‘Het spijt me, Kiria’, zei hij. ‘Het spijt me echt’. Hij duwde haar overzichtig van zich af en zette zijn tanden in de zoom van zijn overhemd en scheurde ere en brede strook stof af. Toen wikkelde hij deze voorzichtig om haar arm.

Hij keek naar Karia’s voeten en zag allemaal kleine schrammen en builen. Hij realiseerde zich dat ze haar sokken en schoenen in het water kwijt geraakt was. Ze rilde en was een shock nabij. Ze keek Ansel aan. Haar tanden staken wit af tegen haar blauwe lippen. De uitputting nabij, pakte hij haar op en begon wankel de helling te beklimmen. Boven aangekomen legde hij haar in de zon in het gras. Hij liet haar rechtop staan en begon haar T-shirt over haar hoofd te trekken.

‘W-wat ben je van plan?’, protesteerde ze, maar ze was te zwak om hem tegen te houden. Ze bedekte haar borsten toen hij haar bh los haakte en deze ook uit deed.

‘Je bent veel te koud’, antwoordde hij. ‘je raakt in een shock als we niet oppassen’. Hij deed haar broek tot haar knieën omlaag. ‘Ga zitten’. Ze verzette zich gelukkig niet meer’, dacht hij, toen ze in het gras ging zitten. Hij deed haar broek helemaal uit en begon vervolgens zijn eigen kleren uit te doen.

‘Ik heb geen deken bij me, dus de zon moet het werk doen. Ga liggen en stop met jezelf te bedekken!’

Kiria ging achterover op het warme gras liggen, maar ze hield haar armen gekruist voor haar borsten. Koppig meisje, dacht Ansel. Hij voelde hoe de zon zijn rug opwarmde en hij wist dat het wel goed zou komen. Toen zag hij verderop een grote, plaat zwerfkei liggen. Hij stond op, trok haar overeind en samen strompelden ze er naar toe.

‘Ik ben duizelig’, zei ze. Er ging een golf van angst door hem heen. Hij legde zijn vingers in haar hals, maar haar hartslag voelde krachtig en regelmatig.

Ze bereikten de zwerfkei en ze ging er op haar buik bovenop liggen. Ansel ging naast haar zitten en keek naar de handafdruk op haar billen. De fel rode afdruk stak schril af op de bleke huid. Misschien moest hij haar overal slaan – om haar op te warmen? Hij verwierp het idee onmiddellijk. Hij was niet in staat helder te denken.

De zwerfkei voelde aangenaam warm aan, waar was niet zo warm als hij gehoopt had. Het scheen dat de enige andere warmtebron zijn lichaam was. Hij verzamelde alle wilskracht die hij nog had. Ook hij zou wel eens in het beginstadium van een shock kunnen zijn. Maar hij stond op en begon te lopen, eerst langzaam maar vervolgens steeds sneller, tot hij in een grote cirkel om de steen aan het rennen was waar Kiria op lag. Hij voelde dat hij steeds warmer werd, hoewel zijn hand nog steeds ijskoud waren. Hij dreef zichzelf tot het uiterste. Nu had hij er spijt van dat hij in zo’n goede conditie was. Het duurde lang voor hij begon te zweten Zodra de eerste zweetdruppels op zijn voorhoofd verschenen, liep hij naar Kiria toe en ging naast haar liggen. Hij drukte zijn lichaam tegen het hare.

‘Mmmm…’ Ze kreunde en schurkte haar lichaam tegen hem aan. ‘Wat ben je lekker warm’. Na een poosje controleerde hij haar hartslag en constateerde tevreden dat alles in orde was.

‘Draai je om’, droeg hij haar op. Toen hij haar gezicht zag, zag hij dat haar lippen nog steeds blauw waren, maar dat er langzaam weer wat kleur op haar wangen kwam.

‘Ik denk dat het wel weer gaat’, fluisterde ze. ‘Ik begin warm te worden en ben niet duizelig meer.

‘Maar het is nog lang niet voorbij’, liet hij haar weten. Hij wreef de natte lokken uit haar gezicht en keek haar recht in haar ogen. Waarom staan ze zo flets? ‘We zijn een heel eind van de bewoonde wereld, we zijn moe en zijn niet gewapend’.

Kiria schoot overeind. Haar ogen scanden de omgeving af. ‘Zitten hier dan wilde katten?’, piepte ze.

‘Dit is niet echt zijn territorium. Dat bevindt zich ongeveer twee kilometer verderop. Die kant op’.

