De voordeur sloeg met een klap dicht. Ansel deed snel haar T-shirt omlaag, stond op ban het bed en trok zijn broek recht. Kiria ging zitten en knipperde met zijn ogen toen hij het licht aandeed. ‘Ik ben even naar de badkamer om mezelf te fatsoeneren’, liet hij haar met een grijns weten.

Kiria keek even gedesoriënteerd om zich heen. Toen stond ze op van het bed en trok het dekbed recht. Vervolgens liep ze naar beneden om haar moder te helpen met het opruimen van de boodschappen. Er stonden een heleboel plastic zakken op het aanrecht en Kiria moest lachen toen ze een aantal ingrediënten herkende die bij de Franse keuken hoorden.

‘Mam!’, riep ze uit. ‘Ga je vanavond voor ons koken?’

‘Nee, maar ik zal je morgen leren hoe je het moet doen’, glimlachte Angela.

‘Wat?’ Kiria rolde met haar ogen en wilde de discussie met haar moeder aangaan, toen ze Ansel in de deuropening zag staan. Ze deed haar mond dicht en keek hem aan.

‘Vanavond heb je al een andere afspraak’, herinnerde hij haar.

‘Dat weet ik’, giechelde ze, ‘maar ik kon natuurlijk proberen om daar onderuit te komen!’

‘Ik geloof dat ik je vanavond maar eens moet leren hoe je een ‘boeuf bourguignon’ klaar moet maken’, plaagde hij.

‘Dat klinkt goed’.

‘Hebben jullie hulp nodig?’ Hij liep naar het aanrecht en begon zonder een antwoord af te wachten een van de plastic tassen leeg te maken. Kiria hield even op de koelkast in te ruimen en keek hoe de keuken eruit zag nu Ansel erin stond. De boodschappen waren in een ommezien opgeruimd en ze grinnikte toen ze aan de kleine keukentafel gingen zitten. Hij paste ternauwernood tussen de tafel en de muur en de houten stoel kraakte onder zijn gewicht. Angela ging tegenover hen zitten en Kiria ging naar boven om iets anders aan te trekken.

Toen ze haar slaapkamer instapte en haar bed zag staan, dwaalden haar gedachten terug naar wat er eerder gebeurd was. Wat haar nog het meeste bij stond, was het harde lijf van Ansel bovenop haar, en dat hij haar gek maakte van verlangen. Gek genoeg was het niet het schaamtevolle pak op haar bips wat hij haar gegeven had. Ze glimlachte en trok een spijkerbroek en een blouse aan. Maar de ruwe spijkerstof wreef teveel over haar zere billen en dus deed ze deze weer uit en trok een rokje aan. Ze deed haar sandalen aan, haalde snel een borstel door haar haren en haastte zich terug naar de keuken. Haar moeder en Ansel beëindigden net een boeiende discussie over politiek, toen Kiria voorzichtig aan de keukentafel ging zitten.

Ansel glimlachte en legde zijn hand op de hare. ‘We moeten maar snel je auto gaan halen, voor de garage gesloten is’.

‘Dat is goed’.

‘Het was leuk je ontmoet te hebben, Angela’, zei Ansel tegen Kiria’s moeder.

‘Het genoegen is volkomen wederzijds’, glimlachte Angela en gaf een knipoog aan Kiria.

Ansel hield de deur van de Jeep voor Kiria open en grijnsde toen ze heel voorzichtig op de stoel ging zitten. Ze slaagde erin om hem een zachte schop tegen zijn scheenbeen te geven voor hij de deur dicht deed.

Later die nacht speelden de gebeurtenissen van die dag nog eens door haar hoofd. Ze had een pak op haar blote bips gekregen en ze hadden bijna de liefde bedreven, haar auto was weer zo goed als nieuw en ze had geleerd hoe ze boeuf bourguignon klaar moest maken. Ze had niet gelogen, niet gevloekt en ze voelde zich geweldig. Er bleef alleen één ding door haar hoofd spoken – hoe moest ze Ansel vertellen dat ze nog maagd was? Ze wist dat het niet vaak voorkwam bij meisjes van haar leeftijd, maar ze had haar maagdelijkheid niet opzettelijk tot na haar huwelijk bewaard. Ze had alleen nog nooit eerder een man ontmoet met wie ze naar bed zou willen gaan.

