‘Verdomme!’, mompelde hij en Angela liep terug naar de hal om haar dochter wakker te maken. Kiria vloog haar bed uit en stormde naar de badkamer. Maar de badkamerdeur zat op slot. Ze klopte aan, maar Ansel zei dat ze nog even moest wachten. Kort daarna deed hij de deur open. Ze stormde langs hem heen naar binnen en sloeg de deur achter zich dicht. Haar spieren waren nog steeds pijnlijk, maar niet zo erg meer als de dag ervoor.

‘Waar kan ik een handdoek vinden?’, vroeg Ansel door de deur. ‘Ik an niet een vinden’. Opeens herinnerde Kiria zich wat haar moeder de vorige dag gevraagd had.

‘Eh… er zijn geen schone handdoeken meer’, riep ze terug.

‘Dan gaan we ons bij mij thuis douchen. Zorg dat je binnen vijf minuten klaar staat!’

Angela stond in de deuropening van haar slaapkamer. Ze had haar armen over elkaar en tikte met haar voet op de vloer toen Kiria de badkamer uitstormde. ‘Waarom heb je de handdoeken gister niet gewassen?’

Kiria hield haar pas in en keek haar moeder even aan. ‘Ik ben het helemaal vergeten, moeder’, antwoordde ze en haastte zich vervolgens naar haar kamer op wat kleren bij elkaar te zoeken.

‘Waarom is de wekker niet afgegaan?”, vroeg Ansel vanaf de andere kant van de hal.

‘Ik heb geen idee’, jammerde Kiria. ‘Misschien ben ik wel vergeten het knopje uit te trekken’.

Ansel pakte de wekker op om het te controleren; het knopje was ingedrukt.

‘Kiria, je hebt nog twee minuten om je klaar te maken’, waarschuwde hij,  ‘als je dan niet klaar bent, zal ik je een flink pak op je billen geven!’

‘Geef haar namens mij ook maar een pak op haar bips’, riep Angela en deed de deur van haar slaapkamer dicht. Ansel grinnikte in zichzelf.

‘Lieve help!’, klaagde Kiria en haastte zich met een tas met kleren en make-up spullen naar de woonkamer. Ze schoot een jasje aan en liep achter Ansel aan naar zijn Jeep. Tot Kiria’s opluchting werd er onderweg niet veel gezegd. Ze had een preek verwacht vanwege haar onoplettendheid. Bij Ansel thuis namen ze een in aparte badkamers een douche en kleden zich aan. Ze waren een paar minuten voor zes op de filmset. De eerste zonnestralen zorgden ervoor dat er schaduwen vielen op het met dauw bedekte gras.

‘Wat ben ik blij dat we nog op tijd zijn!”, fluisterde Kiria tegen Ansel toen ze hand in hand de set opliepen.

‘Het was anders prettig geweest als we nog tijd hadden gehad om te ontbijten. We krijgen nu waarschijnlijk niet eerder wat te eten dan tussen de middag’. Ansel kneep even in haar hand en liet haar toen los.

Ze wist dat het haar schuld was dat ze hun ontbijt gemist hadden. Kiria bleef achter toen hij op een paar mannen afliep die naast een camper stonden. Eén van hen overhandigde Ansel een beker dampende koffie en ze stonden daar een poos te praten. Kiria had verschrikkelijk veel zin in koffie, maar was te verlegen om er om te vragen. Na een paar minuten riep Ansel haar naar hen toe, gaf haar een beker koffie en stelde haar voor aan de anderen.

De regisseur, Ted Stevenson, schudde haar de hand. ‘Ik vroeg me al af waar Ansel het de hele week zo druk mee had’, liet hij haar weten. ‘Ik kon hem bijna niet te pakken krijgen’.  Hij grijnsde breed. ‘Nu weet ik waarom’.

Kiria glimlachte terug, en voelde hoe ze een kleur kreeg. Het was nog nooit in haar opgekomen dat ook anderen iets van Ansel zouden willen. Ze voelde zich heel speciaal dat hij zoveel tijd aan haar besteedde. ‘Aangenaam kennis te maken’, antwoordde ze.

‘Hebben we elkaar niet eens eerder gezien?’ Ted nam haar van top tot teen op.

‘Nee, dat geloof ik niet’.

Hij deed een stap achteruit en dacht diep na, toen Ansel de andere twee mannen voorstelde als Bill en Kevin, beide cameramannen. De mannen namen vervolgens de draaiboeken van die dag door. Om zeven uur waren nog meer teamleden gearriveerd, onder wie een vrouw die zich voorstelde als Mary Lawrence. Mary en Kiria tekenden papieren waarin stond dat ze programmamakers niet verantwoordelijk zouden stellen als er iets mis mocht gaan. Er werd haar gevraagd een beetje aan de kant te blijven totdat ze haar nodig hadden. Kiria knikte. Ze schikte zich volledig in de rol van de onervaren gast.