Ansel wees naar het terrein achter haar. ‘De meeste wilde katten laten zich alleen ’s nachts zien, maar de mijne was de dag dat jij hem gezien hebt aan het eind van de ochtend op jacht. ‘Dus ja, hij zou hier ergens rond kunnen lopen’.

‘Waar zijn mijn kleren?. Ik wil hier weg!’

Ze liggen daar in het gras, maar je kunt ze nog niet aan doen’.

‘Waarom niet?’

‘Ze zijn nog nat. Je zou het direct weer koud krijgen’.

‘Dat kan me niets schelen! Ik wil hier weg! Beweegt daar iets in de bosjes?’, ze knikte in de richting van de oever van de rivier.

‘Nee. Je kunt beter gaan liggen en nog wat uitrusten’.

‘Wat? Zodat die wilde kat ons kan aanvallen?’

Ansel ging achter haar zitten en sloeg zijn armen om haar blote borsten. ‘Weet je’, zei hij, ‘een wilde kant is niet in ons geïnteresseerd zolang wij hem maar niet lastig vallen. En nu gaan liggen, of ik geef je een pak op je billen’.

Kiria ging liggen, hoewel ze het vermoeden had dat hij vast geen lawaai zou willen maken om de aandacht van een wilde kat te trekken.

‘En reken maar dat ik nog wat voor je in petto heb zodra we weer thuis zijn’, voegde hij eraan toe. ‘Ik zal je een flink pak op je blote bips geven omdat je niet naar me geluisterd hebt’.

‘Wat? Maar ik heb al een pak op mijn billen gehad’, protesteerde ze. Haar hart sloeg een slag over.

‘Blijkbaar nog niet genoeg – je gaat nog steeds de discussie aan. Ik heb je al eerder gezegd dat dit een hele andere wereld is. En jij dient precies te doen wat ik je allemaal zeg. Ik kan niet geloven dat je achter dat bos bloemen aan ging, toen ik tegen je riep dat je naar de andere kant moest komen!’

‘Ik weet dat het heel dom van me was, Ansel. Het was een beangstigende ervaring om onder die brug gezogen te worden, neem dat maar van me aan! Ik heb mijn lesje wel geleerd, dat beloof ik. En ik zal voortaan goed naar je luisteren’.

Ze keek gefascineerd toe hoe zijn gezicht langzaam rood begon te worden.

‘Kiria’, zei hij, zijn kalme toon kon zijn boosheid niet helemaal verbergen. ‘Je hebt helemaal niets geleerd. Je ging daarnet al weer de discussie met me aan omdat je die natte kleren aan wilde doen. Je wilde niet ophouden je naakte lichaam te bedekken. Je ging de discussie aan toen ik je zei dat je moest gaan rusten. Wanneer ga je me nu eindelijk eens vertrouwen en doe je gewoon wat ik je zeg?’

Kiria’s mond viel open van verbazing. Had ze dat echt allemaal gedaan? Zelfs nu dit angstige avontuur haar dood had kunnen zijn?

Ansel ging onverstoorbaar verder. ‘En ik wil wedden als die wilde kat hier plotseling opduikt en ik je porbeer te beschermen, jij de discussie met me aangaat, terwijl we op het punt staan aangevallen te worden!’

Kiria voelde hoe haar onderlip begon te trillen en er verschenen tranen in haar ogen waardoor ze alles wazig begon te zien. Ze veegde de tranen haastig weg met de achterkant van haar hand en ging op haar buik liggen om de tranen de vrije loop te laten.

‘H-het spijt me. Je hebt gelijk. Ik weet ook niet wat me mankeert!’, huilde ze. Ze wist dat de hele situatie haar schuld was.

Ansel ging naast haar liggen en trok haar tegen zich aan. ‘Stil nu maar’, fluisterde hij in haar oor. ‘Je bent gewoon moe, en bang. Het zal straks beter gaan, dat beloof ik’. Hij zette zijn elleboog op de steen en leunde met zijn hoof op zijn hand. Zo lag hij naar haar te kijken, terwijl ze langzaam in slaap viel. Misschien had hij haar helemaal niet mee moeten nemen, maar hij had dit al veel vaker met vrienden gedaan. En nooit was er iets gebeurd. Natuurlijk hadden zijn vrienden in het begin wel precies gedaan wat hij gezegd had, totdat ze de route uiteindelijk net zo goed kenden als hij. Kiria was gewoon niet gewend aan gevaarlijke situaties en ze was afgeleid door die verdomde bloemen. Hij moest haar leren beter met leven of dood situaties om te gaan, zelfs als het een betrekkelijk avontuur was als vandaag. Hij moest wel, anders zou ze nooit met hem op avontuur kunnen gaan.