Maar Ansel was anders. Hij was intelligent en spannend, hij was lief en aardig, hij was sterk en speels en behalve zijn ideeën omtrent een pak slaag, was hij eigenlijk perfect. Ze wist dat ze verliefd op hem was en ze wilde niet overkomen als een onervaren meisje die eindelijk de liefde ging bedrijven. Ze wilde als een ervaren geliefde overkomen, die hem net zo speciaal kon laten voelen als hij met haar deed. Uiteindelijk viel Kiria in slaap. Een onrustige slaap waarin Ansel haar een pak slaag met de haarborstel gaf omdat ze nog steeds maagd was.

Kiria ging de volgende zitten schilderen op het dak van het postkantoor in het centrum van het kleine plaatsje. Ze schilderde het gemeentehuis, met zijn majestueuze gevel van baksteen en besteedde veel aandacht aan het torentje met de klok.  De aangrenzende gebouwen waren een uitdaging in het perspectief van het platte dak van de plaatselijke postkantoor, maar ze slaagde er wonderwel het goed in.

Terwijl ze de laatste details van het gebouw van de plaatselijke krant schilderde zag ze een kleine beweging achter een van de grote ramen. Een flits bevestigde haar vermoeden en ze stopte haar doek haastig in haar schilderdoos en pakte haar kwasten in. Ze Liep langs de dakgoot naar de brandtrap en klom snel naar beneden en wilde de straat oversteken toen de deur van het kantoor open zwaaide en Randy Parsons, de hoofdredacteur, tevoorschijn kwam. Hij had bij Kiria op school gezeten en runde zich enige tijd de krant.

‘Randy! Heb niet het lef om die foto te publiceren!’, waarschuwde Kiria en duwde de deur verder open. Ze kloste over de antieke vloer naar binnen en ging vlak voor hem staan.

Randy moest lachen. ‘Waarom niet?’

Om te beginnen omdat ik daar geen toestemming voor geef!’

‘Heb ik daar dan toestemming voor nodig? Je bevond je gewoon op een openbare plaats. Iedereen kon je zien’, plaagde hij.

Kiria wist niet precies hoe het wettelijk in elkaar zat met het publiceren van foto’s en veranderde van tactiek. ‘Randy ik krijg er problemen mee als je die foto publiceert. Doe het alsjeblieft niet’, smeekte ze.

‘Maar ik denk dat hij heel mooi zal staan op de voorpagina van de editie van morgen. Bovendien, waarom zou jij daardoor in de problemen komen? Het kan ze bij het postkantoor niets schelen dat je op hun dak gezeten hebt’.

‘Dat weet ik ook wel. Ik heb zelfs toestemming gevraagd aan meneer Grossman voor ik daar ben gaan zitten’, zei ze doelend op de directeur van het postkantoor, de vader van een van haar vriendinnen.

‘En je moeder kan het ook niets schelen’, ging hij verder.

‘Het kan haar heus wel wat schelen, maar ze heeft niet de behoefte zich ermee te bemoeien’.

‘Ja ik bedoel ook, dat ze het niet erg zal vinden als ze morgen deze foto ziet’.

Kiria deed haar armen over elkaar en trok een pruillip. ‘Ik kan niet zeggen waarom ik er door in de problemen kom. Maar dat gebeurt wel. Het is me heel wat waard als je die foto niet publiceert! Ik zal je vloer schrobben, ik zal de puinhoop op je bureau opruimen’, bood ze aan. ‘Ik ben zelfs bereid de wc schoon te maken!’

Randy legde zijn hand op zijn kin en dacht even na. ‘Wat zou je ervan zeggen als we vanavond samen iets gingen drinken?’

‘Randy, ik heb al een vriendje, dus dat kan niet.

‘Waarom niet? Je hebt verschillende vriendjes voor zover ik weet’.

‘Nee, ik heb een nieuwe vriend en ik ga niet meer met de anderen om’.