Het team kon goed met elkaar opschieten en ze vond het een genot om te zien hoe ze met elkaar samen werkten. Iedereen maakte grapjes met de anderen, maar iedereen richtte zich het meest op de ster van de show. Uiteindelijk kwam Ansel naar heer toe om haar uit te leggen wat er allemaal stond te gebeuren. Ze zouden een paar slangen gaan zoeken langs de oever van de rivier zoals ze een paar dagen terug gedaan hadden. Als ze er geen zouden vinden, dan zouden ze zelf een slang tussen de stenen leggen, om deze vervolgens ‘te vinden’. Kiria moest lachen om het bedrog, maar het verbaasde haar niets. Ansel gaf haar twee injectiespuiten die ze bij zich moest houden, ze borg ze zorgvuldig in de zak van haar shirt op. Toen liepen ze met zijn allen door het veiligheidshek en liepen naar de oever, met de filmploeg op hun hielen.

Hoewel Kiria niet bepaald bang was voor de camera, ontweek ze de lens zoveel mogelijk. Ansel was per slot van rekening de ster en zij vond het wel prettig een beetje op de achtergrond te blijven. Ze was zelfs buiten beeld toen Ansel een grote Moccasin slang onder een steen aantrof.

‘Kiria!’, riep hij en hield de slang voor de camera. Zijn vuist omvatte de slang vlak achter de kop. Kiria liep naar hem toe terwijl Ansel zijn publiek alles over de slang vertelde.

‘Meer mensen worden in de Verenigde Staten door een Moccasin slang gebeten dan door alle andere slangen bij elkaar. Maar het gif is meestal niet dodelijk’. Ansel gaf de slang aan Kiria, die opeens de neiging voelde er hardlopend van door te gaan. Maar ze klemde haar kiezen op elkaar en pakte de slang aan. Ze hield hem stevig vast, terwijl Ansel de toeschouwers wees op de bruinbeige ringen op de huid. ‘Probeer dit thuis niet na te doen’, zei Ansel en grinnikte om het cliché.

‘Of waar dan ook’, mompelde Kiria. Ze aaide de slang dapper over zijn buik en stond toe dat hij zich om haar onderarm kronkelde. Ansel bleef rustig doorpraten terwijl hij de slang uitrekte zodat Kiria de injectie kon geven.

 Toen de chip ingespoten was, liepen Ansel en Kiria samen terug baan de camper. ‘Ik ben trots op je optreden vanochtend’, zei Ansel. ‘Je hebt niet eens met je ogen geknipperd. En je handen waren zo vast als die van een neurochirurg’.

‘Dank je’, bloosde ze.

‘Je hebt het zo goed gedaan, dat ik besloten heb je geen pak op je bips te geven omdat we ons vanmorgen verslapen hebben’.

Kiria bloosde nog meer en keek snel om zich heen of zich iemand binnen gehoorafstand bevond.

‘Ik ben alleen maar vergeten het knopje uit te trekken’, protesteerde ze.

‘En je bent vergeten de handdoeken voor je moeder te wassen… Kijk, op zich heb ik er niet zoveel mee te maken, maar ze heeft me gevraagd je een pak op je billen te geven. En wie ben ik om niet aan dat verzoek te voldoen?’

Ze zag de grijn op het gezicht van Ansel. Toen stak ze haar tong uit. Dit leverde haar een snelle tik op haar billen op. Ze keek schuchter om zich heen of iemand het gezien had.

Terug bij de camper voelde Kiria de ogen van Ted op zich gericht terwijl de rest van het team aan het inpakken was. Het leek Ansel niet op te vallen. Ze haalde haar schouders op en dacht dat ze het haar verbeeldde. Mary kwam haar de hand schudden en haar vertellen dat ze het geweldig gedaan had tijdens haar eerste opname. Kiria voelde zich overgelukkig.

Vlak voor ze weggingen stapte Ted op haar af. Hij had een geheimzinnige blik in zijn ogen. Hij ging voor haar staan en zei, ‘Ik ben er eindelijk achter waar ik je van ken!”

‘Is dat zo?’, vroeg Kiria een beetje verward. Hij zou toch niet het plaatselijke sufferdje gelezen hebben?

“Jij bent die kunstenares die gisteren in de krant stond!’, verklaarde hij.