Na ongeveer een uur was het lichaam van Kiria weer hersteld. Haar pols was krachtig en regelmatig en in haar slaap was ze op haar rug naast hem gedraaid. Ansel had grote moeite om zich op de omgeving te blijven concentreren, in plaats op het erotische tafereeltje naast hem. Haar perfect gevormde borsten rezen als halve grapefruits van haar borstkas, haar tepels waren groot en bruin van kleur. Hij blies op een van haar tepels en keek toe hoe deze groeide en stijf werd.

En dat was ook heel gevaarlijk, zei hij streng tegen zichzelf. Hij stond op en trok zijn bijna droge overhemd aan en speurde voor de duizendste keer de omgeving af. Hij pakte het T-shirt van Kiria. Het was nog steeds nat, ondanks dat het de hele tijd in zon had gelegen. Haar bh was ook nog nat. Hij deed zijn overhemd uit en legde dat over haar heen.

‘Kiria’, riep hij en keek hoe ze haar ogen open deed. ‘Het is tijd om te gaan’. Ze ging langzaam rechtop zitten en knipperde met haar ogen.

‘Is alles ok?’

‘Ja’, fluisterde ze. Langzaam stelden haar ogen haar omgeving scherp. Ze keek naar zichzelf en trok haastig zijn overhemd omhoog.

‘Je moet mijn overhemd maar aandoen. Jouw kleren zijn nog helemaal nat’.

Kiria ging met haar rug naar hem toe liggen en stak haar armen in de mouwen van zijn overhemd. Ze deed de knoopjes dicht terwijl ze om haar heen keek. ‘En mijn broek?’

‘Die is bijna droog’. Hij gooide hem naar haar toe. En keek glimlachend toe hoe de tevergeefs probeerde haar bips bedekt te houden en tegelijkertijd haar broek omhoog te doen. Zijn overhemd reikte tot vlak onder haar middel, omdat hij er eerder een flinke strook afgescheurd had. De rode plekken op haar billen waren helemaal verdwenen. Er waren alleen nog een paar afdrukjes te zien die de zwerfkei had achtergelaten. Het voelde meteen een stuk beter haar straks nog een pak op haar billen te moeten geven. Ze keek hem aan en liet haar vingers door haar haren glijden.

‘Ga zitten en wacht nog even’, zei hij. Ze gehoorzaamde zonder wat te zeggen.

Even later kwam Ansel terug met een paar stukken boomschors. Voordat Kiria bezwaar kon maken, had hij haar T-shirt door midden gescheurd en knielde hij voor har neer. Hij wonden de doeken om haar voeten en bond de stukken schors onder haar voetzolen.

‘Ik heb verdorie dertig euro voor dat shirt betaald toen ik bij een concert was’, klaagde ze terwijl hij bezig was.

‘En hoeveel zou je wel niet willen betalen om niet op blote voeten naar huis te hoeven lopen?’

Ze zag wat hij bedoelde.

‘Probeer het zo eens’, zei hij en deed een stap achteruit. Kiria ging staan en deed voorzichtig een paar stapjes. ‘Het gaat prima’, glimlachte ze tegen hem.

‘Mijn band ligt nog steeds aan de kant van de rivier, Maar ik ga vandaag niet meer het water in’, zei hij. Kiria knikte  en pakte zijn uitgestrekte hand. Toen liepen ze samen terug naar de rivier en begonnen deze in oostelijke richting te volgen.

Bijna een uur later waren ze nog geen dieren tegengekomen, behalve een paar wilde konijntjes. Ansel wees op de punt van het dak van zijn huis dat boven de heuvel uitstak.

‘Je hebt je kranig gedragen’, zei hij tegen Kiria. ‘Wil je dat je het laatste stuk naar huis draag?’

Kiria moest lachen. ‘Nee, ik kan het nog wel even volhouden’.

‘Doen je voeten nier zeer?’

‘Nee’, zei ze net iets te snel. Toen hij haar even strak aankeek, mompelde ze, ‘Nou ja… een klein beetje dan…’

‘Klim op mijn rug’, zei hij. Hij draaide zich om en ging op zijn hurken zitten.

‘Dat wil ik niet’, begon ze, maar herinnerde zich opeens wat ze beloofd had. ‘Nou, ok!’, gromde ze. Ze boog zich over hem heen en legde zijn armen om zijn nek. Hij klemde haar benen in zijn zij en ging staan. Ze voelde zich net een klein kind dat gedragen moest worden.