‘Oh? Wie?’

‘Je kent hem toch niet’.

‘En hij wil niet dat je met andere mannen uitgaat?’ Randy klonk behoorlijk sceptisch. Voor zover hij wist, kon niemand Kiria Martin voorschrijven wat ze wel en niet mocht doen.

‘Nee’, gaf ze toe. ‘Maar ik zelf ook niet meer met anderen uitgaan’.

Randy dacht nog even na, voor hij besloot op haar aanvankelijke voorstel in te gaan en hij ging op zijn dure bureaustoel toe zitten kijken hoe zij meer dan een uur bezig was zijn kantoor schoon te maken. Haar boerenblouse liet de zwelling van haar borsten zien wanneer ze zich voorover boog en wanneer ze voorover bukte dan liet haar laagzittende spijkerbroek het gebied vlak boven haar billen zien. Nadat ze het laatste stof van zijn antieke bureau geveegd had, bedankte hij haar hartelijk en liet haar uit.

Kiria reed zo snel ze durfde naar huis in de hoop dat Ansel gebeld zou hebben toen ze weg was. het was de bedoeling dat ze veel eerder thuis zou zijn, het was nu al bijna één uur. Ze reed de oprit uit en sprong uit haat auto, griste haar rugzak van de achterbank en haastte zich naar binnen. Haar moeder zat in de woonkamer te lezen.

‘Heeft Ansel gebeld?’, vroeg ze buiten adem.

‘Ja, een paar keer. Hij vroeg of je hem terug wilde bellen wanneer je thuis zou zijn.

Kiria pakte de telefoon en toetste het nummer van Ansel in. Hij nam, de telefoon na twee keer overgaan op. Haar hart sloeg een slag over toen ze zijn stem hoorde. Ze ging snel op zijn voorstel in die middag op de rivier te gaan ‘banden’. Ze had geen idee wat dat inhield, maar zolang ze het samen met Ansel ging doen, wou ze het graag proberen.

‘Ga je weer weg, Kiria?’, vroeg Angela terwijl ze haar dochter indringend aan keek. Ze had haar dochter nog nooit zo opgewonden gezien.

‘Ja we gaan banden op de rivier!’

‘En hoe zit het dan met het Franse koken?’

‘Oh mam, kunnen we dat vanavond niet doen? Ik ben over een paar uur weer thuis. Oh, en kan Ansel met ons mee-eten?’

Angela lachte. ‘Natuurlijk. Ik wacht wel op jullie’.

Kiria gaf haar een brede grijns en haastte zich naar boven om zich te verkleden. Ansel had haar gezegd dat ze iets duns moest dragen, wat haar armen en benen goed bedekte, zodat ze zich niet kon schaven in het water niet gehinderd werd door zware kleding. Ze vond een spandex legging en trok een zwart T-shirt aan. Ze bond haar haren in een paardenstaart, riep gedag tegen haar moeder en ging er vandoor.

Een uur later stond ze op de oever van een rivier een paar kilometer verderop. Het riviertje stroomde bergafwaarts en kronkelde naar beneden. Ansel gaf haar een van de twee binnenbanden van een vrachtauto, die in de achterbak van de Jeep lagen.

‘Onthoud goed’, zei hij voor de derde keer, ‘Stuur de band met je handen en ga precies daarheen waar ik je zeg. Het enige gevaarlijke stuk is waar de rivier onder de snelweg doorgaat en het water rond de pilaren kolkt. Je moet daar aan de rechterkant van de rivier blijven, dan drijf je er zo voorbij. Ik laat je het ruim van tevoren weten’.

‘Ok, Ansel. Ik begrijp het’, zei Kiria en ze vroeg zich af of hij dacht dat ze een volslagen idioot was. ‘Je hoeft niet alles drie keer te zeggen’.

Ansel glimlachte en trok zijn wenkbrauwen op. ‘Ik wil het alleen maar zeker weten’, zei hij. Toen werd zijn gezichtsuitdrukking ernstig. Die brug is gevaarlijk, Kiria. Onthoud dat goed. Je moet goed opletten en precies doen wat ik zeg’.