‘Oh! Ja, dat zou best kunnen’, zei Kiria. De moed zonk haar in de schoenen. ‘Leuk dat je opgevallen is, maar het was niets bijzonders hoor’. Ze glimlachte even tegen hem en draaide zich vervolgens naar Ansel, in de hoop een einde aan het gesprek te maken.

‘Je bent niet erg bang uitgevallen, dat je daar zo durfde te zitten’, ging Ted onverstoorbaar verder. ‘Het verbaasd me niets dat je niet bang bent voor slangen’. Ansel keek haar even aan. Hij deed geen enkele moeite zijn verbazing te verbergen.

‘D-dank je wel’, zei Kiria en voelde zich ongemakkelijk worden toen Ansel naast haar kwam staan.

‘Stond er een foto van jou in de krant?’, vroeg hij achteloos, maar zijn hand verdween achter haar en bleef bezittelijk op een bil rusten.

‘Mm-hmm’, glimlachte Kiria en draaide zich vervolgens naar Ted. ‘Het was leuk je gezien te hebben Ted, maar we moeten weg. Ik moet mijn moeder nog helpen’.

Maar Ted zag haar niet eens zo graag wilde hij Ansel de details vertellen.

‘Hij stond op de voorpagina van de plaatselijke krant’, vertelde Ted aan Ansel. ‘Ze zat op het dak van het postkantoor op een klein stoeltje, met een schildersezel aan haar zij. Ze leunde over de rand en het leek net of ze naar beneden zou vallen als ze er nog verder voorover geleund had. Het was een prachtige foto!’’

‘Oh, een verhaal over de liefhebberij van iemand, of zoiets?’, Ansel gaf haar een tikje op haar bips.

‘Meer de act van een waaghals’, lachte Ted. ‘Neem haar eens vaker mee, Ansel. Ik ben benieuwd wat ze allemaal nog meer wil proberen’. Ted grijnsde naar haar en schudde haar inmiddels slap hangend hand en stapte in de camper.

Kiria keek hen nerveus na toen ze wegreden, Mary volgde hen in haar zilverkleurige Mercedes. Ze zwaaiden allemaal vrolijk gedag en Kiria zwaaide met een gemaakte glimlach terug. Toen de auto’s de snelweg opgereden waren, pakte Ansel haar stevig bij haar arm en begon in de richting van het huis te lopen. Kiria trippelde met hem mee. Ze had moeite zijn grote passen bij te houden. Hij pakte de twee kranten op, dit op de stoep voor het huis lagen, pakte zijn sleutels en deed de deur open.

De deur sloeg met een klap achter hen dicht. Hij trok Kiria mee naar de keuken, zette haar op eens stoel en sloeg de kranten open op de tafel. De foto op de voorpagina van de lokale krant bevestigde het verhaal van Ted.

‘Zou je alsjeblieft uit willen leggen?’, vroeg Ansel, maar het klonk eerder als een bevel dan als een vraag. 

‘Ik moest een goed uitzicht hebben’, zei Kiria. ‘Ik schilder realistisch; anders wil niemand ze hebben’.

‘Het was gevaarlijk’, bromde Ansel.

‘Niet zo gevaarlijk als nu’, mompelde ze. Ansel deed zijn armen over elkaar en keek haar een poos zwijgend aan.

‘Je wist dit gisteravond al, is het niet?’

‘Tja, de krant viel op de grond en toen ik hem oppakte, zag ik het’.

‘Je hebt het verborgen voor me gehouden. Is dat waarom je zo gestrest was?’

‘Nee, niet echt’, gaf Kiria toe. ‘Ik was boos. Ik had gezien hoe Randy Parsons de foto maakte vanaf de andere kant van de straat. Ik ben naar hem toe gegaan en heb hem een voorstel gedaan. Ik zou zijn kantoor schoonmaken als hij beloofde de foto niet te publiceren. Maar hij heeft het toch gedaan’, zei ze bitter.

‘Hij heeft je dus bedrogen. Dat voelt akelig, is het niet?’

Kiria keek hem aan. Opeens gingen haar ogen open. ‘Nee’, fluisterde ze en schudde haar hoofd.

‘Hij heeft tegen je gelogen en je voelde je besodemieterd’.

‘Ja’.

‘Je vroeg je af, waarom hij zo tegen je doet’.

Kiria liet haar blik zakken en staarde naar de afwasmachine aan de andere kant van de keuken. De ebbenhouten fineerlaag leek wel een zwart gat in de atmosfeer, omdat haar gedachten lange tijd in zijn diepte verdwenen. Toen herpakte ze zich zelf en keek Ansel aan, ‘Hij wilde de foto op de voorpagina zetten. Het kon hem niets schelen dat ik dat niet wilde. Hij heeft gelogen en het toch gedaan omdat hij wist dat er toch niets tegen kon doen.