Tien minuten later zette hij haar op de grond, zodat hij de poort in  hete elektrische hek open kon maken, dat rond de paar hectares land rond het huis stond. Kiria ging in het zachte gras zitten en haalde de schors van haar voeten. Ze wreef met een pijnlijk gezicht over haar tenen en wachtte tot Ansel het hek open gedaan had.

‘Als je nog een paar minuten doorgelopen had, dan had je nu blaren gehad’, zei hij en knielde neer om haar voeten goed te kunnen bekijken. Toen trok hij haar overeind en liepen ze samen, hand in hand, naar het huis.

Ansel wees haar zijn slaapkamer. Kiria vond hem prachtig. Er lag een mooi Berber tapijt op de vloer en er hingen lange gordijnen voor de openslaande deuren die naar het terras leidden. Het bed stond in het midden van de kamer, een groot mahonie houten bed met een lichtblauwe sprei. Aan de lang wand hingen mahoniehouten boekenplanken. Ansel liep door naar de badkamer, terwijl Kiria aarzelend achter hem aanliep. Hij gaf haar twee handdoeken en een ochtendjas, glimlachte en liep de slaapkamer uit. Kiria keek om zich heen en zag dat de badkamer groter was dan haar hele slaapvertrek thuis. De badkamer in de hal, die ze eerder gezien had, was maar half zo groot. Alles was smetteloos schoon en ze bloosde toen ze aan haar eigen kleine, stoffige slaapkamer dacht. Geen wonder dat hij zei dat ze een huishoudster nodig had.

Tja, dacht ze, als zij zo’n huis had, dan zou ze het ook wel schoonhouden. Maar thuis, was maar gewoon thuis en het viel nooit iemand op dat het niet helemaal schoon was. Kiria draaide de goudkleurige kraan  van de douche open en stapte eronder om de laatste beetjes gras en het vuil dat aan haar lichaam plakte van de zwerfkei van zich af te wassen. Met een hand deed ze zo goed en kwaad als kon shampoo in haar haar. Ze wilde niet dat het verband om haar arm nat werd.

Kiria droogde zorgvuldig de kraan en de wanden van de douche voor ze op de marmeren vloer stapte. Ze deed de dikke ochtendjas van badstof aan, borstelde haar haar en droogde de vloer voor ze de handdoeken netjes over de goudkleurige stand aan de muur hing. Nu zou hij in ieder geval niet denken dat ze een sloddervos was. Ze kromp ineen toen ze eraan dacht dat hij gisteren bij haar thuis in de badkamer geweest was, waar de wastafel bezaaid was met make-up, gel, potjes en tubetjes. Gelukkig was het toilet wel pas schoongemaakt. Ze liep naar de keuken waar Ansel bezig was om fruit klaar te maken.

‘Bedankt voor de heerlijke douche’, zei ze. Ze voelde zich als herboren.

‘Ga zitten’, zei hij toen ze langs de keukentafel liep.

Kiria bleef staan en keek hem verbaasd aan. ‘Weet je, ik hoef nu niet meer te doen wat je allemaal zegt. We zijn nu weer veilig thuis’.

Ansel legde zijn mes neer en draaide zich om. Hij keek haar rustig aan. ‘Zou je alsjeblieft willen gaan zitten?’, vroeg hij. Kiria ging zitten. Ze keek toe hoe hij een grote teil met warm water vulde en er zeep in deed. Hij zette de teil voor haar op de grond. Toen hij haar voeten erin zette, ging ze achterover in de stoel zitten. Hij pakte een ander, kleiner bakje en pakte haar rechterhand en maakte aanstalten het professorische verband eraf te halen

‘Dat kan ik zelf wel’, protesteerde ze en trok haar arm terug. Ansel liet het haar proberen, maar hij had de knoop in de uiteinden van de strook linnen te vast getrokken. Met haar andere arm en haar tanden deed ze haar best de knoop eruit te halen, terwijl hij twee glazen wijn inschonk. Ze keek op toen hij de glazen op de tafel zette. Ze pakte een van de glazen en dronk deze in één teug voor de helft leeg.

‘Dank je’, zei ze met een glimlach. ‘Daar was ik wel aan toe’.

‘Waar jij aan toe bent, is aan een stevig pak op je blote billen, jongedame. Maar dat kan nog wel even wachten’, antwoordde hij en hield haar een schaar voor. Kiria negeerde wat hij zei en probeerde het verband eraf te knippen. Dat viel niet mee met haar linkerhand. Piepend en jammerend probeerde ze het verband eraf te halen, maar door het gestolde bloed zat het vastgeplakt.

‘Kiria’, zuchtte Ansel, ‘Laat mijn dat nu even doen’.