Ze knikte instemmend. ‘Laten we gaan’.

Kiria stapte naïef in het ijskoude water van de rivier en gilde. ‘Het water is ijskoud! Je zou verwachten dat het water hier wat warmer zou zijn’, jammerde ze.

‘Kiria, het is een smeltrivier. Het water komt van hoog uit de bergen’. Alweer voelde ze zich een domoor. Dat had ze ook wel kunnen weten. Ze ging voorzichtig een stapje verder en probeerde aan de temperatuur te wennen. Ook Ansel stapte de rivier in en ging op zijn band zitten. Zijn adem stokte en hij sloeg wild in het water. Kiria volgde zijn voorbeeld en schreeuwde toen miljoenen zenuwuiteinden in haar onderlichaam nerveus samentrokken. Toen hij haar nat begon te spatten, gign ze snel weer staan. Ze protesteerde luidkeels en schopte een flinke golf water in zijn richting’.

‘Goed, daar gaan we!’ Ansel ging achterover op zijn bank zitten en dreef langzaam weg. Kiria haastte zich achter hem aan. In het begin stond weinig stroming. Hand in hand dreven ze langzaam verder.

‘Het is hier prachtig!’, zei Kiria. Ze ging achterover liggen en keek naar de overhangende takken van de iepen en de eiken’.

‘Ja, maar straks wordt het een stuk ruiger’, grinnikte Ansel. De banden dobberden langzaam om een bocht en Kiria’s hart ging sneller slaan toen ze zag hoe de rivier verderop begon te stromen. Het water kreeg schuimkopjes toen het snel om een paar stenen stroomde.

‘Weet je wel zeker dat dit v-veilig is?’ Haar tanden klapperden van het koude water.

‘Ja!’, lachte hij. Er komen een paar watervalletjes maar die zijn niet hoger dan een halve meter, of zo. Blijf alleen bij me in de buurt wanneer de brug in zicht komt’.

‘D-dat is goed’, antwoordde Kiria. Ze verstijfde toen het water sneller begon te stromen.

‘Houd je billen een beetje omhoog’. Ansel deed het haar voor door plat op zijn band te gaan liggen. ‘Anders krijg je blauwe plekken als je op een steen stoot’.

Ze moest lachen en deed hem na. ‘Net of het jou wat kan schelen dat ik blauwe billen krijg’, plaagde ze.

Ansel grinnikte en stak waarschuwend zijn wijsvinger op.

Ze begon het leuk te vinden dat het wat sneller ging. Haar band draaide en dook door het water als een visdobber.

‘Kom nu naar deze kant van de rivier’, riep Ansel, terwijl hij met zijn handen door het water roeide. Hij greep zich vast aan een overhangende takken wachtte tot Kiria haar band langszij gestuurd had. Een paar minuten later en een paar kleine watervalletjes later, stroomde het water weer wat langzamer. Ze hielden elkaars hand weer vast en praatten, terwijl ze langzaam verder dreven. De zon schitterde door de schone, frisse lucht. Het was alsof ze door een sprookjesland dreven’, dacht Kiria en ze voelde zich heerlijk ontspannen.

Toen zag ze een groot aantal wilde bloemen aan de kant en peddelde er heen om er wat te plukken. Ansel liet haar begaan. Hij had gezien dat ze de band aardig kon sturen. Terwijl ze voorbij dreef plukte Kiria een bloem en even later nog een. Ze plukte de ene bloem na de andere en bond ze samen met een paar lange grassprieten. Ze legde het boeket op haar buik en draaide zich om toen Ansel haar riep. Hij dreef een eind voor haar en gebaarde dat ze naar de andere kant moest komen. Kiria begon met haar handen te peddelen, maar toen ze over een steen hobbelde, viel haar bos bloemen in het water.

‘Ik om zo’, riep ze terug en probeerde de bloemen terug te pakken. Er verschenen steeds meer schuimkoppen om haar heen, maar ze was er nu niet bang meer voor.

‘Nee, Kiria!’, schreeuwde Ansel van verderop. ‘Kom naar deze kant!’