‘Waarom wilde je niet dat hij gepubliceerd werd?’

‘Omdat…’

‘Had je geen trek in de publiciteit?’

‘Nee…’

‘Wilde je de publiciteit dan wel?’

‘Die… die publiciteit kon met niet zoveel schelen, maar ik wilde niet… wilde niet dat je de foto te zien zou krijgen’. Ze schaamde zich en kreeg een kleur als vuur. Waarom voelde ze zich eigenlijk zo slecht?, vroeg ze zich af. Het was verdorie maar een simpele foto.

‘Weet je, als ik die foto gister gezien had, dan zou ik me zorgen om je gemakt hebben, en ik had je misschien wel een pak op je bips gegeven omdat je jezelf in gevaar gebracht hebt’.

‘Misschien…  ik dacht dat je je alleen maar zorgen maakte om mijn veiligheid als we de natuur in trokken?’

‘Als je niet goed begrepen hebt wat ik bedoelde met jezelf in gevaar brengen, waarom zou je dan die foto voor mij achterhouden?’

‘Dat weet ik niet’.

‘Nou, ik weet het wel. Je wist dat je erdoor in de problemen zou komen’.

‘Daar heb ik wel aan gedacht, maar wist het niet zeker’.

Kiria wilde het liefst in het zwarte gat verdwijnen om zijn beschuldigende ogen te ontwijken. Zou dit de druppel zijn die de emmer deed overlopen? Zou hij het nu uitmaken?’

‘Je was echt heel boos op die vent, hè, omdat hij je zoiets geflikt heeft?’, vroeg hij. En toen ze knikte, vervolgde hij, ‘Hij heeft tegen je gelogen en het maakte hem niets uit of hij je daar pijn mee deed. Ik wil maar één ding weten…’ Ansel legde zijn hand onder haar kin. ‘Kijk me aan’. Hij keek haar indringend aan. ‘Kan het jou wat schelen dat je leugens en die gevaarlijk stunten van je, mij pijn doen of niet?’

Ze moest aan zijn ex-verloofde denken. Maar zij was een prachtige meid en rijk. Iemand die op hetzelfde niveau stond als Ansel. Dit was gewoon teveel voor haar. Ze was niet gewend om met schuldgevoelens om te gaan. Het drukte zwaar op haar, tot ze het niet langer kon volhouden.

Opeens wilde ze niet meer veilig en beschermd zijn, wilde ze niet dat iemand om haar gaf; ze wilde zich niet constant beter voordoen dan ze was. Ze wilde zich niet langer hoeven te verantwoorden en nauwlettend in de gaten gehouden worden. Ook als dit zou betekenen dat ze hem kwijt zou raken.

‘Ik heb alleen maar een schilderij gemaakt. En dat zal ik in de toekomst nog veel vaker doen. Het is niet mijn schuld dat Randy die foto gemaakt heeft en ik kan het niet helpen dat het jouw goedkeuring niet kan wegdragen. Ik kon niet anders dan hem voor jou verstoppen’.

Ansel keek haar vol ongeloof aan. ‘Meen je dat nu echt?’

‘Ik ben het zat om altijd maar aan een kruisverhoor onderworpen te worden!’ Kiria ging voor hem staan en keek hem recht aan. ‘Ik ben het zat me schuldig te voelen over alles wat ik doe! Ik ben een volwassen vrouw, geen klein meisje. Ik ben geen crimineel en jouw lat ligt gewoon te hoog!’

‘Net of iemand anders op jouw oneerlijkheid en minachting voor je eigen veiligheid wel zou pikken…’

‘Schei nou toch uit! Jij pikt helemaal niets. Je straft me ervoor en denkt vervolgens dat alles perfect zal zijn!’, schreeuwde Kiria en deed een stap achteruit. ‘Ik ben niet perfect en dat zal ik ook nooit worden! Het is afgelopen!’ Ze draaide zich om en rende de keuken uit, door de hal en gooide de voordeur open. Ze had niet eens in de gaten dat ze huilde, tot ze halverwege op de oprit was. Ze ging langzamer lopen en liet alle pijn over zich heenkomen. De tranen stroomden over haar gezicht, alsof het een wolkbreuk was. Geen snikken of hoesten, alleen maar intens verdriet en spijt van haar harde woorden. Ze kwam bij het hek een de uitgang en wrong zich door de opening in het midden.