‘Nee”. Ze trok haar wenkbrauwen op.

‘Zoals jij het doet, doet het alleen maar pijn’.

‘Nee, het lukt me wel’.

Maar Ansel had er genoeg van. Hij pakte haar arm en duwde die in het teiltje water. ‘Laat het eerst maar even weken’.

‘Oh?’, Kiria kreeg een kleur van schaamte. Waarom voelde ze zich toch altijd een dom gansje in zijn buurt? Ze had het Atheneum gedaan, maar waarom werkte haar gezonde verstand nooit als Ansel in de buurt was?

‘Ik ben zo terug. Laat het allemaal maar even goed weken’, zei en liep de hal in. Even later hoorde ze de douche lopen’.

Toen Ansel terugkwam, droeg hij een korte broek, een T-shirt en de vage geur van eau de toilette. Hij legde gazen en verband op de tafel. Kiria keek hem geamuseerd aan. Hij vond het kennelijk wel leuk om doktertje te spelen.

Hij zette de televisie in de hoek van de keuken aan en samen keken ze een poosje naar ‘Lingo’ en dronken van hun wijn. Kiria was hem maar één keer te snel af met het raden van de woorden. Om het hardst riepen ze mogelijke oplossingen en moesten om elkaar lachen. Ze wist dat ze hier goed in was. Ze won het ook steeds van haar moeder en van haar vriendinnen. Maar Ansel kon er ook wat van. Eigenlijk was ze best blij dat hij zo slim was, maar haar eigen ego was al even gebutst als haar lichaam.

Toen het programma afgelopen was, ging uit en Ansel legde een handdoek op zijn schoot. Hij gebaarde dat ze hem een van haar voeten moest toesteken. Ze kon het niet laten een flinke plas water mee te nemen toen ze hem gehoorzaamde. Hij trok zijn wenkbrauw op, maar zei niets. Hij inspecteerde haar voet op de aanwezigheid van wondjes. Tevreden droogde hij haar voet zorgvuldig af en smeerde deze in met een ontsmettende zalf. Toen trok hij haar een witte, schone, veel te grote sok aan. Kiria genoot van zijn aandacht en stak hem gulzig haar andere voet toe voor een zelfde behandeling. Haar arm was een heel ander verhaal. Ze voelde zich een beetje misselijk worden toen ze het roze verband in het rode water zag drijven. Ze draaide zich om toen Ansel haar hand pakte om de wond te kunnen bekijken.

‘Het ziet er niet zo erg meer uit als eerder’, liet hij haar weten. Kiria liet toe dat hij het schoonmaakte en verbond met desinfecterende gazen en verband, terwijl ze zich op de televisie probeerde te concentreren. Er was een comedy voor, maar ze vond er niet veel aan. Toen hij klaar was, ruimde hij alle troep op. Hij pakte het bord met fruit en zette dat voor haar op te tafel. Kiria haar wijnglas was leeg en ze stond om hem te vullen met koud water. Ze zaten zwijgend te eten en keken elkaar af en toe aan terwijl ze een aardbei of een stuk perzik in hun mond staken.

‘Dank je wel’, zei ze terwijl ze de voorkant van haar ochtendjas recht trok.

‘Graag gedaan’, glimlachte hij. Daarna werd zijn blik serieus.

Kiria wist wat er ging komen, maar ze probeerde er aan te ontkomen. ‘Mag ik wat kleren van je lenen om thuis te kunnen komen?’

Hij knikte.

Ze stond op en trok de ceintuur van de ochtendjas strak om zich heen.

‘We moeten echt gaan’, zei ze. ‘Mijn moeder zit op ons te wachten. Ze gaat me leren hoe ik Crepe Suzettes moet maken. En ik weet niet wat ze verder nog in petto heeft.

Ansel knikte. ‘We gaan die kant op, zodra we het hebben gehad over het probleem van het niet luisteren’.

Kiria ging weer zitten en plukte zenuwachtig aan de zachte stof van de ceintuur. Ze durfde hem niet aan te kijken en richtte haar blik naar de tafel. Doe klok uit grootvaders tijd in de huiskamer sloeg vijf keer. ‘Het si al laat’, smeekte ze. ‘laten we alsjeblieft gaan’.

‘Ik zou niets liever willen dan deze hele geschiedenis vergeten, Kiria’. De enige reden waarom in dit doe, is om te zorgen dat je de volgende keer niet weer van die domme dingen doet. De keus is dus aan jou. Als je nooit meer met me mee wilt de natuur in, dan is het verder niet belangrijk en kunnen we nu wel gaan’.