‘OK!’ Het bos bloemen dreef weg, maar het dreef veel sneller dan haar, dus het viel niet mee het in te halen.

‘Kiria! Kom hier! Vlug!’

Nog maar een paar centimeter…

‘Kiria! De brug! Kom nu hier!’

Ze boog zich voorover en greep het bos bloemen. Een blik vooruit leverde alleen maar op dat de rivier een bocht maakte. Ze nam de stengels tussen haar tanden en begon peddelend met haar handen haastig de rivier over te steken. Ze kon Ansel nog maar nauwelijks horen schreeuwen. Hij was uit het zicht verdwenen.

Kiria begon harder te peddelen terwijl haar band de bocht in stroomde. Opeens doemde de brug voor haar op, nog maar een paar honderd meter voor haar. Langzaam voelde ze de paniek opkomen. Ze bevond zich nog maar in het midden van de rivier en ze zou de overkant nooit op tijd bereiken. Het diepe water kolkte brullend op de twee betonnen pilaren af. Het nodige wrakhout had zich rond de pilaren verzameld.

Kiria hield op met paddelen, liet het bos bloemen vallen en keek speurde de rivier af op zoek naar Ansel. Maar hij was nergens te bekennen. Ze keek ontzet naar de grote massa water die zich naar beneden stortte. Het water kolkte om haar heen en sloeg met tussenpozen over haar heen. Vlak voor haar lag een waterige hel.

‘Nee! Dit kon niet waar zijn! Ze keek om zich heen en zag een bos taken voorbij drijven. Ze probeerde een van de takken te pakken te krijgen, maar hij brak af, waardoor ze bijna van haar band viel. Even verderop lag een grotere boomstam op de rand van een waterval. Terwijl ze zich eraan vastgreep, voelde ze de band onder haar vandaan glijden en werd in een grote draaikolk naar beneden gezogen. Het leek wel of hij door een toilet gespoeld werd. Ze klemde zich aan een van de takken van de boomstam vast en begon de naam van Ansel te roepen. Herinneringen aan vroeger trokken letterlijk als een film aan haar voorbij. Ze wilde graag nog een herkansing. Ze zwoor bij God dat ze nooit meer zou liegen, dat ze naar Ansel zou luisteren en dat ze zich de rest van haar leven als een engel zou gedragen!

‘Kiria! Godzijdank! Ze keek naar het lijkbleke gezicht van Ansel vlak boven haar. Hij klom langs een grote boomstam in haar richting. ‘Houd je goed vast! Ik kom eraan!’.

Oh, mijn God!, dacht ze, zou hij wel bij haar kunnen komen? Ze klemde zich stevig vast, terwijl het water haar mee naar beneden dreigde te zuigen. Ze stond tot halverwege haar dijen in het water, maar was niet in staat een van haar voeten op te tillen. Wat als haar hand los glipte? Ansel was in de buurt, hield ze zichzelf voor. Niet in paniek raken, gewoon volhouden. Hij komt je redden. Ze zag hoe hij langzaam dichterbij kwam. Hij probeerde naar haar toe te komen zonder dat de tak, die voor haar als levensader fungeerde los zou laten.

Hij lag plat op de boomstam en klemde zich met zijn benen vast. Toen greep zijn hand plotseling haar rechter pols vast. Hij schreeuwde dat ze zich aan zijn arm moest vastgrijpen. Kiria keek hem in de ogen. Ze was niet in staat de tak die ze vastklemde los te laten. Ze wist dat hij kon zien dat ze bang was. Ze durfde er niet op te vertrouwen dat hij haar vast zou houden. Ze keek naar de tak boven haar en probeerde de moed te verzamelen deze los te laten.

‘Kiria!’ Zijn stem klonk boos en ze keek in zijn woedende blauwe ogen. ‘laat die tak los’, schreeuwde hij. ‘Nu!’.

Toen gehoorzaamde ze. Ze grabbelde even in het luchtledige, en voelde een overwinning toen haar hand zich om zijn pols sloot. Hij trok haar naar zich toe. Met haar andere hand hield ze nog steeds de tak beet, En nu je andere hand naar mijn andere hand. Hij strekte zijn hand naar haar uit. Ze keek in zijn ogen en vond de kracht die ze nodig had. ‘Nu’, commandeerde hij. Kiria slingerde haar arm in zijn richting en hij greep ook deze vast. Nu hing ze aan Ansel, zoals ze daarnet aan de tak gehangen had.