Kiria ontmoette zijn kalme blik. ‘Ik… Maar…. Ik wil de volgende keer wel weer met je mee! Ik neem aan dat ik met al die schrammen en builen al genoeg gestraft ben?’

Ansel schudde zijn hoofd. ‘Bijna verdrinken heeft je er niet van weerhouden de discussie aan te gaan en mijn woorden in de wind te slaan. Die schrammen maken dat niet anders’. Hij stond op en stak zijn hand naar haar uit.

Er ging een huivering door haar heen. Zou hij haar over de stoel laten buigen. Het klonk zo onpersoonlijk en afstandelijk. Ze haalde diep adem. Ze zou haar onplezierige lot volwassen onder ogen zien. Een volwassene die een pak op haar billen zou krijgen, hield ze zichzelf schuldbewust voor.

Hij pakte haar bij haar hand en nam haar mee naar de slaapkamer.

Ansel liep naar de kast en pakte iets van de bovenste plank, een grote, brede paddel, van glanzend gelakt eikenhout.

‘Hoe kom je daaraan?’, vroeg Kiria. Haar hart sloeg op hol toen hij zijn hand over de rondgeschuurde randen liet gaan. ‘Mijn grootvader heeft hem gemaakt’, antwoordde hij.

‘Waarom dat?’ Brandende nieuwsgierigheid maakt zich van haar meester. Maar eigenlijk wist ze het antwoord al.

‘Om in geval van serieus wangedrag te gebruiken’.

‘Heb jij hem ooit gevoeld?’

‘Maar een keer… heel lang geleden. Ik had toen iets heel doms gedaan’.

‘Wat dan?’

‘Hij had me geleerd hoe ik met een geweer om moest gaan, ik moet een jaar of tien geweest zijn. Ik ben toen vergeten de trekker te vergrendelen. Terwijl hij dat misschien wel honderd keer gezegd had. Ik had op konijnen gejaagd en toen ik thuis kwam en het geweer tegen de muur zette, ging hij af. Hij schoot een heel gat in het plafond.

Kiria wilde in lachen uitbarsten, maar het ernstige gezicht van Ansel weerhield haar daarvan.

‘Hij sprong op van de keukentafel, pakte me bij mijn oor en nam me mee naar de schuur. Zijn paddel hing daar aan de muur. Ik had hem wel eens zien hangen, maar ik had nog nooit gezien dat hij gebruikt werd. Hij liet me over zijn werkbank buigen, deed mijn broek naar beneden en gaf me zo’n verschrikkelijk pak slaag dat ik dagenlang niet kon zitten. Ik zal nooit vergeten hoeveel pijn het deed. Mijn billen bont en blauw.

Kiria voelde de tranen in haar ogen branden. Ze deed een stapje achteruit.

‘Ik zal jou niet zo hard slaan, Kiria, maar ik zal er wel voor zorgen dat je het de volgende keer als we erop uit trekken nog niet vergeten bent’.

‘Nee’, fluisterde ze en schudde haar hoofd. ‘Ik zal het goed onthouden! Dit is helemaal niet nodig!’, zei ze en deed nog een stap achteruit.

‘Goed dan’, zei hij en gooide de paddel op het bed. ‘Laten we naar je moeder gaan’.

Er ging een golf van opluchting door haar heen. Ze begon hysterisch te lachen. Toen herinnerde ze zich zijn eerdere woorden en werd stil. ‘Maar… dan neem je me nooit meer mee de natuur in, of wel?’

‘Nee’. Hij liep naar de slaapkamerdeur. ‘Ga je mee?’

Kiria bleef aan de grond genageld staan en probeerde te bedenken wat erger was. ‘Nooit meer?’

Hij deed zijn armen over elkaar en leunde tegen de deurpost. ‘Ik wil je leven niet weer in gebaar brengen. Neem het pak slaag in ontvangst of gan niet weer mee. Zo simpel is het’.

‘Zul je dan niet te hard slaan… je slaat me toch niet bont en blauw?’

‘Nee’.

Kiria haar gedachten gingen terug naar het moment dat zij aan die tak hing en hij zijn hand naar haar uitstek. ‘Vertrouw me’, had hij gezegd. Ze moest hem vertrouwen. ‘Oh… Goed dan…’

‘Wil je zeggen dat je voor het pak op je billen kiest?’

‘Ja… ja’. Als een slang die naar voren schoot om zijn prooi aan te vallen, stak hij de kamer over en pakte haar bij haar hand, de paddel in zijn andere hand.

‘Je krijgt niet de kans om nog van gedachten te veranderen, jongedame!’, hoorde ze hem mompelen. Hij ging op een stoel zitten en legde haar over zijn schoot. Hij deed haar ochtendjas omhoog en ontblootte haar bips. Ze beet op haar lippen om de protesten die in haar opkwamen binnen te houden.

De eerste klap viel op haar beide billen neer. Ze gilde en schopte haar benen in de lucht om aan de brandende pijn te ontkomen. De pijn was niet voor te stellen, waarom was ze hier ooit mee akkoord gegaan? Voor dat ze een woord uit kon brengen, kletste de paddel opnieuw neer en zette haar bips in brand. Ze schoot naar voren om bij de paddel uit de buurt te komen en ze grabbelde wanhopig in het tapijt.

Weer daalde het hout neer. Ze vocht als een leeuwin om weg te komen en vond eindelijk haar stem terug. ‘Nee! Aaagh! Niet doen! Alsjeblieft!’

Hij topte. ‘Zul je de volgende keer doen wat ik je zeg?’

‘Ja! Dat beloof ik!’ Het hout kwam nog een paar keer snel achter elkaar op haar billen neer. Kiria greep zich vast in het tapijt en bleef met haar benen trappelen. Ansel wachtte even. ‘Ga je de volgende keer weer de discussie met me aan als er buiten zijn?’.

‘Nee, ik zal nooit weer de discussie met je aangaan! Alsjeblieft, Ansel, laat me gaan’, huilde ze.

‘We zijn bijna klaar’, liet hij haar weten, ‘maar alleen als je ophoudt je te verzetten’. Kiria probeerde zich te ontspannen. Maar toen de paddel opnieuw op haar bips neerkwam, rolde ze bijna van zijn schoot. Ansel hield haar stevig vast en vertraagde zijn tempo. Hij gaf haar na iedere klap even de tijd om zich te herstellen. Toen ze uiteindelijk, huilend van pijn, in staat was om een paar klappen stil te blijven liggen, trok hij haar overeind om haar op schoot te nemen. Ze ging op haar knieën voor hem zitten en verborg haar gezicht in haar handen. Hij tilde haar op en droeg haar naar het bed. Hij ging naast haar leggen en trok haar dicht tegen zich aan. Zachtjes streek hij over haar haren.

Geen van beiden zei lange tijd iets en Kiria hield op met huilen toen de pijn langzaam begon weg te trekken.

Uiteindelijk zei ‘hij zachtjes, ‘Denk je dat je dit nog zult herinneren als we er de volgende keer samen op uit trekken?’

Ze knikte heftig met haar hoofd. In gedachten zag ze het kolkende water en ze wist dat ze van geluk mocht spreken dat haar niets ernstigs overkomen was. En dat Ansel er alleen maar voor wilde zorgen dat het niet weer zou gebeuren. Ze haalde haar mouw over haar gezicht en kroop dichter tegen hem aan. Opeens werd het haar allemaal duidelijk – overtreding en straf, zonde en vergeving, goed en kwaad. Ansel deed dit omdat hij van haar hield. Ze slaakte een diepe zucht toen hij zachtjes over haar rug wreef.

Een paar minuten later ging Ansel zitten. ‘Kom, we moeten gaan’.

Kiria stond op en gooide een joggingbroek en een T-shirt in haar richting. Ze kleedde zich snel aan, en trok een pijnlijk gezicht toen de broek over haar bips gleed.

‘Ik denk dat ik maar zonder schoenen moet gaan’, zei ze terwijl ze naar haar voeten keek. Er kwam geen antwoord en toen ze zich omdraaide zag ze dat Ansel de slaapkamer verlaten had. Ze pakte de ochtendjas en hing deze terug in de badkamer.

Kiria en haar moeder maakten die avond samen het eten klaar, terwijl Ansel aan de keukentafel zat en hen vermaakte met leuke verhalen over zijn televisie programma. Het was een heerlijke maaltijd en Kiria had veel geleerd toen ze die klaarmaakten. Vooral omdat ze bij kon blijven staan. Haar billen voelden aan als een grote blauwe plek op de hard, houten keukenstoel. Ze schuifelde af en toe onrustig heen en weer. Daarna gingen ze nog een poos in de huiskamer zitten. De kussens van de bank waren gelukkig een stuk zachter.

Na een poos stond Ansel op en liet hen weten dat hij er vandoor ging. Hij moest de volgende ochtend vroeg in de studio zijn en zou waarschijnlijk ’s avonds pas laat thuis zijn.