‘Ik schuif nu langzaam achteruit tot je omhoog kunt klimmen’, schreeuwde Ansel. Kiria knikte, ze was niet in staat om te praten. Haar tanden klapperden van de verlammende angst en van de ondraaglijke kou. Toen Ansel langzaam een stuk naar achteren schoof, kwam ze dichter bij het snel stromende water. Ze voelde hoe de stroming sterker werd en ze hield de polsen van Ansel nog steviger beet. Godzijdank! Centimeter voor centimeter kwam ze omhoog, hoewel het water nog steeds boven haar knieën stond. Ze probeerde haar rechtervoet op te tillen, zodat ze omhoog zou klimmen, maar ze ontdekte al snel dat er dan teveel druk op haar handen kwam.

Haar linkerhand begon langzaam van de pols van Ansel te glijden! Paniek overviel haar en ze begon wild met haar benen te schoppen.

‘Blijf rustig!’, hoorde ze hem schreeuwen. Ze bleef weer slap hangen, behalve haar brandende vingers die zich nog steeds aan zijn polsen vastklemden. Hij zou haar er wel uit krijgen. Ze hoefde alleen maar te blijven hangen en rustig af te wachten. Ze deed haar ogen dicht en begon langzaam en diep adem te halen en concentreerde zich op haar vingers. De pijn werd ondraaglijk. En zij maar denken dat een pak op je billen zeer deed! Ze had er nu heel wat voor over om terug te keren naar dat moment dat ze gisteren op haar billen kreeg.

Na wat een eindeloos lange tijd leek, keek ze naar beneden en zag ze hoe haar voeten bijna uit het water waren. Heel voorzichtig tilde ze een been op en zette haar tenen tussen twee dikke takken.

Ansel voelde kennelijk een verandering in haar gewicht, want hij riep tegen haar, ´Je mag me niet loslaten!´ Toen werd ze in een keer een stuk omhoog getrokken. Haar andere voet kwam ergens op te rusten, hoewel ze beneden haar middel compleet gevoelloos geworden was. Ze moest kijken waar ze haar voeten neerzette toen ze omhoog klom, maar vanaf hier ging alles heel snel. Met gevoelloze en trillende benen, bereikte ze de bovenste stam en liet zich bovenop Ansel neerploffen.

Kiria probeerde zijn polsen los te laten, maar hij liet maar een van haar handen los. Met zijn andere hand hield hij haar stevig vast, terwijl ze zich een weg baanden naar de oever. Zodra ze vaste grond onder hun voeten hadden, trok hij haar stevig tegen zich aan. Er werd niets gezegd. Ze lieten zich tegen de met gras begroeide helling aanvallen terwijl ze elkaar nog steeds niet loslieten.

Na een paar minuten, vond Kiria haar stem terug. ‘Oh, m-mijn God!’, jammerde ze. ‘Ik ben van m-mijn leven nog nooit zo b-bang geweest!’

Opeens liet Ansel haar los en ging rechtop zitten. Kiria had maar een fractie van een seconde de tijd om hem verbaasd aan te kijken, voor hij haar voorover over zijn schoot trok. En met verwoed begon uit te halen, naar het zitvlak van haar dunne, natte broek. Kiria zette het automatisch op een gillen, maar ze kwam er al snel achter dat ze bijna niets voelde, zo koud was ze.

‘je hebt niet naar me geluisterd’, schreeuwde hij met hese stem, ‘Je had wel dood kunnen zijn!’ Toen brak zijn stem en werden de klappen minder hard. Kiria lag met de handen voor haar gezicht te huilen. Niet van pijn, maar vanuit een pure emotionele shocktoestand. Ze proefde bloed en zag het rauwe, gebarsten vlees van haar rechterarm die ze eerder geschaafd had. Hij trok haar op schoot en drukte haar stevig tegen zich aan.