Kiria probeerde haar teleurstelling te verbergen en liep met hem mee naar buiten. Zodra de deur achter hen dichtviel, nam Ansel haar in zijn armen. Ze keek omhoog om hem aan te kunnen zien. ‘Ik zal je missen morgen’, zei hij en zijn blauwe ogen spraken boekdelen.

‘Ik jou ook’, mompelde ze. Toen hij zich naar haar toe boog om haar te kussen, voelde ze een aangenaam kloppen die het plekje tussen haar benen in brand zette. Kiria huiverde en vroeg zich af hoe het was om met iemand naar bed te gaan, wanneer een simpele kus dit al teweeg kon brengen. Hij beloofde haar te bellen zodra hij thuis was en ze keek hem na toen hij zachtjes weg reed. Het volgende uur heeft ze haar moeder alles verteld wat ze die dag meegemaakt hadden, maar ze sloeg het verhaal van wat er onder de brug gebeurde over en liet het pak slaag met de paddel ook achterwege.

Kiria was van plan geweest om de volgende ochtend het laatste schilderij voor het gemeentehuis te maken, maar toen ze wakker werd, deed haar hele lichaam zeer. Ze dacht dat ze de griep had en sleepte zichzelf uit bed en ging naar het medicijnkastje in de keuken. Ze has al twee Ibuprofen dragees ingenomen, toen ze zich bedacht waarom ze zich zo beroerd voelde. Haar billen schrijnden nog een beetje, maar ze had flink last van de spieren van haar armen. Ondanks dat ze wel wat gewend was, hadden ze er gister, toen ze aan de tak hing, flink van langs gehad. Kiria rekte zich voorzichtig uit en kreunde van de pijn toen haar moeder de keuken binnen kwam.

‘Last van je spieren?’, vroeg Angela en grijnsde naar haar dochter.

‘Ik voel me verschrikkelijk!’ Kiria ging heel voorzichtig aan de keukentafel zitten. ‘Ik denk dat ik het vandaag maar een beetje rustig aandoe, dan is het morgen misschien beter’.

‘Vast wel’, zei Angela. ‘En terwijl je het rustig aandoet… doe je dan de stapel handdoeken die in de badmaker liggen, in de was?’

‘Natuurlijk, mam!” Ze blies haar moeder een handkus toe toen deze vertrok naar haar werk.

Niet lang daarna lag Kiria op haar zij op de bank naar de televisie te kijken en verwende zichzelf met popcorn en warme chocolademelk. Ansel belde haar tussen de middag met zijn mobieltje. Hij vertelde haar enthousiast over het nieuwe televisieprogramma. Kiria luisterde geïnteresseerd naar zijn verhalen. Ze maakten een programma over het merken van slangen. Morgen zouden ze een demonstratie opnemen hoe dat precies in zijn werk ging. Ze vroeg zich af wie dan de injectie zou geven’, maar ze vroeg het hem niet. Hij kon niet te lang aan de telefoon blijven en ging weer snel aan het werk toen zij hem verteld had dat het goed met haar ging. Kiria keek nog een film en viel toen op de bank in slaap.

Angela kwam thuis van haar werk. Ze raapte de krant op die buiten op de oprit lag en gooide hem in de fauteuil toen ze de kamer binnen stapte. ‘Is alles goed met je?’, vroeg ze toen ze Kiria op de bank zag liggen, omringd door het afval van een hele dag snoepen.

‘Een stuk beter dan vanmorgen’, antwoordde Kiria. ‘Ze ging rechtop zitten en rekte zich uit.

De deurbel ging en Angela deed open. Het was Ansel. Ze nodigde hem binnen.

‘Ansel!’, riep Kiria uit en haar hele gezicht klaarde op. Ze keek naar haar dunnen, roze zijden pyjama en trok de deken omhoog om zich te bedekken.

Ansel wierp een blik op de puinhoop op de salontafel. ‘We zijn klaar voor vandaag’, zei hij. Ik dacht ik zal haar eens verrassen door bij haar langs te gaan…’

Kiria stond stijfjes op . ‘Laat me even iets aantrekken. Ik ben zo terug’.

‘Nee’, zei Ansel en ging zitten. ‘Het is prima zoals je nu bent. Gaat alles goed met je?’

‘Ja hoor…’, begon ze en realiseerde zich vervolgens dat ze beloofd had niet meer te liegen. ‘Nou ja, iedere spier in mijn lichaam doet zeer van de avonturen van gister’.  Ze lachte een beetje schaapachtig.

Maar Ansel lachte niet terug. Hij pakte de krant uit de fauteuil, en legde deze op zijn schoot toen hij voor haar ging zitten. ‘Kiria… waarom heb je dan aan de telefoon tegen me gezegd dat alles goed was?’